De absolutione parentibus, qui prolem scholis publicis seu promiscuis instituendam tradunt neganda necne DE LUTIONE PARENTIBUS, QUI PROLEM SCHOLIS PUBLICIS SEU PROMISCUIS INSTITUENDAM TRADUNT, •> NEGANDA NECNE, SPECIME IST, QUOD JUDICIO VENERABILIS CLERI AMERICANI ET EARUM REGIONUM, IN QUIBUS SCHOLARUM PUBLICARUM SEU PROMISCUARUM VIGET SYSTEMA, AD PROMO- VENDAM PRAXIS UNIFORMITATEM, n SUBMITTIT A. KONINGS, Congn-1s SS”1 Redempt., IN COLLEGIO ILCHESTERIENSI EJUSDEM CONGREGATIONIS AD S. CLEMENTIS ' S. THEOLOGLE AC SS. CANONUM PROFESSOR. • . L BOSTONLE. TYPIS PATRICII DONAHOE. 1874 . Prospectus. THEOLOGIA MORALIS NOVISSIMI ECCLESIAE DOCTORIS S. ALPHONSI, IN COMPENDIUM REDACTA ET USUI VENERABILIS CLERI AMERICANI ACCOMMODATA. Auctore A. KONINGS, C. SS. R. Nothing seems to us better calculated to recommend the work of which we have given the title above, than to present to the careful perusal of the Rever- end Clergy of the United States the foliowing extract of a letter addressed to the author by an ecclesiastic fully qualified to judge of the merits of the work, to whose examination and revision the manuscript has been submitted by the author. “ Reverend and very dear Father, “ I have examined with care the manuscript which you have been so kind as to submit to my revision. It gives me great pleasure to state that in my hum- % ble opinion it has all the qualities that can be desired in a handbook of morals for the clergy and seminaries of America Its language is ciear and simple, and thus its perusal becomes easy even to those of our clergy and seminarians who, on account of unavoidable circumstances, are not familiar with the niceties of the Latin language. Byinserting, at the proper places, the decrees of our last Plenary Council, you have given all that is necessary for practical use, thereby dispensing with the obligation of constantly referring to that rather large volume. I might even venture to say that by these and other points of Canon Law introduced into your Compendium, a regular course of that study might well nigh prove unnecessary. I have also remarked with pleasure, that you employ such notes only as are necessary for seeing whence you have drawn your doctrine ; other notes are, as a general rule, but a source of confusion to [See 3d page cover. A6Pe>517 DE ABSOLUTIONE PARENTIBUS, QUI PROLEM SCHOLIS PUBLICIS SEU PROMISCUIS INSTITUENDAM TRADUNT, NEGANDA NECNE, SPECIMEN, QUOD JUDICIO VENERABILIS CLERI AMERICANI ET EARUM REGIONUM,; IN QUIBUS SCHOLARUM PUBLICARUM SEU PROMISCUARUM VIGET SYSTEMA , AD PROMO- VENDAM PRAXIS UNIFORMITATEM, \ SUBMITTIT A. KONINGS, Cong^s SS^-1 Redempt., IN COLLEGIO ILCHESTERIENSI EJUSDEM CONGREGATIONIS AD S. CLEMENTIS S. THEOLOGLE AC SS. CANONUM PROFESSOR. BOSTONLE. TYPIS PATRICII DONAHOE. 1874 . 2 MONITUM, ; Paragraphi vel partes paragraphorum, quse his signis [ ] inclu- dantur, adjecta, aut, ut nunc leguntur, immutata sunt post receptas Episcoporum approbationes. IMPRIMATUR. * JOANNES JOSEPHUS, Bostonij3, 16 Jan., 1874. Ep. Bostoniensis, 3 APPROBATIO. Cum opusculum, cui titulus est : De absolutione parentibus , qui prolem scholis publicis seu promiscuis instituendam tradunt , neganda necne , Speci- men , quodjudicio Venerabilis Cleri Americani et earum regionum , in quibus scholarum publicarum seu promiscuarum viget Systema, ad 'promovendam praxis uniformitatem , submittit A. Konings, Congiis SSmt Redempt., in collegio Ilchesteriensi ejusdem Congregationis ad S. Clementis S. Theologiae ac SS. Canonum Professor, duo ejusdem Congregationis theologi, quibus id a nobis commissum fuit, recognoverint et imprimi posse probaverint, potes- tate nobis a Rssmo Patre N. Mauron, dictae Congregationis Rectore Majore ac Superiore Generali facta, facultatem concedimus, ut typis mandetur. In quorum fidem has litteras manu nostra subscriptas et sigillo officii nostri munitas dedimus. r -i Josephus Helmpraecht, C. S. S. R., Sup. Prov. Baltimoras, in Solemnitate SSmi Rosarii B. M. V. 1873. Approbatio Reverendissimi Episcopi Natchitochensis. Reverend Father, I have carefully perused the short treatise De Absolutione , etc. . . . I must say that such a treatise has long been for the confessors, more especially in this country, a great and important desideratum. I not only fully approve of it, as being altogether in the spirit and in conformity with the doctrine of St. Alphonsus, but I wish it to be published as soon as practicable. Please receive my sincere congratulations and the expression of my respect. Your humble servant in Xto, * Aug. Maria, Bp. of Natchitoches. Natchitoches, Dee. 20, 1873. 4 Approbatio Reverendissimi Episcopi Pittsburgensis. Rev. and dear Father, I have read with pleasure the document you have so kindly sent to me, and I assure you of my cordial approbation. * Ch. Domenec, Bp. of Pittsburgh. Pittsburgh, Dec. 26, 1873. Approbatio Reverendissimi Episcopi de Marysville. Rev. dear Father, Accept my sincere thanks for your Pamphlet, “ De Absolutione,” etc., which meets my fullest approbation. Your conclusions are based upon and legitimately deduced from principies which no Catholic can call in question. The analogy which you have traced between the precautions required by the Church in the event of Mixed marriages and Mixed schools is admirably drawn out. * E. 0’Connell, Bp. of Marysville. Marysville, Dec. 28, 1873. Approbatio Reverendissimi Episcopi Galvestoniensis. I have read your pamphlet “ De Absolutione/'* etc., and I approve of it. * C. M. Dubuis, Bp. of Galveston. Galveston, Feb. 14, 1874. Approbatio Reverendissimi Episcopi Wilmingtonensis. Adm. Rev. Pater, Tuas, quas nuper accepi litteras .... non sine magno gaudio et inspexi et approbavi ; etenim tam Scyllam quam Charybdim caut£ vitasti, normamque veluti, quam tuto pede sequi possint animarum directores, eruditione plenam et ad tramitem sincerae Ethices omnibus demonstrasti. Hanc igitur ob causam . . . Tibi, Adm. Revde Pater, maximopere gra. tulor. Tuus in Christo servus, * Thomas, Ep. Wilmingtonensis. Wilmington., die 31 Dec., 1873. 5 Approbatio Reverendissimi Episcopi Richmondensis. Rev. dear Father, I have seen and examined with much profit and satisfaction your learned treatise “ De Absolutione/ 7 etc. Your Reverence proves conclusively that while principies are every- where the same, there are circumstances of place and person which often oblige us to modify our decision. I think your pampblet, so remarkable for its moderation, will do much good. ....... Accept mythanks, while I remain Yours faithfully in Xto. * James Gibbons, Bishop of Richmond. Richmond, Dec. 30, 1873. Approbatio Reverendissimi Episcopi Crossensis. Reve Pater, Tractationem tuam de u Absolutione Parentibus , etc., neganda necne ” attente a Nobis perlectam, hisce praesentibus lubentur in omnibus ejus partibus approbamus, censentes te in ea nimium inter rigorem et noxi- am laxitatem juxta sanae doctrinae principia media et recta via inoffenso pede processisse. Datum in Civitate Crossensi, die 27 Decembris A. S. 1873. * Michael Heiss, Ep. Crossensis. Approbatio Reverendissimi Episcopi Detroitensis. Rev. dear Father, # ,, . . . . The exposition of the question which you treat is not only of the greatest importance, but owing to the recent con- troversies has created rather a confusion in the minds of many as to its practical bearings upro confessario.” And therefore I am confident, that the clergy will welcome your lucid explanation of the practical application with no ordinary delight. Permit me to thank you most cordially for the work you have undertaken for the guidance of the sincere souls. Yours truly in Xst, * C. H. Borgess, Bp. of Detroit. Detroit, Dec. 22, 1873. Approbatio Reverendissimi Episcopi Savannensis, My dear Konings, I received your Tractatus 11 De Absolutione,” etc. I have carefully read it, and keartily indorse it. I have spoken with Bishops N. N about tke work, and they have all praised it greatly. .... Yours as ever in S.S. Cordibus Jesu et Mariee, * William, Bp. of Savannah. Savannah, Jan. 1, 1874. 7 LECTORI BENEVOLO. Haud pauca, et ea quidem praeclara, hac nostri praesertim aetate, in lucem prodierunt scripta de u scholis ab Ecclesice doctrind , auctoritate et u vigilantid amotis 1 Nullum vero, quod ego quidem sciam, in quo ea, quae Casuistarum propria est, ratione tractetur quaestio de absolutione parentibus, prolem ejusmodi scholis instituendam committentibus, negan- dat necne. Profecto, quotquot saeculo nostro labente de Pastorali Theologia scripsere, quaestionem hanc pro disciplinae suae more attigerunt ; sed alia est Pastoralis, alia Casuisticse Theologiae ratio ; illa videlicet modum potius, quo principia moralia efficacius et 'prudentius in praxim deducantur, docet ; haec quid principia illa, pro casuum varietate, stricte exigant, quid non. Nova igitur, ni fallor, est isthaec, non quaestio quidem, sed tractatio. Itaque non Pastoralis Theologiae regulas in haic nostrai opella circa efficaciorem et prudentiorem confessariorum hac in re agendi modum tradimus ; sed tractationem nostram arctioribus Casuisticae Theologiae limiti- bus circumscribentes, hoc unum quaerimus an absolutio semper ac omni in casu deneganda sit parentibus, qui prolem scholae alicui publicae institu- endam confidunt. Qua in re, si cui visi fuerimus a medii inter laxitatem et rigorem via aberrasse, monita et elucidationes, quibus ad eam redu- camur, libenter sumus suscepturi, scriptionem hanc nostram, quam caeteroquin judicio Matris Ecclesiae, animo ad obediendum promptissimo, subjicimus, ex prudentiorum consiliis illico correcturi. Unum vero hoc rogamus, ut ne quis animo, non ab omni praejudicati opinione libero, aut praxi, quam hucusque sibi sequendam duxerit, tenacius quam par sit adhaerenti, haec mea, qualiacumque sint, pervolvat. Litt. Pii P.P. IX. ad Episc. Bavarise. “ Maximce quidem,” dd. 18 Aug. 1864. / 8 I. EXPONITUR STATUS QUESTIONIS. 1. — Filiis a parentibus, vel ab iis, qui ipsis parentum loco sunt, deberi educationem, non tantum corporalem, sed etiam, et eam quidem maxime, spiritualem , apud omnes catholicos in confesso est. Ad hanc vero spiritu- alem educationem ex parte parentum, praeter correctionem et exemplum, requiritur etiam, et imprimis, doctrina. Tenentur nimirum parentes, u per “ se, vel per bonos instructores erudire filios in bonis moribus, in observa- 11 tione mandatorum Dei, in fide et in omnibus ad salutem necessariis, quia u illos genuerunt propter Deum assequendum, et consequenter illos erudire “ debent in via, quai ad Deum perveniant.” Hinc Deut.1 : “ Docete filios “ vestros ” (verba mea) u ut illa meditentur,” et Ecc*. 2 : 11 Filii tibi sunt? 11 Erudi illos et curva illos a pueritia illorum.” 3 2. — Jam vero quaeritur utrum huic suo officio graviter semper desint, atque adeo absolutione numquam non sint indigni parentes, qui filios suos scholae alicui publicae instituendos tradunt. Scholarum publicarum ( common , public, national schools) nomine in hac nostri quaestione veniunt eae, in quibus de facto viget “ ea juventutis u instituendae ratio, quae sit a catholica fide et Ecclesiae potestate sejuncta, “ quaeque rerum dumtaxat naturalium scientiam ac terrenae socialis vitae “ fines tantummodo vel saltem primario spectat.” 4 Dico : u defacto viget.” Sunt videlicet scholae, in quibus, licet publicae audiant vi legis, qua existunt, de facto ejusmodi viget juventutis instituendae ratio, quae a catholica fide non sit sejuncta, ludimagistris legem negligentibus, et iis, qui legi ser- vandae invigilare debent, conniventibus. In quaestione autem nostra non agitur de parentibus, qui filios suos ejusmodi scholis instituendos tradunt, sed de iis* qui illos committunt scholis, quae non nomine tantum, sed et re publicae sint. 1 XI. 19. 2 VII. 25. 3 Gury, Comp. Th. Mor. P. I. n. 374. Ed. in Germ. Quarta. 4 Prop. 48 in Syllabo damn. 9 II. EXPONUNTUR PRINCIPIA, E QUIBUS QUAESTIONIS SOLUTIO PETENDA EST. 3. — Principium I. Legis praecepta alia affirmativa , alia negativa dis tinguuntur. Pleraque tamen, etsi vi verborum, quibus enunciantur, videantur vel tantum affirmativa, vel tantum negativa, prout actus cujus- dam positionem vel praecipiunt vel prohibent, in se includunt utrumque. 1 Sic praeceptum, quo parentes obligantur filios eo, quo supra n. 1 diximus, modo per se vel per alios instituere, vi verborum affirmativum est ; impli- cat tamen etiam negativum. Et vi quidem sensus affirmativi hujus praecepti curare tenentur, ut filii catholice, quodemumcumque modo, instituantur ; vi vero negativi cavere , ne ex scholis, quibus instituendi committuntur, eorum fides moresve detri- menti quid capiant. 4. — Principium II. Praeceptum, quatenus affirmativum est, i ) semper quidem, sed non ad semper obligat, nec 2) necessario requirit, ut parentes filios scholae cuicumque committant ; at vero 3 ) omnino exigit, ut eo, quo fieri poterit, modo catholici instituantur. Probatur principium per partes. A. Semper quidem , sed non ad semper obligat. Etenim haec est praecepti affirmativi natura, ut per positivum actum impleri debeat ; at hujus actus positivi non semper datur aut occasio, aut possibilitas ; ergo non obligat ad semper. Sic actus positivus, quo a parentibus impleri debet praeceptum de prole catholici educanda, est actus docendi ea, sine quorum scientia proles catholici educari nequit ; at hujus actus positivi nec semper, nec ubique datur possibilitas ; fieri enim potest, quodemumcumque de causa, ut parentes huic actui ponendo idonei per se ipsos, non sint, nec alios habeant aut habere possint, a quibus eorum loco ponatur. B. Non necessario requirit , ut parentes flios scliolce cuicumque commit- tant. Schola enim per se non est medium unicum (licet ordinarium), quo praeceptum impleatur ; nam vel per se ipsos, si idonei fuerint, vel per alios catholicae filiorum institutioni extra omnem scholam sufficienter providere absolute loquendo possunt. 1 Scavini Theol. Mor. t. I. n. 157, Ed. XI. et Suarez, tom. V. de Leg. Lib. II. Cap. X. n. 1. Ed. Paris., 1856. 10 / C. Omnino exigit, ut eo, quo fieri poterit, modo catholice instituantur. Praeceptum enim, ut affirmativum, obligat semper, et nisi ad illud, quod dictum est, obligaret, penitus vanum foret. 5. — Principium III. Prsecepturn, quatenus negativum est, semper et ad semper obligat parentes, ne prolem committant scholis, in quibus vel fidei integritas, vel morum honestas periculo, quademumcumque ex causa proximo, exponantur. Haec enim est negativi praecepti ratio, ut, cum sine ullo actu impleri possit,1 nulla ejus servandi aut occasio deesse, aut impossibilitas adesse umquam queat, et consequenter non semper tantum, sed et ad semper obliget, i. e. nullo umquam in casu violari liciti possit. Ergo nullo umquam in casu fieri potest, ut liceat parentibus prolem committere scholis, in quibus vel fidei integritas, vel morum honestas periculo, quaidemumcum- que ex causa proximo, objiciatur. Dico : l) in quibus vel fidei integritas. Quibus verbis significo, teneri parentes cavere, non solum ne filii a fide deficiant, sed etiam ne ea in mentibus eorum aut infirmetur, aut obscuretur. Fallacibus namque Libera- lismi et Indilferentismi commentis in plurimorum animis fidei vel vigorem debilitari, vel veritates obtenebrari, supervacaneum est vel dicere. Dico : 2 ) vel morum honestas. Neque enim sola fide salvari poterunt filii. Yix praeterea morum honestas in discrimen adducitur, quin et ipsa fides, nostris praesertim temporibus, periclitetur. Dico : 3) periculo proximo exponantur. Etenim si nemini unquam liceat alios periculo proximo objicere, certo certius non licebit parenti- bus filios eidem exponere, cum non ex charitate tantum, sed et ex officio , pietatis videlicet, illud a prole pro posse suo avertere teneantur. Itaque scholae ejusmodi vel omnino vitandas erunt, vel, si gravem aliquam ob causam adeundae sint, periculum, cui aut fidei integritas, aut morum honestas filiorum objicitur, ex proximo remotum erit reddendum. Quod si vel fieri penitus nequeat, vel frustra tentetur, omnino vitandum erit. Haec facili negotio deducuntur ex iis, quae de occasione proxima necessarii tradunt Moralistae. Dico : Quademumcumque ex causa proximo. Causae autem, ex qui- bus fidei integritas vel morum honestas, aut ambae simul, in scholis publicis periclitentur, quatuor potissimum, mox n° 6 latius exponendae, recenseri possunt ; libri nimirum, qui pueris aut praeleguntur aut traduntur ; con- discipuli, quibuscum consuetudinem fovent ; magistri, quos audiunt ; ipsa illa instituendae juventutis ratio , quae est ab Ecclesiae doctrini, auctoritate et vigilantia amota. Et tres quidem priores causae positivae dici debent ; postrema de se negativa. 1 Suarez, 1. c. 11 6. — Principium IV. Scholas publicas : i) Catholicis viris numquam probari possunt ; 2) spectatis temporum ac locorum adjunctis communiter ut positivi noxiae prohibendae sunt; 3 ).perraro ut non positivi noxiae tole- rari possunt. Probatur principium per partes. A. Catholicis viris numquam probari possunt. Constat ex infallibili Summi Pontificis oraculo, ex propositione nimirum 48? in Syllabo damnata, quae sic sonat : u Catholicis viris probari u potest ea juventutis instituendae ratio, quae sit a catholici fide et ab u Ecclesiae potestate sejuncta, quaeque rerum dumtaxat naturalium scien- 11 tiam ac terrenae socialis vitae fines tantummodo, vel saltem primario u spectet.” Et re quidem vera, qu& demum ratione catholico viro probari poterit ea instituendae juventutis ratio, qua pueri catholici ut homines tantum et ut cives, et non etiam ut catholici educentur ? Mitto nec ut homines et ut cives institui posse, qui non ut catholici instituuntur, quem- admodum tristissima temporum nostrorum experientia satis superque docemur. 7. — B. Spectatis temporum ac locorum adjunctis communiter ut positive noxiceprohibendae sunt. Evidenter pro hac nostra regione patet ex gravissi- mis his Concilii Plen. Balt. II. verbis. “ Experientia siquidem diuturna satis superque probavit, quam gravia sint mala, quam intrinseca etiam pericula, quae Juventuti Catholicas ex frequentatione scholarum publicarum hisce in regionibus plerumque obveniunt. Vi enim systematis apud illas obtinentis, nequaquam fieri potest, quin simul in magnum fidei morumque discrimen juvenes Catholici adducantur. Neque alia profecto ex causa repetendi vi- dentur progressus, quos exitialis illa Indifferentismi, ut vocant, labes hac- tenus in hac regione maximos habuit, habetque in dies ; illa quoque morum corruptela, qua vel tenerrimam apud nos aetatem passim infici ac perdi non sine lacrymis videmus.” 1 Rationes, ob quas scholae istae communiter ut positive noxiae prohibendae sint, a Patribus Concilii Plenarii Baltim. II.2 et in Epistola, d. 25 Apr. 1868 a S. C. de Prop. Fide ad Episcopos sibi subjectos data, sequentes recensentur. 1 u Quotidiana ” in iis “ lectio et meditatio auctorum , qui Sanctissimam i( Religionem nostram et instituta, imo Coelites ipsos incessunt, rodunt, u nigroque sale adspergunt,” et qua “ paulatim in puerorum Catholicorum “ animis vis ac virtus verae Religionis elevatur.” 2 11 Consuetudo ” discipulorum , “ qui aut falsam aut nullam colunt religi- “ onem,” et qui praeterea “ iis plerumque sunt moribus et exemplis, ea lo- " quendi agendique nefarii licentia, ut hoc commercio et usu familiari adoles- “ centibus (licet domi optimi institutis) et fides labefactetur, aut certo pudor “ omnis ac pietas, quasi cera admoto igne, cito absumatur ac pereat.” 1 a. 426. 2 Ib. 12 3 11 Magistri , qui innocuos etiam, si qui dentur, auctores saspius ita “ interpretantur, ut venenum erroris subdole et sensim sine sensu puerorum “ animis instillent.” 4 Ipsa illa instituendos juventutis ratio , quce est a jide catholica sejuncta , et qua fit, ut pueri, dum maximam diei et puerilis astatis partem in schola transigunt, toto fere pueritiae spatio Religionis influxu vix non omnino priventur ; religiosis enim officiis et instructionibus Dominicis tantum die- bus assistere solent. Quae quidem causa, etsi per se negativa dici possit, gravissima tamen est, efficitque, ut pericula, quae Juventuti Catholicae ex frequentatione scholarum publicarum plerumque obveniunt, ipsi instituendi rationi intrinseca dici debeant,1 seu quae cum ipso scholarum publicarum systemate ita necessarid cohaereant, ut, licet per cautelas quasdam vis noci- va, qiffi pollent, impugnari et maxima etiam ex parte superari aliquando possit, penitus ab eo avelli nequeant. 8. — C. Perraro ut non positive noxiae tolerari possunt. Perraro enim ut non positive noxiae tolerari poterunt, si perraro contingat, ut in iis ser- ventur conditiones et cautelae, quibus servatis aliquando, juxta S. Sedis declarationes, tolerari possint. Quod quidem perraro contingere, ex ipso Pontificiae declarationis, qua conditiones et cautelae istae indicantur, tenore, quem hic subjicimus, manifestum fit. In controversia videlicet, quae ante annum 1841 inter Hiberniae Episcopos excitata fuerat de nationali, ut vocant, erudiendae juventutis systemate, quod certe pejus non fuit illo, quod nunc multis in regionibus viget, S. C. de Prop. Fide d. 16 Jan. 1841 inter alia haec rescripsit. “ Omnibus ... rei periculis . . . accurate perpen- u sis, auditis partium disceptantium rationibus, habitaque praesertim felici u notitia , quod per decennium , ex quo id systema studiorum susceptum fuit , u Religio Catholica nihil detrimenti passa videatur , Sacra Congregatio, Sanctissimo Domino nostro Gregorio Papa XYI. probante, censuit nullum 11 esse definite judicium hac super re proferendum, atque id genus institu- “ tionis in Episcoporum singulorum prudenti arbitrio et religiosa conscientia u esse relinquendum, quandoquidem ejus successum a vigili pastorum “ curti, a cautelis variis adhibendis, a futura demum per temporis tractum u experientia pendere necesse est. Ne tamen sine idoneis consiliis ac “ providentiis tanta res dimittatur, S. Congregatio sequentia interim mo- u nenda esse judicavit.” u Scilicet 1. Libros omnes, qui noxium aliquid adversus Sacrorum u Bibliorum Canonem aut puritatem, sive contra Catholicas Ecclesias doctri- “ nam vel mores continent, a scholis removeri debere ” “2 ” ( quos secundo loco monentur ad scholas sic dictas Normales pertinent. ) 1 Cone. Plen. Balt. II. a. 426, initio. 13 11 3. Tutius multe) esse ut litterarum tantummodo humanarum magiste- u rium fiat in scholis promiscuis ” (publicis), “ quam ut fundamentales, ut u aiunt, et communes religionis Christianae articuli restricte tradantur, 11 reservata singulis sectis peculiari seorsum eruditione. Ita enim cum u pueris agere periculosum valde videtur.” 11 4. Generatim Episcopos et Parochos advigilare oportere, ne ex hoc 11 systemate nationalis institutionis pueris Catholicis quamlibet ob causam u labes obveniat ; eorumdem etiam esse enixe curare, ut a Supremis Mode- u ratoribus meliorem in dies rerum ordinem et conditiones aequiores “ impetrent.” Quartum lioc monitum ad confessarios, qua tales, directe non pertinet. il Quae vero superius significavi talia esse Amplitudo Tua quoque facile “ intelliget, ut, iisdem diligenter servatis, in ista re tantae gravitatis interea “ satis religioni, satis tranquillitati ac juvenilis aetatis bono consultum esse u credendum sit.” Ut igitur schola aliqua publica ut non positive noxia tolerari possit, praeteriti temporis experientia constare debet eam hucusque non nocuisse, servarique diligenter debent conditiones ac cautelae, quibus pericula, quae ex ea existere imposterum possint, remota reddantur. Cum vero perraro ejusmodi conditiones ac cautelae serventur, perraro etiam ut non positive noxiae tolerari poterunt. 9. — Ex dictis liquet, quo sensu accipienda sint verba Litterarum Apos- tolicarum : 11 Quum non sine maxima.” d. 14 Julii 1864 ad Archiepiscopum Friburgensem in Brisgovia : “ Certe quidem, ubi in quibusque locis regioni- “ busque perniciosissimum hujusmodi vel susciperetur, vel ad exitum perdu- u ceretur consilium expellendi a scholis Ecclesiae auctoritatem, et juventus “ misere exponeretur damno circa fidem, tunc Ecclesia cogeretur 11 (icould be obliged) omnes fideles monere, eisque declarare, ejusmodi u scholas Catholicae Ecclesiae adversas haud posse in conscientia frequentari.” Ex Brevi nimirum perspicuum est, 10 “ Consilium ” ipsum “ expellendi a “ scholis Ecclesiae auctoritatem,” ubivis locorum esse “ perniciosissimumfi et 20 fore ut Ecclesia cogeretur “ fideles monere, eisque declarare . . : scholasfi in quibus u hujusmodi vel susciperetur vel ad exitum perduceretur consi- dium, haud posse in conscientia frequentari,” si ujuventus'1 ' 1 in iis u misere 11 exponeretur damno circafidem”— Prohibendae igitur sunt ejusmodi scholae ob damna et mala, quae ex iis existunt, non vero praecise ex eo quod illici- tum sit humanas aliquas sive scientias, sive artes doceri a magistro, qui de religione altum, et licet ex professo seu systematic& silet. Ergo si haec damna in casu aliquo perraro non sint timenda, eo quod periculum illorum proximum in aliqua ejusmodi schola ex parte neque librorum, neque ma- 14 gistrorum, neque condiscipulorum existat, et instructioni religiosas pueri aliunde sufficienter provideatur, nulla amplius existet gravis ratio, cur pa- rentibus prolem ei committentibus absolutio sit deneganda, excepto, ut per se patet, casu, quo Episcopus [cujus prudenti arbitrio et religiosas consci- entiae scholarum publicarum negotium a S. Sede relinquitur 1], ob commune periculum omnes omnino scholas promiscuas aut penitus prohibendas, aut sub definitis tantum conditionibus tolerandas judicaverit ; legitimo enim superiorum praecepto, quale est illud quod in praesumptione periculi damni fundatur, omnino parendum est.2 — Et hic quidem sensus nisi Litteris Apostolicis, de quibus agitur, tribuatur, Breve a. 1864 ad Archiepiscopum Friburgensem in Brisgovffi contradiceret Rescripto Apostolico anni 1841 ad Episcopos Hiberniae ; quod absit ! — Anno nimirum 1864 in quibusvis locis regionibusque absolute prohibitae fuissent eaedem illae scholae, quae a. 1841 in Hibernia tolerari sub quibusdam conditionibus et cautelis poterant.3 Quid quod ipsi Concilii Plen. Balt. II. Patres, qui verba Brevis eodem illo, quem exposuimus, sensu intellexerunt, a S. Sede, a qua Concilii Decreta recognita fuerunt, neque reprehensi, neque aliter edocti fuerint? An forte Sacram Congregationem fugerunt verba illa articuli 435 : “ Cum autem “ omnibus in paroeciis Scholae exclusive Catholicae, propter rerum angustias, u nondum haberi queant, et nullibi sit locus pro institutione quotidiana et “ necessaria, nisi in gymnasiis publicis, eo magis oportet omnes cautelas 11 adhibere, ut exinde quam minimum detrimentum juventus Catholica patia- “ tur ” ? — aut alia illa art. 429 : u Cum constet publicce educationis rationem “ plerisque in his Provinciis ita iniri, ut hseresibus inserviat, “ Ideo invigilandum erit, ne in publicas scholas libri vel exercitia huiusmodi ” (i. e., Biblia protestantica vel sectarum cantica aut preces) u introducantur, 11 cum fidei pietatisque discrimine. Constanter autem et moderate hisce “ sectarum conatibus ubique resistendum est, eorum, qui auctoritate valent “ opportunum adhibere remedium, implorato auxilio”?—His nimirum verbis Patres Concilii aperte significarunt, se casum admittere, in quo scliolse publicae tolerari possint. Nisi enim hunc casum admisissent, nihil opus fue- rat animarum pastores monere, ut invigilent scholis publicis, ne in eas libri vel exercitia ejusmodi introducantur, quibus fides pietasque in discrimen adducantur, et omnes adhibere cautelas, ut exinde quam minimum detri- mentum juventus Catholica patiatur. Debuisseut simpliciter dicere, in vigilantia ac cautelis istis adhibendis oleum et operam perdi, quum intrinsece malum sit scholas illas frequentare, adeoque eas nullo in casu in conscientia adiri posse, et parentibus absolutionem nunquam non denegandam esse. Mitto nullum ex antiquitate adduci posse documentum, quo probari possit 1 S. C. de P. F. supra n. 8. 2 Cfr. S. Alph. Tr. de Leg. n. 100. 3 Cfr. Dublin Review, July, 1872, page 192, sq. 15 semper ac in omni casu a Sacramentis arcendos fuisse parentes, qui primis Ecclesiae saeculis pueros scholis paganorum commiserint. [Frustra quis verbo : gymnasiis , quod a. 435 Cone. Pl. occurrit, insistens vim argumenti nostri elevare conaretur, quasi scholis publicis applicari non possit ; nam a. 429 eadem agendi norma commendatur quoad scholas publi- cas, quae a. 435 commendatur quoad gymnasia publica : quae caeterum in mente Patrum a scholis non distinguuntur, ut facili negotio probari posset. Frustra etiam Resp. S. Sedis a1 1847 ad Episcopos Hiberniae, tamquam revocatorium Resp1 1841 ad eosdem, objiceretur ; nam Responsum 1847 de re omnino alia, nimirum de Collegiis superioribus agit, quorum frequenta- tionem eat praecise; de caus& prohibet, quod cautelae, ob quas scholae elemen- tares a0 1847 tolerari posse declaraverat, in iis non adhiberentur.] 10. — Principium Y. Fieri potest ut parentes, licet caeteroquin catho- licae filiorum institutioni sufficienter provideant, ratione scandali, pusillis alias dandi, sub gravi teneantur illos non committere scholae alicui publicae, etsi non positive noxiae. Haec tamen ratio scandali non stringit, ubi adest justa scandalum permittendi causa. Ratio patet. Scandalum enim pusil lorum vitandum est, ubi sine gravi incommodo vitari potest. 16 III. DE CASIBUS, IN QUIBUS EX PRINCIPIIS EXPOSITIS ABSOLVI NEQUEANT PARENTES, QUI FILIOS SCHOLIS PUBLICIS IN- STITUENDOS TRADUNT. 11. — Monitum generale pr^ambulum. In re morali, in e& praesertim de qua agimus, resolutiones practicae multoties determinari non possunt ad instar decisionis mathematicae; sed tantum ad instar decisionis plus minusve moraliter definitae juxta communiter contingentia. Neque hoc mirum videbitur, si advertas, quam magna saepe inter casus, etiam prima facie similes, sit varietas, eaque tenebris involuta. Ergo praeter scientiam principiorum moralium requiritur et moralis prudentia sive dexteritas, qua casus singulos recto, ut vocant, oculo practico considerare, eosque principiis scientiae subjicere valeamus. Ita sapienter, licet de alia re agens, monet cl. Yan Egeren.1 Et haec quidem praemonenda duximus, ne, dum in resolvendis, qui sequuntur, casibus vocabula : generatim vel univer- sim passim usurpamus, .alio, quam eo, quem mox explanavimus, sensu in- telligamur. 12. — Casus 1. Absolvi nequeunt parentes, qui filios instituendos tra- dunt scholis publicis, in quibus cogantur uti versione protestantica Bibliorum, vel sectarum cantica aut preces recitare. Etenim fides non discrimini tantum exponitur in ejusmodi scholis, sed ejusdem etiam con- fitendae praeceptum per quamdam in Sacris communionem violatur, aut certe violari censetur. Cfr. Cone. Plen. Balt. II. a. 429, et quae supra n. 8 ex Rescripto S. C. de Prop. Fide ad Episcopos Hiberniae sub 1. retu- limus. 13. — Casus II. Generatim absolvi nequeunt parentes, qui filios insti- tuendos committunt scholis publicis, quas n. 7 positivi noxias diximus. Sunt enim e numero earum, quas S. Sedes in litteris ad Archiepiscopum Friburgensem in Brisgovia in conscientia frequentari non posse declara- vit. Recole dicta n. 9. Dico : generatim absolvi nequeunt, — propter exceptionem, de qua infra n. 19, 20 agemus. 1 Notationes de sel. quibusd. mat. practicis. Fasc. 1, p. 38. Ed. 1870. 17 14. — Casus III. Universim absolvi nequeunt parentes, qui filios con- fidunt scholis publicis, de quibus ignoratur utrum sint e numero positive noxiarum, necne. Ex dictis enim n. 7 patet eas communiter ob aliquam ex tribus causis positivis num. cit. explanatis positive noxias esse ; militat ergo contra eas praesumptio, quod sint positive periculosae ; quae praesump- tio soli cedit veritati, i. e. certitudini quod haec vel illa schola publica juxta dicta n. 8 ut non positive noxia tolerari possit. In moralibus enim, ut mox in monito prasambulo n. 11 diximus, secundum communiter contingentia judicandum est. 15. — Casus IV. Nisi aliter catholicae filiorum institutioni sufficienter provideant, absolvi nequeunt parentes, qui illos scholis publicis, licet certo non positive noxiis, instituendos tradunt iis in locis et adjunctis, in quibus eos scholae alicui catholicae committere possunt. Etenim praeceptum prolem catholice instituendi non solummodo negativum est, seu prohibens ne scholis positive noxiis committatur (n. 5), sed et affirmativum, praeci- piens nimirum ut medium aliquod, idque idoneum, adhibeatur, quo catholica ejusmodi institutio obtineatur (n. 4). Jam vero parentes, de quibus in casu, ejusmodi medium supponuntur negligere seu non adhibere. Ergo absolvi non possunt. Dixi: t) Nisi aliter .catholicce filiorum institutioni sufficienter provideant. Schola enim catholica, licet optimum et ordinarium medium sit ad hunc finem obtinendum, non est tamen unicum ; ergo sub negatione absolu- tionis cogi nequeunt parentes ad hoc praecise medium adhibendum, sup- posito quod ex una parte schola publica non sit positive noxia, ex alia, vero quod filii vel per parentes ipsos, vel per alios in doctrina christiana sufficienter instruantur. Utrum vero sufficiens censeri possit illa instrup- tio, quae semel in hebdomade in scholis Dominicalibus vel a sacerdote in ecclesia traditur, ex adjunctis dijudicandum erit. Puero enim ingenioso et diligenti, praesertim si parentes habeat, a quibus debito modo stimule- tur et in addiscendo juvetur, minus sufficit ut ad congruentem doctrinae christianae notitiam perveniat, quam indiligenti et sibi soli relicto. Gene- ratim tamen, et prout rerum in plerisque locis est conditio, unica haec in hebdomade instructio insufficiens dicenda est. Cfr. dicta n. 7 sub 4. Dixi : 2 ) Hs in locis et adjunctis , in quibus eos scholae alicui catholicce committere possunt. Impossibilium enim nulla est obligatio. Impossibile autem in re, de qua agimus, vocatur non id tantum, quod physice, sed et illud quod moraliter, seu sine gravi difficultate, fieri nequit. Prioris, seu physicae impossibilitatis casum habes in locis, in quibus, vel in quorum pro- xima vicinffi nulla schola catholica habeatur, aut, si de parentibus pauperi- bus agitur, in locis, in quibus scholae catholicae gratuitae aut nullae, aut non sufficienti numero adsint. Posterioris, seu moralis impossibilitatis exem- plum ocfcurrit in parentibus, qiiibus id, quod ex quotidiano labore lucran- 18 tur, vix aut ne vix quidem sufficit ad duplices illas expensas ferendas, quas pro scholis publicis exigit civilis potestas, et pro catholicis Ec- clesia. 16. — Casus V. Absolvi nequeunt parentes, qui sine causst proportio- nate gravi filios scholae cuidam publicae, licet non positive noxiae, commit- tunt iis in adjunctis, in quibus illud sine gravi scandalo fieri nequit. Pone, e. g. hominem catholicum inter concives suos opibus, auctoritate aut quavis aliai de causa conspicuum, in cujus parochia schola catholica cum publici aliqua coexistat. Hic, si exemplo suo, praesertim vero si, ut ab hujusmodi fieri assolet, encomiis quoque in scholam publicam alios induceret ad catholicam vel deserendam vel non adeundam, gravis profecto scandali reus foret, nec consequenter absolvendus. Dixi tamen : qui sine causa proportionale gravi filios scholce publicce, licet non positive noxiae , committeret , idque propter exceptionem, de qua infra n. 19, 20 agemus. 17. — Casus VI. Dubitari potest an absolvi valeant parentes, qui filios committunt scholis, in quibus ludimagister catholicus ex protestantica! aliqua Bibliorum versione (qua tamen pueri non utantur) ea tantum praele- git, quae versioni catholicae [quam solam interne admittit], sint conformia. Et ratio quidem dubitandi est, quod qui ‘versione protestantica utitur, et ejus auctoritatem agnoscere, — cum eam ut Verbum Dei praelegere cen- seatur, — et pueris eam in normam proponere videatur. Si tamen [vel • pueros lateat eum versione protestantica uti], vel ex protestatione explicita ludimagistri, vel ex adjunctis satis pateat, ipsum auctoritatem ejusdem non agnoscere et dura! compulsum necessitate ita agere, absolutionem denegare non auderem ; tunc enim allata dubitandi ratio non amplius subsistet. Sup- pono tamen scholam aliis de causis non esse vitandam, et [assumo benignae Matris Ecclesiae mentem non esse Bibliorum protestanticorum prohibitio- nem ita velle urgere, ut his etiam in adjunctis, in quibus lex sua nociva fieret, non liceret ea vel materialiter manibus tenere, ut quae conformia sunt Bibliis Catholicis ex iis praelegantur.] 18. — Casus VII. Quid, si pueri recitare cogantur cantica aut preces sectarum, sed ejusmodi tantum, quae nihil haeretici contineant, ut e. g. for- mulam Orationis Dominicae cum. addito : u nam tuum est regnumfi etc. ? Parentes, qui filios hujusmodi scholis instituendos tradunt, non possunt absolvi, si cantica illa vel preces sectarum recitentur quatenus sectarum propria [seu si adhibeantur ut objectum actus religiosi, et non, quemadmo- dum saepe cantica, ut objectum recreationis vel doctrinae naturalis]. Per- mitti tamen posset istiusmodi scholae frequentatio pueris, qui ab omni ad preces et cantiones istas cooperatione abstinerent ; ita enim agendo contra illas protestarentur. Quis vero hoc a pueris expectet ? 19 19. — Casus VIII. Quid si filii in locis, ubi scholae catholicae copia non sit, ne legendi quidem aut scribendi artem addiscere valeant, nisi ad pu- blicam aliquam mittantur? Respondeo distinguendo. Si filii ea doceantur in schola aliqua, quae non sit positive noxia, parentibus absolutio denegari nequit, ut patet ex dictis n. 8. Sin autem propter unam ex causis, supr& n. 7 explanatis, positive noxia fuerit, iterum distinguendum erit, et casus resolvendus juxta principia occasionis proximae necessariae. Nimirum vel periculum, quod fidei moribusve puerorum imminet, ex proximo remotum et reddi potest, et reapse redditur, vel non. Si prius, absolvi poterunt; si posterius, non poterunt. In pueris tamen periculum istud difficillime ex proximo remotum reddi poterit, cum tenera illa aetas vix non semper imbua- tur principiis et moribus eorum, quorum vel doctrinas constanter audiunt, vel consuetudine utuntur. Fateor equidem durius videri pueros privari copia addiscendi artem legendi et scribendi; haec enim iis non tantum in quavis sociali, quam aliquando sortientur, conditione, hodie praesertim, maximi est momenti, sed et fidei ac pietati eorum maxime proficua esse poterit. At vero si ars illa sine fidei aut morum damno addisci nequeat, verba valent Christi Domini apud Matth. xvi. 26, u Quid . . . prodest “ homini , si mundum universum lucretur , animae vero suae detrimentum “patiatur” ? Casum analogum eodem modo resolvit S. Alphonsus, 1 de puellis agens, quae a viris artem legendi et scribendi (privatim utique) docerentur. “ Neque his puellis/ 7 ait, u indulgeat confessarius, ut a viris 11 doceantur legere, et tanto minus scribere. Quot puellae simplices, quia “ didicerunt legere, animae jacturam luxere ! ” Quapropter nec matres absolvendas docet, quae id permitterent. 20. — Casus IX. Quid, si filii in schola aliqua catholica ea addiscere nequeant, quorum scientia in sociali sua conditione aliquando indigebunt, puta idioma aliquod, computum commercialem, mechanicam, chemiam, medicinam, jurisprudentiam, caetera ejusmodi ? Casus occurrit, sive quod nulla adsit schola catholica, in qua filii haec doceantur, sive quod illa adiri nequeat, nisi expensis, quibus parentes non sint pares. Responsio ad casum praecedentem data, integra valet pro praesenti. Judicium tamen de minori majorive possibilitate removendi periculum, pro variis adjunctis, necessario varium erit. Sic in adolescente , qui altioribus disciplinis in schola aliqua non catholica operam navaturus sit, spectanda erunt non tantum indoles fortior vel debilior, ac mens Religionis principiis firmius aut minus firme protecta, necnon pueritia honeste aut minus ho- neste transacta, sed et parentum minor majorve cura, vigilantia et in adolescentem auctoritas ; itemque loci, in quo studiis incumbit, distantia a domo paterna ; quo enim longius a parentum domicilio distat domicilium 1 Praxis Conf. cap. vii. § iii. n. 101, 7. 20 filii, eo difficilius huic illi invigilare et auctoritatem ac influxum in illum exercere valebunt. Ad ipsius quoque scholae et loci conditionem atten- dendum est, cum ea periculum magis minusve proximum reddat, aut diffi- cultatem illud removendi vel augeat vel minuat. Demum et major minorve gravitas causae, qua parentes impelluntur filium ejusmodi scholis instituen- dum tradere, prae oculis est habenda, et his omnibus perpensis vel severiores, vel benigniores oportebit esse confessarios cum hujusmodi parentibus. Verbo, loco normae a confessariis habenda est Sanctae Matris Ecclesiae circa mixta matrimonia sollicitudo. Quemadmodum enim illa matrimonia ista Dumquam permittit, nisi adhibitis cautelis, quibus catholica prolis ex iis nasciturae institutio in tuto sit, ita et confessarii nullo in casu permittant, ut scholis committatur, ubi proximum perversionis periculum non removea- tur ; et quemadmodum absolutio deneganda est parti catholicae, quae in culpa est, quod proles non catholice instituatur, ita et deneganda est paren- tibus, qui culpa suai prolem in scholis, de quibus agimus, discrimini quoad fidem aut mores vel exponunt, vel expositam relinquunt. His, quae diximus, consonant quae scribit cl. Craisson in Ephemeride : Revue des Sciences eccle- siastiques,1 itemque Statuta Synodi Columbensis, 1873. 21. — Casus X. Si, patre acatholico cogente, puer scholae publicae insti- tuendus committitur, mater catholica absolvi poterit, casu etiam quo schola noxia foret, dummodo l) soli violentiae cesserit ; 2) pravum scholae influxum pro viribus oppugnet ; 3) catholicae institutionis pueri pro posse suo curam habeat. Ita fere laudata Synodus Columb. 22. Quae diximus de absolutione neganda annon parentibus, qui prolem scholis publicis committunt, valent quoque, proportione servata, i) de magistris catholicis in iis docentibus ; 2 ) de iis, qui ad officium magistri, in scholis publicis aliquando obeundum, instituuntur ; 3) de omnibus, qui curam habent animarum, nec pro posse suo de catholica juventutis institutione solliciti sunt ; 4) fie catholicis scholarum publicarum curatoribus (mevnbers 0 the school-board). Pauca juvat notare d® singulis. 23. Absolvi nequeunt magistri, qui in schola adhibent, aut pueris prae- legunt libros, quos S. C. de Prop. Fide in Rescripto ad Episcopos Hiberniae (vide supra n. 8, sub 1) adhiberi non posse declaravit, aut sectarum cantica precesve cum pueris recitant, aut pueros recitare jubent. Sunt qui pro- testanticae versioni Bibliorum catholicam [aut folia quaedam catholicae], oc- culte supponunt [aut in libris, quibus uti coguntur et qui non sint ex pro- fesso Religioni adversi, loca prava, sive explicatione opportuni emendant, sive omittunt] ; et hi [servatis quoad Biblia iis, quae n° 17 monuimus], non videntur inquietandi.2 1 N. 150. Livr. de Juillet, 1872, p. 91. Tome xxvie de la collection. , 2 Cfr. Kenrick. Tr. xiii. n. 38. * 21 24. Idem resolve de iis, qui ad officium magistri, in scholis publicis aliquando obeundum, instituuntur, nisi firme proponant in illo obeundo ab iis abstinere, a quibus magistrum catholicum abstinere debere diximus n° superiori 23. Si vero hujus propositi tenaces non fore videantur, enile et prudenter hortandi sunt, ut alii potius officio aut arti sese dedant. 25. Qui curam habent animarum sedulo perpendere debent haec Concilii Plenarii Baltimorensis II. verba : — “Non possunt hujus Plenarii Concilii Patres ultro non agnoscere palam- “ que profiteri, curam teneriori aetati atque adolescentiae Christianis mori- “ bus informandae impendendam, inter praecipuas sollicitudinis Pastoralis “ partes recenseri ; eoque magis, quo hodierni Religionis nostrae inimici “suas omnes artes conferre connituntur, ut juvenum animos vel a prima u aetate depravent.” 1 Quapropter monentur pastores : — a. “ Ut omni, quo valent, studio catholicorum puerorum christianae et “ catholicae educationi prospiciant, et diligenter invigilent, ne versione pro- “ testantica bibliorum utantur, vel ^sectarum cantica aut preces recitent. “Ideo invigilandum erit, ne in publicas scholas libri vel exercitia hujus- “ modi introducantur, cum fidei pietatisque discrimine. Constanter autem “ et moderate hisce sectarum conatibus ubique resistendum est, eorum, qui “ auctoritate valent opportunum adhibere remedium, implorato auxilio.” 2 b. Ut cum hoc “ optimum, immo unicum ” superesse videatur “ reme- “ dium, quo gravissimis . . . malis et incommodis occurratur,” quae ex scholis publicis existere solent, “ in singulis dioecesibus, unamquamque “ prope ecclesiam, scholae erigantur, in quibus juventus Catholica tam lit- “ teris ingenuisque artibus, quam Religione ac probis moribus imbuatur,3 “ et si opus fuerit, et rerum adjuncta sinant, provideant ” pastores “ ut ex reditibus ecclesiae, cui schola annexa sit, idonei magistri in ea “ habeantur.” 4 c. “ Serio etiam parentes ” moneant “ ut proli suae magis magisque “invigilent, et pro recta ejus institutione diligenter consulant ac - sedulo “ laborent ; cum suis Pastoribus pie conspirent, suasque opes generose “ diffundant, ut Scholae Catholicae Parochiales quantocius erigantur ac sus- “ tententur.” 5 d. “ Cum autem omnibus in paroeciis Scholae exclusive Catholicae, prop- “ ter rerum angustias, nondum haberi queant, . . . Catecheses et Scholae “ doctrinae christianae instituantur. Pueros puellasque in propriam eccle- “ siam Dominicis et aliis diebus festivis, et quandoque etiam saepius Pastores 1 Cone. Pl. Balt. II. a. 425. 2 Ib. a. 429. 3 Ib. a. 430. 4 Ib. 5 Ib. a. 434. 22 11 convocent, ut eos elementa christianae doctrinae studiose et diligenter edo- u ceant.” 1 u Neque hoc muneris per alios, ut negligentiores solent, sed u per sese ipse ” (pastor) “ exequatur. Onus enim pueros christiange fidei u rudimentis instituendi adeo est cum pastorali officio conjunctum, ut qui “ ex ignaviaf vel desidia id ferre nolit, aut in alios rejiciat, violati officii “ poenas vitare nullo modo possit. Quod disertis verbis omnibus, ad quos “ spectat, in memoriam revocatur a Patribus Concilii Plenarii Superioris.” 2 [Haec tamen Pastorum obligatio ut per se pueros in Doctrina Christiana instituant, non ita intelligenda est, ut per se ipsos solos ad id teneantur. Fieri enim potest, ut habeant in parochia sua v. c. religiosae alicujus Congregationis sive viros, sive mulieres, quibus in hoc suo munere suble- ventur.] Et haec quidem, ut per se patet, (scientibus enim legem loquor) ejusmodi sunt, ut, si quis ex iis, qui curam habent animarum, vel unum ex istis, quod absit ! negligeret, aut praestare nollet, absolutione indignus haben- dus foret. Quod enim ex officio pietatis sub gravi tenentur praestare parentes, idem profecto ex justitia praestare tenentur animarum pastores. Nec profecto concipi potest, cur benigniorem esse liceat confessarium cum pastore animarum, quam cum parentibus. Caeterum in multis casi- bus difficile erit confessario judicare quid pastor animarum in specialibus, in quibus versatur, adjunctis possit vel non possit, et poenitens conscien- tiae suae relinquendus erit. Vae tamen huic si quoad hoc suum gravissimum officium fucum sibi fecerit ! 26. [Nisi spes fundata adsit fore ut influxu suo eas notabiliter minus damnosas reddant], curatores scholarum publicarum, quae positive noxiae sint, absolvi nequeunt ; caeterarum vero per se absolutione indigni dici nequeunt, quin et laude digni sunt, si eo fine munus acceptent aut retine- ant, ut libri et magistri, qui catholicorum puerorum fidei aut moribus periculosi sint, procul a schola habeantur. Caeterum hoc hominum genus parochis, in quibusdam locis, multam facessit operam, et universim Ecclesiae non parum affert detrimenti. 27. Opellae nostrae finem imposituri non possumus non repetere ea, quae supra n. 7 diximus, nimirum, spectatis temporum locorumque adjunc- tis, scholas publicas, et generatim omnes, in quibus ea viget juventutis instituendae ratio, quae sit a catholica fide et ab Ecclesiae auctoritate sejunc- ta, communiter ut positive noxias esse habendas, adeoque regulariter recusandam esse absolutionem parentibus, qui filios eisdem instituendos tradunt ; exceptionaliter tantum concedendam, i. e. in iis tantum essibus, in quibus praeceptum prolem catholice educandi, quatenus affirmativum est, pro posse servetur, et, quatenus negativum est, non violetur. 1 Cone. Pl. Balt. II. a. 435. 2 Ib. a. 438. 28 Faxit Deus, ut ea qua) est Venerabilium Episcoporum nostrorum in au- gendis fovendisque Catholicis scholis eximia sollicitudo, promptiora et effica- ciora in dies ab omnibus, ad quos pertinet, consequatur adjumenta, ne ullum parentibus relinquatur effugium ad excusandas excusationes in pec- catis, neve acta et decreta Conciliorum nostrorum littera), ut vocant, mortua) loco habeantur. 24 APPENDICULA I. DE SCHOLIS ET CONVICTORIIS CATHOLICIS, AD QTLE ADMITTUNTUR ACATHOLICI. S. Cong. de Prop. Fide in Litteris 25 Apr. 1868 Episcopis sibi subjectis cautelas quasdam partim praecipit, partim commendat, pro variis adjunctis servandas in scholis et convictoriis catholicis, ad quae acatholici admittun- tur. Praecipuae sunt sequentes. I. Cubicula separata pro instructione acatholicorum, nisi ob defectum vel loci, vel pecuniae, vel plurium magistrorum haberi nequeant. II. Non admittere acatholicos licentiosos, eosque dimittere. III. Non permittere ut catholici diutius conversentur cum acatholicis. IV. Non cogere acatholicos, ut cum catholicis assistant exercitiis reli- giosis, ne hypocrisi locus detur et acatholici contra conscientiam suam erroneam agant, neve catholicis ex communicatione illa in divinis indiffe rentismi periculum existat. V. Speciatim quoad convictoria puellarum, a) ut acatholicae in scientiis tantum profanis instituantur, aut, expresso parentum rogatu, etiam in reli- gione ; b) ne umquam disputationes habeant cum catholicis puellis de rebus ad religionem pertinentibus ; c) ne coetus religiosos suae sectae adeant, vel, si id in aliquo casu impediri nequeat, magistrae passive se habeant; d) ut si acatholica aliqua converti petat, res ad Ordinarium 1 deferatur ; e) ut com- mercio catholicas inter et acatholicas moderatrices sedulo iftvigilent, illud- que intra innocuos cohibeant limites. Cautelas has opportunissimas esse nemo negabit, qui animo secum reputet haud fictum, sed verissimum esse periculum indifferentismi, quod catholicis ex liberiori et diuturniori cum acatholicis commercio exurgit, et amicitiam, quam catholicae in convictoriis cum acatholicis contrahunt, quamque e con- victorio egressae mutuis postea visitationibus colere pergunt, mixtis matri moniis plus semel ansam dedisse. 1 Aut ad sacerdotem Convictorio praepositum. 25 APPENDICULA II. POST RECEPTAS EPISCOPORUM APPROBATIONES ADJECTA. Ex iis, quorum judicio Opellae hujus folia antequam emendata prodi- rent, subjeci, fuerunt, qui amice mihi haec quae sequuntur suggesserunt. 1°. Aliquis animadvertit non in variis tantum dioecesibus, sed et in variis etiam unius ejusdemque dioecesis locis tam varia esse adjuncta, ut uniformi- tas ilia praxeos, quam intendo, sperari haud possit. Probe profecto video non facile ad omnes omnino dioeceses eamdem Sacramenta recusandi vel non recusandi praxim ab Antistitibus nostris collectiva aliqua lege aut instructione extendi posse, vel a singulis etiam Episcopis ad totam suam dioecesim. At non hanc ego uniformitatem, quae ex lege aut instructione aliqua sive collectiva omnium, sive singulari singulorum Episcoporum consurgat, intendi. Meum non est dicere utrum necne omnium Provinciarum nostrarum ecclesiasticarum, aut etiam hujus vel illius dioecesis conditio ejusmodi sit, ut quemadmodum habent Litterae Pii IX ad Archiepiscopum Friburgensem in Brisgovia, 11 juventus ” ex scholis nostris publicis u misere exponatur “ damno circa fidem/’ et “ Ecclesia,” i. e. Ecclesiastica auctoritas, u non solum u debeat intentissimo studio omnia conari, nullisque curis unquam parcere, u ut eadem juventus necessariam christianam institutionem et educationem 11 habeat, verum etiam cogatur , omnesfideles monere, eisque declarare, ejusmodi u scholas catholicce Ecclesiae adversas liaud posse in conscientia frequentari IIoc, inquam, meum non est. Neque enim de officio egi Sacrorum Antistitum, sed, ut ex titulo Opellas meas liquet, de. officio Confessariorum. — Horum autem praxis ut, quantum fieri possit, uniformis sit, principia quasdam variis casibus particularibus applicui, atque in his ipsis casibus eam diversorum adjunctorum rationem habere conatus sum, qua praxis, licet pro variis personarum locorumque adjunctis necessario varia esse debeat, in iisdem tamen adjunctis eadem esse possit. Atque hasc, ut opinor, facile patebunt recolenti ea, quas dixi n° 11, sq. 26 2°. Alii notarunt quasstionem, de qua scripsi, adeo difficultatibus esse implexam, ut celebratissimus theologus nostras, bonas ac claras memoriae Kenrick, eam resolvere non fuerit ausus, generalioribus eam tantum verbis attingens potius quam tractans. Ad haec animadvertere mihi liceat sequentia. a) Kenrick nihil haesitans resolvit de ludi-magistris : 11 Non debent ver- 11 sione protestantica Scripturarum uti, quum ea ratione auctoritas ejus ag- u nosci videatur, et pueris in normam proponatur ; sed, si jubeant rectores 11 eas legere, prout mos est, oportet catholicam adhibere versionem. Nec u licet eis pueros docere hymnos protestanticos,vel quidquid hasresim sapit.” 1 — Eodem Tractatu 2 absolute quoque haec scribit: “ Pueri in scholis pu- 11 blicis non debent ea versione ” (i. e. Anglica Bibliorum a Protestantibus edita) u uti ; nec magistri operam suam in ea legenda praestare. Quae in hac opella n. 12 et 23 scripsi, his plane consonant. Sortem tamen miseratus tum magistrorum catholicorum, tum puerorum, qui alias in haeretici aut infidelis magistri manus inciderent, et quorum inde pejor fieret conditio, nls 17, 18, et 23 temperamenta aliqua suggessi. b) De parentibus agens haec habet : 3 “ Peccant . . . graviter parentes u qui . . . filios . . . fidei amittendae discrimini objiciunt, haereticis magis- u tris vel infidelibus committendo, omni omissa cautela.” — Dolendum sane celebratissimum theologum hoc loco non magis explicitum fuisse, eum vero haesitasse, nullatenus dici potest. Indubius pronuntiat graviter peccare parentes, qui filios suos discrimini fidei objiciunt, haereticis vel infidelibus magistris eos committendo, omni omissa cautela. — At nonne ex his theologi nostri verbis, sponte quasi sua, omnia illa fluunt, quae scripsi? Quid, quaeso, differt schola publica positive noxia a magistro haeretico vel infideli ? — Ratio deinde, ob quam parentes, de quibus in casu, graviter peccent, secundum Kenrick haec est, quod filios discrimini fidei objiciunt, omni omissa cautela. Si doctissimus vir addidisset: et sine causa proportionate gravi, totam et integram Opellae nostrae doctrinam compendio exhibuisset. Cave tamen ne ex hoc, quod non adjecerit haec verba, concludas, illum ea non subintellexisse. Quis enim in Morali Theologia vel mediocriter versa- tus ignorat, nemini umquam licere aut permitti posse, ut se vel alios periculo proximo peccati, sine causa proportionate gravi, objiciat, — et de cautelis in ejusmodi periculo adhibendis tunc tantum sermonem haberi posse, cum periculum vel physice vel moraliter vitari nequit. Jam vero periculum, de quo in casu, vitari potest, ubi schola aliqua catholica potest adiri, et tunc tantum, quando vitari nequit, eo quod schola ejusmodi adiri physice vel moraliter non possit, adhibendas sunt cautelas, ut periculum ex proximo 1 Theol. Mor. Tr. XIII. n. 38. Edit. 1861. 2 n. 60. 3 Tr. VIII. n. 87. 27 fiat remotum. Quod ubi fieri nequit aut frustra tentatur, omnino vitandum est. Nihil aliud docui et nihil aliud docere potuit aut posset Kenrick, aut quivis alius theologus catholicus. Caeterum pag. 7 dixi novam esse hanc meam, non quidem quaestionem, sed tractationem, idque non alia de causa quam quod apud casuistas frustra quaeratur. c) Illud praeterea hic loci animadvertendum puto merito supponi posse doctissimum et piissimum Antistitem et plura et paulo etiam aliter de scholis publicis scripturum fuisse, si post Litteras Pii IX ad Archi- episcopum Friburgensem in Brisgovia, de quibus n. 9 egi, — post Sylla- bum, — post luctuosissimam illam, quam hodie de scholis publicis habemus experientiam, scribere potuisset. Exemplo sit illud quod scripsit de legibus civilibus, vi quarum scholae nostrae publicae existunt. “ Apud nos,” ait, “ leges jubent juvenes in scholis publicis instituendos, quin sectae alicui “ faveatur, educationem et morum disciplinam a religione separantes. Leges “ hae cequce videntur, spectata societatis in tot partes scissae conditione.” “ Leges hae,” ait, “ cequce videntur.” At qua ratione Catholico hodie cequce videri possint leges, quae eam instituendae juventutis rationem jubent, quae viro Catholico juxta prop. 48 in Sy 11. damnatam probari nequeat, acutior me explicuerit, at certo Kenrick, obsequentissimus ille Sac Sedi Antistes, expli- care ne conatus quidem fuisset. Quid si novisset Litteras ad Archiepisco- pum Friburgensem in Brisgovia datas, in quibus ex mente Episcoporum Hiberniae S. Pontifex ex cathedra loquitur,1 et in quibus consilium expel- lendi a scholis Ecclesiae auctoritatem perniciocissimum vocatur, idque 11 in u quibusque locis regionibusque ” ? Nonne perspicacissimus ille vir ex citatis modo et Italicis litteris impressis verbis illico conclusisset, valere hic illud ipsum, quod Siricius Papa de quibusdam suis Litteris ad Himerium Archiepiscopum Tarraconensem scripsit his verbis : 11 ea, quae ad Te “ . . . speciali nomine generaliter,” i. e. ad omnes Episcopos, u scripta u sunt ” ? Caeterum oportet, ut ipse Kenrick harum legum aequitatem sensu valde restricto intellexerit ; nam posteaquam illa verba : “ leges lice cequce viden- u tur ” scripsit, immediate haec alia subjungit : “ Sed perdifficile est pueros “ bonis moribus ita instituere ; vel sectarum praecavere artes, mentem " teneram sensim sine sensu adversus Ecclesiam praejudiciis imbuentium ; “ vel, quod praecipue timendum est, facere ut omnis religionis revelatae u sensus haud exuatur. . . . Postera aetas moribus et sententiis deterior “ erit.” — Aptioribus verbis scholarum publicarum pericula et damna ex- primi vix, aut ne vix quidem possent. 1 Dublin Rev., April, 1872, p. 416, note, et July, 1872, p. 192, sq. . • 28 3°. Animadversum quoque a doctissimo quodam viro fuit, probante ejusdem Episcopo, rectius tria quam duo publicarum scholarum genera distingui, ita ut re et nomine ese solae publicae sint habendae, quae lege insti- tutae sint et in quibus lex stricte servetur ; caeterae vero de facto aut ca- tholicae sint aut acatholicae seu positive noxiae ; — positive autem noxias non eo semper gradu noxias esse, ut puerorum fides aut mores periculo proximo in eis exponantur ; — eas vero, quae re et nomine publicae sunt, seu in quibus neque pro religione, neque contra eam quidquam sive dicitur, sive agitur, non esse, cjeneratim loquendo, perversionis puerorum catholi- corum nisi periculum remotum. Ad has doctissimi et humanissimi Adnotatoris animadversiones haec mihi liceat notare. a) Triplex scholarum publicarum genus, speculative loquendo, admit- tendum esse lubens concedo. Utrum vero practice , in sensu Adnotatoris, admitti possit, vehementer dubito. Ratio cur dubitem, haec est. Ut schola aliqua, in sensu Adnotatoris, re et nomine publica, seu quoad religionem neutralis dici posset, requireretur inter alia, ut neque libri, qui in ea adhiben- tur, aliquid continerent, — neque magistri, qui eidem praefecti sunt, aliquid dicerent aut agerent, — quod verae religioni vel adversetur vel proprium sit. Res per se evidens est. — Jamvero difficillimum est, ac ideo prcecise practice perrarum, ejusmodi libros, praesertim si historiam, licet elementa- riter tantum, doceant, reperire. Quod quidem, teste Roberto Peel, ingenue aliquando confessum est collegium aliquod curatorum scholarum Bostoni- ense. — Difficilius forsan invenies magistrum, qui libros, si qui dentur, inno- cuos non vel catholice vel acatholice explanet. Ejusmodi enim magister vel nullam omnino religiosam animo persuasionem foveat oportet, aut eam quam fovet, cautissime dissimulet necesse est. At ubi, quaeso, magistrum reperies, cujus menti nulla omnino religiosa opinio aut persuasio insideat? Magister ergo in schola re et nomine publica, seu neutrali, vel automaton sit oportet, vel in arte fingendi ita versatus, ut quae de religione sentiat, nec verbulo linguae, nec ictu oculi, nec tono vocis, nec lineamento aliquo oris exprimat. — Taceo de periculo, quod pueris catholicis ex consortio et consuetudine cum acatholicis existit (vide n. 7, sub 1), et quod judicio S. Cgnis de Prop. Fide vel in ipsis convictoriis catholicis, ad quae admittuntur acatholici, ejusmodi est, ut de eo Episcopos sibi subjectos litteris suis dd. 25 Apr. 1868 monendos fuisse censuerit (vide App. I. p. 24). Practice ergo scholae publicae vix non semper erunt aut positive noxiae, aut, si ma- gister catholicus legem migrare permittitur, positive proficuae. b) At nonne ipse triplex scholarum publicarum genus distinxi ; unum scilicet facto catholicarum ; alterum positive noxiarum ; tertium non posi- tive noxiarum seu tolerandarum? Profecto, ast, ut supra monui, non eodem quo doctissimus Adnotator sensu, sed eo, qui fini scriptionis meae 29 respondet. Pag. nimirum 7 dixi, et ex ipso titulo Opellae patet, mo hoc unum quaerere, an absolutio semper ac omni in casu deneganda sit parenti- bus, qui prolem scholae alicui publicae instituendam confidunt. Denegan- dam autem eam dixi parentibus, qui prolem committunt iis scholis positive noxiis, in quibus periculo proximo exponitur (n. 5). Hoc ipso igitur satis dilucide innui, adeoque et cum Adnotatore admisi, non omnes scholas, etiam positive noxias, eo semper gradu noxias esse, ut absolutio deneganda sit iis quoque parentibus, qui prolem committunt ejus generis scholis, in quibus periculo tantum remoto exponitur. Eas vero scholas, in quibus periculum tantum remotum timendum sit, non positive noxias vocavi, — non eo sensu quod nullo omnino modo noceant (nam, ut supra sub a) dixi, ejusmodi practice vix. admittendas censeo), sed quod tam parum noceant, ut, si parentes de prole catholice instituenda alias satis solliciti sint, earum- dem frequentatio non sub negatione absolutionis inhibenda sit. c) Practice igitur ab Adnotatore in hoc demum differo, quod scholas publicas universim ad speciem deteriorem relegem : quod utrum plus sequo a me fiat, ut doctissimus quidem Adnotator opinatur, expertiorum judicio luberis remitto. Decolat lector quoe supra ex Kenrick excripsi : a Perdiffi- 11 cile est v (quod autem perdifficile est, illud et practice perrarum esse, supra monui) u 'pueros bonis moribus ita ” (i. e. in scholis publicis) u instituere , vel “ sectarum praecavere artes , mentem teneram sensim sine sensu adversus Eccle- u siam praejudiciis imbuentium , vel quod praecipue timendum est , facere ut u omnis religionis revelatae sensus haud exuatur Postera u aetas moribus et sententiis deterior erit.' 1 ' 1 Praesertim vero recolat, quae initio n1 7, ex Concilio nostro Plenario attuli, ex quibus quidem manifestum est Episcopis nostris (nisi eos vel hyperbolice, vel ficte locutos esse dixeris, quod absit !), persuasum esse, scholas publicas apud nos, quoad partem earum longe maximam , positive noxias esse. Id perspicuum fit ex adverbio : plerumque , quod adhibent et quod synonymum est adverbii: communiter , quo ego usus sum. Itaque quoad factum praesertim dissensio est inter me et humanissimum Adnotatorem. Quodsi facta alicubi alia sint, quam ego illa n. 7 universim suppono, casus resolvendus ibi erit juxta illa facta et juxta dicta n. 15, 16 ; casus vero n. 14 expositi resolutio, pro iisdem illis locis, ita immutanda erit, ut graviter non peccent parentes prolem suam scholae publicae instituendam ibi committentes, nisi constet istam scholam esse revera perversionis occa- sionem proximam. Sunt et alia quaedam, quae doctissimus Adnotator animadvertit. Cum vero haec partim ad jam relata pertineant, partim propriis locis in Opella fuerint inserta, superest tantum, ut benevolo ac acutissimo viro debitas hoc loco ac sincerissimas gratias agam. respectus. THEOLOGIA MORALIS NOVISSIMI ECCLESIA DOCTORIS S. ALPHONSX, IN COMPENDIUM REDACTA ET USUI VENERABILIS CLERI AMERICANI ACCOMMODATA. Auctore A. KONINGS, C. SS. E. Nothing seems to us better calculated to recommend the work of which we have given the title above, than to present to the careful perusal of the Bever- end Clergy of the United States the following extract of a letter addressed to the author by an ecclesiastic fnlly qnalified to jndge of the merits of the work, to whose exammation and revision the mannscript has been submitted by the author. “ Beverend and very dear Eather, “ I have examined with care the mannscript which yon have been so kind as to submit to my revision. It gives me great pleasure to state that in my hum- ble opinion it has ali the qualities that can be desired in a handbook of moral for the clergy and seminaries of America. Xts language is ciear and simple, and thus its perusal becomes easy even to those of our clergy and seminarians who, on account of unavoidable circumstances, are not familiar with the niceties of the Latin language. By inserting, at the proper' places, the decrees of our last Plenary Council, you have given ali that is necessary for practical use, thereby dispensing with the obligation of constantly referring to that rather large volume. I might even venture to say that by these and other points of Canon Law introduced into your ^Compendium, a regular course of that study might wellnigh prove unnecessary. I have also remarked with pleasure, that you employ such notes only as are necessary for seeing whence you have drawn your doctrine ; other notes are, as a general rule, but a source of confusion to the mind of the reader. Your work, moreover, contains ali the latest decisions of the Sacred Congregations. I find it is not without reason you quote our civil laws so sparingly, since they are changed so often, and are so very differ- ent in tlie different States. In spite of this, however, you quote them suffi- ciently, so as to guard. the confessor against imprudent decisions, or at least cause liim to doubt and consuli, or induce him to advise his penitents to con- suit others experienced in these matters. Your treatise de Regularibus is both the most complete and at tlie same time tlie most succinet that I have yet met with in any handbook of Moral Theology. You distinguish therein very well tlie obligations imposed by the solemn vows from those of the simple vows, beside showing the peculiar position of Religious in tliis country. The metliod adopted by you, being that of G-ury, cannot fail to meet the hearty approval of both professors and scholars. But what seems to me your chief merit, and which will no doubt be most acceptable to every confessor, is that you do not depart even a hairVbreadth from the doctrine taught by the latest Doctor ‘of the Holy Church, St. Alphonsus, all of whose opinions may be followed with perfect security of conscienceV .... To this highly flattering letter we need only add the Monitum necessario legendum of the author. MONITUM NECESSARIO LEGENDUM. QiJiE semper fuit doctrinae moralis S. Alphonsi universalis ac insignis existimatio, ea apud omnes maxime increvit ex quo inter Ecclesiae Doctores Sanctus est relatus. Ex liac autem ipsa existimatione desiderium extitit, ut cum genuinam ejus doctrinam tuto in praxin dedu- cere liceat, haec non compendiose tantum, sed ea quoque methodo conscriberetur, quae publi- cis praelectionibus foret aptior. . Venerabili Clero nostrati illud praeterea jam diu in votis fuit, ut in compendiosa hujusmodi et methodica Alphonsianae doctrinae expositione ratio haberetur conditionis, quae Provinciarum nostrarum ecclesiasticarum ac harum regionum est propria. Hujus desiderii expectationem pro viribus meis hac qualicumque opella explere conatus fui. Qua quidem in re compilatoris potius quam . auctoris partes me egisse ingenue fateor. Doctrina enim, quam trado et a qua ne latum quidem unguem recedere conatus sum, doctrina est S. Alphonsi ; quae ad res nostras pertinent, maximam partem desumpsi ex Actis et decretis Concilii Rien. Balt. II. et ex Theologia Morali , quam bonae et clarae memo- riae Kenrick conscripsit, difficiliori et aliquoties obscuriori stylo ejus aliquantulum immutato. In plurimis Compendium Theologiae Mor. P. Gury, cujus praeclarissima methodus vix non omnibus theologiae moralis tum Professoribus, tum alumnis probatur, et quam secutus sum, propemodum exscripsi, illud prae caeteris conatus, ut ad Alphonsianam doctrinam quam integerrime illud exigerem. Quae de Probabilismo scripsi, amico debeo confratri ; quae de specifica et numerica peccatorum distinctione, itemque plurima de scandalo et cooperati- one ad aliena peccata, et de quibusdam contractibus, ex Notationibus habeo Cl l Van Egeren. Demum, quae in opere, cui titulus Vindicias Alphonsianae, inveniuntur, ea sedulo ad utilita- tem meam convertere studui. Paucissima igitur sunt (quanquam sunt aliqua), quae ex meo deprompsi penu. Si qua vero ex mei solius aut aliorum quam S. Alphonsi sententia circa puncta quaedam, quae a S. Doctore non attinguntur, scripsi, id sedulo semper notavi, ut ne quis illis eam tribuat aucto- ritatem, qua Sancti sententiae in Ecclesia gaudent. Quae ex legibus nostris civilibus, verna- culo saepe idiomate desumpsi, ea judicio subjeci clarissimi Juris consulti nostratis, cui debi. tas hoc loco gratias exsolvo. Ne textus compendii ingrate interrumperetur atque ut brevitati consulerem, ea Summo- rum Pontificum et Sacrarum Congregationum Decreta, Declarationes et Instructiones, quae ad rem moralem pertinent, quaeque longiora sunt, nec in Concilii nostri Plenarii Balt. actis exhibentur, itemque facultates Episcopis nostris a S. Sede concedi solitas, operi praemisi, lectorem ad ea suis locis remittens. Gratum quoque S. Alplionsi discipulo me facturum existimavi, si Compendio praemitterem excerpta quaedam ex Vindiciis Alphonsianis de praestantia et auctoritate doctrinae moralis S. Alplionsi, necnon Clavem operum ejus moralium, seu Regulas ad genuinas Sancti sententias discernendas. The work will be pnblished in three parts. The first, embracing, besides what is mentioned in the two last paragraphs of the Monitum, the Principia Gene- ralia Theologice Moralis, that is to say, the Treatises de Actibus humanis, de Conscientia, de Legibus, de Peccatis, and de Virtutibus, will be pnblished imme- diately. The second, containing the Praecepta Decalogi et Ecclesiae, and the Treatises de Jure et Justitia, de Contractibus, and de Statibus Particularibus, will be ready in a few months. The third part, embracing the Treatises on tlie Sacraments, Censures, and Indulgences, will be ready by the end of the year. At the end of the third part will be fonnd a very complete alphabetical Index of ali that is contained in the.whole work. Each part will make abont two hnndred and thirty-six pages. Price of each part, $1.50. The book, when completed, will make abont seven hnndred pages, and will be sold, snbstantially bonnd, for $ 5, the paper and printing to be of the same cpiality as this Prospectns. Seminaries and colleges ordering twenty or more copies will be entitled to a small disconnt. PATRICK DONAIIOE, Printer and Publisher , BOSTON, MASS. T HEOL 0 GIA MORALIS. the mind of the reader. Your work, moreover, contarns ali the laiest decisions of the Sacred Congregations. I find it is not without reason you quote our civil laws so sparingly, since they are chauged so often, and are so very differ- ent in the different States. In spite of this, however, you quote thcm suffi- ciently, so as to guard the confessor against imprudent decisions, or at least cause him to doubt and consuit, or induce him to advise his penitents to con- suit others experienced in these matters. Your treatise de Regularibus is both the most complete and at the same time the most succinet that I have yet met with in any handbook of Moral Theology You distinguish thercin very well the obligations imposed by the solemn vows from those of the simple vows, besides showing the peculiar position of Religious in this country. The method adopted by you, being that of Gury, cannot fail to meet the hearty approval of both professors and scholars. But what seems to me your chief merit, and which will no doubt be most acceptable to every confessor, is that you do not depart even a haiUs-breadth from the doctrine taught by the latest Doctor of the Iloly Church, St. Alphonsus, ali of whose opinions may be foliowed with perfect security of conscience.” .... To this highly flattering letter we need only add the Monitum, necessario legendum of the author. MONITUM NECESSARIO LEGENDUM. Qu^e semper fuit doctrinae moralis S. Alphonsi universalis ac insignis ex- istimatio, ea apud omnes maxime increvit ex quo inter Ecclesiae Doctores Sanctus est relatus. Ex hac autem ipsa existimatione desiderium extitit, ut cum genuinam ejus doctrinam tuto in praxin deducere liceat, haec non compen- diose tantum, sed ea quoque methodo conscriberetur, quae publicis praelectioni- bus foret aptior Venerabili Clero nostrati illud praeterea jam diu in votis fuit, ut in compendiosa hujusmodi et methodica Alphonsianae doctrinae expositione ratio haberetur conditionis, quae Provinciarum nostrarum ecclesiasticarum ac harum regionum est propria. Hujus desiderii expectationem pro viribus meis hac qualicumque opella explere conatus fui. Qua quidem in re compilatoris potius quam auctoris partes me egisse ingenue fateor. Doctrina enim, quam trado et a qua ne latum quidem unguem recedere conatus sum, doctrina est S. Alphonsi ; quae ad res nostras pertinent, maximam partem desumpsi ex Actis et decretis Concilii Rien. Balt. II et ex Theologia Morali, quam bonas et clarae memoriae Kenrick conscripsit, difficiliori et aliquoties obscuriori stylo ejus aliquantulum immutato. In plurimis Compendium Theologiae Mor. P. Gury, cujus praeclarissima methodus vix non omnibus theologiae moralis tum Profes- soribus, tum alumnis probatur, et quam secutus sum, propemodum exscripsi, illud prae caeteris conatus, ut ad Alphonsianam doctrinam, quam integerrime illud exigerem. Quae de Probabilismo scripsi, amico debeo confratri ; quae [See 4th page cover . TEE OL O GIA MORALIS. de specifica et numerica peccatorum distinctione, itemque plurima de scandalo et cooperatione ad aliena peccata, et de quibusdam contractibus, ex Notation- ibus habeo Cll Van Egeren. Demum, quae in opere, cui titulus Vindicias Alphon- siance, inveniuntur, ea sedulo ad utilitatem meam convertere studui. Paucissima igitur sunt (quanquam sunt aliqua), qu