* 
 
 ׳ ■'—v ' 
 
 NATURE AND JOY 
 
MAUD’S SUMMER-RAY ״ the Ideal place for your vacation 
 
 equipped with all modern improvements including a gymnastic outfit, Tennis courts, 
 Bathing, Fishing and dancing pavilion on premises. 
 
 Write or Phone 
 
 SUMMER-RAY Callicoon 
 
 North Branch, N. Y. 70 F. 2. 
 
 DIRECTIONS: Take Chambers St. or 23rd St. Ferry or Hudson Tubes to Erie R. R. and stop at Callicoon Station. 
 
Truly, we are all one. It is a common tongue 
 we speak, though the wave has its own whisper, 
 and the wind its own sigh, and the lip of man its 
 word, and the heart of woman silence. 
 
 * * * 
 
 We speak of Mother Nature, but we do not 
 discern the living truth behind our words. How 
 few of us have the vision of this great brooding 
 Mother, whose garment is the earth and sea, whose 
 head is pillowed among the stars: she who, with 
 death and sleep as her familiar shapes, soothes 
 and rests all the weariness of the world, from the 
 waning leaf to the beating pulse t from the brief 
 span of a human heart to the furrowing of granite 
 brows by the uninterrupted sun, the hounds of 
 rain and wind, and the untrammeled airs of heaven. 
 
 Not cruel, relentless, impotently anarchic, chao- 
 ticaly potent, this Mater Genetrix. We see her 
 thus, who are flying threads in the loom she weaves. 
 But she is patient, abiding, certain, inviolate, and 
 silent ever. It is only when we come to this vision 
 of her whom we call Isis, or Hera, or Orchil, or one 
 
 NATURE THOUGHTS 
 
 By Fiona Macleod 
 
 4 
 
 Everywhere we see the life of Man in subser- 
 vient union with the life of Nature; never, in a 
 word, as a sun beset by tributary stars, but as one 
 planet among the innumerous concourse of the sky, 
 nurtured, it may be, by light from other luminaries 
 and other spheres than we know of. That we are 
 intimately at one with Nature is a cosmic truth we 
 are all slowly approaching. It is not only the dog, 
 it is not only the wild beast and the wood-dove, that 
 are our close kindred, but the green tree and the 
 green grass, the blue wave and the flowing wind, 
 the flower of a day and the granite peak of an 
 aeon. ..... We are woven in one loom, and the 
 Weaver thrids our being with the sweet influences, 
 not only of the Pleiades, but of the living world of 
 which each is no more than a multi-colored thread: 
 as, in turn, He thrids the wandering wind with 
 the inarticulate cry, the yearning, the passion, the 
 pain, of that bitter clan, the Human. 
 
 Three 
 
BLACKBERRIES 
 In the garden strawberries grow, 
 Where anybody may not go, 
 
 But blackberries grow by the road, 
 Where all may get a basket-load; 
 So, little children, take your fill— 
 Then carry homewards what you will. 
 
 FATHER 
 
 Out in the morning Father goes, 
 
 Whether it pours with rain or snows, 
 
 Whether the wild wind beats and blows:— 
 
 By the fire sit Mother and I 
 Doing our lessons quietly. 
 
 Back in the twilight Father comes, 
 
 When I've finished with books and sums. 
 
 Not all the noise of all the drums 
 Is a jollier noise, I know, 
 
 Than Father when he says, “Hello!” 
 
 A. E. 
 
 Shakespeare says: 
 
 Life is but a walking shadow. 
 It’s true— 
 
 But not in the Summer-Ray. 
 
 of a hundred other names, our unknown Earth- 
 Mother, that men and women will know each other 
 aright, and go hand in hand along the road of life 
 without striving to crush, to subdue, to usurp, to 
 reteliate, to separate. 
 
 * * * 
 
 We have forgotten rapture. The communion of 
 life! To breathe once more in common joy! To 
 feel the brotherhood of life, from the blossom on 
 the bough to the grey silence of old hills; from the 
 least of the blind offspring of the, earth to the great- 
 est of the winged children of the four winds; from 
 the wild lives that lurk and are afraid to the fear- 
 less lives that openly rejoice; from the stilled lives 
 that do not move, the hill-rock and the sea-cavemed 
 coral, to the wild swan of the arctic wave or the 
 swallows that with white breast and purple wing 
 thrid an ever-moving maze from the Hebrid Isles 
 to where the Nile narrows in tufted reed and float- 
 ing nenuphar. To feel thus, with the thrill of con- 
 scious oneness, rejoicingly; as children of one 
 mother, nestlings of one brood; and, thus feeling, 
 to perceive and be at one with the secret springs of 
 the inward life, in caverned thought and image- 
 building dream, and of the life made visible m 
 motion, color, and form—this would be to know 
 the primitive genius, to be possessed by it, to be 
 of the genii of the morning. 
 
 Four 
 
THE POST MAN 
 By Leah K. Hofman 
 
 Put in our box a letter, 
 
 Post man, will you please f 
 Why do you fill other boxes, 
 And my box you miss? 
 
 But the post man does not listen. 
 To a zvord J say; 
 
 Puts in other boxes, letters, 
 
 And he goes azuay. 
 
 So I make a face at him, when 
 He is no more seen; 
 
 Not one letter did he leave us. 
 Don't you think that's mean? 
 
 L. K. Hofman. 
 
 Five 
 
OF HAFIZ 
 
 When sorrow comes, be firm and calm, 
 
 Look up with hope, be not bowed low, 
 
 And thank God for the trial sent, 
 
 Or else from bad to worse , twill go. 
 
 Be patient, sad, sad heart of mine, 
 
 From sorrow joy is sure to come, 
 
 The night is transformed into day 
 And each dawn has a rising sun. 
 
 * * * 
 
 Then the memory, Love, of thy face 
 Such a flood of grief sets free, 
 
 I could swim across the world space, 
 
 On my tears become a sea! 
 
 * * * 
 
 Oh that Youth’s glowing gown must fade! 
 
 Oh that eternity were on it laid! 
 
 The Fount of Life grows dry. Sadly we see 
 
 To-day we are not what we used to be. 
 
 We leave behind companions, friends, and kin, 
 
 Because such has the will of Heaven been. 
 
 Even brothers part and go far—so far— 
 
 The Twins alone in Fleaven changeless are. 
 
 Six 
 
 GEMS 
 
 Oh! Beauty storms upon my soul 
 As robber Turk upon his prey; 
 
 It steals my heart, my peace—my soul 
 And soon , twill steal my mind away. 
 
 Of wine, pray, talk, of song, of love 
 Upon that other world build not! 
 
 No one has come back from above, 
 
 Not prophet, saint, nor wise man not. 
 
 * * * 
 
 Oyez! —Gamesters! Lovers! Find her! 
 She’s so perilous, so fair, 
 
 She robs men of mind and senses, 
 
 Search well for her—but—beware! 
 
 Whoe’er brings her back—the wanton,— 
 On him I’ll spend my soul’s sweet, 
 
 In Hell should he find her hiding 
 I will kneel there at her feet. 
 
 Somewhere in the black night is she 
 Rosy sprite from Pleasure’s Mart 
 
 Find her! Not again she’ll wander, 
 
 She shall dwell in Hafiz’ heart. 
 
GEMS OF OMAR KHAYYAM 
 
 Mine is a passion that can never change, 
 It is so sorrowful and sweet and strange, 
 That even from the very nightingale 
 I must, conceal it—’tis so very strange. 
 
 For lo! I love a woman this strange way: 
 To be as dead without her, yet to stay, 
 
 A stubborn exile from felicity, 
 
 Far from her side until the Judgment Day. 
 
 I break one law, another law to keep; 
 
 The laws of death and hate I scorn to keep, 
 The law of love that is the law of life — 
 That is the only law I dare to keep. 
 
 O love, how green the world, how blue the sky. 
 And we are living—living—you and I! 
 
 Ah, when the sun shines and our love is near, 
 ’Tis good to live, and very hard to die. 
 
 w 
 
 Beautiful wheel of blue above my head, 
 
 Will you be turning still when I am dead? 
 Were you still turning long before I came?— 
 O bitter thought to take with me to bed. 
 
 Good friends, beware! The only life we know 
 Flies from us like an arrow from the bow, 
 
 The caravan of life is moving by, 
 
 Quick! To your places in the passing show. 
 
 While still thy body’s breath is warm and sweet, 
 Follow thy pleasures with determined feet, 
 
 Ere death, the coldest lover in the world, 
 Catches thee up with footsteps still more fleet. 
 
 Set not thv heart on any good or gain, 
 
 Life means but pleasure, or it means but pain; 
 When Time lets slip a little perfect hour, 
 
 O take it—for it will not come again. 
 
 Each day a leaf falls withered from the tree 
 Whose leaves make up the life of thee and me, 
 The leaves are counted and the last is there— 
 Readv to fall before thv destinv. 
 
 ’ll 
 
 Sometimes it is my fancy to suppose 
 The rose thy face—so like thy face it glows; 
 O woman made of roses out and in, 
 Sometimes I only take thee for a rose. 
 
 Eight 
 
Main building of the Summer-Ray. 
 
 
SONG OF HAFIZ 
 
 How can 1 burn on forever in repentance and 
 grief’s fire? 
 
 Wine! Bring wine! Now let life bum on in the 
 gold flame of desire. 
 
 Drunken make me, senseless, senseless,—that I may 
 not ever know 
 
 From this picture-book of life here who has gone, 
 zvho soon must go. 
 
 That the dregs within thy wine cup on my lips 
 may keep their sweet, 
 
 In the Tavern morn and evening I pray for thee 
 as is meet. 
 
 Tavern Keeper, lo!—the moonrise—on the fast of 
 Ramazan! 
 
 Let the wine scent in my nostrils give me life again, 
 good man! 
 
 Hypocrites are haughty hearted and their ways are 
 full of sin, 
 
 But the pious drinker sometime place in Paradise 
 will win. 
 
 All the coined gold my heart held did I give to 
 purchase wine; 
 
 Wrong,—alas !—’twas—I regret it—all that way- 
 ward youth of mine. 
 
 Nay! Nay! Hafiz sits not under any preach- 
 ment’s painful word; 
 
 He will never find the true path who from it has 
 never erred. 
 
 VOO VOINT DI ZUNr 
 By L. K. Hofman 
 
 In vald tsvishen boimer 
 Hob ich di zun gezen: 
 
 Zi iz gegangen shlafen, 
 
 Es iz farnacht geven. 
 
 Un einmol, ich dermon zich, 
 
 Iz zi arein in tol, 
 
 Un oif a barg a hoichen 
 Iz zi aroif amol. 
 
 Chob oich gezen in zi iz 
 Amol in yam arein, 
 
 Hob ich gemeint oif zicher 
 Ir heim muz dorten zein. 
 
 Un ich hob zich gevundert 
 Voo ken zi voinen fort. 
 
 As imer geit zi shlofen 
 In qor a neiem ort? 
 
NATURE THOUGHTS 
 
 By Richard Jefferies 
 
 when the shadow is not there, when the clouds of 
 winter cover it, that the dial is terrible. The in- 
 visible shadow goes on and steals from us. But 
 now, while I can see the shadow of the tree and 
 watch it slowly gliding along the surface of the 
 grass, it is mine. These are the only hours that 
 are not wasted—these hours that absorb the soul 
 and fill it with beauty. This is real life, and all 
 else is illusion, or mere endurance. Does this 
 reverie of flowers and waterfall and song form an 
 ideal, a human ideal, in the mind? It does; much 
 the same ideal that Phidias sculptured of man and 
 woman filled with a godlike sense of the violet 
 fields of Greece, beautiful beyond thought, calm 
 as my turtle-dove before the lurid lightning of the 
 unknown. To be beautiful and to be calm, with- 
 out mental fear, is the ideal of Nature. If I can- 
 n ot achieve it, at least I can think it. _ 
 
 NO TRUTH WITHOUT LOVE 
 The only way to speak the truth is to speak lov- 
 ingly. Only the lover’s words are heard. The in- 
 tellect should never speak. It does not utter a 
 natural sound. 
 
 H. D. Thorean. 
 
 The endless grass, the endless leaves, the im- 
 mense strength of the oak expanding, the unalloyed 
 joy of finch and blackbird—from all of them I 
 receive a little. Each gives me something of the 
 pure joy they gather for themselves. In the black- 
 bird’s melody one note is mine; in the dance of the 
 leaf shadows the formed maze is for me, though 
 the motion is theirs; the flowers with a thousand 
 faces have collected the kisses of the morning. 
 Feeling with them, I receive some, at least, of their 
 fulness of life. Never could I have enough; never 
 stay long enough—whether here or whether lying 
 on the shorter sward under the sweeping and grace- 
 ful birches or on the thyme-scented hills. Hour 
 after hour, and still not enough. Or walking the 
 footpath was never long enough, or my strength 
 sufficient to endure till the mind was weary. The 
 exceeding beauty of the earth, in her splendour of 
 life, yields a new thought with every petal. The 
 hours when the mind is absorbed by beauty are the 
 only hours when we really live, so that the longer 
 we can stay among these things so much the more 
 is snatched from inevitable Time. Let the shadow 
 advance upon the dial—I can watch it with equani- 
 mitv while it is there to be watched. It is only 
 
 Twelve 
 
A bird’s-eye view of the Tennis Court at the Summer-Ray, North Branch, Sullivan Co. N. Y. 
 
OF LIVING 
 
 Remmus 
 
 and cold running water, each one having two, three, 
 or four windows. There are also rooms with 
 private bath. 
 
 Our new dining room is built on the most modern 
 principles. It is exceptionally large, comfortable, 
 light, and airy, having a ceiling 14 feet high. 
 
 Our kitchen is of the cleanest, wherein the food 
 prepared is of the healthiest and tastiest materials. 
 We make special accommodations for vegetarians. 
 We bake our own whole-wheat bread. The vege- 
 tables are from our own garden. 
 
 Bathing and fishing! Playground and tennis 
 courts ! A dancing pavillion too ! Come and learn 
 the art of living! 
 
 Happiness and pleasure 
 In the Summer-Ray, 
 
 There you have no worries; 
 But pleasure from day to day. 
 
 Fourteen 
 
 THE ART 
 
 By Yc 
 
 The greatest art in life, is the art of living. With- 
 out it life is worthless. 
 
 The vast majority of today knows very little 
 about that art, and those who do know can hardly 
 afford it since almost all of their time is consumed 
 in making a living, thereby giving them no time for 
 the art of living. 
 
 One must, of necessity, create the opportunity 
 for a plunge into the world of pleasure. 
 
 The first step to enjoy life is to leave the daily 
 routine and worries behind, by making a change of 
 climate and surroundings, and getting into close 
 contact with nature, to taste the freshness of new 
 life, to see nature’s wonderful scenes, to make new 
 acquaintances and new friends. 
 
 Leave all the monotony of the city’s hurry and 
 worry. Sit in Nature’s lap and rest your tired 
 nerves. 
 
 The Summer-Rav, under the management of 
 Maud and Shapiro, is gifted with all the riches of 
 nature, and is provided with the necessary equip- 
 ments to give you prefect satisfaction. 
 
 A new and large building has been added to the 
 Summer-Ray. It has big sanitary rooms, with hot 
 
One of the Gymnastic outfits of the Summer-Ray play grounds. 
 
Concerts at the Summer-Ray 
 
 For the season of 1923. 
 
 Interpretative Dancing, Folk-songs, Recitations, 
 Musical Recitals and Improvizations by competent 
 artists. 
 
 Admission—A Joyful Disposition. 
 
 GRAND OPENING 
 
 of the 
 
 SUMMER-RAY 
 
 for the season of 1923 
 will take place on 
 
 May 15th, 1923. 
 
 The readers of “Nature and Joy’ 
 and their friends are invited to 
 the unusual event. 
 
 Special arrangements for 
 Decoration Day 
 
 Sixteen 
 
 1 
 
א פ ע p ע ל בריו= 
 
 װערטער הער רעדא?טאר פון ״נאטור און פרײד״: 
 
 איך בין א מײדע< ניט זעהר לאנג אין אמעריקא• איר 
 שטאם פון זעהר נרויסען יחום ׳ און אין אמעריקע װײסט 
 איר ךאך איז גיטא קיין יהםנים, אלע ארבייטען, נו גיי א 1 
 ארבייטען און מאך א נאנץ פײנעם לעבען, און עס וױ<ןיט 
 מיר גאר ניט שלעכט געװען. פאראיארעז האב איך זיך בא־ 
 קאנט מיט א באי, און ד$ װערטער רעדאקטאר הויבט זיך 
 *ן מײן טר^בעל. דער באי איז זעהר א פײנער באי, נ^ר 
 
 ער האט א שװאגער. דער שװאגער האט א פארם 
 איז די מאונטײנס און ער האט מיר צוגעזאגט, אז עי ײעט 
 מיר געבען רי בעםטע באהאנדלונג און האט אויםגערעכענט 
 די מעלות פון זײן פ^אץ מיס׳ן טײך און קאםינא איז נ*ו 
 זאכען, איך זאיצ נאר קומען צו אים אויפ׳ן פארם. און ער׳ט 
 מיר רעכענעז זעהר ביליג, האב איך זיך נעאאזען איבער- 
 רעז־ען און בין צוגעפארען, און ס׳האם פאםירט װאס ם האט 
 ניט געדארפט פאםירען, ד. ה. די גאנצע מעשה איז א ליגעז, 
 ניט קײן טײך, ניט קײן קאסינא, ניט קײן עסען, אין p ור־ 
 — כ׳האב דארט אפגעפינםטערט א זומער. פרעג איך 
 אײך, װערטער רעדאקטאר, װאל ץאל איך איצטער טאז ? 
 
 עגטפער פון רעדאקציע: 
 
 אין דער הײנטיגער הארופטער געזעלשאםט איז פאר 
 א ױנג מײדעיצ זעהר שװער זיך אויםצוהיטען ניט ארײנ־ 
 צופא^ען אין די הענט פון א שװאנער. מיר קענעז אײר 
 אבער רעסאמענדירען מאוד׳ם זומערײ. מארט אהיו אוז 
 רארט װעט איר באהאנדעצט װערעז ווי עם * אשמ פאו אזא 
 אײדעא הינד פון אייער שטאינד• 
 
 ספעציעלע לןאגצערטען 
 
 פאר שבת און זונטאג: מוזיק, געזאנג, ?ינסטלע־ 
 
 רישע טענץ א. ז. װ. 
 
 מאנטאג : אמוזירט מען זיך. 
 דינםטאג, מיטװאך און דאנערשטאג : שפילט מען 
 פארשײדענע שפייצערײען, מע זינגט פארשײדענע געזאנ- 
 גען און מע טאנצט פארשײדענע טענץ. 
 
 פרייטאג : מאכט מען א שבת׳דיגען קאנצערט. 
 אײנטריט: א פרײליכע מינע אויף די לעפצען. 
 
 דעפארטמענט םטאר אוי^ דער זומעריײ. 
 
 ענדי^יך איז ארויס די קאץ םון זאק. ס׳איז שוין ניט 
 מעהר קײן סוד װאס הער רובי שװארצבערג גײט אויפטאן. 
 
 װי אונזער רעפארטער באריכטעט האט שװארצבערג 
 געעפענט א דעפארטמענט סטאר אין דער זומעריי, װאו עס 
 געפינט זיך סיגארען, סיגארעטס, םטיישאנערי, שפילצײג, 
 סואווערנירס, נאדיצען, שפי^קא^אך, קעמאצאך, פאורער׳ 
 בשמים און געװירצען און אנדערע נויטיגע קאײניגהײטען, 
 צו באקומען פאר שטאטישע פרײזען. 
 
 איר דארםט ניט מיטנעמען פון שטאט הײן זאך װעז 
 איר פארט אין דער זומערײ. 
 
 נארעץ זארגעז 
 נארען װײנען 
 נודיעז זיך 
 מיט שם^םערײ. 
 
 אבער קלוגע 
 
 פארען זומער 
 אין דער שײנער 
 זומערײ 
 
rfr ^ענגןען » prs ou v ־ 
 n pu ביסגג \רש Ua 
 
 ?ידך לענק נ?נר מרס ג׳ל 
 
 חע] איך לץ לעןיע] ד 
 
 *יץ ia \ רער ערד,. 
 
 קײן ^ער וזמגו גזןר גיגו געלױרע;; 
 $ vD דער צג^ל וז»גג *ץיך 
 צ\ 1 י שע\ yn ממ־.ל\ירע\ 
 
פון נח שטײנבערג׳ס בוך: *פון א ליבע״ 
 
 עלעגר ןענען צללע , 
 מ״ממנ/קײנז ס\מ nyu ; 
 נ*ןר גרעסער ?זץ דער 
 yu ] א״נןעם ןענען צח״ 
 
 yjs ־ גלץ ג$ו ^’ tyiN v ד י ר 
 פמר דעס &״ n own v האםפי *יר 
 1 \י־ל דג זז^סגג נליר *ק * p 
 yp^ya { פרייר s’m ׳\ גמגצע] לע^ען <•>$& 
 
 אכצעז 
 
נח שטײנבערג 
 
 װאלקענם 
 
 די זון שײנט און די הענער קרייעז: 
 קוקעריקו! 
 
 אויפ׳ן בלױען הימעל װאנדערען ארום 
 קליינע זוייםע שעפםעלאך אוץ שװײגעז• 
 אײנציגװײז װערען זײ אײנגעשלונגעז 
 פון א גרויםעז גרויעז בעיר׳ 
 וואם צעלייגט זיך איבערז גאנצען הימעל• 
 
 מיט אמאל קומט אן דער ווינט, אן אױפגערעגטער, 
 אוץ פאר כעם צערײסט ער דעםי גרויםען בער. 
 צעלויפען זיך די שעפסעלאך איבעדן הימעל 
 און שרייען דורכץ װינט: 
 
 מע־ע־ע i 
 
 די הענער האבען אומזיםט געקרײט׳ 
 עס וועם ניט זײן קײז רעגען. 
 
 זיבעצעז 
 
 רײפקײט 
 
 רײפע בארעץ און צײטיגע עפעל. 
 שװער באלאדען זענען די צװײגעז♦ 
 איז ניטא װער עם,זאל די פרוכטען 
 פון די מידע צװײגען אפרײםעץ, 
 פאלען זײ אלײן צו דער ערד 
 און צוקלאפעץ זיך ביז בלוט־ 
 
אײנציגװײז װערען זײ אײנגעעלונגען פון א גרויםען גרויען בער. 
 
פאר אײז וועג איך דיר צו װיסען, אז די גײע גע־ 
 בײדע איז שוין ב״ה םאצשטענדיג פארפארטיגט ביז צו דער 
 פאלק^מענהײט פון א פאצאץ מיט אלע נויטװענדיקײטען אין 
 עםטעטי׳טקײטען און נאך פארשיידענע נױטיגע דאםיסײמען. 
 
 פ׳עוט גערעט מײנט עס צו זאגען די איצע נײע אויפ־ 
 טואכצען װי גרויסע און שײנע, יציכטיגע צימערעז, הײםע 
 און קא^טע װאטער און ע^עקטרישע באילױכטונג אין יעדעז 
 צימער, װי אויך צימערען מיט פרױואטע ״באד רומס׳/ 
 און אז. װ. 
 
 איך בין דא ניט אויסען צו מאכען ביאיגע רעקצאמעס 
 ארײנצונארען קונים, איך װעצ דיר ביצױז דערמאנען װעגען 
 דעם עס-צימער, װאם איז אומפארגאײכבאר גרויס, איכטיג, 
 ציכטיג, באקװעם, און גראם און פו 5 מיט פרייד. 
 
 זעסטו װעגעז די עסענם — װאס זײנען פריש, געשמאק, 
 
 רײך און געזונט פאר די יצאפיטקעם, פאר ם׳קאפיטש־ 
 קע געזונט _ װע 5 איך ,אין גאנצעז שװײגעז. איך׳א אויך 
 םאחמװײגען דעם טײך, דעם פרישען קװאיצ םון ױגענט, װאס 
 זײן װאםער איז געזונטער פון מעדיצין און געשמאקער פיז 
 פראהיביציע װײן ׳ דעם גרויםען, גלאטען, אופטיגען טאנצ־ 
 זאא דערמאן א-יך איז גאנצען ניט ׳ נאך װאם ? װי< װעז 
 !איך װ 5# ט דיר אנדערצעהאען װעגען די א 5 ע זאכען, 
 װאאסטו דאך געזאגט ״עט! אונז װײסען מיר שױן, װאס 
 ס׳מיינט װען סען דערצעהצט װאונדער, מאאע װ#ם מען 
 רעדט ן ם׳א^יגען!... דערםאכ שװײג איך בעסער, דערצעהל 
 
 פו#צ 
 
 גארניט, דו ׳עםט מערטשעם קומען, אן עם טאן א ברעק־ 
 םעסטעא, א דינערעא, א סאפערעצ, א טרונק טאז א 
 ?והזאופט, א טעפע^ע טרייב־הראפט, א שװים טאן אין טײך, 
 א כאפ טאן א טענצע^, און אזוי װייטער, װעםטו שויז א?ײן 
 קריגען א באגריח װעגען די דאזיגע זאכען. 
 
 זעהסטו װעגען דעם ״טעניס קאורט״ און די גימנאס־ 
 
 טישע שפייצערייען, געדײנקסטו פאר-א-יארעז װי מען םאעגט 
 רערען װעגען דעם? געדענקםט? שוין! מ׳רעדט שױן 
 ניט, שוין אויפגעהערט צו רעדען װעגען רעם ׳ שב*'ל, 
 ניט גערעדט, װ״ל אט די אצע זאכען זײנעז שויז דא אוים׳ן 
 פי^אץ און מען פארשפארט רעדען. 
 
 גרים אלע פרײנד, זײ געזונד, שרײב א בריװעצע, און 
 קום צו פארעז צו — 
 
 דײן זומערײ, 
 
 מאוד און ש»פירא, פרא&. 
 
 דרײ זאכעז זוכט יעדער מענש: 
 געזונט, שײנקײט און םרײד. 
 איר קריגט זײ אצע דרײ. 
 איז דער זומערײ. 
 
אן אפענער בריף צו די לעזער פון נאטור און פרײד 
 
 יבער לעזער — אדער בעםער געזאגט, ציבע 
 י^עזערין. מ׳קען אײגענטאיך זאגען נ$ך 
 בעסער געזאגט, נאר װי זאגט נח, דאם איז 
 גוט גענוג — פי^ענטי הײסט עם. 
 
 אלזא/ װי געזאגט — בעסער־נעזאגט, 
 
 יציבע לעזערין, ארער לעזעכקע, װי אײנער 
 וױצ ״ס׳איז, זאגט נח, א געשמאק־זאך." 
 
 בין איך מיר, װי איר זעט ׳ פארטיג מיט׳ן אנהויב. דאם 
 איז אבער ביצויז אן ארײנפאר צו דעם ענין װעגען װעיצכען 
 איך װ< אדער בעסער געזאגט װעל אימירצעשעם שרײבען, 
 װי רו װעסט מיטין אײבערשטענס הילח אויםגעפינען װײטער 
 (יציבע אדער ליבער, לעזערען ארער צעזער, איר׳ט מיר אזוי 
 גוט־זײן עראויבען צו דוצען אײך, ס׳מאכט אן אינטימערען 
 אײנררוק, רערפאר װעא איך זיך איך׳ן). און דא פארען מיר 
 נלײך ארײן אין ענין ארײן. 
 
 װען גאט האט באשאפעז הימעיצ און ערד און װיזעצ־ 
 טירען, װערב^ורען, שפיגעאפאאצערם, פױגעיצאך און העי^- 
 פאנטען און נאך פארשידענע זאכען װאס געפינען זיך אויף 
 דער װעלט, — און א-ין דער װעלט דארפםטו וױסען געפינט 
 זיך א^צרינג, פון רעגענבױגענס ביז נענזענע לעבערלאך, 
 איצצדינג איז דא אויף דער װעיצט, ס׳איזניטא אזא זאך װאס 
 
 ם׳אינישטא אױף רער װעלט. — איז װען גאט ה$ט באשא־ 
 פען אט די אלע אויםגערעכענטע זאכען האט ער אויך בא־ 
 שאפען דעם ״זומערײ״, (פון ראנען נעמט זיך דאס װארט 
 זומער). אז גאט האט באשאפען זומערײ, האט גאט געזאגט: 
 ״ם׳איז נוט צו לעבען אויח דער װעצט״. 
 זומערײ זומעבײ, 
 
 האם א םרײד גענומען פציםען, 
 
 װי די םרישע װאםערשטרימסען 
 פון די זומערײ בערג. 
 
 (שיקאשע, מ׳דארח װערען א קאפעטשקע פאעטיש, 
 ם’שאט ניט.) 
 
 זומערײ, זומער־ר־ר־ײ ן ו 
 
 (און גלײך כאפ איך זיך צוריק ארײן אין פראזע־ 
 װאלד). 
 
 דער װאלד, װאו די זומערײ, דארט איז דער 
 װאלר, דארט איז דער װײגגארטען, װאו די זומערײ, דארטען 
 איז דער עפעל און בארן גארטען, ר$רט איז די לאנקע, די 
 געמײזאבץ, דארטעז הויערען די קײילעכריגע קיהעצאך אוז 
 פיטערען זײער אומפארענטיגע טײצען, פאר די האכגעשעצטע 
 צושטעצען װאס מעהר קוהזאפט אויםצופלימזען, איזװיניטיע 
 זא װיראזשעניע, די לאפיטקעם. א. א. וג 
 
 פירצעז 
 
קעניגרײכען 
 
 פון נח שטיינבערג 
 
 שפינען װעבען אוים קעניגרײכען פון שפינװעבם, 
 װאם שיםערירען װי רעגענבויגענם. 
 שאפען קעניגרײכען פוז זיר אלײן. 
 שפינען װעיבען זומער זײערע פאלאצען 
 אויףן ציטערדיגע גראזען, און זײ ציטערען 
 װי גרויע םטרונעם אויףן גרינע הארפען. 
 אויף די םטרונעם שימערירען דימאנטען פון טוי. 
 
 שפינען װעבען אוים קעניגרײכען פון שפיגװעבס, 
 און גלאנצען ארוים פון די שפינװעב פלאנצעז 
 מיט זײערע גאלדענע קרוינען. 
 און די זון גליטשט זיך נענטער און נענטער און מיט 
 פיבערדיגע ליפען זויגט זי אוים 
 דעם זאפט פון די דימאנטען... און זײ פאלען 
 צו דער ערד אןץ פארבײען. און די װינמען 
 טאנצען אויןש די צארטע םטרונעם פון די הארפען. 
 ביז זײ װערען צעדיםען. 
 און די קעגגרייכען פארשװינדען װי א חלום 
 פוץ א מענשען — װי מענשען פרן א חלום... 
 
 דרייצעז 
 
א ליבע 
 
 דראמא אין עטליכע אקטען 
 ^יט א פראלאג און עפילאג 
 
 פון נחום י. 
 
 פראלאג. 
 
 הימעל־רױםען, 
 
 פרילינג־טרױמען, 
 
 פעלד איז װאלד... 
 
 װײטע קלאנגען 
 פון געזאנגען, 
 
 א געע&טאלט. 
 
 ערשטער אקט. 
 
 קארשען-אױגעז, 
 
 צוגעצויגען 
 
 און פארבלענדט... 
 
 ניט געשלאםען, 
 זיך נעטראפען 
 און באקענט. 
 
 צװײטער אקט. 
 
 ליבע־װערטער, 
 שטילע ערטער, 
 א שפאציר... 
 
 הײםע באיקען, 
 קױעען, גליקען 
 
 אז א שיעור... 
 
 דריטער אקט. 
 
 נאכדעם שפעטער — 
 געלע בלעטער, 
 
 הארבםטיג, קיל... 
 
 אלט געװארען, 
 קאלט געװאחגן, 
 דאם געפיהל. 
 
 פערטער אקט. 
 
 אײננע׳טענה״ט: 
 ״ליבםטע מײנע, 
 
 איייצ ניט ׳ װארט!.. 
 
 ברגוז... טרערען... 
 װיא ניט הערען... 
 איינגעשפארט. 
 
 טרערען, ברוגז, — 
 כ׳װײס װאס טויג עס?. 
 םײ־װי־םײ... 
 
 נ^כגענעבען — 
 און מײן לעבען 
 איז פארבײ. 
 
 עפילאג. 
 
 חתךכלה — 
 װינשען אלע 
 ברכות פיל, 
 
 נאר פון װײטען 
 שמייכלען לײטען 
 איןדערשטיל... 
 
 חופה-הרושין, 
 אוים מיט הושען — 
 אײננעשפאנט... 
 
 קצײדער,מעבעל, 
 פעך און שװעבעל — 
 קאפ אן װאנט. 
 
 צװעיו' 
 
זומעריינאדע 
 
 בארג אוץ פעלז, פעלז און בארג, 
 רינגלען ריננעז רונד ארום; 
 זיגגעז פײגעל, פליגעל פליהט׳ 
 זינגט מי ט פרישקײט גראז און בלום• 
 
 זינגעץ אלע אײן געזאנג׳ 
 םיאלמע ליד װאם אײביג נײ; 
 דאם געזאננ פון בוים און בלום׳ 
 אין דעד שײנער זוםערײ. 
 
 ע?ף 
 
נערוקט אײן שטיקעל ״סעיצערי״ נאך דער אנרערער, און 
 האס םארטיג געמאכט רי אוגערקעם און טאמײטאם, די 
 באנאנאם מיט רי עפע 5 און איצע באפוצונגען, אזוי װי עס 
 װא 5 ט געװען אמת׳ע. 
 
 װען דער ?ע^נער האט דערזעהן, מיט װאס פאר אן 
 אפעטיט שעפםעל שיציעט די פאלשע גרינסען און פרוכטען, 
 האט ער צונעכאפט פולם טיש דאס קערבע^ע. 
 
 — איך געה שוין אויף באנקעטען און שמחות איבער 
 צװאגציג יאהר! — האט שעפסעל, א באצײדיגטער, א זאנ 
 געטאן, — םונדעםטװעגען האט מיר נאך קײנער ניט חושר 
 געװען, אז איר װעא פון טיש אװעקיגנב׳ענען א שטיקעצ 
 ?וישיקעל, װאס איז אפשר װערט א פערטעל טאלער! 
 
 — איך בין אײך ניט חױטד, חלילה, — האט דער 
 הויפט־קע^נער זיך ענטשו^דיגט, — נאר איך האב געזעהן 
 װי איהר עסט אויח די ״ארנאמענטען״ פון טיש, האב איך 
 *שוט מורא, אז איהר װעט נאך דעם קערבעי^ע אויך דער־ 
 ש^ינגען. 
 
 און דאן האט ער זיך דערװאוסט, אז די אלע גרינםען 
 און פרוכטעז, װע 5 כע ער האט פארשיצונגען מיט אזא אפעטיש( 
 װאקסען ניט אין קײן גארטען, נאר װערעז געמאכט אין א 
 פאבריק, 
 
 און זינט דאן, אז ער קומט צו א ױם טוב׳דיגעז מאיל־ 
 
 צײט, איז ער זעהר פארזיכטיג און קוקט זיך גוט אום פון 
 װאם די פרוכטעז זיינען ״געמאכט״... די עפעל אדער די 
 
 באנאנאס, װאס ער בײסט אן, עקזאמיגירט ^נר אויב עם 
 הײנגען זיך נאך זײ ניט נאך קײן פעדים און צו עם ?ריכט 
 פון זײ ניט ארונטער די פארב. 
 
 שעפסעיל שעפטשיק איז נישט קײן אימגרקלײבער, אבי 
 עס איז נאר דא װאס צו עסען... דערפאר אבער, אז ער 
 פאהרט אויף זומער אין די מאונטעינם*), איז ער פרײ פון 
 אײן זאך: ער דארף נישט קוקען אויב דער פארב פון די 
 גרינסען און פרוכטען װאס מען גיט דארט, קריכט ארונטער 
 און צו עם הײנגען זיך נאך פעדים, װען מען בײםט עפעס אפ 
 פון זײ — ער איז זיכער, אז דארטען זײנען אלע גרינסען 
 און פרוכטען אמת’ע, װי גאט האט זײ באישאפען — געריסען 
 פון דער ערד און פון די בוימער. 
 
 *) באמערקונג פון דער רעדאקציע : מיר ?ענען אײך 
 בארוהיגען, הער באנקיער פאן יאסעלדארף, אז שעפםעיצ איז 
 אין גוטע הענט, ער האט שוין געמאכט בא אונז א באשטע- 
 צוננ פאר׳ן גאנצען סעזאן. 
 
 לופטערט אויס אײערע ילונגען! 
 װאו ? בײ װעמען ? 
 מאוד׳ס זומערײ. 
 
נישט קײן איבערקלײבער 
 
 פון באנקיר פאן יאםעלדארף 
 
 דער קורץ־געוױקםיגער, רונד-פנימ׳דיגער און רונד־ 
 בײכיגער שעפםעל שעפטשיק האט געהאט א טייװעלשען 
 אפעטיט און האט שטענדיג חשק געהאט גוט ארײנצ,עםען. 
 איז ער שוין אויך געװעז א ליבהאב/נר פון באנקעטעז, און 
 װאו נאר א שמחה, א חתונה, א ברית, און אפילו א לױה, 
 אבי עס איז נאר געװען א געלעגענהייט דעם מאגען ^נצו 
 
 שטאפעז, איז שעפםעל געװען. 
 
 ער האט געװאוםט יעדען נאמען פון יעדען מאכיצ, 
 
 אויב נישט אין אידיש, איז אין דײטש, פראנצויזיש, טער- 
 קיש ׳ אדער וועלכער אנדער שפראך. און רי נעמעז האט 
 ער מעהרסטענם אויםגעפונען בײ די קעלנ/נרס און די קו 
 כערם, מיט וועלכע ער איז געװען אויףי יעדער שמחה מעהר 
 מחותן װי מיט די מחותנים זעלבסט• 
 
 דער דאזיגער שעפסעל האט שױן געגעםען אין אי!ערליי 
 װאלדארף־אםטאריא, רעכענט ער אײך גלײך אוים װאם ניען 
 רעסטאראנען און האטעלען. װען איהר דערמאנט איהם 
 גיט דארט צו א באנקעט, און ער רופט עס אן מיט די נעמען 
 אין די שפראכען, דורך װעלכע ער איז זײ דערגאנגען. 
 
 ער װייםט, אז אויף יעדען שעהן־געגרײטען טיש ׳ 
 שטעלט מען אװעק א גלעזערנעם קרוג מיט ״םעלערי״, פון 
 װעלכע ער איז א גרויסער ליבהאבער. און עס װערט בײ איהם 
 פארשלונגען מיטין קוק. ער װײסט אויך, אז אויח פארשידע- 
 נע פארשפייזען לעגט מען ארויח געװיםע גרינםען, עס זאל 
 צוגעבען קאליר אדער עם זאצ שמעקען. מאנכע עסען רי 
 גרינסען אויף, אבער די מעהרםטע לאזען עס איבער. 
 
 בײ שעפםלעז האט איהר עס נישט געקענט װירקעז׳ אז 
 ער ז$ןל אװעקרוהען פון זיך א טעלער אין װעלכען עם גע־ 
 פ ינ ט זיך נאך עפעם, און ער פלעגט אלץ אײנשלינגען 
 אויח אײן באנקעט איז דער דאזיגער פרעםער געקומען, 
 
 און דארט האט מען די מעהרםטע געםט אײנגעטײלט מיט 
 אלץ, װאם אזא טיש פאדערט ויך: א קריג מיט װאסער און 
 םעלערי אין דעם; רעטעכלאך און ביריקלאך צוריבענע און 
 געטונקט אין עסיג; סאלאטע אויףי יעדען טעלער מיט יעדען 
 פארשפײז, און גרינע באפוצונגען צו אנדערע געריכטען. 
 
 אטאל איז שעפםעל געװען צו א באנקעט װאו עם האט 
 אויםגעפעלט גרינסען, האט מען פונקט אויח זײן טיש אװעק־ 
 געשטעלט א קריג מיט װאסער און פאפירענע ״םעלערי״. 
 די פארשפײזען האט מען באפוצט מיט קינסטליך אויסגע- 
 ארבײטע גרינסען םון געפארבטע לײװענט. מען האט אויך 
 אװעקגעשטעלט א קוישיק מיט װאקםענע עפעל און באנא־ 
 נא ס ׳ װײנטרויבען און אגרעסען צו באפוצעז דעם טיש. 
 שעפסעל האט עם געשלועען מיט א װאלפישען אפעטיט. 
 
דער פרעדדענט 
 
 װען איך װאלט זײן א פרעזידענט, 
 
 װאלט איך א פולע געלט פארשװענדט; 
 
 אדן געלט װאלט איך געהאט א סך ׳ 
 
 װאלט איך זיך קויפען יעדע זאך. 
 
 א צירק װאלט איך מיר אויפגעשטעלט, 
 
 פאר קינדער פון דער גאנצעד װעלט; 
 
 פאראדען װאלט איך מיר געמאכט, 
 
 און װאלט מארשירעץ טאג און נאכט. 
 
 איך װאלט געקויפט אזא מין פעדד, 
 
 װאם לויפט און רירט ניט אן די ערד; 
 
 איך װאלט געקויפט אן אױטאמאביל, 
 
 און װאלט געפאדן װאו איך װיל. 
 
 איך װאלט געקויפט אן אײזענבאן, 
 
 און צו־דער־צו אן עראפלאן, 
 
 און פאר די קינדער זיך געפלײםט, 
 
 דעם גאנצען הימעל דו־רכגערײזט. 
 
 װער? איר און אײערע גוטע פרײנד. 
 װאס ? הויבט זיך אויר און קומס צופארען. 
 
 פוץ לאה ק. האפמאן 
 
 איך װאלט דארט זעהן װאם זײדע מאכט, 
 און װאלט פון איהם א גרום געבראכט; 
 און אפשר װאלט איך איהם אלײן 
 געבראכט אהער — דאם װאלט זײן שעהן! 
 
 מען װאלט מיר שטארק מקנא זײן 
 און אויפגענומען זעהר פײן; 
 דערנאר װאלט איך גענומען גאר, 
 און אפגעקויפט א קענדי םטאר. 
 
 כ׳װאלט דאן געוויזען װאם איך קאן: 
 צעהן שטיקלאך טשאקלאד אויןז אײן צאן; 
 און ״שארלאטרוסעך װאלט איך דאן 
 געגעםען, װיפיל ם׳איז פאראן. 
 
 איר טײן, אז איך אלײן װאלט גאר 
 זיך אױפגענאשט די גאנצע םטאר; 
 איך װײם נאר ניט ׳ צי סװאלט געקענט 
 אזוינאך לאנג זײן פרעזידענט... 
 
 אכס 
 
 װאו ? אין דער זומערײ. 
 
 װען ? אױב איר װילט, אפילו שוין. 
 
איך גלױב מיטין גאנצען הארץ, אז דער מענש װעט 
 אמ$ל אויסגעפינען װי אזוי זיך צו באגײז מיט דער ערד. ניט 
 װי הײנט ׳ װאם דער מענש זוכט באויז ארױסצוציהען איר 
 זאפט צוםרידענצושטעלעז זײנע פראםטע אפעטיטען, נאר 
 ״ער מעניט װעט דערגײן אירע גרויסע סודות. די םודות פוי 
 אײביגער שאפונג אח אײביגער באנײאונג, און מיט אירע 
 כחות װעט ער זיך איבערשאפען און באנײען. 
 
 א ש$ר, װאם מיר אירען זיינען געװארעז פארפרעמדט 
 פון דער נאטירליכער ערד. אונזער גלות-לעבען האט אונז 
 ארײנגעטריבעז אין די גרויסע שטעט און אונז דערװײטערט 
 פון דער אײביגער מומער. דורך אונזער אײנזײטיגען לעבען 
 זײנען מיר געװען צופיל פארנומען מיט דעם ש א ט ע ן 
 פון ג * ם א׳ון ניט געקענט באװאונדערען זײנע װערק. 
 מיר האבען געװאלט דערקענען ג^ט און מיר האבען בלויז 
 געדינם צו זײן שאטען. װייל װי אזוי לאן מען אויף אן 
 אמת דערקענען גאט, אויב ניט דורך זײנע װערק ? 
 
 נייז, די גרויםע װאונדער זײנען ניט אויפין הימעל, 
 
 נאר אויף דער ערד. ניט דער הימעל גיט א זין צו דער ערד, 
 נ*ר די ערד גיט א זיז דעם הימעל. און װען איר באגרײפט 
 אז אלע געהיימנישען זיינען פארבארגען אונטער אונזערע 
 פיס, דאן םארשטײט איר אז אונזער אײביגע מוטער־ערד 
 איז נים קײז פארגליװערטע בלאטע. נאר די ערד איז נאך 
 ניט פאדשטאנענער גײםט. 
 
 פארנאכט ^ 
 
 פון א. ל ו צ ק י 
 
 מײנסט נאר דו אלײן װערםט אומעדיג פארנאכט? 
 אלע זאכען אויף דער אומעדיגער ערד, 
 װערען אומעדיג פארנאכט. 
 זעה די אויפגעגלאצטע הײזער, 
 די דערשראקענע שילדען, 
 דאם בלאםע שפענדעלע פאר דײנע פים. 
 די גראזעץ ציטערען װי קלײנע קינדער 
 אויףן די פינסטערע פעלדער. 
 אפילו דאם רוישען פון די װײטע װעגענער 
 בײ די ווענט פון דער װעלט... 
 דו הערםט? 
 
 יב*ז 
 
װאונרער, רערזעהט איר נײע װאונדער: פון אונטער רעם 
 ראנר םח א שטײן קוקט אפיר א שמײכעלרעע בלום. און 
 װילט איר געבען א גרויסען שפרײז, האלט איר זיך צוריק. 
 יא׳ויףי רעמזעלבען ארט, װאו איר ה$ט געוואלט ארויפטרעטען, 
 שטײט א װילדע בלום און װײגט זיך אין רער זון. *ט זעהט 
 איר װי א שמעטערלינג םלאטערט אויח א בלאט פון א רויז 
 און טרינקט איר זאפט. אײער אויג װערט םאר’כישופ ז ט פון 
 די װאיונדערליכע פארבען אויח די פליגלען פון דעם שמע־ 
 טערלינג. און $ןט םליהט ארום א ביהן און זוכט און פארזוכט 
 דעם זיסען זאםט פון די פעלד־בלומען. אין דערזעלבער מינוט 
 פארטראוכט איר זיך איבער א פעלר־בלום, װאס איז איזוי 
 רונדיג פארשניצט און אזוי שעהן געפארבט, אז איר מוזט 
 באװאונרערען רי מיסטעריעזע קראפט, װאס ה$ט דאס אלץ 
 געשאםען. 
 
 נײן, איר דערפילט, אז עס איז פאראן םיל מער אונטער 
 דעם אלעם, װי ראס, װאם איר זעהט. איר רערםילט, אז איר 
 זענט אויך א טײל פון יענער פארבארגענער קראפט. און 
 אײערע טריט װערען װאס אטאל לאנגזאמער און געװאוויגע־ 
 נער. איר נעמט באטראכטען מיט פיל אויפמערקזאמקײט 
 יעדע םעלד־געװיסם. װי רײך פארשידענארטיג זײנען זײערע 
 פארמען. װי בלענדיג זײערע םארשירענע פארבען. װאס 
 פאר א לוקסום םון געשמאקע ריחות \ דאם םעלד זעהט אויס 
 װי א גרויס שטיק מאזאיק םון א מיםטעריעזען קינסטלער. 
 
 איר בויגט אײן דעם קאפ נידעריג צו דער ערד און 
 
 איר פילט װי עס רעדען צו אײך טויזענטער באשעפענישען 
 אױח א שטומער שפראך. עס איז רי שפראך, װאס ז$גט 
 אײך פיל מער װי אלע מענשליכע שפראכען. עס אין רי 
 שפראך פון דער ערד. די ערר זינגט א־רײז אין אײער נשמה. 
 עס איז די מוזיק פון באשאפונג. 
 
 און ווען דאס הארץ איז איבערפילט מיט דעם געזאנג 
 פון אלץ װאם לעבט, פרעגט דאן מער ניט דעם שכל: ה^ט 
 בלאטע געקענט געבױרען אזעלכע שענע םארבען ? אזעלכע 
 פארשידענערלײ פ^רמען ? אזעלכע געשמאקע פארפומען ? 
 
 נייז, איר פארשטעהט שוין דאן, אז ערד איז ניט קיין 
 בלאטע, נ$ר אין יערען ברעקעל ערד איז םארבארגען א גר^ז 
 ^דער א בלום. אין יעדען שטויב איז פארב^רגען די נשמה 
 פון א מוראשקע ^דער א ביהן. אין יעדער זשארנע איז 
 באהאלטען א קומענדיגער בוים ^דער א שמעטערלינג. 
 
 אמת, די ערד גיט אויך פון זיך ארויס םארשידענע 
 גיפטען. פון רערזעלבער ערד, װאם מיר זױגען דעם לעבען■ 
 זאפט, קריגען מיר אויר אלערליי קראנקהייטען. אבער ד$ס 
 איז דערפאר, װײל מיר ה^בען זיך נ$ך ניט מי^איהר גוט 
 באקענט. מיר װײםעז נ*ך ניט די כחות םרן אלע אירע 
 עלעמענטען. מיר דארפען זיך דערװיסען די םודות פון דער 
 ערד. װען דער מענש װעט װיסען דעם םוד פון יעדען 
 גרעזעל, פון יעדען זעמדעל, םון יעדען טראפען טױ, דאן 
 װעט ער קאנען פארװאנדלען גיפט אין באלזאם, און דערנער 
 פאר׳כשופ׳ז אין בלומען... 
 
די הײליגע ערד 
 
 פון נח שטײנבערג 
 
 ין דער גרויםער שטאדט איז די ערד ניס הײציג. 
 
 ניט פיוכטבאר. די ערד איז איבערא^ פאר־ 
 
 דעקט מיט שטיינער. װאו מען גיט א טראט 
 איז הארט. די ערד זעט אוים פארגיציװערט 
 — טויט. 
 
 אין דער קילײנער שטאט איז יא דא 
 װייבע ערד. װערט זי אבער פארװאנדעלט 
 אין בצאטע. און אויף בלאטע קוקט מען װי אויח א שמו־ 
 ציגער זאך. 
 
 אבער אין דער אמת׳ן איז ערד ניט קײן ב 5 אטע ׳ נאר 
 ניט פארשטאנענער נייםט, ניט אנטפיצעקטע פרוכטבארקײט, 
 ניט דערזעהענע שענקייט. 
 
 צו פארשטעײן די שענקייט פון דער ערד, דארף מען 
 גײן צו דער פרײער, נאך ניט פארנװאיצדיגטער נאטור. 
 
 אויף די אומשולריגע מײדעאשע פע 5 דער קען מעז זעהן, 
 
 אז רי ערד איז א יצעבעדיגער ווא־ונדער. און זי גיט געבורט 
 צו מי^יאנען װאונחגר. װאו איהר גיט א טדאט, ציטערט 
 יצעבען. װאו איהר גיט א קוק, זעהט איר גאט’ם װערק• 
 
 קײן מענש שטעי^ט זיך ניט אפ אין דער גרויםער שטאט 
 צו קוקעז אויח דער ערד, װײ 5 װאם קאז מען זעהן ? אז 
 אצע גאסען זײנען גצייך פארשטײגערט. אין דייגרױסע 
 שטעט גײען ניט מענשען, נאר זײ איפען, זײ האבעז ניט 
 אויןש װאס זײערע אויגען אפצורוען. די גרוים-שטעטישע 
 ערד איז פרוכטצאז און איבעראל צוגעדע?ט מיט א מאםקע 
 פון שטײנער. אויפ׳ן פעיצד גײט מען מיט לאנגזאמע טריט. 
 איר פייצט אינםטינקטיװ, אז איר מוזט שטעלען אייערע פים 
 פארזיכטיג. װײ 5 װען איר װיאט געבען א שפאן, גיט א 
 טאנץ פאר אײעכע אויגען א גראז־שפרינגער. וױיצט איר 
 געבען א שטארקען טראט, דערזעהט איר א פאלאץ פון 
 מוראשקעס, און די בירגער פון מוראשקע־י^אנד באװאכען 
 אים. מיט אײן טראט םון אײער פום קענט איר זייער פאי^אץ 
 פארניכטען, — האלט איר צוריק אײער פוס און קוקט זיך צו 
 צו די אעבעדיגע באװעגונגען פון די טעטיגע מוראשקעם. 
 און אז איר גיט נאך א שפאן, דערזעהט איר נייע אינסעקטען 
 פון פארשיחננע םארטען און געשטא^טען. אייניגע האבען 
 א סך פיס. בײ טײצ זיינען די פים לאנג, בײ אנרערע קען 
 מען זײ קױם אנזעהז, אײניגע האבעז םאיגעל, פציהען זײ 
 פון גראז צו גראז. אנדערע וױדער שפריעען אזרי גיך, אז 
 איר קענט זיי קוים נאבפאיצגען מיט׳ן אויג. 
 
 אויפין פעלד קאנט איר ניט לויפען, איר מוזט זיך 
 אפשטעיצען און זיך װאונדערעז און װאונדערען. און אײדער 
 איר האט נאך צײט זיך אויםצוניכטערעז פון די גרױםע 
 
 פינח 
 
Copyright by the Maud’s Summer-Ray 
 North Branch, Sullivan County, 
 New York, 1923. 
 
ארויםגעגעבען פון 
 
 מאוד׳ם זומערײ 
 
יי י 
 
 ז ו מ ע ר 
 
 י י זימ^ריי א" ”< ר פלאץ וואס איר זוכטנ געיױט מיט 
 
 אלע מאדערנע אײנריפטונגען ציפרידענצושטעלען דיא פארלאנגען פון 
 מאו ערנע קולטוי'~ל 3 ל< מעניט<ן.האט א פול< אויפשטאמונג פון גימנאס־ 
 טישע איבוננען, אין טעניס קארט שפילערײ. 
 
 שרײבט׳ טעלעפאוירט, אדער קומט צופארען צו דער זומערײ. 
 נארט ברענטש סאליװאן קאנט״ נ יי י א יק טעלעפאן קאליקון 2 70-f 
 
 נעמט טשעמבער סטרימ אדער 23 םטע סטריט פערי, אדער האדסאן טובם, ביז צו דער 
 א רי באהן׳ און פארט ביז קאליקון סטאנציע וױא עם װארט אויף אײך אן אױטאמאביל.