Philobasileus. PHILEPISCOPUS. PHILOPHILUS. Th. Du Gardiner M. A. R. B. 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  
LONDON, Printed and are to be sold by Edward Brewster, at the Crane in St. Paul's Churchyard. 1664.   

PHILOBASILEUS.  
A Poem presented to the Archdeacon of Worcester, and many other Ministers when they met at Stratford upon Avon, Octob. 1. 1661. About the Free Present.  


WHen any asks what Present I  
Intent his Sacred Majesty,  
I troubled am; not as Churls are,  
Who say they nothing have to spare,  
Their Charge and Payments are so great:  
Besides they art so much in Debt:  
And think it not a fitting thing  
For them to give unto a King:  
For so to do what can it be  
But to add water to the Sea?  
And wonder why the Parliament  
Would such a Deed of Gift invent:  
What? had they nothing else to do  
But to set men a giving so,  
When the most part in every place  
Are not yet in a Dative case?  
And add, they verily believe  
The Money which now people give,  
Will be so Clipped, his Majesty  
Will scarce receive two parts in three:  
And if he should receive full pay,  
His Kindness would soon give't away.  
These Churls in grain thus and more say;  
I might have said they thus do Bray.  
These love a Crown above their King,  
And count their Coin The Sovereign Thing.  
Most Midas minded Miscreants: who  
'Twere well they showed his long Ears too:  
And found the Metamorphosis  
That Miser did in every dish:  
Until their doglike appetite  
Were sated and extinguished quite:  
And the Gild of this Powder-Treason  
Against their Sovereign Lady, Reason,  
Were purged by some choice Offering  
Unto our Sovereign Lord the King.   

My trouble is not with my Heart,  
That something now I must impart  
To Him, who all I have preserves,  
And all I have and am deserves,  
But that my Hand no better keeps  
Pase with my Heart: The one but creeps,  
The other flees, and takes a view  
Of all the Treasure in Peru.  
Mountains of Gold it doth conceive,  
Yea more, of Pearls: and then doth grieve,  
That 'tis not able to command  
What it conceives into my Hand.  
Araunah, as a King, unto  
King David gave. So would I do  
Unto King Charles: I would present  
Something like Him, Most Excellent:  
That, as He is of Kings the Best,  
Should make Him Greater than the rest.   

And 'tis my comfort that I see,  
My Hand being bound, my Will so free:  
And that if my tenuity  
Shall forty Crowns add unto three,  
(Wishing they were so many Thrones,  
Made all of Pearls and precious Stones,)  
They'll with Great Charles acceptance find  
According to my Willing Mind.  
For He is like the King of Kings,  
Who thus accepts mean Offerings.   
2 Chr. 17.5. The Lord established the Kingdom in his hand, and all Judah brought to Jehoshaphat Presents, and he had riches and honour in abundance.  
2 Chron. 32.23. And many brought gifts unto the Lord to Jerusalem, and Presents to Hezekiah, King of Judah: so that he was magnified in the sight of all Nations from thenceforth.   

Ad Symmystas venerandos, Verbi divini Ministros, cum Calendis Octobris, Anno Dom. 1661. Stratfordiae. in agro Varvicensi, Amorem suum Gratitudinémque in Regem Serenissimum, summéque 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 dexteris 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 testandi ergô convenirent.  

DIgnus es Argento, fulvo quoque dignior Auro.  
Naso poëta suum sic est affatus amicum.  
O quanto magis est Carolus Rex dignus utroque!  
Qui superat Reges alios, ut quaeque metalla  
Aurum praerutilans, aut Titan aureus astra.  
Scilicet, Auri instar, lento spectatus in igne,  
(Ah quàm dura et dira tulit!) Purissimus exît.  
Numinis hinc Illi Cultus, Sapientia, verae  
Relligionis amor, Candor, Prudentia rerum,  
In sese Imperium, Regnorum Cura Paterna,  
Justitia, atque Fides, & quaevis denique Virtus,  
Crevit in Immensum. Virtutum Tanta Corona,  
Atque Satellitium, quo non Augustius unquam,  
Sacrum hunc Sceptrigerum modò non Coelestibus aequat.   

O Fortunatae divino Rege Britannae  
Insulae, & Hybernae! sed Tanto Rege minores:  
Rege, & totius digno moderamine Terrae.   

Huic Placuisse Patri Patriae, qui Martis alumnos,  
Terrificos nuper dominos, discinxit, & almâ  
Pace haec Regna beat; qui singula Munera Regis  
Callet, & exequitur; cui Civibus una voluptas  
Est Prodesse suis; Cives Certare decehit,  
Et donare pias testantia Munera mentes.   

Pulchrum hoc donandi spectat certamen ad omnes.  
Ad nos praecipuè, Sacri qui semina Verbi  
Spargimus. Ille Pater nobis Nutricius, Ille  
Patronus Summus: qui nos, qui nostra tuetur  
Sing ula, nec duris tradit Patrimonia votis.  
Ista sed an quisquam, metuisset Fulmina nostrum?  
Quis non speravit linguásque animósque faventes?  
Et favisse minùs, cui non mirabile visum?  
Exprimit & cui non sua spes illusa querelas?   

Nónne Togata fuit Gens, exule Rege, tot annos  
Sat misera, aut potiùs sat Mortua? Vivere certè  
Vix dici poterat, sic incutiente timores,  
Injiciente manus, mortémque minante cruentam  
Milite Sacrilego, doctarum Osore Sororum:  
Téque illi dictante scelus, Fanatica Turba,  
Docta solo Coelum miscendi, Sacra prophanis,  
Mutandi Lucem tenebis, Quadrata rotundis:  
Turbo rapax, barathrúmque vorax pestisque tremenda.  
Quae propè bis denos miserè grassata per annos,  
Regnorúmque trium facies populata venustas,  
Contemtrix Superûm, parendi nescia, soli  
Visa tibi sapiens, monitus exosa salubres,  
Seditionisamans caedisque (hos Schisma Superbum  
Parturit infestos, mater nimis impia, foetus;  
Haec ova hi corvi, hos fructus haec arbor amaros.)  
O utinam aut saperes, aut his excedere terris  
Vellos, atque novas alibi tibi quaerere sedes.  
Indigna es patriis, quas (sic ingrata, rebellis,  
Hoere siúmque ferax) valdè foedásq, grauásque.  
I precor, i properè: vacuum sed delige regnum,  
 nè quem posthac occidas moribus ist is.  
Verùm ego quò rapior, Turbam dum persequor istam?  
Ad Gentem redeo nostram Carolúmque Patronum.  
Gentem hanc, quae Carolo tandem redeunte revixit,  
Afflictam rursus quosquam voluisse? misellae  
Invidisse suos reditus? Curtare parâsse?  
Quàm sors instabilis nostra est! quàm expôsta periclis!  
Quàm foret haud paucis longè suavissima Praeda!   

At Caroli Pietas non vocibus annuit ullis  
Res tenuaturis nostras: Augescere Censum  
Quàm minui nobis mavult: Spoliisque Suorum,  
Praecipuè accisi metuit ditescere Cleri.  
Hoc Magnus pacto Rex Carolus esse recusat.  
Illi cura Sui minima est; sed maxima Nostrî;  
Quos amat atque fovet, quantum lymphata caterva  
Devovet, obstitimus quòd turpibus istitius ausis.   

Incolumem Priùs Ille Fidem servavit, utrinque  
Invictus. Bellona ferox, & dira Suorum  
Seditio potuere nihil: nil Gratia summa  
Blanditiaeque, quibus Quercum 
* Vid. Virgil. Aen. l. 4. Papicolae  Hanc persaepe petebant  
Papicolae astuti, sperantes posse moveri.  
Illabefacta tamen multo & firmissima mansit.   

Res Jam respiciens nostras, tutánsque volénsque  
Esse Suae similes Fidei, meritissimus audit  
Magnus Defensor Fidei, Gentísque Togatae.  
Deberi Carolo nos nostráq, jure fatendum est.  
Is facit aethereâ verè vescamur ut aurâ.  
Vita quid est etenim? nonne est Salvere, Valere,  
Libertas, & Honos, & Opes, & Gaudia vitae?  
Haec sunt vita, haec vita est nostra, & Muneris Ejus.   

Ergo laetati Magnum sanxisse Senatum  
Arcâ ut quisque suâ in Regem testetur Amorem,  
(Et nos demeruit, quòd se taem Regis Amantem  
Praebet, & exhaustis ità consulit Illius Arcis.)  
Corda aperite Patri, Fratres, aperite Crumenas.  
Siqui deliteant, quibus haud Stymphalides uncos  
Immisere ungues (& Paucis, spero, pepercit  
Ferrea Tempestas) Fulvos jam promite nummos.  
Prodeat Argentum, si fortè haud suppetit Aurum.  
Non ingrata vices supplebit Cynthia Phoebi,  
Cùm caput occiduis rutilans is condidit undis.  
Esse Nefas Summum dextram jam credite Mancam;  
Atque Nefas Magnum dextram jam credite 
* Parcentes ego dixteras Odi. Hor. l. 3. Od. 19  Parcam.  
Quae procul à nobis, precor, ô procul omnibus absint.  
Atque aberunt, nisi nos Ingratos esse velimus  
In Regem, Meritis qui nos Ingentibus implet,  
Et Regum in Regem, qui nos Hoc Rege beavit.   

Fallor? an est Gregibus manus haud ita Libera vestris?  
Sunt bene Nummati, qui nec munuscula donent.  
Pars horum censet Sua viscera viscera Terrae,  
Nec minui Loculos unquam sine Sanguine sentit.  
Divitiis inhiat, majores quaerit acervos  
Per fas atque nefas, illos sua Numina ducens.  
Haec donanda sibi sperat: qui munera verò  
Sperat ab hac, & aquas à scabro pumice speret,  
Clauámque Herculeis paret extorquere lacertis.  
Et tamen impensè Regem se jactat Amare.  
Forsan Amat, sed Inanis amor res Vilis habenda est.  
Hos homines Nihili verè quis dixerit esse.  
Pars nec Amat, cui nempe Grave est, caligine pulsâ,  
Rursus in astrifero Solem splendescere Coelo,  
Et Mare pacatis tandem subsidere ventis,  
Astraeámque suos terris ostendere vulius,  
Et dare Monstra hominum meritas Saevissima poenas,  
Agmináque Errorum damnari in Tartara nigra,  
Huic cum desit Amor, mirum est si Dextera de sit?  
Quid tribuent Soli tenebrae? quid Tartara Coelo?  
Quid Jovis alitibus milvi coruíque rapaces?   

Sunt quibus esi Animus Dives, sed dextera Pauper:  
Nil penitus quod donet habens. Fortuna novercans  
Quantumvis tenuem vix illis porrigit escam.  
Non Mens Grata deest, non Officiosa Voluntas,  
Non Amor, ac ejus comites. Laetantur abundè  
Rege suo, Recinuntque ejus per compita Laudes:  
Atque Dolent non esse sibi vel parvula dona.  
Nunc Onus est solito Gravius, nunc Acriùs urit  
Pauperies: Duplicat gemitus jam Curta supellex:  
Excitat ingentes jam res angusta querelas.  
Nunc Magnas Mirantur Opes, solosque Beatos  
Censent esse, quibus norûnt turgere crumenas.  
Nunc in Vota rôrunt; sed quae Mediocria spernant.  
Maxima quaeque petunt, Summósque repente creari,  
Atque Opibus Crasso Croesóque excellere poscunt.  
Ista perire sibi cernentes, altera vota  
Concipiunt pro Rege, quibus Deus annuat oro.  
Nimirum, ut quoniam Regum est longè Optimus, et sit  
Majestate pari, Regum quoque Maximus: Hostes,  
Quotquot iifuerint, contundat: Schismata (Pestes  
Regnorum) tollat: tandem sit Conjuge felix;  
Quae, foecunda Parens, non solùm Regna Britanna,  
Sed vicina etiam, Natis Stellantibus ornet:  
Et quam Nutricem haec Ecclesia sentiat Almam;  
Qualis Elisa fuit: quam secula nulla silebunt.  
Denique Coelestes serus repetatur in Arces;  
Nempe senis Pylii postquam numeraverit annos.  
Has aliásque Preces ex imo pectore fundunt:  
Atque profusuros (si res ità postulet) ipsas  
Sese Animas etiam (quia desunt Munera) spondent.   

Paucos esse reor, queis rerum Copia Magna,  
Et Mens Magna simul, digno se Munere prodens.  
Hinc vobis augetur onus: cervicibus illud  
Suscipitote piis: vestrum est Duo Munera Munus.  
Nec ducatis Onus. Decus est dare Munera Regi.  
Nec Dare credatis, sed Reddere. Reddimus Illi  
Quae prior Ipse dedit. Nec reddita Perdita fas est  
Credere. Nam Carolus quodcunque acceperit illud,  
Fertilis instar agri, multo cum foenore reddet.  
Reddere coepit enim Rex Aureus Aurea secla.   Per Munus, erga Regem & honos & affectio ostenditur. Irenaeus lib. 4. cap. 34.  

The Great Windfall.  

Child's Oak, the glory of 
(a) Not far from Warwick.  Balshall Heath,  
Felt long ago the stroke of death.  
No radical moisture could be seen  
For many a year in the least Green.  
The Head was bald, the Arms were shrunk,  
And some decays were in the Trunk.  
Yet still it stood: it's destiny  
As though it purposed to defy.  
Till windy Tuesday 
(b) February 18. 1661.  gave't a Blow,  
Struck up its heels, and laid it low.  
A goodly corpse now you may see:  
Child's Oak had been a Masty tree.  
Like that of Ceres, which did go  
For a fair Grove. 
(c) una nemus. Ovid. Met. l. 8.  Child's Oak might so.  
Child's Oak? the Giant's Oak say rather,  
Or of all neighbouring Oaks the father.  
A Princely Plant, a Patriot  
Of very great and eminent note.  
A gallant waymark: which gave light  
To Travellers both day and night.   

Now Travellers, what will ye do?  
Where's one that will direct you so?  
I pity you: for sure as day  
Ye frequently will lose your way.   

And now ye Neighbours, think ye good  
To burn Child's Oak, that Noble wood?  
Keep off your fingers, and attend  
Unto the course I shall commend.   

Some of this Oak I pray you take,  
(Some of the Best,) and thereof make  
Mercurial Statues: thus it will  
Retain it's former office still.   

Make Staves for ancient men of Some:  
And One so good, it may become  
From year to year the worthy hand  
Of Him, who Warwick shall command.  
Warwick, where to be seen do lie  
The Dun Cow's Rib, and Sword of Guy.  
To those this Staff may added be,  
No despicable Rarity.   

Turn into Rulers Some; that so  
Child's Oak may pleasure Children too,  
In drawing lines, by which they may  
Their wand'ring Penns keep in the way.   

Then make you may of some o'th' rest  
Screen, Table, Stool, Box, Desk, and Chest.  
Any of which will matter be  
Of a delightful history.   

What's for no other use may go  
Toth'fire, and there it's service do.  
But be sure that you lay it by  
Until some Great Solemnity.  
'Tis fuel for a Christmas-day:  
Or for the Twenty-ninth of May:  
When loyal hearts pray fervently  
The Royal Oak may never die.   

Child's Oak adieu; it grieveth me  
To take my last farewell of thee.  
I ne'er shall see thee more: but I  
Will keep thee still in memory:  
And think of what thy Death and Fall  
Do speak aloud unto us all.   

That Greatest strength, even Heart of Oak,  
Cannot withstand Death's conquering stroke:  
That they which longest live must Die:  
And men may Fall, though ne'er so High,  
And ne'er so Good: while Meanness Stands,  
(Shrublike,) unhurt by violent Hands.    

Oratiuncula ad Regiam Majestatem Varvici habita, Augusti 20. 1636.  
Augustissime Monarcha!  
QVàm dilatantur nostra gaudentium corda! quàm discurrit festivus sanguis! quàm exultant laetabundi spiritus! ipsi animi induuntur purpurâ, rubore per ora fuso; & per amplissimos laetitiae campos spatiantes, libamenta felicitatis futurae praegustant. Illuminamur scilicet, obscurae sortis homunculi, auspicatissimo tanti Luminaris adventu: cujus radii oculos nobis praestringunt juxtà ac perficiunt: & in cujus luce Britanniam felicissimè apricantem stupet, non sine invidia, universus orbis. Quò enim terrarum non penetravit fulgor Majestatis Tuae? quos non occupavit sensus praestantia conditionis nostrae? Terra oportet sit Incognita quae Insulas nostras, Te imperante, Fortunatas nescit. Nam quotusquisque Principum tam Divinitatis particeps? tam ejus imaginem in virtutibus suis exprimit, & subditorum animis imprimendam curat? quotusquisque tam provinciae suae invigilat? tam Sibi imperat? tam divini corporis fili & temperamenti, non modò ad Justitiam, sed ad Temperantiam, sed ad Fortitudinem, sed ad Prudentiam, sed ad Heroicos animi motus? Et quid ulterius in Principe, omnium virtutum coronâ sic circundato, omnium Gratiarum satellitio sic stipato, cupiamus, nisi ut sit Immortalis? Quin & divini Numinis benignitatem agnoscimus admirabilem, quae felicitati nostrae hanc indulsit appendicem, ut Phoebum nostrum, simul atque occideris, exoriturum speremus gloriosum in jam oriente & adhuc tenella stirpe. Quae faxit idem Numen ut tam patrisset, quàm humillimis illud precibus fatigamus, ut suis Britannis Majestas Tua quàm diutissime affulgeat.  
Sumus quidem Britanni omnium, quos sol videt, beatissimi Tuo Imperio: sumus & Varvicenses omnium Britannorum, nunc temporis, Tuâ Praesentiâ. Non se suorum oculis subducit (ut moris fuit aliquibus,) Majestas Tua: sed Sui videndi, Sui affandi copiam tam ruri quàm civitati facit: caetera invidendis se non invidet. Neque prodeuntis in publicum vultus (ut olim Dictatoris cujusdam Romani) plebem fugat, sed instar magnetis attrahit. Quà descendis, aut morulam facis, quàm densus spectator! quàm ingens inermium exercitus! qui affectibus Tibi militant, qui Majestatem Tuam obsident, & victa paenè verecundiâ nihil non agunt, quó illius conspectu oculos pascant. In quo certè non minùs sibi gratulantur quàm olim aut Archimedes in deprehenso aurifabri dolo, aut Anaxagoras in conspectu solis; quo compensari quicquid pertulerat aerumnarum judicabat. Te, solem nostrum fulgentissimum, suspicimus, Te veneramur: sunt felicitates nostrae radii Majestatis Tuae: quibus eam Vestalem honoris & officii flammam in nostris omnium pectoribus accendisti, quam solius rogi est extinguere.  
At quas gratiarum victimas Majestati Tuae immolabimus, quae servulorum suorum humillimos dignata est beare vivifico conspectu Sui? aut quâ nouâ obstetricandi ratione immortalem, quam animo concepimus, & quâ intumescimus, laetitiam pariemus? Factus est nobis Augustus, Tuâ praesentiâ, mensium Augustissimus: & hodiernus dies dierum, quos vidimus, omnium Serenissimus. Cujus pompâ, & splendorem Comitum nostrorum obruente, & antiquitatibus nostris antiquissimis multo nobis antiquiore, superbire si minùs liceat, gloriari licet. Et gloriantes quidem omnes cernit Majestas Tua, & praecipuè Tredecimviros. Quorum etiam illi, quibus capita hyems aetatis aut penitùs abrasit, aut canis aspersit, quíque alterum, ut dicitur, pedem in cymba Charontis habent, vix sibi temperant à tripudio. Plures quidem vitas sibi optant qaus pro Majestat Tua, si opus sit, profundant. Illud autem nos omne dolore non levi afficit, quôd cùm ad pectora nostra Majestati Tuae exhaurienda vel amphora non sufficiat, tenuitati nostrae non nisi tantillus iste cyathus super sit. Pauperculum quidem munusculum, sed gratiarum, sed officii plenum. Quódque ut Artaxerxes aquam rustici, si vultu benevolo, placido, sereno, id est, Tuo, accipere digneris, nos Nectare & Ambrosiâ donas. Sospitali-Numini quàm ardentissima vota fundimus, ut in taem morbida tempestate Majestatem Tuam sospitet, & primo morbo senectute ultima afficiat.  
Dixi.   

A Second Dish. Jan. 10. 1647.  
Toward the end of the Greek Oration an old Woman brought three Rods into the School, and laid them on the Table: When the Oration was ended, these following verses were spoken.  

WHat Hag is this which hither brings  
These terrible tormenting things?  
I tremble every joint to see  
Such instruments of cruelty.  
They talk of Quakers now adays,  
Who in themselves strange Earthquakes raise.  
How soon am I become a Quaker,  
Or at the least a Button-maker!  
Three Suns were lately seen: that sight  
Did not my mind so much affright  
As these three Rods: which seem to me  
To represent the Furies Three:  
And plainly to pronounce Vntruss,  
You must begin the New-year thus.  
Your Feasting's past: but you shall find  
An heavy reckoning comes behind.   

O grievous, boys, what shall we do?  
How shall we scape this Threefold woe?  
Let us with all humility  
Implore aid from Authority:  
Get the 
* The Bailiff of Warwick walks with a White Staff.  White Staff us to release  
From the Black Rod, and keep the Peace.  
And if you think there's too great odds  
Against one Staff in three great Rods,  
We'll of the Keys this favour crave  
To join their strength, and so us save.   

O worthy Praetor, and Divines,  
Whose goodness like the Sunbeams shines;  
Who came to hear our Exercises,  
And not to see our sad Assizes:  
Our Execution is at hand,  
Unless our singulat friends you stand.  
If you demand what is our Crime,  
We all were loath to lose our Time;  
Our ancient time of Liberty,  
Our longed for Month of Jubilee.  
Our Master's resolution was  
Still to keep School, but ours Christmas.  
We will not show ourselves thought we  
Guilty of such simplicity.  
When other boys at home do stay,  
And sweetly do themselves enjoy,  
Shall we be tied unto our Books,  
And be exposed to angry looks,  
And sit and freeze, and stand in fear  
Of bloody Birch and Feruler?  
Shall we be caged, and others flee,  
Be put i'th' pound, and others free?  
At other time our Schools our glory,  
In Christmas time our Purgatory.  
And if we spend this time i'th' School,  
Which of us will not prove a fool?  
His body present sure his mind  
He cannot choose but leave behind,  
And so through many an heavy knock  
He will become a Christmas Block.   

Such thoughts as these our minds possessed,  
From which we could not be at rest,  
Until we had resolved upon  
Our wont Relaxation.  
About the time that heretofore  
We commonly had given over,  
Two Latin and one Greek Oration  
Still ushering in this grand Vacation,  
Began our absence from this place,  
Which only now left speechless was.  
To shut our Masters out of door  
We did as much as they abhor.  
Those boys are brutes that so abuse  
Whom with all reverence they should use.  
We fairly left them, and believed  
Although we had them so deceived,  
They needed not to be displeased,  
Being of their Trouble fairly eased;  
And knowing how their time t'imploy  
In Study, as we ours in Play:   

But all our time we have not all  
Sported away. These Speeches shall  
Which we have spoken for us speak.  
They are, we must confess, but weak,  
Yet theyare our strength; nor can we go  
A further step, our Masters know.  
They also know there is not one  
Among us all that aught hath done  
Since our departure from this place  
which doth or them or it disgrace.  
Yet lo three mighty Rods upon  
The Table, ready to fall on,  
And of this Christmas so to clear us  
That none hereafter need to fear us.  
For after so much whipping cheer  
Who'll live to feast another year?   

Right Worshipful, that do supply  
The place of that Great Majesty  
That casteth now so great a Light  
Upon the little Isle of Wight:  
You that are now as heretofore  
Famous for mercy to the Poor:  
Providing for them liberally  
In times of so great scarcity:  
Vouchsafe we pray you to bestead  
Poor Scholars in a time of need.   

Right Reverend, that the Keys do carry,  
O be to us a Sanctuary.  
If you will speak as you are able;  
Our Masters will be exorable:  
So that these Rods we hence may take  
And a brave Bonfire of them make.  
O this would be a gallant sight  
To see our Fears turned to delight!  
Or, if we may not so destroy them,  
Our Masters will forbear t'imploy them,  
Until some future provocation  
Shall call for some sad castigation.  
If by your means we may obtain  
Either of these, we shall remain  
Yours most obliged, and shall not cease  
To praise the makers of our Peace.    

On the most Execrable Murder of the Best of Kings, our most Gracious Sovereign, Charles 1. Jan. 30. 1648.  

O Sad! an Axe for 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉! my Soul is wounded at His Fall.  
O what times are these, when a Crown is made but a Football!  
O. O. Woe. Woe.—  
Linguâ tacente ac nesciâ ulteriùs loqui  
Praestent ocelli impensiùs munus suum.    

In Horrendam caedem Triumvirorum ter Illustrium, Ducis Hamiltoniae, Comitis Hollandiae, & D. Capelli, Martii 9 1648.  
ULtima fit Carolo Regi penultima Jani;  
Vltima sed Sceleri non fuit illa dies.  
Saevit & in Regni Proceres furibunda securis.  
O cui securo jam licet esse Pio!  
Sed Capite abscisso cui non vilescere debent  
Cervices? cui non jam superesse Grave?   

In istos quibus nec Januarii tricesimo Dolere, nec Maii nono & vicesimo Laetari libet.  
QVem non Atra dies Jani tricessima torquet;  
Quem non Alba dies nona & vice sima Maii  
Exhilarat, Summum ille Scelus non odit & horret,  
Praesentisque Dei Summum non sentit Amorem.  
Non illi Pietas, non illi Patria curae est,  
Displicet Ordo gravis, gratum est Chaos atque Chimaera.    

PHILEPISCOPUS. 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  

〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉,  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉,  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉,  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉!  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.   

〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉,  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉  
〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.   

Flenda Ecclesia.  
Tu mihi flendus obis Prideauxi, sum virorum;  
Sed neque vel minimùm Tu mihi flendus obis.  
Te tua coelestis vexit super aethera virtus,  
Et dedit Angelicis dia sedere choris.  
Quàm fuit instabilis Sedes tibi nupera, diri  
Omnia Mavortis concutiente manu:  
Tam Felix nunc est Sedes, ubi gaudia mille  
Circumstant, miserâ nec peritura vice.  
Non igitur Tu flendus; at est Ecclesia flenda,  
Ebeu Thesauro Te spoliata suo.  
Quàm fuit illa suo felix Te sospite Ocello!  
Quàm misera amisso est, & miseranda suis!  
Te repetente Polum nobis Oracula cessant:  
Nempe fuisti Anglis magnus Apollo tuis.  
Quis Cathedram asoendet Fidei Defensor, & hosts  
Terrifico veluti fulmine sternet humi?  
Quis Romanenses contundet, & ora protervis  
Obstruet Haereticis natus ad arma pugil?  
Ah despero Tui similem, Celeberrime: nostram  
Ah tristem posthac nil nisi flebo vicem.   

〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉.  
Mittite me flentem, lacrymarum defluit imber:  
Credit moerorem nec superare modum.  
Postulat immensum immanis jactura dolorem,  
Nec sinit ingenuas non maduisse genas.  
Quid nisi nostra pluant sic lumina Lumine demto?  
Quid nisi cor graviter Cord obeunte gemat?  
Pectora non silices, non sunt mihi lumina pumex:  
Hos ego jam lapides judico grande nefas.  
Gratulor ipse mihi lacrymas, suspiria, luctum:  
Debita sunt Bustis, Sum vir, illa tuis.  
Nec gaudebo minùs, siquando Ecclesia Mater  
Dixerit, Huic similem (quod cupis) ecce Patrem.  
Infans Mater erit, vereor, nec talia promet;  
Ah unquam poterit dicier, Ecce parem?   

Montium editissimus.  
Monticulus nuper, nunc Mons Bredona videtur,  
Princépsque, maximusque longè montium:  
Non modò qui terrae (quae sat montosa) Britannae,  
Sed universae sunt honora Tubera.  
Caucase, tu cedis; celsae vos ceditis Alps;  
Athósque cedit nubifer cum Casio.  
Scilicet in Sedem, quam culta Vigornia jactat,  
Annis adhinc qui pauculus se contulit, 
* Anno Dom. 1642. Mai● ineunte.   
Est jam suppositus 
† Anno 1650. Aug. 16.  Bredonae stellifer Atlas.  
(Sic jure summus audiat Prideauxius.)  
Hinc facilè montes mons hic supereminet omnes;  
Nanus Gigante longiùe sic prospicit.  
Sic sacer ego locus, sic monte sacratior omni;  
Antistes aut sit montium quàm Amplissimus.   

Novus Parnassus.  
Non ego Parnassum posthac in Phocide quaeram:  
Illi vicinum neve Helicona petam.  
Facta viae tandem cerno compendia longae:  
Bredonam video: gratior illa mihi.  
Parnassi est instar mons hic, Heliconis & instar:  
Hîc est cum Musis totus Apollo suis.  
Hîc etenim situs est magnus Predeauxius ille;  
Nuper Apollinei gloria magna chori.  
Anglia non alio se plus jactavit Alumno,  
Sit licèt innumerâ prole superba Parens.  
Quàm decet Heröem Tumulus mons magnus! at Heros  
Qui tegitur, Tumulum tollit ad astra suum.  
Impetus ire mihi est, Monte & dormire sub illo:  
Numine, post aliquot Somnia, plenus ero.  
Carmina superiora in Prideauxium, 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉,  
statim ab illius obitu confeci Quod sequitur autem,  
anno 1659. adjeci, cùm & ista & alia quamplurima,  
ab aliis condita, publici juris se facturum prmioserat  
vir ornatissimus Johannes Stephanus. Non praestitit  
verò, quia & ipse ad plures, praematurè nimis, abiit.  
Et jam non superest cui sint ea carmina curae.   

Marmor Vocale.  
Quaeris, viator, quem tegam tantus lapis?  
Ne quaere Quem, sed Quot: tego laetissimus  
Omnes Sorores, quas vocant Heliconidas.  
Obscurior forsan sum: apertiùs loquar.  
Illum en tego Doctissimum Prideauxium,  
Episcopum Vigorniae Dignissimum.  
Quo plura nemo sciverat mortallum:  
Quo nemo plures auxerat scientiâ  
Per lustra septem Oxoniae Miraculum.  
Quot eruditos linguae & arts adsolent  
Ornare, plena tot audiit Systemata:  
Simúlque Sacrae Regium Theologiae  
Syntagma, quale nulla posteritas dabit.  
Didicisse cuncta credo quae disci queant.  
At omnium perfectiùs didicit nihil  
Quàm Christianè quàm fortissimè pati  
Non Christiana: quod quidem didicit senex  
Docuitque cunctos, ment dum magnâ tulit  
Injurias, quas intulit rapax manus:  
Laturus aequè fortiter dispendium  
Vitae ipsius, si postulavisset Fides:  
 Latimerus ille Martyr inclytus:  
Quem & habuit alma Praesulem Vigornia.  
Fidem saluti uterque longè praetulit.   

Haud impares & Protomystae nuperi,  
Mortonus, Hallus, Davenantius, Cokus,  
Potterus, & Brunriggus, & Bedellius,  
Usseriúsque Hiberniae Primas suae,  
Aliique quos procella prostravit gravis,  
Et Sedibus spoliavit heu prorsus suis.  
Bellona quid non impii patrat ferox!  
Non chara cuipium ex iis aequè fuit  
Vitalis aura (quâ tamen quid amoenius?)  
Ac sacrosancta veritas & religio.  
In his tuendis perdidissent centies  
Vitam libenter singuli: tyrannidis  
Nihil morati fulminantem dexteram,  
Nil flagra, carceres, cruces, flammas, rotas.  
Et jam Columnas maximas Ecclesiae  
Episcopos fuisse quis negaverit?  
Quis non ruinae sentit esse proximam  
Ex quo ruebant ejus haec fulcimina?  
Quid Haeresis non ausa? quid non Schismata?  
Blasphemiarum quae vagantur agmina!  
Fraenâsset haec Episcopatus omnia.  
Jam dira monstra quis domabit Hercules?  
Sanabit ô qaae jam peritior manus  
Ecclesiae periclitantis vulnera?  
Sed reprimo me, non nescius quôd sim lapis.  
(Lapidi at querelas haec suas mala exprimant.)  
Et te, viator, pauculis pergam alloqui.   

En Gratias, en Gratias Omnes tego.  
Non splendet unquam stellulis Coelum magìs  
Quàm splenduit virtutibus Prideauxius:  
Illísque primae (crede) magnitudinis.   

Non me madentem jam vides, sicut solent  
Lapides subinde. In posterum si videris,  
Prae gaudio lacrymas scias me effundere;  
Quòd tam Colendum contigit mihi condere  
Antistitem, Tantum Virum, seu veriùs  
Tantum Virorum, Ecclesiae summum decus,  
Mortal Numen sempiterni Nominis.  
Quòd Magna de me sentiam, & superbiam,  
Et glorier, quis esse jam non dixerit?  
Cave, viator, me, licèt Tantum, Colas.  
Nil vendito, nil vendico Lapidem supra.  
Simul procaces me pedes temerent cave;  
Non memet uspiam est lapis Pretiosior.  
Magnum memineris quòd tegam Prideauxium:  
Virum per Orbem scilicet Celeberrimum  
Et Sanctitatis nomine & Scientiae;  
Novem Sorores cum Sororibus Tribus.   

The Bishop of Worcester's Visitation. 1662.  

WHen Bishop Gauden was about to go  
A Visiting, 
* He appointed a Visitation at Eversham, Sept. 22. at Stratford, Sept. 24.  the Bishop of Souls said, No;  
My purpose is to Visit in thy stead,  
And All thy Diocese in Thee its Head.  
Then with a Stone 
* He died of the Stone, Sept. 21.  gave him a dreadful Blow;  
And for his Cure bade him to Heaven go.   

Sad Worcester lamenteth to a wonder:  
Esteeming this her Loss a second Plunder.  
The Orphan-Clergy with Elisha cries  
My Father, my dear Father from us flies.  
Yea his whole flock accounteth the Translation  
Of this rare Bishop a sore Visitation.    

On the Book of Common Prayer, by whom and when compiled.  
CRanmer, Skip, Goodrick, Thirlby, Holbeck, Day,  
Ridley, Cox, Redman, Taylour, Heins & May,  
With Robinson, these Tredecimviri  
Compilers were of our Church-Liturgy.  
In the Sixth Edward's third the month of May  
Produced this Flower, and filled the Land with Joy.  
'Twas Fresh and Fragrant then: Old now it is:  
And yet it still retains its Fragrancies.  
These Prayers, like Incense will acceptance find,  
If they be offered with an Holy Mind.    

PHILOPHILUS.  

1. Viro ornatissimo, Medico clarissimo, D. Edvardo Wagstaffo, Stratfordiensi.  
COnsiliis parendo tuis (vir summe) fugavi  
Terrificum, qui me nuper devicerat, hostem,  
Vena mihi secta est, clyster injectus, hirudo  
Admota est, & quae voluisti caetera facta.  
Hinc propè convalui. Quôd si mens sana fuisset,  
Nae penitus multo mihi vires antè redîssent.  
Bis sua jam ferme complevit cornua Phoebe,  
Ex quo crescentem cupiens firmare salutem,  
Me crebrò in campos, Jove frigidiore, recepi;  
Scaláq, appositâ decerpsi ex arbore poma:  
Atque alia imprudens feci; unde illa secuta est  
Debilitas, quae me tantùm non clauserat urnâ.  
At rursum emersi. Vires & spero futuras  
Esse brevi tantas, ut te, Charissime, visam.  
Intereà Edvardus Wagstaffo mille salutes  
Dicat, & à nobis illi quae debita solvat.   

2. To his Worthy Friend Mr. Edward Wagstaff.  
SIR! next my Maker, I acknowledge You  
Are He, to whom my greatest thanks are due.  
My health was fled, my life was taking wing:  
Your Art this stayed, the other back did bring.  
Your Merit being such, and you being blest,  
I make no doubt, with Galens weightiest Chest,  
Who will not think't absurd, and to no boot,  
As a reward, to send you an Old Suit?  
Yet this I do: not doubting but you may  
With credit wear it to your dying day:  
And after you your Heir, though he should be  
A person of sublimest dignity.  
A Suit of Edward, that rare King, to wear  
May those become that move i'th' highest sphere.   

3. Fratri Charissimo, D. Guil. Du Gardo, Scholae Mercatorum Scissorum apud Londinenses Moderatori. 1653.  
QVae benè Gustavi mensam decuisset Adolphi,  
Ad nos misisti Magnificam Artocream.  
Ingentes agimus tanto pro munere grates.  
Ah dolet hasce tuas posse perire dapes.  
Si coquus Artocream nôsset struxisse perennem,  
O mensae nostrae gloria quanta foret!  
Vive, vale, & Reducem cùm afflicta Britannia Regem  
(Quod non despero) viderit, atque Deum:  
(Nam Deus à nobis dulci cum Pace recessit:  
Has illi poenas rurba proterva damus.)  
Mensa epulaturo quò sit mihi lautior, atque  
Laetior, Artocream tu mihi mitte Novam.   

4. Viro Ornatiss. affini chariss. D. Joh. Trappo, Westoniae Ministro. 1653.  
NUmidicis avibus, pergrato munere, conjux  
Donavit olim conjugem meam tua.  
Nunc mea, cujus amor voluit majora, reponit  
Junonias aves, marem unà & foeminam.  
Si gratae fuerint, quantum Pavo iste superbit,  
Illa efferetur gaudio, simúlque ego.   

5. Viro ornatiss. D. Nicolao Camerario. 1655.  
QVum mea Malatibi mala non videantur, at esse  
Te meliora neges, Camerari, haec paucula mitto.  
Si tria, tosta probè, lectum libet esse petenti,  
Ventriculo illa tuo percommoda credo futura.  
Parcior esse cave: quum corbem absumseris istum,  
Est mihi saepe novum qui suppeditabit acervus.  
Noctibus hybernis quantum suffecerit addam,  
Si jam missa tibi tu senseris esse saluti.  
Quantum ment vales, tantum, dilecte, valebis  
Corpore, si poterunt mea mala & vota valere.   

6. Eidem. 1656.  
QVaere tibi uxorem quae sit pia, pulchra, pudica,  
Provida, verborum parca, & parere parata.  
Quaeris ubi Dos sit? visum est mihi dotis abundè,  
Si tot sint dotes. Comitem tamen alma crumena  
Si sese obtulerit, laetus cape. Namque bonorum  
Fit tanto melior quanto fit major acervus.   

7. Juveni, quando vellem uxorem duceret roganti. 1658.  
CVm quatuor lustris octo sociaveris annos,  
Si libet uxorem ducere, amice, licet.  
Sit ter septennis quam vis tibi jungere virgo,  
Sit par, sit prudens, praecipuéque pia.  
Haec tibi filiolos alternis procreet annis  
Per quatuor si non sint tria lustra satis.   

8. Perdilecto Affini, filióque lustrico, D. Johan. Trappo, Albecclesiae Rectori. 1659.  
COnjugium meditans plerumque Scholastica turba,  
Si genus & species adsint, nil caetera curat.  
Tu meliùs, fili, sapias, tibi virgo petatur  
Cui sint omnigenae dotes te conjuge dignae:  
 genus & species, ita mens pia, dextera solers,  
Frugi sedulitas, candor, morumquè venustas:  
Atque aliae his similes. Dotum postrema putetur,  
Sit licet haud paucis aut prima aut sola, metallum.  
Sit comes haec reliquis. Alias haec splendida dotes  
Eximiè splendere facit; lauta omnia donat;  
Et mala conjugii (nam sunt mala) mollia reddit:  
 minimè pigeat thalamum subiisse jugalem.   

9 Viro amicissimo, D. Joh. Harpero, Cubbingtoniae Ministro. 1659.  
PErtimeo veterem, necnon propè sentio morbum.  
Pharmaca mitte, precor, Pharmacopoee sacer.  
Nec donata mihi cupio sed vendita mittas.  
Quidni sis etiam Pharmacopula sacer?  
Esse tamen renuis; sat habens fecisse benignè,  
Atque graves morbos arte fugâsse tuâ.  
Sat patet hinc menti quant um tua distet avarae,  
At nè plus nimio distet, amice, cave.  
Quae prosunt aliis tua fac tibi pharmaca prosint.  
Sin donare velis, dona referre licet.   

10. Viro ornatissimo D. Guil. Martino, Scholae regiae apud Varvicenses Moderatori. Jan. 16. 1660.  

QVi Literas tibi tradit has, è filiis  
Minor est meis, augere qui gregem tuum,  
 augeatur ipse literis, cupit.  
Ascribe quaeso tuis, & excole gnaviter,  
Ecclesiae olim forsan haud inutilem.  
Periit misello temporis nuper nimis,  
Musis (ineptus) quidlibet dum praetulit.  
Quod seriò tandem, velut par est, dolet,  
Ambítque rursus virgines illas sacras,  
Te praesidem, te deligens Apollinem:  
Quod gratiorem fortean reddet tibi,  
Aliquantulúmq, calcar ac animos dabit.  
Nec tibi peribit opera, quippe senties  
Nec filium fungum, nec ingratum patrem.   

Ignosce quaeso Literas quod miserim.  
Adire debuisse non sum noscius.  
At otium non est: erit spero brevi.  
Brevi te adibo, nisi Deus mihi abnuat.  
Nam te videre, téque gestio alloqui,  
Quo nemo quis piari est tui studiosior.    

11. D. Rich. Venoro, Symmystae venerando. 1660.  
TErra licèt madeat, si coelum haud fuderit imbres,  
Cras adero sacri sparsurus semina verbi.  
At si manè pluat noli expectare Du-Gardum:  
Qui graviter passus tandem formido saluti.  
Munus hoc invenies aliàs praestare paratum.   

12. Amico integerrimo D. Thomae Glovero, Hospitii apud Varvicenses Magistro, nec non Ecclesiae S. Nicolai apud eosdem Pastori. 1660.  
QVem mihi dixisti de vita & morte Lutheri  
Esse tibi veterem, mittas mihi quaeso libellum.  
Toxophilum Aschami, necnon & opuscula Carri  
Posthuma, siqua habeas; Humfredi denique siqua,  
Aut etiam Hollandi (fuit hic, fuit ille Cathedrae  
Grande decus sacrae) pariter peto, lecta remittam;  
Et tibi par referam, lectissima nostra paratus,  
Quandocunque voles, dare mutuò, vive valèque.   

13. Viro dignissimo D. Jacobo Prescoto. 1660.  

HAs tibi Literulas qui tradidit, ora pudore  
Suffusum cernis. Graviter peccâsse fatetur,  
Et poenas meruisse graves. Quas (credere fas est)  
Non tam formidat, quàm culpam damnat & odit.  
Huic igitur misero veniae spes nulla supersit?  
Spem superesse liquet, quia se tibi supplice voto  
Advolvit, veniámque orat, simul impetrat à me  
Chartam hanc: quam facilis solito precor accipe vultu:  
Et da quod petimus, veniam commissa dolenti.   

Quò dare nè dubites, noxa haec est prima, nec antè  
Hoc juvenum integrior quisquam, nec amantior aequi,  
Hinc adamaverunt omnes impensiùs illum:  
Hinc Veteratoris, qui carceris incola tandem est,  
Fraudibus illectum doluere impensiùs omnes.  
Queis condonatae pariter gratissima culpae  
Fama erit, & charum tua te clementia reddet.   

Neve iteraturum metuas hoc crimen, ego ausim  
Hoc spondere tibi: Non insidiabitur unquam  
Cuniculis posthac. Securas esse licebit  
Hisce feris; erit huic vilissima gratior esca.    

14. Viro admodùm reverendo. D. Johanni Laeo, Solihulliae Rectori. Mar. 22. 1660.  
QVos tibi promisi, Clarissime, mitto libellos.  
Post tres hebdomadas quaeso remitte mihi.  
Et tua nè cesses celeri committere Prelo  
Scripta; nimis sanè quae latuere diu.  
Ede; nihil dubitans Carolo gratissima Regi,  
Necnon & cunctis illa futura Piis.  
Et tibi tot Regum tutanti nomina, 
* Scripsit vir eruditissimus Vindiclas Regum, Jacobi, Caroli. 1. et 2.  nomen  
Quantum erit! ex calamo laus fluet illa tuo:  
Hic Defensorum Fidei defensor, hic ille est  
Ille senex Philanax, hic Pius ille senex.   

15. Viro Ornatissimo, D. Samueli Franklando, Archididascalo Coventriensi. 1661.  
POst habuisse tuo mea magna negotio Ludo  
Stat, modò Quadrupedem mihi ne misisse graveris.  
Namque mihi non est, etiam conducere non est  
Qui bene sessori placeat. Meus ille nigellus,  
Quem nôsti, generosus erat. Sed vendere visum est,  
Quòd minor, atque Pari sessorum est creditus impar.  
Majorem emturio; per rus indago, per urbem:  
Nacturûmque brevi qualem desidero spes est.  
Tu mihi mitte meâ qui me sine conjuge solum  
Afferat. Illa valet, teque uxoremque salutat.   

Eidem. Julii 11. 1663.  

ADplures abeunte tuâ jam Conjuge, luctus  
In nimios animum solvis, Franklande. Dolori  
Pone modum, gemitus cohibe, pia lumina terge.  
Nil tibi, nil illi lacrymarum flumina prosint.  
Nec laribus te conde tuis; jam laxior aequo  
Nè dolor augescat clausus. Te confer in urbem:  
Cui decus es magnum, lenísque grauísque Scholarcha:  
Qui pubem innumeram Musis & Moribus ornas.  
Civibus hinc istis meritò charissimus audis.  
Fac illos adeas quoties à Munere duro  
(In quo Sedulitas magnae tibi maxima laudi est)  
Otia contigerint, & quae solatia tristi  
Obtulerint, alacer capias; monitusque fideles,  
Quos simul addiderint, procul absit, amice recuses.  
Illorum nemo est qui non tibi promserit ista.   

Non est quod doleas, est quod laeteris, ademtâ  
Jam tandem Consorte tibi: Coelestibus illam  
Misceri, pia cùm fuerit, dubitare quis ausit?  
Ociùs & superas hinc si migrâsset ad aedes,  
Quis neget impe●sè cur laetarere fuisse?  
Illa etenim morbis plures detrita per annos,  
Et cathedrae lectóque affixa, sibique suisque  
Facta gravis, non viva fuit sed mortua Conjux.  
Viva Cadaver erat: quod nec sepelire licebat.  
An jucunda tibi afflictâ sic Conjuge vita?  
Non tigris tibi mater erat, neque Cornea fibra est.  
Gaudia semper erant, ut par, communia utrique:  
Atque Dolor communis erat. Nunquam illa gemebat  
Sola: tuum pariter pectus dolor illius hausit.  
Et tu talis eras viduus quale illa cadaver.  
Infelix viduus: viduo infelicior omni,  
Quòd simul & Conjux: ut non iterare liceret  
Connubium sanctum, viuáque uxore beari.  
Nunc iterare licet: tibi nunc nova gaudia quaere.  
Dulcis Hymen, Hymenaee, o Hymen, o Hymenaee,  
Ingemina, & thalami maturè damna resarci.  
Nil ego contulerim placita cum Conjuge quidquam,  
Quae parit huic miserae solatia maxima vitae.  
Tu, quia te cingit virtutum tanta corona,  
Et tua te Conjux tam mirè sensit amantem,  
Et tum praecipuè, cùm vixit mortua, sensit,  
Invenies facilè tibi quae velit esse marita.  
At vix invenies quae sit te Conjuge digna.  
Quaere tamen positâ lugubri veste Secundam,  
Inventámque tibi numen coeleste secundet.  
Talia Dicturos quosvis existimo Cives,  
Queis ego me socio, dictisque haec insuper addo.   

 viduam Coelebs duxisti incautior olim,  
Atque senescentem juvenis: jam suadeo nubac  
Virgo senescenti viduo. Sed virginis aetas  
Nolo tuae nimiùm distet. Bis quatuor annis  
Aut bis quinque sat est si tu praecesseris illam.  
Nè nimius videar, Postrema attentior audi:  
Quae Prima, & meritò Commendatissima duco.  
Hae tibi nupturâ fac sint in virgine dotes:  
Sit genus & species, sit mens pia, dextera solers,  
Frons hilaris, vox blanda, pudor, morumque venustas.  
Octo his accedat par est & nona, Crumena.  
Si tua sic numerum Musarum impleverit uxor,  
Plus ego te novies dicam, Franklande, beatum.  
Vive, vale; & simulac sese renovaverit annus,  
Scribe mihi Tedas & te renouâsse jugales.  
Intereà Nostris, sicut Vocalibus, ipsis  
Sic etiam Mutis, à me dic quaeso salutem.    

17. Viro ornatissimo, D. G. Martino, Archididascalo Varvicensi. Augusti 20. 1663.  

QVi modò Franklandum, sum consolatus amicum,  
Plus satis extinctâ lacrymantem uxore, dolenti  
Jam, Martin, tibi moerens haec paucula mitto,  
Queis & te relevem, nostrum & tibi tester amorem.   

Non dolor ille tuus tuus est solius; & urbem  
Contristat totam grave & irreparabile damnum  
Quod tibi sic animum, tibi sic affligit ocellos,  
Atque tibi gemitus sic exprimit atque querelas.  
Rus etiam peragrat; nec quenquam è stipite natum  
Aut scopulo offendit. Vox haec, Martina, mariti  
Grande decus columénque sui, sobolisque tenellae,  
Et quâ non fuerat praestantior altera conjux,  
Et quâ non fuerat praestantior altera mater,  
Undecimum foetum simulatque enixa fuisset,  
Victa puerperii gravis, eheu victa, labore  
E vita excessit. Vox haec, quorum attigit aures,  
Reddidit attonitas simul atrocissima mentes:  
Praecipuéque meam. Sortem miseratur acerbam  
Me magè nemo tuam viduati Conjuge dulci,  
Undenae sobolisque Piâ jam Matre carentis.  
Cujus cura tuo jam pectore volvitur uno,  
Grande onus, atque humeris compar utriusque parentis.   

Nec sanè doluisse queat me veriùs alter;  
Elapsi nondum quum sint bis quatuor anni  
Ex quo sorte pari, pertristi ah sorte, premebar.  
Namque mihi periit meritò charissima Conjux,  
Filiolisqué meis merito charissima Mater;  
Foemina, quâ nunquam cumulatior altera laude.  
Omnibus una fuit vox, Est haec foemina phoenix.   

Hâc mihi, bis denos quum mecum exegerat annos,  
Ereptâ, quàm triste fuit mihi vivere! vitae  
Sic vitâ fugiente, Mori quàm dulce fuisset!  
Quodcunque aspexi, memet quocunque recepi,  
Omnia sunt Tenebrae, sunt omnia Somnia visa,  
Umbra mihi quoties, quoties exangue cadaver  
Visus eram, caecis & tradita vermibus esca!  
O mihi quàm placui sic visus! ut omnia vitae  
Despexi! ut timui nè vita aliquando rediret,  
Ni simul & Conjux, Conjux mea vita, rediret!   

Sic ego desipui: pudet heu meminisse doloris  
Immodici, tacitis qui me propè junxerat umbris.  
Illo imbecillas & adhuc mihi sentio vires:  
Atque magis firmas penitus despero futuras.   

Haec memoro, ut damnis monitus, charissime, nostris,  
Maturè caveas, nec tradens luctui habenas  
Abripiare, mei similis: qui, serò reversus,  
Serò nimis doleo me succubuisse dolori.   

Scire velis animum mihi quid sanaverit aegrum,  
Et veteri miserè palantem sede locârit?  
Commemorabo libens. Haec sum mihi verba locutus.   

Ah quid, inepte, facis? Luctu quid inanius isto?  
An poterunt lacrymae, questus, suspiria, planctus,  
Vel revocare tibi uxorem rursusque beatum  
Reddere te, vel ei quicquam prodesse sepultae?  
Luxeris incassum, siquidem ploratibus aegris  
Nec minùs ipse miser, nec sit felicior illa.   

Sed Vanum esse parum est: quid luctu insanius isto?  
Quis furor est etenim postquam te Conjuge Coelum  
Dilectâ orbarit, temerè te velle tuósque  
Perdere? sicque magìs divinum Numen ad iram  
Irritare, feras quòd iniquâ hoc ment flagellum?   

Missos fac luctus, atque incipe sanior esse.  
Posce Deum supplex veniam: nè forsitan illo  
Quo jam castigat, graviori fulminet ictu.  
Nec Grates de sint: meritas etiam adjice Grates.  
Quantum illi debes, primùm quôd Conjuge tali  
Te sit dignatus: dein, quòd non ociùs illam  
Indigno abstulerit! Reputa te Numinis iram  
Commeruisse gravem: graviúsque Admissa dolenda  
Quàm tua Damna tibi. Jacturam Conjugis imbre,  
Imbre levi excipias: Culpae vel flumina poscunt.  
Scilicet hinc miseris mortalibus omnia Amara  
Tanquam à fonte fluunt: hinc est quòd Dulcia perdant;  
Hinc amissa tibi nunc est Dulcissima Conjux.   

Hanc autem quoties amissam cogitat, aedes  
Mens tua Coelestes & cogitet: altiùs urnâ,  
Quae capit Exuvias tantúm, se tollat oportet.  
Sancta Anima, his positis, aedes properavit ad illas;  
Jamque Beata tui curam non exuit omnem.  
Nam sibi Consortem rursus te sperat & optat.  
Sic vitam instituas ut quos mors illius atra  
Jam dirimit, tua mors iterum gratissima jungat.  
Sedulus intereà quae pignora parva reliquit  
Excole, quò referant olim suavissima Matrem.  
Horum ergô sit Chara tibi tua vita salúsque  
Convenit: his in te spes omnis vertitur uno:  
Si non cura tui, teneros at respice Natos.  
Sic etiam in Matrem gratus testeris Amorem.  
Denique fac Alacer Spartam pro viribus ornes,  
Sacra Gregi pandens divini Oracula Verbi:  
Et jam praeteritis monitus, tibi quaeque futura  
Ultra quàm satis est caveas Adversa dolere.  
Nec tantùm Modicè Doleas, sed Tristia quaeque,  
Quae passus fueris, ut sint tibi Pharmaca cures;  
Pharmaca, queis animus, vitiorum foece levatus,  
Surgat humo, & spretis sapiat Coelestia terris.  
Sic decuit fecisse priùs. Nunc incipe saltem  
Esse Malis Melior, nunc Damnum vertere Lucro,  
Nunc Tenebris Lucem, Terrísque educere Coelum.  
Hoc demum Sapere est: haec te sapientia ducat.  
His ego restitui me tandem, his Nube fugatâ  
Ad se mens rediens facta est, velut antè, Serena.   

Forsanin his aliquid, Martin, inveneris, ipsi  
Quod tibi conveniat. Sin, me prudentior, ullis  
Haud egeas monitis: si non intensiùs aequo  
Plores: si placidâ divinae verbera dextrae  
Mente feras: supra si sydera ment feraris,  
Conjugem ibi dulcem cernens: si plurima lecti  
Non magè solicitum quàm par est Pignora reddant:  
Si quantae fuerint curae Matríque tibíque,  
Tantae ea Coelesti credas fore singula Patri,  
(Illum quippe Patrem, qui Coeli quasque volucres,  
Atque minora etiam quaecunque animalcula pascat,  
Nolle deesse sui veris Cultoribus unquam:)  
Simo naves operam tua quô charissima proles  
(Icon viva suae toties repetitae Parentis,)  
A teneris Summum veneretur rit● Parentem  
Unguiculis, totamque Illi se consecret Vni:  
Si quod volvisti magna cum laude tot annos  
Acer hoc ac Alacer pergas grave volvere Saxum:  
Si quo Fluxa magis quaevis mortalia sentis  
Hoc minùs his fidas, atque ad Coelestia tendas:  
Denique (nè nimium pariat tibi taedia Carmen,  
Et non solator sed sim nova causa doloris:)  
Si praestanda tibi quae nôris caetera praestes:  
Non tamen hanc operam calami aspernabere nostri:  
Sed benè Martino credes voluisse Du Gardum:  
Qui benè Martinum novit benè velle Du Gardo.    

18. Viro Ornatiss. D. Johanni Rogerio, Hamtoniae-Episcoporum Rectori. 1663.  
SImplicis ecce tibi mentis, Charissime, pignus,  
Cydoniorum fructuum Pentas duplex.  
Non pro more illam mitto, sed amore, precatus  
Tibi, tuaeque, parvulisque perpetim  
Sic validas vires, ut fulcra & pharmaca laeti  
Et vividi spernatis omnes omnia.  
Vxori, matrique piae, cum fratribus oro  
Dicere salutem nè graveris plurimam.  
Quos fratres vin' scire velim? Watsúmque Fabrúmque  
Cum Ruddio: non frater est nunc Ruddius?  
Esse reor; dignumque reor vel conjuge summâ:  
Tuam & sororem Ruddio dignam viro.   

19 Viro Ornatiss. D. Matthaeo Huntero, Nuboldiae Pastori. 1663.  
MAla tibi, bona mala tibi, mala aurea mitto,  
Aurea mala decem: consule mala boni.  
Fac Huntere tuum pergas redamare Du Gardum,  
Qui te, nê dubita, pergit amare: vale.   

20. Viro Ornatiss. D. Guil. Dolitlo, Waspertoniae Ministro. Feb. 20. 1657.  
EMta sibi, verum mihi si virguncula narret,  
A me mala cupit tua dilectissima conjux.  
Vendere nulla mihi est moris: neque multa supersunt.  
(Parcior Auctumnus solito dare multa negabat.)  
Nolo tamen tenerae sint conjugis irrita vota.  
Idcirco è paucis haec illi paucula mitto.  
Plura quidem vellem, sed magna modestia parvi  
Hujus corbiculi plura hinc auferre recusat.  
Consuluisse boni uxorem, uxorique salutem  
Te verbis dixisse meis Emisse putabo.   

21. N. N. rationem auditorum famaeque minùs habenti.  
RVre tuo poteris quidvis proferre loquíque.  
Ad Mariam veniens facturus verba coronae  
Doctorum, haud fas est quaevis incondita fundas.  
Huc afferre decet Musis & Apolline digna:  
Vnde tibi & nomen surgat. Sin spreveris Aures  
Sordidulus nostras, vertes in spicula Linguas.   

22. Viro Ornatiss. D. Sam. Franklando, 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉. Feb. 18. 1663.  
UXor, amice, tibi, non est inventa, reperta est:  
Tuis reperta in aedibus.  
Quò Deus, ex latere Adami qui condidit Evam,  
(Ille Altiùs cùm dormiit,)  
Addidit & Sociam, ut traducere molliùs aevum  
Posset, & alacriter magìs:  
Ducendam tibi (nil meditanti tale, velútque  
Sopore vincto) adduxerat.  
Quae sivere diu frustrà connubia multi,  
Primis soluti vinculis.  
Invenere alii facilè nova gaudia: verùm  
Perpauculis pòst mensibus  
Mel in fel versum est, in tristes oscula questus,  
Trusere amorem jurgia.  
At tibi suppetiit proprio ex lare virgo, resarcit  
Quae damna jam lecti tui;  
Et nil fellis habet, rixandi nescia, gratae  
Cultrix quietis sedula;  
Atque sui similis semper mansura, placendi  
Studio sior Domino suo.  
Moribus illa tuis nupsit, praestare parata  
Simulatque jussa acceperit.  
Te novit nil velle mali, nil nolle quod unquam  
Tibi recta ratio suaserit.  
Felix illa viro, felix tu conjuge: utrique  
Lectum jugalem gratulor.  
Sunt illi Primae, tibi nuptiae, amice, Secundae:  
Tamen fore Secundissimas  
Auguror ambobus. Tibi nam Catharina videtur  
Regina quod Regi suo.  
Túque illi pariter (summóque id jure) videris  
Quod Conjugi Princeps suae.   

2. An Epitaph on the truly pious, learned, humble, peaceable, charitable, faithful Pastor of Waves-Wotton, in Warwickshire, Mr. George Dunscomb, who died Septemb. 12. 1652.  
Here lieth Mr. George Dunscomb,  
HIS People's joy, the Clergies Glass.  
His Life a lively Preacher was.  
A Life as spotless as the Sun.  
O that his sand had longer run.  
But such a Soul, so pure, so good,  
As if the first man still had stood,  
Or falling as he did, had done  
No Prejudice to this his son,  
Except in this alone that He  
Must fill a Grave as well as we:  
Such a raised Soul much fit was  
For Heaven then a lower place.  
And if to Heaven he had gone  
Like Enoch, by Translation,  
Or in such State had thither rid  
As the Seraphical Prophet did,  
This Honour none had thought too high  
For Grace of such sublimity.   

23. An Epitaph on Mr. Roger Kimberley, Pastor of Kinvar in Staffordshire, who died in Septemb. 1658.  
Interred with Great and General Grief here lie  
The sad Remains of Roger Kimberley;  
This Churches shining light: whose raised Parts,  
Adorned much wi●h Languages and Arts,  
Were laid out to the utmost that he might  
Poor sinners turn from darkness unto Light:  
And unto Light add Light, until the Span  
Or Babe of Grace were grown a Perfect Man.  
He wrought apace, his work was quickly done:  
He hath his Wages, a Celestial Crown.   

24. To his dearest friend, Mrs. Marry Huggeford, with the Author's book called The Change, or the Blind Eye opened. Decemb. 28. 1659.  

MY Dear! would not you think it strange  
If you should find in me a Change  
After Profession made by me  
Of truest Love and Constancy?  
Yet certainly I Changed am,  
And yet as certainly am the same▪  
That so I be most fit it is,  
Changed, Unchanged, That and This.  
Were I not Changed, cause of woe  
There would be great to me and you.  
And were I Changed, no small shame  
Might justly fasten on my Name.  
Changed, and yet Unchanged! you  
Will muse how both these can be true.  
Read on, I pray, and you shall see  
In them no inconsistency.   

That I am Changed, this small Book,  
Called the Change, on which you look,  
And which may be a Looking-glass,  
To view the Heart in, not the Face,  
Will probably to you declare,  
When you with it acquainted are.  
You will not easily judge that He  
Which made it, is Himself Change-free:  
To what my Book will of me say  
This I can add, with Truth and Joy.  
Our blessed Lord, both God and Man,  
The precious Souls Physician,  
Pitying my woeful Cecitie,  
Touched my eyes, and made me see.  
Twice seventeen years ago almost  
I saw myself utterly Lost  
Without a Christ, and earnestly  
Did to him for Salvation cry.  
He graciously inclined his Ear,  
And spoke unto me not to fear,  
For he to seek and save such came  
As truly did believe in's Name.  
Now I believe I so believed,  
Because for Sin, as Sin, I grieved:  
And found myself much altered,  
Like Lazarus raised from the Dead:  
And Loved Christ for Himself alone,  
Despising even Salvation  
Compared with Him: whose shining Face  
Would make even Hell a pleasant place:  
And willing was to be, and do,  
And suffer all he called me to:  
Displeased with myself when I  
Displeased Him through infirmity.  
Thus heretofore it was with me:  
Thus 'tis, and still I trust will be.  
Thus I am changed. This I prise  
Above all earthly Monarchies.   

Now that I am Unchanged too,  
Desire you that I likewise show?  
I do presume you do, and I  
Desire to do't effectually.  
Verbal expressions are but weak;  
Realities do strongly speak.  
Yet words use actions to forerun,  
As Phosphorus doth the morning Sun;  
And are acceptable till there be  
●or more an opportunity:  
●s silver Cynthia satisfies  
●ill golden Phoebus can arise.  
●y this time you perceive, I know,  
● am Unchanged toward you.  
●nd reason good I should so be,  
●ince cause of Change I none can see.   

You Changed are no less than I.  
Mary had no less Sanctity  
Than Thomas.) This is in my eyes  
The Queen of Amabilities;  
Which, with the lovely Train I saw,  
My best Respects did to you draw.  
These you were pleased (which pleased me much)  
Well to accept, and show me such.   

You are Unchanged too, like me,  
Delighting in Stability.  
Believe it then until the fire  
That's kindled in you shall expire,  
● mean your Love to Christ and me,  
●Which I believe will never be)  
●t will be easier to remove  
A mighty Mountain than my Love.  
My Heart is constantly with you.  
I will be shortly with you too.  
Mean time, this Firstborn of my Brain,  
The Change, I pray you entertain.  
Let it be often in your Eye,  
And let it in your Bosom lie.  
Count it your near Relation,  
And call it if you please your Son.  
Though such a Dwarf you see it now,  
It may hereafter bigger grow.  
And might ere now have bigger been,  
Had not our Land sad Changes seen.  
What it may further see none knows  
But God alone, who Scorpions owes  
To daring Sinners that delight  
In changing noonday into night.  
Farewell my Dear, and pray that we  
May for all Changes fitted be.  
Farewell again my dearest Dear,  
God grant you many a good New year.    

Griff-Lane.  

GRiff! 
* A Village between Coventry and Nun-Eaton.  thy Long Lane to me most Grievous was;  
Being so deep that I could hardly pass.  
I every moment feared a woeful fall:  
And travelling to a Friends Funeral,  
Thought, sure mine own's at hand: this Lane of Griff  
For ought I see, is longer than my Life.  
My Grave is the next Hole. I sooner may  
Go out o'th' World than this most deadly way.   

Ye men of Griff, pray now amend your ways:  
●est honest men therein do end their days.  
●here went, I think, only a pair of Shears  
between the Lane of Griff, and Vale of Tears.  
●ow I can say that I have lately gone  
thorough the Oddest ways to Oddeston. 
* A Town in Leicestershire.   
Sad Oddeston, the house of Mourning's there.  
And not an eye i'th' Town without a tear.  
Yea the whole Country mourns, as well it may,  
For Mrs. Bressey was the Countries Joy.  
One more Beloved, one Lovelier than was She,  
They all conclude Oddeston will never see.  
And I conclude that I shall never tread  
More vexing ways than those which thither lead.  
●ll bad, all sad: but of all naughts the chief  
●as that Infernal Lane, the Lane of Griff.  
farewell Griff-Lane: when I return to thee,  
●e be content that Griff return to me.    

Of the same.  
GRiff-Lane's a Grievous Lane, a greater woe  
One would not wish unto his greatest foe,  
Than once a week to go and travel there  
Where he shall tug, and sweat, and grieve, and fear:  
Grieve that he's there, Fear that he there shall lay  
(Do what he can) his Bones, to mend the way.  
It is Profoundly bad, yet I can say  
This Good of it, 'twill teach a man to pray.  
Such as in all their life ne'er prayed, if  
They were once there, would quickly pray for life.  
Were it to change its name, and I the man  
Should give it one, I'd call it Prayer-Lane.   

Lectori.  
QVo mihi Candidior reddaris Candide Lector,  
Edendi est hujus ratio reddenda libelli.  
Hoc utor Clypeo. Facilè sternuntur Inermes,  
Quum satis Armati nôrint sua jura tueri.  
Vtor & hoc Medico. Pereat qui Pharmaca temnit  
(Quod sanè Insani est) maturè adhibere saluti est.  
Hoc volui te scire. Vale jam Candide Lector.  
Tuus Tho. Du-Gardus   
FINIS.   

ERRATA.  
PAge 9 line 7. sore rorunt lege ruunt, p. 15. l. 23. qaulege quas, p. 24. l. 2. lege 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉 〈◊〉, p. 25. l. 6. defluit lege defluat, p. 28. l. 25. qaae lege quae, p. 29. l. 26. Eversham lege Evesham.