VIRTUTI MAGIS QVAM morbo credendum.  
NOn omnis sanam medicinam suscipit aeger,  
Nec bene vindictam sustinet ille suam.  
Cum senior summam conscendit morbus ad 〈◊〉  
Et celsus culmen crevit adusque suum:  
Serus adest medicus, serò medicina paratur,  
Maturumque suae tempus abivit opis.  
Non bene quae crevit manibus convellitur arbos  
Tentandus surcus, cum novus esset, erat.  
Si tamen auxilij fugerunt tempora primi,  
Et possessa vetus viscera morbus habet:  
Excipe languentem lento medicamine morbum  
Descendens, leviter deijciendus erit:  
Quassantur multis sublimes viribus arces:  
Quolibet impulsu praecipitata ruunt.  
Sin medico summam perturbas munere pugnam,  
Naturae letho pugna dirempta jacet.  
Saevit in exhaustas hostis saevissima vires;  
Et subiens partes vindicis, hostis eris.  
Nec nocet immensum leviter decerpere morbum,  
Attenuat vires rara medela suas:  
Sed levis, & crudum permulcens leniter hostem.  
Sic levior morbus, fortior aeger erit.  
At semper cautus violenta remedia vites.  
Ne vincas aegrum victus amore tuum.  
Nutritur plwia, plwia demergitur herba.  
Sole reviuiscit, sole dehiscit ager.  
Restinguit ventus, ventusque eventilat ignem,  
Et cadit auxilijs obruta flamma suis.  
Huic nullas aegro, vellenes, caute, medelas,  
Vel potius nullas, si sapis, ipse feres.  

ERGO.  
Qui nimium morbo credendum consulis esse,  
Consilium princeps experiare tuum.    

PESTIS COMMUNICATUR proximis.  
PEstis habet proprium, rerum commune venenum,  
Vt raro dominis propria damna ferat.  
Hei mihi quod tantum morbus communior esset,  
Cur non communis debuit esse salus?  
Et lupus elingues conspectus reddit, & Hydrus  
Reddit luminibus lumina caeca suis.  
At non alterius virtus virtute carentes  
Inficit; heu bonitas lautior esse solet.  
Et pecus in pecudes morbum transfundit, & omne  
Turpis ovis scabie foedat ouile sua.  
Scilicet ut riguas cursu delapsa per oras  
Spargit littoreos longius vada locos:  
Sic laedit, dominum quae tantum possidet unum,  
Non tantum dominum pestis anhela suum.  
Nam volat, & tabes vicinos corripit artus,  
Et semper turbà pascitur illa sua.  
Et caret inudia, sociosque requirit, & ipsa  
Cum pateat latè, latior esse cupit.  
Vtque tepent, nactis adiunctas ignibus aedes,  
Proxima vicinae tecta calore domus:  
Sic atra funestae serpit contagio tabis,  
Sempervicino perniciosa suo.  
Sic aret tactu vicinus ab arbore ramus,  
Aret & a socijs herba tenella suis.  
Quid numerem diris exhaustas pestibus urbes  
Quid loquar exitio regna sepulta suo.  
Innumeris damnis (ne possim dicere damna)  
Infecit nurneros pestis iniqua meos.  
Quae grassans tetri funesta tabe veneni  
Crescit materiae proximitate suae.  

ERGO.  
Quinegat infestam contagia fundere pestem,  
Vicinus vivat pestibus ille, precor.