Beauty and its Relation to Goodness in Thomas Aquinas’s Philosophical System Morteza Shajari1, Hasan Fathi2, Zahra Gozali3 1. Professor of Philosophy, University of Tabriz. E-mail: mortezashajari@gmail.com 2. Associate professor of Philosophy, University of Tabriz. E-mail: hfathi42@yahoo.com 3. PhD. Candidate of Philosophy, University of Tabriz (correspondent author) E-mail: zhr.gozali@gmail.com Abstract Beauty is a metaphysical concept in Thomas. Such an attitude about beauty necessarily will relate it to the other philosophical concepts. It can be said that the understanding of beauty – which separated from Good- is impossible in the Hellenistic and middle ages thoughts- which are a kind of metaphysical one - because Beauty and Good are often enumerated as the objective properties of Beings in these thoughts. Thomas as other predecessors accepts the same idea about Beauty too and connects it with the Being. So we can enumerate beauty as one of the Transcendentals; one of which necessarily connect with Goodness; because the Transcendentals not only have connected with the Being but also with each other. Beauty, in Aquinas' philosophy, is an objective property and at the same time has connected with apprehension and with the soul too. Because of this, the appetitive power of the soul will owe the beauty by the mediation of the intelligence. Keywords: Beauty, Goodness, transcendentals, Aquinas. University of Tabriz-Iran Quarterly Journal of Philosophical Investigations ISSN (print): 2251-7960 (online): 2423-4419 Vol. 13/ Issue.27/ summer 2019 118 3131 ، تابستان72شماره ، 31سال ،های فلسفیژوهش/ پ Introduction Goodness, unlike beauty, has attracted the attention of many philosophers. Thomas is one of them who were familiar with Dionysius' thoughts especially with Divine Names. Beauty, because of this familiarity, appears for him as a philosophical subject. So he correlated it with Goodness. Taking such an attitude about beauty necessarily will relate this concept with the other philosophical concepts. It can be said that the understanding of beauty – which separated from Goodness- is something almost impossible in the Hellenistic and Middle Ages thoughts; because Beauty and Goodness are often enumerated as the objective properties of Beings. The determination of their relationship will be possible when we determine the relationship between them in the base of the general properties of the Being. Undoubtedly goodness is one of the Transcendentals. But this is not right about beauty. So we must determine that is a beauty one of this property or not. Thomas as the same as the other predecessors accepts the same idea about Beauty and connects it with the Being. In fact beauty, in his thought, is the property of being as being. So we can enumerate it as one of the Transcendentals; on of that which necessarily connect with Goodness; because the Transcendentals not only have connected with the Being but also with each other. Beauty There is a difference between nature and the concept of something and this is true about beauty. The definition of Beauty Thomas gives us two definitions of beauty. Beauty in these definitions is a thing that gives pleasure only in being seen or in being apprehended. These definitions say nothing about the nature of the beauty but only say about which impacts that seeing or apprehending of beauty make in us. So the definitions of Thomas about beauty are a type of a posterior one i.e., the definition by its effect, that is, by pleasure. The Nature of Beauty Thomas enumerates three objective conditions for beauty: harmony, integrity, and clarity; and calls the last one i.e. the clarity as the nature of beauty. Clarity is belonging to the Form in his thought. It is an ontological basis that participates in existence. According to him, Clarity of a thing implies to the knowability of that thing too. So we must enumerate it as the nature of beauty. Transcendentality of Beauty In this article have been clarified some reasons in favor of transcendentality of beauty. And these reasons are: beauty is the cause of the existence of all things; beauty is based on Form and the clarity and splendor of the beautiful. Beauty and goodness have the same reality. But they conceptually are different, because all the transcendentals add something to being conceptually. So beauty had a 119 / زیبایی و نسبیت آن با خیر در نظام فلسفی... distinctive concept for itself. Beauty adds to goodness the relation with cognitive power. So it can be said that beauty adds its distinctive concept to being, i.e. clarity and it's relation to cognitive power. Conceptually difference between beauty and goodness All the transcendentals add conceptually something to the Being. This is true about Beauty. It, in Aquinas' philosophy, is an objective property and at the same time has connected with apprehension and with the soul too. So we must say that beauty is a relative transcendental. In other word, beauty needs to a relationship between the beautiful and the cognitive soul. Such a relationship will correlate beauty with the other power of the soul i.e. with the appetitive power. Because of such connection, the appetitive power of the soul will owes beauty by the mediation of the intelligence and so attains a type of real unity with beauty and consequently attains self-perfection and self -final actuality. So the relation between beauty and the soul is the relation of will perfecting by the intellect. So beauty adds to being such a relationship. The intellect attains a type of unity with the beautiful thing and then the will moves toward that beautiful thing and consequently attains a real unity between intellect and beauty and the soul rests in that unity. Posteriority of Goodness over Beauty Then beauty adds to goodness the relation which it adds to the cognitive power. In fact beauty in hierarchy of the transcendentals is the last one and because of that, it is the last one in hierarchy of the concept of goodness and the other posterior transcendentals. So in hierarchy of transcendentals, we cannot assume the other one after the beauty that its concept is more perfect than beauty concept. So the perfection of beauty is superior to the perfection of goodness. Its perfection is in the way that we can consider it as latest transcendental. References - Aquinas, Thomas (1947) Summa Theologica, trans. Fathers of English Dominican Province, in: http://dhspriory.org/thomas/summa/index.html. - Aquinas, Thomas (2007) Expositio Super Dionysium De Divinis Nominibus, trans. Ananda. K. Coomaraswamy, in: Figures of Speech or Figures of Thought? World Wisdom, Bloomington, Indiana. - Aquinas, Thomas (2018) Sententia, in Opera Omnia, by Enrique Alarcon, in: http://www.corpusthomisticum.org/iopera.html. - Aquinas, Thomas (1955-57) Summa Contra Gentiles, New York: Hanover House, in: https://dhspriory.org/thomas/ContraGentiles.html. - Aquinas, Thomas (2017) Questiones Disputatae de Veritate, in: http://dhspriory.org/thomas/QDdeVer.htm. http://dhspriory.org/thomas/summa/index.html http://www.corpusthomisticum.org/iopera.html https://dhspriory.org/thomas/ContraGentiles.htm http://dhspriory.org/thomas/QDdeVer.htm های فلسفیپژوهش فصلنامه علمی 3131/ تابستان 72/ شماره 31 سال زیبایی و نسبت آن با خیر در نظام فلسفی توماس آکوئیناس* **مرتضی شجاری دانشگاه تبریز ،فلسفه استاد حسن فتحی دانشگاه تبریز ،دانشیار گروه فسلفه زلیوزهرا گ )نویسنده مسئول( دانشگاه تبریز فلسفه، دانشجوی دکتری چکیده ی، یدر نظام فکری توماس زیبایی امری متافیزیکی استت. اتاا ننی رویکردی نستبت به زیبا فکرت در بستر توان گفت کهسازد. میارزشی مرتبط می تتتتفلستفی لزوماً آن را با دیگر مفاهیم زیبایی جدای از خیر امری یونانی و قرون وستتیایی که لالباً تفکری مابادالیبیای استتت، ف م ر در ای زیبایی و خیرا شتتتاید بتوان اینگونه تبیی کرد تقریباً لیرممک استتتت. دلیی ای امر ی بسترا شوند. توماس نیز درموجودا تلقی می عینی بستتر فلستفی، عمدتاً به عنوان اتفا فکری قرار دارد؛ بته همی دلیی او نیز به عنوان فیلستتتوفی مابادالیبیای هم ون -تتاریای خویش رویکرد مشتاب ی را نسبت به زیبایی اتاا کرد و ای مف وم را با وجود پیوند پیشتینیان ت؛ رتباط استتای تلقی کرد که لزوماً با خیر در اتوان زیبایی را اتتفتی فرامقولهرو میداد. از ای بلکه با یکدیگر نیز مرتبط هستتتند. زیبایی در فلستتف ،تن ا با وجود ای نهزیرا اتتفا فرامقوله شناسنده نیز مرتبط است و ای توماس، در عی حال که امری عینی استت، با ادرا و با نف ای ر پیازد. دسارتباط به نوب خود، آن را با قوۀ دیگر نف ، یانی با قوۀ شتوقیه نیز مرتبط می ارتباط است که قوۀ شوقی نف به واسی قوۀ تاقی زیبایی را تصاحب کرده و اتحادی عینی و رسد. خویش می نتیجه به کمال و فالیّت ن ایی یابد و درواقای با آن می ای، آکوئیناسفرامقوله زیبایی، خیر، افا واژگان کلیدی: 72/5/31 تایید ن ایی 72/7/31تاریخ واول * E-mail: mortezashajari@gmail.com** University of Tabriz-Iran Quarterly Journal of Philosophical Investigations ISSN (print): 2251-7960 (online): 2423-4419 Vol. 13/ Issue.27/ summer 2019 121 / زیبایی و نسبیت آن با خیر در نظام فلسفی... مقدمه ی موضتتوع اما زیبایی، به عنوان ،خیر و نیکویی همواره مورد توجه بستتیاری از فیلستتوفان بوده استتت شتناختی توج ی به اندازۀ خیر از جانب متفکران دریافت نکرده است. در ای میان متافیزیکی و هستتی توان نمون برجستت متفکرانی دانست که مسئل خیر و نیز مسئل زیبایی را بررسی کرده افالطون را می و به آلبر کبیر الگوهایی برتر لحاظ کرده استتتت. توماس آکوئیناس نیز از طری و آن دو را به عنوان واقع آشتتنایی با با مستتئل زیبایی آشتتنا شتتد. در وی راجع به دیونوستتیوس مقاال واستتی خواندن وجب م راجع به زیبایی ت اسمای ال ی های موجود در کتابخصوص اندیشهبه-های دیونوسیوس اندیشه وست که رای فلستفی برای آکوئیناس میر گردد. از ای مستئله بار به عنوانشتد تا زیبایی برای اولی استتت. به همی دلیی وی به های افالطونی در آثار اولی او حضتتوری برجستتته و لالباندیشتته حضتتور یوۀ تلفیقیش مستلکان، میان زیبایی و خیر نسبت برقرار کرد و در ای راستا، بر طب پیروی از افالطونی النیتتت عقارسیویی خویش را با میراث فکری موجود در نظام دیونوسیوسی-افالطونی خویش، میراث دو با هم، ای خیر و زیبایی و نحوۀ ارتباطهای خود ترکیب کرد و رویکردی تلفیقی نستتبت به اندیشتته اتاا کرد. تبط ارزشتتی مر-فلستتفی اتاا رویکردی فلستتفی نستتبت به زیبایی، لزوماً آن را با دیگر مفاهیم ونانی و قرون وسیایی که لالباً تفکری مابادالیبیای است،ی تفکر توان گفت که در بسترستازد. می می یی کرد نگونه تبقریباً لیرممک استتت. دلیی ای امر را شتتاید بتوان ایزیبایی جدای از خیر امری ت ف م ند. توماس شوموجودا تلقی می عینی در ای بستتر فلستفی، عمدتاً به عنوان افا که زیبایی و خیر فکری قرار دارد؛ بته همی دلیی او نیز به عنوان فیلستتتوفی مابادالیبیای -تتاریای نیز در ای بستتتتر خویش رویکرد مشاب ی را نسبت به زیبایی و خیر اتاا کرد. ما در ای مقاله در ادد پیشینیانهم ون هستتیم تا نسبت زیبایی با خیر را در تفکر تومائی بررسی کرده و مشا سازیم که ای نسبت به نه حث از ها را در بستر بنحوی استت. بررسی نسبت میان زیبایی و خیر مقدور نیست مگر آنکه نسبت آن دید که او خیر را افتی توانموجود مشا سازیم. در آثار توماس به روشنی می 3ایاتفا فرامقوله ظر نای تلقی کرده است؛ اما در اینکه آیا زیبایی نیز در نظر وی ننی افتی است یا نه، اختالففرامقوله جایگاهی نی تواند از نبایی نیز میرو باید مشا سازیم که آیا در فلسف تومایی، زیوجود دارد. از ای برخوردار باشد یا نه؟ گانه نستتبت به ارتباطوآید که وی موضتتای دگونه برمیتوماس ای ماتلف موجود در آثار از فقرا یر از خ بحث از زیبایی را در ضتتم میان زیبایی و خیر اتاا کرده استتت. ای متفکر از یس ستتو بحث ای امر خود دلیی و گواهی استتت بر پیوند میان ای دو؛ اما از ستتویی دیگر، با دهد و موردتوجه قرار می ند. کگانگی نیز برقرار میاند تأملی در ای آثار متوجه خواهیم شد که او میان ای دو، نوعی تمایز و دو اهی و دیدگباره، مدنظر قرار دهیم تالش ما در ای مقاله آن است که تمام نظرا ای فیلسوف را در ای ن ایی وی راجع به ای مستتئله دارد. در واقع در ای را به دستتت آوریم که بیشتتتری انیبا را با نظر موجود استتت؛ و ستتر بر ای هوبماهای موجودپژوهش نشتتان خواهیم داد که زیبایی یکی از ویژگی 122 3131 ، تابستان72شماره ، 31سال ،های فلسفیژوهش/ پ از مانا تدا باید تصویری روشاساس ارتباط میان زیبایی و خیر را تبیی خواهیم کرد. برای ای منظور اب یبا ای انهای افا فرامقولهرا با ویژگی به دست آمده زیبایی و خیر ارائه دهیم و ای مف وم و مف وم و توان ادعا کرد زیباییزیبایی و خیر می مانا و مف وم دهیم. به دیگر سا ، تن ا پ از مشا شدن و نه نسبتی با یکدیگر دارند.کلی از موجود هستند کدام حالت خیر بیانگر زیبایی .3 فر هست. زیبایی نیز از ای امر مستثنی (ratio( و مف وم )naturaتوماس میان ا ) در نظام فکری هنی ملیر از مف و -یس شیء به آن است که زیبایی -زیبایی نیست، به ای نحو که ا و طبیات تاریف است. و قابی . مفهوم زیبایی3-3 دن ش ارفاً در دیده توماس برای زیبایی دو تاریف ارائه داده است که در هر دو زیبایی نیزی است که شتتان موجب لذ اشتتیای زیبا اشتتیایی هستتتند که دیدن»باشتتد. الف( اش، لذ میشتتدن و یا ادرا بینیم که . در ای تااریف می1«باشداش لذ میادرا امر زیبا امری است که ارف». ب( 7«شودمی اش، شدنشدن و یا ادرا نحوی که ارفاً در دیدهای هنی تلقی شتده است، به امر زیبا به عنوان پدیده ی، زیبای کردن هنی ای تااریف به نفع (، تفسیرAertsen 1996: 337باشد. از نظر ارتس )لذ می بار خیر است. به باور او ]ارتس [ ع تاریف مشتابه ای تااریف با ساختار ستاختار گرفت به دلیی نادیده visa placent quae آن ه دیدنش موجب لذّ استت[ در تاریف اول برای زیبایی همان نقشی را دارد[ کند؛ به ای اور که خواهند[ برای خیر ایفاء می]آن ه همه می quod omnia appetuntکه عبار visa placent که زیبایی «پسینی»بلکه ای عبار به تأثیری ،آن نیست زیبایی و ا مولف ساختاری دهد و خیر را شکی نمی بودن ساختارطور که خواستنیکند؛ همانگذارد اشتاره می جا میاز خود در ما به ند، کما نسبت به خیر است. پ تااریفی که توماس برای زیبایی ارائه می رویکرد و تلقی اترفاً نشانگر تاریفی اش تتتت یانی لذ تتتت و درنتیجهمالول د، بلکه تاریف زیبایی از طری زیبایی نیستن ا بیانگر (. Eco, 1988: 59; Aertsen, 1996: 338) 2پسینی است آن رفا امر زیبا توستط نف استت که به واسی ادرا در واقع، تأثیر حقیقی زیبایی تصتاحب اساس، ای . بر5آیدزیبا در ما پدید می شیء شدن و ادرا شتود، نه آن لذتی که هنگام دیده حااتی می نف درآید. دلیی ای سا ای به تصاحب و تملس اترف ادرا زیبا ای قابلیّت را دارد که از طری عشت و مارفت نسبت به آن است، بلکه نیازمند تصاحب و تن ا نیازمند بردن از امری نهاستت که لذ ویش خ فلسف توماس، مالول ضرورتاً و منحصراً از علت تر، میابآن نیز هستت. به بیان دقی تملس سته شترط یا به عبارتی سه علت دارد -داند زیبایی می که توماس آن را مالول -و لذ آیدپدید می ت به مارفت ]نسب لذ خویش[ است و حقیقت علت علت عش ]به متال عش ، مارفت و تملس. خیر خویش[ به واستتی ادرا لذ ]متال تصتتاحب ه زیبایی علتلذ خویش[ استتت؛ در حالی ک متال « یس شتتتیء نون زیبا استتتت، ما آن را دوستتتت داریم( »:Rubin, 2016 363اتتترف استتتت ) 123 / زیبایی و نسبیت آن با خیر در نظام فلسفی... (Aquinas, 2007:58گردد مشتر دارد، موجب می ( و نه برعک . ای واقایت که لذ ، سه علت توان زیبایی لحاظ گشته و ب انحصاری مالول ارف به عنوان زیبایی به واسی ادرا متال تا تصاحب ا در م مان آید و درنتیج آن، مییاتترف به نن دیدن آن را دارد که از طری گفت که زیبایی قابلیّت زیبایی به (. به دیگر ستا ، تصاحب و تملس Rubin, 2016: 405آن به آرامش و ستکون برستد ) ,Rubin) 6زیبایی استتت تملس ز امر زیبا حااتتیبردن ا بردن از امر زیبا استتت و لذ لذ مانای 2016: 264 .) قیقت زیبایی. ح7-3 ست. شیء الزم ا شدناز نظر توماس نه نیزی برای زیبا در مورد حقیقت زیبایی باید بررسی کرد که گرداند. توماس برای اولی بار در آن را زیبا می آن در یس شیء به عبارتی، نه نیزی استت که حضور کند. وی در آن فقره های زیبایی ارائه میمندی از مؤلفهنظام ( ن ارنوبI, q 39, a 8) ال یا جامع شتتایستتته یا هماهنگی، وضتتو یا داند تمامیت یا کمال، تناستتبستته نیز را برای زیبایی الزم می که به دآورمی اموری شایسته را به عنوان تابندگی و تناسب درخشندگی؛ اما در دیگر جاها تن ا دو شرط و اترفاً به برشتمردن ای شروط اکتفا کرده و از تبیی 2زیبایی حضتور دارند همراه یکدیگر در مف وم شد کند. همی امر خود موجبپوشی میای شروط با یکدیگر و ارائ تاریفی از آن ا نشم رابی متقابی . به باور برخی 1سه مؤلفه ارائه دهند ای موجود میان های متاددی از رابیه و نسبتها، تبیی تا تومیست درسی، م گان و نیز استفادۀ بیش از حدّ از ای مفاهیم در سنتای سه گرفته در موردتنوع تفاسیر اور (.Eco, 1988: 64ها گشته است )آن موجب افزایش اب ام و تیرگی هایش ارائه لفهحقیقت با مؤای زیبایی و ارتباط قبول از حقیقت برای اینکته بتوانیم تبیینی قتابی ستتاختاری و در کدام خاستتتگاه تاریای، ای دهیم، الزم استتت مشتتا کنیم که وی در کدام بافت زیبایی ستته شتترط ای که در آن توماس به کرفقره دهد. موضتتوعبررستتی قرار می ها را موردمؤلفه ، ن ارنوبی 3یس از افراد تثلیثهر خاص تایّنا از تثلیث و تثلیث است. پ بحث پردازد، اشااصمی ( به تبایّت از q 39, a 8I ,) ال یا جامعپردازد. وی در است که توماس در آن، به بحث از زیبایی می را به شا اول تثلیث، « ابدیّت»ای بحث است تتتت دهندۀ خاستگاه تاریایتتتت که نشان 32هیالری ه و القدس نسبت دادرا به رو « کارکرد»دوم تثلیث، یانی خدای پسر و را به شا « نوعی تشا » ه کند؛ او ستتر بنوعی ف رستتت می های ممیزۀ تشتتا عنوان ویژگین ایتاً ستته مولف زیبایی را به ا نوعی را ب دهد تتتت تشا ای بحث را نشان می خاستگاه تاریای پیروی از آگوستی تتتت که دومی خدای پسر تتتت یانی با ویژگی 33سه مؤلفه ای شتباهت گیرد و پ از آن، به بررستی زیبایی یکی می پیتر لومباردی نیز با خصوایا جُمیخویش بر کتاب پردازد. او هم نی در شر نوعی ت می تشا کار دارد. آکوئیناس در ای اثر نیز تشا نوعی را به ومنتسب به هیالری سر گان اشااص تثلیثسته شتتمارد؛ به ای اتتور که او با فه برای زیبایی برمیتابیر کرده و هم نان ستته مؤل« زیبایی» عنوان را « بزرگی»را و با استناد به ارسیو، مولف « تابندگی»و « هماهنگی»دو مولف 37استناد به دیونوسیوس 124 3131 ، تابستان72شماره ، 31سال ،های فلسفیژوهش/ پ گان را در تواف با تایّ و سر ای سه 31کندزیبایی مندرج می تتت به جای مؤلف تمامیّت تتت در مف وم ,d 31, q 2, I2018, Aquinas ,دهد )تشا نوعی یا زیبایی قرار میخدای پسر، یانی خاص a 1)32. ه گردد. ماریتی کاش موجب لذ میپیش از ای گفتیم که امر زیبا امری استتت که دیدن و ادرا تبیی امر زیبا به منظور حااتتی از شتتناخت هم از لذ ،35شتتناختی استتتزیبایی نظری لذ از حامیان ا ههای زیبایی استفاده کرد و هم تبیی کرد که تابندگی ت به دلیی اینکه بیش از دیگر مؤلفهمؤلفه شمار ی حااتتیشتناخت زیبایی ممیزۀ زیبایی استتت. به باور ای متفکر، لذ -ارتباط استت با قوۀ شتناختی در ؛ به دلیی تبنابرای توماس سه شرط برای زیبایی تایی کرد تمامیّ»زیبا با عقی است و شیء میابقت برد و آنکه عقی از نظم و وحد لذ می برد، تناستتب؛ به دلییوجود لذ می آنکه عقی از کلیّتتتتتت (. او Maritain, 1974, ch 4« )بردن ایت تابندگی؛ به دلیی آنکه عقی از نور و ماقولیّت لذ میدر یزیس ای شکوه، در متافدر تواف با پیشتینیان، شتکوه را مشتاصت زیبایی دانستته و ماتقد است که اتور ، رمزی انتولوییکی استت که اشیاء آن را در درون »اتور استت؛ زیرا تومایی، همان شتکوه هر شیء است. به خاص خویش و در کارکردشتان دارند؛ اور ، تابندگی ماقول خویش، و در هستتی هر موجود مالوقی عالوه، هر اتورتی بازمانده و یا اناکاستی ضتایف از عقلی خال است که در قلب اور بر اجزای گوییم که زیبایی، شتکوه حس شتده استت... درنتیجه با مدرستیان همراه شتده و می انی ای است که ترتیب و سامعقی بر ماده ماده است. ای امر به ای ماناست که زیبایی تابش متناستب د و از یابکه خودش را دوباره میبرد زیرا عقی در امر زیباست عقالنی یافته استت. عقی از زیبا لذ می (. Ibid« )شودخویش روبرو می خود شناختی به دست آورده و با نور می داده و شکلی مف و« ال ی به مالوقا افاض تابندگی و زیبایی» دیونوسیوسی توماس به ااتی دی منب ره» آن را به ااتتلی متافیزیکی تبدیی کرد؛ به ای اتتور که او آن ااتتی را به عنوان ااتتی (. ای امر به نوب خود، به تفستتیری Aquinas, 2007: 53تفستتیر کرد )« مالوقا از تابندگی ال ی توماس، تابندگی به اور مربوط است؛ به ای نحو تر دربارۀ تابندگی ضترور باشید. در تلقی عمی اور و درواقع حیثی از ی؛ به تابیری دیگر تابندگی، ویژگ36ال ی است مند از تابندگیکه اور ، ب ره ,Ecoمند است )اتور استت؛ تابندگی ااتلی انتولوییکی استت که از هستی و وجود ب ره هستتی خود یانی برطب منفرد، به شیوۀ خاص هر یس از اشتیای »گوید رو توماس می(. از ای 115 :1988 قیقت و شتتناختنی(. او تابندگی را با حAquinas, 2007: 58« )خاص خویش زیبا هستتتند اتتور اشیاء کردننور نیز مرئی ؛ کارکرد32داند؛ تابندگی به عنوان نور تواتیف شده است اشتیاء یکی می بودن نامیده clarumشوند، درنتیجه اشتیایی که آشتکار می »آشتکارستازی دارد و استت. درواقع نور ویژگی ای است تابندگی خصتیصه توان گفت که(. پ میIbid, 2018, ІІ, d 13, q 1, a 2« )شتوند می که ای استکه یس شیء بر اساس آن، قادر است تا آشکار شود و خود را نشان دهد. تابندگی آن مؤلفه شود.زیبایی لحاظ می خویش را دارد و درنتیجه، ماهیت و ا قابلیّت بیانگری و آشکارسازی 125 / زیبایی و نسبیت آن با خیر در نظام فلسفی... بط استتتت، بنابرای باید آن کردن مرتبته دیگر ستتتا بتا توجه به اینکه زیبایی با دیدن و ادرا را ت حقیقت زیبایی 31زیبایی را دارد تت یانی مؤلف تابندگی بیانگری و آشکارسازی ای را که توانمؤلفه یوند و پ محضبه میزان لحاظ کرد. از آنجایی که تصاحب و تملس امر زیبا توسط نف به واسی ادرا یس اقولم با توجه به اینکه تابندگی و درخشندگیشتناخت وابستته استت و نیز امر زیبا با فاعی اتحاد توان گفت که تابندگی و پ می .آن شتتتیء برای پیوند و اتحادش با آن عقی استتتت شتتتیء، قابلیت ا، امر زیب محض دیدن زیبایی از طری تصتتاحب و تمالس درخشتتش و درنتیجه زیبایی، درااتتی موجب تابندگی»گوید دهد. او میتابندگی ارائه میتاریف جالبی از (. اکوRubin, 2016: 357شتتتود )می ردن به کآن شتیء است، و ای قابلیت در ارتباط با نگاه اتور پذیریارتباط یس شتیء، قوه و قابلیت رسد. هم نی ماقولیتی که به اور متال است همان شیء تابان، به فالیت می تابان یا دیدن شتیء توماس نیز نوعی کیفیت . خود33«کندشناختی آشکار میاییزیب دیدن نوری است که خودش را به فای امر زیبا، . پ تابندگی72دهدستترایتی و اشتتتراکی را به تابندگی نستتبت می بیانگری یا نوعی کیفیّت کند. تابندگی امر زیبا به ای مانا استتت که امر زیبا رؤیت میشتتیئی استتت که خودش را قابی تابندگی گردد تا امر زیبا خودش را بر بیننده پذیری موجب میای روشنایی و رؤیت پذیر استت و روشت و رؤیت مرئی سازد. خیر .7 بنابرای الزم است مف وم و ا آن نیز تبیی گردد. .خیر نیز هم ون زیبایی دارای مف وم و اتی است . تعریف خیر3-7 « آن هستتتتنتتد بته نیزی کته همتته خواهتان »خیر را اخال نیکومتاخوس ارستتتیو در آلتاز کتتاب (Aristotle, 1984, vol 2: 1094 a13 تاریف کرده است. توماس ای تاریف را پذیرفته است و ) د جامع بر ض کند. توماس در کتابماموالً تاریف دیونوسیوس از ای وایه را نیز همزمان ضمیم آن می فااتله تاریف دیونوستیوس را بیان کرده که گفته است تاریف ارستیویی خیر، بال پ از نقی کافران کند که تاریفتوماس نیز ا عان می البته خود .73«ب تری هستتتند تمام اشتتیاء خواهان خیر و خواهان» ینی است؛ زیبایی، پس تاریف اتی و ماهوی نیستت، بلکه ای تاریف نیز همانند خیر تاریف ارستیویی ای موجود، اوالً یکی از ماقوال ناستی ه است و درنتیجه هیچ هفرامقول زیرا خیر به عنوان افت نیز مقدم بر خیر نیستتت تا بتوان به واستتی آن، ای مف وم را وضتتو باشتتید؛ ثانیاً در خارج با موجود و بنابرای 77تر از خود قرار گیردتر و عامامری کلی تواند تحتثغور استتت و بنابرای نمیحدود و همهم مد بودن، مالول و پیامیی کند، شتتتناخت. پ متال تأثراتی که در ما ایجاد می توان از منظررا میخیر لب و طای تاریف در نظر ندارد تا بگوید که یس شتتتیء نون مورد» خیربودن استتتت. البته باید گفت ست. در اباشد؛ بلکه برعک یس شیء خواستنی است نون خیر میی قرار گرفته استت، خیر می متال داشتتت نسبت به امری، شتود، به ای اتور که شتتو اش شتناخته می اینجا، علت به واستی مالول (. Aertsen, 1996: 300« )کندآن را آشکار می بودنخیر 126 3131 ، تابستان72شماره ، 31سال ،های فلسفیژوهش/ پ باور دهد، بهرسد که توماس تاریف ارسیو از خیر را بر دیگر تااریف ارجحیّت میننی به نظر می ؛ به همی دلیی استتتت که 71هدف و لایت مرتبط استتتت خیر به عنوان برخی ای ارجحیتّت به ه ور خیر بودنلایی ارسیویی خیر، بالفااله علت ، پ از بیان تاریفجامع ال یا توماس در مستئل پنجم امری که خواستتنی استت، حیثی از لایت را در خویش دارد، پ بدی ی است »کند گیری میرا نتیجه (. پ خیر و لایت از مف وم Aquinas, 1947, I, q 5, a 4« )را داراست علت لایی که خیر مف وم لت لایی ع بودن نیز مالولبودن را داراست و خواستنییکستانی برخوردارند؛ زیرا خیر حیثی از خواستنی است. شیء یس»گردد. وی ماتقد است که خیر برمی خیر به کمال بودن خواستتنی از نظر توماس، دلیی حیث یافت یس شتتیء، به فالیّت (. و کمالIbid, I, q 4, a 1« )کامی باشتتد، خیر استتت مادامی که صوایا خ آن شیء، بستگی دارد؛ زیرا فقدان یافت تمایی به فالیّت آن شیء و درنتیجه عدم گیبالقوه فالیت، تصور توان کمال را بدون(. پ نمیIbidکند )کمالی یس شتیء، آن شیء را شئی کامی نمی جا کمالی ه ور کند، یقیناً فالیّت نیز ه ور خواهد کرد.کرد؛ بلکه هر . حقیقت خیر7-7 c I ,) جامع بر ضدّ کافران. وی در 72آوردخیر، حقیقت خیر را به دست می بودن میی توماس از متال زیرا است؛حقیقت خیر « کمال»بودن، تاریف خیر است، اما کند که اگرنه خواستتنی عنوان می (5 ,37 ما، امری کامی باشد. خیر نیزی است که خواستت خیر، منوط به ای استت که متال بودن خواستتنی خیر است. به بیانی دیگر خیر، حیث کمال خیر به دلیی بودنآن هستتند و ای خواستتنی همه به دنبال ای میلب است؛ یز مؤیدها نما انسان سازد. از نظر اکو لریزه و سرشتکمالی یس موجود را آشکار می خویش هستتتیم و از اموری که ستتدّی بر ستتر راه حیث کمال ها، طبیاتاً خواهانزیرا هم ما انستتان نیزی استتت که ما جویا و ما به آن (؛ پ کمالEco, 1988: 34کنیم )مان باشتتد، دوری میکمالی ماست. به باور توماس حقیقی آن هستتیم، به دیگر ستا آن ه که کمال ما به آن استت، خیر درطلب شتود که یس شتیء خیر نامیده شتود، فضتیلتی است که به آن شیء تال دارد؛ به نیزی که باعث می ، خیر کمالش رو، یس شیء به سببآن شیء است. از ای هر شیء، خیر خاص تابیری فضیلت و کمال ه متال به خودش استتت، خیری ک خویش را به عنوان شتتود؛ به طوری که هر شتتیئی کمالنامیده می (.Aquinas, 1955-57, I, c 37کند )طلب می اشتتیاء نیزی استتت که برای خیربودنباشتتی آنرستتد که از نظر توماس کمالننی به نظر می د و کننیزی استتت که در مقام لایت، شتتیئی دیگر را کامی میضتتروری استتت؛ زیرا گفتیم که خیر آن ز داراست خیر را نی لایت را داشته باشد، ویژگی هر آن ه که ویژگی شیء است. بنابرای لایت نیز کمال (Aquinas, 2017, q 21, a 225 منظور توماس از ای ادعا ای است که کمال، مبنایی انتولوییکی .) ر باشد. بیان توماس دخیر است تتت می مف ومی خیر تتت که حیث بودنمیی بودن و متال برای خواستنی هر نیزی مادامی » گویدکند. وی در آنجا می( نیز ای تفستیر را تصدی می I, q 5.a 1) جامع ال یا 127 / زیبایی و نسبیت آن با خیر در نظام فلسفی... رطی هم ش« کمال»پ «. خویش هستند کمال که کامی باشد، خواستنی است؛ زیرا تمام اشیاء خواهان ه یا به میزانی ک« مادامی که»ضتروری و هم شترطی اتی برای خیر استت و بنابرای یس شیء دقیقاً باشد.، خیر میکامی است نسبت زیبایی و خیر .1 ای هستتتتند و با اینکه تمایز در مف وم دارند، در خارج دارای زیبتایی و خیر هر دو از اتتتفا فرامقوله هستند. 76این مانی ای بودن زیبایی. فرامقوله3-1 و بسط تری مف وم است، شر ( را که عامens« )موجود»هستند که 72ای مفاهیم عامیافا فرامقوله و بلکه در 71گان ارستتیویی واقع نشتتدهده یس از مقوال هیچ آنکه تحت دهند. ای مفاهیم به دلییمی روند، به گانه فراتر میهای مقوال دهمقستتم شتتوند و به ای نحو، از کیآن مقوال یافت می تمامی التی از ح ای بیانگرمقولهفرا اتتفا »اند. به تابیر توماس نامگذاری شتتده« ایاتتفا فرامقوله» عنوان « ها نشتتده، با ای حال، در وجود مضتتمر هستتتند ای به آنوایۀ وجود اشتتاره وجود هستتتند که در خود (Aquinas, 2017, q 1, a 1 ای اتتفا بر هر موجودی حمی شتتده و آن وجوه یا حیثیاتی از .) ، «احدو»ف م نیستند. قابی« موجود» ممف و سازند که مستقیماً از خودموجود را آشکار می هو بما موجود باشند. مشاص ای افا ای است که ای افا می تری تری و محوریاالی« خیر»و « حقیقت» ، به نحوی 73شوندمصدا با یکدیگر و با موجود این مانی داشته و درنتیجه بر یکدیگر حمی می از حیث ه به توجحال باهستند و گسترۀ یکسانی دارند. در عی ثغور با همحدود و همکه ای افا در خارج، هم ها تمایزی موجود میان آن خااتتی از موجود هستتتند، تمایز حیث کدام از ای اتتفا بیانگراینکه هر ای اتتفا و درنتیجه و تأخر موجود در میان ننی تمایزی، تقدّم مف ومی و منیقی استتت؛ ماحصتتی بصری ماتلفی تشبیه کرده است که شا از افا را به زوایای ای آن است. اکو بی نظم در وجود می کند و هکند و درنتیجه دیدگاه خاای را نسبت به ای افا اتاا میآن زوایا، موجود را رؤیت می ای افا شده است. تمایز مف ومی و منیقی میان ای افا ، دو نتیجه تمایز مف ومی امر نیز موجب ؛ 12مف ومی به موجود اضافه کنند کدام از ای افا ، باید نیزی را به لحاظاینکه هر را در پی دارد اول (.Rubin, 2016: 6گیرد )پیش از خود را نیز دربر یس از ای افا ، باید افتو دوم اینکه هر ای بودن زیبایی ستتا نگفته استتت؛ اما با توماس در هیچ یس از آثار خود به اتتراحت از فرامقوله را توان به یقی رستتید که وی زیباییبه مباحث ماتلفی که در مورد زیبایی بیان کرده استتت میتوجه توان نند دلیی از آثار توماس اقامه کرد.داند. برای ای امر میای میفرامقوله خیر با هم زیبا و»گوید می اسمای ال یدیونوسیوس در کتاب الف( علیّت زیبایی نسبت به همه اشیاء ب ره ازین مانی دارند. تمام موجودا به لحاظ علّی به ستتتوی زیبا و خیر میی دارند. هیچ موجودی بیا ال ی را هم ون ای فقره، زیبایی (. توماس در تفسیرDionysius, 2011: 140« )زیبا و خیر نیست ند و نون زیبا همان داندتمامی کائنا می باش هم اشیاء و نیز لایتهستتی فاعلی و علت خیر، علت 128 3131 ، تابستان72شماره ، 31سال ،های فلسفیژوهش/ پ ب ره از زیبایی نیست؛ و بنابرای فاعلی و لایی تمامی موجودا استت، پ هیچ موجودی بی خیر علت رو زیبایی در تمامی هستی جریان دارد. خویش، زیبا و خیر است؛ از ای اتور هر موجودی بر حستب ت عی ای که وجود داشتتتدارد، به گونهکه زیبایی با وجود پیوند توان از زبان ماریتی گفت میبنابرای ,Maritainاور وجود و زیبایی گستره و دامن یکسانی خواهند داشت )ای شتود و در بودن می زیبا 1974, ch 6.) امر و تأیید و تأکید مجدد ای اسمای ال یهستتی در کتاب در واقع، تأکید دیونوستیوس بر زیبایی توستط توماس در شتر خویش بر ای اثر بیانگر ای است که زیبایی یکی از تایّنا عام موجود است؛ عام موجود، نیز ای است که آن مف وم بر هر موجودی مادامی لحاظ یس مف وم به عنوان تایّ مال حمی گردد؛ پ هر -فالیّت برخوردار است یانی مادامی که آن موجود از هستی و -که موجود استت اسمای موجود زیبا استت. توماس در شر خویش بر اثر دیونوسیوس، ج انی را که او در هوبماموجودی قوۀ »؛ دهدزیبایی ال ی در مالوقا تصتویر کرده است، بسط می هستتی و ستریان دربارۀ زیبایی ال ی ج ان زیبایی هستی و علت لایی لی هستی، علتفاع ( علتBeautifying power« )باشزیبایی بر حسب ویژگی »؛ اوست که به تمام اشیای مالو 13است ج ان ت هماهنگی و نظم و تابندگی ت علت شان از وجود، از زیبایی نیز مندیکند و هریس از مالوقا به میزان ب رهزیبایی اعیاء می« منفردشتان اینگونه استتمای ال یتوماس بر (. بنابرای از شتتر Aquinas, 2007: 53-54گردند )مند میب ره رزی وآید که مف وم زیبایی در اندیشتته و متافیزیس تومایی و در ستتاختاری که وی در آن فلستتفه برمی ی کلی اارزشی متافیزیکی و گستره ای متمایزی است که در ای اور ، زیباییفرامقوله کند، افتمی بط مرت _یس کی ج ان به عنوان _شناسی به ج ان زیبایی ای کهگونهشتمول خواهد یافت؛ به و ج ان خواهد شد. و نیز فقرۀ I, q 5, a 4, ad 1تتتت یانی جامع ال یا ب( ابتنای زیبایی بر اور دوفقرۀ موجود در , q 27, a 1, ad 3I-II تتتت به تتتت پاستتای قیای و یقینی تتتت البته در قالبی ضتتمنی و تلویحی وجود این مانی هو بما ؛ زیرا در هر دوی ای فقرا نیز زیبایی با وجود17دهدزیبایی می بودنایفرامقوله زیبایی و خیر در یس شتتیء، »گوید (. توماس در اولی فقره از ای فقرا میEco, 1988: 36دارد ) ند و درنتیجه هستاستاساً با یکدیگر این مانی دارد؛ زیرا آن دو مبتنی بر یس نیز، یانی مبتنی بر اور شتتود. اما ای دو به لحاظ مف ومی از یکدیگر تمایز دارند؛ زیرا خیر به خیر هم ون زیبایی تحستتی می ضوع او در ای فقره دو مو«. قوۀ شوقیه مرتبط است... درحالی که زیبایی به قوۀ شناختی مرتبط است... ی بر ذیر به وجود است ت زیرا زیبایی مبتنپتحویی سازد اول آنکه زیبایی حقیقتاً یس وافرا مسجی می و دیگر آنکه ( این مانی و عیّنیت داشته باشد تتتensتواند با موجود )اور و فالیّت است و درنتیجه می زیبایی از نظر عقلی، متمایز از وجود است، یانی فقط تمایز مف ومی با آن دارد. به باور ییلسون، فیلسوف یان خیر م آن دو و نیز عینیّت بایی و خیر بر اور و درنتیجه این مانی میاننوتومایی مااار، ابتنای زی (. به دیگر 761 3125و وجود، خود دلیلی استت بر این مانی و همبودی میان زیبایی و وجود )ییلسون، ستند و موجود ه سا ، ابتنای هر دو بر اور ، به ای ماناست که آن دو مبتنی بر فالیت و انضمامیّت 129 / زیبایی و نسبیت آن با خیر در نظام فلسفی... ال یا جامعرو در نظر اکو دو فقرۀ مذکور در توانند با موجود این مانی داشتته باشند. از ای برای ، میبنا یی که وجود است به ای دل تمام موجودا استت؛ زیبایی، ویژگی پایدار کند که زیبایی ویژگیاثبا می دارد. درحقیقت، ای ادعا ادعایی وجود این مانیهو بما شتترطی با وجود و هیچ قید زیبایی میلقاً و بدون جود خیر به و گریاتور که در ای دو فقره، زیبایی اترفاً با واسیه ضتمنی و تلویحی استت، به ای (.Eco, 1988: 36-37ملح شده است ) .11آیدآن شیء برمی یس شتیء، از اور پ( تابندگی و درخشتندگی زیبایی به باور توماس تابندگی یس شیء با کند. پ تابندگی( خویش را دریافت میesseواسی اور ، وجود )بههم نی یس شیء .Ibid, In De causis , lec« )آن شیء است ماینی در درون نور»آن شیء تتت که اور و فالیت 6, n 68 ؛ بته نقی ازCaputo, 2003: 57) - این مانی دارد. از آنجایی که زیبایی اتاً مندرج در و تابندگی نیز با موجود این مانی دارد، پ زیبایی و موجود نیز در خارج با هم این مانی 21تابندگی است آید. به دستتت می 15آن دو پذیری، همبودی و مستتاوقتدارند. از این مانی خارجی زیبایی با موجود حمی و هر زیبایی اگر زیبا و موجود در خارج با هم این مانی داشتته باشتند، در ای اور ، هر موجودی زیبا ای حمی خواهد شد.؛ یانی زیبا بر موجود و بر دیگر افا فرامقوله16موجود خواهد بود . تمایز مفهومی زیبایی و خیر7-1 های متفاو دارند؛ زیرا هریس از افا ای هستند، مف ومزیبایی و خیر نون هر دو از افا فرامقوله کنند. در واقع زیبایی مف ومی متمایز از دیگر موجود اضافه میمف ومی نیزی را به به لحاظای فرامقوله تحویی به اتتفتی دیگر نیستتت. متمایز قابی ای را داراستتت، به نحوی که ای مف وماتتفا فرامقوله گر توان آن را به افتی دیدهد؛ مف ومی که نمیتوماس در دوجا مف وم متمایزی را به زیبایی نسبت می ل یشر اسمای ا بایی به واسی آن افت، آن مف وم را داراست. فقرۀ پایانینستبت داد و گفت که زی ا قوۀ کند؛ زیرا زیبایی رابیه بیکی از آن فقراتی است که او تمایز مف ومی میان زیبا و خیر را عنوان می ای وجود دارد نیز فقره شر جُمی (. در کتابAquinas, 2007: 61) کندشناخت را به خیر اضافه می وماس کند. تمتمایز و خاص خویش را داراست، تأیید می که ادعای توماس راجع به اینکه زیبایی مف وم یز خیر را فرض گیرد. حقیقت ن میی نیستتت مگر مادامی که مف وم زیبایی متال »گوید در ای اثر می ؛ اما زیبا [میی نیستتت مگر مادامی که مف وم خیر را فرض گیرد ننی استتت ]یانی حقیقت نیز متال ,Aquinas, 2018, I, d 31, q 2, a 1)«ویژۀ خویش دارد مف وم وضتتو و تابندگی را به عنوان ad 4). بنابرای زیبایی مف وم متمایز خویش را تتت یانی تابندگی و رابیه با قوۀ شناخت تتت به موجود اضافه موجب اشاست که دیدن و ادرا که در تاریف زیبایی بیان شد ت زیبایی نیزی کند. در واقع ت ننانمی ای رامقولهف بنابرای زیبایی باید افت ای با نف دارد وزیبایی امری است که رابیهشود، پ لذ می مر زیبا ا زیبایی نیازمند آن است که رابیه و نسبتی میان بودنایبه عبار دیگر، فرامقوله .12نسبی باشد امر زیبا، ارف 11« ادرا »واستی جایی که تصتاحب زیبایی به کننده برقرار شتود. از آن ادرا و نف 130 3131 ، تابستان72شماره ، 31سال ،های فلسفیژوهش/ پ ه و نسبتآن است تتت رابی زیبا با نف تتت که زیبایی بیانگر شایست زیبایی است، پ رابی امر مالول کند؛ امر زیبا از عقی استتت و زیبایی ای نوع رابیه را به موجود اضتتافه می اراده از طری کامی شتتدن خواند و اراده با حرکت اراده را به سوی خویش می آن تت که اتحادی هنی است ت عقی با اتحاد طری از بردنیابد و در آن تتتت در لذ به سوی زیبایی، آن را تصاحب کرده و اتحادی عینی و واقای با آن می واسی عقی آن امرزیبا با اراده به داشت رستد. به بیانی دیگر، میابقت آن تتتت به ستکون و آرامش می یف تار آن حالت از موجود استتت؛ زیرا میاب کلی و منحصتتر به فردی استتت که زیبایی بیانگر حالت باشتتتد؛ پ زمانی که توماس عقی می کردن، فایاراده و دیدن و ادرا توماس از زیبایی، لذ کمال را دا شتود، و یا نیزی که ارف کند که دیدنش موجب لذ میزیبایی را به عنوان نیزی تاریف می نف را تتت یانی اراده را تتت از کند که زیبایی یکی از قوایباشد، وی ای امر را بیان میاش، لذ می اراده ؛ کمال13کندقوۀ دیگر نف ت یانی عقی ت و به واسی میابقت با ای قوه ]عقی[ کامی می طری . 22دزیبا[ داشته باش یءارادۀ خویش ]یانی ش واقای با متال شتود که فرد وحد نیز زمانی حااتی می ارتباط استتتت و بنابرای کند، با عقی در واستتتی عقی اراده را کامی می زیبایی به عنوان امری که به واستتیه به یس قوه، یانی عقی مرتبط استتت و ن ایتاً به قوۀ دیگر یانی اراده مربوط مستتتقیماً و بدون اده به واستتی عقی استتت؛ به ای مانا که زیبا موجود با ار میابقت استتت. به دیگر ستتا ، زیبا بیانگر ,Rubinواقع به واستی ارتباط با عقی با اراده نیز در ارتباط است ) مستتقیماً با عقی و درن ایت و در عقی از واستتی ادرا یانی بهموجود با عقی ) اتصتتال و اتحاد (. زیبایی از طری 366-367 :2016 خویش ننی اتصالی را موجب عقی نیز با وضتو و تابندگی ( تتتت که خودزیبا آن شتیء نوعی ماهیت را بردن از آنزیبا ت و درنتیجه لذ شیء ن ایی اراده ت یانی تصاحب و تمالس شود تت درواقع کمال می (.Rubin, 2016: 370شود )موجب می ی بیانگراای را تتتت یانی ای ویژگی را که افا فرامقولهبنیادی اتفا فرامقوله پ زیبایی، ویژگی های دیگر ای افا را نیز دارد؛ زیرا ای موجود استت تتتت داراستت. در ای اور ، ویژگی تایّ عام شوند.تری ویژگی ناشی میویژگی ضرورتاً از بنیادی . اینهمانی و اتحاد مصداقی زیبایی و خیر1-1 یر و خ واقای میان این مانیدیونوستتیوس، ، به تبعدر جامع ال یا و نیزاستتمای ال ی شتتر توماس در نه تن ا بر ای کند؛ اومیی و طلب عنوان می دو را متال را اتتتراحتاً تصتتتدی کرده و آن 23زیبتایی اء خیر و آورد و آن ای است که تمامی اشیکند؛ بلکه دلیلی نیز برای ای عینیّت میاین مانی تصریح می ر یس شیء ب« اتور »واستی نتیجه ای دو مف وم به رکنند و دطلب می آن ا علت زیبا را به عنوان « اور »دلیی اینکه بر امری واحد ت یانی بر شوند. به دیگر سا ، زیبایی و خیر بهآن شیء حمی می لب قرار میی و ط نتیجه هم زیبایی و هم خیر متال د، با یکدیگر این مانی داشته و در تتتت مبتنی هستن (. بنابرای ابتنای ای دو (Aquinas, 2007, p: 60; Ibid, 1947, I, q 5, a 4, ad 1گیرندمی زیبایی و خیر در دیگری را موجب های اتیمؤلفه ، استتتاس و بنیانی استتتت که اندراج«اتتتور »بر 131 / زیبایی و نسبیت آن با خیر در نظام فلسفی... شود. در واقع و به تابیر ارتس مشاص فلسف توماس ای است که او میان کثرا ، وحد و پیوند می د زیبایی و خیر نیز وح بنابرای ، ای خصتتیصتت تومایی اقتضتتای آن را دارد که میان کند و برقرار می (. Aertsen,1996: 342حاای کند ) های زیبایی هستند ت از یس سو، وضو و هماهنگی را تتت که مؤلفه شر اسمای ال یآکوئیناس در ا آورد؛ یانی، در ای اثر امر زیبدهد و آن را شاهدی بر این مانی زیبایی و خیر میبه خیر نیز نستبت می . از سویی دیگر، او اش با خیر این مانی داردساختاریهای که در ویژگیشتود لحاظ میبه عنوان نیزی های که مؤلفه -های تشتتا نوعی و اندازه را ( مؤلفهq 22, a 1, ad 12) دربارۀ حقیقتدر کتاب ستتته نفگوید میی، مادامی که زیبا فیند و میکزیبایی یس موجود مندرج می در حیث -خیر هستتتتند گراید.واحد، به زیبا می اندازه است، با گرایش به خیر، در آنمتشا و متناسب و دارای شتدن میلب باید گفت که خیر دارای سته مؤلفه است اندازه، تشا نوعی و نظم. برای روشت مؤلفه های هر دو مف وم، در دیگری مندرج است. زیبایی نیز سه مؤلفه دارد تناسب، تمامیت و تابندگی. که گوید( میI, q 5, a 5) جامع ال یا در سازد. اوشیء مرتبط می توماس سه مؤلف خیر را با اور آن شیء است. به دیگر به واستی اور شتیء بودن آن خیر و خواستتنی تبع یس شتیء و به کمال ، در آن یس شی به آن است آن ه که نیستی باید تمام سا ، برای اینکه یس شیء، شیئی کامی باشد ( commensurationیس شیء نیز به واسی اورتش است. اور ، تایّ ) حضور داشته باشد؛ نیستی گیرد و ای امر نشتتانگر اندازهفرض میموجود میان مبادی مادی و فاعلی یس شتتیء را پیش و تناستب . هم نی اتتور 27فاعی در یس شتتیء استتت و فاعلیّت ماده قابلیت موجود میان داشتتت و تناستتب یرد. گخویش قرار می نوع اورتش تحت تشا نوعی است؛ زیرا هر نیزی برحسب نفسته، بیانگر فی کند و ایگیری میسوی یس فای یا یس لایت ج تخویش، به به عالوه هر نیزی میاب با اتور تحق درونی یس شیء، نیرو یا بنیان توان گفت که خیرآن شتیء استت. بنابرای می امر، دالّ بر نظم اور آن شیء است. ی اور واس سته مؤلف زیبایی نیز نیز با اور پیوند دارد. به ای اور تمامیّت یس شیء به کند و آن شیء را از حالت نق جوهری، ناستی فالیّت را به شیء اعیاء می جوهری استت؛ اتور (. Aquinas, 1947, I, q 73, a 1شتتتود )شتتتیء را موجب می یّت و کمالبیرون آورده و تمام (؛ Maurer, 1392: 42باشتی به کثرا است ) وحد هماهنگی و تناستب در یس شتیء، حااتی آن ا تناسب برقرار کرده و از ای طری اور آن عنصر درونی است که به کثرا نظم باشیده و میان ( o'Brien, 2011: 7« )کثرا باشوحد اای»توان را میباشتد. پ اور به آن ا وحد می های ضتتتروری زیبایی استتتت؛ ای امرنتامید. و درن ایت، ارتباط و پیوند با امری ماقول، یکی از مؤلفه شود و زیبا از اتور آن شیء ناشی می شتیء ماقول، همان اتور استت؛ به عبار دیگر، وضتو ؛ به نقی از Elders, Leoنفستته زیبا استتت )شتتیاء و امری فیا ن ایی زیبایی درنتیجه اتتور ، بنیان Sevier, 2012: 228 ب ره را از زیبایی و درخشندگی ال ی دارد (؛ زیرا به باور توماس اور بیشتری (Aquinas, 2007: 58). 132 3131 ، تابستان72شماره ، 31سال ،های فلسفیژوهش/ پ از ی و خیرشدن میان زیبای قائی توماس تا اینجا مواف با دیونوسیوس پیش رفته بود؛ اما او با تمایز . خیر 21رود. هم نان که گفته شتتد ای تمایز، تمایزی مف ومی و منیقی استتت دیونوستتیوس فراتر می ناختش اما زیبایی اورتی است که قوۀ شناختی در طلب ،آن است لایتی استت که قوۀ شوقیه درطلب ده راآن استت. به دیگر ستا ، خیر آن لایت و کمالی است که قوۀ شوقیه و ا نتیجه تصتاحب آن و در ؛ رسدرسیدن به آن است و میی در ارفاً در رسیدن به آن لایت، به آرامش و سکون می ارفاً خواهان ای استتت که قوۀ شتتوقیه ]اراده[ به واستتی قوۀ شتتناختی ]عقی[ درحالی که زیبایی اتتور و تابندگی وۀ شناختی به آن به واسی ق آن است و میی در تملس تصاحب خواهان اتحاد با آن و درنتیجه خواهان (. پ زیبایی بیانگر ای استتت که فاعی Ibid, II-I, q 27, a 1, ad 3رستتد )آرامش و ستتکون می کند؛ به تابیری دیگر امر زیبا در اتتور شتتناستتا به واستتی عقی قوۀ شتتوقی خویش را کامی می یبایی مادامی شود؛ و زآن کامی می خواند و شو با تملسشتدن، قوۀ شتوقیه را به سوی خود می ادرا ادرا ، دیدن با عقی اتحاد و وحد یابد، ای قابلیت را در خود خواهد داشتتت که از طری که در عمی اراده درآید. به تملس ای. تقدم خیر بر زیبایی در نظم صفات فرامقوله4-1 ز ا در خصتتوص تقدم و تأخر میان زیبایی و خیر باید گفت که زیبایی در نظم اتتفا فرامقوله ای پ شیء زیبا یتابندگ یابد و ای اتصال نیز حاایخیر استت؛ زیرا اگرنه زیبایی با عقی اتصال و پیوند می بردن کردن و لذ استفاده یس شیء، همان قابلیّت امر زیبا است؛ زیرا تصاحب گراست، اما اراده تصاحب ن، به ای ماناست که فرد آن کردبرد. تصاحبلذ می از آن شتیء است و ای اراده است که از زیبایی امی ک خویش را کارگیرد؛ زیرا اراده وقتی متال خویش به میی نیزی را که تصاحب کرده است، میاب خویش ت ؛ به ای اور که اراده از لایت استتفاده قرار دهد مورد و اش استت حرکت که لایتکند می خود از آن لایت را به عنوان بردن و لذ برد لذ می -شتتود اراده می ای لایت موجب لذ که خود (. اگر Aquinas, 1947, II-I, q 16دهتتد )ابزاری برای حصتتتول لتتذ مورداستتتتفتتاده قرار می ییم توانیم بگوییم که فرد لایتی را میاب را به ای مانای عامّ به کار بگیریم، می« کردناستتتتفاده» کند. به همی دلیی توماس گاهی لایت را تصاحب مینتیجه آن دهد و دراستفاده قرار می خویش، مورد میی بردن از نیزی میاب کردن از نیزی یا قابلیّت لذ قابلیّت استفاده»را به مانی « کردنتصتاحب » آن، امر زیبا و حکم به زیبایی ( مانی کرده استتت. پ اراده با ادرا Ibid, I, q 38, a 1« )خویش بردن از آن لایت، آن را تصتتتاحب و تملس ویش طلب کرده و با لذ خ لایت امر زیبتا را بته عنوان کند.می اراده از امر زیبا، نیازمند عشتتت به بردن از طرف دیگر، هم اتصتتتال و پیوند با زیبایی و هم لذ (. Ibid, 1947, II-I, q 26, a 1«)عش مبدأ حرکت به سوی ماشو است»زیبا است؛ زیرا متال بردن از آن امر استتت. پ شتتا برای لذ داشتتت نستتبت به امری، علتمحبتبه دیگر ستتا ، بردن از امری، باید ابتدا نستبت به آن امر، عشت و محبت داشته باشد؛ نرا که کردن و لذ تصتاحب 133 / زیبایی و نسبیت آن با خیر در نظام فلسفی... (. Ibid, 1947, II-I, q 27, a 4« )فرض نگیردنفسانی نیست که نوعی عش را پیش هیچ انفاال» زیرا خیر هم موضتوع عشت استت هم موضتوع قوۀ شوقیه مرتبط استت؛ وقیهعشت نیز به قوۀ شت (Ibid, 1947, II-I, q 26, a 1آید که زیبایی درنظم اتتتفا دستتتت می (. پ ای نتیجه به ای پ از خیر است.فرامقوله ر را وم خیبندگی ماهیت و مفکند؛ زیرا تازیبایی یانی تابندگی نیز ای ادعا را تصتتدی می حقیقت اسبشتتود که تنگیرد؛ زیرا یس شتیء زمانی درخشتان و درنتیجه زیبا می فرض میکمال را پیشیانی شود؛ می یس شیء ناشی تمامیت یا کمال شایسته نیز از کسب کند؛ تناسبشتایستت خویش را کستب ود.ششایسته برخوردار می یانی زمانی که یس شیء تمامیت و کمال خویش را کسب کرد، از تناسب یی آن شیء این مانی دارد. زیبا وجودی آن شیء، و با تمامیت یس شیء با کمال به دیگر سا ، زیبایی امی ک دهد. یس شیءتناسب قرار می کمالی است که آن شیء را در مارض یس شیء، فزونی و تابندگی ه از ست کاوری خویش تتتت حیثی که در زیبایی شناختی مورد توجه و عالقه است تتتت شیئی ا از حیث آن شیء، کامی است و به لحاظ تمامیت و تناستب برخوردار استت و نیاز به نیزی دیگر ندارد. اتور ور ا گفت از زیبایی و شکوهامری زیبا حکم شتود. سا آن را دارد که به عنوان انتولوییکی آمادگی آنکه برای آماده است کیای دوباره به تمامیت و تناسب است. ای شیء به لحاظ انتولوییاترفاً اشتاره بتوان به عنوان شتیئی زیبا حکم شتود. با ای حال، اگر ای حکم بالفای اتور بگیرد، در ای اور ضتروری استت که یس دیدن یا نگاه کردنی بر ای شتیء تمرکز کند. و بنابرای ضروری است که نوع و تن ا رشناسا و عی برقرار است. از ای ه اما ای بار ای تناسب میان ،دیگری از تناسب برقرار باشد شتیء را جدا سازد و آن را مورد تأمی و اندیشه قرار دهد و در ای زمان اتوری تواند ستاختار ه می ستتازد، خودش را بیان می کند. وجه کامی، یانی اتتور ، خودش را آشتتکار می استتت که آن ستتاختار ( substance) وجودی یا جوهر هم نی ثبا ( شیء تتت که essence) شیء یا ماهیت پذیریتاریف اور ( شتیء نیز هست تتتت خودش را به عنوان nature) کارکردی یا ا شتیء و هم نی ااتی کند. تناستتب، کمال و خویش بر ما عرضتته می کند. تناستتب، خودش را به عنوان تابندگی عرضتته می ،دن استبو شناختنی کمال و تمامیتنتیجه عقالنیت و در اتور و درنتیجه کمال و تمامیت تمامیت ی نیز قابلیّت شود. تابندگشناسا بالفای میرابیه با نشمشناخت است که تن ا در اما تناسب نوعی قابلیت بان را شناخت، امر زیبا و تا شدن در اور است و ای قابلیت زمانی به فالیت می رسد که فاعی س یم یدند ای است که خودش را به فایاست همان نور و درخشندگیبنگرد. ماقولیتی که به اور متال ای است که یس شی پ تابندگی ویژگی .(Eco, 1988: 118-119شناختی آشکار می کند )زیبایی خویش است. مشاص امر زیبا ای است که ادرا دادن ساخت و نشان بر استاس آن، قادر به آشتکار Aquinas, 1947, ІІ-ІІ, qشتتود )( و امر خیر لحاظ میconveniensاش به عنوان امر متناستتب ) 145, a 2, ad 1.) 134 3131 ، تابستان72شماره ، 31سال ،های فلسفیژوهش/ پ گیری. نتیجه4 گردد. وی ستته شتترط اش موجب لذ میاز نظر توماس امر زیبا آن استتت که دیدن و ادرا .3 رد، تناسب؛ بوجود لذ می کند تمامیّت؛ به دلیی آنکه عقی از کلیّتتتتبرای زیبایی تایی می ن ایت تابندگی؛ به دلیی آنکه عقی از نور برد و درعقی از نظم و وحد لذ میآنکه به دلیی یء بر ای که یس شتری ویژگی تابندگی استت؛ خصتیصته برد. البته م مو ماقولیّت لذ می اساس آن، قادر است تا آشکار شود و خود را نشان دهد. کند و لایت نیز کمالا کامی میاست که در مقام لایت، شیئی دیگر ر از نظر توماس خیر آن .7 ر خیر را نیز داراست. د لایت را داشته باشد، ویژگی شتیء استت. بنابرای هر آن ه که ویژگی واقع، کمال هم شرطی ضروری و هم شرطی اتی برای خیر است و بنابرای یس شیء دقیقاً باشد.به میزانی که کامی است، خیر می عام موجود موجود استت؛ الزم افا عام ون خیر اتفت در متافیزیس تومایی زیبایی هم .1 مصتداقی و تمایز مف ومی داشته عام موجود، اتحاد ای استت که با موجود و با دیگر اتفا یکی از ای افا در خارج و واقع با خیر اتحاد دارد، باشتند. به همی دلیی، زیبایی به عنوان با و خوشتتایند استتت و بالاک . با ای حال به ای مانا که هر آن ه که خیر استتت، امری زی تمایزی نیز میان زیبایی و خیر برقرار است و ای تمایز تمایزی مانایی و مف ومی است. تمایز شتتود؛ به ای مانا که مف ومی میان زیبایی و خیر لزوماً به تقدم و تأخر میان آن دو منجر می کند. بنابرای زیبایی رابیه با قوۀ یکی از ای دو اتتتفتت، مف ومی را به دیگری اضتتتافه می ای که در مف وم و مانای خیر داخی نیست. درحقیقت کند ت رابیهشناخت را به خیر اضافه می ای استتت و از ای حیث، مف وم و مانای ای اتتفا آخری اتتفت فرامقوله زیبایی در نظم ر که قبی از خیست داراپیش از خود یانی خیر و هم نی مانای هم دیگر افاتی را اتفت انایی م ای دیگری را، که به لحاظتوان پ از زیبایی اتتفت فرامقولههستتتند. بنابرای نمی توان اتتتفتی را فرض کرد که عالوه بر خود تر از زیبایی استتتت، فرض کرد؛ یانی نمیلنی تای دیگری که قبی از زیبایی هستند، در آن اففرامقوله تمام افا زیبایی، مف وم مف وم زیبایی را توانای که میزیبایی، کمالی برتر از خیر است؛ به گونه مندرج باشد. بنابرای کمال دارد، های بیشتتتری از خیرای تلقی کرد. ای امر که زیبایی مؤلفهتری اتتفت فرامقولهن ایی ست، اکند؛ زیرا ننان که گفتیم یس شیء مادامی که کامی زیبایی را نیز اثبا می بودنن ایی اش، زیبا استت و روشنی و باشتد؛ در حالی که یس شتیء به اندازۀ روشتنی و وضتو خیر می یرد.گفرض میوضو نیز خود تناسب شایسته ]یا هماهنگی[ و تمامیت ]یا کمال[ را پیش هانوشتپی 1. Transendentia=Transendentals 2. “Pulchra enim dicuntur quae visa placent” (Aquinas, 1947, I, q 5, a 4, ad 1). 135 / زیبایی و نسبیت آن با خیر در نظام فلسفی... گفتار ن ارم (،q 5(، مسئل پنجم )Іباش ناستت ) ای اثر که پ از ای به همی اتور خواهد آمد، به ترتیب مافف (a 4( پاسخ اول ،)ad 1.است ) 3. "Pulchrum autem dicatur id cuius ipsa apprehensio placet" (Aquinas, 1947, ІІ-І, q 27, a 1, ad 3). پسینی خیر یفتار ، بالفااله به دنبالجامع ال یا زیبایی در هر دو فقره از ها ای نکته که تاریف. به باور برخی تومیست2 ,Rubinزیبایی ) بودننتیجه عینی ( و درAertsen, 1996: 337ای تاریف ) بودنآمده استت، دلیلی است بر پسینی 2016: 8.) زیبایی در فلستفه توماس توستط روبی یکی از مفستران آثار توماس بیان شده است که به باور نگارندگان . ای تفستیر از 5 اله را مشا مق خویش نسبت به موضوع االی تفستیری اتحیح است و ما در ای مقاله، با اتکاء بر ای تفسیر، رویکرد سازیم.می نا که تااریفی نادرست نیست، بلکه ای تااریف ماتبر هستند به ای ما. البته شایان کر است که تااریف توماس از زیبایی، 6 ، در خویش لذ متال باشد، یانی هم مارفت، هم عش و هم تملس و تصاحببردن می لذ زیبایی واجد تمامی شروط اریفی ماتبر ی تبه لحاظ منیق« باشدشدن لذ میبه هنگام دیده»زیبایی مندرج است و درنتیجه ای تاریف که زیبایی ذ ل امر زیبا، تمامی ای ملزوما ارف در دیدن و حقیقی است. به بیانی دیگر زیبایی قادر است تا در ادرا و هم نی لذ ، یانی شتناخت و عشت ، در مانای زیبایی مندرج استت و رابیه با سومی شرط را ایجاد کند؛ زیرا رابیه با دو شترط ,Rubinکند )امر زیبا را به مانای زیبایی اضافه می ارف ادرا و دیدن ی از طری لذ یانی تصتاحب و تمالس زیبای 2016: 263.) Aquinas, 1947, II-II, q 145, a 2; Ibid, II-II, q 180, a 2, ad 3. برای مثال رجوع کنید به 2 ل شناختی مرتبط ساخت . جی. بی. فزیبایی . برای نمونه جیمز جویز هر کدام از ای سته مؤلفه را با سته مرتبه از ادرا 1 موجود، حقیقت و خیر مرتبط ستتتاخت و زیبایی را به ایفرامقوله ن نیز تمامیت، تابندگی و کمال را به ترتیب با اتتتفا (.Rubin, 2016: 273گان لحاظ کرد )ای سه وحد عنوان 9. Trinitarian appropriation م 162م متولد شد و در سال 122(، متفکر التینی قرن ن ارم، حدود سال Hilary of Poitiers. هیالری پوئتیرستی ) 32 است. دربارۀ تثلیثفو کرد. او هم نی مفسر کتاب مقدس نیز بود و مش ورتری اثرش کند ( دو نوع زیبایی را میر میII-II, q 145, a 2) جامع ال یا . البته شتایان کر است که از آنجایی که توماس در 33 ها نیز دو نوع هستتتند محستتوس و ماقول. یانی زیبایی محستتوس و ماقول، باید توجه داشتتت که هر کدام از ای مؤلفه ت.وجودشناختی اس زیبایی هاست که مبنایای مؤلفه ماقول هم نی باید همواره به یاد داشته باشیم که تن ا نوع کنندۀ که اعیاء-آن را به خدا جوید وهماهنگی و تابندگی می را در« زیبایی» شتتتر استتتمای ال ی. دیونوستتتیوس در 37 (. ای فقره از دیونوسیوس به ای Dionysius, 2011: 133دهد )نسبت می -هماهنگی و تابندگی به هم اشیاء است فقره ای ستیزدهم، به نقی قرن فیلستوفان شتتود و بیشتتر ای م م قلمداد میزیبایی استتت، فقره دلیی که بیانگر نیستتی دعایا کند، برای تبیی های زیبایی را به دو مؤلف هماهنگی و تابندگی محدود میگاه مؤلفهانتد؛ تومتاس نیز هر پرداختته جوید.خویش، به ای فقره از دیونوسیوس توسی می یرا هر اندازه است؛ زتری از مولف دقی اترفاً توایف جامع ال یا رستد که مؤلف تمامیت یا کمال در . ننی به نظر می31 خدای پدر را به طور شتتتود که او در خود، ماهیتدو مؤلفه ]تمامیت و اندازه[ به ای دلیی به خدای پستتتر استتتناد داد می کند. توماس ( ای ادعا را تأیید میI, q 42, a 1, ad 1) جامع ال یا ای از توماس در تری داراست. فقرهتر و دقی کامی کند که ای مؤلفه هنگامی دهد و عنوان میروحانی نیز نسبت می را عالوه بر امور جستمانی به امور « زهاندا»در آن فقره، را داراست.« کمال»شود، مانای که به امور روحانی نسبت داده می dو یکم )سی (، مت درسیІ. ای اثر که از ای پ به همی نحو در مقاله قید خواهد شد به ترتیب، بیانگر کتاب اول )32 ( است.a 1(، گفتار اول )q 7(، مسئله دوم )31 136 3131 ، تابستان72شماره ، 31سال ،های فلسفیژوهش/ پ ال ماریتی امر زیبا است. برای مث شناخت شناختی، حاایزیبایی شناختی، بر ای باورند که لذ زیبایی . ماتقدان به لذ 35 ذ لذتی ل حاای از شناخت است؛ ای نوع لذ نیست بلکه لذ باشتد، اما ای لذ ، اترف زیبایی لذ می»گوید می ود، نف درآید و ای ش یابد. اگر شیئی به ش ودشتده، فزونی می شتناخته شتناخت و به واستی متال استت که در فای ,Maritain« )آن شیء، زیباست آن شیء، خیر است و خود نف گردد، در ای اور ، ادرا خشنودی و تاالی موجب 1974, ch 4.) (.Aquinas, 2007: 58« )ال ی است درخشندگیمند از هر اورتی ب ره. »36 17. "claritas dei dicitur veritas suae essentiae per quam cognoscibilis est sicut sol per suam claritatem" (Aquinas, 2018, IV, d 49, q 2, a 3, ad 7). ثرتی از ماانی را به ای وایه اعیاء کالستتیس و قرون وستتیی ک در ستترتاستتر ستتنت« تابندگی» . گستتتردگی و عمومیّت31 قرون وستتیی، رن و نور، عاملی کنیم. درواقع در ستتنتکند؛ ما تنوع مانایی ای وایه را در توماس نیز مشتتاهده میمی وقت در سایه قرار نگرفت؛ درنتیجه نظری توماس گیر بود؛ به نحوی که مسئل نور و رن در ای فرهن هیچم م و همه ه نیست ای خام و پیش پاافتاد، نظریه«روشتنی برخوردار باشتند، زیبا نامیده می شوند اشتیایی که از رن »اینکه مبنی بر (Eco, 1988: 105-6ر قرن سیزدهم، وایۀ تابندگی ارفاً د دیگر فیلستوفان خالف-(. البته باید گفت که در توماس، بر میت و موجود مربوط نیستتت؛ بلکه او اه عینی تابندگی به ستتاختارشتتود . به باور ای فیلستتوف، ارتباط با زیبایی میر می (.Ibid: 112کند )ای وایه را ارفاً به مسئل زیبایی محدود می مانای ای کند و ازشتناختی باشتد، خودش را برای آن ه که هست فاش می زیبایی اتوری اشتیاء متال تأمی . زمانی که حیث33 یدن با د آورد. مف وم تابندگی به طور خودکار به دنبال مواج فاییش را به دست میخو شتناستی زیبایی مواج ه، کیفیت (.Eco, 1988: 120آید )اور پدید می نوعی بیانگری ت را در ارتباط با زیبایی ت یانی« آشکارگی»نوعی II-II, q 132, a 1)) جامع ال یا . برای مثال او در 72 کند.درونی بیان می 21. "omnia bonum et optimum concupiscent" (Aquinas, 1955-57, III, c 3, 11). 22. "Bonum numerator inter prima… sed secundum rei veritatem bonum cum ente convertitur" (Aquinas, 1964, vol 1, lec. 1, 9). :Aertsen, 1996بیشتتتر رجوع کنید به . ارتستت یکی از افرادی استتت که به ای نظر ماتقد استتت. برای اطالعا 23 301 ,Aquinas, 1955-57, I, q 37« )آیدخیر به دست می بودنمیی خیر از متال مف وم»گوید که توماس می. ننان72 4.) (، q 21مستئله بیست و یکم ) . ای اثر که از ای پ به همی اتور در ای مقاله قید خواهد شتد، به ترتیب، مافف 75 ( است.a 1گفتار اول ) 26. Idem= Identical 27. communissima ایی ای تابیر تومشتتوند؛ به گانه نیستتتند، بلکه بر هر موجودی حمی مییس از مقوال ده. به ای مانا که محدود به هیچ28 (.Aquinas, 2017, q 1, a 2, ad 8« )حضور دارند تمام موجودا در »محموال تبدیی به یکدیگر کدام بر دیگری اتتد کند، آن دو قابیاگر دو وایه، هر (q 1, a 2, obj 2 ,2017س ). به باور توما73 [convertitur=interchangable هستند؛ زیرا در ای حالت، آن دو به طور ماکوس، یانی از هر دو ج ت، بر یکدیگر ] ست و هر حقیقی، خیر ا هر شیء»گر هستند؛ زیرا تبدیی به یکدیموضوع، قابی شوند. پ حقیقت و خیر، از حیثحمی می (.Aquinas, 1947, II- II, q 109, a 2, ad 1« )خیر حقیقی است شیء موجود تتت نیزی را که خارج از وجود باشد، به موجود اضافه عمومیّت و شمول و گسترۀ کلی . البته ای افا تتت به دلیی12 حال، در هر [ داشتتتته و در عی coextensiveبا موجود همبودی ]موجود بوده و کننتد؛ بلکته ای اتتتفا اتی نمی 137 / زیبایی و نسبیت آن با خیر در نظام فلسفی... ا موجودا در رابیه با یکدیگر ر یژگی اتی موجودا و هم نی و ای که ویژگیتشتای هستند، به گونه موجودی قابی (.Eco, 1988: 21سازند )مای می و وجود شود. مالوقا می« هستت »زیبایی و خیر . هرآن ه که هستت، از زیبایی و خیر، یانی از خدا؛ از یس علت فاعلی 13 وی باشد. و آن مالوقا درن ایت به سشان را در زیبایی و خیر دارا هستند؛ گویی در یس نیرویی که آن ا را بقا میهستی کنند.خویش طلب می لایت ها را به عنوانگردند و آنزیبایی و خیر بازمی ک که از جایگاه ای که هرای زیبتایی از اهمیتت زیتادی برخوردارند؛ به گونه قولته جتایگتاه فرام . ای دو فقره در تایی 17 شود.خویش به ای دو فقره متوسی می موضع کند، بدون شس، در اثبا ای زیبایی حمایت میفرامقوله دامی یس شیء ماآید. . ننانکه در تاریف زیبایی بیان شتد زیبا نیزی استت که از طری ادرا اترف، به تصاحب درمی 11 دیدن، با عقی اتصتال و وحد یابد، قابلیّت ای را دراد که از طری ادرا ارف به تملس درآید. اما پیوند و که در عمی آن شیء است؛ زیرا وضو و یقینی که یس شیء به واسی آن ء با عقی، تابندگی و درخشتندگی درونی یکی ش اتصتال ند آن شیء با بیننده وابسته است. از آنجایی که یس شیء به واسی اور خویش با شتود، به میزان اتصال و پیو رؤیت می (.Aquinas, 1947, I, q 5, a 4, ad 1یابد )عقی اتصال و پیوند می (.Aquinas, 2007: 58« )روشنایی برای زیبایی امری ضروری است»گوید می شر اسمای ال ی. توماس در 12 ای به ای ماناست که آن دو درخارج یس نیز هستند نه دو نیز؛ به عبارتی ننی نیست فرامقوله. این مانی میان اتفا 15 که در خارج زیبایی و موجود دو نیز مجزاء باشتند، بلکه یس نیز هستند. و اینکه ما برای برای یکی وایه وجود را و برای یز از ننی کاری هستتتیم. اما در مستتاوقت گویی ه ای استتت که ناگر بریم، به دلییدیگری وایه زیبایی را به کار می ای دو نستتبت به یکدیگر را با هم می ستتنجد و حکم به کند و مصتتادی نوعی دوگانگی میان زیبایی و وجود فرض می یم، کنای با وجود فرض میکند ]البته ای دوگانگی که بی هر یس از اتتفا فرامقولهمستتاوقت آن دو در مصتتدا می ه است[. وعی اعتباردرواقع ن . شتایان کر است که برای اینکه یس افتی به تمام موجودا اسناد شود، الزم نیست که آن افت به طور برابر بر تمام 16 موجودا یافت شتود بلکه آن اتفت باید در هر موجودی مادامی که موجود است، یافت شود؛ یانی مادامی که آن موجود ردار است.هستی دارد و از فالیت برخو ر رابیه با کنند. خینسبی، نوعی نسبت و رابیه با نف را به موجود اضافه می فرامقوله ای . الزم به کر استت که افا 12 قت و خیر کند. تمایز حقیکند و حقیقت رابیه با قوۀ شناختی را به موجود اضافه میقوۀ شوقی نف را به موجود اضافه می رابیه، یانی موجود و نف ، است. هر دو طرف خصای ها و از یکدیگر در ویژگی شتتود؛ ادراکی که به اراده به آن حااتتی می [ ادراکی استتت که کمالapprehension] «ادرا ». در ای بحث منظور از 11 خویش به واستتی عقی، آن را تصتتاحب متال انجامد. اراده با ادرا ادرا به واستتی عقی می متال تصتتاحب و تملس شتود. اما منظور از تصاحب و تملس، تصاحب به مانای عامّ و گستردۀ ای کلمه، یانی تصاحب به مانای و کامی میکرده است.« خویش کاربست و استفاده از نیزی و لذ بردن از آن، میاب با مییبه» Aquinas, 1947, II-I, q 28, a 1. برای میالا بیشتر رجوع کنید به 13 گوید که عش و شو به یس لایت قبی از آن که فرد آن لایت ( میIII, c 26, a 12 ) ع ضتدکافران جام. توماس در 22 شود.لایت است که ای عش کامی می را به دست آورد، عش و شوقی ناکامی است و تن ا پ از کسب ,I, 31, 2) شر جُمیس نیز در انداز دیونوسیوسی با خیر این مانی دارد. توما. زیبا هم در ستنت یونانی و هم در جشتم 23 1, abj. 4های یونانی خیر )( به رابیه میان نامKalos( و زیبایی )kallosکند.( اشاره می ماده، به سوی اور حرکت کند. فاعی متناسب با قابلیت . یانی اینکه عمی27 ، قسمت ب ابتنای زیبایی بر اور .1-3. رجوع کنید به بند 21 138 3131 ، تابستان72شماره ، 31سال ،های فلسفیژوهش/ پ References - Aertsen, Jan (1996) Medieval Philosophy and the Transcendentals; the case of Aquinas, Brill: Leidein, New York, Koln. - Aquinas (1955-57) Summa Contra Gentiles, New York: Hanover House, in: https://dhspriory.org/thomas/ContraGentiles.html. - Aquinas (1964) Commentary on the Nicomachean Ethics, trans. Litzinger, 2 vol, Chicago: Henry Regnery Company, in: http://dhspriory.org/thomas/Ethics.Html. - Aquinas (2007) Expositio Super Dionysium De Divinis Nominibus, trans. Ananda. K. Coomaraswamy, in: Figures of Speech or Figures of Thought?, World Wisdom, Bloomington, Indiana. - Aquinas (2017) Questiones Disputatae de Veritate, in: http://dhspriory.org/thomas/QDdeVer.html. - Aquinas, (2018) Sententia, in Opera Omnia, by Enrique Alarcon, in: http://www.corpusthomisticum.org/iopera.html. - Aquinas, Thomas (1947) Summa Theologica, trans. Fathers of English Dominican Province, in: http://dhspriory.org/thomas/summa/index.html. - Aristotle (1984) The Complete Works of Aristotle, Edited by: Jonathan Barens, 2 vol, Princeton, New Jersey: Princeton University Press. - Caputo, John. D (2003) A Passion for the Impossible, Albany: State university of New York Press. - Dionysius Areopagite, Pseudo (2011) The Divine Names and The Mystical Theology, trans. John D. Jones, Milwaukee, Misconsin: Marquette University Press. - Eco, Umberto (1988) The Aesthetics of Thomas Aquinas, trans. Hugh Bredin, Harvard University Press: Cambridge. - Etein Gilson (1375) The Principles of Christian Philosophy, trans. Mohammad Mohammadrezaie; Seyyed Mahmood Musavi, Gom: Daftare Tabliqate Eslami Hoze Elmie-ye Gom [In Persian]. - Goris, Wouter; Aertsen, Jan (2013) "Medieval Theories of Transcendentals", In: The Stanford Encyclopedia of Philosophy, Edited by: Edward N. Zalta. - Maritain, Jacues (1974) Art and Scholasticism, trans. Joseph E. Evans, Jacques Maritain Center: University of Notre Dame Press. - Maurer, Armand Augustine (1392) About Beauty: A Thomistic Interpretation, trans. Hadi Rabiei, Tehran: Hekmat [In Persian]. - O'Brien, John.SJ (2011) "The Aesthetics of Thomas Aquinas", Torento, Ontario. - Ragusa, Hannah. W. (2017) "Beholding the Beauty of Being; Artistic Creativity in the Thomistic Tradition", Logos, 20: 2. - Rubin, Michael J (2016) The Meaning of “Beauty” and its transcendental status in the Metaphysics of Thomas Aquinas, Washington D. C: The Catholic University of America. - Sevier, Christopher S. (2012) Thomas Aquinas on the Nature and Experience of Beauty, Doctoral dissertation Scholarship: University of California. https://dhspriory.org/thomas/ContraGentiles.htm http://dhspriory.org/thomas/Ethics http://dhspriory.org/thomas/QDdeVer.htm http://www.corpusthomisticum.org/iopera.html http://dhspriory.org/thomas/summa/index.html