2..3.S.  nr. 
 
 tlie  SljpnlDgfrai 
 
 PRINCETON,  N.  J. 
 
 Purchased  by  the  Mary  Cheves  Dulles  Fund. 
 
 T31AS03 
 AZ  M8> 
 
 Section . ‘ 
 
 c.op'f  ^ 
 
/ 
 
 - 
 
 . 
 
% 
 
 > 
 
 ♦ 
 
^pinUghtm 
 
 \ '  j-  . ,  ‘  r 
 
 (Ossoocnso; 
 
 BEING  A  COLLECTION  OF 
 
 ORIGINAL  LETTERS  AND  PAPERS 
 
 ; ;  *  ’  .•  / 
 
 ILLUSTRATIVE  OF  THE 
 
 HISTORY  OF  THE  IRISH  CHURCH 
 
 FROM  THE  REFORMATION 
 TO  THE  YEAR  1800 
 
 / 
 
 Br  l/ 
 
 MOST  REV.  PATRICK  FRANCIS  MORAN,  D.l). 
 
 ^Ltjjliisjjo'p  of  Sgbiug 
 
 THIRD  SERIES 
 
 . 
 
 DUBLIN: 
 
 BROWNE  AND  NOLAN,  NASSAU-STREET, 
 
 1884. 
 
CONTENTS 
 
 OF  THE  THIRD  SERIES. 
 
 T. — Life  of  William  Walsh,  Bishop  of  Meath,  a.d. 
 1554-1577,  by  Rev.  JonN  Lynch,  Archdeacon 
 of  Tuam  ..... 
 
 II. — Letter  of  the  Cardinal  Secretary  of  State 
 under  Pope  Gregory  XIII.  to  James  Geral¬ 
 dine,  6th  April,  1579  . 
 
 EH. — Extracts  from  the  State  Papers  : 
 
 §  1.  Letter  of  Lord  Deputy  Croft  to  the  Duke  of  North¬ 
 umberland ,  11  th  November ,  1551  . 
 
 §  2.  Petition  of  the  Dominicans  of  Youghal  to  Queen 
 Mary,  a.d.  1557  .... 
 
 §  3.  Letter  of  Queen  Mary  to  the  Lord  Deputy  regarding 
 the  Franciscan  Friars ,  May  20 th,  1558  . 
 
 §  4.  Articles  submitted  to  the  Privy  Council  by  the 
 Primate  of  Arma<jh->  May  30 th,  1558 
 
 §  5.  Declaration  of  the  Bishop  of  Leighlin  renouncing  his 
 temporalities,  May  the  28th,  1559 
 
 §  6.  Petition  of  Shane  O'  Neill  to  Queen  Elizabeth,  11th 
 September,  1563  . 
 
 §  7.  Order  passed  by  the  Seneschal  Mountgarret  and  others 
 of  the  Ijiberty  of  Tipperary,  in  favour  of  the  Clergy 
 of  Cashel,  confirmed  by  the  Lord  Deputy,  the  10 th 
 May,  1567  ..... 
 
 §  8.  Letter  of  the  Lord  Deputy  to  Walsingham,  14 th  Feb¬ 
 ruary,  1574-5  ..... 
 
 §  9.  The  answer  of  the  Earl  of  Kildare  to  the  Interro¬ 
 gatories  regarding  Stukeley ,  proposed  the  8th  De¬ 
 cember,  1775 
 
 §  10.  Interrogatories  whereupon  Myler  Hussey,  Steward  to 
 the  Earl  of  Kildare,  was  to  be  examined  in  Decem¬ 
 ber,  4575  ... 
 
 §  11.  The  examination  of  Meyler  Hussey  the  seventh  of 
 
 December,  1575,  upon  the  Interrogatories 
 
 PAGE 
 
 1 
 
 4 
 
 5 
 
 7 
 
 7 
 
 8 
 9 
 
 10 
 
 13 
 
 19 
 
 20 
 
 21 
 
 22 
 
IV 
 
 CONTENTS. 
 
 PAGE 
 
 IV. — On  the  Punishment  of  some  of  the  Persecutors 
 
 of  the  Faith  in  Ireland,  circa  a.d.  1606  .  25 
 
 V.— Letter  of  F.  Thomas  Fleming,  O.S.F.,  from 
 
 Dundalk,  25th  April,  1612  .  .  .  31 
 
 / 
 
 VI. — Irish  Martyrs  and  Confessors  under  Elizabeth 
 
 and  James  .  .  .  .  .35 
 
 VII. — Brief  of  Pope  Paul  the  Fifth  to  the  Clergy, 
 Nobility  and  Faithful  People  of  Ireland, 
 a.d.  1620  .  .  .  .44 
 
 VIII. — Mortuary  Book  of  the  Irish  Franciscan  Monas¬ 
 tery  in  Louvain  .  .  .  .46 
 
 IX. — Declinantis  Hiberniae  Speculum,  by  Most  Beyd. 
 
 John  Baptist  Rinuccini,  Nuncio  of  the  Doly 
 See,  a.d.  1649  .  .  .  .  .55 
 
 X. — Declaration  of  the  Archbishops  and  Bishops 
 
 AND  OTHER  CLERGY  ASSEMBLED  AT  JAMESTOWN 
 on  the  12th  August,  1650  .  .  .78 
 
 XL — Petition  of  the  Inhabitants  of  Fethard,  enclos¬ 
 ing  the  Articles  of  Surrender  to  Oliver 
 Cromwell  .  .  .  ,  .87 
 
 XII. — Epitaph  of  the  Rev.  Patrick  Comerford,  Bishop 
 
 of  Waterford  and  Lismore,  a.d.  1652  .  89 
 
 XIII.  — Letter  of  the  Primate  Edmund  O’Reilly,  to  the 
 
 Cardinal  Prefect  of  Propaganda  from  Paris, 
 the  9th  November,  1668  .  .  .91 
 
 XIV.  — Statutes  of  the  Diocese  of  Ossory  .  .  92 
 
 XV — A  Contemporary  Account  of  the  Martyrdom 
 of  Primate  Oliver  Plunkett  on  11th  July, 
 
 1681  .  .  .  .  .  .102 
 
 XVI. — Statutes  of  the  Diocese  of  Kilmore,  7th  June, 
 
 1687  .  .  .  .  .  .109 
 
 XVII. — Decree  of  the  Archbishop  of  Dublin,  fixing  the 
 Order  of  Precedence  in  the  Diocesan 
 Chapter,  a.d.  1688  ....  115 
 
 XVIII. — Statutes  enacted  by  Most  Rev.  Dr.  Patrick 
 Cusack,  for  the  Diocese  of  Meath,  a.d. 
 
 1686  ......  117 
 
CONTENTS. 
 
 Y 
 
 PAGE 
 
 XIX. — Brief  of  Pope  Innocent  XII.  to  the  Irish  Bishops, 
 
 10th  June,  1698  ....  126 
 
 XX.— ■Allocution  of  Pope  Innocent  XII.  in  Consistory, 
 
 June,  1699  .....  128 
 
 XXI. — Diocesan  Regulations  of  Most  Rev.  Dr.  Byrne, 
 
 Archbishop  of  Dublin,  a.d.  1712  .  .  128 
 
 XXII. — The  Irish  Episcopate  in  the  Year  1714  .  .  130 
 
 XXIII. — Letter  from  the  Nuncio  in  Brussells,  Monsignor 
 Santini,  to  the  Secretary  of  Propaganda, 
 the  18th  November,  1718  .  .  .  131 
 
 XXIV. — Three  Letters  of  Hugh  M‘Mahon,  Archbishop 
 
 of  Armagh  .....  132 
 
 XXV. — Petition  of  the  Chapter  of  Dublin  to  the  Holy 
 
 See,  the  16th  of  September,  1729  .  .  135 
 
 XXYI. — The  Boundaries  of  St.  Mary’s  Parish,  Dublin, 
 
 a.d.  1729  .  .  .  .  .138 
 
 XXVII. — Diocesan  Statutes  for  the  Diocese  of  Dublin, 
 
 1730  ,  .  .  .  .  .139 
 
 XXVIII  — Petition  of  Irish  Bishops  and  Clergy  to  the 
 
 Holy  See,  a.d.  1736  .  .  .  .  148 
 
 XXIX. — Letter  of  Most  Rev.  Bernard  MacMahon,  Arch¬ 
 bishop  of  Armagh,  to  the  Secretary  of 
 Propaganda,  the  15th  of  January,  1740  .  150 
 
 XXX. — On  the  State  of  the  Mission  in  the  Kingdom  of 
 
 Ireland  .....  152 
 
 XXXI. — Letter  of  Most  Rev.  Dr.  Linegar,  Archbishop 
 of  Dublin,  to  His  Holiness,  the  6th  of 
 February,  1745  .  .  .  153 
 
 XXXn. — Petition  of  the  Chapter  of  Armagh  to  His 
 
 Holiness,  June,  1747  .  .  155 
 
 XXXIII. — Petition  of  the  Bishop  of  Limerick  to  the  Holy 
 
 See,  the  4th  April,  1746  .  .  .  156 
 
 XXXIV. — Letter  of  the  Archbishop  of  Dublin  and  other 
 Bishops  to  the  S.  C.  of  Propaganda,  the 
 18th  May,  1748  .  ...  161 
 
 XXXV. — Letter  of  Dr.  M‘Donogh,  Bishop  of  Killaloe,  to 
 
 the  Archbishop  of  Dublin,  8th  June,  1748  .  162 
 
VI 
 
 CONTENTS. 
 
 PAGE 
 
 XXXVI. — Statement  presented  to  S.  C.  of  Propaganda  in 
 
 THE  NAME  OF  THE  IRISH  BlSHOPS  REGARDING  SOME 
 SUPPOSED  ABUSES  IN  THE  IRISH  CHURCH  .  .  164 
 
 XXXVII. — Extract  from  the  Manuscript  of  Thomas  De 
 
 Burgo,  Bishop  of  Ossory  .  .  .178 
 
 XXXVIII. — Decree  of  the  Archbishop  of  Dublin  fixing  the 
 
 BOUNDARIES  OF  THE  PARISHES  OF  St.  Mary’s  AND 
 
 St.  Mic ban’s,  4th  November,  1758  .  .262 
 
 XXXIX. — The  See  of  Ossory  in  the  year  1759  .  .264 
 
 XL. — Pastoral  Address  to  the  Clergy  of  Dublin  on 
 
 the  occasion  of  the  Jubilee  in  1759  .  .  267 
 
 XLI. — The  Diocesan  Statutes  enacted  at  a  Synod  of 
 the  Chapter  and  Clergy  of  Achonry  the 
 27th  of  June,  1759  ....  272 
 
 XLII. — Regulations  for  the  Diocese  of  Tuam  the  24th 
 
 of  May,  1762  .....  273 
 
 XLIII. — Letter  from  the  Vicars  General  of  Tournay 
 REGARDING  THE  IRISH  COLLEGE  OF  LlSLE,  THE  7TH 
 
 of  March,  1764  .  275 
 
 XLIV. — Demissorial  Letter  of  the  Archbishop  of  Armagh 
 
 the  24th  of  September,  1766  .  .  .  276 
 
 XL V.— Extracts  from  the  Papers  of  Charles  O’Conor 
 
 of  BelaNagare  .....  277 
 
 XLVI. — Letter  of  the  Archbishop  of  Dublin  to  the 
 
 Nuncio  in  Brussels,  a.d.  1768  .  .  •.  315 
 
 XL VII. — The  See  of  Killala  in  the  year  1771  .  .  318 
 
 XLVIII. — Letter  of  the  Nuncio  in  Brussels  to  the  Arch- 
 
 Bishop  of  Dublin  ....  323 
 
 XLIX. — Letter  of  the  Archbishop  of  Dublin  to  the 
 Cardinal  Prefect  of  Propaganda,  the  20th  of 
 May,  1772  .  .  .  .324 
 
 L.— Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  to  his 
 
 Holiness  the  23rd  of  December,  1772  .  .  326 
 
 LI. — Letter  of  Rev.  Alban  Butler,  St.  Omer’s,  the  9th 
 
 of  January,  1773,  to  the  Nuncio  in  Brussells  327 
 
 LH. — Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  to  Cardinal 
 Marefoschi  Protector  of  Ireland,  the  23rd 
 April,  1773  .  .  .  .  .330 
 
CONTENTS. 
 
 LIII. — Four  Letters  of  the  Archbishop  of  Dublin 
 
 LIY. — Report  on  the  United  Dioceses  of  Cloyne  and 
 Ross  ADDRESSED  TO  THE  CARDINAL  PROTECTOR 
 
 LV.-^-Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  to  the 
 Cardinal  Protector  of  Ireland,  a.d,  1776 
 LYI. — Letter  of  the  Bishop  of  Meath  to  his  Holiness, 
 the  4th  April,  1776 
 
 LVII. — Letter  ofthe  Archbishop  ofCashel  recommending 
 John  Lanigan  for  a  burse  in  the  Irish  College, 
 Rome,  6th  October,  177  6  , 
 
 LVIIL — Letter  of  the  Bishops  of  Munster  to  the  Cardi¬ 
 nal  Protector  the  28th  of  October,  1776 
 LIX, — Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  to  the 
 Cardinal  Prefect  of  Propaganda,  the  26th 
 of  February,  1777  . 
 
 LX. — The  Priors  (O.S.D.)  of  St.  Clement’s,  Rome,  from 
 the  year  1677  to  1777 
 
 LXI. — Papers  from  TnE  MSS.  of  Right  Rey.  Dr.  Troy, 
 Bishop  of  Ossory  . 
 
 LXII, — Letter  of  the  Cardinal  Prefect  of  Propaganda 
 to  the  Archbishop  of  Armagh,  the  28th  of 
 April,  1781  .  . 
 
 LXIII. — Letter  of  the  Bishop  of  Cork  to  the  Cardinal 
 Protector  of  Rome,  the  24th  of  October,  1771 
 
 LXIY. — Petition  of  the  Bishop  of  Ferns  and  Others  to 
 His  Holiness,  the  22nd  November,  1781 
 
 LXY. — Two  Letters  from  Rome  to  the  Archbishop  of 
 Dublin  a.d.  1781  .  .  .  . 
 
 LXYI. — Decrees  of  the  S.  C.  of  Propaganda  regarding 
 the  Resolutions  adopted  by  the  Bishops  of 
 Ulster  in  1781  .  .  .  . 
 
 LXVH _ Letter  of  Right  Rev.  Dr.  Troy,  Bishop  of  Ossory, 
 
 to  the  Bishop  of  Dromore,  the  1st  of  June, 
 
 1782  ...... 
 
 LXVIII. — Declaration  of  the  Bishops  of  the  Province  of 
 Munster,  a.d.  1784  .... 
 
 LXIX. — Letter  of  Dr.  Troy,  Bishop  of  Ossory,  to  the 
 Archbishop  of  Cashel,  with  the  Archbishop’s 
 Reply,  March,  1785 
 
 vii 
 
 PAGE 
 
 331 
 
 338 
 
 441 
 
 349 
 
 351 
 
 351 
 
 353 
 
 359 
 
 361 
 
 384 
 
 386 
 
 387 
 
 390 
 
 391 
 
 395 
 
 400 
 
 400 
 
Vlll 
 
 CONTENTS. 
 
 LXX. — Correspondence  relating  to  Lord  Dunboyne, 
 Bishop  of  Cork  .... 
 
 LXXI. — Letter  of  the  Archbishop  of  Dublin  to  the  Bishop 
 of  Antwerp,  1st  of  September,  1787  . 
 
 LXXH. — Letter  of  Dr.  Egan,  Archbishop  of  Tuam,  to 
 Dr.  Troy,  19th  February,  1788 
 
 LXXIII.  —  Letter  of  the  Bishop  of  Ferns  to  the  Arch¬ 
 bishop  of  Dublin,  the  19th  of  February,  1788 
 
 LXXIY. — Letter  of  the  Bishop  of  Kildare  and  Leighlin 
 to  the  Archbishop  of  Dublin,  the  14th  of 
 November,  1788 
 
 LXXY. — Letter  of  the  Four  Archbishops  to  his  Holiness, 
 the  18th  November,  1788 
 
 LXXYI. — Resolutions  adopted  by  the  Archbishops,  1788 
 and  1789  ..... 
 
 LXXYII. — Memorandum  of  the  Regulations  agreed  upon 
 
 BETWEEN  THE  BlSHOPS  OF  THE  PROVINCE  OF 
 
 Munster,  at  their  Meeting  in  Limerick, 
 October,  1789  ..... 
 
 LXXVIII. — Letter  of  the  Four  Archbishops  of  Dublin,  from 
 Thurles,  1st  March,  1790 
 
 LXXIX.—  Statement  of  the  Clergy  of  Dublin  regarding 
 the  Oath  of  Allegiance,  the  25tii  May,  1791 
 
 LXXX. — The  Form  of  the  Episcopal  Juramentum  for 
 Ireland  the  9th  of  June,  1791 
 
 LXXXI. — Directions  to  be  observed  by  the  Clergy  of 
 Dublin,  a.d.  1791  .... 
 
 LXXXII. — Letter  of  the  Cardinal  Prefect  of  Propaganda 
 to  Dr.  Moylan,  Bishop  of  Cork,  from  Rome 
 
 LXXXIII. — Letter  of  the  Nuncio  from  Liege,  90th  August, 
 1792,  to  Dr.  Bray,  Archbishop  Elect  of 
 Cashel  . 
 
 LXXXIV. — Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  to  the 
 Archbishop  of  Dublin,  the  22nd  October, 
 1792  ...... 
 
 LXXX  V. — Letter  of  the  Bishop  of  Limerick  to  the  Arch  - 
 bishop  of  Dublin,  August  6th,  1793  . 
 
 PAGE 
 
 404 
 
 408 
 
 410 
 
 411 
 
 413 
 
 418 
 
 422 
 
 423 
 
 424 
 
 425 
 433 
 
 435 
 
 440 
 
 441 
 
 442 
 
 443 
 
CONTENTS. 
 
 IX 
 
 LXXXVI. — Exhortation  Addressed  by  the  Archbishop  of 
 Dublin  to  the  Clergy  of  the  Diocese,  the 
 12th  January,  1793  .... 
 
 LXXXVII. — Pastoral  Address  of  the  Archbishop  of  Dublin, 
 the  13th  February,  1793 
 
 LXXXYin. — Letters  to  the  Yicars  Apostolic  in  Scotland, 
 from  Edinburgh,  the  12th  July,  1793  . 
 
 LXXXIX. — Letter  of  the  Irish  Archbishops  and  Bishops  to 
 the  Cardinal  Prefect  of  Propaganda,  from 
 Dublin,  oth  December,  1793 
 
 XC. — Memorial  of  the  Irish  Bishops  to  the  Lord 
 Lieutenant,  the  14th  January,  1794,  with  the 
 Official  Repy  ..... 
 
 XCI — Letter  of  the  S.  Congregation  of  the  Propa¬ 
 ganda  to  the  Irish  Bishops,  the  6th  of 
 September,  1794 
 
 XCII. — Petition  of  the  Clergy  and  Faithful  of  New¬ 
 foundland  to  the  Holy  Father,  the  20th  of 
 November,  1794 
 
 XCIII. — Letter  of  the  Irish  Bishops  to  Mr.  Grattan, 
 the  2nd  of  February,  1795 
 
 XCIY. — Memorandum  of  the  Irish  Bishops  addressed  to 
 the  Lord  Lieutenant,  the  11th  February, 
 1795  ...  .  . 
 
 XCV. — Minute  of  Queries  addressed  to  the  Bishops  of 
 Ireland,  with  the  Answers,  the  17th  of 
 February,  1795  . 
 
 XCYI. — Pastoral  Address  of  the  Archbishop  of  Dublin, 
 the  6th  of  August,  1755 
 
 XCYII — Letter  of  the  Bishops  of  the  Province  of 
 Dublin  to  His  Holiness,  the  5th  of  June, 
 1796,  with  Letter  of  Cardinal  Gerdil,  the 
 17th  of  December,  1796 
 
 XCVIII. — Letter  of  the  Cardinal  Prefect  of  Propaganda 
 to  the  Episcopal  Board  of  St.  Patrick’s 
 College,  Maynootii,  with  the  Bishops’  Reply 
 
 XCIX. — Pastoral  address  of  the  Archbishop  of  Dublin 
 to  the  Faithful  of  the  Diocese,  the  16th  of 
 February,  1797  . 
 
 PAGE 
 
 444 
 
 448 
 
 451 
 
 454 
 
 462 
 
 465 
 
 468 
 
 470 
 
 472 
 
 474 
 
 476 
 
 479 
 
 484 
 
 490 
 
X 
 
 CONTENTS. 
 
 C. — Letters  of  the  Most  Rev.  Dr.  Carroll,  First 
 Archbishop  of  Baltimore,  and  Dr.  Concanen, 
 First  Bishop  of  New  York,  to  the  Archbishop 
 of  Dublin  . 
 
 Cl. — Letter  of  Dr.  Curtis,  President  of  the  Irish 
 College,  Salamanca,  to  the  Archbishop  of 
 Dublin,  the  12th  of  September,  1798 
 
 CII. — Pastoral  Address  of  the  Archbishop  of  Dublin 
 to  the  Faithful  of  the  Diocese,  a.d.  1798 
 
 CIII. — Letters  of  Right  Rev.  Dr.  Caulfield,  Bishop 
 
 > 
 
 of  Ferns,  to  the  Archbishop  of  Dublin  and 
 Others,  a.d.  1798  and  1799 
 
 CIV. — Letters  of  some  of  the  Irish  Bishops  to  their 
 Flocks  in  the  tear  1798. 
 
 CV. — Letter  of  the  Rev.  Nicholas  Phepoe,  Kilcullkn, 
 June  8th,  1798,  to  the  Archbishop  of  Dublin, 
 with  Enclosed  Letter  from  General  Dundas. 
 
 C  VI. — Declaration  of  the  R.  C.  Clergy  of  Kilmacduagh 
 AND  KlLFENORA,  IOtH  SEPTEMBER,  1798 
 
 CVH. — Letter  of  the  Right  Rev.  P.  J.  Plunkett,  Arch¬ 
 bishop  of  Dublin,  the  18th  December,  1798  . 
 
 CVIII. — Statement  of  Facts  relating  to  Youghal  in  the 
 Year  1798,  by  the  Rev  Dr.  Coppinger,  Bishop 
 of  Cloyne  ... 
 
 CIX. — Resolutions  Adopted  by  a  Meeting  of  the 
 Bishops  in  January,  1799  , 
 
 CX. — Pastoral  Address  of  the  Archbishop  of  Dublin, 
 the  4th  of  March,  1799 
 
 CXI. — Proclamation  of  the  Lord  Lieutenant  and  Privy 
 Council,  the  3rd  September,  1799 
 
 CXII. — Two  Letters  of  the  Archbishop  of  Dublin,  from 
 Dublin,  in  a.d.  1800  .... 
 
 CXIH. — Two  Letters  of  the  Archbishops  of  Ireland 
 
 CXIV. — Report  on  the  State  of  the  Diocese  of  Dublin, 
 Presented  to  the  Sacred  Congregation  of 
 Propaganda  by  the  Archbishop  of  Dublin 
 
 PAGE 
 
 504 
 
 550 
 
 552 
 
 561 
 
 579 
 
 596 
 
 599 
 
 601 
 
 608 
 
 614 
 
 615 
 
 617 
 
 618 
 623 
 
 625 
 
I. 
 
 Life  of  William  Walsh,  Bishop  of  Meath,  A.D.,  1554-1577, 
 by  Rev.  John  Lynch,  Archdeacon  of  Tuam. 
 
 (From  Lynch’s  MS.  History  of  the  Irish  Bishops.) 
 
 Tabulae  Romauae  Guillelmum  Walsh  sive  Walcheum  in  sede 
 Midensi  certo  modo  vacante  collocatum  fuisse  6t0  Septembris  Staplei 
 depositionem  insequente  tradunt,  qui  Chrysostomo  Henriques  referente 
 Waterfordiae  natus  ordini  Cistersiensi  nomen  dedit  vel  in  monasterio 
 de  Beatitudine  (alias  Bectif)  in  comitatu  Midiae  ad  Boini  fluminis 
 ripam  sito  ut  vult  Gaspar  Jongelinus,  vel  ut  vult  Waraeus  in  Caenobio 
 B.  Mariae  Virginis  juxta  Dublinium,  in  quo  perfecte  Dei  amorem 
 imbiberat  et  voluptates  deliciasque  caelestes  gustare  caeperat. 
 Orationi  et  contemplationi  quibus  monachi  sui  innitebantur  se  quam 
 maxime  exercebat,  cumque  his  exercitiis  incumberet  nihil  illi  magis 
 in  votis  erat  quam  ut  caelorum  Regis  voluntati  diligentissime 
 inserviret,  bonisque  temporalibus  sic  utebatur  ut  caelestia  et  aeterna 
 non  amitteret,  vitaque  ejus  nihil  nisi  sanctitatem  et  puritatem  oleret. 
 Tam  in  religione  profecit,  taleque  dedit  prudentiae  scientiaeque 
 specimen,  ut  S.  T.  D.  factus,  aliis  videretur  in  illo  complendum  esse 
 id  quod  Christus  dicit  in  Evangelio,  viz.,  civitatem  hanc  supra 
 montem  constituendam  esse,  ut  ad  ilium  afflicti  in  afflictionibus  con- 
 fugerent,  et  hanc  lucem  ex  obscuris  claustri  angulis  extrahendam,  ut 
 suo  splendore  illos  qui  in  mundo  sunt  illuminaret. 
 
 Itaque  ad  Midensem  Episcopatum  evectus,  an.  1554,  adhuc 
 tantum  electus  Primati  Collega  datus  est  ad  Episcopos  et  sacerdotes 
 conjugatos  Beneficiis  Ecclesiasticis  amovendos.  In  Episcopali  vero 
 dignitate  sanctitatem,  vigilantiam,  et  sollicitudinem  tanquam  haere- 
 ditatem  acquisivit.  Diligentissimus  erat  ut  subditis  succurreret  et 
 
 B 
 
2 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 animarum  cnrae  Maria  Regina  superstite  invigilaret.  Elizabetha 
 vero  Regina  regni  clavum  assecuta,  in  Hiberniae  Catholicos  execranda 
 persecutio  fervebat,  in  qua  Guillelmo  maxime  laborandum  fnit  ad 
 religionem  Catbolicam  quae  jam  ad  interitum  vergere  videbatur 
 fovendam.  Nam  illi  qui  in  ea  immoti  persistebant  se  videntes  ab 
 adversariis  segniter  urgeri,  voraces  illos  lupos  fugerunt  et  ad  pastorem 
 et  praelatum  suum  se  receperunt  quos  sanctus  Episcopus  tanta 
 miseria  pressos  advertens,  illos  verbo  solabatur  et  exemplo  con- 
 fortabat,  conciones  tarn  publicas  quam  privatas  cum  magna  populi 
 utilitate  liabendo  quod  non  solum  ad  ovium  suarum  bonum  et  salutem 
 referebat  sed  et  ad  haereticorum  confusionem,  qui  de  hoc  certiores 
 facti  furore  incendebantur  quod  ferre  nequirent  tantam  viri  audaciam 
 eh  quia  opera  eorum  erant  mala,  omnem  impenderunt  operam  ut 
 lucem  quae  manifestabatur  et  proponebatur  de  medio  tollerent  hoc 
 est  sanctum  Episcopum  qui  errores  eorum  publice  refellebat  et 
 injustis  eorum  se  mandatis  opponebat. 
 
 Ob  haec  ergo  rabie  acti  ilium  jam  aetatis  provectae,  magnae  apud 
 populum  authoritatis,  ac  Deo  et  liominibus  acceptum  capiunt  om- 
 nemque  movent  lapidem  ut  ilium  ab  avita  religione  quam  ab  ineunte 
 aetate  imbiberat  abducerent.  Deferunt  ei  dignitates  quas  pro  Christo 
 contempsit,  minis  terrere  conantur,  sed  illas  risit,  quapropter  illi  se 
 videntes  nihil  proficere  male  ilium  mulctant  conviciis,  miseriis 
 onerant,  sed  ille  non  animo  cadit  et  virtus  fortitudinis  infirmitatibus 
 perficitur  injuriisque  fortior  efficitur.  Considerat  sanctus  Episcopus 
 sibi  perseverandum  non  solum  ob  bonum  quod  inde  sibi  expectabat 
 sed  etiam  quod  proximi  suo  exemplo  in  fide  perseverarent. 
 Si  enim  ipse  qui  pastor  et  praelatus  erat  persecutions  metu 
 terga  verteret  vel  pusillanimitatem  in  tormentis  ostenderet  quid  oves 
 facturas  putandum  erat.  Yicti  ergo  haeretici  pudore  suffundebantur 
 quod  nec  precibus  nec  minis  proficerent.  Ideoque  dolorem  suum 
 ulcisci  et  maximis  quas  poterant  injuriis  eum  afficere  statuerunt. 
 Itaque  tenebroso  ilium  includunt  carceri  quod  ilium  nihil  ibi  proficere 
 posse  ut  ante,  praesumerent,  nec  eorum  errores  redarguere  ut  solebat, 
 sed  ut  tides  mundum  vicit  sic,  hujus  servi  Dei  tides  victoriosa  apparuit 
 in  tanto  hoc  dolore  ut  mortem  tolerabiliorem  duceret.  Career  in 
 quo  inclusus  est  subterraneus  ideoque  humidus  et  sanitati  noxius 
 fuit,  nulla  ejus  parte  lumini  pervia,’  quod  toto  captivitatis  tempore 
 non  vidit,  cibus  tarn  parcus  et  vilis  erat  qualem  ab  inimicis  expectare 
 poterat  quern  per  foramen  fune  demittebant. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 3 
 
 Hoc  modo  13  annos  Guillelmus  exegit,  nec  alicui  toto  hoc  tempore 
 locutns  est  nec  legere  nec  scribere  nec  quicquam  quo  tempus  falleret 
 habere  licebat,  praeter  orationem  in  qua  (ut  ipse  retulit)  dies  noctes- 
 que  occupabatur  donee  corpus  fatigatum  quietem  exigeret  hoc  ex- 
 ercitio  sic  se  perfecit  ut  vix  suae  tribulationis  meminisset.  Cum 
 tamen  in  ea  assiduus  esse  non  posset  et  natura  vicissitudinem  aliquam 
 postularet,  sciretque  otium  peccati  matrem  esse,  procuravit  illud 
 quam  maxime  posset  fugere.  Invenire  voluit  medium  aliquod  et  ad 
 exemplum  patris  cujusdam  eremitae  qui  toto  anno  sportulas  ex  palma 
 et  alia  manuum  opera  conficiebat  et  jam  facta  comburebat,  et  alterius 
 qui  toto  die  lapidum  acervum  ex  uno  loco  in  alium  transferebat,  sic  et 
 ipse  quotidie  lectum  ex  funibus  contextual  solvebat  et  postea  iterum 
 ligabat.  Hoc  toto  die  occupabatur  oratione  absoluta,  donee  fatigatum 
 se  sentiens  exercitium  mutabat  et  jam  divinum  incipiebat. 
 
 Haeretici  autem  defatigati  ejus  perseverantia  tantaque  in  carcere 
 mora,  qui  inde  corpore  quidem  debilis  et  infirmus  animo  constantior 
 et  fortior  exivit.  Fides  enim  mentem  ejus  illustrarat  quod  se  non  nisi 
 divinorum  mysteriorum  contemplationi  dedisset,  et  spes  memoriam  in 
 caelum  levarat  ut  nullus  nisi  sumini  boni  quo  frui  desiderabat  memi¬ 
 nisset  et  charitatis  voluntatem  sic  purgavit  ut  earn  in  solum  Deurn 
 referret  nec  ad  alia  diverteret,  ideoque  niliili  diabolica  haereticorum 
 consilia  faciebat.  Hac  ejus  notata  fortitudine  a  se  ilium  ejicere 
 decreverunt  et  publica  sententia  fuit  in  exilium  actus.  Hinc  ortae 
 pauperum  lacrymae,  tristitia  populi,  carorum  subditorum  suspiria, 
 nec  minor  sancti  praelati  maeror  imo  majorem  habebat  quam  si  vitam 
 amitteret,  videns  se  ab  iis  quos  bene  diligebat  avulsum,  quodque  illos 
 in  medio  luporum  famelicorum  deserere  cogereretur.  Sed  coactus 
 sententiae  contra  se  latae  obsequi  Episcopatu  excessit  navemque 
 ascendens  in  Hispaniam  appulit  et  in  Academiam  Complutensem  venit 
 ubi  aliquot  annos  commoratus  est.  Praeparaverat  ei  Deus  ibi  quan- 
 dam  nobilem  devotam  et  charitate  plenam  dominam  quae  ilium  Domi 
 suae  hospitio  excepit  et  omni  obsequio  demulsit.  Verbis  exprimi 
 nequit  quam  illi  reverentiam  exhibuerit :  nam  quasi  Christi  martyrem 
 habuit,  ipsa  ei  semper  servivit  et  vulnera  quae  ex  tormentis  et  crucia- 
 tibus  acceperat  et  a  compedibus  et  vinculis  illata  erant,  curavit  quod 
 dnm  ilia  faceret  genua  flectabat.  Postea  Collegium  Cistersiensium 
 (quod  Compluti  extructum  Abbatiali  dignitate  ornatur)  sanctus  vir 
 venit  ubi  multi  noverunt  et  notarunt  sanctitatem  ejus  veram,  humili- 
 tatem  profundam,  et  severitatem  insolitam :  facie  fuit  tarn  hilari  et 
 
4 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 serena  ut  omnibus  admirationem  pareret  quod  exul  tanta  hilaritate 
 perfunderetur,  cum  tamen  percussionem  passus  yulneribus  plenus 
 esset,  sed  injuriae  erant  ejus  gloria,  exilium  ei  paradisus,  et  vulnera 
 mentis  ejus  deliciae. 
 
 Hoc  modo  Compluti  vixit  donee  virtutibus  plenus,  doloribus 
 gravatus,  et  tribulationibus  circumsessus,  hac  vita  pridie  Nonas 
 Febr.  1577  exiens  aeterna  frueretur,  martyrisque  coronam  sibi 
 paratam  reciperet.  Credo  fore  aliquem  inquit  Henriques  (cujus 
 plerumque  verbis  vitam  banc  contexo)  qui  hoc  eum  titulo  non  insig- 
 niret  quod  in  tormentis  non  obierit,  sed  dubium  esse  non  potest  quin 
 naartyr  fuerit  qui  tantos  pro  Christi  nomine  subierit  cruciatus,  et 
 vitam  doloribus  ex  vulneribus  quibus  corpus  affectum  erat  con- 
 sumptus  in  exilio  finivit.  Martyrologium  enim  Romanum  martyrum 
 nomen  multis  impertit  qui  ob  fidei  confessionem  exules  mortui  sunt, 
 et  Silverium  Papam  sanctorum  martyrum  numero  adscribit  qui  in 
 Insulam  Pontiam  relegatus  ibi  mortuus  est.  Guillelmus  igitur  non 
 solum  in  exilio  mortuus  sed  et  ante  exilium  varia  tormentorum  genera 
 perpessus  pro  fidei  honore,  et  palma  martyrii  spoliari  non  debet.  Ad 
 quod  probandum  profert  authoritates  S.  Cypriani  et  Francisci  Suares 
 (cap.  2,  defensionis  fidei  contra  errores  Anglicanos).  Addit  idem 
 Henriques  Reverendissimum  Petrum  Lorcam  ilium  pro  martyre 
 habuisse  qui  ultimam  generalem  ejus  confessionem  audiebat  et  saepe 
 post  ejus  obitum  in  conspectu  diversorum  asseverabat  se  nullum  in 
 illo  peccatum  lethale  invenisse,  sed  vitam  suam  purissime  aut  potius 
 Angelico  quam  humano  more  duxisse.  Hunc  Episcopum  Compluti 
 commorantem  R.  P.  Joannes  Hulingus  e  societate  Jesu  saepe  allo- 
 cutus  est  ut  cui  amicitia  intima  jungebatur.  Eum  igitur  idem 
 Joannes  in  suum  tractatum  de  martyribus  Hiberniae  retulit. 
 
 II. 
 
 Letter  of  the  Cardinal  Secretary  of  State  under  Pope 
 Gregory  XIII.,  to  James  Geraldine,  6th  April,  1579. 
 
 (From  the  Vatican  Archives.) 
 
 Illustris.  Domine  Tamquam  Frater, 
 
 Novit  Dominatio  tua  quantopere  solicitus  sit  SSmus  D.  Noster  de 
 rebus  Hiberniae,  iis  praesertim  quae  ad  conservandas  fidei  Catholicae 
 reliquias  et  animarum  salutem  in  eo  Regno  procurandam  pertinent. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 5 
 
 Dum  autem  Sanctitas  sua  in  earn  cogitationem  incumbit,  existimatqne 
 hoc  tempore  maxime  necessarinm  esse  idoneos  providere  Pastores 
 Ecclesiis  illis,  quae  jamdiu  destitutae  sunt,  et  in  quibus  vel  populis 
 cupientibus,  vel  etiam  consentientibus  Dominis  temporalibus  ubi  sunt, 
 facile  Catholica  religio  reparari  et  sustentari  possit,  nihil  tamen  de 
 hac  re  decernere  voluit,  antequam  judicium  Dominationis  Tuae  et 
 Episcoporum  Corchagensis  et  Rossensis,  quorum  fidei  ac  pietati  merito 
 confidit,  turn  de  Ecclesiis  praefatis,  turn  etiam  de  illis  personis,  qui 
 ad  eas  regendas  idonei  reperiantur,  sive  in  Insula,  sive  extra  earn. 
 Tua  igitur  Dominatio  quam  primum  et  diligenter  rescribet  sensum  et 
 opinionem  suam,  quod  ut  melius  facere  possit,  mittimus  cathalogum 
 nonnullorum  qui  Sanctitati  Suae  propositi  sunt.  Praeterea  curabit 
 litteras  praefatis  Corcagensi  et  Rossensi  Episcopis,  quas  adjungi  hisce 
 jussimus,  fideliter  reddendas,  et  postea  responsum  ad  nos  transmit- 
 tendum.  Reliquis  de  rebus  non  est  quod  addam,  nisi  Deum  a  nobis 
 indesinenter  orari  pro  vestra  omnium  quiete  ac  salute.  Bene  valeat 
 Dominatio  Tua,  cui  me  ex  animo  commendo,  &c. 
 
 Romae  die  6  Aprilis,  1579. 
 
 III. 
 
 Extracts  from  the  State  Papers. 
 
 (From  the  State  Paper  Office,  London.) 
 
 §  1. — Letter  of  Lord  Deputy  Croft  to  the  Duke  of  Northumberland, 
 
 11th  of  November,  1551. 
 
 “It  may  please  your  Grace  to  be  advertized  that  where  sundry 
 Bishopricks  in  this  land  be  void,  as  Armagh,  Cashel  and  Osserie,  to 
 which  charge  I  know  of  no  man  yet  nominated,  but  do  daily  take  the 
 councils  pleasure  therein,  and  especially  at  Armagh,  at  which  place 
 if  some  discreet  man  was  appointed,  and  chiefly  such  a  man  as  had 
 living  in  England  to  maintain  himself,  that  thereby  he  might  be 
 able  to  take  charge  as  a  Commissioner  in  other  places,  it  is  not 
 possible  that  the  variance  and  questions  which  shall  duly  arise  can 
 be  decided.  And  for  the  other  Bishopricks  being  near  at  hand  and 
 in  the  more  quiet  country  we  have  not  here  any  for  such  a  charge, 
 
6 
 
 SPICILEGIUM  OSSOMENSE. 
 
 saving  one  Leverosse,  that  was  schoolmaster  to  the  Lord  Gerald,  who 
 for  learning,  discretion,  and  (in  outward  appearance)  for  good  living, 
 is  the  metest  man  in  this  Realm,  and  best  able  to  preach  both  in  the 
 English  and  the  Irish  tongue.  Nevertheless  forasmuch  as  he  was 
 thought  an  offender  for  conveying  the  said  Lord  Gerald  out  of  the 
 Realm,  and  notwithstanding  since  had  his  pardon,  I  dare  not  become 
 a  suitor  for  him.  Albeit  as  I  have  said,  I  know  no  man  so  mete. 
 I  heard  him  preach  such  a  sermon,  as  in  my  simple  opinion,  I  heard 
 not  in  many  years.  I  have  already  written  in  the  favour  of  the 
 Bishop  of  Kildare  for  the  Bishoprick  of  Ossorie,  doubting  lest  my 
 suite  for  this  man  would  not  take  place.  However  if  your  Grace 
 think  good  upon  this  comendation  to  prefer  the  man,  I  shall  be  able 
 to  avouch  as  much  as  I  have  said.  And  because  we  have  long 
 expected  the  Council’s  determination  for  crying  down  of  the  money 
 here,  we  do  for  lack  thereof  sustain  such  misery  as  will  not  he  long 
 tolerable.  First,  everything  that  is  to  be  bought  here,  is  sold  at 
 high  price,  and  more  than  that,  the  money  very  cried  down.  So 
 cannot  the  soldier  live  of  his  wages,  besides  that  every  man  is 
 wery  of  his  money.  So  is  that  another  occasion  of  the  dearth, 
 and  he  that  hath  to  eat  and  never  so  barely  to  clothe  him,  will  not 
 bring  anything  to  the  market,  so  that  he  counteth  not  the  money  as 
 a  treasure,  but  a  thing  of  least  estimation.  If  this  be  not  holpen 
 The  King’s  Majesty  must  not  only  call  away  his  army,  but  also  if 
 it  be  not  foreseen,  the  towns  upon  tne  sea  coast  whereby  the  King’s 
 interest,  in  this  land,  in  most  extremity  hath  been  preserved,  will  in 
 short  time  be  laid  waste  for  lack  of  victuals.  I  know  not  what  hath 
 been  the  opinion  why  this  Realm  should  have  worse  money  than 
 England.  I  am  sure  the  upland  people  have  less  need  than  those  of 
 England,  for  they  live  more  hardily. and  more  sparely  here  than 
 those  of  England,  and  therefore  the  more  need  to  have  such  coin  as 
 may  entice  them  to  take  it.  Therefore  I  beseech  your  Grace  to  be  a 
 mean  that  this  inconvenience,  whereof  the  greatest  detriment  shall 
 come  to  the  King’s  Majesty  may  be  remedied.  I  who  write  a  plain 
 demonstration  of  the  sundry  prices  of  kinds  of  ware  and  vittaills 
 which  shalle  be  to  tedious  to  repeat.  And  trusting  that  this  shall 
 be  sufficient  to  inform  your  Grace  I  cease  to  trouble  you  farther  at 
 this  time,  from  Kilmainham  the  11th  of  November  1551. 
 
 Your  Graces  evermore  bonnden  at  comandment, 
 
 James  Croft. 
 
SPICILEGIUM  OSSOIIIENSE. 
 
 7 
 
 §  2. — Petition  of  the  Dominicans  of  Youghal  to  Queen  Many, 
 
 A.D.  1557. 
 
 Exponit  omni  cum  humilitate  serenissimae  majestati  vestrae  frater 
 ordinis  fratrum  predicatorum  Robertus  Gogan  ac  coenobii  Yogoolliae  in 
 Regno  vestro  Hiberniae  prior  immeritus  Quod  cum  superioribns  diebus 
 per  varios  casus  et  multa  yiarum  discrimina  relinquens  interim  sibi 
 ex  obedientia  commissum  pusillnm  gregem  fratrum  suorum  in  dicto 
 conventu  Yogwilliae  nuperime  reparato  et  reformato  ad  canones  vitae 
 regularis  accesserit  serenissimam  vestram  Majestatem,  secum  adferens 
 litteras  commendatitias  ad  eandem  Majestatem  vestram  a  generoso  et 
 illustri  comite  Desmoniae  pro  restitutione  Monasterii  de  Insula  juxta 
 muros  Civitatis  Cork  dicti  ordinis  fratrum  predicatorum  in  eodem 
 regno  vestro  Hiberniae  quod  hactenus  propbanatum  et  partim  dirutum 
 occupant  duo  mercatores  jam  nominate  urbis  ex  titulo  forsitan  pre- 
 tensae  emptionis.  Quapropter  supra  nominatus  orator  vester  perpetuus 
 frater  Robertus  Gogan  supplicat  humillime  ut  vestra  serenissima 
 Majestas  dignetur  indicare  per  vestrae  excellentiae  literas  dicto  Comiti 
 Desmoniae  facturum  se  rem  gr'atam  sacratissimae  vestrae  Majestati  si 
 ille  curaverit  omnibus  mediis  lionestis  et  licitis  ut  dicti  mercatores  resti- 
 tuant  conventum  suo  ordini  fratrum  predicatorum  in  quo  deinceps 
 religiosi  fratres  possint  et  valeant  persolvere  divinum  officium  facere 
 rem  divinam  et  precari  sedulo  Deum  optimum  maximum  pro  inco- 
 lumitate  Majestatum  regiarum  atque  felici  statu  omnium  regnorum 
 vestrorum. 
 
 (Endorsed)  Robert  Gogan  of  Ireland,  Fryer. 
 
 §  8. — Letter  of  Queen  Mary  to  the  Lord  Deputy,  regarding  the 
 Franciscan  Friars,  May  20 th,  1558. 
 
 The  Queen  to-  the  .Lord  Deputy. 
 
 By  the  Queen. 
 
 Right  trusty  and  most  well  beloved  :  these  now  greet  you  well. 
 And  whereas  the  bearers  hereof,  two  grey  friars  of  the  Order  of 
 St.  Francis,  escaping  hither  to  our  Court  out  of  that  Realm  and 
 remaining  for  a  time  among  the  friars  of  Grenthwyche  (Greenwich), 
 have  caused  to  be  declared  unto  us  that  sundry  pieces  and  parcels  of 
 land  sometime  belonging  not  only  to  the  friars  house  in  Trim  afore¬ 
 said,  but  also  to  diverse  other  houses  of  friars  in  Ireland,  be  at  this 
 
8 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 present  detained  and  occupied  by  sundry  persons  that  have  no  manner 
 of  right  thereunto,  either  by  gift,  purchase,  lease,  or  other  promise 
 from  us,  or  any  of  our  progenitors,  nor  do  pay  any  rent  or  other  duty 
 or  profit  therefor  to  our  use.  In  respect  whereof  the  said  friars  have 
 humbly  besought  us,  that  the  said  parcels  so  wrongfully  detained 
 might  be  restored  unto  them  or  other  religious  peoples  again  as  it  was 
 before  the  late  seizure.  We  have  thought  good  by  this  our  letter  to 
 recommend  both  the  said  friars  and  their  said  suit  unto  you,  who  may 
 there,  upon  examination  and  enquiry  of  the  matter,  sooner  understand 
 the  truth  thereof  than  we  here.  Requiring  you  therefore  both  to  hear 
 the  said  friars  in  their  said  suit  and  petition  which  they  will  exhibit 
 unto  you,  favourably.  And  also  thereupon  causing  diligent  search 
 and  enquiry  to  be  made,  either  by  commission  or  such  other  means 
 as  to  you  shall  seem  best,  for  the  proper  knowledge  of  the  truth  of 
 their  allegations,  and  finding  any  parcels  of  land  so  usurped  as  they 
 allege,  to  take  such  order  in  their  said  suits  as  to  justice  and  equity 
 appertained,  and  to  your  wisdom  on  consideration  of  the  circumstances 
 of  the  matter  may  seem  convenient.  Whereof  we  pray  you  not  to  fail. 
 
 §  4. — Articles  submitted  to  the  Privy  Council  by  the  Primate  of 
 
 Armagh,  May  the  3 Oth,  1558. 
 
 To  Their  Lordships  Most  Honourable  Council. 
 
 Whereas  your  Honours  required  me  lately,  being  before  you,  to 
 put  in  writing  by  way  of  Articles  such  points  as  I  have  before  written 
 to  your  wisdoms  of  the  poor  estate  of  Ireland.  Albeit  that  I  was 
 loath  to  be  burdened  with  the  same,  the  matter  I  writ  before  being, 
 as  I  thought,  plain  in  my  former  letter.  And  fearing  also  to  offend 
 any  man  if  I  should  proceed  farther  to  the  declaration  of  my  said 
 letter,  where  I  intend  only  the  discharge  of  my  duty  and  the  weal 
 of  my  poor  native  country,  without  respect  the  hinderance  of  any 
 singular  person,  yet  considering  my  bounden  duty  to  be  at  your  com¬ 
 mand,  I  have  proceeded  to  explain  as  here  followed : — 
 
 I.  The  first  Article  that  I  may  gather  out  of  my  said  letter 
 
 is  this,  that  Ireland  was  not  in  any  man’s  remembrance 
 in  worse  case  than  it  was  at  the  writing  of  my  last  letter. 
 
 II.  The  second  Article  is,  that  in  every  part  of  the  English 
 
 Marches  there  was  then  preying,  stealth,  murder  and 
 robbery,  with  many  other  enormities. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 9 
 
 III.  The  third  Article  is.  that  the  country  is  brought  to  extreme 
 poverty  by  cesses  and  “  hosting,”  with  many  other  imper¬ 
 fections. 
 
 IY.  The  fourth  is,  that  the  charge  of  the  nobility  and  subject 
 there  be  esteemed  to  be  as  great  as  the  Queen’s  Majesty’s 
 charge. 
 
 "V .  The  fifth  is,  that  there  is  coin  and  livery  for  the  most  part 
 through  all  the  English  pale. 
 
 VI.  The  sixth  is,  that  the  Scotch,  notwithstanding  the  great 
 sums  of  money  spent  for  their  reformation  in  two 
 journeys  this  two  year  past,  doth  rather  increase  in  power 
 and  new  possessions  of  lands  in  the  north,  than  in  any 
 point  to  be  banished  or  subdued. 
 
 VII.  The  seventh  Article  is,  that  the  Mores  and  Connors,  with 
 diverse  other  rebels,  hath  wasted  and  destroyed  the  two 
 new  erected  shires,  Lese  and  Ofalye,  with  a  great  part  of 
 the  English  pale  besides. 
 
 §  5. — The  Bishop  of  Leighlin's  renouncing  of  his  Temporalities 
 to  the  Queue’s  Highness,  May  the  28th,  1559. 
 
 [It  has  been  often  stated  by  Protestant  polemical  writers  of  the  present  day,  that 
 Dr.  O’Fyllie,  Bishop  of  Leighlin,  took  the  oath  of  supremacy  on  the  accession  of 
 Queen  Elizabeth,  and  renounced  the  Catholic  faith.  The  oath,  however,  as  taken 
 by  him,  has  no  reference  to  the  spiritual  supremacy  of  the  Crown  :  it  is  precisely 
 such  as  we  find  to  have  been  exacted  from  the  English  Bishops  too  frequently  in 
 Catholic  times.] 
 
 Ego  Thomas  Fyllie  Epus.  Laughlinen.  Regni  Hiberniae  per 
 presentes  trado  et  renuntio  in  manus  Sereniss.  Reginae  Angliae 
 Dominae  Nostrae  Clementiss111®6-  omnes  et  omnimodas  terras,  quas 
 vocant  temporales  Epatus.  predicti,  iacentes  iuxta  Laughlyn,  ordinan- 
 das  et  disponendas  sicut  maiestati  illius  meliusvidebitur.  Ea  videlicet 
 conditione,  quod  aliae  possessiones  spirituales  etecclesiasticaeconsimilis 
 valoris  et  precij,  in  compensationem  earum,  terrarum  eidem  Episcop- 
 atui  annexentur  et  approprientur.  Quam  quidem  traditionem  sive 
 renuntiationem,  promitto  me,  meliori  modo  quo  id  per  leges  et  jura 
 fieri  poterit,  tarn  cito  positurum,  quam  aut  per  litteras  Sersmae’  Matls' 
 illius,  aut  per  litteras  Dni.  Deputati  eiusdem  Regni  Hiberniae  pro 
 tempore  existentia  debite  ad  id  fuero  requisitus. 
 
 Item  profiteor  et  affirmo  nullum  externum  Principem  vel  potes- 
 
10 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 tatem,  virtute  verbi  divini,  ullam  authoritatem  vel  iurisdictionem, 
 temporalem  vel  spiritualem  sive  ecclesiasticam,  habere  vel  habere  debere 
 in  aliquibus  dictae  Seremae'  Reginae  territorijs  sive  Dominijs  sed 
 snpremam  eorundem  gnbernationem  ad  illust888,111,  dictae  Reginae 
 Matem-  solumodo  pertinere. 
 
 Item  renuntio  omnes  Bullas,  et  alia  media  indirecta  qaa  cnnque 
 per  qnae  ad  Epatum.  predictnm  promotus  sum,  humiliterque  agnosco 
 et  consentio  eundem  Epatum.  recipere  de  dicta  Sereniss.  Regina  per 
 litteras  suas  patentes  tamquam  per  unicam  viam  et  modum  per  quae 
 Epatum.  predictum  legitime  iusteque  debeam  et  possim  obtinere.  In 
 cuius  rei  testimonium  et  ut  premissa  melius  prestentur,  non  solum 
 presentibus  articulis  manum  meam  apposui,  sed  etiam  tactis  sac°* 
 sanctis  evangelijs  corporale  iurametum  prestiti,  me  ea  omnia  fideliter 
 observaturum,  et  pro  viribus  iuxtaq ;  posse  manutenturum. 
 
 Datum  in  Aula  Regia  apudWestmonast.  28  Maii,  AnnoDni.  1559. 
 
 His  Testibus,  &c. 
 
 §  6. — Petition  of  Shane  O'Neill  to  Queen  Elizabeth , 
 
 1 1th  September ,  1563. 
 
 Hie  sequuntur  humiles  petitiones  Domini  O’Neill  quas  mittit 
 per  magistrum  Thom  am  Cusacke  militem,  et  Robertum  Fleming 
 suum  hominem  ad  Serenissimam  Majestatem  Reginae,  quas  humil- 
 iter  petit  sibi  concedi,  ut  tanto  facilius  possit  servire  ejus  Majestati 
 sicut  aliquis  magnatus  hujus  regni  cum  opus  fuerit.  Et  his  peti- 
 tionibus  concessis  superis  faventibus  non  erit  necessum  in  futurum 
 ut  expendat  tantum  thesaurum  et  tantas  expensas  pro  gubernatione 
 hujus  regni,  quia  si  borealis  pars  deducatur  ad  conformitatem  et 
 pacem,  verisimile  est  totum  regnum  illam  partem  imitari,  quod  favente 
 Deo  optimo  Maximo  infra  breve  tempus  vestra  Majestas  in  facto 
 audiet. 
 
 1.  Inprimis  enim  praedecessores  Domini  O’Neill  habuerunt  certos 
 Dominos  borealis  partis  sub  eorum  jurisdictione  qui  eis  soliti  erant 
 solvere  certa  obsequia  et  servicia,  tametsi  gubernatores  hujus  regni 
 quandoque  postulabant  certa  servicia  a  dictis  Dominis  quae  minime 
 potuerunt  consequi,  ex  quo  evenit  quod  dicti  Domini  et  nobiles  com- 
 miserunt  multa  damna  in  Anglicanis  partibus  in  dies  in  homicidiis, 
 incendiis,  spoliis,  praedis,  et  rapinis,  prout  adhuc  non  cessant. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 11 
 
 Quare  humiliter  petit  dictus  Dominus  O’Neill  clementiam  Reginae 
 ut  sinat  eum  nti  et  gaudere  dominio  et  servicio  praedictorum  domino" 
 rnm  nt  sui  praedecessores  soliti  fuerunt.  Ipse  autem  pro  parte  sna 
 pollicetur  snum  obsequium  et  seryicinm  pro  se  et  dictis  Dominis 
 Majestati  Reginae  fideliter  impendere  quandocumque  dabitur  oppor- 
 tunitas,  et  videbitur  necessarium  gubernatori  hujus  regni,  ac  pro- 
 mittit  defendere  Anglicanas  partes  et  alios  subditos  Reginae  contra 
 invasiones  praedictorum  et  quorumcunque  sibi  adhaerentium,  quod 
 multum  damnum  eis  inferatur  nisi  quod  omnes  controversiae  et  dis- 
 cussiones  in  aliquibus  confinibus  dependentes  determinentur  per  com- 
 missarios  ad  hoc  deputatos. 
 
 2.  Item  ubi  quidam  malefactores  infra  jurisdictionem  dicti  Domini 
 O’Neill  recurrunt  pro  refugio  ad  Anglicanas  partes,  humiliter  petit 
 dictus  Dominus  O’Neill  ut  gubernator  regni  expellat  eos  et  tradateos 
 puniendos  secundum  sua  demerita  dicto  Domino  O’Neill.  Ipse  pro 
 sua  parte  promittit  tradere  omnes  malefactores  vel  damnum  inferentes 
 Anglicanis  partibus  Domino  Gubernatori.  Refugium  autem  malefac- 
 torum  est  fundamentum  et  causa  belli  et  dissensionis  in  his  partibus, 
 et  si  haec  causa  extirpetur  erit  pax  et  quies,  quia  cessante  causa 
 cessabit  effectus. 
 
 8.  Item  quantum  ad  dissensionem  et  redemptionem  Domini 
 O’Domhnaill,  indifferentes  viri  per  eos  electi  finem  hie  imposuerunt. 
 
 4.  Item  quoad  controversias  dependentes  inter  se  et  Dominum 
 
 O’Rely  et  .  .  .  contentus  est  stare  ordinationi  indifferentium,  ut 
 
 percepit  ex  dicto  magistro  Thoma  hoc  esse  ex  voluntate  Reginae 
 Majestati. 
 
 5.  Item  quando  placuerit  Majestati  Reginae  ex  sua  dementia 
 decorare  dictum  Dominum  O’Neill  honorabili  nomine,  magnopere 
 desiderat  ut  per  ejus  clementiam  creabitur  Comes  cum  augmentatione 
 ad  supportandum  honorem  hujus  nominis  pro  meliori  reformatione 
 borealis  partis  ;  et  humiliter  petit  ejus  Excellentiam  ex  mera  liberali- 
 tate  concedere  ei  auctoritatem  cum  certis  aliis  probis  viris  quos  dictus 
 Magister  Thomas  Cusake  nominabit,  ordinandi,  discutiendi,  et  deter- 
 minandi  omnes  controversias  borealis  partis  ad  utilitatem  Reipublicae 
 et  incrementum  civilis  ordinis,  desideransque  tantum  ut  pro  eorum 
 laboribus  et  poenis  bene  considerentur,  et  confidit  in  superis  ut 
 quidquid  eis  impendatur  plurimum  cedat  in  utilitatem  Reipublicae. 
 
 6.  Item  humillime  petit  dementis simam  mnjestatem  Reginae 
 restituere  Ecclpiam  Armachanam  ad  pristinum  statum,  tam  ut  ibi 
 
I 
 
 12 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 preces  effundantur  pro  ejus  felici  statu  et  prospero  successu,  quam  ut 
 ibi  divinus  cultus  exercebitur  et  mortui  sepeliantur,  ac  instanter 
 petit  ut  magna  campana  dictae  ecclesiae  confirmetur  sine  fractione, 
 et  ut  habeat  in  mandatis  Dominus  Locumtenens,  ut  omnia  alia 
 ornamenta  et  bona  dictae  Ecclesiae  ubicumque  inveniri  poterunt 
 restituantur,  et  sic  fiet  quod  durante  vita  sua  incessanter  in  dicta 
 Ecclesia  pro  ejus  majestate  ad  Deum  preces  fundentur.  Etplurimum 
 ad  hoc  debet  movere  ejus  solitam  clementiam,  quoniam  nulla  est 
 Ecclesia  alicujus  praetii  vel  decoris  in  boriali  parte  Hiberniae  nisi 
 ilia  sola. 
 
 7.  Item  ubi  dictus  O’Neill  ex  informatione  dicti  Magistri  Thomae 
 concipit  Majestatem  Reginae  inclinatam  esse  ad  agendum  et  prospi- 
 ciendum  ea  quae  decent  pro  confirmations  regni  et  pacis,  et  quibus- 
 cumque  aliis  debitis  servitiis  donee  certificatus  fuerit  de  beneplacito 
 Reginae  per  Robertum  Fleming  quern  ei  associavit,  et  pollicitus  est 
 dictus  Thomas  ostendere  se  bonum  mediatorem  ad  hujusmodi 
 petitiones  obtinendas,  et  praedictus  dies  Omnium  Sanctorum  est 
 assignatus  inter  dictos  O’Neill  et  Magistrum  Thomam  Cusacke  ad 
 finalem  determinationem  habendam  super  his  omnibus  a  Majestate 
 Reginae. 
 
 8.  Item  ubi  dictus  Magister  Thomas  petiit  in  nomine  Reginae 
 Majestatis  ut  Henricus  O’Neill  possit  uti  et  gaudere  pacifice  sua 
 particula  terrae  infra  dominium  O’Neill,  ipse  O’Neill  respondebat 
 quod  dictus  Henricus  O’Neill  commisit  multa  damna  in  spoliis, 
 rapinis,  et  praedis  in  tempore  pacis  inhabitantibus  in  Tirowen  quae 
 dederunt  ansam  et  occasionem  hujusmodi  controversiis  et  bellis. 
 Attamen  ipse  contentus  fuit  accipere  a  dicto  Henrico  satisfactionem 
 in  dictis  damnis  prout  judices  secundum  morem  et  consuetudinem 
 terrae  judicarent,  ac  etiam  contentus  fuit  remittere  tertiam  partem 
 praedictorum  damnorum  una  cum  omnibus  quae  sibi  deberentur 
 ratione  dominii  et  potestatis  pro  punitione  dictorum  damnorum, 
 dummodo  dictus  Henricus  in  futurum  se  bene  et  fideliter  ageret. 
 Verum  dictus  Henricus  hujusmodi  ordinationem  recusavit.  Quantum 
 autem  ad  filium  Baronis  de  quo  agitur  respondebat  dictus  O’Neill 
 quod  non  est  filius  Baronis  sed  alterius  bene  noti  in  iis  partibus  prout 
 per  curiam  spiritualem  judicatum  est,  ut  plenius  potest  declarare 
 dictus  Magister  Thomas  Cusacke. 
 
 9.  Item  dictus  O’Neill  toto  pectore  totisque  viribus  intendit  in 
 futurum  civiliter  vivere,  humillime  petit  a  Majestate  Bteginae  assignari 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 IB 
 
 sibi  aliquam  generosam  ex  prosapia  nobilium  Angliae  in  uxorem  et 
 inter  omnes  desiderat  copnlari  Dominae  Franciscae  germanae  comitis 
 Sussex,  quam  optat  propter  diversas  rationabiles  causas.  Si  hoc  non 
 videtur  Reginae  Majestati  convenire,  liumiliter  petit  ut  scribat  sibi 
 sua  Majestas  sua  manu  aut  subscriptione  quod  licebit  sibi  ducere 
 uxorem  ex  quocumque  alio  regno,  licet  nolit  copulari  alicui  nisi  ex 
 beneplacito  Reginae  nec  babet  in  animo  contrahere  cum  aliqua  nata 
 in  hoc  regno. 
 
 10.  Finaliter  humiliter  petit  ut  mittatur  sibi  per  dictos  Magistrum 
 Thomam  et  Robertum  a  Majestate  Reginae  remissio  seu  perdonatio 
 sub  magno  sigillo  Reginae. 
 
 §  7. — Order  passed  by  the  Seneschal  Mountgarret  and  others  of  the 
 liberty  of  Tipperary  in  favour  of  the  clergy  of  Cashel ,  confirmed 
 by  the  Lord  Deputy  the  10 tli  May,  1567. 
 
 Copia  extracta  ex  rotulo  concordat  cum  hujusmodi  proclamatione 
 apud  Cashel. 
 
 Anthony  Sentleger, 
 PerDeputatum  et  Concilium. 
 
 Quaedam  ordinaciones  et  provisiones  propter  diversas  alias  factae. 
 In  magno  Parliamento  tento  apud  Dublin  12°  Julii  anno  Invictis- 
 simi  et  illustrissimi  principis  nostri  Henrici  octavi  33°  pro  reforma- 
 tione  Inhabitantiumhujus  Regni  suiin  partibus  quae  nondum  sapiunt 
 leges  et  jura  quod  secundum  ea  jam  immediate  vivere  aut  regi  possint. 
 Rex  Angliae  suppremum  ecclesiae  caput  Rex  in  Hibernia  aucthorizatus. 
 
 Imprimis  Ordinatum  et  provisum  est  quod  Serenissimus  princeps 
 noster  Henricus  octavus  Dei  gratia  Angliae  Hiberniae  et  Franciae  rex 
 fideique  defensor  ac  in  terris  sub  Christo  supremum  caput  ecclesiae 
 Anglicanae  et  Hibernicae  reputabitur  aceipietur  et  nominabitur  impos- 
 terum  sicut  rei  veritate  semper  fuit  et  est  rex  hujus  regni  Hibernie 
 ac  ipse  et  heredes  et  successores  sui  Reges  Angliae  pro  regibus  Hiberniae 
 inperpetuum  accipientur  reputabuntur  et  nominabuntur  ab  omnibus 
 hujus  Incolis. 
 
 Jurisdictio  ecclesiastica  omnibus  ordinariis  est  auctoritate  parlia- 
 menti  concessa. 
 
 Item  ordinatum  provisum  et  constitutum  est  quod  omnes  archie- 
 piscopi  et  episcopi  ac  ceteri  pastores  hujus  Regni  exercebunt  et  fun- 
 gentur  ordinaria  eorum  jurisdictione  et  auctoritate  in  singulis  pro- 
 
14 
 
 SPICILE GIUM  03S0EIENSE. 
 
 vinciis  et  diocesiis  secundum  jus  divinum  canonicas  sanciones  et  jura 
 hujus  regni. 
 
 Laici  et  impubes  ab  usurpacione  beneficiorum  per  censuras  repel- 
 luntur. 
 
 Item  quod  laicus  aut  aliquis  infra  aetatem  debitam  non  admittantur 
 postbac  ad  aliquod  beneficium  ecclesiasticum  et  omnes  ordinarii 
 locorum  immediate  debent  deprivare  et  repellere  tales  ab  usurpatione 
 beneficiorum  per  censuras  et  paenas  ecclesiasticas. 
 
 Maneria  et  mansiones  exempta  ab  omnibus  oneribus  patriae. 
 
 Item  quod  antiqua  precipua  Maneria  episcoporum  in  quibus  con- 
 suescunt  residere  vel  in  eorum  propria  cultura  per  se  vel  per  alios  suos 
 balivos  occupare  et  tenere  :  ac  mansiones  rectorum  et  vicariorum  in 
 quibus  consuescunt  residere  vel  in  eorum  propria  cultura  per  se  vel 
 per  balivos  suos  occupare  et  tenere.  Ac  mansiones  rectorum  et 
 vicariorum  quae  non  excedunt  in  annuo  valore  summam  decern 
 marcarum  sterlingorum  erunt  liberi  et  exemti  ab  omnibus  oppres- 
 sionibus,  impositionibus,  ac  oneribus  patriae  nuncupate  Coynne  et 
 lyveraje. 
 
 Nota  simile  est  de  sacrosanctis  ecclesiae,  Caput  Jubemus:  ibi  dici- 
 tur  quod  ecclesia  ultra  ii  milium  modiorum  capax  a  militum  superka- 
 bundantia  non  excusetur  ergo  ecclesia  minorum  facultatis  minus  est 
 opprimenda. 
 
 Beneficiatus  ordine  suo  beneficio  annexo  non  iniciatus  infra  annum 
 privandus  et  patronus  presentare  potest. 
 
 Item  clericus  habens  dignitates  in  ecclesia  cathedrali  vel  beneficium 
 Curatum  infra  annum  faciat  se  promoveri  ad  sacros  ordines  et  presby- 
 teratum  et  in  ecclesia  sua  extunc  personaliter  et  continue  residiat  nisi 
 legitime  impeditus  vel  licentiatus  sit  :  secus  ipso  facto  suo  beneficio  seu 
 dignitate  praedicto  et  omni  jure  quod  in  eis  habeat  vel  se  pretendit 
 kabere  primitus  secundum  canonicas  sanxiones  in  ea  parte  praeditas 
 ita  quod  dictum  beneficium  seu  dignitas  extunc  ad  omnem  juris 
 effectum  vacat  et  vacare  in  jure  sentiatur  et  veraciter  reputatur. 
 
 Duplum  pro  furto,  &c.,  reddatur  leso  praeter  paenam  et  forisfactura 
 domino  regi  et  loci  officiario. 
 
 Item  ordinatum  est  quod  pax  praefati  Illustrissimi  domini  nostri 
 Regis  publice  proclamata  in  omnibus  civitatibus  villis  provinciis  et 
 terris  ibidem.  Et  si  aliquis  post  proclamacionem  factam  fecerit  aut 
 commiserit  aliquam  praedam  furtum  manifestum  komicidium  et  inva- 
 sionem  illegitimam  contra  pacem  dicti  Domini  Regis  delinquens  reddat 
 
SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 15 
 
 duplum  delicti  ei  in  quern  tale  facinns  sit  commission  tenebitnrqne  et 
 forisfaciat  nomine  pene  prefato  Invictissimo  domino  Regi  xx*  marcas 
 principal  domino  et  gubernatori  ibidem  snb  domino  rege  et  decim 
 marcas  inferiori  domino  sen  capitaneo  patriae  sub  illo  ubi  hnjnsmodi 
 praeda  furtum  manifestum  sen  invasio  illegitima  fuerit  commissa  et 
 perpetrata  pro  eorum  diligentia  et  provida  circumspectione  in  prose- 
 quendo  et  excipiendo  hujusmodi  malefactores  sic  offendentes. 
 
 Fur.  3a  vice  convictus  mortem  patietur. 
 
 Item  quod  quaelibet  persona  committens  aliquod  furtum  ultra 
 valorem  decim  quatuor  denariorum  apprehensus  et  convictus  pro  eodem 
 prima  vice  perdet  unam  ex  auribus  suis  secunda  vice  alteram  sedtertia 
 vice  delinquens  mortem  patietur. 
 
 Equester  uno  contentus  sit  gartione. 
 
 Item  ulterius  ordinatum  est  quod  quilibet  equester  non  habebit 
 servabit  nec  tenebit  praeter  unum  servitorem  seu  gartionem  pro  quo- 
 libet  equo  sub  paena  perdicionis  xx*1  solidorum  de  quibus  vigenti  tre- 
 decim  solidos  quatuor  denarios  cedunt  in  cisto  principal  Capitaneo  et 
 vjs  viijd  donari  Capitaneo,  &c. 
 
 Generosus  caveat  pro  ficlelitate  suorum. 
 
 Item  quod  nullus  generosus  nec  aliquis  alius  retinebit  nec  servabit 
 equestres  aut  pedestres  vocatos  turbarios  nisi  tales  pro  quorum  liones- 
 tate  etfidelitate  dominus  eorum  voluerit  se  obligari.  Dominus  eorum 
 tenebitur  redigere  nomina  servorum  suorum  hujusmodi  in  scriptis 
 adeo  quod  quilibet  alius  habere  valeat  noticiam  de  eis  traditis  nomini¬ 
 bus  eorundem  principali  capitaneo  patrie  citra  festum  pascae  proxime 
 ita  quod  principalis  capitaneus  et  exemplum  deliberare  faciet  domino 
 deputato  infra  festum  proximum  pascae. 
 
 Turbarius  absque  Domini  testimonio  capiatur  ut  vagabundus. 
 
 Item  quod  postmodum  quilibet  pedester  vocatus  turbarius  inventus 
 in  aliqua  patria  sine  domino  obligato  pro  illo  ut  prefertur  reputabitur 
 vagabundus  et  suspecta  persona.  Ita  quod  per  officiarios  Capitanei 
 patriae  servari  debeat  sub  arcta  custodia  donee  invenerit  sufiicientem 
 dominum  qui  erit  obligatus  pro  ejus  fidelitate. 
 
 Libere  Tenentes  pro  sequacibus  respondeant. 
 
 Item  quod  quilibet  generosus  habens  terras  et  liberi  tenentes 
 teneantur  responderc  domino  regi  pro  seipsis  et  eorum  sequacibus  tarn 
 ad  observandum  regiam  pacem  quam  fieri  parati  ad  respondendum 
 domino  regi  et  deputato  suo  quotiens  et  quando  ipsi  seu  eorum  aliquis 
 ex  eorum  sequacibus  vocati  fuerint. 
 
16 
 
 SFICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Ut  nullus  vivat  in  alienis  expensis  a  domo  in  domnm.  Item 
 qnod  quilibet  talis  eqnester  ant  turbarius  propriis  debet  vivere  ejus 
 expensis  aut  sui  domini  in  proprio  hospicio  nihil  exigendo  aut 
 recipiendo  in  victualibus  a  tenentibus  aliorum  vel  a  suis  propriis  pro 
 se  aut  eqnis  suis  sub  paena  vjs.  viijd.  solvendorum  domino  patrie  ubi 
 deliquit  et  sub  paena  quod  reddeat  duplicem  valorem  rei  accepte 
 tenenti  seu  Incolae  a  quo  contra  praemissa  petit. 
 
 Capitaneus  ne  utatur  coynne  et  liveri. 
 
 Item  provisum  est  quod  nullus  capitaneus  seu  alius  generosus 
 exeget  aliquas  exactiones  sive  imposiciones  nuncupatas  coynne  et 
 lyverie  de  tenentibus  aliorum  nisi  ad  tale  tempus  cum  deputatus  et 
 concilium  determinabuntur  aut  assignabunt  magna  viagia  vocata 
 hostyng’  seu  aliter  assignabunt  victualia  colligi  pro  guerra  domini 
 regis  aut  aliis  ejus  negotiis  sub  paena  reddicionis  dupli  recepti. 
 Proviso  quod  principalis  capitaneus  domini  regis  cujuslibet  patriae 
 habebit  generales  expensas  patrie  pro  necessitate  sua  et  securitate 
 personae  suae  et  pacis  ejusdem  patriae. 
 
 Placita  in  hundredis  et  curiis  maneriorum.  Item  quod  furtum 
 commissum  sub  valore  xiiijd  erit  punitum  in  curia  dominorum  qui 
 habeant  potestatem  tenendi  curiam  et  si  aliquis  furatus  fuerit  ovem 
 agnum  aut  aliquid  simile  appreciatum  sub  valore  summe  prenominate 
 forisfaciat  v  marcas  viz.  principal i  capitaneo  tres  marcas  secundo 
 capitaneo  xx8.  Dummodo  non  sit  particeps  crimlnis  pro  diligentia 
 sua  capiendo  seu  in  delinquendo  vjs.  viijd.  ei  qui  furtum  denunciaverit 
 et  omnis  qui  recipit  aut  quovismodo  defendit  talem  delinquentem 
 post  tale  delictum  incurrit  similem  penam. 
 
 Furtum  non  ematur  a  suspecto. 
 
 Item  ulterius  provisum  est  quod  nullus  emat  rem  aliquam  aut 
 valorem  quinque  solidorum  de  aliquo  suspecto  qui  de  verisimile  talem 
 rem  de  propriis  non  est  habiturus  nisi  ex  furto  quod  si  fecerit  tunc 
 hujusmodi  emptor  forisfaciet  quinque  marcas  distribuendas  modo 
 dicto  superius  et  restituet  rem  personae  cui  de  jure  restitui  debet. 
 
 Item  depopulatores  et  spoliatores  per  regiam  viam  et  omnes  alii 
 raptores  malefactores,  &c. 
 
 Pater  pro  filio  et  major  natu  pro  suis  consanguineis  satisfaciat. 
 
 Item  ordinatum  est  quod  quilibet  parens  habens  liberos  sub 
 potestate  sua  et  senior  frater  filium  juniorem  sub  gubernacione  sua 
 compensabit  eos  abstinere  ab  Invacionibus  et  spoliis  furtis  aut  aliis 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 17 
 
 similibns  delictis  que  si  de  facto  commiserint  dicti  parens  et  frater 
 non  solum  tenentur  responder*  pro  eorum  delictis  verum  etiam 
 forisfacient  paenalitates  furti  prout  supra  expressum  est. 
 
 Nullus  praepotens  aut  tribunus  provendam  asportat  ex  decimis 
 aut  beneficia  detineat  vacantia. 
 
 Item  ordinatum  est  quod  nullus  dominus  aut  nobilis  nec  aliquis 
 equester  neque  tribunus  aliquis  garbas  de  decimis  ecclesiasticis  levare 
 accipere  aut  extorquere  aliquatenus  presumat  et  quod  nullus  dominus 
 aut  aliquis  nobilis  aliqua  beneficia  ecclesiastica  vacantia  absque 
 collacione  admissione  ordinacione  et  institucione  canonica  sibi  aut 
 suis  ullo  modo  usurpare  presumat  sub  paena  juris  viz.  suspensions 
 excommunicacionis  deprivacionis  et  aliarum  censurarum  et  paenarum 
 ecclesiasticarum. 
 
 Decimas  omnes  solvere  jubentur  ecclesiae  parocbiali  messorum 
 mercede  non  dedueta.  Decime  itaque  piscium  et  silve  cedue  atque 
 focalium  solvendae. 
 
 Item  ordinatum  est  quod  omnes  Christi  fideles  fideliter  solvanfc 
 ecclesiae  suae  parocbiali  omnes  decimas  tarn  majores  quam  minores 
 mixtas  et  minutas  ac  etiam  pascuum  silve  cedue  focalium  et  grabarum 
 quas  messoribus  suis  in  autumno  pro  mercede  tribuunt  et  quod 
 piscatores  extranei  inde  decimarum  piscium  per  eos  prensorum  in  locis 
 seu  parockiis  ubi  tempore  piscature  applicant  seu  quiescunt. 
 
 Quotas  camisia  continet  ulnas  seu  cubitus. 
 
 Item  provisum  est  quod  nullus  dominus  aut  nobilis  kabeat  camisia 
 sua  ultra  viginti  cubitus  panni  linei  nec  aliquis  vassallus  aut  equester 
 kabeat  in  sua  camisia  ultra  xviij.  cubitus,  turbarius  vel  scoticus  non 
 excedunt  decim  sex  cubitus  garciones  equorum  et  ceteri  ministri 
 dominorum  non  kabebuntin  camisis  ultra  xij.  cubitus,  Coloni  vero  non 
 excedunt  decim  cubitus.  Mulieres  predictis  non  utuntur  camisis 
 croceis  :  contra  praemissa  facientes  forisfacient  gubernatori  presentium 
 statutorum  dictas  excessivas  camisias  viginti  solidos  cum  camisiis. 
 
 Executores  ejusdem  concordati. 
 
 Item  ut  predicta  omnia  et  singula  plenum  sorciantur  effectum 
 ordinatum  est  quod  dominus  tliesaurarius,  comes  Ormoniae  et  Ossoriae, 
 comes  Desmoniae  cum  assistentia  Arckiepiscopi  Cassilensis  sint 
 custodes  et  executores  presentium  statutorum  seu  ordinacionum  ita 
 quod  ipsi  levare  tenentur  omnes  paenas  seu  personalitates  predictas  ad 
 usum  domini  regis  quarum  media  pars  cedat  prefatis  domino  tkesau- 
 rario  comiti  ut  supra  comiti  Desmoniae  et  Edmundo  Cassillensi  Arcliie- 
 
 o 
 
18 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 piscopo  et  residuum  domino  regi  et  quod  ipsi  et  ceteri  homines  officiarii 
 domini  regis  in  foris  et  publicis  congregaeionibus  suis  indilate  post 
 visum  presentium  supradictum  statuta  sive  ordinaciones  palam  et 
 publice  proelament  et  publican  faciant  subpaena  indignacionis  domini 
 regis  et  forisfacture  centum  librarum  de  bonis  suis  ad  usum  domini 
 regis  applicandarum. 
 
 Johannes  Allen  Cancellarius. 
 
 George  Dublin. 
 
 Jacobus  Ormoniae  et  Ossoriae. 
 
 Ed’s  Cassilen.  Archiepiscopus. 
 
 H.  Sydney. 
 
 By  the  L.  Deputy  and  Council. 
 
 At  the  humble  petition  of  the  Prelates  and  Clergy  of  the  Cathedral 
 Church  of  St.  Patrick  of  Cassill.  It  is  agreed  by  us  the  L.  Deputy 
 and  Council  that  they  and  their  successors  shall  use  and  enjoy  the 
 full  effect  and  benefit  of  the  contents  of  this  roll  and  do  hereby 
 confirm  and  ratify  the  same  unto  them  and  their  successors. 
 
 Given  at  Dublin  this  10th  of  May,  1567. 
 
 Apud  Clonemell  die  Mercurii  post  Dominicam  in  albis  1555  in 
 Assisis  ibidem  tentis. 
 
 It  is  ordered  by  the  seneschal  and  officers  of  the  Liberty  that  the 
 Sheriff  and  Under-Sheriff  of  the  Liberty  perusing  the  concordat  of 
 the  L.  Deputy  and  Council  concerning  the  contents  of  the  said 
 freedoms  of  the  Church  and  paying  of  tithes  shall  from  time  to  time 
 see  the  effect  of  the  same  concordat  according  the  request  of  this 
 bill  put  in  execution  and  to  maintain  the  clergy  and  their  tenants  and 
 servants  in  that  behalf  as  shall  be  appertained. 
 
 Bichard  Mount  garet. 
 
 David  Both  Justice. 
 
 Walter  Hoth. 
 
 Nicholas  Whit. 
 
 Copia  vera  coneordati  aliorumque  executionum  ejusdem  in  pro- 
 vincia  Cassillensi  facta :  quia  vero  tenore  ejusdem  concordat! 
 concordasse  huic  concordato  quod  fuerat  generaliter  proclamatum 
 apud  comitatum  Catherlagh  reperi  liic  pro  assistentia  ejusdem  in 
 perpetuam  rei  memoriam  copiam. 
 
 Thadeus  Cancellarius  Leighlin. 
 
SPICILEGrIUM  OSSORIENSE. 
 
 19 
 
 §  8. — Letter  of  the  Lord  Deputy  to  Walsingham,  14th  Feb .,  1574-5. 
 
 Sir, — I  beseech  yon  procure  that  some  favourable  and  speedy 
 consideration  be  had  of  the  motions  now  sent  to  your  Lordships. 
 They  import  the  service  partly  and  my  credit  partly,  notwithstanding 
 they  had  not  been  now  sent,  save  that  there  is  an  occasion  to  send 
 away  hence  one  Creagh,  a  Romish  thing  that  wonderfully  unfitteth 
 this  people,  and  hindereth  the  Archbishop  of  Dublin’s  godly  endea¬ 
 vours  to  promote  religion,  which  hath  enforced  him  to  be  importunate 
 unto  me  for  the  sending  of  him  away.  The  motions  that  I  send  withal 
 I  refer  to  your  favourable  solicitation.  The  first,  for  the  Bishoprick 
 of  Killowe,  is  but  for  credit,  first  for  myself  to  be  able  to  advance 
 such  as  deserve  well  (as  sure  lie  that  I  have  written  for  hath)  and 
 next  for  him,  the  better  to  enable  him  to  serve  Her  Majesty.  The 
 second  tendeth  to  the  furtherance  of  Justice,  and  not  without  need, 
 though  her  Majesty  bear  a  little  extraordinary  charge.  The  third  is 
 for  the  new  survey  of  her  Majesty’s  lands,  which  respecteth  so  much 
 her  Majesty’s  profit  as  I  wish  it  had  been  remembered  sooner,  and  do 
 therefore  pray  that  it  may  be  considered  of  speedily.  The  fourth  and 
 last  is  but  for  her  Majesty’s  gracious  and  favourable  allowance  of 
 those  that  I  have  chosen  to  be  her  Majesty’s  sergeant-attorney  and 
 solicitor,  a  thing  done  heretofore  in  the  like  case,  and  I  would  be 
 sorry  but  that  I  might  have  as  much  credit  as  others  have  had 
 before.  Truly,  Sir,  nothing  but  their  very  worthiness  hath  moved 
 me  to  make  choice  of  these  3  men,  and  therefore  I  wish  her  Majesty’s 
 letters  of  allowance  did  carry  so  much  as  might  both  comfort  them, 
 and  also  make  them  acknowledge  themselves  beholding  unto  me.  I 
 have  thus  touched  over  these  motions  referring  the  fuller  declaration 
 of  them  to  the  generall  letters  wherewith  you  are  to  be  imparted. 
 
 I  wrote  unto  you  not  long  ago  on  the  behalf  of  my  servant 
 Leveret,  this  bearer,  praying  you  to  be  a  means  to  procure  him  a 
 state  of  more  certainty  than  I  have  granted  him  in  the  office  of 
 Second  Chamberlain  of  this  Exchequer,  for  the  which  I  thought  him 
 worthy  before  I  admitted  him  to  it.  I  have  now  written  earnestly  to 
 my  Lords  Treasurer  and  Chamberlain  to  pray  their  furtherance  for 
 him  :  (and  as  I  have  written  unto  them  both)  I  feel  myself  as  it  were 
 bound  in  conscience  to  do  them  good  that  serve  me  well  and  painfully 
 as  this  bearer  hath  done  :  and  to  turn  me  to  do  it  of  mine  own  (which 
 is  not  mine  ease),  and  to  be  refused  suche  reasonable  means  as  this 
 
20 
 
 SPICILEGIXJM  OSSORIENSE. 
 
 is  by  her  Majesty’s  help,  where  only  her  service  makes  me  beholding 
 to  any  man,  I  seek  anything  for,  I  may  think  my  hap  ill,  and  my 
 credit  worse.  But  more  than  my  friends  may  commodiously  do  for 
 me  or  mine,  I  am  not  to  look  for.  And  assuring  myself  of  so  much, 
 which  I  will  deserve  to  the  most  of  my  power,  I  end  with  my  most 
 hearty  commendations,  craving  pardon  for  being  always  thus  trouble¬ 
 some  unto  you. 
 
 From  the  Castle  of  Dublin,  the  14th  of  February,  1574. 
 
 Yours  boundenly  assured  to  command, 
 
 W.  Fitzwillam. 
 
 (Addressed)  To  the  right  honorable  Mr.  Francis  Walsingham,  one 
 of  her  Majesty’s  principal  secretaries  at  the  Court. 
 
 (Endorsed)  Feb.  14th,  1574. — From  the  L.  Dep.  of  Ireland. 
 
 §  9. —  The  Answer  of  the  Earl  of  Kildare  to  the  Interrogatories 
 regarding  Stukeley,  proposed  the  8th  day  of  December,  1575. 
 
 1.  The  said  Stukely  was  at  my  house,  but  in  no  secret  conference. 
 
 2.  I  sent  not  Phelim  O’Chonnor  with  him,  for  that  he  was  become 
 Stukeley’s  man  before,  and  came  with  him  to  the  town  of  Kilka,  so 
 far  as  I  remember,  and  was  put  to  him  by  me  before.  As  for  the 
 two  horses,  the  one  I  had  given  him  a  twelvemonth  before  or  more, 
 which  was  the  sorrel  curtail,  the  other  he  bought  of  me,  and  gave  me 
 ten  pounds  for  him.  For  when  Stukeley  came  first  to  Ireland,  it  was 
 thought  by  all  report  that  he  was  coming  into  the  kingdom,  and  not 
 departing  into  Spain. 
 
 3.  He  brought  no  message  to  me.  As  for  the  rest  of  the  article, 
 it  is  out  of  my  remembrance  wbat  became  of  him,  for  I  had  no  more 
 to  do  with  him,  but  saw  him  go  up  and  down  in  the  country  parts  as 
 others  did  till  he  had  his  pardon. 
 
 4.  I  sent  no  message  to  the  said  James  by  none,  save  only  that  I 
 sent  him  answer  to  a  letter  which  he  sent  to  me  touching  the  farm 
 of  Coshma.  As  for  Teig  Mahony  named  in  your  Article,  if  that  be 
 not  the  name  of  the  boy  that  came  to  me,  I  know  him  not. 
 
 5.  I  never  saw  no  such  Bull.  Howbeit  I  heard  talking  of  such  a 
 Bull. 
 
 6.  I  hear  it  is  alleged  that  Phelim  Ochonnor  should  be  taken  by 
 the  soldiers  at  Mainoth  ;  I  never  saw  him  apprehended  by  any  of 
 
ST'ICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 21 
 
 them,  but  they  took  his  horse  from  him,  and  considering  the  said 
 Phelim  came  to  me  in  a  message,  I  caused  them  said  soldiers  to 
 deliver  him  his  horse  again. 
 
 G.  Kildare. 
 
 (Endorsed)  8th  December,  1575. — The  Earl  of  Kildare’s  answer  to 
 six  articles  regarding  Stukeley. 
 
 10 .—Interrogatories  ivheareupon  Myler  Ilusse ,  Stiwarde  to  Therle 
 of  Kyldare  ys  to  be  examined ,  beside  the  depositions.  December 
 the  7th,  1575. 
 
 1.  Ffyrst  whether  Thomas  Stukele  was  in  secreate  conference 
 wth*  Therle  of  Kyldare  at  his .  bowse  of  Kylka  two  dayes  before  his 
 his  going  to  Spaine  or  no. 
 
 2.  Whether  the  said  Meyler  was  present  at  the  same  tyme  and 
 whate  theffect  thereof  was. 
 
 8.  Item. — Whether  the  forsaidErle  sent  then  one  Phelim  ochonnor 
 and  another  of  his  horskepers  wth-  two  his  best  sadle  horses  wth'  the 
 said  Stukele,  and  for  whate  purpoos. 
 
 4.  Item. — When  the  said  Phelim  returned  from  Stukele  to  Therle 
 back  what  message  he  brought,  how  Therle  vsed  him  and  to  whate 
 place  he  put  him  to  be  kept,  till  he  sued  for  his  pardon. 
 
 5.  Item. — Why  the  aforsaid  Myler  wylled  John  Walshe,  when  he 
 went  a  hunting  or  fowling  wth-  his  piece  or  crosbow  to  kyll  Phelim 
 ■oconnor  yf  he  mought. 
 
 6.  Item. — What  message  the  Erie  sent  to  James  fitz  morishe 
 before  his  going  to  fraunce,  and  by  whom..  And  yf  he  sent  anny 
 messages  to  him  at  anny  tyme  by  Teige  mc  Mahowne  J.  Hicky  or  noe. 
 
 7.  Item. — 'Whether  Therle  had  anny  intelligence  from  the  frencke 
 king  or  spannishe  king,  and  yf  in  Shane  o  neyles  tyme  and  specially, 
 when  one  Mathew  Seine  now  byshcp  of  Corke  came  from  fraunce  wth 
 lettres  to  Shane  o  neyle  in  ST  Nicholas  Ardnolds  government  in 
 Erlande,  and  whether  the  said  intelligence  was  imediatly  from  anny 
 the  said  king,  or  how  it  was. 
 
 8.  Item. — Whether  Husse  was  priuie  to  Cruaghes  escape  owte  of 
 the  Castell  of  Dublin  and  why  he  willed  Lawerence  Walshe  to  goe 
 wttu  him  and  John  Walshe  to  stay. 
 
 9.  Item. — Yf  he  knew  of  anny  bull  or  dispensation  had  for  Therle 
 ys  doughter  ys  mariadge  and  who  weere  priuie  of  yt,  and  how  the 
 same  was  receaued. 
 
22 
 
 SPICILE GTUM  OSSORIENSE. 
 
 10.  Item. — Wliate  euill  disposed  persons  or  rebels  they  weere  tha 
 had  conference  wth-  Therle  in  Kylka  in  wynter  1574  by  night  secreatly. 
 
 11.  Item. — Wliate  he  knoweth  of  Therle  of  Kyldare  ys  vnlawfull 
 doings  or  sayings. 
 
 12.  Item. — Whether  Therle  tooke  Phelim  Ochonnor  from  the 
 sowdiors  in  Mainothe  towne  abowt  Christmas  last  being  apprehended 
 for  treason,  or  when  he  so  tooke  or  rescowed  him  from  them. 
 
 13.  Item. — What  lettres  he  sent  since  his  imprisoment  to  anny 
 whate  theffect  of  them  weere.  And  yf  he  sent  lettres  to  anny  his 
 cuntremen  heere  students  at  the  lawe. 
 
 (Endorsed)  Articles  wlierevppon  Myler  Husey  is  to  be  examined,  put 
 
 downe  bv  Mr.  A.  &  Mr.  D. 
 
 §  11.  The  examination  of  Meyler  Hussey  this  Seventh  of  December 
 
 1575,  upon  Interrogatories  • 
 
 1.  To  the  first  he  saith,  that  he  remembreth  well  that  Thomas 
 Stewkeley  came  to  the  Earl  of  Kildare’s  house  at  Kilka,  and  took  his 
 leave  of  my  Lord  and  had  talk  with  the  said  Earl,  about  an  hour  or 
 two  a  little  before  his  departing  out  of  Ireland,  but  whether  he  tarried 
 at  Kilka  all  night  or  no  he  doth  not  well  remember. 
 
 2.  To  the  second  he  saith,  that  he  this  examinate  was  present 
 when  Thomas  Stewkeley  did  talk  with  my  lord  in  his  great  chamber, 
 and  my  lord  brought  Thomas  Stewkeley  to  his  house,  but  what  the 
 talk  was  he  knoweth  not,  saving  that  it  was  thought  then  that  Thomas 
 Stewkeley  made  his  voyage  for  England,  and  he  heard  the  Earl 
 require  Thomas  Stewkeley  to  do  .his  hearty  commendations  to  the 
 Earl  of  Pembroke  when  he  took  his  farewell. 
 
 3.  To  the  third  he  saith,  that  the  said  Earl  did  send  a  horse  to 
 Thomas  Stewkeley  being  a  sorrel  curtal  as  he  remembreth,  but 
 whether  Phelim  O’Chonnor  was  sent  with  the  horse  or  no,  he  cannot 
 tell.  And  whether  my  lord  did  give  unto  Thomas  Stewkeley  any 
 other  horse,  or  no,  he  knoweth  not,  but  he  saith  that  one  Reylee 
 being  a  horse  boy,  but  not  belonging  to  my  lord,  did  go  with  Thomas 
 Stewkeley  at  the  self  same  time,  but  what  horse  he  had  he  knoweth 
 not,  and  whether  the  sorrel  curtal  was  given  or  sold,  he  cannot  tell. 
 
 4.  To  the  fourth  he  saith  that  when  Phelim  returned  from 
 Stewkeley,  he  complained  grievously  of  Stewkeleys  hard  dealing  with 
 him,  saying  that  he  did  cast  him  off  as  a  salvagios,  and  would  not 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 23 
 
 relieve  him  whereupon  the  Earl  said,  that  he  looked  for  no  better  at 
 Stewkeley’s  hands  towards  any  of  his,  and  therefore  willed  Phelim  to 
 be  of  good  cheer,  and  suffering  him  to  go  abroad  and  to  come  to  his 
 house  when  he  would,  he  promised  to  get  him  his  pardon,  as  he  did 
 indeed.  But  for  any  message  or  letters  sent  by  Stewkeley  he  doth 
 not  remember  any  at  all. 
 
 5.  To  the  fifth  he  saith,  that  John  Walshe  said  to  this  examinate 
 that  Phelim  was  but  a  knave,  and  if  he  could  meet  him  well  when  he 
 was  a  fowling,  he  would  kill  him  with  his  piece.  But  this  examinate 
 did  solemnly  affirm  and  swear  by  the  hand  of  God,  that  he  himself 
 did  never  use  any  such  speech  to  John  Walshe,  touching  the  killing 
 of  Phelim,  although  he  had  a  great  misliking  of  the  man,  for  his 
 lewd  life,  being  a  notorious  thief,  and  a  spoiler  of  his  tenants. 
 
 6.  To  the  sixth  he  saith,  that  he  doth  not  know  of  any  messages 
 sent  by  the  Earl  to  James  Fitzmaurice  at  any  time,  or  neither  doth 
 he  know  that  ever  he  did  send  Teige  Jhyckye  in  any  message  to 
 James  Fitzmaurice. 
 
 7.  To  the  seventh  he  saith  that  he  doth  verily  believe  the  Earl 
 had  never  any  intelligence,  either  from  the  French  king,  or  from  the 
 King  of  Spain.  And  touching  Matthew  Seyne*  now  Bishop  of  Cork, 
 he  saith  that  he  heard  he  was  in  prison  at  Dublin  a  long  time  for 
 bringing  over  of  letters,  but  whether  the  same  came  from  Rome,  or 
 from  any  king,  he  knoweth  not. 
 
 8.  To  the  eighth  he  saith,  that  both  Laurence  and  John  Walshe 
 went  out  of  Dublin  with  Creaghe,  but  which  of  them  was  the  cause 
 of  his  escape,  this  examinate  knoweth  not,  but  for  himself,  he  saith 
 that  he  was  never  privy  to  that  escape,  and  thinketh  verily,  that  either 
 one  of  them,  or  they  both,  did  seek  his  enlargement,  to  have  a  remand 
 for  him  in  Spain,  being  counted  a  very  holy  man  throughout  Ireland. 
 And  he  utterly  denieth  that  either  he  wdlled  Laurence  Walshe  to  go 
 with  Creaghe,  or  John  Walshe  to  stay. 
 
 9.  To  the  ninth  he  saith,  that  touching  the  Bull  or  dispensation 
 for  my  lord's  daughter’s  marriage  with  the  Baron  of  Delvin,  he  never 
 heard  speech  of  any  such  thing  before  this  time,  much  less  is  he 
 privy  to  it. 
 
 10.  To  the  tenth  he  saith,  that  he  doth  not  know  of  any  rebels 
 that  came  this  last  winter  by  night  secretly  to  my  lord,  but  he  well 
 remembreth  that  Hornecke  Shane  and  Edmund  boy  Seyxe  did  lie  in 
 my  lord’s  house  one  night  at  the  least  at  Kylka,  but  whether  it  was  in 
 
24  SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 winter  or  no  he  doth  not  well  remember,  which  was  for  the  Sheriff’s 
 matter,  as  the  report  was.  And  as  for  Rory  Ogge  and  his  company, 
 he  came  to  Kylka,  and  spake  with  him  there,  and  at  Bearrowe,  two 
 several  times,  and  it  was  said  he  spake  touching  the  Sheriff  and 
 Richard  Garrot’s  brother. 
 
 11.  To  the  eleventh  he  saith,  that .  concerning  the  Earl’s  unlaw¬ 
 ful  dealings,  the  cutting  of  one’s  nose  off,  which  he  did,  is  not  to  be 
 liked,  although  the  said  party  was  charged  to  have  stolen  his  deer. 
 And  for  the  Earl’s  incontinent  life  touching  his  own  body,  he  saith 
 the  same  deserveth  punishment  of  God.  For  his  exactions,  extor¬ 
 tions,  or  such  like,  he  knoweth  not  that  he  hath  used  any  such 
 unlawful  damages  since  the  complaint  was  made  of  him  here  in 
 England,  in  the  Earl  of  Sussex’s  time.  Touching  his  speech  either 
 against  the  State  or  our  Sovereign,  he  saith  that  he  hath  heard 
 nothing,  saving  that  the  Earl  was  somewhat  jealous  because  the 
 Queen  was  not  so  bountiful  to  him  as  he  looked  for  and  as  he  thought 
 he  had  deserved. 
 
 12.  To  the  twelfth  he  saith,  that  the  Earl  required  the  soldiers 
 of  Maynooth  not  to  deal  with  Plielim  O'Chonnor,  because  he  was 
 under  his  protection, .and  so  the  soldiers  did  not  deal  with  him,  but 
 delivered  him  to  my  lord,  with  whom  he  did  ride  towards  Dublin,  but 
 how  far  of  the  way  he  know7eth  not. 
 
 13.  To  the  thirteenth  he  saith,  that  he  did  write  to  James  Knowte 
 his  man,  a  letter  for  money  to  pay  for  his  irons  and  other  necessaries 
 at  which  the  lieutenants  hand  is.  But  for  writing  of  any  letters,  or 
 sending  of  messages  to  any  students  at  the  law  or  to  any  others,  he 
 denieth  the  same  utterly. 
 
 Meyler  Husey. 
 
 this  seventh  of  December,  1575. 
 
 Before  us. 
 
 Thomas  Wilson. 
 
 Owen  Hampton. 
 
 (Endorsed)  7th  December,  1575. — The  examination  of  Meyler  Husey 
 
 to  the  thirteen  interrogatories. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 25 
 
 IV. 
 
 On  the  Punishment  of  some  of  the  Persecutors  of  the  Faith 
 
 in  Ireland,  circa  A.D.  1606. 
 
 (From  the  MSS.  in  the  Royal  Library,  Brussels.) 
 
 Magna  supplicia  a  persecutoribus  aliquot  Catliolicoriim  in  Ibcrnia 
 sumpta. 
 
 Anno  1577.  Guilielmus  Drurius  Anglus  Iberniae  Prorex  citatus 
 a  Rmo.  Patricio  Heli  Franciscano  Episcopo  (quem  ob  religionis  solius 
 caussam  uno  cum  religioso  fratre  addixerat  morti)  ad  Cbristi  tribunal 
 rationem  facti  redditurus  repente  gravissimo  morbo  correptus,  furens 
 et  blasphemans  paullo  post  interiit.  Eius  certe  funebri  die  tales 
 tenebrae,  tonitrua,  fulgura  fuerunt,  cuiusmodi  prius  et  posterius 
 Ibernia  non  noverat. 
 
 Quo  tempore  Baro  Graius  proregebat  in  Ibernia  totusque  erat  in 
 insectandis  Catbolicis,  insimulans  eos  falso,  quod  Jacobo  Mauritiadi 
 et  Sandero  (qui  a  Gregorio  XIII.,  suppetiolas  Catbolicis  duxerant) 
 faverent,  quodque  Hirclaeum,  Tannerum,  aliosque  Episcopos  ac  sacer- 
 dotes  qui  praedictorum  complices  erant  impensius  foverent ;  inventus 
 est  Bobertus  Dillonus  codes  equestris,  et  supremi  Senatorii  ordinis, 
 ambitiosissimi  et  perfidissimi  ingenii  vir,  qui  plurimos  et  nobilissimos 
 Episcoporum  et  sacerdotum  patronos  prodebat,  reosque  laesae  majes- 
 tatis  peragebat.  Yacb  !  quot  ille  nobiles  familias  quot  perillustres 
 heroes  evertit,  quantumque  patrii  sanguiuis  per  summurn  nefas 
 exsuxit  ?  Cum  igitur  undique  sacerdotes  disquirerentur  et  vix 
 uspiam  tuti  esse  possent,  immaculata  Deipara  Virgo  devotissimo 
 famulo  suo  Patricio  Nigramo  sacerdoti  opportune  voluit  subvenire. 
 Nocte  igitur  in  multo  splendore  apparuit  Alsonae  Fitzimon  coniugi 
 Richard!  Bellingi  inclvti  iuris  consulti,  turn  Donamori  prope  Dubliniam 
 degenti,  edocens  illam  Patricium  confestim  quaerendum  ad  mortem 
 ideoque  statim  esse  occultandum.  Surgeret  igitur  ut  eum  accerseret 
 et  occultaret  in  cripta  quam  infra  lapidem  in  pennario  reperriet. 
 Obsequitur  tandem,  non  tamen  sine  tergiversatione  Alsona  ducitque 
 Patricium  ad  latibulum  quod  non  absque  difficultate  offendit.  Gradus 
 erant  ad  descendendum,  lectus,  mensa,  et  caetera  necessariis  usibus 
 commoda  visusque  locus  non  minus  amoenus  quam  securus.  Tantisper 
 illic  delituit  Patricius,  donee  abeuntibus  satellitibus  Alsona  a  clemen- 
 tissima  Dei  matre  monita,  ilium  evocavit.  Quo  egresso  lapideque  ut 
 
20 
 
 SPICILEGimi  OSSORIENSE. 
 
 prius  reposito  cum  postc-a  curiose  locum  perlustrare  cuperent,  nullum 
 eius  vestigium  fodiendo  et  laborando  percipere  uuquam  potuerunt.  Ego 
 certe  hoc  affirmare  nolui,  priusquam  non  modo  optima  ilia  matrona 
 verum  plures  alii  omni  exceptione  maiores  sanctum  jusjurandum  de 
 rei  veritate  interposuissent.  Caeterum  Graius  file  Prorex  a  Regina 
 ipsa  multifariam  ob  feritatem  et  impietatem  obiurgatus,  provinciam 
 abdicare  et  despectus  ab  aula  exulare  coactus  est.  Robertus  vero 
 Dillonus  Deo  et  hominibus  exosus  tandem  perduellionis  accusatus 
 omnique  dignitate  spoliatus  difficulter  furcam  evasit ;  dicebatur  nisi 
 ex  moerore  praematura  morte  fuisset  exstinctus. 
 
 Anno  1581  in  Yohilla  civitate  decurio  ex  cohorte  centurionis 
 Piersei,  cum  duobus  militibus  centurionis  Tanneri  deturbavit  blas- 
 phemavit  combussit  crucem  repertam  inter  rudera  caenobii  domini- 
 canorum.  Ille  phraenesi  et  caecitate  correptus  a  cruce  etiam  ut 
 aiebat  oppressus  reptans  per  plateas  exspiravit  intra  biduum,  isti 
 pediculari  morbo  evecti  ex  foetore  intollerabili  non  elati  sed  extracti 
 sub  dio  iacuerunt  volucrum  et  ferarum  pabulum. 
 
 Anno  1594  in  eadem  civitate  Puritanus  Anglus  pseudoecclesiastes 
 Joannis  Doudali  equitis  et  centurionis,  in  Deum  divosque  saepe 
 blasphemus  tandem  in  Deiparam  et  salutationem  angelicam  acerbius 
 invectus  est.  Illarn  non  esse  in  mulieribus  benedictam  sed  et 
 Angelum  Gabrielem  (nescio  ob  quam  caussam)  fuisse  veneficum 
 impiissime  asseruit.  Is  vero  nocte  sequenti  decumbens  expetiit  socii 
 pugionem,  ut  mandato  caecodaemonis  quemadmodum  aperte  profite- 
 batur  seipsum  confoderet.  Denegante  et  flagitium  deprecante  socio 
 sequenti  die  ad  mare  innixus  baculo  quod  senex  esset  progressus  est 
 cumque  exorasset  minusculis  litteris  :  Thomas  Lyts  se  submergit ; 
 togatus  processit  pectore  tenus  in  aequor.  Accurrentibus  qui 
 retraherent,  fluctibus  caput  suum  ipse  involvit  continuitque  donee 
 desiit  vivere.  Centurio  ille  eques  ex  dedecore  et  ignominia  professioni 
 suae  aspersa,  maxime  commotus,  cadaver  altissima  pertica  transfossum 
 in  ipsa  arena  sepeliri  fecit.  Attamen  vel  a  lupis  vel  a  Daemonibus 
 abreptum  disparuit. 
 
 Anno  1599  praesidiariis  in  castro  Cahirensi  non  sufficiebat  sylva 
 vicina  ad  focum  sed  tectum  sacelli  crucemque.  libuit  comburere. 
 Communicata  igitur  ope,  ex  tecto  et  cruce  quantum  jumentum 
 perferre  potuit,  ad  stationem  transtulerunt.  Verum  concidente 
 mortuo  iumento  horror  et  poenitentia  facti  coeteros  occupavit.  At  vero 
 centurio  animosior  crucem  cum  parte  tecti  in  ignem  proiecit.  Subito 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 27 
 
 ferventissime  flagrans  et  miserrime  vociferans  ad  paradromidem 
 castri  conscendit  ibique  excubitori  sciscitanti  quorsum  evaderet,  res- 
 pondit  ad  praecipitium  imperio  Domini  sui  et  una  cum  verbo  sese 
 praecipitans  in  praeteriabentem  fluvium,  non  amplius  comparuit. 
 
 Anno  eodem  in  Laginia  in  castro  Elicio  Jacobus  Deureux  apostata 
 sacerdos  se  gerebat  officialem  haeretici  superintendentis.  In  sacello 
 loci  S.  Joannis  Baptistae  imaginem  conspiciens,  in  vilem  obscurum- 
 que  angulum  sordibus  obsitum  iussit  proiici  :  eodem  momento 
 paralysi  affectus,  impotens  a  suis  in  coemiterium  elatus  est  statimque 
 in  summo  foetore  impiam  animam  efflavit.  Cadavere  vero  eius  in 
 loco  quern  imagini  deputavit  liumato,  ipsa  imago  priori  loco  restituta 
 est. 
 
 Anno  item  eodem  Gualterus  Ballus  vere  vir  Belial  senator 
 Dublinensis  (tarn  impius  filius  in  matrern  quam  decrepitae  aetatis 
 traxit  invitam  in  concilium  impiorum  et  in  viam  peccatorum,  quam 
 sacrilegus  investigator  Christianorum  Domini  seu  sacerdotum)  magno 
 comitatu  Patrem  quendam  Franciscanum,  Patremque  Soctis'  Jesu 
 rimabatur,  eosque  tantum  non  intercipiebat :  spe  tandem  delusus 
 domum  remeans  rabidus  spiransque  blaspbemias  coeteris  sacerdotum 
 persecutoribus  in  inferno  se  subito  aggregavit. 
 
 Anno  1600  Henricus  Wallopus  Anglus  ex  secretion  Senatu  et 
 regni  proquaestor  qui  Catbolicorum  cruentus  et  implacabilis  semper 
 fuit  persecutor.  Is  cum  coniuge  eiusdem  furfuris  et  Domina  Sentlen- 
 gera  aliisque  primariis  Puritanis,  ritus  et  exsequias  ecclesiasticas 
 tanquam  papisticae  superstitionis  reliquias  consuevit  inter  reliquas 
 blaspbemias  irridere  et  exsibilare.  Tandem  vita  excessit  sed  adeo  cum 
 intollerabili foetore  ut  nulli  fautorum  quantumvis  libentes  eius  cadaveri 
 accedere,  nedum  parentare  possent.  Igitur  non  aliud  ei  templum 
 fuit  quam  cloaca  vel  infernus,  non  alia  vero  iusta,  quam  nefandae 
 sectae  exsecratio  ac  divinorum  iudiciorum  in  has  cedros  Libani 
 grata  commemoratio.  Idem  prorsus  et  eodem  modo  accidit  praecipuis 
 exsequiarum  contemptoribus,  ut  coniugi  praedicti  Wallopi  necnon 
 Antonii  Sentlengeri  plurimisque  aliis  Puritanis  ut  iam  vulgare  sit 
 dubium  an  Puritani  quo  magis  primarii  fuerint  eo  certius  corpore 
 simul  et  anima  ad  inferos  deportentur. 
 
 Anno  eodem  Radulphus  Lanaeus  eques  Regii  excercitus  censor 
 senatus  supremi  consultor  sagaciter  indagabat  sacerdotes  :  eius  statim 
 tota  domus  totaque  supellex  tarn  repente  noctu  deflagravit  ut  cum  in 
 frequenti  habitaret  platea,  et  aedes  turris  ex  solidis  essent  lapidibus, 
 
28 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 ipsos  tamcn  excubitores,  nedum  coeteros  latuit  incendium  et  omnibus 
 stupentibus  vix  cineres,  vix  ulla  vestigia  superfuerunt.  Mirum  quam 
 anxie  hoc  sectarii  silentio  contegere  voluerunt.  Idem  cum  supremum 
 clausisset  diem  ubi  sepultus  fuit  incertum  :  certum  autem  est  urnae 
 absque  cadavere  fuisse  parentatum. 
 
 Anno  1602  Jacobus  Latwarus  Anglus  Puritanus  et  si  Deo  placet 
 Doctor  Tkeologus  magnusque  Proregis  sacellanus  obiit.  Is  ut 
 quendam  Patrem  Societatis  ex  diuturno  carcere  liberaret  egregium 
 equum  sponsione  accepit,  fefellit  pignoratam  fidem.  Accidit  ut  eidem 
 equo  insidens,  cum  ex  oborto  aliquo  strepitu  ferociens  equus,  paululum 
 submovisset  alium  e  turba  ab  aliquo  nemini  praeviso  glande  pone 
 auviculam  salvo  toto  reliquo  exercitu  traiiceretur  auribus  multorum 
 multum  imposuerat  auribusque  ipsius  impositum  fuit  quo  intra 
 biduum  audire  et  vivere  destitit. 
 
 Anno  1603  ex  nobili  Donagalensi  monasterio  deturbantur  decrepiti 
 quidam  monacki  qui  ab  obtatu  Haereticorum  dissiti  suo  utcumque 
 favebantur  coenobio,  viceque  eorum  praepostere  substituebantur 
 praesidiarii.  Cum  ut  fit  sacratum  isti  locum  nefarie  polluerent  nec 
 aliquid  quod  possent  non  propkanarent  et  diruerent  factum  est  ut  cum 
 in  portu  et  certe  non  proxime  adesset  navis  in  qua  maxima  copia  erat 
 tormentarii  pulveris,  ex  coelo  misso  fulmine  incensus  est  latens  ille 
 pulvis  simulque  ac  fuit  inflammatus  magno  venti  flatu  deferebatur  in 
 tectum  coenobii  dictoque  citius  integram  cokortem  absumpsit.  Non 
 absimilis  longe  ante  fuit  Deorensis  monasterii  violatornm  interitus 
 anno  itideml570  a  fulmine  (quod  raro  accidit  in  Iberna)  et  tormen- 
 tario  pulvere  quingentis  simul  militibus  incineres  redactis. 
 
 Anno  1603  Adamus  Loftus  Anglus  apostata  sacerdos  et  totius 
 regni  cancellarius  saepe  credebatur  ex  remorsu  conscientiae  ad 
 resipiscentiam  propendere.  Longe  lateque  serpebat  ilia  suspicio  et 
 ad  ipsos  regni  moderatores  pertingebat.  Timens  sibi  Adamus  ne  ex 
 ea  imminuereter  ipsi  dignitas,  occurrere  voluit  infamiae,  ut  interpre- 
 tabatur,  disserendo  contra  Catkolicam  de  purgatorio  doctrinam.  Dies 
 concioni  kabendae  condicebatur  ipsum  festum  animarum.  Ob  rei 
 novitatem  quia  ut  emeritus  (non  enim  multum  octogenario  aberat)  ab 
 illo  officio  diu  vacabat,  ingens  erat  confluxus  et  ut  proprius  adessent 
 ad  melius  audiendum  concertatio  :  vix  exorsus  torminibus  ventris 
 accerrime  urgeri  caepit  primo  expallescere  vocem  remittere  silere 
 vultum  kumerosque  contrakere  gravissime  laborare  percipiebatur 
 tandem  exonerato  ventre  non  tantum  strepitu  sed  foetore  toti 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 29 
 
 mnltitudini  apprime  intentae  patellam  condone  habenda  magis 
 idoneam  proposuit  nec  nlterius  progredi  potuit.  Qui  purgationem 
 animarnm  improbare  voluit  purgation e  corporis  caussa  cedere 
 coactus  est. 
 
 Anno  1603  longa  regni  Elizabetbae  epitasis,  tragica  catastrophe 
 tanquam  suorum  facinorum  idonea  coronide  debebat  absolvi.  Totis 
 44  annis  nec  per  favores  allicere  nec  per  furores  impellere  ducentos 
 ex  universo  Hibernico  populo  in  suam  haeresim  potuerat  saepe  etiam 
 ne  illam  patriam  ut  Angliam  sanguine  ad  eluendum  Religionis 
 candorem  purpuraret  obstitit  vel  procerum  aliquorum  vel  totius  populi 
 ad  propugnandum  suam  avitam  fidem  explorata  propensio.  Nunc 
 autem  pulsi  erant  ex  Ibernia  Hispani,  depauperata  tota  regio,  comes 
 Tironensis  valde  debilitatus  omnes  a  resistendo  impotentes  et 
 nullum  subesse  videbatur  obstaculum  quo  minus  vel  inviti  fierent 
 sectarii.  Instigabant  Puritani  pestes  et  eversores  regnorum.  A 
 Dublinia  primaria  civitate  ad  quam  credebant  reliquam  Iberniam  se 
 facile  composituram,  exordiri  placuit,  conscriptis  quadraginta  con- 
 fessoribus,  plurimisque  quadruplatoribus  apparitoribus  et  carcerum 
 praefectis,  disseminatisque  undequaque  terrorum  et  periculorum 
 rumoribus.  Tandem  condicto  die  tribnnali  ad  severitatem  et  maies- 
 tatem  valde  composito  sistitur  senatus  populusque  Dubliniensis. 
 Eeginae  immensa  dementia,  et  plurima  in  illam  civitatem  benemerita, 
 nec  non  antiqua  et  intemerita  in  suos  Reges  Dubliniensium  fides 
 gravi  et  accurata  oratione  laudantur.  Solummodo  superesse  dicebatur 
 ut  qua  observantia  in  reliquis  semper  fuissent,  pari  etiam  in  amplec- 
 tenda  evangelica  luce,  quam  Regina  semper  voluit,  nunc  autem  morti 
 proxima  debuit  propagare  uterentur.  Obsequentes  omni  bonore, 
 detrectantes  omni  supplicio  protinus  esse  afficiendos.  Brevi  respon- 
 sione  opus  esse,  et  in  alterutram  partem  definita.  Responsum  est 
 igitur  una  omnium  (dempta  unius  et  alterius)  consensione  potestati 
 Caesaris  suas  fortunas  omnes  vitasque  ipsas  permitti,  Deo  autem 
 fidem  Religionem  quedeberi  et  servari  illam  fixam  et  immutabilem 
 suam  esse  sententiam.  Yultibus  igitur  verbisque  atrocibus  iubentur 
 senatores  civesque  selecti  in  perpetuum  carcerem  abripi.  Reliqui 
 etiam  ordine  omnes  suo,  non  maiorem  praestolari  gratiam  admo- 
 nentur.  Sed  gnari  eius  quod  dixit  Abner  Periculosam  esse  despera- 
 tionem  :  ac  prospicientes  obfirmatos  esse  in  avita  religione  universos, 
 frementes  frendentesque  coguntur  ab  incepto  desistere,  illosque 
 celeberrimos  Cbristi  confessores  (qui  praeclara  constantia  impetum 
 
30 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 omnium  quae  contra  Iberniam  fiebant  periculosissimum  eluserunt) 
 post  quinque  septimanarum  carceres  emancipare  :  quique  iis  animum 
 addidit  ad  resistendum  Deus,  idem  qui  neminem  patitur  tentari  supra 
 id  quod  potest  de  coelo  prospexit  ut  audiret  gemitus  compeditorum ; 
 et  sustulit  illis  e  vivis  Elizabetkam,  praefecitque  Eegem  qui  ex  morte 
 utriusque  parentis,  suaque  ipsius  captivitate  expertus,  indolem  Puri- 
 tanorum,  immanemque  eorum  insolentiam  compesceret.  De  utrisque 
 Elizabetba  et  Puritanis,  paucis  diebus  postquam  Catkolicos  Dublini- 
 enses  exercuerunt,  exegit  divina  aequitas  iustissimum  hoc  supplicium. 
 Audita  vero  Reginae  morte,  Deus  immortalis  !  quis  Catkolicorum 
 Ibernorum  in  profitenda  Religione  emicuit  ardor,  quae  ad  templa 
 repurganda  et  restauranda  alacritas,  qualis  ad  supplicationes,  sacra- 
 menta,  conciones  fuit  confluxus  !  Certe  non  modo  dicendi  facundiam 
 facultatem  kumanam  sed  etiam  fidem  superat. 
 
 Elizabetka  iam  exstincta  morbo  modo  ac  morte  ingloriis  (utque 
 adeo  ut  de  illis  ipsimet  sileant  sectarii)  succedente  Jacobo  Rege 
 delegati  sunt  ex  Ibernia  nobilissimi  ac  prudentissimi  viri,  qui 
 obsequentissimo  quoad  reliqua  omnia  regno  demississimis  precibus 
 ante  omnia  Religionis  Catkolicae  likertatem  efflagitarent.  Sed  in 
 Angliam  venientes  clam  moniti  sunt  a  praecipuis  amicitiae  ergo, 
 religione  praetermissa  caetera  proponerent.  Jlli  vero  omnia  reliqua 
 postkabentes,  spretis  in  super  carceribus  quibus  ab  incaepto  deterrendi 
 credebantur,  unius  Religionis  indemnitatem  deposcebant.  Rex  in 
 praesentia  praecipuorum  Procerum  securos  illos  esse  iubet  Religionis 
 nomine,  ac  sollicitos  tantum  officii  fideique  erga  ipsum.  Loetissimum 
 id  nuncium  Ibernia,  sed  inde  frendentes  frementesque  Puritani  prodi 
 fidem  evangelicam  exclamarunt,  permissa  immunitate  Religionis 
 Catkolicae  omnium  mortalium  Papississimis  certissimum  praeludium 
 ac  praeiudicium  mentis  Evangelii :  Nec  ob  aliam  caussam  a  Rege  in 
 Puritanos  animadverti,  quam  ut  sublatis  Evangelii  defensoribus 
 papismo  fenestra  vel  potius  ianua  aperiatur.  Importunitate  ac 
 impudentia  tandem  extorserunt  nova  edicta  Catkolicis  in  Ibernia 
 opprimendis  quibus  illorum  nequitiae  laxatis  liabenis,  quidquid 
 impietas  crudelitas  immanitas  voluit  in  eosdem  exercuerunt.  Et 
 quod  tempora  priora  nesciverunt,  lex  quam  vocant  martialis  (ut 
 scilicet  indicta  caussa  innocentissimus  quisque  e  vestigio  in  ipsis 
 triviis,  ad  libidinem  non  iudicis  publici  sed  nebulonis  plerumque  in 
 eo  officio  constituti  suspenderetur)  introducta  est.  Quis  strages, 
 exilia,  depopulationes,  carceres,  oppressiones  illorum  dierum 
 
SPICILEGJUM  OSSORIENSE. 
 
 31 
 
 diminueret?  Sed  Deo  suis  athletis  propitio  nihil  perfidiae  haereticae 
 profuit,  mulieres  crinibus  per  vicos  reptasse,  pueros  coregis  flagellasse, 
 viros  pugnis  coesos,  uxoribus  prolibus  fortnnis  spoliatos,  in  humeris 
 ad  impia  templa  deportasse,  minis  ac  terroribus  in  totam  gentem 
 fulminasse  unico.  tantnm  coriario  ex  universa  Ibernia  omnibus  his 
 laboribus  gregi  suo  acquisito.  Incomparabilis  forsitan  in  fide  con¬ 
 stants,  tanto  sudore,  in  duorum  annorum  Neroniana  persecutione, 
 non  nisi  unicum  potuisge  eundemquo  corpore  magis  quam  anima 
 sectario  coetui  consociasse.  Interum  boni  isti  Puritani  qui  spe 
 certissima  devoraverant  sanguinem  fortunasque  Catholicorum,  qua 
 fiducia  freti  animos  ingentiores  assumpserant  luxuriantes  ipsi  coniuges 
 ac  proles  insolenti  supellectile,  ornata  comitatu,  tandem  aere  alieno 
 obruti,  sibi  inter  se  ut  Cadmi  fratres  dissentientes  Regi  magis 
 magisque  invisi,  Deo  ac  liominibus  exosi,  Catholicorum  intemeratam 
 fidem,  sua  iniquitate  propriam  vero  erga  Deum  Regem  hominesque 
 perfidiam  sua  explorata  fraude  liquido  demonstrarunt.  Inde  iam 
 eorum  ministri  nepotum  ac  nebulonum,  eorum  nobiles  decoctorum, 
 eorum  caterva  seditiosorum  nomine  ac  loco  recensentur. 
 
 Y. 
 
 Letter  of  F.  Thomas  Fleming,  O.S.F.,  from  Dundalk, 
 
 25th  of  April,  1612. 
 
 (From  the  MSS.  in  the  Royal  Library,  Brussels.) 
 
 Clarissime  Domine. 
 
 Quamdiu  in  partibus  ultramarinis  a  vobis  abfui,  nihil  scribere 
 volui,  cum  scirem  D.V.  non  tantopere  expetere  a  me  istarum  partium 
 nova,  in  quibus  non  deessent  qui  vobis  ea  longe  melius,  quam  ego 
 communicarent.  Verum  ex  quo  Deo  placuit  me  in  has  regiones 
 destinare,  nihil  antiquius  habui  quam  vobis,  quae  grata  futura 
 videntur,  perscribere.  Dicam  ergo  primum  externa,  turn  domestica, 
 prout  in  memoriam  venient.  Pax  summa  in  toto  regno  est,  qualis 
 vix  unquam  ante  hos  annos  apud  nostrates  visa  est :  cuius  rei  causa 
 Rex  noster,  qui  hactenus  maximos  sumptus  et  expensas  in  milites 
 praesidiarios  faciebat,  misit  my  Lord  Carew  nobilem  quendam  suae 
 aulae  qui  tantas  expensas  sublevaret,  quod  ipse  huius  regni  peritissi- 
 
32 
 
 SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 mus  prndenter  praestitit :  omnes  eins  cohortes  et  turmas  ad  medie- 
 tatem  reduxit,  ac  ita  250000  flo.  expensarum  snstnlit.  Sub  idem 
 tempus  quo  ille  hue  venit,  promulgatum  fuit  edictum  in  Jesuitas, 
 seminaristas,  et  ceteros  sacerdotes,  et  paulo  ante  captus  E”""'  D. 
 Cornelius  Odouanne,  qui  postmodum  est  martyrio.  coronatus,  cum 
 annum  86  attigisset :  temporis  angustiae  non  patiuntur  ut  singillatim 
 omnia,  quae  ipsi  acciderunt  dum  in  carcere  esset,  percurram,  non- 
 nulla  tamen  attingam,  atque  primum  cum  coram  judicibus  accusaretur 
 ac  ut  moris  est  uominaretur  nullotitulo  honoris  addito,  nihil  respondit 
 de  quo  admonitus  ait ;  verum  est  me  eo  nomine  in  baptismo  vocalum, 
 placuit  tamen  divinae  bonitati  postmodum  me  in  sanctam  D.  Francisci 
 familiam  asciscere,  deinde  sacerdotem,  ac  demum  Episcopum  creare, 
 quare  si  me  vultis  respondere,  eo  nomine  quo  Deo  placuit  me  honorare 
 vocate,  quod  praestiterunt.  Cum  ad  supplicium  esset  ducendus, 
 videretque  carrum  in  porta  praestolantem,  petiit  ad  quid  ibi  esset ; 
 ut  eo  veharis,  inquit  quidam  ;  egone  ait  ille  ad  suppliciam  curru 
 pergam,  cum  Dominus  meus  crucem  suis  humeris  portarit  ?  Acces- 
 serunt  ad  eum  ministri  non  pauci,  quorum  uni  Proregis  ministro  cum 
 ei  molestus  esse  non  desisteret,  mallem  inquit  Episcopus  tot  mihi 
 demones  adversantes  conspicere,  quam  vos  :  illos  enim  uno  crucis 
 signo  abigerem,  non  ita  yos.  Non  defuit  vir  primarius  Dubliniensis 
 qui  se  in  media  platea,  in  genua  coniiceret,  ut  eius  acciperet  bene- 
 dictionem.  Fuit  et  mulier  primaria  quae  per  milites  usque  ad  carrum, 
 in  quo  Sanctus  senex  iacebat,  perrupit,  petitura  eius  cinguli  particulam, 
 cui  ipse  lubenstotum  concessit :  milites  insolentes  ut  solentmatronae 
 improperabant  impudentiam,  dicebantque  merito  ipsam  una  in  carrum 
 coniiciendam  (hoc  infamiae  genere  notantur  quae  in  adulterip  aut 
 fornicatione  deprehenduntur)  quibus  ilia  :  maximo  honori  ducerem  si 
 cum  tanto  viro  in  carro  circumducerer.  Multa  alia  brevitatis  causa 
 praetereo.  Ubi  ad  aliquot  passus  prope  patibulum  esset,  petiit  in 
 terram  deponi  unde  flexis  genibus  usque  ad  patibulum  reptare  et 
 unam  patibuli  columnam  in  ulnas  arripiens  maximo  pietatis  sensu 
 ilium  est  osculatus.  Eodem  cum  ipso  martyrio  coronatus  estsacerdos 
 quern  S.  Episcopus,  eius  defectionem  timens,  non  destitit  animare, 
 voluitque  ipsum  prius  patibulum  conscendere,  sed  non  est  passus  : 
 cui  cum  Episcopus  animum  addere  non  desisteret,  Praecede  Pater, 
 inquit,  ego  te  sequar,  ne  dubites.  Comitata  est  ipsum  ministrorum 
 turma,  inter  quos  unus  Chalinerus  nomine,  vestro  Michaeli  bene 
 notus,  illi  molestissimus  fuit,  qui  cum  iam  scalas  conscendisset,  ait : 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 B3 
 
 Fatere  te  non  propter  fidem  sed  laesae  maiestatis  crimen  morti 
 adindicatnm.  Contrarium,  inquit  Episcopus,  clare  constat,  quod  si 
 velit  iste  praesens,  qui  internuntius  inter  me  et  Proregem  fuit,  testari 
 potest.  Constat  enim  quod  si  ego  vel  semel  illud  templum  (stabat 
 e  regione)  vel  semel  adirem,  non  tantum  vita  mihi  concederetur,  sed 
 et  ecclesiastico  reditu  auctus  abirem.  Mentiris,  inquit  Chalinerus, 
 et  omne  mendacium  est  peccatum  mortale,  ergo  tu  mortaliter  peccasti : 
 Ego  non  mentior,  inquit  Episcopus  (latine  enim  loquebanturl  sed 
 veritatem  dico,  sed  tu  ipse  mentiris.  Una,  inquit  Minister,  oremus  ; 
 egofle  inquit  Episcopus  vobiscum  orabo,  qui  neque  fidem,  neque 
 conscientiam,  neque  pietatem  habetis  ?  Desine  quaeso  mihi  ulterius 
 molestus  esse.  Episcopum  textum  quern  ex  S.  Paulo  citavit  cum 
 vellet  hibernice  reddere,  interpellavit  Chalinerus,  regios  ministros 
 monens  ne  ulterius  eum  permitterent,  populum,  qui  confertissimus 
 erat,  seducere.  Id  valde  etiam  ab  ipsis  adversariis  est  observatum, 
 quod  paulo  antequam  e  scalis  deiiceretur,  cum  tota  die  ne  semel  sol 
 luxisset,  turn  ipso  suo  occasu  tanto  calore  et  splendore  suos  radios 
 in  Episcopum  direxit,  ut  nunquam  ante  se  tale  quid  vidisse  con- 
 siliarius  quidam  Regius,  qui  adstabat,  affirmavit.  Cum  primum 
 vero  a  scalis  fuit  deiectus,  iterum  subito  se  sol  abscondit  ut  amplius 
 illo  die  non  sit  visus.  Abscissum  eius  caput  a  Catholico  quopiam 
 ablatum  fuit,  et  quamvis  magna  pecuniae  summa  revelanti  promit- 
 teretur,  nunquam  rescire  potuerunt  quis  illud  abstulerit.  Fuit  ex 
 militibus  unus  Robin  Dinel  nomine,  qui  Episcopi  tunicam  decern 
 assibus  a  tortore  emit,  sed  vix  in  manus  earn  recepit,  cum  Catholici 
 hinc  inde  certatim  suis  cultris  earn  in  plurimas  partes  distraxerint, 
 et  quamvis  ipse  evaginato  gladio  se  tueri  conatus  sit  nihil  tamen  in 
 tanta  turba  ei  profuit,  atque  ita  tunicam  et  pecuniam  amisit.  De 
 zelo  Catliolicorum  nihil  dico,  cum  aliquantulum  discretionis  limites 
 excesserit  dilaniando  sacrum  corpus,  ut  aliquid  reliquiarum  secum 
 asportarent.  Yidi  ipse  varias  carnis  partes  quas  in  theca  quidam 
 gestabant.  Atque  hie  fuit  tanti  viri  exitus,  Comiti  Tyronensi  in 
 hello  fuisset  a  consiliis  quod  ipse  negavit. 
 
 Sed  longe  aliter  cum  duobis  Pseudoepiscopis  de  criminibus 
 atrocissimis  accusatis  est  actum :  quorum  alter  Kildariensis  matronam 
 nobilem  ct  coniugatam  primum  est  potu  conatus  obruere,  deinde  vi 
 opprimere  :  quod  cum  Evangelio  scandalosum  videretur,  si  publicare- 
 tur,  silentio  est  involutum,  quamvis  ipsa  matrona  suam  causam 
 
 ageret  instanter.  Hoc  ut  incertum  refero,  licet  mihi  pro  certo 
 
 D 
 
34 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 dictum  fuerit.  Alius  Dunensis  D.  Dobbe  clictus  quem  non  pudet  se 
 Jesuitam  impudenter  mentiri,  et  qui  olim  a  Personio  dicitur  in 
 crimine  aliquo  deprehensus,  ob  quod  est  publice  virgis  Romae  caesus 
 ac  expulsus.  Iste  suae  concubinae,  aut,  si  Diis  placet,  uxoris 
 pertaesus  primatem  adiit  petiturus  divortium  subticens  tamen  nomen 
 suum.  Primas  respondit,  in  sero  rem  agendam  praesente  utraque 
 parte ;  cum  ipse  videret  etiam  pecunias  nihil  posse,  quendam  adiit 
 D.  Luinn  rogavitque  ut  ipse  divortium  concederet  duobus  qui 
 iustissimam  divortii  causam  haberent  quam  nescio  an  allegaverit. 
 Petiit  doctor  utriusque  nomen  ;  mulier,  inquit  ille,  ita  dicitur,  sed 
 nomen  viri  mihi  excidit,  quare  quaeso  ut  nomini  scribendo  spatium 
 relinquas,  et  ubi  ego  domum  venero,  de  eo  inquiram  ac  scribam. 
 Domum  abiit,  et  quam  antea  pro  uxore  habuit,  earn  coquo  suo  con- 
 junxit.  Res  ad  Proregem  est  perlata,  qui  puniturus  hominem 
 dicebatur,  sed  niliil  ei  actum,  Episcopatum  vendidit,  et  quid  ulterius 
 sit  facturus  nescitur. 
 
 Magna  spectabatur  in  Catholicos  persecutio  sed  in  fumum  abiit, 
 ob  quam  causam  nescitur.  Res  domesticae  fortiter  et  suaviter 
 procedunt,  sumusque  optimo  apud  populum  ac  caeteros  ordines 
 loco.  Robertus  vester,  strenuus  operarius,  nunquam  a  laboribus 
 quiescit.  Ubi  ego  versor  maxima  est  messis :  habeo  enim 
 peragrandum  universam  Ultoniam,  hie  tamen  ex  speciali  mandato 
 tota  hac  quadragesima  verba  per  dominicas  et  festa  feci  in  domo 
 ad  hoc  instituta  sexcentorum  capace  :  mirum  quam  sit  ad  semen 
 suscipiendum  aptus  populus.  Feci  nonnunquam  per  septimanas  ad 
 pagos  excursiones,  quarum  fructus  inde  coniicere  licet,  quod  una 
 habita  concione  de  modo  recti  confitendi,  et  promulgatis  indulgentiis 
 quae  illo  tempore  concedebantur,  ego  et  alius  loci  parochus  toto 
 pomeridiano  tempore  usque  in  mediam  noctem  ac  sequenti  mane  ad 
 12  usque  fuerimus  occupati,  aures  confitentibus  praebendo,  quorum 
 plurimi  totius  vitae  maculas  deposuerunt.  Haec  sunt  quae  mihi  iam 
 scribenda  occurrunt,  si  quid  amplius  vobis  futurum  gratum  accepero, 
 meminero  communicare  vobis.  Interea  de  meis  Lovaniensibus  aliqua 
 intelligere  desiderans,  omnes  in  Christi  visceribus  saluto,  precorque  ut 
 mei  memores  esse  velint  in  sanctis  suis  orationibus.  Plurima  salus  R. 
 Yeranneman,  D.  Lossio,  Praepositio,  Regio,  Petro,Yiringo,  Smit,  a  Cruce, 
 Corvins,  etc.  Dondalck  15  Aprilis  stylo  veteri,  25  stylo  novo  1612. 
 
 D.V.  Servus  obsequentissimus, 
 
 Fr.  Thomas  Fleming. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 35 
 
 VI. 
 
 Irish  Martyrs  and  Confessors  under  Elizabeth  and  James  I. 
 
 (From  F.  Copinger’s  Theatre  of  the  Catholick  and  Protestant  Religion,  printed 
 
 in  1620.) 
 
 I.  Wiliam  Walsh,  native  of  Dunbuinne,  in  the  diocese  of  Meath, 
 first  deprived  of  his  bishopric  and  spoiled  of  all  his  goods  for  not 
 conforming  himself  to  the  Queen’s  injunctions  about  the  oath  of  her 
 ecclesiastical  supremacy  and  other  laws  made  against  the  holy  canons 
 of  the  Catholic  Church,  was  put  into  a  deep  dungeon,  where  he  was 
 for  many  years  afflicted  with  gives  and  fetters,  until  by  the  favor  of 
 his  keeper  he  made  an  escape  and  fled  to  Spain,  and  so  ended  the 
 remainder  of  his  blessed  days  at  Alcala  in  1578. 
 
 II.  Thomas  Leorus,  Bishop  of  Kildare,  willingly  resigned  his 
 bishopric  in  King  Edward’s  days,  for  that  he  could  not  with  a  safe 
 conscience  possess  the  same,  and  being,  to  the  great  consolation  of 
 his  heart,  restored  unto  the  same  in  Queen  Mary’s  days,  was  again 
 in  Queen  Elizabeth’s  dispossessed  thereof,  and  of  all  other  of  his 
 livelihood  well  contented  rather  — “  abjectns  esse  in  domo  Dei  magis 
 quam  habitare  in  tabernaculis  peccatorum.”  He  applied  himself, 
 being  banished  to  Munster  in  Ireland,  in  teaching  young  children  to 
 read  their  books,  and  instructing  them  in  the  Christian  doctrine. 
 Lightly  he  never  came  to  any  man’s  house  but  he  exhorted  therein, 
 nor  ever  supped  nor  dined,  but  in  the  latter  end  thereof  he  took 
 occasion  to  edify  the  people  with  one  exhortation  or  another.  Once 
 being  at  the  Earl  of  Desmond’s  house  at  supper,  a  gentlewoman 
 being  there,  returning  home  told  her  friends  as  a  great  wonder  that 
 Bishop  Leorus  preached  not  at  the  latter  end  of  his  meat,  as  he  was 
 accustomed.  He  never  did  forbear  to  reprove  and  reprehend  vice 
 and  wickedness  in  any  man  whatsoever  who  was  reprovable,  and  per¬ 
 sisting  still  in  all  holiness  and  zeal  of  God’s  everlasting  truth  until 
 the  last  gasp  of  his  breath.  He  died  of  the  age  of  80  years  at  Nasse, 
 in  the  province  of  Leinster  in  Ireland,  in  1577. 
 
 III.  Moris  FitzGibbon,  Archbishop  of  Cashel,  for  the  like  cause 
 was  spoiled  of  all  his  goods,  suffered  much  labour  and  travail,  and  at 
 length  fled  out  of  the  Kingdom  of  Ireland,  and  died  at  the  Porte  of 
 Portugall  1578. 
 
 IV.  Edmond  Taner,  Bishop  of  Cloyne  and  Cork,  Doctor  in 
 Divinity,  who,  first  being  of  the  Society  of  Jesus,  out  of  which 
 
36 
 
 SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 through  great  sickness,  not  without  the  licence  of  his  superiors 
 and  the  advice  of  physicians,  was  enforced  to  come  forth,  and 
 through  the  importunate  suit  of  his  friends  was  persuaded  to  take 
 upon  him  the  dignity,  or  rather  heavy  burden  of  a  bishop,  especially 
 in  dangerous  seasons  of  turbulent  heresies,  by  which  he  suffered 
 great  penalty  and  want,  as  well  in  prison  as  out  of  it.  He  died  about 
 the  year  of  our  Lord  1578. 
 
 Y.  Hugh  Lacy,  Bishop  of  Limerick,  did  suffer  great  calamities, 
 as  well  under  Henry  VIII.,  as  under  his  son  Edward  VI.,  in  whose 
 times  he  was  thrust  from  his  place  and  function,  and  also  obliged  to 
 flee  the  realm,  for  not  yielding  to  the  supremacy  of  the  young  king 
 in  the  spiritual  regimen  of  the  Church.  But  being  restored  to  his 
 former  dignity  in  Queen  Mary’s  days  by  Cardinal  Pole,  his  Holiness’s 
 legate  in  England  and  Ireland,  was  in  Queen  Elizabeth’s  time 
 enforced  to  suffer  a  like  revolution,  as  well  of  his  bishopric  as  of  all 
 other  things,  and  so  to  carry  the  burthen  of  Christ’s  cross.  He  lived 
 in  woe,  and  ended  the  same  in  joy,  anno  Domini  1577. 
 
 YI.  Nicholas  Skerret,  Archbishop  of  Thomond  (Tuam),  a  man  of 
 innocent  life,  and  zealous  in  the  profession  of  the  Christian  faith,  after 
 suffering  many  difficulties  and  hard  usage  in  prison,  out  of  which  he 
 made  an  escape,  fled  into  Portugall,  and  ended  his  holy  life  at 
 Lisbon  1588. 
 
 VII.  Thomas  O’Hierly,  Bishop  of  Bosse,  a  man  of  great  fame  for 
 good  life  and  blessed  conversation,  after  long  imprisonment  in  the  Tower 
 of  London,  out  of  which  he  was  enlarged  by  the  entreaties  of  Sir  Cormac 
 Mac  Tiege,  Lord  of  Munster,  who  then  was  at  the  court  in  England ; 
 after  much  affliction  and  tribulation,  living  in  woods  and  mountains, 
 he  ended  his  holy  life  anno  1581. 
 
 VIII.  Patrick  O’Healy,  of  the  Order  of  St.  Francis,  Bishop  of 
 Maio,  coming  out  of  Spain  into  Ireland,  no  sooner  landed  than  by  the 
 sheriff  and  officers  of  that  place  (which  was  at  Dingle,  in  the  west 
 part  of  all  Ireland),  than  he  was  arrested,  together  with  a  religious 
 man  of  that  order,  nobly  descended,  called  Con  Omorcke ,  and  was 
 sent  to  the  Countess  of  Desmond,  who,  either  to  curry  favor  with  the 
 Government,  or  for  fear  to  be  ill  thought  of  if  she  had  dismissed  them, 
 or  to  be  impeached  of  any  imputation  or  suspicion  of  conspiracy  with 
 Sir  James  Fitzmaurice,  then  on  foot,  ready  to  pass  out  of  Galicia  in 
 Spain  into  Ireland,  with  a  supply  of  Spaniards,  did  remit  them  over 
 to  Limerick  to  be  presented  before  Jas.  Gould,  then  the  Queen’s 
 
SPICILEG1UM  OSSORIENSE. 
 
 37 
 
 attorney  in  the  province ;  as  about  that  time  also  she  yielded  her 
 eldest  son  to  Sir  William  Drury,  Lord  Justice  of  Ireland,  as  an 
 hostage  that  he  should  rest  himself  secure,  without  fear  of  the  Earl’s 
 loyalty  and  fidelity  to  her  Majesty,  for  yielding  her  son  and  heir 
 apparent  to  Desmond  as  a  pledge,  and  the  holy  bishop  as  a  prisoner  ; 
 but  as  she  was  careful  to  continue  the  earldom  in  her  line,  so  the 
 other  was  as  wary  to  preserve  his  own  reputation  and  credit  in  his 
 new  promotion  of  Lord  Justice,  who  was  no  less  suspected  to  favor 
 the  Catholic  religion,  for  he  was  in  heart  and  will  of  that  profession, 
 than  the  other  was  to  further  rebellion.  Sed  quis  uuquam  tetigit 
 Christum  Domini  et  innocens  fuit.  Both  the  Justice  and  Countess 
 were  deceived  of  their  expectation  and  frustrated  of  their  hope. 
 Maledictus  qui  confidit  in  homine,  and  thinking  to  possess  the  favor 
 of  the  world,  they  respected  not  the  justice  of  the  Lord  whose  wisdom 
 surpasseth  the  providence  of  man — timidae  et  ineptae  providentiae 
 nostrae.  The  Earl  of  Desmond,  within  one  month  after  the  good 
 bishop  suffered,  was  proclaimed  traitor,  and  most  part  of  the  Geraldines 
 with  their  followers.  In  a  serious  conflict  between  them  and  the 
 English  (of  whom  Sir  Nicholas  Malby  was  chieftain),  they  were 
 overthrown,  and  put  to  flight  at  the  Abbey  of  Bectiff,  in  Irish  called 
 Eaneghbegg,  within  seven  miles  of  Limerick  westward,  and  that  most 
 noble  house,  which  was  the  only  strength  and  bulwark  for  the  crown 
 of  England  in  dangerous  seasons  of  that  kingdom  heretofore,  is  now 
 altogether  extinguished,  and  the  Lord  Justice  continued  no  longer  in 
 his  new  dignity  than  one  month  after  the  bishop’s  execution,  which 
 was  the  space  of  time  that  he  challenged  the  Lord  Justice  to  appear 
 before  the  dreadful  throne  of  God  for  their  innocent  blood.  I  mean 
 of  him  and  his  fellow,  and  their  unjust  judgment,  which  was,  that 
 they  should  be  executed  by  martial  law  ;  wherefore  they  were  delivered 
 to  a  band  of  soldiers,  their  hands  being  tied  behind  their  backs,  and 
 their  feet  with  ropes  upon  garrons,  by  whom  they  were  cruelly  enter¬ 
 tained  all  the  way  till  they  came  to  Kilmallock,  a  town  distant  twelve 
 miles  from  Limerick,  where  they  were  hanged  upon  trees.  The  foolish 
 and  cruel  soldiers  a  whole  week  after  their  death,  for  they  were  not  per¬ 
 mitted  all  that  time  to  be  buried,  made  butts  of  their  carcases  to  shoot 
 and  level  at  them  with  their  bullets,  calling  them  papists,  traitors,  and 
 idolaters.  Immediately  after  their  execution  the  said  Lord  Justice 
 sickened  in  the  camp,  and  ended  his  life  at  Waterford,  crying  out  upon 
 those  blessed  martyrs  whom  he  had  put  to  death  but  one  month  before. 
 
88 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 IX.  Darby  O’Hurly,  Archbishop  of  Cashel,  Doctor  of  (both) 
 Laws,  and  Professor  of  that  faculty  in  the  University  of  Rheims,  in 
 France,  under  Cardinal  Guise,  Archbishop  of  the  same,  was  taken  in 
 Ireland  and  cast  into  a  dark  dungeon  in  Dublin  Castle,  and  being 
 sore  vexed  with  this  ugly  prison  and  pensive  restraint,  was  more 
 vexed  by  a  usual  and  exquisite  torment  of  boots  full  of  boiling  oil  and 
 tallow  into  which  he  was  compelled  to  put  his  legs,  already  wearied 
 with  heavy  bolts,  and  to  stand  by  a  great  fire,  with  which  his  flesh 
 was  consumed  into  the  bare  bones,  all  which  he  endured  with  great 
 patience  and  constancy.  And  afterwards,  when  by  that  torment  he 
 could  not  be  won,  nor  by  fear,  nor  alluring  promises  of  uncertain 
 and  deceitful  promotion,  could  not  be  inveigled  to  relent  or  faint  in 
 the  profession  of  the  Catholic  religion,  or  to  embrace  the  Protestant 
 negative  religion,  was  upon  Friday  morning,  with  the  dawning, 
 strangled  with  a  ivytli,  in  May,  1584,  and  so  suffered  a  blessed 
 martyrdom  and  enjoyeth  a  blessed  crown. 
 
 X.  Redmond  Magoran,  Primate  of  Ardmagh,  was  slain  in  Con¬ 
 naught,  by  Sir  Richard  Bingham,  anno  1598. 
 
 XI.  Redmond  O’Galloghor,  Bishop  of  Derry,  being  almost  100  years 
 old,  and  50  years  a  bishop,  was,  with  three  priests,  about  midnight, 
 slain  in  his  own  house  near  Derry,  by  the  garrison  of  Loughfoyle, 
 through  the  craft  and  drift  of  one  Sir  Neyle  Garvath  O’Donnell,  who 
 afterwards  falling  into  disgrace  with  the  English  was  impeached,  and 
 arraigned  for  taking  part  in  the  O’Doglierty’s  conspiracy,  and  was 
 committed,  together  with  his  son,  to  the  Tower  of  London,  in  1608. 
 
 XII.  Morchertag  O’Brien,  Bishop  of  Emly,  being  apprehended,  was 
 cast  into  the  Castle  of  Dublin,  where  through  penury  and  harshness 
 of  restraint  he  died,  in  the  year  1586. 
 
 XIII.  Pierce  Power,  Bishop  of  Ferns,  being  taken  and  apprehended, 
 was  cast  into  the  Castle  of  Dublin,  who  either  through  the  frailty  of 
 the  flesh,  or  through  the  extremity  of  restraint,  or  else  through  the 
 deceitful  promises  of  temporal  promotion,  yielded  to  the  supremacy  of 
 the  Queen  in  the  spiritual  jurisdiction  of  the  Church,  which  being 
 once  granted  destroyed  all  the  articles  of  our  Catholic  faith,  and 
 therefore  he  was  set  at  liberty.  But  being  aftewards  sore  amazed, 
 and  stricken  with  inward  sorrow  for  being  so  weak  and  so  inconstant 
 in  a  point  so  highly  importing  the  increase  and  honour  of  the 
 Christian  religion,  and  consequently  our  salvation,  returned  like 
 another  Marcellus,  into  the  place  where  he  fell  and  where  he  gave  so 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 39 
 
 vile  a  scandal,  deplored  liis  fall  and  grievously  lamented  his  errors, 
 and  so  he  was  hardlier  dealt  withall  than  before.  But  after  long 
 imprisonment  and  much  affliction,  through  God’s  providence,  he  made 
 escape,  and  flee  into  Spain  (the  common  support  and  sanctuary  of  all 
 distressed  Catholics),  where  he  died  with  great  probation  of  a 
 blessed  and  constant  Catholic  bishop. 
 
 XIV.  Bichard  Creagh,  native  of  the  city  of  Limerick,  descended  of 
 wealthy  and  honest  parents,  of  an  ancient  family  in  that  city,  who 
 notwithstanding  he  employed  the  prime  of  his  youthful  days  in 
 merchandise,  yet  he  profited  more  in  the  spiritual  exercise  of  devotion 
 and  piety  than  he  did  in  the  acquiring  riches  and  worldly  designments, 
 and  after  some  worldly  loss  went  beyond  the  seas,  where  he  gave 
 himself  to  the  study  of  virtue  and  learning,  and  made  therein  great  and 
 admirable  increase,  and  so  became  priest,  and  not  without  the  expecta¬ 
 tion  of  such  a  one  as  he  lived  and  died  afterwards.  For  his  rare 
 virtues  he  was  made  Archbishop  of  Armagh  and  Primate  of  all 
 Ireland,  and  coming  for  his  country,  where  he  performed  the  office 
 of  diligent  pastor  and  zealous  prelate,  was  betrayed  by  one  of  the 
 County,  and  committed  to  a  close  and  ghastly  prison  in  the  Castle  of 
 Dublin,  and  after  suffering  much  hardship  in  prison,  was  brought  to 
 his  trial  before  Sir  John  Plunket,  then  Chief  Justice  of  that  Court, 
 and  being  there  indicted  and  arraigned  of  high  treason,  and  enforced 
 to  abide  a  jury  of  gentlemen  of  the  pale,  was  found  guiltless ;  but 
 they  for  acquitting  him  were  all  committed  to  the  said  Castle,  and 
 put  to  great  fines.  When  they  could  get  no  way  by  law  to  make  him 
 away,  or  that  his  constancy  could  not  be  infringed,  he  was  committed 
 over  to  the  Tower  of  London,  out  of  which  he  escaped.  But  after 
 attempting  in  Ireland  to  help  his  flock,  he  was  again  apprehended 
 and  sent  over  to  the  Tower,  where  he  ended  his  days. 
 
 XV.  Connor  O’Duanna,  Bishop  of  Downpatrick  and  Connor,  was 
 apprehended  the  month  of  July,  1611,  and  committed  to  the  Castle  of 
 Dublin,  wherein  he  lived  in  continual  restraint  many  years  before 
 by  the  apprehension  of  one  Master  Smith,  Secretary  to  Sir  Nicholas 
 Bagnall.  Being  retaken  this  second  time,  he  was  hanged,  drawn, 
 and  quartered  on  the  1st  February,  1612. 
 
 Of  Priests. 
 
 John  Travers,  Doctor  in  Divinity,  being  accused  that  he  wrote 
 against  the  supremacy  of  the  king,  was  hanged,  drawn,  and  quartered 
 
40 
 
 SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 at  Tyburn,  Anno  1535,  which,  being  at  the  execution,  he  confessed, 
 plainly  showing  the  three  fingers  with  which  he  wrote  that  matter. 
 His  hand  being  stricken  off  and  cast  into  the  fire,  every  whit  was 
 burned,  but  the  three  fingers  could  not  be  burned,  as  Surius  writeth- 
 
 Lawrence  Moore  (whom  Dr.  Sanders,  in  his  letters,  1580,  to  the 
 Cardinal  Commen,  of  the  wars  of  Ireland,  called  a  holy  priest)  being 
 with  the  Spaniards  at  the  fort,  called  Downy  Nore,  was  betrayed  and 
 handed  over  to  the  Lord  Gray,  then  Lord  Deputy  of  Ireland  (with 
 two  proper  gentlemen,  the  one  called  Oliver  Plunket,  an  Irish 
 gentleman,  the  other  called  William  Welsh,  an  English  gent.),  by  the 
 colonel  of  the  fort,  called  Sebastian  de  St.  Joseph,  for  that  they 
 refused,  on  any  composition,  to  hand  over  the  said  fort,  which  they 
 could  well  defend,  having  no  want  of  anything,  neither  victuals  nor 
 ammunitions.  They  were  commanded  by  the  said  Lord  Deputy  to 
 be  brought  to  a  smith’s  forge,  and  all  their  joints  and  bones  to  be 
 beaten  and  crushed  with  a  hammer,  and  this  for  the  space  of  a  day 
 and  night,  the  priest’s  being  cut  off  with  a  knife,  but  in  that  extreme 
 pain  they  suffered,  their  lives  were  promised  to  them  if  they  would 
 turn  Protestant.  All  the  Spaniards,  to  the  number  of  900,  with  the 
 exception  of  the  said  colonel  and  10  more,  were  stript  of  their  weapons, 
 and  all  slain,  and  cast  over  the  cliffs  into  the  sea,  for  that  fort  stood 
 upon  a  mighty  rock  over  the  sea,  notwithstanding  the  Lord  Deputy’s 
 word  and  faith  unto  all  of  them  for  their  life,  liberty,  and  goods,  and 
 for  safe  conduct  into  Spain.  Of  this  event  the  good  priest  told  the 
 colonel  and  the  rest  of  the  Spaniards.  This  happened  upon  Saint 
 Martin’s  Eve,  4580. 
 
 Morris  Kent,  native  of  Kilmallock,  and  Bachelor  in  Divinity,  was 
 apprehended  and  accused  of  having  been  chaplain  to  the  Earl  of 
 Desmond,  and  for  as  much  as  a  good  and  worshipful  alderman,  named 
 Victor  White,  had  of  a  pious  zeal,  and  for  the  comfort  of  his  own 
 soul,  kept  the  said  Morris  in  his  house,  was  on  that  cause  appre¬ 
 hended  and  put  in  prison  for  his  guest,  but  the  good  priest,  to  save 
 his  host  harmless,  appeared  before  the  said  Lord  President  of  his  own 
 accord,  and  was  hanged,  drawn,  and  quartered.  He  was  a  holy  and 
 a  virtuous  man,  of  few  words,  and  very  zealous.  He  suffered  on  the 
 30th  April,  1585. 
 
 Edmond  O’Donel,  native  of  Limerick,  of  the  Society  of  Jesus,  was 
 apprehended,  being  suspected  to  carry  letters  from  Home  to  Sir  J ames 
 Fitzmorris,  and  therefore  was  hanged,  drawn,  and  quartered  at  Cork, 
 
SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 41 
 
 by  Sir  John  Perrot,  Lord  President  of  Munster,  in  the  year  of  our  Lord, 
 1575.  He  was  sent  over  as  fellow,  with  Father  Good,  an  English 
 Jesuit,  who,  in  company  with  Father  Daniel  Woulf,  priest  of  the 
 Society,  were  sent  in  a  mission  to  that  country  by  the  procurement  of 
 Primate  Creagh,  to  teach  grammar,  about  the  beginning  of 
 Elizabeth’s  time. 
 
 Daniel  O’Keilan  was  apprehended  at  Youghal  by  Sir  William 
 Morgan  and  Captain  Peers,  which  then  kept  garrison  in  that  town  ;  he 
 was  hanged  with  his  legs  upwards,  and  his  head  downwards,  and  then 
 all  the  soldiers  were  commanded  to  level  at  him  with  their  bullets. 
 Commandment  was  also  given  that  none  should  level  at  his  heart, 
 thereby  to  increase  his  pain  by  his  lingering  death.  He  was  a  priest 
 of  the  Order  of  St.  Francis.  This  happened  on  the  28th  March,  1580. 
 
 David  Hinnichan,  Philip  O’Lee,  and  Morris  O’Scanlan,  of  the 
 Order  of  St.  Francis,  being  old,  impotent  and  blind,  as  other  Friars, 
 were  all  three  stoned  at  the  High  Altar  of  the  Monastery  Lislaghtine, 
 1580. 
 
 Teige  O’Dulan,  of  the  Order  of  St.  Francis,  was  apprehended  at 
 the  Monastery  of  Askerrin,  and  brought  to  Limerick,  and  there  was 
 hanged,  drawn,  and  quartered.  After  his  head  was  cut  off,  he  was 
 heard  to  speak  these  words,  “  Yias  tuas  demonstra  mihi.” — 1579. 
 
 Kichard  French,  native  of  the  County  of  Wexford,  a  virtuous 
 priest,  after  long  imprisonment  in  the  Castle  of  Dublin,  and  in  the 
 Castle  of  Wexford,  ended  his  life,  1581. 
 
 Thomas  Courcey,  Yicar  of  Kinsale,  a  most  virtuous  priest,  was 
 hanged,  by  martial  law,  by  Sir  John  Perrot,  Lord  President  of 
 Munster,  for  entreating  James  Fitzmorris  to  restore  the  prey  which 
 he  took  from  his  parishioners  at  Beasale,  1577. 
 
 Glasny  O’Boyll,  Abbot  of  Boyle,  of  the  Diocese  of  Elphin,  in 
 Connaught,  and  Owen  O'Mulkeran,  of  the  Monastery  of  the  Holy 
 Trinity  in  that  diocese,  were  hanged  and  quartered  by  Lord  Gray, 
 Anno  1580. 
 
 John  Stephen,  priest,  for  that  he  said  Mass  to  Teigh  MacHugh, 
 was  hanged,  drawn,  and  quartered,  by  Lord  Burrowes,  in  1597. 
 
 Thady  O’Boyle,  guardian  of  the  Monastery  of  Donegal,  was  slain 
 by  the  English  in  his  own  monastery. 
 
 Six  Friars  were  slain  in  the  Monastery  of  Moynighan,  in  Shane 
 
 O’Neill’s  wars. 
 
 John  Oonan  was  hanged,  by  martial  law,  Dublin,  1618. 
 
42 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Patrick  O’Dyry  was  hanged  and  quartered  at  Derry,  in  1618. 
 
 Bryan  O’Carolan  was  hanged,  by  martial  law,  in  1606. 
 
 John  O’Calyhor  and  Brien  O’Trower,  Monks  of  the  Order  of 
 St.  Bernard,  were  slain  in  their  own  Monastery  de  Sancta  Maria,  in 
 Ulster. 
 
 Felymy  O’Harra,  a  lay  brother  of  the  Order  of  St.  Francis,  in  his 
 own  monastery  ;  so  was  Eneas  Penny,  Parish  Priest  of  Killagh, 
 slain  at  the  altar  of  the  Parish  Church  thereof. 
 
 Donoghue  MacRedy,  P.P.,  was  hanged  at  Coleraine. 
 
 Cahall  MacGoran,  Rory  O’Donellan,  Peter  O’Quillan,  Patrick 
 O’Kenna,  Franciscan  friar,  George  Power,  Vicar-General  of  the 
 Diocese  of  Ossory  ;  Andrew  Stritch,  of  Limerick,  Brien  O’Murhertagh, 
 Vicar-General  of  the  Diocese  of  Clonfert ;  Donoghue  O’Mulony, 
 priest  of  Thomond,  Kelly,  of  Louth,  Sir  Patrick  of  the  Annally,  John 
 Pillin,  Priest  of  the  Order  of  St.  Francis — all  these  were  Catholics, 
 and  died  in  the  Castle  of  Dublin,  through  hard  usage  and  restraint. 
 Walter  Ternan,  priest,  died  in  that  Castle  through  too  much  torture 
 of  the  rack. 
 
 John  Walsh,  a  virtuous  priest,  died  through  famine  and  cold  in 
 the  Castle  of  West  Chester. 
 
 Two  Welsh  gentlemen,  the  one  called  Richard  Waghan,  the 
 other,  Richard  Downs,  died  through  hard  usage  in  the  Castle  of 
 Dublin. 
 
 Maurice  Eustace,  of  Castle  Martin,  in  the  Diocese  of  Kildare,  Esq., 
 Master  in  Arts,  and  a  novice  of  the  Society  of  Jesus,  being  sent  for 
 by  his  father  into  Bruges,  in  Flanders,  came  into  Ireland  (not 
 without  his  Superior’s  direction),  to  satisfy  his  father’s  will ;  ivlio 
 was  apprehended,  hanged  and  quartered:  being  so  well  descended 
 and  religious  with  all,  it  was  much  feared  he  would  work  much 
 against  the  people.  In  the  meantime  the  Lord  Viscount  Baltinglass 
 and  Lord  Barron  of  Bilquillin,  were  in  open  hostility,  which  aggra¬ 
 vated  the  jealousy  and  suspicion  that  he  was  accessory  thereto. 
 
 For  the  like  suspicion,  these  that  follow  were  hanged,  drawn  and 
 quartered : — 
 
 Master  Nicholas  Nugent,  Esq.,  Chief  Justice  of  the  Common 
 Pleas :  Master  David  Sutton,  Esq.,  together  with  his  brother, 
 Mr.  John  Sutton,  gentleman  ;  Mr.  Thomas  Eustace,  gentleman,  with 
 his  son  and  heir,  who  said  the  Litanies  together  with  his  father 
 going  up  the  ladder;  Master  William  Dugan,  of  Rath-Coffy,  Esq. ; 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 43 
 
 Master  Robert  Scurlock,  gentleman;  Master  Gerrard,  Bachelor  in 
 Divinity — all  these  suffered  for  suspicion  in  Baltinglass’s  wars,  1581. 
 
 Matthew  Lamport,  priest,  a  very  godly  and  devout  man,  for  that 
 on  a  certain  night  he  entertained  Father  Rochford,  priest  of  the 
 Society  of  Jesus:  Robert  Miller,  Edward  Cheevers,  John  O’Leary, 
 for  bringing  over  the  said  Rochford  with  the  Lord  of  Baltinglass,  were 
 hanged,  drawn,  and  quartered,  Anno  Domini  1581. 
 
 Peter  Miller,  after  having  studied  in  Spain,  for  that  he  could  not 
 have  his  health,  came  into  his  country,  which  is  the  County  of 
 Wexford,  and  being  examined  touching  points  of  religion,  and  finding 
 him  not  conformable  to  Protestancy,  many  suspicions  being  then  laid 
 to  his  charge,  was  hanged,  drawn,  and  quartered  in  1588. 
 
 Christopher  Roche,  native  of  Wexford,  for  that  he  could  not  enjoy 
 his  health  in  Flanders,  where  he  was  student,  passing  by  Bristowe 
 to  come  for  Ireland,  was  there  apprehended  and  put  to  the  oath  of 
 supremacy,  which,  when  he  refused,  he  was  carried  up  to  London, 
 where  he  was  sore  whipt  about  the  streets,  and  was  put  into  a  most 
 filthy  prison  in  gyves  and  fetters,  and  died  there  through  extremity, 
 in  Anno  1590. 
 
 James  Dudall,  of  Drodart,  merchant,  coming  out  of  France,  was, 
 by  contrary  winds,  carried  to  south  coast  of  England,  unto  whom  the 
 oath  of  the  Queen’s  supremacy  was  tendered,  and  for  that  he  refused 
 the  same,  he  was  sent  into  Exeter  Gaol,  and  was  there  hanged, 
 drawn,  and  quartered,  Anno  Domini  1600. 
 
 Patrick  Hea,  Wexford,  honest  man,  and  zealous  Catholic,  being 
 accused  unto  Lord  Gray,  then  Deputy  of  the  Kingdom,  that  he  did 
 not  only  relieve  Bishops  and  Priests  in  his  house,  but  also  transported 
 them  over  into  Spain  and  France,  was  committed  to  the  Castle  of 
 Dublin,  where,  through  restraint,  he  fell  sore  sick,  and  by  the 
 entreaty  of  his  friends,  was  remitted  his  house,  where  he  died  of  the 
 illness  he  took  in  prison. 
 
 Laymen,  old,  blind  and  impotent,  retired  themselves  into  the 
 Parish  Church  of  Mohono  (dedicated  to  St.  Nicholas,  in  the  Diocese 
 of  Limerick),  for  a  sanctuary,  where  they  lived  many  days,  until  such 
 time  as  the  English  army,  passing  by  that  way,  and  finding  them 
 there,  they  set  on  fire  the  church,  and  burned  them  all,  Anno  Domini 
 1581.  These  poor  old  people,  amongst  whom  were  some  old  women, 
 who  could  not  long  have  lived  if  they  had  been  let  alone,  for  they 
 were  aged  from  80  to  100  years,  very  sick,  and  already  languishing 
 
44 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 for  want  of  food,  which  they  could  not  get,  by  reason  that  the  country 
 was  altogether  despoiled  and  left  waste  by  the  soldiers.  The  people 
 of  the  country  fled  into  the  mountains  ;  yet,  needs  these  people  must 
 add,  snow  upon  snow,  and  cruelty  upon  cruelty,  to  show  their  rancour 
 and  the  fruit  of  their  gospel.  All  these  forenamed  persons,  except 
 the  good  and  most  virtuous  Bishop  O’Duanna,  with  his  chaplain, 
 Brien  O’Carolan,  and  John  Oonan,  Donagh  MacReddy,  and  John 
 Luneas,  priest,  who  suffered  under  King  James  :  all  the  rest  suffered 
 under  Queen  Elizabeth. 
 
 VII. 
 
 Brief  of  Pope  Paul  the  Fifth  to  the  Clergy,  Nobility,  and 
 FAITHFUL  PEOPLE  OF  IRELAND,  A.D.  1620. 
 
 (From  the  “Hibernia  Resurgens”  of  David  Rothe,  Bishop  of  Ossory, 
 
 PUBLISHED  IN  1021.) 
 
 Dilectis  Filiis  Clero,  Nohilitati  et  Populo  fideli  regni  Hiberniae. 
 
 Dilecti  Filii,  salutem  et  Apostolicam  Benedictionem. 
 
 Tribulationes '  cordis  nostri  multiplicatae  sunt,  quoniam  audivimus 
 afflictiones  et  angustias,  ad  quas  pro  tuenda  divini  nominis  gloria  et 
 Catholicae  religionis  conservation  redacti  estis,  graviores  effectas 
 esse,  et  quando  pacem  expectabatis,  majorem  advenisse  turbationem  : 
 sed  Deo  et  Patri  misericordiarum  gratias  agimus,  qui  consolatur  nos, 
 vestra  admirahili  constantia,  quae  cum  summa  vestri  nominis  laude 
 celebratur  ah  omnibus  in  ecclesia.  Diligenter  quidem  cuncta  de 
 recenti  persecution  adversus  vos  concitata,  nobis  renunciata  fuerunt. 
 Scimus  adversaries  Catholicae  fidei  omnia  conari,  nihil  remittere, 
 quo  vos  ah  hujus  sanctae  sedis  unitate  disjungant.  Non  novus  hie 
 labor  ecclesiae  est,  quae  divina  gratia  cooperante,  dum  humiliatur 
 erigitur,  et  ex  usu  est  maxime  Christi  fidelibus ;  nam  persecutio 
 viam  facit  prohationi,  probatio  autem  causa  fit  meriti.  Intuetur 
 enim  suorum  fortissimorum  athletarum  agones  retributor  magnorum 
 munerum,  qui  pollicitus  est  se  confessurum  coram  patre  suo  nomina 
 confitentium  se  coram  hominibus.  Fidelis  est  qui  repromisit. 
 Propterea,  filii  dilectissimi,  constantes  estote,  et  inconcussam  fidem 
 fixa  animi  virtute  servantes,  perseverantiae  laudem,  in  qua  salus 
 
SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 45 
 
 continetur,  praesumite.  Nam  si  vobis  datum  est,  ut  non  solum  in 
 Christum  credatis,  sed  pro  ejus  vera  fide  retinenda  patiamini,  existi- 
 mare  quoque  debetis,  vos  ad  regna  caelestia,  per  ejusmodi  tormenta 
 ac  passiones  vocatos  esse.  Haec  via  est  quae  ducit  ad  coelos,  arcta 
 quidem,  nam  paucis  patet  aditus  et  probatis  :  scitis  quia  Dominus 
 dixit :  Qui  vult  venire  post  me,  tollat  crucem  suam  et  me  sequatur. 
 Disciplina  Christi  non  videtur  esse  gaudii,  sed  maeroris.  Nostis 
 dictum  fuisse  discipulis,  persequentur  et  in  synagogis  flagellabunt 
 vos,  nam  quemadmodum  oportuit  pati  Christum  et  sic  intrare  in 
 ■  gloriam  suam,  ita  et  qui  ad  caelestia  regna  per  Christi  vestigia  con¬ 
 tendere  volunt,  multa  patiantur  necesse  est :  neque  enim  est  discipulus 
 supra  magistrum,  neque  servus  supra  dominum.  Et  nos  hoc  ipsum 
 quotidie  experimento  comperimus,  potissimum  vero  in  hac  vestra 
 tribulatione,  nam  corpore  absentes,  adsumus  tamen  vobis  spiritu,  et 
 sollicitudmeg,  calamitates,  ac  divexationes  vobiscum  sustinemus, 
 eoque  procul  dubio  graviores  atque  molestiores,  quod  unusquisque 
 vestrum  sua  tantum  causa  laborat  :  Nos  de  omnibus  vobis  filiis 
 nostris  charissimis  laboramus.  Yobis  periculum  imminet  ne  terrenas 
 opes,  aut  caducam  banc  vitam  amittatis,  sed  tamen  certa  spes 
 proponitur  assequendi  caelestia,  cum  sempiternae  vitae  beatitudine. 
 Nos  vero  praetiosissimum  thesaurum,  quern  inaestimabili  pretio 
 sanguinis  unigeniti  filii  sui  acquisitum,  aeternus  paterfamilias  fidei 
 nostrae  credidit,  animas  vestras  videlicet,  in  magno  discrimine 
 versari  videmus,  quarum  jacturam  nihil  est  quod  resarcire 
 possit.  Quare  sicut  semper  afiligimur,  ita  numquam  cessamus 
 clamare  ad  Dominum  ut  exurgat,  atque  respiciat  super  vos,  et  det 
 vobis  auxilium  de  tribulatione  :  quemadmodum  etiam  hortamur  vos, 
 omni  nostri  cordis  affectu  (utemur  verbis  Apostoli)  ut  aspicientes  in 
 auctorem  fidei  et  consummatorem  Jesum,  qui  proposito  sibi  gaudio 
 sustinuit  crucem,  confusione  contempta,  recogitetis  eum  qui  taiem 
 sustinuit  a  peccatoribus  adversus  semetipsum  contradictionem,  ne 
 fatigemini  animis  vestris  deficientes.  Yos  elegit  Dominus,  ut  novis- 
 simis  atque  calamitosissimis  hisce  temporibus  exemplum  orientis  jam 
 ab  initio  ecclesiae  suae  renovaretis.  Mementote  igitur  quanta 
 martyres  passi  sunt,  et  quibus  deinde  coronis  coronavit  eos  Dominus, 
 in  die  solemnitatis  et  laetitiae  ;  et  fidem,  constantiam,  humilitatem, 
 atque  patientiam  illorum  imitamini ;  nemini  dantes  ullam  offensionem, 
 supportantes  in  charitate,  jugiter  orantes  pro  affiigentibus  et  per- 
 sequentibus  vos.  Mansuetudo  Christi  confregit  diaboli  potentiam ; 
 
46  SPICILE  GIUM  OSSORIENSE. 
 
 domuit  quippe  orbem  non  ferro,  sed  ligno ;  acerbissima  videlicet 
 passione,  qua  genus  humanum  a  diaboli  servitute  redemit.  Confidite 
 in  Deo,  ipse  enim,  quando  ejus  bonitati  placuerit,  dabit  ut  vestra 
 patientia,  vestra  charitate,  aliquando  emolliatur  duritia  saevientium 
 in  vos.  Quis  scit  an  hac  ratione  convertantur  a  via  mala  et  agnoscant 
 Deum  ?  Quot  legimus,  non  audita  praedicatione,  sed  martyrum 
 tantum.  constantia  inspecta,  Christi  fidem  suscepisse,  et  laetos  ac 
 alacres  statim  tormenta  ac  mortem  subiisse  ?  Potens  est  miseri- 
 cordia  Dei,  si  constantes  manseritis  in  tribulatione,  aliorum  quoque 
 correctionem  mercedi  vestrae  adscribere.  Insistite  bonis  operibus, 
 vacate  orationibus,  cavete  diligenter  ne  in  aliquo  Divinam  Majestatem 
 offendatis,  nihil  facientes  quod  Catkolicae  religioni,  et  integritati 
 illius  fidei  quam  majores  vestri  ab  hac  sancta  sede  acceperunt,  adver- 
 setur,  et  jugiter  in  memoriam  revocate  horribilius  esse  incidere  in 
 manus  Dei,  quam  in  manus  hominum.  Vos  quemadmodum  accepi- 
 mus,  gloriamini  majores  vestros  tanta  in  Deum  pietate  fuisse  ut 
 Hibernia  meruerit  hac  de  causa  appellari  sanctorum  insula :  igitur 
 exkibete  vos  dignam  eorum  progeniem.  Nos  autem,  praeterquam 
 quod  in  orationibus  nostris  semper  vestri  memores  sumus,  quo  magis 
 inflammemus  vos  ad  retinendam  salutarem  Christi  disciplinam,  cum 
 intellexerimus  variis  istius  regni  civitatibus  et  oppidis  liaberi  certis  in 
 locis  congregationes  utriusque  sexus  fidelium  sub  invocatione  Beatis- 
 simae  semper  Virginis,  etc.* 
 
 VIII. 
 
 Mortuary  Book  of  the  Irish  Franciscan  Monastery  in  Louvain. 
 
 (From  the  MSS.  in  Royal  Library,  Brussels.) 
 
 Januarius. 
 
 1615.  Die  15  obiit  Fr.  Eduardus  Flemingus,  Clericus,  Sacrae 
 Theologiae  Studiosus  mirae  innocentiae  conspicuus. 
 
 1653.  Die  vigesima  nona  obiit  Pr.  Fr.  Franciscus  Wardaeus  Sacrae 
 Theologiae  Lector  Actualis. 
 
 *  The  Papal  brief  thus  abruptly  terminates  in  Dr.  Rothe’s  text.  The  concluding 
 words  probably  referred  to  the  Indulgences  and  other  spiritual  favours  which  were 
 granted  by  the  Holy  See  to  the  religious  sodalities.  As  this  might  involve  the 
 members  of  the  sodalities  in  the  risk  of  being  prosecuted  for  Praemunire ,  it  may  have 
 been  judged  expedient  to  omit  those  passages. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 47 
 
 1654.  Die  20  Januarii  hie  obiit  Pater  Franciscus  Fallonus,  Sacerdos 
 hospes. 
 
 1654.  Die  30  obiit  Pr.  Fr.  Augustinus  Eganus,  Sacrae  Tholeogiae 
 Lector  emeritus.  Unus  erat  ex  iis  qui  laborabant  circa 
 Dictionarium  Hibernicum. 
 
 1658.  Die  15  obiit  R.  A.  P.  Joannes  Colganus,  Sacrae  Theologiae 
 Lector  Jubilatus  o^m  Collegiorum  Commissarius,  scriptor 
 indefessus  in  colligendis,  illustrandis  et  edendis  vitis 
 Sanctorum  Hiberniae. 
 
 1678.  Die  prima  obiit  Pr.  Franciscus  Feganus,  Guardianus  actualis, 
 vir  valde  proficuus  huic  Domicilio. 
 
 1681.  Die  22  ex  apoplexia  obiit  Pr.  Fr.  Antonius  Wardaeus,  Sacerdos 
 pius  ac  devotus,  hospes. 
 
 1690.  Die  6  obiit  hie  Fr.  Dominicus  Lynch  clericus. 
 
 1697.  Die  10  obiit  hie  Fr.  Joannes  Smedts  Lovaniensis,  Laicus. 
 
 1700.  Die  20  obiit  hie  P.  Matthaeus  Yeron,  Galviensis,  hie  olim 
 Magister  novitiorum,  deinde  vicarius  ac  tandem  Praeses. 
 
 1704.  Die  prima  obiit  apud  nos,  quibus  per  notabile  tempus  cohabi- 
 tavit  Hlmu3-  ac  Revmus-  Dominus  F.  Dominicus  De  Burgo  ex 
 Ordine  Sancti  Dominici,  Episcopus  Elphinensis,  sepultus  uti 
 ordinavit,  in  nostra  Ecclesia. 
 
 1722.  Die  L  obiit  in  domo  materna  in  hac  civitate  Fr.  Marinus,  Laicus 
 chirurgus  optimus. 
 
 1727.  Die  6  obiit  P.  Fr.  Josephus  O’Donnell,  Sacerdos  pius. 
 
 Februarius. 
 
 1632.  Die  5  obiit  hie  R.  P.  F.  Edmundus  Cana,  Missionis  Scoticae 
 Praefectus,  valde  fructuosus  in  qua  per  annos  30  desudavit ; 
 carceres  etiam  diuturnos  et  vincula  fortiter  perpessus  fidei 
 propagandae  causa. 
 
 1667.  Die  7  obiit  hie  Pr.  Fr.  Joannes  Blake  successive  magister  novi¬ 
 tiorum,  vicarius,  Praeses,  in  omnibus  exemplaris  et  sedulus. 
 
 1681.  Die  prima  hie  obiit  Fr.  Joannes  Currin,  novitius  laicus. 
 
 1681.  Die  3  hie  obiit  Pr.  Fr.  Ludovicus  Geraldinus  successive  Sacrae 
 
 Theologiae  Lector,  Praeses,  Guardianus,  Yisitator,  Con- 
 fessarius  vero  stabilis  ac  indefessus. 
 
 1682.  Die  23  obiit  in  Conventu  Bruxellensi  (quo  hospes  accesserat) 
 
 ipse  natione  Bruxellensis  sed  hujus  collegii  alumnus,  et  in 
 eo  laboriosus  ac  fidelis  coquus  Fr.  Egidius  Gallot,  laicus. 
 
48 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 1685.  Die  12  hie  pie  obiit  Pr.  Fr.  Franciscus  Duffy,  magister 
 
 novitiorum  ac  juvenum. 
 
 1699.  Obiit  ex  apoplexia  qua  erat  subito  correptus  dum  erat  accinctus 
 ad  sanctam  peregrinationeih  ad  montem  acutum,  fr.  Didacus 
 Gisberti  Holandus,  laicus,  hujus  Collegii  alumnus,  qui  bis 
 visitavit  terram  sanctam,  ibique  per  singulas  vices  per 
 annos  habitavit.  *  X 
 
 1712.  Die  17  bic  pie  defunctus  est  Frater  Didacus  Cradogue  Hibernus, 
 Laicus. 
 
 1712.  Die  27  Februarii  hie  pie  obiit  fr.  Jacobus  Van  Harsell 
 Lovaniensis,  laicus  arte  sutor. 
 
 Martins. 
 
 1631.  Die  4  obiit  hie  Fr.  Bonaventura  Hannij  Sacerdos. 
 
 1675.  Die  31  obiit  Fr.  Franciscus  Beily  clericus  professus. 
 
 1703.  Die  13  obiit  bic  Fr.  Joannes  Hannore  Yalo,  Laicus  devotus 
 et  domi  forisque  exemplaris  et  valde  laboriosus  buic 
 collegio. 
 
 1706.  Die  29  obiit  Fr.  Franciscus  Bougher,  Laicus  natione  Bruxel- 
 
 lensis,  hortulanus,  sedulus  et  pius. 
 
 1617.  Die  20  obiit  Fr.  Petrus  Marellus  laicus  hortulanus. 
 
 1715.  Die  15  Martii  pie  hie  obiit  ex  dierum  quatuor  morbo  vebementi 
 
 V.  admodum  Pr.  Fr.  Franciscus  Tully,  Sacrae  Tbeologiae 
 Lector,  qui  fuit  in  collegio  hoc  Praeses  et  subsequenter 
 Guardianus,  vir  doctus,  devotus  ac  zelosus. 
 
 1716.  Die  26  Martii  obiit  frater  Edmundus  Yande  Yel  de  laicus 
 
 Scriniarius,  aetatis  34.  prof.  12. 
 
 Aprilis. 
 
 1613.  Die  25  obiit  hie  Fr.  Nicolaus  Fin  Waterfordiensis,  clericus 
 professus. 
 
 1658.  Die  2  obiit  bic  Pr.  Franciscus  Sbiel,  Sacerdos,  Praedicator, 
 Confessarius,  iterate  vicarius. 
 
 1671.  Obiit  hie  ex  vulneribus  acceptis  ab  ebriis  rusticis  fovis  fr. 
 Joannes  Addams,  laicus  Lovaniensis,  scriniarius. 
 
 1686.  Die  8  admodum  pie  et  exemplariter  hie  obiit  fr.  Bartholomaeus 
 
 Geraldinus,  Kildariensis  clericus  prof8. 
 
 1707.  Hie  placide  obdormivit  Y.  admodum  Pr.  Joannes  Malone, 
 
 Sacrae  Tbeologiae  Lector  Actualis. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 49 
 
 1714.  Die  tertia  Aprilis  hie  pientissime  obiit  It  A.  P.  Frater  Joannes 
 Baptista  O’Donnell  in  Ordine  Jubilarius,  in  provincia 
 Missionarius  et  Guardianus  emeritus.  Ex  diffinitor  et  Ex 
 Minister  Provincialis  ;  vir  ab  adolescentia  sua  per  omnem 
 vitam  apprime  devotus,  modestns  et  exemplaris. 
 
 1731.  Die  27  obiit  bic  Fr.  Bernardus  Duffy,  clericus  professns. 
 
 Majus. 
 
 1654.  Hie  pie  obiit  die  23  Fr.  Valentinus  Bodkin  Subdiaconus. 
 
 1658.  Die  13  bic  pie  obiit  Pr.  Paulus  O’Molloy  Sacerdos. 
 
 1660.  Paralisi  tactus  obdormivit  in  Domino  Pr.  Antonins  Connaery, 
 Sacrae  Tbeologiae  Lector  emeritus. 
 
 1659.  Die  26  obiit  Fr.  Michael  Mareen  Laicus  Hispanus. 
 
 1700.  Die  8  exemplariter  obiit  fr.  Antonius  M‘Carthy  Laicus  natione 
 Hibernus,  in  obsequiis  cornmunitatis  fidelis  et  obsequiosus, 
 laboriosus. 
 
 1699.  Die  28  pie  obiit  Fr.  Alexander  Van  Artoijs  Lovaniensis  laicus, 
 arte  sutor,  infirmarius  obsequiosus  et  sedulus. 
 
 1705.  Die  25  pientissime  obiit  R.  Pr.  Fr.  Antonius  M‘Carthy,  Sacrae 
 Theologiae  Lector  jubilatus.  Aliquando  Collegii  bujus 
 Guardianus,  rigoris  claustralis  vitae,  et  sanctae  simpli- 
 citatis  ad  mortem  usque  tenacissimus. 
 
 1708  Die  19  obiit  bic  V.  A.  Pr.  Antonius  M‘Donnell  per  annos 
 multos  missionarius,  pluries  Guardianus  in  Hibernia. 
 
 1717.  Die  20  Maii  obiit  Pater  Thomas  De  Burgo,  bujus  Collegii 
 Guardianus  actualis,  aetatis  45,  professions  31.  lenta  tabe 
 exbaustus. 
 
 Junius. 
 
 1616.  Die  lla  bic  pie  mortuus  est  R.  P.  Robertus  Chamberlinus, 
 
 ante  susceptum  babitum  Sacrae  Tbeologiae  Doctor,  in  nostra 
 Religione  deinde  Lector  Jubilatus. 
 
 1617.  Die  12.  obiit  Gravlingae  apud  Clarissas  Anglas  Pr.  Fr. 
 
 Franciscus  Pbaijus,  tunc  in  hoc  collegio  Pliilosophiae  Lector. 
 
 1689.  Die  20  pie  obiit  R.  Pr.  Bonaventura  Keon,  Sacrae  Tbeologiae 
 Lector  Jubilatus,  olim  bujus  collegii  Guardianus,  vir  pro- 
 funde  doctus  et  devotus. 
 
 1711.  Die  7  obiit  hie  Pr.  Antonius  Esser  Sacerdos  et  Organista 
 sedulus  aetatis  suae  30.  prof.  11.  sacerd.  5. 
 
50 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 1714.  Die  lla  Jnnii.  Ex  acerbissimae  gangraenae  morbo,  paucis 
 diebus  confectus,  hie  pieobiit  E.  Pr.  Fr.  Eugenius  M'Carthy, 
 ab  emissa  religiosa  pvofessione  et  in  Sacerdotio  Jubilarius, 
 missionarius  et  guardianns  emeritus,  et  nostrae  provinciae 
 Excnstos,  vir  animi  candore  et  pacifica  conversatione 
 conspicnus,  etc. 
 
 1730.  Die  obiit  Y.  Admodum  Pr.  Petrus  Murphy,  Sacrae  Theologiao 
 Lector  emeritus,  ac  bujus  Collegii  ex  Guardianus. 
 
 Julius. 
 
 1661.  Die  12  obiit  in  hoc  Collegio  Y.  Pr.  Josephus  O’Curwin,  insignis 
 divini  verbi  concionator. 
 
 1661.  Die  26  obiit  hie  Y.  Pater  Edmundus  Fleming. 
 
 1665.  Die  4  obiit  hie  Fr.  Simon  Saubuain  laicus,  officio  vir  valde 
 zelosus  et  exemplaris. 
 
 1676.  Die  2  obiit  hie  Eevdus-  Pr.  Edmundus  Brayus,  Jubilarius,  olim 
 Theologiae  Lector,  Custos  Provinciae  in  Hibernia  Guardianus. 
 
 1686.  Die  2  liic  obiit  P.  Daniel  O’Molloy  pro  tempore  subsacrista, 
 
 portarius,  &c.  ad  obsequia  communitatis  ubique  promptus 
 et  diligens. 
 
 1687.  Die  lla  obiit  hie  Fr.  Patricius  O’Connor,  laicus  arte  sutor. 
 
 A  ugustus. 
 
 1617 .  Die  2  Augusti  obiit  hie  ex  phthisi  Fr.  Michael  Cusack  Medeusis, 
 Clericus  professus. 
 
 1636.  Die  26  obiit  E.  Pr.  Franciscus  M‘Donnell,  filius  Ill™1'  Comitis 
 de  Antrim,  Guardianus  emeritus  in  Hibernia  et  ex  diffinitor, 
 bujus  vero  Collegii  Guardianus  actualis. 
 
 1654.  Die  31  hie  obiit  Fr.  Petrus  Hertaels  laicus  professus  coquus. 
 
 1680.  Die  29  obiit  Y.  Pr.  Fr.  Bonaventura  O’Docharty  vir  religio- 
 sissimus,  et  qui  acta  Sanctorum  sub  Patribus  Colgano  et 
 Sirino  describebat  indefesse. 
 
 1687.  Die  19  obiit  hie  fr.  Eumoldus  Willemaers  laicus  professus 
 Lovaniensis. 
 
 1713  Die  17  Augusti  obiit  fr.  Jacobus  Longchamps  laicus.  Domi  for- 
 isque  exemplaris  ac  indefesse  laboriosus,  aetatis  46.  prof.  22. 
 
 1721.  Die  6  Augusti  obiit  E.  Pater  Franciscus  O’Donnochoe,  Sacrae 
 Theologiae  Lector  Jubilatus,  &c.,  vir  pius,  doctus,  sobrius, 
 zelosus  et  valde  exemplaris. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 51 
 
 September. 
 
 1626.  Die  22  obiit  Romae  in  Collegio  Sancti  Isidori  ibidem  sepnltns 
 Himus.  ac  j^evmus.  j)ominus  jrr>  Hugo  Cavellns,  hnjns  Col- 
 legii  olim  pins  semel  Guardianus.  Lector  Jubilatus  ;  deinde 
 totius  Ordinis  Definitor  Generalis,  ac  demum  Archiepiscopus 
 Ardmachanus,  et  totius  Hiberniae  Primas,  qui  longo  tempore 
 gnaviter  desudavit  circa  bene  formanda  initia  ac  progres- 
 sum  hujus  habitacnli. 
 
 1625.  Die  6  obiit  in  hoc  Collegio  Fr.  Joannes  Stuart,  laicus  Scotus* 
 qui  pro  hoc  Collegio  diu  ac  fideliter  laboravit. 
 
 1651.  Die  28  hie  obiit  Fr.  Andreas  Collebrant  laicus  professus,  sartor. 
 
 1652.  Die  27  obiit  in  hoc  Collegio  Fr.  Stephanus  Gerardi,  laicus, 
 
 natione  Valo,  hortulanus  et  vir  valde  laboriosus  et  fidelis. 
 
 1658.  Die  18  obiit  hie  Fr.  Gulielmus  Nugentius,  laicus. 
 
 1657.  Die  10.  obiit  R.  Pater  Frater  Daniel  Clerij,  Sacrae  Theologiae 
 Lector,  Collegii  Guardianus  et  olim  vicarius. 
 
 1669.  Die  25  obiit  hie  Frater  Bonaventura  Everard,  clericus. 
 
 1673.  Die  7  obiit  hie  R.  Admodum  Pr.  Fr.  Thomas  Sirinus,  Sacrae 
 
 Theologiae  Lector  Jubilatus,  vir  sanctae,  suavis,  atque 
 exemplaris  conversationis,  limati  calami,  et  doctrinae  pro- 
 fundae;  cujus  tota  vitaprecibus,  vigiliis,  abstinentia,  studiis, 
 ac  tandem  Sanctorum  vitis  describendis  insumpta  est ;  erat 
 solitariae  vitae,  cellae,  silentii  amator,  vitaeque  contempla- 
 tivae  totus  addictus,  quo  vitae  genere  nisi  singularia  sua 
 facta  abscondisset  vix  dubitari  potest  quin  de  ipso  plura 
 particularia  memoratu  dignissima  essemus  habituri.  Scrip- 
 sit  praeter  illas  Sanctorum  Hibernorum  vitas,  quae  praelo 
 paratae  sunt  sed  nondum  impressae  sunt ;  vitam  Sancti 
 Columbani  quam  castigavit  ab  aliis  prius  collectam,  et  vitam 
 Santi  Rumoldi  similiter ;  estque  auctor  illorum  Carminum 
 de  Nativitate  Pueri  Jesu  quae  in  bibliotheca  visuntur  cum 
 nomine  authoris  sic  expresso  Eja  Jesu.  Summe  solicitus 
 videbatur  atque  adeo  anxius  nequid  scriberet  quod  a  vero 
 aberraret.  Requiescat  in  sancta  pace,  vir  memoriae 
 dulcissimae. 
 
 1674.  Die  6  Fr.  Franciscus  Pinchart  laicus,  Valo,  coquus,  portarius. 
 
 1693.  Obiit  die  17  Septembris  Mechliniae  ex  variolis  V.  Pater 
 
 Franciscus  Lalor  S.  P.  C.  existens  actuale  membrum  hujus 
 Collegii. 
 
■52 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 1701.  Die  13  obiit  in  Conventu  Dnaceno  Patrum  Anglorum  ad  quos 
 aeris  mutandi  causa  diyertit  R.  P.  Bernardinus  Gavanus, 
 Lector  Jubilatus,  functus  officio  Commissarii  visitatoris 
 Provinciae  et  subsequenter  Guardiani  hujus  Collegii. 
 
 October. 
 
 1635.  Die  6a  Peste  sublatus  est  Revdus  Pr.  Fr.  Franciscus  Archbold 
 Praedicator  et  Conf. 
 
 1665.  Die  lla  Pater  Laurentius  Brennanus. 
 
 1666.  Die  3a  Fr.  Edmundus  Kennedy,  laicus. 
 
 1678.  Die  In  Octobri  obiit  Frater  Gulielmus  Smedts  Braixator,  in 
 suo  cubiculo,  exhaustus  diuturna  quartana. 
 
 1653.  Die  4a  obiit  Hospes  Pater  Franciscus  Magrabhi,  Sacerdos. 
 
 1654.  Die  4a  obiit  liic  Ven.  P.  Fr.  Bonaventura  Glachlin  Praed.  Conf. 
 
 et  Vicarius. 
 
 1680.  Obiit  Brugis  V.  A.  Pr.  Forstall  die  5a  Oct.  Actualis  Lector 
 Sacrae  Theologiae  in  hoc  Collegio  et  valde  studiosus  et 
 zelosus. 
 
 1693.  Die  25  obiit  Frater  Franciscus  Bottson  laicus,  bonus  Braxator 
 Lovaniensis  natione. 
 
 1693.  Die  29  obiit  Pater  Joannes  M‘Tiernan,  Sacerdos  et  Confes. 
 
 % 
 
 November. 
 
 1614.  Die  2a  obiit  ex  Variolis  Frater  Weaslii,  novitius  Clericus. 
 
 1614.  Die  15  obiit  item  ex  Variolis  contractis  ex  praefato  Fratre,  R. 
 
 Pater  Bonaventura  Hossaeus,  hujus  Collegii  Actualis 
 Guardianus  multa  laude  dignissimus.  Tunc  residentia  hujus 
 Collegii  nostra  erat  prope  Sancti  Jacobi  Templum,  et  ipse 
 sepultus  est  in  altero  conventu,  de  quo  fuse  in  registro. 
 
 1635.  In  Novembri  obiit  ex  peste  Fr.  Franciscus  Greddii,  laicus. 
 
 1635.  Die  8Ta  obiit  ex  Hydropisi  Pater  Hugo  Wardaeus,  Sacrae 
 Theologiae  Lector,  olim  Collegii  Guardianus. 
 
 1629.  Die  18  obiit  Matriti  Illmus.  ac  Revmus.  Dominus  Frater 
 Florentius  Conrius,  olim  Provinciae  Hiberniae  Minister 
 Provincialis,  mox  Archiepiscopus  Tuamensis,  quo  solicitante 
 obtenta  est  fundatio  hujus  Collegii  a  Philippo  3  Rege  Catholico 
 et  Paulo  5  Pontifice  Maximo/  Ejus  ossa  hue  translata  sunt 
 anno  1654  die  mensis. 
 
 1651.  Die  13  obiit  hie  Fr.  Georgius  Connier  Anglus  laicus,  sartor. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 53 
 
 1657.  Die  25  obiit  E.  P.  F.  Bonaventura  Michanus,  Sacrae  Theologiae 
 Lector,  olim  Guardianus  Collegii. 
 
 1661.  Die  8obiitFrater  Thomas  Flemingns,  Clericus  praeclari  ingenio 
 praeditus. 
 
 1700.  Die  3  Novembris  obiit  Y.  P.  Fr.  Bernardinus  Wissendorf, 
 
 Sacerdos  Praedicator,  et  Confessarius,  Sacrista  et  diu 
 Yicarius  Collegii  et  quandoque  Praeses  de  ipso  Collegio 
 optime  meritus  de  quo  fusius  in  magno  registro. 
 
 1716.  Die  16  pie  obiit  fr.  Petrus  Sullivaue,  Sacerdos.  Aet.  26.  prof.  2. 
 Sacerdotii  1°. 
 
 December. 
 
 1636.  Die  13  obiit  P.  Eugenius  Frighill,  hujus  Collegii  saepe  vicarius 
 ac  de  eodem  optime  meritns. 
 
 1676.  Die  24  obiit  Fr.  Antonius  Nierlo  laicus,  natione  Flander,  arte 
 vietor. 
 
 1680.  Die  29  obiit  Fr.  Patrius  Hanly,  Diaconns. 
 
 1685.  Die  18  obiit  Dublinii  in  Hibernia  Pr.  Jacobus  Magann,  hujus 
 Collegii  Guardianus  Actualis. 
 
 1698*  Die  7  obiit  Fr.  Josephus  Baucher,  laicus,  sartor. 
 
 1693.  Die  15  obiit  hie  Y.  A.  P.  Antonius  Daly  S.  T.  L.  emeritus, 
 conoionator  percelebris,  ac  in  utroque  jure  apprime  versatus. 
 
 1706.  Die  5  obiit  hie  P.  Thomas  M'Hugo,  Sacerdos  per  plures  annos, 
 Bector  ChorL 
 
 1701.  Die  9  obiit  hie  P.  Fr.  Franciscus  Dotel  S.  P.  C. 
 
 Benefactores. 
 
 Januarius . 
 
 1695'.  Die  27  Jan.  Pie  obiit  Domeeella  Elizabeth  Smedts,  hujus 
 Collegii  per  30  annos  mater  spiritualis  et  Benefactrix,  apud 
 nos  sepulta. 
 
 1704.  Die  1  Jan.  obiit  in  hoc  Collegio  Illmus.  ac  Bevmus.  Dnus.  Frater 
 Dominicus  de  Burgo,  ex  Ordine  Sancti  Dominici,  Episcopus 
 Elphinensis ;  apud  nos  sepultus  jacet ;  et  quod  poterat  in 
 morte  benefecit.  De  quo  fuse  in  magno  registro. 
 
 Martins. 
 
 1621.  Die  31  obiit  Philippus  3,  Hispaniarum  Rex  Catholicus,  hujus 
 Collegii  Fundator  et  Dotator. 
 
54 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 1663.  Die  lla  Lovanii  mortuns  est  Dominus  Joannes  Lintermans, 
 qui  testamento  legavit  pro  hoc  Collegio  absque  onere  florenos 
 mille  sexcentos  ex  quibus  syndicus  recepit  florenos 
 octingentos. 
 
 Magus. 
 
 1669.  Eeliquit  testamento  80  Patacones  Dominus  Bartholdus 
 Teijlingen . 
 
 Junius. 
 
 1709.  Pie  obiit  Londini  2  Junii  in  festo  Ascensionis  Domini  secun¬ 
 dum  stilum  veterem,  sed  secundum  stilum  novum  die  13 
 Junii  (adeoque  festo  S.  Antonii)  Praenobilis  ac  Pientissimus 
 Dominus  D.  Joannes  Coleman  Eques,  qui  nobis  legavit 
 eleemosynam  annuam  notabilem  ea  lege  ut  oremus  pro  ipso 
 ejusque  familia,  tarn  quoad  vivos  quam  quod  defunctos, 
 de  quo  fusius  in  magno  Eegistro. 
 
 1652.  Die  1  Junii  obiit  Distemij  E.  ac  Eruditissimus  D.  Engelbertns 
 Binephorius  S.  T.  Licent.  et  venerabilis  sacerdosqui  legavit 
 Collegio  suara  bibliotkecam  copiosam  satis  et  pulckram  sub 
 parvo  onere ;  de  quo  in  magno  Eegistro. 
 
 1693.  Obiit  mense  Junii  Antwerpiae  Devotissima  Domecella  Gertrudis 
 de'Hart,  natione  Holanda  quae  olim  tempore  magnae  neces¬ 
 sitatis  nostrae  annis  1686  et  1687  contulit  Collegio  elee¬ 
 mosynam  3,000  sacrorum,  et  moriens  anno  1693  aliam 
 eleemosynam  mille  sacrorum. 
 
 Julius. 
 
 1608.  Die  29  Julii  obiit  Eomae  Excellentissimus  Dominus  Eodericus 
 O’Donnell  Comes  Tirconalliae,  sepultus  in  Conventu  nostri 
 Ordinis  Eomae,  magnus  patrum  nostrorum  fautor  et  bene¬ 
 factor.  Commendantur  etiam  omnes  ejusdem  familiae  tarn 
 quoad  vivos  tarn  quoad  defunctos. 
 
 Augustus. 
 
 1617.  Die  16  Augusti  Bruxellae  extinctus  est  Dnus.  Bernardus 
 O’Neill,  junior  filius  Exellentissimi  Domini  Hugonis 
 Comitis  de  Tirone,  et  sepultus  est  in  nostra  Ecclesia. 
 Commendantur  eadem  familia  tarn  quoad  vivos  quam 
 defunctos. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 55 
 
 1706.  In  Augusto  obiit  Jacobus  de  Eildre  famulus  Domini  de 
 Bossut  qui  reliquit  kuic  Collegio  notabilem  eleemosynam. 
 
 September. 
 
 1608  Die  17  obiit  Bomae,  qui  et  in  Conventu  nostri  Ordinis  sepultus 
 est  Illmus-  D.  Capbarra  O’Donnell,  pater  Germanus  Domini 
 Boderici  de  quo  mense  praecedenti. 
 
 1609.  Die  22.  obiit  Bomae  Illmus-  Dominus  Hugo  O’Neill  Baro  de 
 Dungannon,  filius  primogenitus  Exellentissimi  Domini 
 Hugonis  Magni  Tyroniae  Comitis,  sepultus  in  Conventu 
 nostri  ordinis. 
 
 1682.  Obiit  in  hoc  Collegio  (et  apud  nos  sepultus  est)  Geraldus 
 Geraldinus,  filius  Illmi.  Domni.  Baronis  de  Kerrij  tunc 
 Capitaneus  peditum  in  Legione  Hibernica:  commendo  ean- 
 dem  familiam  tarn  quoad  vivos  quam  quoad  defunctos. 
 
 1665.  Die  16  Sept,  obiit  Philippus  4.  Bex  Catholicus,  pientissimus 
 eontinuator  Eleemosynae  nostrae  fundationis. 
 
 1701.  Die  16  Pientissime  obiit  apud  S.  Germain  in  Gallia,  Serenis- 
 simus  Dnus-  Jacobus  2dus.  Magnae  Brittaniae  et  Hiberniae 
 Bex,  vere  et  insigniter  orthodoxus. 
 
 November. 
 
 1671.  In  Novembri  praeter  alias  eleemosynas  factas  liuic  Collegio, 
 eidem  contulit  300  florenos  Dnus-  Augustinus  van  Teilingen 
 Holandus  sub  onere  ut  oretur  pro  ipso,  qui  an  et  quando 
 mortuus  sit  necdum  audivimus. 
 
 1700.  Die  1  Nov.  Pientissime  obiit  Carolus  2dus.  Bex  Catholicus, 
 fundationis  nostrae  Continuator. 
 
 IX. 
 
 Declinantis  Hiberniae  Speculum,  by  Most  Bev.  John  Baptist 
 Binuccini,  Nuncio  of  the  Holy  See,  A.D.,  1649. 
 
 (From  the  Wadding  MSS.,  Rome.) 
 
 Declinantis  Hiberniae  Speculum,  seu  Ill™1-  Beverendissimi  Dni. 
 Joannis  Baptistae  Binuccini  Archiepiscopi  ac  Principis  Firmani  apud 
 Confederates  Hiberniae  Catholicos  Apostolici  Nuncii  Discursua 
 Apologeticus, 
 
56 
 
 SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 In  quo  maxima  eisdem  Confederatis  ex  ultima  cum  Barone 
 Incliiquinio  Protestantium  Armorum  in  Momonia  praefecto,  contra 
 Ecclesiasticae  Congregationis  decreta  conclusa  Armorum  cessatione 
 secutura  damna  certaque  Religionis  Catholicae  ac  Hibernorum  ruina 
 praedicuntur. 
 
 “  Quamquam  non  ignoro  optimis  atque  etiam  sanctissimis 
 cbristianis  in  gravioribus  persecutions  temporibus  apologias  quondam 
 necessarias  fuisse  longe  mihi  alia  mens  quam  quibusdam  ex  supremo 
 consilio  mei  convitiatoribus  eorumque  sequacibus  earn  ulterius 
 superbiendi  ansam  praestare,  ut  me  ad  aliquam  mei  justificationem  ab 
 iis  redactum  esse  possint  gloriari  ;  quamvis  enim  dignitas  qua  (licet 
 indignus)  fungor  in  hoc  regno  me  cuiquam  in  eo  de  actionibus  meis 
 rationem  dare  non  pateretur,  atras  eorumdem  in  me  calumnias  con- 
 temptum  potius  quam  responsum  ullum  meum  mereri  nemo  non 
 videt. 
 
 Ne  putent  igitur  ejusmodi  convitiatores  tantum  mei  justificandi, 
 quantum  eorum  malitiae  atque  perfidiae  detegendae  causa :  vel 
 saltern  eorum  qui  ab  iis  decepti  sunt  ad  veram  viam  reducendorum, 
 exhortatorium  ac  charitativum  hoc  meo  nomine  scriptum  publican. 
 Quid  enim  respondere  necesse  est  tarn  apertae  calumniae  ?  Qualis  ea 
 est,  qua  me  debitae  Angliae  Regi  ab  Hibernis  obedientiae  contrarium 
 ubique  praedicant  ?  Cum  nemo  usquam  a  meo  in  Hiberniam 
 adventu  debitae  Mati-  Suae  fidelitatis  juriumque  ejus  Regalium  (salvo 
 tamen  quocumque  Religionis  interesse)  juxta  divinum  illud,  quae 
 sunt  Caesaris  Caesari,  et  quae  sunt  Dei  Deo,  majorem  meipso  se 
 conservatorem  ac  propugnatorem  scriptis  continuis,  declarationibus 
 variis,  et  quod  certius  est,  factis  etiam  se  demonstrarit,  ita  ut  (post 
 Beligionis  defensionem)  ex  nimia  mea  de  Begis  authoritate  conser- 
 vanda  sollicitudine,  tantum  ejusmodi  falsorum,  larvatorumque  illius 
 subditorum  natum  in  me  odium  facile  videri  possit.  Cum  enim  in 
 antiquum  eorum  Idolum  paulo  liberius  exclamassem,  dum  favores  a 
 sua  Mate  Catholicis  Confederatis  concessas,  non  modo  malitiose  tacuit 
 et  negavit,  verum  etiam  civitates,  urbes  ac  omnia  suae  Mas-  sibi 
 commissa  praesidia  imo  et  Regia  quoque  insignia,  rebelli  Angliae 
 parlamento  inaudito  proditionis  exemplo  vendidit,  tradidit :  nunc 
 vero  alteri  quo  utuntur  instrumento  (priore  certe  vix  meliore)  ad 
 Divum  suum  Ormonium  in  Hiberniam  iterum  cum  suprema  authori¬ 
 tate,  si  fieri  possit  advocandum.  Verorum  Catholicorum,  ecclesias- 
 ticorumque  bona,  conscientias,  Religionemque  omnino  submitti  non 
 
SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 57 
 
 patior  :  ejusmodi  meae  libertatis  mnneris  privatis  atque  perversis 
 eornm  finibus  repugnantis  impatienter  me  utriusque  causae  propug- 
 natorem  Matx-  Suae  contrarium  iEnea  fronte  publicant.  Dum  se  illi 
 probatissimis  Dei  ac  sui  Regis  hostibus,  contra  veros  Catholicos 
 fidosque  Matt-  Suae  subditos  impudenti  perfidia  jungere  non 
 erubescunt.  0  Infortunatum  Regem  qui  tot  verbis  tarn  paucos  affectu 
 veros  ac  fideles  subditos  et  servos  experiris. 
 
 Non  prius  in  me  ab  illis  prima  ilia  calumnia  conjecta,  et  cum 
 statim  nullis  servatis  vel  pudoris  vel  insolentiae  limitibus,  plures  alias 
 quantasque  subdolus  ac  versipellis  eorum  animus  excogitare  potuit* 
 addidere  :  seductorem  populi  me  vocant,  ac  publicae  hujus  Regni 
 quietis  perturbatorem,  egregium  vero  convitium  Nuncio  Apostolico. 
 Quod  idem  mihi,  quod  quondam  Xto.  a  Judeis  eadem  de  causa 
 exprobretur.  Mulfas  multorum  ac  quidem  bonorum  Catliolicorum 
 animas,  monitionibus,  declarationibus,  atque  etiam  censuris  ecclesias- 
 ticis  (dum  nullum  aliud  remedium  jam  superesse  perspexi)  cum 
 longe  majoris  partis  verorum  tarn  delicati  Gregis  pastorum 
 censu,  Archiepiscopos  omnes,  omnemque  etiam  fere  Hiberniae 
 episcopos,  nemine  contradicente,  intelligo,  ab  aperto  aeternae 
 damnationis  periculo  in  quod  per  occultas  septem  illorum  virorum 
 qui  vi  gubernium  jam  sibi  usurpant  fraudes  praecipiti  lapsu  miser- 
 rime  trahebantur,  revocare  conatus  sum,  Sacrosanctam  Religionem 
 supprimi,  Catholicos  ab  haereticis  opprimi  :  ecclesiasticos  reditus 
 tresque  fere  praecipuos  confederatorum  comitatus  nulla  de  iis 
 recuperandis  accepta  securitate  sustentandis  haereticorum  exercitibus 
 applicari,  Catholicorum  arma  haereticis  duplo  saltern  fortiora,  iisdem 
 Mata-  Suae  infensissimis,  abjecte  submitti,  ecclesias  pollui,  virgines 
 rapi,  Catholicum  denique  sanguinem  ab  Haereticis  effundi  patior. 
 Illud  egregii  illi  septem  gubernatores  Deo,  Regi  ac  patriae  tarn 
 fideles  seductionem  populi  appellant,  hoc  vero  quietis  publicae  per- 
 turbationem  strict©  si  publicam  illam  quietem  intelligunt,  qu.ae 
 deleta  Religione  Catholica,  pollutis  ecclesiis,  occisis  vel  expulsis  a 
 Regno  praecipuis  Catholicis,  reliquisque  positis  in  tali  servitute  ut 
 nunquam  deinceps  insurgendi  animum  aut  vires  habere  valeant : 
 forte  in  peccata  tunc  temporis  Hibernia  inter  haereticos  ad  tempus 
 regnare  posset.  Talem  equidem  (non  vero  aliam)  a  me  perturbatum 
 libere  fateor :  nec  ullam  ideo  tarn  Sancti  Gubernatores  justam 
 habent  de  me  conquerendi  rationem.  Cum  si  unquam  (quod  Deus 
 avertat)  tabs  in  hoc  regno  quies  stabilita  videretur,  nec  ipsi  etiam  (si 
 
58 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 tam  boni  Catbolici,  quales  jam  videri  volunt  persistere  intendunt) 
 eadem  gaudere  possent  Deo,  in  tali  quiete  (non  alia  vero  meliore)  tam 
 cito  ac  tam  acriter  procuranda,  multarum  vero  forte  hnc  usque 
 latentium  summopere  suspectos  se  redaunt. 
 
 Partialitatis  quoque  me  accusant,  mibi  erga  Ultonienses  vel  (ut 
 illi  volunt)  erga  veteres  Hibernos  majorem  quam  in  caeteros  esse 
 affectum  tanquam  laesae  Matis-  crimen  objiciunt :  exacte  dicite  mibi, 
 quaeso,  subtillissimi  cordium  scrutatores,  quid  possum  ab  unis 
 potius  quam  ab  alteris  pro  aliquo  privato  meo  fine  sperare  ?  Quod- 
 nam  unquam  vel  minimum  in  me  partialitatis  judicium  advertere 
 potuistis?  Donee  iniquus  vester  ac  nefarius  in  tam  justa  causa, 
 procedendi  modus  me  coegit  Kilkennia  recedere  :  personamque  meam 
 in  tutiori  loco  ponere  ?  Nunquid  prima  Suae  Sanctitatis  disposition! 
 meae  relicta  auxilia  inter  Ultoniae  atque  Lageniae  praefectos  (vobis 
 consentientibus)  aequaliter  a  me  distributa  sunt  ?  Sed  forte  per  bos 
 tres  circiter  annos  solum  inter  Ultonienses  vel  eos,  quos  (ut  praemisi) 
 veteres  Hybernos  appellatis,  Supremo  vestro  consilio,  omnibus 
 vestris  Generalibus  ac  etiam  Provincialibus  conciliis,  denique  inter 
 vos  ipsos  non  semper  adfui  ?  Ad  ecclesiasticas  congregationes  solos 
 forsan  Ultonienses  praelatos  (exclusis  alii s)  convocavi.  Sed  quid 
 plura  vobis  vestra  passione  caecis  objicio  ?  Quidne  miramini  me, 
 perspectis  artificiis  vestris  ac  fallaciis  (ad  totalem  Sacrosanctae 
 Eomanae  Eeligionis,  bujusque  etiam  tam  antiquae  Catbolicae  nationis 
 ruinam  tendentibus)  dum  nullum  amplius,  corruptis  vestris  animis 
 remedium  profuturum  esse  a  vobis  cognovi,  recessisse  ad  eosque  con- 
 fugisse,  quos  Eeligionis  Eegis  ac  patriae  causae  verius  ac  constantius 
 adbaerere  mibi  perspectum  est.  Primus  ille  et  praecipuus  meae  in 
 boc  Eegnum  legationis  articulus  :  ut  veris  fidei  propugnatoribus  (non 
 vero  ejusdem  destructoribus)  si  boc  partialitatem  appellatis,  vobis 
 ipsis,  qui  alii  quam  estis  videri  vultis,  imputatis  non  vero  mibi,  qui 
 parti  pro  ecclesia  stanti  in  Hybernia  nulla  inter  novos  aut  veteres 
 Hybernos,  Ultonienses,  Lagenienses  aut  alios,  posita  differentia  non 
 adbaerere  non  possum. 
 
 Exercitum  ilium  (in  majus  odium)  Ultoniensium  sive  veterum 
 Hybernorum,  aciem  appellatis.  Parcite  mibi  dni.  mei,  vel  vestri, 
 propter  solutionis  aut  fidei  defectum,  vos  fallunt  exploratores,  vel 
 vestra  vos  passio  prorsus  excaecat.  Ille  Eeligionis,  Eegis  ac  verorum 
 vestri  Eegni  Confederatorum  Catbolicorum  exercitus  ex  pluribus  aliis 
 quam  ex  Ultoniensibus  aut  veteribus  Hybernis  compositus.  Quinimo 
 
SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 59 
 
 et  vestris  militibus  non  parum  adanctus  qni  ducibus  ac  Gnbernatoribns 
 suis  veriores  Catholici  pro  censuris  ecclesiasticis  non  incurrendis  ad 
 ilium  singulis  diebus  confugiunt  nulla  in  eo  inter  veteres  aut  novos 
 Hybernos  fit  differentia :  omnes  ibi  vivunt  tanquam  fratres,  qui 
 contra  fictos  Catholicos,  falsosque  Regis  subditos  et  quosvis  etiam 
 veros  liaereticos,  in  Dei,  Regis  ac  Catholicae  Hiberniae  causa  defen- 
 denda,  eaque  propaganda  mutuum  sibi  auxilium  usque  ad  extremum 
 vitae  periodum  sancto  ac  solemni  juramento  promiserunt.  Vos  quoque 
 habetis  aliquos  veteres  atque  etiam  Ultonienses  Hybernos,  nomine 
 quidem  magis  quam  sanctitate  conspicuos.  Ita  ut  jam  exercitus  ex 
 utraque  parte  nationales  dici  non  possint  prout  primum  pro  pluribus 
 vobis  adhaerentibus  conciliandis  vestrisque  finibus  eorundem  periculo 
 facilius  assequendis  subtiliter  non  minus  quam  malitiose  credi  pro- 
 curatis.  Cum  maxima  inter  illos  differentia  sit  quod  in  ecclesiastico, 
 iisque  qui  illi  adbaerere  voluerunt  (praeter  manifestam  si  hostile 
 quidquam  tentaretur  virium  superioritatem)  bonorum  a  malis  in  aliis 
 vero  malorum  a  bonis  separatio  inveniatur.  Desiniteigitur  (Zelosissimi 
 Gubernatores)  tarn  periculosam,  as  per  multos  forte  annos,  inextingui- 
 bilem  nationalis  Belli  flammam  pro  privato  vestro  Vestrorumque 
 idolorum  interesse  ulterius  accendere,  si  tarn  estis  quam  putari 
 vultis,  ignorare  non  potestis  ignem  tectis  injicere  et  injecto  spatium 
 modumque  statuere,  non  in  ejusdem  esse  manu.  Si  pro  violentia 
 vestra  blandienda,  innocentem  aliquam  victimam  immolari  necesse 
 est,  parcite,  quaeso,  Catholicae  Religioni  :  parcite  vestrae  Patriae  : 
 parcite  Christiani  sanguinis  effusioni.  De  quibusvis  Calumniis  pro- 
 ferendis  contenti  estote,  quotquot  in  me  ac  in  omnes  hujus  Regni 
 praelatos,  animarum  vestrarum  pastores  singulis  momentis  evomitis. 
 Cum  plures  aut  graviores  exeogitari  non  possint,  Duplicate, 
 Triplicate  easdem,  ego  libenter  pro  illis  (dummodo  Religio  non 
 pereat),  illi  vero  pro  me  libenti  animo  patiuntur.  Cum  enim  ex  Dei 
 manibus  bonum  accipiamus,  malum  quoque  accipere  contenti  esse 
 debetis. 
 
 Praedictis  addunt  iidem  calumniatores  me  ad  Angliae  Regis 
 exclusionem,  detrahendo  in  hoc  Regnum  absoluto  Summi  Pontificis 
 gubernio,  cum  quibusdam  laborare,  in  quo  suam  sanctitatem  cui 
 praecipuum  (post  animarum  salutis  curam)  officium  est  unicuique 
 suum  tribuere  vel  tribui  procurare,  si  non  realem,  saltern  mentalem 
 faciunt  alieni  juris  usurpationem,  quae  tarn  impudens  calumnia  ac  ab 
 omni  veri  similitudinis  fundamento  tarn  remota  est,  ut  nullum  aliud 
 
60 
 
 SPICILEG-IUM  OSSORIENSE. 
 
 responsum  meretur,  nisi  quod  mirum  esse  non  debet,  eos  qui 
 supremam  Vicarii  Jesu  Xti.  authoritatem  in  dubium  revocant,  debiti 
 etiarn  sanctissimi  illius  personae  respectus  oblivisci. 
 
 Sed  nee  Catholico  quoque  Regi  pepercerunt,  cum  namque  ab 
 Ultoniensibus  in  hoc  Regnum  per  me  advocari  (licet  quidquam  tale 
 nullo  modo  suspicentur)  malitiose  referunt.  Dicite  mibi  pervigiles 
 Regni  excubiae,  quis  vobis  super  hoc  contractum  forte  ut  illi  sub- 
 scriberetis  praesentavit  ?  Quaenam  sunt  illius  conditiones  ?  Quod 
 praetium?  Pro  qua  Hyberniae  parte?  A  quibus?  Quando  et 
 quibus  debet  numerari  ?  Catholicam  suam  Majestatem  ignorare 
 forte  putatis  periculose  a  paucie  emi,  quod  multorum  est.  0  Ingrati, 
 sed  potius  quod  immensa  tarn  Catholici  principis  in  nationem  vestram 
 pro  Religione  Catliolica  conservanda,  collata  beneficia  ut  eum  „ab 
 ulterioribus  deterreatis.  Eadem  aestimatione  atque  interpretatione 
 qua  Sacrosanctae  sedis  Apostolicae  ad  eundem  finem  nec  ad  alium 
 concessos  vobis  favores  persolvere  praetenditis.  Miror  certe  cum 
 tanta  sit  vestra  malitia  quod  etiam  fictitium  aliquem  contractum  v  el 
 falsas  liinc  et  inde  scriptas  super  eo  negotio  litteras  quo  aliquem 
 saltern  vestrae  calumniae  colorem  adbiberetis,  et  in  me  et  in  Ulto- 
 nienses  majus  odium  concitaretis,  non  finxistis.  Sed  quid  de 
 Xtnissimo  etiam  Rege  ?  numquid  detraliendis  quos  illi  caeteros  bujus 
 Regni  provinciis,  quae  Hyspani  dominium  evaserint,  pertractamus  ? 
 Scio  equidem  quosdam  inter  vos,  quorum  mentis  malitia  in  suspi- 
 cionibus  gravis,  veneno  suo  pastum  de  innocuo  flore  quaerere  solet, 
 non  multis  ab  bine  diebus,  hoc  etiam  in  me  convitium  conjecisse. 
 
 Caeterum  pro  coronide  vestrae  in  me  panegyris,  unionis  vestrae 
 dissolutorem  :  turbas  in  populo  et  inter  milites  excitantem  :  pacis 
 inimicum :  belli  fautorem  depingitis,  et  quod  magis  ridiculum  est, 
 ilia  omnia  diguitate  et  honore  meis  (ut  vestris  omnino  verbis  utar) 
 semper  salvis,  sic  Judaei  Christum  Regem  suum  appellabant, 
 eumdemque  colapbis  ac  sputis  in  faciem  salutabant.  In  supra  relatis 
 vestris  calumniis,  Reverendissimi  Domini  (sic  enim  vos  quoque 
 appellare  possum,  cum  supremam  spiritualem  jurisdictionem  non 
 min  ns  quam  temporalem  sacrilege  vobis  usurpetis)  mali  equidem 
 apparuistis  in  bac  malos  simul  ac  ignorantes  vos  ostenditis.  Malos 
 in  eo  quod  damna  et  mortes,  quarum  vos  ipsimet  estis  causa  praecipua 
 false  mibi  imputatis,  reorum  ad  instar  aut  bominum  facinorosorum 
 qui  de  scelerum  suorum  punitione,  vel  leges  accusant  vel  judices. 
 Ignorantes  in  eo  quod  nemo  unquam  praeter  vos  tarn  mente  captum 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 61 
 
 me  judicabit  ut  sibi  persnadeat,  me  velle  contra  meipsum  positive 
 operari.  Unde  major  honor,  majorque  gloria  mibi  posset  evenire 
 quam  meae  in  hoc  Regno  legationis  tempore ;  Religio,  Justitia, 
 Regnique  qnies  stabilirentur  ?  Qnis  igitnr  magis  meipso  teneretur 
 tarn  gloriosos  fines  premere,  ex  quibus  summa  Eeligioni  utilitas, 
 Hybernis  gaudium,  mihi  vero  nomen  aeternum,  nascerentur  ?  Quid 
 ex  civili  inter  confederates  nuper  Hyberniae  Catholicos  bello  potest 
 expectari,  quam  certa  eorum  Eeligionisque  destructio  ?  Quis  ignorat 
 civile  bellum  armis  extingui  non  posse  sine  ruina  victoris  ?  forte 
 sanguinem  ut  ad  extinguendam  sitim  tales  turbas  excitare,  vel  quia 
 veros  Catholicos  a  perversis  jugulari  non  patior.  Eeus  ero  sanguinis 
 qui  (quod  Eeus  advertafc)  in  justa  ac  legitima  eorum  defensione  forte 
 effundetur  ?  Ecclesiasticus  sum  professione :  natura  non  miles : 
 Quis  vestrum  me  videt  mucrone  accinctum  ?  Galea  tectum  aut 
 ferrea  thorace  indutum,  ut  falsa  haec  jure  ullo  vel  colore  mihi  objicere 
 possitis  ?  Putatis  forte  ejusmodi  scelerum  vestrorum  in  me  aut 
 quemvis  alium  conjectionem  legitimam  actionum  vestrarum  esse 
 justificationem  vel  ullam  honori  meo  labem  illatam  ?  Decipimini 
 iterum  (Eeverendissimi  Domini)  virtutis  enim  non  innanis  est  adeo 
 custodia  sui  ut  alieno  scelere  deformis  esse  possit. 
 
 Per  pias  ac  sanctas  vestras  contra  Sacrosanctae  Sedis  Apostolicae, 
 meam  ac  praelatorum  vestrorum  authoritates  sacrilege  promulgatas 
 decreta  pro  Eeligione  quam  nuper  professi  estis  ac  patriae  vestrae 
 destructione  dolorem  quemdam  exteriorem  demonstratis.  0  falsi 
 homines  quanto  melius  vobis  esset  vere  toni  esse,  quam  velle  tales 
 videri.  Crocodilum  quoque  ferunt  solitum  lachrymari  quo  melius 
 decipiat  quos  devorare  intendit.  Sic  forte  putatis  se  praeparatum, 
 sub  verborum  vestrorum  blanditiis,  venenum  non  patere  ?  Mores 
 non  verba  unumquemque  absolvunt  aut  damnant.  Yerba  enim  vel 
 falsa  esse  possunt,  vel  vera :  sed  nullum  apertius  de  animo  quam 
 ex  moribus  et  factis  argumentum  colligi  potest.  0  te  felieem  Hiber- 
 niam  si  quemadmodum  in  animalibus  rationis  expertibus,  ita  etiam 
 in  Eationalibus  venenum  non  patereris.  Cum  igitur  facta  omnia 
 vestra  ad  nihil  aliud  tendant,  quam  ad  privatos  vestros  fines  (quos 
 statim  dilucidabo)  etiam  cum  Eeligionis  ac  Hyberniae  jactura,  con- 
 sequendos :  quid  ulterius  fideles  Catholicos,  fictitiis  vestris  verbis 
 sub  ficto  pacis  aut  publicae  quietis  nomine  decipere  roboratis  ? 
 
 Verum  jam  cum  malis  nimium  me  detinui,  nunc  ad  bonos  et  ad 
 vacillantes  Catholicos,  ad  eosque  etiam  in  quibus  spes  adhuc  ilia 
 
62 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 salutis  relicta  est,  mea  se  convertit  oratio.  Si  Catholicae  Religionis 
 in  hoc  Regno,  rerumque  etiam  vestrarum  successnm  charissimi  (neque 
 enim  cum  yos  paterne  alloquor  meliorem  yobis  titulum  dare  valeo) 
 ex  factis  eorum  qui  se  adkuc  supremum  verum  Consilium  appellant, 
 quo  se  indignos  ac  incapaces  reddidere,  judicarem  :  lachrymantem 
 certe  et  quidem  lachrymis  sanguineis,  potius  me  videretis,  quam 
 charitativis  ac  benevolis  bis  monitis,  yos  exkortantem  audiretis.  Scio 
 quidem  quod  quorum  Deus  fortunam  mutare  constituit,  consilia 
 corrumpit.  Attamen  lioc  unum  me  consolatur,  quod  supremum  vestrum 
 Consilium,  non  omnino  adbuc  corruptum  inventum  est,  sed  partim 
 dumtaxat  ex  kominibus  an  tea  jam  corruptis  compositum.  Allatas  a 
 me  caeterisque  omnibus  praelatis  atque  etiam  a  veris  ac  sinceris 
 confederatis  oppositiones,  super  ejusmodi  hominum,  in  supremo 
 consilio  electione,  cum  jam  tunc  perversos  eorum  fines  praevideremus, 
 nemo  vestrum  ignorat  (sed  prob  dolor)  votorum  major  numerus 
 super  saniore  praevaluit,  ita  ut  fatali  eorumdem  electioni  consensum 
 nostrum  (licet  coactum)  praebere  maluerimus,  quam  Catbolicam 
 Confederationem  tunc  dissolvere. 
 
 Yix  illi  de  gubernio  certos  se  videre,  cum  statim  a  reliquis  ejusdem 
 suae  factionis,  aliisque  rerum  novandarum  cupidis,  quales  sunt  inter 
 caeteros  Dilloni  pro  Atlonio  recuperando,  adjuti  curas  suas  omnes  ac 
 studia  ad  antiquum  suum  scopum  (satis  omnibus  cognitum)  violenta 
 sed  ipsis  solita  via  direxerunt,  atque  deesse  diu  non  potest  occasio 
 improbitati.  Generalem  conventum  dissolvi  non  permiserunt, 
 antequam  per  fas  aut  nefas  variorum  ad  Beatissimum  Patrem  Nostrum 
 atque  etiam  in  Gallias  et  in  Hyspaniam  deputatorum  missionem 
 obtinuissem :  non  quidem  ad  eum  finem,  quern  in  fronte  praeferebant 
 (satis  enim  nullam  ibi  pacem  concludendam  fore  praesciverant) 
 verum  ut  sibi  specioso  pacis  obtinendae  colore,  aliquam  sui  semidei 
 (quern  ut  quondam  Ulisses  vetulam  suam  immortalitate)  in  hoc 
 regnum  expensis  vestris,  cum  suprema  potestate  restaurandi  viam 
 invenirent.  Quodnam  majus  veritatis  bujus  testimonium  desideratis, 
 quam  quod  eorum  omnium  quae  a  Generali  Conventu  super  ea 
 missione  statuta  fuerant,  ne  vel  minimam  quidem  circumstantiam 
 observarunt  ?  Yidete,  quaeso,  quomodo  Benignum  Beatissimi  Patris 
 nostri  responsum  expectarint :  quomodo  ii  Hyspaniam  miserint  ? 
 Quern  et  ad  quern  Christianissimum  regem  deputarint.  Sanctitatem 
 suam  eo  modo  oflendere,  Catbolicam  Majestatem  contemnere, 
 Christianissmam  autem  illudere,  necesse  erat.  Egregiam  vero 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 68 
 
 viam  ad  aliqua  vobis  auxilia,  yel  beneficia  a  tribus  illis  maximis 
 principibus  obtinenda. 
 
 Delusorium  illud  pacis  ac  publicae  quietis  velamen,  charissimi, 
 quod  (ne  pcrversos  eorum  fines  videatis)  vos  obcaecat  tantisper 
 amovete,  statimque  ex  una  parte  Ormonium  suum  ex  altera  vero  Vice 
 comitem  de  Muskery  et  Zepberinum  Brown  deputatos  vestros  eodem 
 fere  tempore  in  Gallias  appellentes,  eodemque  tempore  Colonellum 
 Barry  in  boc  regnum  transmissum  videbitis.  Yobis  in  principio  instar 
 magni  prodigii  referebatur,  quod  Ormonius  in  piscatoria  Cymba  qua 
 in  Gallias  transmigravit  e  parlamenti  manibus  evasisset.  0  inauditum 
 miraculum  quod  piscatoria  Cymba  et  in  ilia  Divus  Ormonius  ab 
 Anglia  in  Gallias  transfretare  potuerit  :  ignoratis  forte  inter  eum 
 ejusque  in  hoc  regno  adoratores  de  eo  tempore  conventum  fuisse, 
 ita  ut  cum  ille  praefatos  deputatos  vestros  jam  a  decima  die  Januarii 
 (prout  statuerant)  a  Waterfordiae  portu  solvisse  putasset,  quo  citius 
 in  Gallia  illis  occurreret,  in  piscatoria  cymba  transmigravit,  non  ad 
 evitandas  (ut  ille  suique  rumorem  spargebant)  parliamenti  manus, 
 quia  potestas  quae  data  fuit  ejus  uxori  ac  liberis  eum  sequendi  con- 
 trarium  satis  manifestat,  verum  solum  ad  majorem  expeditionem, 
 tunc  forte  deficiente  magis  prompta  transmigrandi  opportunitate ; 
 noverat  etenim  Marchionem  de  Antrim,  non  adoratorem  suum 
 ut  reliqui,  unum  esse  ex  praedictis  deputatis,  unde  festinare  ipsi 
 expediebat,  ne  forte  ante  ejus  adventum  aliquid  in  ejus  praejudicium 
 a  Serenissima  Regina  et  a  principe  resolveretur. 
 
 Quid  igitur  putatis  (cbarissimi)  Majestati  Suae  ac  principis 
 celsitudini  ab  Ormonii  parte  praecipue  repraesentatum  fuisse?  forte 
 ne,  ut  vobis  bonas  pro  Religione  vestrisque  libertatibus  pacis  con- 
 ditiones  darent?  nibil  tale:  ut  invidiatam  erga  suam  Majestatem 
 deficientibus  caeteris  omnibus  illius  subditis  fidelitatem  vestram 
 ac  constantiam  considerarent  ?  nibil  minus!  Quid  igitur?  Certe 
 quod  de  Confederate  Hyberniae  Catbolicis,  nullam  unquam  expectare 
 debent  obedientiam  vel  submissionem,  nisi  divum  Ormonium  iterum 
 proregem,  in  illud  regnum  miserint.  In  boc  plane  consistere  Supre- 
 mum  Majestatis  suae  servitium  :  quinimo  et  Hyberniae  pro  Angliae 
 corona  conservationem. — Rebelles  ibi  esse,  propter  ultimae  pacis 
 rejectionem,  Ultonienses,  omnesque  veteres  Hybernos,  excepto 
 Vicecomite  de  Muskery  :  clerum  integrum  bonorum  omnium  eccle- 
 siasticorum  restitutionem  anhelantem :  Nuncium  Apostolicum 
 utrorumque  protectorem  atque  etiam  incensorem,  ut  exterum  sibi 
 
64 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 aliquod  gubernium  advocent.  Divum  Ormonium  praesentia  sua  ac 
 potentissimae  suae  in  Hyberniae  factionis  auxilio,  ilia  omnia  dissipa- 
 turum  :  eosdemque  rebelles  Confederates  ad  quascunque  pacis 
 conditiones  facillime  redacturum  :  ea  est  pax  adeo  jactata  quae  vobis 
 ab  illis  Ormonistis  procurator :  dum  tacito  parlamenti  consensu 
 publicam  Serenissimae  Eeginae  ac  principis  ad  eundem  divum 
 Ormonium  proregem  iterum  in  Hyberniam  mittendum :  authoritatem 
 addi,  subreptitie  pretendunt :  ut  dum  civitates  vestras,  fortalitia  ac 
 praesidia  in  manibus  habuerit  eadem  etiam  secus  ac  ea  quae  antea  .  .  . 
 (in  hoc  loco  manuscriptus  laceratin')  .  .  .  nomine  possidebat  parlamento 
 vendat,  nam  qui  Dublinium  Eegni  caput,  proditorie  vendidit 
 Kilkennium  quoque  et  sic  de  caeteris  tradere  non  erubescit.  Si  quae 
 ilia  navis  ex  Gallis  appelleret  :  forte  de  pretio  jam  conventum  esse, 
 quantumque  etiam  pro  qualibet  eivitate  ac  fortalitio  vestro  parla- 
 mentum  ipsi  obtulerit,  audiretis.  In  eo  dolendi  optimates,  quod  nec 
 sua  bona  neque  mala  nisi  ex  aliena  fide  cognoscunt,  sed  dolendi 
 magis  Hyberniae  Catholici,  qui  ab  iisdem  quos  sui  custodes  ac  publicae 
 utilitatis  procurators  existimant,  proditorie  traduntur. 
 
 Previdit  Ormonius  aliquod  sibi  a  Marcliione  de  Antrim  (vero 
 nimis  Catbolico  ac  Hyberno,  ut  Eeligionem,  Eegem  ac  patriam  suam 
 sic  decipi  patiatur)  obstaculum  nasciturum.  Sed  summam  Eeginae 
 prudentiam,  Serenissimique  principis  maturum  supra  annos  ingenium 
 maxime  timuit.  Sicque  suum  quoque  negotium  inter  suos  in 
 Hybernia  idololotras,  disponere  securius  duxit,  ut  si  forte  cum  Eegina 
 vel  principe  spe  sua  caderet  (semel  namque  malus  semper  presumitur 
 malus)  earn  sine  dubio  in  hoc  regno  alia  via  consequeretur.  Itaque 
 ante  suum  ab  Anglia  discessum,  Colonellum  Joannem  Barry  cum 
 quibusdam  donis  ad  Baronem  de  Inchiquin,  praecipuum  in  hoc  regno 
 parlamenti  caput  praemisit  (timeo  donationes  et  dona  ferentes) 
 cujus  adventus  talem  statim  rebus  Catholicis  attulit  mutationem  ut 
 praementibus  supradictis  egregiis  septemviris  (licet  firmiter  contradi- 
 cente  saniori  parte  supremi  consilii)  super  nescio  qua  ficta  Inchiquinii 
 pro  rege  ac  pro  parlamento  declaratione  de  fatali  hac  armorum 
 cessatione,  vel  potius  de  religionis  Catholicae,  vestrumque  omnium 
 totali  destructione,  sine  mora  tractatum  sit.  Advolavit  statim  tot'a 
 factio  Ormonica,  concurrere  Dillonii  Atloniam  semper  anhelantes ; 
 denique  de  proximo  novi  Messiae  adventu  (cum  jam  illius  praecursor 
 appareret)  non  amplius  dubitatum  est.  Contradixit  (ut  praemisi) 
 pars  sanior  consilii,  ecclesiastica  congregatio,  discussis  omnibus 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 65 
 
 rationibus,  cessationem  illam  in  conscientia  admitti  non  posse,  publico 
 edict, o,  nemine  contradicente,  declaravit.  Sed  jacta  erat  alea,  nec 
 torrentis  illius  rapacitati.  ullum  animarum  aut  publici  boni  oppositum 
 periculum  resistere  valuit,  imo  nec  praecipitem  illius  vel  tantisper 
 cur  sum  immutare. 
 
 Innumeras  atque  inauditas  praedictae  cessationis  iniquitates,  non 
 possum  hie  in  particulari,  tarn  brevi  oratione  complecti ;  libro  integro 
 opus  est,  qualem  eum  brevi  habebitis,  in  quo  nec  unum  quidem  illius 
 articulum  in  beneficium  vestrum,  omnes  vero  in  summum  praejudicium, 
 ac  per  eos  publicae  vestrae  atque  etiam  privatae  utilitati  damnum 
 irreparabile  :  honori  labem  immortalem  (quod  pejus  est)  etiam  vestris 
 conscientiis  lethale  vulnus  inflictum  esse  clare  vobis  ostendetur. 
 
 Si  publicam  utilitatem  consideratis,  videte,  quaeso,  quomodo 
 (cum  de  pecuniarum  defectu  pro  vestro  Momoniensi  exercitu  sus- 
 tentando  maxime  quaeremini)  septem  vestri  liberalissimi  Gubernatores, 
 tres  praecipuos  illius  provinciae  comitatus  a  quarteriis  vestris  sub- 
 traxerunt,  ut  eosdem  Inchiquinio  ejusque  haeretico  exercitui  traderent 
 ita  ut  unius  exercitus  loco  (prout  ante  praedictam  cessationem)  jam 
 duos  nutrire  atque  etiam  solvere  cogamini.  Yidete  omnes  ejusdem 
 Inchiquinii  possessiones  quae  ante  cessationis  articulum  artificiose 
 quidem,  sed  in  apeitum  vestrum  praejudicium  fraudulenter  ipsi  resti- 
 tutas.  Memini  me  multos  vestrum  saepius  audisse  conquerentes  de 
 fatali  huic  Regno,  quondam  facta  cum  Ormonio  cessatione,  ab  eaque 
 totum  Catholicae  Confaederationis  infortunium  emanasse.  Sed  quanto 
 pejorem  banc  invenietis  ?  per  illam  utraque  pars  inter  quarteriorum 
 suorum  limites  restricta  fuit,  per  hanc  vestrorum  pars  fere  major  ac 
 melior,  nulla  pro  iis  habita  compensatione  vobis  subtrahitur,  vestro- 
 que  traditur  inimico  ;  per  illam  triginta  librarum  Anglicarum  millia 
 Ormonio  concessa  sunt  per  hanc  absoluto  inimici  vestri  arbitrio  tres 
 praecipui  Momoniae  comitatus,  ita  ut  ex  illis  quando  ipsi  placuerit 
 quinquaginta  ad  minus  librarum  millia  conscribere  possit  sine  ulla 
 restrictione.  0  Dedecus  relinquuntur  per  illam  (mediis  eorundem 
 qui  hanc  etiam  procurarunt)  Ormoniis  terrarum  suarum  redditus 
 (nec  adhuc  per  publicum  contractum  ipsi  concessis  gaudere  potuit) 
 per  hanc  Inchiquinis  suarum  proprietas  per  articulum  expressum  res- 
 tituitur.  Quaerite  quaeso  ab  egregiis  illis  cessationis  conclusoribus, 
 quaenam  ab  Inchiquinis  pro  praedictorum  trium  comitatuum  (quorum 
 integram  ipsi,  revocatis  inde  vestris  militibus  possessionem  tradide- 
 runt)  restituendorum  securitate,  fortalitia  in  manibus  vestris  posita 
 
66 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIEKSE. 
 
 sunt  ?  (Securitas  semper  mutua  securitate  pasciscenda).  Quod  si 
 nulla,  quid  de  infortunata  ilia  die  qua  tres  fere  comitatus  integros  per- 
 didistis  ?  Si  privatum  aliquem  Gubernatorem  vel  Capitaneum  quod 
 castrum  sibi  commissum  undequaque  ab  boste  obsessum  citius  forte 
 tradiderit  proditorem  ac  ultimo  supplicio  dignum  judicatis?  Quid  de 
 illis  statuetur  qui  nulla  omnino  premente  necessitate,  sed  ad  suos 
 dumtaxat  privatos  fines  assequendos,  non  castrum  unum,  sed  mediam 
 fere  provinciam  infensissimo  vestro  ac  Regis  bosti,  opponente  se  clero, 
 saniori  consilii  parte  contradicente,  una  hora  tradidere?  Quartam 
 reddituum  vestrorum  partem  pro  Religionis,  Regis  ac  patriae  causa 
 defendenda  eademque  propaganda  antehac  persolvebatis.  Aliam 
 quartam  ad  minus  per  hanc  iniquissimam  cessationem  vobis  sublatam 
 supponite :  de  obsidendo  Corcagio,  Yoghalia,  Kinsalia  vel  quovis  alio 
 hostium  fortalitio,  ante  bac  tractabatis  :  jam  de  modo  recuperandorum 
 trium  vestrorum  comitatuum,  caeterorumque  conservandorum  cogi¬ 
 tate.  0  Reipublicae  proditores  qui  ad  bas  vos  angustias  per  fatalem 
 banc  cessationem  reduxerunt. 
 
 Parvam  aliquam,  nec  vero  amplius  damnorum  quae  vobis  in  genere 
 ex  bac  nefanda  cessatione  provenere  particulam  paucis  patefeci.  Jam 
 quaero  a  vobis,  quis  vestrum  per  earn  quidquam  lucratus  est  ?  aut 
 aliquid  lucrari  expectat  ?  Contribuitis  forte  aliquid  minus  quam 
 antea?  Yestrum  fortasse  aliquis  a  suis  possessionibus  dejectus  ad 
 eas  restitutus  est  ?  nibil  tale  audio  :  quinimo  video  quod  in  contrar- 
 ium  multas  datis,  nullas  vero  accipitis.  Generalis  Momoniae  quies 
 vobis  promittebatur,  nibil  aliud  in  omnium  cessationistarum  ore 
 magis  sonabat  quam  Dubliniensis  expeditio  :  minimi  illi  erant  fructus 
 qui  (ut  buic  cessationi  consentiretis)  vobis  promittebantur :  videte 
 jam  0  dolenda  natio,  quam  proditorie  decepti  fuistis.  Momoniam 
 civili  discordia  turbatam  babetis  non  quietam.  Dublinium  vero  e 
 j aetata  ilia  armorum  vestrorum  obsidione  magis  quam  unquam  lib¬ 
 erum.  Generalis  ilia  Momoniae  quies  Incbiquinii  suique  baeretici 
 exercitus  stabilimentum  erat.  Ilia  vero  tarn  publicata  Dubliniensis 
 expectatio  nibil  aliud  quam  ecclesiasticorum  suppressionem,  per 
 Ultoniensium  destructionem  spirabat.  Infortunatum  ilium  exercitum 
 toties  liberatorem  vestrum,  vestrumque  in  majoribus  vestris  angustiis 
 refugium,  licet  jam  unicum  odii  vestri  objectum.  Cum  eum  per 
 trium  illius  Colonellorum  ad  vos  attractionem  divisum  putaretis  uno 
 baustu  absorbere  putabatis,  et  illi  Colonelli  et  seipsos  et  vos  quoque 
 deceperunt,  eundemque  exercitum,  quern  expellere  non  dubitabatis, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 67 
 
 jam  in  suam  provinciam  sponte  sua  discedentem  non  solum  detinuistis, 
 eundemque  cum  duobus  vel  tribus  aliis  humeris  vestris  imposuistis, 
 sed  etiam  quern  minuere  praetendebatis,  non  parvo  vestrorum  militum 
 numero  adauxistis,  quemque  descendere,  vos  ille  idem  vestrosque 
 singulis  diebus  praescindit.  Tria  vel  quatuor  haereticorum  millia 
 vobis  adjunxistis.  Triginta  circiter  confederatorum  vestrorum  millia 
 contra  vos  armastis.  Yidete  igitur  quam  fortiores  nunc  sitis  quam 
 antea  H  optimi  sunt  illi  fructus  quos  ex  hac  cessatione,  contra  illusoria 
 vobis  facta  promissa,  decerpitis.  Sed  quomodo  meliores  a  trunco 
 tarn  venenoso  ramisque  ita  corruptis  potuissent  expectari  ?  Plura 
 publicae  vestrae  atque  etiam  privatae  utilitati  damna  allata  possem 
 recensere,  quae  hie  brevitatis  causa  praetermitto,  ut  per  eandem 
 cessationem  ae tern  am  quoque  vestro  illatam  labem  ostendam. 
 
 De  crassa  ilia  comissariorum  vestrorum  ignorantia,  ut  non  dicam 
 malitia  qui  in  illius  tractatu  supremi  vestri  consilii  nomen  semper 
 Inchiquinio  postposuerunt  tanquam  de  re  levi,  mentionem  non  facio. 
 De  glorioso  armorum  vestrorum  nomine,  privato  homini  nullaque 
 suprema  sed  solum  privata  sua  authoritate  tractanti  in  pluribus  illi 
 rebus  (quam  unquam  petere  ausus  esset)  concedendis,  indigne  sub- 
 misso,  pro  tenero  meo  in  vobis  affectu  conqueror.  Cum  enim  in  bello 
 famae  praecipue  sit  instandum,  qua  plura  saepe  numero  perficiuntur 
 quam  ipsis  armis  ;  Quodnam  jam  apud.exteros  principes  Catholicorum 
 Armorum  Hiberniae  nomen  erit,  quando  tarn  infamis  praedictae 
 cessationis  articuli  ad  eorum  notitiam  pervenient  ?  Cui  jam  Angliae 
 parlamentariis  (quibus  semper  formidandi  magis  quam  ulli  alii  hostes 
 extitistis)  contemptui  non  eritis,  Cum  vos  ab  Inchiquinio,  undequaque 
 derelicto,  ad  talem  conditionem  rediisse  scient  ?  Denique  quod  multo 
 magis  dolendum  est,  quae  major  MatL  Suae  qui  ab  armis  vestris 
 securiorem  suam  restaurationem  semper  expectavit  desperationis 
 causa  dari  potest  quam  cum  vos  infensissimo  sibi  hosti  non  solum  con¬ 
 federates  sed  etiam  submissos  audiet?  Verumhis  omnibus  cessantibus 
 qua  majori  ignominiae  labe  famam  vestram  faederare  potuissetis, 
 quam  arma  vestra  cum  haereticis  Deo  Regi  ac  Patriae  inimicis  ad 
 consocios  vestros  confederates  Catholicos  quinimo  et  ad  ecclesiasticos 
 ipsos  destruendos  conjungendo  ?  Ille,  illene  est  finis  Catholicae 
 illius  Confederationis  quae  Hybernos  per  totam  orbem  adeo  celebres 
 reddiderat?  Jamne  tarn  pia  primumac  sancta  confederatio  in  apertam 
 contra  Nuncium  Apostolicum,  contra  vestros  praelatos,  ac  demum 
 contra  totum  Hyberniae  regularem  ac  saecularem  clerum  persecutio- 
 
68 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 nem ;  quinimo  et  in  publicas  contra  Sacrosanctae  Sedis  Apostolicae 
 authoritatem  blasphenias,  convertetur  ?  Sed  forte  sunt  tot  Sanctorum 
 vestigia,  qui  doctrina  sua  suique  sanguinis  effusione  Eegno  vestro 
 insulae  sanctorum  noraen  immortale  compararunt  ?  Sistite  paululum 
 (Charissimi)  vestrosque  oculos  ab  illis  passionis  tenebris  quibus 
 obcaecantur  abstergite.  Si  jus  divinum  jam  nullius  sit  apud  vos 
 momenti  nolite  saltern  in  mei  domesticorumque  meorum  persecution e 
 jus  gentium  (quod  etiam  a  barbaris  observatur)  ulterius  violare. 
 Dicetis  forte  hoc  a  paucis  fieri  :  fateor  equidem :  verum  qui  in  parti- 
 bus  transmaris  Apostolicum  Nuncium  in  Hybernia  non  ab  baereticis 
 sed  a  Catbolicis  pro  religione  se  pugnare  dicentibus  persecutum  ab 
 angulo  ad  angulum  diu  noctuque  fugere  coactum  audient  non  solis 
 foi’tasse  tanti  facinoris  reis,  sed  toti  nationi  omnino  tanti  scandali 
 dedecus  exprobabunt.  Omnia  simul  parta  atque  sperata  decora,  unica 
 mala  actio  evertere  potest.  Si  me  ac  pastores  vestros  Incbiquinii 
 mandato  persequimini  objicite  illi  vestros  cum  eo  cessationis  articulos 
 quibus  ut  per  undecimum  articulum  pro  pecunia  illi  procuranda  illius 
 collectores  (egregium  vero  pro  confederatis  Hyberniae  Catbolicis  bon- 
 orem)  solummodo  facti  estis,  non  verum  caeterarum  illius  passionum 
 executores,  nisi  forte  ex  tertio  praedictae  cessationis  articulo,  illud 
 etiam  dedecus  elicere  contra  vos  intendat.  Haec  sunt  (Charissimi) 
 quae,  multis  etiam  brevitatis  causa  praetermissis,  cessationem  vestram 
 honorificam  faciunt  atque  laudabilem.  Jam  quomodo  sit  in  anima- 
 rum  vestrarum  perditionem  breviter  etiam  videamus. 
 
 Spiritualia  ab  ecclesiasticis,  temporalia  a  laicis,  mixta  vero  ab 
 utrisque  Eegi.  Ille  demum  inter  Catbolicos  semper  ordinarius  rerum 
 modus  fuit :  sed  egregii  septem  vestri  Gubernatores,  nullo  ejusmodi 
 servato  ordine,  utramque  sibi  jurisdictionem  cum  certo  suarum 
 vestrarumque  manifesto  animarum  periculo  violenter  usurpant.  Qua 
 possunt  illi  authoritate  tarn  solemne  ab  omnibus  Catbolicis  confed¬ 
 eratis  libere  acceptum,  ac  toties  repetitum  juramentum  violare  ?  vos 
 religionem  Catbolicam,  Eegis  autboritates,  ac  patriae  libertatem  pro 
 viribus  defensuros  publice  jurastis.  Illi  praecipue  baec  tria  ejusdem 
 juramenti  capita  per  banc  cessationem  destruunt,  religionem  earn  in 
 tribus  illis  comitatibus  Incbiquinio  concessis  protestantis  exercitus 
 discretioni  omnino  relinquendo,  licet  enim  pro  libero  ejusdem  exercitio 
 transitoria  quaedam  ac  imperfecta  clausula  in  secundo  praedictae 
 cessationis  articulo  posita  sit,  de  publico  tamen  mentio  nulla  facta 
 t.  Praeterea  (quod  pejus  est)  per  tarn  notabilem  Catholicorum 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 69 
 
 quarteriorum  restrictionem,  protestantium  vero  extensionem,  Catbo- 
 licae  vires  non  dimmed  non  possunt  protestantes  autem  Catholicorum 
 bonis  sic  pinguefactae  (praecipne  vero  cum  nullus  eorum  numerns  sit 
 limitatus)  non  possunt  non  cum  proximo  religionis  ejusdem  periculo 
 audageri,  Regis  autboritatem  in  eoquod  cum  infensissimo  Suae  Ma^3, 
 boste  contra  reliquos  ejusdem  suae  Matis'  fideles  subditos  confederates 
 Catbolicos  eodem  quo  vosmetipsi  erga  suamMatem-  Juramento  adstric- 
 tosilliusque  religiosissimos  observatores  se  adjunguntut  eumdem  suae 
 Matls-  liostem  per  aliquos  emulos  suos  inter  Angliae  independentes 
 jam  depressum  de  novo  extollant,  quo  denuo  MatL  suae  forfcioribus 
 quam  antea  viribus  pertinacius  se  opponat :  nunquid  fictam  esse  illius 
 pro  Rege  declarationem  nibilque  aliud  esse  praeterquam  speciosum 
 quoddam  contra  privatos  suos  inimicos  refugium  perspicitis  ?  Quo 
 juramenti  vinculo  corroboratum  est  ?  et  quamvis  etiam  ita  esset,  cur 
 potius  baereticis  (qui  semel  malus  ut  jam  dictum  est,  semper  debet 
 idem  praesumi)  quam  confederatis  vestris  Catbolicis,  qui  pro  sua 
 Mate.  firmos  semper  ac  constantes  se  monstrarunt,  fidere  debetis  ? 
 Habetis  forte  ne  dicam  actum  aliquem  sed  ne  vel  minimam  quidem 
 suspicionis  causam  ipsis  objiciendam,  Incbiquinium  vero  post  Ormo- 
 nium  magis  quam  omnes  simul  Angliae  puritanos,  totumque  etiam 
 Parliamentum  ad  Regis  destructionem  contribuisse  non  ignoratis. 
 Nam  si  ille,  ut  a  parlamento,  ita  a  regis  partibus  stetisset,  bic  vero 
 decern  bominum  millia,  quae  in  Suae  Matis-  auxilium  (cum  adbuc  res 
 ejus  in  Anglia  bene  se  baberet)  missuri  eratis,  per  proditoriam  Glan- 
 morganis  incarcerationem  non  detinuisset ;  quis  dubitat  quin  Matem- 
 suam  exilii  loco,  in  regio  suo  solio  constitutum,  laeti  omnes  aut 
 videremus  aut  audieremus. 
 
 De  vestra  etiam  violata  libertate,  quid  tractare  necesse  est.  Cum 
 per  eandem  cessationem,  nullam  omnino  in  tribus  illis  comitatibus 
 vestrarum  vobis  rerum  relictam  dispositionem  videatis  ?  Insolerti 
 baereticorum  articulo  submissi  estis ;  qui  si  forte  quid  vix  sperare 
 potestis,  bumaniter  vos  tractarint,  illud  ipsorum  bumanitati  magis 
 quam  vestris  septem  Gubernatoribus,  (qui  tarn  male  vobis  providerunt) 
 beneficium  debetis.  Videte  egregias  vobis  factas  provisiones  per 
 novum  ejusdem  cessationis  articulum.  Incbiquinius  ex  Baroniis  de 
 Galltyre  et  Glanabycie  in  comitatu  TVaterfordiae  nec  ab  oppidis  de 
 Dyngle  et  Traley  in  comitatu  Kyrriensi  nullas  exigere  poterit  contri- 
 butiones,  sed  Catholici  confederati  easdem  ad  proportionem  tot  aliorum 
 terrae  jugerum  in  eisdem  comitatibus  sitorum,  a  praedictorum 
 
70 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Baroniaram  oppidornmque  incolis  conscribere  easdemque  Inchiqninio 
 solvere  tenebantur.  Egregiam  certe  praedictis  incolis  provisionem, 
 magnum  vero  Catholicis  confederatis  honorem,  quod  contributionum 
 Incbiquinio  persolvendarum  coacti  collectores  fiant.  In  altera  vero 
 noni  ejusdem  articuli  provisione  (qua  quaelibet  terrae  jugera,  vel 
 earn  terrae  portionem  quam  Anglico  vestro  sermone  plow-land  appel- 
 latis)  in  comitatibus  Waterfordiae,  sive  Kyrriensi,  ad  aequalem  et  non 
 ad  majorem  quam  in  Corcagiensi  contributionem  compelli  posse, 
 conventum  est  manifesta  trium  simul  illorum  comitatuum  ruina, 
 speciosis  sed  onmino  falsis  coloribus  depingitur.  Nam  praeter  majorem 
 in  Corcagiensi  quam  in  Waterfordiensi  vel  Kyrriensi  glebae  ubertatem 
 (ex  quo  duobus  istis  ultimis  comitatibus  notorium  ac  maximum  fit 
 gravamen)  cum  nulla  in  Corcagiensi  impositionum  facta  sit  limitatio 
 sed  Incbiquinii  arbitrio  omnino  relicta  quod  duobus  aliis  aliud  con- 
 sultum  est  nisi  quod  Corcagiensis  destructionem,  eorum  ruina  praesto 
 sequatur,  vel  quod  forte  pro  favore  magis  speciali  (ut  quondam  Ulyssi 
 a  Polypbemo  pro  summo  favore  promissum  est)  ex  sociis  suis  ultimi 
 commendantur.  Gravia  vobis  ista  videntur,  (Charissimi)  levia  sunt  si 
 cum  sequentibus  multis  aliis  quae  cervicibus  vestris  eminent  periculis 
 comparentur. 
 
 Patefacta  vobis  indubitabili  solemnis  confederatorum  juramenti  in 
 tribus  praecipuis  Beligionis,  Begis  ac  Patriae  capitibus  violatione, 
 primum  per  dictam  cessationem  conscientiis  vestris  illatum  vulnus  ad 
 alia  non  minus  periculosa  praetereo. 
 
 Nemo  vestrum  ignorat  (Charissimi)  quomodo  dum  de  eadem 
 cessatione  adbuc  tractaretur,  omnibus  illius  conditionibus  ab  ecclesi- 
 astica  congregatione  coram  me  convocata  enucleate  discussis,  eamdem 
 esse  Beligionis  destructionem  nec  tuta  conscientia  admitti  posse  ab 
 omnibus  liujus  Begni  Archiepiscopis,  caeterisque  ibi  assistentibus 
 praelatis  unanimi  omnium  consensu  conclusum  sit ;  quo  supposito 
 perpendite,  quaeso,  tenorem  quinti  dictae  cessationis  articuli,  quo  non 
 solum  Catbolici  verum  etiam  ecclesiastici  ipsi  (nisi  praedictae  cessa- 
 tioni  contra  suam  se  conscientiam  submiserunt)  Incbiquinii  ejusque 
 baeretici  exercitus  arbitrio  exponuntur,  ita  ut  vel  ad  animam  vel  ad 
 bona  vitamque  forte  etiam  perdenda  miserrime  redacti  sint.  Sed  quis 
 credat  eo  usque  deveniri  potuisse  quo  per  tertium  ejusdem  cessationem 
 articulum,  deventum  est :  quod  non  dicam  Catbolicis  bis  qui  Catbolicos 
 se  profitentur,  baereticae  vires  adjungi  debeant  :  ad  clerum  virosque 
 bujus  Begni  Catbolicos  (quia  suas  laedere  conscientias  noluerunt) 
 
SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 71 
 
 destruendos.  De  variis  Paganorum  haereticorumque  contra  ecclesiam 
 persecutionibus,  multa  legimus  :  vernm  a  Catholicis  et  (quod  magis 
 est)  ab  iis  qni  pro  sancta  Catbolica  religione  pugnare  videri  volunt, 
 ejusmodi  persecutionem  perpessa  sit,  nunquam  tam  borrendnm  scelus 
 anditum  est.  Quid  igitur  de  egregiis  vestris  septem  Gubernatoribus 
 conjici  potest,  nisi  qnod  suum  ac  yestrum,  si  iisdem  ulterins  adhae- 
 retis,  nomen  eadem  via  (imo  pejori)  qua  suum  ille  qui  quondam 
 Dianae  templum  combussit,  reddere  praetendunt  immortale. 
 
 Per  eundem  praedictae  cessationis  articulum  iidem  vestri  septem 
 viri  sub  nomine  publicorum  debitorum  atque  reddituum  duas  ex 
 tribus  bonorum  ecclesiasticorum  partes  pro  religionis  Catholicae 
 causa  defendenda  atque  propaganda  a  praelatis  libere  concessis,  con- 
 tradicentibus  iisdem  praelatis,  Incbiquinio  ejusque  exercitui  Protestanti 
 sustentando,  sacrilege  tradiderunt :  ex  quo  cum  per  Bullam  Caenae 
 Domini  ipso  facto  sint  excommunicati,  quid  adeo  de  lata  per  me  in 
 eos  atque  iis  adhaerentes  excommunicationis  sententia  conqueruntur? 
 fraeneticorumque  ad  instar  quibus  necessaria  furenti  morbo  remedia 
 applicantur,  me  ac  totum  clerum,  veros  animarum  suarum  medicos 
 tot  injuriis  lacessunt  ?  Quamvis  supra  relatanon  essent  (prout  sunt) 
 et  plusquam  sufficiens,  ejusdem  excommunicationis  proferendae  fun- 
 damentum  :  iidem  vestri  seductores,  qui  jam  nullis  vel  honoris  vel 
 pudoris  limitibus  continentur  centum  alias,  ut  ita  dicam,  excommuni¬ 
 cationis  ipso  jure  incurrendae  causas,  quas  hie  praetereo,  praebuere. 
 Putant  igitur  earn  jam  in  eos  prolatam  vano  frivolae  suae  appellatio- 
 nis.  titulo  vel  illudere  vel  suspendere  ?  Absit  quod  tam  levibus 
 malorum  hominum  artificiis  sacrosanctae  militantis  ecclesiae  potestas 
 ita  facile  adeo  eludi  posset.  Quaerite  ab  iis  cur  Apostolos  quos  super 
 injuriosa  aeque  ac  illegitima  eorum  appellatione  illis  refutatorios 
 tradidi  omniumque  quae  antea  praecesserant  censurarum  positive 
 confirmatorios,  vobis  malitiose  suppresserint  ?  Eosdemque  (ut  per 
 apertam  ac  publicam  rei  veritatem  aliqua  conscientiis  vestris  satisfactio 
 daretur)  in  fine  praedictae  appellationis  suae  imprimi  non  permise- 
 rint,  sed  contrario  iniquae  suae  appellationi  a  me  delatum  fuisse, 
 false  publicarint  ?  Yeritatem  non  solum  transformare,  sed  eamdem 
 quoque  artificiose  supprimere  non  tam  ignorantiae  quam  supremae 
 malitiae  indicium  est.  Satis  illi  quidem  sciunt  me  (sine  peccato 
 gravissimo,  cum  aperte  periclitaretur  Keligio)  ejusmodi  appellationi 
 quoad  latae  excommunicationis  suspensionem  deferre  non  potuisse, 
 verum  ut  solemne  confederatorum  juramentum,  jam  suae  fecerunt 
 
72 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 iniquitatis  vinculum,  ita  suam  quoque  appellationem  perversorum 
 suorum  finium  praesidium  facere  intendunt  quod  quidem  in  illis  non 
 ita  mirandum  videretur,  nisi  caeteros  quoque  Catbolicos,  inaudito 
 malitiae  exemplo,  decipere,  eosdemque  eodem  secum  aeternae  perditi- 
 onis  laqueo  irretire  procurarent.  Super  personarum  qualitate  quibus 
 ad  censurarum  nostrarum  validitatem  improbandam,  aut  potius  ad 
 vos  decipiendos  utuntur  vel  tantisper  reflectite.  Si  de  corruptis 
 aliquibus  ac  superiorum  suorum  mandatis  refractariis  religiosis  audi- 
 verint  eos  statim  ad  se  vocatos  invenietis  Petrum  quemdem  Valesium 
 propter  denegatam  Superioribus  suis  obedientiam,  jam  pridem  a  suo 
 conventu  Kilkenniensi  ejectum,  Catbedralis  ecclesiae  ejusdem  urbis 
 pulpitum  praeteritis  diebus  sacrilege  propbanantem,  pluresque  in  eo 
 una  bora  sordes  atque  blaspbemias  quam  Lutberus  et  Calvinus  simul 
 tribus  annis  quibus  a  Eeligione  defecere,  cum  summo  omnium  scan- 
 dalo  bonorum,  applaudentibus  tamen  septem  vestris  Gubernatoribus 
 impudenter  evomentum  audivistis.  II] um  propterea  praecipuum  sibi 
 (divum  Ormonium  excipio)  Apostolum  constituunt.  Aliquosvero  alios 
 farinae  non  multo  melioris,  nomine  solum  religiosos,  (ut  major  iis  ad 
 nefarias  Gubernii  sui  vias  tegendas  succrescat  audacia)  ita  majoribus 
 eos  indebitis  lionoribus  cumulant :  Quorumnam  igitur  custodiae  ani- 
 marum  vestrarum  salutem  potius  tradetis  ?  An  perversis  bujusmodi, 
 perditisque  bominibus,  atque  etiam  Religionis  mutationem  respiranti- 
 bus?  An  vero  praelatis  caeterisque  vestris  pastoribus,  qui  de  animarum 
 salute  vestrarum  vel  jactura  respondere  obligantur  ?  Illi  se  tbeologos 
 appellant :  etiam  Lutberus,  Pelagius,  aliique  sectarii  non  obscuri 
 Tbeologi  fuerunt :  eorum  tamen  doctrinam  generalis  ecclesia  condem- 
 navit.  Inter  Tbeologos  prout  inter  caeteros  homines,  mali  aliqui,  sed 
 boni  plures  existunt :  nam  si  inter  tredecem  apostolos  malus  unus 
 inventus  est,  quod  mirum  quod  inter  millia  circiter  in  boc  Eegno 
 Tbeologos  sex  forte  vel  septem  (nec  de  pluribus  audivi)  corrupti 
 reperiantur  ?  Si  sacrarum  paginarum  abipso  Spiritu  Sancto  dictarum 
 interpretationem  ab  baereticis  corruptam  videmus,  quid  mirum  quod 
 censurae  ecclesiasticae  a  paucis  perversis  Catbolicis  ad  suos  fines 
 accommodentur  ?  Nec  etiam  defuere  nostris  temporibus  astronomi, 
 qui  nobis  persuadere  conati  sunt,  in  sole  ac  luna  maculas  inveniri : 
 sed  in  hoc  cavete  (Cbarissimi)  ne  vobis  idem  quod  accidit  iis  qui 
 falsam  Lutheri  aliorumque  sectariorum  quam  veram  generalis  ecclesiae 
 doctrinam  sequi  maluerunt.  Quemadmodum  enim  falsa  eorum  theo- 
 logia  ejusdem  sequaces  ab  aeterna  damnatione  non  arripuit,  ita  falsa 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 73 
 
 quae  vobis  praedicatur  (si  earn  contra  toties  reiteratas  meas,  totius 
 regni  praelatorum,  ecclesiasticorumque  fere  omnium  in  contrarium 
 monitiones  exhortationesque  amplectimini)  nunquam  a  praelatorum 
 contra  praedictam  cessationem  censurarum  paenis  absolvet. 
 
 Quamyis  certe  nullum  contra  septem  viros  vestros  yalidius  haberetis 
 eorum  iniquitatis  judicium,  quam  quod  ad  obliquas  suas  vias  appro- 
 bandas,  omnium  depravatorum  religiosorum  faecem  ab  omnibus  regni 
 partibus  convocant,  illud  certe  vos  a  perversis  eorum  finibus  ulterius 
 sequendis,  deterrendos  sufiiceret  ?  Quid  dicam  de  novo  atque  horribili 
 illo  juramento  ad  quod  illegitime  sibi  contra  conscientiarum  vestra- 
 rum  rectores,  usurpata  authoritate  vos  compellunt?  nisi  quod  ab 
 omnibus  simul  junctis  daemonibus,  pejus  Catbolicis  kominibus  prae- 
 sentandum  excogitari  non  potuisset !  Juramentum  quod  suprematiae 
 appellatis,  majores  vestros  imitati,  semper  generose  recusastis ;  koc 
 vero  millies  pejus,  etiam  cum  sua  explanatione  (o  miseri)  tarn  libenter 
 accipitis. 
 
 Licentia  crescit  facilius  quam  incipit :  jam  in  septem  viris  vestris 
 Gubernatoribus  impunitate  peccandi  adeo  succrevit  audacia  ut  nunc 
 omnem  iis  etiam  pudorem  consuetudo  aufferat,  quid  unquam  visum 
 fuit  insolentius  non  dicam  inter  Romanos  Catkolicos  sed  inter  eos 
 etiam  qui  Ckristiani  videri  volunt,  quam  korrenda  non  minus  quam 
 scandalosa  ilia  eorum  declaratio  tertia  Junii  praeteriti  sub  quatuor- 
 decim  subscriptionibus  false  publicata  (aliquorum  namque  nomina  in 
 ea  posita  sunt  qui  tunc  temporis  in  civitate  non  aderant)  qua  non 
 solum  praeter  temporalem  spiritualem  etiam  omnem  jurisdictionem 
 cum  summo  totius  Christianitatis  scandalo,  sacrilege  sibi  vendicant. 
 Yerum  etiam  religiosos  a  debita  superioribus  suis  obedientia  seducunt, 
 iisque  non  solum  impunitatem  verum  etiam  protectionem  pollicentur. 
 Sic  Lutkerus  a  Frederico  Saxoniae  duce  protectus  insolenter  (quamvis 
 gradatim)  ad  Apostasiam  properavit.  Henricus  vero  octavus 
 (licet  aliunde  magnus  princeps)  suam  a  fide  defectionem  servata 
 seiner  aliqua  per  multum  temporis  erga  sedem  Apostolicam  rever- 
 entia,  minus  odiosam  reddere  tentavit :  sed  isti  vos  ad  utramque 
 solutis  kabenis,  praecipites  trakunt.  Saepenumero  enim  Magistratum 
 moribus  etiam  subditos  depravari  eorumque  vitia  pro  virtutibus  vide- 
 mus  imitari  sed  religionem  tarn  praesto  mutare  non  audimus.  Putatis 
 forte  voluntariam  vestram  defectionem  cum  specioso  sed  ficto  quod 
 retinere  videri  vultis  Catkolicorum  nomine  protegere  :  toto  coelo 
 aberratis  (Ckarissimi)  homines  namque,  Deum  vero  nunquam  fallere 
 
74 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 potestis,  nec  ilia  via  debitas  pertinacitati  vestrae  paenas  habet,  nec 
 ingeniores  sumas  ad  scelera  quam  ille  ad  vindictam. 
 
 Vultis  igitur  in  ea  tam  clare  vobis  patefacta  perditionis  vestrae  via 
 diutius  immorari  ?  Quod  tam  specioso  publicae  pacis  colore  larvatis- 
 que  septem  virorum  vestrornm  intentionibus  falsisque  eorumdem 
 finibus  decepti  fueritis,  non  est  mirum.  Mnlta  siquidem  faciliter 
 creduntnr  quia  non  videntur  fortiusque  inconsultas  aures  implent  aut 
 rapiunt,  quoniam  humana  fragilitas  ad  pejora  semper  inclinat.  Sed 
 post  patefactam  vobis  eorundem  malitiam  summumque  in  quod  vos 
 conjecere  periculum,  nisi  ab  eo  quam  primum  recedatis  nullum  postea 
 erratis  vestris  excusationem  obtendere  poteritis.  Quandoque 
 (Ckarissimi)  ne  vos  pudeat  esse  deceptos  maximi  quoque  homines 
 quandoque  decipiuntur,  mortalitatem  superbe  nimis  dedignantur  qui 
 pecasse  erubescit,  ne  etiam  vos  veniae  desperatio  deterreat  aut 
 detineat.  Melior  est  mater  ecclesia  quam  ut  poenitentes  ejiciat : 
 quinimo  ut  perfinacibus  peccatoribus  flagella  ita  etiam  poenitentibus 
 amplexus  parat.  Audite  illam  per  me  vos  exhortantem,  infortuni- 
 umque  vestrum  condolentem.  Cum  eamdem  per  praelatos  vestros 
 per  pastores  aut  religiosos  (quibus  vestrae  vos  salutis  admonendi 
 nequidem  libertas  relicta  est)  audire  non  valeatis.  Mavultis  cum 
 vestris  seductoribus  perire,  quam  cum  bonis  vestris  confederatis 
 salvari?  Mavultis  religionis  jacturae  (quae  nullo  unquam  aut  opem 
 aut  imperii  additamento  repraesentari  potest)  rei  esse  quam  iis  qui 
 fortiter  tuentur  adkaerere  ?  Mavultis  paucis  hominibus  corruptis, 
 quam  iis  quibus  animarum  vestrarum  cura  commissa  est  fidem 
 adhibere  ?  Mavultis  denique  kaereticis  ac  probatissimis  suae  Matls- 
 ac  vestris  kostibus,  qnam  fidissimis  illius  subditis  vestrisque  patriae 
 vestrae  suaeque  etiam  libertatis  (salvo  semper  Matls-  Suae  jure)  pro- 
 pugnatoribus  vos  jungere  ?  Jam  Inckiquinius  ejusque  potestas  ac 
 protestans  exercitus  se  vobis  amicos  simulant :  Nolite  ipsis  fidere, 
 nunquam  bona  fide  haeresis  mansuescit.  Illi  jam  se  pro  Rege  publi- 
 cant,  quare  non  idem  fecerunt,  dum  Suae  Matls-  causa  cum  potentissi- 
 mis  exercitibus  in  campo  florebat,  quo  tempore  stantibus  adkuc  illius 
 rebus  in  aequilibrio,  magnum  illis  pondus  attulissent  ?  Quotquot  in 
 Anglia  vel  minimam  -a  parlamento  offensam  accipiunt  statim  pro 
 Rege  sese  declarant.  Sed  quid  inde  boni  Suae  Mati-  nisi  quo  regio 
 ejus  nomine  ad  privatas  suas  injurias  vindicandas  ac  suos  etiam  fines 
 assequendos  proditorie  utuntur?  Si  ipsamet  ejusdem  Inckiquinii 
 atque  protestantis  ejus  exercitus  ultimo  mense  Aprilis  publicatam 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 75 
 
 declarationem  examinatis,  utrum  aliquis  erga  snam  Matem-  affectus, 
 an  vero  acceptae  a  Domino  Lysle  ac  ab  aliis  quibusdam  independen- 
 tibns  injuriae  ad  eamdem  faciendam  eum  commoverint  facile 
 conjiciatis  in  ea  se  pro  rege  ac  vero  pro  parlamento  declarat.  Quis 
 ex  parte  parlamenti  iis  omnibus  his  ultimis  Angliae  bellis  idem  non 
 fecit  ? 
 
 Ibi  se  contra  vos  (quos  licet  jam  aperto  ac  pendente  cessationis 
 tractatu,  singulis  verbis  rebelles  appellat)  nisi  qualescumque  vobis 
 oblatas  pacis  conditiones  acceptetis,  usque  ad  extremam  vitae 
 periodum  pugnaturum  protestatur.  Egregiam  profecto  amicitiam 
 quod  si  ille  iniquae  hujus  cessationis  fatalis  exitus  esse  debet,  quare 
 fortissima  vestra  arma,  quales  sunt  tres  comitatus  ad  vos  jugulandos 
 illi  conceditis  ?  Si  vos  (non  magis  quam  tenui  filo  ligatos)  in  prae- 
 cipitium  aliquod  duceret,  numquid  filum  illud  citissime  scinderetis  ? 
 Quid  igitur  in  hoc  praescindendo  moramini,  quod  non  solum  ad 
 miseram  in  hac  vita  servitutem,  verum  etiam  ad  aeternam  vos  trahit 
 perditionem. 
 
 Praedicti  vestri  Gubernatores  praestitum  illis  ut  ut  regni  Guberna- 
 toribus  obedientiae  juramentum  objiciunt  :  sed  cum  illi  praecipua 
 tria  illius  capita  (ut  supradictum  est)  primi  violarint,  quid  ultimum 
 vobis  expectant  ?  per  nefarias  suas  procedendi  vias,  gubernio  (ad 
 quod  jam  parum  legitime  promoti  fuerant)  indignos  se  reddidere  per 
 aperti  perjurii  atque  excommunicationis  latae  sententiae  paenas  in 
 quas  incurrerunt ;  officii  sui,  quod  violenter  tyrranice  detinent, 
 incapaces  effecti  sunt,  et  illis  ullam  in  religionis,  Regis  ac  regni 
 destructione,  obedientiam  praestabitis  ?  ne  vos  (Charissimi)  tarn  per- 
 niciosum  conscientiae  scrupulum  perturbet.  Juramentum  inventum 
 non  fuit  ut  esset  vinculum  iniquitatis.  Illud  quod  ipsis  obedientiae 
 praestitistis,  fuit  in  quantum  illi  etiam  praecipua  alia  ejusdem 
 solemnis  juramenti  capita  secundum  regni  intentionem,  observarent, 
 quorum  violatio  vos  etiam  ab  eo,  quod  iis  praestitistis,  ipso  facto 
 dispensavit.  A  quo  praeterea  ad  majorem  conscientiarum  vestrarum 
 cautelam  ac  satisfactionem,  statim  post  latas  in  eos  perjurii  ac 
 excommunicationis  sententias  per  eos  qui  soli  illud  possunt  non 
 solum  plenarie  dispensati  estis,  sed  etiam  expresse  prohibiti  ne  illud 
 in  animarum  vestrarum  dispendium  observaretis.  Quae  cum  ita  sint, 
 ad  horrendi  alterius,  ad  quod  plures  vestrum  cogunt  observationem, 
 multo  minus  tenemini,  namque  non  est  obligatorium  contra  bonos 
 mores  praestitum  juramentum. 
 
76 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Secundo  alio,  non  minus  damnabile,  vos  errore  decipiunt  cum 
 absolutam  ejusdem  gubernii  authoritatem,  nulla  inter  spiritualem  ac 
 temporalem  posita  differentia,  ad  seipsos  solos  exclusis  praelatis, 
 pertinere,  vobis  persuadent.  Quis  enim  vestrum  ignorat  gubernii 
 vestri  corpus  aeque  spiritualibus  ac  temporalibus  membris  generali 
 vestrum  omnium  consensu  esse  compositum  ?  neque  illud  tantum, 
 verum  etiam  in  bello  pro  religionis  Catbolicae  conservatione  (quale 
 hoc  vestrum  est)  suscepto,  spirituals  dominos  recte  p#osse  corporis 
 illius  mystici  caput  appellari  ?  Quid  igitur  caetera  corporis  membra 
 possunt  sine  capitis  consensu  peragere  ?  Neque  ideo  praetendunt 
 ecclesiastici  omnem  sibi  solis  (prout  vobis  false  exponitur)  authori¬ 
 tatem  defend  :  verum  solum  ut  in  iis  praecipue  rebus,  quae  sunt  in 
 ordine  ad  spiritualia  eorum  consensus  expectetur.  In  iis  vero  quae 
 mixta  sunt,  omnium  simul  concurrat :  quemadmodum  enim  mere 
 temporalibus  nihil  aliud  quam  ut  caetera  gubernii  membra  prae¬ 
 tendunt,  ita  etiam  in  mixtis  (multoque  minus  in  mere  spiritualibus) 
 suam  cedere  jurisdictionem,  vel  commissum  sibi  animarum  grogem 
 laicorum  curae  relinquere,  tuta  conscientia  non  possunt.  In  qua  de 
 solemnis  confederatorum  juramenti  executione  vel  violatione  et  de 
 religionis  Catbolicae  stabilimento  vel  jactura  quaestio  est :  negotium 
 mere  spirituale  fateri  noluerit,  negare,  ut  puto,  non  poterit  illud 
 saltern  mixtum  esse  ?  Si  vero  ita  sit,  quomodo  potuit,  contra 
 expressam  spiritualium  dominorum  voluntatem,  concludi  ?  Ex  his 
 vero  videre  potestis  (charissimi)  quam  falso  totius  civilis  gubernii 
 praelatis  vestris  ambitus  objiciatur,  et  quam  irrita  sint  atque 
 invalida  propter  sufficientis  authoritatis  defectum  ea  omnia  quae  a 
 discaecatis  illis  septem  usurpatis  gubernii  membris  in  ejusdem  cessa¬ 
 tions  violenta  promotione  peraguntur.  Quidquid  enim  aliquos  parti 
 suae  praelatos  adhaerere  gloriantur,  ipsis  attamen  non  est  unius 
 siquidem,  vel  etiam  justissimis  eorum  decretis,  quod  fortissimum  est, 
 nefarii  eorum  processus,  argumentum  impositum  minimum  procedere. 
 
 Tertio  ut  nihil  eorum  quae  majus  ecclesiasticis  odium  conciliare 
 possint  omiserim,  omnes  ab  iis  pacis  conclitiones  recusari  :  nihil  ab 
 iis  magis  quam  bellum  desiderari  :  horribilemque  etiam  ilium  ignem 
 a  me  accendi  malitiose  publicant.  Ponderate  quaeso  (Charissimi) 
 levem  hanc  atque  ab  omni  verisimilitudine  remotam  objectionem. 
 Quid  possunt  miseri  Hyberniae  prelati,  coeterique  ecclesiastici  per 
 longiorem  belli  continuationem  aliud  lucrari  quam  extremam  pauper- 
 atem,  multaque  etiam  in  se  incommoda  attrahere.  Si  privates  suos 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 77 
 
 fines  Religionis  bono  praeferre  vellent,  quanto  securius  illis  esset, 
 paucis  iis  ecclesiarum  suarum  bonis,  quibus  jam  frui  possent  quiete 
 gaudere  quam  se  quartae  eorumdem  partis  (quam  sibi  solum  reserva- 
 verant)  altera  ad  minus  parte  dimidia  pro  bello  continuando  spoliare  ? 
 Integram  forte  expectant,  per  totara  Hyberniam  ecclesiasticorum 
 bonorum  restitutionem,  qua  ipsi  gaudere  possunt,  sibi  faciendam  ? 
 Quis  inter  eos  in  mundi  rebus  tarn  parum  versatus  est,  ut  aperte  non 
 videat  illud  esse  plurium  annorum  negotium  quam  quis  vel  junior 
 inter  eos  omnes  sibi  possit  polliceri  ?  Quascunque  pacis  conditiones 
 (prout  falso  ipsis  objicitur)  non  recusant :  bonas  toto  animo  expectant. 
 Malas  autem  vel  religionis,  vel  destructions  cum  suarum  sibique 
 etiam  commissarum  animarum  periculo  nullo  modo  aclmittere  pos¬ 
 sunt.  Illis  enim  magis  bonorificum  est  bellum  etiam  dubio  successu 
 prosequi,  quam  illud  cum  damno  notorio,  multoque  magis  cum 
 salutis  aeternae  dispendio  concludere ;  sub  clypeo  melius  semper  pro- 
 cedit  pacis  negotium  cujus  nulla  unquam  spes  major  affulget  quam 
 dum  serio  bellum  paratur.  Cumque  hoc  cessaret  numquid  per 
 virtutem  pro  sacrosanctae  ecclesiae  conservations  mori  praestat,  quam 
 liaereticae  insolentiae  atque  tyrranidi  ludibrio  esse,  vitamque  miseram 
 atque  inhonestam  per  dedecus  amittere  ?  Si  ad  earn  (quae  baberi 
 potuerit)  ecclesiasticorum  bonorum  restitutionem  solus  erga  Religionis 
 splendorem  affectus  eos  excitat ;  quid  illud  iis  ut  convitium  objecitis 
 ex  quo  nomen  consequentur  immortale?  Si  ut  eadem  bona  ad 
 eorum  successores  perveniant,  quas  ipsis  gratiarum  actiones  non 
 debetis  quod  pro  vobis,  pro  liberis  vestris,  atque  etiam  propinquis 
 providendis,  parvam  jam  sibi  relictam  substantiam  tarn  liberaliter 
 sacrificant  ? 
 
 Quod  vero  ad  me  attinet,  jam  dixi  majorem  milii  gloriam  accidere 
 nunquam  posse,  quam  res  Hiberniae  bonorificata  aliqua  pace  stabilire. 
 Quos  aliquos  fines,  vestro  in  regno  babere  possum,  praeter  securum 
 religionis  stabilimentum  ?  Yenerandam  forte  sanctissimi  patris  erga 
 me  benevolentiam — palatii  mei  commoditates,  denique  totius  Italiae 
 delicias  reliqui,  tot  maria  transfretavi :  tot  periculis  me  exposui,  ut 
 pacem  aut  quietem  vestram  (quam  si  cum  ulla  religionis  securitate 
 obtineri  possit  veni  procuraturus)  impedirem  ?  Quis  me  omnino 
 mente  captum  judicaret  si  directe  contrarias  buic  vias  amplecterer. 
 Sat  video  me  in  tarn  sancta  causa  fatigando,  multorum  odium  mibi 
 quaerere,  verum  non  ideo  malorum  in  me  conjectae  calumniaemea 
 religionis  conservatione  ac  a  bonorum  illius  in  boc  regno  cultorum 
 
78 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 protectione  deterrebunt :  neque  enim  ab  Hyberno  ullo,  sed  a  Deo  solo 
 laborum  meorum,  meique  etiam  in  eo  negotio  candoris  praemium 
 expecto. 
 
 Deniqne  pro  subtiliori  malitiae  suae  velamine,  sic  septem  gubernii 
 vestri  usurpatores,  ut  suaviori  yos  esca  decipiant,  ratiocinantur. 
 Quid  inquam  (inquiunt)  Nnncins  aut  clerns  agendum  habent  cum 
 nostra  armorum  cum  Incbiquinis  cessatione  ?  Si  pax  esset,  forte 
 possent  de  ea  jure  conqueri  si  eas  omnes  quas  expectant  conditiones 
 non  obtinuissent ;  sed  cum  non  sit,  magis  quam  armorum  cessatio  et 
 quidem  ad  paucos  menses  facta  cum  uno  boste  ad  alium  facilius 
 debellandum,  quid  illi  pro  ea  opponenda  civili  regnum  accendunt 
 incendio  ?  0  Diabolicum  ad  bonos  ac  innocentes  hujus  regni  Catholicos 
 proditorie  decipiendos  artificium ! 
 
 Quid  aliud  est  ilia  ad  sex  menses  ac  usque  ad  calendas  Novembris 
 cessatio  quam  malitiosa  totius  aestatis  lapsus  electio,  in  cujus  dis- 
 cursu  nullum  Inchiquinio  damnum  inferri  possit  ?  Jam  nunc 
 premente  byeme,  praeteritaque  belli  faciendi  opportunitate,  eadem 
 iterum  cessatio  renovatur  ?  Dum  inter  primos  sex  menses  vel  quanto 
 tardius  inter  sex  alios,  appellare  potest  divus  Ormonius  qui  ad  tales 
 quas  illi  placuerit  yos  pacis  conditiones  reducat ;  utque  prout  cum 
 Incbiquinio  ita  et  cum  coeteris  bujus  regni  presbyterianis,  contra 
 clerum  verosque  in  Hybernia  Catbolicae  religionie  propugnatores 
 (jam  non  de  Ultoniensibus,  de  omnibus  loquor)  in  genere  foedus 
 meat.  Quid  igitur  de  me  ac  de  clero  diceretur  vel  potius  quid  non 
 spargeretur  si  nascentis.  .  .  .  [Reliquum  Deest.] 
 
 X. 
 
 Declaration  of  the  Archbishops  and  Bishops  and  other  Clergy 
 ASSEMBLED  AT  JAMESTOWN,  ON  THE  12th  OF  AUGUST,  1650. 
 
 (From  thk  Rinuccini  MSS.) 
 
 Deelaratio  Arcbiepiscoporum,  Episcoporum  et  aliorum  Praelato- 
 rum  et  dignitarium  saecularis  et  regularis  Cleri  Regni  Hiberniae, 
 contra  continuationem  regiae  autboritatis  in  persona  Marcbionis 
 Ormoniae,  Proregis  regni  Hiberniae,  ob  malum  subditorum  guber- 
 nium,  infortunatum  regii  exercitus  ductum,  et  violationem  articulo- 
 
SPICJ-LE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 79 
 
 rum  pacis,  facta  in  oppido  Jacobopolitano  in  Conventu  Fratrum 
 Minorum,  12°  Augusti,  1650. 
 
 Catholicus  Hiberniae  popnlns  anno  salutis  1641  omnino  addnctus 
 est  ad  arm  a  suscipienda  pro  Catholicae  Eeligionis,  vitae  et  justae 
 libertatis  suae  defensione ;  Parlamentum  enim  Angliae  statuerat  et 
 decreverat  Catholicam  tunc  in  Hibernia  religionem  extinguere  et 
 gentem  ipsam  funditus  evertere,  conscripto  ad  erudelis  sui  illius 
 decreti  et  intentionis  executionem  potenti  et  numeroso  exercitu  : 
 postea  idem  Catholicus  Hiberniae  populus  die  17°  Januarii  anno 
 1649  inivit  et  sancivit  pacem  cum  Excellentissimo  D.  Jacobo  Marchione 
 Ormoniae,  Serenissimi  Eegis,  vel  certe  Eeginae  et  Serenissimi  prin- 
 cipis  Walliae,  qui  nunc  est  Carolus  Secundus  Rex,  commissario;  quo 
 facto  Catholici  Hiberniae  universo  orbi  notam  et  abunde  manifestam 
 fecerunt  sinceram  suam  erga  regiam  authoritatem  fidelitatem. 
 
 Hanc  porro  pacem  seu  pacificationem  tuuc  temporis  inierunt  et 
 amplexi  sunt  Confoederati  Catholici  cum  Serenissimus  Rex  ab 
 Angliae  Parlamentariis  carcere  clausus  teneretur ;  cum  nec  ille,  nec 
 Regina,  nec  Serenissimus  Walliae  Princeps  illius  esset  conditionis 
 aut  potestatis  ut  in  Confoederatos  quidquam  subsidii  aut  auxilii  con- 
 ferre  aut  suppeditare  possent ;  cumque  praeterea  iidem  Catholici 
 facile  convenire  et  transigere  possent  cum  Parlamento  Augliae,  aeque 
 bonis  vel  melioribus  ac  pinguioribus  conventionibus  pro  religione, 
 vita,  libertate,  bonis  ac  terris  suis  quam  per  dictam  pacem  fuerint 
 obtentae  vel  concessae,  et  ita  se  ab  omni  periculo  belli  et  potentiae 
 Anglicanae  invasione  facile  liberare,  cum  adhuc  tamen,  non  obstante 
 sua  ilia  cum  Serenissimo  Rege  pace  facta,  pugnandum  illis  esset 
 contra  suos  et  Regis  in  tribus  regnis  hostes  :  quod  utrum  non  sit 
 evidens  et  clarum  illorum  in  Regem  fidelitatis  argum.entum  judicet 
 orbis  universus. 
 
 Pace  hunc  in  modum  contracta  Confoederati  Catholici  sincere  et 
 alacriter  submiserunt  se  regiae  authoritati  in  persona  dicti  Marchionis 
 Ormoniae,  Hiberniae  Proregis,  et  subministrarunt  illi  summam  pecu¬ 
 niae  vim  (nimirum  pene  medium  millionem  librarum  Anglicarum) 
 et  variam  atque  amplam  frumenti,  tormentorum  bellicorum,  pulveris 
 nitrati,  fomitis,  reliquique  commeatus  bellici  et  rerum  omnium  ad 
 bellum  spectantium,  pluralibus  in  locis  ac  praesidiis  copiam  et  nume- 
 rum.  Postea  tamen  idem  Prorex  spe  et  expectatione,  quam  de  illius 
 fidelitate,  generositate  et  egregiis  ad  regendum  dotibus  regnum  con- 
 ceperat,  omnes  fefellit,  et  author  factus  est  perdendi  pene  totius  regni 
 
80 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Deo,  Regi,  et  incolis  :  cui  rei  initium  dedit  pacem  in  multis  partibus 
 violando,  uti  clare  demonstrari  et  toti  orbi  probari  potest. 
 
 Imprimis  postquam  Catkolici  snbministrassent  Snae  Excellentiae 
 praedictam  pecuniae  vim  quae  sufficeret  ad  cogendum  et  sustentandum 
 Catkolicum  exercitum  (qui  ex  articulis  pacis  constare  debuit  quin- 
 decim  millibus  peditum  et  bis  mille  quingentisque  equitibus,  et  insti- 
 tutus  fuitpro  Catkolicae  Religionis,  Regiorumque  jurium  et  incolarum 
 conservatione)  Sua  Excellentia  ultra  et  praeter  illam  exercitus  partem 
 quae  suberat  imperio  Baronis  Insequinii,  contulit  in  Protestantes, 
 Collonellorum  et  aliorum  in  exercitu  imperiorum,  patentes  litteras,  et 
 regni  substantiam  ac  opes  effudit  in  illos  qui  plerique  postea  vel  nos 
 perdiderunt  vel  prodiderunt,  vel  certe  turpiter  a  nobis  defecerunt. 
 
 2°.  Praesidia,  arces  et  civitates  et  Momoniae  maritimi  portus, 
 nimirum  Corcagia,  Yeogkellia,  Kinsalia,  etc,  fuerunt  commissa  et 
 tradita  viris  perfidis  et  illis  de  exercitu  Insequinii,  quibus  minime 
 fidendum  esstt,  utpote  qui  ilia  loca  kosti  prodiderunt  :  unde  Regia 
 potestas  et  jus  toto  regno  in  summum  discrimen  adductum  est.  Hoc 
 scilicet  praeclarum  obsequium  Regiae  Majestati  praestiteruut  illi,  post¬ 
 quam  opes  et  substantiam  subditorum  Catkolicorum  in  Momonia 
 omnino  absumpsissent  et  secum  abstulissent.  Et  kic  notandum  est 
 Excell.  D.  Proregem  in  pacis  conclusione  noluisse  fidelibus  Catkolicis 
 subditis  Corcagiae,  Yeoglieliae,  Kinsaliae,  aliorumque  locorum  civibus 
 ac  incolis  facere  viam  et  facultatem  redeundi  ad  suas  mansiones  et 
 domicilia. 
 
 3°.  Catkolici  duces  juxta  pacis  articulos  a  Commissariis,  quibus 
 Confoederati  Catkolici  pacis  exequendae  fidem  et  curam  crediderant, 
 praesentati  et  commendati  et  kac  de  causa  per  Suae  Excellentiae  man- 
 datum  in  exercitu  imperium  gerentes  (uti  Colonellus  Patricius  Purcell, 
 qui  in  exercitu  fuit  Major  Generalis,  et  Colonellus  Petrus  Fitzgerald, 
 alias  Mac  Tkomas,  qui  equitum  commissarius)  fuerunt  potestate  et 
 imperio  amoti  sine  consensu  commissariorum,  nulla  data  per  ipsos 
 causa,  nulla  eorum  culpa  :  et  loca  ilia,  nimirum  Majoris  Generalis 
 in  Danielem  O’Nellum,  armigerum  Protestantem,  et  Commissarii 
 equitum  in  Guillelmum  Yagkan,  equitem  auratum  similiter  Protes¬ 
 tantem  collata  sunt,  occiso  vero  dicto  Guillelmo  idem  locus  Tkomae 
 Armstrong,  equiti  aurato  Protestanti,  concessus  est. 
 
 4°.  Judicafcura  seu  legalis  ministrandae  justitiae  via  ac  tribunal 
 in  ipsis  articulis  promissum,  nequaquam  praestitum  aut  concessum 
 est,  sed  omnes  processus  et  causarum  actiones  tantum  per  petitiones 
 
SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 81 
 
 (nt  voeant)  chartaceas  terminabantur  :  unde  privati  scribae,  secretarii 
 aliique  corrnpti  ministri  subito  ditabantur ;  snbditi  vastabantur  et 
 absumebantur,  nulla  justitia  servata  aut  exhibita. 
 
 5°.  Navigatio  quae  maximum  regni  fulcrum  et  adminiculum 
 fuerat,  omnino  est  suppressa :  siquidem  Sua  Excellentia  examinabat 
 illos  omnes,  qui  se  suaque  ultro  ad  navigandum  exponebant,  naviga- 
 tionem  sustentabant,  et  navium  essent  domini,  qualis  fuit  Capitanus 
 Antonius  aliique  ;  et  juste  plus  favebat  Hollandis  et  aliis  externis,  in 
 quorum  gratiam  revocabat  judicia  legaliter  prius  lata  et  sententias 
 ante  suam  in  regno  authoritatem  definitive  datas ;  qua  maritimorum 
 negotiorum  pressura  ac  neglectu  providendi  et  stabiliendi  justi  et 
 recti  tribunalis  Admiralli  factum  est,  ut  vix  jam  sit  ulla  reliqua  in 
 Hibernia  navis,  quae  vel  litteras  a  nobis  ad  Suam  Majestatem  aut 
 quemvis  Christianum  Principem  ferre  posset. 
 
 6°.  Cathedralis  Ecclesia  Cluanensis,  quam  possidebamus  cum 
 pax  concluderetur,  per  Baronem  de  Insequin  viol  enter  nobis  sublata 
 est  contra  pacis  articulos,  et  quam  vis  querela  ac  expostulatio  hac  de 
 re  fuerit  facta,' nulla  tamen  justitia  aut  satisfactio  est  praestita. 
 
 7°.  Oblationes,  sepulturae  et  libri  (ut  voeant)  pecuniae  seu 
 stipendia,  aliaeque  obventiones  ad  Clerum  Catholieum  in  comitatibus 
 Corcagiae,  Waterfordiae,  et  Kierriae  spectantes  per  Ministros  haere- 
 ticos  fuerunt  usurpatae  et  detentae  ne  venirent  in  manus  Catho- 
 licorum  sacerdotum  et  Parochorum,  idque  nulla  hujus  rei  restitutione 
 aut  remedio  dato. 
 
 8°.  Catholici  subditi  in  Momonia  vivebant  quasi  in  servitute  sub 
 praeside  Barone  Insequiniae,  cum  iidem  illi  essent  eorum  judices 
 qui  nuper  hostes,  nec  ullus  Gatholicus,  quamvis  nobilis  ac  generosus, 
 ad  Tribunal  ac  jus  dicendum  admissus  fuerit. 
 
 9°.  Regimen  exercitus  fuit  improvidum,  incircumspectum,  et 
 infeliciter  ominosum.  Nihil  toto  orbe  Ghristiano  accidere  visum 
 magis  pudendum  quam  infortunium  illud  nostri  exercitus  apud 
 Rathminiam  prope  Dublinium.  Ibi  sua  excellentia  (sicut  viris 
 magnae  experientiae  et  in  exterarum  regionum  militia  probatis,  qui 
 omnia  lustrarunt,  visum)  tenebat  potius  quasi  nundinas  mercimoni- 
 orum  et  eausarum  tribunal,  ludorum,  compotationum,  et  voluptatum 
 tabernam  quam  bene  ordinata  militum  castra  aut  aciem.  Yadipontum 
 vi,  impetu,  et  irruptione  captum  est,  copioso  inibi  nobilium  et 
 veteranorum  militum,  qui  revera  fuerunt  Lageniensis  militiae  flos, 
 
 sanguine  crudeliter  fuso.  Wexfordia  perdita  maxime  ob  imperitiam 
 
 G 
 
82 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Gubernatoris  cui  ilia  commissa  fuit,  juvenis  quidem  vani  et  male 
 consulti  militis.  Rossipontum  suae  Excellentiae  mandato,  nulla 
 facta  liosti  resistentia,  traditum  fuit  per  Colonellum  Lucam  Taaffum, 
 cum  tamen  in  oppido  secum  haberet  pro  praesidio  pene  bis  mille 
 quingentos  milites  ad  pugnam  et  certamen  ardentes  :  postea  hostis 
 instauravit  pontem  magno  illi  quod  Rossipontem  alluit  flumini 
 superstructum  (res  omnibus  miraculi  loco  habita,  nulli  quare  id 
 factum  vel  permissum  prorsus  intellecta)  nulla  data  resistentia  aut 
 oppositione,  cum  interim  noster  exercitus  resideret  et  staret  intra 
 septem  aut  octo  ad  ilium  locum  miiliaria,  et  ducenti  sclopetarii  in 
 Rosperkin  ad  alteram  fluminis  ripam  tempestive  collocati  impediissent 
 stupendi  illius  pontis  structuram,  ac  liostes  loco  et  oppido  ejecissent. 
 Carrigiam  prodiderunt  qui  inibi  erant  praesidiarii  Protestantes, 
 nostro  vero  exercitu  ad  expugnandum  hoc  oppidum  postea  ducto  jussi 
 sunt  milites  pugnare  contra  muros  et  armatos  homines,  ipsi  sine 
 tormentis,  scabs,  ligonibus,  aliisque  instrumentis  ad  expugnandum 
 oppidum  necessariis ;  unde  ex  illis  supra  quingentos  strenue  dum 
 pugnarent  occubuerunt,  cum  tamen  prope  Thomapolim  pedites  nostri 
 dao  ad  unum  ex  hostibus,  veterani  ac  probati  milites  puguae  omnino 
 avidi,  favente  illis  multum  contra  liostem  loci  situ,  a  pugnando 
 fuerint  prohibiti ;  unde  miles  et  populus  multum  fuit  exanimatus : 
 postea  hostis  quasi  inundatione  facta  invasit  et  occupavit  Callaniam, 
 Fidardiam,  Cassiliam,  Killociam,  et  alias  Corporationes  et  oppida 
 intra  provincias  Lageniae  -et  Momoniae  sita  et  patriam  circa 
 ilia  loca  totam  fecit  sibi  tributariam.  Capta  deinde  Loghlinia  et 
 Kilkennia,  postea  Clonmellia,  non  tamen  sine  oppositione  et  kostium 
 ad  duo  amplins  millia  clade,  facta  saepius  ad  hoc,  a  generoso  qui  in 
 praesidio  erat,  ac  strenuo  Catholico  milite  excursione,  Tecrohania  et 
 Catkerlagum  duo  fortissima  Lageniae  propugnacula  expugnata  sunt 
 et  dedita,  et  Arx  Tecrokaniae  (ut  de  aliis  in  praesenti  nihil  dicatur) 
 ex  proregis  jussione  tradita  est;  Waterfordia  undique  obsessa  in 
 misera  conditione.  Arx  Dunkanania,  regni  clavis,  nihil  subsidii 
 accepit  jam  inde  a  primo  die  superioris  Decembris  unde  quasi  dere- 
 licta  est  ut  hosti  tradatur. 
 
 10°.  Praelati,  post  numerosam  illam  congregationem  celebratam 
 apud  Clonmacnosiam  (ubi  emiserunt  amplam  suam  declarationem 
 postea  tjpis  mandatam  pro  servitio  Regis  promovendo)  et  post 
 plurimos  alios  labores,  conventus,  et  consultationes,  in  quibus  suam 
 abunde  expresserunt  integritatem  et  sedulitatem,  nequaquam  tamen 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 88 
 
 a  sua  Excellentia  judicati  suntsuam,  ut  par  erat,  impendisse  operam, 
 in  promovendo  Regis  servitio,  sed  potius  in  suspicionem  et  cnlpam 
 Vocati,  nt  constat  ex  litteris  snae  Excellentiae  ad  Praelatos  in  oppido 
 Jacobopolitano  congregatos  secundo  die  Augusti  datis,  et  andita  snnt 
 quae  exciderunt  illi  verba  quoad  quorumdam  Praelatorum  personas 
 periculosa. 
 
 11°.  Sua  Excellentia  exposuit  Regi,  quasdam  hujus  regni  partes 
 (quae  tamen  omnino  id  a  se  commissum  negant)  debitam  minime 
 praestare  obedientiam  et  hoc  modo  obtinuit  a  Rege  litteras  quibus 
 expressum  fuit,  ut  si  talis  inobedientia  ulterius  augeretur,  suam  ipse 
 Prorex  personam  et  regiam  authoritatem  subtrakeret  et  populum 
 beneficio  pacis  vacuum  et  destitutum  relinqueret :  hoc  scilicet  prae- 
 mium  ex  invidia  erga  Catholicam  et  fidissimam  nationem  a  sua 
 Excellentia  repensum  fuit  pro  nostra  fidelitate  et  obedientia,  quam 
 bonorum  jaetura  satis  probavimus  et  sanguinis  profusione  signavimus. 
 
 12°.  Sua  Excellentia  et  Baro  Insequinniae,  dum  Catliolicorum 
 essent  hostes,  erant  valde  excitati  et  multa  adversum  nos  nimis 
 inhumaniter  patrarunt,  ac  innocentium  et  miserorum  sacerdotum 
 atque  aliorum  Ecclesiasticorum  sanguinem  fuderunt.  Yerum  hac 
 pace  conclusa,  minime  fuere  seduli  ac  nervosi,  siquidem  plurimorum 
 mensium  spatio  vixerunt  in  Connacia  et  Momonia  in  locis,  quibus 
 nullum  periculum  immineret,  nullusque  erat  hostis  ;  ubi  dies  suos 
 ducebant  (prouti  a  pluribus  notatum)  in  ludis,  voluptatibus,  jocis,  et 
 epulis,  dum  alias  regni  partes  crudeliter  et  sedulo  invaderet  et  oppri- 
 meret  hostis,  quo  factum  ut  vulgo  existimatum  fuerit  ipsos  non 
 inultum  curasse  aut  doluisse,  quod  regnum  suae  Majestati  eriperetur 
 et  perderetur- 
 
 18°.  Sua  Excellentia,  rebus  prospere  succedentibus,  oppida  et 
 praesidia  capta  Gubernatoribus  Protestantibus,  non  vero  Catholicis, 
 commisit  et  credidit,  nimirum  Yadipontum,  Dundalkam,  Trimiam  et 
 alia  loca.  Qua  illius  de  Catholicis  diffidentia,  aliisque  actionibus  ac 
 indiciis  factum  est,  ut  exereitus  Catholicus  animum  ad  pugnandum 
 abjecerit  et  ab  illius  imperio  aversus  fuerit.  Praeterea  multum 
 timebant  Catholiei  indites,  ne  futurum  esset  ut  Catholici  subditi  et 
 Religio  orthodoxa  in  pristinam  redigeretur  servitutem  si  hostibus  ille 
 praevaluisset,  idque  ipsum  Commissarii,  vel  eerte  maxima  illorum 
 pars,  aliique  in  regno  plurime  metuebant. 
 
 14°.  Nihil  hie  dicimus  de  multis  corruptelis  et  injuriis  regno 
 illatis,  quales  sunt  traditiones  Custodiarum  (ut  vocant)  et  locorum,  in 
 
84 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 quibus  Abbatiam  de  Tristernagh  quadringentas  circiter  libras  annuas 
 pro  censu  afferentem  tradidit  Secretario  Luo.no ,  pro  quadraginta  plus 
 minus  libris  annuis,  et  Danieli  O’Nello  aliisque  multa  talia  loca 
 simili  concessit  conditione  in  aerarii  publici  praejudicium. 
 
 15°.  Declaramus  Catbolicis  regni  incolis,  plerasque  de  quibus 
 hactenus  actum  est,  pressuras  et  pacis  violationes  fuisse  oblatas  et 
 praesentatas  pacis  Commissariis  ultimo  mense  Februario,  ut  tam 
 clerus  quam  populus  illarum  reformationem  et  emendationem  a  Sua 
 Excellentia  obtineret,  et  subditorum  displicentia  remover  etur,  nullam 
 tamen  satisfactionem  aut  emendationis  signum  post  octo  jam  menses 
 (gravamina  enim  mense  Decembri,  1649?  Congregationi  Cluonmac- 
 nosiensi  porrecta  fuere)  apparuisse,  et  mala  ilia  quae  ruinae  ansam 
 regno  dederunt,  semper  stare  et  rnanere  ;  et  protestamur  universo 
 orbi  nos  omnem  opem  ac  operam  adhibuisse  ut  populi  timorem  et 
 diffidentiam  averteremus,  nec  tamen  praevaluisse. 
 
 16°.  Praeter  allegatas  jam  injurias  et  violationem  articulorum 
 pacis,  contra  religionem,  regium  jus,  et  nationem,  nihil  apparet  nisi 
 desolatio,  vastatio,  detlagratio,  et  regni,  cujus  tres  partes  nunc  hosti 
 factae  sunt  tributariae,  destructio  ;  civitates,  oppida  et  loca  munitiora 
 in  hostium  devenerunt  potestatem,  altaria  diruta,  templa  perdita, 
 sacerdotes  caesi  ac  proscripti,  sacramenta,  sacrificia,  ac  sacra  omnia 
 profanata  sunt  et  suppressa,  exercitus  et  magnus  militum  numerus  a 
 Catbolicis  fuit  liberaliter  sustentatus,  nulla  tamen  facta  hosti  resis- 
 tentia  ;  qui  in  hostem  pugnarent  examinati  sunt,  qui  Catholicos  pro¬ 
 derent  animati  et  promoti ;  nullus  denique  apparet  exercitus  aut 
 defensio.  Unde  eo  devent um  ut  desperent  incolae  recuperare  quod 
 est  perditum,  aut  tenere  quod  necdum  perdiderunt  et  pro  vitae  et 
 fortunarum  suarum  conservatione  proni  sint  ad  transigendum  cum 
 Parlamento,  sibi  persuadentes  nullam  salutem  aut  incolumitatem 
 posse  esse  ipsis  qui  vivunt  sub  Eccellentissimi  D.  Proregis  gubernio, 
 cujus  comites  sunt  sinistrum  fatum  et  infortunium.  Quibus  malis 
 ut  occurratur  et  ut  regnum  regiae  Majestati  et  Catbolicis  suis  subditis 
 penitus  non  perdatur,  nos  Archiepiscopi,  Episcopi,  et  alii  Praelati  et 
 Dignitarii  utriusque  cleri  in  hoc  regno,  praemissa  matura  delibera- 
 tione,  judicavimus  nos  in  conscientia  teneri  ad  declarandum  contra 
 continuationem  regiae  authoritatis  in  persona  Marchionis  Ormoniae, 
 praemissa  prius  universo  orbi  hac  protestatione,  quod  nisi  nos  et 
 regni  populus  pene  universus  desperassemus  de  regno  recuperando 
 sub  illius  gubernio,  nunquam  deveniremus  ad  banc  declarationem. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 85 
 
 Itaque  tam  nostro  quam  aliornm  Catholicorum  regni  nomine 
 declaramus  contra  dictum  Marchionem  Ormoniae,  quippe  qui  malo 
 suo  regni  gubernio,  infausto  Regis  exercitus  ductu,  violatione  publi- 
 cae  fidei  erga  populum  specialiter  in  multis  articulis  pacis,  reddidit 
 et  exhibuit  se  incapacem  continuandi  illius  magni  depositi,  quarum 
 omnium  injuriarum  et  mali  gubernii  reus  tenetur  respondere  coram 
 Sua  Majestate,  in  quern  effectum  nos  cum  aliis  regni  membris  contra 
 ilium  agamus,  sua  illi  crimina  coram  Sua  Majestate  objiciendo  et 
 justas  illarum  poenas  exposcendo,  et  liisce  notum  ac  manilestum 
 facimus  universe  populo,  illos  minime  teneri  ad  obedientiam  dicti 
 Marchionis  mandatis  aut  decretis  praestandam,  sed  debere  illos  donee 
 generalia  regni  comitia  commode  convocari  possint,  unanimes  stare 
 contra  communem  kostem  pro  defensione  Catkolicae  Religionis,  regiis 
 juribus,  libertate,  vita,  etfortunis  suis  juxtajuramentum  association^* 
 et  interim  observare  atque  obedire  fonnae  gubernii  a  Congregatione 
 praescribendae,  donee  aliter  a  Comitiis  Generalibus  statuatur,  vel  Sua 
 Majestas  super  hoc  consulta  aliud  praescribat. 
 
 Et  nos  adjunctam  excommunicationem  eadem,quakaec  declaratio, 
 die  datam  fulminamus  in  omnes  quikuic  nostrae  declarationi  adversa- 
 buntur  aut  sese  opponent. 
 
 Yos  vero,  0  Ckristiani  et  Catkolici,  luctuosam  kanc  declarationem, 
 quam  afflictae  Hiberniae  calamitates  et  infortunia  nobis  elicuerunt  et 
 extorserunt,  lecturi  persuadete  vobis  et  credite,  nobis  bene  cognitum 
 esse  et  perspectum  quod  praesens  kujus  nationis  conditio  inclinet 
 magis  et  vergat  ad  ruinam  et  desperationem  quam  ad  restaurationem 
 et  recuperationem.  Nikilominus  nitimur  magna  Dei  misericordia  qui 
 potest  auferre  et  a  nobis  removere  gravia  irae  suae,  belli  et  pestis, 
 indicia,  si  iniquitatibus  abjectis  vitam  emendaverimus  et  tanquam 
 parvuli  in  sinum  divinae  misericordiae  confugerimus.  Itaque  sicut 
 clamamus  ad  coelum  et  inde  misericordiam  rogamus,  ita  identidem 
 fateamur  cum  lachrymis  et  agnoscamus  delicta  nostra  et  cum  Isaia 
 propketa  ingemiscamus  :  “cecidimus  quasi  flos  universi  et  iniquitates 
 nostrae  quasi  ventus  abstulerunt  nos.”  Non  est  qui  invocet  nomen 
 tuum  Domine  ;  non  est  qui  consurgat  et  teneat  te.  Abscondisti 
 faciem  tuam  a  nobis,  allisisti  nos  in  manu  iniquitatis  nostrae.  Haec 
 oratio  ex  corde  prolata  nos  coelo  et  nobis  coelum  reconciliabit  et 
 “  quiescat  ira  Dei  et  erit  placabilis  super  malitia  populi  sui.” 
 
 Quamvis  vir  kic  nobilis  aliud  nikil  nobis  reliquerit  nisi  infirmi- 
 tatem,  inopiam,  et  desolationem,  quamvis  hostis  sit  dives, ,  fortis,  et 
 
86 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 potens  fortior  tamen  et  potentior  est  Deus.  Ille  adjuvare  nos  potest 
 et  pro  “  sui  nominis  gloria  liberabit  nos  Deus  Eliae,”  mirabilium  et 
 miraculorum  Deus  erit  nunc  etiam  apud  Hibernos  si  fides  nostra 
 firma  sit  et  acfciones  rectae  ac  sincerae.  Concludemns  cum  S.  Paulo, 
 illo  sapientiae  oceano  et  gentium  doctore  :  Si  Deus  pro  nobis,  quis 
 contra  nos  ?  quis  accusabit  ad  versus  electos  Dei?  Deus  qui  justificat ; 
 quis  est  qui  condemn  et  ?  Quis  ergo  nos  separabit  a  charitate  Christi  ? 
 tribulatio  %  an  angustia,  an  fames,  an  nuditas,  an  periculum,  an  per- 
 Secutio,  an  gladius  ?  Sed  in  his  omnibus  superamus  propter  eum 
 qui  dilexit  nos.  Nihil  nos  separet  ab  immensa  Christi  charitate,  et 
 vos  proteget,  salvabit,  benedicet  Deus. 
 
 Hugo  Ardmachanus. 
 
 Joannes  Archiepiscopus  Tuamensis, 
 
 Joannes  Rapotensis. 
 
 Eugenius  Kilmorensis. 
 
 Eranciscus  Aladensis. 
 
 Nicolaus  Fernensis  et  procurator  Dubliniensis. 
 
 fr.  Antonius  Clonmacnosiensis. 
 
 Walterus  Clonfertensis  et  procurator  Leghlinensis. 
 
 Jacobus,  Abbas  de  Conga,  et  Commissarius  generalis  Canonico- 
 rum  Regularium  S.  Augustini. 
 
 fr.  Guillelmus  de  Burgo,  provincialis  Hibemiae  ordinis  Praedica- 
 torum. 
 
 fr.  Thomas  Kieran,  Abbas  de  Buellio, 
 
 fr.  Bernardus  Egan,  procurator  R.  admodum  P.  Provincialis 
 fratrum  Minorum. 
 
 Carolus  Kelly,  S.T.D.,  et  Decanus  Tuamensis. 
 
 fr.  Richardus  O’Kelly,  procurator  Yicarii  Generalis  Kildariensis, 
 et  prior  Rathbranensis  ordinis  Praedicatorum. 
 
 Joannes  Doulaeus,  I.U.D.,  Abbas  de  Kilmanagh  et  unus  ex  pro- 
 curatoribus  Capituli  et  Cleri  Tuamensis. 
 
 Walterus  Enos,  S.T.D.,  protonotarius  Apostolicus,  Thesaurarius 
 Fernensis,  et  procurator  Praepositi  Ecclesiae  Collegiatae  Galviensis. 
 
 Thadaeus  Egan,  S.T.D.,  Praepositus  Tuamensis. 
 
 Lucas  Plunkett,  S.T.D.,  Protonotarius  Apostolicus,  Rector  Col- 
 legii  de  Killeen,  Exercitus  Lageniae  Capellanus  major. 
 
 Et  nos  infra  nominati  sedentes  Galviae,  cum  Commissariis  autho- 
 ritatem  habentibus  a  Congregatione  habita  apud  Jacobopolim  6°- die 
 praesentis  Augusti,  consentimus  in  eandem  declarationem  cum  supra- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 87 
 
 dictis  Archiepiscopis,  Episcopis,  et  aliis  Praelatis  et  Dignitariis,  et 
 eandem  esse  actum  nostrum  manifestamus  et  manuum  nostrarum 
 subscriptione  confirmamus  die  28a  Augusti,  1650, 
 
 Thomas  Cassiliensis. 
 
 Joannes  Laonensis  Episcopus. 
 
 Edmundus  Limericensis. 
 fr.  Terentius  Imolacensis. 
 
 Robertus  Corcagiensis  et  Cluanensis. 
 
 Jacobus  Fallon,  Yicarius  Apostolicus  Achadensis. 
 
 Postea  suum  nomen  adjecit,  01  iverius  Dissaeus,  Yicarius  Generalis 
 Midensis. 
 
 XI. 
 
 Petition  of  the  Inhabitants  of  Fethard,  enclosing  the  Articles 
 of  Surrender  to  Oliver  Cromwell. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Thurles.) 
 
 '  .  I 
 
 The  humble  petition  of  the  inhabitants  of  Fethard,  in  the  County  of 
 
 Tipperary,  in  Ireland. 
 
 To  the  Commissioners  of  the  Commonwealth  of  England  sitting 
 
 in  Ireland. 
 
 The  humble  petition  of  James  Everard,  in  behalfe  of  himselfe  and 
 the  rest  of  the  inhabitants  of  the  town  of  Fethard,  in  Ireland. 
 
 Humbly  sheweth — 
 
 That  the  Petitioners,  who  owe  their  immediate  being  to  your 
 Highness,  are  induced  to  believe  that  the  hand  of  God,  which  raised 
 you  to  supreme  authority,  and  in  your  progress  to  it  entrusted  you  to 
 dispense  his  gifts,  hath  moved  you  to  secure  them  in  the  enjoyment 
 of  their  lives,  estates,  and  fortunes  under  the  shelter  of  your  gracious 
 annexed  concessions,  whereof  they  have  hitherto  recd  an  uninter¬ 
 rupted  benefit,  being  with  all  due  respect  observed  by  the  Ministers 
 of  State  and  War  in  Ireland,  whereof  a  committee  were  pleased,  upon 
 scrutiny  of  your  Petitioners’  actions  and  deportment,  to  affoord  them 
 the  annexed  character,  and  hould  the  benefitt  to  be  differenced  from 
 the  rest  of  that  nation ; 
 
SPICILEGIUM  GSSORIENSE. 
 
 88 
 
 The  Petitioners  are  therefore  emboldened  to  have  recourse  unto 
 your  Highness, 
 
 Humbly  praying  that  for  their  encouragement  to  improve  their 
 holdings  your  Highness  will  be  pleased  to  confirm  -  the  said  conces¬ 
 sions,  or  give  orders  that,  pursuant  to  them,  they  may  have  those 
 legall  assurances  under  the  seale  of  that  land  passed  unto  them  as 
 shall  be  fitt.  And  they  shall  pray,  etc. 
 
 James  Everaru. 
 
 Oliver  C. 
 
 Our  will  and  pleasure  is  that  the  Articles  granted  by  us  to  the 
 inhabitants  of  the  town  of  Fethard  in  Ireland  be  well  and  truely 
 observed  and  performed  in  all  things  according  to  the  true  intent  and 
 meaning  of  them. 
 
 Whitehall,  7th  of  August,  1655. 
 
 Articles  of  Agreement  .  .  .  day  of  February 
 
 between  the  Most  Honorable  .  .  .  Cromwell,  Lord  Lt.  .  .  . 
 
 of  Ireland,  and  Lt.  Colonel  .  .  .  Butler,  Governor  of  the  town 
 
 of  Fethard,  concerning  the  surrender  of  the  said  town  as  followeth, 
 viz. : — 
 
 Imprimis,  that  all  officers  and  soldiers  shall  march  freely  with 
 their  horses,  and  arms,  and  all  other  goods,  bagg  and  baggage,  collours 
 flying,  matches  lighted,  and  ball  in  bouch,  into  any  place  within  his 
 Majestie’s  quarters  or  garrisons,  except  such  as  are  now  beseidged, 
 and  safely  conveyed  thither  free  from  violence  from  any  of  the  Parlia¬ 
 ment’s  partie. 
 
 2ndly.  That  all  the  country  families  and  inhabitants,  as  also  any 
 of  the  officers,  may  freely  live  and  injoy  their  goods  either  in  town  or 
 abroad,  and  if  they  or  any  of  them  be  disposed  to  betake  themselves 
 to  their  former  habitations  in  the  country,  that  they  may  have  respect 
 of  time  for  that  and  admittance  to  injoy  their  holdings,  paying  con¬ 
 tribution  as  others  in  the  country  doe,  and  to  carry  with  them  safely 
 such  goods  as  they  have  within  this  garrison, 
 
 3rdly.  That  all  the  clergymen  and  chaplaines  both  of  the  soldiers  . 
 in  town  and  country  now  in  the  garrison  may  freely  march,  bagg  and 
 baggage,  without  any  annoyance  or  prejudice  in  body  or  goods. 
 
 4thly.  That  all  and  every  the  inhabitants  of  the  said  town,  and 
 their  wifes  and  children  and  servants,  and  with  all  their  goods  and 
 chatties,  both  within  the  town  and  abroade  in  the  country,  shall  be 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 89 
 
 protected  from  time  to  time  and  at  all  times,  and  shall  quietly  and 
 peaceably  enjoye  their  estates  both  reall  and  personall  in  as  free  and 
 as  good  a  condition  as  any  English  or  Irish  shall  hold  his  or  their 
 estates  in  this  kingdom,  they  and  every  of  them  paying  such  contri¬ 
 butions  as  the  rest  of  the  inhabitants  of  the  county  Tipperary  pay 
 proportionable  to  their  estates  and  noe  more. 
 
 In  consideration  hereof  the  said  Governor  doth  hereby  engage 
 himself  that  he  will  deliver  up  the  said  town,  with  all  things  therein, 
 except  such  things  as  are  before  agreed  upon  to  be  taken  away  with 
 them,  by  eight  of  the  clock,  this  morning. 
 
 0.  Cromwell. 
 
 XII. 
 
 Epitaph  op  the  Eight  Kev.  Patrick  Comerford,  Bishop  of 
 Waterford  and  Lismore,  A.D.,  1652. 
 
 (From  the  Rinuccini  MSS.) 
 
 [This  illustrious  Bishop  died  an  exile  for  the  Faith,  at  Nantes,  the  10th  of  March, 
 1652,  and  was  interred  iii  the  Cathedral  at  the  entrance  to  the  choir  at  the  Gospel 
 side  of  the  altar.  When  the  tomb  was  opened  seven  years  later  to  receive  the  remains 
 of  Robert  Barry,  Bishop  of  Cork,  who  was  also  an  exile  for  the  Faith,  the  body  of 
 Dr.  Comerford  was  found  to  be  incorrupt.] 
 
 Quid  hie  stas  viator  ? 
 
 Laetum  aliquid  quaeris 
 ahi 
 
 Funus  narro 
 
 acerbum,  indignum,  lachrymabile. 
 
 Aliquid  priscum  ? 
 
 Heu  pietas,  heu  prisca  fides 
 Alumnum  hie  vestrum  et  parentem 
 Yindicem  et  martyrem 
 situm  agnoscite 
 Patricium  Comerford 
 Waterfordiensem  juxta  ac  Lismoriensem 
 Praesulem  Illustrissimum 
 
 domo  Ibernum,  genere  nobilem,  eruditione  spectabilem 
 
90 
 
 SPICILEGIUM  OSSOHIENSE. 
 
 Doctorem  Laureatum 
 
 Sacri  Eremitarum  S.  Augustini  ordinis  et  instituti 
 Olim  clientem,  lumen  et  columen  egregium 
 Visitatoris  munere  in  eodem  perfunctum  non  semel. 
 
 Quid  tunc? 
 
 Ilium,  ilium  haereticorum  malleum,  scbismaticorum 
 fulmen,  vitiorum  clavum,  patrem  patriae,  centum 
 olim  captivorum  vindicem  et  assertorem 
 longe  meritissimum 
 
 Ilium  verbi  divini  praedicatione  Apostolum 
 exilii  patientia  martyrem 
 pietatis  studio  confessorem 
 
 Yirtutis  inclytae,  fidei  invictae,  constantiae  immobilis. 
 Quid,  inquam,  rogitas  H 
 
 Ah,  quoniam  alios  nunc  vultus,  aliaque  ora  contueor, 
 dicam  confidentius, 
 
 Catholicae  veritatis  defensorem  fortissimum 
 Libertatis  Ecclesiasticae  vindicem  acerrimum 
 Sedis  Apostolicae  propugnatorem  strenuissimum 
 Britannia  major  expulit 
 Britannia  minor  excepit 
 Deinceps  vel  hoc  solo  nomine  major  futura  : 
 Patriam  fugit 
 
 Etenim  nulla  fides  terrae  et  crudelibus  Anglis 
 Nannetos  venit 
 
 Nimirum  sunt  haec  sua  praemia  laudi 
 Sunt  lachrymae  rerum  et  mentem  mortalia  tangunt. 
 At  o  rerum  vices  ! 
 
 Finis  alterius  mali 
 Gradus  est  futuri. 
 
 Excidium  patriae,  exilium  attulit  innocentiae 
 Hoc  denique  exitio  vitae  fuit. 
 
 Quippe  luctu  et  maerore  calamitatis 
 Publicae  et  privatae 
 Suorum  civium,  suorum  ovium 
 Civis  optimus,  pastor  bonus 
 Infra  paucos  menses  confectus  extinguitur 
 Extinctum 
 
 Yenerabilis  insignis  hujus  Ecclesiae  decanus  et 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 91 
 
 Canonici  celebri  pompa  et  funere  extulerunt 
 et  antiquo  illustrissimorum  Praesnlum  sepulcbro  considere 
 
 Conclamatum  est,  abi. 
 
 Votisque  modo  et  precibus  faye 
 Aynncnlo  benemerenti,  nepotes  moerentes, 
 Patricius  Hacquet  et  Nicolaus  Geraldinus 
 Sic  paventabant. 
 
 '  XIII. 
 
 Letter  of  the  Primate  Edmund  O’Reilly,  to  the  Cardinal 
 Prefect  of  Propaganda,  from  Paris,  the  9th  of  Nov.,  1668. 
 
 (From  the  Propaganda  Archives,  Rome.) 
 
 Eminentissime  Domine, 
 
 Recepi  nuper  gratissimas  suae  Eminentiae  litteras  datas  16°ultimi 
 elapsi  Octobris.  Recepi  etiam  legendas,  ab  Illmo-  D.  Nuncio,  suae 
 etiam  Eminentiae  litteras  ad  praefatum  Ill1™1-  D.  Nuntium  in  gratiam 
 meam,  pro  quibus  omnibus  et  suis  continuis  in  me  cumulatis  bene- 
 ficiis  ago  et  habeo  infinitas  gratias.  Et  de  fratre  Jacobo  Taaffe 
 aliquid  dicam.  Quidam  sacerdos  nonnihil  officiosus  accepit  a  Taaffe 
 commissionem  ad  visitandas  quatuor  Dioeceses  in  Provincia  Arma- 
 chana,  scilicet  Dunensem,  Derensem,  Rapotensem  et  Kilmorensem. 
 Yisitatori  isti  nomen  fuit  Ronano  Magin  educato  in  Collegio 
 Hibernorum  in  Urbe ;  qui  in  visitatione  fuit  a  militibus  haereticis 
 deprebensus,  ad  judicem  ductus,  ab  eodem  examinatus,  et  fassus 
 commissionem  derivatam  a  fr.  Jacobo  Taaffe,  magno  scilicet  S. 
 Sanctitatis  Vicario,  carceri  commissus,  et  Pater  iste  magnus  vicarius 
 per  satellites  ubique  quaesitus,  sed  abfuit,  et  adbuc  latet.  Fugit  in 
 Angliam,  et  Londini,  in  luxu  et  crapula,  ne  quid  aliud  dicam,  expendit 
 pecuniae  a  misero  clero  in  execratione  et  mendacio  extortas.  Interea 
 ipsius  emissarii  fratres,  qui  vocantur  Remonstrantes,  perseverant  in 
 collecta  per  fas  et  nefas  urgenda.  Boni  sacerdotes,  quos  curavit 
 expilari,  excommunicari,  aut  suspendi  rident  ipsius  casum  et  fugam. 
 
 Ego  meditor  iter  usque  in  Britanniam  Armoricam,  ut  possim  ibi 
 vivere  minoribus  expensis  quam  bic  Parisiis.  Dolor  in  tibiis  reser- 
 vavit  meum  iter  byemi.  Dublinum  sentit  cum  dolore  et  damno 
 
92 
 
 SPICILEGIUM  OSSORTENSE. 
 
 absentiam  Pastoris,  sicut  et  reliqua  Hibernia.  Quare  si  nec 
 D.  Nicolaus  Eustace,  aut  D.  Joannes  Brenan  placeat  pro  isfca  sede, 
 non  est  alter  similis  D.  Petro  Talboto  ex-Jesuitae,  inter  quem  et  fr. 
 Petrum  Walsh  intercedit  inveterata  antipathia.  Rex  Angliae  praefert 
 Talbotum  mille  Walsbaeis :  Dux  Ormondiae  e  contra  stat  pro 
 Walsbaeo.  Domini  Eustace  et  Brenan  neminem  offenderunt,  sunt 
 graves,  zelosi,  et  docti  viri.  Ossoriensis  Dioecesis  in  Provincia 
 Dublinensi  indiget  Pastore,  cui  nullus  aptior  quam  praefatus  D. 
 Brenan  ibi  natus. 
 
 Superest  ut  Deus  conservet  Sanctissimum  Dominum  et  Suam 
 Eminentiam,  sicut  precatur, 
 
 Parisiis,  die  9  Novembris,  1668. 
 
 Eminentiae  Suae 
 
 Humillimus  servus, 
 
 Edmundus,  Archiep.  Armachanus. 
 
 XI 7. 
 
 Statuta  Digecesis  Ossoriensis. 
 
 ("From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 In  Nomine  Sanctae  et  Individuae  Trinitatis,  Patris  et  Filii  et 
 Spiritus  Sancti.  Amen. 
 
 Nos  Jacobus  Phelan  Dei,  et  Apostolicae  sedis  Gratia  Episcopus 
 Ossoriensis,  ad  Dei  Omnipotentis  Beataeque  Mariae  Semper  Virginis 
 et  S.  Kirani  nostrae  Dioecesis  Patroni,  Laudem  haec  pro  Cleri  nostri 
 Instructione,  Populi  iEdificatione,  Fidei  et  Disciplinae  Conservatione 
 totiusque  Gregis  nobis  licet  immeritis  commissi  salute  quam  totis  in 
 Christo  Yisceribus  expetimus,  in  nostris  quatuor  annuis  Synodis 
 quarum  ultima  habetur  Kilkenniae  diebus  7a  et  8a  May  1672  decer- 
 nimus,  statuimus,  ac  sancimus. 
 
 De  Baptismo. 
 
 Parochi  suis  parochianis,  praesertim  Obstetricibus  saepissime 
 exponant  Baptismi  Formam  et  Materiam  remotam  scilicet,  aquarn 
 puram  et  naturalem,  non  vero  ullum  alium  Liquorem,  ut  sciant  (si 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 93 
 
 necessitas  postnlet)  baptizare  cam  Materia  et  Forma  ab  Ecclesia 
 approbatis,  proferendo  verba  clare  et  distincte,  et  simnl  aquam 
 infundendo  ita  ut  inter  Pronunciationem  et  Infusionem  non  sit 
 aiiquod  Temporis  Intervallum. 
 
 Pro  Baptismo  aliisque  Sacramentis  administrandis  nemo  exigat 
 nisi  secundum  Beneplacitum  et  Discretionem  dantis  ne  vituperetur 
 Ministerium  nostrum. 
 
 Nullus  Sacerdos  Baptismum,  Matrimonium,  aut  Extremam  Unc- 
 tionem,  sed  nec  Paschalem  Communionem  alienis  Parocbianis 
 administrare  praesumat  sine  praevio  Consensu,  aut  Ratihabitione 
 proprii  ipsorum  Parocbi.  Et  si  in  absentia  Pastoris  Loci  alius 
 vocatus,  urgente  necessitate,  administrat  solvat  mediam  Emolumenti 
 Partem  proprio  Pastori. 
 
 Singuli  Parocbi  babeant  Libros  in  quibus  scripta  sint  nomina 
 omnium  Baptizatorum,  Matrimonio  junctorum,  ac  etiam  defunctorum 
 in  suis  Districtibus  sub  poena  suspensionis,  quos  singulis  annis  ad 
 Synodum  afferant. 
 
 De  Confirmatione. 
 
 De  Sacramenti  Confirmations  Dignitate,  vi,  et  Effectibus  Parocbi 
 Subditos  suos  diligenter  instruant  et  maxime  sub  id  Tempus  quo 
 Episcopus  visitaturus  est. 
 
 De  Sacrificio  Missae  et  Eucharistia. 
 
 Caveant  Sacerdotes  ne  dum  Missam  celebrant,  laceris,  sordidis,  aut 
 scissis  ornamentis  aut  mappis  utantur  maxime  quantum  ad  Corpor- 
 alia,  Pallas,  Purifieatoria,  Calices,  Patenas,  et  Yela,  quia  ista  propius 
 adjacent  Sanctissimo  Sacramento. 
 
 Non  admittantur  extranei  Sacerdotes,  ne  quidem  Regulares,  ad 
 Celebrationem  Missarum  aut  ad  cujusvis  Sacramenti  Administra- 
 tionem  et  multo  minus  ad  praedicandum,  nisi  fuerint  ab  Episcopo 
 approbati  in  Scriptis,  aut  ab  ejus  Yicario,  vel  satis  notis  Ecclesiasticis 
 apud  quos  celebrare  voluerint.  Talibus  enim  notis  celebrandi  non 
 vero  praedicandi  Licentia  conceditur. 
 
 Nullus  presumat  sacrum  binare  eodem  Die  in  eadem  Civitate, 
 Villa,  aut  Oppido,  exceptis  Diebus  Patronorum,  aut  Dedicationis 
 Ecclesiarum  absque  speciali  Episcopi  Licentia,  aut  Vicarii  Generalis. 
 
 Non  ministretur  Sanctissimum  Sacramentum  Laicis  in  Dominicis 
 et  Festis  nisi  finita  Missa,  ut  non  turbentur,  aut  diutius  detineantur 
 reliqui  auditores  sacri. 
 
94 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Sacerdos  Eucharistiam  iis,  qui  raro  sumunt,  non  prius  ministret 
 quam  eos  diligentius  admoneat,  quanta  Reverentia,  et  Humilitate,  ad 
 tremendum  istud  Sacramentum  accedere  debeant,  quantaque  illis 
 supplicia  sint  parata  si  indigne  suscipiant. 
 
 Cum  nobis  relatum  sit  quendam  ex  nostris  sacerdotem  saepius 
 sacrificasse  cum  parva  Hostia,  vulgo  dicta  Communicant,  mandamus 
 sub  Paena  suspensionis  hoc  imposterum  non  fieri,  nisi  in  Casu 
 maximae  Necessitatis. 
 
 Propter  Reverentiam  Eucharistiae  debitam  ne  ministretur  novis 
 Conjugibus  in  Die  Nuptiarum  sed  Triduo  ante  Consumationem 
 confiteantur,  et  ad  earn  pie  accedant,  juxta  Cone.  Tridentinum  Sess. 
 24,  de  Reformatione  Matrimonii,  Cap.  1. 
 
 De  Paenitentia. 
 
 Nullus  sacerdos  sacramentaliter  absolvat  eum,  qui  svmbolum 
 Apostolorum,  Orationem  Dominicam,  et  Praecepta  Dei  et  Ecclesiae 
 (si  ea  scire  capax  sit)  non  calluerit.  Et  sing'uli  Confessarii  stricte 
 examinent  suos  Paenitentes  singulis  Quadragesimis  in  praedictis;  nam 
 pro  Ignorantia  suorum  Poenitentium  rationem  Deo  reddituri  sunt  si 
 ex  ipsorum  incuria  et  negligentia  ista  ignorantia  procedat. 
 
 Cum  judicem  sedentem  sententias  ferre  oporteat,  Confessarius 
 non  nisi  sedens  Confessiones  excipiat,  quacumque  jam  Dignitate 
 Penitentes  fulgeant. 
 
 De  Matrimonio. 
 
 Si  quis  Sacerdos  Matrimonium  solemnizaverit  non  factis  prius 
 juxta  Concilium  Tridentinum  tribus  Denunciationibus  sit  ipso  facto 
 suspensus,  non  absolvendus  nisi  ab  Episcopo,  si  ad  id  Licentiam  ab 
 ipso  non  habuerit. 
 
 Nemo  Matrimonium  administret  inter  Romano-Catholicum,  et 
 Protestantem  inconsulto  Episcopo  sub  Paena  arbiiraria. 
 
 Si  quis  Sacerdos  Matrimonio  junxerit  aliquos  sine  Consensu 
 Parentum,  Tutorum,  vel  Curatorum  (si  quos  habuerint),  sine 
 Consensu  Episcopi,  vel  Yicarii,  mulctabitur  ad  arbitrium  Episcopi. 
 
 Nemo  ullam  Paeminam  post  Partum  purificet,  si  non  sit  ex  sua 
 Parochia,  aut  in  ea  pariat,  sub  Paena  Suspensionis  ipso  Facto  incur- 
 rendae  Episcopo.  Et  quaecumque  Mulier  a  non  proprio  Parocho 
 Purifications  Caeremonias  susceperit,  sit  ipso  Facto  interdicta, 
 donee  Episcopo,  aut  proprio  Parocho  nunciaverit  pro  certo  quis  earn 
 purificavit. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 95 
 
 Qnaecnmqne  Mnlier  ex  Fornicatione,  Incestu,  aut  Adulterio  etc, 
 peperit  ante  mensem  non  purificetnr.  Nec  tales  pro  Nutricibus 
 sumantur  sine  Licentia  Episcopi,  vel  Parocbi,  et  Patres  Infantum, 
 taliter  conceptorum,  si  sunt  publici,  ab  Ingressu  Oratoriorum  per 
 unum  mensem  arceantur. 
 
 Inquirant  Parocbi,  si  qui  sint  Conjuges  intra  tertium  vel  quartum 
 Consanguinitatis  aut  affinitatis  Gradum  cohabitantes  et  non  liabentes 
 Dispensationem.  Et  arceantur  a  Sacramentis,  donee  cum  illis 
 legitime  dispensatum  fuerit. 
 
 De  Oleis  Sacris. 
 
 Tenetur  quilibet  Parocbus  babere  Olea  Sacra  singulis  annis  ante 
 vel  circa  Dominican!  Secundam  post  Pascba,  sub  Poena  Mulctae  ab 
 Episcopo  ad  arbitrium  imponendae. 
 
 Parocbi,  dum  in  suis  Parocbiis  manent  semper  deferant  secum 
 Olea  Sacra  propter  Moribundos  et  Infantes  baptizandos,  quos  ungere 
 tenentur  in  administratione  Baptismi,  non  differendo  ad  aliud 
 Tempus,  sub  Poena  arbitraria. 
 
 De  Parochis,  aliisque  Sacerdotibus . 
 
 Singuli  Parocbi  babeant  Breviarium,  Missale  cum  Ornamentis 
 Sacerdotalibus,  Rituale,  Pixidem  pro  Oleis,  Superpelliceum,  Biretum, 
 Summam  Casuum  Conscientiae  necnon  Oatecbismum  pro  instruendis 
 rudibus. 
 
 Nullus  Parochus  recedat  a  suo  Praecincto  nisi  prius  deputato 
 alio  idoneo  Sacerdote  qui  Curae  interim  advigilet.  Quod  si  ultra 
 Triduum  abesse  voluerit,  Episcopi,  vel  Vicarii  Generalia  Licentia 
 obtinenda  est. 
 
 Si  quis  Sacerdos  temulentus  deprebendatur,  pro  prima  Vice 
 mulctetur  in  quinque  Solidis ;  pro  secunda  in  decern,  pro  tertia 
 suspendatur. 
 
 Quicunque  intra  banc  Dioecesim  Curam  Animarum  suscipit,  bac 
 se  Conditione  admissum  intelligat,  ut  integrum  annum  compleat, 
 nec  sibi  licitum  esse  deserere  absque  Episcopi  expressa  Licentia. 
 
 Sciatur  a  Parocbis,  aliisque  quorum  interest,  Legatorum  indeter¬ 
 minate  relictorum  Determinationem  ad  solum  Episcopum,  Concilio 
 facto  cum  aliis,  pertinere. 
 
 Studeant  Parocbi  nosse  Yultum  Pecoris  sui  et  si  quern  inter  sub- 
 ditos  suos  peregrinis,  aut  novis  Doctrinis  abductum,  falsave  Dogmata 
 
96 
 
 SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 spargentem  adverterint,  eum  mox  denuncient  Episcopo :  necnon  et 
 illos,  quos  divina  Officia,  et  Sacramenta  debitis  Temporibns  non 
 frequentare,  vel  aliter  de  Haeresi  suspectos  esse  deprehenderint,  nisi 
 moniti  statirn  se  purgent  aut  emendent. 
 
 Fiat  a  singulis  Parocbis  Inventorium  omnium  Ornamentorum, 
 Imaginum,Librorum,  et  quorumcunque  aliorum  Bonorum  mobilium 
 ad  suas  Ecclesias  aut  Parocliias  ex  Legaiis  quorumcunque,  aut  quo- 
 modocunque  spectantium  quod  ad  Episcopum  mittatur. 
 
 Quilibet  Sacerdos  Saecularis  suum  ultimum  Testamentum,  faciens 
 ob  majorem  animae  suae  Salutis  Securitatem  constituat  unum  ad 
 minus  Ecclesiasticum  sui  Testamenti  Executorem,  vel  saltern  super- 
 visorem  cui  si  voluerit,  unum  alterumve  Laicum  adjungat. 
 
 Pastores  ab  omnibus  ad  suas  Parochias  commigrantibus  si  eorum 
 Yitam,  et  Fidem  aliunde  cognitam  non  habuerint,  exigant  desuper 
 Literas  testimonials  ultimi  eorum  Pastoris. 
 
 Admoneatur  Populus  a  Sacerdotibus,  Saecularibus  et  Begularibus, 
 in  Diebus  Dominicis  ad  Finein  Missae  Festorum  et  jejuniorum  quae 
 ilia  Septimana  observari  debeant.  Habeantque  Catalogum  Festorum 
 et  jejuniorum  affixum  prope  altare  in  Oratoriis.  Inquirant  sacerdotes 
 diligenter  de  Calicibus,  Ornamentis  Sacerdotalibus,  Libris,  aliisque 
 Ecclesiasticorum  Bonis  defunctorum  qualia  et  apud  quos  deposita 
 sint.  Et  siquidem  Regularium  fuerint,  Superioribus  Conventuum  ad 
 quos  spectant,  si  vero  Saecularium  Sacerdotum  vel  incertorum 
 Dominorum  Episcopo  significent  quidquid  de  talibus  compertum 
 habuerint. 
 
 Significetur  Populo  nulli  licere  ex  medicorum  Praescripto  Carnes 
 Diebus  ab  Ecclesia  prohibits  manducare  extra  prasens  Morbi 
 Discrimen,  non  liabita  Episcopi  vel  Parochi  Licentia. 
 
 Moneant  Parochi  frequenter  publicos  Peccatores,  publicos  Adul- 
 teros,  Usurarios,  Ebriosos,  Incantatores,  Praestigiatores,  Fatidicos, 
 Superstitiosos,  Herbis  aut  Yerbis  ad  sanandos  Homines  Jumentave 
 superstitiose  utentes,  necnon  Confessionem  Communionemque 
 Paschalem  omittentes,  per  Episcopum  ab  ingressu  Oratoriorum  nisi 
 resipiscant,  arcendos  esse. 
 
 De  Ojjicio  Praedicationis. 
 
 Singuli  Parochi  Diebus  Dominicis  saltern  ad  Horae  Quadrantem 
 ante  vel  post  Sacrum,  Populum  instruant  catechizando  vel  praedicando, 
 sub  Paena  Suspensionis. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 97 
 
 Pastores  Rurales  ijsdem  Diebus  recitent,  vel  recitari  faciant 
 Lingua  vernacula  tractim  et  intelligibiliter  Orationem  Dominicam, 
 Salutationem  angelicam,  Symbolum  Fidei  et  Praecepta  Decalogi  et 
 Ecclesiae. 
 
 Invitent  Parocbi  Concionatorem  aliquem  (si  ipsi  Praedicatores 
 non  sint)  singulis  Trimestribus  pvaedicaturum  in  suis  Districtibus 
 pro  cujus  Sustentatione  toties  quoties  praedicaverit,  offere  debent  ad 
 altare  Parochiani. 
 
 Nemo  concionetur  in  Exequiis  Defunctorum  sine  Episcopi  vel 
 Vicarii  Generalis  Licentia,  nisi  pro  Sacerdotibus,  vel  Generosis  aut 
 piis  bonae  Famae  Mercatoribus. 
 
 De  Officiis  Defunctorum. 
 
 Nullus  Sacerdo«,  sive  Saecularis,  sive  Regularis,  ad  officia 
 Defunctorum  accedat,  nisi  specialiter  invitetur,  aut  intimus  aut 
 Defuncti  amicus,  ne  dicatur  turpis  Lucri  Gratia  accedere.  Excipi- 
 mus  Officia  facienda  pro  Illustrissimis,  et  Divitibus,  supponentes 
 eorum  amicos  superstites  velle  assistentiam  multorum  talibus 
 Officiiis  adliiberi. 
 
 Vicarius  Generalis  (si  adsit)  praesit  Officiis  Defunctorum,  illo 
 absente  Dominus  Decanus,  quo  non  praesente  Pastor  Loci. 
 
 Unanimi  totius  Synodi  Consensu  decretum  est  ut  singuli 
 Sacerdotes  hujus  Dioecesis  quinque  Missas  celebrent  pro  anima 
 cujusque  Sacerdotis  Condioecesani  morientis  in  Dioecesi ;  eecem  pro 
 anima  vicarii  generalis  et  triginta  pro  Episcopo. 
 
 Prima  Die  post  Synodum  recitetur  Officium  Defunctorum,  et 
 celebrentur  Missae  pro  defunctis  Sacerdotibus  Dioecesis.  Idem  fiat 
 pro  Laicis  Dioecesis  Secunda  Die. 
 
 De  Conferentiis. 
 
 Singulis  Mensibus  per  annum  (exceptis  Novembris,  Decembris  et 
 Januarii),  habeantur  Conferentiae  Kilkenniae  de  iis  quae  ad  Eccle- 
 siasticorum  munus  spectant  ad  quos  accedere  teneantur  non  solum 
 Urbani,  verum  jam  Rurales  Sacerdotes  non  plus  quam  quinque 
 Milliaribus  Kilkennia  distantes,  sub  Poena  unius  Solidi  a  singulis 
 absentibus  Conferentiarum  Praesidi,  toties  quoties  abfuerint  in  Pau- 
 perum  Usam  solvendi  et  unius  Missae  pro  Animabus  in  Purgatorio. 
 
 Conferentiarum  Praesides  statuantur  singulis  annis  in  Synodo, 
 qui  tenebuntur  quovis  mense  literis  clausis  Episcopo  (nisi  ipse 
 
 H 
 
98 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Conferentiis  aderit)  significare  Diem,  Horam,  Locum,  Materiam, 
 Conferentiarum,  et  Nomen  Sustentaturi. 
 
 De  Jejunio. 
 
 Commutatio  Lacticiniorum  si  fiat  in  Eleemosynam,  ilia  propor- 
 tionetur  Qualitati  Personarum,  ita  ut  tenuiores  quatuor  asses,  medi- 
 ocres,  seu  ditiores,  duodecim  in  pios  Usus  persolvant.  Si  in  orationes 
 qui  illas  una  Die  omiserit,  suppleat  sequent!  vel  alio  comodiore 
 Tempore. 
 
 De  Mercede  Parochorum. 
 
 Quandoquidem  Operarius  dignus  sit  Mercede  sua  hortamur  ut 
 praeter  Emolumenta  casualia  sacerdotibus  obvenientia,  quilibet  duo 
 Conjuges,  si  ex  tenuioribus  sunt  solvant  circa  Festum  Pasckae  sex 
 asses  suo  Parocko ;  si  ex  mediocribus  octo  asses  ;  si  ex  ditioribus 
 duodecim.  Famuli  vero  et  Famulae,  qui  salarium  kabent,  solvant 
 singuli  tres  asses. 
 
 Si  vero  accidat  prae  Paupertate  aliquem  non  posse  solvere,  man¬ 
 damus  ut  propter  lioc  non  arceatur  a  Confessione  aut  Communione. 
 
 Quoniam  apostolus  praecepit  fieri  Observationes  et  Orationes  pro 
 omnibus  omnino  Hominibus,  pro  Regibus,  et  omnibus  qui  in  subli- 
 miiate  constituti  sunt,  omnes  Sacerdotes  Diebus  Dominicis  et  Festis 
 moneant  Populum  orare  pro  Serenissimis  Carolo  Secundo,  et  Catka- 
 rina,  Rege  et  Regina  nostris,  pro  Jacobo  Duce  Eboracensi,  et  tota 
 Familia  Regia,  Regisque  Consiliariis  necnon  pro  omnibus  Superiori- 
 bus  nostris  tarn  spiritualibus  quam  temporalibus,  ut  Deus  eos  adjuvet 
 in  dirigendo  Populum  sibi  subjectum  in  viam  salutis  aeternae.  Ft 
 ijsdem  Diebus  recitentur  devotae  Litaniae  Sanctorum  vel  B.  Virginis. 
 Singuli  Sacerdotes  liabeant  karum  Constitutionum  Copiam  ante 
 primum  Diem  Juki  proxime  sequentis  aliter  mulctabitur  in  quinque 
 solidis. 
 
 Statuimus  denique  ut  non  solum  kaec  Decreta  sed  jam  nostra 
 anglice  data,  et  publicanda  Laicis,  post  Promulgationem,  ab  omnibus 
 quorum  interest  exacte  observentur  subditi  enim  obedire  et  subjacere 
 juxta  apostolum  Praepositis  suis  debent,  qui  pro  animabus  eorum 
 Rationem  reddent. 
 
 Casus  reservati  Episcopo  Ossoi'iensi. 
 
 1.  Adulteri  publici. 
 
 2.  Raptores  virginum. 
 
 3.  Incendiarii  voluntarii. 
 
SPICILEGIUM  OSSOIIIENSE. 
 
 99 
 
 4.  Percntientes  Parentes  suos. 
 
 5.  Abortmn  Procurantes. 
 
 6.  Yiatorum  Grassatores. 
 
 7.  Incestum  admittentes  quarto  vel  propinquiore  Consanquini- 
 tatis  gradu. 
 
 8.  Carnes  comedentes  Diebus  ab  Ecclesia  prokibitis  nulla  legitima 
 causa. 
 
 9.  Majoris  Excommunicationis  vinculo  alligati,  interdicti,  aut 
 suspensi,  idque  sive  ab  Homine,  sive  a  jure. 
 
 10.  Executores  non  exequentes  ultimas  Defunctorum  voluntates 
 infra  sex  menses  a  Morte  Defuncti,  nisi  ipse  Testator  longius  exequendi 
 Tempus  assignaverit. 
 
 Ut  sciant  Confessarii,  quibus  quasi  Finibus  eorum  authoritas 
 contineatur,  praedictos  Casus  Episcopo  reservatos,  turn  etiam  eos,  qui 
 Summo  Pontifici  et  in  Processu  Bullae  Die  Coenae  Domini  latae,  et 
 Canonum  Jure  reservati  sunt  illos  praeterea  qui  ad  Episcopum 
 Absolutionem  Canonicis  Sanctionibus  pertinent,  Ordine  in  Tabella 
 in  Oratorio  suo  descriptos  singuli  Confessarii  habeant. 
 
 Dies,  in  quibus  Fideles  Sacrificio  Missae  interesse,  et  ab  Operi- 
 bus  servilibus  abstinere  tenentur. 
 
 Omnes  Dominicae  per  annum. 
 
 Circumcisio  Domini,  1  Januarii. 
 
 Purificatio  B.M.  Yirginis,  2  Februarii. 
 
 S.  Kirani  Episcopi,  Patroni  totius  Dioecesis,  5  Martii. 
 
 S.  Patritii  Hiberniae  Apostoli,  17  Martii.  * 
 
 S.  Joseph,  19  Martii. 
 
 Annunciatio  B.Y.  Mariae,  25  Martii. 
 
 Feria  2a  et  3a  Paschae. 
 
 SS.  Philippi  et  Jacobi,  1  Maii. 
 
 Inventionis  S.  Crucis,  3  Maii. 
 
 Ascensio  Domini. 
 
 Feria  2a  et  3a  Pentecostes. 
 
 Festum  Corporis  Christi. 
 
 Nativitas  S.  Joannis  Baptistae,  24  Junii. 
 
 SS.  Apostolorum  Petri  et  Pauli,  29  Junii. 
 
 S.  Jacobi  Apostoli,  25  Julii. 
 
 S.  Annae,  26  Julii. 
 
 S.  Laurentii  Martyris,  10  Augusti. 
 
 Assumptio  B.M.  Yirginis,  15  Augusti. 
 
100 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 S.  Bartholomaei  Apostoli,  24  Augusti. 
 
 Nativitas  B.Y.  Mariae,  8  Septembris, 
 
 S.  Mattbaei  Apostoli  et  Evangelistae,  21  Septembris. 
 
 S.  Micbaelis  Archangeli,  29  Septembris, 
 
 S.  Canici,  1]  Octobris  per  totam  Kilkenniam. 
 
 SS.  Apostolorum  Simonis  et  Judae,  28  Octobris. 
 
 Festum  Omnium  Sanctorum,  1  Novembris. 
 
 S.  Andreae  Apostoli,  30  Novembris. 
 
 Conceptio  B.Y,  Mariae,  8  Decembris. 
 
 S.  Thomae  Apostoli,  21  Decembris. 
 
 Nativitas  Domini,  Decembris  25. 
 
 S.  Stephani,  26  Decembris. 
 
 S.  Joannis  Evangelistae,  27  Decembris. 
 
 SS.  Innocentum,  28  Decembris. 
 
 S.  Sylvestri  Papae,  31  Decembris. 
 
 Festum  cujuslibet  Patroni  in  Parocbia  cujus  est  Patronus. 
 
 Jejunia  ex  Praecepto  obligantia. 
 
 Omnes  Dies  Quadragesimae,  exceptis  Dominicis. 
 
 Quatuor  Anni  Tempora  prout  occurrunt. 
 
 Yigilia  S.  Mattbiae. 
 
 Vigilia  Pentecostes. 
 
 Yigilia  S.  Joannis  Baptistae. 
 
 Yigilia  SS.  Petri  et  Pauli. 
 
 Yigilia  S.  Jacobi. 
 
 Vigilia  S.  Laurentii. 
 
 Yigilia  Assumptionis  B.  Y.  Mariae. 
 
 Vigilia  S.  Bartholomaei. 
 
 Vigilia  S.  Mattbaei. 
 
 Yigilia  SS.  Simonis  et  Judae. 
 
 Yigilia  Omnium  Sanctorum. 
 
 Vigilia  S.  Andreae. 
 
 Yigilia  S.  Tbomae  Apostoli. 
 
 Yigilia  Nativitatis  Domini. 
 
 Abstinendum  ab  Esu  Carniuin. 
 
 Die  S.  Marci,  nisi  venerit  in  Dominica  aut  in  Hebdomada  Pascbae, 
 Diebus  Rogationum,  scilicet  Lunae,  Martis,  et  Mercurii,  ante 
 Ascensionem  Domini. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 101 
 
 Ex  eodem  Manuscripto. 
 
 Statuta  quaedam  facta  in  Synodo  Ossoriensi  per  Jacobnm  Phelan 
 Episcopnm  Ossoriensem  Die  11  Maii,  1676. 
 
 Non  dicatur  Psalmus  De  profundis,  aut  Litania  cum  Casula  ne 
 Yulgus  existimet  partes  esse  sacri. 
 
 Sacerdotes,  congregate  Domus  Familia,  in  qua  pernoctant,  dicant 
 preces  aliquas  ante  cubitum  et  semel  Pater  et  Ave  pro  Statu  Patriae 
 et  Christian orum  victoria  contra  Infideles. 
 
 Nullus  sacerdos  ducat  secum  in  Equo  ullam  Faeminam,  nisi  sit 
 Mater,  Soror,  Neptis,  aut  attingens  ilium  in  secundo  consanguinitatis 
 vel  affinitatis  gradu. 
 
 Si  opus  fuerit  Parocho  ancillam  quandam  in  suis  aedibus  habere 
 propter  res  domesticas,  sit  ad  minus  quinquagenaria  aut  in  secundo 
 vel  tertio  Gradu  Consanguinitatis. 
 
 Quilibet  ministrans  Sacramanta  Baptismi,  Extremae  Unctionis, 
 aut  Matrimonii  exponat  vim  et  Efficaciam  Sacramenti  ut  illud  Adulti 
 majori  cum  Devotione  suscipiant,  et  praesentes  illud  pluris  faciant. 
 
 Hortamur  Sacerdotes  confiteri  sua  Peccata  singulis  Septimanis, 
 si  fieri  potest  vel  saltern  semel  in  quatuordocim  Diebus,  atque  etiam 
 legere  Rubricas  Missalis  et  Brevarii  necnon  omnes  nostras  Consti- 
 tutiones  semel  ad  minus  quolibet  Trimestri.  Praeterea  singulis 
 Diebus  unum  Caput  in  Sacra  Scriptura  aliud  in  aliquo  Libro  speciali 
 et  aliud  in  quodam  Casu  approbate. 
 
 Statuimus  ut  singuli  Parochi  qualibet  septimana  pro  suis  res¬ 
 pective  Parochianis  Missam  celebrent  sicut  facit  Ordinarius  pro  tota 
 Dioecesi. 
 
 Nullus  Catholicus  coram  contrariae  Religionis  Cultoribus  Carnibus 
 vescatur  Diebus  ab  Ecclesia  prohibitis  nisi  prius  eis  notificata 
 Licentia  habita  a  suo  superiore  Ecclesiastico. 
 
 Nullus  Sacerdos  ne  quidem  Regularis,  praesumat  (ubi  corpora 
 Defunctorum  honorantur)  altare  erigere,  aut  officium  Defunctorum 
 alta  voce  recitare  (excipimus  solos  Conventus  Regularium)  non  habita 
 Licentia  Parochi  Loci,  cujus  est  altare  erigere  in  tali  Casu  in 
 Domibus  Parochianorum  suorum. 
 
 Mandamus  ut  si  quae  sint  in  Dioecesi  Imagines  aut  Statuae, 
 Yisui  ingratae,  et  deformes  nullo  Modo  exponantur  sed  decenter 
 sepeliantur,  earumque  Loco  novae  sufficiantur. 
 
 Quilibet  Parochus  faciat  in  posterum  Historiam  de  omnibus 
 Memorabilibus,  quae  in  suo  Districto  acciderunt. 
 
102 
 
 SPlOlLEGTUM  OSSoIiENSE, 
 
 In  Synodo  habita  Die  12  Junii  1677. 
 
 Statutum  est  moribundos  sacerdotes  debere  aliquid  legare  pro 
 viatico  et  sustentatione  (si  poternnt)  eornm  qui  partes  transmarinas 
 studiornm  causa  petunt. 
 
 Itemque  conventum,  ut  quando  detegitur  aliquis  sacerdos  aegrotans 
 caeteri  ejusdem  Decanatus  ipsum  adeant,  consolenturque  Spiritualibus 
 Monitis  et  Consiliis  utque  id  praestent  intra  quindecim  Dies  Morbi. 
 
 In  Synodo  habita  29  Mail,  1678. 
 
 Ad  evitandum  Parochorum  Dissentionem  conventum  est  ut 
 Parochus,  in  cujus  Parockia  peperit  Mulier,  baptizet  Infantem, 
 Mulieremque,  si  ipsa  voluerit,  purificet. 
 
 In  Synodo  habita  24  Septembris  1688. 
 
 Confessarius  Faeminarum  aegrotantium  cujuscr.mque  illaefuerint 
 aetatis,  Confessiones  non  audiat  Ostio  Cubiculi,  in  quo  illae  decum- 
 bunt,  penitus  clauso. 
 
 Observandum  quod  si  aliqua  ex  Diebus  Dedicationum  Ecclesiarum 
 hujus  Dioecesis  Ossoriensis  incidat  infra  quamcunque  Octavam,  trans- 
 feratur  in  Dominicam  immediate  sequentem  Octavam.  Ita  statuimus 
 in  Synodo  Dioecesana,  Die  16  Maii  1672. 
 
 Jacobus  Episcopus  Ossoriensis. 
 
 XV. 
 
 A  Contemporary  Account  of  the  Martyrdom  of  Primate  Oliver 
 
 Plunket,  on  11th  July,  1681. 
 
 (A  feinted  Teact  fkom  Aesdekin’s  Theology,  peeseeved  in  the  Diocesan  Aechives, 
 
 Dublin.) 
 
 Yita  et  mors  Gloriosa  Illustrissimi  D.  Oliverii  Plunketi, 
 Archiepiscopi  Armacani,  et  Primatis  totius  Hiberniae  extremo 
 supplicio  Londini  nuper  affecti. 
 
 Oliverius  Plunketus,  ortus  est  ex  nobili  inter  suos  familia,  cui 
 ipse  supremum  verae  nobilitatis  apicem  apposuit  et  primatis  dignitate, 
 et  mortis  gloria.  Adolescens  cum  esset,  kuic  gloriae  praefulsit,  in 
 immatura  adhuc  aetate,  praematurum  verae  sapientiae  desiderium. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 103 
 
 Hanc  ut  acquireret  securius,  extra  patriae  suae  fines  proficisci  decrevit, 
 ut  solent  illius  Gentis  Adolescentes  ingenui,  qui  quam  domi  adipisci 
 nequeunt,  apud  exteros  inquirunt  sincerae  doctrinae  institutionem, 
 Sapientiae  magis  quam  Patriae  studiosi.  Hos  ut  sacros  latices  purius 
 hauriret  Oliverius,  non  dubitavit  Romam  usque  ad  ipsum  sincerae 
 doctrinae  Fontem  proficisci. 
 
 Est  in  urbe  Romana  nationis  Hibernicae  Collegium,  ab  Eminent- 
 issimo  Principe  Cardinali  Ludovisio  pridem  constitutum,  ac  Societatis 
 administrationi  commissum.  Floret  illud  hodieque  plurimum,  et  in 
 ipsa  Urbe  multum  celebratur  ab  Alumnorum  delectu,  institutione,  ac 
 eruditione  excellenti,  quibus  dotibus  redduntur  passim  omnibus 
 amabiles,  et  singulari  probitatis  et  modestiae  charactere  conspicui. 
 Unde  fit  ut  ex  eo  Collegio  hactenus  prodierint  magno  numero  Yiri 
 illustres,  ac  maximis  muneribus  perfuncti,  qui  in  patriae  suae  Yinea 
 fructus  uberrimos  protulerunt.  In  hoc  celeberrimum  orthodoxae 
 Fidei  Seminarium  cooptatus  est  Oliverius,  in  spem  non  modicam 
 fructus  eximii,  quern  praeclara  illius  indoles  promittebat.  Et  sane 
 fructus  ille  communi  expectation!  ubertim  respondit.  Studia  in 
 eo  Collegio  omnia  tanto  successu  perfecit,  ut  Doctoris  in  Theologia 
 lauream  adeptus  fuerit,  ac  postea  ad  eandem  Facultatem  publice 
 profitendam  in  Collegio  de  Propaganda  fide  admotus,  ubi  munus  Jlud 
 duodecim  annis  summa  cum  laude  exercuit. 
 
 Praebuit  interea  divina  Providentia  occasionem  inexpectatam,  per 
 quam  acquisitum  tot  annis  solidae  sapientiae  fhesaurum  in  Patriam 
 suam  latius  erogaret.  Postulabatur  interea  a  summo  Pontifice 
 Clemente  IX.  Praesul  idoneus,  qui  Ecclesiam  Armacanam  cum 
 suprema  Primatis  potestate  in  Hibernia  administraret.  Yarii  varios 
 ad  earn  dignitatem  pro  suo  quisque  studio  offerebant.  Demum  sua 
 Sanctitas,  omnibus  pro  rei  gravitate  expensis,  in  banc  sententiam 
 conclusit  :  Non  est  cur  ulterius  consultemus  de  incertis,  quando  rem 
 certam  ante  oculos  habemus.  En  virum  probatae  virtutis,  consum- 
 matae  doctrinae,  diuturnae  experientiae,  in  ipsa  Urbis  Romanae  luce 
 omnibus  dotibus  conspicuum  Oliverium  Plunketum.  Hunc  ego  Arcbie- 
 piscopum  Armacanum,  hunc  ego  Hiberniae  Primatem  Apostolica 
 authoritate  constituo.  Nec  mora,  humeros.  oneri  eubjicit  Oliverius, 
 manus  operi  pari  alacritate  mox  appositurus.  Pergit  igitur,  Apostolica 
 authoritate  ac  monitis  instructus,  iter  in  Hiberniam  per  Belgium  insti- 
 tuere,  ubi  cum  et  ego  illius  alloquio  fruitus  essem,  inter  primos  author 
 fuit,  ut  hoc  opus  in  Missionariorum  Apostolicorum  subsidium  elabo- 
 
104 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 rarem,  quo  etiam  titulo  singulari,  ilium  sibi  inter  primos  Patronos 
 vindicare  debet. 
 
 In  Hiberniam  ubi  pervenit,  ibi  demum  campum  animo  suo  et 
 Apostolicis  laboribus  parem  invenit.  Quis  valeat  dicendo  complecti, 
 quantum  illi  insudandum  fuit  ut  plurima  in  rebus  ac  moribus  iniqui- 
 tate  temporum  collapsa  restauraret.  Quantum  industriae  adhibendum 
 ut  pluribus  locis  idoneos  animarum  Curatores  praeficeret.  Quantum 
 laboris  exantlandum  ut  per  latissimas  Ultoniae  plagas,  populum 
 ilium  Romanae  fidei  semper  tenacissimum,  opportunis  ubique  docu- 
 mentis  confirmaret.  Sed  quod  omnium  maxime  arduum,  quanta  illi 
 vigilantia  tot  annis  incumbendum  fuit,  ut  Gregem  suum  ubique 
 Lupis  admixtum,  ab  eorum  dentibus  et  erroribus  illaesum  conservaret. 
 Inter  baec  indefessi  Pastoris  officia  dum  strenue  versatur,  id  demum 
 expertus  est,  difficile  quam  fit  Oves  profcegere,  et  Lupos  non  irritare  : 
 et  ab  ipsis  etiam  Domesticis  fidei  insidias  aliquando  metuendas  esse. 
 Hoc  habet  Haeresis  commune  cum  conscientia  furiis  agitata,  quod 
 omnia  timeat  etiam  tutissima,  sufficit  illi  quaelibet  sui  cerebri 
 suspicio,  ut  mox  ad  calumnias,  inde  ad  carceres  et  restes  de- 
 veniatur. 
 
 Cum  igitur  alia  non  suppeterent  accusationis  capita,  adornantur 
 criminationes  occultae,  quibus  hie  tarn  validus  Ecclesiae  Romanae 
 propugnator  vel  opprimi  possit,  vel  extingui.  Fingitur  cum  Curia 
 Romana  nimium  commercii  et  notitiae  :  in  Aula  Gallica  authoritas  et 
 gratia  :  atque  inde  ex!ternae  potestatis  inducendae  conatus.  Rapitur 
 ergo  in  vincula  Praesul  integerrimus,  et  Turri  Dubliniensi  sive  novae 
 Portae  mancipandus  traditur,  ad  diem  6.  Decembris  anno  1679. 
 Cum  vero  ex  Tribunali  sibi  adverso  supremam  sententiam  assiduo 
 expectaret,  per  integrum  poene  annum  in  eadem  Custodia  detentus 
 est,  nulla  in  ipsum  sententia  prolata,  certum  sane  probatae 
 innocentiae  argumentum.  Sed  ubi  saevit  invidia,  nec  ipsa  immunis 
 est  innocentia.  Novae  igitur  machinae,  novumque  Tribunal  excogi- 
 tatur,  quo  nullum  Catholico  Praesuli  infestius  deputari  potuit. 
 
 Itaque  circa  finem  Octobris  anno  1680,  Londinum  deportatur, 
 atque  ibi  arcto  rursus  carceri  includitur,  nec  famulo  quidem  proprio 
 ad  alloquium  admisso.  *  In  ilia  custodia  totis  septem  mensibus 
 detentus  fuit  omnibus  vitae  solatiis  orbatus.  Sed  instar  omnium 
 erat  illi  Deus,  et  Mens  recti  consciaq  adeo  ut  ad  fidum  Amicum  non 
 raro  scripserit,  se  in  ilia  solitudine  nactum  esse,  quam  maxime  avebat, 
 liberam  sibi,  et  sacris  studiis  vacandi  facultatem. 
 
SPICILEGITJM  OSSOKIENSE, 
 
 105 
 
 Demum  sub  diem  tertiam  Maji  ad  fatale  Tribunal  examinandus 
 adducitur  :  proferuntur  criminationes  inanes,  quas  supra  retulimus. 
 Reposuit  paucis  Praesul  modestissimus :  Iniquam  esse  accusationem, 
 ubi  defensioni  locus  non  datur  :  sibi  autem  a  sua  patria,  testibus, 
 advocatis  longe  abducto  omnem  defensionis  viam  intercludi.  Post 
 haec  rursus  ad  carcerem,  suo  tempore  ad  judicium  revocandus 
 dimittitur.  Interea  Praesulis  optimi  innocentiam  vox  communis 
 eloquitur,  sed  non  auditur  :  intercedit  pro  eo  Legati  Gallici  authoritas 
 et  gratia,  sed  haec  quoque  ut  ingrata  repellitur :  frustra  demum  ipsa 
 perorat  aequitas,  ubi  ex  adversa  fremit  accusantium  iniquitas. 
 
 Tandem  advenit  decretorius  dies,  quo  jubetur  ante  judicum 
 tribunal  consistere :  inermis  cum  armatis,  advena  cum  inquilinis, 
 Praesul  Catholicus  cum  judicibus  Catholico  nomini  infestis  in  judicio 
 congressurus.  Quodque  unum  expectandum  fuit,  vicit  demum 
 innocentiam  calumnia,  vicit  aequitatem  perfidia,  vicit  illustrissimam 
 viri  virtutem,  quae  hanc  semper  sequitur  et  persequitur,  invidia. 
 Profertur  igitur  feralis  sententia,  qua  jubetur  ut  laqueo  suspensus, 
 et  in  partes  dissectus  extremo  perduellium  supplicio  afficiatur. 
 Quanta  animi  alacritate  hanc  ipse  sententiam  exceperit,  testes  milii 
 sunt  litterae  Praesulis  Catholici  qui  tunc  rebus  ipsius  intime  praesens 
 fuit,  in  hanc  sententiam.  Testatus  est  de  se  Oliverius,  cum  pro- 
 nunciata  in  eum  esset  extrema  mortis  sententia,  nec  minimam 
 sensisse  animi  perturbationem,  nec  deinceps  vel  unicum  quadrantem 
 suae  quietis  aut  tranquillitatis  amisisse  :  quin  et  nocte  ante  mortem 
 suprema,  adeo  placide  somnum  cepit,  ut  cum  hora  quinta  matutina 
 a  quodam  excitaretur,  ut  ad  supremam  luctam  se  componeret, 
 paulo  post  intrepide  respondent :  Ecce  me,  paratus  sum  totus,  veniant 
 justitiae  satellites  quando  ipsis  libitum  fuerit. 
 
 Sed  juvat  audire  ipsius  sacri  Praesulis  verba  Spiritu  Apostolico 
 plena  ex  ipso  caroere  post  latam  mortis  sententiam,  ex  litteris  datis 
 Bruxellas  ad  Virum  sibi  usque  ad  mortem  merito  dilectum  Gregorium 
 joyce  Divae  Gudulae  Canonicum  22  Junii  1681.  Lata  est,  inquit,  in  me 
 mortis  sententia,  quam  non  timeo,  nec  quietis  mihi  quidquam  eripit, 
 sum  enim  tarn  liber  ab  omni  conspiratione  mihi  imposita,  quam 
 infans  unius  diei.  Quod  ad  characterem,  professionem,  et  functionem 
 meam  attinet,  earn  publice  professus  sum  :  et  cum  hoc  sit  motivum 
 mortis  meae,  morior  libenter,  uti  nunc  Praesulum  Hibernorum  hie 
 primus,  ita  exemplum,  divina  fretus  gratia,  aliis  daturas  talem 
 mortem  non  formidandi.  Sed  unde  mihi  creaturae  miserrim'ae 
 
10G 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 tantiim  suppetit  animorum,  cum  yideatn,  instante  morte,  ipsum 
 Creatorem  meum  coepisse  pavere,  et  taedere  ?  Considero  sane 
 Christum  suo  timore  ac  pavore  id  meruisse,  ut  ego  sim  a  timore 
 immunis.  Tempus  mihi  sufficiens  educendi  ex  Hibernia  testes 
 negatum  fuit  •'  octo  diebus  serius  advenerunt  post  latam  in  me  mortis 
 sententiam,  quam  lubens  amplector,  pro  mea  professione,  cbaractere, 
 ac  functione  moriturus.  Expecto  in  dies  adduci  ad  supplicii  locum 
 ubi  mibi  intestina  extrabenda  sunt  et  coram  me  igne  cremanda, 
 demum  caput  amputandum.  Cupio  lubenter  dissolvi,  et  esse  cum 
 Christo.  Condono  ex  animo,  et  precor  ut  Deus  condonet,  omnibus 
 qui  quovis  modo  morti  meae  causam  praebuerunt.  Ita  ille  in  litteris 
 postremis  cygnaea  yoce,  et  spiritu  vere  divino,  morti  jam  propinquae, 
 praecinebat. 
 
 Die  igitur  prima  Iulii  (stylo  yeteri)  extremo  supplicio  constituta, 
 bumili  trahae  de  more  impositus,  concurrente  bominum  multitudine, 
 Tiburnum  extra  Londinum  ad  consuetum  supplicii  locum  adducitur, 
 spectaculum  illustre  Deo,  Angelis,  et  bominibus  futurus.  In  celebri 
 illo  tot  Martyrum  tbeatro  extremam  scenam  peracturus,  concessa 
 loquendi  facultate,  ad  populum  undique  circumfusum  orationem 
 habuit  praemeditatam,  et  propria  manu  anglice  conscriptam,  quam 
 bic  summatim  exbibeo. 
 
 A  diebus  aliquot  ante  Reginm  Tribunal  examinatus  fui  et  nunc 
 brevi  comparebo  coram  Regum  Rege,  et  judice  supremo,  qui  nec  falsis 
 testibns  fall!  potest,  nec  bumano  respectu  seduci.  Reddet  enim 
 unicuique  secundum  opera  sua  praemium,  vel  poenam  sempiternam. 
 Haec  cum  yeritas  sit  fldei  indubitata,  manifestum  est,  si  ego  in  hoc 
 mortis  articulo  aliquid  veritati  contrarium  declararem,  me  mox  dam- 
 nationis  aeternae  sententiam  incursurum,  a  qua  nulla  datur  ulterior 
 appellatio.  Yeritatem  itaque  sincere  atque  aperte  manifestabo 
 abs  ulla  verborum  aequivocatione :  mibi  certisssime  persuadens,  nullam 
 esse  potestatem  aut  in  terris  aut  in  caelis,  quae  mecum  possit  dis- 
 pensare,  ut  protestationem  falsam  exhibeam. 
 
 "Ut  igitur  Causa  mea  orbi  universo  clarius  innotescat,  obseryan- 
 dum  est,  me  in  Hibernia  coram  judicibus  perduellionis  accusatum 
 fuisse.  Yerum  dum  Accusatores  animadyerterent  mibi  facile  praesto 
 futuras  tabulas,  et  testes  quibus  et  eorum  nequitiam,  et  meam  inno- 
 centiam  evidenter  manifestarem,  subduxerunt  illi  se  et  ad  banc 
 urbem  convolarunt,  ut  judicium  ad  hoc  tribunal  transferrent,  in  quo  et 
 mea  persona,  et  accusatorum  qualitas,  et  status  causae  incognitus  fuit. 
 
S£lCi:LEGnJM  OSSOIUENSE. 
 
 107 
 
 Postquam  hie  per  sex  circiter  menses  ai'cto  carcere  detentus  fni, 
 tandem  ad  diem  tertium  mensis  Maji  accnsationes  in  Hibernia  pridem 
 ailatae,  hie  coram  aliis  judicibus  rursus  instauratae  fuerunt.  Factum 
 sane  rarum  et  peregrinum,  vix  a  qningentis  annis  visum.  Sed  cum 
 mihi  paucae  septimanae  concessae  fuissent  pro  testibus  et  tabulis 
 adducendis,  quae  ex  partibus  variis,  longinquis,  et  ultramarinis  tarn 
 brevi  tempore  expediri  non  poterant,  duodecim  ulterius  dies  pro 
 judicii  prorogatione  postulavi,  qui  mihi  denegati  fuerunt.  His  igitur 
 destitutus,  et  manibus  ad  defensionem  quasi  ligatis,  in  judicium  pro- 
 
 tractus  sum,  et  hominibus  perjuris  expositus,  qui  in  vitam  meam 
 omni  studio  collimabant. 
 
 Capita  accusationis  summatim  fuerunt,  de  litteris  missis  ad 
 Pontificis  Secretarium,  et  quosdam  alios,  ut  externos  Principes  ad 
 Hiberniam  invadendam  solicitarent :  de  alio  ablegato  ad  Regem 
 Galliae  :  de  subsidiis  a  Clero  in  eum  finem  postulatis  :  de  septuaginta 
 millibus  hominum  ad  talem  expeditionem  comparatis  :  de  institatis 
 ad  hoc  variis  conventibus,  et  quidem  semel,  a  decern  vel  duodecim 
 annis,  trecentorum  nobilium,  ut  sumptis  armis  possessiones  sibi 
 ereptas  recuperarent. 
 
 Cum  horum  singula  nullam  habere  veritatis  speciem,  et  mera 
 esse  figmenta  ad  calumniandum  excogitata,  manifestum  fecisset, 
 demum  protestatus  est  coram  Deo,  et  per  salutem  aeternam,  se  nun- 
 quam  istiusmodi  litteras,  agentes,  aut  solicitationes  sive  in  Urbem, 
 sive  in  Gralliam,  aut  alio  quovis  modo  destinasse,  nec  ea  sibi  umquam 
 in  mentem  venisse  :  imo  ab  omni  rebellione  etiam  minima  contra 
 regem  et  Patriam  semper  toto  animo  abhoruisse.  Denique  tarn 
 aperte  ridiculum  esse  tanti  exercitus  apparatum,  ut  ipse  cum 
 Catholicis  sibi  addictis,  aegre  possit  vel  mediam  legionem  sustentare, 
 idque  cuivis  rerum  non  prorsus  ignaro  luce  meridiana  clarius  patere. 
 
 Atque,  inquit,  ut  magis  appareat  quam  sincero  solius  veritatis 
 amore  haec  ego  moriturus  attestor,  vobis  hie  palam  notum  facio,  ex 
 praecipuis  Magnatibus  unum  curasse  mihi  declarari,  se  vitam  mihi 
 conservaturum,  si  alios  vellem  accusare.  Cui  diserte  professus  sum, 
 me  nullius  umquam  conspirationem  novisse,  et  ut  vitam  hanc  mor- 
 talem  servarem,  me  nolle  quemquam  falso  accusare,  cum  praejudicio 
 meae  salutis  aeternae,  quod  minime  deceret  meam  personam,  aut 
 qnemlibet  virum  Ecclesiasticum  professions  Romanae. 
 
 Hoc  demum  palam  profiteor,  me  in  Hibernia  exercuisse  functiones , 
 Praelati  Catholici,  ac  conatum  fuisse  tarn  praedicando,  quam  docendo 
 
108 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 adducere  Clernm  et  g regem  mihi  commissnm  ad  normam,  et  mores 
 suo  muneri  competentes  :  in  quo  si  aliquid  mihi  acquisitum  sit 
 invidiae,  meminisse  debeo,  in  Collegio  Apostolorum  aliquem  etiam 
 Judam  extitisse.  At  ego  cum  lapidato  Stephano  pro  Accusatoribus 
 meis  toto  animi  affectu  precor,  Domine  ne  statuas  illis  hoc  peccatum. 
 Nec  minus  oro  pro  meis  judicibus,  et  aliis  qui  quocumque  modo 
 morti  meae  cooperati  fuerunt.  Veniam  yicissim  supplex  deposco  ab 
 omnibus  quos  ego  in  mea  vita  verbo,  aut  opere  umquam  offendi. 
 
 Rogo  insuper  divinam  Majestatem  et  omnipotentiam,  ut  concedat 
 Regi  nostro,  Reginae,  Duci  Eboracensi,  ac  Regiae  familiae  vitam 
 diuturnam,  omnemque  prosperitatem  in  hoc  mundo,  et  in  altero  feli- 
 citatem  aeternam. 
 
 Ad  extremum,  uti  meam  innocentiam  in  criminibus  mihi  objectis 
 satis  manifestam  feci,  utinam  pari  facilitate  possim  me  eximere  ab 
 omni  reatu  contra  Majestatis  divinae  praecepta,  quae  ex  toto  corde 
 doleo  me  saepius  violasse :  firmissimeque  statuo  ac  propono  tua  (mi 
 Deus)  fretus  gratia,  etsi  ad  annos  mille  vitam  protraherem,  divinam 
 me  bonitatem  numquam  offensurum.  Tuamque  rogo  Majestatem 
 infinitam  per  Christi  merita,  perque  intercessionem  sanctissimae 
 Matris,  omniumque  Angelorum,  ac  Sanctorum,  ut  mea  mihi 
 peccata  remittas,  et  hanc  animam  meam  ad  requiem  recipias  sempi- 
 ternam. 
 
 Haec  cum,  ingenti  spiritu  ac  pietatis  sensu,  protestatus  fuisset 
 universa,  et  manu  sua  subscripta  reliquisset,  consuetam  subiit  carni- 
 ficinam,  laqueo  primum  strangulatus,  capite  dein  amputato,  et 
 corpore  in  quatuor  partes  dissecto.  Corpus  ut  honesto  ritu  sepeli- 
 retur  Rex  concessit,  qui  fertur  de  ipsius  morte  non  modicum  sensum 
 habuisse.  Populus  certe  undequaque  circumfusus  suramo  animorum 
 sensu  ipsius  innocentiam,  Christianam  constantiam,  et  incredibilem 
 mortis  contemptum  ita  depraedicavit,  ut  plurimi  palam  affirmaverint, 
 etsi  ad  annos  centum  vixisset,  numquam  sibi,  Deo,  Patriae  suae,  ac 
 Religioni  Romanae  tantum  gloriae  consequi  potuisse. 
 
 Rodat  sese  infelix  invidia  ut  Innocentiam  opprimat :  conspiret 
 haeresis  ut  fingat  conspirationes  :  summa  Ecclesiae  capita  in  odium 
 fidei  violenter  excutiat  :  sed  vel  sic  Ipsa  conteret  caput  suum.  Vera 
 namque  Christi  religio,  uti  ab  incunabulis  inter  insidias  crevit,  inter 
 insectationes  adolevit,  sic  per  eadem  de  Invidia  et  Haeresi  latius 
 semper  triumphabit. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 109 
 
 XVI. 
 
 Statutes  of  the  Diocese  of  Kilmore,  7th  June,  1687. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Acta  et  Statuta  Concilii  Prov.  Armacani  sub  Illmo.  et  Revmo. 
 
 D.  Oliverio  Archiep.  Armacano  et  T.  H.  P.  nec  non  alia 
 
 EJUSDEM  PrIMATIS  DeCRETA  PRO  DlOECESI  IlILMORENSI  AC  INSUPER 
 
 Statuta  Synodalia  ejusdem  Dioecesis  Kjlmorensis,  sub  Illus- 
 
 trissimo  et  Revmo.  Dno.  Eugenio  piae  memoriae  quondam 
 
 Episcopo  Kilmorensi,  nunc  demum  revisa,  relecta,  et  recepta 
 
 Cavaniae  in  Capitulo  seu  Synodo  Dioecesana,  die  7°  Junii, 
 
 1687,  sub  Illmo.  Dno.  Patricio  Episcopo  Clogherensi  Vic. 
 
 Apost.  et  Administratore  Kilmorensi. 
 
 Caput  1°“. 
 
 De  vita  et  honestate  Clericorum. 
 
 1.  Statuimus  lit  omnes  Parochi  domicilium  fixum  habeant  sub 
 poena  arbitrio  Ordinarii  infligenda. 
 
 2.  Ut  Sacerdotes  non  admittant  ancillas  nisi  bonae  famae  quibus 
 nulla  sit  suspicio  malae  conversationis ;  admitti  possunt  consangui- 
 neae  usque  ad  3um  et  4um  gradum ;  et  nulla  decumbat  aut  dormiat 
 in  cubiculo  Sacerdotis. 
 
 3.  Nullus  Sacerdos  equitando  retro  se  ducat  foeminan  sub  poena 
 Ordinarii  arbitrio  infligenda. 
 
 4.  Omnes  Clerici  in  babitu  et  tonsura  incedant  sub  poenis  con¬ 
 tents  in  Concilio  Trid.  sess.  xiv.,  cap.  de  Reformatione. 
 
 5.  Utantur  collaribus  more  Ecclesiastico  factis  non  vero  iis  quae 
 vulgo  Cravatte  vocantur. 
 
 6.  Quilibet  Sacerdos  babeat  unum  proprium  Confessarium 
 specialiter  designatum  cui,  semel  saltern  in  quindena,  sua  peccata 
 confiteatur. 
 
 7.  Ut  nulli  Sacerdotes  aut  Clerici  tabernas  frequentent  aut  ingre- 
 diantur  nisi  forte  iterando  aut  ex  causa  necessitatis  :  quod  si  tertio 
 admoniti  sese  non  abstinuerint  ab  istiusmodi  frequentatione  suspen- 
 dantur  ad  arbitrium  Ordinarii :  eidem  subjaceat  poenae  qui  post 
 Trinam  admonitionem  de  ebrietate  convincatur. 
 
no 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 8.  Qni  convictus  fnerit  de  scandalosis  rixis  aut  contentionibus 
 cum  laicis  aut  aliis  clericis  aut  alium  percusserit  sive  ebrius  sive 
 sobrius  poenis  Ordinarii  arbitrio  infligendis  subjaceat. 
 
 9.  Nullus  sacerdos  propter  Delicta  ullum  a  Divinis  arceat  aut  ei 
 alias  bene  disposito  Sacrameutum  absolutions  deneget  absque 
 expressa  Ordinarii  licentia  sub  poena  ab  Ordinario  infligenda. 
 
 Caput  2um. 
 
 De  muniis  Parocliorum. 
 
 1.  Cum  Parocbi  juxta  Sacrosanctum  Concilium  Tridentinum  et 
 Constitutiones  Apostolicas  et  Provinciales  sanctiones  teneantur  diebus 
 Dominicis  et  festis  inter  Missarum  solemnia  explicare  populo  Divina 
 Eloquia  docendo  necessaria  ad  salutem  virtutesque  Sacramentorum 
 dum  ilia  administrant,  qui  circa  haec  negligens  fuerit  ad  arbitrium 
 Ordinarii  suspendatur  ;  ei  vero  qui  insufficiens  fuerit  ad  id  munus 
 exercendum  juxta  fidem  Concilii,  adjungat  Ordinarius  idoneum 
 sacerdotem  qui  hoc  tarn  necessarium  munus  adimpleat  illique  cong- 
 ruam  partem  fructuum  et  alimentorum  parocbiae  assignet. 
 
 2.  Nullus  sacerdos  sive  secularis  sive  regularis  eodem  .die  bis 
 celebret  nisi  duas  babuerit  Ecclesias,  sine  Ordinarii  licentia  in 
 scriptis  sub  poena  suspensionis  incurrendae. 
 
 8.  Ut  semel  saltern  in  bimestre  efficiant  Parocbi  ut  Purificatoria, 
 Corporalia,  Alba,  Amictus,  et  reliqua  altaris  linteamenta  laventur 
 sub  poena  ab  Ordinario  infligenda. 
 
 4.  Utin  quovis  octiduo  consumant  Hostias  consecratas  quas  pro 
 moribundorum  viatico  asservent,  et  recentes  consecrent,  pixisque 
 mundetur,  et  quam  reverenter  fieri  poterit  reservetur  bene  clausa, 
 sub  poena  Ordinarii  arbitrio  infligenda. 
 
 5.  Sub  eadem  poena  teneantur  Parocbi  indui  Alba  et  Cingulo, 
 vel  Superpellicio  cum  Stola,  dum  Sacramenta  Baptismi,  Eucbaristiae, 
 Extremae  Unctionis,  aut  Matrimonii  administrant. 
 
 6.  Sub  eadem  poena  teneantur  Parocbi  adbibere  omnes  ritus  in 
 Rituali  Romano  expressos  ut  ibidem  exprimuntur  nisi  necessitas 
 excuset  inter  Baptizandum. 
 
 7.  Sub  poena  suspensionis  ad  libitum  Ordinarii  infligendae  tene¬ 
 antur  Parocbi  tres  libros,  vel  unum  bipartitum,  habere,  ut  inscribant 
 nomina  Baptizandorum,  eorumparentum  et  patrinorum,  diem,  annum, 
 et  locum  Baptismi,  item  Confirmatorum  et  Defunctorum,  necnon 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Ill 
 
 numerum  familiarnm  aliarumque  personarum  in  suis  respective 
 parochiis  degentium. 
 
 8.  Cum  circa  festum  Pascliatis  omnes  fideles  in  propriis  parochiis 
 communicare  teneantur  quilibet  Parochus  deferat  Ordinario  nomina 
 eorum  qui  huic  praecepto  non  satisfecerint,  ut  juxta  Canones  puni- 
 antur,  nec  censentur  praecepto  Confessionis  satisfecisse  nisi 
 Scedulam  aut  attestationem  habeaDt  sub  manu  alterius  Confessarii 
 sive  Saecularis  sive  Regularis  cui  confessi  sunt. 
 
 9.  Inhibetur  Parochis  ut  ullos  publicos  aut  notorios  peccatores, 
 ut  usurarios,  publicas  meretrices,  grassatores  viarum,  ad  Commu- 
 nionem  admittant  nisi  illis  constiterit  de  eorum  poenitentia  et  firmo 
 emendationis  proposito. 
 
 10.  Tenentur  Parochi  et  Divini  verbi  Praedicatores  ut  serio 
 moneant  populos  ne  ullum  subsidium  aut  favorem  auxiliumve  prae- 
 beant  latronibus,  viarum  grassatoribus,  aut  aliis  publicis  quietis 
 perturbatoribus. 
 
 11.  Districte  praecipitur  Parochis  et  Curatis  ut  in  invisendis 
 infirmis  iisque  exhortandis  ad  poenitentiam,  sint  seduli.  Quod  si 
 Parochi  negligentia  ullus  sine  Sacramentis  obierit,  et  de  hac  convictus 
 fuerit,  Parochus  ab  officio  et  beneficio  suspendatur. 
 
 12.  Ut  Parochi  idoneos  sibi  eligant  Clericos  qui  ipsis  adminis- 
 trantibus  inservire  valeant,  quique  parvulos  Doctrinam  Christianam 
 et  fidei  rudimenta  docere  passint. 
 
 Caput  B™1. 
 
 De  Matrimonio. 
 
 1.  Cum  juxta  Concilium  Tridentinum  in  hac  Provincia  receptum, 
 Matrimonium  sine  assistentia  proprii  Parochi  vel  alterius  de  ejus 
 licentia  et  duorum  saltern  testium  sit  irritum  et  nullum,  statuitur  ut 
 quicumque  sacerdos  sive  Saecularis  sive  Regularis  praesumserit 
 assistere  sit  suspensus  juxta  Canones. 
 
 2.  Parochus  qui  praesumserit  Matrimonio  assistere  sine  tribus 
 praeviis  denuntiationibus  absque  expressa  Ordinarii  licentia  in  scriptis 
 declaratur  suspensus  ad  libitum  Ordinarii. 
 
 #  3.  Mulier  innupta,  quae  prolem  peperit,  poenitentiam  agat,  et 
 prolem  illegitime  susceptam  suis  expensis  ad  triennium  alat. 
 
 4.  Sub  obtestatione  Divina  omnibus  Sacerdotibus  praecipitur  ne 
 ad  Missam  aut  ad  alia  Sacramenta  admittant  mulierculas  vulgo 
 
112 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE 
 
 giejuvoop  dictas  quae  profitentur  artem  medendae  impotentiae  cum 
 turpi  ac  prorsus  detestabili  in  se  experimento  virilis  potentiae, 
 nullusque  tales  praeterquam  in  articulo  mortis  constitutus  ab- 
 solvat,  nisi  respiscentes  penitus  omittant  tarn  infandam  vivendi 
 artem :  Divini  quoque  verbi  praedicatoribus  injungimus  ut  in  tales 
 Satanae  medicas  quae  simplicium  liominum  animas  perdunt  acriter 
 invehant. 
 
 5.  Statuimus  et  ordinamus  ut  nullus  audeat  in  impedimentis 
 Matrimonii  dispensare  virtute  ullius  indulti  aut  privilegii  nisi 
 authoritas  ab  Ordinario  prius  examinetur  et  approbetur,  sub  poena 
 Suspensionis  ad  arbitrium  Ordinarii :  eidem  poenae  subjaceant 
 Paroclii  aut  Curati  istiusmodi  dispensationem  sine  praevia  Ordinarii 
 notitia  aut  licentia  recipientes. 
 
 Caput  4um. 
 
 De  Legatis. 
 
 1.  Ut  evitetur  omnis  contestatio  super  piis  defunctorum  legatis, 
 Sacerdotes  sive  saeculares  sive  Regulares  assistentes  illos  admoneant 
 ut  declarent  et  expresse  coram  testibus  quibus  personis  sua  legata 
 relinquant,  an  Clericis  Saecularibus  an  Regularibus,  sub  poena  carendi 
 ea  parte  legati  sibi  relicta,  sive  titulo  stipendii  sive  alio  hujusmodi, 
 sacerdotibus  deberi  praetendatur  sive  non. 
 
 2.  Legata  vero,  sine  hujusmodi  personarum  specificatione,  relicta 
 sub  communi  vocabulo  Ecclesiae,  nonnisi  ab  Ordinario  distribuantur 
 intra  Dioecesim  quibus  judicaverit  expedire,  attenta  antiqua  et 
 laudabili  consuetudine. 
 
 3.  Contra  quartam  partem  mortuariorum  seu  Episcopalem,  quam 
 jure  Episcopi  vindicant,  declaramus  praescribi  non  posse,  ideoque 
 juxta  Concilium  Tridentinum  Sess.  25  de  Reform.,  cap.  18,  et  Statuta 
 Provincialia  sub  Ill.  de  Revmo  Edmundo  Armacano,  piae  memoriae, 
 renovata  Clunesiae  sub  Illustrissimo  Oliverio  memorata  debere  solvi 
 Ordinario,  et  non  solventes  puniendos  ad  arbitrium  Ordinarii. 
 
 4.  Sacerdotes  morientes  non  possunt  testari  de  Sacris  Yestibus, 
 Altari  portatili,  Missali,  Breviario,  Pixide  pro  Sanctissima  Eucha- 
 ristia,  aut  vasculis  Olei  Sacri,  aut  sella  sessoria  aut  aliis  hujusmodi 
 rebus  quae  de  jure  aut  consuetudine  cedunt  Parochiae  aut  dispositioni 
 Ordinarii.  Laici  usurpantes  excommunicentur. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE 
 
 118 
 
 Caput  5'xm. 
 
 De  Exequiis  defunctorum 
 
 1.  Statuimus  et  ordinamus  nt  in  exequiis  defunctorum  nullae 
 fiant  compotationes,  utque  aboleatur  abusus  maximus  qui  in  hujus- 
 modi  exequiis  fieri  consuevit,  nullatenus  adhibeatur  aqua  stillata 
 vulgo  uipgebecA,  vel  Brandy,  et  si  contra  hoc  statutum  liquore 
 hujusmodi  in  exequiis  usi  fuerint  careantin  eisdem  exequiis  consortio 
 et  omni  ministerio  clericorum. 
 
 2.  Sub  eadem  poena  in  vigiliis  nocturnis  hujusmodi  exequiarum, 
 nulli  admittantur  lusus  aut  joci  quibus  Deus  offenditur  et  fideles 
 scandalizantur. 
 
 8.  Sub  eadem  poena  prohibentur  clamores  et  vociferationes 
 foeminarum  comitantum  corpora  defunctorum. 
 
 4.  Parochus  qui  hujusmodi  abusibus  reformandis  et  de  sua 
 parochia  extirpandis  negligens  fuerit,  ab  officio  et  beneficio  ad 
 arbitrium  Ordinarii  suspendatur. 
 
 5.  Statuitur  et  ordinatur,  ut  qui  dum  in  vivis  sibi  non  elegit  ' 
 sepulturam  special em  extra  parochiam,  defunctus  ad  aliam  exportari 
 non  possit  sub  poena  in  extrahentes  ab  Ordinario  infligenda. 
 
 Caput  G11111 
 
 De  Suffragiis , 
 
 1.  Statuimus  ut  si  hujus  Dioecesis  Sacerdos  obierit,  singuli 
 sacerdotes  pro  refrigerio  animae  illius  tria  faciant  sacra  :  si  autem 
 Praelatus  obierit,  pro  eo  singuli  sacerdotes  sexies  celebrent. 
 
 2.  Quoniam  Apostolus  praecipit  ut  fiant  obsecrationes  et  orationes 
 pro  omnibus  praesertim  pro  Regibus  aliisque  in  sublimitatibus 
 constitutis,  Parochi  atque  etiam  Regulares  moneant  populos  ut  devote 
 orent  Deum  pro  serenissimis  Jacobo  2do  Rege  et  Maria  Regina 
 nostris,  ut  Deus  opt.  max.  diuturnam  eis  incolumitatem  et  insuper 
 prolem  masculam  elargiri  dignetur,  itemque  pro  Regina  Catherina,  et 
 Excellentissimo  Domino  Prorege  Hyberniae,  et  pro  felici  statu 
 universi  Suae  Majestatis  dominii ;  et  in  hunc  finem  et  intentionem 
 singulis  saltern  diebus  festis  et  Dominicis  recitentur,  ab  iisdem 
 Parochis  aliisque  Sacerdotibus,  Litaniae  B.  M.  Y.  ante  vel  post 
 Missam. 
 
 3.  Stricte  praecipitur  universis  Parochis  et  Curatis,  ut  quidquid 
 
 i 
 
114 
 
 SPICILEGIUM  OSSOKIENSE, 
 
 i 
 
 barum  Constitutionum  plebem  concernet,  semel  in  mense  coram 
 populo  legere  et  explicare,  donee  ipsis  perfecte  innotescant,  ant  per 
 se  aut  per  alios  non  omittant  sub  poena  arbitrio  Ordinarii  infligenda, 
 et  ad  bunc  finem  singuli  teneantur  barum  copiam  apud  se  babere 
 autbenticam  a  suo  Vicario  Generali  intra  tres  menses  a  die  20 
 Novembris,  1686,  et  in  Conferentiis  mensalibus  exbibendam  ab 
 unoquoque  Parocho  coram  praefecto  dictarum  Conferentiarum  et  in 
 iis  publice  legendam. 
 
 Caput  7unl. 
 
 De  Conferentiis. 
 
 1.  Cum  nibil  magis  conducat  ad  Sacerdotum  praesertim 
 Parocliorum  instructionem  quoad-  casus  conscientiae  quam  frequens 
 inter  seipsos  de  iisdem  Conferentia,  decernitur  ut  exceptis  mensibus 
 Novembris,  Decembris  et  Januarii,  singulis  aliis  mensibus  per 
 annum  semel  uniuscujusque  Decanatus  Sacerdotes  in  loco  commodo 
 Ordinarii  vel  Vicarii  Generalis  indicto  aut  de  ejus  approbatione 
 Yicarii  Foranei  deputando  conveniant,  idque  de  mane,  ut  in  personis 
 eorum  unus  coram  reliquis  sua  vice  celebret,  notenturque  per  alios 
 praesertim  per  Praefectum  vel  unum  ex  magistris  caeremoniarum, 
 defectus  si  qui  fuerint  in  ritibus  aut  caeremoniis  Missae. 
 
 2.  Ut  eorum  unus,  et  per  suas  vices,  explicet  vernaculo  sermone 
 partem  aliquam  Doctrinae  Cbristianae  modo  quo  populo  debet 
 exponi. 
 
 3.  Ut  de  materia  conscientiae  ipsis  antea  per  Ordinarium  aut 
 Vicarium  vel  Praefectum  assignata,  inter  se  conferant  eorum  uno 
 defendente  reliquis  ordine  arguentibus  sub  moderamine  ejusdem 
 Praefecti  Conferentiae. 
 
 4.  Notet  idem  Praefectus  stride  qui  male  respondeant. 
 
 Caput  81™1. 
 
 De  Casibus  Ordinario  Reservatis. 
 
 1.  Ultra  Casus  a  Jure  reservatos  primus  sit  procuratio  abortus  : 
 2US  oppressio  infantium  :  3US  incestus  :  4US  peccatum  contra  naturam  : 
 6113  sortilegium  seu  divinatio  per  invocationem  daemonis  manifestam 
 factum  boc  est  signis  per  aliquem  babentem  pactum  cum  daemone : 
 6US  malitiosa  fascinatio  frugum  vitae  bominum  vel  brutorum  :  7US 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 115 
 
 peccatnm  falsitatis  quo  crimine  tenentur  falsantes  litteras  vel  scrip- 
 tnras  :  testis  item  falsus  necdum  deponens  sed  et  occultans  yeritatem 
 si  jnridice  de  ea  interrogetur  et  testis  recipiens  pecunias  ne  fieret 
 testimonium,  et  ut  ferat  falsum.  Sed  minus  licet  defraudatio  gabel- 
 lorum  seu  vectigalium  aut  tributorum  regiorum  ne  servari  non  possit 
 cum  annexam  habeat  obligationem  restitutionis :  oculati  tamen 
 Sacerdotes  sint  et  valde  circumspecti  circa  istiusmodi  peccati  abso- 
 lutionem  quam  non  impendant  nisi  facta  vel  promissa  restitutione. 
 
 Reverendi  DD.  Charissimi  confratres  Parochi  et  Curati  Dioecesis 
 Killmorensis.  Acta  Provincialis  hujus  Provinciae  Armacanae  lecta  per 
 nos  et  publicata  in  ultimo  Capitulo  seu  Synodo  Dioecesana  habita 
 Cavaniae  die  7°  Junii,  1687,  in  formam  deducta  commodiorem 
 adaptavimus  praedictae  nostrae  Dioecesi,  additis  quibusdam  ex  Sacro 
 Concilio  Tridentino  et  Canonibus  Ecclesiae  ad  quae  alias  tenebamini : 
 pauca  sunt  sed  necessaria  ut  Clerici  et  Laici  contineantur  in  suis 
 respectivis  officiis  et  Disciplina  Ecclesiae  quam  sicut  nos  promovere 
 tenemur  et  tueri,  ita  et  vos  observare  et  populum  vobis  commissum 
 docere.  Ad  kune  finem  ilia  ad  vos  dirigimus  illorumque  observan- 
 tiam  serio  commendamus.  Nec  fallat  spes  clementiae  aut  remissionis 
 nostrae  si  contra  feceritis,  nam  autkore  Domino  ilia  observare  facie- 
 mus  per  nos  nostrumque  Vicarium,  indispensabiliter  applicando 
 poenas  in  illis  contentas  eorum  transgressoribus.  Yalete  nostri  in 
 orationibus  memores. 
 
 XVII. 
 
 Decree  oe  the  Archbishop  of  Dublin,  fixing  the  Order  of 
 Precedence  in  the  Diocesan  Chapter,  A.D.  1688. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Patricius  Russell,  miseratione  DivinaetSanctaeSedis  Apostolicae 
 Gratia  Arckiep.  Dublinien.  et  Hiberniae  Primas,  declaramus  Capitu- 
 lum  Ecclesiae  nostrae  Dubliniensis  constare  ex  sequentibus  Dignita- 
 tibus  et  Canonicis  Praebendariis  qui  infra  scribuntur  juxta  eorum 
 
116 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 ordinem  et  locum  tam  in  Choro  quam  in  Capitulo,  ad  quos  spectat 
 omnis  Jurisdictio  et  Administratio  Ecclesiae  et  Dioecesis  Dubliniensis, 
 Sede  vacante,  eorumque  consilio  ntimur  Sede  plena. 
 
 Dextra  pars  Chori. 
 
 Jacobus  Russell,  Decanus  Dub¬ 
 liniensis. 
 
 Patritius  Cruice,  Archidiac. 
 Dubliniensis. 
 
 Christoph.  Walsh,  Praebendar. 
 de  Swords. 
 
 Joannes  Dromgole,  Praeb.  S. 
 Audoeni. 
 
 Mauritius  Brien,  Praeb.  de 
 Wicklow. 
 
 Christoph.  Brown,  Praeb.  de 
 Malakidard. 
 
 -  Gulielmus  Tipper,  Praeb.  de 
 Tipper. 
 
 Edmundus  Byrn,  Praeb.  de  Dun- 
 lavan. 
 
 Jacobus  Begg,  Praeb.  de  Houth. 
 
 Patritius  Sarsfeld,  Praeb.  de 
 Menehenoc. 
 
 Jacobus  Brohy,  Praeb.  unius 
 portionis  de  Tipperkevin. 
 
 Carolus  Tiernan,  Praeb.  unius 
 portionis  de  Donagbmore  in 
 Omaile. 
 
 Josephus  Walsh,  Canceilararius 
 Dubliniensis. 
 
 Sinistra  pars  Chon. 
 
 Eduardus  Morphy,  Praecentor 
 Dubliniensis. 
 
 Joannes  Scurlog,  Archidiac. 
 Glandalac. 
 
 Oliverius  Doyle,  Praeb.  de  Kil- 
 matalvy. 
 
 Michael  Moore,  Praeb.  de  Timo* 
 than. 
 
 Nicolaus  Eustace,  Praeb.  de 
 Iago. 
 
 Edmundus  Morphy,  Praeb  de 
 Clonmatham. 
 
 Robertus  Taylor,  Praeb.  de 
 Castroknock. 
 
 Guliel.  Brett,  Praeb.  de 
 Tasogard. 
 
 Daniel  Mooney,  Praeb.  de  My- 
 nooth. 
 
 Joannes  Talbot,  Praeb.de  Rath- 
 michael, 
 
 Gulielmus  Dalton,  Praeb.  de 
 Stagoni. 
 
 Jacobus  Meara,  Praeb.  alterius 
 portionis  de  Tipperkevin. 
 
 Joannes  Gernon,  Praeb.,  alterius 
 portionis  de  Donaghmore  in 
 Omaile. 
 
 Thomas  Finglas,  Thesaurarius 
 Dubliniensis. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 117 
 
 XYIII. 
 
 Statutes  enacted  by  De.  Patrick  Cusack  for  the  Diocese  of 
 
 Meath,  a.d.  1686. 
 
 (From  the  MSS.  of  T.C.D.,  4,  4.) 
 
 [The  following  decrees  do  not  appear  to  have  been  ever  published.  I  have  met  two 
 copies  in  MS.,  one  in  the  Archives  of  the  S.  G.  of  Propaganda  in  Rome,  the  other 
 in  T.C.D.  :  from  the  latter  the  present  text  is  taken.  Some  of  the  decrees  were 
 severely  commented  on  and  censured  by  Benedict  XIV.  in  his  learned  work, 
 De  Synodo  Dioecesana.] 
 
 Acta,  Statuta,  et  Ordinationes  Dioecesanae  Midensis 
 Dioecesis  a.d.  1686. 
 
 Ne  oves  Xti  esuriant,  ne  parvuli  petant  panem,  et  non  sint  qui 
 frangant  eis,  neve  inferiorum  culpae  in  cnm  refundantur  qui 
 docendi  officium  accipit  quod  exequi  nescit  aut  negligit,  statuimus 
 et  ordinamus  nt  singuli  parocki  cateckizent,  exkortentur,  aut  con- 
 cionentur  ad  populum  singulis  diebus  Dominicis,  et  festis  solemniori- 
 bus  sub  poena  quinque  solidorum  monetae  anglicanae  in  pios  usus 
 per  ordinarium  convertendorum,  toties  quoties  in  hoc  deliquerint. 
 Quod  si  ad  tres  septimanas  continuas  in  hoc  quispiam  negligens 
 fuerit  ipso  facto  suspensus  existat  suspensione  ordinario  reservata,  si 
 vero  ad  sex  septimanas,  sit  ipso  facto  beneficio  privatus. 
 
 2.  Et  cum  unius  vita  suspicitur,  restat  ut  ejus  praedicatio  contem- 
 natur,  et  uberes  fructus  praedicationis  non  colligat,  qui  semina  bonae 
 operationis  non  praemittat — nam  loquendi  autkoritas  perditur  quando 
 vox  opere  non  juvatur,  meminerint  Parocki,  mundari  prius,  et  sic 
 alios  mundare,  sapientes  prius  fieri,  et  sic  alios  sapientes  facere,  lumen 
 fieri,  et  sic  alios  illuminare,  ad  Deum  accedere,  et  alios  ad  Deum 
 adducere,  sanctificari,  et  sic  alios  sanctificare. 
 
 3.  Cum  ut  ait  S.  Hieronimus  vinolentia  Scurrarum  sit  et  commes- 
 satorum,  venterque  maero  estuans  cito  despumet  in  libidinem,  nullus 
 sacerdos  popinas  aut  tabernas  frequentet,  nisi  koc  necessitas,  aut 
 proximi  utilitas  exigat,  nec  in  kis  casibus  longius  in  iis  immorentur 
 quam  sit  necesse. 
 
 4.  Castitatem  praetiossimam  omnium  maximamque  possessionem, 
 naturalemque,  ut  Basilius  loquitur,  divinae  effigiei  pulcritudinem,  quae 
 kominem  incorruptibili  Deo  simillimum  facit,  sacerdos  si  tenere 
 amet,  avite  amplectetur,  caute  custodiat,  ut  non  modo  corpus  illibatum 
 
118 
 
 SPICILEGITJM  OSSORIENSE. 
 
 conservet,  sed  neque  intuitu,  voce,  gestu  levitatem  castimoniae 
 inimicam  et  probosam  ostendat- 
 
 5.  Yestibus  nec  sit  affectatus  ut  suadet  Ambrosius.  Sed  natur- 
 alis  et  simplex,  neglectus  magis  quand  expetitus,  ut  honestati  vel  neces- 
 sitati  nihil  desit,  nihil  accedat  nitori,  comptuli  enim  Ecclesiastici 
 parvum  estimantur  pudice  sibique  saepe  probro  sunt,  et  ignominiae, 
 et  exterior  superfluitas  interioris  vanitatis  indicium  est :  Ideoque 
 statuimus  et  ordinamus  ut  nullus  sacerdos  secularis  comae,  ascitiis 
 post  primam  Dominican!  Novembris  proximi  utatur,  nisi  interim  ex 
 concilio  alicujus  Doctoris  medici  has  ipsi  ad  sanitatis  confirmationem 
 necessarias  esse  ordinario  constiterit. 
 
 6.  Nulli  in  posterum  liceat  circumire,  cum  crucibus,  pedis,  nolis, 
 campanulis,  scutellis,  tintinabulis,  catenis,  cum  baculo  (ut  ajunt) 
 Sti  Patritii,  veto  Stae  Brigidae,  Evangeliis  Sti  Columbae ,  aut  similibus, 
 sine  speciali  ordinarii  licentiasub  poena  excommunicationis,  nullique 
 utantur  orationibus  vulgo  “  Orak,”  aut  sufflationibus  quae  ab  Ecclesia 
 non  sunt  approbatae  sub  eadem  poena. 
 
 7.  Nullus  omnino  sacerdos  sive  secularis,  sive  regularis  utatur 
 alia  benedictione,  caeremoniis,  aut  verbis  ad  benedicendam  aquam, 
 quam  quae  habentur  in  fine  Missalis  Komani. 
 
 8.  Ad  avertenda  imposterum  gravissima  inconvenientia  quae  ex 
 praetensis  facultatibus  privilegiatorum  quorundam,  dispensandi  in 
 2°  et  2°,  8°  et  3°  gradibus  consanguinitatis,  et  affinitatis  emanarunt, 
 Statuimus  et  ordinamus  ut  nullus  parochus  dispensationem  ullam  a 
 quocunque  regulari  acceptet  sub  poena  suspensions  ipso  facto  incur- 
 rendae  donee  ei  constiterit  indultum,  seu  privilegium  virtute  cujus 
 dispensatio  conceditur  ordinario  fuisse  exhibitum. 
 
 9.  Quicunque  sacerdos  sive  secularis,  sive  regularis  fuerit  qui 
 pro  beneficio  obtinendo,  aut  retinendo  ad  brachium  saeculare  quod- 
 cumque  sive  catholicum  sive  acatholicum,  quocunque  modo  recurrent, 
 praeter  infamiae  notam  eo  ipso  incurrendam,  sit  ipso  facto  inhabilis 
 et  incapax  istius  beneficii  aut  officii  et  excommunicatus. 
 
 10.  Ut  Saecularium  importunitatibus  obviemus,  statuimus  et 
 ordinamus  quemcumque  sacerdotem  qui  vel  epistolam  cujuscumque 
 saecularis  (si  de  jure  patronatus  non  agatur)  ad  ordinarium  directe 
 vel  indirecte  transmittendum  pro  beneficio  obtinendo  aut  retinendo 
 procuraverit  sit  ipso  facto  suspensus  ad  libitum  ordinarii. 
 
 11.  Nullus  parochus  exigat  questum  ullum  pecuniarum  praeter- 
 quam  in  Nat.  Domini,  Purificatione  B.  Mariae,  in  Paschate,  in  com- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 119 
 
 memoratione  defunctorum,  et  in  Die  Patroni  Ecclesiae,  caveatque 
 qnilibet  ab  omni  genere  exactionis. 
 
 12.  In  exequiis  defunctorum  non  ducantur  choreae,  ant  tripndia 
 nullaeve  fiant  compotationes.  Strenne  laborent  parochi  in  impedien- 
 dis  clamoribus  qui  in  efferendis  mortnis  fieri  solent. 
 
 14.  Et  cum  horrenda  qnam  plurima  in  excubiis  noctnrnis  defunc¬ 
 torum  committi  solita  praeveniri  non  possint,  si  vigiliae  illae  e  medio 
 non  tollantur,  curent  Parochi  ne,  ad  vigilias  illas,  saeculares  admit- 
 tantur  necessariis,  seu  consanguineis,  et  affinibus  exceptis. 
 
 15.  Juxta  praescriptum  S.  C.  Trid.  fiant  Bannae,  seu  denunciationes 
 tres,  antequam  procedatur  ad  matrimonium  contrahendum,  et  qui- 
 cumque  parochus  has,  aut  unam  ex  iis,  etiam  subsistente  causa  sine 
 licentia  saltern  vicarii  forranei  omiserit,  sit  ipso  facto  suspensus  ab 
 officio,  et  benefieio,  suspensione  ordinario  reservata. 
 
 15.  Admittimus  et  recipimus  omnes  regulas  Cancellariae  a  sum- 
 mis  Pontificibus  approbatas,  et  praesertim  regulam  de  annuali  et 
 trienali  possessione. 
 
 16.  Cum  negotiatio  clericis  sit  prohibita,  et  a  numerosis  Saecu- 
 larium  conventibus  et  congressibus  convenit  ut  abstineant,  si  ex 
 officio  adesse  non  debent,  nullus  sacerdos  nundinis  se  conferat  sub 
 poena  suspensionis  ordinario  reservatae. 
 
 17.  Quilibefc  parochus  fixum  habeat  domicilium  proprium  aut 
 alienum,  ut  data  occasione  parochianis  certo  constet  ubi  eum  conve- 
 
 *  niant,  et  quilibit  parochus  qui  diebus  dominicis  et  festis  propter 
 numerum  parochiarum,  aut  populi  frequentiam  bis  celebret,  duas 
 habeat  fixas  stationes,  quibus  celebrabit  diebus  dominicis  et  festis,  nec 
 ab  iis  alternatione,  aut  quovis  alio  praetextu  recedat  subpoena  sus¬ 
 pensionis  ab  officio,  et  benefieio  ipso  facto  incurrendae,  et  ordinario 
 reservatae. 
 
 18.  Nullus  sacerdos  curam  animarum  habens  ultra  duas  noctes 
 a  paroehia  absit  sub  poena  suspensionis,  sine  licentia  vicarii  foranei,  et 
 quomodocumque  abesse  eum  contigerit  sub  eadem  suspensionis  poena 
 neminem  substituat,  sive  saecularem  sive  regularem  quern  non  constet 
 ab  ordinario  esse  approbatum. 
 
 19.  Nullus  sacerdos  sive  saecularis,  sive  regularis  dicat,  doceat, 
 aut  concionetur  stipendium  pastoribus  curam  animarum  liabentibus 
 non  deberi,  aut  acatholicorum  bona  surripientes  ad  restitutionem  non 
 obligari. 
 
 20.  Nullus  parochus  in  posterum  celebret  diebus  dominicis  aut 
 
120 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 festis  snb  Dio,  et  qui  recusarunt  domos  aut  capellas  aedificare  in 
 quibus  divina  celebrentur,  careant  diebus  festis  et  dominicis  missa 
 donee  domum  commodam,  aut  capellam  extruant. 
 
 21.  Quolibet  mense  exceptis  tribus  mensibus  liiemalibus  fiant  con- 
 ferentiae  in  districtibus  singulorum  vicariorum  foraneorum,  et  qui 
 die  statuta  aberit  quinque  solidos  in  sumptus  praesentium  solvat,  si 
 absentiae  causa  a  vicario  saltern  foraneo  non  approbetur. 
 
 22.  Ne  iufamis  ilia  nutritiorum  sacerdotum  consuetudo  ex 
 inferioris  provinciae  partibus  in  nostram  Midensem  Dioecesim 
 irrepat,  statuimus  et  ordinamus  utquicumque  sacerdos,  aut  parochus, 
 sacerdotalis  dignitatis  immemor  aut  ignarus,  directe  vel  indirecteper 
 se  vel  per  aliurn  adoptaverit  filiurn,  aut  filiam  cujuscunque  secularis, 
 ut  vulgo  dicitir,  “  Mor-Dalta,"*  ipso  facto  beneficio  privatus  existat 
 et  insuper  excommunicatus  excommunicatione  latae  sententiae  ordi- 
 nario  reservatae,  et  ad  quodcumque  in  kac  dioecesi  beneficium  obti- 
 nendum  perpetuo  inkabilis. 
 
 23.  Nulli  saeculari  cujuscunque  qualitatis  sacerdos  porrigat  asper- 
 sorium  inter  Missarum  solemnia,  sed  aquam  tantum  aspergat  juxta 
 antiquam  Ecclesiae  consuetudinem. 
 
 24.  Singuli  parocki  intra  biennium,  si  beneficii  collationem  kabeant 
 fieri  curent  calicem  argenteum  valoris  quinquaginta  solidorum  ad 
 minus,  et  argenteam  pixidem  cum  paramentis  decentibus,  quae  tene- 
 antur  relinquere  parockiae  quandocunque  discedant,  alioquin  sciant  se 
 ab  officio  et  beneficio  suspendendos. 
 
 25.  Nullus  sacerdos  licet  constitutus  sit  executor  ultimi  Testamenti 
 alterius  defuncti  sacerdotis  praesumat  testamentum  illud  exequi,  aut 
 de  bonis  defuncti  (exceptis  iis  quae  in  funere  expendenda  sunt)  dis- 
 ponere  antequam  testamenti  exemplar  ad  ordinarium  transmittat, 
 idque  sub  poena  suspensionis  incurrendae. 
 
 26.  Cum  experientia  quotidiana  constet  minus  fideliter  ab  amicis 
 et  consanguineis  saecularibus  agi  cum  ecclesiasticis,  monemur,  et 
 exkortamur  sacerdotes  omnes,  et  parockos,  ut  bona  sua  per  ultimum 
 testamentum  Ecclesiasticis,  non  saecularibus  disponenda  committant. 
 
 27.  Quilibet  Paroclius  solvat  annuatim  ordinario  decimam  partem 
 omnium  emolumentorum  ratione,  vel  intuitu  proxis,  seu  subsidii 
 ckaritativi  ordinariis  de  jure  debiti ;  item  et  quartam  partem  fune- 
 ralium  legatorum,  juxta  Trid.  Sess.  20  de  Reform,  c.  18.  quae  vulgo 
 quarta  Episcopalis,  seu  portio  canonica  dicitur. 
 
 *  Anglice,  a  pet-child. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 121 
 
 28.  Nnllns  sacerdos  ant  parochus  ad  officimn  Defunctorum  adeat 
 non  invitatns,  et  si  quis  non  inyitatus  accesserit,  nihil  recipiat. 
 
 29.  Caveant  S.  et  Parocki  dum  Missam  celebrant  ne  laceris,  sordidis 
 ornamentis  aut  mappis  utantur,  aut  calicibus  confractis,  et  hujus- 
 modi  per  vicarios  foraneos  igni  tradantur. 
 
 80.  Teneatnr  qnilibet  sacerdos  pro  quocunque  parocbo  defuncto 
 tria  sacra  celebrare,  pro  ordinario  vero  qninque,  et  vicarius  forraneus 
 mortui  sacerdotis  quam  primum  ad  alios  foraneos  transmittat  ut 
 praedicta  sacra  ocius  celebrentur. 
 
 81.  Cum  nulla  subsistente  necessitate  aut  etiam  rationabili  causa, 
 imo  saepissime  ob  turpem  questum  Regulares  nonnulli  diebus  domi- 
 nicis,  et  festis  contra  variorum  Rom.  Pontificum,  et  Stae.  Cong,  decreta 
 non  solum  sine  licentia,  sed  etiam  invitis  ordinariis  duas,  aut  plures 
 Missas  celebrant,  et  sacerdotes  aliqui  saeculares  non  babentes  curam 
 animarum  (Regularium  exemplo),  idem  praesumant,  statuimus  et 
 ordinamus  ut  nullus  sacerdos  sive  secularis  sive  regularis  qui  curam 
 animaram  personarum  saecularium  non  babeat,  sub  poena  suspensionis 
 ipso  facto  incurrendae  audeat  imposterum  ullo  die  (excepta  Nativitate 
 Domini)  bis  celebrare  sine  ordinarii  licentia  in  scriptis. 
 
 32.  Quamvis  Regulares  non  prokibeantur  tempore  pascbali  Eucha- 
 ristiam  ministrare  praeter  quam  in  die  Pascbae,  statuimus,  et  ordi¬ 
 namus  populo  saepe  manifestandum  esse,  praecepto  communionis 
 non  satisfacere  saecularem  (de  Domesticis  eorum  famulis  nibil  sta¬ 
 tuimus)  qui  a  proprio  pastore  seu  parocbo,  vel  ab  alio  de  ejus  licentia, 
 Eucbaristiam  non  sumit,  ipsa  vero  die  Resurrectionis,  nec  ipsi 
 quidem  qui  die  jovis  sancto  aut  alia  quavis  die  intra  quindenam 
 pascbae  de  manu  parocki  Eucbaristiam  sumpserunt  devotionis  causa, 
 possunt  illam  sumere  de  manu  regularis. 
 
 33.  Statuimus  contra  Regulares  absolventes  a  casibus  Episcopo 
 reservatis,  non  obtenta  ad  id  Episcopi  facultate,  aut  docentes  Regu- 
 larem  ab  uno  Episcopo  approbatum  ad  audiendas  confessiones  in  Sua 
 Dioecesi  baberi  pro  approbato  in  aliis  diocesibus  sine  nova  approbatione, 
 poenis  contra  schismaticos,  temerarios,  seditiosos,  atque  de  baeresi  sus- 
 pectos  impositis  procedendum. 
 
 34.  Si  quis  Parochus  aut  alius  sacerdos  sive  saecularis,  sive  regu¬ 
 laris  sit,  quamvis  id  sibi  ex  privilegio,  vel  immemorabili  consuetudine 
 licere  contendat,  alterius  parocbiae  sponsas  sine  illorum  parocki 
 licentia  matrimonio  conjungere,  aut  benedicere  ausus  fuerit,  noverit 
 se  ipso  jure  tamdiu  suspensum  esse,  quamdiu  ab  ordinario  ejus 
 
122 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 \ 
 
 paroclii  qui  interesse  matrimonio  debebat,  seu  a  quo  benedictio  sus- 
 cipienda  erat  absolvatur. 
 
 35.  Religiosi  vero  qui  clericis,  aut  laicis  sacramenfcum  Extremae 
 Unctionis,  vel  Eucbaristiae  ministrare,  non  babita  super  boc 
 parocbiali  presbyterii  licentia  speciali  presumpserint,  excommuni- 
 cationis  incurrunt  sententiam  ipso  facto  per  sedem  apostolicam 
 duntaxat  absolvendi,  quos  etiam  locorum  ordinariis,  postquam  de 
 boc  iis  constiterit  excommunicatos  facere  possunt  publice  denunciari. 
 
 36.  Ad  baec  exemptus  quicunque  sive  saecularis  sive  regularis 
 qui  in  cujuscunque  sacramenti  administratione  personis  saecularibus 
 sine  autboritate  episcopi  sese  ingerit,  aut  aliter  delinquit,  noverit  se 
 ipso  facto  excommunicatum. 
 
 37.  Item  si  regularis  praesumat  absolvere  saecularem  a  sententiis, 
 seu  censuris  latis  per  statuta  provincialia  aut  synodalia  intelligat  se  ipso 
 facto  excommunicatum  excommunicatione  Summo  Pontilici  reservata. 
 
 38.  Cum  regulares  in  boc  regno  intra  claustra  non  degant,  sed  in 
 domibus  privatis,  et  sic  in  locis  non  exemptis  in  quibus  non  observatur 
 regularis  observantia,  noverint,  si  notorie,  et  cum  scandalo  quomodocun- 
 que  deliquerint,  se  visitari,  corrigi  et  puniri  posse  ab  episcopis :  Imo 
 in  civilibus  causis  mercedum  et  miserabilium  personarum  coram 
 locorum  ordinariis  conveniri  et  ad  solvendum  cogi,  et  compelli  possunt. 
 
 39.  Licet  Praelati  Eegulares  regularibus  sibi  subjectis  (non  aliis) 
 literas  dimissoriales  concedere  possunt,  intelligant,  tamen,  sub  poena 
 privationis  officii,  et  dignitatis,  et  vocis  activae  et  passivae  non  esse 
 dirigendas  illas  literas  ad  alium  episcopum  praeter  episcopum  illius 
 monasterii  in  quo  religiosus  ordinandus  residet,  et  regularem  aliter 
 ordinatum  quam  a  suo  episcopo  vel  ab  alio  cum  proprii  episcopi 
 testimonio  et  commendatitiis  ab  executione  ordinum  quamdiu 
 proprio  episcopo  videbitur  expedire  suspensum  esse. 
 
 40.  Et  cum  mala  nostra  superioribus  annis  a  falsis  nostris 
 fratribus  numerose  ad  sacros  ordines  promotis  maxime  effluxerint,  et 
 inutile  et  prorsus  supervacaneum  videatur  omne  remedium,  si  quod 
 S.  Trid.  Synod,  c.  xii.,  iii.,  et  14  Sess.  de  Interstitiis,  saluberrime 
 instituit,  non  observetur,  sciant  tarn  saeculares  quam  regulares 
 neminem  in  posterum,  sive  saec.  sive  regularem  in  bac  doecesi  non 
 servatis  Interstitiis,  nec  sine  diligente  ordinarii  examine  ad  sacros 
 ordines  promovendum,  nisi  utilitas  aut  necessitas  Ecclesiae  aliud 
 Episcopi  judicio  suadeat,  et  boc  judicium,  etiam  quoad  regulares  non 
 spectare  ad  superiorem  regularem,  sed  ad  ordinarium. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 123 
 
 41.  Regulares  in  capellis  suovum  Ord.  praedicare  volentes  coram 
 episcopis  praesentare  se,  et  ab  eis  benedictionem  petere  tenentur. 
 In  capellis  vero  quae  suorum  ord.  non  sunt  nullo  modo  praedicare 
 possunt  sine  episcopi  licentia,  contradicente  autem  episcopo  nulli 
 regulares  etiam  in  sui  ordinis  Ecclesia  aut  oratorio  praesumere  debent 
 et  si  quis  regularis  in  kis;  aut  in  aliquo  illorum  deliquerit,  noverit  ad 
 libitum  ordinarii  suspendendum. 
 
 42.  Cum  experientia  constet  simpliciter,  et  absolute  approbatos 
 plerumque  studiorum  usum  in  his  partibus  ita  dimittere  ut  post  breve 
 tempus  prorsus  ignari,  vel  ad  confessiones  audiendas  omnino  inepti 
 evadant,  cumque  frequentissime  saeculares  et  regulares  summa  cum 
 importunitate  exponi  petunt  pro  confessionibus  excipiendis  qui  nec 
 gramaticam  calleant ;  statuimus  et  ordinamus  ut  nullus  sacerdos  sive 
 saecularis,  sive  regularis  qui  animarum  curam  non  babeat  etiamsi  in 
 examine  idoneus  repertus  fuerit,  ultra  annum  ad  confessiones 
 saecularium  audiendas  approbetur,  et  quicumque  in  examine  sive 
 saec.  sive  regularis  minus  habens  inventus  fuerit,  ad  novum  examen 
 infra  annum  non  admittatur,  qui  vero  curam  animarum  babent  paratos 
 se  esse  oportet,  ut  examen  habeant  quando  ordinario  videbitur. 
 
 43.  Censurae  et  interdicta  Ecclesiastica  etiam  ab  ordinariis  pro- 
 mulgata,  mandante  Episcopo  a  regularibus  in  capellis  suis,  seu 
 oratoriis,  publicanda  et  servanda  sunt,  nec  in  iis  permittere  debent 
 sacerdotes  saeculares  exteros  divina  celebrare  nisi  prius  ab  ordinario 
 visis  literis  commendatiis  ipsi  sacerdotes  admissi  sint,  idque  sub 
 poena  interdict! 
 
 44.  Praeterea  Exempti  (qui  alias  cessante  exemptione  interesse 
 debent)  teneantur  ad  synodum  Dioecesanam  accedere  subpoena  priva- 
 tionis  vocis  activae  et  passivae  ipso  facto  incurrendae  aliisque  poenis 
 arbitrio  ordinarii  pro  qualitate  contumaciae,  aut  contemptus  infiigendis, 
 et  ad  synodi  observantiam. 
 
 45.  Quilibet  saecularis  in  foro  conscientiae  tenetur  (si  commode 
 fieri  potest)  interesse  parocbiae  suae  ad  Missam  Parochialem,  diebus 
 dominicis,  et  FF.  solemnioribus  ;  item  ad  audiendum  verbum  Dei, 
 Divinam  Legem,  Fidei  rudimenta,  morum  doctrinam,  quae  ibi  in 
 concionibus  et  catechesibus  annuncientur,  et  docentur. 
 
 46.  Cumque  pro  Parochiarum  frequentatione  praecepta,  jura,  et 
 canones  extent  quamplurimi,  Ecclesia  autem  nullibi  decernat, 
 praecipiat  vel  ordinet,  imo  nec  moneat,  nec  bortetur,  nec  consulat  ut 
 plebs  diebus  dominicis,  aut  festis  missam  aut  verbum  Dei  in  Ecclesiis 
 
124 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 regularium  audiat,  noverint  regulares  ipsis  illicitum  esse  quidquam 
 actitare  positive  ad  inducendum  populum  nt  ad  ipsos  veniat  diebus 
 dominicis,  et  festis,  directe  vel  indirecte,  explicite  aut  implicite  consu- 
 lendo  kortando  aut  etiamalliciendo  clandestinisdiverticulis  aut  consiliis 
 datis  in  confessionali,  aut  alibi  assecurando  eos  vel  eas  ad  nihil 
 parockiae  teneri,  seu  nullam  esse  obligationem  Parocliianorum  ad 
 parockiam  quoad  auditionem  Missae  Diebus  Dominicis,  et  festis  prae- 
 sertim  cum  longe  melius,  majoris  meriti,  sanctius,  et  divinius  leges 
 sequi  communes  et  publicas  quam  privatas,  seu  privilegia  ab  iis  relax- 
 antia,  et  magistri  nostri  exemplo  et  doctrinae  propinquius  quippe  qui 
 non  venit  solvere  legem  sed  adimplere. 
 
 47.  Imo  Eegulares  praecepto  Apostolico  tenentur  in  suis  con- 
 cionibus  et  cateckismis  populum  turn  ad  reverentiam  Pastorum,  turn 
 ad  eorum  missas  praesertim  Diebus  Dominicis  et  festis  solemnioribus 
 audiendas  frequenter,  et  serio  monere,  et  adkortari,  et  ad  hoc  adigi 
 possunt  per  censuras. 
 
 48-  Cum  quilibet  saecularis  jam  inde  ab  initio  nascentis  Ecclesiae 
 saltern  per  1294  annos  divina  et  apostolica  ordinatione  ad  confessionem 
 pasckalem  faciendam  suo  parocko,  vel  alieno  de  ejus  licentia  tenebatur 
 non  est  facile  praesumendum  velle  SS.  Pontifices  adeo  omnem  Hier- 
 avckiam  et  Ecclesiae  disciplinam  solvere,  ut  nunquam  quis  in  propria 
 parockia  teneatur  apparere  pro  confessione  facienda  proprio  pastori,  vel 
 alteri  de  ejus  licentia,  ita  ut  neque  semel  in  anno,  imo  nec  in  tota 
 vita,  nec  in  morte,  aut  ejus  delegato  confiteri  teneatur. 
 
 49.  Cum  Remedia  omnia  adv.  pravos  nostorum  Regul.  mendi- 
 cantium  ad  altavia  abusus  reddita  sint  kactenus  inania,  et  eorum 
 abusiones  ita  quotidie  crescant  ut  si  eorum  emendationi  exigua,  aut 
 nulla  spes  relicta  videatur,  nisi  consuetudo  ilia  e  medio  tollatur,  ut 
 tamen  quantum  nobis  possibile  est  iis  viam  praecludamus,  ordinamus 
 ut  nullus  inposterum  regularis  admittatur  ad  mendicandum  ad 
 altaria  parockialia,  qui  non  sit  konestae  vitae  et  spectatae  religionis 
 et  ordinarii  judicio  approbatus. 
 
 50.  Cumque  in  hoc  regno  inter  mendicandum  infiniti  committantur 
 similares  abusus,  vigilent  Pastores  nostri  et  curent  ne  regulares  ad 
 mendicandum  admissi  mendaciis,  minis,  imprecationibus,  increpa ~ 
 tionibus  aut  etiam  praetextu  dicendi  Sal.  Angelicam  aut  cujuscunque 
 Sti.  orationem,  pecunias  aut  alia  bona  extorqueant,  necnon  ut 
 abstineant  a  publicatione  indulgentiarum  quibus  aliqui  singulis  fratri- 
 bus  sui  ordinis  jactant  concessam  potestatem  liberandi  duas  animas 
 
SPICILEGIUM  OSSOUIENsE. 
 
 125 
 
 singulis  septimanis,  unam  die  lunae,  alteram  die  veneris  e  purgatorio. 
 Suscipientes  in  se  liberandam  animam  Patris  aut  matris  spondentis 
 primam  ovem,  agnum  aut  modium  tritici,  sequenti  die  Lunae  aut  ven¬ 
 eris:  nemo  nominandus,  aut  increpandus,  aut  avaritiae  insimulandus, 
 et  si  sileat  aut  tardius  eroget  quam  optet  frater,  nec  suscipiat  in  se 
 hilarem  datorem  in  peccato  mortali,  aut  sine  sacerdote,  aut  subitanea 
 ulla  aut  infelici  morte  nunquam  periturum,  aut  aquam  fervidam,  qua  vel 
 anser  fratribus  oblatus  deplumabitur  Purgatorei  flammas  extincturum 
 nec  jubeat  frater  ut  signo  omnes  adstantes  signentur  exprobrando 
 eis  Daemonem  eorum  corda,  liDguas  et  bursas  tribus  nodis  obligasse, 
 non  vaticinabitur  agnum  quern  extorquere  nequit  hyemis  aut  veris 
 asperitate  periturum,  inducendo  cornicem  agni  illius  oculos  eruentem 
 cum  vulture  ejusdem  intestina  arripiente  colloquentem,  repetente 
 cornice,  “  satius  daretur  fratribus,”  vulture  ex  adverso  respondente 
 “  Imo  longe  satius,”  harum  avium  voces  et  sonos  ad  altare  effingendo, 
 et  modulando,  abstinant  F.  ab  his  et  similibus  verbis  et  conceptibus, 
 data  opera  excogitatis,  et  prolatis  ad  risum  non  ad  pietatem  concilian- 
 dam,  cum  scurras,  aut  Histriones  potius  quam  Dei  sacerdotes  deceant. 
 
 51.  Nec  Eegularis  admissus  ad  mendicandum  eo  die  concionem 
 habeat  ad  populum,  cum  certe  constet  hujusmodi  concionibus  scanda- 
 lizari  quam  aedificari  populum  qui  proverbii  loco  habet  “fratria 
 concionem  habere  caudam  ovinam ,”  quasi  non  praedicet  verbum 
 Dei,  nisi  ut  extorqueat  ovem,  agnum,  aut  aliud  comestibile. 
 
 52.  Et  ut  maculam  banc  abstergant  Regulares  (praesertim  cum 
 solum  in  subsidium  parochialis  ministeriis,  et  officiis  admissi  sint,  et 
 ob  id  populi  liberalitate,  ac  eleemosynis  potissimum  suppeterentur) 
 noverint  in  posteram  nullum  regularem  ad  altaria  pastoralia  ad 
 questuandum  admittendum,  si  pro  tribus  aut  quatuor  vicibus 
 quibus  fratres  quatuor  Ord.  mendicantum  ad  altaria  admittantur, 
 concionator  aliquis  semel  saltern  in  anno  ex  quolibet  ordine  non 
 praedicet  verbum  Dei  in  altaribus  illis  in  quibus  questum  faciant,  • 
 nec  etiam  ut  probe  norunt  Regulares  ex  decreto  et  Illmi.  Rmi.  Oliveri 
 piae  memoriae  Archiepiscopi  Armachani  tenentur  parochi  ex  vi  legis 
 ullius  aut  consuetudinis  vim  legis  liabente,  admittere  ad  mendicandum 
 al  altaria  parochialia. 
 
 53.  Cumque  propter  pauciores  longe  abusus  S.  Trid.  Synod, 
 merito  sustulerit  nomen  et  usum  antiquorum  praeceptorum,  consue- 
 tudinem  hanc  regularium  seu  potius  corruptelam  mendicandi  ad 
 altaria  a  lma  die  Maii,  1686  in  hac  diocesi  penitus  abrogamus,  si 
 
126 
 
 SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 praedicti  Regulares  a  sacra  Congregatione  non  obtineant  nobis  dis- 
 pensationem,  C.  Un.  Sess.  22  de  Refor.  qua  tenemur  non  modo  rudes, 
 barbaras,  et  scandalosas  sed  vel  importunas  atque  illiberales  eleemo- 
 synarum  exactiones,  potius  quam  postulationes  probibere  qnae  nt 
 loquitur  Trid.  a  symoniaca  labe  vel  certe  turpi  questu  non  longe 
 absunt  cum  simpliciter  pie  atque  modeste  eleemosynas  pro  susten- 
 tatione  suorum  fratrum  petere  debeant  et  accipere  tantum  quod  ipsis 
 sponte  et  liberaliter  offertur,  nulla  superius,  quovis  nomine,  conventione 
 facta.  Et  si  forte  S.  Cong,  modum  kune  Regularium  questuandi  ad 
 altaria  non  adversari,  C.  Un.  Sess.  22,  declarat  cum  ad  altaria  sola 
 pecunia  numerata  fratribus  (etiam  Franciscanis)  accipiatur,  triticum 
 vero,  bordeum,  oves,  agni,  gallinae  et  anseres  tantum  promittantur,  et 
 promittentium  nomina  illic  inscribantur,  ut  baec  postea  per  saeculares 
 (quota  quadam  secularibus  pro  labore  assignata)  colligantur  :  Sta- 
 tuimus,  et  ordinamus  ut  nullus  saecularis  post  praedictam  diem 
 primam  Maii  1686,  queritari  aut  colligere  praesumat  eleemosynas 
 nomine  aut  autboritate  cujusvis  ordinis  aut  conventus,  nisi  interim 
 ex  declaratione  sacrae  congregationis  faciendae  nobis  ostendant 
 Regulares  nos  posse,  tuta  conscientia,  permittere,  ut  Regulares  in 
 bac  quasi  possessione  questuandi  per  alios  pergant,  cum  persuasum 
 nobis  sit  Sacram  Congregationem  saepius  olim  respondisse  regulares 
 per  seipsos  solos  posse  eleemosynas  colligere. 
 
 XIX. 
 
 Brief  of  Pope  Innocent  XII.,  to  the  Irish  Bishops,  10th 
 
 June,  1698. 
 
 (From  the  Vatican  Archives.) 
 
 Venerablibus  fratribus  Archiepiscopis  et  Episcopis,  NEC  NON 
 Dilectis  filiis  Abbatibus,  Sacerdotibus,  Caeterisque  Christi 
 
 FIDELIBUS  ReGNI  HlBERNIAE. 
 
 Innocentius  P.P.  XII. 
 
 Romae,  10  Junii,  1698. 
 
 Yenerabiles  fratres  et  Dilecti  filii  salutem,  etc.  Etsi  acerbum 
 plane  paternae  nostrae  ergo  vos  ebaritati  spectaculum  sint  tribula- 
 tiones  et  angustiae,  quae  invenerunt  vos  nimis,  gloriamur  tamen  in 
 patientia  vestra  et  fide  in  omnibus  istis,  scientes  quoniam  per  multas 
 
 / 
 
SEICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 127 
 
 tribulationes  oportet  intrare  in  Regnum  Dei.  Nam  et  ipsum  salntis 
 nostrae  Auctorem,  cni  parum  fuerat  sectatores  snos  hortari  verbo, 
 nisi  firmasset  exemplo,  oportuit  pati  et  ita  introire  in  sancta,  aeterna 
 redemptione  inventa.  Nolite  itaque  commoveri  propter  aernmnas 
 utique  graves,  quas  pro  servanda  in  cordibus  vestris  Catbolica  veri- 
 tate,  perfertis,  sed  immo  agnoscentes  vos  habere  meliorem  et 
 manentem  substantiam  servate  propositum  vestrnm  perseverantes  in 
 ea  imitate,  extra  qnam  non  est  salus  ;  retinete  vero  confidentiam 
 vestram,  quae  magnam  babet  remunerationem,  id  enim  quod  in 
 praesenti  est  leve  et  momentaneum  tribulationis  aeternum  gloriae 
 .  pondus  operatur  in  Nobis.  Quae  quidem  mente  concipientes  et  opere 
 perficientes,  nemo  poterit  vos  separare  a  charitate  quae  est  in  Christo 
 et  Deus  ipse,  qui  neminem  patitur  ultra  vires  tentari,  eruet  vos  a 
 circumdantibus  vos,  nec  sinet  parvulos  vestros  divelli  ab  uberibus 
 amantissimae  Matris  ecclesiae.  Mementote  Patrum  vestrorum  quo- 
 modo  salvi  facti  sunt ;  neque  enim  recens  est  gloriatio  vestra  in  ea 
 fide,  quam  a  pluribus  saeculis  baustam  natio  vestra  a  qua  examina 
 sanctorum  prodierunt,  magna  nominis  sui  laude,  majori  animarum 
 vestrarum  lucro  intemeratam  servavit.  Quia  vero  bonum  est  cum 
 silentio  praestolari  salutare  Dei,  eo  agite,  ut  si  fieri  potest,  quod  ex 
 vobis  est,  cum  omnibus  bominibus  Pacem  habeatis  et  nemini  detis 
 ullam  offensionem.  Ad  Nos  quod  attinet,  communicata  Nobis  tribu- 
 latione  vestra,  conjungimus  Orationem,  qua  sine  intermissione 
 precamur  eum  qui  protector  est  omnium  sperantium  in  se,  ut  (quod 
 misericorditer  praestare  solet)  mittat  vobis  auxilium  de  sancto,  nec  vos 
 deserat  in  tempore  malo ;  deinde  vero  in  hunc  ipsum  scopum  officia 
 etiam  nostra  apud  eos,  apud  quos  eadem  proficere  posse  arbitramur,  et 
 omnem  paternae  nostrae  et  apostolicae  sollicitudinis  operam  pro  salute 
 ac  libertate  vestra  incunctanter  impendimus,  ac  semper  impendemus. 
 Superest,  ut  vos  venerabiles  fratres,  quos  constituit  Dominus  Electi 
 istius  Gregis  Pastores,  plurimum  hortemur,  atque  in  Domino  obtes- 
 temur,  nunc  maxime  quantum  in  vobis  est,  impleatis  ministerium 
 verbi  quod  accepistis  a  Domino,  ita  ut  sitis  in  omnibus  forma  gregis, 
 et  sit  vicissim  vobis  Deus  in  refugium  et  consoletur  vos,  ut  possitis 
 ipsi  consolari  eos,  qui  in  omni  pressura  sunt.  Yobis  interim  omni¬ 
 bus  ac  singulis  venerabilibus  fratribus,  nec  non  dilectis  filiis 
 Apostolicam  benedictionem  peramanter  impertimur. 
 
 Datum  Romae  apud  Sanctam  Mariam  majorem  sub  annulo 
 Piscatoris  die  decimo  Junii,  1698,  Pontif.  Nostri  anno  septimo. 
 
128 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 XX. 
 
 Allocution  of  Pope  Innocent  XII.,  in  Consistory,  June,  1699. 
 
 Venerabiles  fratres  satis  superque  vobis  notum  est  quam  gravibus 
 in  Magnae  Brittaniae  Regno  praesertim  vero  in  Hibernia,  Catholicae 
 fidei  cnltores  calamitatibus  premantnr.  Notnm  itidem  est,  qua 
 paternae  charitatis  contentione  afflictis  eorum  rebus  praesto  esse 
 hactenus  curaverimus.  Excrescente  tamen  in  dies  eorum  numero, 
 qui  ob  ortliodoxam  religionem  ac  hujus  sanctae  sedis  auctoritatem 
 assertam,  ab  illis  regionibus  exules,  bonisque  et  fortunis  omnibus 
 spoliati,  externarum  Gentium,  sed  fidei,  ac  communionis  Catholicae 
 sociorum,  opem  implorant,  Praedecessorum  nostrorum  exemplo, 
 Christi  fideles  omnes  ad  eorum  egestatem  pro  viribus  sublevandam 
 hortari,  atque  excitare  decrevimus ;  Charitas  enim  Christi  urget 
 nos,  ut  operemur  bonum  ad  omnes,  maxime  autem  ad  domesticos 
 fidei,  et  sane  si  perditionis  filii  alias  a  Catholicorum  finibus 
 propter  haereticam  pravitatem  ejecti,  tantam  nuper,  ut  ipso 
 rumore  publico  nunciante,  audivimus,  apud  suae  sectae  homines 
 invenere  beneficentiam,  pudendum  nimis  esset  minorem  in  nobis 
 fratres  nostros  experire  misericordiae  largitatem,  ac  tenebrarum 
 filios  prudentiores  esse  filiis  lucis.  Nos  profecto,  quemadmodum 
 quantum  per  attritas  Apostolici  aerarii  vires  licuit,  hue  usque, 
 egimus,  urgentissimae  huic  causae  etiam  in  posterum  adesse  non 
 desinemus.  Haec,  venerabiles  fratres,  eximiae  pietati,  ac  velo  vestro 
 significasse  sufficiat  :  neque  enim  dubitamus,  quin  ii  potissimum, 
 qui  in  ecclesiasticis  opibus  patrimonia  pauperum  possident,  ac  in 
 quos,  tanquam  in  speculum,  reliqui  oculos  conjiciunt,  ex  iisque 
 sumunt  quod  imitentur,  illustria  erga  illos  qui  propter  Christum 
 tribulationes  patiuntur,  Christianae  liberalitatis  exempla,  caeteris 
 omnibus  sint  praebituri. 
 
 XXL 
 
 Diocesan  Regulations  of  Most  Rev.  Dr.  Byrne,  Archbishop  of 
 
 Dublin,  A.D.  1712. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Cum  Sacerdos  Dei  deceat  totis  viribus  Suae  Suorumque  saluti 
 spirituali  consulere  non  turpis  lucri  sed  lucrandarum  animarum 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 129 
 
 gratia  fidelibus  inservire  studeant,  ita  tamen  ut  nec  persequendi 
 ansam  adversariis  praebeant,  nec  fidelem  populnm  salutari  alimento 
 pascere  negligant.  Inter  tot  ergo  angustias  temporum  et  Juris 
 patriae  rigorem  cum  summa  cautela  et  maturo  consilio  procedere 
 necesse  est,  ne  nimio  zelo  et  inconsultis  regulis  prudentiae  id 
 destruant  quod  aedificare  volunt,  minis  scilicet  innixi  moderamini 
 magistratus  eum  provocare  poterunt  ad  probibendam  omnimokam 
 libertatem  et  tollerantiam  et  sic  adversariorum  odio  et  Catkolicorum 
 contemptui  se  indubie  exponant. 
 
 Sequentes  ergo  Regulae  a  Clero  Dubliniensi  observandae  consensu 
 et  consilio  ejusdem  Cleri  stabilitae  sunt : 
 
 1.  Imprimis  nullus  pastor  praesumat  contra  leges  patriae  cele- 
 brare  officia  divina  in  sacello  publico  ubi  olim  Sacrificium  Missae 
 publice  celebratum  fuit  sine  consensu  et  approbatione  reliquorum 
 pastorum. 
 
 2.  Nullus  Dubliniensis  pastor  audeat  sibi  in  Coadjutorem  eligere 
 ad  functiones  pastorales  exercendas  aliquem  sacerdotem  cujuscumque 
 conditionis  vel  status  sine  consensu  et  approbatione  praedictae 
 civitatis  Cleri,  suorum  scilicet  fratrum. 
 
 8.  Nemo  praesumat  infantes  baptizare,  matrimonio  assistere,  vel 
 alias  ullas  exercere  functiones  solis  Parockis  proprias,  ultra  fines 
 parockiae  cujus  est  pastor  vel  in  qua  a  pastore  designatus  est  ad 
 talia  adimplenda  officia  cum  approbatione  cleri  ut  supra. 
 
 4.  Nullus  alius  non  parockus  praesumat  fidelium  Confessiones 
 excipere  aut  Sacramenta  administrare  Dublinii  sine  approbatione 
 duorum  saltern  ejusdem  civitatis  pastorum. 
 
 5.  Nulli  Sacerdotes,  sive  saeculares  sive  regulares,  ultra  duos  ad 
 summum,  celebrent  Missam  et  alia  officia  Sacerdotalia  exerceant 
 eodem  die,  in  eodem  cubili,  domo,  vel  alio  privato,  quocumque  vocetur 
 nomine,  loco,  absque  unanimi  consensu  Cleri  praedictae  civitatis. 
 
 6.  Et  cum  patriae  leges  et  temporum  circumstantiae  vetent  ne 
 salutares  Ecclesiae  Constitutiones  et  Canones  executioni  mandentur, 
 unde  disciplina  Ecclesiastic*  relaxata  et  penitus  neglecta  manet, 
 statutum  ergo  sit  ab  eodem  Clero,  quod  qui  temerario  ausu  praedictas 
 regulas  transgredi  et  negligere  praesumant,  maneant  incapaces  et 
 omnino  inkabiles  ad  Sacerdotale  fungendum  officium,  aliique  depu- 
 tentur  ab  eodem  Clero  qui  respective  in  sic  transgredientium 
 parockiis  et  locis  Sacerdotalia  et  pastoralia  officia  peragere  valeant. 
 
 K 
 
130 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 XXII. 
 
 The  Irish  Episcopate  in  the  Year  1714. 
 
 (From  an  Italian  List  in  the  Propaganda  Archives,  Rome,  dated  the  4th  of 
 
 February,  1714.) 
 
 Dublin. — Edmund  Byrne,  Archbishop. 
 
 Kilclare  and  Leighlin. — Vacant. 
 
 Ossory. — Malachy  Dulany,  Bishop,  appointed  the  15th  of 
 September,  1713. 
 
 Ferns. — John  Verdun,  Bishop,  appointed  the  14th  of  September, 
 1709. 
 
 Meath. — Luke  Fagan,  Bishop,  appointed  the  15th  of  September, 
 1713. 
 
 Clonmacnoise. — Vacant. 
 
 Ardagh. — Bernard  O’Donogher,  Vicar  Apostolic,  appointed  the 
 20th  of  August,  1699. 
 
 Cashel. — Christopher  Butler,  Archbishop,  appointed  the  20th  of 
 August,  1711. 
 
 Waterford . — Bichard  Pierse,  Bishop. 
 
 Cork  and  Cloyne. — Donatus  McCarthy,  Bishop,  appointed  the 
 16th  of  July,  1712. 
 
 Killaloe. — Eustace  Browne  (secular  Priest),  Bishop,  appointed  the 
 16th  July,  1712. 
 
 Limerick. — Vacant. 
 
 Ardfert. — Vacant. 
 
 Tuam. — Francis  De  Burgo,  Bishop,  with  the  title  of  Miletopoli- 
 tanus  in  partibus. 
 
 Elphin. — Ambrose  MacDermot  (O.S.D.),  Bishop,  appointed 
 the  30th  of  April,  1707. 
 
 Achonry. — Hugh  MacDermot  (secular  Priest),  Bishop,  appointed 
 the  30th  of  April,  1707. 
 
 Killalla. — Thaddeus  O’Rorke,  O.S.F.,  Bishop,  appointed  the  15th 
 of  March,  1707. 
 
 Clonfert — Ambrose  O’Madden,  Bishop,  translated  to  this  See  the 
 15th  of  September,  1713. 
 
 Kilmaccluagh. — Vacant. 
 
 Armagh. — Vacant. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 131 
 
 Kilmore. — Hugh  MacMahon,  Administrator,  appointed  the  22nd 
 of  August,  1711. 
 
 Derry. — Vacant. 
 
 Raphoe. — Vacant. 
 
 Down  and  Connor. — Terence  O’Donnelly,  Vicar  Apostolic, 
 appointed  the  22nd  of  August,  1711. 
 
 Clogher. — Hugh  MacMahon,  Bishop,  appointed  the  31st  of 
 March,  1707. 
 
 Dromore. — Patrick  O’Donnelly,  Bishop. 
 
 XXIII. 
 
 LETTEH  FROM  THE  NUNCIO  IN  BRUSSELS,  MoNSIGNOR  SaNTINI,  TO 
 the  Secretary  of  Propoganda,  the  18th  of  November,  1718. 
 
 (From  the  Italian  Original  in  the  Propaganda  Archives,  Rome). 
 
 As  a  matter  of  duty,  I  beg,  with  due  reverence,  to  inform  you 
 that  I  received,  during  the  past  days,  two  letters  from  the  Archbishop 
 of  Armagh  in  Ireland,  one  dated  the  28tli  of  June,  the  other  the 
 22nd  of  last  month,  and  to  communicate  at  the  same  time  the  intel 
 ligence  conveyed  in  them  concerning  the  state  of  the  missions  in 
 that  kingdom. 
 
 In  the  first  place  he  informs  me  that  he  had  safely  received  the 
 authentic  copy,  forwarded  by  me,  of  the  Brief  for  the  See  of  Elphin, 
 which  in  accordance  with  his  instructions  he  had  arranged  to  consign 
 to  the  Archbishop  of  Tuam. 
 
 In  the  matter  of  the  intimation  made  by  me  by  Order  of  His 
 Holiness,  regarding  the  care  to  he  used  in  promoting  Ecclesiastics  in 
 those  parts  to  Holy  Orders,  he  assures  me  that  he  has  always  pro¬ 
 ceeded  with  the  greatest  caution,  and  that  he  never  allowed  himself 
 to  be  influenced  by  the  many  annoyances  and  persecutions  to  which 
 he  was  subjected.  He  attests  the  same  regarding  the  Archbishop 
 of  Cashel. 
 
 All  the  Catholics  of  that  kingdom  were  thrown  into  the  greatest 
 consternation  by  the  arrest  of  the  Archbishop  of  Dublin  and  some  of 
 his  Priests  and  Beligious,  through  the  malice  of  a  Spanish  Jew  who 
 feigning  himself  a  Catholic  Priest  deceived  that  Prelate  and  then 
 
132 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 denounced  him  to  the  Government.  All  the  prisoners  had  already 
 been  set  at  liberty  on  giving  security  to  appear  when  called  on.  The 
 fear  however  prevails  that  there  is  an  order  for  further  arrests,  and 
 for  this  reason  the  Archbishop  had  brought  to  an  abrupt  conclusion 
 some  Diocesan  visitations  in  which  he  was  engaged. 
 
 The  Documents  attesting  the  reverence  with  which  the  Bull 
 Unigenitus  had  been  accepted  in  the  Irish  Dioceses  had  not  been 
 as  yet  forwarded,  for  the  want  of  some  safe  means  for  transmitting 
 them.  It  is  hoped,  however,  that  some  such  opportunity  may  be 
 found  shortly. 
 
 The  Archbishop  further  informs  me  that  F.  Maguire,  Provincial 
 of  the  Franciscans,  having  been  discovered  exercising  the  functions 
 of  Missionary,  has  been  sent  into  exile. 
 
 I  have  only  to  add  for  the  present  that  having  made  inquiries  by 
 order  of  the  Cardinal  Imperiale  regarding  the  Bev.  Mr.  Moriarty,  I 
 have  been  informed  that  he  is  an  Ecclesiastic  of  singular  merit,  and 
 worthy  of  any  high  dignity  in  the  Church  to  which  he  may  be 
 promoted. 
 
 XXIV. 
 
 Three  Letters  of  Hugh  MacMahon,  Archbishop  of  Armagh. 
 
 (From  the  Archives  of  Propaganda,  Rome). 
 
 Eme.  Dne., 
 
 Quam  primum  licuit  per  graves  (quibus  opprimebar)  molestias, 
 obtemperavi  mandato  S.  Sanctitatis  de  transmittendis  ad  Sac.  Congre- 
 gationem  juribus  Armachanis  et  processu  D.  Valentini  Biveri  in 
 causa  appellationis  ad  curiam  Armachanam  et  cum  tantam  molem 
 conficerent  ut  per  cursorem  ordinarium  transmitti  non  possent,  ilia 
 in  urbem  deferenda  commisi  Dno.  Bernardo  MacMahon,  S.T.D.,  et 
 Decano  Clogherensi,  quern  una  cum  Patre  Maddin  procuratorem  meum 
 constitui :  habuit  secum  in  comitatu  obeuntem  Edmundum  Beily  ad 
 occupandum  locum  in  Prop.  Fide  ex  benignitate  Patronorum  conces- 
 sum  Armachanis,  a  me  destinatum.  Sed  communi  et  inevitabili 
 obstaculo  a  septem  mensibus  detinetur  Aralati  in  Gallia  magnis  et 
 meas  vires  excedentibus  expensis,  nec  ulterius  progredi  aut  regredi 
 potest  ob  grassantem  inibi  atque  in  viciniis  pestem.  In  manu  Dni. 
 
SFICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 133 
 
 sors  ejus,  qui  solus  novit,  an  inde  incolumis  et  quando  egredi  tribu- 
 atur,  quod  me  multum  affligit,  tardius  convalescentem  de  gravi  et 
 diuturno  morbo  quo  a  sex  mensibus  non  sine  magno  vitae  discrimine 
 laboravi.”  24°  Martii,  1721. 
 
 To  the  Cardinals  of  S.  C.  de  Prop.  Fide. 
 
 Emi.  Dni., 
 
 Recepi  ea  qua  per  erat  reverentia  Breve  SSmi.  Patris  Nostri 
 Clementis  intimantis  Sanctitatem  suam  ad  se  avocasse  contestationem 
 inter  Dnos.  Rivers  et  Cavanagk,  eamque  simul  cum  controversia  inter 
 duas  Sedes  Armacanam  scilicet  et  Dublinensem  nuper  exortam 
 Eminentiis  Yestris  cognoscendam  fineque  debito  terminandam 
 demandasse  jubentis  interim  ut  autkenticum  exemplar  omnium 
 actorum  praedictam  causam  quae  in  Armacana  curia  gesta  fuerunt 
 transmittam  ad  Emas.Yes.  una  cum  juribus  eidem  Ecclesiae  suffra- 
 gantibus.  Cujus  injunctionis  tunc  temporis  etsi  aliunde  ad  obtem- 
 perandum  SSmi.  Patris  mandatis  paratissimo  executio  perdifficilis 
 imo  impossibilis  fuit  siquidem  nonnnulli  filii  Belial  non  minori 
 pecuniarum  quibus  avide  inkiabant  quam  in  religionem  Catkolicam 
 odio  flagrantes  et  quidam  etiam  falsi  fratres,  omnes  ut  me  depreken- 
 derent  obsidebant  vias,  omnia  tarn  ruri  quam  in  urbibus  exactissimo 
 scrutinio  perlustrabant,  unde  praecepto  Domini  ad  obsequentem  non 
 solum  ab  una  in  alteram  fugere  civitatem  verum  etiam  longe  ab 
 Armacanae  sponsae  conspectu  progredi  oportuit  et  delitescere  in 
 remotis  ubi  nullum  miki  commercium  esse  potuit  cum  eis  quorum 
 opera  alias  usus  fuissem  in  procurandis  extractis  Registri  Armacani  a 
 tempore  Elizabetkae  Reginae  in  potestatem  Protestantium  redacti, 
 bullasque  et  rescripta  Pontificia  praedecessoribus  meis  concessa  sicut 
 et  alia  documenta  complectentis  cum  nescirem  ubi  asservaretur  an 
 Armackae,  Dublinii  seu  Pontani  totidem  bnim  in  civitatibus  Primates 
 Protestantes  pro  amplissima  sua  per  totum  Regnum  jurisdictione 
 auditoria  tenent :  quamprimum  respirare  potui  etsi  periculis  semper 
 obnoxius,  fidis  quibusdam  personis  commisi  ut  facta  inquisitione  ex 
 dicto  Registro  ubicumque  horumce  trium  locorum  reperto  autken- 
 ticata  extracta  compararent  et  ad  me  transmitterent  quibus  discreta 
 occulta  pro  temporum  statu  exequentibus  mandata  responsum  est  ab 
 officialibus  illorum  respective  auditoriorum  illud  Registrum  de  prae- 
 senti  non  occurrere  et  timendum  ne  Armackiae  Militum  furori  et 
 direptioni  expositae  tempore  ultimi  belli  deperditum  fuerit.  Non  hie 
 
134 
 
 SPIOILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 tamen  conqniescit  studium  menrn,  omnia  enim  loca  in  quibus  dicti 
 Regestri  reperiendi  spes  affulget  amicorum  intervenlu  assidne 
 explorari  facio  operam  et  industriam  suam  hac  in  parte  spondentibns 
 iisdem  officialibus  quorum  investigationis  successum  in  dies  expecto. 
 Interea  quantum  mihi  aliis  gravissimis  curis  et  anxietatibus  distento 
 per  otium  licet  operam  navo  parvo  tractatui  in  quo  Ecclesiae 
 Armacanae  jura  desumpta  ex  primae  notae  autkoribus  turn  domesticis 
 turn  externis  et  ex  parvitatis  kujus  Regni  monumentis  et  indubitatae 
 fidei  annalibus  quanta  fieri  potest  brevitate  complector.  Huic 
 opusculo  utcumque  elaborato  intra  paucos,  ut  spero,  dies  ulfcimam 
 manum  apponam. 
 
 30  Martii,  1720. 
 
 Hugo,  Archieps.  Armacanus  totius  Hiberniae  Primas. 
 
 To  the  Cardinal  Prefect  of  Propaganda. 
 
 Eme.  Dne., 
 
 Spero  Emi'nentiam  vestram  accepisse  nuperas  quae  ad  earn  dedi 
 litteras,  grati  animi  mei  qualecumque  indicium  pro  assidua  sua  cura 
 et  studio  in  protegendis  ac  promovendis  desolati  kujus  Regni 
 negotiis.  Ejusmodi  gratitudinis  meae,  (qui  speciali  ad  id  me  titulo 
 devinctum  agnosco)  frequentiora  dedissem  argumenta  nisi  obstarent 
 quas  in  iisdem  litteris  memoravi  difficultates  quae  tantum  abest,  ut 
 minuantur  quin  novum  potius  in  dies  accipiunt  incrementum, 
 conspirantibus  in  me  turn  Protestantibus  turn  nonnullis  falsis 
 fratribus  ita  ut  cum  regio  Psalte  dicere  possim  utinam  cum  eadem 
 fiducia  ac  animi  constantia,  multiplicati  sunt  qui  tribulant  me  inimici 
 mei ;  unde  delitescens  in  remotis  a  propria  sede  partibus,  jussis 
 SSmi.  Patris  Clementis,  mandatis  per  breve  suum  ut  jura  Ecclesiae 
 Armackanae  suffragantia  ad  S.  Congregation em  transmitterem,  citius 
 oktemperare  non  potui.  Misi  quidem  ab  initio  ad  praefatam  Congre- 
 gationem  mediante  Illmo.  Sanctini  diversis  licet  vicibus  et  ordine 
 parum  accurato  ea  quae  aliqualem  jurium  dictae  Ecclesiae  ideam 
 exkibere  possent :  et  certe  non  existimavi  nova  probatione  Prae- 
 eminentiae  suae  indigere  Armackanam  tot  diplomatibus  et  Bulks 
 Pontificiis  constitutam  et  nuncupatam  totius  Hiberniae  Principem, 
 Metropolim,  et  Primatialem :  sed  onus  probandi  rejiciendum  putavi 
 in  eos  qui  obtentu  praetensae  exemptionis  se  illius  jurisdiction  sub- 
 ducere  nituntur.  Caeterum  quam  primum,  defervescente  non  nikil 
 insequentium  saevitia,  vacarit,  jura  Armackana  non  omnia  quidem 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 1B5 
 
 sed  quae  pro  temporum  augustiis  licuit,  compilayi  :  et  cum  nullus 
 ejusmodi  Scriptis  onustus  (tantae  quippe  sunt  molis)  iter  per 
 Angliam  arripere  audeat,  ilia  jam  parata  per  primum  qui  occurret 
 fidum  et  Catholicum  Nauclerum  tendentem  in  Gallias  indeque  per 
 specialem  nuntium  in  urbem  transmittam,  etc. 
 
 In  suo  refugio, 
 
 Hugo,  Archips.  Armacanus  totius  Hiberniae  Primas. 
 
 Aprilis  15,  1720. 
 
 XXV. 
 
 Petition  of  the  Chapter  of  Dublin  to  the  Holy  See,  the 
 
 16th  of  September,  1729. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin), 
 
 Cum  Sedes  Metropolitan  Dubliniensis  per  obitum  Illustrissimi 
 ac  Rewendissimi  Domini  D.  Eduardi  Morphy  Archiepiscopi  nostri 
 et  Hyberniae  Primatis,  pluribus  jam  mensibus  non  sine  manifesto 
 ejusdem  Ecclesiae  detrimento  vacaverit;  cumque  Nos  Capitulares  et 
 Clerus  dictae  Ecclesiae  bono,  quantum  in  nobis  fuit,  consulentes 
 opportune  et  humiliter  supplicaverimus,  accedentibus  etiam  multorum 
 Procerum  ac  Populi  votis,  ut  Sua  Sanctitas  pro  solita  sua  ergo  nos 
 Benignitate ;  necnon  alii  omnes  ad  quos  spectare  dignoscitur,  pro  suo 
 in  nostram  miseram  Ecclesiam  zelo  unum  e  pluribus  in  prima  nostra 
 supplicatione  nominatis,  scilicet  vel  Ill.  Cirri stophorum  Cassiliensem; 
 vel  Ill.  Bernardum  Kildariensem  ;  vel  amplissimum  D.  Josephum 
 Yalesium  Ecclesiae  praedictae  Cancellarium  necnon  Sede  Vacante 
 Yicarium  Generalem;  vel  Rev.  admodum  Richardum  Murphy  ejusdem 
 Ecclesiae  Canonicum  ac  nuper  Yicarium  Episcopi  Generalem ;  vel 
 denique  Rev.  Matthaeum  Kelly  dictae  etiam  Ecclesiae  Praebendarium, 
 in  Theologia  Licentiatum  ac  Parochum  S.  Jacobi  Dubliniensis,  ad 
 dictum  Archiepiscopatum  promoveri  faciant  et  curent.  Yerum  cum 
 paucis  abhinc  diebus  nobis  relatum  sit  quosdam  alios  praesertim  e 
 Regularibus  inter  quos  numeratur  Ill.  Frater  Stephanus,  nuper 
 Septem  Ecclesiarum  Episcopus,  nunc  vero  ad  Episcopatum  Fernen- 
 sem,  ut  fertur,  translatus,  quorumdam  laicorum  subscriptionibus 
 inusitato  quodam  modo,  partim  ex  errore,  partim  ex  verecundia  ad  id 
 
136 
 
 SPICILEGIUM-  OSSORIENSE. 
 
 inductorum,  ad  sedem  nostram  Archiepiscopalem  aspirare :  eapropter 
 nos  dictae  Ecclesiae  Capitulares  et  Clerus  repetitis  etiam  Procerum 
 votis,  Populique  suffragiis,  iteratis  denuo  precibus  humillime  petimus 
 ac  suppliciter  eos  comprecamur,  ad  qnos  dictae  Sedi  Metropolitanae  de 
 digno  Praesnle  quomodolibet  providere  spectat ;  quatenns  unum 
 aliquem  ex  jam  nominatis  Clarissimis  viris  ad  eandem  Sedem  promo- 
 yere  dignentur,  et  curent,  nt  non  invitis  detur  Episcopus,  ne  nobis 
 ob  alias  cansas  jam  plus  satis  afflictis,  nova  addatur  afflictio,  et  ut  ea 
 pax,  cujus  conservandae  semper  studiosissimi  fuimus,  in  Clero  et 
 populo  servetur  ;  et  huic  supplicationi  cum  omni  observantia  et  animi 
 demissione  bumillime  subscribimus. 
 
 Datum  Dublinii,  die  16.  Mensis  Septembris  Anno  Domino,  1729. 
 
 Thomas  Austin,  Archidiac.  Dublinien.  et  Parochus  S.  Nicolai 
 extra  muros. 
 
 Valentinus  Rivers,  Praebend.  S.  Audoeni,  et  Parochus  S. 
 Catherinae. 
 
 Richardus  Fox,  Praebend.  de  Clonmetthan  et  Parochus  de 
 Clondalkin. 
 
 Robertus  O’Brien,  Praebend.  unius  portionis  de  Tipperkevin 
 et  Parochus  de  Swords. 
 
 Jacobus  Dillon,  Cantor  S.  Patritii  et  Parochus  de  Garistowne. 
 
 Patricius  Doyle,  Archidiaconus  Glandalacensis  et  Parochus  S. 
 Andreae. 
 
 Joannes  Valesius  Praebendarius  de  Tipper. 
 
 Bartholomaeus  Schally,  Prebendarius  de  Dunlavin  et  Parochus 
 S.  Margaritae. 
 
 Joannes  Herald,  Doctor  Theologus  et  S  Theologiae  Professor. 
 
 Bernardus  Murray  Presbyter  et  Assistens  in  Parochia  S. 
 Audoeni. 
 
 Nicolaus  Jones,  Praebend.  de  Stagoni  et  Parochus  de  Donabat. 
 
 Christophorus  Wade,  Praebendarius  de  Donaghmore  in  Imaile, 
 et  Parochus  de  Fieldstown. 
 
 Patricius  Carey,  Praebendarius  de  Castronock. 
 
 Christophorus  Andoe,  Praebendarius  de  Typperchevin . 
 
 Carolus  Kelly,  Praesbiter  Dublinien.  et  Vicarius  S.  Pauli. 
 
 Daniel  Fitzpatrick,  Parochus  de  Athy. 
 
 Thomas  Sherlock,  Parochus  de  Kilcullen. 
 
 Mathaeus  Andrews,  Parochus  de  Castledermodia. 
 
 Patricius  Flood,  Parochus  de  Blessingtowne. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 137 
 
 Christophorus  Gonlding,  Parocbus  de  Balredery. 
 Christophorns  Monnaughan,  Parocbus  de  Kilcoole. 
 
 Jacobus  Walsh,  Parocbus  de  Kildraugbt. 
 
 Guillelmus  Ennis,  Parocbus  de  Ballibaugball. 
 
 Joannes  Stapelton,  Parocbus  de  Hollywood. 
 
 Edmundus  Kelly,  Presbiter  Dublinien.  Tbeologus  e  Regia 
 Societate  Parisiensi. 
 
 Joannes  Cassinus,  Sacrae  Tbeologiae  Doctor,  et  assistens  in 
 Parocbia  S.  Andreae  Dublinien. 
 
 Edmundus  Treasy,  Parocbus  de  Hoatb. 
 
 Gualterus  Skelton,  Vicarius  Generalis  Liegblinensis  et  assis¬ 
 tens  in  Parocbia  S.  Andreae  Dublinien. 
 
 Jacobus  Carrol,  Presbyter  Dublinien. 
 
 Daniel  Dowling,  Praesbyter  Dublinien. 
 
 Gulielmus  Mullally,  Praesbyter  Dublinien. 
 
 Michael  Seagrave,  Praesbyter  Dublinien. 
 
 Jacobus  Andrews,  Praesbyter  et  assistens  in  Parocbia  S. 
 Nicolai  Dublinien. 
 
 Franciscus  Aston,  Praesbyter  et  assistens  in  Parocbia  S. 
 
 Nicbolai  Dublinien. 
 
 Joannes  Pbelan,  Presbyter. 
 
 Ricbardus  Fitz-simons,  Praesbyter  et  assistens  in  Parocbia 
 S.  Jacobi. 
 
 Nicholas  English,  Praesbyter  Dublinien. 
 
 Christophorus  Fullam,  Praesbyter  Dublinien. 
 
 Laurentius  Egan,  Praesbyter  Dublinien. 
 
 Petrus  Barnewall,  Praesbyter  Dublinien. 
 
 Carolus  Ryan  Praesbyter  et  assistens  in  Parocbia  S.  Michaelis. 
 Petrus  Cbasbel,  Praesbyter  Dublinien. 
 
 Jacobus  Rawe,  Doctor  Tbeologus  et  assistens  in  Parocbia  S. 
 Pauli. 
 
 Jacobus  Rice,  Doctor  Tbeologus  et  assistens  in  Parocbia  S. 
 Audoeni. 
 
 Carolus  Kyrren,  Praesbyter  necnon  assistens  in  Parocbia  de 
 Blessings. 
 
138 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 XXYI. 
 
 The  Boundaries  of  Saint  Mary’s  Parish,  Dublin,  a.d.  1729. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 We  the  undernamed  Parish  Priests  and  Clergy  of  the  City  of 
 Dublin  do  hereby  certify  that  we  have  not  only  seen  and  read  the 
 collation  made  unto  ye  Revd.  Mr.  John  Linegar  16th  Xber  1707  by 
 the  Most  esteemed  and  Illustrous  Doctor  Edmond  Byrne,  then  Arch¬ 
 bishop  of  Dublin,  of  the  Parish  of  St.  Mary’s,  in  the  suburbs  of  the 
 said  city,  to  which  collation  the  Most  Illustrious  Doctor  Edward 
 Murphy,  late  Archbishop  of  Dublin,  then  our  Vicar-General,  and 
 Revd.  Doctor  Matthew  Kelly,  are  subscribing  witnesses ;  but  also 
 another  instrument  under  the  hands  of  said  illustrious  Prelates  of 
 Pious  Memory,  and  signed  also  by  said  Revd.  Doctor  Matthew  Kelly, 
 declareing  and  setting  forth  the  bounds  and  limits  of  said  parish  of 
 St.  Mary’s  in  manner  following,  that  is  to  say,  from  the  east  side  of 
 Boot-lane,  inclusively,  to  the  entrance  into  Bolton-street  or  Drum- 
 condra-lane,  and  from  thence  dowrn  to  Drumcondra-bridge,  and  from 
 the  east  side  of  Arran -street,  inclusively,  down  Ormond-quay,  from 
 ye  corner  of  said  street  downe  to  Ballibought-bridge.  And  we  do 
 further  declare  to  the  parishioners  or  Catholick  inhabitants  within 
 the  said  districts  that  they  are  to  look  upon  the  said  Revd.  Mr.  John 
 Linegar  as  their  only  true  and  lawful  Pastor ;  and  that  no  other 
 priest  whatsoever  has  or  ought  to  claim  any  right,  or  title,  to  the 
 said  parish  of  St.  Mary’s  or  to  any  part  thereof. 
 
 Given  under  our  hands  in  Dublin  this  11th  day  of  October  1729. 
 
 Richard  Morphy. 
 
 Matt.  Kelly,  Parish  Priest  of  St.  James’,  Dublin. 
 
 Patk.  Doyle,  Pastor  of  St.  Andrew’s,  Dublin. 
 
 Simon  Murphy,  Parish  Priest  of  St.  Audeon,  Dublin. 
 
 Walter  Skelton. 
 
 Thos.  Austin,  Parish  of  St.  Nicholas  Without. 
 
 Charles  Kelly. 
 
 Valantin  Rivers,  Parish  Priest  of  St.  Catharen’s. 
 
 •w  ft 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 139 
 
 XXVII. 
 
 Diocesan  Statutes  for  the  Diocese  of  Dublin,  a.d.  1730. 
 
 (Feom  the  Diocesan  Archives,  Dublin). 
 
 Statuta  pro  Diaecesi  Dublieniensi  facta  et  promulgata  in  Synodo 
 Dioecesana  habita  Dnblinii  10a  Die  Junii,  Anno  1686,  snb  Illustmo- 
 DD.  Patricio  Russell,  Arcbiep0-  Dubliniensi,  aliquibus  detractis,  aliis 
 vero  superadditis  quae  praesenti  tempori  maxime  cougruunt. 
 
 Statuimus  Imprimis  nt  omnes  cnram  animarum  quocunque  modo 
 babentes  diligenter  invigilent  curae  sibi  commissae  scientes  se  pro 
 ovibus  sibi  commissis  in  die  judicii  rationem  reddituros. 
 
 Quare  Ordinamus  et  stricte  in  Dna  Praecipimus  ut  singulis  diebus 
 Dominicis  ac  festis  Solemnibus  Singuli  Parochi  Catecbizent, 
 exhortentur,  aut  concionentur  ad  populum.  Sub  poena  arbitraria 
 pro  prima  vice  quod  si  ad  quatuor  Septimanas  in  hoc  quispiam 
 negligens  fuerit  sit  ipso  facto  suspensus  ab  Officio  et  Beneficio  sus¬ 
 pension  ordinario  reservata,  si  vero  ad  sex  septimanas  sit  ipso 
 Beneficio  privatus. 
 
 2°.  Statuimus  ut  quilibet  habens  curam  animarum  studeat 
 quantum  in  se  est,  et  ingravamus  conscientiam  ejus,  habere  in  sua 
 Parochia  Magistrum  scholae  qui  honestae  vit  vitae,  qui  parvulos  in 
 Christiana  Doctrina  ac  bonis  moribus  instruat,  et  Curator  animarum 
 saepius  inspiciat  an  hoc  praestet,  et  si  in  hoc  negligens  reperiatur, 
 expellatur  et  alius  diligentior  recipiatur. 
 
 3°.  Statuimus  et  Ordinamus  ut  Parochi  vel  curam  animarum 
 habentes,  etiam  Coadjutores  habentes,  ipsi  per  se,  nisi  legitime 
 Impediti  fuerint,  praedictum  munus  praedicandi  verbum  Dei  et 
 Catechizandi  frequenter  exerceant,  in  quo  si  negligentes  fuerint  poena 
 arbitraria  puniendi  sunt. 
 
 4°.  Statuimus  et  Ordinamus  ut  omnes  Parochi  singulis  diebus 
 Dominicis  et  festis  omnibus  Celebrent  in  suis  Capellis  et  non  in 
 aedibus  privatis  idque  sub  poena  Suspensionis  ab  Officio  et  Beneficio 
 arbitrio  ordinarii  incurrendae. 
 
 5°.  Statuimus  ut  nullus  curam  animarum  habens  absit  a  sua  cura 
 ultra  tres  noctes  sine  expressa  licentia  ordinarii,  et  quotiescunque 
 abfuerit,  etiam  ad  breve  tempus,  relinquat  curam  proximo  Parocho, 
 vel  alteri  sacerdoti  approbato,  et  si  ulterius  abfuerit  habeat  licentiam 
 ordinarii,  et  relinquat  substitutum  ab  ordinario  approbatum. 
 
140 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 6°.  Statuimus  ut  quilibet  habens  curam  animarum  sit  cautus  in 
 non  admittendo  ullum  ad  Suum  Altare  ad  Celebrandum  qni  non 
 habeat  sub  manu  Ordinarii  licentiam  celebrandi,  vel  saltern  ei  constet 
 ilium  nullo  esse  impedimento  irretitum  quo  minus  licite  Celebrare 
 possit.  Idem  volumus  observari  pro  quocunque  qui  velit  audire  Con- 
 fessiones  vel  ad  populum  oonciones  habere,  et  si  Regularis  sit  ostendat 
 obedientiam  sui  Superioris,  saltern  si  aliquomodo  sit  suspectus  et 
 non  bene  notus. 
 
 7°.  Statuimus  ut  nullus  habens  curam  animarum  (idem  dictum 
 sit  de  aliis  Sacerdotibus  secularibus  vel  Regularibus)  frequentet 
 tabernas  vini  vel  servitiae  nisi  quantum  necessitas  exigat,  et  si 
 necessitas  cogat,  non  illic  moretur  amplius  quam  necesse  sit,  nec 
 frequentet  loca  Indecentia  vel  de  aliquo  malo  suspecta  sed  se 
 abstineat  ab  omnibus  lusibus  et  spectaculis  (etiam  equorum  cursibus) 
 per  Canones  prohibitis  et  ab  omni  specie  mali  seque  det  piae  lectioni 
 et  reliquis  ad  suum  officium  persolvendum  necessariis. 
 
 8°.  Statuimus  ut  nullus  Regularis  administret  Sanctissimum 
 Eucharistiae  Sacr amentum  personis  secularibus  in  die  Paschatis, 
 etiamsi  dictae  personae  seculares  in  alio  die  satisfecerint  praecepto 
 Ecclesiae  de  annua  Communione  juxta  Bullam  Innocentii  X.,  editam 
 7°  Februarii,  1645. 
 
 9°.  Statuimus  ut  nullus  Regularis  administret  sanctissimum 
 Eucharistiae  Sacramentum  personis  secularibus  a  Dominica  in  Albis 
 nisi  iis  qui  satis fecerunt  prius  annuae  communionis  praecepto,  et  ut 
 hoc  fiat  saepe  admoneant  Regulares  publice  omnes  Seculares  personas 
 teneri  sub  peccato  mortali,  communicare  apud  suos  Pastores 
 tempore  Paschali,  et  per  communionem  quae  apud  se  fit  tempore 
 Paschali  non  satisfieri  praecepto  annuae  communionis,  et  volumus 
 imo  Praecipimus  ut  Regulares  non  admittant  in  suis  Conventibus 
 seu  Capellis  ullum  Sacerdotem  secularem  exterum  seu  ignotum 
 Celebrare  nisi  prius  ostendat  licentiam  Celebrandi  sub  manu 
 ordinarii. 
 
 10°.  Statuimus  ut  nullus  Parochus  vel  alius  secularis  Sacerdos 
 administret  Sanctissimum  Eucharistiae  Sacramentum  a  Dominica  in 
 Albis  alienis  Parochianis  nisi  prius  satisfecerint  praecepto  annuae 
 communionis,  et  Volumus  ut  Parochi  diligenter  admoneant  omnes 
 fideles  ad  satisfaciendum  praecepto  annuae  communionis  quod  non 
 aliter  impletur  nisi  recipiendo  de  manu  proprii  Parochi  vel  ejus 
 delegati. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 141 
 
 11°.  Statuimus  ut  nnllns  sacerdos  sive  Secnlaris  sive  Regularis 
 (exceptis  Parochis  eorumque  coadjutoribus)  bis  celebret  diebus  Domin- 
 icis,  vel  festivis  nisi  in  Nativitate  Christi  Dm-)  et  praecipimns  ut  nullus 
 Sacerdos  sive  Secularis  sive  Regularis  (exceptis  Parochis  eorumque 
 coadjutoribus)  celebret  in  aedibus  privatis  in  civitatibus  vel  oppidis 
 insignibus  sine  expressa  licentia  ordinarii. 
 
 12°.  Statuimus  ut  nullus  admittatur  in  exequiis  ad  celebrandum 
 vel  ad  divinum  Officiam  pro  defunctis  exsolvendum  nisi  Invitatus  a 
 Parocho  in  cujus  Parochia  exequiae  celebrantur  vel  saltern  ab  eo  cujus 
 Invitationem  approbabit  Paroclius,  et  nullus  assistat  officio  defuncto- 
 rum  nisi  indutus  superpelliceo,  vel  Alba,  et  cum  Birreto,  et  si  quis 
 contrarium  fecerit  nihil  accipiat  :  ipse  Parochus  nominet  Lectores 
 lectionum  Officii  Defunctorum. 
 
 18°.  Statuimus  ut  quilibet  Parochus,  vel  alius  quocunque  modo 
 habens  curam  animarum,  qui  non  potest  uno  sacro  suis  Parochianis 
 commode  satisfacere,  habeat  duo  sacella  pro  suis  duabus  stationibus 
 in  quibus  celebret,  nec  alibi  diebus  Dominicis  et  festis  absque  urgente 
 necessitate  celebret  nisi  in  illis  habita  semper  cura  ut  Parochiani  non 
 destituantur  Sacro,  et  si  Parochiani  sint  negligentes  in  sacellis  edifi- 
 candis  careant  Missa  pro  ista  statione  in  qua  non  est  sacellum  donee 
 illud  edificent,  si  vero  aliquis  Parochus  potest  commode  uno  sacro 
 suis  Parochianis  satisfacere  non  dicat  secundum,  nisi  ut  Inserviat 
 alicui  personae  dignae  in  sua  Parochia  degenti  de  eaque  bene  meritae 
 quae  commode  non  potest  adire  sacellum  et  nunquam  necessitas 
 propria  se  sustentandi  aut  se  ditandi  sit  causa  duo  sacra  dicendi. 
 
 14°.  Statuimus  ut  Singuli  Parochi  offerant  duo  sacra  pro  quolibet 
 defuncto  Parocho  gratis,  et  quinque  pro  anima  Defuncti  Episcopi. 
 Ordinamus  insuper  ut  singuli  Parochi  dicant  pro  Yicario  Generali  in 
 suo  Officio  defuncto  tria  sacra. 
 
 15°.  Statuimus  et  ordinamus  ut  ordinarius  semper  habeat 
 Dublinii  sex  examinatores  juratos  quorum  conscientias  oneramus  ut 
 nulli  dent  Testimonium  Idoneitatis  absque  diligenti  examine  facto  per 
 tres,  vel  saltern  duos,  ex  illis  turn  in  ordine  ad  confessiones  audiendas, 
 et  conciones  faciendas,  turn  ad  Beneficium  accipiendum  :  volumus 
 etiam  ut  Dublinii  semper  sit  Magister  Caeremoniarum  sine  cujus 
 approbatione  nullus  Secularis  Sacerdos  praesumat  Missam  Celebrare, 
 habita  insuper  Ordinarii  Licentia. 
 
 16°.  Statuimus  ut  nullus  admittatur  ad  curam  Parochiae  sine 
 previo  examine,  et  ut  singulis  annis  pro  arbitrio  ordinarii  omnes 
 
142 
 
 SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 curam  animarum  habentes  ad  examen  revocentnr  :  item  volumus  pro 
 Capellanis,  et  aliis  simplicibus  sacerdotibus  ad  confessiones  audiendas 
 approbatis,  et  stricte  Praecipimns  ut  bi  in  fine  cnjnslibet  anni 
 licentiam  audiendi  confessiones  renovent,  et  volumus  ut  nullus 
 simplex  sacerdos  audiat  confessiones  quocunque  anni  tempore  sine 
 consensu  Parocbi  in  cujus  Parocbia  velit  audire,  et  volumus  ut 
 quicunque  in  examine  minus  babens  inventus  fuerit  ad  novum  examen 
 infra  sex  menses  non  admittatur. 
 
 17°.  Statuimus  et  ordinamus  sub  poena  excommunicationis  ipso 
 facto  incurrendae  ut  nullus  Parocbus  sive  alius  Sacerdos  ad  confes¬ 
 siones  audiendas  approbatus,  nisi  urgente  gravi  necessitate  vel  cum 
 Licentia  Ordinarii,  extra  Sacellum  confessiones  mulierum  audiat  nisi 
 quando  vocatus  fuerit  ad  infirmi  confessionem  audiendam,  idque 
 semper  in  conspectu  aliorum. 
 
 18°.  Statuimus  ut  nullus  Sacerdos  pro  stipendio  minus  uno  solido 
 Anglican o  accipiat  juxta  an tiquam  bujus  Dioecesis  consuetudinem,  sed 
 neque  plus  exigat,  si  vero  persona  pauper  sit  qui  solidum  Anglicanum 
 non  babeat,  et  necesse  est  ut  Missam  babeat  Sacerdos  pro  illo  Sacrum 
 offerat  gratis. 
 
 19°.  Statuimus  ut  nullus  admittatur  in  Coadjutorem  Parocbi  sine 
 licentia  ordinarii  et  previo  examine,  et  si  pro  longe  tempore  sit  con- 
 stitutus  Coadjutor  ac  solo  nutui  ordinarii  amovibilis,  quod  fieri  debet 
 quando  Parocbus  propter  senium,  corporis  debilitatem,  infirmitatem, 
 vel  alia  quacunque  causa  sit  Idoneus  ad  populo  serviendum,  statuimus 
 et  ordinamus  ut  non  sit  penes  Parocbum  Coadjutorem  eligere  nec 
 sallarium  seu  congruam  sustentationem  assignare  sed  penes  solum 
 ordinarium  bocque  praecipimus  sub  poena  suspensionis  ab  officio  et 
 Beneficio  ipso  facto  incurrendae. 
 
 20°.  Statuimus  ut  omnes  curam  animarum  babentes  singulis  men- 
 sibus  totius  anni  (exceptis  mensibus  Decembris,  Januarii,  Februarii  et 
 Martii),  extra  Dublinium  conferentias  fiabeant  in  Tbeologia  Morali 
 et  aliquando  in  controversiis  de  fide,  in  civitate  vero  JDubliniensi  bis 
 singulis  mensibus  de  iisdem  conferentias  babeant,  praesides  vero 
 conferentiarum  constituendi  sunt  ab  ordinario,  et  qui  diebus  statutis 
 extra  Dublinium  pro  conferentiis  abfuerit  sine  justa  causa  approbate 
 a  preside  conferentiarum,  vel  ab  ipso  ordinario,  solvat  duos  solidos 
 Anglicanos  in  sumptus  reliquorum  qui  adfuerint  et  qui  renuerit  boc 
 solvere  sit  puniendus  arbitrio  ordinarii. 
 
 12°.  Statuimus  ut  omnes  Parocbi  quanto  citiuspoterint  post  feriam 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 341 
 
 quintam  in  Coena  D“-  accipiant  novum  oleum  et  non  utantur 
 amplius  (nisi  in  necessitate)  veteri,  in  quo  juxta  Canones  gravamus 
 eorum  conscientias. 
 
 22°.  Statuimus  ut  nullus  Parocbus  seu  alius  curam  animarum 
 babens  exigat  stipendium  ullum  a  Parocbianis  suis  nisi  quod  illius 
 loci  incolae  solebant  ex  consuetudine  solvere,  et  volumus  ut  idem 
 observetur  in  retributione  pro  Baptismate,  Matrimonio,  extrema 
 Unctione,  visitatione  infirmorum,  aliisque  consuetudine  debitis : 
 suadeant  Parocbi  populum  ea  quae  consuetudine  debita  sunt  illis 
 justitiae  debito  deberi  ut  multis  sacrae  scripturae  locis  probare  possint. 
 
 28°.  Statuimus  et  ordinamus  ut  nullus  ad  Bracbium  Seculare 
 recurrat,  factiones  excitando  pro  retentione  Beneficii,  vel  assecutione 
 novi  Beneficii  sub  poena  incapacitatis  ullius  Beneficii  retinendi  vel 
 acquirendi  sed  se  relinquat  beneplacito  et  dispositioni  ordinarii,  et 
 sciat  quicunque  bujusmodi  est  se  impedire  liberam  administrationem 
 ordinarii  ac  proinde  sive  per  se  sive  per  alios  boc  fecerit  excommuni- 
 catum  esse  per  propositionem  16  Bullae  Coenae  Domini. 
 
 24°.  Statuimus  ut  Religiosi  qui  Bus  mittuntur  ad  Eleemosynas 
 colligendas  cum  obedientia  suorum  superiorum  benigne  et  in 
 visceribus  Cbaritatis  a  Parocbis  recipiantur  et  tractentur,  et  volumus 
 ut  illi  ordines  Religiosorum  qui  bactenus  ad‘  Altaria  admittebantur 
 emendicare  sic  continuant  donee  ab  ordinario  contrarium  mandetur, 
 sciant  tamen  Beligiosi  admissionem  eorum  ad  Mendicandum  apud  % 
 Altaria  esse  ex  gratuito  ordinarii  beneplacito,  et  non  de  jure  vel  ulla 
 obligatione.  Volumus  quoque  quod  Religiosi  sic  admissi  aliquoties  in 
 anno  adjuvent  Parocbos  in  Concionando  et  Catecbizando  populum,  et 
 maxime  yolumus  ut  Religiosi  Parocbis  succurrant  in  eorum  infirmita- 
 tibus,  seu  quando  Parocbi  Morbo  laborant.  Probibemus  autem  ne 
 Parocbi  impediant  suos  a  largitione  Eleemosinarum  Religiosis. 
 Religiosi  quoque  nibil  dicant  Parocbianis  quod  eos  retardet  a  ebaritate 
 erga  Parocbos :  volumus  etiam  ut  nullus  Religiosus  dicat  sacrum  vel  • 
 ministret  ibi  aliqua  sacramenta  ipso  invito,  sed  mutuas  inter  se 
 ebaritatem  babeant  ac  Cbristianam  concordiam,  volumus  etiam  ut 
 nullus  Parocbus  absque  justa  causa  ab  ordinario  approbata  impediat 
 Religiosos  a  mendicando  ad  Altaria,  et  si  quos  abusus  Religiosi  mendi- 
 cando  commiserint  illos  ordinario  indicent  ut  e  medio  tollantur. 
 
 25°.  Statuimus  et  ordinamus  ut  Parocbi  omnesque  alii  curam 
 animarum  babentes  conentur  omnes  abusus  in  vigilis  Defunctorum 
 impedire  puniendo  coram  populo  ad  Altaria  eos  qui  aliquos  commi  s 
 
144 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 serunt  vel  cantando  impudicos  cantus  yel  actitando  impudicos  lnsus  : 
 doceant  autem  Parochi  populum  istas  vigilias  institntas  fuisse  ad 
 bonum  defuncti  nt  Cliristianos  ritus  persolverent  et  orarent  pro 
 defuncti  anima  ut  mortis  Memoriam  snis  mentibus  infligerent,  qnare 
 non  decet  ibi  scurrilia  agere  et  Mortis  memoriam  contemnere ;  sciant 
 ergo  Parochi  se  graviter  peccare  nisi  has  vigilias  conentur  e  medio 
 tollere  vel  abusus  praevenire. 
 
 26°.  Statuimus  ut  quicunque  utatur  orationibus  pro  salute  alicujus 
 consequenda,  vel  pro  quacunque  alia  re  obtinenda,  quae  ab  Ecclesianon 
 sunt  approbatae,  vel  utatur  insufflationibus  vel  aliis  modis  indebitis 
 seu  superstitiosis  si  post  unam  vel  alteram  admonitionem  non  desistat, 
 a  congregatione  fidelium  arceatur  donee  resipiscat,  et  firmum  proposi- 
 tum  praestet  nunquam  amplius  idem  faciendi. 
 
 27°.  Statuimus  ut  nulla  mulier  quae  extra  matrimonium  peperit 
 ante  decern  dies  purificetur,  et  si  notorium  scandalum  dederit  non 
 purificetur  ante  viginti  dies  post  partum,  nec  antequam  coram  altari 
 et  congregatione  suam  culpam  agnoscat,  et  si  quis  Sacerdos  similes 
 purificet  sine  venia  Parochi  puniatur  pro  arbitrio  ordinarii. 
 
 28°.  Statuimus  ut  nullus  sacerdos  baptizet  in  aliena  Parochia 
 absque  gravi  necessitate  et  tunc  relinquat  mulierem  purificandam  a 
 Parocho  loci,  et  si  quid  pro  labore  acceperit  id  reddat  eidem  Parocho 
 si  velit  accipere,  et  nullam  imposterum  purificet  in  lecto  decumbentem 
 absque  rationabili  causa. 
 
 29°.  Statuimus  ut  omnes  curam  animarum  habentes  diligenter 
 adhortentur  fideles  ad  sacramentum  confirmationis  post  Baptismum 
 suscipiendum,  doceantque  eos  effectum  hujus  sacramenti,  et  reliqua  ad 
 illud  sacramentum  recipiendum  necessaria,  et  quomodo  cognatio 
 spiritualis  in  eo  contrahatur,  inter  tenentem  et  confirmatum  confir- 
 matique  Patrem,  et  matrem  matrimonium  impediens  ac  contractum 
 dirimens  sicut  fit  in  sacramento  Baptismi  et  quod  non  potest 
 reiterari. 
 
 30°.  Statuimus  et  ordinamus  ut  extra  Dublinium  (de  Dublinio 
 enim  nihil  nunc  ob  rei  difficultatem  statuimus)  omnes  utantur  Bannis 
 et  nullus  praesumat  sponsos  conjungere  sine  tribus  previis  denun- 
 tiationibus  et  si  justa  causa  adsit  Dispensandi  vel  in  omnibus  vel 
 aliquibus  ex  illis,  petatur  Dispensatio  ab  ordinario  vel  ejus  vicario 
 Generali,  si  autem  conjungendi  habitent  in  diver  sis  Parochiis  fiant 
 Denunciationes  ab  utriusque  conjugis  Parocho  et  stricte  praecipi- 
 mus  ut  non  aliter  matrimonium  contrahatur. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 145 
 
 31°.  Statuimus  et  ordinamus  ut  matrimonium  fiat  a  Parocho 
 sponsae,  et  si  sponsus  in  aliena  Parochia  vivat  non  conjungantur 
 ante  quam  ferat  Testimonium  sub  manu  sui  Paroclii  quod  fuit  ter 
 denunciatus  (loquimur  de  reliqua  Dioecesi  extra  Dublinium)  et  quod 
 nullum  apparuit  impedimentum  Canonicum  matrimonium  dirimens. 
 Dublini  autem  nullus  Parochus  audeat  assistere  matrimonio  absque 
 diligenti  inquisitione  utriusque  Parochi  exliibitis  testibus  omni  excep- 
 tione  Majoribus  in  utraque  Parocbia  existentibus  quod  nullum  sit 
 impedimentum  dirimens,  et  si  aliquando  contigerit  quod  unus  con- 
 trabentium  Ruri,  sive  extra  Dublinium,  vixerit,  Parochus  Dublinensis 
 non  audeat  matrimonio  illorum  assistere  nisi  prius  habita  certitudine 
 a  Parocho  rurali  de  tribus  denuntiationibus  vel  saltern  de  earum  dis¬ 
 pensation,  sive  Parochus  ruralis  sit  hujus  vel  alienae  Dioecesis,  et  si 
 aliquando  requiratur  dispensatio  in  aliquibus  Impedimentis  Matri¬ 
 monii  petatur  dispensatio  ab  ordinario  sponsae  si  vero  ab  aliquo  alio 
 Dispensatio  detur  non  admittatur  a  Parocho  sponsae  donee  prius  appro- 
 betur  ab  ordinario  sponsae  potestas  dispensantis,  ejusque  dispensatio  : 
 loquimur  hie  non  de  valore  dispensationis  sed  de  prudenti  regimine 
 usu  recepto. 
 
 32°.  Statuimus  ut  matrimonium  ubi  commode  fieri  poterit,  fiat 
 tempore  missae,  et  missa  dicatur  Juxta  Rubricas  pro  sponso  et  sponsa 
 adhibita  benedictione  sacerdotali  ut  ibi  exprimitur. 
 
 33°.  Statuimus  ut  famuli,  seu  servi  ac  vagabundi  a  Parochia  in 
 Parochiam  transeuntes  conjungantur  a  Parocho  in  cujus  Parochia 
 tempore  matrimonii  existunt  habito  tamen  Testimonio  a  Parocho  in 
 cujus  Parochia  antea  extiterunt,  et  pro  Majori  securitate  fiant  trinae 
 Denuntiationes  a  Parocho  a  quo  venerunt  et  a  Parocho  in  cujus 
 Parochia  vellent  matrimonium  inire  et  in  his  conjungendis  sint 
 Parochi  cautissimi  ne  matrimonio  invalido  assistant,  et  si  opus  sit 
 Ordinarium  consulant  antequam  tales  conjungant. 
 
 34°.  Statuimus  ut  qui  per  quinquennium  in  hac  Dioecesi  curae 
 animarum  Inservierit  relinquat  Parochiae  Calicem  argenteum  60 
 solidorum  saltern  valoris  et  pixidem  argenteam,  si  vero  per  Decen- 
 nium  in  ea  praedictae  curae  Inservierit  ultra  praedicta  relinquat 
 Parochiae  Missale  cum  paramentis  decentibus,  et  qui  hoc  non  prae- 
 stabit  ut  supra  dicitur  privetur  omni  cura  animarum  in  tota  Dioecesi : 
 praedicta  vero,  si  Parochia  iis  non  Indigeat,  ordinarius  adhibebit 
 sive  applicabit  aliis  Parochiis  pro  illius  arbitrio  determinatis. 
 
 35°.  Statuimus  et  ordinamus  ut  nullus  pretendat  per  triennalem 
 
 L 
 
146 
 
 SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 possessionem  jns  aliquod  acquirere  in  Parochiam  seu  Beneficium 
 sine  collatione  absoluta  illius  ab  ordinario  habita  sine  qua  nec 
 titulum  quidem  coloratum  acquirit :  quicunque  enim  inservit  curae 
 animarum  durante  tantum  ordinarii  beneplacito  est  ad  nutum  ipsius 
 amovibilis. 
 
 36°.  Statuimus  ut  tripudiantes  et  tibicinantes  tempore  quadrages- 
 simali  a  sacro  arceantur  nisi  post  primam  admonitionem  desistant, 
 volumus  ut  omnia  tripudia,  Tibicinia  et  alia  joca  publica  aliis  diebus 
 Dominicis  et  festis  per  annum  impediantur  donee  tempus  vesperarum 
 sit  elapsum  locusque  in  quo  haec  fiant  nisi  post  trinam  admonitionem 
 cessent  Interdicatur. 
 
 37°.  Statuimus  ut  si  quis  fornicationis  notoriae,  adulterii  aut  inces- 
 tus  reus  cognoscatur  pro  prima  vice  ad  integrum  mensem  a  missa  exclu- 
 datur,  et  postea  si  accepta  paenitentia  coram  populo  ad  altare  culpam 
 acmoscat  ad  missam  iterum  admittatur,  si  vero  ulterius  in  eamdem 
 culpam  incident  ad  tres  Menses  a  Congregatione  et  missa  excludatur 
 donee  resipiscat,  ac  poenitentiam  acceptet  et  culpam  suam  coram 
 populo  agnoscat. 
 
 38°.  btatuimus  et  ordinamus  ut  omnes  curam  animarum  habentes, 
 habeant  Concilium  Tridentinum,  et  Catechismum  concilii  quod  saepe 
 accurate  legant :  babeant  etiam  librum  Baptizatorum  ac  Bituale 
 Romanum  cujus  Instructiones  pro  sacramentis  administrandis  obser- 
 vent,  ubi  convenit  cum  parvo  Rituali  quo  utimur,  et  sint  omnes 
 uniformes  in  utenda  forma  absolutionis  in  Sacramento  Paenitentiae  ut 
 habetur  in  praedicto  Rituali  Romano,  observentque  quod  in  fine  istius 
 Libri  exprimitur,  nimirum  formulae  scribendae  in  libris  habendis 
 apud  Parochos  quas  formulas  volumus  ut  semel  singulis  annis  ferant 
 ad  ordinarium. 
 
 °.  Statuimus,  et  ordinamus  ut  nullus  sacerdos  in  aliqua  lite 
 vel  in  controversia  alium  sacerdotem  coram  Judice  seculari  citet  sed 
 tantum  coram  suo  Ordinario,  et  volumus  ut  nullus  Laicus  sacerdotem 
 in  Judicium  vel  ducat  vel  eum  citet  eoram  Judice  seculari  antequam 
 eum  sistat  coram  illius  ordinario. 
 
 40°.  Statuimus  ut  omnes  Parochi  habeant  haec  statuta  turn  etiam 
 alia  statuta  Provincialia  et  Dioecesana  a  nostris  praedecessoribus 
 facta  quae  aliquoties  in  anno  perlegant,  et  in  omnibus  quae  hisce 
 statutis  non  repugnant  diligenter  observent  sub  poena  arbitraria  in 
 delinquentes  Infligenda.  Mandamus  insuper  ut  omnes  Yicarii 
 foranei  Inviligent  caeteris  curam  animarum  habentibus  in  suis  respec- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 147 
 
 tive  districtibus  ut  omnia  praedicta  statuta  habeant  eaque  executioni 
 mandent. 
 
 41°.  Quamvis  Parochi  Coadjutores  et  Capellanos  habeant,  ipsi 
 tamen  per  se  parati  esse  debeant  omnibus  Dominicis  et  diebus  saltern 
 festivis  in  Sacellis  suis  fidelium  ad  se  accedentium  confessiones 
 audire  ex  officio  suo  :  quapropter  statuimus  ut  nulli  Parochi  mane 
 usque  ad  meridiem  absque  necessaria  causa  liceat  abesse,  idque  suadeant 
 Capellanis  suis  sub  poena  expulsionis :  quod  si  quis  Parochus  in  hoc 
 tarn  necessario  officio  negligens  fuerit  sciat  se  puniendum  arbitrio 
 ordinarii. 
 
 42°.  Statuimus  et  ordinamus  ut  si  quis  sacerdos  sciverit  alium 
 sacerdotem  asserere,  vel  defendere  Doctrinam  aliquam  a  summis 
 Pontificibus  damnatam,  ilium  coram  ordinario  sistat,  et  si  hoc  pro- 
 baverit  puniatur  delinquens  ad  arbitrium  ordinarii  ultra  poenas  a 
 summis  Pontificibus  in  tales  statutas,  si  vero  accusans  hoc  non 
 probaverit  puniatur  ille  pro  Ordinarii  arbitrio  ultra  poenas  a  jure 
 calumniatoribus  infligendas. 
 
 43°.  Statuimus  ut  nulli  Clerico  liceat  mulieres,  cujuscunque 
 gradus  aut  conditionis  sint,  associare  nec  ad  Brachium  ducere,  aut 
 eis  aliquo  modo  famulari. 
 
 44°.  Statuimus  et  ordinamus  ut  in  Civitate  Dubliniensi  omnibus 
 Diebus  sabbatis  parvuli  conveniant  in  Capellis  ad  Doctrinam  Christi- 
 anam  addiscendam,  et  Parochi  vel  alii  viri  probi  et  docti  ab  eis  assignati 
 puncta  aliqua  post  repetitam  Doctrinam,  eis  explicent:  in  reliqua  vero 
 Dioecesi  saltern  Diebus  Dominicis  et  festivis  idem  praestent  Parochi 
 mane  vel  vespere. 
 
 45°.  Statuimus  et  ordinamus  ut  in  omnibus  concionibus  juxta 
 Decreta  nuper  edita  a  summis  Pontificibus  punctum  vel  puncta  aliqua 
 Doctrinae  Christianae  explicentur  in  principio  vel  fine  concionis  et 
 insuper  mandamus  ut  in  Civitate  Dubliniensi  omnibus  Dominicis  et 
 Diebus  festivis  famuli  convocentur  ad  Capellas  ante  vel  post  vesperas 
 ad  Doctrinam  Christianam  et  rogamus  tarn  Parochos  quam  heros 
 famulorum  ut  in  hoc  negotio  diligentes  sint. 
 
 46°.  Cum  residentia  Parochi  non  Corporalis  tantum  sed  et  prae- 
 cipue  moralis  sit  et  moralis  non  censetur  esse  cum  Parochus  non 
 praedicat,  nec  Celebrat  in  Capella  sua  ac  frequenter  absit  a  Parochia 
 sua  ultra  duos  menses  sive  continuatos,  sive  interruptos  idque  non 
 petita  Licentia  Ordinarii,  statuimus  et  ordinamus  ut  quicunque  super 
 hoc  moniti  fuerint  si  eidem  monitioni  non  paruerint  pro  non  residen- 
 
148 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 tibus  habeantur  ac  proinde  ut  supra  diximus  ab  officio  et  Beneficio 
 arbitrio  ordinarii  privandi  sunt. 
 
 47°.  Haec  statuta  incipiunt  vim  obligandi  habere  non  solum  ea 
 quae  poenas  annexas  habent  sed  et  reliqua  omnia  a  die  prima  Julii 
 hujus  Anni  1730. 
 
 XXVIII. 
 
 Petition  of  Irish  Bishops  and  Clergy  to  the  Holy  See,  a.d.  1736. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin). 
 
 Beatissime  Pater, 
 
 Cum  quidam  Henricus  O’Kelly,  Canonicus  Regularis  Ordinis 
 Sti-  Augustini  Literas  Apostolicas  a  Benedicto  Felicis  Recordationis 
 Papa  XIII.  4°  Idus  Junii,  1729,  Albani  datas  obtinuerit,  vi  quarum 
 non  solum  Abbatem  Stt-  Thomae  Dublinii  Se  nominat,  verum  etiam 
 curam  Pastoralem  magnae  ejusdem  civitatis  partis,  independenter  a 
 Dubliniensi  Metropolitano,  quo  penitus  inscio  praedictas  literas  quo- 
 damodo  impetravit,  Sibi  impraesentiarum  vindicat. 
 
 Hinc  est  quod  nos  infrascripti  Multa  non  tantum  Clero  Dublin- 
 iensi  (in  Parliament^  Proregis  et  Primariorum  Regni  Judicum 
 conspectu  proxime  periclitanti)  verum  etiam  Rei  Catbolicae  in  aliis 
 Regni  partibus  gravia  ex  hac  novitate  incommoda  praevidentes 
 Sanctitatem  tuam  pro  opportuno  remedio  supplices  imploramus. 
 
 Si  enim  ad  aures  eorum  pervenerit  a  quibus  ad  praesens  Occu- 
 pantur  ampla  patrimonia  et  redditus  ad  dictorum  canonicorum 
 Regularium  aliorumque  Monacborum  Monasteria  olim  pertinentia, 
 dictos  scilicet  Monachos  Jura  et  privilegia  a  ducentis  circiter  annis 
 penitus  sopita  hisce  temporibus  sibi  arrogare,  maxime  verendum  est  ne 
 iniqui  isti  possessors,  hostes  nostri  infestissimi,  novam  exinde  Ecclesi- 
 asticos  omnes  per  universam  Hiberniam  persequendi  ansam  arripiant. 
 
 In  omni  enim  Parliamenti  nostri  Sessione,  nova  nos  conterendi 
 Statuta  gratis  excogitant,  quidque  sub  fuco  tantae  provocationis, 
 homines  etiam  inter  inimicos  nobis  semper  infenssimos  non  timendum 
 perpetraturos  ?  Quam  ergo  rationem  Villicationis  suae  redderent 
 Episcopi  Hiberniae  si  mala  haec  gravia  Sanctitati  tuae  tempestive 
 significare  pretermitterent. 
 
 Cumque  insuper  Canonici  Regulares  Sta-  Augustini  aliique  Monachi 
 fere  omnes  Yineam  Domini  in  Hibernia  ab  aliquibus  circiter  saeculis 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 149 
 
 ab  haereticis  dilaniandam  dereliquerint,  cnmque  Episcopi  cum  Clero 
 seculari  et  mendicantium  ordinum  Patribus  qui  omnes  pondus  diei  et 
 aestus  portaverunt  qui  per  tot  temporum  acerbitates,  quique  per  tot 
 persecutionum  procellas  fidem  avitam,  etiam  cum  sanguinis  et  vitae 
 discrimine  illibatam  conservare  fortiter  satagerunt :  cumque  dictos 
 Monachos  animarum  curae  in  praetensis  Parochiis  unquam  praefectos 
 fuisse  omnino  incertum  sit ;  Indubitatissimum  vero  omnem  animarum 
 solicitudinem  a  tempore  immemorabili  ab  eis  derelictam  et  gregem 
 Christi  a  Lupis  dispergendum  pro  derelicto  habuisse  :  Propterea  ad 
 remunerandos  operarios  in  Vinea  Domini  tamdiu  benemeritos ;  ad 
 evitandas  lites,  discordias,  et  Hierarchalis  pacis  eversionem,  et 
 ad  praevenienda  quam  plurima  alia  imminentia  mala,  ex  his  simili- 
 busque  aliorum  Monacliorum  Innovationibus  oritura,  ad  singularem 
 sanitatis  tuae  Prndentiam  et  paternam  protectionem  submissius  recur- 
 rimus  suppliciter  depraecantes  ut  dicto  Canonico  Regulari  O’Kelly 
 silentium  imponatur,  nihilque  in  rebus  nostris  quod  pacem  Ecclesiae 
 in  discrimen,  vel  quod  malevolos  nostros  Inimicos  irritet  ad  persecu- 
 tiones  excitandas  indueere  valeat  innovetur.  Deus  Op.  Max :  Sancti- 
 tatem  tuam  quam  diutissime  ad  publicam  Catbolicae  religionis 
 utilitatem  incolumem  servet  enixe  precamur. 
 
 Dublinii,  die  9a  Junii,  1736. 
 
 Sanctitatis  tuae, 
 
 Obsequentissimi  Famuli  et  Obedientissimi  Filii, 
 
 Joannes,  Arcbpus.  Dubliniensis,  Hiberniae  Primas. 
 
 de  Commissione. 
 
 Christophorus,  Archpus.  Casil- 
 ensis. 
 
 Ambrosius,  Epus.  Fernensis. 
 
 Stephanus,  Epus.  Kildariensis  et 
 Administrator  Leighlinensis. 
 
 Patricius,  Epus.  Ossoriensis. 
 
 Capituli  Dubliniensis  Dignitarii 
 
 Dionysius  Byrne,  Ecclesiae  Met- 
 ropolitanae  Stl-  Patritii, 
 Dubliniensis  Decanus. 
 
 Jacobus  Dillon,  dictae  Ecclesiae 
 Praecentor. 
 
 Joannes  Harrold,  Cancellarius. 
 
 Bernardus,  Archpus.  Tuamensis. 
 Stephanus,  Midensis  Epus.,  &c. 
 Fr. Michael, Epus.  Killmoriensis, 
 
 O.P. 
 
 Fr.  Petrus,  Epus.  Ardaghadensis. 
 Fr.  Patricius,  Elphinensis  Epus. 
 
 Suorum  et  totius  capituli  nomine. 
 Simon  Murphy,  Thesaurarius. 
 Thos.  Austin,  Archidiaconus 
 Dubliniensis. 
 
 Ricardus  Lyncolne,  Archi¬ 
 diaconus  Gland8- 
 
150 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Mendicantium  Ordinum  Superiores. 
 
 Fr.  Bonaventura  Mandeville, 
 Ord.  Min.  Strict.  Obsae.  Sac- 
 rae  Tkeol.  Lr.  Emr.  ac  almae 
 Provinciae  Hiberniae  ejusd. 
 Ord.  Mini*.  Provincialis. 
 
 Fr.  Richardus  Hannan,  0.  Mm- 
 Stl-  pcx.  Guar(Jianus  actualis 
 Dubliniensis  nec  non  Proto- 
 notarius  Apostolicus. 
 
 Fr.  Joannes  Joseph,  a  Ste-  Martha 
 Sacrae  Theol.  olim  Lectr- 
 et  Carmelitarum  Discalcea 
 tornm  Prociae-  Hiberniae  Sti- 
 Patritii  Yicarius  Provincialis. 
 
 Fr.  Angelus  Antonius,  a  concep¬ 
 tion  Ord18-  Carmelitarum 
 Disca1-™1-  et  Prior  conventus 
 Dubliniensis. 
 
 Magtr.  Fr.  Laurentius  Gernon, 
 Ord.  Erem.  Sancti  Augustini 
 per  Hiberniam  Provincialis. 
 
 Fr.  Magtr.  Georgius  Vaughan, 
 Ord.  Erem.  Sancti  Augustini 
 Prior  Dubliniensis. 
 
 Fr.  Laurentius  Richardson, 
 Ord.  Praed™1-  S.  Theol.  Mag1' 
 Prior  Dubliniensis. 
 
 Fr.  Allexius  Dowdall,  Vic 
 Proalis  Cap.  provinciae  et 
 Missionis  vie.  praefect  Aplcus- 
 
 Concordat  cum  originali  collatione  facta  de  verbo  ad  verbum  ita 
 attestor  hac  die  decima  septima  Junii  anno  Dni  millesimo  septin- 
 gentesimo  trigesimo  sexto. 
 
 Patritius  Fitzsimons,  S.T.D. 
 
 et  Prothonotarius  Apostolicus. 
 
 XXIX. 
 
 Letter  of  Most*  Rev.  Bernard  MacMahon,  Archbishop  of  Armagh, 
 to  the  Secretary  of  Propaganda,  the  15th  of  January,  1740. 
 
 (Feom  the  Peopaganda  Aechives,  Rome). 
 
 Illme  Dne. 
 
 Nostris  in  alma  urbe  Patronis  saepe  a  plurimis  annis  exhibitum 
 fuit  a  bonae  memoriae  Praedecessoribus  meis  aliisque  hujus  Plagae 
 Praelatis  quatenus  Provincia  haec  Ultoniensis  quae  magnitudine  et 
 primatialis  Apostoli  nostri  sedis  dignitate,  caeteris  praeeminet, 
 
8PICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 151 
 
 caeteris  tamen  longe  gravioribus  aerumnis  et  acerbitatibus  angustie- 
 tur :  ingrnentes  enim  undequaque  mnltiformes  sectarii,  Catliolicorum 
 indigenarum  magnam  partem  funditus  exturbarunt,  residuos  vero  ad 
 duram  adeo  redigerunt  inopiam  ut  omnes  fere  dictorum  adversariorum 
 servi  tantum  sint  et  vasalli,  variis  eornm  infestationibus  ac  tenta- 
 tionibus  varie  excruciati.  Qnapropter  multi  fundatores  et  Benefactores 
 Collegiorum  in  exteris  Catholicis  regionibus  sortem  hanc  iniquam 
 miserati,  diligenter  caverunt  et  commendarunt  ut  in  receptionibus 
 studiosorum  alumnorum  a  quatuor  nostris  provinces,  singularis  et 
 benignior  baberetur  Ultoniensium  ratio  :  et  merito  quidem,  cum  non 
 sit  (quod  sciam)  in  toto  orbe  Catholico  locus  in  quo  magis  desi- 
 derentur  bene  instituti  operarii  Evangelici  quaerentes  non  quae  sua 
 sunt  sed  quae  Iesu  Xti. 
 
 Sacrae  igitur  de  Prop.  Fide  congregationi  praeter  aeternam  a  Deo 
 opt.  max.  rependendam  mercedem  immortales  a  nostratibus  debentur 
 gratiae  pro  provisione  in  almo  suo  Oollegio  uni  ex  alumnis  nostris 
 successive  concessa,  quam  brevi  vaoaturam  intelligens,  Illmam. 
 Dnem.  vestram  enixejrogo  ut  pro  sua  benignitate  apud  S.  Congnem. 
 agere  non  gravetur  pro  ilia  vacantia  in  favorem  horum  latoris  ingenui 
 adolescentis  Thomae  White  dilecti  milii  consanguinei,  quatenus  ipsum 
 quantocjus  admittere  dignentur.  Mihi  significant  praeterea  Illma. 
 D.  V.  si  spes  aliqua  affulgeat,  pie  consideratis  quibus  praemimur 
 angnstiis  (quas  S.  Congni.  per  litteras  summatim  perstringo),  duos  ex 
 nostratibus  in  praefato  Collegio  sustentari  posse. 
 
 Sacrae  Congnis.  et  sua  mihi  mandata  ita  inscribi  curare  dignabitur 
 a  Monsieur  VAbbe  Reilly  a  I’Hotel  de  Clermont,  Rue  de  Varenne 
 a  Paris,  et  ipse  mihi  ea  tuto  transmittet.  Benigne  super  his,  Illmae 
 Dnis.  Yrae.,  sensa  praestolans,  omni  interea  cordis  affectu  subscribor 
 in  loco  Befugii. 
 
 Hac  die  15  Januarii  1740  stylo  vet. 
 
 Illmae  Dnis.  Vrae. 
 
 Addictissimus  et  humillimus  famulus, 
 
 Bernardus,  Archiepus.  Armacanus, 
 
 Tot.  Hiber.  Primas  et  Metropolitanus. 
 
152 
 
 SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 XXX. 
 
 De  Statu  Missionis  in  Eegno  Hiberniae. 
 
 Anno  1740. 
 
 (Fbom  the  Propaganda  Archives,  Rome). 
 
 Ornnes  Episcopi  resident  in  suis  Dioecesibus  exceptis  Fineborensi 
 et  Fernensi :  Fineborensis  degit  Tournaei  in  Belgis  ubi  habet 
 Canonicatum,  et  Fernensis  singulis  fere  annis  venit  Eomam.  .  . 
 
 Quoad  Arckiepum  Cassillensem  verum  quidem  est  quodille  pro  majori 
 anni  parte  vel  quasi  semper  commoratur  apud  fratres  suos  viros 
 nobiles  in  Dioecesibus  Lismorensi  et  Ossoriensi  :  sed  neuter  fratrum 
 distat  duabus  milliaribus  a  Diocesi  Cassillensi,  quam  optimus  Praesul 
 visitat  omni  aestate,  et  quotodie  in  vicinia  praesens  et  praesto  est  ad 
 omnia  ea  facienda  et  expedienda  quae  a  vigilanti  pastore  requiri 
 poterunt.  Tres  alii  Episcopi,  Kilmorensis,  Kildarensis  et  Midensis 
 Dublinii  tempore  kiemali  degunt  :  sed  falsissimum  est  quod  oves 
 suas  negligant.  Suas  enim  Dioeceses  sedulo  quotannis  visitant  euntes 
 de  domo  in  domum  et  de  Parockia  in  Parockiam  per  totam  aestatem 
 et  cum  nec  oppida  nec  domicilia  fixa  kabeant  in  quibus  tuto  vivere 
 possint  vel  Parockias  kabeant,  quibus  titulo  Pastorum  inservire 
 possint,  ingruente  kyeme,  visitationibus  peractis,  Dublinium  redeunt 
 ubi  per  Postam  ordinariam  ter  in  Hekdomada  possunt  kabere  com- 
 municationem  cum  suis  Dioecesibus,  quae  Dublinio  non  ultra  sex  vel 
 septem  milliaria  distant,  et  hoc  modo  sine  ulla  non  residentiae  labe 
 vixerunt  eorum  Praedecessores  a  temporibus  antiquis. 
 
 Episcopi  nullos  omnino  reditus  kabent,  sed  vivunt  ex  sponte 
 oblatis  Parockorum,  quae  oblatae  jure  quodam  consuetudinis  taxatae 
 sunt  ad  summam  viginti  solidorum  ab  unoquoque  Parocko  tempore 
 Pasckali  solvendorum  :  sed  advertendum  est  quod  eo  paupertatis  res 
 Catkolica  nunc  devenit  in  Hibernia  ut  vix  unus  ex  Parockis  saltern 
 ruralibus  miserrimam  illam  summam  suo  Praelato  solvere  queat.  .  . 
 
 Probatur  sincero  corde  quod  proportione  servata  non  sint  in  toto 
 terrarum  orbe  plures  vel  doctiores  vel  zelosiores  de  utroque  Clero 
 Sacerdotes  quam  in  Hibernia  nec  pauciores  inobedientes  vel  apostatae 
 quod  summi  Dei  speciale  Donum  est,  si  consideremus  qualiter 
 Atkeismus,  Libertinismus  et  omnigena  dissolutio  grassentur  et 
 regnent  in  desolato  illo  Eegno. 
 
 De  Monialibus : — Tametsi  aliquae  fuerint  sub  Elizabetka  ordi- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 153 
 
 nationes  pro  diruendis  Monasteriis  tamen  nulla  unquam  fuit  lex  lata 
 in  ipsas  personas  Monialium.  Quod  Monialibus  Dublinensibus  clare 
 innotescit  ex  eo  quod  cum  tempore  Reginae  Annae  octo  vel  decern 
 illarum  fuerint  accusatae  coram  Magistratu  et  evidenter  convictae, 
 tamen  Magistratus  cum  nullum  Decretum  Parlamenti  contra  ipsas 
 adduci  posset,  liberas  dimisit  et  exinde  in  domo  sua  publica  et  sine 
 ulla  perturbatione  vivunt  imo  chorum  statutis  horis,  quamvis  apertis 
 frequentant ;  Missas  solemnes  cum  organo  et  aliis  instrumentis 
 cantant ;  novitias  omni  cum  solemnitate  ad  habitum  et  professionem 
 admittunt ;  et  ipsae  moniales  omnes  suos  amicos  Protestantes  viros  et 
 mulieres  ad  kujusmodi  functiones  rogant. 
 
 XXXI. 
 
 Letter  of  Most  Rev.  Dr.  Linegar,  Archbishop  of  Dublin,  to 
 His  Holiness,  the  6th  of  February,  1745. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin). 
 
 Beatissime  Pater, 
 
 Arcbiepiscopus  Dubliniensis,  Hiberniae  Primas,  post  Sacrorum 
 Oscula  Pedum,  quam  Devote  exponit  Sancti.  Vrae,  qualiter  Suburbia 
 septentrionalia  Civitatis  Dubliniensis,  ab  ea  per  Flumen  Liffium 
 divisa,  atque  ad  differentiam  antiquae  Dubliniensis  Civitatis  olim 
 nuncupata  Oxmanense  Oppidum,  etiamnum  idem  nomen  retinentia, 
 dudum  ac  perenni  annorum  Serie  unam  constituebant  Paroeciam,  ab 
 uno  Rectore  gubernatam,  una  duntaxat  in  ea  fabricata  Parockiali 
 Ecclesia  sub  invocatione  S.  Michani,  donee  tandem  aliquando 
 crescente  in  dies  Domorum,  et  Incolarum  multitudine  in  dicto  Oxma- 
 nensi  Oppido,  per  Leges  Parlamenti  Protestantis  de  ann.  1697.' 
 statuta  fuerit  praefatae  S.  Michani  Paroeciae  divisio  in  tres  Parocliias, 
 media  retinente  titulum  S.  Michani,  Orientali  vero  S.  Mariae,  et 
 Occidentali  S.  Pauli  ex  hinc  nuncupatis,  in  utraqux  modeicta 
 Paroecia  fabricanda  postmodum  sua  respectiva  Parockiali  Ecclesia, 
 prout  temporis  successu  factum  est.  Eadem  porro  de  causa  paullo 
 post  tunc  existens  Dubliniensis  Antistes,  Parlamenti  in  liac  parte 
 vestigia  premens,  recensitam  S.  Michani  Parockiam  trium  Pastorum 
 regimini  subjecit,  sicque  divisa  permanet  in  tres  Paroecias  usque  in 
 
154 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 hodiernum  diem.  Yernm  quandoquidem  intra  praescriptos  tunc  a 
 laudato  Archipraesule  limites  mox  dictae  mediae  Parochiae,  S. 
 Michani,  ut  praefertur,  adhuc,  appellatae,  sita  non  sit,  ut  par  est 
 S.  Micliani  Ecclesia,  neque  quaevis  alia,  dum  e  contra  in  Occidentali 
 Paroecia  non  solum  sua  Ecclesia  S.  Pauli,  sed  et  ilia  altera  S.  Michani, 
 reperiatur,  idcirco  modernus  Archiepiscopus  Dubliniensis  Exponens, 
 hisce  diebus  occasionem  nactus  Yacationis  ambarum  Parocbiarum,  de 
 utriusque  moderni  Parocbi  consensu  Ecclesiam,  et  Caemiterium 
 S.  Michani  cum  viginti  circiter  Domibus  (quarum  tamen  plures  ab 
 Acatbolicis  habitantur)  magnam  aspicientibus  Plateam,  quam  Vicum 
 Ecclesiae  vocant,  a  Capite  nimirum  Viculi  vulgo  dicti  Mammon-lane 
 ad  caput  eidem  proximioris  Yiculi  May-lane  nuncupati,  separavit  a 
 Parocbia  S.  Pauli,  et  assignavit  Parocbo  S.  Michani,  ut  sic  una- 
 quaeque  Paroecia  suam  babeat  Parocbialem  Ecclesiam,  prout  apud 
 ipsos  Protestantes  cautum  est,  utque  imposterum  ingens  evitetur 
 confusio  hue  usque  non  semel  exorta,  utroque  Pastore  se  vocante,  et 
 dum  opus  esset,  se  subscribente  Parocbum  S.  Michani.  Quapropter 
 bumillime  supplicat  Sanct1  Vrae.  praefatus Dubliniensis  Archiepiscopus, 
 Hiberniae  Primas,  quatenus  buic  ab  eo  sic  factae  dispositioni,  et 
 divisioni  dictarum  S.  Michani,  et  S.  Pauli  Parocbiarum  Apostolicae 
 confirmationis  robur  adjicere  benigne  dignetur  Sanctitas  Yestra,  ut 
 perpetuis  futuris  temporibus  firmae  maneant,  et  subsistant.  Ita,  et 
 omni  meliori  modo,  ad  Apostolicos  Pedes  provolutus,  exponit,  et 
 supplicat.  Dublinii  die  3  Novembris  1744. 
 
 Sanctitatis  Yest^ae  bumillimus,  et  devotissimus  Orator. 
 
 Joannes  Archiepiscopus  Dubliniensis  Hiberniae  Primas. 
 
 Ex  Audientia  Sanctissimi  babita  die  24  Januarii  1745. 
 
 Relato  de  mandato  SSmi  Dni  Nri  Benedicti  Papae  XIV.  suprascripto 
 Supplici  Libello  R.P.D.  Arcbiepiscopi  Dubliniensis  Sanctitati  suae 
 per  me  infrascriptum  Sacrae  Congregationis  de  Propaganda  Fide 
 Secretarium ;  Sanctitas  Sua  ejusdem  Arcbiepiscopi  precibus  benigne 
 annuens,  in  eodem  Supplici  Libello  contenta,  et  per  eum  respective 
 peracta  approbavit,  et  confirmavit.  Datum  Romae  ex  iEdibus  dictae 
 Sacrae  Congregationis  die  6  Februarii  1745. 
 
 Loco  >►&  Sigilli. 
 
 »* 
 
 Nicolaus  Lercarius,  Secret8, 
 
SPICILE  GIUM  OSSORIENSE. 
 
 155 
 
 Ego  infrascriptns  testor,  tam  supra  transcriptum  Libellum  Sup- 
 plicem  moderni  Ill1111-  et  R™1-  Arcbiepiscopi  Dubliniensis,  Hiberniae 
 Primatis,  quam  Rescriptum  Sanctissimi  Domini  Papae  feliciter 
 regnantis,  de  verbo  ad  verbum  concordare  cum  suis  respective  Origi- 
 nalibus.  In  cujus  rei  fidem  hisce  praesentibus  Literis  subscribo,  et 
 Sigillum  Officii  mei  appono. 
 
 i 
 
 Dublinii  hac  die  13,  Marti!  1744-5. 
 
 Fk.  Thomas  de  Burgo,  Ord.  Praedm- 
 S.  Theologiae  Doctor,  et  Protont3-  Apostolicus. 
 
 XXXII. 
 
 Petition  of  the  Chapter  of  Armagh  to  His  Holiness,  June,  1747. 
 
 (From  the  Propaganda  Archives,  Rome). 
 
 Cum  Ecclesia  nostra  Archiepiscopalis  Armacana  totius  Hiberniae 
 Metropolitana,  et  Primatialis  Pasture  jam  sit  viduata  per  obitum 
 Illmi,  et  Rmi  D.  D.  Bernardi  piae  Memoriae  Archipraesulis  nostri, 
 qui  diem  clausit  extremum  die  27  Mensis  Maij  proxime  elapsi  anni 
 currentis  ;  bine  Nos  Canonici  praelaudatae  Ecclesiae  Metropolitanae 
 ac  Primatialis,  Dei  solius  gloriam,  Ecclesiae  nostrae  afflictae  Utili- 
 tatem,  sublimiorumque  Patronorum  Nostrorum  Honorem  prae  Oculis 
 Unice  kabentes,  quam  bumillime  supplicamus,  quatenus  unum  ex 
 tribus  sequentibus  nobis  praeficere  dignentur  in  Episcopum  : 
 videlicet :  vel  1°  Illustriss.  ac  Rmum.  D.  Franciscum  Dunensem  et 
 Conorensem  Episcopum,  virum  vere  modestissimum,  ambitione  et 
 proprio  commodo  prorsus  alienum,  Fidei  in  Rem  Catbolicam  et 
 Regiam  Assertorem  invictissimum,  Proavorum  Stemmate,  utpote  e 
 Comitibus  de  Bute  originem  trahentem,  morum  Sanctitate,  Rerum 
 Ecclesiasticarum  Peritia  Singularissima,  de  modo  pacifico,  tranquillo, 
 Religioso  et  Canonico  Gregem  suum  Dunensem  et  Conorensem|in 
 Domino  Regendi  imprimis  spectabilem :  vel  2 do,  Amplissimum  ac 
 pientissimum  virum  Nicolaum  Devine,  S.  Tbeologiae  Doctorem, 
 Rectorem  vigilantissimum  de  Dundalk,  vicarium  Capitularem  nostrum 
 a  nobis  die  2a  Junii  labentis  canonice  in  loco  Refugii  electum,  sub 
 ultimo  et  penultimo  Metropolitanis  nostris  olim  vicarium  generalem 
 
156 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 et  Officialem,  rerum  agendarum  dexteritate,  Doctrinae,  vitae  illibatae, 
 et  Pacis  candore  eximium  ;  vel  denique  Illmum.  et  Reverendissimum 
 D.  D.  Nicolaum  Fernensem,  Praesulem  commendatissimum.  Hos  enim 
 tanquam  omnibus  numeris  absolutos  prae  omnibus  postulamus. 
 Respective  omni  igitur  qua  par  est  Reverentia,  et  humi  prostrati 
 rogamus  iterumatqueiterum,  ut  unus  ex  illis  Ecclesiae  nostrae  vacanti 
 Metropolitanae  praeficiatur.  In  quorum  fidem  liisce  manibus  propriis 
 subscripsimus  kac  die,  &c. 
 
 Junii,  1747. 
 
 XXXIII. 
 
 Petition  of  the  Bishop  of  Limerick  to  the  Holy  See,  the  4th  of 
 
 App.il,  1746. 
 
 (From  the  Archives  of  the  Irish  College,  Rome). 
 
 Humilis  Supplicatio  Roberti  Episcopi  Limericensis  in  Hibernia, 
 et  querelae  adversus  Illmum.  ac  Rmum.  D.  Episcopum  Accarensem 
 in  partibus,  ejusque  fratrem  Joannem  Creagh  neoinstitutum  Decanum 
 Titularem  Ecclesiae  Catkedralis  Limericensis,  ad  Pedes  Bmi.  P.  N. 
 Benedicti  XIY.  praesentanda. 
 
 Cum  omni  submissione  et  summa  reverentia  exponit  Orator  duo 
 potissimum  esse,  quae  fidei  et  Religionis  propagationi  in  kac  Hiber- 
 niae  insula  plurimum  obstant;  Primum  quod  inter  Ecclesiasticos 
 multi  inveniantur,  quorum  rieque  modum  ambitio,  nec  satietatem 
 sentit  avaritia,  ita  ut  in  koc  unice  incumbunt,  ut  Beneficiorum  suorum 
 fratres  vel  consanguineos  beredes  kabeant,  volentes  ut  caro  et  sanguis 
 regnum  Dei  possideant ;  ki  enim  dum  sunt  annis  gravati,  vel  corporis 
 infirmitate  oppressi,  aut  forte  praevidentes  suam  ad  altiores  Ecclesiae 
 Dignitates  promotionem,  carni  et  sanguini,  non  vero  mentis  et  lit- 
 terarum  faventes,  koc  iniquo  fine  ducti  ipsum  apud  Romanam  Curiam 
 resignant  fratribus,  nepotibus  vel  cognatis,  quibus  praeter  consan- 
 guinitatis  titulum,  vix  plerumque  ulla  pietatis  aut  Doctrinae  merita 
 suffragantur. 
 
 Alterum  est  quod  plurimi  ejusdem  nationis  Clerici,  dum  in  Semi- 
 nariis  et  Collegiis  nostris  transmarinis  morantur,  neglectis  Sacrarum 
 litterarum  studiis  jure  potentum  nobilium  patrocinium  summo  conatu 
 
SPICILEGIUM  OSSORtENSE. 
 
 157 
 
 et  industria  quaerere  satagnnt,  quorum  commendatione  et  protectione 
 licet  omnino  inepti,  Bullas  et  Diplomata  subreptitie,  et  obreptitie  in 
 Curia  Romana  impetunt  ad  dignitates  in  Cathedralibus  et  Collegiatis 
 hujus  Regni  Ecclesiis  obtinendas,  falso  Curiae  suggerentes  parochias  et 
 curas  animarum  (olim,  seu  hie  vigente  fide  catholica)  bis  dignitatibus 
 fuisse  annexas  :  hi  quae  sua  sunt  quaerentes,  invitis  Episcopis  in 
 Animarum  Curas  sese  intrudunt,  semetipsos  et  non  gregem  pascentes. 
 Vae  Pastoribus  Israel  tueri  et  conservare  conantur.  Ex  hoc  duplicis 
 corruptionis  fonte  proh  dolor  !  non  sine  maximo  Religionis  discrimine 
 fidem  avitam  et  missionem  paulatim  corruere  omnino  necesse  est ;  hinc 
 Catholicorum  scandalum,  hinc  contemptus  Episcoporum,  hinc  ordinis 
 et  juridictionis  subversio  oriuntur  ;  qui  memores  quanta  afficiuntur 
 injuria  sacerdotes  illi,  qui  per  plures  annos,  in  missione  verbo  et 
 exemplo  strenue  laborarunt,  et  de  Ecclesia  Dei  benemeriti  sunt, 
 quibus  rejectis  et  postpositis  juniores  admodum  inexperti,  quando- 
 que  etiam  indocti  ad  Curam  Animarum  admittuntur,  qui  neque 
 fluctuantes  stabilire,  nec  infirmos  confirmare,  nec  haereticorum  schism- 
 ata  diluere,  detectaque  refellere  minime  valent. 
 
 His  ingruentibus  malis  occurrere  volens  Illmus.  et  Rmus.  Archie- 
 piscopus  Tuamensis,  adjunctis  Alladensis  et  Confertensis  Episcopis, 
 ad  Y.  S.  Litteras  suas  supplicatorias  et  quaeremoniales  expediverunt, 
 ad  quorum  supplicatione. 
 
 Decretum  S.  Y.  Die  31  mensis  Febr.  anno  1742  emanavit,  illisque 
 intimatum  fuit  per  epistolam  Emi  Cardinalis  Valenti  ad  Dictum 
 Archiepiscopum  : 
 
 Exemplar  Epistolae. 
 
 Quod  Clonferensis  et  Alladensis  Episcoporum  comprovincialium 
 junctis  nominibus  atque  officiis,  de  Beneficiis  Hibernis  postulavisti, 
 tarn  aequum  Pontifex  Maximus  esse  censet,  quod  aequissimum  atque 
 ipsum  more  majorum,  institutisque  Romanae  Curiae  probatur.  Man- 
 davit  itaque  Pontificiis  ministrig,  caveant  provideantque  in  posterum 
 diligenter  ne  beneficia,  dignitatesque  praesertim  Clericis  vestris 
 Romana  in  Curia  petentibus  conferantur,  nisi  probatis  a  vobis, 
 Litterarumque  vestrarum  testimoniis  in  hoc  publice  commendatis  : 
 vobis  interea  religiose  atque  strenue  in  vinea  Domini  laborantibus, 
 Apostolicam  Benedictionem  Pontifex  Maximus  ex  animo  et  pera- 
 manter  impertitur.  Ego  omnia  fausta  precor  a  Deo.  Romae  31 
 Novembris,  1742.  Dnis.  tuae  ad  officia  paratissimus.  Michaeli 
 Archiepo  Tuamen.  in  Hibernia  Tuamiae.  Sylvius  C.  Valenti. 
 
158 
 
 SPICILEGTUM  OSSORIENSE. 
 
 Non  obstante  supradicto  salutari  Decreto  D.  Joannes  Creagh  nos- 
 trae  Dioecesis  Sacerdos  Bullam  in  Bomana  Curia  subreptitie  et  obrep- 
 titie,  ut  credo,  obtinuit,  eo  in  fine,  ut  Parochiam  B.  Mariae  Yirginis,  quam 
 D°.  Decanatui  olim  (florente  scilicet  hie  fide  catbolica)  fuisse  annexam 
 falso  Curiae  suggessit,  possidere  valeat ;  Litteras  equidem  meas  com- 
 mendatitias  in  favorem  ipsius  dederam,  sed  illas  a  me  subdole  et 
 fraudalenter  obtinuit,  nam  frater  ejus  Bev.  D.  Petrus  Creagb  nunc 
 Illmus.  etc.  Accarensis  Episcopus,  tunc  vero  Decanus  Titularis  Dictae 
 Ecclesiae  Cathedralis  Limericensis  has  a  me  petiit  Litteras  in  favorem 
 fratris  sui  dicti  Joannis,  ad  effectum  dumtaxat,  ut  ipse  mihi  affirma- 
 bat,  consequendi  Beneficium  aliquod  simplex  in  Elandria.  Ego  votis 
 ejus  bona  fide  libenter  annueus,  litteras  meas  commendatitias  ad 
 hunc  finem  concessi.  Brevi  tamen  didici  ipsum  Petrum  tunc  ipso 
 tempore  nominatum  et  designatum  fuisse  ad  Episcopatum  Accarensem 
 in  partibus,  et  in  Coadjutorem  Waterfordiensem  et  Lismorensem  cum 
 jure  et  spe  successionis,  me  quidem  inscio,  et  nihil  desuper  suspi- 
 cante  ;  meis  interim  litteris  usus  est  contra  finem  et  intentum  earum, 
 illuso  etiam  praelaudato  Decreto  salutari  (ut  constat  ex  his  verbis  in 
 hoc  publice  commendatis)  ad  constituendum  fratrem  successorem  in 
 dicta  Parochia  B.  Mariae  Yirginis,  quam  ipse  Petrus  meo,  et  Praede- 
 cessoris  mei  consensu  occupabat,  quam  etiam  immediate  post  suam 
 promotionem  in  manibus  meis  resignare  debuisset,  ut  expresse  cautum 
 est  per  haec  verba  Extrav.  Execrab.  Joann,  etc.,  etc.,  quo  vero  deinceps 
 etc.  .  .  .  sine  mora  et  dispendio  in  ordinariorum  manibus 
 
 dimittere  prius  beneficium  debeant.  Illmus.  autem  Accarensis  dictam 
 Parochiam  clam  et  subdole  possidebat  usque  dum  Bullam  in  Curia 
 ad  constituendum  fratrem  suum  D.  Joannem  Decanum  ac  Successorem 
 in  Sae-  B.  M.  Virginis  Parochia  obtinuit :  aequum  mihi  proinde  videbatur 
 liujus  administrations  curam  et  deputationem  huic  tarn  artificioso  ac 
 ambitioso  juveni  denegare,  donee  quae  ei  objicienda  habeo  sedis 
 Apostolicae  judicio  subjicerem,  ac  plenius  desuper  de  Y.  B.  mente 
 mihi  constaret. 
 
 Mihi  videtur,  et  colligere  licet  ex  verbis  actenore  ipsiusmet  Bullae 
 Suramum  Pontificem  voluisse  Parochiam  B.  M.  Virginis  dicto 
 Joanni  concedere,  ex  suppositione  tantum,  quod  fuerit  Decanatui 
 Ecclesiae  Cathedralis  Limericencis  annexa,  non  vult  ergo  conferre 
 quia  non  est  ei  annexa,  sicut  quando  confert  Beneficia,  ut  Curiae 
 reservata  quae  reipsa  non  sunt  reservata  non  censentur  ullo  modo 
 conferri. 
 
SPICILEGIUM  0SS0RIEN8E. 
 
 159 
 
 2.  D.  D.  Joannes  Creagh  curiae  suggessit  hanc  Parochiam 
 B.  M.  Yirginis  antiquissimis  temporibus  (vigente  nempe  in  hac 
 Patria  fide  catholica)  dicto  Decanatui  fuisse  annexam,  quod  sane 
 falsum  est,  et  facile  probare  possumus,  nullam  unquam  talern 
 extitisse  unionem. 
 
 3.  Decanatus  Ecclesiae  Cathedralis  Limericensis  et  Parochia 
 B.  M.  Y.  ejusdem  civitatis  erant  semper  beneficia  incompatibilia 
 quippe  cum  sint  sub  eoclem  tecto,  et  in  eadem  Ecclesia  et  unus  nullo 
 modo  poterat  satisfacere  utrique  muneri,  nec  ulla  apparet  in  Bulla 
 dispensatio  ad  ilia  possidenda/^quod  quidem  suspicionem  parit 
 dictum  Joannem  Creagh  veritatem  celasse  vel  falsitatem  suggessisse 
 ac  proinde  praelaudatam  Bullam  sub  et  obreptitie  fuisse  obtentam. 
 
 4.  Quamquam  concedamus  (licet  sane  falsum  sit)  praedictam 
 Parochiam  antiquissimis  temporibus  (vigente  nempe  hie  fide  Catholica) 
 Decanatui  fuisse  annexam,  in  ista  quidem  falsa  suppositione,  penes 
 Decanum  remansisset  jus  perecipiendi  Decimas,  juris  tamen  Episcopi 
 foret  vicarium  perpetuum  instituere,  qui  curae  animarum  invigilaret 
 stola  piorumque  eleemosynis  et  oblationibus  se  sustentavit. 
 
 5.  Orator  pro  se,  et  in  suam  defensionem  exponit  et  queritur 
 praedictam  Parochiam  in  nullo  sensu  numeraii  potuisse  inter 
 consistorialia  Beneficia,  quia  nullo  modo,  stricte  loquendo  est  benefi- 
 cium,  siquidem  in  hac  Patria  a  ducentis  fere  annis  nullum  extabat 
 beneficium  ullius  certi  valoris,  sed  omnes  qui  hie  designantur  Parochi 
 meris  solumnodo  eleemosynis  ac  spontaneis  fidelium  oblationibus 
 sustentantur,  ac  proinde  tale  Beneficium  mere  nominale,  seu  verius 
 talis  administratura  mere  eleemosynaria,  non  videtur  vacasse  nec  fuisse 
 reservata  in  curia  per  promotionem  D.  Petri  Creagh  ultimi  ejus 
 possessoris  ad  Episcopatum  in  partibus  infidelium,  nullum  enim 
 videtur  extare  simile  Decretum,  aut  Bulla  specialiter  reservans  sedi 
 Apostolicae  ejusmodi  Beneficia  mere  nominalia,  seu  administraturas 
 eleemosynarias,  imo  nec  beneficia  illorum,  qui  ad  titulares  Episcopatus 
 in  partibus  promoventur,  ubi  etiam  beneficia  stricte  loquendo  praevie 
 ab  illis  essent  occupata  et  possessa :  cum  igitur  favores  sint 
 ampliandi,  summus  Pontifex  non  censendus  erat  dictam  administra- 
 turam  seu  vicariatam  reservare,  nec  Regulae  Cancellariae  hie  habent 
 locum  et  expresse  sit  contra  concordata. 
 
 Imo  Extrav.  Execrab.  Joann,  etc.,  etc.,  et  Extrav.  ad  Regimen 
 videntur  intelligi  de  veris  et  effectivis  Episcopatibus  et  beneficiis 
 realibus,  non  ve'ro  de  titularibus  in  partibus  infidelium,  et  vicariatibus 
 eleemosynariis,  quales  sunt  omnes  omnino  Parochiae  in  hac  Patria : 
 
160 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 vult  potius  suam  unicuique  Episcopo  conservare  jurisdictionem  et 
 nominationes  et  assignationes  ad  liujusmodi  panperes  Parochias 
 Personarum  idonearum  ordinariorum  localium  judicio,  et  experientiae 
 relinquere ;  imo  inconsultum  foret,  et  expediens,  ut  sancta  sedes 
 kujusmodi  eleemosynariis  et  nullius  momenti  provisionibus  se 
 immisceret  maxime  vero  in  his  Regionibus  lloma  remotissimis  ubi  tarn 
 difficilis  ad  S.  sedem  babetnr  recursus. 
 
 Denique  ex  quo  miserum  hoc  Regnnm  sub  diro  baereticornm 
 jugo  incidit,  praxis  et  universalis  consuetudo^Episcoporum  nostrorum 
 est,  nullos  nisi  probatae  virtu tis  et -experientiae  viros,  qui  in  missione 
 sacra  per  aliquot  annos  prius  laborarunt,  animarum  curis  praeficere: 
 bic  autem  juvenis,  qui  paucis  abbinc  diebus  e  seminario  suo  egressus 
 est,  et  nondum  per  mediam  partem  borae  in  vinea  Domini  operatus 
 fuit,  conatur  per  fraudes  et  versutias,  contra  dictam  laudabilem 
 Episcoporum  nostrorum  consuetudinem,  imo  et  contra  mentem  et 
 finem  praelaudati  decreti,  me  invito,  ac  despecta  mea  ad  S.  Sedem 
 appellatione  in  animarum  curam  per  fas  nefasque  sese  intrudere, 
 quali  et  quanta  injuria  bis  qui  in  vinea  senescunt,  et  adbuc  portant 
 pondus  diei  et  aestus  ;  inter  cives  etiam  discordias  promovere,  ac 
 divisiones  fovere  et  excitare  non  desinit,  meque  minis  terrere  ac 
 btibus  fatigare  proponit,  non  quidem  sine  magno  omnium  et  maxime 
 beteredoxorum  scandalo.  Hunc  proin de  Joannem  Creagh  nondum 
 satis  aetate  maturum,  in  tbeologia  morali,  et  quaestionibus  fidei  et 
 controversiarum  minus  versatum,  nullaque  experientia  edoctum 
 (maxime  in  bac  civitate  Limericensi,  ubi  omnes  fere  Catbolici 
 mercaturam  exercent,  redundatque  hereticis  ex  omni  sectarum  genere 
 difficiliores  casus  occurruut,  quaestionesque  proponuntur  subtiliores 
 et  intricatae  vix  solvendae  a  viris  adaequata  virtute  praeditis,  et  longa 
 experientia  in  missione  edoctis)  bunc,  inquam,  tam  levis  armaturae 
 militem  tanto  et  tam  gravi  ac  oneroso  muneri  omnino  imparem,  sine 
 evidentia  et  maximo  gregis  nobis  commissi  periculo  minime  praefi- 
 ciendum  esse  existimayi. 
 
 Haec  omnia  cum  summa  reverentia  ac  humilitate  ad  Y.  B.  pedes 
 submittit. 
 
 Robertus,  Limericensis  qui  supra. 
 
 Limerici  in  Hibernia  die  4  mensis  Aprilis  1746. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 161  ^ 
 
 XXX I Y. 
 
 Letter  of  the  Archbishop  of  Dublin  and  other  Bishops  to  the 
 S.  C.  of  Propaganda,  the  18th  of  May,  1748. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin). 
 
 Arcliiepiscopus  Dubliniensis,  necnon  Episcopi  Midensis,  et 
 Kilmorensis,  Nostro,  aliorumque  Hiberniae  Antistitum  nomine 
 exponimns,  emanasse  a  Sancta  Sede  Apostolica  Rescriptum  Die  7 
 Aprilis,  1742,  directum  ad  Excellentissimum  Nuntium  Bruxellensem, 
 et  obtentum  ad  Instantiam  BBmorum.  Episcoporum  Corcagiensis,  et 
 Kerriensis,  quo  limitatur  Facultas  ab  Episcopis  Hiberniae  a  tempore 
 immemorabili  possessa  promovendi  ad  Sacros  Ordines  subditos  suos, 
 adeo  ut  vi  Rescripti  praefati  non  possint  amplius  conferre  ordines  nisi 
 duodecim  Titulo  Missionis. 
 
 Non  sine  admiratione  intelleximus  factam  fuisse  in  Romana  Curia 
 similem  instantiam  a  viris  qui  statum  hujus  Regni  ignorare  non 
 potuerunt.  Et  dubitandum  nobis  videtur  an  ilia  Instantia  genuina 
 fuerit,  an  vero  spuria,  propter  rationes  sequentes. 
 
 1°.  Quia  Episcopi  Hiberniae  a  tempore  quo  Haeresis  in  hac  misera 
 regione  invaluit,  vix  et  ne  vix  quidem  SS.  Ordines  conferre  solebant, 
 aut  poterant  alio  Titulo  quam  Missionis,  cum  inter  miserias,  sub 
 quibus  gemunt,  neque  Beneficia  adsint,  neque  Patrimonia  in  nostra 
 Religione,  quibus  promoveri  possint  illi,  qui  vocantur. 
 
 2°.  Quia  si  Reseriptum  illud  in  Yigore  suo  maneat,  infra  paucos 
 Annos  non  habebunt  Sacerdotes,  quibus  Grrex  jam  inde  languens 
 pasci  valeat. 
 
 3°.  Quia  Rectores  Seminariorum  Hibernorum  in  Regnis  extraneis 
 Yigore  Indulti  Urbani  Papae  YIII.,  fel.  Rec.  Facultatem  babent  prae- 
 sentandi  Iuvenes  Hibernos  cuicunque  Episcopo  pro  Ordinibus 
 recipiendis  Titulo  Missionis  sine  Limitatione,  neque  censendum 
 est,  yelle  Sanctam  Sedem  Apostolicam,  ut  praefati  Rectores  simili 
 Facultate  gaudeant,  neque  eadem  tamen  potiantur  Praelati  Eccle- 
 siarum,  quibus  incumbit  providere  Sacerdotibus  in  Patriam  a  studio 
 reversis. 
 
 4°.  Quia  in  quibusdam  Ecclesiis  Catbedralibus  bujus  Regni 
 babentur  tantum  quindecim  circiter  Parocbiae,  in  aliis  yero  septua- 
 ginta ;  neque  rationabile  videtur,  ut  in  exigua  Ecclesia  possint 
 duodecim  promoveri  ad  Sacerdotium,  neque  plures  vero  in  majori,  ubi 
 
 M 
 
162 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 major  est  operariorum  necessitas,  praesertim  in  Dioecesi  Dubliniensi, 
 nbi  sexaginta  ad  minus  Sacerdotes  necessarii  sunt  pro  ipsa  metrepoli 
 praeter  eos,  qui  per  reliquas  Dioecesis  Partes  desiderantur. 
 
 Non  obstantibus  bisce  Eationibus  adeo  Claris,  observavimus 
 praefati  Eescripti  Tenorem,  et  obedivimus ;  sed  nunc  necessitate 
 permoti  supplicamus  pro  bono,  et  Salute  Ecclesiarum  Nobis  commis- 
 sarum,  ut  illud  revocetur,  et  in  posterum  annulletur,  etc.  In  quorum 
 fidem  liisce  subscripsimus  manibus  propriis  liac  die  18°  Maii,  1748. 
 
 Joannes,  Archpus.  Dubliniensis  et  Hib.  Primas. 
 
 Stephanus,  Midensis  Episcopis,  etc. 
 
 Laurentius,  Episcopus  Kilmorensis. 
 
 m 
 
 XXXV. 
 
 Letter  of  Dr.  M‘Donogh,  Bishop  of  Ivillaloe,  to  the  Archbishop 
 
 of  Dublin,  8th  June,  1748. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin). 
 
 Ennis,  June  8th,  1748. 
 
 My  Lord, 
 
 After  assuring  your  Grace  of  my  most  humble  respects,  1  must 
 beg  leave  to  send  you,  pursuant  to  the  request  of  our  poor  countrymen, 
 the  humble  petition  they  address  to  our  four  chiefs  and  to 
 their  colleagues,  as  to  their  masters  and  most  beloved  fathers, 
 imploring  their  protection  and  assistance  against  such  as  endeavour 
 to  dispossess  them  of  a  house  built  and  purchased  for  them  alone  by 
 the  piety,  zeal,  labour,  and  great  industry  of  several  charitable  and 
 great  men,  and'  in  particular,  of  late  years  by  Dr.  Farrelly,  our 
 worthy  countryman,  Principal  of  that  poor  College,  and  by  the 
 incomparable  Abbe  de  Yaubrun,  who  always  took  our  welfare  to  heart 
 as  much  as  any  of  ourselves,  which  thinking  to  depend  chiefly  on 
 preparing  for  us  good  workmen,  built  a  most  magnificent  house  and 
 cliapelle,  able  to  lodge  400  persons,  who  being  dispersed  up  and  down 
 the  town  before,  gathered  them  all  under  the  same  roof  with  all 
 necessary  conveniences,  providing  them  with  four  prefects,  one  for 
 each  province,  men  of  distinguished  merit,  virtue,  and  profound 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 163 
 
 learning,  who  have  always  kept  them  in  good  order,  and  a  most  regular 
 way  of  living,  suitable  to  their  calling,  brought  them  up  in  the 
 practice  and  exercise  of  virtue  and  piety,  in  a  constant  application  to 
 their  studies,  putting  them  continually  in  mind  of  their  obligations, 
 of  the  zeal  and  true  spirit  becoming  the  state  that  they  have 
 embraced,  so  that  it  is  become  a  fruitful  nursery  of  a  vast  number  of 
 excellent  workmen,  and  furnishes  us  with  more  subjects  spread  all 
 over  the  kingdom,  than  all  our  other  little  foundations  abroad  if  put 
 together.  There  is,  I  believe,  no  district  in  the  kingdom  where  there 
 are  so  few  members  of  the  house  than  in  yours,  at  least  in  the  city, 
 though  we  have  not  among  us  more  learned,  solid,  and  pious 
 ministers  than  they  are,  but  as  they  can  live  and  subsist  by  other 
 means  than  by  charity,  they  choose  to  settle  in  colleges  more  richly 
 endowed  in  Spain,  Portugal,  &c.,  rather  than  to  depend  upon  daily 
 retributions.  But  though  your  Grace  had  never  one  single  subject 
 from  that  only  refuge,  I  may  say,  .of  all  the  other  dioceses  of  the 
 nation,  I  am  sure  your  most  charitable  and  public  spirit  would  induce 
 you  to  obviate  and  prevent  so  general  a  calamity,  that  would  deprive 
 so  many  thousands  of  souls  of  all  spiritual  comfort.  As  to  this 
 province,  I  can  boldly  assert  that  we  have  not  one  workman  in  twenty 
 bred  elsewhere  but  in  that  poor  seminary.  It  is  the  same  in  the 
 northern  provinces.  Must  it  not  be  therefore  a  hellish  attempt  for 
 people  that  never  inteifd  to  come  to  help  us,  who  are  perfectly 
 strangers  to  our  situation,  having  lived  in  Paris  since  they  were  boys, 
 and  consequently  quite  unfit  to  serve  in  such  wild  and  miserable 
 countries,  where  none  hardly  remains  but  the  common  people,  who 
 can’t  speak  a  word  but  Irish,  who  feed  for  the  most  part  upon  oaten 
 bread  and  potatoes,  lying  on  straw  in  their  poor  thatched  huts  and 
 cottages.  How  can  gentlemen,  who  from  their  tender  youth  saw 
 nothing  but  the  colleges  and  streets  of  Paris,  forget  their  mother 
 language,  were  never  used  to  any  hardships  or  fatigues,  be  of  any 
 service  among  people  that  they  can  neither  instruct  nor  understand, 
 who  can  afford  them  but  the  aforesaid  miserable  entertainment  and 
 beds,  whom  they  must  visit  in  night  as  well  as  in  day  time,  through 
 hills,  mountains,  rivers,  &c.,  most  commonly  on  foot  from  one 
 extremity  of  their  walk  to  the  other,  distant  perhaps  seven  or  eight 
 miles.  All  this  our  own  honest  and  laborious  workmen  can  do, 
 having  been  inured  to  hardships  of  all  kind,  before  we  send  them  to 
 be  ordained  ,*  they  then  dispatch  their  studies  in  six  or  seven  years  in 
 
164 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 that  college  where  they  are  to  learn  and  preach  in  Irish  as  well  as  in 
 English.  Such  are  the  labourers  we  want.  How  can  we,  then,  in 
 honour  or  conscience,  suffer  that  they  should  he  destroyed  and 
 banished  by  a  parcel  of  young  students,  hacked  by  two  or  three  rash 
 and  inconsiderate  priests  of  our  own,  bred  during  their  youth  in  that 
 little  blind  college,  whereof  one  in  a  hundred  never  becomes  a  pastor 
 in  Ireland.  The  least  they  can  do,  since  they  are  of  no  service  at 
 home,  is  not  to  destroy  us  abroad  by  working  underhand  to  demolish 
 that  chief  refuge  and  nursery  we  have  abroad.  Had  they  not  entirely 
 forgot  their  duty  and  obedience  to  their  Bishops  at  home,  they  would 
 not  have  had  the  impudence  to  attempt  the  destruction  of  those  who 
 are  preparing  to  come  to  help  them.  They  all  implore  your  assistance 
 on  this  occasion,  and  so  does, 
 
 My  dear  Lord, 
 
 Your  most  humble  and  obedient  servant, 
 
 Patrick  M‘Donogh. 
 
 XXXYI. 
 
 Statement  presented  to  the  S.  C.  of  Propaganda  in  the  name 
 of  the  Irish  Bishops  regarding  some  supposed  abuses  in  the 
 Irish  Church. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin). 
 
 Anno  1754  Roma  Literae  venerunt  ad  singulos  quatuor  Archie- 
 piscopos  Hiberniae  ab  ejusdem  Protectore  Eminentissimo  Nerio 
 Cardinali  Corsino,  Tenoris  sequentis  : 
 
 Illme.  et  Rme.  Domine. 
 
 Cum  apud  S.  Apostolicam  sedem  munus  gerem  Protectoris 
 Missionum  Hiberniae  necesse  est  omnino  ut  a  Zelo  et  Yigilantia  tua 
 pro  fide  Catholica,  et  Ecclesiastica  Disciplina,  expostulem  sollicitus, 
 veri  sint  nec  ne  graves  quidam  abusus,  quos  in  Provinciam  tuam 
 irrepere  nunciatum  est  et  quorum  Indiculum  cum  hacce  ipsa  Epistola 
 accipies.  Si  ea  est  Temporum  Rerumque  Calamitas,  ut  his  Incom- 
 modis  vere  sint  apud  vos  obnoxiae  Res  Ecclesiasticae,  de  iisdem 
 quaeso,  et  si  quos  alios  deprehendisti  abusus,  de  his  quoque  certiorem 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 165 
 
 me  facere  ne  praetermittas.  Praeterea  quis  modus  habendus,  quaeve 
 Medicina  paranda  accepto  etiam,  si  placet  aut  opus  est,  coepiscoporum 
 tuorum  concilio,  indigites  velim.  Curandum  est  enim  impense,  ut 
 Ees  Ecclesiasticae  restituantur,  ne  tot  Vitiorum  Peste  semel  suscepta 
 totum  Hiberniae  Ecclesiae  Corpus  fatiscat  et  pereat.  Cura  igitur 
 diligenter,  et  me  commodis  tuis  nunquam  esse  defuturum  scias. 
 Gratia  Dei  cum  omnibus  vobis  vale. 
 
 Dominationis  tuae 
 
 Servus  ex  Corde 
 
 Nerius  Card8.  Corsinus. 
 
 Datum  Komae 
 
 Idibus  Decembris  1754. 
 
 Indiculus  Abusuum,  qni  in  Hiberniam  irrepsisse  dicuntur. 
 
 1.  Quosdam  Episcopos  in  suis  Dioecesibus  non  residere. 
 
 2.  Quosdam  Episcopos  Dioeceses  suas  nunquam  Visitare. 
 
 3.  Quosdam  Episcopos  reservare  sibi  plures  Paroecias,  et 
 interdum  etiam  regendas  suscipere  aliquas  Paroecias  extra  Fines  suae 
 Dioecesis  sitas. 
 
 4.  Quosdam  Episcopos,  et  quosdam  Parocbos  summo  jure  obla- 
 tiones  exigere  quas  dare  solent  Fideles  cum  Matrimonia  ineunt,  et 
 pro  Funeribus  suorum  ita  ut  sacramentis  priventur  eas  non  offerentes, 
 et  publice  etiam  ad  altare  anatbemate  percutiuntur.  Praeterea  eo 
 devenisse  banc  detestabilem  Licentiam,  ut  exigatur  pecunia  etiam 
 pro  administratione  sacramentorum  paenitentiae  et  Eucbaristiae. 
 
 5.  Quosdam  Episcopos  exigere  julios  yiginti  quinque  pro  qua- 
 cunque  dispensatione,  et  sic  magnam  plane  summam  conficere  ob 
 dispensationes  praesertim  denunciationum  ad  matrimonium  contra- 
 bendum. 
 
 6.  Quosdam  Episcopos  exigere  etiam  certam  quandam  pecuniam 
 pro  dispensationibus  ad  contrabenda  matrimonia  inter  gradus  jure 
 canonico  probibitos. 
 
 7.  Quosdam  Episcopos  pro  Sanctorum  oleorum  distributione  a 
 singulis  Parocbis  exigere  quotannis  sex  aut  septem  aureorum  summam. 
 
 8.  Quosdam  Episcopos,  quod  spectat  ad  collationem  beneficiorum, 
 nullam  babere  rationem  mensium,  qui  reservati  sunt  sanctae  sedi 
 Apostolicae  ;  et  Bulbs  ab  urbe  missis  executionem  denegare. 
 
 9.  Inter  eos,  qui  regularibus  praesunt,  quosdam  esse  adigentes 
 
> 
 
 166 
 
 SPICILEG1UM  OSSORIENSE. 
 
 sibi  subditos  saecerdotes  ad  annua  quaedam  veluti  tributa  sibi 
 pendenda,  unde  fit,  ut  regulares  late  per  Hiberniae  Regnum 
 dispersi  nihil  intentatum  relinquant  contra  fas  et  aequum  nt  sibi 
 lucrum  parent  ad  explendam  praesidum  suorum  avaritiam. 
 
 10.  Quosdam  regulares  clandestina  matrimonia  promovere,  et  illis 
 assistere  quamvis  Parochi  non  sint,  et  nullam  aliam  habeant 
 facultatem. 
 
 11.  Non  liquere,  an  a  regularibus  ecclesiastica  munia  semper  ex- 
 erceantur  #x  episcoporum  authoritate,  cum  pro  libito  per  Hiberniam 
 totam  vagari  videantur,  ubique  locornm  eadem  ecclesiastica  munia 
 exercentes. 
 
 12.  Illis,  qui  regularem  vitam  amplectuntur,  novitiatus  annos  in 
 Hibernia  consumere  concedi,  et  id  plurimum  obesse  disciplinae  cnm 
 fieri  neutiquam  possit,  ut  perfecta  vivendi  Methodus  addiscatnr,  nbi 
 non  snppetunt  perfecte  vivendi  exempla  :  Et  quoniam  recens  editum 
 est  Decretum  a  S.  Congregatione  de  Propaganda  fide  contra  liunc 
 abusum,  oportet  omnino  intelligere,  an  regulares  huic  decreto  obediant, 
 et  an  illud  sit  temporum  et  rerum  statui  accommodatum. 
 
 Vincliciae  quarundum  Consuetudinum  Ecclesiae  Hibernicae. 
 
 Ab  Episcopo  Cloynensi,  et  Rossensi  (Domino  Joanne  O’Brien). 
 
 Cum  aliorum  Proesulum  approbatione  digestae  atque  eminentis- 
 simo  et  Rmo .  Domino  Cardinali  Corsino  ejusdem  ecclesiae  protectori 
 dicatae. 
 
 Contra  anonymos  quosdam  delatores,  patrias  consuetudines  in 
 malignum  sensum  detorquentes,  et  clerum  Hibernicum  apud  prae- 
 fatum  Eminentissimum  Dominum  infen sissime  calumniantes. 
 
 Ad  Eminentissimum  et  Revermum  Dnum  Dominum  Cardinalem 
 Corsinum. 
 
 Eminentissime  ac  Reverendissime  Domine,  gravissimorum  quor- 
 undam  abusuum,  ab  invidioso  aliquo  delatore  confictorum  atque  in 
 -  Hiberniae  Missionem  irrepsisse,  seu  potius  Hierarchiam  nostram  jam 
 coinquinasse  dictorum  indiculum,  ab  Eminentia  vestra  ad  Archiprae- 
 sules  hujusce  Regni  nuper  transmissum,  baud  sine  stupore  vidimus, 
 justaque  cum  indignatione  calumniae  perlegimnus.  Id  tamen  nobis 
 indignissima  criminatione  impetitis  et  laceratis,  ipsiusque  delatoris 
 ausum  simul  et  arrogantiam  mirantibus  solamen  aliquod  praebet  et 
 affert,  quod  Eminentia  vestra  de  ejusdem  delatoris  veracitate  dubitare 
 videatur  ;  dum  veram  et  strictam  rerum  nostrarum  notitiam  ab  illis 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 167 
 
 ipsis  expetit  et  expectat  qui  strictissimam  suae  villicationis  rationem 
 tremendo  judici  se  cito  reddituros  sciunt.  Justa  equidem,  nobisque 
 juste  debita,  sicut  et  ipso  Eminentissimo  Domino  digna  erat  hujus- 
 modi  dijudicatio,  Nobis  etenim,  caeterisque  confratribus  nostris 
 prae  aliis  omnibus,  lugendum  fuisset  et  plorandum,  atque  ad  sedem 
 Apostolicam  pro  opportuno  auxilio  et  remedio,  ante  alios  quoslibet 
 speculatores,  alienos  praesertim  curatores,  clamandum,  si  ecclesiam 
 nostram  Hibernicam,  in  qua  spiritus  sanctus  posuit  nos  Episcopos  et 
 Pastores  in  quovis  alio  corruendi  vel  fatiscendi  Periculo  vidissemus 
 quam  eo  quod  ex  parte  adversariorum  fidei  perpetuo  nobis  timendum 
 est.  Absit  enim  a  nobis  et  a  Diebus  nostris,  ut  depositum  fidei 
 Morumque  Christianorum,  quod  antecessores  nostri  per  tot  tantasque 
 calamitates  et  tempestuosa  saecula,  a  beatissimi  Patritii  Temporibus 
 ad  nostra  usque  integrum  et  intemeratum  servaverunt,  nobisque  in 
 eadem  Integritate  custodiendum  tradiderunt,  in  manibus  nostris, 
 deficiat  tandem  vel  deperiat.  Ab  ejusmodi  sane  naufragio,  tempes- 
 tatibus  quantumvis  jactatos,  Deo  protegente,  nos  liactenus  servari 
 speramus,  Immo,  in  Domino  gaudemus  et  gloriamur,  Mores  Christi- 
 anos  et  Disciplinam  Ecclesiasticam,  novas  in  Diebus  nostris  vires, 
 novumque  nitorem  resumpsisse,  potius  quam  de  pristino  suo  vigore 
 quidquam  deperdidisse.  Vera  igitur  Missionis  nostrao  a  nobismet- 
 ipsis  accepta  relatione,  auditaque  simul  simplici  nostrarum  consue- 
 tudinum  explicatione,  eminentia  vestra  intelliget  perspicietque,  alios 
 rerum  nostrarum  relatores  diffamantes,  suum  potius  privatum  finem 
 in  confingendis  suis  relationibus  respexisse  quam  publico  Missionis 
 Hiberniae  bono  consulere  aut  animarum  Lucro  prospicere  in  tanto 
 molimine  sibi  proposuisse.  Ad  singula  igitur  suppositorum  abusuum 
 capita  in  simplicitate  cordis  sic  respondemus. 
 
 Indiculus  Abusuum,  Ac. 
 
 1°.  Quosdam  Episcopos  in  suis  Dioecesibus  non  residere. 
 
 2°.  Quosdam  Episcopos  Dioceses  suas  nunquam  visitare. 
 
 3°.  Quosdam  Episcopos  reservare  sibi  plures  Parochias  etiam  extra 
 fines  suae  Dioeceseos  sitas. 
 
 Ad  hac  tria  gravissima  suppositorum  abusuum  capita  (cum 
 horrendum  fuisset  eadem  omnibus  generatim,  vel  etiam  de  quovis  in 
 particulari  cum  justae  accusationis  fundamento,  posse  intelligi)  id 
 unicum  in  communi  hoc  Instrumento  Nobis  respondendum  esse 
 existimavimus,  quod  scilicet,  si  quis  inter  nos  de  gravissimis  liisce 
 
168 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 abusibus,  yel  de  qnolibet  eorum,  directe  et  nominatim  fuerit  insimu- 
 latus,  idem  pro  semetipso,  ea  qua  par  est  diligentia,  apud  sedem 
 Apostolicam,  pro  necessario  suo  Munere  respondebit.  Ad  ea  interim 
 properamus,  quae  de  omnibus  indiscriminatim  seu  de  unoquoque 
 nostrum,  aequo  jure  aequave  injuria,  intelligi  possint.  In  ipso  vero 
 karumce  vindiciarum  Limine  Eminentissimos  Patres  enixe  rogamus 
 oportet,  ut  suae  attentionis  aciem  paulisper  dirigere  non  dedignentur 
 in  unicum  id,  quod  in  Rebus  nostris  baud  minus  Cardinale  est  quam 
 statutum  (prok  Dolor  !)  et  certum  :  Praelatos  nempe  et  Parockos 
 nostros  a  centum  annis  et  amplius,  decimis,  praediis,  seu  fundis,  et 
 Beneficiis  quibuscunque  Ecclesiasticis  a  Protestantibus  spoliatos, 
 nullis  ab  illo  Tempore  Redditibus  fixis,  certisve  emolumentis  perfrui, 
 sed  solis  Fidelium  oblationibus  fortuitis  et  voluntariis  yictitare  de 
 die  in  diem.  Et  praeterea  cum  Leges  Regni  municipales  et  coercivae 
 jura  nostra  non  solum  non  tueantur,  sed  nee  agnoscant  quidem 
 kujusmodi  oblationum  consuetudinem,  quantumvis  diuturnam  et 
 antiquam,  in  Legem  pro  nobis  efficacem  yel  effectiyam  neutiquam 
 transire,  licet  in  ejusmodi  oblationibus  unice  et  absolute  consistat 
 sustentatio  ilia  quotidiana  et  necessavia  quae  quotidie  laborantibus 
 in  yinea  Domini  ipsa  Lege  diyina  debetur.  Adeo  ut  oblationes 
 populi  nostri,  nobis  licet  pro  sua  Facultate  benignissimi  quidem  et 
 grati,  non  ideo  minus  liberae  sint  quia  consuetudine  etiam  diuturna 
 sunt  stabilitae,  nec  ideo  minus  fortuitae  et  incertae  quod  clero  quo¬ 
 tidie  laboranti,  et  aliis  quibuscunque  Redditibus  destituto,  pro 
 quotidiana  sustentatione  tarn  necessariae  sint.  Hisce  veritatibus  ab 
 Eminentissimis  Patribus  praenotatis,  et  perpensis,  sequentes  consue- 
 tudinum  nostrarum  vindicias,  ex  sola  earundem  explicatione  deductas, 
 ipsis  baud  improbandas  esse  confidimus,  cum  nostras  kujusmodi 
 consuetudines,  tarn  in  absoluta  cleri  necessitate  quam  in  libera  populi 
 pietate  fundatas  esse  intellexerint. 
 
 2°.  Ad  quartum  igitur  praetensorum  abusuum  caput  de  eo  scilicet, 
 quod  quidara  Episcopi  et  quidam  Parocki  summopere  exigant  obla¬ 
 tiones  pro  Matrimoniis  et  Funeribus  a  Populo  nostro  fieri  solitas,  ita 
 ut  Sacramentis  priyentur  et  anatkemate  percutiantur  eas  non  offer- 
 entes ;  et  quod  exigatur  pariter  pecunia  pro  administratione  Sacra- 
 mentorum  Poenitentiae  et  Euckaristae.  Ad  totum  koc  membratim 
 respondendum  duximus,  ut  sic  calumniarum,  et  malae  fidei  congeriem 
 aggredientes  totam  tandem  aliquando  conteramus.  Id  autem  sola 
 simplici  consuetudinis,  rerumque  apud  nos  status  explicatione,  facili 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 169 
 
 quidem  negotio  perficitur.  Primo  igitur  de  jure  Parocborum  nos- 
 trorum  in  stipendia  matrimonialia,  aeqne  ac  in  pie  legatas  Retribu- 
 tiones  Missarum,  ab  ipsis  pro  defnnctis  celebratarum  disserere  opus 
 non  estj  cum  in  ejusmodi  Retributionibus  et  stipendiis,  pia  consuetu- 
 dine  stabilitis,  apud  nos  praecipue  consistat  sustentatio  ilia  temporalis, 
 quae  ipso  etiam  jure  divino  a  Grege  Pastori  debetur.  Quod  autem 
 ejusmodi  Retributiones  aut  stipendia  ita  summo  jure  exigantur  ut  ea 
 non  offerentes  Sacramentis  priventur  vel  anatbemate  percutiantur  id 
 quidem  nec  in  spiritu  cbaritatis  et  bonae  fidei,  nec  ex  veritatis  Zelo  a 
 Delatore  asscrtum  esse  ex  eo  liquet,  quod  licet  alii  in  Populo  nostro 
 aliis  sint  tardiores  in  offerendis  hujusmodi  Retributionibus,  et 
 stipendiis,  nemo  tamen  apud  nos  vere  pius  et  Catbolicus  ejusmodi 
 retribuere  subsidia  absolute  detrectet,  nisi  etiam  vere  sit  indigens  et 
 inops.  Quoad  indigentes  autem,  quis  crediderit  Episcopos  aut 
 Paroclios  ad  impossibilia  velle  adigere  ejusmodi  Misellos,  sive  quovis 
 anathemate  sive  Privatione  Sacramentorum  ? 
 
 3°.  Quod  spectat  ad  praetensam  eorundem  Episcoporum  et  Paro- 
 chorum  exactionem  pecuniariam,  etiam  pro  Administratione  Sacramen¬ 
 torum  Paenitentiae  et  Eucbaristiae  istud  pariter  commentum  prae 
 caeteris  maxime  nobis  iniuriosum  in  eadem  officina  calumniarum,  et 
 malae  fidei  fabricatum  fuisse  constabit  ex  simplici  Explicatione  et 
 Notione  Consuetudims  quae  universe  apud  nos  (ex  mera  proli  Dolor  ! 
 necessitate)  invaluit  a  Tempore  quo  Episcopi  et  Parocbi  nostri 
 praediis,  Decimis  et  Beneficiis  quibuscunque  Ecclesiasticis  spoliati 
 sunt  a  novae  Religionis  Ministris  Parlamentariis.  Juxta  hanc 
 consuetudinem  a  Nationali  Concilio  Kilkenniensi,  in  illis  Temporibus 
 habito  primitus  introductam,  et  stabiiitam,  unusquisque  Paterfamilias 
 Catbolicus  Facultatem  babens  semiscbellinum  Anglicanum  et  quan- 
 doque  Schellinum  integrum,  prout  Media  suppetant,  circa  Nativitatem 
 Domini,  et  in  Tempore  Pascbali.  proprio  suo  Parocbo,  pro  supplenda 
 necessaria  sustentatione,  largitur  et  offert.  Haec  autem  contributio 
 licet  ex  Lege  Synodali  et  consultudine  stricte  sit  debita  Pastoribus 
 pro  ejusmodi  sustentatione  cum  tamen  ex  pia  et  devota  Fidelium 
 Dispositione  liberrime  procedat,  libera  igitur  offerentium  consuetudine 
 dispohitum  et  stabilitum  est  ut  ejusmodi  contributionem  super  altare 
 deponant  post  Missam  in  qua  Sacra  Eucharistia  reficiuntur,  circa 
 praedicta  Tempora  Nativitatis  et  Pascbatis  Domini. 
 
 4°.  Ex  bac  simplici  et  verissima  nostrae  consuetudinis  Notione 
 judicabit  Eminentissimus  Dominus  protector,  judicabunt  et  caeteri 
 
170 
 
 SPICILEGIUM  OSSOPJENSE. 
 
 Sacrae  Congregationis  Eminentissimi  Patres,  an  quavis,  vel  minima, 
 Simoniaci  abusus  Labe  inquinata  sitejusmodi  consuetudo  anque  sine 
 gravissima  Calumnia  a  Delatore  dici  potuerit  Episcopos  ant 
 Parochos  nostros  pecuniam  exigere  pro  administratione  praedictornm 
 Sacramentorum.  Pnblica  enim  Notorietate  constat  nullum  in  ejusmodi 
 administratione  praecedere  Pactum,  nihil  omnino  ante  illam  adminis- 
 trationem  aut  exigi  aut  etiam  peti  et  contributionem  pecuniarum  de 
 qua  agitur  non  nisi  peracta  ilia  administratione,  libere  quidem  et 
 devote  offerri  a  Fidelibus,  quorum  plurimi  etiam  Facultatem  habentes 
 annis  integris  earn  afferre  negligunt.  Nostram  itaque  hanc  consue- 
 tudinem  aut  improbari,  aut  ullo  modo  perstringi,  non  supponimus, 
 ab  illis  Sacrae  Congregationis  de  Propaganda  Fide  Decretis  Annorum 
 1743  et  1750,  in  quibus  Confessariis  cautum  est,  ne  dum  in 
 Tribunali  Poenitentiae  sedent,  Eleemosynas  accipiant  a  Poenitentibus. 
 Ejusmodi  namque  abusum  de  quo  nos  nihil  quidem  novimus,  a  nostra 
 liac  consuetudine  toto  Coelo  aberrare  manifestum  est.  Porro 
 Criminatoris  Injustitiam  quis  hie  satis  mirari  potest,  dum  nos  et 
 Parochos  nostros,  de  necessariae  Sustentationis  Exactione  rigorosa 
 insimulat?  Quanquam  enim  ipsi  concedamus  nonnullos  sparsim 
 apud  nos  reperiri  Parochos,  qui  dura  sua  conditione  acerbati,  paulo 
 asperius  cum  iis  expostulent  qui  in  solvendis  Stipendiis  Matrimonia- 
 libus  aeque  ac  Missarum  Retributionibus  pie  legatis,  vel  etiam  in 
 offerendis  subsidiis  charitativis,  in  Nativitate  et  Paschate  retribui 
 solitis,  pro  sua  Facultate  tardiores  sint  vel  negligentiores  (quos  tamen 
 sive  anathemate,  sive  Privatione  Sacramentorum  punire  non  auderent) 
 dato  inquam  nonnullos  hujusmodi  Indolis  Parochos  apud  nos  fortuito 
 posse  reperiri,  an  ideo  a  delatore  generalis  inurenda  Nobis  est  gra- 
 vissimi  abusus  Nota,  dum  in  Catholicis  etiam  Regularibus  non  solum 
 pia  Defunctorum  Legata,  et  Obitualium  Missarum  Retributiones,  sed 
 et  jura  omnia  Mortuaria  et  Matrimonialia  summo  quandoque  Rigore, 
 summaque  cum  Libertate  exiguntur  a  Pastoribus,  qui  amplissimis 
 Ecclesiarum  Redditibus  certis  et  fixis  aliunde  sustentantur  et 
 ditan  tur. 
 
 5°.  Audita  pariter  vera  et  simplici  alterius  a  majoribus  nostrae 
 probatae  consuetudinis  Explicatione  (illius  scilicet  quae  spectat  ad 
 Dispensationes  Matrimoniales)  futurum  confidimus,  ut  ea  etiam, 
 Judicibus  Eminentissimis  Patribus,  non  solum  ob  omni  abusu 
 Simoniaco  immunis  sed  et  in  se  laudabilis  inveniatur.  De  ista  igitur 
 oensuetudine  observandum  est,  antecessores  nostros  ab  antiquis 
 
SPICILEGIUM  OSSOMENSE. 
 
 171 
 
 Temporibus,  etiam  a  felicioribus  illis  Saeculis,  in  quibus  ante 
 usnrpationem  acatbolicorum,  nnusquisque  antistitum  nostrornm 
 suis  redditibns  et  Latifnndiis  fruebatur,  Nobis  Exemplum,  et  con- 
 snetudinem  reliquisse,  occasione  Dispensationum  Matrimonialium 
 (ob  causas  quidem  Canonicas,  quod  hie  notandum  est),  concessarum 
 accipiendi  modicas  oblationes,  pie  quidem  et  devote  factas  ab  obtin- 
 entibus  qui  probe  sciunt  easdem  a  Nobis  etiam  in  pios  Usus  data 
 occasione  esse  erogandas.  Antecessores  autem  nostros  etiam  dum 
 amplissimis  Catkedralium  Redditibus  fruerentur,  hujusmodi  consue- 
 tudinem  probavisse  et  retinuisse  ex  eo  liquet  quod  Praelati  Protes- 
 tantes  qui  jura  et  consuetudines  Sedium  Episcopalium  cum  ipsis 
 sedibus  usurparunt,  banc  ipsam  consuetudinem  ad  hodiernum  usque 
 Diem  retinent;  cum  eo  tamen  Discrimine,  quod  hi  summo  jure,  et 
 quasi  legali  Taxatione  id  exigant  quod  Majores  nostri  non  nisi  per 
 modum  liberae  piaeque  Oblationis  accipiebant.  Nos  quidem  hodie 
 modicum  id,  quod  occasione  hujusmodi  Dispensationum  ab  eas 
 obtinentibus  pie  offertur,  simili  etiam  cum  Intention e  accipimus 
 (canonicis  tamen  Dispensationum  Causis  aliunde  liabitis)  idemque  in 
 Usus  non  solum  pios,  sed  et  summe  necessarios,  Gloriam  scilicet  Dei, 
 et  animarum  Lucrum  respicientes,  erogamus,  et  convertimus  quod 
 publica  etiam  Evidentia  constantissimum  est.  Nostram  igitur  banc 
 consuetudinem  nostraque  agendi  Motiva  ob  easdem,  aut  similes 
 Rationes  probanda  esse  existimavimus,  quibus  merito  probatur  et 
 laudatur  Sanctissimi  Domini  Nostri  Papae  et  sanctae  sedis  Apos- 
 tolicae  piissima  ilia  Praxis  Dispensationes  quorundam  Impedi- 
 mentorum  Matrimonialium  concedendi  propter illamcausam  canonicam 
 quae  juxta  stilum  curiae  per  ilia  verba  ;  Ex  certis  rationalibus  causis, 
 exprimitur,  et  piis  Usibus  destinandi  Eleemosynas,  quae  occasione 
 ejusmodi  Dispensationum  offeruntur.  Quis  autem  Usus  magis  pius 
 quidve  Gloriam  Dei  et  Animarum  Lucrum  magis  directe  respiciat,  • 
 vel  efficacius  promoveat,  quam  orphanos  aliosque  Parvulos,  proximo 
 in  Periculo  seductionis  ad  Scholas  Protestantium  quotidie  constitutos, 
 ex  mortiferis  ejusmodi  angustiis  eripere,  et  liberare,  mediantibus 
 annuis  quibusdam  subsidiis,  modicis  quidem  sed  tamen  quodammodo 
 sufficientibus  ad  victum  et  vestitum  nonnullis  ex  ejusmodi  Parvulis 
 aliquando  comparandum  ?  Proprios  hujusmodi  Pensionarios  ex  Mortis 
 Faucibus  ereptos,  unusquisque  nostrum  numerare  et  indicare  potest. 
 Quid  pariter  ad  promovendam  Dei  Gloriam  potentius  conducit  et 
 confert  quam  viduarum  Puellarumque  ob  extremam  Inopiam  in  Fide 
 
172 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 ant  Moribus  periclitantium  (quorum  uos  plurimas  quotidie  in 
 respectivis  nostrisDistrictibus  comperimus)  immediatisNecessitatibus 
 providere?  Quid  denique  Nobismetipsis  in  nuda,  ut  ita  loquar, 
 Dignitate  constitutis  majorem  afferre  potest  Consolationem  quam 
 aliquibus  saltern  ex  egenis  et  miseris  ad  nos  quotidie  clamantibus, 
 vel  gementibus,  ex  piis  kujusmodi  oblationibus  posse  succurrere  ? 
 
 6°.  Quantum  ad  abusum  nobis  imputatum  circa  dispensationes 
 denunciationum  Matrimonialium,  observandum  est,  in  hoc  infelici 
 Regno.  Nos  saepissime  ad  duram  adigi  necessitatem  dispensandi  in 
 ejusmodi  denunciationibus  sine  causis  rigorose  canonicis,  saltern  nisi 
 ipsa  necessitas  inter  kujusmodi  causas  computanda  sit.  Hie  enim, 
 quoties  contrakentes  nobilitatem  aliquam,  caducam  licet  etobscuram, 
 sibi  arrogant,  vel  fingunt ;  vel  quoties  conditionis  paulo  ditioris  sunt 
 et  konestae ;  vel  cum  rudioris  sint  Indolis,  et  impatientis  Ingenii ; 
 vel  denique  quoties  juniores  sunt,  leves,  aut  incontinentes  :  Omnes 
 inquam  kujusmodi  contrakentes  illico  convolabunt  ad  matrimoniorum 
 clandestinorum  Ministros  excommunicatos,  sive  sacerdotes  saeculares 
 sint,  sive  Monacki  vagabundi,  et  quandoque  etiam  ad  Ministros  Pro- 
 testantes,  si  minimam  ex  Parte  Parochorum  experiantur  contradic- 
 tionem  minimamve  ob  faciendas  Henunciutiones  Moram  patiantur. 
 Quoties  igitur  Parocki  de  kujusmodi  dispositione,  et  proposito  con- 
 trakentium  Nos  monent  praecaventque,  Fidem  interea  Nobis  facientes 
 de  eorum  Immunitate  ab  Impedimentis,  toties  quidem,  pro  evitando 
 majori  malo,  denunciationes  relaxandas  esse  judicamus.  A  talibus 
 vero  durae  Cervicis  et  perversi  Ingenii  Hominibus,  modicam 
 Oblationem  quasi  expiatoriam  accipimus  quae  per  modum  mulctae 
 in  Poenam  Pertinaciae  accipitur  in  Usum  Parvulorum  periclitantium 
 aliorumve  Miserorum,  illico,  vel  data  opportunitate,  convertenda. 
 Hie  etiam  advertendum  duximus  similem  omnino'  in  Gradibus  pro- 
 liibitis  dispensandi  necessitatem,  paremque  pertinaciae  mulcta 
 puniendae  Causam,  contra  disciplinae  perfectionem,  apud  nos  semper 
 necessario  militaturam,  quamdiu  auspicantibus  Fidei  adversariis,  qui 
 graduum  impedimenta  non  agnoscunt  matrimonia  clandestina  coram 
 praedictis  ministris  inter  consanguineos  et  affines  impune  contraki 
 poterunt ;  immo  et  Ecclesiae  Legibus,  nobisque  invitis  a  Regni 
 Magistratibus  tanquam  valida  kabebuntur  et  protegentur.  Hanc 
 igitur  utramque  consuetudinem,  quae .  abusui  et  crimini  nobis  a 
 delatore  vertitur,  eminentissimorum  patrum  judicio  summa  cum 
 fiducia  referimus.  Quidquid  enim  disciplinae  Ecclesiasticae  per- 
 
SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 173 
 
 fectioni  minus  consonum  in  istius  consuetudinis  praxi  fortuito 
 sentiant  vel  judicent  eminentissimi  patres,  ipsam  tamen  consuetu- 
 dinem  in  absoluta  rerum  nostrarum  necessitate  fundatam,  divinamque 
 gloriam  et  proximi  charitatem  simul  promoventem  illis  haud  impro- 
 bandam  esse  confidimus.  Nec  equidem  clarum  nobis  bactenus  est 
 aut  persuasum,  eosdem  eminentissimos  patres  consuetudinis  sic 
 intellectae  praxim  aut  usum  velle  nobis  inhibere,  dum  decretis  jam 
 memoratis  hujusce  Regni  Episcopos  monent,  ne  cum  denunciationibus 
 dispensantes  quidquam  interea  a  contrahentibus  accipiant.  Quidquid 
 enim  ab  illis  ista  in  occasione  offertur,  nos  quidem  proprie  1  oquendo, 
 non  accipimus ;  nec  certe  tarn  nobis  ipsis  datur  quam  in  usum 
 pauperum,  et  periclitantium  ab  offerentibus  pie  erogatur.  Quod  si 
 nostra  hac  in  re  fiducia  et  bona  fide  non  obstantibus  Sanctissimo 
 Domino  nostro  et  eminentissimis  patribus  visum  et  judicatum  fuerit 
 hujusmodi  consuetudines  tanquam  pravas  et  abusivas  apud  nos 
 penitus  esse  abrogandas,  in  illo  quidem  casu,  a  pietate  et  liberalitate 
 sanctae  sedis  Apostolicae  cum  fiducia  expectabimus,  ut  necessaria 
 nobis  media  suppleat  ad  occurrendum  periculo  parvulis  nostris  quo- 
 tidie  advenienti  ex  scholis  acatholicorum,  ad  subveniendum  immediatis 
 necessitatibus  viduarum  puellarumque  in  fide  aut  moribus  ex  mera 
 inopia  periclitantium  et  denique  ad  compescendum  clamorem  ilium 
 quotidianum  pauperum,  qui  a  dignitate  nostra  miseriae  suae  levamen 
 expectant. 
 
 7°.  Etenim  ut  ad  quintum  praetensorum  abusuum  caput  regre- 
 diamur,  paucisque  perstringamus  audacissimam  illam  delatoris 
 criminationem  qua  quosdam  ex  nostris  episcopis  insimulat,  quasi 
 solitos  summam  sex  vel  septem  aureorum  a  singulis  suis  parochis  pro 
 sanctorum  oleorum  distributione  quotannis  exigere :  Etenim  inquam 
 cum  ex  notorietate  publica,  et  universali  certissime  liqueat,  Episcopos 
 nostros  vix  septimam  illius  summae  partem  a  singulis  suis  parochis 
 quotannis  accipere  ex  illo  solo  modico  nimis  subsidio  nihil  omnino 
 poterunt  erogare  in  Levamen  quorumcunque  pauperum  :  siquidem 
 propriae  paupertati  decenter  sublevandae  nec  sola  sufiiciet  ejusmodi 
 contributio,  nec  etiam  in  duplo  suffecisset.  Criminatoris  malam  fidem 
 in  praecedentibus  omnibus  mirati  sumus.  Hie  vero  miranda  nobis 
 occurrit  et  temeritas  ejus,  et  imprudentia.  Quotquot  enim  in  tota 
 nostra  Provincia,  immo  in  toto,  ut  speramus  Regno  inveniuntur 
 parochi,  tot  adversus  delatorem  testes  habemus  hujusce  veritatis 
 singulos  scilicet  Episcopos  a  singulis  suis  parochis  haud  majorem 
 
174 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 summam  quotannis  accipere  qnam  nnins  aurei  Anglicani,  quam 
 Guineam  vocant ;  cujus  etiaaa  liaud  plus  quam  mediam  partem,  et 
 quaudoque  minus,  subindeque  nibil  a  pluribus  Parocbis  recipere 
 solent.  Hujusmodi  vero  subsidium  non  quidem  pro  distributions 
 sanctorum  oleorum,  ut  inepte  insinuatum  est,  sed  in  benevolam  et 
 necessariam  Episcoporum  Sustentationem,  a  Parocbis  alacri  cum 
 voluntate  retribuitur  et  offertur,  juxta  statuta  supracitati  Concilii 
 Kilkenniensis.  Infensissimi  itaque  Delatoris  commentitias  apage 
 Criminationes  et  Ineptias  in  Episcopos  et  Parocbos  innocentes  dura 
 sua  conditione  jam  satis  desolatos,  et  afflictos. 
 
 8°.  Quoad  illorum,  qui  Regularibus  praesunt,  suppositam  Tribu- 
 torum  Exactionem  a  sibi  subditis,  Nos  equidem  de  ejusmodi 
 Tributis  nibil  aliud  audivimus,  quam  quod  Provinciales  in  suae  visi- 
 tationis  Cursu  a  singulis  Conventibus,  quibus  Media  suppetant, 
 singulas  Guineas  accipere  soleant  pro  necessariis  Itinerum  Sumptibus. 
 Quod  ad  Novitios  attinet,  nullum  quidem  in  nostris  Dioecesibus 
 admissum  esse  audivimus  ex  quo  ea  de  re  editum  est  Sacrae  Congre¬ 
 gations  Decretum.  Nec  est  cur  dubitemus,  quin  omnes  ubique 
 Regularium  nostrorum  Superiores  Decretum  illud,  tanquam  supremi 
 et  sapientissimi  Tribunalis  Praescriptum  venerentur,  idemque  fide- 
 liter,  ut  par  est,  ac  stricte  sibi  observandum  proponant.  De  nonnullis 
 vero  Regularibus  vagis  sicut  etiam  de  Saecularibus  quibusdam  incor- 
 rigibilibus,  eorumque  Scandalis,  et  abusibus,  praesertim  quoad 
 Matrimonia  clandestina  baud  sine  Maeroris  Causa  conquerimur. 
 Illorum  tamen  Superiores  bac  in  Re  a  culpa  immunes  censemus, 
 cum  ejusmodi  Delinquentes,  non  nisi  spretis  ipsorum,  sicut  et 
 nostris,  admonitionibus,  in  sua  nequitia  inemendabiles  perseverent. 
 Caeterum,  eos  Regulares,  qui  in  nostris  Dioecesibus  quasi  conventu- 
 aliter  sub  superiorum  Regimine  viventes,  Ordinariorum  Constitutiones 
 observant  in  excolenda  Nobiscum  Domini  Yinea  laudabiliter  cooperari 
 testamur. 
 
 9°.  Ad  ultimum  illud  de  imputata  Nobis  Mensium  Papae  reserva- 
 torum  Inobservantia  quid  in  praesentibus  nostris  Circumstantiis 
 respondendum  sit,  baud  satis  videmus.  Angustiae  namque  et 
 Difficultates  nos  undique  premunt.  Illinc  quidem  ex  Parte  Piaculi 
 laesae  Majestatis,  si  ea  jubente,  ejusmodi  Menses  non  observentur : 
 Hinc  vero  ex  Parte  Criminis  laesae  Potestatis  Saecularis,  aliorumque 
 malorum,  quae  Nobis  et  Missioni  nostrae  indubitanter  eventura  sunt, 
 et  subeunda,  si,  sub  praesenti  Temporum  Rerumque  Calamitate, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 175 
 
 Menses,  in  Cancellariae  Regulis  reservati,  a  nobis  sint  observandi 
 in  Collatione  Parochialium.  Primo  namqne  a  supremo  Regimine, 
 aliisque  Regni  Magistratibus  quid  non  timendum  quamprimum  illis 
 auditum  fuerit  et  compertum  Parochias  omnes  per  octo  anni  menses 
 apud  nos  vacanteS  (immo  quascunque  in  minori  etiam  Proportione) 
 Bullis  Papalibus,  et  immediata  summi  Pontificis  authoritate  Guber- 
 natoribus  nostris  tarn  invisa  et  exosa  conferendas  esse  et  conferri  ? 
 Praesertim  cum  illis  innotuerit  Pecuniam  hujusce  Regni  Romam 
 remitti  pro  solulione  stipendiorum  quae  Notariis^  aliisque  Datariae 
 Officialibus  pro  Bullarum  Expeditione  debeantur.  Eminentissimis 
 enim  Patribus  notissimum  esse  supponimus,  quodvis  commercium 
 cum  Curia  Romana,  et  quaelibet  Acta  quae  apud  nos  vim  vel  auctori- 
 tatem  illius  Curiae  Tribunalibus  repetere  inveniantur,  Legibus  hujusce 
 Regni  pro  Crimine  laesae  Majestatis  haberi.  2°.  Missis  etiam  his 
 Malis  temporalibus  ab  extra  timendis,  alia  Mala  interna,  quibus  Res 
 spirituales  apud  nos  exitiose  afficiantur,  Nobis  expectanda  praevidemus, 
 si  mensium  Reservatio  in  praesenti  Rerum  statu  hie  observanda  sit. 
 1°.  Enim  pro  solita  sua  Charitate  perpendant,  quaesumus,  Eminen- 
 tissimi  Patres  quonam  Modo  in  remoti  hujus  Regni  Parochiis 
 vacantibus  providendum  erit  Curae  animarum,  si  pro  ea  legitime 
 suscipienda  et  gerenda  expectandae  sint  Collationes  Papales.  Qui 
 interim  fiduciario  Modo  mittentur,  an  facile  iterum  amovendi  adveni- 
 ente  proviso  apostolico  ?  Nequaquam  certe.  Parochi  etenim  non 
 solum  Catliolici,  sed  etiam  Protestantes,  conjunctim  sese  opponentes 
 hujusmodi  Mutationibus,  horribiles  in  nos  excitabunt  Turbas  et 
 Persecutiones  in  Favorem  primi  Possessoris  quod  de  Facto  in  variis 
 hujusce  Regni  Dioecesibus  jam  contigisse  vidimus  in  maximum  Rei 
 Christinae  Detrimentum.  2°.  Hinc  etiam  infiuitae  yexationes  Lites- 
 que  in  infinitum  gerendae  in  Curia  Romana  cum  Impensis  Sacerdotum 
 nostrorum  Paupertate  imparibus  necessario  nasciturae.  Unde  etiam 
 novae  Calamitafces  a  supremo  Regimine  expectandae  propter  notabilem 
 Pecuniae  nationalis  Exportationem  in  Regiones  transmarinas.  3°.  Ex 
 supposita  Mensium  reservatorum  observantia,  aliud  generate  Malum 
 et  caetororum  omnium  maximum  certissime  eventurum  praevidemus  ; 
 quod  scilicet  Juniores  nostri  (sive  Domi  sive  in  scholis  extraneis 
 studiis  incubuerint,  et  de  amplectendo  statu  Ecclesiastico  cogitarint) 
 cum  ex  una  Parte  se  destitutos  viderint  amicis  aut  Protectoribus  in 
 Curia  Romana  ex  altera  vero  nullam  a  suis  Episcopis  Promotionem 
 expectarint  dum  Mensibus  Papae  reservatis  coarctati  sint,  Libris 
 
176 
 
 SPIC1LEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 idcirco  studiisque  valedicent,  alia  aliqua  Yitae  Instituta  sectaturi. 
 Et  hinc  deficientibus  operariis,  necesse  est  ut  Messis  tota  marcescat 
 tandem  et  pereat.  A  sola  qnidem  Sanctae  Sedis  Apostolicae  Pietate 
 illud  unicum  hnjnsce  Mali  Remedium  Nobis  expectandum  foret,  quod 
 scilicet  sufficientes  in  ipsa  Urbe  Roma  Fundationes  providisset  in 
 quibns  Hiberni  Juvenes  Linguam  vernaculam  callentes  in  sufficienti 
 Numero  erudiantur,  et  ad  Sacerdotium  promoveantur,  pro  universali 
 suae  G  entis  Missione  suscipienda  ad  Nutum  semper  parati.  Sed  quid 
 de  Facilitate  hujusmodi  Fundationum?  Quid  etiam  de  Difficultate 
 alliciendi,  et  Romam  in  sufficienti  Numero  mittendi  Juventutem 
 nostrum,  non  solum  ob  Mediorum  Angustiam  et  Inopiam,  sed  etiam 
 propter  Leges  Regni,  quibus  idipsum  sub  capitali  Poena  vetitum  est  ? 
 Quid  pariter  de  Possibilitate  opportune  providendi  Curae  animarum 
 dum  Roma  expectandi  sint  qui  Parochiis  vacantibus  praeficiantur  ? 
 Denique  vero  quid  de  Episcoporum  Authoritate  deveniendum  ?  Qualis 
 illorum  Jurisdictio,  et  Autlioritas  in  Clerum  aut  subditos,  qui  ipsis 
 in  nibilo  se  sentient  Debitores  ?  Praesertim  in  bac  infelici  Terra  ubi 
 sacra  eorum  auctoritas  nullo  saecularis  Bracliii  adjutorio  sufl'ulta 
 est,  sed  totis  potius  Potestatum  temporalium  viribus  oppugnata? 
 Sanctissimum  Dominum  Nostrum  Benedictum  Papam  XIY.  liodie 
 feliciter  regnantem,  baec  omnia  Malorum  nostrorum  Momenta  per- 
 pendisse  ac  Mente  simul  revolvisse  non  dubitamus,  cum  sequentem 
 Epistolam  ad  Arcliipraesulem  Tuamensem  de  liujusmodi  Reserva- 
 tionibus  conquerentem  ab  Eminentissimo  Cardinali  Yalenti  rescribi 
 jussisset,  More  sequenti. 
 
 “  Illustrissime  et  Reyerendissime  Domine  Quod  Clonfertensis  et 
 Alladensis  Episcoporum  Comprovincialium  junctis  nominibus  atque 
 Officiis  de  Hiberniae  Officiis  postulavisti,  tarn  aequum  Pontifex 
 Maximus  esse  censet  quam  quod  aequissimum,  atque  ipsum  More 
 Majorum  Institutisque  Romanae  Curae  comprobatum — Manaavit 
 itaque  Pontificiis  Ministris  caveant  provideantque  in  posterum  dili- 
 genter  ne  Beneficia  Dignitatesques  praesertim  Clericis  vestris, 
 Romana  in  Curia  petentibus,  conferantur  nisi  probatis  a  Yobis 
 Literarumque  vestrarum  Testimonio  in  boc  publice  commendatis. 
 Vobis  interta  religiose  ac  strenue  in  Yinea  Domini  laborantibus 
 Apostolicam  Benedictionem  ex  animo  etperamanter  impertitur.  Ego 
 omnia  fausta  precor  a  Deo. 
 
 Romae  31  Octobris,  1742,  Dominationis  tuae  ad  officia 
 paratissimus. 
 
 Sylvius,  Cardinalis  Yalenti,’ 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 177 
 
 Ex  hac  igitur  Epistola  firma  cum  Fidncia  collegimus  et  pro  certo 
 habuimus,  Summi  Pontificis  Mentem  esse  et  Intentionem  nt  nos  a 
 mensium  Reservatione  immnnes  maneamus,  praesertim  cnm  Bene- 
 ficia  omnia  apud  nos  hodie  existere  supposita,  nonnisi  mere  nominalia, 
 vel  saltern  pure  eleemosynaria  et  incerta,  potius  quam  realia  esse 
 Beneficia  (qualia  in  Cancellariae  Regula  Octava  reservantnr)  suae 
 Sanctitati  hand  ignotum  sit,  Nec  enim  dubitamus  quin  Sanctissimus 
 Dominus  hujnsmodi  Immunitatem  a  Reservatione  Mensium  Nobis 
 quidem  infelicibus  Temporum  Rerumque  nostrarum  Circumstantiis 
 multoque  magis  necessariam  esse  percipiat  iudicetque,  quam 
 Majoribus  nostris  Catbolica  Libertate  beatis,  quoa  tamen  a  Mensium 
 Reservatione  immunes  agnovisse  Sanctissimum  Dominum,  ex  praece- 
 denti  Epistola  colligimus.  Justo  sane  cum  Fundamento  ejusmodi 
 Majorum  nostrorum  Immunitatem  agnovit  sanctissimus  Dominus. 
 Eruditissimum  namque  Pontificem  baud  latuit,  inter  Gregorium 
 Papam  XL,  et  Eduardum  III.,  Angliae  Regem  ac  Dominum 
 Hibernae  Concordatum  Bituricis  initum  fuisse  Anno  1374  quo  sum- 
 mus  ille  Pontifex,  suo  et  Sedis  Apostolicae  juri  cessit  in  quaslibet 
 Beneficiorum  Resignationes  intra  praedicta  Regna  ;  atque  in  Parla- 
 mento  proxime  sequenti  statutum  esse  subditisque  universis,  sub 
 Reatu  laesae  Majestatis,  et  Mortis  Poena  cautum  lie  quis  eorum 
 ejusmodi  Reservationibus,  Autboritate  Papali,  in  posterum  uti  prae- 
 sumat.  Quod  in  Dubliniensi  pariter  Parlamento  sub  iisdem  Poenis 
 Statutum  est  Anno  1467.  Cum  igitur  florente  etiam  apud  Majores 
 nostros  Religione  Catbolica  ejusmodi  Statuta  cum  Poenis  suis  capi- 
 talibus  promulgata,  ac  deinceps  sine  ulla  abrogatione  vel  Intermis- 
 sione  observata  fuerint,  contra  Reservationes  et  [Collationes  Curiae 
 Romanae ;  an  bodie  in  procellosis  nostris  Temporibus  Usus  Reser¬ 
 vations  Mensium  per  Provisiones  Papales  apud  nos  stare  poterit  cum 
 Securitate  Capitum,  Eminentissimorum  Patrum  Judicio  referimus. 
 Nobis  igitur  non  solum  Immunitatem  a  Reservatione  Mensium,  juxta 
 Sanctissimi  Domini  Nostri  Mentem  indulgendam  esse  speramus,  sed 
 etiam  ulteriorem  Gratiam  Rebus  nostris  summopere  necessariam, 
 auspicante  Eminentiss.imo  Domino  Nostro  demississime  exposcimus, 
 et  efflagitamus,  nempe  ut  ad  dirimendas  Lites  inter  Nostros,  quavis 
 Occasione  in  Romana  Curia  exortas,  Judices  in  Partibus  commit- 
 tantur.  Qua  agendi  Ratione  non  solum  Eminentissimorum  Patrum  et 
 Otio  et  Patientiae  consultum  erit,  sed  etiam  Impensarum,  Sacerdotum 
 nostrorum  Facultatibus  omnino  imparium  Occasiones  praescindentur. 
 
 N 
 
178 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Pro  his  omnibus  a  Paterna  Sanctissimi  Domini  Nostri  Benignitate 
 gratiose  obtinendis  Eminentissimi  Domini  Protectoris  Auspicio,  ac 
 tutelari  Praesidio  nos  suppliciter  et  enixe  commendamus.  Denique 
 vero  ab  ipso  Eminentissimo  Domino  Protectore,  caeterisque  Eminen- 
 tissimis  Dominis  id  Gratiae  supplices  postulamus  et  expetimus,  ut 
 nempe  si  praecedentes  Consuetudinum  nostrarum,  nostraeque  in  bac 
 Missione  agendi  Rationis  Yindicias,  justo  yel  rationabili  Fundamento 
 innixas  esse  sentiant,  ardelionum  quorumcunque  et  factiosorum 
 Hominum  Relationes  criminatorias  in  posterum  non  audiant,  in 
 Praejudicium  Episcoporum  et  Parochorum  afflictae  Ecclesiae  nostrae, 
 qui  sub  multiplici  aliarum  Contumeliarum  et  Calamitatum  Pressura 
 jam  satis  bumiliati  et  contriti,  sollicito  interim  et  sincero  auimo,  in 
 Yinea  Domini  quotidie  laborant  desudantque.  Caeterum  summa 
 cum  Yeneratione  et  observantia  subscribimur, 
 
 Eminentiae  Yestrae, 
 Addictissimi  et  Obsequentissimi  Famuli. 
 
 Datum  Clonae,  die  30  Augusti,  1755. 
 
 XXXVII. 
 
 Extract  from  the  Manuscript  of  Thomas  De  Burgo,  Bishop  of 
 
 Ossory. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dubiin.) 
 
 [The  following  Extract  is  taken  from  the  MS,  second  Edition  of  the  Hibernia 
 Dominicana,  prepared  for  the  press  by  the  illustrious  author  a  few  weeks  before 
 his  death.  I  give  it  in  full,  as  it  is  the  portion  of  the  MS.  which  contains  the 
 greatest  number  of  unpublished  Documents,  although  it  repeats  some  few  papers 
 already  published  in  this  Spicilegium  j 
 
 Circa  idem  Tempus  Marcbio  Ormondiae,  qui  Die  29  Septem- 
 bris,  ejusdem  Anni  1648  ex  Gallia  in  Hiberniam  Prorex,  redierat, 
 apud  Carrickam  (id  est  Rupem)  super  Suirum  in  Tipperariensi  Agro 
 Momoniae  cum  Comitiorum  Generalium  Commissariis  tractare  incipit 
 de  Pace  iterato  concludenda.  Atque  Legatis  ad  Summum  Pontificem 
 superius  nominatis,  Nicolao  nempe  French,  Episcopo  Fernensi  et 
 Nicolao  Plunketto,  a  Pontifice  Equite  Aurato  Creato,  circa  vigesimum 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 179 
 
 Novembris  Waterfordiam  appulsis  indeque  ad  Comitia  Generalia  Pro- 
 fectis,  Pax  tandem  conclnditnr  17  Januarii  1649,  ac  triginta  quinque 
 Articulis  ab  ntraque  Parte  signatis,  et  Kilkenniae  Praelo  mandatis 
 pnblicatnr,  qnos  etsi  in  plures  jam  Lingnas  tranfusos  non  ignoret 
 Philopater  Irenaeus,  ex  Parte  tamen,  ea  nimirnm  qua  Eeligionem  vel 
 indirecte  spectare  videntur,  Compendio  in  hunc  Modum  recenset. 
 
 “  Imprimis  igitur  Eomano-Catbolici  Hiberni  eximuntur  a  Jura- 
 mento  Primatus  Eegis  Angliae  in  spiritualibus,  simul  et  ab  omnibus 
 Paenis,  et  Mulctis,  sibi  Eeligionis  Nomine  antehac  impositis,  omnesque 
 paenales  Leges  in  liberis  Eegni  Comitiis,  primo  quoque  Tempore,  post 
 factam  Pacem  habendis  abrogabuntur. 
 
 “2.  Sicut  Basilicae  ipsae,  et  Ecclesiastica  Praedia,  ac  Jurisdictio 
 per  bos  Articulos  non  conceduntur  ipsis,  conceptis  Verbis,  ita  nec 
 auferuntur  :  Immo  quietae  Ecclesiarum,  quas  jam  occupant,  Posses¬ 
 sions  retinendae  securitas  datur  usque  dum  Eegia  Voluntas  super 
 ea  in  liberis  Comitiis  declarata  fuerit. 
 
 “  3.  Tntra  sex  Menses  a  Pacis  Conclusione  celebrabuntur  libera 
 ilia  Comitia,  aut  si  id  propter  Belli  Distractiones  fieri  non  possit,  fiet 
 primo  quoque  Tempore,  quo  expedire  videbetur  duodecim  Catliolicis 
 Assessoribus,  quorum  omnium,  aut  Partis  eorum  majoris  Consensus, 
 Proregi  necessarius  erit  pro  Ee  qualibet  in  Catholicis  Eegionibus 
 pertractanda,  ac  statuenda. 
 
 “4.  Acta  omnia,  Scita  ac  Statuta,  per  utramque  Anglicorum 
 Comitiorum  Cameram,  contra  hujus  Eegni  Catholicos  bactenus  edita, 
 irrita  manebunt,  et  cassa. 
 
 “  5.  Ante  Indictionem  Comitiorum  illorum  eximentur  omnino,  et 
 liberabuntur  Catbolici  ab  omnibus  Impedimentis,  quibus  antebac  a 
 Jure  Sessionis  in  ejuscemodi  Generalibus  Eegni  Comitiis  in  Eeligionis 
 Odium  arcebantur. 
 
 “  6.  Leges  omnes,  ac  Statuta,  quibus  Indigenae  a  gerendis  in 
 Eepublica  quibuslibet  Muneribus  distinebantur,  contrario  eorundem 
 Comitiorum  Statuto  abrogabuntur. 
 
 “  7.  Licebit  Catholicis  unam,  aut  plures  Academias,  aut  Studiorum 
 Universitates  erigere,  ac  in  Catbolicae  Juventutis  Usum  possidere. 
 
 “  8.  Eomano-Catbolici  ad  universa  publica  in  Eegno  tarn  Belli 
 quam  Pacis  Munia  exercenda  pro  cujuslibet  Sufficients,  ac  Merito, 
 non  secus  quam  alii  Eegiae  Majestatis  Subditi,  admittentur. 
 
 “  9.  Exercitum  15000  Peditum,  et  2500  Equitum  Eomano-Ca¬ 
 tbolici  propriis  Sumptibus  usque  ad  dicta  Comitia  sustentabunt 
 
quern  armatorum  Numerum  minuere,  et  augere,  pront  Res  postula- 
 verit,  licebit  duodecim  illis  Catholicis  Assessoribus  Pioregi  in  Partem 
 Solicitudinis  assignatis. 
 
 “  10.  Ex  Consensu  utriusque  Camerae  dictorum  Comitiorum 
 declarabitur,  hujus  Regni  Comitia  ab  Angliae  Comitiis  nullo  Modo 
 pendere,  aliumque  ea  nullum,  quam  Regem,  Superiorem  agnoscere 
 statuetur. 
 
 “11.  Statuta,  quae  Yellerum,  ac  Lanarum  Commercia  Hibernis 
 cum  ullis  aliis,  quam  Anglis,  et  Scotis,  Mercatoribus  interdicunt,  futuro- 
 rura  Comitiorum  Decreto  abrogabuntur. 
 
 “  12.  Monasteria  omnia,  iisque  annexa  Caemeteria,  Horti,  aliaque, 
 quibus  praecinguntur,  modo  certum  Numerum  Jugerum  nou  excedant, 
 monasticae,  seu  regularis  Vitae  Hominibus  jam  nunc,  et  in  posterum 
 quiete  possidenda  relinquuntur. 
 
 “  13.  Urbium  omnium  arcium  ac  propugnaculorum  quibus  nunc 
 potiuntur  quietam  ac  imperturbatam  possessionem  servabunt  catkolici 
 donee  omnia  in  saepius  nominatis  comitiis  plenius  ac  cumulatius  ordi- 
 nata  fuerint.” 
 
 Caeterum  Pace  sic  stabilita,  Die  sequenti  (16  Januarii  1649) 
 coram  Prorege  Ormondio  in  Kilkenniensi  suo  castro  (quo,  pro  Rebus 
 facilius  componendis,  Comitia  eum  invitaverant)  omni  cum  Solemni- 
 tate  comparuerunt  Comitia  Generalia,  eique  Articulos  Pacis  palam 
 porrexere  per  Manus  Prolocutoris  sui,  Equitis  nimirum  Ricbardi 
 Blake,  nuper  recensiti,  qui  Comitiorum  Nomine  desuper  habuit 
 Orationem  ad  Proregem,  Eloquentia,  et  Fidelitate  plenam. 
 Tumque  vicissim  Prorex  Orationem  habuit,  seu  Adlocutionem, 
 ad  Comitia  More  Palamentario  incipientem ;  Domini  Mei  et  Gentil 
 Homines. 
 
 Eis  autem  Comitiis  novem  interfuere  Antistites  ;  qui  insequenti 
 Die  (18  Januarii  1649)  kanc  dant  ad  suas  respective  Diaeceses 
 Epistolam  Encyclicam,  seu,  ut  vocant,  Circularem,  quam  ex  anglico 
 in  latinum  Sermonem  sic  verto,  demptis  Subsignationibus,  quae  in 
 ipsomet  Originali  latinae  sunt : 
 
 Domini, 
 
 Quemadmodum  Bellum,  praecipue  Religionis  Causa  susceptum, 
 dedit  Nobis  per  universum  qua  late  patet  Orbem  iEstimationem 
 Gentis  Catkolicae,  ita  et  Pax,  Regis  Locum  Tenentem  inter  et  Nos  nunc 
 conclusa,  denunciat  Nos  Nationem  fidelissimam,  utpote  Majestati  Suae, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 181 
 
 extremis  in  Augustus  constitutae,  acquiescentem.  Tametsi  in  Cogita- 
 tionibus  nostris,  Occasionibusque  sese  offerentibus  durante  hoc  septem 
 Annorum  Bello,  hanc  retinuerimus  Fidelitatem,  eamque  saepenumero 
 palam  Jurejurando  declaraverimus,  Suspicione  nihilominus  multorum 
 aspersi  eramus  :  praesens  vero  Conventio  omnem  id  Genus  Labem  e 
 Medio  tollit.  Confidimus,  nostrum  super  Pace  hac  sensum  sat  esse, 
 ut  earn  libenter,  et  liilariter  admittatis,  et  recipiatis,  ad  quern  Effec- 
 tum  Tenore  Praesentium  certiores  Yos  facimus,  nos  per  Pacem  hanc, 
 tarn  ob  Concessiones  praesentes,  quam  ob  ulteriorum  benignorum 
 Favorum  a  Majestate  Sua  Praestolationes,  roctam  habere  Satisfac- 
 tionem  de  Stabilimento,  et  Incolumitate  Religionis  :  Ipsaque  sane 
 Res,  quoad  Concessiones  pro  Religione,  plus  valet  quam  Sonus.  Per 
 temporales  Articulos,  Vitae,  Libertates  et  Bona  Subditorum  sarta 
 tecta  servantur;  quapropter  impraesentiarum  justam  habetis  Conten- 
 tionem  absque  vel  minima  Suspicione.  Enimvero  nonnisi  contra 
 Sectarios,  et .  Perduelles  pro  Deo,  et  Caesare  pugnatis,  sub  quibus 
 Vexillis  Yictoriam  fiducialiter  sperare  potestis.  Per  praesentes 
 oramus,  ut  cum  Gaudio,  ingentique  Felicitate  viridem  hanc  Pacis 
 Lauream  gestetis,  sicque  manemus 
 
 Yestri  Patres,  et  Servi  in  Christo. 
 
 Joannes  Arckiepiscopus,  Tuamensis 
 David,  Ossorieosis. 
 
 Thomas,  Midensis 
 Franciscos,  Alladensis. 
 
 Nicolaus,  Fernensis. 
 Fr.  Hugo,  Duacensis. 
 
 Patritius,  Dromorensis. 
 Andreas,  Finwarensis. 
 
 Eduardus,  LimericeDsis. 
 
 Ast  paucos  post  Dies,  80  nimirum  ejusdem  Mensis  Januarii 
 1649,  perduelles  Parlamentarii  ex  Puritana  potissmum  Faece, 
 Regi  suo  Carolo,  Barbarie  plusquam  Scythica  immani  Ausu,  in, 
 publico  Supplicii  Loco  (quod  Calamus  horret  scribere)  Orbe  Terra- 
 rum  obstupescente,  Caput  obtruncarunt,  ut  alibi  jam  dictum  est. 
 Hinc  Nuntius  Apostolicus  Rinuccinus,  post  trium  Annorum,  quatuor- 
 que  Mensium  in  hoc  Regno  Residentiam,  ex  eo  discessit,  Liburnam 
 suam,  vulgo  Fregattam,  conscendens  GaRiae  Die  28  Februarii  1649. 
 Ad  eum  porro  in  Gallias  profectum  Episcopus  French,  et  Eques 
 Plunkettus,  jam  anteo  recensiti,  Nuntio  semper  addictissimi  sequen- 
 tem  dant  Epistolam  latinam,  quam  hie  Loci  in  Medium  adduco, 
 utpote  huic  Controversiae  plurimam  Lucem  allaturam. 
 
182 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Illustrtssime  Domine, 
 
 Nobis  ad  invisendam  Illnstrissimam  D.  V.  Galviam  euntibns  et 
 tertium  versus  earn  Lapidem  attingentibus  (Nomen  Loci  Oran)  Die  23 
 Februarii  circa  Horam  duodecimam,  renunciatum  est  a  duobus  Cap- 
 ucinis  Illustrissimam  D.  Y.  solvisse  in  Altum  Hora  Octava  matutina 
 ejusdem  Die.  Audito  hoc  Nuntio,  Galvia  minime  visa,  illico  Iter 
 refleximus  ad  Castrum  Illustrissimi  D.  Rogeri  O’Shaughnussy, 
 censentes  rnajus  Infortunium  Nobis  accidere  non  posse.  Statueramus 
 ante  vestrum  Discessum  Missionis  Rationem  in  Curia  Romana  expo- 
 nere,  pro  Honoribus  a  Sanctissimo  Domino  in  Nos  collatis  Gratias 
 referre,  sacras  vestras  Manus  deosculari,  Benedictionem  Apostolicam 
 accipere,  multa  de  Ecclesia  Dei  utilia  afferre,  demum  peramanter 
 valedicere,  et  Preces,  si  Opus  esset,  flexis  Genibus  fundere,  ut  vellet 
 D.  Y.  Illustrissima  Populo  Hibernico  Sedi  Apostolicae  observantissimo, 
 Absolutionem  a  Censuris  hactenus  latis  impertiri,  ita  enim  relicta 
 Genti  vestra  Benedictione  omnium  Preces  et  Yota  Vos  prosequerentur. 
 Sed  jacta  est  Alea,  et  Sors  Nobis  non  favit.  In  hoc  etiam  Dolor 
 noster  augebatur,  quod  certis  Authoribus  intelleximus,  D.  Y.  Illus¬ 
 trissimam  non  obscura  offensi  in  Nos  Animi  Argumenta  ostendisse 
 dicendo,  Beneficia,  a  Sede  Apostolica  in  Nos  prolixe  cumulata, 
 Oblivioni  Nos  tradidisse,  quod  Spatio  trium  Mensium  non  adiverimus 
 D.  V.  Illustrissimam  ad  Gratias  pro  tantis  Sanctissimi  Domini 
 Muneribus  ac  Dignitatibus  agendas.  Non  potuit  D.  V.  Illustrissimae 
 excidere,  Nos  in  ipso  nostro  ad  Regnum  Appulsu  Literis  ad  Vos 
 exaratis  pro  Beneficio  Curiae  Romanae  in  Nos  gratos  exhibuisse,  aliis 
 postea  Literis  Cunctationis,  et  Morae  nostrae  Causas  gravissimas 
 intimasse.  Certe,  ut  Ingratitudinis  Labem  aversari,  ita  Amicitiae, 
 atque  optimorum  Officiorum  meminisse  assuevimus.  Morae,  atque 
 Absentiae  nostrae  semper  eadem  duravit  Causa,  nempe  Cura,  et 
 Anxietas,  ne  periret  Hibernia,  Discordiis  misere  lacerata;  quippe 
 vidimus  clare  Unionem  Regni  penitus  dissolvendam,  sine  qua  non 
 magis  subsistere  valuit  Populus,  quam  Homo  sine  Anima  vivere. 
 Planximus  Controversiam  inter  Illustrissimam  D.  V.  et  Populum 
 exortam  (erat  enim,  erat  inter  Vos  Chaos  magnum),  noluit  D.  V. 
 Illustrissima  Populum  absolvere  nisi  humiliatum  et  Culpam  in 
 Controversia  agnoscentem,  talem  autem  Humiliationem  et  Paeniten- 
 tiam  nullis  impetrare  Precibus  potuimus,  quia  se  innocentem  aesti- 
 mavit.  Testis  est  Deus,  omnem  Nos  Operam,  et  Diligentiam  in  arduo 
 hoc  Negotio  collocasse.  In  publicis  Regni,  quibus  aupervenimus, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 188 
 
 Comitiis  Civitates,  Oppida  murata,  duo  Archiepiscopi,  Episcopi 
 decern,  tres  Comites  Yicecomites  duodecim,  Barones  septem,  Equites 
 Aurati  viginti,  Armigeri,  et  Generosi  ex  tribus  Lageniae,  Momoniae, 
 et  Conaciae,  Provinciis  praecipui,  ac  de  Ultoniae  Provincia  Yiris 
 Nobilissimis  nonnulli,  demum  omnes  Hominum  Ordines  propende- 
 bant  ad  Pacem  cum  Serenissimo  D.  Bege  ineundam,  illam  in  Malis, 
 quae  patiebantur,  gravissimis  Bemedium  unicum  arbitrantes ;  nihil 
 enim  in  Begno  videre  erat  nisi  Yastitatem,  Orbitatem,  Famem, 
 Desolationem ;  unde  vel  eo  Tempore  Pacem  ferire,  vel  Hiberniam 
 perdi  necesse  fuit  et  ipsam  Beligionem  periclitari.  Certe  ne  omnia 
 in  pessum  irent,  maluimus  in  Assemblaea  stare,  quam  in  latebris  Nos 
 abdere,  pro  Patria  pugnare,  pro  Pietate  certare,  omnia  quantumvis 
 difficilia,  et  adversa  tentando,  ut  Patriae  Menti,  ac  Beligioni  bene 
 esset.  Haec  anceps  pacis  Dissertatio  fuit  vera  Cunctationis  nostrae 
 Causa  usque  ad  17  Diem  Januarii,  quo  Tempore  Pax  fuit  conclusa. 
 A  Pace  contracta  effluxit  Mensis  integer  in  scribendo  Milite  contra 
 Hostem  Patriae,  et  Beligionis,  in  Electione  Tribunorum,  et  Ducum, 
 eorumque,  qui  Praesidiis  in  Castris  praefici  debeant,  in  Pecunia  ad 
 Bellum  sustinendum  necessaria,  cogenda.  Haec  omnia  spectabant 
 ad  Securitatem  Beligionis,  Yitarum,  Fortunarum,  ac  proinde  abesse 
 non  nisi  reclamante  Conscientia,  licuit.  Absoluti  vero  hisce  de  Bebus, 
 et  statuta  Besolutione,  continuo  Iter  arripuimus  versus  D.  Y.  Illus- 
 trissimam,  quae  Animo,  et  Studio  testari  potest  inter  alios  Illustns- 
 simus  Imelacensis,  Yitae,  ac  Desideriorum  nostrorum  Socius.  Quod 
 si  forte  ita  sit,  ut  non  habeamus  pristinam  Gratiam  in  Oculis  vestris, 
 quia  cum  universo  Begno  in  praedicta  Pace  consensimus  Paenam 
 luimus  sine  Culpa,  nam  si  quidpiam  Tempore  aut  Amore  Potestatis 
 humanae  a  Nobis  perperam  factum  fuit,  severe  nos  plectat  Potestas 
 divina.  Obtendent  fortasse  aliqui  in  hac  Pace  Pietatem  ex  Hibernia 
 proscriptam  ?  Longe  aliter  se  Bes  habet,  nam  tantum  abest  ut  pro-, 
 scribatur,  ut  potius  per  hanc  Pacem,  pro  Temporum,  ac  Status  nostri 
 Conditione,  Beligioni,  ejusque  Splendori,  et  libero,  tutoque  Exercitio 
 bene  consulatur.  Quod  autem  favorabilior,  et  amplior  non  fuerit, 
 Culpa  id  nostra  minime  accidit,  sed  illorum,  qui  Hiberniae  Unionem, 
 bonorum  Yirorum  Constantia,  Yigilantia,  indefessis  Laboribus  Sep- 
 tennio  integro  conservatam,  minus  feliciter  lacerarunt.  Quod  attinet 
 ad  Censuras  contra  Populum  emissas  (etsi  eis  nullatenus  Nos  tange- 
 bamur),  formidandas,  et  non  spernendas  duximus,  diximusque, 
 quamquam  optavimus,  aut  nunquam  fulnfinatas  fuisse,  aut  cito 
 
184 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 extinctas.  Cum  igitur,  quarn  Deo,  et  Patriae  debuimus,  Cura  Nos 
 tamdiu  impediverit  ab  Humanitatis  Officio,  debitaque  Observantia 
 Praesuli  tam  eximio,  ac  Sedis  Apostolicae  Nuntio :  Obsecramus, 
 rogamusque,  ut  non  culpemur,  damnemurve  innocentes,  sed  patiatur 
 D.  V  Illustrissima,  ut  nostram  Causanr dicat,  agatque  Veritas,  bonae 
 in  Nobis  Conscientiae  Testis,  quae  continuam  D.  V.  lllustrissimae 
 Benevolentiam,  et  in  Nos  Amoreru  Jure  vindicat.  Cujus  Pei  indices 
 Gratiae  Yestrae  Literas  avide  videre  exoptamus.  Interim  orare  non 
 cessabimus,  ut  Deus  diu  sospitet  D.  V.  Illustrissimam,  cui  Sacras 
 Manus  deosculantes,  Apostolicam  Benedictionem  humiliter  flagitamus. 
 
 Dominationis  Yestrae  lllustrissimae 
 
 humillimi,  addictissimique  Servi 
 
 Nicolaus  Fernensis. 
 
 Nicolaus  Plunkett. 
 
 Kilkenniae,  ultimo  Februarii  1648,  veteri  stylo. 
 
 En  autem  animadversionem  in  praefatam  Epistolam  ex  saepe 
 laudata  de  Legatione  Hibernica  Historia,  Florentiae  in  Bibliotheca 
 Marchionis  Rinuccini  asservata. 
 
 “  Multa  continent  liae  Literae  hie  refutanda,  nisi  jam  superius 
 refutata  fuissent,  quae  propterea  hie  Loci  non  refuto,  ac  earundem 
 Rerum  Repetitione  Lectorem  Tedaeo  afficiam.  Nonnulla  alia  breviter 
 tango. 
 
 “  1°.  Dicunt  in  Comitiis,  quibus  supervenerant,  fuisse  duos 
 Archiepiscopos,  et  Episcopos  decern.  Certum  autem  est,  quod 
 superius  vidimus,  Comitiis  ante  eorum  appulsum  nonnisi  Octo 
 Praelatos  interfuisse,  a  Regni  Clero,  et  Nuntio,  ex  quo  Censurae 
 Mense  Majo  Fulminatae  erant,  semper  alienatos,  quibus  Fernensis 
 tamquam  nonus  adhaesit,  et  ipsius,  atque  eorundem  Fraudibus 
 factum,  utdecimus,  et  undecimus,  nempe  Archiepiscopus  Casseliensis, 
 et  Episcopus  Waterfordiensis,  postea  accesserint,  praeter  quos  non 
 reperiet  duodecimum,  praeterquam  Duacensem,  quern  ex  ipsius  Yerbis 
 17  Novembris  1653,  Londino  Romam  ad  Massarium  scriptis,  et  supe¬ 
 rius  laudatis,  liquet,  Pace  jam  conclusa,  pridie  quam  promulgata  esset, 
 ex  Hispania  Kilkenniam,  ubi  Comitia  ilia  celebrarentur,  advenisse. 
 
 “  2°.  Ex  Ordinum  Regni  Consensione  in  ilia  Pace  contrahenda 
 validum  Argumentum  conficere  sibi  videntur.  Yerum  Comitia  ilia  ex 
 Ormonistis,  et  Haereticis,  omnem  suffragandi  Libertatem  praeripien- 
 
SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 185 
 
 tibus,  compacta  fnisse  jam  ostendi,  etnotorium  est,  ipseque  Feruensis 
 in  sna  Apologia,  Eomae  1653  tradita  ingenue  fatetur. 
 
 “3°.  Dicunt,  eo  Tempore  Pacem  ferire,  vel  Hiberniam  perdi 
 necessarium  fuisse,  et  ipsam  Religionem  periclitari.  Yerum  illam 
 Pacem  Nationi,  et  Beligioni  fuisse  exitialem  Experientia  docuit,  et 
 ipse  Fernensis  ad  se  conversus  in  praefata  Apologia  testatur,  et  aliunde 
 est  longe  certissimum. 
 
 “  4°.  Haec  omnia  (inquiunt)  nempe  Functiones,  quibus  ab  invi- 
 sendo  citius  Nuntio  praepediti  essent,  spectabant  ad  Securitatem 
 Eeligionis,  Yitarum,  et  Fortunarum,  quod  usque  adeo  a  Yero  aberrat, 
 ut  potius  spectarint  ad  Ormonistas,  Ormonium,  et  alios  Haereticos, 
 in  Throno  collocandos,  adeoque  ad  Religionem,  Clerum,  Fautoresque 
 toto  Regno  primum  deprimendos,  deindeque  exterminandos. 
 
 “  5°.  Si  quidpiam  (inquiunt)  Timore,  aut  amore  Potestatis  bu- 
 manae  a  Nobis  perperam  factum  fuit,  severe  Nos  plectat  Potestas 
 divina.  Cujusmodi  Imprecationem  (ut  semel  dicam)  in  Fernensis 
 Literas  crebram  lego  nimia  Confidentia  (ut  videtur)  frequentatam, 
 cum  difficillimum  sit  Hominibus,  etiam  Sanctis,  penetrare  in  piam 
 Cordis  Intentionem,  et  certo  scire  quo  spiritu  ducantur. 
 
 “  6°.  Hac  Pace  Pietatem  non  proscriptam  asseverant,  quod  quam 
 falsum  sit,  Num.  4  tetigi,  et  superius  fusius  demonstraveram. 
 
 “  7°.  Quod  Pax  favorabilior  non  fuerit,  id  asserunt  non  Sibi,  sed. 
 illis  Yitio  vertendum,  qui  Hiberniae  Unionem  lacerarunt.  Quo 
 loquendi  Modo  omne  Regni  Infortunium  tacite  in  Nuntium,  et  e 
 Clero  Populoque  Partes  ipsi  adhaerentes,  ut  videtur,  refundunt.  Quod 
 quantum  Piaculum  sit,  et  quot  quantaque  hoc  uno  eorum  Peccato 
 Peccata  involvantur,  ex  Narrationis  Serie,  et  ex  ipsa  Fernensis  Apo¬ 
 logia,  jam  memorata,  patet. 
 
 “  8°.  Optarunt  Censuras  aut  nunquam  fulminatas,  fuisse,  aut  cito 
 extinctas.  Quibus  Yerbis  Nuntium,  et  Praelatos,  Censurarum  Ful- 
 minatores,  ipsasque  Censuras  occulte  redarguunt,  cum  tamen  illi 
 prudentissime  sanctissimeque  Se  gesserint. 
 
 “  9°.  Expectant  a  Nuntio  Literas,  ejus  Benevolentiae  redintegratae 
 Obsides.  Yerum  Nuntius  quantopere  ipsis  succensuerit,  inferius 
 videbimus. 
 
 “  Denique  hujus  Epistolae  Apographum  Ormonistis  traditum 
 fuisse  video  in  Nuntii,  Partiumque  ejus  Contumeliam,  usque  adeo 
 ut  Philopater  Irenaeus,  Ormonii  et  Ormonistarum  Apologista,  earn 
 suis  Yindiciis  Catholicorum  Hiberniae,  apud  Urbem  damnatis,  inse- 
 
186 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 merit,  tanqnam  copiosissimam  gravissimorum  Argumentorum,  quibus 
 pro  Ormonio,  atque  Ormonistis  patrocinari  conatur,  et  Nuntium, 
 ejusque  Partes  calumniatur,  Officinam.  Hen  !  quantopere  Nationis,  et 
 Religionis  Excidium  maturavit  bujns  Episcopi  Fernensis  (namPlunket- 
 tum  Virum  Laicum  haud  adeo  descivisse  miror)  et  illorum  aliornm 
 Praelatornm,  quorum  alii  non  Inducias,  sedhanc  Paceminiquissimam, 
 alii  etiam  Induciarum  Conjurationem  promoverint,  pudenda  ad 
 Ormonistas  et  Haereticos  Defectio,  citra  quam  alii  Ormonistae  nun- 
 quam  praevaluissent,  cum  eorum  Factio  liorum  Antistitum  Authori- 
 tate  steterit,  secus  a  plerisque  deserenda,  et  proprio  Pondere  corritura. 
 Quare  ausim  affirmare,  omnes  Haereticorum  Pseudo-Episcopos,  et 
 Ministellos,  Centum  retro  Annis  in  Hibernia  coaxantes,  haud  adeo 
 ac  hos  Antistites  Catholicos,  Religioni,  et  Pietati  praejudicasse.  Hi 
 enim  magna  apud  Populum  Catholicum  Fide  valentes,  nec  alium 
 Scopum  quam  Nationis  et  Religionis  orthodoxae  Bonum  suis  Moli- 
 tionibus  praetendentes,  facili  Negotio  Multitudini  Fucum  fecerunt ; 
 illi  vero  Nebulones  aperto  Marte,  et  deposita  Larva  Haeresim  intru- 
 dere  conati,  Oleum  pene  et  Operam  perdiderant,  usque  adeo  ut  mani- 
 festi  Toxici  Errore  Hibernos  in  Fide  constantiores  reddiderint.  Porro 
 ante  alios  ingentem  Mihi  Stuporem  Fernensis  peperit,  qui  tanto  ad 
 Annos  superiores  Zelo  flagrare  visus  erat,  ut  omnes  in  Sui  Admira- 
 tionem  rapuerit,  cujnsque  Tractatus  latine  compositus,  et  sua  Manu 
 propria  exaratus  usque  in  Diem  hunc  extat  in  Nuntii  Archivis,  supe- 
 rius  ad  Annum  1646  in  Medium  productus,  quo  docemur  quantopere 
 in  hac  ultima  Pace  cum  Ormonio  acceleranda  a  sua  ipsius  Sententia 
 reeesserit,  et  adeo  sibi  parum  constans,  ut  Judicii  Inopia  laborasse 
 videatur. 
 
 “  In  Literis  ad  Nuntium  tunc  in  Hibernia  scriptis  lego  creditnm 
 fuisse,  Fernensem,  et  Plunkettum  reipsa  Nuntium  Galviae  convenire 
 noluisse,  sed  praeclaros  illo  Itinere  egisse  simulandi,  et  dissimulandi 
 Artifices,  ut  ex  una  Parte  Galviam  ante  Nuntii  Discessum  non  perve- 
 nirent,  et  ex  altera  haberentunde  se  illi  purgarent.  Quidquid  autem 
 sit  de  eorum  Mente,  Episcopus  Imelacensis,  Nuntio  fidissimus,  quern 
 illi  hie  attestantur,  eidem  Nuntio  6°  Martii  in  Continentem  inter  alia 
 scripsit,  illos  Se  in  Socium  assumpto,  in  Fines,  ab  ipsis  eorum  Epis- 
 tolae  insertos,  Iter  illud  suscepisse,  et  tertio  ab  Urbe  Oalviensi  Lapide 
 una  Tres  didicisse,  Nuntium  eodem  Mane  solvisse.  Sed  plane  miror 
 qua  fronte  illi  Duo  Nuntio  se  praesentare  cupierint,  cum  pro  certo 
 habendum  sit,  Pace  ilia  cum  Ormonio  contraeta  factum,  ut  Nuncio 
 
SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 187 
 
 Hibernia  exeundum  fnerit.  Qnare  quotquot  Ormoninm  tnnc  in 
 Throno  collocarunt,  reipsa  Nuntium  Regno  exploserunt,  licet  ille  per 
 Prudentiam  non  expectant,  nt  ultima  Sibi  Vis  inferretur.  Porro 
 Lectorem  rogo,  ut  hie  ipsius  Pernensis  Apologiam  ad  Annum  1653 
 positam  legat.” 
 
 Sane  istam  IX  Nicolai  French,  Episcopi  Fernensis  apologiam 
 legi  in  saepius  recensita  Bibliotheca  Rinucciniana,  et  quidem 
 Historiae  eidem  de  Legatione  hibernica  insertam,  prolixiorem  tamen 
 quam  ut  hie  Loci  in  integrum  exscribatur,  Volumen  quippe  impleret. 
 Nihilosecius  in  Medium  adducam  sequentia  ipsius  Yerba,  opportuna 
 plane,  quanquam  longiuscula,  Quinque  Sectionibus,  ut  in  ipsamet 
 Apologia  numerantur,  comprehensa.  Praemissis  igitur  octodecim 
 Sectionibus,  prosequitur. 
 
 “  19.  Expedit,  ut  liberem  Me,  Collegamque  meum  (Nicolaum 
 Plunkettum)  nova  Calumnia.  Nam  dictum  est,  Nos  sprevisse  Excom- 
 municationem  Illustrissimi  £).  Nuntii,  latam  contra  adhaerentes 
 Suspensioni  Armcrum  initae  cum  Inchiquino.  Quod  quam  alienum 
 fuerit  a  Mente  nostra,  testari  possunt,  qui  Nos  audierunt.  Ut  banc 
 Invidiae  Sagittam,  in  Nos  rejectam,  repellam,  sciendum  est,  Nos 
 dixisse,  et  scripsisse,  Censuram  illam  extimescendam,  et  non  con- 
 temnendam.  Ego  vero  omnes  Me  consulentes  super  ilia  Re  adhortatus 
 sum  ad  petendam  Absolution em  ;  talemque  illi  Censurae  Reverentiam 
 detuli,  quod  abstinuerim  celebrareinEcclesiis,  et  Oratoriis  interdictis, 
 quod  et  feci  in  Oppido  Rossipontis  meae  Dioecesis.  In  super  rogati 
 yehementer  obligare  Nos  cum  aliis  Regni  Commissariis  ad  Prosecu- 
 tionem  Appelationis  interpositae,  non  annuimus. 
 
 “  20.  Quod  non  citius  conati  fuerimus  adire  a  Pace  contracta 
 Illmum  D.  Nuntium,  Rationes  dedimus  in  quadam  Epistola  a  Me,  et 
 Collega  meo  ad  ilium  exarata  ultimo  Februarii  ejusdem  Anni  Secun¬ 
 dum  Stylum  yeterem.  Et  bene  Yiris  integerrimis  compertum  est 
 Nos  tunc  Temporis  omnem  in  eo  Operam  collocasse,  ut  Duces  Reli- 
 gioni  fideles  non  exauthor arentur  :  Vel  hoc  unum  erat  ilia  Cunctatione 
 dignum,  quod  Arcem  Duncannon,  Petram  Regni  fortissimam,  serva- 
 yerimus  in  Manibus  Capitanei  Thomae  Roche,  Yiri  fidelissimi,  qui 
 aliter  earn  amisisset.  Unum  Nobis  infeliciter  accidit,  quod  D. 
 Plunkettus  illo  Die,  quo  exire  statuimus  (et  baud  dubie  tunc  exeundo 
 tempestiye  venissemus  ad  suam  Dominationem  Illustrissimam)  missus 
 fuerat  Kilkennia  a  DD.  Commissariis  ad  Ormonium  ad  Viliam  Car- 
 ricae  circa  Tractationem  grayissimi  negotii  quo  reverso  statim  arripui- 
 
188 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 mus  iter  versus  Galviam  meliori  Animo  quam  Fortuna,  quia  eodem  Die 
 solvit  in  altum  Illrnus  D.  Nuntius,  quo  Nos  venimus  ad  tertium  versus 
 Urbem  illam  Lapidem.  Hie  etiam  patimur  virulentam  Calumniam. 
 De  quibus  dictum  est,  quod  ex  Industria  Tempus  in  Yia  consumpsi- 
 mus  convivando,  ut  non  citius  attingeremus  illam  Civitatem,  quam 
 Sua  Dominatio  Illustrissima  discederet  de  Regno.  Judicet  Deus  inter 
 Nos,  et  liorum  Hominum  Cogitationes. 
 
 “  21.  Verum  haec  omnia  (ajunt  aliqui)  non  liberabunt  Culpa 
 Fernensem,  et  Plunkettum,  tempestive  admonitos  per  Yiros  Fide 
 dignissimos  de  Dolo  corruptorum  Hominum,  Ormonium  Patriae,  et 
 Pietati,  anteferentium.  Quare  ita  admoniti  non  sunt  protestati  contra 
 Scelera,  et  Fraudes  factiosorum  ?  Quare  non  incenderunt  omnes 
 ad  continuandam  Confoederationem,  et  auscultandum  illi  de  Pace  ilia 
 Tractatiom  ?  Quare  non  excitarunt  Catholicum  militem  ad  arm  a 
 capessenda  contra  autkores  malorum  in  Patria.  Et  respondeo 
 Ego :  Quare  inermis  Homo  non  occidit  armatum  ?  Quare  Medicus 
 non  sanavit  mortuum  ?  Et  Fernensis,  et  Plunkettus  non  dealbarunt 
 jEthiopem  ?  Quod  in  Nobis  erat  fecimus,  Preces  effudimus,  et 
 obsecravimus  illos  de  Supremo  Concilio  ad  Humilitatem  pro  obti- 
 nenda  Absolutione,  ut  Regnum  redderetur  tranquillum,  et  Populus 
 pacatus  (quo  Confaederati  divisi  commodo  uniri  possent,  et  Pacis 
 Tractatus  impediri).  Sed  omnia  in  Yanum,  illis  hoc  facere  omnino 
 respuentibus,  et  confidentibus  in  Appellatione  interposita. 
 
 “  22.  Non  latuerunt  Nos  omnino  perversorum  Dolus,  et  Artificia, 
 sed  Mala,  quae  non  potuimus  curare,  patienter  pertulimus,  Pacem 
 tanquam  minus  Malum  permittendo,  cum  penes  Nos  non  erat  illam 
 evitare.  Quod  si  nolunt  Homines  Miki  Fidem  adkibere,  Miki  erit 
 Conscientia  pro  Mille  Testibus,  quod  Studio  Ormonii,  Yiri  kaeretici, 
 nikil  fecerim  in  illo  Negotio,  nikil  Invidia  Illustrissimi  D.  Rinuccini, 
 nikil  Spe  Bonorum,  propriique  Commodi.  Quidquid  feci,  bona  Fide 
 feci,  et  pro  Bono  Patriae  meae,  et  Religionis.  Verum  experti  sunt 
 omnes  boni,  cum  ingenti  Animi  Dolore,  Civitatum,  Ecclesiarum,  ac 
 totius  Patriae  Perditionem,  Pacem  illam  evasisse  Populo,  et  Religioni 
 nimis  funestam,  Hoste  feroci  et  acri  (dum  Milite  et  Pecuniis  vallatus 
 nikil  defendit  Ormonius)  universum  Regnum  brevissimo  Spatio  debi- 
 litante,  et  (Catkolicis  durante  Octennii  Bello  stantibus  fortiterque 
 pugnantibus)  Ruinam  operante,  ac  suffodiente  ea,  quae  Ckristi  sunt, 
 et  quae  Daemonis  edificante.  Post  koc  Malum,  Suspirio,  et  Planctui 
 uberrimo  Locus  erat,  non  Consilio,  aut  Remedio.  Nam  omnes  infixi 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 189 
 
 sunt  in  Limo  profundi,  non  invenientes  Substantiam.  Verum  quis 
 praevidere  valuit  irati  Dei,  abscondentis  in  Monte  Sancto  iEternitatis 
 arcanum  hoc  Consilium  ab  Hominibus,  severam  Sententiam,  et  Ful- 
 men,  quod  cecidit  ?  Sed  illi,  qui  consulto  Ormonium  e  Galliis 
 vocarunt  in  Hiberniam  ad  Imperium,  quod  erat  grande  Piaculum 
 (hinc  enim  Radix  in  ilia  Natione  Malorum  omnium,  bine  Fons 
 omnium  Miseriarum,  hinc  imposita  Viris  probis  Necessitas  multa 
 Mala  tolerandi,  hinc  Semen  omnium  Discordiarum)  praeparent  Se 
 ad  respondendum  Deo  pro  sancta  Religione  labefactata,  Patria  perdita, 
 Libertate  eversa,  tot  Milibus  Animarum  in  Exilium  ejectis,  et  pro 
 tanto  Profluvio  christiani  Sanguinis.  Yideant  ad  quern  tandem 
 Exitum  pervenerunt  abstrusa  eorum  Concilia,  et  qualiter  contabuit 
 humana  Sapientia.  Haec  hodie  vident  ipsi  apertis  et  maddidis  Oculis, 
 et  nimis  sero,  in  extremis  Regionibus  profugi,  spreti,  et  vastissimis 
 Haereditatibus  spoliati.  Hoc  vident  RegniPraesules  Ecclesiis  ejecti, 
 Domi  in  Solitudinibus,  et  Montibus  errantes,  et  Foris  a  dilectis 
 Gregibus  avulsi,  gementes,  et  inconsolati.  Hoc  videt  et  inconsolabiliter 
 dolet  catholica,  et  miserrima  Hibernia,  sub  cruentato  Hostis  Gladio 
 ineurvata. 
 
 “  28.  Haec  Mihi  scribenti  aestuat  Doloris  Affectus,  et  currunt 
 Lachrymae,  quod  unquam  steterim  in  Caetu  consultantium  de  Faedere 
 tarn  exitiali,  licet  innocenter  ibi  fuerim  bona  Mente,  et  bona  Fide. 
 Quod  si  contra  Prudentiam  erratum  est,  peccavi,  non  ex  Malitia,  sed 
 Ignorautia,  et  Erroris  facilior  est  Yenia.  Quod  si  Innocentiae  non 
 erit  Locus,  sed  opprimor  falsi  Criminis  Invidia,  Deum  immortalem, 
 qui  prima  Yeritas  est,  in  Testem  voco  Veritatis,  quam  scribo,  Me 
 semper  vixisse  summa  Fide  versus  Sanctam  Sedem,  omnesque  ejus 
 Ministros  in  illo  Regno  ;  Sanctae  Religionis  Negotium,  omni  Loco,  et 
 Tempore,  pro  Yiribus  curantem  :  et  nunquam  scienter  abiisse  in  Con- 
 cilio  impiorum,  aut  stetisse  in  Yia  Peccatorum  illorum,  qui  charissi- 
 mam  Patriam  meam,  et  Religionem  everterunt.  In  hoc  etiam  cum 
 S.  Paulo  me  consolari  volo,  quod  in  meliorem  Mundum  eundum  est 
 per  Gloriam  et  ignobilitatem,  per  Infamiam  et  bonam  Famam.” 
 
 Profecto  hie  Loci  exscribere  congruit  Epistolam  Illustrissimi 
 et  Reverendissimi  D.  Fr.  Thoma  Fleming,  Ordinis  Minorum, 
 Archiepiscopi  Dubliniensis,  ad  Illustrissimum  et  Reverendissimum 
 DTDionysium  Messarium,  Decanum  Firmanum,  antea  Nunciaturae 
 Hibernicae  Auditorem,  tunc  vero  (anno  1649)  S.  Congregationis  de 
 Propaganda  Fide  Secretarium.  Epistola  hujusce  Tenoris  est. 
 
190 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 “  Illustrissime  et  Reverendissime  Domine, 
 
 “  Gratissimae  mihi  fuerunt  Illnstrissimae  Dominationis  Yestrae 
 Literae  in  Festo  S.  Francisci  anno  superiori  datae,  quibns  certior 
 factus  sum  de  salute  etlncolumitate  Illustrissimi  Domini  mei  Archie- 
 piscopi  et  Principis  Firmani,  Nuntii  Apostolici  ;  de  vestra  etiam 
 Promotione  in  Secretarium  S.  Congregations  de  Propaganda  Fide. 
 Utrumque  mirum  placuit.  In  ntroque  laetatus  sum,  et  laetor. 
 Fruantur  Illustrissimi  Domini  mei  Honoribns,  suis  Virtutibus  juste 
 debitis ;  fruantur  Favoribus,  Yiris  Principibus  debite  reservatis ; 
 fruantur,  inquam,  caelesti  Gloria,  vestris  Laboribus  pro  ingrato  hoc 
 Populo  pie  exantlatis,  a  Deo  Optimo  Maximo  indubie  ordinata.  Haec 
 Yota,  haec  Preces,  hi  Gemitus,  et  Suspiria  mea.  Valeant,  Valeant, 
 et  Viyant  felices  Domini  mei  in  sua  Patria,  in  Urbe,  in  Orbis  Capite 
 quorum  Praesentiis  non  fuimus  digni,  quorum  Absentias  omnes  vere 
 Catbolici  Dolemus.  Sed  veniamus  ad  domestica. 
 
 “Aspiciat  Dominatio  Vestra  Illustrissima,  et  sine  fletu  intueri 
 dignetur  statum  hujus  miserae  Patriae  post  ejectum  bine  ab  indigno 
 Concilio  Illustrissimum  Dominum  nostrum  Nuntium  praefatum,  et 
 Autboritatem  Apostolicam  conculcatam.  Die  Augusti  secundo  apud 
 Bathmines  prope  Dublinium,  a  paucis  Haereticis  dissipatus  et  fuga- 
 tus  est  regius  iste  Ormondi  Exercitus.  Sub  Initium  Septembris 
 capta  Fontana  est,  et  in  ea  Quatuor  Millia  Virorum  selectorum  deleta 
 inter  quos  Colonelli  Warren,  Wall,  Fleming  (Nepos  meus),  Finglas, 
 etc.  Wexfordia  Hosti  cessit  sub  Finem  ejusdem  Mensis.  In  ea 
 multi  Sacerdotes,  nonulli  Beligiosi,  plurimi  Cives,  ad  Duo  millia 
 militum  trucidati.  Dein  omnes  Civitates,  Oppida,  Castra,  Arces, 
 Praesidia,  et  Portus  Momoniae  (exceptis  Waterfordia  et  Limerico)  ab 
 Inchiquinianis  (propter  quos  luctandos  iniit  Concilium  Faedus  tur- 
 pissimum,  et  Excommunicationem  incursit)  prodita,  et  Hosti  tradita 
 sunt,  cui  se  nuper  adjunxerunt,  post  nostras  pecunias,  et  Media  ex- 
 hausta,  licet  ipsis  solis,  et  non  Catbolicis  eidem  Concilio  adbaerentibus 
 plenior  stipendii  Solutio  facta  est.  Kilkennia,  tarn  a  Peste,  quam  ab 
 Hoste  vastata,  vidit  suum  Pontificem  Reverendissimum  Davidem 
 Roth,  sub  Initium  Martii,  ex  Cursu  pro  Fuga  parato  extractum,  Yeste 
 nudatum,  et  Chlamide  vili  et  Yermibus  scatente  co-opertum,  in  Loco 
 abjeoto  repositum,  ubi  altero  Mense  Diem  clausit  extremum,  in  cujus 
 locum  utinam  suffectus  esset  noster  Paulus.  Conacia  etiam  a  Peste 
 depopulata  est,  et  ab  Ormondo  (ut  ita  dicam)  depauperata,  Praesule 
 etiam  Amplissimo,  Illustrissimo  Domino  Boetio  Egano,  Episcopo 
 
SPICILEGITJM  OSSORIENSE. 
 
 191 
 
 Elphinensi  viduata  est,  qui  supremo  Mense  Majo  in  Domino  conquievit. 
 In  Ultonia  aliqua  Yitae  adhuc  Specimina.  Ibi,  post  defunctum  D. 
 Eugenium  O’Neill,  qui  a  sex  Mensibus  pie  in  Domino  obdormivit 
 electus  est  in  ejus  Provinciae  Generalem  Reverendissimus  Emerus 
 Clocherensis,  cujus  Industria  sunt  bac  aestate  aliquot  adversariorum 
 Arces,  et  plures  Deo  dante  expugnabuntur.  In  Lagenia,  Duncannon, 
 et  Carlo  solummodo  nobis  manent.  Tecralian  arx  a  Yiginti  et 
 duobus  Diebus  desperabunde  obsidetur.  In  mea  Dioecesi  plerique 
 Sacerdotes  mortui,  aut  interfecti  sunt,  Religiosi  fugati,  Populus,  pro 
 majori  Parte,  Bello  et  Fame  extinctus  est,  quamvis  in  ea  vix  appareat 
 Pestis,  quae  per  Lageniam,  Momoniam,  et  Conaciam  grass'ata  est, 
 et  grassatur.  Hie  Status  haec  Facies  execrati  Regni  et  Diocesis 
 meaet  pro  quibus  Duo  Yos  oro  et  obsecro.  Unum,  ut  a  toto  Regno 
 auferatur  Excommunicatio  :  alterum,  ut  ea  quae  scribo  dignetur 
 Illustrissimus  Dominus  meus  significare  eis  in  Urbe,  quibus  signifi- 
 cari  debent,  cum  desint  mihi  Media,  quibus  proprium  Nuntium  ad  ea 
 significanda  destinare  possem,  ut  satisfiat  obligationi  meae  pro  trien- 
 nali  Informatione  Sedi  Apostolicae  facienda.  Quibus  omnibus  ad- 
 jungere  dignetur,  quod  supra  omisi,  Mortem  silicet  Illustrissimi  Yiri, 
 alterius  Boetii  Egani,  Episcopi  Rossensis,  a  Parlamentariis  nuper 
 capti,  suspensi,  secti,  Capite  truncati  in  Oppido  de  Bandon-Bridge  in 
 Momonia.  Reliquum  est,  ut  Deus  Optimus  Maximus  Vos,  et  reliquos 
 Ecclesiae  Praelatos,  et  praecipue  Illustrissimum  nostrum  Nuntium  ad 
 altiora  evectum,  in  multos  annos  custodiat  incolumes,  oraturos  pro 
 hac  afflicta  Ecclesia.  Salutant  Vos  Fr.  Antonius  Clonmacnoisensis 
 Episcopus,  Dominus  Terentius  Cogblanus  Illustrissimi,  Clonfertensis, 
 Corcagiensis,  et  Immelacensis.  Salutant  Vos  reliqui  omnes,  quibus 
 vestras  Salutationes  significavi,  et  ultimo  Loco  saluto  Yos,  hoc 
 6  Junii,  1650. 
 
 “  Illustrissimae  ac  Reverendissimae  Dominationis  Vestrae, 
 
 “  Addictissimus  Obligatissimus  Servus, 
 
 “  Fr.  Thomas,  Dubliniens.” 
 
 Ut  nihil  prorsus  praetermittam  ad  Rem  D.  Nuntii  spectans, 
 quod  in  meas  Manus  Florentiae  incidit,  placet  hie  Loci  producere 
 Exemplar  Epistolae,  quam  laudatus  Nuntius  tribus  Mensibus  post 
 suum  ex  Hibernia  Dicessum,  ad  Reverendissimum  P.  Praepositum 
 Generalem  Societatis  Jesu  italice  scripsit,  in  Itinere  versus  Romam 
 
192 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 nempe  regrediens,  qnamqne  legi  Anno  1770  in  Libro  Epistolarum 
 Originalium  Tempore  Legationis  kujus  Hibernicae,  in  saepe  dicta 
 Bibliotheca  Illustrissimi  D.  Marchionis  Rinuccini  asservato  Tenoris 
 sequentis. 
 
 “  A1  Padre  Generale  de  Gesuiti. 
 
 “Gallione  19  Maggio  1649. 
 
 ‘‘  TTn  Mese  prima  eke  io  partissi  d’lrlanda  shared  in  Gal  via  il 
 Padre  Yerdier,  inviato  da  Vostra  Paternita  Revendissima  per  Visi- 
 tatore,  e  venuto  snbito  da  Me  mi  porto  non  solo  la  Lettera  a  Me 
 diretta,  ma  voile  communicarmi  ancora  L’istruzioni  eke  aveva  da  Lei. 
 Jo  per  renderlo  informato  di  quanto  m’  era  occorso  con  quei  Padri 
 della  Compagnia,  gli  diedi  in  Ristretto  la  Sostanza  degl’  aggiunti 
 Capi,  e  poi  V  esortai  a  non  portarsi  a  Kilkennia,  ma  prendere  L’infor- 
 mazione  da  ogni  altro  Luogo,  perche  in  quella  Citta,  dove  resideva  il 
 Concilio,  e  tutta  la  Massa  di  quei,  eke  s’  erano  alienati  dalla  maggior 
 Parte  Ecclesiastica,  averebbe  Corso  risico  d’esser  in  Piu  Modi  irnps- 
 dito,  e  forse  minacciato  come  e’era  fatto  ad  altri.  Non  gli  parve  in 
 questo  di  seguitare  il  mio  Parere,  ma  si  fu  condotto  dai  Padri,  eke 
 vennero  ad  invitarlo  fino  a  Galvia,  e  gli  mostrarono  ogni  Sorte  di 
 Confidenza,  e  di  buon  Trattamento.  Se  il  Successo  riuscisse  come 
 
 10  giudicai,  non  dovra  in  Parte  negarlo  il  Padre  Yerdier,  eke  al 
 Ritorno  mi  mostro  P  originale  dell’  inclusa  Lettera  scrittagli  da 
 quei  Yescovi,  eke  sono  stati  Causa  di  tutta  la  Commozione,  nella 
 quale  non  solo  si  vedano  gli’  Artifizij  usati  per  intimidirlo,  ma  resta 
 senza  Controversia  provato  eke  li  Padri  sono  stati  la  principal  Causa 
 di  tutto,  giacche  li  Yescovi  asseriscono  esser  commune  fra  loro  ed  essi 
 
 11  Titolo  della  Causa. 
 
 “  E  veramente  se  io  avessi  preteso  altro  dai  Padri  nel  Negozio 
 della  Tregua,  eke  la  sola  Inditiferenza,  o  Silenzio  del  loro  Parere, 
 finche  il  Punto  fosse  dichiarato  da  Nostro  Signore,  o  eke  fra  tanto 
 presumessoro  per  Me,  e  per  L’  aderenza  di  quasi  tutta  la  Ckiesa 
 d’  Ibernia,  mi  contenterei  di  scusargli  di  quanto  hanno  fatto  :  ma  il 
 vedere,  eke  senza  prima  scrivermi  una  Riga*  o  porgere  un’  Awiso,  o 
 Avvertimento,  sensa  venire  uno  di  loro  da  Me,  in  Somma  senza  un 
 minimo  Cenno,  il  Padre  Malonio,  ed  i  suoi  Seguaci  si  dichiararono 
 Capi  e  Consiglieri  dell’  Opposizione  contraria,  sottoscrissero  Libri, 
 inpedirono  L’  osservanza  degli  Interdetti  e  simili  altre  Cose.  Si 
 contenti  Vostra  Paternita  Reverendissima,  che  io  si  assecuri  di  non 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 193 
 
 aver  mai  veduto,  e  forse  non  letto  nna  simile  Novita,  la  qnale  accresce 
 la  sua  Forza  dal  sapersi  per  tutto  il  Eegno,  che  io  nel  medesimo 
 Punto  per  servire  alia  Compagnia  avevo  terminato  l’acquisto  della 
 Chiesa  Abbaziale  di  S.  Giovanni  di  Kilkennia  per  quei  Padri,  non 
 ostanti  tutte  le  Opposizioni  dei  Canonici  Regolari,  ai  quali  1’  aspetta, 
 e  dato  alia  Compagnia  il  Possesso  della  Cbiesa  di  S.  T.  Pietro  in  Water- 
 fordia,  repugnante  il  Vescovo,  e  1’  uno,  e  1’  altro  Clero. 
 
 “  Queste  Circonstanze  faranno  credere  facilmente  a  Vostra  Pater- 
 nita  Reverendissima,  che  sotto  un  Negozio  cosi  strano  possa  esser 
 occulto  qnalcbe  altro  Fine,  e  son  certo  che  la  molta  sua  Prudenza 
 facilmente  ancora  si  ritrovera,  perche  dal  vedere  che  li  Padri  delle 
 Famiglie  antiche  d’lrlanda,  e  delle  Provincie  non  Inglesate,  benche 
 di  minor  Numero,  sono  stati  discordi  dagli  altri,  e  per  quanto  hanno 
 potuto  hanno  ubbidito  a  miei  Ordini,  et  apparira  ben  presto,  se  qui 
 si  deve  ascrivere  il  fatto  alia  Coscienza  e  Dottrina  religiosa,  o  a 
 qualche  altro  Motivo,  et  in  Somma  se  il  Negozio  e  stata  Carita,  o 
 Fazione,  fra  quali  Padri  non  lascia :  o  di  far  Menzione  del  Rettore 
 di  Limerick,  che  non  volse  ubbedire  agli  Ordini  di  Padre  Malonio,  ma 
 si  parti  dalla  Casa,  del  Rettore  ancora  -di  Waterfordia,  e  d’  altri,  che 
 adesso  non  mi  sovvengono. 
 
 <c  Jo  spero  a  Bocca  di  avere  a  ponderare  a  Vostra  Paternita  Re¬ 
 verendissima  alcuni  Particolari  del  Ragionamento,  che  il  Padre  Malonio 
 mi  feci  quando  io  mi  dolsi  del  suo  Modo  di  procedere,  e  le  faro 
 conoscere  dove  h  arrivata  L’  Animosita  di  quest  Uomo. 
 
 “  In  tanto  come  jo  non  ho  avuoto  altro  Fine,  che  di  farre  apparire 
 questa  Yerita  a  Nostro  Signore,  et  a  Vostra  Paternita  Reverendissima, 
 cosi  son  contento  d’  averlo  fatto,  solamente  rimettendomi  nel  resto 
 alia  pia  Prudenza  di  governarlo  conforme  i  Sensi  di  quella  Bonta, 
 che  gia  reconosce  in  Lei  ogn’  uno  che  tien  Notizia  della  Persona.  A 
 me  resta  di  piangere  che  gia  la  Confederatione  Cattolica  e  fatto  il 
 Dominio  d’  un  Eretico,  che  gia  la  Momonia  e  posseduta  da  un  Cal- 
 vinista,  che  gia  i  Vescovi  e  Parochi  Protestanti  comminciano  a  mem- 
 brare  in  suo  Pro  L’  entrate  ecclesiastiche,  e  che  se  questi  Principi 
 seguiteranno  a  Proporzione,  il  Regno  sara  perso,  et  il  Padre  Malonio 
 con  i  suoi  n’  ayera  la  maggior  Parte  della  Colpa.  Tolga  Iddio  L’augurio 
 e  conceda  a  Vostra  Paternita  Rmatale  Augmento  di  Sanitate  e  di  buona 
 Operazione  nei  suoi  Figli,  che  non  solo  altrove,  ma  nell’  Ibernia  ancora 
 si  provi  con  Giubilo  della  Cristianita  un’  estrordinaria  Ricompensa 
 del  Male,  che  si  e  fatto.  Et  jo  baccio  affetuosamente  le  Mani,  &c.” 
 
 o 
 
194 
 
 SPICILEGITTM  OSSORIENSE. 
 
 Sub  Finem  istius  Epistolae  in  supra  recensito  Epistolarum  Libro, 
 legere  est  sequentia  Yerbitema  Italica. 
 
 “In  una  Istruzzione  data  dal  detto  Nunzio  al  Padre  don  Giuseppe 
 Arcamoni,  Teatino,  suo  Confessore,  si  lege  all’  Articolo  5°. 
 
 Far  partire  il  Padre  Malonio,  Provinciale  dei  Gesuiti,  come  il 
 Padre  Generale  aveva  ordinato  al  Visitatore,  ultimamente  mandatovi, 
 il  quale  non  ba  voluto  eseguirlo  dubitando  di  non  far  peggio.  E 
 questo  percbe  il  Provinciale  si  e  dichiarato  piu  degli  altri  per  la  Tregua 
 con  Inciquin.  (Erectico  Fazionario  contro  i  Cattolici)  e  commandato  a 
 tuttii  suoi,  clie  non  osservassero  L’  Interdetto. 
 
 Quamvis  porro  Illustrissimus  Nuntius  in  Normanniam 
 appulerit  Mense  Martio,  Romam  tamen  nonnisi  circa  8  Novembris 
 ejusdem  Anni  1649  pervenit.  Eapropter  P.  Roweus,  Provincialis 
 Carmelitarum  Discalceatorum  in  Urbe,  ut  praefertur,  existens  a  Die 
 16  Januarii  praelibati  Anni,  nihil  adhuc  efficere  potuit,  Nuntius 
 quippe  per  Literas,  et  Amicos  obtinuit,  ut  non  decideretur  Causa 
 Appellationis  ante  Adventum  PP.  Josephi  Theatini,  et  Ferralli 
 Capucini,  qui  rursus  impetrarunt,  ut  ipsemet  expectaretur  Nuntius, 
 quod  et  concessum  est,  ne  damnaretur  forte  inauditus.  Caeterum 
 usque  ad  4  Decembris  saepe  dicti  Anni  1649  neque  caeptam  fuisse 
 Romae  Causam  Appellationis  patet  ex  subjecta  Epistola  Illustrissimi 
 Eminentissimorum  Cardinalium,  Congregationi  super  Rebus  Hiber- 
 nicis  a  Sua  Sanctitate  praepositorum,  Secretarii  D.  Francisci  Albitii, 
 qui  et  ipse  postmodum,  ut  obiter  dicam,  Presbyter  Cardinalis  fuit 
 S.  Mariae  in  Via,  ab  eodem  tunc  regnante  Pontifice,  Innocentio  X, 
 Die  2  Martii  1654  creatus,  posteaque  ad  Titulum  translatus  SS. 
 Quatuor  Coronatorum. 
 
 Epistola  D.  Albitii  ad  Dionysium  Massarium  Decanum  Firmanum, 
 ac  Nuntiaturae  Hibernicae  Illustrissimi  Firmani  antehac  Auditorem 
 Generalem. 
 
 Illustrissime  Domine, 
 
 Nec  Pater  Roa  admissus  hactenus  fuit  ad  Audientiam  Sanc- 
 tissimi  Domini  Nostri  Innocentii  Pape  X.,  nec  Appellatio  Consiliari- 
 orum  Regni  Hiberniae,  eorumque  Literae,  quas  ipse  detulit,  acceptae. 
 Immo  ab  Eminentissimis  DD.  Cardinalibus,  Negotiis  Hibernicis  a 
 Sanctissimo  praepositis,  et  a  me,  uti  eorundem  Negotiorum  Secretario, 
 rejectae  fuerunt.  Propterea  nescio  quo  Pacto  P.  Roa  tarn  audacter 
 scripserit  in  Galliam,  et  Hiberniam  ea,  quae  mihi  significat  D.  V. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 195 
 
 Illustrissima.  Nihil  aliud  ille  a  me  audivit,  nisi  qnandoqne  Verba 
 satis  aspera,  quandoque  leniora,  et  dulcia.  Si  quod  nlterius  ipse 
 profert,  Mendacia  sunt,  sicut  mendacissimum  est,  Libellum,  cui 
 Titulus  QUiEEES  fuisse  Eomae  magno  cum  Plausu,  et  Laude 
 receptum,  cum  usque  adhuc  nec  in  Latinam  versus  sit  Linguam,  nec 
 ad  Manus  Eminentissimorum  DD.  Cardinalium,  neque  ad  meas 
 p  erven  erit. 
 
 Datum  in  Sancto  Officio  Die  4  Decembris  1649. 
 
 Observantissimus  Servus  verus. 
 
 Franciscus  Albitius. 
 
 An  autem  in  Urbe  postmodum  contra  Nostratum  Accusationes  se 
 defendens,  Summo  Pontifici  Innocentio  X.  satisfecerit,  nec  ne?  Me 
 prorsus  latet.  Nihilominus  adduci  non  possum  ut  credam  quod 
 passim  fertur,  quodque  refert  eaepe  nominata  Historia  Hibernicae 
 Eebellionis  Anno  1641  nempe  Papam  ei  dixisse :  Temerarie  te 
 gessisti.  Si  enim  id  verum  esset,  cito,  et  haud  difficulter  ab  Anathe- 
 mate  isto  liberarentur  Nostrates,  cujus  tamen  contrarium  ex  mox 
 enarrandis  clarebit. 
 
 Anno  1656,  P.  Magister  Joannes  Nolanus,  Kilkenniensis, 
 Eegens  Minervitanus,  et  P.  Magister  Eichardus  O’Kelly,  Eathbran- 
 nensis,  Eomae  existens  pro  Comitiis  Generalibus,  eo  Anno  celebran- 
 dis,  ambo  pro  Absolutione  a  Censura  hujusmodi  obtinenda  apud  S. 
 Sedem  Apostolicam  strenue  egerunt.  Praelibatus  Magister  O’Kelly 
 ab  Urbe  Bononiam  profectus,  ibi  mansit  pro  Eesponsis  ad  illud, 
 triaque  alia  Negotia,  quae  ipsius  Vice  sollicitabat  P.  Magister  Leonar- 
 dus  Hansen,  Provincialis  Angliae,  et  Eeverendissimi  Patris  Generalis 
 pro  Germania,  aliisque  Provinciis  Borealibus  Socius.  Hie  tandem 
 sequentes  dedit  ad  ipsum  Literas,  quarum  Originales,  in  Area  Deposit!  . 
 Collegii  nostri  Lovaniensis  ad  S.  Crucem  asservatis,  mihi  human- 
 issime  transcripsit  Anno  1755  P.  Magister  Carolus  O’Kelly,  Eoscorn- 
 aniensis,  ibi  Visitatorem  agens,  Anno  autem  1756  Theologus  Collegii 
 Casanatensis  de  Urbe,  et  Pro  Provincia  Hiberniae  Comitiorum  Gen- 
 eralium  Definitor,  jampridem  laudatus. 
 
 A  Tergo : 
 
 A1  Molto  Eeverendo  Padre  Fra  Eicardo  O’Kelly,  Ibernese,  de 
 Praedicatori,  S.  Domenico,  Bologna. 
 
196 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Intus  : 
 
 Admodum  Eeverende  Pater  Magister  Salutem.  Quatuor  vestra 
 Memorialia,  aliquoties  recopiata,  Sanctissimo  Domino  Nostro  porrecta 
 fuerunt  per  Cardinalem  Carolum  Barberinum,  et  ad  primnm  de 
 duobus  Fratribus  Hibernis  Eomae  ad  Negotia  Hiberniae  jugiter 
 babendis,  respondit  Sanctissimus :  Conveniat  super  hoc  Orator  cum 
 Superioribus  sui  Ordinis.  Ad  secundum  de  Absolutione  ab  Anathe- 
 mate  Nuntii  Hiberniae,  dixit;  CoDsiderabitur,  quod  ajunt  idem  esse 
 ac  nihil,  Eeliqua  duo  remissa  sunt  ad  S.  Congregationem.  Utinam 
 meliora,  ac  jucundiora  haberem,  quae  scriberem,  at  Dies  mali  sunt, 
 et  Materia  Patientiae  nunquam  deficit. 
 
 Valeat  cursim  Eomae  16  Januarii  1658. 
 
 Admodum  Eeverendae  Paternitatis  Vestrae 
 
 Servus  in  Domino 
 
 /  — 
 
 Fr.  Leonardus  Hansen,  Provincialis  Angliae. 
 
 Nihilominus  tandem  aliquando,  Anno  scilicet  1665,  idem  Alex¬ 
 ander  VII.  Pontifex  Maximus  Hibernos  ab  ea  Censura  absolvit, 
 imposita  ipsis  Paenitentia  salutari,  ut  diserte  refert  Eques  Waraeus 
 in  Annalibus  suis  ad  praelibatum  Annum  1665. 
 
 Ad  Calcem  autem  praemissarum  Literarum  baec  legitur  Appendix : 
 
 Nota. 
 
 Scito  Lector,  praefatum  Magistrum  O’Kelly  cum  Magistro  Nolano 
 astitisse  pro  Provincia  Hiberniae  Capitulo  Generali  Anni  1656,  et 
 observa,  quam  Zelosi  fuerunt  Dominicani  ad  obtinendam  Absolutionem 
 ab  Anathemate,  quod  Nuntius  Apostolicus  fulminavit  in  Hibernia, 
 quam  vis  ipsi  Dominicani  Nuntio  in  Hibernia  contra  alios  u  triusque 
 Cleri,  et  primae  Nobilitatis  constanter  adhaeserint,  ut  ipse  Nuntius 
 Literis  suis  Athloniae  datis  ad  nostrum  Provincialem  testatus  est. 
 Et  quamvis  tunc  non  obtinuerint  Absolutionem  ab  illo  Anathemate, 
 earn  tandem  (circa  Annum  1698)  ab  Innocentio  XII.  obtinuit  post 
 diuturnam  Sollicitationem  Illustrissimus  ac  Eeverendissimus  D.  Fr. 
 Dominicus  de  Burgo,  Episcopus  Elphinensis,  ex  Ordine  Praedica- 
 torum  assumptus,  qui  postea  Exul  obiit  Louvanii  Die  primo  Anni 
 1704.  Ita  testatur,  qui  praefati  lllustrissimi  tunc  Secretarium  egit, 
 
 Fr.  Edmundus  de  Burgo, 
 
 S.  Theologiae  Magister,  Ordinis  Praedicatorum. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 197 
 
 Sic  referebam  in  prima  Gperis  hnjus  Editione,  Page  690, 
 et  seq.  Postmodum  vero  Romae  versans,  anno  niminim  1770, 
 ipsasmet  inveni  Literas  Apostolicas  Alexandri  VII.  Potestatem 
 dantes  absolvendi  et  Hinc  Nota  mox  allata  P.  Magistri  Edmundi  de 
 Bnrgo  plane  intelligenda  est  de  Absolntione  omnimode  completa, 
 Relaxatione  scilicet  Paenitentiae,  quae  nt  mox  ajebam,  juxta  landati 
 Summi  Pontificis  Praescriptum  ab  Anno  1665  peragebatur.  Ista 
 porro  Relaxatio  ab  Innocentio  XII.,  sollicitante  Fratre  nostro  Domin- 
 ico  de  Burgo,  Episcopo  Elpbinensi,  facta  fnit  vigore  Indulgentiarum 
 per  Triginta  tres  Bullas,  ad  totidem  Hiberniae  Diaeceses  datas, 
 concessarnm,  nt  jampridem  narratum  est.  Ulterius  ejnsdem  Antis- 
 titis  Supplicationem  exaudiens  memoratus  Innocentius  Papa,  duo 
 Diplomata  vere  aurea  expediri  fecit,  nt  ibidem  dicebam,  quae  posthac 
 commodius  exscribentur.  En  autem  praelibatas  Literas  Alexandrinas, 
 cedro  utique  dignas 
 
 Venerabilibus  Fratribus  Rapotensi,  Leighlinensi,  Clonfertensi, 
 et  Corcagiensi  Episcopis,  et  eorum  Cuilibet. 
 
 Alexander  Papa  VII. 
 
 Venerabiles  Fratres,  Salutem,  et  Apostolicam  Benedictionem. 
 
 Sedes  Apostolica,  pia  Mater  recurrentibus  ad  earn  post  Excessus 
 cum  Humilitate  Filiis,  propitiam  se  praestare  consuexit,  et  benignam. 
 Cum  itaque  Bonae  Memoriae  Joannes  Baptista,  dum  viveret,  Archie- 
 piscopus  Firmanus,  tunc  Temporis  Apostolicae  Sedis  in  Regno 
 Hiberniae  Nuntius  Extraordinarius,  cum  Delegatis  Archiepiscopo- 
 rum  Regni  praedicti,  varias  ob  Causas,  multos  tarn  Ecclesiasticos  et 
 Regulares  quam  Saeculares  excommunicaverit,  et  aliquot  Civitates 
 Ecclesiastico  subjecerit  Interdicto.  Sicut  autem  accepimus,  plures 
 ex  personis,  ut  praedicitur,  excommunicatis  Sibi  Absolutionis  Benefi- 
 cium  ab  Excommunicatione  hujusmodi  (a  qua  fuerat  alias  ad  felicis 
 Recordationis  Innocentium  Papam,  Praedecessorem  nostrum,  appel- 
 latum,  et  ab  eo  Appel latio  hujusmodi  tanquam  frivola  rejecta) 
 Authoritate  nostra  concedi,  Interdictumque  praedictum,  ubi  adhuc 
 viget,  et  servatur  amoveri  summopere  desiderant.  Nos  earundem 
 Animarum  Saluti  pro  paterna  nostra  Charitate,  quantum  cum 
 Domino  possumus,  consulere  volentes,  ipsarumque  singulas  a  quibus- 
 vis  Excommunicationis  et  Interdicti,  aliisque  Ecclesiasticis  Sententiis, 
 Censuris,  et  Paenis,  a  Jure,  vel  ab  Homine  latis,  quavis  Occasione, 
 
198 
 
 SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 vel  causa,  si  quibus  quomodolibet  innodatae  existunt,  praeterquam 
 Ratione  praemissorum,  absolventes,  et  absolutas  fore  censentes, 
 Supplicationibus  eorum  Nomine  super  boc  Nobis  porrectis  inclinati, 
 Fraternitatibus  vestris,  et  eorum  cuilibet,  quoscumque  ex  praedictis, 
 ut  praedicitur,  excommunicatis,  qui  hoc  a  Vobis,  seu  Yestrum  aliquo, 
 humiliter  petierint,  imposita  singulis  aliqua  Arbitrio  vestro  Paeni- 
 tentia  salutari,  ab  Excommunicationis  hujusmodi  Sententia,  aliisque 
 Censuris  contra  eos  per  dictum  Joannem  Baptistam  Archiepiscopum, 
 et  dictos  Delegatos,  vel  eorum  Subdelegatos,  fulminatis,  Authoritate 
 nostra  Apostolica,  in  Forma  Ecclesiae  consueta,  Defunctos  autem  per 
 Modum  Suffragii,  absolvendi,  et  ab  illis  Locis,  in  quibus  adhuc  viget 
 Interdictum  praedictum,  amovendi,  necnon  cum  illis  Ecclesiasticis 
 Saecularibus,  et  Regularibus,  qui  ob  Contemptum,  seu  Yiolationem 
 Excommunicationis,  aliarumque  Censurarum  praedictarum,  et  Inter  - 
 dicti,  hujusmodi,  Irregularitatis  Notam,  sive  Maculam  contraxerint, 
 super  eadem  Irregularitate  dispensandi,  eosque  ad  quaevis  alia  rehab- 
 ilitandi,  plenam,  et  amplam  Facultatem,  Authoritate  praedicta, 
 Tenore  praesentium  concedimus,  et  impertimur.  Non  obstantibus 
 praemissis,  ac  apostolicis  et  in  Universalibus,  et  Provincialibus, 
 Synodalibusque  Conciliis  editis  generalibus,  vel  specialibus  Constitu- 
 tionibus,  et  Ordinationibus,  caeterisque  contrariis  quibuscumque. 
 Datum  Romae  apud  Sanctam  Mariam  Majorem  sub  Annulo  Piscatoris 
 Die  27  Augusti  MDGLXV.  Pontificatus  nostri  Anno  Undecimo. 
 
 Gualterius. 
 
 Ex  his  perspicue  patet,  Appellationem  Supremi  Confaederatorum 
 Catholicorum  Concilii  a  D.  Nuntio  ad  Summum  Pontificem  Innocen- 
 tium  X.  frivolam  fuisse,  adeoque  ejusdem  Nuntii  Apostolos  Refuta- 
 torios  juxta  Sacrorum  Canonum  Praescriptum  datos,  fulminatas 
 proinde  ab  eo  Censuras  in  Suo  Robore  permansisse  usque  ad  Abso- 
 lutionem  quam  ab  Initio  per  illam  novemdecim  Annorum  Seriem 
 plures  ex  Catholicis  excommunicatis  verisimiliter  impetrarunt, 
 pluraque  eorum  Loca  Interdicto  liberata  fuere.  Siquidem  Alexander 
 Papa  laudatus,  Potestatem  conferens  quatuor  recensitis  Episcopis,  aut 
 eorum  cuilibet,  Interdictum  amovendi,  diserte  ait :  Ubi  adhuc  viget, 
 et  servatur.  Neque  omnes  Hiberniae  Incolas,  (sed  multos)  omniaque 
 Regni  Loca  (sed  aliquot  Civitates)  Censuris  innodaverat  Nuntius,  ut 
 ex  mox  allatis  Literis  Apostolicis  liquet. 
 
SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 199 
 
 Porro  de  Illnstrissimo  D.  Nuntio  sequentia  habet  Ferdinandus 
 Ugbellns  in  Opere  copioso,  novem  Tomos  complectente,  cui 
 Titulus  :  Italia  Sacra,  sive  de  Episcopatibns  Italiae,  et  Insularum 
 adjacentium ;  et  quidem  Tomo  Secnndo,  de  Ecclesiis  TEmiliae, 
 Flaminiae,  Piceni,  et  Umbriae  inscripto,  Pag.  mibi  728,  de  Arcbie- 
 piscopis  Firmanis  edisserens,  nempe  : 
 
 Joannes  Baptista  Rinuccinus,  Florentinus,  Avorum  Sanguine 
 clarus,  tertius  ex  Sorore  Nepos  Cardie  alis  Bandini,  duobus  suis 
 Consobrinis  in  Archiepiscopatum  Firmanum  proxime  suffectus  est, 
 Urbano  VIII  sedente,  1625,  Mense  Septembri,  cum  antea  Camerae 
 Auditor  esset  in  Civilibus  Causis,  Secretariusque  Rituum  Congrega- 
 tionis.  In  Hiberniam  Anno  1645  Apostolicus  Legatus  missus  est 
 ab  Innocentio  X.  Pontifice  Maximo.  Tandem  Praesulatus  sui  Anno 
 28,  Doctrina,  Pietate,  ac  Probitate,  Morum  insignis,  moritur,  non  sine 
 Sanctitudinis  Fama,  Idibus  Decembris  1653,  in  Summo  Templo 
 Arcbiepiscopali  suo  tumulatus,  boc  Epitapbio  exornatus,  quod  nuper 
 commisit  Marmori  Franciscus  Rondinellus  Rogatu  Thomae  Rinuccini 
 in  defunctum  Fratrem. 
 
 Cbristo  mortuorum  Primogenito 
 Joanni  Baptistae  Rinuccino,  Florentino, 
 
 Arcbiepiscopo,  et  Principi  Firmano, 
 
 Ad  Faederatos  Catholicos  Hiberniae 
 Pontificia  Legatione  strenue  functo, 
 
 Viro,  Spiritu  Apostolico, 
 
 Ac  Pastorali  Vigilantia  praefulgenti, 
 
 Qui  Lumbos  praecinctus, 
 
 Innocentiae  ac  Scientiae 
 
 Ardentes  Lampades  e  Manibus  nunquam  deposuit, 
 
 Cujus  Dextera,  et  aperta,  et  clausa 
 Fecit  Virtutem  Misericordiae, 
 
 Plena  semper,  ad  Pauperes  extensa, 
 
 Quos  moriens  dixit  Haeredes  ex  Asse. 
 
 Contracta  Calamo  plures  erudivit. 
 
 Cujus  Pedes  Pacem  evangelizantis  mire  speciosi 
 Gregem  irrequieto  Lahore  circumierunt, 
 
 Atque  ultimum  Terrae  perlustravere. 
 
 Ita  Ecclesiae  omnibus  Episcopis  Forma  Virtutum  factus, 
 Totidem  quot  acceperat  superlucratus  Talenta, 
 
 In  Gaudium  Domini,  ut  spes  est,  intravit, 
 
200 
 
 SPICILEGITJM  OSSORIENSE. 
 
 Idibus  Decembris  Anno  Salutis  MDCLIII, 
 iEtatis  LXI.  nondum  expleto. 
 
 Thomas  Binuccinus,  Camilli  Senatoris  Filius, 
 
 S.  Stephani  Eques, 
 
 Ac  Serenissimae  Victoriae,  Magnae  Ducis  Etruriae, 
 Cubiculo  Praefectus, 
 
 Fratri  optime  merito  maestissimns  posnit. 
 
 Pro  Coronide  totins  Bei,  de  D.  Nuntio  Binuccino.  relatae, 
 placet  hie  Loci  subnectere  Libellum  Supplicem  Congregationis 
 Ecclesiasticae  utriusque  Cleri  Hibernici,  Anno  1646,  ad  Summum 
 Pontificem  Innocentium  X.,  pro  Assumptione  laudati  Nuntii  ad 
 Dignitatem  Cardinalitiam.  Ex  Archivo  S.  Isidori  de  IJrbe,  Armario 
 V.  Num  VIII.  Fol.  496 
 
 Beatissime  Pater, 
 
 Hiberniae  Ecclesia  ad  Sanctitatis  Vestrae  Pedes  provoluta, 
 andiri  vehementer  exoptat.  Nuper  ilia,  Haereticorum  Crnore  madida, 
 Victoriisque  felix,  calcatis  nndequaqne  Hostibus,  trinmphabat.  Sed 
 ecce  de  repente  Pax  impia,  ipsoque  Bello  calamitosior,  inscio  Clero, 
 Dublinii  conclusa  est,  ibique  maxima  Solemnitate  proclamata.  Cepit 
 omnes  ingens  Bei  Admiratio  dum  Prorex  Popnlum  Catholicum,  et 
 bonum  ad  infamem  hanc  Pacem  acceptandam  impellit.  Quid  Beme- 
 dii  in  tanta  Berum  Desolatione  ?  Unicus  profecto  Firmanns,  qui  se 
 firmum  pro  Domo  Dei  Mnrum  opposuit,  pacem  Beligione  et  Gente 
 indignam,  rejiciens  :  Cum  eo,  aut  vincere,  aut  mori.  Nobis  universis 
 decretum  est.  Victorias  sub  tanto  Sanctitatis  Vestrae  Ministro  ab 
 Hibernis  partas  Annales  propediem  exponent.  Prodeat  Veritas,  et 
 pro  ipso  loquatur,  eum  Virum  esse  Euriditionis  egregiae,  Elocutionis 
 pulcherrimae,  Prudentiae  singularis,  Bonum,  pium,  humanum, 
 misericordem,  Hibernorum  Ocellum,  Cor,  atque  Delicias.  In  cujus 
 Veritatis  Testimonium,  Sanctitas  Vestra  dignum  Virtutibus  dabit 
 Praemium.  Unum  superest,  quod  flexis  Genibus  ad  Sanctitatis 
 Vestrae  Pedes  prostrati  devotissimis  Precibus  efflagitamus,  ut  Vir 
 hie  Virtutibus  magnus,  Auctoritatis  Incremento  major,  Eminentior, 
 Honoratior  fiet  universis,  quod  equidem  fiet  si  Sanctitas  Vestra 
 humillimis  nostris  Votis  annuendo,  Firmanum  Antistitem,  et  Princi- 
 pem  in  Eminentissimorum  Cardinalium  Caetum  adsciscat.  Id  certe 
 merentur  (si  judicio  nostro  Locus  sit)  Viri  optimi  Virtus,  Beligio, 
 Pietas,  Zelus;  poscunt  Ingenium,  Scientia,  Berum  Usus,  et  Notitia; 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 201 
 
 suspirant  Hiberniae  Yota,  Lacrymae,  Desideria.  Et  si  unquam 
 Hibernorum  Labores,  Sndores,  Persecutions,  ckristiani  Cruoris 
 Profusio  pro  catholica  Religione  tuenda,  et  propaganda,  Gratiam 
 aliquam  in  Oculis  Sanctitatis  Yestrae  impetrare  meruerint,  pro 
 praemio  Antistitem  Eirmanum,  vere  nostrum,  Sanctitatis  Yestrae 
 Favore  Cardinalitia  Dignitate  fulgidum  (quod  a  multis  retro  Saeculis 
 in  hac  nostra  Sanctorum  Insula  non  vidimus)  Hibernia  tota  bilaris 
 et  animata  intra  Se  conspiciat.  Pro  quo  mittimus  has  Preces  ad 
 Sanctitatis  Yestrae  Pedes. 
 
 Datum  Waterfordiae  Die  28  Augusti  1646. 
 
 Humillimi  et  obsequentissimi  Filii  ad  Sanctitatis  Vestrae  Pedes 
 profunde  inclinati. 
 
 De  Mandato  utriusque  Cleri. 
 
 Nicolaus,  Fernensis  Episcopus,  Congregationis  Cancellarius. 
 
 Ut  autem  eo  revertatur.  unde  digressus  est,  Sermo,  Sere- 
 nissimus  Walliae  princeps,  Caroli  Primi,.  atrocissimo  Facinore 
 sic  obtruncati,  Primogenitus,  Rex  proclamatus  fuit  sub  Nomine 
 Caroli  Secundi  in  omnibus  Hiberniae  Civitatibus,  et  Oppidis,  quae 
 Ormondio,  aut  Faederatis  Catholicis  parebant.  Dieque  8  Martii, 
 1649,  Hagae  Comitis  in  Batavia  versans,  nuperam  cum  Faederatis 
 Catholicis  Pacem  confirmavit.  Ejus  vero  Copiae  sub  Ormondio,  et 
 Inchiquino  variis  in  Locis  contra  Parlamentarium  Exercitum  pug- 
 nantes,  tandem  profligatae  sunt  apud  Ratlimineas  prope  Dublinium 
 Die  2  Augusti,  1649.  Die  13  ejusdem  Mensis  Oliverius  Cromuellus, 
 qua  Parlamentariorum  Militum  in  Hibernia  Strategus,  seu  Supremus 
 Generalis,  cum  Novem  Millibus  Peditum,  Quatuorque  Millibus 
 Equitum,  Dublinium  ex  Anglia  appulit.  Hinc  Die  4  Decembris, 
 1649,  Yiginti  Antistites  cum  aliis  Regni  Praelatis  Motu  proprio 
 congregati  sunt  apud  Clonmacnoisam  in  Agro  Regis  juxta  Shananum 
 Fluvium,  ut  communicatis  Consiliis  viderent,  quid  in  calamitosa  ista 
 Tempestate  foret  agendum.  Deliberantes  autem  usque  ad  Diem  18 
 ejusdem  Mensis  sequentia  (anglico  sermone)  declararunt,  et 
 ordinarunt. 
 
 Quandoquidem  multi  tarn  de  clero  quam  de  Populo  magnopere 
 doleant  se  ob  disparem  de  publicis  Regni  hujus  Rebus  opinandi 
 modum  non  fuisse  adeo  Concordes  ac  opus  erat  in  valde  periculosis 
 istis  temporibus,  in  quibus  omnes  uno  corde  et  una  manu  debebant 
 
202 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Hosti  communi  resistere  :  Idcirco  nos  Arckiepiscopi,  Episcopi,  et 
 Praelati  hujus  Eegni  motu  proprio  congregati  fnimns  apnd  Clonmac- 
 noisam  die  4  Decembris,  Anno  1649,  ubi  abjectis  prorsus  quibuscunque 
 inter  nos  praeteritis  simultatibus  (minime  discussis  discrepantium 
 opinionnm  momentis  et  argntationibus)  ut  mnndo  manifeste  patent, 
 cunctas  istas  dissentiones  et  controversias  perpetuae  traditas  esse 
 Oblivioni,  declaramns  nos  omnes  Arckiepiscopos,  Episcopos,  et 
 Praelatos  Gratia  Dei  unum  esse  Corpus  Ecclesiae,  supportantes 
 invicem  in  Charitate,  solicitos  servare  Unitatem  Spiritus  in  Vinculo 
 Pacis,  et  quidem  pro  Bono  tam  Religionis  Catholicae,  quam  Regis,  et 
 Regni.  Adeoque  in  Visceribus,  Jesu  Christi  hortamur  omnes  Greges 
 nostros  ad  similem  fraternam  Unionem  et  Affectum,  detrectantes 
 sincere,  et  Oblivioni  dantes  omnino  quascunque  anteactas  Rixas  et 
 Contentiones.  Insuper  volumus  ut  haec  nostra  declaratio  Typis 
 mandetur,  et  publicetur  in  singulis  nostris  Parochiis  de  Mandato 
 singulorum  respective  Ordinariorum,  ut  videant  opera  vestra  bona,  et 
 glorificent  Patrem  vestrum,  qui  in  Caelis  est. 
 
 Datum  apud  Clonmacnoisam,  die  13  Decembris,  a.d.  1649. 
 
 Hugo,  Armacanus. 
 
 Fr.  Thomas,  Dublinensis. 
 Thomas,  Casseliensis. 
 
 Joannes,  Arckiepiscopus  Tuam- 
 ensis. 
 
 Fr.  Boetius,  Elpkinensis. 
 
 Fr.  Edmundus,  Leigklinensis  et 
 Procurator  Waterfordiensis. 
 Emerus,  Clockerensis. 
 
 Robertos,  Corcagiensis  et  Cion- 
 ensis. 
 
 Nicolaus,  Fernensis. 
 
 Edmundtjs,  Limericensis,  et  Pro¬ 
 curator  Episcopi  Ossoriensis. 
 Franciscus,  Alladensis. 
 
 Andreas,  Fenaborensis. 
 
 Joannes,  Laonensis. 
 
 Fr.  Oliverius,  Dromorensis. 
 
 Fr.  Antonius,  Clonmacnoisensis. 
 Fr.  Hugo,  Duacensis. 
 
 Fr.  Arthurus,  Dunensis  et  Con- 
 norensis. 
 
 Fr.  Terentius,  Imelacensis. 
 
 Fr.  Patritius,  Ardackadensis. 
 
 Oliverius  Dease,  Procurator 
 Episcopi  Midensis. 
 
 Doctor  Joannes  Hussey,  Procu- 
 curator  Episcopi  Ardfertensis. 
 
 Fr.  Joannes  Cantwell,  Abbas 
 S.  Crucis. 
 
 Doctor  Thaddaeus  Clery,  Epis¬ 
 copi  Rapotensis,  Procurator. 
 
 Fr.  Gregorius  O’Ferrall,  Pro- 
 vincialis  Ordinis  Praedicatorum 
 Provinciae  Hiberniae. 
 
 Fr.  Thomas  MacKiernan,  Pro- 
 vincialis  Fratrum  Minorum  ^ 
 Provinciae  Hiberniae. 
 
 Walterus,  Clonfertensis,  Con¬ 
 gregations  Secretarius.  . 
 
SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 203 
 
 Nos  Archiepiscopi,  Episcopi,  aliique  Praelati,  congregati  motn  pro- 
 prio  apnd  Clonmacnoisam  die  4  Decembris,  Anno  1649,  ad  deliberan¬ 
 dum  de  Mediis  magis  opportunis  pro  Unione  nostrorum  Gregum,  ad 
 effectum  avertendi  Iram  Dei  ab  hac  Natione  nunc  graviter  afflicta,  et 
 gemente  sub  peste,  fame,  et  bello,  ad  componendas  igitur  pacandasque 
 Res,  et  Flagella  Dei  amovenda,  in  hunc  Modum  Sancimus. 
 
 1.  Ordinamus,  et  decernimus,  ut  omnes  Archiepiscopi,  Episcopi, 
 aliique  Ordinarii  in  suis  respective  Dioecesibus  mandent  fieri  publicas 
 Preces,  Jejunia,  Confessiones  generales,  sacras  Communiones,  aliaque 
 Pietatis  Opera,  toties  quoties,  ad  removendam  Iram  Dei  ab  hoc 
 Regno  ad  illudque  reddendum  Miser icordia  ejus  dignum. 
 
 2.  Ordinamus,  et  decernimus,  ut  a  nobis  declaretur  Populo,  quam 
 vanum  sit  expectare  qualemcunque  Securitatem  Religionis,  Yitae,  aut 
 Fortunae  a  communi  Hoste  sub  Imperio  Cromwelli,  et  Authoritate 
 Perduellium  Angliae. 
 
 3.  Ordinamus,  et  decernimus,  ut  praescribatur  Parochis  omnibus, 
 et  concionatoribus,  quatenus  amabilem  praedicent  inter  nos  unionem, 
 ac  conentur  Populum  ad  earn  flectere,  aperteque  declarent,  illam 
 omnino  necessariam  esse  pro  praeservatione  Nationis  contra  Extirpa- 
 tionem  Religionis,  et  Fortunae  Catholi corum,  ab  Hoste  mordicus 
 intentam  :  Hinc  palam  detestamur  divisiones  quascunque  inter  hujus 
 Regni  Provincias,  et  Familias  ;  necnon  dissentiones  inter  priscos 
 Anglos,  et  priscos  Hibernos,  aut  quoscunque  Anglos,  vel  Scotos, 
 Majestati  Suae  adhaerentes.  Quapropter  decernimus,  et  ordinamus  ut 
 quaecunque  Personae  Ecclesiasticae,  foventes  tales  impias  Divisiones, 
 vel  Dissentiones,  puniantur  a  suis  respective  Praelatis,  et  Superiori- 
 bus  juxta  Gravitatem  Excessus,  et  (si  opus  fuerit)  suspendantur 
 Beneficiati  a  suis  respective  Beneficiis,  et  Officiis  ad  certum  Tempus. 
 Religiosi  autem  a  Divinis  juxta  circumstantiam  delicti,  Laici  vero 
 per  Magistrates  Civiles  puniantur  carcere,  Mulcta,  Exilio,  aut  alias, 
 prout  ipsis  videbitur  expedire  ad  radicitus  eliminandum  tarn  enorme 
 piaculum,  talem  autem  habentibus  potestatem  enixe  commendamus, 
 ut  eandem  hac  in  re  exercere  non  dubitent,  memores  se  Rationem 
 reddituros  Deo  pro  tot  Malis  inde  scaturientibus. 
 
 4.  Decernimus,  et  declaramus  excommunicatos  Viarum  Grassa- 
 tores,  passim  nuncupates  otiosos  pueros,  anglice  idle  boys.  Item 
 declaramus  excommunicatos  omnes  eorum  Fautores,  puta  eos  Hospitio 
 excipientes,  abscondentes,  aut  illis  vendentes  Cibaria,  vel  ab  illis 
 ementes  Equos,  Oves,  Boves,  aliave  pecora  campi.  Ulterius  omnes 
 
204 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Ecclesiasticae  personae  administrantes  Sacramenta  talibns  Latronibus 
 sive  otiosis  pneris,  ant  sepelientes  eos  in  Caemeteriis  Sacris,  suspen- 
 dantur  per  snos  respective  Superiores  ab  Officio  et  Beneficio,  si  quod 
 habeant,  juxta  Gravitatem  delicti.  Porro  decretnm  hoc  vim  habebit 
 post  quindecim  dies  a  die  pnblicationis  ejusdem  in  singulis  Ordinari- 
 orum  Dioecesibus. 
 
 Datum  apud  Clonmacnoisam  die  13  Decembris,  a.d.  1649. 
 
 (Signatum  ut  Supra.) 
 
 Nos  Archiepiscopi,  Episcopi,  aliique  Ordinarii,  et  Praelati 
 Begni  Hiberniae,  Motu  proprio  congregati  apud  Clonmacnoisam 
 die  4  Decembris,  Anno  1649,  considerantes  inter  alia  discussa 
 et  determinata  pro  praeservatione  Regni,  multos  ex  nostris  seductos 
 esse  vana  Existimatione  et  Fiducia,  quod  Praefectus  Generalis 
 copiarum  rebellium,  passim  dictarum  parlamentariarum,  concederet 
 nobis  congruos  pacis  articulos,  eosque  vana  hac  Spe  evectos  summum 
 plane  experturos  Dispendium  Religionis,  Vitae,  et  Fortunae,  nisi 
 venienti  occurramus  calami tati.  Quocirca  ad  errorem  hunc  refellendum 
 vanamque  istam  amovendam  expectationem,  declaramus  tanquam 
 veritatem  omnino  certam,  Hostem  fixe  determinatum  esse  ad  extir- 
 pandam  Religionem  Catholicam  ex  omnibus  Majestatis  Suae 
 ditionibus,  ut  luculenter  constat  ex  variis  ipsorum  pactis  et  factis  in 
 locis,  ad  quae  eorum  extenditur  potestas ;  insuperque  manifeste  patet 
 ex  Epistola  Cromuelli  ad  Gubernatorem  Rossae  die  19  Octobris 
 elabentis  Anni  1649.  Verba  ejus  sunt :  Quantum  ad  id  quod  dicis 
 de  Libertate  conscientiae  sane  de  cujuscunque  Hominis  Conscientia 
 nihil  prorsus  euro.  Verum  si  per  Libertatem  Conscientiae  intehigas 
 Libertatem  quoad  Missam,  meo  quidem  Judicio  praestat  loqui  clare, 
 et  asserere,  quod  talis  Res  non  permittetur  ubi  Parlamentum  Angliae 
 dominatur.  Tyrannicam  porro  Resolutionem  banc  executioni 
 mandarunt  Wexfordiae,  Pontanae,  Rossae,  et  alibi.  Et  jam  omnibus 
 notum  est,  quod  per  Statuta  Parlamentaria,  passim  appellata,  Acta 
 Subscriptionis,  Terrae  omnes  Incolarum  hujus  Regni  usque  adeo 
 jam  vendita  sunt,  ut  nihil  agendum  restet  nisi  ut  Emptores  in  earum 
 immitantur  Possessionem  Vi  Copiarum  ex  Anglia.  Quod  ad 
 Plebem,  seu  Gentem  inferiorem  attinet,  si  fortassis  impraesentiarum 
 mitiores  erga  earn  se  ostendunt,  hoc  quidem  non  alio  ex  Motivo 
 praestant  nisi  ob  proprium  commodum,  ob  meliorem  praecipue 
 Exercitus  sui  Sustentationem.  Adepta  quippe  Victoria  intendunt 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 205 
 
 eradicare  penitus  Populum  nostrum,  et  plantare  in  hoc  Regno  Colonias 
 ex  Anglia  adducendas.  Machinationis  hujus  testis  sit  ingens 
 numerus  Popularium,  quos  dehinc  transvehi  fecerunt  ad  Tobaccas 
 Insulas,  Hostibus  Loco  ipsorum  suffectis.  Et  sane  exilium  simile, 
 potius  Exitium  Plebis  consequi  necesse  est  ex  Catholicae  Religionis 
 Extirpatione,  quae  fieri  nequit  absque  Internecione,  aut  Exterminio 
 Incolarum  Catbolicorum.  Quae  cum  ita  sint,  pro  debito  Muneris 
 nostri  secundum  Deum  Exercitio,  et  Circumspectione,  quam  habere 
 debemus  pro  Gregum  nostrorum  Praeservatione,  non  possumus  non 
 admonere  eos,  ut  delusi  non  sint,  et  deperditi  per  fallacem  Expecta- 
 tionem  congruorum  Articulorum  ab  Hoste  tarn  crudeli.  Obsecramus 
 proinde  Nobilitatem  et  Populum,  ut  pro  Gloria  Dei,  et  Incolumitate 
 propria  totis  Viribus  contribuant  cum  Patientia  ad  sustentandum 
 Bellum  adversus  Hostem  istum,  ut  nimirum  permittantur  Deo  servire 
 in  natali  solo,  atque  fruantur  Terris  suis,  et  Fructibus  Laborum 
 suorum  absque  nimium  gravibus  Tributis,  et  Yectigalibus,  quibus 
 bac  Tempestate  premuntur :  Hortantes  omnes  et  singulos  in 
 Exercitu  conscriptos,  ut  sedulo  et  diligenter  se  exerceant  in  Prosecu- 
 tione  tarn  justi  Belli  contra  Hostes  Fidei,  Regis,  et  Patriae,  utque 
 Regionem  non  spolient,  aut  opprimant,  sed  impediant  pro  posse 
 Expilationem  omnem,  et  Extortionem. 
 
 Datum  apud  Clonmacnoisam  die  13  Decembris  1649. 
 
 His  ita  peractis,  Prorex  Ormondius  Literas  misit  ad  Yiginti 
 QuatuorEpiscopos,  ut  cum  aliis  Praelatis  Limerici  secum  convenirent 
 Die  8  Martii  1650.  Quod  cum  factum  esset,  sed  praetor,  et  Urbs 
 '  Limericensis  consueta  Proregi  non  exhiberent  Obsequia,  Conventum 
 Cleri  transferri  fecit  Lougbreagbam  in  Agro  Galviensi,  ubi  convocati 
 sunt  Die  19  ejusdem  Men  sis  Martii,  iterumque  Die  25  Aprilis,  ut 
 unitis  Yiribus  Regia  Jura  tuerentur.  Sed  cum  Neo-Rex  eodem  Anno 
 ex  Batavia  in  Hiberniam,  ut  ad  Reginae  Matris  urgentem  Rogatum, 
 Proregisque  supplicem  Instantiam,  semel  iterumque  statuerat  non 
 veniret,  sed  proficisceretur  in  Scotiam,  ibique  Puritanorum  Impulsu 
 ut  nunc  creditur,  Pacem  cum  Faederatis  Catbolicis  paulo  ante,  ut 
 praefertur,  a  se  confirmatam,  abrogaret,  earn  in  omnibus,  et  per  omnia 
 irritam,  et  inanem  declarans,  eapropter  Episcopi  Generalem  babuere 
 Convocationem  Cleri  Die  6  Augusti  ejusdem  Anni  1650  in  Caenobio 
 Fratrum  Minorum  Villae  Jacobi,  anglice  James  Town,  in  Agro 
 Leitrimensi,  ubi  et  ipsi  vicissim  declararunt,  Catbolicos  Hiberniae  ab 
 
206 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 ea  Pace  observanda  liberates,  et  ad  Confaederationem  priorem  redire 
 posse,  nonnullaque  adversus  Proregem,  veluti  Abrogations  istinsmodi 
 Auctorem,  ant  saltern  Consiliarium,  semperqne  infensissimnm  Catho- 
 licae  Religionis  Hostem,  decrevere,  confecto  desuper  Instrumento, 
 cni  Praelati,  et  Dignitarii  omnes  subscripserunt  in  hunc  Modum. 
 
 Hugo  Ardmachanus. 
 
 Joannes  Archiepiscopus  Tuam¬ 
 ensis. 
 
 Joannes  Rapotensis. 
 
 Eugenius,  Kilmorensis. 
 
 Franciscus  Alladensis. 
 
 Nicolaus  Fernensis,  et  Procurator 
 Dubliniensis. 
 
 Fr.  Antonius  Clonmacnoisensis. 
 
 Walterus  Clonfertensis  et  Pro¬ 
 curator  Leigklinensis. 
 
 Fr.  Arturus  Dunensis,  et  Con- 
 norensis,  et  Procurator  Drc- 
 morensis. 
 
 Fr.  Hugo  Duacensis. 
 
 Fr.  Gulielmus  De  Burgo,  Pro¬ 
 vincials  Hiberniae,  Ordinis 
 Praedicatorum. 
 
 Jacobus  Abbas  de  Conga,  et  Com- 
 missarius  Canonicorum  Regu- 
 larium  S.  Augustini. 
 
 Fr.  Thomas  Reran,  Abbas  de 
 Buellio. 
 
 Carolus  Kelly,  S.  Tkeologiae 
 Doctor,  et  Decanus  Tuamensis. 
 
 Fr.  Bernardus  Egan,  Procurator 
 Rev.  Adm.  Patris  Provincialis 
 Fratrum  Minorum. 
 
 Fr.  Ricardus  O’Kelly,  Procurator 
 Yicarii  Generalis  Kildarensis, 
 et  Prior  Ratbbrannensis,  Ordinis 
 Praedicatorum. 
 
 Thaddeus  Eganus,  S.  Theologiae 
 Doctor,  Praepositus  Tuamensis 
 
 Lucas  Plunkett,  S.  Theologiae 
 Doctor,  Paotonotarius  Apos- 
 tolicus,  Rector  Collegii  de 
 Kellecu,  Exercitus  Lageniae 
 Cappellanus  Major. 
 
 Joannes  Doulaeus,  Juris  Doctor, 
 Abbas  de  Kilmanach,  et  unus 
 ex  Procuratoribus  Capituli,  et 
 Cleri  Tuamensis. 
 
 Gualterus  Enos,  S.  Theologiae 
 Doctor,  Protonotarius  Apos- 
 tolicus,Thesaurarius  Fernensis, 
 et  Procurator  Praepositi  Eccle- 
 siae  Collegiatae  Galviensis. 
 
 Postea  alii  Galviae  versantes  eidem  subsignarunt  Instrumento  Die 
 23  ejusdem  Mensis  in  hunc  Modum  : 
 
 Thomas  Casseliensis. 
 
 Thomas  Laonensis,  Episcopus. 
 Edmundus  Limericensis. 
 Robertus  Corcagiensis,  et 
 Clonensis. 
 
 Fr.  Terentius  Imelacensis. 
 
 Jacobus  Fallonus,  Vicarus  Apos- 
 tolicus  Achadensis. 
 
 Fr.  Petrus  Tiernanus,  Procu¬ 
 rator  Ministri  Provincialis 
 Fratrum  Minorum. 
 
SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 207 
 
 Porro  eadem  Congregatio  Generalis  Die  11  ejnsdem  Mensis 
 Augusti,  1650,  Sex  e  Gremio  suo  Antistites  delegavit  Commis- 
 sarios,  nempe  D.  Hngonem  O’Reilly,  Arckiepiscopum  Armacanum, 
 Totins  Hiberniae  Primatem ;  Fr.  Thomam  Flemingum,  Archiepis- 
 copum  Dubliniensem,  Hiberniae  Primatem  ;  D.  Joannem  de  Burgo, 
 Archiepiscopnm  Tuamensem ;  Fr.  Edmundum  0.  Dempsey,  Or- 
 dinis  Praedicatornm,  Episcopum  Leighlinensem ;  Fr.  Antonium 
 Geogheganum,  Ordinis  Minorum,  Episcopum  Clonmacnoisensem  ;  et 
 Fr.  Arthurum  Magnesium  (vulgo  Magenis)  Ordinis  S.  Bernardi, 
 Episcopum  Dunensem,  et  Connorensem,  cum  Facultate  subdelegandi 
 alios,  qui  Auctoritatem  kabererent,  et  Potestatem  ejusdem  Generalis 
 Congregationis  ad  tractanda,  disponenda,  expedienda,  agendaque 
 quaecumque  Negotia,  ad  Catholicae  in  hoc  Regno  Religionis, 
 Regiorum  Jurium,  et  Nationis  kujus  Conservationem  spectantia,  et 
 conducentia.  Isti  autem  ad  Effectum  ilium  residebant  Galviae,  utpote 
 cum  universa  Conacia  Regio  Regimini  subditae,  sequentesque  dederunt 
 Literas  Procurations  D.  Nicolao  French,  Episcopo  Fernensi,  et  D. 
 Hugoni  de  Rupeforti,  vulgo  Rochfort,  Sociati  Oppidi  Wexfordiensis 
 Jurisconsulto,  seu  potius  Judici  Assessori,  anglice  Recorder. 
 
 “  Nos  Commissarii,  deputati  a  Congregatione  Cleri  totius  Regni 
 Hiberniae,  habita  in  Oppido  James  Town,  Die  sexto  Augusti,  Anno 
 Salutis  1650,  cum  Autoritate,  et  Potestate  ejusdem  Congregationis  ad 
 tractanda,  disponenda,  expedienda,  et  agenda  quaecunque  Negotia 
 spectantia,  et  conducentia  ad  Catholicae  in  hoc  Regno  Religionis, 
 Regiorum  Jurium,  et  hujus  Nationis  Conservationem,  prout  constat 
 ex  Commissione  Congregationis  super  hoc  data  undecimo  ejusdem 
 Augusti,  1650,  reponentes  specialem,  ac  certam  Fiduciam,  et  Confi- 
 dentiam  in  Prudentia,  Fidelitate,  et  Integritate  Dilectorum  Nohis 
 Illustrissimi,  et  Reverendissimi  D.  Nicolai  French,  Episcopi  Fernensis, 
 Comitis,  et  Assistentis  Sacrae  Capellae  Pontificiae,  et  D.  Hugonis  de 
 Rupeforti,  alias  Rochfort,  Armigeri,  constituimus,  nominamus,  et 
 authorizamus  Procuratores  nostros  dictos  Dominos  Nicolaum,  et 
 Hugonem,  et  quemlibet  illorum,  junctim,  et  separatim,  nostro,  et 
 Catholicorum  hujus  Regni  Nomine,  ad  proponendum,  agendum,  per- 
 ficiendum,  ac  conveniendum  cum  quovis  Catholico  Principe,  Statu, 
 Republica,  Persona,  aut  Personis,  quodcunque  Negotium,  aut  Rem, 
 quae  dictis  Reverendissimo  D.  Nicolao,  et  D.  Hugoni,  Procuratoribus 
 nostris,  aut  cuivis  illorum,  junctim,  ac  separatim,  videbitur,  seu, 
 judicabitur  necessaria,  expediens,  aut  conducens  ad  Catholicae  inter 
 
208 
 
 SPIOILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Nos  Religionis,  et  Nationis  Conservationem,  ac  hisce  promittimus,  et 
 spondemus,  ac  in  Nos  snscipimns  nostro,  et  Catholicorum  Regni 
 Nomine,  quod  testificabimur,  approbabimus,  confirmabimus,  et  prae- 
 stabimus  quemcunque  Actum,  Pactum,  aut  Conventionem  dicti 
 Reverendissimus  D.  Nicolaus,  et  D.  Hugo,  Procuratores  nostri,  aut 
 quilibet  illorum  aget,  concludet,  aut  determinabit  Airtute  bujus 
 nostrae  Commissionis.  Datum  Galviae  quinto  Octobris  Anno 
 Domini  1650. 
 
 “  Franciscus  Alladensis,  Episcopus,  Procurator  D.  Joannis 
 Archiepiscopi  Tuamensis. 
 
 “  Fr.  Thomas  Archiepiscopus  Dubliniensis,  et  Hiberniae  Primas. 
 
 “  Joannes  Rapotensis  Episcopus,  Procurator  Primatis  Ard- 
 machani. 
 
 “  Walterus  Clonfertensis  Episcopus,  Procurator  Leighlinensis 
 Episcopi. 
 
 “Fr.  Antonius  Episcopus  Clonmacnoisensis. 
 
 “Fr.  Arthurus  Dunensis,  et  Connorensis.” 
 
 Die  12  Novembris  ejusdem  Anni  1650,  ad  Proregis  Ormondii 
 Convocationem,  urgentemque  Instantiam,  Praelati,  Proceres,  et 
 Nobiles  ad  componendos  Animos  convenere  Loughreagbae,  ibique 
 sequentem  edidere  Declarationem  Die  7  Decembris,  1650. 
 
 “  Per  Conventum  Generalem  Loughreagh  habitum 
 
 “  15  Novembris,  1650. 
 
 “  Cum  Archiepiscopi,  et  Episcopi,  qui  hue  convenerant,  ne 
 Actionum  suarum  Suspicionem  quisquam  retinere  possit,  sponte,  ac 
 libere  declaraverint,  et  protestati  sint,  se  nihil  aliud  ilia  Declaratione, 
 et  Excommunicatione  Jacobopoli  Mense  Augusto  lata,  intendisse, 
 quam  Catholicae  Religionis,  et  Populi  Conservationem,  nec  se  Regiam 
 Auctoritatem  invadere,  aut  Nationis  Libertati  derogare  ullatenus 
 voluisse,  et  hoc  sui  Fori  non  esse  agnoverint :  Consideratis  ergo  tarn 
 eorum  Declaratione,  et  Protestatione,  quam  iis,  quae  ultra  in  hunc 
 sensum  in  Comitiis  professi  sunt :  Consideratis  etiam  suae  Domina¬ 
 tions  Literis  16  Novembris  datis,  quibus  Nos  ad  Concordiam  hortatur 
 qua  sine  salvi  esse  nequimus,  et  ad  quam  conciliandam  haec  Comitia 
 indixerat,  Nos  Praelati,  Proceres.  et  Nobiles  in  hoc  Conventu  con- 
 gregati,  judicantes  nullo  Nos  meliori,  aut  firmiori  ad  Concordiam 
 Fundamento  niti  posse,  quam  Regiae  Auctoritati  adhaerendo,  et  illi 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 209 
 
 obediendo,  cni  debemus,  et  ex  Delicto  praestare  obligamur,  omnem 
 Obedientiam  et  Obsequiam,  Declaramus,  et  Protestamur,  nostram  in 
 Regiam  Anctoritatem  Fidelitatem  talem  esse,  et  tam  nobis  infixam,  ut 
 nequaquam  ab  ea  ayelli  possimus  neqne  ullam  esse  .Potestatem  aut 
 Anctoritatem,  vel  in  Proceribus  Ecclesiasticis,  aut  Saecularibus, 
 Nobilibus,  aut  Plebe,  Clero,  aut  Laicis  liujus  Regni,  qua  Regia 
 Auctoritas  transferri,  immutari,  aut  abstrahi  queat,  praeclarissimam 
 enim  illam  esse  Diadematis  Gemmam,  et  Libertatis  Populi  Fulcrum 
 tenemus,  et  hoc  hisce  Literis  Protestamur,  Declaramus,  et  Agnoscimus. 
 Et  praeterea  Regiam  Auctoritatem,  et  Obedientiam,  illi  Auctoritati  a 
 Nobis  essentialiter,  inyiolabiliter,  et  juste  debitam,  praecipuum,  et 
 principale  post  Deum  existimamus  Medium,  quo  uniri,  et  conservari 
 possumus.  .  Et  unanimiter  Suam  Dom.inationem  obtestamur,  pro 
 magno  illo  Animi  Affectu,  quo  Res  Suae  Majestatis  promovere  studet 
 proque  sua  propensissima  Yoluntate  qua  hanc  Nationem,  cui  con- 
 sanguinitatis,  Affinitatis,  et  Eortunarum  suarum  Titulis  eminenti 
 Modo  devincitur,  conservatam  cupit,  Regiam  Auctoritatem  alicui 
 concredere,  quern  Regi  fklelem,  et  Populo  gratum  judicaverit.  Huic 
 cum  Nobis  notus  fuerit,  non  solum  debitam  Obedientiam  exhibebimus 
 sed  insuper  omnia  meliora,  quae  Nobis  Deus  suggerere  dignabitur, 
 Media  proponemus  ad  Regis  Jura,  Populi  Res,  Libertatemque  conser- 
 yanda,  conciliandamque  ubique,  et  ab  omnibus,  promptam  Regiae 
 Auctoritati  Obedientiam.  Et  Ulterius  Declaramus,  quod  licet  post- 
 quam  Pontanam,  Locaque  liujus  Regni  omnia,  quae  Tempore  Pacis, 
 Mense  Januarii,  in  Hostium  Potest.ate  fuerunt  (Urbibus  Dubliniensi, 
 et  Londinoderensi  exceptis)  Dominatione  Sua  gubernante,  ejusque 
 Ductu,  per  varia  suae  Yitae  Pericula,  Fortunaeque  suae  Jacturam,  sub 
 Regis  nostri  Imperio  redacta  fuerunt,  Deo  placuerit,  et  ipse  permiserit 
 Nos  ad  statum,  et  Conditionem,  in  qua  jam  sumus,  detrudi,  satis  tamen 
 superque  novimus,  Suam  Excellentiam  fideli  Instituto,  et  lubenti 
 Animi  Affectu,  ad  promovendum  Suae  Majestatis  hoc  in  Regno 
 Interesse,  et  illi  inserviendum  applicasse. 
 
 “  Ex  Mandato  Comitiorum 
 
 “  Richardus  Blake.” 
 
 Clerus  porro  seorsim  rogavit  omnino,  ut  Ormondius  Regem  pro 
 assequendis  Suppetiis  personaliter  adiret,  utque  Prorex  Catholicus 
 ipsi  substitueretur.  Et  quamquam  utrumque  aegerrime  ferret 
 Ormondius,  utrumque  tamen  praestitum  fuit  sub  Finem  eiusdem 
 
 P 
 
•210 
 
 SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 - ^ - 
 
 Anni  deputato  de  Caroli  Consensu  Prorege  Uliko  de  Burgo,  Marckione 
 Clanrickardiae  in  Hibernia,  Comiteque  St.  Altani  in  Anglia,  qui 
 nonnisi  Cleri  Precibus  devictus  Generate  Begin  Gubernium  tandem 
 in  se  suscepit, 
 
 Interea  Cromuellus,  qui  in  Hiberniain  venerat  Mense  Augusto 
 1649,  varia  ad  Deditionem  coegit  Fortalitia,  puta  Pontanense,  vulgo 
 Drogbedanum,  aliis  Tredaghanum,  et  Dundalkense,  in  Ultonia ; 
 Kilkenniense,  et  Wexfordiense,  in  Lagenia ;  Corcagiense,  et  Clon- 
 mellense,  in  Momonia  ;  ac  in  Angliam  postmodum  discessit  Die 
 29  Maii  1650  ad  debellendos  Scotos,  jam  Begiae  Proditionis  paeni- 
 tentes,  pro  Caroloque  insurgentes,  Generum  suum  Iretonum  relinquens 
 post  se  supremum  Copiarum  Ductorem,  qui  post  expugnatum 
 Limericum,  pluraque  alia  contra  Hiberniae  Catholicos,  Begemque 
 iniqua  patrata  Facinora,  infelicem  obiit  Mortem  ibidem  (Limerici) 
 Die  26  Novembris  1651. 
 
 Ut  autem  mox  allati  Procurator^  Mentem,  et  Sensum  assequaris, 
 benigne  Lector,  praemonearis  oportet,  Serenissimum  Lotbaringiae 
 Ducem  Carolum,  bujus  Nominis  Tertium,  usque  adeo  propensi 
 fuisse  Animi  erga  Begem  nostrum  Carolum  Primum,  ut  Anno 
 1645,  in  Obsequium  ipsius  praeparaverit  Decern  Millia  Homi- 
 num,  prout  ex  Epistola  Henriettae-Mariae,  Beginae  Conjugis,  ad 
 ipsum  Begem,  Parisiis  Die  27  Januarii,  1646,  data,  liquido  patet, 
 tametsi  fatali  Eventu  impeditus  fuerit  Militum  istorum  in  Angliam 
 Trajectus.  Insuper  ante  Marcbionis  Ormondiae  ex  Hibernia  Disces- 
 sum,  Bex  noster  Carolus  Secundus,  in  extrema  Necessitate  constitutus, 
 consensit,  ut  Tractatus  iniretur  cum  laudato  Lotbaringiae  Duce  de 
 oppignorando  Fortalitio  Duncannoniae,  in  Agro  Wexfordiensi,  pro 
 summa  Yiginti  quatuor  Millium  Librarum  Sterlingarum,  indeque  in 
 Mandatis  babuit  Ormondius  a  Bege,  ut  quatenus  Contractum  appro- 
 baret,  et  stipulatam  reciperet  Pecuniae  Summam,  Possessionem 
 tribuat  praelibati  Fortalitii  Personis,  a  laudato  Duce  Lotbaringiae  ad 
 Effectum  istum  nominatis.  Verumtamen  quoniam  Fortalitium  erat 
 verisimiliter  obsidendum,  nullaque  proinde  apparebat  boc  in  Negotio 
 Securitas,  idcirco  Agentes  Lotbaringii  regressi  sunt  Be  infecta. 
 
 Clerus  igitur  Hiberniae  apud  Clonmacnoisam,  ut  praefertur,  con- 
 vocatus,  inde,  aliisque  ex  Momentis  intelligens  benevolum  laudati 
 Ducis  erga  Begem,  Besque  nostras  Animum,  D.  Nicolaum  French, 
 Episcopum  Fernensem,  et  P.  Magistrum  Fr.  Gulielmum  de  Burgo, 
 Athenriensem,  Priorem  Provincialem  Ordinis  Pradicatorum,  ad 
 
SPICILEGrIUM  OSSORIENSE. 
 
 211 
 
 eundem  Serenissimum  Ducem  pro  Suppetiis  nunquam  magis  neces- 
 sariis,  ab  eo  impetrandis,  legavit,  qni  vicissim  ad  Proregem 
 Ormondium  legavit  D.  Oliverium  Synot,  Natione  Hibernum,  Copiarum 
 suarum  Cbiliarcham,  seu  Colonellum,  nt  ex  Prorege  ipsiusmet  Regis 
 Mentem  desuper  exploraret.  Eo  in  Hiberniam  appulso  Die  29 
 Aprilis,  1650,  Ormondius  Theobaldum  Yicecomitem  Taaffe,  (Comitem 
 postea  Carlingfordiensem),  Franciscnm  Bermingbam,  Baronem 
 Athenriensem,  Severinum  Browne,  Jurisperitum  Causidicum,  nomi- 
 navit,  qui  cum  ipso  Tractatum  inirent.  Pauloque  post,  praelibati 
 Oliverii  Synot  Intuitu,  missus  fuit  laudatus  Yicecomes  Taaffe,  tarn 
 ab  Ormondio,  quam  a  Catholicis,  ad  Regem  in  Galliarum  Regno  ver- 
 santem,  quatenus  Rex  ipse  supplex  fieret  apud  Principes  exteros  pro 
 festino  Succursu  ad  praecavendum  totale  Regiorum  in  Hibernia 
 Jurium,  et  Subditorum  Exterminium. 
 
 Rege  in  Scotiam  perrecto  antequam  in  Gallias  appuleret  Taaffius, 
 bic  confestim  se  sistit  Reginae  Matri,  quae  facultatem  ineundi 
 de  Rebus  Hibernicis  Tractatum  a  Filio  Rege  habuerat.  Ex  quo, 
 atque  ex  mox  adducendis  Literis  tarn  laudatae  Reginae  Matris, 
 quam  secundi  ejus  Filii,  Serenissimi  Jacobi  Ducis  Eboracencis 
 (postmodum  Regis  sub  Nomine  Jacobi  II.)  pellucide  constat,  non  a 
 sobs  Catbolicis  Hibernis  missum  fuisse  ad  Lotliaringiae  Ducem,  et 
 quidem  ad  Effectum  transferendi  in  ipsum  Regia  Jura,  ut  nonnulli 
 Scriptores  Acatbolici,  nominatim  Comes  Clarendonus,  et  Cancellarius 
 Coxus,  insinuare  vellent.  Enimvero  Die  25  Julii,  1650,  Dux 
 Eboracensis  ea  de  re  scripsit  Epistolam  gallice  ex  Insula  Caesarea, 
 vulgo  Jersey,  ad  Ducem  Lotbaringium  Tenoris  sequentis  : 
 
 Mon  Cousin, 
 
 Le  My  Lord  Taaffe,  s’en  allant  Yous  trouver  de  la  Part  du 
 Yiceroy  d’lrlande,  et  de  ceux  du  Conseil  Catbolique,  toucbant  quel- 
 que  Propositions,  que  Vous  leurs  avez  fait;  Je  n’ay  pas  cru  pouvoir 
 prendre  une  meilleure  Occasion  de  Yous  temoigner  L’Amitie,  et 
 L’Estime  que  Je  Yous  porte  toujours  :  Yous  recommendant  aussi 
 particulierement  les  Interests  du  Roy  dans  les  Propositions  que  Ton 
 Yous  fera  a  L’ Advantage  de  ses  Subjects  d’lrlande,  dont  ce  Porteur 
 Yous  entreiendra  plus  amplement.  Je  suis  toujours  avec  Passion. 
 
 Mon  Cousin, 
 
 Yotre  tres  affectione  Cousin, 
 
 De  Jersey  ce  25  de  Juillet,  1650. 
 
 Jaques, 
 
212 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Eegina  item  Mater  sequentes  ad  eundem  Lotharingiae  Ducem 
 dedit  Literas,  Parisiis  die  4  Octobris,  1650,  datas  de  Vicecomite 
 Taaffio,  ejnsqne  Legatione,  Sermonem  facientes  : 
 
 Mon  Cousin, 
 
 Le  My  Lord  Taaffe,  Personne  de  Qualite,  et  de  grand  Merite 
 ayant  ete  depesche  d’lrlande  an  Eoy  Monsieur  mon  Fils  par  le 
 Marquis  d’ Ormond,  et  par  tous  les  Catholiques  de  ce  Eoyaume,  et 
 etant  arrive  ici  depuis  le  Parlement  du  Eoy,  mon  Fils,  en  Ecosse:  J’  ay 
 cru  qu’il  etoit  plus  a  Propos  de  l’arrester  quelque  Temps  jusqu’  a  ce 
 que  j’eusse  pu  estre  informee  de  la  Maniere  que  ceux  de  sa  Eeligion 
 seroient  recus  dans  ce  Pays  la,  et  ai  envoie  une  Partie  de  ses  Depeches 
 par  un  autre,  ce  qu’il  a  juge  raisonable  de  faire,  et  ne  passera  pas 
 luy-meme,  sans  que  Nous  en  ayons  de  Nouvelles.  Entre  autre 
 Cboses,  il  m’a  communique  une  Negotiation,  qui  Vous  regarde,  et 
 pour  la  quelle  il  Vous  va  trouver  a  present.  II  en  pourra  sortir 
 grand  Advantage  aux  Affaires  du  Eoy  Monsieur  mon  Fils  ;  et  il  me 
 semble  aussi  parce  que  j’en  puis  connoitre,  qu’il  y  a  Lieu  de  Vous 
 donner  la  Satisfaction,  qui  a  ete  proposee  par  ceux,  qui  en  ont  parlez 
 de  notre  Part.  Je  me  remet  a  My  Lord  Taaffe  de  Vous  entretenir 
 des  Particularitez,  et  me  contenteray  de  Vous  recommender  l’Affaire, 
 et  sa  Personne  qui  merite  toutes  les  Civilitez  que  Vous  lui  pourriez 
 faire.  Vous  le  pourrez  croire  entierement,  et  dans  les  Assurances 
 que  Je  l’ai  prie  particulierement  de  Vousrendre  que  Je  suis, 
 
 Mon  Cousin, 
 
 Votre  bien  Affectionnee  Cousin. 
 
 Henriette  Marie,  E. 
 
 Demum  saepe  laudata  Eegina  Mater,  TaaflBum  Vicecomitem  ad 
 Lotharingium  Ducem  mittens,  eum  istis  associari  voluit  Literis  die 
 18  Novembris,  1650. 
 
 Mon  Cousin, 
 
 Le  Porteur  de  celle  cy,  Mon  Cousin  le  Viscomte  de  Taaffe,  ayant 
 ete  depesche  vers  le  Eoy,  Monsieur  mon  Fils,  de  la  Part  du  Marquis 
 d’Ormond,  pour  lui  rendre  Compte  de  l’Etat  des  Affaires  d’lrlande  a 
 trouver  Sujets,  pour  des  Eaisons  qui  ont  empeche  son  Voyage  en 
 Ecosse  d’y  envoyer  ses  Lettres,  e  attendre  lui  mesme  icy  jusqu’  a 
 present.  Il  est  aussi  instruit  de  la  Part  des  Catholiques,  et  a  la 
 Connoissance  de  leurs  Sentiments,  pour  tout  ce  qui  generalement 
 
SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 218 
 
 regarde  le  bien  de  ce  Royaume ;  s’en  allant  Yous  tronver  il  Vous 
 communiquera  tout  ce  de  quoy  il  est  charge,  et  particulierement  Yous 
 entretiendra  d’une  Negotiation,  qui  a  ete  commence  en  Irlande  par 
 yos  Ordres  et  Agents;  et  de  la  quelle,  si  les  Circonstances  a  present  en 
 pouvoient  permettre  la  Conclusion,  il  en  pourroit  sortir,  a  mon  Avis, 
 grand  Advantage,  et  Utilite  aux  Affaires  du  Roy,  Monsieur  mon  Fils. 
 Je  Yous  prie  de  vouloir  regarde  P Affaire  en  cette  Consideration,  comme 
 aussi  tout  ce  qui  Yous  sera  represente  au  Regard  de  l’lrelande,  ou  il 
 semble  que  les  Cboses  ne  sont  pas  si  desesperes,  qu  elles  ne  pour- 
 roient  estre  remises,  en  Cas,  que  Nous  fussions  assistes  de  nos  Amis. 
 Je  Yous  conjure  de  Nous  donner  le  Secours  de  vos  Advis  et  Conseils, 
 et  Yous  le  pourrez  croire  entierement,  et  en  faire  Estime  comme 
 d’une  Personne,  d’un  grand  Merite,  et  qui  a  servi  le  feu  Monseigneur, 
 et  le  Roy,  Monsieur  mon  Fils,  avec  Affection,  et  Fidelite  singuliere. 
 Je  me  remets  a  luy  pour  le  reste  que  j’aurois  a  Yous  dire,  et  pour 
 Vous  assurer,  que  Je  suis,  et  seraytout  ma  Yie  veritablement. 
 
 Mon  Cousin. 
 
 La  Reine  au  Due  de  Lorraine  par  le  My  Lord  Taaffe, 
 
 Novembre  18,  1750. 
 
 His  addere  non  pigeat,  Ducem  Eboracensem,  eodem  Mense 
 Novembri  Bruxellis  constitutum,  saepenumero  stimulasse  Lothar- 
 ingium  Ducem  ad  mittendas,  quas  posset,  Suppetias  in  Hiberniam ; 
 Equitemque  Henricum  Vice,  Regis  Caroli  Residentem,  ut  vocant, 
 apud  Aulam  Bruxellensem,  et  Equitem  Georgium  Ratcliffe,  Ducis 
 Eboracensis  Gubernatorem,  Rei  liujus  Progressum  magnopere  ursisse. 
 
 Dux  Lotharingiae  ex  istis  omnibus,  atque  ex  Colloquio,  quod 
 babuit  cum  Domino  Yicecomite  Taaffe,  videns  plane  Catholi- 
 corum  Hibernorum  Postulata  legitime  fundari,  utpote  Regiis  Juribus 
 baud  dissona,  ad  eos  legavit  Primarium  Ditionis  Suae  Administrum 
 Reverendissimum  ac  Nobilissimum  D.  Stephanum  de  Henin,  Abbatem 
 S.  Cathaerinae.  En  porro  Literas  Credentiales,  vere  aureas,  Catho- 
 licoque  Principe  dignas. 
 
 “  Carolus  Dei  Gratia  Lotharingiae  Dux,  Marcbio,  et  Dux  Calabriae, 
 Barri,  et  Gueldriae,  Marcbio  Musipontanus,  et  de  Nomanny,  Comes 
 Provinciae  Vallimontis,  Albimontis,  Zutpbaniae,  Salmi  Saveredae,  etc. 
 Reverendissimo,  ac  Nobilissimo  Stepbano  de  Henin,  Abbati  a  Sancta 
 Catbarina,  Nobis  in  Conciliis  intimis,  nostroque  ad  Catbolicos 
 Hiberniae  Ordinis  Legato,  Salutem. 
 
214 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 “  Cum  nostrorum  Exempla  Majorum  insecuti,  nihil  Christiano 
 Principi  honorificentius,  ant  tanti  Nominis  Claritudine  dignius 
 unquarn  duxerimus  (idque  etiam  Facto  saepius  testati  surnus)  quam 
 periculosis  Amicorum  Temporibus  subvenire,  praesertim  in  Causa 
 propugnandae  Eeligionis,  quae  Nobis  ipsa  Yita  charior  semper  fuit 
 et  in  posterum  (Deo  dante)  futura  est  ;  ejusque  Eei  capessendae 
 praeclara  Nobis,  licet  calamitosa,  sese  offerat  Occasio  in  praesenti 
 Eerum  Hibernicarum  Statu,  Nos  urgentissimis  Catholicorum  Ordinum 
 qui  nunc  in  Hibernici  Eegni  Procuratione  legitime  versantur, 
 Petitionibus,  per  Illustrissimum  Dominum  Yicecomitem  Taaffe 
 delatis,  annuentes  :  Id  enimvero  summa  Nobis  Contentione  enitendum 
 statuimus,  ut  et  Armis,  et  Opibus,  et  si  opus  fuerit,  propria  Capitis 
 nostri  Dimicatione,  Nobillissimae  Gentis  Saluti  Defensionique 
 consulamus  :  Quod  ut  ad  felicem  Exiturn  quantocius  (auspicante 
 Deo)  perduci  possit,  Te  praedictum  Eeverendissimum,  et  Nobilis- 
 simum  Stepbanum  de  Henin,  Abbatem  a  Sancta  Catharina,  pro  ea 
 quam  in  Te  semper  agnovimus  erga  Nos  Fide,  perspectaque  in  Eebus 
 agendis  Solertia,  ac  peculiari  in  Eeligionem  Catbolicam  Addictione, 
 Legatum  bac  in  parte  nostrum  ad  praedictos  Ordines  mittendum 
 decrevimus;  quemadmodum  de  Facto  mittimus  et  deputamus ; 
 Tibique  plenam,  et  omnimodam  cum  iisdem  Ordinibus  agendi, 
 transigendi,  contrahendique,  et  quaecunquae  Pacta feriendi,  Potestatem 
 Auctoritatemque  concessimus,  ac  Yigore  praesentium  concedimus,  de 
 iis  omnibus,  ac  singulis,  quae  ad  praefati  Eegni  Defensionem,  Securi- 
 tatem,  Salutem,  Commodumque,  ac  nostrae  super  eo  Voluntatis, 
 quam  notam  tibi  fecimus,  Executionem  pertinere  judicaveris  ;  ratum 
 in  posterum  babituri,  immo  jam  nunc  babentes,  quicquid  nostro 
 Nomine,  ac  Yirtute  praesentium,  cum  praenominatis  Ordinibus  egeris, 
 transegeris,  ac  contraxeris,  non  aliter,  ac  si  de  omnibus,  et  singulis 
 quae  in  Conventionem  veniant,  speciatim  bic  Mentio  baberetur.  In 
 eumque  Finem,  et  Effectum,  nostram,  et  Successorum  nostrorum, 
 Fidem,  cum  omnium  Bonorum  nostrorum  praesentium,  et  futurorum 
 Obligatione,  irrevocabiliter  obstringimus.  Quorum  in  Testificationem 
 praesentes  Literas  nostra  Manu  subscriptas,  secretiore  nostro  Sigillo 
 muniendas  curavimus.  Datum  Bruxellis  31  Decembris,  Anno  Mille- 
 simo  Sexcentessimo  Quinquagesimo. 
 
 D.  C.  Carolus 
 L.  S, 
 
 J.  G.  Goets. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 215 
 
 Die  sequenti,  primo  nimirum  Jannarii,  1651,  Literas  item  aureas 
 dedit  per  laudatum  Legatnm  deferendas  ad  ipsosmet  Catholicos 
 Hiberniae  Ordines,  in  Regni  Administratione  constitutes,  non  autem 
 ad  Ormondium,  quia  ex  Taaffio  intellexit,  ipsum  brevi  ex  Hibernia 
 discessurum,  nihil  tamen  de  Clanrickardio  Prorege  substituendo.  En 
 vero  Literarum  istarum  Tenorem  : 
 
 Excellentissimi,  Reverendissimi,  Illustrissimique,  Amplissimi,  et 
 Generosi  Domini. 
 
 Acceptis  per  Illustrissimum  Dominum  Yicecomitem  Taaffe 
 Ordinum  vestrorum  Postulatis,  cognitaque  inde  Hibernici  Regni 
 Calamitate,  ingemui  quidem,  non  sterili  quodam  aut  otioso  Dolore 
 perculsus,  sed  commotus  Yobis  flagrantissimo  opitulandi  Desiderio, 
 et  in  id  omnia,  quae  in  me  sita  sunt,  studiosissime  impendendi ;  quern 
 ad  Conatum,  ut  multa  me  commovent,  antiqua  videlicet  Gratiae 
 Yestrae  Fama,  Gentis  Nobilitas,  perspecta  variis  in  Be]lis  Animi 
 Magnitudo,  probata  toties  adversus  Deum,  Regemque  Fides, 
 caeteraque  Regni  clarissimi  illustria  Facinora,  aut  Literis  consignata 
 aut  recentibus  Argumentis  ad  vestri  Nominis  celebritatem,  strenu- 
 issime  testata,  turn  nihil  vehementius  impellit,  quam  ipsa  tuendae 
 et  in  Libertatem  vindicandae  Religionis  Necessitas,  cui  omnia 
 semper  posthabenda  constitui,  sicut  et  me  posthabiturum  verissime 
 judicatis.  Quamobrem  ut  liuic,  quam  de  me  concepistis,  Opinioni 
 pari  Animo  responderem,  Reverendissimum,  ac  Nobilissimum 
 Stephanum  de  Henin,  Abbatem  a  Sancta  Catharina,  et  Consiliis 
 nostris  intimis,  Legatumque  hac  in  Parte  meum,  ad  Yos  continuo 
 mittendum  putavi,  turn  qui  meo  Nomine  Gratias  Yobis  agat  eximias, 
 turn  de  iis,  quae  per  praedictum  Illustrissimum  Dominum  Yice¬ 
 comitem  mihi  vestro  Jussu  proposita  sunt,  et  a  Yobis  insuper  proponi 
 poterant,  ad  ineundas  conservandi  vestri  Rationes,  aliisque  quibus- 
 cunque,  ad  Utilitatem  Regni  Hiberniae  spectantibus,  cum  legitima 
 quam  ei  rite  contuli,  Auctoritate  proficiscitur.  Huic  itaque  ut  plenam 
 indubitatamque  Fidem  habeatis,  necnon  meae  erga  Yos  prcpensissimae 
 Yoluntati,  magnopere  rogatos  velim. 
 
 Datum  Bruxellis  primo  Januarii  Anni  Millesimi  Sexcentessimi 
 Quinquagesimi  Primi. 
 
 Yestri  Amantissimus,  ac  Studiosissimus, 
 
 D.  C.  Carolus. 
 
 Excellentissimis,  Reverendissimis,  Illustrissimis,  Amplissimis,  ac 
 Generosis  Dominis,  in  Hibernici  Regni  Administratione  constitutis. 
 
216 
 
 SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 Appulsus  in  Hiberniam  Mense  Februario  praelibati  Anni  1651, 
 Lotharingiae  Legatus,  Patre  Georgio  Dillono  Vicecomitis  Dilloni 
 Fratre,  Yicecomitique  Taaffi  Avunculo,  omnimode  spectabili  Ordinis 
 Minorum  Alumno  sociatus,  statim  rescivit  Marchionem  Clanrickardiae 
 Proregem  fuisse  Deputatum  Regni  post  Ormondii  Discessnm,  cui 
 propterea  per  laudatnm  suum  in  Itinere  Comitem  significavit,  se 
 Literal  Credentiales  ipsi  ostensurnm  Loco,  et  Tempore  ab  Excellentia 
 Sua  designandis.  Clanricardius  confestim  ad  Legatum  misit  Quatuor 
 e  Catbolicorum  Commissariis,  Franciscum  nempe  Bermingkamum, 
 Baronem  Athenriensem,  Equitem  Nicolaum  Plunkettum,  Ricbardum 
 Bellingum,  et  Severinum  Browne,  Armigeros,  qui  dictas  Literas 
 Credentiales  inspicerent,  earnndem  Rationem  ipsi  Clanrickardio  red- 
 dituri,  qnod  utique  praestiterunt,  nt  liquet  ex  ipsorum  ad  Clanrick- 
 ardium  Epistola  Anglica,  Die  27  Februarii,  1651  (Stylo  novo)  data. 
 Hinc  Prorex  Clanrickardius  in  Aedibns  suis  Tyrellanis  prope 
 Galviam  Die  7  Martii  (1651)  primam  Legato  Lotharingiae  praebuit 
 Audientiam,  nt  vocant,  Dieque  sequenti  praenominatus  P.  Georgius 
 Dillonus  Proregi,  Nomine  Legati,  quosdam  proposuit  Tractatus 
 Articulcs,  quorum  praecipui  eiant,  ut  Dux  Lotharingiae  Protector 
 foret  Regni  Hiberniae,  ej usque  postmodum  Haeredes,  et  Successores, 
 cum  Subordinatione  tamen  ad  Regem  ;  utque  oppignoranda  essent 
 Limericense,  et  Galviense  Fortalitia  pro  exsolvendis  Suppetiarum 
 Expensis. 
 
 Porro  Die  12  ejusdem  Mensis  Martii  (1651)  Prorex  Literas 
 dat  ad  D.  Fr.  Tbomam  Flemingum,  et  D.  Joannem  de  Burgo, 
 Arekiepiscopos  Dubliniensem,  et  Tuamensem,  reliquosque  Praelatos, 
 ac  Catbolicorum  Commissarios,  Galviae  residentes,  earundem  Tenore 
 Facultatem  ipsis  faciens,  convocandi  Generalem  tarn  Cleri,  quam 
 Nobilitatis  Congregationem,  quando,  et  ubi  ipsis  videbitur  expedire,  ut 
 super  Legationis  istiusmodi  Negotiis  serio  deliberent ;  insimulque 
 Quinque  n.ominat  Commissarios  ad  Tractatum  cum  Legato  ineundum. 
 Quatuor  nimirum  mox  allatos,  quibus  adjecit  Theobaldum  Vice- 
 comitem  Dillonnm,  PraesidemConaciae,  quibusque  adjecit  etiamClerus 
 D.  Fr.  Antonium  Magenis,  Ordinis  S.  Bernardi,  et  D.  Fr.  Hugonem 
 de  Burgo,  Ordinis  S.  Francisci,  Episcopos  Dunensem  et  Duacensem  ; 
 ad  quos  De  18  ejusdem  saepe  nominati  Mensis  Martii  Instructiones 
 mandat,  ut  scilicet  Legatum  certiorem  faciant  de  Limericensis, 
 Galviensis,  Atblonensiset  Sligoensis  Fortalitiorum  Oppignoratione  pro 
 Solutione  Expensarum,  Duci  Lotharingiae,  ejusve  Haeredibusfacienda, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 217 
 
 dummodo  momentosasferat  Suppetias;  sed  quoad  ProtectionemEegni, 
 et  Praefecturam  Exercitus,  a  Duce  Lotharingiae  suscipiendas,  cum 
 neque  per  Organum  Eeginae,  Ducisve  Eboracensis,  neque  ullatenus 
 innotescat  desuper  Mens  ipsiusmet  Eegis,  idcirco  Articulum  ilium 
 reservandum  esse  pro  Tractatu  Bruxellis  ineundo,  ad  quern  Effectum 
 eo  mittit  selectos  Yiros,  Yicecomiti  Taaffio,  in  memorata  Bruxellensi 
 Civitate  tunc  versanti,  in  Procuratione  jugendos.  Dieque  sequenti 
 Commissarii  recensiti  retulerunt  Proregi,  habitum  fuisse  praescrip- 
 tum  ab  Excellentia  Sua  Congressum  cum  Lotharingio  Legato, 
 huncque  respondisse,  se  quidem  libenter  velle,  quod  Tractatus 
 Bruxellis  ultimate  concludatur,  cui  Kei  adjutricem  utique  Manum 
 apponet,  non  posse  tamen  Suppetias  ferre  in  Yim  Tractatus  non 
 ulterius  perducti,  tametsi  memoratorum  fieret  Fortalitiorum  omnium 
 Oppigneratio. 
 
 Interea  Congregatio  Generalis  baberi  caepit  Galviae  Die 
 18  praefati  Mensis  Martii,  cujus  Nomine  Arcbiepiscopus  Tuamensis 
 Die  21  Martii  per  Epistolam  denunciat  Proregi  Opinionem  ejusdem 
 esse,  quod  recensiti  acceptentur  Articuli,  a  P.  Georgio  Dillono 
 propositi,  ad  quam  tamen  Eem  flecti  nequit  Clanrickardius,  ut  liquet 
 ex  Literis  responsoriis,  Die  sequenti  ad  Arcliipraesulem  Tuamensem 
 datis.  Nibilominus  Praelatorum  Precibus  pulsus,  tandemquae 
 devictus  inducitur  Legatus  ad  ipsis  tribuenda  viginti  Millia  Librarum 
 Sterlingarum  pro  praesenti  sublevanda  Necessitate,  ea  tamen  Lege,  ut 
 Limericense,  et  Galviense  Fortalitia  oppignentur,  utque  reliqui 
 Tractatus  Articuli  apud  Bruxellas,  ut  praefertur,  discutiantur.  Cui 
 Conventioni  tarn  Marchio  Clanrickardius  Nomine  Eegis,  quam 
 Praetores,  et  Magistratus  Civitatis  Limericensis,  Oppidique  Galviensis 
 lubentissimi  consentiunt,  factis  desuper  Instrumentis  opportunis, 
 Die  7  Aprilis  1651  expeditis ;  intereaque  Praelati,  et  Proceres, 
 aliique,  quotquot  sunt,  viri  Nobiles,  et  Equestres,  Facultatem  babent 
 revertendi  ad  propria,  Yigore  scilicet  Literarum  a  Clanrickardio 
 Prorege  Die  28  Martii  1651  emanatarum. 
 
 Postmodum  Die  12  Aprilis  (1651)  Eques  Nicolaus  Plunkett 
 et  Armiger  Severinus  Browne,  Jurisconsulti  Causidici,  in  Procura¬ 
 tione  juncti  Taaffio  Vicecomiti,  Bruxellis  tunc  constituto,  Literas 
 Procuratorias,  et  Instructiones,  Epistolamque  ad  Eeginam,  Ducem 
 Eboracensem,  Marchionem  Ormondium,  ipsumque  Yicecomitem 
 Taaffium  recipiunt  a  Prorege,  qui  antecedenter,  Die  nimirum  9 
 ejusdem  Mensis  Aprilis  Epistolam  dedit  latinam  ad  Ducem 
 
218 
 
 SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 Lotbaringiae  per  saepe  laudatum  ipsius  Legatum,  Tenoris  se- 
 quentis  : 
 
 Serenissime  Princeps. 
 
 Celsitudinis  Yestrae  Legatus,  Reverendissimus,  ac  Nobillissimus 
 Stepbanns  de  Henin,  Abbas  de  Sancta  Catbarina  eorum,  quae  bic 
 inter  Nos  peracta  snnt,  Instrum entum  fert  mea  Manu  signatum,  et 
 proprio  meo  Sigillo  munitum.  Illius  in  Rebus  gerendis  Solertiam 
 expertus  sum,  et  ea  Humanitate  praeditum  novi,  ut  non  solum 
 omnium  Animos,  omnium  Affectus  Yestrae  Celsitudini  conciliaverit, 
 sed  et  sui  Memoriam  apud  Nos  reliquerit  gratissimam.  Ilium  ergo 
 tarn  fidelem,  tarn  perspicacem  tanti  Principis  Ministrum  Celsitudini 
 Vestrae  commendo,  ut  pro  Merito  Favores,  quos  illi  impertiri 
 dignatur  Celsitudo  Vestra,  indies  augeantur.  Celsitudinis  Vestrae 
 Manus  deosculor. 
 
 Celsitudinis  Vestrae 
 
 Humillimus  Servus 
 
 Lougbreagbae,  Aprilis  9,  1651.  Clanrickarde. 
 
 Quandoquidem  autem  tres  memorati  Procuratores,  seu  Agentes, 
 a  solo  Prorege  Clanrickardio  nominati  fuerint,  idcirco  ut  Rebus 
 Ecelesiasticis  securius  consuleretur,  Commissariis  Cleri,  Galviae 
 residentibus,  visum  est  Duos  Procuratores,  seu  Agentes  eodem 
 in  Negotio  Bruxellis  peragendo  constituere  Die  7  ejusdem 
 Mensis  Aprilis,  nempe  Reverendissimum  D.  Nicolaum  French, 
 Episcopum  Fernensem,  et  Nobilissimum  Yirum  Jacobum  Prestonum 
 e  Vicecomitibus  de  Gormanston,  Equitem  Auratum.  Porro,  ut 
 obiter  dicam,  Quinque  tunc  erant  Commissarii,  a  nupera  scilicet 
 Congregatione  Generali,  Jacobopoli,  vulgo  James-town,  ut  praefertur 
 babita,  deputati,  nempe  D.  Hugo  O’Reilly,  Arcbiepiscopus  Armacanus 
 Totius  Hiberniae  Primas  ;  Fr.  Tbomas  Flemingus,  Ordinis  Minorum 
 Arcbiepiscopus  Dubliniensis,  Hiberniae  Primas ;  Fr.  Edmundus 
 O’Dempsey,  Ordinis  Praedicatorum,  Episcopus  Leigblinensis ; 
 D.  Robertus  Barry,  Episcopus  Corcagiensis,  et  Clonensis ;  et 
 D.  Franciscus  Kirovanus,  (vulgo  Kirwan),  Episcopus  Alladensis. 
 En  vero  Procurationis  Instrumentum  : 
 
 “In  Dei  Nomine  Amen. 
 
 “  Memorandum,  quod  Anno  Domini  1651,  Die  vero  Mensis  Aprili 
 septimo,  Nos  infrascripti,  tarn  nostro,  quam  omnium  fere  Procerum 
 Nobilium,  ac  Popularium  Catbolicoram  Regni  Hiberniae  Nomine,  et 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 219 
 
 Nominibus  (quorum  Sensuum  in  hac  Parte  et  Consensuum  certam,  et 
 exploratam  Notitiam  habemus)  nominavimus,  constituimus,  elegimus, 
 et  deputavimus,  omnibus,  quibus  possumus,  Modo,  Via,  jure,  ac 
 ratione,  Procuratores,  Agentes,  et  Negotiorum  nostrorum  Gestores, 
 generales,  et  speciales,  ita  ut  Specialitas  Generalitati  non  derogat 
 aut  e  contra,  conjunctim  etiam,  et  divisim,  si  ita  Opus'fuerit,  in  Casu 
 Mortis,  aut  alterius  inevitabilis  Necessitatis,  Reverendissiruum  in 
 Christo  Patrem  ac  Dominum,  D.  Episcopum  Fernensem,  et  Claris- 
 simum,  ac  Nobillissimum  Dominum,  D.  Jacobum  Prestonum, 
 Equitem  Auratum,  ut  supra  ad  agendum,  tractandum,  consulendum, 
 ac  firmiter  concludendum  cum  Serenissimo  Principe  Carolo,  Duce 
 Lotharingiae  (quern  in  Regium  Protectorem  Regni  Hiberniae  eligimus), 
 nostro  omnium que  praefatorum  Nominibus  ad  agendum  cum  praefata 
 Sua  Celsitudine,  tarn  in,  et  super  Negotio  Principalis  Protections 
 memoratae,  quam  in  et  de  aliis  Articulis,  Propositionibus,  et  postu- 
 latis  nostris,  conventis,  et  non  conventis,  tale  Negotium  quoquomodo 
 concernentibus,  cum  omnibus  annexis,  connexis,  emergentibus, 
 dependentibus,  et  alia  Ratione  concernentibus,  et  generaliter  omnia 
 alia  in  praemissis  agendi,  et  faciendi,  ac  si  Nos  ipsi  praesentes 
 essemus.  Et  quicquid  in  praedictis  fecerint,  concluserint,  tracta- 
 verint,  consenserint,  et  convenerint  cum  praefato  Serenissimo  Duce 
 Lotharingiae,  seu  cum  ejus  Haeredibus,  aut  Assignatis  suis,  seu  cum 
 ejus  eorumque  Agentibus,  Legatis,  Procuratoribus,  seu  aliis  quibus- 
 cunque,  Mandatum,  et  Potestatem  ad  id  specialem  habentibus,  uno 
 vel  pluribus,  Nos  ratum,  gratum,  et  acceptum  habituros  promittimus 
 per  Praesentes,  Et  ad  id  Nos  ipsos,  et  successores  nostros,  aliosque, 
 quos  possumus,  in  perpetuum  obligamus.  Datum  sub  signis,  et 
 Sigillis  nostris  Anno  Dieque,  quibus  supra,  et  in  Praesentia  Testium 
 infrascriptorum.  Galviae  in  Provincia  Conaciae,  et  Regno  Hiberniae 
 praesentis  Mansionis  nostrae,  seu  Refugii  Loco, 
 
 “  Fr.  Thomas  Arrchiepiscopus  Dubliniensis,  Hiberniae,  Primas. 
 
 “  Robertus  Corcagiensis,  et  Clonensis  Episcopus. 
 
 “  Fr.  Antonius  Clonmacnoisensis  Episcopus,  Procurator  Primatis 
 Hiberniae. 
 
 “  Walterus  Clonfertensis,  et  Procurator  Leghlinensis, 
 
 “  Franciscus  Alladensis  Episcopus. 
 
 “  Et  Nos  Major,  seu  Praetor,  Galviensis,  et  Gives,  confirmamus, 
 et  nostris  Suffrages  ratificamus  praedictum  Procuratorium,  et 
 
220 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Personas  in  eo  nominatas  nostros  etiam  Procurators,  ut  supra,  con- 
 stituimus,  Die  et  Anno,  quibus  supra,  cum  infrascriptis  de  Concilio 
 
 nostro. 
 
 Joannes  Blake,  Be  cord. 
 
 Thomas  Lynch,  Yic. 
 
 Petrus  Browne,  Dep.  Yic. 
 Stephanus  French. 
 
 Jacobus  Lynch,  Filius  Stepbani. 
 Bichardus  Kirwan,  Praetor. 
 
 Valentinus  Blake. 
 
 V 
 
 Dominicus  Browne. 
 
 Oliverius  French. 
 
 Stephanus  French. 
 
 Joannes  Blake. 
 
 Thomas  Lynch,  Filius  Ambrosii. 
 
 Procurators,  seu  Agentes,  praefati,  Navim  conscendunt  Gal- 
 viae  Die  23  Maii  (1631)  eaque  descendunt  Amstelodami,  in 
 Batavia,  Die  6  Junii.  Bruxellas  appulsi,  Vicecomitem  Taaffium 
 congrediuntur,  statimque  de  Propositionibus,  seu  Articulis,  a  Congre- 
 gatione  Generali  formatis,  Beginae,  Duci  Eboracensi,  et  Marcbioni 
 Ormondio  subjiciendis  ab  omnibus  in  Sententiam  itum  est,  quod 
 proinde  fecerunt.  Begina  autem,  de  Eboracensis  Ducis,  et  Ormondii 
 Marchionis  Consilio,  iisdem  Mentem  suam,  et  Sensum  aperuit 
 quantum  in  Literis  expedire  videbatur,  cautissime  enim  scribebat 
 quoad  Articulos  de  Protectione  Begni,  et  Praefectura  Exercitus  con- 
 cedendis  Principi  extero  ad  Effectum  restaurandi  in  Hibernia 
 Catholicam  Beligionem,  ne  forte  id  rescirent  Puritani  Scotiae,  qui 
 Begi  turn  favere,  et  obsequi  gestiebant. 
 
 Procurators  tamen,  seu  Agentes,  vel  ex  solo  Literarum  Beginae 
 Testimonio  plenam  habentes  ad  tractandum,  concludendumque  Potes- 
 tatem,  Faedus  pangunt  die  2  Julii,  1651,  cum  Duce  Lotharingiae, 
 quindecim  conceptum  Articulis,  quorum  praecipui  summatim  sunt,  ut 
 Dux  Lotharingiae  Begius  sit  Protector  Begni  Hiberniae,  et  post 
 ipsum  Haeredes  ejus,  ac  Successores  ;  ut  Faederis  Pactores,  impetrata 
 Sum  mi  Pontificis  Benedictione,  protestantur,  se  perpetuo  mansuros 
 sub  Obedientia,  et  Fide  Sedis  Apostolicae,  et  Sanctitatis  Suae ;  ut 
 restauratis  in  Hibernia  Beligione  Catholica,  Begiisque  Juribus,  Dux 
 Lotharingiae  resignet  Auctoritatem  suam  in  Manibus  Begis,  habita 
 prius  Satisfactione  pro  omnibus  ab  eo  factis  desuper  Expensis  ;  ut 
 ipse  Praefecturam  habeat  Exercitus,  aut  alius  ab  eo  constitutus,  qui 
 tamen  debet  esse  Cuitor  Orthodoxae  Beligionis,  sicut  et  Protector 
 sub  eo  Begni ;  ut  quoad  Privilegia,  et  immunitates  tarn  Civitatum,  et 
 aliorum  Begni  Locorum,  quam  ipsorum  Incolarum  subditorum,  quam 
 etiam  quoad  Administrationem  Justitiae,  nihil  innovetur,  sed  funda- 
 mentales  Begni  Leges  sartae  tectae  serventur ;  ut  ultra  Yiginti 
 
SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 221 
 
 Librarum  Sterlingarum  Millia  a  Duce  Lotharingiae  jam  data,  Sua 
 Celsitudo  alias  tribuat  Pecuniarum  Summas,  atque  Rerum  bellicarum 
 Quantitates,  quae  Bello  continuando  sufficient,  neque  tamen  Ducis 
 excedent  Facultates  ;  ut  ad  faciendam  praedictarum  Expensarum 
 Solutionem  obstricta  erit  universa  Hiberniae  Natio,  et  pro  Cautione 
 Urbes  Galviensis,  Limericensis,  Sligoensis,  et  Atblonensis,  una  cum 
 Regio  Duncannonensi  Fortalitio  (si  ex  Inimicorum  Potestate  recu- 
 peretur)  in  Celsitudinis  Suae,  ac  Haeredum,  et  Successorum  ipsius 
 Potestate  erunt  usque  ad  condignam  Expensarum  Solutionem  ;  ut  pro 
 Expensarum  harumce  Computu  faciendo  nominentur  a  Faederis 
 Pactoribus  aliqui,  qui  tamen  a  Congregatione  Generali  mutari 
 poterunt  ;  tandem  ut  nec  Celsitudo  Sua  Pacem,  Induciasve  concludat 
 absque  Proregis,  et  Congregationis  Generalis  Consensu,  nec  Vice  versa. 
 
 Die  20  Septembris,  1651,  Dux  Lotharingiae  Epistolam  misit 
 ad  Proregem  Clanrickardium  per  antea  nominatum  Ckiliarckam 
 Oliverium  Synot,  necnon  et  exiguam  Rerum  bellicarum  Quantitatem, 
 veluti  promissarum  Arrkam.  Jacta  porro  apud  Insulam  in  Littore 
 Conaciae  dictam  Bopliinam  Anchora,  praelibatus  Synot  ea  de  Re 
 certiorem  facit  Marchionem  Clanricardium,  ad  ipsum  insimul  trans¬ 
 mittens  suum  Literarum  Fasciculum,  continentem  imprimis  praefatam 
 Ducis  ad  Marchionem  Epistolam,  insuperque  aliam  duorum  Agentium 
 Plunketti,  et  Bruni,  seu  Browne,  Die  14  Septembris  ;  atque  Epistolam 
 Reginae  ad  ipsos  Agentes,  Die  1  Julii;  ac  Epistolas  Regis,  et 
 Ormondii  ad  Yicecomitem  Taaffium,  Diebus  21  Januarii,  et  18  Martii, 
 eodem  de  Tractatu.  Quibus  ab  eo  perlectis,  tanquam  firmissimum 
 Murum  se  opposuit  Faederi  Lotliaringio,  praecipue  quoad  Articulos 
 de  Protectione  Regni,  et  Praefectura  Exercitus,  Principi  extero 
 tribuendis,  eo  vel  maxime  quia  (ajebat)  Procuratores,  seu  Agentes, 
 neque  a  Rege,  neque  a  seipso,  Regis  Yicesgerente,  Facultatem  habuere 
 ad  concludendos  Articulos  istos,  quos  proiude  irritos  et  inanes  de- 
 claravit.  Hinc  in  epistola  ad  ipsos  Plunkettum  nempe,  et  Brunum, 
 Die  20  Octobris  1651  data,  minatur  adversus  eos  Edicta  severa, 
 utpote  Potestate  proeuratoria  infideliter  abusos. 
 
 Interea  autem  Generalem  indixit  tarn  Cleri,  quam  Nobilitatis 
 Congressum,  seu  Congregationem,  in  supra  recensito  Fratrum 
 Minorum  Caenobio  apud  Jacobopolim,  seu  Yillam  Jacobi,  anglice 
 James  Town,  sed  an  liabita  fuerit  necne,  mihi,  ut  candide  fatear,  non 
 constat.  Sane  crediderim  quod  non,  Scotorum  quippe  Exercitum, 
 cui  praeerat  Rex,  commisso  Praelio  apud  Yigornium,  vulgo  Worcester, 
 
222 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 in  ADglia,  Die  3  Septembris  ejusdem  Anni  1651,  omnino  profligavit 
 Cromnellus,  aufugitque  Bex  Carolus  in  Yeste  plebeja  ad  Locum  prope 
 Boscum-Bellum  vernacule  Boscabel,  nbi,  ut  obiter  dicam,  quinque 
 Fratres,  Fidei  Catholicae  Cultores,  Fidelitateque  pleni,  quibus  Cog¬ 
 nomen  Penderel,  eum  de  Nocte  in  suis  Horreis,  de  Die  vero  in 
 propinquis  Sylvis,  atque  in  permagna  Qnercu,  solicito  solerterque  per 
 sex  Septimanas,  jugi  summaque  baud  obstante  Perquisitione,  abscon- 
 derunt,  donee  multis  in  Itinere  adversis  Casibus  jactatus,  ac  quandoque 
 Veste  muliebri  indutus,  semper  vero  Mortis  Metu  Animis  obversante 
 perculsus,  tandem  Gallicum  Littus  juxtaPortum  Gratiae,  vulgo  Havre 
 de  Grace,  in  Normannia,  Die  30  Octobris  ejusdem  Anni  attingeret. 
 
 Sed  quidquid  sit  de  hoc,  ut  ad  Bern  nostram  redeamus,  Anno 
 sequenti  (1652)  Bex  binas  eadem  de  Be  Parisiis  scripsit  ad 
 Clanrickardium  Litteras,  quarum  primae  Die  10  Februarii  datae  sunt, 
 ibique  magnopere  laud  at  Clanrickardi  Fidelitatem,  Constantiam, 
 Zelum,  Prudentiamque  in  reprobando  dictos  duos  Faederis  Articulos, 
 Grates  propterea  ipsi  repenaens,  sicut  et  in  posterioribus  Literis,  Die 
 23  Martii  emanatis,  ubi  tamen  blande  inliibet  Proregem,  ne  in  prae- 
 fatos  Procuratores,  seu  Agentes,  per  Edicta  animadvertat,  quatenus 
 (inquit)  se  purgaverint,  ostendentes,  se  ex  sola  Desperatione  con- 
 clusisse  Articulos  istos,  aliam  nimirum  baud  videntes  Yiam  Suppetias 
 magnopere  necessarias  obtinendi. 
 
 Literas  item  Parisiis  dedit  Bex  ad  Ducem  Lotbaringiae  Die  6 
 ejusdem  Mensis  Februarii,  quibus  declaravit,  Faederis  Articulos,  etsi 
 sub  Initium  Mensis  Julii  superioris  conclusos,  ad  Notitiam  suam,  aut 
 Beginae,  aut  Ducis  Eboracensis,  autve  Marchionis  Ormondii  nulla- 
 tenus  pervenisse,  donee  nuper  a  Clanrickardio  ad  Ormondium 
 transmissi  fuerint,  summas  tamen  agens  Gratias  tarn  pro  Suppetiis 
 recensitis,  quam  quod  Celsitudo  Sua  acceptare  renuerit  Auctoritatem 
 in  Begnum  et  Exercitum,  ipsi  a  Procuratoribus,  seu  Agentibus, 
 tributam,  multo  minus  earn  exercere,  inconsulto  Bege, 
 
 Iisdem  quoque  in  Literis  Bex  paratum  se  exbibet  ad  novum 
 ineboandum,  perficiendumque  cum  Duce  Tractatum,  eique  Proposito 
 lubens  acquiescit  Dux  in  Besponsoriis,  Die  23  ejusdem  Mensis 
 Februarii  scriptis,  nibil  tamen,  quod  sciam,  exinde  factum  est. 
 Bebelles  siquidem  Parlamentarii,  et  Begicidae,  universam  ferme 
 Hiberniam  interea  subjugarunt,  pulseruntque  postmodum  e  Begno 
 ipsum  Clanrickardium,  expugnata  Die  12  Maii,  1652,  Galvia,  quae 
 ultimum  erat  Momenti  alicujus  Oppidum,  Begi,  et  Foederatis  Catbo- 
 
SPICILEGIUM  OSSOPJENSE. 
 
 223 
 
 licis  subditnm.  Tandemque  Arx  Eossensis,  in  Agri  Kerriensis 
 Peninsula,  ad  Deditionem  coacta  est  Die  27  Junii  ejusdem  Anni,  sed 
 non  antequam  Generalis  Ludlow,  pridem  dicto  Iretono  suffectus, 
 tran svehi  faceret  Navim  a  Mari  supra  excelsos  Montes  ad  Lacum, 
 Lean  nuncupatum,  in  quo  sita  est  praelibata  Peninsula. 
 
 Caeterum  non  abs  Ee,  sed  Opere  Prefcium  erit  in  Medium 
 adducere  Articulos,  per  Parlamentarios,  et  Eegicidas,  dum  Eerum  in 
 Hibernia  potiri  inciperent,  fabricates,  ad  extirpandos  penitus 
 Hibernos,  seu  Orthodoxos,  et  Eegi  fideles,  adque  sic  conceptum  jam- 
 pridem  in  eos  Livoris,  et  Odii  Virus  evomendum. 
 
 1.  Ut  nullus  Scholaris  Nationis  Hibernicae  permittatur  docere 
 scribendi,  loquendi,  aut  numerandi  Artem. 
 
 2.  Ut  Nemo  mittat  Filios  suos  trans  Mare  ad  ulla  Seminaria, 
 Studiorum,  yel  Scientiarum  addiscendarum  Causa,  sub  Paena  Confis¬ 
 cation^  suorum  Bonorum,  et  Inbabilitatis  ad  obtinendas  Libertates 
 Vassallorum  in  eadem  Hibernica  Natione. 
 
 3.  Ut  nullus,  cujus  Parentes  fuerunt  in  Hibernia  nati,  admittatur 
 ad  Tyrocinium  ullius  Artis,  vel  Professionis,  exercendum  in  ullo 
 Oppido,  vel  Loco  mercatorio. 
 
 4.  Ut  nullus  Natione  Hibernus  admittatur,  vel  publice,  vel 
 privatim,  ad  ullas  Functiones,  vel  Officia. 
 
 5.  Ut  nulla  Officia  conferantur  ullis  Hibernis  ubi  reperiri  poterit 
 Anglus  ad  eadem  aptus,  sed  permittatur,  ut  sint  duntaxat  Coloni,  vel 
 Opifices,  et  eorum  Operibus  imponatur  certium  Pretium,  quod 
 Naturae  sustendandae  nude  sufficiat,  et  non  ad  cumulandas  Opes 
 excrescat,  vel  ad  promovendos  suos  Filios  conducai,  sed  quod  eos 
 contineat  intra  Lineam,  et  Conditionem  Colonorum,  et  Vassalorum 
 nostrorum,  ita  ut  omnem  Spem,  et  Animum  despondeant  unquam 
 amplius  respirandi,  vel  altius  resurgendi. 
 
 6.  Ut  Nobiles  Hiberni  recludantur  in  aliquo  munito  Districtu,  et 
 Praesidiis  bene  instructo,  et  certis  Limitibus  circumdato,  extra  quos 
 si  inveniantur,  Militibus  liceat  eosdem  Bonis,  et  Vita  privare,  tanquam 
 Bebelles,  et  Exleges. 
 
 7.  Ut  Hibernici  Villici,  et  Coloni  admittantur  ad  praesens  vivere 
 sub  nostris  Locatoribus  ad  tres  solummodo  Annos,  gravissimo  illis 
 Vectigali  imposito,  ut  non  babeant  nisi  nudum  Victum,  et  Amictum. 
 Qui  Modus  cum  illis  agendi  magna  Eeipublicae  pariet  Emolumenta 
 et  ipsos  ad  tantas  rediget  Angustias,  et  Miserias,  ut  velut  Servos 
 Locatorum  Obsequio  se  sint  mancipaturi. 
 
224 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 8.  Ut  omnes  Filii  mascnli  Hiberni,  decimnm  quantum  agentes 
 Annum,  Terra,  Marique,  nostro  mancipentur  Obsequio,  ut  suo  Sanguine 
 luant  Cruorem  Anglicanum,  per  eorum  Populares  effusum. 
 
 9.  Ut  qui  alit,  fovet  vel  Hospitio  recipit  quemcunque  Romanae 
 Sedis  Auctontate  suffultum,  vel  ejus  Doctrinae  adhaerentem,  habeatur 
 reus  laesae  Majestatis. 
 
 10.  Ut  Mulieres  Hibernae,nuncnumerosiores,adeoque  Prostitution! 
 obnoxiae,  vendantur  Mercaioribus,  et  transportentur  in  Yirginiam, 
 Novam  Angliam,  Jamaicam,  vel  alias  Regiones,  ut  ibidem  pro  victu 
 laborent. 
 
 11.  Ut  Milites  Hiberni  exarmentur,  et  stride  inbibeatur  omnibus 
 Ducibus,  et  Strategis,  ut  Neminem  ex  Hibernica  Natione,  ne  quidem 
 ut  Peditem,  militare  sinant. 
 
 12.  Ft  Hiberni  Nobiles,  quorum  patres  non  fuerunt  Angli, 
 jubeantur  sub  paena  Capitis  in  suis  Galeris  gerere  Spiras  flavas ;  et 
 alii  Homines  inferioris  Ordinis  in  Genis  dextris  portent  nigram,  et 
 rotundam  Tesseram  ad  instar  Nummi  Sex  Assium,  quam  si  non 
 portaverint,  pro  prima  Vice  inuratur  eis  in  eodem  Loco  Stigma,  in 
 Forma  Litterae  0,  aeque  magnum  ac  Nummus  duodecim  Assium,  pro 
 secunda  Vice  tanquam  Exploratores  interficiantur. 
 
 13.  Ut  in  portubus  maritimis  valida  collocentur  praesidia,  in 
 quibus  nullus  Hibernus  ob  Periculum,  quod  timeri  possit,  morari 
 permittatur. 
 
 14.  Ut  Apothecis  annonariis  Coloni  suppeditent  Grana,  et  Carnem 
 bubulam,  idque  infimo  Pretio. 
 
 15.  Ut  Hiberni  Empbyteutae,  et  Coloni,  quam  longe  fieri  potest 
 removeantur  a  Praesidiis,  meliora  praedia  collocentur  Anglis,  infima 
 Hibernis,  sed  summo  Pretio. 
 
 16.  Ut  singuli  Coloni  ex  decern  Jugeribus  Grani  Jugerem  unum 
 arent,  seminentque  Canabe,  vel  Lino,  elaborandis  pro  Classe  Navali 
 per  Hibernos  in  Ergastulis  constitutes. 
 
 17.  Ut  ubi  est  Lignorum  Penuria  singuli  Coloni  per  decern  Annos 
 praeservent  singulis  Annis  sex  Arbores  ex  Malis,  Pyris,  Fraxinis. 
 
 18.  Ut  post  tres  Annos  nullus  cujuscunque  sit  Conditionis  permit¬ 
 tatur  in  Hibernia  vivere  nisi  abjuret  suam  Fidem,  et  renunciet  omni 
 Dependents  ab  Urbe  Roma,  Romanaeque  Doctrinae,  et  omnes 
 Pueri  educantur  in  Religione  Protestantica,  et  ita  compellantur 
 frequentare  Caenam  Domini,  ut  sic  ob  tarn  pium  Opus,  Deus  pros- 
 peret  Arma  Reipublicae,  et  ejus  Thronum  reddat  invictum. 
 
•  SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 225 
 
 19.  Ut  Processus  non  fiant  in  posterum  per  Inquisitionem 
 duodenariam,  sed  per  Jndices,  et  Causae  omnes  Criminales  formentur 
 per  supremum  Justiciae  Tribunal  in  qualibet  Provincia  erectum,  et 
 ex  Yiginti  Quatuor  probis  Hominibus  compositum,  ex  quibus  singuli 
 Quaterni  habebunt  absolutam  Auctoritatem  ferendi  Sententiam  Yitae, 
 et  Mortis,  quique  quatuor  Yicibus  per  Annum  obibunt  solitas  Visita- 
 tiones  in  singulis  Provinciis,  uti  et  Irenarchae  in  suis  Quatuor  Anni 
 Sessionibus. 
 
 20.  Ut  Nomina  omnium  Hibernicarum  Familiarum  in  singulis 
 comitatibus  per  singulos  Annos  describantur  in  Regesto,  et  Domini 
 ac  Familiarum  capita  teneantur  respondere  pro  suis  Famulis,  et 
 Inquilinis. 
 
 21.  Ut  pecora,  Jumenta,  et  Bona  alia  quaecunque  ablata  ab 
 Anglis,  redintegrentur  ex  Bonis  Hibernorum  degentium  in  ilia 
 Baronia,  seu  Districtu. 
 
 22.  Ut  Caedis,  vel  Mortis,  cuicunque  Anglo  inflictae  omnes  Hiberni 
 Incolae  illius  Comitatus,  in  quo  Caedes  fuit  commissa,  Casu  quo 
 Homicida  evadat,  sint  rei,  prout  Commissarii  Supremi  Justitiae  Tri- 
 bunalis,  vel  quatuor  ex  ipsis,  aut  Sessionum  Judices  in  suis  Circuitibus 
 judicaverint,  ac  decreverint. 
 
 Hactenus  Kegicidae,  et  perduelles  Parlamentarii  Angli  contra 
 Hibernos,  qua  Orthodoxos,  et  Regi  fideles.  Ubi  babes,  Christiane 
 Lector,  impiissimi  Pbaraonis  Edicta,  in  Filios  Israel  olim  statuta, 
 iterum  per  istos  inquitatis  Filios  ex  Inferis  revocata.  Habes  ea 
 nefanda  Decreta,  quae  rabidi  Furoris  dictavit  Ingenium.  Habes 
 execrandae  Perfidiae,  et  Saevitiae  Partum,  inauditam  Crudelitatem, 
 Hibernisque,  utpote  Ecclesiae,  et  Regi  fidelibus,  nocendi  diram 
 Cupidinem,  qui  tamen  quanto  opprimebantur,  tanto  magis  multipli- 
 cabantur,  et  crescebant,  in  Catholica  Fide  stabiles,  in  Persecutionibus 
 inconcussi,  non  minus  ac  antea  sub  ejusdem  Saeculi  Initium. 
 
 Subjugata  sic  Hibernia,  Tyrannidemque  exercente  Cromuello, 
 omnium  Hominum  inhumanissimo,  quam  plurimi,  etiam  Laici, 
 crudelem  Mortem  subiere,  atque  nominatim  inter  Yiros  Nobiles  hoc 
 Capita  recensitos,  Eques  Felimus  O’Neillus,  Fune  suspensus,  et 
 Quatuor  in  Partes  dissectus  Dublinii,  Mense  Novembri,  1652,  et 
 Theobaldus  de  Burgo,  Dominus  Yicecomes  Mayonensis,  Grlobis  trans- 
 fixus  Galviae,  Die  15  Januarii,  1653,  Ardescebat  item  Persecutio  in 
 Clerum,  tarn  Saecularem,  quam  Regularem,  post  Hominum  Memoriam 
 acerbissima.  Quod  usque  adeo  verunx  est,  quod,  ut  advertit  Testis 
 
 Q 
 
226 
 
 SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 oculatus,  Mauritius  Morisonus,  si  praeteritorum  Saeculorum, 
 Chronica,  si  Principum,  et  Tyrannorum  diras  Persecutiones  a  condito 
 Mundo  ad  haec  usque  Tempora,  prout  in  sacris,  ac  prophanis  Historiis 
 traduntur,  curiosa  Indagatione,  ac  diligenti  Scrutinio  examinaverimus, 
 non  inveniemus  Israelitas  a  Pharaone,  nec  Innocentes  ab  Herode,  neque 
 Christianos  a  Nerone,  aliisve  .ZEtlmicis  Imperatoribus,  aut  Tyrannis, 
 crudelius,  injustius  aut  immanius  opprimi,  quarn  Catliolici  Hiberni 
 tunc  Dierum  ab  Anglo-Calvinistis,  Dei,  et  Sanctae  Matris  Ecclesiae 
 juratis  Hostibus,  affligebantur,  supprimebantur,  et  exterminabantur. 
 
 Yerum  non  satis  fuit  trucidare,  cruciare,  lapidare,  aut  quavis 
 Morte  afficere  quos  caperent,  sed  placuit  quam  citius  extorres  agere 
 quos  capere  non  possent,  ut  ipsi  nullum  non  moveant  Lapidem  in 
 Rainam  totius  Nationis,  utque  nulli  adsint  veri  Ecclesiastici,  qui 
 Regimini,  vel  Religioni  Anglicanae  Obicem  objicere  valeant.  Hinc 
 Conventu  Acatholico  super  hoc  habito  Dublinii,  Commissarii 
 Generales  Angliae  in  Regno  Hiberniae  Proscriptionem  quandam 
 Generalem  omnium  Ecclesiasticorum  Hominum,  et  varias  capitales 
 Paenas  contra  Receptores,  Fautoresque  eorundem,  consciscunt 
 sequenti  Edicto  : 
 
 “  Hibernia. 
 
 “Per  Commissarios  Parlamenti  Reipublicae  Angliae  pro  Negotiis 
 
 Hiberniae. 
 
 “  Cum  plurimorum  Annorum  Experientia  deprehensum  sit,  quod 
 Jesuitae,  Seminaristae,  Sacerdotes,  ac  personae  in  Hibernia  Papisticis 
 Ordinibus  initiati,  teneant  id  sui  esse  Officii,  et  hoc  faciant  suum 
 Opus,  ut  subtrahant  Animos,  et  Affectiones  Populi  ab  Obedientia 
 debita  Auctoritati,  et  Gubernio  Reipublicae  Angliae,  et  sub  Specie 
 instruendi,  ac  docendi  populum  in  Papistica  Religione,  moveant,  et 
 excitent  ilium  ad  Seditionem,  et  Rebellionem,  et  ad  amplectendam 
 et  introducendam  extraneam  Potestatem,  et  Jurisdictionem  super 
 hanc  Nationem,  unde  prodierunt  barbara,  et  crudelia  Homicidia  in 
 Hibernia  Anno  1641,  ac  destructivum  Bellum  inde  secutum.  Et  cum 
 multi  ex  illis  Personis  Supplicatione  ad  dictos  Commissarios  facta 
 obtinuerint  salvos  conductus  pro  sua  in  ultramarinas  Partes  Trans- 
 portatione,  ac  nihilominus  dilferant  suum  Decessum,  et  sub  praedicto 
 Colore  pergant  trahere,  et  seducere  suum  Populum  in  supradicta 
 perniciosa  sua  Principia,  et  Yias.  Quare  ut  dictae  Personae  non 
 habeant  Opportunitates  ulterius  seducendi  Populum,  et  prosequendi 
 rebelles  suas  Intentiones,  a  quibus  nulla  ordinaria  Admonitio,  aut 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 227 
 
 benigna  Jnstitiae  Via  illos  detinere  potest,  quamvis  in  illarum  Prose- 
 cutione  exponant  Periculo  Vitas  suas,  et  integram  Ruinam  bujus 
 miserae,  et  in  extremum  languentis  Nationis,  dicti  Commissarii 
 statuunt,  ac  mandant,  ut  omnes,  et  singuli  Jesuitae,  Seminaristae, 
 Sacerdotes  quicunque,  initiati,  et  constituti  per  quamcunque  Auctori- 
 tatem,  Potestatem,'  aut  Jurisdictionem,  derivatam,  vindicatam,  aut 
 praetensam  a  Sede  Romana,  infra  viginti  Dies  ab  bujus  Edicti  Publi- 
 catione  intra  singulos  respeetivos  Praecinctus  in  Hibernia,  discedant 
 ex  bac  Natione  (si  Ventus,  Aura,  et  Transmigrations  Commoditas 
 serviat)  vel  quamprimum  post  viginti  octo  Dies  Ventus,  Aura,  et  Trans¬ 
 migrations  Commoditas  serviet,  et  ut  nulli  Jesuitae,  Seminaristae 
 Sacerdotes,  aut  alii  Sacerdotes  supradicti  veniant,  aut  maneant,  in 
 ulla  Parte  bujus  Nationis  post  Finem  dictorum  viginti  Dierum,  sine 
 speciali  Licentia  in  Scripts  a  Parlamento  Reipublicae  Angliae  vel 
 primario  Gubernatore  Exercitus ;  quod  si  ulli  J esuitae,  Semi¬ 
 naristae  Sacerdotes  aut  alii  Sacerdotes,  ut  supra,  non  dis- 
 cesserint,  ut  supra,  dictum  est,  vel  venerint  in  banc  Nationem,  aut 
 in  ea  fuerint,  vel  manserint  ut  supiadictum  est,  quod  tunc  illi,  et 
 singuli  illorum  erunt  rei,  et  obnoxii  Paenalitatibus,  Confiscationibus 
 contra  Jesuitas,  Seminaristas- Sacerdotes,  et  alios  Sacerdotes,  qui  non 
 abierunt  ex  Anglia,  aut  venerint  in  Angliam,  declaratis,  et  emissis  in 
 quodam  Actu  Anno  27  Reginae  Elizabetbae,  quo  mandatur  ut  omnes, 
 Sacerdotes  abeant  et  non  revertantur,  etc.  Et  ulterius  statuitur,  et 
 mandatur  ut  omnes,  et  singulae  Personae,  quae  post  Finem  dictorum 
 viginti  Dierum  volenter  recipient,  consolabuntur,  juvabunt,  aut 
 fovebunt  ullum  talem  Jesuitam,  Seminaristam-Sacerdotem,  aut  alium 
 Sacerdotem,  Diaconum,  aut  Ecclesiasticam  Personam,  initiatam,  aut 
 ordinatam,  vindicatam,  aut  praetensam  a  Sede  Romana,  babentem 
 suam  Libertatem,  aut  positam  extra  Custodiam,  si  sciant  ilium  esse 
 Jesuitam,  Seminaristam-Sacerdotem,  aut  alium  Sacerdotem,  Diaconum 
 aut  Ecclesiasticam  Personam,  ut  supra  dictum,  illae  Personae  erunt 
 obnoxiae  Paenalitatibus  in  dicto  Casu  expressis,  et  Specificatis  ob 
 Receptionem,  Consolationem,  Auxilium,  et  Sustentationem  talium 
 Jesuitarum,  Religiosorum,  Sacerdotum,  vel  aliarum  Ecclesiasticarum 
 Personarum,  ut  supra.  Et  ulterius  per  boc  statuitur,  et  declaratur 
 quod  dictus  Actus  statutus  Anno  27  Regni  Reginae  Elizabetbae 
 deinceps  mandabitur  Executioni  in  bac  Natione ;  et  omnes  Judices, 
 et  Justitiarii,  et  alii  Commissarii  pro  Justitiae  Administratione, 
 faciant,  et  poterunt  facere,  et  per  boc  autborizantur,  et  postulantur, 
 
228 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 ut  curent  dictum  Actum  pleno,  et  debito  Modo  Executioni  mandari : 
 et  omnes  Judices,  Justitiarii,  et  omnes  Officiates,  ac  Milites,  et  omnes 
 alii  de  Populo  hujus  Nationis  qui  habent  Auctoritatem  civilem,  aut 
 militarem,  curabunt  debitam  Inquisitionem  et  Indagationem  fieri  de 
 tatibus  Sacerdotibus,  Jesuitis,  Diaconis,  et.Ecclesiasticis  Personis,  ut 
 supra,  quae  inveniantur  in  hac  Natione  contra  banc  Declarationem,  et 
 faciant  illos  apprebendi,  et  mitti  in  Carcerem,  nec  inde  dimitti,  aut 
 educi,  donee  debito  Legis  Cursu  probentur.  Et  primarii  Officiates 
 Parlamenti,  infra  singulis  respectivos  Praecinctus,  per  boc  requiruntur 
 ut  cogant  debitam  bujus  Edicti  Publicationem  statim  fieri  intra  suos 
 respectivos  Praecinctos,  ac  significent  dictis  Commissariis  Parlamenti 
 Tempus,  et  Locum  Publicationis  ejusdem.  Datum  Dublinii  6 
 Januarii  1652. 
 
 (Hie  Cbirograpbo  suo  prosignarunt) 
 
 “  Carolus  Fleetwood, 
 
 “  Edmundus  Ludlo. 
 
 “  Milerus  Corbet. 
 
 “  Joannes  Jones. 
 
 “Impressum  Dublinii  per  Willielmum  Bladen,  Anno  Domini 
 1652.  Stylo  Veteri.” 
 
 Actum  porro  statutum  Anno  27  Begni  Elizabetbae  (A.  D.  1584), 
 quod  in  Vim  bujusce  Edicit  Executioni  in  Hibernia  mandatur, 
 quodque  Causa  erat  crudelissimae  Catbolicorum  omnis  Generis 
 Carnificinae  per  integrum  Biennium,  bisce  concipitur  Verbis,  jam 
 antea  ex  autbentico  Loco  exscriptis  :  Sacerdos  ita  captus,  est  ipso 
 Facto  Perduellionis  reus,  quare  in  Patibulo  pendendus,  et  semivivus 
 dimittendus,  turn,  Capite  amputato,  in  Partes  membratim  secandus, 
 Intestina  extrabenda,  et  comburenda,  et  Caput  Palo  affixum,  publico 
 Loco  exponendum ;  terra  et  Bona  illius  confiscanda.  Haec  Sacerdotis  : 
 Paena  vero  illius,  qui  Sacerdotem  recipit,  et  fovet,  est  Ten-arum,  et 
 Bonorum  Confiscatio,  et  Mors  per  Suspendium  sine  Spe  Indulgentiae. 
 
 Magistratuum  exinde,  seu  potius  Militarium  Ducum,  et  Tribu- 
 norum  Saevitia  plusquam  Scytbica  efferatorum,  Edictis  Lupi,  et 
 Religiosi  iisdem  Armis,  ac  Venatoribus,  eademque  Mercede  conquire- 
 bantur.  Hinc,  aliis  ad  exteras  Regiones  elabentibus,  innumeri 
 propemodum  Martyrii  Palmam  consecuti  sunt,  quorum  aliquot  ex 
 Hiberniae  Dominicanae  Alumnis  invenies  in  Capite  superiori  a  pag. 
 566,  immo  et  in  Comitiorum  Generalium  Actis,  ibidem  laudatis,  dum 
 reliqui  ob  Nostratum  Mortem,  Transmigrationem,  vel  Negligentiam 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 229 
 
 in  solo  Libro  Vitae  perquirendi  ernnt.  Magnam  nihilominus  eorum, 
 qui  pro  Fide  Catholica  inmania  pertulerunt  Tormenta,  Segetem,  istis 
 praesertim  Temporibus  faeeunde  maturam,  Verbis  vere  aureis, 
 pridem  jam  in  Medium  adductus,  Capituli  Generalis  Anno  1656 
 celebrati  Acta  graphice  depingunt. 
 
 Crudelissima  baec  Catholicorum  Caedes,  quasi  quotidiana 
 rabidorum  Cromuellianorum  Refectio,  per  Biennium  exarsit.  Anno 
 autem  Domini  1654  Sanguine  ipsorum  jam  exsatiati,  atque  ut  Carni- 
 ficibus,  et  Lictoribus,  continuo  Exercitio  fatigatis,  aliqualem  Quietem 
 darent,  et  Refocillationem,  aliud  immanius  excogitarunt  Mortis 
 Genus,  ut  reliquos,  qui  Manus  Carnificum  evaserunt,  Fame,  Siti, 
 Frigore,  aliisque  corporalibus  Inediis  necarent,  lentiori  quidem,  sed 
 saeviori  Martyrii  Genere,  juxta  illud  Jeremiae  Propbetae :  Melius 
 fuit  occisis  Gladio,  quam  interfectis  Fame.  Hinc  Bona  omnia  im- 
 mobilia  Catholicorum,  hoc  est,  Agros,  Territoria,  Domos,  Pagos, 
 Castra,  Arces,  etc.,  confiscarunt,  juxta  aliud  ejusdem  Prophetae : 
 Manum  suam  misit  Hostis  ad  omnia  desiderabilia  ejus.  Hinc  etiam 
 superstites  Proceres,  Magnates,  ac  Nobiles  totius  Regni  in  Conaciam 
 relegarunt,  ubi  ex  crebris  tarn  Catholicorum,  quam  Acatholicorum 
 Tempore  Belli  Excursionibus  tota  Regio  ita  devastata  fuit,  ac  Gram- 
 inibus,  Tribulis,  et  Virgultis  repleta,  ut  ne  Vestigium  quidem 
 praeteritae  Habitationis  in  Deserto  illo  conspici  posset,  praeter  pauca 
 Tuguriola,  ad  ipsos  Haeterodoxos  spectantia,  in  quibusdam  Angulis 
 dissitis,  ac  ab  invicem  remotis.  Reclusis  itaque  Catholicis  in  Eremo 
 Conaciae,  tanquam  Carcere,  ubi  nec  Victum  habuere,  nec  Amictum, 
 nec  Domus,  nec  Tentoria,  plurimi  Fame  perierunt ;  alii  Penuria,  et 
 Fame  compulsi,  violentissimis  Fluviis,  Cautibus,  Promontoriis,  ac 
 Voraginibus  (quibus  Conacia  plerumque  obducta  est)  se  commiseruntj 
 quorum  aliqui  Aquis  absorpti,  et  nonnulli  Praecipitio  fracti  sunt. 
 
 Verum  Cromuelliani,  quamquam  Catholicorum  Sanguine  jamjudum 
 inebriati,  adhuc  tamen  sitibundi  videbantur,  ac  propterea  Legem 
 sanxerunt,  ut,  si  quis  ex  inclusis  in  Conacia  inveniretur  ullo 
 Modo  extra  Terminos  ejusdem  Provinciae,  ipso  Facto,  tanquam  con- 
 victus  de  Crimine  laesae  Majestatis,  Patibulo  affigeretur,  immo 
 licitum  esset  omni  invenienti  talem,  absque  ulteriori  Examine,  v  el 
 Processu,  aut  trucidare,  aut  suspendere  pro  Libitu.  Inaudita  sane 
 Crudelitas,  saeva  Persecutio  !  Miseri  Magnates  Catholici,  arete 
 obsessi,  nullum  habent  Refugium,  Azylum  nullum.  Fames  repellit 
 ad  Mare,  Mare  ad  Cautes,  et  Cautes  ad  cruentum  Carnificis  Gladium. 
 
230 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Et  ne  quid  Humanitatis,  Pietatis,  ant  Misericordiae  videretur  latere 
 in  barbaris  Cromuellianorum  Statutis,  et  ne  quid  Crudelitatis  deesset, 
 alias  sanxerunt  Leges  contra  Catholicos,  nempe  1.  Omnis  Conventio, 
 aut  Convocatio,  etiam  quatuor  Personarum,  capitate  declaratur 
 
 Crimen - 2.  Portare,  vel  habere  Domi  aliquod  Genus  Armorum, 
 
 capital  Crimen  statuitur - 3.  Statuitur  Crimen  laesae  Majestatis 
 
 loqui  quidquam  contra  Protectorem  (sic  enim  Archi-Tyr annum 
 Cromuellum  appellabant)  vel  praesentem  Gubemii  Modellum. 
 
 Nequibant  igitur  Catholici  sic  oppressi  de  ulla  Injuria  ipsis  illata 
 conqueri,  neque  cum  Israelitis  vociferari  ad  Pharaonem  :  Injuste 
 agitur  contra  Populum  tuum.  Quod  si  quis  cum  summo  Yitae 
 Discrimine  conquestus  foret  de  insupportabili  Jugo  ipsis  imposito, 
 durius  profecto  haberet  Besponsum,  quam  Israelitae  a  Pharaone, 
 quibus  tantummodo  dicebatur  :  Opprimantur  Operibus,  et  expleant 
 ea.  Enimvero  multo  immaniur,  atque  crudelior  erat  Majorum  nos- 
 trorum  Servitus  in  Hibernia,  quam  Filiorum  Israel  in  Egypto. 
 Ipsorum  Infantes  Masculi  tantum  jubebantur  occidi :  At  nostri  non 
 tantum  Infantes,  sed  et  Pueri,  Adolescentes,  Juvenes,  Adulti,  Senes, 
 Puellae,  Yirgines,  Mulieres,  etc.,  aequaliter  jubebantur  interfici. 
 Unde  cum  Jeremia  maestissimo  Ejulatu  plangere  quispiam  poterat : 
 Jacuerunt  in  Terra  foris  Puer,  et  Senex;  Yirgines  meae,  et  Juvenes 
 mei  ceciderunt  in  Gladio  ;  interfecisti  in  Die  Furoris  tui ;  percus3isti, 
 nec  misertus  es.  Opprimebantur  porro  Hebraei  Operibus,  habebant 
 tamen  Ollas  Carnium,  et  Panem  in  Saturitate.  Catholici  autem 
 Hiberni  Fame  necabantur,  et  Gladio  ;  illi  caedebantur  Flagellis,  isti 
 Funibus  in  Patibulis  suspendebantur. 
 
 Belegatis  sic  Proceribus,  Magnatibus,  ac  Nobilibus  in  Conaciam, 
 permissum  est  quibusdam  Mercatoribus,  paucis  Nobilibus,  qui  Bona 
 immobilia  non  habuerunt,  et  omnibus  Plebeis,  vivere  in  aliis 
 Hiberniae  Provinciis,  Lagenia  videlicet,  Momonia,  et  Ultonia,  non 
 quidem  in  Civitatibus,  Oppidis,  aut  Castris,  ab  ipsis,  eorumque  Prae- 
 decessoribus  magnifice  constructis,  sed  Buri  in  Tuguriis,  ac  Casis,  in 
 Servitute  autem  plusquam  iEgyptiaca,  contra  quos  variae  sancitae, 
 publiceque  promulgatae  sunt  Leges.  1.  Ne  quis  eorum  sub  Paena 
 Capitis  audeat  egredi  ad  unum  Milliare,  seu  Mille  Passus,  extra 
 Parochiam,  in  qua  habitat,  absque  speciali  in  Scriptis  Licentia,  vel 
 
 Salvo  Conductu. - 2.  Ut,  si  qui  Sicarii,  Grassatores,  aut  Latrones, 
 
 Vi,  vel  Furto,  quidpiam  arriperent  Acatholicis,  exigeretur  in  Triplo 
 a  Pauperculis  Catholicis.  Cujus  Legis  Iniquitas  quantum  sit  contra 
 
SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 231 
 
 Jus  Naturale,  divinum,  ant  kumanum,  Nemo  non  videt.  Turn  quia 
 Latrones,  ant  Praedones  aeque,  si  non  magis,  Inimici  erunt  Catko- 
 licis,  ac  Acatkolicis,  et  tamen  cogebantur  eorum  Latrocinium,  aut 
 Depredationem  in  Triplo  compensare.  Turn  etiam  qnia  Acatkolici 
 ipsi,  arrepta  ex  iniquissimo  hoc  Statuto  Occasione,  aut  Noctu  clam 
 furabantur,  aut  interdiu  larvati  grassabantur,  et  arripiebant  sibi 
 invicem,  ut  inde  in  Triplo  augerentur,  et  multiplicarentur  eorum 
 Bona.  Perlustrentur  (inquit  audacter  Morisonus  mos  laudatus)  et 
 examinentur  omnia  Scrinia,  et  Arckiva  veterum  Tyrannorum  et  nus- 
 quam  talis  invenietur  Crudelitas.  Deinde  Anno  1657  in  Parlamento 
 Londinensi  Lege  fulcitum  est,  ut  omnes  Liberi  Catkolicorum  Indi- 
 genarum  Momoniae,  Lageniae,  Midiae,  et  Ultoniae,  ad  duodecimum 
 iEtatis  Annum  pervenientes,  transportentur  in  Angliam,  ibique 
 educentur  in  Religione  Protestantium,  ut  Beligionis  Catkolicae  (vel, 
 ut  eorum  Verbis  utar)  Idolatriae  Papisticae  penitus  obliviscantur. 
 Ecce  quam  crudelis,  tyrannica,  et  plusquam  belluina  Catkolicorum 
 Oppressio.  Hue  profecto  facit,  quod  dudum  cecinit  Regius  Vates  : 
 Super  Populum  tuum,  Domine,  malignaverunt  Concilium,  et  cogi- 
 taverunt  adversus  Sanctos  tuos.  Dixerunt :  Venite,  et  disperdamus 
 eos  de  Gente,  et  non  memoretur  Nomen  Israel  ultra. 
 
 Tametsi  Heterodoxi  ubique  Terrarum  ad  extirpandam  Fidem 
 Catkolicam  in  kujus  Vitae  Stadio  totum  Studium  dirigant,  et  colli- 
 ment,  ac  propterea  Sacram  Paginam  subyertere,  Sensum  ejus  deprav- 
 are,  Sectas  impiissimi  erroris,  et  Satanicae  Hoctrinae  inducere  non 
 desistunt,  nullibi  tamen  argutioribus  Inventionibus,  aut  callidioribus 
 usi  sunt  Mediis,  quam  in  -nostra  Hibernia,  rati  quod  ubi  major  esset 
 Resistentia,  major  videretur  eorum  Victoria,  et  Gloria,  si  superassent. 
 Scientes  igitur,  quod  percussis,  aut  dispersis  Pastoribus,  dispergeren- 
 tur  Oyes,  Lupisque  facilis  in  Ovile  daretur  Aditus,  contra  Clerum  exiit 
 de  Anno  1652  crudelissimum  Edictum,  in  Ciyitatibus  omnibus, 
 Oppidis,  Pagis,  et  Parockiis  totius  Regni  promulgatum,  quo  omne  Ex- 
 ercitium  etiam  privatum  Catkolicae  Religionis  statuitur,  et  declaratur 
 capitale  ;  et  ut  in  omnibus  Districtibus  totius  Regni  sint  Exploratores, 
 qui  Ecclesiasticos,  eorumque  Fautores,  ac  Benefactores  prodant,  etpro 
 singulis  Sacerdotibus,  quos  ceperint,  singulis  Exploratoribus  darentur 
 quinque  Librae  Anglicanae,  et  etiam  tertia  Pars  omnium  Bonorum 
 illius  Catkolici,  in  cujus  Domo  apprekensus  fuerit  Sacerdos ;  ac  prae- 
 terae  promoveantur  ad  Dignitates,  et  Officia,  tanquam  Homines  do 
 Republica  bene  meriti:  Sacerdos  vero,  et  Benefactor  Morti  tradantur, 
 
232 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Anno  autem  1657  innovatnm  fuit  Edictum  istud,  novumque  adhuc 
 crndelins  emanavit,  quo  statuitur,  ut  irremisibiliter,  et  indispensa- 
 biliter,  omnes  Sacerdotum  Eautores,  Benefactores,  aut  quomodolibet 
 Sustentatores,  sint  ipso  Facto  rei  Mortis;  et  omnia  eorundem  Bona, 
 mobilia,  et  immobilia,  realia,  et  personalia,  dividentur  in  tres  Partes, 
 quarum  duae  Triades  Fisco  cedant  Beipublicae,  tertia  Trias  detur 
 Proditori,  vel  Captori  Sacerdotis ;  omnes  ipsorum  Haeredes,  et  tota 
 Posteritas  sit,  ipso  Facto,  Jure  haereditario  privata.  Item,  si  quis 
 scivisset,  ubi  lateret  Sacerdosin  Antris,  Sylvis,  Petrarumque  Cavernis 
 (sic  enim  qui  superstites  erant,  latebant)aut  si  Casu  Sacerdos  occur- 
 reret  ipsi  in  Via,  et  non  statim  denunciaret  proximo  Magistratui, 
 talis  Homo  tanquam  perduellis,  et  inimicus  Beipublicae  in  Carcerem 
 conjiceretur,  per  Plateas  Civitatis  publice  flagellaretur,  postea  Auri¬ 
 culae  ipsi  abscinderentur,  et  si  appareat,  quod  cum  Sacerdote  habuerit 
 Consortium,  vel  Amicitiam,  Morti  traderetur,  non  minus  quam  Sacer¬ 
 dos.  Legem  porro  hanc,  quoad  utramque  ejus  Partem,  Executioni 
 mandatam  vidit  saepe  laudatus  Morisonus,  ut  ipsemet  diserte  testatur. 
 
 Infinitis  quasi  Mediis  ad  Catkolicam  Fidem  omnino  extinguendam 
 inexplebilis  Tyrannorum  Crudelitas  ultimatum,  et  insatiabilis  Im- 
 manitatis  complectivum  adjunxit  eodem  Anno  1657,  monstruosum 
 nempe,  et  pestiferum  Jusjurandum,  quod  Juramentum  Abjurationis 
 Haeretici  Kegicidae  appellabant,  ab  omnibus  utriusque  Sexus  ad 
 vigesimum  primum  yEtatis  Annum  attingentibus  praestandum,  kanc 
 kabens  Normam  Verborum  : 
 
 Ego  A.  B.  abkorreo,  detestor,  et  abjuro  Autkoritatem  Papae  supra 
 Ecclesiam  in  Universali,  et  supra  meipsum  in  particulari :  Damno,  et 
 anatkematizo  Opinionem  dicentem,  deberi  Praemium  bonis  Operibus  : 
 Credo  firmiter,  et  assero,  nullam  deberi  Beverentiam  Yigini  Mariae, 
 aut  alteri  in  Caelis  Sancto,  neque  rogari,  aut  adorari  posse,  absque 
 Idolatria :  Assero  nullum  esse  Cultum,  aut  Beverentiam  debitam 
 Sacramento  Caenae  Domini,  vel  Elementis  Panis,  et  Yini,  post  Con- 
 secrationem,  a  quacunque  Persona  factam.  Credo  nullum  dari 
 Purgatorium,  sed  esse  Figmentum  Papisticum,  sicut  et  Papam  posse 
 dare  Indulgentias  :  Credo  etiam  firmiter,  neque  Papam,  neque  ullum 
 alium  Sacerdotem,  posse  remittere  Peccata,  ut  insaniunt  Papistae. 
 Et  kaec  omnia,  et  singula  Puncta  voveo,  juro,  credo,  et  assero,  clare, 
 et  nude,  absque  ulla  Evasione,  Equivocatione,  aut  mentali  Beser- 
 vatione,  vera  esse. 
 
 Porro  Lege  sancitum  est  Londini  recensito  jam  Anno  1657,  ut  in 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 233 
 
 omnibus  Parocbiis  totius  Begin  Hiberniae,  citatis  coram  Tribunali 
 Indigenis,  expeteretur  execrabile  Votum  hoc,  non  solum  a  Catholicis, 
 verum  etiam  ab  iis,  qui  suspecti  essent  catholice,  vel  (ut  loquuntur) 
 papistice  affecti,  vel  Favorem  aliquem,  aut  Amicitiam  ostenderet 
 Papistis.  -Quisquis  vero  sacrilegum  istud  Votum,  seu  Jusjurandum 
 praestare  renueret,  sequentibus  indispensabiliter  plecteretur  Paenis. 
 1.  Omnia  Bona  ejus,  mobilia,  et  immobilia,  immo  et  ipsa  Corporis 
 Yestimenta,  dividentur  in  tres  Partes,  quarum  duae  Triades,  Fisco 
 cedant  Reipublicae,  et  si  iterum  negaverit  idem  Jusjurandum,  tertia 
 Trias,  ipsi  relicta,  dividetur  in  alias  tres  Partes,  quarum  duae  Fisco 
 tradantur,  et  sic  iterum  quamdiu  aliquid  remanserit — 2.  Mancipabitur 
 Carceribus,  durante  Beneplacito  Magistratus — 3.  Si  in  Dignitate  con¬ 
 stitutes,  ipso  Facto  exauctoratur  cum  perpetua  Inhabilitate  ad  ullam 
 Dignitatem,  Promotionem,  vel  Officium  in  Bepublica. 
 
 Insatiabilis  Begicidarum  Avaritia,  turn  ad  augendum  proprium 
 Commodum,  turn  ad  Orthodoxam  Fidem  prorsus  eliminandam,  aliud 
 adhuc  excogitavit  Medium,  utrique  commodum.  Anno  quippe  1658 
 Lege  cautum  est :  Ne  quis  Papista,  quovis  petito  Praetextu,  audeat 
 se  absentare  DiebusDominicis  a  Concioue  Potestantica  illius  Parochiae 
 in  qua  habitat :  et  singulis  absentibus  pro  singulis  Yicibus  impone- 
 retur  Mulcta  triginta  Denariorum.  Sicque  Pauperculus  Mercenarius 
 qui  Panem  non  habebat  pro  se,  Uxore,  aut  Liberis,  nisi  quantum 
 acquirebat  ex  stipendio  diurno,  deberet  eandem  solvere  Mulctam  sin¬ 
 gulis  Diebus  Dominicis  indispensabiliter,  vel  si  solvendo  non  esset, 
 certe  venundaretur  in  Servum,  ablegaretur  in  Indias  Occidentales,  ubi 
 reliquum  Vitae  in  miserabili  duceret  Servitute.  0  misera  Hibernia  ! 
 0  Insula  Sanctorum  !  Profecto,  ut  Verbis  utar  Jeremiae  Prophetae  : 
 Persecutores  tui  apprehenderunt  te  inter  Augustias. 
 
 Yides  igitur,  benigne  Lector  quam  innumeras  Clades  passa 
 est  Fides  Orthodoxa  sub  Oliverio  Cromuello,  qui,  ut  baud  ita 
 pridem  ajebam  pulso  ex  Anglia  Bege  Carolo,  Tyrannidem  arripuit, 
 renunciatus  postmodum  Angliae,  Scotiae,  et  Hiberniae  Protector^ 
 quique  Catholicos  praesertim,  ceu  Begi  plus  omnibus  fideles,  Odio 
 plusquam  Vatiniano  jugiter  prosecutus  est  ad  Mortem  usque,  quam 
 perduellis  perfidusque  Homuncio  obijt  Die  3  Septembris  1658.  Eo 
 autem  Vita  functo,  Richardus,  Filius  ejus  primogenitus,  trium 
 Begnorum  praelibatorum  Protector  statim  acclamatus  est.  Verum 
 Ingenio,  et  Industria  Genitori  suo  longe  dissimilis,  tantoque  subinde 
 Oneri  ferendo  impar,  confestim  succubuit,  cessitque  Die  23  Aprilis 
 
234 
 
 SPICILEGIUM  ossoriense; 
 
 1659,  ab  Anglis  snis  jamjam  deponendus.  Turn  duarum  Factionum 
 Odiis  tota  conflagravit  Anglia,  unius  Ductore  Lamberto,  qni  Angli- 
 canis  Copiis  Praefectus,  et  Regii  Nominis  Hostis  infensissimus, 
 Angliae  Protectoris  Dignitatem  sibi  arrogare  nitebatur  ;  alterius  vero 
 Ductore  Georgio  Monko,  qui  clam  pro  Rege  Carolo  stabat,  eoque 
 inscio,  Rem  ipsius  tacitus  promovebat,  tandemque  aliquando  Parla- 
 mentariorum  Animis  in  Regem  conciliatis,  magnam  illam  Molitionem 
 maximo  Viro  dignam,  Anno  1660  felici  Exitu  perfecit,  Anglos  inducens 
 ut  ad  Carolum  tunc  Braedae  in  Belgio  versantem,  perhonorificam 
 mitterent  Legationem,  eumque  Regem  acclamarent  Londini  Die 
 18  Maii.  Ea  accepta  Legatione  Rex  Carolus,  una  cum  Fratribus  suis 
 Jacobo  nimirum  Duce  Eboraci,  vulgo  York,  et  Henrico  Duce  Gloverni 
 vulgo  Gloucester,  apud  Dubrim  vulgo  Dover  in  Anglia,  Navi  descendit, 
 Londinensemque  Urbem  magnifico  Apparatu,  festivisque  omnium 
 Gratulationibus,  ingressus  est,  ipsomet  suo  Natali,  Die  scilicet  29 
 ej  usdem  Mensis  Maii,  Anno  salutis  1660,  iEtatis  suae  30. 
 
 Extincta  in  hunc  modum  tyrannide,  attritisque  rebellibus, 
 indeque  irritis  et  inanibus  evadentibus  omnibus  sub  Cromuello 
 sancitis  Legibus,  pristinam  auctoritatem  Regiam  suscepit  Carolus, 
 in  gratiamque  Religionis  Catbolicae,  quam  secreto  coluerat,  liber- 
 tatis  conscientiae  Decretum  promulgari  jussit.  Ista  autem  tempestate, 
 ut  tantisper  expatier,  concedebantur  a  S.  sede  Apostolica  antistiti- 
 bus,  et  nonnullorum  ordinum  Missionariis  bujus  Regni  Hiberniae, 
 non  secus  ac  Angliae  et  Scotiae,  facilitates  typis  impressae,  ac 
 etiamnum  concedantur  de  quinquennio  in  quenquennium,  quarum 
 tertia  bisce  est  concepta  verbis  :  Dispensandi  in  3,  et  4,  simplici  et 
 mixto  tantum  in  contrabendis,  in  contractis  vero  cum  baereticis 
 conversis  etiam  in  secundo  simplici  et  mixto,  dummodo  nullo  modo 
 attingat  primum  gradum,  porro  vigore  facultatis  bujus  dispensare 
 solebant  Prelati  et  Missionarii  in  tertio  consanguinitatis  et  affini- 
 tatis  gradu,  non  solum  quando  una  persona  distabat  tribus  gradibus 
 a  communi  stipite,  et  altera  persona  quatuor  gradibus,  sed  etiam 
 quando  una  persona  distabat  tribus  gradibus  et  altera  persona 
 duobus  gradibus  et  multo  magis  quando  ambae  personae  tribus 
 gradibus  a  communi  stipite  distabant :  in  vim  quippe  recensitorum 
 facultatis  verborum  id  fieri  potuisse  existimabant.  Et  sane  mibi, 
 ut  candide  fatear,  legenti  olim  facultatem  illam  prima  facie 
 existimandum  videbatur  idipsum  fieri  potuisse,  quia  juxta  Tlieologos 
 et  Juristas,  in  linea  transversali  personarum,  inequaliter  a  com- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 235 
 
 muni  stipite  distantium  eo  gradu  distant  inter  se  quot  gradibus 
 persona  remotior  distat  a  communi  stipite.  Hinc  filia  et  Frater 
 Patris  sunt  in  secundo  gradu  hinc  etiam  si  una  persona  distet  tribus 
 gradibus  a  communi  stipite,  et  altera  duobus,  censentur,  esse  inter  se 
 in  tertio  gradu.  Hinc  insuper  si  una  persona  distet  quatuor  gradibus 
 a  communi  stipite,  et  altera  tribus,  censentur  esse  inter  se  in  quarto 
 gradu.  Hinc  demum  si  una  persona  distet  quinque  gradibus  a  com¬ 
 muni  stipite,  et  altera  quatuor,  censentur  esse  inter  se  in  quinto 
 gradu,  adeoque  inter  hasce  non  est  impedimentum,  Gregorio  Papa  IX., 
 Cap.  Yir.  Tit.  de  Consang.  et  affinita  definiente  :  Yir  qui  a  stipite 
 quarto  gradu,  et  Mulier,  quae  ex  altero  latere  distat  quinto  - 
 licite  possunt  matrimonialiter  copulari.  Idem  est  judicium  si 
 quintus  consanquinitatis  gradus  sit  mixtus  cum  tertio,  aut  secundo, 
 non  enim  impedit  Matrimonium.  Glossa  quippe  ibidem  haec  adjungit 
 verba :  Idem  esset  si  tertio,  vel  secundo,  secundum  regulam 
 sequentem  ;  quia  nihil  attinet  ei,  qui  est  in  alia  linea  in  quinto,  licet 
 magis  appropinquet  communi  parenti. 
 
 Yerum  summus  Pontifex  Clemens  X.  rectissime  facultatem  illam 
 a  se  concessam  interpretans  in  Sacra  Congregatione  S.  Officii  Die 
 25  Junii  1670  declaravit,  dispensationes  vigore  facultatis  illius  concedi 
 non  posse  nisi  quando  una  persona  distat  tribus  gradibus  a  communi 
 stipite,  et  altera  quatuor  gradibus ;  aut  quando  utraque  persona  quatuor 
 gradibus  a  communi  stipite  distat.  Hinc  sequens  Epistola  Illustrissimi 
 et  Reverendissimi  Nuntii  Apostolici  Bruxellensis  (ex  codice  M.S. 
 penes  Illustrissimum  et  Reverendissimum  Archiepiscopum  Dublini- 
 ensem.) 
 
 Illustrissime  et  Reverendissime  Domine, 
 
 Inter  facultates  Hiberniae  Prelatis  et  Missionariis  concedi  solitas, 
 ilia  etiam  habetur  dispensandi  in  3  et  4  simplici,  et  mixto  :  cum 
 vero  innotuerit  Romae  circa  hujusmodi  facultatis  usum,  quendam 
 paulatim  introductum  fuisse  dispensandi  modum,  a  summorum 
 Pontificum,  et  Sacrae  Congregationis  Sancti  Officii  mente  penitus 
 alienum,  propter  diversam  omnino  intelligentiam  ;  ad  earn  quantocius 
 tollendam,  Eminentissimi  praefatae  Congregationis  Cardinales  pecu- 
 liari  tandem  studio  zeloque  incubuere,  conclusumque  per  eos,  et 
 declaratum  fuit  super  Intelligentia  verborum  simplici  et  mixto,  in 
 Facultatibus  dispensandi  in  3°  et  4°  appositorum  earn  esse  genuinam 
 ac  legitimam  eorundem  verborum  intelligentiam,  ut  scilicet 
 
236 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Facultas  dispensandi  in  3°  et  4°  simplici  et  mixto,  non 
 possit  extendi  ad  tertium  gradum  qnando  non  babet  mixturam  cum 
 quarto,  sed  sit  necessaria  quarti  gradus  accessio,  super  quam  cadit 
 dispensatio  tertii.  Cum  enim  sacra  eadem  Congregatio  concedit 
 facultatem  dispensandi  in  3°  baec  illi  apponit  verba :  dispensandi  in 
 3°  et  3°  et  4°  simplici  et  mixto.  Ex  quo  censuit,  eos  contra  mentem 
 summorum  Pontificum  penitus  agere,  qui  sub  praetextu  dictae 
 facultatis  dispensant  in  3°  gradu  quando  non  babet  mixturam  cum 
 4°  et  multo  magis  cum  sub  praesumptione  verbi  illius  mixto,  audent 
 dispensare  in  gradu  2°  quacunque  mixtura,  quam  babeat  cum  3° :  ad 
 evitanda  ergo  gravissima,  quae  ex  bisce  abusibus  protulerant  incon- 
 venientia,  mibi  Eminentissimi  praefatae  Sacrae  Congregationis 
 Cardinales  dederun t  curam,  ut  omnes  Hiberniae  Prelati,  Missionum 
 Praefecti,  Missionarii,  aliique  sacerdotes  tarn  saeculares  quam  regu- 
 lares,  quibus  bujusmodi  bactenus  data  est  facultas,  sciant  quo  modo 
 ea  uti,  et  quo  limite  dilatatas  nimium  usurpationes  coercere  debeant. 
 Id  autem  minori,  quo  licet,  cum  strepitu  fieri  volunt,  ne  res  ista  in 
 publicum  promanet,  et  summos  conscientiis  injiciat  scrupulos,  ad  quos 
 sane  depellendos  placuit  sanctissimo  Domino  nostro  de  plenitudine 
 autboritatis  suae  cuncta  Matrimonia  cum  dispensatione  secundi  et 
 tertii  gradus  bucusque  contracta  convalidare.  Yult  autem  sua  Sanc- 
 titas,  ut  in  bis  significandis  omnes  illius  Regni  praesules,  caeterique 
 supracitati  viri  moneantur,  non  oportere  banc  declarationem  manifes- 
 tare  ijs  dispensatis,  quibus  nullus  inest  de  bujusmodi  dispensa- 
 tionibus  scrupulus,  quique  invincibiliter  ignorant,  se  dispensatos 
 fuisse  a  non  babente  talem  Facultatem.  Et  quia  timeri  etiam  potest, 
 ne  populi  videntes,  quod  praesules,  et  viri  supra  dicti  non  amplius 
 dispensent  ex  more  in  2°  et  3°  et  in  3°  simplici,  in  earn  deveniant  sus- 
 picionem,  quod  male  fuerint  dispensati,  opus  insuper  esse  potest,  quod 
 cum  praesules,  aliique  bujus  Facultatis  viri  rogabuntur  pro  dispensa¬ 
 tione  in  2°  et  3°ut  supra,  non  dicant  se  non  babuisse  antea  Facultatem 
 dispensandi  in  illis  gradibus,  sed  tantum  asserant  illam  non  amplius 
 concedi.  Quod  si  non  nemo  reperiatur,  qui  aliquo  super  boc  vexetur 
 scrupulo,  poterit  exprimi  illi,  edocendo  Revelationem  a  Sanctitate 
 sua  factam.  Haec  omnia  et  singula  dominationi  vestrae  Ulustrissimae 
 Eminentissimorum  Sacrae  Congregationis  Sancti  Officii  Cardinalium 
 nomine  significo.  Actanquam  Decretum  a  S.  Congregatione  emanatum 
 servari  debere  judico,  rogoque  ut  praenominatis  Missionum  Praefectis, 
 et  Missionariis,  aliisque  sacerdotibus,  sive  saecularibus,  sive  regulari- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 237 
 
 bus,  simili  Facilitate  munitis,  haec  eadem  imponere  velit.  Qua 
 tamen  in  Ee  ea,  quae  supra  praescribuntur,  caveat,  ut  scilicet  omnia 
 secretissime  ijs,  quibus  oportet,  tan  turn  nuntientur.  Interea  propen - 
 sissima  cum  voluntatis  devotione  maneo. 
 
 “  Illustrissimae  et  Reverendissmae  Dominationis  vestrae 
 “Bruxellis  29  Julii  1670 
 
 “Humillimus  Servus 
 
 “  M.  Airoldi  Abbas  S.  Abundii.” 
 
 Nihilosecius  bacce  nostra  Tempestate  Facultas  dispensandi  in 
 2°  3°  et  in  3°  3°  Gradu  Consanguinitatis  et  Affinitatis  conceditur  a 
 Sanctissimo  Domino  Nostro  per  Organum  Sacrae  Congregationis  Sancti 
 Officii,  de  Triennio  in  Triennium  quatuor  Hiberniae  Metropolitanis, 
 communicanda  per  eos  suis  respective  Suffraganeis.  Ipsissima  verba 
 
 sunt :  Sanctissimus  D.  N.  Pius  Papa  VI.  R.  D.  D . 
 
 Arcbiepiscopo . in  Hibernia  Facultatem  dispensandi 
 
 cum  Catholicis  suis  Dioecesanis  super  secundo  Gradu  consanguinitatis, 
 et  Affinitatis  admixto  tertio  Gradu,  non  autem  in  secundo  solo ; 
 necnon  in  3°  et  3°  tarn  pro  Matrimoniis  contractis  quam  pro  contra- 
 hendis,  tributa  etiam  memorato  Archiepiscopo  Oratori  Potestate  com- 
 municandi  easdem  Facultates  Episcopis  Suffaganeis  Metropolitanae 
 suae  Ecclesiae  subjectis  ad  Triennium  proxime  futurum.  Ulterius 
 de  Triennio  pariter  in  Triennium  singulis  Hiberniae  Antistitibus 
 seorsim  Sanctissimus  Dominus  Noster  Papa  per  Organum  Illustrissimi 
 assessoris  laudatae  Sacrae  Congregationis  Sancti  Officii,  concedit 
 Facultatem  dispensandi  in  secundo  Consanguinitatis  et  Affinitatis 
 Gradu,  dummodo  nullo  modo  attingat  primum  gradum,  pro  quinque 
 Casibus  tantum  in  Triennio  integro.  Verba  concessionis  sunt  hujusce 
 
 Tenoris  :  Sanctissimus  D.  N.  Pius  Papa  VI . moderno 
 
 Episcopo  Ossoriensi  in  Hibernia  Facultatem  dispensandi  in  secundo 
 Consanguinitatis  et  Affinitatis  Gradu  dummodo  nullo  modo  attingat 
 primum,  et  urgente  magna  necessitate,  pro  quinque  Casibus  tantum, 
 ad  Triennium  proximum,  benigne  concessit.  Caeterum  quantum  ad 
 Intelligentiam  saepe  recensitorum  Verborum :  Dispensandi  in  3.  4. 
 simplici,  et’mixto ;  duo  exscribo  Decreta  Sacrae  Congregationis  Sanctae 
 Officii.  [Ex  Codice  M.  S.  D.  Jacobi  Phelan,  Episcopi  Ossoriensis, 
 penes  meipsum.] 
 
238 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 “Feria  Quarta,  Die  20  Maii,  1671. 
 
 “In  Congregatione  Generali  S.  Romanae  et  Universalis  Inquisi- 
 tionis,  habita  in  Conventn  S.  Mariae  Super  Minervam  coram 
 Eminentissimis  et  Reverendissimis  Dominis  Cardinalibus,  in  tota 
 Republica  Christiana  contra  baereticam  Pravitatem  Generalibus  Inqui- 
 sitoribus,  a  Sede  Apostolica  specialiter  Deputatis,  relata  Petitione 
 S.  Congregation^  de  Propaganda  Fide,  ut  sibi  communicaretur  decretum 
 a  se  emanatum  Die  8  proxime  praeteriti  mensis  Aprilis  adversus 
 Missionaries  Societatis  Jesu  in  Materia  Dispensationum  Matrimoni- 
 alium,  ad  Effectum  tollendi  abusus  aliquos  Missionariorum  in  similibus 
 Casibus,  deprebensos.  Relato  etiam  Decreto,  ut  praefertur,  emanato 
 tenoris  sequentis,  videlicet : 
 
 “  Feria  Quarta,  Die  8  Aprilis,  1671. 
 
 “In  Congregatione  Generali  S.  Romanae  et  Universalis  Inquisi- 
 tionis,  babita  in  Conventu  S.  Mariae  Super  Minervam  coram 
 Eminentissimis  et  Reverendissimis  Dominis  Cardinalibus,  in  tota 
 Republica  Christiana  contra  baereticam  Pravitatem  Generalibus 
 Inquisitoribus,  a  Sede  Apostolica  specialiter  Deputatis. 
 
 “Cum  alias  sub  Die  25  Junii,  1670,  iidem  Eminentissimi  et 
 Reverendissimi  Domini  Cardinales,  Generales  Inquisitores,  in  eadem 
 S.  Congregatione  S.  Romanae  et  Universalis  Inquisitionis  declara- 
 verint,  Facultates  Missionariis  concessas  de  dispensando  in  3°  et  4° 
 Gradu  Consanguinitatis  et  Affmitatis  simplici  et  mixto  pro  Matri- 
 moniis  contrabendis  male  intelligi  de  3°  simplici  ab  unico  Stipite 
 futuris  sponsis  communi,  minusque  interpretandas  esse  de  2°  et  3° 
 Gradu  a  communi  Stipite,  sed  tantum  debere  intelligi  de  3°  et  4° 
 simplici,  videlicet  ab  uno  Stipite  futuris  sponsis  communi,  ac  insuper 
 de  3°  et  4°  mixto  ex  altero  Stipite  cum  4°,  nullatenus  autem  cum  2°. 
 Audientes  postmodum  iidem  Eminentissimi  Domini  Missionaries 
 Societatis  Jesu  non  observare  praedictam  Declarationem,  et  Decretum 
 ut  supra,  sub  praetextu,  quod  non  subjaceant  Mandatis,  generaliter 
 in  clerum  editis,  statuerunt,  et  declararunt  in  Congregatione  Generali 
 praefata  sub  Die  praefata  8  Aprilis,  1671,  si  Sanctissimo  Domino 
 nostro  Papae  videbitur,  quoscunque  Missionaries  etiam  Societatis 
 Jesu  assumptos,  et  in  posterum  assumendos,  assertis  Privilegiis  et 
 Indultis  non  obstantibus,  ad  inviolabilem  Observationem  Declara¬ 
 tion^,  seu  Decreti,  ut  praefertur,  emanati,  sub  Paena  Excommunica- 
 
SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 239 
 
 ionis  latae  sententiae  ipso  facto  incurrendae  necnon  suspension^,  ac 
 Privationis  omnium  Facultatum  Sanctissimo  reservatae  perpetuo 
 teneri.  Utque  Praetextu  Ignorantiae  nunquam  valeant  excusari 
 praeceperunt  baec  omnia  intimari  Patri  Praeposito  Generali  ejusdem 
 Societatis,  ut  omnibus,  et  singulis  Missionariis,  sibi  subditis,  prae- 
 fatum  Decretum  notificet,  et  de  Notificatione  sufficienter  doceat. 
 Ulterius  iidem  Eminentissimi  Domini  commiserunt  mandaruntque 
 Domino  Internuntio  Belgii,  ut  supra  dictum  Decretum  notificet 
 Missionariis  Societatis  Jesu,  ab  eo  dependentibus,  et  de  Notificatione 
 pariter  doceat,  ad  Effectum  praedictum. 
 
 “  Relata  pariter  Sanctissimi  Domini  nostri  Papae  approbatione 
 ac  ejusdem  Decreti  Notificatione  Patri  Praeposito  Generali  Societatis 
 Jesu  facta,  qui  se  paratum  exbibuit  exequi  Mandata  Sanctissimi 
 Papae,  et  S.  Congregationis,  ipsi  Eminentissimi,  et  Keverendissimi 
 D.D.  Cardinales  Inquisitores  praeinserta  Decretum,  et  Statutum,  seu 
 Mandatum,  sub  Paenis  ibidem  expressis  (si  Sanctissimo  videbitur) 
 extendi  posse  censuerunt  ad  omnes,  et  singulos  Missionarios  Cleri 
 Saecularis,  ac  Regularis,  immo  ad  quoscunque  alios  vigore  suorum 
 Privilegiorum  legitimam  dispensandi  Facultatem  babentes,  abusibus, 
 Interpretationibus,  caeterisque  in  contrarium  non  obstantibus  quibus- 
 cunque.  Salvis  tamen  nec  alteratis  Facultatibus  dispensandi  pro 
 contrahendis  jamque  contractis  Matrimoniis  in  2°  3°  et  4°  Consangui- 
 nitatis  et  Affinitatis  Gradu  cum  iis,  qui  ab  Haeresi,  vel  Infidelitate 
 ad  Fidem  Catholicam  convertuntur  juxta  conditiones  et  Clausulas 
 expresse  appositas  per  S.  Congregationem  in  suis  Indultis,  quibus 
 Dispensationum  hujusmodi  Facultates  conceduntur. 
 
 “Die  tertia  Junii,  1671,  Relatione  facta  Sanctissimo,  approbavit.” 
 
 Ut  tandem  eo  revertatur  unde  digressa  est  Oratio,  Decretum 
 Libertatis  Conscientiae,  quod  promulgari  jussit  Rex  Carolus  II.  in 
 Gratiam  Religionis  Catbolicae,  quam  secreto  coluerat  aegre  admodum 
 ferens  Regni  Senatus,  seu  Parlamentum,  palam  negavit  se  Regi  ad 
 Belli,  quod  Batavis  indixerat,  sustinendum  Pondus  quidquam  conces- 
 surum,  nisi  prius  latum  istud  Conscientiae  Diploma  rescidisset ;  quod 
 subinde  Carolus,  jam  exbausto  Regio  iErario,  invitus  etsi,  rescidit, 
 eaque  molliori  Indulgentia  Heterodoxos  Ditionum  suarum  audaciores 
 reddidit,  et  ad  novas  concitandas  Turbas  petulantiores.  Hinc  Angli 
 Regem  suum  Carolum  compulerunt,  ut  cum  Batavis  reconciliaretur, 
 atque  ut  Catbolicos  Regi  invisos  redderent,  utque  Ducem  Eboracen- 
 em,  ceu  Ortbodoxae  Religionis  Cultorem,  a  Jure  Successionis  exclu- 
 
240 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 derent,  Jesuitas,  aliosquein  Anglia  Catkolicos,  Die  13  Augusti  1678 
 accusarunt,  quod  facta  Conspiratione  Regem  Carolnm,  totumque 
 Regnum  perdere  decrevissent.  Inde  D.  Petrus  Talbotus,  Arcbiepis- 
 copus  Dubliniensis,  carcerali  Custodiae  mancipatus  fuit  in  Arce 
 Dubliniensi  Die  8  Septembris  1678,  quemadmodum  D.  Edmundus 
 0  Reilly,  Arcbipraesul  Armacanus,  in  Angliam  ductus  fuerat  Capti- 
 vus  Die  27  Septembris  1666,  celebrata  prius  a  Praesulibus  Hiberniae 
 Synodo  Nationali  apud  Dublinium  Die  11  Junii  memorati  Anni  1666. 
 
 Istius  porro  Calumniae,  ac  fictae  Catbolicorum  in  Regem  Carolum 
 Conjurationis  Arcbitectus  erat  Antonius  Asbly-Cooper,  Comes  Sbafts- 
 burius,  Magnus  Angliae  Cancellarius,  Catbolicorum  omnium,  subin- 
 deque  et  Ducis  Eboracensis,  infensissimus  Hostis,  qui  ad  Mysterium 
 illud  Iniquitatis,  et  Negotium  perambulans  in  Tenebris  exequendum, 
 falsos  subornavit  Testes,  praecipue  quendam  Titum  Oates,  nequissi- 
 mum,  ac  projectae  Conscientiae  Yirum,  Calvinistarum  ad  Catkolicos, 
 et  a  Catbolicis  ad  Heterodoxos  Transfugam.  Hie  perfricta  Fronte 
 Ortbodoxos  accusare,  et  in  Judicium  vocare  ausus  est.  Et  quam- 
 quam  insontes  essent  Catbolici,  in  eos  tamen,  vana  istius  Conspira- 
 tionis  in  Regem  Regnumque  Suspicione  implicatos,  et  a  conductis 
 Testibus  falso  convictos,  Haeretici  Angli  Anno  1679  atrociter  saevi- 
 erunt,  suoque  Furori,  sparso  ubique  eorum  Sanguine,  litarunt. 
 
 •  In  Hibernia  etiam  publicatum  fuit  Die  16  Octobris  1678  Edictum, 
 man  dans,  ut  Arcbiepiscopi,  Episcopi,  aliique  Jurisdictionem  exer- 
 centes  Ecclesiasticam  sub  Romano  Pontifice,  omnesque  Jesuitae,  ac 
 alii  Sacerdotes  Regulares,  discedant  e  Regno  ante  Diem  20  Novembris 
 aliud  promulgatum  fuit  Edictum,  vetans  ne  Catbolicus  ullus  ingre- 
 diatur  Arcem  Dubliniensem,  jubensque,  ut  Fora,  seu  Mercatus, 
 Waterfordiae,  Limerici,  Corcagiae,  Galviae,  Wexfordiae,  et  Yougballae 
 non  intra,  sed  extra  Muros  babeantur. 
 
 Insuper  Die  6  Novembris  1679  D.  Oliverius  Plunkettus,  Archie- 
 piscopus  Armacanus,  immissus  fuit  in  communem  Carcerem  Dub¬ 
 liniensem,  ibique  per  integrum  ferme  Annum  detentus,  ac  tandem 
 transmissus  Londinum,  Capiteque  plexus  Die  1  Julii  1681,  ut  alibi 
 lato  Calamo  referebam.  Sub  idem  etiam  Tempus  D.  Petrus  Talbotus, 
 Arcbipraesul  Dubliniensis,  mox  laudatus,  ab  Haereticis  ex  improviso 
 comprebensus,  ad  praelibatum  trabitur  Carcerem,  ubi  iErumnis,  et 
 Squalloribus  confectus,  Mortem  gloriosam,  quam  Securis  non  attulit, 
 in  crudeli  Satellitum  Custodia  securus  invenit.  Ut  nibil  dicam  de 
 Fr.  Dominico  de  Burgo,  Ordinis  Praedicatorum  Episcopo  Elpbinensi, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 241 
 
 qni  ab  Heterodoxis  eodem  Tempore  din  conquisitus,  veluti  alter 
 Athanasius  se  abscondit,  ut  fusius  pridem  narrabam. 
 
 Yerum  patuit  paulo  post,  ipsosmet  Heterodoxos  fictae  illius  Con- 
 spirationis  in  Regem,  Catholicis  Injuria  adscriptae,  Auctores  fuisse. 
 Anno  siquidem  1682  perfidus  jam  memoratus  Sbaftsburius,  juratus 
 Catholicorum  Hostis,  Carolum  Regem,  ejusque  Fratrem  Jacobum 
 Ducem  Eboracensem,  facta  Conspiratione  occidere  decreverat ;  sed 
 deprehensis  a  Catholicis  Angliae  Conjuratorum  malignis  Artibus, 
 Shaftsburius,  Conjurationis,  Caput,  in  Bataviam  praecipiti  Fuga  sese 
 proripuit,  ibidem  defunctus  Die  21  Januarii  1688.  Dissipatam  illam 
 Conjurationem  Anno  sequenti  renovarunt  Haeretici  Angliae,  et  novis 
 captandis  Occasionibus  intenti,  gemino  Regis  ejusque  Fratris  Ducis 
 Eboracensis  Parricidio  se  foedare  constanter  decrevere,  dum  duo  Regii 
 Fratres  praelibati  a  Neo-Foro,  vulgo  New  Market,  in  Cantabrigiae  et 
 Suffoliciae  Agrorum  Confiniis,  Sexaginta  Duobus  Milliaribus  Londino 
 distante,  reverti  debebant  Die  31  Mensis  Martii  1683.  Parricidium 
 autem  Executioni  mandandum  erat  in  Via  juxta  Domum,  anglice 
 Rye-House,  baud  longe  ab  Oppido  Hodston  in  Hertfordiensi  Agro, 
 Londino  Octodocem  Milliaribus  distante.  Yerum  ob  Conflagrationem, 
 quae  apud  Neo-Forum  provide  acciderat,  Regii  Fratres  integro  Octi- 
 duo  ante  statutum  Tempus  reversi  sunt.  Dein  improborum  istorum 
 Hominum  unus  concepti  Parricidii  Paenitentia  ductus,  Rem  totam 
 aperuit  Regi,  cujus  Jussu  plures  intercepti  Conjurati  Capite,  aut 
 Exilio  mulctati  sunt,  quos  inter  Gulielmus  Russellus,  anglice  dictus 
 Lord  Russell,  Comitis  Bedfordiae  Filius,  et  Haeres,  Secundique  Ducis 
 Bedfordiae  Genitor. 
 
 Paulo  post  Tempore  quam  Conjurationem  istam  disturbaverat 
 Rex  Carolus,  in  Morbum  incidit,  jamque  propediem  moriturus 
 Catholicam  Religionem,  quam  ab  Annis  bene  multis  jam  secreto 
 coluerat  professus  est,  et  ab  Haeresi  absolutus,  Sacroque  Viatico 
 refectus  a  P.  Joanne  Huddleston,  Monaclio  Benedictino  Anglo,  sicut 
 constat  ex  illius,  et  aliorum  Testium  Fide  dignorum,  atque  ex  multis 
 certissimis  Actis,  ac  Monumentis,  quae  D.  Philippus-Michael  Ellis 
 olim  Regis  Jacobi  II  Capellanus,  postmodum  Episcopus  Signiensis 
 (in  Campania  Romana)  accurate  refert  in  Epistola,  quam  Die  25, 
 Augusti  1709  dedit  ad  Dominicum  Berninum,  quamque  idem 
 Berninus  integram  inseruit  Ilaeresum  Historiae,  Idiomate  Italico 
 descriptae.  Idem  etiam  constat  ex  Epistola,  quam  liac  de  Re  Regis 
 Christianissimi  Orator  apud  Londinum  lato  Calamo  dedit  ad  Monar- 
 
 R 
 
242 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 cham  suum  Ludovicum  XIY,  Die  18  Februarii  1685,  quamque  legere 
 est  in  Magazzino  ut  vocant  Londonensi  pro  mensi  Aprilis  1773.  Obiit 
 autem  Carolus  II  Magnae  Britanniae,  Hiberniaeque  Rex,  absque  Prole, 
 Die  16  Februarii  stylo  novo,  aetatis  suae  55. 
 
 Eodem  Die,  quo  Carolus  II  e  vivis  excessit,  ejus  Frater  saepe 
 laudatus,  Jacobus  Dux  Eboracensis,  ab  universis  Trium  Regnorum 
 Proceribus,  singulisque  Ordinibus,  eorundem  Rex  salutatus  est, 
 quamvis  se  Catholicum,et  Sanctae  Romanae  Ecclesiae  addictum,  palam 
 profiteretur.  Ipsos  autem  Catbolicos,  a  tot  Annis  crudeli  Jugo 
 oppressos,  in  Libertatem  asserere,  eisque  Conscientiae  Libertatem 
 concedere  voluit.  Quae  Res  Acatliolicos  Angliae  ita  offendit,  ut 
 ad  versus  optimum  hunc  Regem  occultam  excitarint  Conjurationem, 
 quae  postea  in  apertam  prorupit.  Infaustam  porro  Rem  banc  ab 
 Ovo  ad  Mala,  ut  veteri  Proloquio  utar,  integro  Capite  septimo  ex 
 Portero  fuse  narrabam,  eadem  Opera  subnectens  Articulos  Civiles, 
 et  militares  Urbis  Limericensis,  Die  3  Octobris  1691  conclusos,  post- 
 modum,  etsi  firmatos  Jurejurando,  ad  baec  usque  Tempora  abrogatos. 
 Ad  quern  Locum  te  remitto,  benigne  Lector,  ne  Acta  agere  videar. 
 
 Ex  dictis  igitur  eo  Loci  constat,  Gulielmum  Principem  Arausi- 
 canum,  laudati  Jacobi  II  Generum,  atque  ex  Sorore  Nepotem, 
 regnasse  in  Magna  Britannia,  et  Hibernia,  una  cum  Conjuge  sua 
 Maria  Heterodoxa,  ab  Anno  1689  ad  1694,  ipsum  vero  solum  deinceps, 
 post  Mariae  scilicet  Obitum,  ad  Annum  1702.  Sub  eo  autem  baec 
 edita  fuere  Statuta  Parlamentaria  adversus  Catbolicae  Fidei  Cultores, 
 praecipue  Sacerdotes,  tarn  Saeculares,  quam  Regulares,  quae  Brevitatis 
 Causa  summarie  duntaxat  referam. 
 
 1.  Anno  1689  Papista,  aut  Rex,  vel  Regina,  aut  Matrimonium 
 contrabens  cum  Papista,  incapax  est  gaudendi  Corona.  Anno  1 
 Gul.  et  Mar.  Cap.  2.  Sect.  9. 
 
 2.  Anno  1692,  et  1693.  Omnes  ad  quamcunque  Dignitatem,  vel 
 Officium  ecclesiasticum  civile,  militare,  juridicum,  aut  promoti  aut 
 nominati,  antequam  ad  Executionem  admittantur,  praestare  debent 
 sequentia  Allegianciae  (id  est,  Fidelitatis),  Suprematiae,  et  Abjura- 
 tionis  Juramenta,  eisdemque  subscribere.  Anno  3,  et  4  Gul.  et 
 Mar.  Cap.  2. 
 
 Juramenta  Allegianciae,  et  Suprematiae. 
 
 Ego  A.  B.  sincere  promitto,  et  solemniter  declaro  coram  Deo,  et 
 Hominibus,  quod  fidus,  et  fidelis  ero  Regi  Gulielmo,  et  Reginae 
 Mariae. 
 
SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 243 
 
 Item  solemniter  profiteor,  et  declaro,  quod  ex  Corde  abhorreo, 
 detestor,  et  repndio  tanquam  haereticam,  et  damnabilem  Doctrinam, 
 et  Positionem,  quod  Principes  excommunicati,  aut  exauctorati  a 
 Papa,  aut  quavis  Auctoritate  Romanae  Sedis,  possint  deponi, 
 aut  interfici  a  suis  Subditis,  aut  quibuscunque  aliis.  Item  declaro, 
 quod  Nemo  externus  Princeps,  Status,  aut  Potentatus,  habet,  aut 
 habere  debet,  ullam  Potestatem,  Jurisdictionem,  Superioritatem, 
 Praeeminentiam,  vel  Auctoritatem  ecclesiasticam,  aut  spiritualem  in 
 hoc  Regno. 
 
 Formula  Juramenti  Abjurationis  ejusdem  Tenoris  est  (mutatis 
 duntaxat  Nominibus)  ac  ea,  quae  edita  fuit  Anno  1714  per  Parla- 
 mentum  sub  Georgio  I,  quam  propterea  commodius  infra  exhibebo. 
 
 3.  Anno  1696.  Qui  vadit,  aut  mittit  Filios  in  exteras  Regiones* 
 ut  imbuantur  Papismo,  vel  qui  eum  in  Effectum  Pecunias  mandat 
 pro  illorum  Sustentatione,  vel  qui  mittit  Pecunias  ad  Domos  Reli- 
 giosas  per  Modum  Eleemosynae,  ultra  plures,  in  quas  incurrit, 
 Inhabilitates,  in  Statuto  hoc  Parlamentario  expressas,  ipsi  omnia 
 confiscantur  Bona,  tarn  mobilia,  quam  immobilia,  durante  Vita, 
 Anno  7  Gul.  III.  Sess.  1.  Cap-  4. 
 
 4.  Anno  1697-  Omnes  Papales  Archiepiscopi,  Episcopi,  Vicarii 
 Generales,  Jesuitae,  Monachi,  et  quorumcunque  Ordinum  Regulares, 
 et  omnes  Papistae  exercentes  Ecclesiasticam  quampiam  Jurisdic¬ 
 tionem,  discedere  tenentur  ex  hoc  Regno  ante  Diem  primam  Maii 
 1698.  Si  autem  post  praelibatum  Diem  inveniantur  in  hoc  Regno, 
 transvehentur  extra  Regis  Ditiones.  Quod  si  in  Regnum  hoc  rever- 
 tantur,  eo  ipso  rei  censebuntur  Criminis  laesae  Majestatis. 
 
 Nullus  Papalis  Archiep'iscopus,  Episcopus,  nullusve  ex  moxrecen- 
 sitis  veniat  in  hoc  Regnum  post  29  Decembris  1697  ex  transmarinis 
 Partibus  quibuscunque  sub  Poena  Carceris  per  integrum  Annum,  quo 
 Tempore  expleto  transvehetur,  nunquam  deinceps  reversurus,  alias 
 reus  erit  Criminis  laesae  Majestatis. 
 
 Quicunque  post  Diem  1  Maii  1698  celaverit,  aut  Hospitio  rece- 
 perit,  quemcunque  Papalem  Archiepiscopum,  aut  quemvis  ex  recen- 
 sitis,  mulctabitur  Summa  viginti  Librarum  Sterlingarum  pro  prima 
 Vice,  quadraginta  pro  secunda  Vice,  tertia  vero  Vice  Bonis  omnibus, 
 tarn  mobilibus,  quam  immobilibus,  durante  Vita,  privabitur,  quorum 
 Bonorum  una  medietas,  non  excedens  tamen  Valorem  centum  Libra- 
 rum  Sterlingarum,  dabitur  Delator]',  residua  autem  Pars  Regi,  seu 
 regio  Fisco  cedet. 
 
244 
 
 SPICILEGITJM  OSSOKIENSE. 
 
 Omnes  Irenarchae,  vulgo  Justitiarii  Pacis,  tenebuntur,  quoties 
 Opus  fuerit,  Auctoritatem  concedere  capiendi,  et  Carceribus  manci- 
 pandi,  quoscunque  Papales  Archiepiscopos,  Episcopos,  aliasque 
 Ecclesiasticas  Personas  recensitas,  contra  Statuti  hujusce  Parlamen- 
 tarii  Tenorem  manentes  in  hoc  Legno  :  atque  supprimendi  quaevis 
 Monasteria  Fratrum,  vel  Monialium  Conventus,  ac  quascunque  alias 
 Sodalitates,  seu  Societates,  Papales. 
 
 Reddituri  etiam  sunt  Rationem  Executionis  Statuti  hujus  in 
 Quaternis  Sessionibus  suorum  respective  Comitatuum,  in  Archivo  ibi 
 registrandam. 
 
 Quod  si  quispiam  Irenarcha,  Praetor,  aliusve  Officialis  civilis,  in 
 hoc  negligens  fuerit,  pro  qualibet  Negligentia  mulctabitur  summa 
 centum  Librarum  Sterlingarum,  quarum  una  Medietas  Regi,  aliena 
 Delatori  cedet.  Insuperque  perpetuam  Inhabilitatem  ad  Munus  illud 
 incurret.  Anno  9  Gul.  III.  Sess.  1.  Cap.  26. 
 
 Anno  1701.  Princeps  Sophia,  Electrix  ex  Ducissa  Vidua  Hanno- 
 verana,  ejusque  legitimi  Haeredes  Protestantes,  declaruntur  proxi- 
 miores  ad  Successionem  Coronae,  si  Rex  Gulielmus,  et  Princeps 
 Anna  (postmodom  Regina)  moriantur  absque  Prole.  Anno  12  Gul. 
 III.  Cap.  2.  Porro  Vigore  hujus  Statuti,  omnes  Successores  Sanguine 
 proximi,  modo  Papistae  sint,  vel  cum  Papistis  Nuptias  contrahant, 
 naturaliter  mortui  reputantur. 
 
 Inter  alias  momentosas  Schedas,  in  Archivo  Lovaniensis 
 Conventus  ad  S.  Crucem  asservatas,  inveni  Literas  Apostolicas, 
 dulciores  super  Mel  et  Favum,  quibus  Innocentius  XII.,  Pontifex 
 Maximus,  afflictos  Hiberniae  Praesules,  aliosque  Catholicae  Religionis 
 Cultores  post  latum  de  Exilio  Episcoporu'm  et  Regularium  parlamen- 
 tarium  Decretum,  consolatur,  a  tunc  existente  D.  Nuntio  Apostolico 
 Bruxellensi  authenticatas,  hujusce  Tenoris  : 
 
 Venerabilibus  Fratribus  Archiepiscopis,  et  Episcopis,  necnon 
 Dilectis  Filiis, 
 
 Abbatibus,  Sacerdotibus,  caeterisque  Christifidelibus  Regni 
 Hiberniae. 
 
 Innocentius  Papa  XII. 
 
 Venerabiles  Fratres,  et  dilecti  Filij,  Salutem,  et  Apostolicam 
 Benedictionem. 
 
 Etsi  acerbum  plane  paternae  nostrae  erga  Vos  Charitati  Specta- 
 culum  sint  Tribulationes,  et  Angustiae,  quae  invenerunt  Nos  nimis, 
 
SPICILEGITTM  OSSORIENSE. 
 
 245 
 
 gloriamur  tamen  in  Patientia  vestra,  et  Fide  in  omnibus  istis,  scientes 
 quoniam  per  multas  Tribulationes  oportet  intrare  in  Regnum  Dei, 
 nam  et  ipsum  Salutis  nostrae  Auctorem,  cui  parum  fuerat  Sectatores 
 suos  hortari  Verbo,  nisi  firmasset  Exemplo,  opportuit  pati,  et  ita 
 intrare  in  Sancta  aeterna  Redemption  e  inventa.  Nolite  itaque 
 commoyeri  propter  iErumnas  utique  graves,  quas  pro  servanda  in 
 Cordibus  vestris  Catholica  Yeritate  perfertis,  sed  immo  agnoscentes 
 Yos  habere  meliorem,  et  manentem  Substantiam,  servate  Propositum 
 vestrnm,  perseverantes  in  ea  Yeritate,  extra  quam  non  est  Salus. 
 Retinete  vero  Confidentiam  Yestram,  quae  magnam  habet  Remunera- 
 tionem,  id  enim  quod  in  praesenti  est  leve,  et  momentaneum  Tribu- 
 lationis,  aeternum  Gloriae  Pondus  operatur  in  Nobis,  quae  quidem 
 Mente  concipientes,  et  Opere  perficientes,  Nemo  poterit  Yos  separare 
 a  Charitate,  quae  est  in  Cliristo,  et  Deus  ipse,  qui  Neminem  patitur 
 ultra  Yires  tentari,  eruet  Yos  a  circumdantibus  Vos,  nec  sinet  Parvulos 
 ve'stros  divelli  ab  Uberibus  amantissimae  Matris  Ecclesiae.  Memen- 
 tote  Patrum  vestrorum,  quomodo  salvi  facti  sunt ;  neque  enim  recens 
 est  Gloriatio  vestra  in  ea  Fide,  quam  a  pluribus  Saeculis  haustam 
 Natio  vestra,  a  qua  Examina  Sanctorum  prodierunt,  magna  Nominis 
 sui  Laude,  majori  Animarum  vestrarum  Lucro,  intemeratam  servavit. 
 Quia  vero  bonum  est  cum  Silentio  praestolari  Salutare  Dei,  id  agite, 
 ut  si  fieri  potest,  quod  ex  Yobis  est,  cum  omnibus  Hominibus  Pacem 
 habeatis,  et  Nemini  detis  ullam  Offensionem.  Ad  Nos  quod  attinet, 
 communicata  Nobis  tribulatione  vestra,  conjungimus  Orationem,  qua 
 sine  Intermissione  precamur  eum,  qui  Protector  est  omnium  Speran- 
 tium  in  Se,  ut  quod  misericorditer  praestare  solet,  mittat  Vobis 
 Auxilium  de  Sancto,  nec  Vos  deserat,  in  Tempore  malo.  Deinde  vero 
 in  hunc  ipsum  Scopum  Officia  etiam  nostra  apud  eos,  apud  quos 
 eadem  proficere  posse  arbitramur,  et  omnem  paternae  nostrae,  et 
 apostolicae  Solicitudinis  Operam  pro  Salute,  et  Libertate  vestra 
 incunctanter  impendimus,  ac  semper  impendemus.  Superest,  ut 
 Yos,  Venerabiles  Fratres,  quos  constituit  Dominus  electi  ipsius 
 Gregis  Pastores,  plurimum  hortemur,  atque  in  Domino  obtestemur, 
 ut  nunc  maxime  quantum  in  Yobis  est,  impleatis  Ministerium  Yerbi, 
 quod  accepistis  a  Domino,  ita  ut  sitis  in  omnibus  Forma  Gregis,  et 
 sit  vicissim  Vobis  Deus  in  Refugium,  et  consoletur  Yos,  ut  possitis 
 ipsi  consolari  eos,  qui  in  omni  Pressura  sunt. .  Vobis  interim  omnibus 
 et  singulis  Venerabilibus  Fratribus,  necnon  dilectis  Filijs  apostolicam 
 Benedictionem  peramanter  impertimur.  Datum  Romae  apud  S. 
 
246 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Mariam  Majorem  sub  Annulo  Piscatoris  Die  decima  Junii 
 MDCXCYIII.  Pontificatus  nostri  Anno  Septimo. 
 
 Joannes-Franciscus  Cardinalis  Albanus. 
 
 Sumptum  ex  Registris  Epistolarum  in  Forma  Brevis,  et  collation- 
 atum.  Concordat  cum  suo  Originali,  kac  die  decima  tertia  Januarii 
 1706. 
 
 Ulysses-Joseph  Achiepiscopcs  Theodosensis. 
 
 Hue  faciunt  aliae  non  minus  dulces,  nec  minus  opportunae, 
 ejusdem  Summi  Pontificis  Literae  Apostolicae  ad  Archiepiscopos, 
 Episcopos,  aliosque  Ecclesiarum  Praelatos,  et  Ordinarios  Civitatum 
 et  Dioecesum,  Oppidorum,  Terrarum,  et  Locorum  universae  Italiaei 
 et  Insularum  adjacentium,  super  Rebus  nostris  Anno  sequenti  datae, 
 quas  exscribi  feci  in  Arckivo  Secretariae  Brevium  de  Urbe.  Tenor 
 autem  Diplomatis  est  kujusmodi. 
 
 Inocentius  Papa  XII.  Ad  futuram  Rei  Memoriam. 
 
 Inter  gravissimas  pastoralis  Officii  nostri  Curas,  quibus  assidue 
 urgemur,  ilia  Animum  nostrum  acrius,  vebementiusque  angit  Solici- 
 tudo,  quam  de  afflictis,  ac  summe  turbatis  in  Magnae  Brittanniae 
 Regno,  praecipue  vero  in  Hibernia,  Catholicorum  Rebus,  quinimmo 
 de  ipsa  Catbolica  Fide,  extremum  ibidem  in  Discrimen  adducta, 
 Corde  jugiter  versamus.  Hinc  quod  alias  pluries,  etiam  indictis 
 publice  in  alma  Urbe  nostra  Precibus,  a  Patre  Misericordiarum  sup- 
 plici  devotaque  Humilitate  postulare  minime  neglexeramus,  ut  tarn 
 graviter  vexatos  in  illis  Partibus  verae  Religionis  Cultores,  inter 
 praesentium  .ZErumnarum  Sensum,  et  Metum  futurarum  misere 
 gementes,  optata  Tranquillitate  consolari,  eisque  interea  imperterritam 
 in  avita  Fide,  cujus  Hiberna  Natio  tenacissima  semper  fuit,  Constan- 
 tiam  elargiri,  necnon  infensos  illis  Haereticos  ad  ejusdem  Fidei 
 Yeritatem  agnoscendam,  et  amplectendam  revocare  dignaretur  :  Id 
 nuper  potissimum,  cum  crescentes  in  Dies  eorundum  Haereticorum 
 nefarij  Conatus  justissimum  nostrum  auxerunt  Timorem,  ne  prope- 
 diem  orthodoxa  Religio  ab  illis  nobilissimis,  ac  verae  Fidei  Studio 
 dudum  florentibus  Provinciis  penitus  eliminetur,  ferventiori  Spiritus 
 Ardore,  majorique  Animi  Contentione  faciendum  censuimus.  Omnibus 
 proinde  Christifidelibus  vere  paenitentibus,  et  confessis,  ac  sacra 
 Communione  refectis,  qui  Die  XXV  Januarii  proxime  praeteriti 
 
 I 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 247 
 
 Processioni  a  Seculari,  et  Collegiata  Ecclesia  S.  Laurentii  in  Damaso 
 nuncupate  ad  Ecclesiam  Sanctissimae  Trinitatis  Nationis  Anglorum 
 de  eadem  TJrbe  a  Nobis  institutae  interfnissent,  vel  secundo  dictas 
 eo  Die,  sive  alias  Urbis  praedictae  Ecclesias,  vel  Basilicas,  in  quibus 
 Sanctissimum  Encharistiae  Sacramentum  publicae  Fidelium  Yenera- 
 tioni  exponi  cnravimus,  aliis  tunc  assignatis  subsequentibus  Diebus 
 visitassent,  ibique  divinum  Auxilium  pro  praemissis  Necessitatibus 
 implorasent,  plenariam  omnium  Peccatorum  Indulgentiam  concessi- 
 mus,  ac  ejusmodi  Indulgentiae  participes  quoque  fieri  voluimus 
 Regulares  utriusque  Sexus,  in  perpetua  Clausura  viventes,  necnon 
 alios  Cbristifideles  in  Carcere,  vel  Corporis  Infirmitate  detentos,  qui 
 ad  divinam  Opem  Certo  tunc  expresso  modo  similiter  confugissent. 
 Nunc  autem,  ut  quod  fideliter  petimus,  validiori  conjunctarum 
 Precum  Intercessione,  ab  omnipotentis  Dei  Misericordia  impetremus, 
 caeleste  Auxilium  in  Universa  Italia,  et  Insulis  illi  adjacentibus 
 pariformiter  invocari  cupientes  Venerabilibus  Fratribus  Arcbiepis- 
 copis,  Episcopis,  aliisque  Ecclesiarum  Praelatis,  et  Ordinariis 
 Civitatum,  et  Diaecesum,  Oppidorum,  Terrarum,  et  Locorum  Univer- 
 sae  Italiae,  et  Insularum  adjacentium  hujusmodi,  seu  eorum  Yicariis 
 in  Spiritualibus  Generalibus,  per  prasentes  eommittimus,  et  manda¬ 
 mus,  ut  statim  atque  ipsarum  praesentium  Literarum  Transumpta, 
 seu  Exempla,  etiam  impressa,  ad  eos  pervenerint,  Processiones 
 pariter  in  suis  respective  Civitatibus,  Oppidis,  Terris,  et  Locia 
 instituant,  ac  mfemoratum  Sanctissimum  Eucharistiae  Sacramentum 
 in  Ecclesiis,  per  eos  respective  designandis,  Fidelium  Yenerationi 
 per  tres  Dies  continuos  similiter  exponi  curent,  publicasque  preces 
 indicent.  Nos  enim  omnibus  et  singulis  utriusque  Sexus  Christi- 
 fidelibus  vere  paenitentibus,  et  confessis,  ac  sacra  Communione 
 refectis,  qui  Processionibus  hujusmodi  respective  interfuerint,  vel 
 Ecclesias  a  qua,  et  ad  quam  aliqua  Processionum  ipsarum  fiet,  eo  Die, 
 seu  aliquam  ex  illis  in  quibus  idem  Sanctissimum  Sacramentum 
 publicae  Yenerationi,  sicut  praemittitur,  expositum  fuerit,  aliquo  ex 
 tribus  Diebus  praedictis,  devote  visitaverint,  ibique  per  aliquod 
 Temporis  Spatium,  prout  cuique  suggeret  Devotio,  pias  ad  Deum 
 Preces  effundendo  divinam  Clementiam,  ut  supra,  imploraverint, 
 plenariam  itidem  omnium  Peccatorum  suorum  Indulgentiam,  et 
 Remissionem  concedimus  pariter,  et  elargimur.  Caeterum  Regulari- 
 bus  utriusque  Sexus  in  perpetua  Clausura  viventibus,  necnon  aliis 
 Christi-fidelibus  in  Carcere,  vel  Corporis  Infirmitate  detentis,  qui 
 
248 
 
 SPICILE GIUM  OSSOKIENSE. 
 
 Processionibus  kujusmodi  intervenire,  vel  Ecclesias,  ut  praefertur, 
 designandas  visitare  nequiverint,  ut  ejusmodi  Interventum,  et  Yisita- 
 tionem  Confessarius  ex  approbatis,  seu  approbandis  ab  Ordinariis,  in 
 alia  Pietatis  Opera  commutare,  eaque  injungere  possit,  quae  ipsi 
 Paenitentes  adimplere  poterunt,  concedimus  similiter,  et  indulgemus. 
 Yolumus  autem,  ut  earundem  praesentium  Literarum  Transumptis, 
 seu  Exemplis,  etiam  impressis,  Mauu  alicujus  Notarii  Publici  sub- 
 scriptis,  et  Sigillo  Personae  in  Ecclesiastica  Dignitate  constitutae 
 munitis,  eadem  prorsus  Fides  in  Judicio  et  extra  adkibeatur,  quae 
 praesentibus  ipsis  adkiberetur,  si  fuerint  exkibitae,  vel  ostensae. 
 Datum  Romae  apud  S.  Mariam  Majorem  sub  Annulo  Piscatoris 
 Die  XX  Februarii  MDCLXXXXIX.  Pontificatus  nostri  Anno  Octavo. 
 
 Joannes-Franciscus  Cardinalis  Alb  anus. 
 
 Defuncto  Rege  Gulielmo  III  Die  8  Martii  1702  Angli  in  Regio 
 collocarunt  Tkrono  Annam,  alteram  Jacobi  Secundi  Regis  Filiam 
 Heterodoxam,  Georgii  Principis  Daniae  Uxorem,  quae  a  praelibato 
 Anno  ad  1714  regnavit,  sub  eaque  ista  Acta,  seu  Statuta  Parlamen- 
 taria,  edita  fuere  adversus  Catkolicae  Fidei  Cultores. 
 
 1.  Anno  1703.  Nullus  qua  Protesta  ns  Commodum  reportare  potest, 
 nisi  praestet  Juramenta,  Anno  3  et  4,  Gulielmi,  et  Mariae  praescripta, 
 atque  sequens  abjurationis  Jusjurandum :  Anno  2  Annae,  Sess.  1. 
 Cap.  6. 
 
 Ego  A.  B.  solemniter,  et  sincere,  coram  Deo,  profiteor,  testor,  et 
 declaro,  quod  credo,  in  Sacramento  Caenae  Domini  non  este  Tran- 
 substantiationem  aliquam  Elementorum  Panis,  et  Yini,  in  Corpus,  et 
 Sanguinem  Ckristi,  in  aut  post  Consecrationem  eorundem,  a  quacunque 
 Persona  factam :  atque  Invocationem,  aut  Cultum  Virginis  Mariae, 
 eujusve  alterius  Sancti,  necnon  Sacrificium  Missae,  prout  nunc  practi- 
 cantur  in  Ecclesia  Romana,  esse  superstitiosa,  et  idolatrica  :  Item 
 solemniter,  coram  Deo,  profiteor,  testor,  et  declaro,  me  praesentem 
 facere  Declarationem,  et  quamlibet  ejus  Partem,  in  piano,  et  ordinario 
 Sensu  Yerborum,  miki  lectorum,  ut  communiter  intelliguntur  a  Pro- 
 testantibus,  absque  ulla  Evasione,  Equivocatione,  aut  mentali  Reser- 
 vatione  qualicunque;  et  absque  ulla  Dispensatione  miki  in  kune 
 EfFectum  jam  concessa  a  Papa,  aut  ulla  alia  Auctoritate  aut  Persona 
 quacunque  aut  absque  Spe  Dispensationis  a  quacunque  Persona  vel 
 Auctoritate  obtinendae  :  aut  non  credens  me  eximi,  aut  posse  eximi 
 coram  Deo,  vel  Hominibus,  aut  absolvi  ab  kac  Declaratione,  ullave 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 249 
 
 ejns  Parte,  tametsi  Papa,  ullave  alia  Persona,  vel  Personae,  aut 
 Potestas  quaecunque  dispensaret  desuper,  illudve  annnllaret,  ant  de- 
 clararet  illnd  irritum,  et  inane  fuisse  ab  Initio. 
 
 2.  Juramentum  vero  Abjurationis  (quam  nunc  passim  Declara- 
 tionem  vocant)  quod  praestare  debent  omnes  promoti  ad  Dignitatem, 
 vel  Officium  ecclesiasticum,  civile,  militare,  juridicum,  &c.,  juxtanuper 
 dicta,  est  Tenoris  sequentis  : 
 
 Ego  A.  B.  solemniter,  et  sincere,  coram  Deo,  profiteor,  testificor, 
 et  declaro,  quod  credo,  in  Sacramento  Caenae  Domini  non  dari 
 Transubstantiationem  Elementorum  Panis,  et  Yini,  in  Corpus,  et 
 Sanguinem  Cbristi,  in,  vel  post  Consecrationem  eorundem,  a  quacum- 
 que  Persona  factam  :  atque  Invocationem,  aut  Adorationem  Virginia 
 Mariae,  alteriusve  Sancti,  ac  Sacrificium  Missae,  ut  nunc  practicantur, 
 in  Ecclesia  Komana  esse  superstitiosa,  et  idolatrica  :  Item  solemniter 
 coram  Deo  profiteor,  testificor,  et  declaro,  quod  banc  facio  Declara- 
 tionem,  omnemque  ejus  Partem,  in  piano,  et  ordinario  Sensu  Verbo- 
 rum,  rnihi  lectorum,  prout  communiter  intelliguntur  a  Protestantibus, 
 absque  ulla  Evasione,  Equivocatione,  ut  mentali  Beservatione  qua- 
 cunque ;  et  absque  ulla  Dispensatione  antecedenter  mihi  concessa  in 
 bunc  Finem  a  Papa,  aut  quavis  alia  Auctoritate,  aut  Persona  quacun- 
 que  aut  absque  ulla  Spe  Dispensationis  a  quacunque  Persona,  vel 
 Auctoritate  obtinendae :  neque  credo,  me  Actu  aut  posse  liberari 
 coram  Deo  vel  Homine,  seu  absolvi  ab  bac  Declaratione,  aut  quavis 
 ejus  Parte,  etsi  Papa,  aut  quacunque  alia  Persona,  vel  Personae,  aut 
 Potestas  qualiscunque  dispensaret  in  ea,  vel  annullaret  eandem.  autve 
 declararet,  earn  irritum,  et  inanem  fuisse  ab  Initio. 
 
 8.  Anno  1703.  Judices,  aut  Justitiarii  Pacis  possunt  convocare 
 Parentes,  &c.,  ac  ab  eis  requirere,  ut  Filius,  a  Begno  absens,  coram 
 ipsis  compareat  intra  duos  Menses,  quod  si  non  praestiterint,  nec 
 probaverint  Filium  istum  esse  in  Anglia,  aut  Scotia,  censebitur  eo 
 ipso  in  exteris  Begionibus  constitutus,  contra  Legem  Anno  septimo 
 Gulielmi  statutam. 
 
 Papisticae  Matri,  defuncto  Viro,  non  permittitur  Prolis  suae 
 Curam  babere,  aut  Tutelam  agere,  sed  Cancellarius  Begni  assignare 
 potest  Guardianos  Protestantes. 
 
 Si  Filius  Papista  Dogmata  Protestantium  profiteatur,  Patri  eo 
 ipso  adimitur  Potestas  disponendi  de  terris  suis  potestque  interea 
 Cancellarius  Begni  Filio  congruam  assignare  Pensionem  pro  Susten- 
 tatione  juxta  Statum,  et  Conditionem  Parentis. 
 
250 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Bona  omnia  kaereditaria  Papista  defuncti  non  obveniunt  Filio 
 primogenito,  si  Papista  sit,  sed  dividenda  sunt  aeqnaliter  inter 
 singulos  Filios,  et  iis  deficientibus,  inter  singnlas  Filias,  et  iis 
 deficientibus  inter  proximos  Haeredes  ex  Cognatione  Patris,  et  iis 
 deficientibus,  inter  proximos  Haeredes  ex  Cognatione  Matris.  Si  vero 
 Primogenitus  intra  annum  ab  Obitu  Patris  Papistae  Religionem 
 amplectatur  Protestanticam,  universa  Haereditate  gaudebit. 
 
 Papistis  adimitur  Facultas  emendi  Terras,  Praedia,  etc.,  eave 
 conducendi  nisi  ad  Triginta  et  unum  Annos. 
 
 Si  aliquis  corrumpat,  ant  seducat  Protestantem  ad  Religionem 
 Papisticam,  uterque  subjaceat  Paenae  dictae  Praemunire,  Anno  2 
 Annae,  Sess.  1,  Cap.  6. 
 
 4.  Anno  1703,  innovatum  fuit  Statutum  nuper  recensitum,  Anno 
 1697  editum  contra  Papales  Episcopos,  Dignitarios,  et  Regulares, 
 additumque,  ut  in  Quaternis  Sessionibus  singulorum  Comitatuum, 
 post  Festum  S.  Joannis  Baptistae  1704,  babendis,  quilibet  Sacerdos 
 Papisticus,  in  boc  Regno  manens,  teneatur  suum  reddere  Nomen, 
 Locum  Domicilii,  iEtatem,  Parocbiam,  cujus  praetendit  se  esse  Paro- 
 cbum,  item  Locum,  et  Tempus  suscepti  ab  eo  Presbyteratus,  atque 
 Nomen  Episcopi  Ordinatoris.  Qui  autem  id  non  praestiterit,  Regu¬ 
 lars  erit  reputandus,  et  tenebitur  discedere  ex  hoc  Regno  ante  Diem 
 20  Julii  1704,  alioquin  carcerali  mancipabitur  Custodiae,  in  alias 
 Regiones  transvebendus.  Qui  si  deinceps  rediverit,  reus  erit  Criminis 
 laesae  Majestatis. 
 
 Nullus  Sacerdos,  etiamsi  sic  Registratus,  potest  Curatum,  Assis- 
 tentem,  aut  Coadjutorem  babere  sub  Poena  amittendi  Registrationis 
 factae  Beneficium,  in  omnesque  incurrendi  Poenas,  Papistae  Regulari 
 inflictas. 
 
 Quicunque  Sacerdotis  Papistici  Munere  fungetur  post  24  Junii 
 1705,  nisi  Sacerdos  sit  Registratus,  iisdem  obnoxius  erit  Poenis,  ac 
 Papalis  Arcbiepiscopus,  Episcopus,  etc,  aut  Regularis,  Vigore  Statuti 
 sub  Gulielmo  III  Anno  Septimo.  Qui  similes  Personas  celabit,  aut 
 Hospitio  recipiet ;  item  Justitiarius  Pacis,  Praetor,  aliusve  Officialis 
 civilis,  qui  in  Statuti  bujus  Executione  negligens  reperietur,  mulcta- 
 bitur  juxta  ejusdem  Statuti  Praescriptum.  Anno  2  Annae,  Sess.  1. 
 Cap.  2,  et  7. 
 
 5.  Anno  1709.  Singuli  Papales  Sacerdotes  Registrati,  praestent 
 Juramentum  Abjurationis  ante  Diem  25  Marti  1710,  in  aliquo  ex 
 quatuor  Tribunalibus  Dublinii,  aut  in  Quaternis  Sessionibus  illius 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 251 
 
 Comitatus,  in  quo  Registrati  fuere ;  quod  si  eorum  quispiam  id  non 
 praestiterit,  atque  post  Diem  25  Martii  1710  Missam  celebraverit, 
 aliove  Sacerdotali  Munere  functus  fuerit,  iisdem  obnoxius  erit  Poenis 
 ac  Sacerdos  Regularis  convictus.  Hoc  quidem  Statutum  directe 
 pugnat  cum  nona  Pactione  Limericensi,  ut  superius  ostendebam,  ubi 
 nonnikil  aliud  Observatu  dignum  legere  poteris. 
 
 Nullus  Sacerdos  Papisticus,  etsi  Registratus,  Sacerdotali  Muneri 
 fungi  potest,  nisi  in  Parocbia,  pro  qua  est  Registratus,  sub  iisdem 
 Poenis. 
 
 Mortuus,  amotusve  Parockus  Papisticus  Successorem  Papisticum 
 kabere  non  potest. 
 
 Quicunque  detegerit  quemvis  Papalem  Arckiepiscopum,  Epis- 
 copum,  Yicarium,  Generalem,  Jesuitam,  Monackum,  Fratrem,  aut 
 cujusvis  Ordinis  Regularem  Sacerdotem  Papisticum,  aut  quemvis 
 alium  Papistam  exercentem  Ecclesiasticam  Jurisdictionem,  aut 
 quemvis  Sacerdotem  Saecularem,  legitime  non  Registratum,  ita  ut 
 talis  captus  fuerit,  atque  convictus,  Delator  in  Praemium  recipiet 
 Quinquaginta  Libras  Sterlingas  pro  quolibet  Archiepiscopo,  Episcopo, 
 Yicario  Generali,  aliove  exercente  Ecclesiasticam  Jurisdictionem; 
 atque  Yiginti  Libras  Sterlingas  pro  quolibet  Sacerdote  Regulari,  aut 
 Sacerdote  Saeculari  non  Registrato,  quae  Pecunia  exigetur  a  Papistis 
 illius  Comitatus,  in  quo  talis  deliquerit. 
 
 Pensio  Triginta  Librarum  Sterlingarum  danda  est  Sacerdoti 
 Papistico,  qui  amplectitur  Religionem  Protestanticam,  Lege  kac 
 Yigorem  kabitura  ad  Septennium. 
 
 Papales  Ludi  Magistri,  sive  Praeceptores,  aut  Subpraeceptores, 
 autve  Tutores,  sive  in  Sckolis  publicis,  sive  in  iEdibus  privatis,  ijsdem 
 subjiciuntur  Paenis,  ac  Sacerdotes  Regulares.  Anno  8  Annae,  Cap  8. 
 
 Haec  porro  sub  Regina  Anna  edita  Statuta  eleganter  pro  More 
 expressit  Clarissimus  Petrus  Pollidorus,  cujus  perbella  Verba 
 jampridem  exscribebam. 
 
 Ex  saepius  recensito  Loco  patet,  Reginae  Annae,  Die  1 
 Augusti  1714  defunctae,  successisse  Georgium  Ducem  Hannoveranum 
 (postkabitas  Quinquaginta,  et  ultra,  Principibus  Catkolicis  utriusque 
 Sexus,  Sanguinis  Regis  Stuartorum  Jure  gaudentibus),  qui  in  Magna 
 Brittania,  Hiberniaque  regnavit  usque  ad  Annum  1727.  Ipse  autem, 
 ut  candide  fatendum,  ad  Clementiam  erga  Catkolicos  pronus  erat, 
 utpote  eorundum  Tolerationi  legali  in  nativis  suis  Ditionibus  Germa- 
 nicis  assuetus,  ut  alibi  ostendebam.  Hinc  plurima  Decreta  contra 
 
252 
 
 SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 Ortbodoxos,  praesertim  Sacerdotes,  tam  Saeculares,  quam  Regulares, 
 in  Parlamento  condita,  prorsus  repudiavit,  qnae  proinde,  Statntorum 
 Vim  non  babent.  Caeterum. 
 
 1.  Anno  1714,  Regni  sui  primo,  innovatnm  fuit  Juramentnm 
 Abjurationis  jam  antea  Anno  1692  et  3,  ut  nuper  dictum  est,  forma- 
 turn,  Tenoris  sequentis. 
 
 Ego  A.  B.  vere,  et  sincere  agnosco,  profiteor,  testor,  et  declaro, 
 de  mea  Conscientia,  coram  Deo,  et  Hominibus  nostrum  Supremum 
 Dominum,  Regem  Georgium,  esse  juridicum,  et  legitimum  Regem 
 bujus  Regni,  omniumque  aliorum  Suae  Majestatis  Dominiorum,  et 
 Terrarum  istuc  spectantium  :  Item  solemniter,  et  sincere  declaro,  me 
 Conscientia  mea  credere,  quod  Persona  praetensus  Walliae  Princeps, 
 vivente  nupero  Rege  Jacobo,  et  post  ejus  Mortem  praetendens  quod 
 sit,  sibique  assumens  Stylum,  et  Titulum  Regis  Angliae,  et 
 Hiberniae  sub  Nomine  Jacobi  Tertii,  vel  Scotiae,  sub  Nomine  Jacobi 
 Octavi,  vel  Stylum,  et  Titulum  Regis  Magnae  Britaniae,  nullum  Jus 
 habeat,  vel  Titulum  qualemcunque  ad  Coronam  bujus  Regni,  vel 
 aliorum  Dominiorum  illuc  spectantium.  Item  renuncio,  recuso  et 
 abjuro  quamcunque  Allegianciam,  et  Obedientiam  eidem  :  Et  juro, 
 quod  exbibebo  Fidelitatem,  et  veram  Allegianciam  Suae  Majestati 
 Regi  Georgio,  illumque  defendam  pro  extremis  Viribus  contra  omnes 
 proditorias  Conspirationes,  et  Conatus  qualescunque,  qui  fient  contra 
 ejus  Personam,  Coronam,  vel  Dignitatem :  Et  quantum  in  me  est 
 conabor  revelare,  et  notificare  Suae  Majestati,  et  ejus  Successoribus, 
 omnes  Perduelliones,  et  proditorias  Conspirationes,  contra  ilium,  vel 
 illos,  quae  ad  meam  Notitiam  pervenient :  Et  fideliter  promitto,  quod 
 pro  meis  Viribus  propugnabo,  sustinebo,  et  defendam  Successionem 
 Coronae  contra  dictum  Jacobum,  et  omnes  alias  Personas  quales¬ 
 cunque,  quae  Successio  Statuto,  cujus  Titulus  :  Pro  ulteriori  Limita- 
 tione  Coronae,  et  meliori  Securitate  Jurium,  et  Libertatum  Subditi, 
 limitatur,  statque  limitata  ad  Principem  Sopbiam,  Electricem,  et 
 Ducissam  Viduam  Hannoveranam,  ejusque  legitimos  Haeredes  Pro- 
 testantes.  Et  baec  omnia  plane,  et  sincere  agnosco,  et  juro  juxta 
 expressa  Verba,  a  me  prolata,  et  juxta  planum,  et  communem  Sensum, 
 et  Intellectum  eorundum  Verborum  sine  JEquivocatione,  mentali 
 Evasione,  vel  secreta  Reservatione  qualicumque :  Et  facio  banc 
 Recognitionem,  Agnitionem,  abjurationem,  renunciationem,  et  Pro- 
 missionem  ex  Animo,  libenter,  et  vere,  ea  Fide,  qua  Cbristianum 
 decet.  Sic  me  Deus  adjuvet  etc.” 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 253 
 
 2.  Anno  1715.  Quilibet  Justitiarins  Pacis  potest  porrigere 
 Juramentum  Abjnrationis  Papistis,  aut  Personis  snspectis.  Anno  2 
 Georgii  I.  Cap.  3. 
 
 3.  Anno  1717.  Omnes  Dignitarii,  Praepositi,  et  Socii  Collegi- 
 orum,  Ministri,  etc.,  debent  sequens  praestare  Juramentum  :  Anno  4 
 Georgii  I.  Cap.  3. 
 
 Ego  A.  B.  declaro,  et  credo,  quod  non  licet  sub  quocunque  Prae- 
 textu  sumere  Arma  adversus  Regem ;  et  quod  abhorreo  proditoriam 
 illam  Positionem  de  sumendis  Armis  ejus  Authoritate  adversus  ejus 
 Personam,  aut  adversus  illos,  qui  ab  eo  Commissionem  habeat. 
 
 4.  Anno  1720.  Filii  Papistarum,  a  duodecimo  ZEtatis  Anno 
 Religione  Protestantica  imbuti,  censeri  debent  Protestantes,  dummodo 
 post  decimum  octavum  JEtatis  Annum  non  compareant  ad  Matutinas, 
 Vesperas,  etc  Ecclesiae  Romanae,  sin  minus  Papismo  obnoxii  sunt. 
 Anno  6.  Georgii  I,  Cap  6. 
 
 5.  Anno  1726.  Sacerdos  Papisticus,  aut  Sacerdos  Potestans 
 degradatus,  non  potest  sub  Paena  Mortis  Matrimonio  conjungere 
 duos  Protestantes,  vel  Protestantem  et  Papistam.  Anno  12 
 Georgii  I,  Cap.  3.  Nonnulli  porro  Sacerdotes,  tarn  Catholici,  quam 
 Protestantes,  ob  violatum  hoc  Statutum  Capite  plexi  fuere. 
 
 Etsi  persecutiones  exarserint  in  Clerum  tarn  Saecularem  quam 
 Regularem  sub  Initium  hujus  Saeculi  Ecclesiae  Decimi  octavi,  sub 
 Hanoverano  tamen  Principe,  sicut  et  Filio  ipsius  jamjam  recensendo, 
 mitescebant,  turn  ob  Tolerationem  Catholicorum  in  Germanicis  suis 
 Ditionibus  ;  turn  fortassis  ob  Intercessionem  Imperatoris  Romanorum 
 Regis  Christianissimi  Galliarum  et  Regis  Fidelissimi  Lusitaniae,  quos 
 verisimiliter  flexerunt  in  Favorem  Catholicorum  Hiberniae  tria 
 sequentia  Brevia  Pontificia,  obtenta,  ut  existimo,  ad  supplicem 
 Instantiam  S.  Congregationis  de  Propaganda  Fide,  ut  ex  mox 
 afferendo  in  Medium  Epistolio  colligi  videtur.  [Ex  Archivo  S.  Sixti 
 de  Urlpe  ubi  Exemplaria  authentica]. 
 
 Ibi  porro  videre  est  Epistolium  (italice  Biglietto)  hujusce  Tenoris. 
 
 Dalla  Segretaria  de  Brevi  a  Principi  Genaro,  1719. 
 
 Monsignor  Illustrissimo  xArcivescovo  Carafa  Segretario  della  Sagra 
 Congregazione  di  Propaganda,  vien  riverito  divotamente  da  Monsignor 
 Battelli  quale  si  da  l’onore  d’inviare  a  Sua  Signoria  Illustrissima  qui 
 accluse  le  Copie  de  Brevi,  che  da  Nostro  Signore  si  scrivono  alle 
 Maesta  dell’  Imperatore,  del  Re  Christianissimo,  e  del  Re  di 
 Portogallo,  e  s’  inviaranno  domani,  e  Sabbato  a  quei  Nunzi  Apostolic-i, 
 
254 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 con  Ordine  di  presentarli,  e  di  accompagnarli  con  le  convenienti 
 Espressioni  della  Premura  Pontificia,  per  il  sollievo  de  Catholici 
 Irlandesi. 
 
 “Charissimo  in  Christo  Filio  Nostro  Carolo  Hispaniarum, 
 necnon  Hungariae,  et  Bohehiae  Begi  Illustri,  in  Bomanorum 
 Imperatorum  Electo. 
 
 "  Clemens  PP.  XI. 
 
 “  Charissime  in  Christo  Fili  Noster,  Salutem.  et  Apostolicam 
 
 Benedictionem, 
 
 “  Pusillus  quidem,  sed  electus,  et  fidelis  Catholicorum  Hiberniae 
 Grex,  nt  eximatur  a  calamitatibus,  et  aerumnis,  quas  ab  illis  haereticis 
 Magistratibus  per  graviora  in  Dies  Mandata  et  severissimas  Leges 
 perferre  cogitur,  Operam  nostram  multis  Precibus  et  Lachrymis 
 expostulat.  Earn  nos  nec  ullo  Modo  ipsi  denegare  debemus,  nec 
 aliter  praebere  possumus,  quam  avita  in  Praesidinm  anxiae  Charitatis, 
 Sollicitudinisque  nostrae,  eorum  Principum  Opera,  quorum  authori- 
 tate,  ac  validis  officiis  obtinere  posse  speramus,  ut  dirae  illius 
 Persecutionis  aestus  quamprimum  desaeviat.  Causam  itaque  istam 
 Majestati  Tuae,  utpote  Magnitudine  ac  Pietate  Animi  Tui  longe 
 dignissimam,  a  nobis  impense  commendandam  esse  existimavimus ; 
 plane  confisi  fore  ut  nedum  illius  Patrocinium  perlibenter  suscipias 
 verum  etiam  Gloriae  Tibi  merito  ducas  strenue  opitulari  Fidelibus 
 illis,  non  alio  sane  nomine  afflictis,  nisi  quia  Deo,  Romanaeque 
 Ecclesiae  firmiter  adhaerent,  et  avitam  orthodoxam  Beligionem  deserere 
 constanter  detrectant.  Pluribus  igitur  ad  id  te  urgere  supersedemus, 
 ad  quod  Te  ultro  propensum  incitatumque  fore  minime  dubitamus,  et 
 Majestati  Tuae  Apostolioam  Benedictionem  amantissime  impertimur. 
 
 Datum  Bomae  apud  S.  Mariam  Majorem  sub  Annulo  Piscatoris 
 die  2  Januarii,  1719,  Pontificatus  nostri  Anno  Decimo  Nono.” 
 
 “  Fabius  Cardinalis  Oliyerius.” 
 
 “  Charissimo  in  Christo  Filio  Nostro  Ludovico  Francorum 
 
 Begi  Christianssimo. 
 
 “  Clemens  PP.  XI. 
 
 Charissime  in  Christo  Fili  Noster,  Salutem,  et  Apostolicam 
 
 Benedictionem, 
 
 “  Ubi  Majestas  Tua  ingenitam  Sibi  Pietatem  consulere  velit,  ac 
 secum  reputare  quantum  Meriti  apud  Deum,  quantum  apud 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 255 
 
 Homilies,  Laudis,  et  Gloriae  asseeuti  sint  Majores  Tui,  inclytae 
 Memoriae  Reges,  ob  strenue  ac  feliciter,  omni  Tempore,  propugnatam 
 Catholicae  Fidei  veritatem,  non  multis  apnd  Te  Nobis  agendum 
 erit,  ut  Te  hortemur,  ac  invitemus  ad  juvandos  yalida  Tuae  Autkori- 
 tatis  ope  Catbolicos  Hiberniae,  qui  modo,  ut  accepimus,  dura  nimis 
 ac  saeva  patiuntur  ab  haereticis  Magistratibus  irreconciliabili  Odio  in 
 Romanam  Ecclesiam,  ejusque  Sectatores  incensis.  Nihil  certe  nobis 
 gratius,  nec  praestantia,  nec  Magnitudine  Animi  Tui  dignius  efficere 
 poteris,  quam  eorundem  Catholicorum  Causam  enixe  tueri,  eumque 
 in  scopum  Media  ilia  deligere,  quae  magis  opportuna,  et  utilia 
 fore  cognoveris;  dum  nos  ex  Patrocinio  Tuo  plurimum  Solatii 
 non  minus  illorum  Fidelium  Calamitati,  quam  Maerori  nostro 
 allatum  iri  sperantes,  Apostolicam  interim  Benedictionem  Majestati 
 Tuae  amantissime  impertimur. 
 
 “  Datum  Romae,  apud  S.  Mariam  Majorem  sub  Annulo  Piscatoris 
 die  2  Januarii,  1719,  Pontificatus  Nostri  Anno  Decimo  Nono.” 
 
 “  Fabius  Cardinalis  Oliyerius.” 
 
 “  Charissimo  in  Christo  Filio  Nostro  Joanni,  Portugallae  et 
 
 Algarbiorum  Regi  Illustri. 
 
 “  Clemens  PP.  XI. 
 
 “  Charissime  in  Christo  Fili  Noster,  Salutem,  et  Apostolicam 
 
 Benedictionem, 
 
 “Causam  apud  nos  suam  profusis  ac  indeficientibus  Lachrymis 
 orant  Hiberniae  Catholici,  nunc  maxime,  ut  accepimus,  graviter 
 vexati  a  Magistratibus  haereticis,  quibus  illud  liquet  esse  propositum, 
 ut  omnem  in  illis  partibus  verae  Religionis  Cultum,  et  ipsum,  si  fieri 
 possit,  Romanae  Ecelesiae  nomen  in  ea  Insula,  quae  olim,  ob  insigne 
 Pietatis  Studium,  Insula  Sanctorum  nuncupabatur,  perpetuo  deleant. 
 Anxia  igitur  praeter  Modum  Charitas  nostra  de  temporali  quidem, 
 sed  multo  etiam  magis  de  spirituali  illorum  Populorum  salute, 
 summum  in  discrimen  adducta,  eximium  perspectumque  Majestatis 
 Tuae  Zelum,  interim  interpellet,  enixe  flagitans,  ut  eorum  Fidelium 
 Tutelam  strenue  gerere,  ac  ipsis  praevalida  Ope  Officiisque  Tuis 
 adesse  benigne  pergas,  donee  ab  extremis,  quas  immerito  perferunt, 
 Angustiis  eximantur,  pristinaque  Quiete,  ac  Tranquillitate  potiantur. 
 Pluribus  autem  tanti  ponderis  Argumentum  apud  Te  prosequi  super- 
 vacaneum  arbitramur,  cujus  singularem,  totque  praeclaris  Testimoniis 
 
256 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 comprobatam  pietatem  probe  novimus  ejusmodi  in  Rebus,  nequaquam 
 Stimulis  indigere.  Hac  porro  Fiducia  non  modicum  Dolori  Nostro 
 Solatium  comparantes,  Apostolicam  interim  Benedictionem  Majestati 
 Tuae  amantissime  inpertimur. 
 
 “  Datum  Romae,  apud  S.  Mariam  Majorem  sub  Annulo  Piscatoris 
 die  2  Januarii,  1719,  Pontificatus  nostri  anno  Decimo  Nono. 
 
 “  Fabius  Cardinalis  Oliverius.” 
 
 Mitescebant  igitur,  ut  mox  ajebam,  Persecutiones  in  Clerum,  tarn 
 Saecularem,  quam  Regularem,  ob  Causas  memoratas,  turn  etiam  ob 
 maximam,  qua  laborabat  Sacerdotis  Captor,  Infamiam,  ut  pridem 
 exponebam.  Hinc  Magistratus,  nedum  Compassione  quadam  moti, 
 sed  et  Opprobrium  veriti,  noluerunt  Leges  in  Clerum  latas  Executioni 
 mandare.  Quippe  satis  ipsis  visum  est,  Ecclesiasticos  habere  in  sua 
 Potestate,  eosque  pro  Libitu  posse  expellere,  praevidentes,  Laicorum 
 ditiores,  praesertim  Nobiles,  Latifundiorumque  Dominos,  intra  haud 
 plurium  Annorum  Seriem,  attentis  nuper  allatis  Statutis  Parlamen- 
 tariis,  humanaque  Fragilitate,  ad  Sectam  Protestanticam  omnino 
 transituros,  proindeque  Rem  Ecclesiasticam  quotidie  in  pejus  ruitu- 
 ram. 
 
 Hac  qualicunque  Magistratuum  Clementia  animati  Regulares,  ac 
 si  Pax,  Ecclesiae  data,  diu  esset  duratura,  in  Urbium,  Oppidorumque 
 Locis  Secretioribus,  et  minus  expositis,  Domos  excitare,vel  conducere, 
 Sacella  aedificare,  Juvenes  bonae  Spei  ad  Habitum  recipere,  et 
 Comitia  Provincialia  celebrare  caeperunt.  Unde  modo  nosterPraedi- 
 catorum  Ordo  (ut  de  reliquis  nihil  impraesentiarum  dicam)  in  Civita- 
 tibus  Dubliniensi,  Limericensi,  Corcagiensi,  et  Casseliensi,  atque  in 
 Oppidis  Pontanensi,  Sligoensi,  et  Galviensi,  Hospitia  liabet  satis 
 commoda,  et  Sacella  pro  Rerum  Conditionibus  haud  medriocriter 
 ornata,  in  quibus  Sacerdotes  omnes  quotidie  Missas  celebrant,  confes- 
 siones  excipiunt,  et  Diebus  praesertim  festivis  Conciones,  et  Cate- 
 chismos  ad  Populum  habent,  de  Eleemosynis  ad  Sacelli  Portam 
 erogatis,  et  inter  Fideles  collectis,  honestum  Victum,  et  Amictum 
 procurantes. 
 
 Ruri  etiam  Conventus  omnes,  paucis  duntaxat  exceptis,  unum 
 alterumve  conduxerunt  A  gram,  ubi  Domum  quidem  lapideam,  stra- 
 mineo  tamen  sub  Tecto,  et  Sacellum  excitarunt,  ibique  vicinam 
 Plebem  Catechismos,  et  Concionibus  instruunt.  Hue  haud  raro  con- 
 veniunt  omnes  istius  respective  Caenobii  Sodales,  majori  nihilominus 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 257 
 
 Anni  Parte  tres  quatuorve  Domi  manent,  caeteris  vel  Parochos  adju- 
 vantibus,  vel  apud  ditiores  Laicos  Munus  obeuntibus  Cap  ell  an  or  urn, 
 vel  inter  Rusticos  Vitam  satis  austeram  ducentibus,  Hordeum  nempe 
 et  Avenam,  pro  Domus  Sustentatione,  pro  Solutione  Pensionis  annuae 
 iEdium,  proque  Amictu  mediocri,  colligentibus. 
 
 Moniales  non  tam  duram  expertae  sunt  Sortem.  Nostrae  siqui- 
 dem  Galviae,  Dublinii,  et  Pontanae,  satis  splendida  habent  Sacella, 
 et  commodissimas  Domos,  nitide,  et  religiosissime  vivunt,  atque 
 Alumnas,  quas  Fide,  et  Moribus  optime  imbuunt,  liabent  quampluri- 
 mas. 
 
 Georgio  Primo,  in  Alemannia  Die  21  Junii  1727  denato,  successit 
 filius  ejus  dictus  Georgius  Secundus,  qui  ad  Annum  usque  1760, 
 quo  obiit,  in  Magna  Britannia  Hiberniaque  regnavit,  Exemplo  Geni- 
 toris  ad  lenitatem  erga  Catholicos  pronus,  plura  subinde  plurium 
 Sessionum  Parlamenti  Decreta,  in  Odium  Cleri  Populique  Orthodoxi 
 cusa,  repudians.  Sequentia  nihilominus  Eegium,  ut  vocant,  obtinuere 
 Assensum,  sicque  in  Statuta,  seu  Acta  transiere. 
 
 1.  Anno  1727.  Quicunque  fungi  desiderat  Munere  Advocati,  Clerici 
 Curiae  Cancellariae,  Procuratoris,  Agentis,  etc,  probare  tenetur  coram 
 Magno  Cancellario,  et  Curiarum  Judicibus,  aut  saclem  duobus  illorum, 
 se  Protestantem  fuisse  ante  duos  Annos,  debetque  consueta  praestare 
 Juramenta.  Anno  1  Georgii  II.  Cap.  20. 
 
 2.  Anno  1733.  Advocati,  sex  Clerici  Curiae  Cancellariae,  Procu¬ 
 rators,  et  Agentes  Causidici,  Nuptias  ineuntes  cum  Papistis,  sed  eas 
 non  convertentes  ad  Protestanticam  Religionem  intra  unum  annum- 
 aut  Prolem  educari  permittentes  in  Papismo,  consebuntur  eo  ipso 
 Papistae,  neque  Munera  sua  amplius  exercere  valebunt.  Anno  7 
 Georgii  II.  Cap.  5. — De  Seholis  Diplomaticis  recole  superius  dicta 
 Capt.  i.  Num  xix.  Pag.  29. 
 
 3.  Anno  1746.  Matrimonium  inter  Protestantem,  et  Papistam 
 coram  Sacerdote  Papista,  aut  Protestante  degradato  contractum,  eo 
 ipso  nullum  est.  Anno  19  Georgii  II.  Cap.  13. 
 
 Quamquam,  ut  pridem,  nuperque  narrabam,  mitesceret  post  Re- 
 ginae  Annae  Dominationem  Rigor  Persecutionis  Acatholicorum  in 
 Clerum  nihilosecius  quandoque  seu  ex  Rigore  Magistratuum,  seu 
 aliis  de  Causis,  praecipue  politicis,  exardescebat  in  particulares  Per¬ 
 sonas,  Domosque  Religiosos.  Generalis  tamen  Persecutionis  in 
 universo  Regno  unicum  fuit  Exemplum  sub  Initium  Anni  1744,  cujus 
 Causam,  Ortum,  Progressum,  et  Effectum  lato  Calamo  jam  antea 
 
 s 
 
258 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 referebam.  Ea  porro  Oceasione  emanavit  a  Sanction  Concilio  hujus 
 Regni  Edictum,  Typis  impressnm,  atque  in  consnetis  Locis  tam 
 Dublinii,  quam  universae  Hiberniae,  affixum,  immo  et  in  ipsismet 
 Rerum  Novarum  Foliis,  Gazettis  passim  nnncupatis,  divulgatum, 
 Tenoris  sequentis  ex  Anglico  Idiomate  : 
 
 Per  Dominum  Proregem,  et  Concilium  Hiberniae. 
 
 Edictum. 
 
 Mandans  omnibus  Justitiariis  Pacis,  alisque  Magistratibus,  ut 
 districte  ab  iis  Executioni  mandentur  singulae  Leges  adversus  omnes 
 Papales  Arcbiepiscopos,  Episcopos,  aliasque  Ecclesiasticas  Personas 
 Papisticas,  inibi  recensitas  ;  ac  etiam  pro  Suppressione  Monasteri- 
 orum,  et  Conventuum,  tam  Fratrum,  quam  Monialium,  aliarumque 
 Papalium  Sodalitatum,  et  Societatum  ;  et  pro  Exarmatione  Papist- 
 arum  ;  atque  Praemium  pollicens  pro  Captione,  et  Prosecutione,  ad 
 Convictionem  usque,  omnium  talium  Papalium  Archiepiscoporum, 
 Episcoporum,  Yicariorum  Generalium,  aliarumque  Personarum 
 Papisticarum,  Ecclesiasticam  Jurisdictionem  exercentium ;  item 
 adversus  Receptatores  talium  Papalium  Archiepiscoporum,  et  Epis¬ 
 coporum. 
 
 Devonshire, 
 
 Quandoquidem  per  Actum  Parlamenti,  Anno  nono  Regni  nuperae 
 Majestatis  Gulielmi  Tertis,  Gloriosae  Memoriae,  emanati,  cui 
 Titulus  :  Actum  pro  Exilio  omnium  Papistarum  exercentium  Eccle¬ 
 siasticam  Jurisdictionem,  et  omnium  Regularium  Cleri  Papistici, 
 extra  hoc  Regnum,  inter  alia  statutum  sit,  ut  omnes,  et  singuli 
 Justiarii  Pacis  teneantur  frequenter  expedire  Mandata  pro  Captione, 
 et  Incarceratione  omnium  Papalium  Archiepiscoporum,  Episcoporum, 
 Jesuitarum,  Fratrum,  et  quarumcunque  aliarum  Papalium  Eeclesias- 
 ticarum  Personarum,  in  hoc  Regno,  contra,  praelibati  Acti  Teno- 
 norem,  et  Sensum,  manentium,  et  pro  Suppressione  omnium  Monas- 
 teriorum,  conventuum,  tam  Fratrum,  quam  Monialium,  aut  aliarum 
 Papisticarum  Sodalitatum,  vel  Societatum ;  utque  omnes,  et  singuli 
 Justitiarii  Pacis  in  hoc  Regno  teneantur  Scripto  Rationem  reddere 
 de  Executione  praelibati  Acti  in  proximioribus  Quaternis  Sessionibus 
 Generalibus  suorum  respective  Comitatuum,  in  Archivo  ibi  conscri- 
 bendam,  et  registrandam,  et  quod,  si  quispiam  Justitiarius  Pacis, 
 Praetor,  aliusve  Officialis  in  hoc  negligens  fuerit,  pro  qualibet 
 Negligentia  puniendus  sit  Mulcta  centum  Librarum  Sterlingarum 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 259 
 
 quarum  nna  Medietas  Regi,  suisque  Haeredibus,  et  Successioribus, 
 altera  Delatori  cedet,  perpetuam  insuper  Inhabilitatem  ad  Justitiarii 
 Pacis  Manus  ineursurus. 
 
 Et  qnandoquidem  ejusdem  Acti  Vigore  statutnm  sit,  qnod  qui- 
 cnnqne  post  prirnnm  Diem  Maii  scienter  receperit  Hospitio,  releva- 
 verit,  celaverit,  aut  sustentaverit  quemcunque  talem  Papalem  Archi- 
 episcopnm,  Episcopum,  Vicarum  Generalem,  Decanum,  Jesnitam, 
 Fratrem,  ant  quemcunque  alium  Papistam,  exercentem  Ecclesiasti- 
 cam  aliquam  Jurisdictionem,  Legibus  hujus  Regni  haud  sancitam, 
 aut  quemcunque  Clericum  Regularem  Papisticum,  qui  contra  Tenorem 
 hujus  Acti  in  Regnum  hoc  adveniet  post  Diem  29  Decembris  1697, 
 mulctabitur  Summa  viginti  Librarum  Sterlingarum  pro  prima  Offensa, 
 et  Summa  Duplo  majori  pro  secunda  Offensa,  quod  si  tertio  offenderit, 
 privabitur  omnibus  suis  Terris,  et  Fundis’,  Feudis,  aut  Haereditatibus, 
 durante  Vita,  omnibusque  Bonis,  seu  mobilibus,  seu  immobilibus, 
 quoram  una  Medietas,  dummodo  tamen  centum  Librarum  Sterling- 
 arum  Valorem  non  excedat,  dabitur  Delatori  residua  autem  Pars 
 Regi,  ejusque  Haeredibus,  et  Successoribus ;  Confiscatione  pro 
 tertia  ilia  Offensa  per  Libellum,  Querelam,  Delationem,  aut  Actionem 
 pro  Debito,  in  quacumque  ex  Majestatis  suae  Curiis  Dublinii,  aut  in 
 Assisis  in  suis  respective  Comitatibus,  evincenda. 
 
 Et  quandoquidem  ad  Nos  delatum  sit,  quod  haud  obstante  recen- 
 sito  Acto,  Defectu  debitae  Executionis  illius  plura  sint  in  hoc  Regno 
 Monasteria  Fratrum,  et  Monialium  Conventus,  aliaeque  Papales 
 Sodalitates,  et  Societates,  ingensque  Numerus  Papalium  Archiepis- 
 coporum,  Episcoporum,  Jesuitarum,  Fratrum  etaliarum  Personarum 
 Ecclesiasticarum  Papalium,  Functiones  suas  palam  exercere  auden- 
 tium,  atque  conantium  abducere  Majestatis  Suae  Subditos  a  Fideli- 
 tate,  ad  quam  per  solemnissima  Ligamina  adstringuntur. 
 
 Et  quandoquidem  rationabiliter  suspicemur,  Molimina  impraesen- 
 tiarum  fieri  ad  perturbandam  Regiminis  Majestatis  Suae  Pacem,  a 
 similibus  Ecclesiasticis  Papalibus  incitata,  eapropter  districte  jubemus, 
 et  mandamus  omnibus  Justitiariis  Pacis,  Praetoribus,  Supremis  Magis- 
 tratibus,  omnibusque  aliis  Majestatis  Suae  Officialibus,  et  Ministris 
 Justitiae,  ut  in  suis  respective  Stationibus  quam  sedulo  incumbant 
 ad  praelibatum  Actum,  omnesque  alias  Leges,  et  Statuta,  adversus 
 omnes  similes  Ecclesiasticos  Papales,  debitae  Executioni  mandanda, 
 adque  fieri  faciendam  diligentem,  et  strictam  Perquisitionem  omnium 
 Papalium  Archi episcoporum,  Episcoporum,  et  omnium  similium 
 
260 
 
 SPICILEGIUM  OSSOKEENSE. 
 
 Ecclesiasticorum  Papalium,  et  omnium  qui  eos,  aut  eorum  aliquos 
 kospitatus  fuerit,  vel  celaverit  ;  atque  ad  supprimenda  Monasteria 
 omnia  Fratrum,  et  Monialium  Conventus,  aliasque  Papales  Sodalitates, 
 et  Societates. 
 
 Et  per  Praesentes  promittimus,  et  declaramus,  quod  quicunque 
 Die  primo,  aut  ante  Diem  primum  Octobris  1745,  ceperit,  aut  capi 
 fecerit,  et  ad  Convictionem  usque  prosecutus  fuerit  quempiam  Papalem 
 Archiepiscopum,  Episcopum,  Vicarium  Generalem,  aut  quamcunque 
 aliam  Papisticam  Personam,  exercentem,  ut  praefertur,  Ecclesiasticam 
 Jurisdictionem,  pro  quolibet  simili  Archiepiscopo,  aut  Episcopo,  sic 
 convicto,  in  Praemium  habebit,  et  recipiet  Summam  Centum,  et 
 Quinquaginta  Librarum  Sterlingarum,  a  Secretario  Concilii,  ejusve 
 Deputato,  visis  ab  eo  Literis  Certificatoriis  de  tali  Convictione,  solven- 
 dam,  ultra  alia  Praemia  per  Actum  Parlamenti  jam  concessa  ;  et  pro 
 quolibet  Vicario  Generali,  aliave  Papistica  Persona,  Ecclesiasticam 
 exercente  Juridictionem,  sic  convicta,  Summam  Quinquaginta  Libra- 
 rum  Sterlingarum,  ultra  alia  Praemia,  per  Actum  Parlamenti  jam 
 concessa,  et  memorato  Modo  solvendam. 
 
 Et  per  Praesentes  ulterius  declaramus,  quod  quicunque  primo 
 detegerit,  et  ceperit  intra  praescriptum  Tempus,  et  ad  Convictionem 
 usque  prosecutus  fuerit  quamcunque  Personam  kabentem  Terras, 
 Funda,  aut  Locationum  Jura,  ad  Valorem  annuum  Quingentarum 
 Librarum  Sterlingarum,  aut  ultra,  et  scienter  kospitantem,  celantem, 
 relevantem,  vel  sustentantem  quempiam  Papalem  Arckiepiscopum, 
 vel  Episcopum,  convicta  tali  persona  scienter  kospitante  celante 
 relevante  aut  sustentante  similem  Papalem  Arckiepiscopum  vel 
 Episcopum,  in  Praemium  recipiet  Summam  bis  Centum  Librarum 
 Sterlingarum,  a  Secretario  Concilii,  ejusve  Deputato  solvendam,  ultra 
 Praemia,  per  Actum  Parlamenti  jam  concessa. 
 
 Et  ad  praevenienda  Pericula,  quae  in  praesenti  Rerum  Statu  a 
 Papistis  exoriri  possent,  atque  praeservandam  publicam  Pacem,  et 
 Tranquilitatem,  kujus  Regni,  per  Praesentes  districte  jubemus,  man¬ 
 damus,  et  rogamus  omnes  Justitiarios  Pacis,  aliosque  Officiales,  et 
 Magistratus  in  koc  Regno,  ut  perquirant,  capiant,  et  confiscent  omnia 
 Anna,  Armamenta,  et  Apparatum  bellicum  cujuscunque  Generis, 
 quae  reperientur  in  Possessione  cujusque  Papistae,  aut  reputati 
 Papistae,  aut  in  Possessione  cujuscunque  Personae,  vel  quarumcunque 
 Personarum,  cui,  vel  quibus,  ea  concredita  sunt  a  quocunque  Papista 
 vel  reputato  Papista  ;  et  ut  verum,  et  specialem  reddant  Rationem 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 201 
 
 Secretario  Concilii,  ejusve  Deputato  de  similibus  Armis,  Armamentis, 
 et  Apparatu  bellico,  quae  consequenter  ad  Edictum  hoc  confiscabunt 
 et  de  Nominibus  Personarum,  in  quarum  Custodia,  aut  Potestate, 
 similia  Arma,  Armamenta,  et  Apparatum  bellicum  reperient. 
 
 Quod  si  Papista  aliquis,  aut  Papistae,  audeant  ferre,  aut  tenere 
 Arma  Armamenta  aut  Apparatum  bellicum,  contra  Legis  Tenorem, 
 per  Praesentes  volumus,  et  rogamus  omnes  Justitiarios  Pacis,  alios- 
 que  Magistratus,  ut  in  Jus  yocent  omnem  similem  Delinquentem,  vel 
 Delinquentes,  utque  Leges  debitae  Executioni  mandent. 
 
 Dummodo  tamen  tales  Perquisitiones  non  fiant  nisi  intra  Ortum 
 et  Occasum  Solis  (exceptis  Civitatibus,  et  earum  Suburbiis,  Oppidis 
 Sociatis,  Emporiis,  et  Domibus  eorundem,  si  id  necessarium 
 videatur,  idque  Mandata  praescribant,  et  statuant)  et  si  tales  Justiarii, 
 alijve  Officiales,  aut  Magistratus,  post  similem  factam  Perquisitionem, 
 Causam  habeant  suspicandi,  Arma  aliqua,  Armamenta,  aut  Apparatum 
 bellicum,  manere  occultata,  et  non  confiscata,  ut  dictum  est,  per  Prae¬ 
 sentes  jubentur,  et  rogantur,  ut  tales,  quos  suspicantur,  Occultatores 
 coram  seipsis  comparere  faciant,  et  de  Ee  kac  sub  Juramento  examinari. 
 
 Et  per  Praesentes  denunciamus,  et  declaramus,  quod  strictam 
 exigemus  Eationem  ab  omnibus  Justitiariis  Pacis,  Magistratibus, 
 aliisque  Officialibus,  de  peractis  a  se  ista  in  Ee,  et  aequipensabimus 
 Fidelitatem  eorum,  ac  Amorem  erga  Majestatis  Suae  Personam,  et 
 Eegimen,  atque  Pacem,  et  Felicitatem  kujus  Eegni,  juxta  Promptitu- 
 dinem,  et  Zelum,  quae  respective  hac  Occasione  common  strabunt. 
 Datum  Dublinii  in  Camera  Concilii  Die  28  Februarii  1743. 
 
 Joannes  Armagh,  i.  e.  Joannes  Headley,  Arckiepiscopus  Arma- 
 canus,  Totius  Hiberniae  Primas. 
 
 Newport,  C.  i.  e.  Eobertus  Jocelyn,  Baro  de  Newport  (post- 
 modum  Vicecomes  Jocelyn)  Cancellarius  Hiberniae. 
 
 C.  Dublin,  i.  e.  Carolus  Cobbe,  Arckiepiscopus  Dubliniensis, 
 Hiberniae  Primas. 
 
 Bessborougk.  i.  e.  Brabazonus  Ponsonby,  Comes  de  Bessborougk. 
 
 Moleswortk.  i.  e.  Eickardus  Moleswortk,  Vicecomes  Molesworth 
 de  Swords. 
 
 Boyne,  i.  e.  Gustavus  Hamilton,  Vicecomes  de  Boyne. 
 
 Ar:  Meath,  i.  e.  Arthurus  Price,  Episcopus  Midensis. 
 
 Kingsale.  i.  e.  Geraldus  Courcy,  Baro  de  Kingsale. 
 
 Southwell,  i.  e.  Thomas  Southwell,  Baro  Southwell  de  Castle- 
 Mattras. 
 
262 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Henricus  Boyle,  Prolocutor  Domus  Communium,  et  Cancellarius 
 Scaccarii,  Anno  autem  1756  creatns  Comes  de  Shannon. 
 
 Thomas  Marlay,  Capitalis  Judex  Band  Regis. 
 
 Thomas  Carter,  Magister  Rotulorum  Curiae  Cancellariae. 
 Henricus  Singleton,  Capitalis  Judex  Communium  Placitorum. 
 Joannes  Bowes,  Capitalis  Baro  Scaccarii,  nunc  Regni  Cancellarius. 
 Lucas  Gardiner,  Vice-Tliesauarius-Deputatus. 
 
 Vivat  Rex. 
 
 XXXVIII. 
 
 Decree  of  the  Abp.  of  Dublin  fixing  the  boundaries  of  the 
 
 Parishes  of  St.  Mary’s  and  St.  Michan’s,  4th  of  Nov.,  1758. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Nos  Richardus  Dei  et  Apostolicae  Sedis  gratia  Archiepus  Dublini- 
 ensis  et  Hiberniae  Primas,  etc. 
 
 In  causa,  quae  coram  nobis  in  hac  nostra  Metropolitana  curia 
 vertitur  inter  venerabilem  ac  Revdum.  Dnum.  Patricium  Fitzsummons 
 Ecclesiae  Stt.  Micbani  civitatis  Dublinensis  Parocbum,  ac  nostrae 
 Metropolitanae  Ecclesiae  Decanum  actorem  ex  una  parte,  et  Revdum. 
 Dnum  Gulielmum  Clarke  Parocbum  Ecclesiae  Stae.  Mariae  de 
 Conceptione  civitatis  Dublinensis  Reum  conventum  ex  altera  de  et 
 super  Finibus  ac  Limitibus  praedictarum  Parochiarum  ac  de  Reinte- 
 gratione  Possessionis  cujusdam  Partis  Parocbiae  actoris  injuste 
 occupatae  per  Reum  conventum  per  transgressionem  praedictorum 
 Finium,  etc.  Nos  itaque  visis  probationibus  per  Revdum.  Dnum. 
 actorem  factis,  et  Responsionibus  Revdi  Dni.  Rei  conventi ;  viso 
 insuper  autbentico  Instrumento  Erectionis  praedictae  Eccliae  Stae. 
 Mariae  de  Conceptione  per  Divisionem  et  Dismembrationem  a  Matrice 
 Ecclesia  S1*.  Micbani  facto  per  Illmum  et  Revmum  Dnum  Edmundum 
 Praedecessorum  nostrum  piae  Memoriae  Die  decima  Novembris  anno 
 Dni.  1707,  consideratis  itidem  de  Jure  considerandis ;  Cbristi  Nomine 
 invocato,  pro  Tribunali  sedentes,  ac  solum  Deum  prae  oculis  babentes 
 per  hanc  nostram  definitivam  sententiam  quam  de  Juris  peritorum 
 consilio  in  bis  scriptis  ferimus :  Dicimus  Decernimus  et  Declaramus 
 Venerabilem  Dnum  actorem  ex  Tenore  autbentici  Instrumenti 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 263 
 
 Erectionis,  etc.  (ad  cujus  Normam  et  vernm  Intellectum  utraque 
 Pars  contendentes  motam  Litem  dirimendam  conveniunt)  potins 
 habere  Jus  ad  Possessionem  Lateris  Occidentalis  Yiae  Regiae  ducentis 
 ad  Pontem  de  Drumcondra  sicnt  in  actis  deducitur :  Ideoque  con- 
 demnamns  Dictum  Revdum.  Dnum  Gulielmum  Clarke  Renm  conventnm 
 nt  dictum  Latus  occidentale  Revdo.  Dno.  actori  Restituat,  enmque  in 
 qnieta  ac  pacifica  Possessione  praedicti  Lateris  Yiae  Regiae  relinquat, 
 nec  amplius  ilium  molestet,  aut  Munus  aliquod  Parockiale  in  dicto 
 Latere  in  posternm  sub  Poenis  a  Jure  Statutis  exerceat.  Et  ne  in 
 posterum  Dubium  aliquod  et  exinde  controversia  circa  Fines  aut 
 Limites  dictarum  Parochiarum  exoriatur,  Statuimus  decernimus  ac 
 Declaramus  Juxta  Tenorem  Normam  et  verum  Intellectum  praedicti 
 Instrumenti  dictam  Parochiam  Stae.  Mariae  de  Conceptione  tantum- 
 modo  habere  pro  distinctis  Limitibus  ac  Finibus :  viz.  pro  Parte 
 oecidentali  Latus  orientale  Platearum  de  Arran  Street,  de  Boot  Lane, 
 de  Petticoat  Lane  et  sic  directe  transeundo  per  Little  Green  usque 
 ad  viam  Regiam  ducentem  ad  Pontem  de  Drumcondra,  et  similiter 
 orientale  Latus  dictae  viae  Regiae  usque  ad  praedictum  Pontem  de 
 Drumcondra  :  ac  pro  Parte  septentrionali  Latus  Meridionale  Torrentis 
 qui  inde  transit  ad  Pontem  de  Ballybough,  et  pro  Parte  orientali  et 
 Meridionali  Littus  Maris  et  Fluvii  Liffy  usque  ad  orientalem  Angulum 
 Plateae  de  Arran  Street  et  ita  dicimus  pronunciamus  ac  definitive 
 sententiamus  non  solum  praemissis  sed  omni  meliori  modo,  etc. 
 
 Datum  Dublini  hac  Die  quarta  Mensis  Novembris  anno  Domini 
 Millesimo  Septingentesimo  Quinquagesimo  octavo. 
 
 Richardus,  Archpus.  Dub.  et 
 Iiiberniae  Primas,  &c. 
 
 Praesentibus  Gulielmo  Hove, St.  Audoeni  Pastore,  &c,,  Alexandro 
 Ignatio  Raymond,  Praebendario  de  Hoath. 
 
 De  Mandato  Illmi.  Dni  mei, 
 
 Richaruds  Campbell,  Secret 
 
264 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 XXXIX. 
 
 The  See  of  Ossory  in  the  Year  1759. 
 
 (From  the  De  Bttrgo  Papers,  Kilkenny.) 
 
 Status  Dioecesis  Ossoriensis. 
 
 A. D.  1759,  quo  Fr.  Thomas  de  Burgo,  Ordinis  Praedicatorum  S. 
 Theologiae  Magister,  consecratus  fnit  praelibatae  Dioecesis  Episcopus 
 apud  Pontanam  in  Sacello  Monialium  Die  22  Aprilis,  ab  Illustriss0, 
 D.  Antonio  Blake,  Armacano,  assistenibus  Ulus™13  D.  Edmund o 
 O’Doran,  Episcopo  Dunensi  et  Connorensi,  ac  D.  Antonio  O’Garvey, 
 Episcopo  Dromorensi. 
 
 Porro  memoratus  Thomas  Episcopus  Possessionem  adiit  dictae 
 suae  Dioecesis  Ossoriensis  Die  2  Maii,  1759. 
 
 Tunc  autem  Dignitarii  quinque,  et  Canonici,  seu  Praebendarii, 
 Septem,  erant  sequentes. 
 
 Decanus,  Gualterus  Daton. 
 
 Praecentor,  Marcus  Mansfield. 
 
 Cancellarius,  Thomas  Quirk. 
 
 Thesaurarius,  Daniel  Kennedy. 
 
 Arehidiaconus,  Patritius  Murphy. 
 
 Canonici  seu  Prebendarii  de 
 
 Aghoure,  alias  Freshford,  Joannes  Hoyne. 
 
 Killamory,  Thomas  Forstall. 
 
 Tasscoffin,  Thomas  Whyte. 
 
 Cloneamory,  Gulielmus  Delany. 
 
 Blackrath,  Patritius  Murphy. 
 
 Mayne,  Matthias  Lanigin. 
 
 Kilmanagh,  Cornelius  Delany. 
 
 (Isti  porro  Duodecim  constituunt  Capitulum  Ecclesiae  Cathe- 
 dralis  S.  Canici  Kilkenniae  in  da  Dioecesi  Ossoriensi.) 
 
 Parochi  erant  sequentes  nempe  in  Districtu  Kilkenniensi. 
 
 Ampliss8  Patritius  Murphy,  Canonicus,  Parochus  S.  Canici 
 Kilkenniae. 
 
 B.  D.  Patritius  Molloy,  Yicarius,  S.  Mariae  Kilkenniae  Parochia 
 quippe  vacabat  per  obitum  Ill1111  Jacobi  Dunne  nuperi  Episcopi, 
 defuncti  30  Apr.  1758. 
 
y  " : 
 
 -  v:. 
 
 /.I 
 
 < 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE.  265 
 
 R.  D.  Phillippus  Purcell,  Parochus  S.  Joannis  Evangelistae 
 Kilkenniae,  item  Parochiae  de  Kilderry  J.  Mochini  SS.  Trinitatis  de 
 Dunmore,  et  S.  Tkomae  de  Rathcoole. 
 
 R.  D.  Mauritius  Delany,  Parochus,  S.  Patritii,  Kilkenniae, 
 S.  Davidis  de  Castle  Inch,  S.  Patritii  de  Outratk,  et  Parochiae  de 
 S.  Fiacrii  Kilfera. 
 
 Ampliss8  D.  Marcus  Mansfield,  Praecentor  Parochus  S.  Michaelis 
 de  Danesfort,  S.  Colmani  de  Burnchurch,  et  S.  Crucis  de  Grange, 
 S.  Moguntini  de  Ennisnag. 
 
 Amp8,  D.  Joannes  Hoyne  Canonicus,  Parochus  S.  Mariae  de 
 Gowran,  S.  Nicolai  de  Blanchfield-Hill,  S.  Davidis  de  Dungarvan, 
 S.  Golmani  de  Clara,  S.  Schophini  de  Tasscoffin,  S.  Mariae  de 
 Blackrath,  S.  Martini  de  Temple-Martin  et  Parae-  de  Dunbell. 
 
 Amp8-  D.  Cornelius  Delany,  Canonicus,  Parochus  S.  Edani  de 
 Kilmanagh,  S.  Brigidae  de  Ballycallen,  et  S.  Luani  de  Killaloe. 
 
 In  Districtu  Superiori  Dioecesis. 
 
 Amp8-  D.  Edmundus  Kavanagh,  Ex-Archidiaconus,  Parochus 
 S.  Patritii  de  Ballyragget  alias  Donogkmore,  S.  Colmani  de  Con- 
 nihey,  SS.  Petri  et  Pauli  de  Kilmacar,  S.  Nicolai  de  Culecraheen, 
 S.  Mochini  de  Moyn,  S.  Mariae  de  Rossconnell,  S.  Simonis  et  Judae 
 de  Leuhill,  S.  Brigidae  de  Attanagh,  S.  Finiani  de  Kilminam. 
 
 Amp8'  D.  Daniel  Kennedy  Thesaurarius  Licentiatus  Sorbonicus 
 Parochus  SSmae-  Trinitatis  de  Rathdowny,  S.  Joannis  Baptistae  de 
 Coolkerry,  S.  Patritii  de  Donaghmore,  S.  Mariae  Assumptae  de  Skerk, 
 S.  Kirani  de  Errill,  S.  Brigidae  de  Ballybragy  et  Parochiae  de 
 Ratsaran  S.  Columbae  Abbatis. 
 
 Amp8,  D.  Thomas  Whyte,  Canonicus,  Parochus  S.  Lactini  de 
 Freskford,  S.  Mariae  Assumptae  de  Tullarone  Smae  Trinitatis  de 
 Ballanamara,  S.  Nicolai  de  Banangugh,  S.  Kirani  de  Classcrow,  item 
 de  Ballilurkan. 
 
 Amp8,  D.  Gulielmus  Delany,  Canonicus,  Parochus  S.  Kevini  de 
 Anatrim,  S.  Sedani  de  Churchtown  et  S.  Kirani  de  Saiger-kiran. 
 
 R.  D.  Richardus  Shee,  Parochus  S.  Brigidae  de  Ackarny  S., 
 Manachini  de  Coolcashell,  S.  Catharinae  de  Ratkbeagh,  S.  Fiacrii  de 
 Skiffin  et  Clonetubrid  alias  Rathine. 
 
 R.  D.  Gulielmus  Shee,  Parochus  SSmae-  Trinitatis  de  Durrow,  S. 
 Tierni  de  Achamacart,  S.  Brandani  de  Killenny  et  Cahir. 
 
 R.  D.  Dermitius  Criory,  Parochus  S.  Canici  de  Aghaboe,  S. 
 
266 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Brigidae  de  Kilbride,  S.  Finlicani  de  Bordell,  S.  Mochini  deKelrumuh, 
 S.  Kirani  de  Knocksciragli,  S.  Senani  de  Kildelligre. 
 
 B.  D.  Joseph  Clarke,  Parochus  S.  Michaelis  de  Erke,  S.  Kirani 
 de  Fartagh,  et  S.  Mariae  de  GJasshare. 
 
 B.  D.  Edmundus  Butler,  Parochus  S.  Mariae  Assumptae  de 
 Urlingford,  S.  Mariae  Natae  de  Clomanti,  S.  Patritii  de  Tobrid, 
 S.  Dorani  Episcopi  de  Kildrina,  S.  Bartholomaei  de  Killahy — Insimul 
 Parochus  conterminae  Parochiae  in  Dioecesi  Casseliensi. 
 
 B.  P.  Thomas  Paye,  Ordinis  Minorum  Parochus  S.  Brandani  de 
 Disart  et  S.  Mariaede  Muckallee  collatus  ab  Illmo-  Jacobo  Dunne, 
 17  Julii,  1753,  Loco  B.  D.  Jacobi  Kavanagh. 
 
 B.  D.  Jacobus  Brophy,  Parochus  S.  Crucis  de  Castlecomber, 
 S.  Andreae  de  Kilmadum,  S.  Nicolai  Tolentinatis  de  Mothill,  S. 
 Dimaci  de  Kilmademnoe. 
 
 In  Districtu  Inferiori  Diocesis. 
 
 Ampliss8,  D.  Patritius  Murphy,  Archidiaconus  Parochus  S. 
 Davidis  de  Knocktopher,  S.  Kirani  de  Stamcarty,  S.  Brandani  de 
 Aghaviller,  S.  Uterini  de  Kilkeasv,  S.  Kirilli  de  Kilkirrill,  Omnium 
 Sanctorum  de  Kilcredy,  S.  Mulculvelini  de  Derrynahineh,  S.  Mocchaei 
 de  Lismateag  et  Sheepsiown. 
 
 Amp8-  D.  Thomas  Quirk,  Cancellarius,  Parochus  S.  Crucis  de 
 Kells,  S.  Mariae  Assumptae  de  Ballytobin,  S.  Nicolai  de  Killamery, 
 S.  Magneni  de  Kilmaganny,  S.  Leonardi  de  Dunnamaggin,  S. 
 Brigidae  de  Kilree. 
 
 Amp8-  D.  Thomas  Forstall,  Canonicus  Parochus  S.  Mariae 
 Assumptae  de  Thomastown,  S.  Kirani  de  Tollorhim,  S.  Mariae 
 Conceptae  de  Kilfane,  S.  Columbae  de  Columbkill,  S.  Bernardi  de 
 Jerpont-Abby,  S.  Nicolai  de  Jerpont  Church. 
 
 Amp8  D.  Matthias  Lanigin,  Canonicus  Parochus  S.  Mariae  Assump¬ 
 tae  de  Owning,  S.  Canici  de  Mucully,  S.  Kirani  de  Kilkiran,  S.  Mochi 
 de  Fiddown,  S.  Modomnoci  (alias  Dominici)  Episcopi  de  Tibraughni. 
 
 B.  D.  Bichardus  Archdekin,  Parochus  S.  Collmani  de  Balligurrin, 
 S.  Brigidae  de  Kilbride,  S.  Crucis  de  Kilcolm,  S.  Patritii  de  Bath- 
 patrick,  S.  Jacobi  de  Kilmacavoghe,  S.  Killini  de  Kilclehin,  vulgo 
 Abby  Parish. 
 
 B.  D.  Jacobus  Purcell,  Parochus  S.  Kirani  de  Bathkiran,  S.  Buani 
 de  Polerone,  S.  Canici  de  Clonemore,  S.  Mariae  Assumptae  de  Portnas- 
 culli,  S.  Mariae  Natae,  de  Ballitarsna,  S.  Killoci  de  Tubrid. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 267 
 
 R.  D.  Jacobus  Comerford,  Parochus  S.  Columbae  Innistoick,  S. 
 Brandani  de  Cloneamory,  S.  Mariae  Assumptae  de  Rowre. 
 
 R.  D.  Jacobus  Butler,  Parochus  S.  Mae-  Assumptae  de  Callan, 
 Omnium  Sanctorum  de  Newtown,  S.  Jacobi  Apostoli  de  Mallardstown, 
 S.  Mae-  Natae<  de  Coolough,  S.  Catharinae  Yirginis  et  Martyris  de 
 Tullemaine. 
 
 R.  D.  Edmundus  Shortall,  Parochus  S.  Kirani  de  Kilmacow,  S. 
 Davidis  de  TJllid,  S.  Crucis  de  Killahey,  S.  Senani  Epi.  et  Conf3-  de 
 Rossenan,  S.  Becani  Epi  et  Conf3,  de  Kilbecan,  S.  Mariae  Assumptae 
 de  Gaulstown,  S.  Kiliani  Epi  et  Martyr3-  de  Dunkitt. 
 
 Per  nuperum  Obitum  R.  D.  Patritii  Nowlan,  vacabat  Parochia  S. 
 Mariae  Natae,  de  Rosbercon  cum  annexis  Parochiis  S.  Moni  de  Jesus- 
 Mund,  S.  Davidis  de  Listerling,  S.  Bernardi  de  Mullinakill,  S.  Fantiri 
 de  Shanbough. 
 
 XL. 
 
 Pastoeal  Addeess  to  the  Cleegy  of  Dublin,  on  the  occasion 
 
 of  the  Jubilee  in  1759. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 To  the  Seculae  and  Regular  Cleegy  of  the  City  of  Dublin, 
 
 My  dearly  beloved  Brethern  it  must  of  long  since  have  come  to  yr 
 knowledge  that  his  Holyness  the  Sovereign  Pontiff  upon  his  acces¬ 
 sion  agreeably  to  the  custom  of  his  predecessor  of  blessed  memory 
 has  issued  out  a  Bull  for  the  universall  Jubile.  You  must  have 
 likewise  heard  before  now  that  it  has  been  transmitted  to  Us  for  the 
 benefit  of  our  Flock.  Upon  so  important  an  occasion  Pastoral 
 solicitude  and  care  would  not  permitt  us  to  be  silent.  We  therefore 
 thought  proper  to  communicate  these  our  sentiments  to  you  for  the 
 renewing  of  your  Zeal  and  conduct.  The  Bull  sets  forth  in  its  very 
 Title  that  it  was  granted  to  implore  in  favour  of  his  Holyness  the 
 divine  assistance  for  the  good  Government  of  the  Catholick  Church, 
 that  is  to  say  that  the  Faithfull  either  confirmed  or  restored  to  a 
 state  of  Justice  on  occasion  of  the  Jubile  being  a  proper  situation 
 for  their  being  heard  by  the  Almighty  by  their  fervent  prayers  might 
 effectually  obtaine  this  blessing  and  indeed  it  is  but  just  it  must  be 
 so.  For  tho  the  greatest  things  might  be  expected  from  one  of  his 
 
268 
 
 SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 holiness’  distinguished  piety,  Learning  and  Experience ;  Yet  as  his 
 elevation  to  the  Pontificate  was  from  God  it  is  He  by  the  necessary 
 helps  is  to  conduct  and  finish  his  own  work. 
 
 In  an  affaire  then  that  so  nearly  concerns  the  honour  of  God  and 
 good  of  the  Faithful  as  well  in  particular  as  in  generall  we  are  to 
 redouble  the  efforts  of  our  zeal  every  one  according  to  his  talent. 
 We  are  to  consider  ourselves  the  coadjutors  of  God,  his  co-operators 
 in  the  salvation  of  souls.  If  ever  we  are  to  fill  worthy  this  sacred 
 caracter  its  in  the  time  of  a  Jubile  in  those  days  of  benediction  of 
 
 mercy  and  Salvation.  Its  then  especially  we  are  to  follow  the 
 
 directions  of  St.  Paul  to  shew  ourselves  as  Ministers  of  God  in  much 
 patience,  tribulations,  labours,  in  watching,  in  fasting,  in  learning,  in 
 sweetness,  in  the  word  of  truth.  For  while  He  in  an  extraordinary 
 manner  manifests  himself  all  mercy  and  goodness  ought  not  we  on 
 our  part  shew  ourselves  all  charity  and  zeal ;  while  he  lays  open  the 
 treasur  of  his  grace  for  sinners  ought  not  we  also  open  the  bouls  of 
 compassion  towards  them  in  immitation  of  his  charity  and  good¬ 
 ness  ;  lest  by  our  neglect  and  deficiency  the  charity  of  Christ 
 
 should  cease  to  be  in  us.  Our  patience  then  must  be  invinceble,  our 
 labour  unwearyed.  We  must  spare  no  pains,  leave  no  method 
 untried,  but  in  particular  make  choice  of  the  most  prudent  and 
 effectual  to  enduce  the  Faithfull  to  partake  of  this  invaluable  blessing 
 according  to  the  Intention  of  His  Holyness. 
 
 As  prayer  is  most  effectual  and  in  all  matters  of  consequences  we 
 ought  to  begin  with  it.  In  the  first  place  you  would  do  well  and  we 
 earnestly  recommend  it  to  you  on  the  day  of  the  publication  of  the 
 Jubile  to  be  hereafter  specified  to  offer  up  your  prayers  and  vows 
 particularly  the  August  sacrifice  of  the  Mass  to  the  Almighty  for 
 yourselves  and  the  people  to  give  a  blessing  to  your  endeavours  to 
 inspire  them  with  grace  to  profitt  of  the  favour  offered  to  them,  and 
 that  while  you  labour  for  the  salvation  of  others  none  of  you  may 
 unhappily  forget  your  own. 
 
 Secondly,  we  strictly  enjoine  all  Pastors,  as  they  are  to  give  an 
 account  before  the  great  Tribunal  to  have  a  care  that  the  portions  of 
 our  flock  intrusted  to  them  be  wrell  instructed  in  the  nature  of  the 
 Jubile  in  its  efficacy  and  virtue  in  the  proper  dispositions  in  the 
 necessary  conditions  required  by  the  Bull  in  the  extent  of  the  power 
 granted  by  His  Holyness  to  confessors  that  those  in  need  may 
 partake  of  the  benefitt  in  the  fruit  they  are  to  gather  from  the 
 
SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 269 
 
 Jubilee  by  a  Christian  perseverance  in  testimony  of  their  gratitude 
 to  the  divine  Majesty  for  so  great  a  favour  :  And  not  to  be  accessory 
 to  the  bringing  a  scandal  on  our  Holy  Mother  the  Church,  that 
 grants  it,  as  if  it  had  been  an  encouragement  to  licentiousness  and 
 not  as  a  salutary  restraint.  If  we  do  not  enlarge  on  each  of  these 
 heads  its  the  good  opinion  we  have  in  your  knowledge,  the  confidence 
 we  repose  in  your  zeal  that  prevents  us :  And  from  both  we  expect 
 you  will  either  do  it  yourselves  or  employ  persons  duly  qualified. 
 
 And  Thirdly  we  earnestly  recommend  to  such  as  you  shall  employ 
 and  all  other  Preachers  in  our  diocess  to  make  their  discourses  on 
 these  heads  plaine  and  familiar  as  may  be  to  invite  all  in  the  strongest 
 manner  to  partake  of  the  great  mercy,  nay  the  multitude  of  mercys 
 offered  to  them.  For  this  reason  its  our  ardent  wish  that  they  will 
 give  the  Jubilee  the  highest  value  it  can  have  from  the  opinion  of 
 the  great  majority  of  Catholick  Divines.  They  should  explaine  it, 
 as  being  a  full  remission  of  the  whole  of  temporal  punishments  due 
 to  sin  whether  in  this  life  or  the  next.  Is  it  not  somewhat  astonishing 
 that  those,  who  know  by  faith  that  they  must  allow  the  Ministers  of 
 Christ  to  remitt  the  guilt  and  the  eternal  punishment  due  to  sin, 
 which  is  incomparably  greater,  would  make  any  difficulty  of  giving  the 
 Soverayne  Pontife  a  power  to  remitt  the  whole  temporal  punishment 
 which  is  by  many  degrees  less.  And  for  the  edification  of  the  flock 
 committed  to  our  care,  We  entreate  you  all  that  in  your  discourses 
 both  publick  and  private  on  the  nature  and  benefit  you  will  not  enter 
 upon  nice  and  abstruse  questions  only  fitt  for  the  schools  and  out  of 
 them  only  apt  to  perplex  weak  minds ;  but  to  observe  a  uniformity. 
 Let  all  of  you  according  to  the  words  of  St.  Paul  say  the  same 
 thing,  that  so  with  one  mouth  you  may  honour  God  and  the  Father 
 of  our  Lord  Jesus  Christ.  And  lest  any  abounding  in  their  own 
 sense  should  not  comply  with  these  our  ardent  wishes  and  desires, 
 what  we  earnestly  desire  we  strictly  command.  God  forbid  any 
 among  us  should  in  the  least  depreciate  Indulgences,  that  would  be 
 to  go  directly  against  the  spirit  of  Church,  who  in  the  Council  of 
 Trent  has  defined  the  usefullness  of  them  so  beneficial  to  the  Faith- 
 full.  It  was  by  a  contempt  of  Indulgences  that  the  fall  of  Luther 
 from  the  faith  began.  By  our  high  esteem  of  them  let  us  manilest 
 our  inviolable  Attachment. 
 
 Fourthly,  we  charge  all  confessors  with  a  more  than  ordinary 
 diligence  and  zeal  to  attend  the  confessionals  both  morning  and 
 
270 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 evening  during  the  time  of  the  Jubilee  in  multa  patientia,  &c.,  so 
 that  their  Penitents  young  and  old  are  instructed  in  the  necessary 
 points  of  the  Christian  doctrine,  above  all  in  the  mysteries  of  the 
 Blessed  Trinity  and  Incarnation,  to  have  a  care  that  they  all  have 
 the  proper  dispositions  for  the  absolution  to  oblige  them  to  quitt  the 
 immediate  occasion  of  sin,  to  make  restitution  of  fame,  honour  and 
 fortune  where  it  is  due,  to  enjoine  salutary  penances,  to  prescribe  the 
 usefull  remedies,  to  know  well  the  extent  of  their  power  and  for  this 
 reason  to  have  a  coppy  of  the  Bull  in  order  to  have  recourse  to  it 
 upon  occasion,  to  receive  all  sinners  with  a  tender  charity  and  kind¬ 
 ness  after  the  example  of  their  meek  and  merciful  Lord,  who  came 
 upon  earth  for  the  salvation  of  sinners  and  whose  vicegerants  they 
 are,  in  a  word,  at  once  to  provide  in  all  things  for  the  dignity  of 
 the  Sacrament  and  the  salvation  of  the  penitent.  Let  those  Keverend 
 gostly  Fathers  know  that  if  they  are  entrusted  by  us  with  the  power 
 of  binding  and  unbinding  that  they  are  to  use  it  with  prudence  and 
 justice,  that  if  they  are  invested  by  his  Holyness  with  priveleges  of 
 the  Jubilee,  that  they  are  to  communicate  them  according  to  the 
 intention  of  His  Holyness  to  be  liberal  and  not  prodigal,  to  distribute 
 and  not  dissipate,  that  pardons  are  only  for  the  penitent  and  they 
 will  grant  them  only  to  those  they  may  reasonably  judge  worthy.  In 
 fine  we  exhort  all  anyway  concerned  in  the  Holy  Minestery  to 
 discharge  themselves  worthy  of  their  sacred  functions,  to  observe  a 
 suitable  deportement  lest  according  to  the  sense  of  St.  Paul  our 
 ministry  should  be  villifyed,  and  put  a^stop  to  the  mouths  against  us, 
 by  giving  no  sort  of  room  to  say  evil  of  us.  On  the  contrary  that  as 
 lights  fixed  in  candlesticks  in  the  house  of  the  living  God  you  may 
 shine  before  men  to  enlighten  those  who  sitt  it  darkness,  in  the 
 shades  of  death,  that  on  one  hand,  becoming  by  your  good  example 
 the  sweet  odour  of  Jesus  Christ,  as  St.  Paul  expresses  it  in  regard 
 of  the  flock,  they  on  the  other  by  a  sincere  conversion  may  become 
 what  the  same  Apostle  said  of  the  Phillipians,  our  joy  and  our 
 crown.  We  therefore,  to  answer  the  intention  of  our  Holy  Father 
 the  Pope,  appoint  this  Jubilee  to  begin  on  the  first  Sunday  of  Lent, 
 and  to  hold  untill  the  third  inclusively  and  we  order  Sexagessima 
 Sunday  for  the  publication,  which  shall  be  made  by  reading  to  your 
 respective  congregations  with  an  audible  distinct  voice  the  form 
 inserted  at  the  end  of  this  letter.  We  have  put  it  off  to  the  holy  time 
 of  Lent  as  the  most  proper  juncture  by  reason  of  the  many  happy 
 
SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 271 
 
 circumstances  that  then  concurr,  as  being  a  time  of  publick  mortifica¬ 
 tion  and  pennances,  more  dedicated  to  prayer,  alms  deeds  and  other 
 works  of  piety,  when  the  devotion  of  the  faithfull  is  more  fervent, 
 when  their  dispositions  are  better  which  made  us  hope  for  abundantly 
 greater  fruit  than  at  any  other  time.  Its  our  will  and  pleasure  that 
 youl  exhort  sinners  to  come  to  confession  during  the  interval  between 
 the  publication  and  the  opening  of  the  Jubilee  that  they  may  be  the 
 better  prepared  and  gain  it  with  more  devotion.  And  that  they  may 
 meet  with  no  delay  we  give  all  Confessors  for  that  time  power  to 
 absolve  from  the  cases  reserved  to  us,  and  we  hope  from  their  charity 
 and  zeal  that  they  will  attend  in  their  confessionals  to  receive  such  as 
 may  present  themselves. 
 
 Ministers  of  Christ  then  prepare  yourselves  to  enter  upon  this 
 great  solemnity  to  accomplish  this  great  work  of  your  own  and  the 
 people’s  sanctification.  Gett  ready  to  proclaime  and  distribute  the 
 mercies  of  the  Lord,  goe  forth  before  the  people  in  the  paths  of 
 holyness  and  justice,  prepare  for  them  the  words  of  life,  which  God 
 has  intrusted  to  you,  the  words  of  reconciliation  which  the  Lord  has 
 put  in  your  mouths.  Open  the  tribunal  of  pennance  as  another 
 probatic  pond  to  heal  sinners  of  their  spiritual  disorders,  to  restore 
 them  to  their  full  strength  and  vigour  not  by  the  motion  of  water  as 
 the  Angel  in  Jerusalem,  but  by  the  application  of  the  precious  blood 
 of  Jesus  ;  and  to  supply  their  wants  by  the  participation  of  the 
 treasures  of  his  infinite  merits  and  satisfaction,  and  the  superabun¬ 
 dant  ones  of  the  Blessed  Virgin  and  the  rest  of  the  Saints,  and  by 
 this  noble  act  of  grace,  to  discharge  them  from  all  debts  contracted 
 on  account  of  their  sins  whether  in  regard  of  this  life  or  the  next. 
 May  the  Supreme  Invisible  Pastor  of  our  souls  the  Lord  Jesus  Christ 
 our  heavenly  Master  and  Model  be  present  to  us,  may  his  Holy  Spirit 
 descend  upon  us,  that  we  may  become  his  worthy  Instruments,  may 
 He  inspire  our  minds  with  right  sentiments  what  to  say  and  to 
 behave.  May  He  replenish  our  hearts  with  an  ardent  charity  and 
 zeal  to  act  accordingly,  may  He  bring  all  all  things  to  a  happy  issue 
 and  at  length  to  crown  in  us  his  own  precious  gifts,  and  as  we  prove 
 instrumentall  to  the  flock  partaking  of  the  mercys  of  the  Lord  along 
 with  us,  may  we  along  with  them  sing  the  mercys  of  the  Lord  for  ever. 
 
 We  conclude  sending  you  our  Benediction  wishing  you  grace, 
 peace  and  mercy  in  Jesus. 
 
 Dublin,  Feb.  14,  1759. 
 
272 
 
 SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 XL  I. 
 
 The  Diocesan  Statutes  enacted  at  a  Synod  of  the  Chapter  and 
 Clergy  of  Achonry  the  27th  of  June,  1759. 
 
 (From  the  Archives  of  the  Irish  College,  Rome.) 
 
 Decreta  sen  statuta  Dioecesana  facta  in  Congressu  Capitidi  et  Cleri 
 
 Acchadensis ,  nec  non  Depwtatorum  in  loco  vulgo  dicto  Bunadiaden, 
 
 Praesidente  Illmo  ac  Rmo  Domino  Patricio — Roberto  Kierwan 
 
 Episcopo  Acchadensi,  Die  27  Junii ,  1759. 
 
 1°.  Statuitur  quod  Decreta  a  Praedecessoribus  condita  in  robore 
 et  firmitate  permaneant. 
 
 2°.  Ut  omnia  statuta  provincialia,  quorum  quisque  transumptum 
 habeat,  bis  in  anno  hiemali  videlicet  Collocutione  menstrua,  Eademque 
 Desinente,  sub  vernum  puta  et  autumnale  tempus  legant  vel  eorum 
 Lectioni  intersint,  in  suis  respectivis  Conventibus. 
 
 3°.  Ut  quilibet  Confessarius  casus  reservatos  vel  in  Breviario,  yel 
 in  Directorio  ob  ocalos  habeat. 
 
 4°.  Decernitur  quod  omnes  sacerdotes  tam  saeculares  quam  Regu- 
 lares  missas  in  hac  Dioecesi  celebrantes  tenentur  singulis  Diebus 
 Dominicis,  festivisque  ante  vel  postmissam  exhortari  vel  catechizare, 
 vel  per  se  vel  per  alium  sub  poena  suspensionis  non  solum  in  Capellis 
 parochialibus,  verum  etiam  in  Domibus  privatis,  nisi  rationabilis 
 causa  excuset.  Interea  sedulo  moneant  populum  de  obedientia  ac 
 Reverentia  Debita  Praepositis  ac  praesertim  Episcopis,  quos  spernere 
 est  ipsum  spernere  ut  Christus  affirmat. 
 
 5°.  Decernitur  quod  omnes  sacramentum  ordinis  in  statu  saeculari 
 snscipere  volentes,  annum  ad  minus  antequam  ad  Examen  admittantur 
 proprios  parochos  de  sua  vocatione  certiores  facere  tenentur,  ut 
 eorum  vitae  ac  moribus  in  vigilant,  Eorumque  singuli  Ordinario  se  in 
 decursu  visitationis  sistent  cum  testimonio  Sui  Parochi  de  ejusmodi 
 intimatione  facto  :  Lnsuper  Candidati  in  parochiis  in  quibus  resident 
 singulis  diebus  Dominicis  et  festivis,  nec  non  una  alterave  Die  feriali 
 a  Parocho  Designanda  anno  currente  et  plebiscitum  christianis  moribus 
 nec  non  necessariis  capitibus  informent,  Catechismo  utantur  super 
 nostro  concinnato  et  juris  publici  facto  in  usum  Dioecesis  nostrae. 
 Ubi  vero  Ludimagistrum  agunt,  huic  suo  operi  navent  operam  assi- 
 duam  tam  in  schola  quam  in  aedibus  in  quibus  pernoctari  contigerit, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 273 
 
 quorum  diligentiam  promovere  pro  suo  munere  sataget  parochus. 
 Item  singulis  mensibus  penata  sua  deponent  et  ad  sacram  synaxim 
 accedent  de  consilio  Confessarii,  cujus  fideliter  peracti  testimonium 
 adducent  sui  pastoris,  secus  a  sacris  ordinibus  se  noverint  arcendos. 
 
 6°.  Siquis  Sacerdos  in  futurum  (quod  absit)  fornicationem  vel 
 adulterium  perpetret,  ipso  facto  ab  officio  et  beneficio  suspenditur : 
 Insuper  siquis  sacerdos  de  suspectae  mulieris  consortio  postulatus, 
 tertio  admonitus  de  ulteriore  cum  ea  convictus,  ab  exercitio  ordinis 
 sui  sine  spe  redintegrationis  suspensus  maneat. 
 
 7°.  Cum  Crapula  ebrietasque  in  Clerico  foedam  cbaracteri  suo 
 maculam  inurat,  fomites  ignitas  lubricitati  administret,  decernitur  ut 
 qui  prejudicioso  kuic  vitio  usque  ad  alienationem  mentis  indulserit 
 vel  qui  viles  cauponas  omnium  fere  malorum  officinas  studio  in- 
 gressus  fuerit  in  propria  parochia  ad  arbitrium  Ordinarii  suspensus 
 remaneat. 
 
 8°.  Statuitur  ut  pium  purificandi  mulieres  ritum  bonestis  tantum 
 debitum,  nullus  in  posterum  cuipiam  ex  illegitimo  consortio  postu- 
 lanti  sub  poena  suspensionis  impertiri  praesumat,  nisi  publice  plec- 
 tatur  supplicio,  ut  opprobrio  ac  dedecore  affecta,  justas  sceleris  sui 
 poenas  luat,  aliis  sit  exemplum  ad  similia  praecavenda. 
 
 9°.  Decernitur  ut  excipiendis  confessionibus  tempore  Nativitatis 
 Jesu  Christi  et  in  Pasckate  quilibet  Parochus  Confessarium  adbibeat 
 suum  ad  sui  levamen,  ne  vel  effuso  poenitentium  numero  fatescat,  vel 
 tanto  munere  cursim  et  desertorie  defungi  cogatur,  vel  denique  ne 
 timor  et  infelix  verecundia  ostium  conscientiae  claudat  obturetque  usque 
 adeo  ut  iis  abrepti  peccata  pastori  suo  aperire  saepe  saepius  nolint. 
 
 10°.  Statuitur  ut  saltern  ter  in  hebdomada  quilibet  sacerdos  sacrum 
 faciat  seclusa  necessitate. 
 
 11°.  Statuitur  ne  quis  parochus  aut  parochi  vices  gerens  extra 
 parochiam  ad  exequias  turpis  lucri  gratia  se  ingerat. 
 
 XLII. 
 
 Regulations  for  the  Diocese  of  Tuam,  the  24th  of  May,  1762. 
 
 (From  the  Propaganda  Archives,  Rome.) 
 
 DD.  Marcus  Skerret,  Dei  et  Aplicae  Sedis  gratia  Arckiepus  Tuamen- 
 sis  Provinciae  Connaciae  metropnus  et  Primas  Dilectis  Fratribus  et 
 Filiis  salutem  et  benedictionem. 
 
 Ex  supernae  dispositionis  arbitrio,  curiae  hujus  dioecesis  prae- 
 
 t 
 
 ’•t 
 
274 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Bidentes,  inter  varias  animi  Sollicitudines,  quae  ex  pastoralis  officii 
 ministerio  nobis  incumbunt,  illam  a  nobis  jnstissime  amplectendam 
 putamus,  per  qnam  divinum  servitinm  detrimentum  non  patitur ;  cum 
 igitur  in  actuali  visitatione  nostrae  dioecesis  invenimus  parocbias  adeo 
 tenues  et  depopulatas,  ut  pro  sustinendo  decenti  parocliorum  gradu, 
 attenta  locorum  et  personarum  qualitate  minime  sufficiant,  redditus 
 parochiarum  bujusmodi  habito  respectu  ad  quantitatem  assignatam  in 
 primordio  ex  constitutionibus  provincialibus  a  S.  Congne.  approbatis, 
 esse  valde  diminutos,  ut  est  notorium  ex  declaratione  conventus 
 omnium  Epor.  Provinciae  Connaciae  habiti  in  villa  de  Balia  die 
 2  Febris.  an.  Dili.  1752,  ubi  inter  cetera  decretarunt,  quatuor  testilia 
 in  constitutionibus  memorata  aequivalere  duobus  solidis  anglicanis 
 et  sic  debere  intelligi :  et  loco  quatuor  librar.  Anglicanae  monetae 
 vestimentorum,  &c.,  in  constitutionibus  ;  quemlibet  parochum  teneri 
 relinquere  quinque  aureos  suis  respective  Episcopis ;  bine  est,  quod 
 non  valentes,  nisi  per  unionem  (quod  esset  grave  damnum  animabus 
 fidelium)  alio  modo  diminutioni  dictorum  reddituum  providere  (ut 
 paroebiis  inservientes  congruam  suscipiant  substentationem)  auctori- 
 tate  a  jure  nobis  tributa,  ac  omni  alio  meliori  modo  constituimus  et 
 ordinamus,  ut  quilibet  par  conjugum  solvat  annuatim  duos  solidos 
 anglicanos ;  semicoronam  anglicanam  pro  contrabendo  matrimonio, 
 et  pro  labore  Baptisimi  conferendi  et  benedictionis  solidum  anglicanum 
 cum  dimidio,  praeter  legata  et  emolumenta  consueta.  Et  ut  auferatur 
 laicis  ansa  animas  suas  et  Epum.  defraudandi  (cum  raro  vel  nunquam 
 solvunt  baec  legata  defunctorum  sacerdotum,  utpote  fulti  legibus  regni, 
 quibus  cogi  non  possunt),  ut  quilibet  sacerdos  teneatur  praedicta 
 legata  solvere  in  ingressu,  vel  post  adeptam  possessionem  suae 
 parocliiae,  et  sic  de  bonis  in  morte,  ut  sibi  benevisum  fuerit  disponere. 
 Haec  omnia  cum  consensu  capituli  (ut  ex  eorum  cbirograpbis  constat) 
 in  visitatione  providemus  et  observari  praecipimus  et  mandamus. 
 
 Datum  sub  nostro  signo  bac  die  24  Maii  An.  Dni.  1762. 
 
 Marcus,  Arcbieps.  Tuamen. 
 
 Stephanus  Lynch,  Decanus. 
 
 Hilarius  Fergus,  Canonicus. 
 
 Jo.  Lynch,  Canonicus. 
 
 Redms.  Hargadanae,  Praepositus. 
 
 Thomas  Burke,  Canonicus. 
 
 Thomas  Kirwan,  Canonicus. 
 
 Matthias  Concanon,  Praecentor. 
 
 Bernardus  Concanon,  Canonicus. 
 
 * 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 275 
 
 XLIII. 
 
 Letter  from  the  Vicars  General  of  Tournay  regarding  the 
 Irish  College  of  Lisle,  the  7th  of  March,  1764. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Illustrissime  ac  Reverendissime  Domine, 
 
 Is  mihi  demandatus  est  honos  per  Vicariatnm  Excellentmi.  ac 
 Rmi.  Domini  mei,  D.  Episcopi  Tornacensis,  nt  ad  Illustrissimam  ac 
 Rmam.  Dominationem  vestram  scriberem,  occasione  cujusdam  diffi- 
 cultatis  spectantis  Collegium  hyberno  Insulense  hujus  dioecesis. 
 
 Hoc  Collegium  fundatum  fuit  ad  instituendos  juvenes  ex  provincia 
 Lageniensi :  Ad  ejus  praefecturam,  cum  vacat,  nominant  Capucini 
 Hiberni  Oppidi  Barrensis-ad-Albulam  in  Campania  Gallia :  Rem  totam 
 Collegii  administrant  quatuor  provisores,  seu  protectores,  ex  quibus 
 duo  Constituti  abExma  Domino  Episcopo  Tornacensi,  duo  a  Magistratu 
 Insulensi. 
 
 Cum  antem  nuper  ad  praefecturam  vacamtem  Capucini  de  more 
 aliquem  sacerdotem  nominassent ;  Dicti  DD.  provisores  eum  tanquam 
 ineptum  recusant,  eo  quod  linguam  Hibernicam  porsus  ignoret, 
 nec  ideo  sit  capax  pueros  et  adolescentes  sibi  subditos  instruere,  juxta 
 intentionem  fundatoris  quidem,  quae  fuit  ut  Collegii  alumni  postea 
 missionariorum  function es  in  Hibernia  valerent  adimplere.  Quae 
 ratio  confirmari  videtur  ex  aliqua  ejusdem  Collegii  consuetudine, 
 qua  juvenes  ibidem  hac  lingua  duobus  diebus  in  Hebomada  utuntur, 
 sub  paena  etiam  scbolastica,  vulgo  signi,  Cum  reliquo  tempore  Gallice 
 vel  latine  loqui  teneantur.  P.  P.  Capucini  e  contra,  suam  nomina- 
 tionem  sustinere  volentes,  asserunt  dictam  Linguam  Hibernicam  ad 
 missiones  in  tota  provincia  Lageniensi  peragendas  necessariam 
 non  esse,  et  Anglicam  sufficere :  utrinque  testimonia  pro  et  Contra 
 banc  necessitatem  afferuntur. 
 
 Re  itaque  pluries  agitata  in  Vicariatu  Reverendissimi  Domini 
 Tornacensis,  quantum  ad  eum  attinet ;  Domini  Componentes  vicaria- 
 tum,  nil  magis  Convenire  Censuerunt,  quam  Illmam-  ac  Reverndmam- 
 Dominationem  vestram  Consulere,  Eamque  etiam  atque  etiam  rogant 
 et  hoc  dubium  suo  responso  Elucidare,  et  de  necessitate  Linguae 
 Hibernicae  propter  missiones  praesertim  provinciae  Lageniensis  quid 
 sentiat  ipsis  aperire  dignetur.  Quod  de  benignitate  vestra  sperant 
 
276 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 praefati  DD.  Illmae-  ac  Rmae-  Dominationi  vestrae  plurimam  salutem 
 maxima  Cum  veneratione  Apprecantes. 
 
 Omnimoda  Reverentia  Subscribor, 
 
 Illustrissime  ac  Reverendissime  Domine, 
 
 Illmae-  ac  Rmae-  Dominationis  vestrae 
 
 Humillimus  et  obsequentissimus  famulus. 
 De  Mandato  Arnplmovum-  D  Drum- 
 
 De  vicariatu  Ex™1-  et  R”11,  D.  Episcpi  Tornacensis . 
 
 Sifflet,  Secretarius. 
 
 Tornaci  in  Flandria, 
 
 7a  Martii,  1764, 
 
 XLIY. 
 
 Demissorial  Letter  05  the  Archbishop  of  Armagh,  the  24th  of 
 
 September,  1766. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Nos  Antonius  Blake  Dei  et  S.  Sedis  Aplicae  Gratia,  Archiepis- 
 copus  Armacanus,  totius  Hiberniae  Primas  et  Metropolitans, 
 dilecto  Nobis  in  Christo  Revd0-  Dn0  Carolo  Gormly  Dioecesis  Nostrae 
 Armacanae  Presbytero  salutem  in  Dno  sempiternam. 
 
 Cum  Temporum  Injuria  Studiis,  sive  Philosophies  Sive  Theo- 
 logicis  vacare  non  possit  Clerus  in  hocce  Regno  nostro  :  atque  ad 
 partes  Transmarinas  propterea  ire  cogatur,  ubi  praefata  studia,  ac 
 etiam  Religio  Catholica  vigent ;  ideo  tibi  cum  Nostra  Benedictione,  et 
 approbatione  Licentiam  exeundi  e  Dioecesi  Nostra  ac  etiam  Patria  in 
 Regionem  alteram  ad  Temps  concedimus,  ut  cum  Studiis  praefatis, 
 et  Yirtutibus  aliis  sis  bene  versatus  et  praeditus,  postea  in  Patriam 
 tuam  (ut  debes  et  praecipitur  tibi)  redire  possis  et  valeas;  Praeterea 
 te  utpote  Sacerdotem  bonis  moribus  imbutum,  et  nullis  Ecclesiasticis 
 Censuris  innodatum,  Praelatis  omnibus  et  Rectoribus  Ecclesiarum  et 
 Collegiorum  per  praesentes,  in  Christo  plurimum  commendamus. 
 Datum  in  L060  Refugii  hac  Die  vigesima  quarta  Septembris,  Anno 
 Dm  Millesimo  Septingentesimo  Sexagessimo  Sexto. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 277 
 
 XLV. 
 
 Extracts  from  the  Papers  of  Charles  O’Conor,  of  Belanagare. 
 
 (From  the  Family  MSS.  of  the  late  Arthur  O’Conor,  Esq.,  Sligo.) 
 
 London,  21st  Nov.,  1767. 
 
 My  Dear  Doctor, 
 
 I  am  here  now  these  ten  days,  and  I  am  sorry  to  see  that  we  do 
 take  nothing  in  hands  seriously.  I  can  see  the  Minister  of  Portugal 
 any  time  I  please,  but  I  am  not  able  to  speak  to  him  about  St. 
 Patrick’s  College  in  Lisbon,  and  for  my  other  affairs  ’tis  a  great  dis¬ 
 appointment  to  me  that  Mr.  Carpenter  is  not  here  with  some 
 instructions,  as  I  wrote  a  long  time  ago,  and  I  had  wrote  myself  from 
 Rotterdam  if  I  had  not  met  Mr.  Field,  who  wrote  to  Doctr.  Fitz- 
 simons  about  the  latter  end  of  last  month  ;  if  we  would  take  our 
 affairs  in  earnest  in  hands  I  do  hope  for  certain  we  would  succeed.  I 
 hope  in  God  Mr.  Carpenter  will  be  here  before  this  comes  to  your 
 hands,  for  I  would  be  glad  to  be  in  Ireland  before  the  Parliament  will 
 sit.  After  Christmas  I  will  have  letters  for  the  Lord  Lieutenant,  for 
 if  I  can  do  nothing  this  Parliament  I  can’t  expect  to  be  able  next 
 Parliament  winter  to  make  such  a  long  journey.  I  got  no  letters 
 from  Ireland,  which  grieves  me  ;  also  I  pray  assure  Dr.  Fitzsimons  of 
 my  respects,  and  I  am  infinitely  obliged  to  him  for  the  letter  you 
 sent  to  me  from  him.  I  pray  to  believe  that  I  am,  as  I  always  have 
 been,  with  very  great  regard, 
 
 My  dear  Doctr., 
 
 Your  true  friend  and  most  humble  servt., 
 
 Taaffe. 
 
 My  Dear  Curry, 
 
 I  shall  begin  to  dictate  this  letter  with  my  bad  English.  Since 
 last  Saturday  night  I  was  confined  to  my  room  by  a  severe  fit  of  the 
 gout,  of  which  I  thank  God  I  am  this  day  much  better,  and  hope 
 will  be  able  to  go  abroad  before  the  end  of  the  week.  Mr.  Carpenter, 
 who  has  just  this  moment  arrived,  done  me  more  service  than  all  the 
 physicians  in  London  could  do  ;  tho’  he  has  not  yet  time  to  rest  him¬ 
 self  after  a  very  fatiguing  journey,  or  even  to  draw  his  breath,  yet  1 
 make  no  scruple  to  hurry  him,  as  I  think  I  have  encouragement 
 
278 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 enough  to  tell  you  that  there  is  a  fine  prospect  of  doing  some  good 
 here.  Pray  assure  Dr.  Fitzsimons  of  my  respect,  and  tell  him  he 
 shall  hear  shortly  from  me. 
 
 I  am,  with  very  great  regard, 
 
 Your  true  friend  and  most  obt.  servt., 
 
 Taaffe. 
 
 P.S. — My  dear  friend,  I  am  permitted  by  my  Lord  to  add  but  two 
 lines,  as  it  is  late  at  night,  and  his  Lordship  has  a  thousand  questions 
 to  ask  me.  I  came  here  with  all  the  expedition  I  could  from  the 
 Head,  and  I  thank  God  am  in  tolerable  good  health  and  spirits,  tho’ 
 indeed  very  much  fatigued.  I  shall  write  to  you  immediately. 
 Remember  me  affectionately  to  Mrs.  and  Miss  Curry,  and  to  my 
 worthy  friend  Mr.  Charles  O’Connor,  and  believe  me  sincerely, 
 
 Yours, 
 
 John  Carpenter. 
 
 London,  Nov.  24th,  1767. 
 
 [The  above  is  in  the  handwriting  of  the  Rev.  Mr.  Carpenter.] 
 
 London,  Decern.  10,  1767. 
 
 Dear  Curry, 
 
 I  send  you  the  copy  of  a  letter  I  wrote  the  8th  inst.  to  Dr. 
 Andrews,  the  Provost  of  the  College ;  and  I  desire  that  you  will 
 neither  speak  of  it,  or  shew  it  to  any  one,  excepting  Dr.  Fitzsimons, 
 Mr.  Ant.  Dermott,  and  my  friend  Charles  O’Conor,  upon  whose 
 discretion  I  have  the  utmost  reliance.  This  caution  is  absolutely 
 necessary,  as  the  publication  of  a  correspondence  with  him  would 
 prevent  him  from  doing  anything  in  our  favour.  I  contracted  a 
 particular  intimacy  with  him  in  Vienna,  and  took  no  small  pains  to 
 do  him  all  the  honours  in  my  power ;  having  introduced  him  to  the 
 Emperor,  the  principal  nobility,  particularly  the  Cardinal  Archbishop, 
 the  Chief  Minister,  Prince  Lichtenstien,  and  others,  who  treated  him 
 with  as  much  respect  as  if  he  had  been  the  Viceroy  of  Ireland.  The 
 Do1-  was  sensible  of  the  attention  I  paid  him,  and  often  expressed 
 his  acknowledgments  in  the  politest  manner,  which  he  as  often 
 accompanied  with  the  warmest  profession  of  friendship.  He  read  my 
 pamphlet,  and  declared  to  several  of  the  nobility  there  that  he  would 
 not  hesitate  to  assert  every  fact  and  enforce  every  argument  it  con- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 279 
 
 tained,  in  the  Parliament  of  Ireland.  Indeed  I  have  great  hopes  that 
 he  will  do  something  for  ns. 
 
 Let  me  now  ask  you,  Dr-  Curry,  what  are  you  doing  there  ?  Why 
 don’t  you  send  me  instructions  ?  You  remember  I  wrote  for  them 
 before  I  left  Vienna,  and  you  know  I  want  them  ;  for  in  truth  my 
 head  is  weak,  tho’  my  heart  is  strong  and  good.  Mr.  Carpenter  has 
 been  much  fatigued  since  his  arrival  with  some  Ecclesiastical 
 Commission  from  his  prelate  ;  and  is  besides  almost  every  day  obliged 
 to  write  (as  he  now  does)  just  as  I  dictate  to  him.  If  they  are  not 
 grateful  to  him  at  home,  they  must  at  least  confess  that  he  has 
 laboured  for  them,  and  still  labours  to  some  purpose.  But  he  writes 
 himself  to  the  Do1,  who  may  inform  you  of  his  negociation.  I  am 
 now  also  to  go  abroad,  and  only  want  proper  instructions.  Every  day 
 I  have  still  greater  encouragement  here. 
 
 I  am,  dear  Curry, 
 
 Your  true  friend  and  humbl.  servt., 
 
 Taaffe, 
 
 My  Dear  Curry, 
 
 I  come  now  at  the  heels  of  my  good  Lord  Taaffe  to  salute  you, 
 and  to  pay  you  my  respects,  to  your  Lady  and  Daughter.  Besides 
 my  constant  employment  as  an  amanuensis,  I  have  been  considerably 
 hurried  here  with  affairs  relative  to  our  poor  mission,  which  prevented 
 me  from  getting  any  literary  intelligence  since  my  arrival.  In  my 
 last  I  told  you  that  the  best  method  of  remitting  a  supply  would  be 
 to  order  some  merchant  here  to  advance  weekly  what  may  be  thought 
 necessary  during  my  stay.  Of  the  sum  you  gave  me,  I  spent  on  the 
 journey  and  voyage  nearly  eight  guineas.  What  the  expenses  of 
 living  may  be  I  cannot  yet  determine,  but  for  my  bed  alone,  with  fire 
 and  candle,  I  fear  half  a  guinea  a  week  will  not  be  sufficient  As  to 
 other  necessaries  or  contingent  expenses,  I  hope  it  will  not  be 
 expected  that  I  should  keep  a  minute  account.  Let  only  a  reasonable 
 estimate  be  made  of  a  proper  allowance  for  a  plain  honest  man,  who 
 can  go  a-foot  and  drink  porter.  Pray  mention  me  most  respectfully 
 and  affectionately  to  my  dear  friend  Mr.  O’ Conor,  and  be  assured 
 
 I  am,  with  gratitude  and  esteem, 
 
 My  dear  friend,  sincerely  yours, 
 
 John  Carpenter. 
 
 P.S. — I  had  so  much  to  do  the  day  I  wrote  the  following  letter* 
 
280 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 that  I  could  take  but  little  pains  with  it.  Had  his  Ldp.  told  me  his 
 design  the  day  before,  I  would  endeavour  to  put  it  in  better  favour, 
 but  I  hope  the  plainness  and  simplicity  of  it  will  render  it  acceptable. 
 — December  10,  1767. 
 
 His  Ldp.  is  very  much  surprised  that  he  has  no  letters  from  you, 
 as  he  already  received  an  answer  from  Ireland  to  a  letter  he  wrote 
 since  my  arrival. 
 
 Copy  of  Ld.  T  .  .  ffes  Letter  to  the  R.  H.  F.  And  ,  .  .  s, 
 London ,  Decemr.  8,  1767. 
 
 Dear  Sir, 
 
 I  expected  by  this  time  to  have  the  pleasure  of  seeing  you  in 
 Dublin,  but  was  prevented  from  proceeding  on  my  journey  by  a  fit  of 
 the  gout,  with  which  I  was  attacked  soon  after  my  arrival  here.  I 
 undertook  this  journey  from  no  other  motive  but  the  good  of  my  poor 
 country ;  and  I  am  confident  that  the  trouble  I  take  will  not  be  alto¬ 
 gether  fruitless,  while  my  poor  country  has  so  able  an  advocate  and 
 so  warm  a  friend  as  you.  You  have  already  seen  the  observations  I 
 published  on  the  affairs  of  Ireland,  and  you  were  pleased  to  approve 
 of  them.  Several  of  the  arguments  had  been  before  urged  in  Parlia¬ 
 ment  by  yourself  and  some  other  worthy  members,  who  were  con¬ 
 vinced  that  a  mitigation  of  the  rigor  of  some  penal  laws  against 
 Roman  Catholics  would  be  of  the  utmost  utility  to  the  nation,  and  in 
 particular  that  a  Bill  for  granting  some  stable  security  to  those  of 
 that  persuasion  for  money  lent  out  at  legal  interest,  should  at  least 
 be  passed  in  their  favour.  Yet  even  this  has  been  refused,  to  the 
 surprise  of  all  the  rest  of  mankind.  What  I  have  now  earnestly  to 
 request  is  that  you  and  your  worthy  friends  will  make  a  second 
 generous  attempt  in  our  favour.  It  would  be  a  great  consolation  to 
 me  to  see  such  a  bill  take  place  before  my  death ;  and  it  would  be  a 
 great  pleasure  to  me  that  the  success  of  it  should  be  owing  to  you. 
 I  have  some  reasons  to  believe  that  the  Government  here  would  not 
 be  against  it ;  and  it  is  also  my  belief  that  the  Government  would  not 
 willingly  enforce  the  execution  of  some  penal  laws,  which  (at  least  in 
 the  eyes  of  foreigners)  seem  shocking  to  humanity. 
 
 I  shall,  please  God,  have  the  honor  of  seeing  you  before  the  end 
 of  the  next  month,  when  I  am  to  remind  you  of  your  promise  to 
 take  another  tour  to  Vienna.  Had  you  continued  there,  until  the 
 Court  recovered  from  the  sickness  which  prevailed  in  it,  you  would 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 281 
 
 find  it  much  more  agreeable.  I  assure  you  the  Countess  of 
 Questenberg  and  her  brother  Prince  Cannitz  expressed  a  good  deal  of 
 concern  at  the  suddeness  of  your  departure  :  but  were  rejoiced  when 
 I  told  them  you  intended  to  take  another  tour  that  way.  The 
 Empress  herself  spoke  to  me  of  you  in  a  most  gracious  manner.  In 
 short  you  have  many  friends  there,  whose  names  I  need  not  mention; 
 and  you  will  have  many  more,  if  it  please  God  to  prolong  my  days. 
 Let  me  again  take  the  liberty  of  repeating  my  earnest  request  in 
 favour  of  my  poor  country,  for  whose  sake  I  have  undertaken  in  my 
 old  days  this  long  and  painful  journey.  Your  compliance  with  it  to 
 the  utmost  of  your  power  will  draw  down  upon  you  the  blessings  of 
 heaven,  and  will  besides  give  unspeakable  comfort  to  an  old  man  who 
 is  always,  with  sincere  esteem  and  respect,  Dr-  Sir, 
 
 Your  most  humble  and  obt.  servt., 
 
 T . 
 
 DB>  Sir, 
 
 I  have  it  in  express  command  from  his  Ldp.  to  communicate  the 
 steps  he  has  taken  since  the  12th.  The  next  day  he  waited  on  your 
 new  Chancellor,  with  whom  he  conversed  for  a  considerable  time  on 
 the  affairs  of  Ireland.  He  assured  him  with  his  usual  plainness  and 
 sincerity  that  he  had  quitted  his  family  and  friends,  and  undertaken 
 at  this  advanced  time  of  his  life  a  long  and  toilsome  journey,  with 
 no  other  view  but  to  obtain  some  relief  for  his  poor  distressed 
 countrymen.  He  spoke  very  freely  as  well  as  feelingly  of  the  rigour 
 of  the  penal  laws,  and  of  the  refusal  given  to  the  Eligit  Bill ;  and 
 dwelt  a  good  deal  upon  some  facts,  of  which  he  happened  to  be  a 
 witness ;  particularly  the  late  troubles  in  the  South ;  the  fatal  effects 
 of  these  troubles ;  and  the  violent  party  rage  which  had  been  the 
 cause  of  them.  He  has  concluded  with  an  earnest  request  that  he 
 (the  Chanr<)  would  use  every  possible  means  of  informing  himself 
 from  Judge  Aston  and  others  of  the  true  state  of  the  country,  before 
 he  quitted  the  kingdom.  The  substance  of  what  the  Chanr-  said 
 during  this  long  conversation  was,  that  he  was  fully  determined  to 
 open  his  ears  to  every  information  necessary  for  the  impartial 
 administration  of  justice ;  that  the  refusal  of  granting  any  other 
 security  to  Cath...s  for  money  lent,  a  personal  and  a  precarious  one, 
 -was  both  unreasonable  and  cruel ;  and  that  a  mitigation  of  the  rigour 
 
282 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 of  some  penal  laws  already  seemed  to  be  intended  from  the  late 
 determination  of  the  Chancellor  here  in  the  case  of  Hobson  &  Meade. 
 L.  Taaffe  was  extremely  well  pleased  with  his  visit,  and  went  directly 
 to  Court.  Here  the  Queen  (who  that  day  made  her  first  appearance 
 after  lying  in)  took  particular  notice  of  him.  She  congratulated  him 
 on  his  recovery  from  the  gout,  told  him  the  King  had  spoken  to  her 
 of  him,  and  continued  for  some  time  conversing  with  him  in  German. 
 At  this  levee  he  again  met  with  the  Chancellor,  by  whom  he  was 
 accosted  in  a  very  friendly  manner.  From  this  acquaintance  wdth 
 the  Chancellor,  which  he  will  endeavour  to  improve,  my  Lord  has 
 great  expectations.  He  is  now  every  day  abroad  from  morning  until 
 night,  and  is  determined  to  omit  no  opportunity  of  engaging  the 
 interest  of  the  great,  while  he  remains  here.  Besides  the  visits  he 
 makes,  he  regularly  attends  at  the  levees  of  the  Court,  and  at  the 
 assemblies  of  the  several  Ambassadors  ;  so  that  I  shall  hereafter 
 enjoy  but  very  little  of  his  company.  This  account  of  his  progress 
 here  he  still  positively  insists  must  not  be  communicated  by  you  to 
 any  one  excepting  the  three  persons  he  mentioned  in  a  former  letter. 
 But  he  has  (to  my  very  great  satisfaction)  altered  his  sentiments  with 
 regard  to  the  answer  preparing  in  Bal  ...  gar,  which  he  tells  me  he 
 discouraged  in  his  letter  to  you  of  the  12th  inst.  He  now  believes 
 that  such  an  answer,  and  from  such  a  hand,  will  be  of  infinite 
 service ;  and  only  desires  that  the  name  of  Sir  James  may  not  be 
 mentioned,  as  he  does  not  suppose  him  the  author  of  the  despicable 
 pamphlet. 
 
 The  resolution  taken  by  our  friends  at  the  Elephant,  that  my 
 Lord  should  determine  the  sum  necessary  for  me,  as  well  as  the 
 manner  of  receiving  it,  was  far  from  being  agreeable  to  his  Ldp.  ;  and 
 this  obliges  me  (very  much  against  my  inclination)  to  speak  once 
 more  on  that  subject.  When  I  first  mentioned  it  to  you,  it  was  with 
 no  other  view  I  assure,  but  to  know  what  I  had  to  depend  upon,  that 
 I  might  suit  my  manners  of  living  to  it :  and  indeed  the  method  I 
 proposed  was  (in  my  way  of  thinking)  not  only  the  most  reasonable, 
 but  also  the  least  liable  to  exception.  You  will  be  kind  enough  now 
 to  prevail  on  your  friends  to  come  to  some  sort  of  determination. 
 
 Your  good  friend  Shaw  and  his  nephew  Robinson  are  the  chief  of 
 my  acquaintance  here,  and  the  only  persons  I  converse  with.  We 
 meet  regularly  at  an  ordinary  which  is  about  midway  between  their 
 lodgings  and  mine  ;  and  yesterday  we  walked  together  a  good  deal  to 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 283 
 
 enquire  about  the  Jew  Apologist,  but  could  not  as  yet  learn  the  name 
 either  of  the  author  or  printer.  A  work  appeared  here  lately  entitled 
 an  Apology  for  the  Roman  Catholics.  It  is  not  worth  sending  you. 
 An  Answer  also  is  just  now  published  to  the  Free  Examiner  in  a 
 series  of  letters,  in  which  the  author  not  only  attacks  the  Examiner, 
 but  also  the  Historical  Memoirs,  the  Tryal  of  the  Cath — s,  and  the 
 writer  of  Cardinal  Pole’s  Life.  I  had  not  yet  time  to  read  it,  but  I 
 purpose  to  send  it  to  you  by  your  neighbour  Mr.  Sweetman.  Mr. 
 Shaw,  who  gives  you  his  hearty  service,  wishes  that  you  and  your 
 friend  may  take  proper  notice  of  it.  Pray  mention  my  respects  to 
 Mr.  and  Miss  Curry  and  to  my  good  friend  Mr.  O’ Conor. 
 
 I  am,  D1,  Sir, 
 
 Your  very  sincere  friend  and  most  humble  servt., 
 
 John  Carpenter. 
 
 London,  Decern1,  15th,  1767. 
 
 P.S. — My  Lord  requests  Dr.  Fitzsimons  to  write  to  him ;  and  to 
 let  him  know  if  he  thinks  it  advisable  to  forward  to  Count  Mahony 
 (the  Spanish  Ambassador  in  Vienna)  a  copy  of  the  Memorial  I  lately 
 presented  to  Prince  Massarano,  after  the  answer  which  was  given  to 
 me.  His  Ldp.’s  zeal  is  so  active  that  he  thinks  he  can  never  do 
 enough  for  his  country ;  and  indeed  on  the  other  hand  he  thinks  that 
 you  are  all  quite  indolent.  One  reason  for  his  consulting  y1,  Dr-  on 
 the  above  mentioned  affair,  is  to  communicate  it  to  his  friends 
 Mahony  and  Wall  with  any  particular  request  which  the  Irish  Prelates 
 may  have  relative  to  the  government  of  the  Spanish  Semin8,  or  to  the 
 union  of  them. 
 
 To  John  Curry,  Esq., 
 
 Cow  Lane,  Dublin. 
 
 [The  above  is  in  the  handwriting  of  the  Rev.  Mr.  Carpenter.] 
 
 Irom  the  Hermitage,  25th  Oct.,  1768. 
 
 Rev  Sir, 
 
 I  sit  down  to  thank  you  most  affectionately  for  your  favours  of  the 
 8th  and  18th  inst.,  which  lie  before  me.  I  confess  that  I  pressed  my 
 friend’s  interest  the  more  warmly  on  you  as  I  was  under  the  appre¬ 
 hension  that  you  would  be  more  careless  about  it  than  T  would  wish, 
 and  that  it  might  not  occur  to  you  that  an  interest  of  much  greater 
 
284 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 consideration  than  a  personal  one  was  concerned.  My  dear  friend, 
 if  the  nursing  and  maturing  our  best  principle  be  not  put  into  the 
 care  of  men  of  knowledge  and  of  zeal  equal  to  that  knowledge  we  are 
 undone.  The  Catholic  religion  has  stood  its  ground  on  our  island 
 for  250  years  past.  The  tempests  of  persecution  have  indeed  torn  off 
 many  of  its  branches,  but  the  root  remained  firm  hitherto,  notwith¬ 
 standing  all  the  efforts  of  the  adversary  with  the  axe  in  one  hand  to 
 cut  it  through,  and  rewards  in  the  other  to  seduce  those  who  tended 
 it  from  their  duty.  If  it  ever  should  happen  that  this  duty  should  be 
 entrusted  to  men  of  religious  indifference,  the  storms  I  have  men¬ 
 tioned  may  well  cease,  as  having  no  better  effect  than  what  we  read 
 of  the  traveller  in  the  fable,  who,  the  more  the  high  wind  lay  claim 
 to  his  cloak,  the  faster  he  held  it.  The  calm  of  tepidity  will  effectuate 
 what  those  storms  could  not,  and  the  frequent  apostacies  of  which  we 
 have  daily  accounts  in  the  public  papers,  give  us  the  melancholy 
 prospect.  May  God,  who  has  been  so  long  gracious  to  us,  avert  such 
 a  punishment.  I  am  not  intimate  enough  with  Mr.  Dowdall  to  know 
 him  well,  as  I  do  Mr.  Fitzgerald ;  the  latter  is  certainly  worthy  of 
 your  confidence,  and  I  need  not  tell  you  that  the  fewer  you  entrust 
 with  it  in  these  times  the  better.  I  would  not  take  on  me  so  daring 
 a  task  as  to  draw  up  a  memoir  of  my  friend’s  services,  but  I  think  I 
 may  without  boldness  lay  the  plan  of  it,  and  will  send  you  a  copy  by 
 the  next  post,  to  be  received  and  amended  by  our  dear  friend  in  Cow- 
 lane.  It  should  be  translated  into  good  Latin,  and  I  apprehend  that 
 our  gentlemen  here  are  not  equal  to  the  task.  I  suspect  their  ability 
 in  even  grammatical  language.  I  have  been  from  home  this  week 
 past.  I  should  otherwise  have  written  sooner  to  you,  and  more  I 
 think  to  your  satisfaction. 
 
 Mrs.  Petit  has  sent  me  two  vols.  of  the  Jew’s  Apology,  and  I  like 
 it  much.  His  uncouth  prose  verse  has  the  advantage  of  drawing  his 
 arguments  within  a  narrower  compass  than  the  looser  prose  would 
 admit,  while  at  the  same  time  they  receive  the  greater  strength  from 
 the  metrical  turn  of  the  periods.  The  manner,  tho’  new,  is  in  the 
 first  reading  disgustful,  but  the  disgust  wears  away  upon  a  nearer 
 view.  I  am  sure  I  found  it  so.  Indeed  I  am  much  concerned  that 
 you  missed  so  good  an  opportunity  of  enjoying  the  conversation  of  the 
 free  Examiner.  He  is  in  possession  of  much  useful  information  which 
 we  want,  and  which  men  do  not  choose  to  communicate  in  an  epis¬ 
 tolary  correspondence.  Every  one  of  your  acquaintance  in  this  place 
 
SPICILEGrIUM  OSSORIENSE. 
 
 285 
 
 I  am  in,  bear  yon  great  affection,  and  I  remind  them  of  your  kind 
 memory  of  them.  Yon  will  in  your  next  visit  to  the  West  enlarge 
 your  circle,  and  I  am  anticipating  in  imagination  the  pleasure  of  our 
 excursions.  Oh  !  that  we  could  enlist  our  dear  friend  of  Cow-lane, 
 and  make  him  one  of  the  party.  You  will  find  pleasing  companions 
 in  Dr.  O’Connor,  of  Boscommon,  and  the  worthy  Hurley,  who  will 
 both  join  us.  You  will  be  so  kind  to  give  Dr.  Curry  my  thanks,  for 
 he  deserves  them  largely  for  the  good  account  he  gives  me  in  his  last 
 letter  of  his  son  Frank,  of  whom  I  entertain  the  most  hopeful  thoughts 
 on  his  departure  from  the  land  of  his  birth.  His  elder  son  is,  he  tells 
 me,  still  in  durance,  but  I  trust  that  the  information  is  wrong.  I 
 should  think  that  the  solicitude  of  so  many  great  men  as  interposed 
 for  him  should  have  their  proper  and  best  effect  before  this  time  ;  at 
 worst  the  trial  will  be  a  good  lesson  to  him  thro’  the  remaining 
 encounters  of  life,  and  I  am  confident  we  will  soon  have  a  good 
 account  from  him,  for  Thady  is  a  man  of  honour  as  well  as  spirit. 
 
 I  must  return  you  thanks  for  the  lock  and  ornaments  you  brought 
 for  me  to  finish  one  of  my  book  cases  ;  write  soon  to  me,  and  let  me 
 know  of  the  fate  of  Duggan’s  Historical  Collections,  after  you  mention 
 something  that  I  must  like  better.  I  am  pained  to  put  you  to  expense 
 of  postage  for  a  letter  not  worth  a  farthing  of  the  cost ;  and  this  will 
 not  hinder  me  of  writing  again  and  again,  for  I  expect  some  franks 
 from  the  Squire  in  my  neighbourhood.  With  or  without  franks  I 
 insist  upon  a  letter  from  you  speedily. 
 
 I  am  assuredly,  my  dear  friend, 
 
 Your  most  affectionate  and  obliged, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 The  Bev.  Mr.  John  Carpenter, 
 
 Liffie-  street,  Dublin. 
 
 t  - 
 
 From  the  Hermitage,  Sep.  10,  1770. 
 
 BT.  BD.  Sir, 
 
 If  I  have  postponed  paying  this  tribute  of  gratitude,  it  was  partly 
 through  discretion,  in  not  intruding  on  you,  under  the  weight  of  so 
 much  business  as  must  have  of  late  employed  your  whole  attention 
 and  it  was  partly  thro’  the  conviction  I  had  that  your  Grace  knew  me 
 too  well  to  put  any  other  interpretation  on  my  silence  but  this  that  I 
 have  urged.  You  are  now  returned  from  your  second  visitation,  and 
 
286 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 I  have  strong  hopes  that  your  stock  of  health  is  increased  and  your 
 constitution  improved.  These  are  things  I  have  greatly  at  heart,  for 
 they  are  of  great  importance  to  your  friends,  and,  what  is  of  much 
 greater  consequence,  they  are  of  great  importance  to  the  public. 
 Providence  has  placed  your  Grace  in  the  first  ecclesiastical  station  in 
 this  poor  kingdom,  at  a  time  when  a  Governor  equally  able  and  zealous 
 was  never  more  wanted.  Religious  indifference,  and  apostacy  its 
 concomitant,  are  making  large  and  hasty  strides  among  us,  and  this 
 last  period  of  our  trial  appears  strangely  marked  with  some  of  those 
 corruptions  which  in  general  are  the  effects  of  prosperity  and  power. 
 It  needs  a  great  refinement  to  discover  the  causes.  Those  penal  laws 
 which  forbid  any  durable  property  to  Catholics,  produce  an  inter¬ 
 mitting  temptation  to  renounce  Catholicity.  The  still  more  severe 
 laws  against  our  clergy  have  been  relaxed,  nay  suspended  in  the 
 execution.  The  laity  alone  are  persecuted,  and  they  alone  who 
 appear  free  must  follow  the  example  of  their  persecuted  predecessors 
 (in  Queen  Anne’s  time)  or  lose  the  respect  due  to  them.  The  loss  of 
 that  respect  will  be  utter  loss  of  religion  among  us.  There  can  be 
 but  little  respect  for  pastors  who  sleep  on  their  posts,  or  betray  them 
 when  awake.  They  will  have  less  of  it  if  they  exact  on  the  poor  ;  for 
 excesses  of  that  nature  will  scandalize  more  than  their  other  virtues 
 will  edify.  I  am  no  stranger  to  the  complaints  made  in  my  own 
 province  ;  some  are  groundless  no  doubt,  but  to  prevent  their 
 spreading  a  reform  should  be  made  and  such  constitutions  published 
 as  would  remove  every  pretext  to  future  complaints.  You  have  this 
 reform  at  heart,  and  gave  (God  be  praised)  the  earliest  proofs  of  it. 
 May  your  brethren  assist  you  with  equal  zeal  to  spread  it  thro’  every 
 quarter  of  the  island,  and  may  you  jointly  succeed  in  giving  a  greater 
 weight  to  the  penalties  of  religion  than  corrupt  nature  gives  to  the 
 rewards  of  Parliamentary  laws  !  Hoc  tibi  soli.  I  have  great  esteem 
 for  worthy  Mr.  O’Brien,  and  I  request  you  will  put  him,  Dr.  Curry, 
 the  Dean,  Mr.  Sherlock,  &c.,  in  mind  of  my  affections.  You  have 
 given  your  protection  to  my  worthy  friend  Doran,  and  he  will  not 
 forfeit  any  part  of  it.  Father  Provincial  Neterville  and  Mr.  O’Conor, 
 of  Bridge-street,  honoured  me  with  a  visit  in  this  retirement,  and  I 
 am  greatly  obliged  to  them.  Mr.  Fitzgerald  parted  me  two  days  ago ; 
 towards  the  end  of  this  month,  or  the  beginning  of  the  next,  he  will 
 
 wait  on  your  G - ,  with  my  affections  jointly  with  his  own.  A 
 
 country  circumstanced  like  this  I  am  in  can  afford  little  particular  views. 
 
SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 287 
 
 In  general  it  is  absolutely  ruined  from  causes  which  operate  and  must 
 operate  every  day  still  more  from  circumstances  which  I  need  not 
 explain.  The  other  provinces  are  hut  in  much  the  like  situation,  and 
 bankruptcies  in  the  country  must  be  soon  followed  by  bankruptcies 
 in  the  city,  from  the  necessary  connection  between  both.  I  preserve 
 myself  by  a  little  chain  of  economy,  in  which,  however,  I  must  be 
 content  to  see  several  links  broke.  I  am  (in  aid  of  other  calls) 
 making  some  improvements,  expensive  indeed,  but  useful.  I  have 
 surrounded  my  kitchen  garden  with  a  seven-foot  high  stone  wall,  well 
 coped,  and  dashed  with  well  tempered  mortar.  I  am  also  building  a 
 good  barn,  the  old  lying  almost  decayed  on  an  inconvenient  spot,  &c. 
 At  my  time  of  life,  the  retirement  I  am  in,  and  the  fine  air  I  breathe, 
 agree  best  with  my  constitution.  In  the  city  one  is  no  sooner  in  the 
 street  but  he  mixes  with  a  crowd,  and  as  he  walks  along  he  must 
 submit  to  several  inconveniences,  and  perhaps  be  hurried  into  unfore¬ 
 seen  as  well  as  disgusting  engagements.  As  my  best  friends,  however, 
 live  in  the  city,  they  turn  the  balance  often  in  my  favour,  and  I 
 resolve  (God  willing)  to  spend  the  winter  among  them  at  those  times 
 when  they  are  at  leisure  to  receive  me.  I  am  tiring  you  with  trifles 
 for  want  of  better  matters,  but  I  am  sure  of  your  indulgence,  and  you 
 are,  no  doubt,  sure  of  the  perpetual  affection  and  gratitude  of 
 
 Your  G - ’s, 
 
 Most  humble  and  obedient  servant, 
 
 Ch.  O’Conoe. 
 
 To  Dr.  John  Carpenter, 
 
 At  Mr.  O’Brien’s, 
 
 Merchant  on  George’s-hill,  Dublin. 
 
 From  the  Hermitage,  Oct.  80th,  1770. 
 
 B.  R.  Sir, 
 
 Your  letter  to  the  20th  inst.,  now  before  me,  gave  me  a  return  of 
 those  feelings  which  form  the  greatest  satisfaction  of  my  life.  It  is  well 
 for  me  that  my  gratitude  is  rooted  in  its  proper  soil  as  words  cannot 
 come  up  to  it,  and  as  I  write  to  one  who  does  not  want  them.  You 
 require  that  I  should  stick  to  my  old  familiar  style.  I  will  obey, 
 tlio’  I  should  ill  deserve  such  an  indulgence.  If  I  permitted  it  in 
 the  least  to  abate  of  the  respect  I  owe  and  every  man  owes,  to  the 
 person  who  sits  in  Laurence  Toole  s  Chair.  I  hat  Prelate,  tho  not 
 the  first  Metropolitan  of  Leinster,  was  yet  the  first  Archbishop  of 
 
288 
 
 SPICILEGrIUM  OSSORIENSE. 
 
 Dublin,  was  persecuted  by  a  great  Prince,  and  died  a  martyr  on  an 
 ecclesiastical  as  well  as  a  civil  account.  May  God  preserve  you  for 
 the  good  of  this  Church,  surrounded  with  greater  perils  in  your  own 
 time  than  it  was  in  his ;  invaded  by  personal  penalties,  and  still  more 
 endangered  by  temporal  rewards.  The  latter  in  our  corrupt  state 
 seduce  too  many  from  their  duty,  indeed  more  than  are  frightened  by 
 the  former;  for  penalties  confirm  the  good,  and  in  a  great  degree 
 reclaim  the  tepid.  It  puts  one  in  mind  of  the  poor  countryman  in  the 
 Fable,  who  the  more  the  storm  laid  claim  to  his  cloak,  the  more  he 
 kept  fast  hold  of  it.  Party  animosity  has  rekindled  the  spirit  of  persecu¬ 
 tion  against  our  people  in  the  neighbouring  isle,  and  that  under  the 
 sanction  of  laws,  which  have  slept  for  some  time,  and  which  should 
 not  exist  a  moment ;  as  in  the  first  place,  they  have  no  object  whatever 
 relatively  to  the  civil  state,  or  civil  security ;  and  as  in  the  second , 
 they  only  administered  fuel  to  those  very  animosities  which  hazard 
 both.  An  instance  of  this  is  very  recent  in  the  case  of  our  countryman, 
 Father  James  Dillon,  he  has  been  imprisoned,  prosecuted,  tried,  and 
 only  acquitted  thro’  want  of  some  legal  proofs.  His  afflictions  did  not 
 end  there.  His  zeal  has  exposed  him  to  new  trials,  and  he  must  now 
 quit  all  his  connexions  in  England,  by  a  local  sacrifice  of  that  zeal  on 
 the  principle  of  flying  to  another  city,  when  persecuted  in  that  of  his 
 residence.  He  is  advised  to  return  to  his  native  country,  and  his  zeal 
 as  well  as  trials  give  him  a  right  to  the  best  reception  his  country  can 
 afford.  His  family  I  have  known,  and  they  have  lived  very  reputably 
 for  some  ages  in  this  province,  tho’  now  reduced  to  the  condition  of 
 the  rest  of  the  Catholic  families.  I  would  therefore,  with  the  greatest 
 deference,  recommend  him  to  your  Grace’s  protection ;  and  I  do  this 
 rather  to  inform,  than  to  recommend,  as  it  would  be  but  a  waste  of 
 words,  and  indeed  an  impertinent  display  of  them,  to  solicit  your  pro¬ 
 tection  when  you  can  grant  it,  to  such  suffering  merit  as  Father  Dillon 
 exhibits  in  this  day  of  his  distress.  I  trust  that  that  you  have  some 
 place  open  for  him,  such  as  may  give  him  some  repose  in  this  last 
 stage  of  life,  to  one  who  acted  so  good  a  part  on  the  first.  I  take 
 great,  indeed  sensible  satisfaction  in  the  promotion  of  my  friend  Doran, 
 and  I  trust  that  he  will  acquit  himself  well  in  the  post  assigned  him. 
 I  also  enjoy  the  protection  you  granted  honest  Mulvy.  All  your  friends 
 in  this  quarter  remit  you  their  most  sincere  affections,  and  among  the 
 rest,  my  brother  Roger  (just  arrived  here)  who  remembers  you  daily  in 
 his  prayers. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 289 
 
 I  present  my  hearty  affection  to  Mr.  Sherlock,  and  to  Mr.  O’Brien. 
 Am  I  not  obeying  yon  too  literally,  losing  sight  of  the  Bishop,  while 
 I  am  familiar  as  usual  with  the  friend  ?  Whether  however  like  it  or 
 not,,  I  must  return  to  my  duty  as  well  as  affection,  and  conclude — 
 
 Your  G - ’s  most  obedient  and 
 
 most  respectful  servant, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 R.  R.  Sir, 
 
 Your  letter  of  the  28th  December  gave  me  the  highest  satisfaction 
 because  it  brought  me  information  that  you  are  well ;  and  yet  as 
 every  human  enjoyment  is  attended  with  some  painful  feelings,  mine 
 has  received  abatement,  from  reflecting  how  little  I  can  do  justice  to 
 your  partiality  for  me  relatively  to  the  task  I  have  in  hand.  My 
 materials  are  scanty ;  such  as  they  are,  I  shall  exert  my  whole 
 strength  (such  as  it  is)  to  make  the  most  of  them,  and  I  expect  to 
 fill  some  chasms  out  of  Dr.  Leland’s  and  our  friend  Curry’s  appen¬ 
 dices  of  State  acts  and  records.  The  Yol.  of  printed  dissertations 
 I  am  chastising  and  amending ;  the  second,  will  be  of  much  greater 
 value,  as  it  will  include  the  times  from  Henry  2nd  to  the  present. 
 We  are  interested  in  this  latter  period  of  history  more  than  in  any 
 other,  and  it  will  require  the  greater  labour,  to  give  a  just  idea  of 
 the  civil  and  ecclesiastical  revolutions  which  fell  within  it.  This 
 second  volume  is  yet  (for  the  reasons  I  gave)  in  disjectis  membris, 
 and  it  were  better  it  should  never  appear,  than  he  destitute  of  some 
 important  facts  not  yet  come  to  hand.  I  must  now  give  you  infor¬ 
 mation  (but  to  your  Grace  solely)  that  our  worthy  friend  has  an 
 excellent  work  in  his  hands  collected  from  a  multitude  of  writers 
 down  from  the  first  dawning  of  Protestantcy  under  Henry  8th  to  our 
 own  times.  He  very  justly  keeps  it  a  secret,  and  it  will  come  out 
 (in  London)  in  two  quarto  volumes.  I  expect  great  assistance  from 
 his  collections,  should  God  grant  me  life  to  finish  what  I  began. 
 The  Bearer  hereof  is  a  very  honest  young  man  as  I  know  ;  he  is  a  good 
 Catholic,  and  for  discretion  and  modesty  he  cannot  he  excelled.  He 
 is  by  profession  a  Printer  of  the  first  class,  and  on  these  accounts 
 I  presume  to  recommend  him  to  your  Grace’s  protection.  He 
 purposes  to  introduce  himself  to  the  public,  by  printing  (by  subscrip¬ 
 tion)  a  spiritual  work,  such  as  will  be  deemed  most  useful  for  present 
 and  general  edification.  How  practicable  such  a  scheme  may  be  at 
 
 u 
 
290 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 present  time  I  know  not ;  formerly  I  well  remember  that  some  of  our 
 publishers  were  losers  by  it.  It  was  to  this  young  man  I  trusted 
 those  unfortunate  observations  which  came  out,  and  he  kept  the 
 secret  inviolably ;  tho’  it  transpired  by  the  chance  of  a  million  to  a 
 single  unit.  Indeed  as  such  publications  can  do  no  good,  it  is  no 
 great  matter,  who  is  pointed  out  as  the  writer.  I  have  thrown  my 
 last  javelin  at  popular  prejudices,  for  as  old  Swift  observed,  a  needle 
 can  have  no  effect  against  a  stone  wall,  or  as  our  own  Bard  MacDavy 
 has  expressed  it  with  success  f^pinpenb  riA  h&ipm  non  cApm&ic  I  leave 
 that  rock  to  other  marksmen ;  sure  I  am  that  no  ink,  not  even 
 Hannibal’s  vinegar  can  dissolve  it. 
 
 I  am  greatly  pleased  with  my  dear  friend  Sherlock’s  success  in 
 Castledermott.  I  never  doubted  his  prudence  in  any  undertaking, 
 
 but  I  admire  his  courage  in  the  last.  I  request  it  of  your  G -  to 
 
 present  him  with  my  affections.  Would  you  believe  it  that  an  Irish 
 T)&n  was  patronized  in  the  age  we  live  in  ?  and  yet  our  Gorman  got 
 five  guineas  for  his  poetical  Bagatelle  from  Sir  George  Macartney. 
 But  the  Secretary  is  our  brother  Milesian,  and  he  mingled  his  bene¬ 
 faction  with  an  act  of  charity.  I  am  improving  about  this  Hermitage 
 every  day ;  between  such  an  employment  and  study  I  am  cheating 
 all  anxieties,  keeping  them  at  a  distance  by  Horace’s  rule — 
 
 Non  mihi  res,  sed  me  rebus  submittere  conor. 
 
 In  whatever  situation  I  am  in,  I  shall  never  forget  the  obligations  I 
 
 am  under  to  your  G - and  my  other  friends,  and  you  must  ever 
 
 have  the  principal  share  in  the  affections  of 
 
 Your  Grace’s  most  obliged  and 
 
 obedient  servant, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 Jan.  10,  1772. 
 
 B.  R.  Sir, 
 
 Some  time  since  I  informed  our  worthy  friend  Dr.  C.  that  I 
 purposed  to  trouble  you  with  a  letter,  and  I  had  the  indiscretion  to 
 tell  him  at  the  same  time  that  it  would  be  a  long  one.  I  am  not 
 certain  but  that  I  now  will  be  guilty  of  the  greater  indiscretion,  that 
 of  making  good  my  word ;  but  you  are  in  the  habit  of  these  trials 
 daily,  since  your  labors  have  been  increased,  and  I  know  how  readily 
 you  can  pardon  the  officiousness  of  those  friends,  whose  intentions 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 291 
 
 you  approve  and  whose  weakness  you  can  readily  overlook.  I  would 
 not  trouble  you  with  matters  merely  personal,  because  I  would  not 
 make  you  a  partaker  of  some  events  which  I  know  would  be  disagree¬ 
 able  to  you.  I  will  only  inform  you  that  I  bear  up  against  the  strokes 
 of  ill  fortune  with  fortitude,  and  that  I  endeavour  to  make  them 
 subservient  to  the  end,  which  every  honest  man  should  chiefly  have 
 in  view.  Instead  I  say  of  troubling  you  with  such  matters,  I  purposed 
 to  amuse  you  with  the  substance  of  a  correspondence  opened  between 
 me,  and  a  Select  Committee  from  the  Dublin  Society,  relatively  to 
 the  antient  polity  and  literature  of  this  country.  They  have  not  yet 
 adjusted  their  plan,  as  far  as  I  can  learn,  but  I  lately  had  a  letter 
 from  Major  Valiancy  (one  of  the  principals  of  the  Committee),  with 
 a  pamphlet  enclosed,  written  by  himself,  on  the  origin  and  antiquity 
 of  our  Irish  language.  He  labours  to  prove  that  it  is  a  compound  of 
 the  ancient  Celtic  and  Phoenic,  but  he  presses  some  arguments  into 
 his  service  that  I  think  will  desert  him,  tho’  our  old  Senachies  have 
 left  us  documents  that  he  is  right  in  the  main.  They  call  our 
 language  bepbA  tebpyn,  i.e.,  a  mixed  language,  and  they  call  one  of 
 our  dialects  AnbepbA  pene,  the  phenian  or  phenician  dialect ;  and 
 they  tell  us  that  our  old  ancestors  had  their  letters  from  a  celebrated 
 penig  or  Phenician,  and  that  the  people  took  the  names  of  pern  and 
 ^Aenhit,  that  is  Phenicians  and  Gfetulians,  before  they  arrived  in 
 Spain  from  Ee'oh'lmge  the  Gehilia  of  the  Romans,  once  subject  to 
 the  Phenecians,  inhabitants  of  Carthage.  These  traditions  have  been 
 constantly  and  invariably  retained  by  our  Senachies.  They  inform  us 
 farther  that  these  Phonic  and  Gadelians  were  transplanted  from 
 Africa  into  Spain,  and  from  thence  into  Ireland ;  now  if  these 
 traditions  relatively  to  our  original  and  the  early  use  of  letters  can  be 
 proved  from  an  affinity  between  the  ancient  language  of  the  Phenicians 
 and  that  spoken  in  Ireland,  a  light  will  be  thrown  on  our  antiquity 
 that  will  not  only  convince  but  surprize  the  learned  of  Europe. 
 Valiancy  will  have  the  credit  of  the  first  discovery,  and  bis  successors 
 in  this  literary  voyage,  will  have  that  of  adding  to  what  he  has  done, 
 as  well  as  of  correcting  his  mistakes.  I  may  probably  (if  I  can  spare 
 time)  make  some  remarks  on  this  work  of  Valiancy’s,  and  should  they 
 be  thought  of  any  weight,  they  might  probably  come  out  in  the 
 London  Chronicle.  These  things  may  be  thought,  and  probably 
 enough  they  are,  matters  rather  of  curiosity  than  use.  Your  health 
 is  a  thousand  times  of  greater  consequence  to  me  and  the  public. 
 
292 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 I  trust  you  take  care  of  it,  and  I  wish  I  may  have  a  good  account  of 
 it  under  your  own  hand.  Dr.  C.  throws  me  into  a  state  of  anguish 
 by  his  repeated  accounts  of  his  declining  fast,  and  I  draw  some  con¬ 
 solation  from  a  fond  hope  that  he  exaggerates.  I  request  that  you 
 will  give  my  affections  to  my  worthy  friend  Mr.  O’Brian,  Mrs.  Troy, 
 Mrs.  Lee,  and  Mr.  Sherlock.  My  Brother  and  others  of  his  Brethren 
 are  gone  this  week  to  town,  to  assist  at  the  election  of  a  Superior  for 
 their  Provincial  Circuit.  Mr.  Petit  of  Elphin,  a  very  worthy  person, 
 is  gone  up  also,  and  were  he  elected,  it  would  be  reputable  to 
 Connaught,  and  good  for  the  whole  Society.  Could  Mr.  Sherlock 
 speak  in  his  favour  to  the  Gentlemen  of  Adam  and  Eve,  it  would  in 
 truth  be  a  good  act,  and  it  is  from  the  knowledge  that  it  would,  that 
 I  presume  in  this  manner,  to  speak  out  of  my  own  sphere.  I  humbly 
 beg  your  Grace’s  and  his  pardon  for  saying  this  much  on  the  subject. 
 If  I  am  wrong,  all  that  I  have  said  is  retracted  with  the  greatest 
 deference  and  submission.  While  I  have  life  you  will  find  me  in  this 
 temper,  and  while  it  continues  I  shall  labour  to  give  you  proofs  of 
 the  affection  and  respect  with  which  I  am — 
 
 Your  G - ’s  most  affectionate, 
 
 obliged,  and  obedient  servant, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 My  good  Pastor  who  is  now  with  me  presents  you  with  his  respects. 
 Dr.  Carpenter  at  Mr.  O’Brien’s,  George’s  Hill. 
 
 9  Dec.,  1772. 
 
 R  B.  Sir, 
 
 As  your  station  has  subjected  you  to  various  and  frequent  corre¬ 
 spondence,  it  has  in  consequence  encreased  your  labours.  This  I 
 well  know,  and  discretion  has  often  arrested  my  hand  from  filling  the 
 crowd  when  I  reflected  how  much  you  had  to  do,  and  how  little  I  had 
 to  say,  unless  I  gave  you  impertinent  information  of  my  affections, 
 or  a  needless  profession  of  the  respect  I  owed  the  CornApbA  of  LopcAn 
 riA  UuAchAit,  tho’  even  a  stranger  to  me  should  sit  in  his  chair.  Since 
 I  mention  that  holy  man  (the  first  who  received  the  pall  for  Dublin), 
 I  cannot  forbear  comparing  the  resemblance  between  your  situation 
 and  his.  He  received  very  little  out  of  the  temporalities  of  his  See,  and 
 what  he  did  was  employed  for  the  good  of  a  people  rent  by  factions  and 
 debased  by  immoralities.  He  had  some  rebellious  clergy  to  govern,  and 
 
SPICILEGrlUM  OSSOBIENSE* 
 
 293 
 
 he  endeavoured  to  win  rather  than  force  them  to  their  duty.  He  had 
 sweetness  to  relax,  but  occasionally  he  had  courage  to  enforce  what 
 time  and  circumstances  demanded  in  the  exertion  of  his  authority. 
 As  he  was  persecuted  by  the  jealousy  of  the  English  monarch,  to 
 whose  government  he  submitted,  so  are  you  by  the  jealousy  of  the 
 present  laws.  He  laboured  and  so  do  you  for  the  peaceable  conduct 
 of  the  people  God  has  entrusted  to  your  care.  Tho’  he  was  not 
 rewarded  by  men  in  power,  yet  he  was  respected  by  them,  and  that  to 
 my  knowledge  is  precisely  your  case  ;  he  lived  poor,  but  not  in  want, 
 as  a  man  of  his  character  could  have  hardly  any  wants  :  the  same 
 may  certainly  be  said  of  you.  He  had  not  a  groat  to  dispose  of  on 
 the  day  of  his  death ;  a  circumstance  in  which  I  would  be  far  from 
 wishing  the  resemblance  complete  in  you,  who  wants  more  than  he 
 did,  a  subsidium  for  age  and  accidents.  I  have  in  this  retirement 
 seen  the  address  from  our  people  to  the  late  L  .  .  .  L  .  .  .  :  it  was 
 perhaps  proper,  however  some  discontented  with  the  administration 
 may  dislike  it.  It  conveys  a  presumption,  and  surely  a  strong  one, 
 that  He  who  did  not  bear  hard  on  a  people  obnoxious  to  our  laws 
 could  not  be  less  favourable  (on  every  account)  to  those  who  had  the 
 laws  on  their  side.  Praised  be  God,  thro’  your  instructions  and  those 
 of  your  brethren,  our  people  know  and  practise  the  duties  they  owe 
 to  the  government  God  has  set  over  them,  whether  it  enforces  or 
 withdraws  the  penalties  of  law.  Punishment  without  a  crime  bears 
 hard  no  doubt  on  our  human  nature  ;  yet  what  a  consolation  must  it 
 not  be  that  conscience  pronounces  us  innocent,  and  that  our  reward 
 will  be  more  than  a  counterbalance  to  our  sufferings  !  But  enough 
 of  this.  I  usually  conveyed  my  affections  to  you  thro’  the  hands  of 
 our  dear,  most  valuable  friend.  Since  his  late  trial  (the  account  of 
 which  I  had  from  the  newspapers)  I  had  not  courage  to  write  to  him. 
 I  should  mix  only  my  own  tears  with  his,  or  throw  out  untimely 
 commonplaced  topics  of  duty  which  no  man  knows  better  than  him¬ 
 self.  To  you  he  will  listen  as  to  a  father  on  the  occasion,  and  yo 
 will,  I  trust  in  God,  restore  him  to  his  fortitude.  He  will  not  reject 
 the  consolation  which  religion  offers,  and  next  to  that  he  should 
 partake  even  of  the  means  which  natural  wisdom  suggested  even  to 
 heathens.  Tacitus  makes  mention  of  a  great  Roman  who  on  such  a 
 loss  returned  to  public  occupations,  that  he  might  cheat  the  anguish 
 of  his  mind  in  the  discharge  of  office,  pro  solatiis  negotia  quaerens.  He 
 should,  as  far  as  his  health  can  admit  (and  his  health  may  be  the 
 
294 
 
 SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 better)  go  about  and  visit  his  friends  and  patients  more  than  ever. 
 
 I  request  you  will  acquaint  him  with  my  thoughts  as  well  as  feelings. 
 
 See  how  long  I  have  detained  your  G - e.  I  will  add  no  more  now 
 
 that  I  begin  to  be  discreet ;  but  that  you  will  present  my  affections  to 
 my  dear  friend  Sherlock,  to  worthy  O’Brien,  to  Mrs.  Troy,  Mrs.  Lee, 
 and  others,  of  whose  friendship  I  am  (your  Grace  knows)  in  posses¬ 
 sion. 
 
 I  am,  and  ever  will  remain, 
 
 Your  G - ’s  most  grateful  and  affectionate  servant, 
 
 C.  O’Conor. 
 
 From  the  Hermitage,  Decemb.  9th,  1772. 
 
 From  the  Hermitage,  Deer.  13,  1772. 
 
 Rt.  Revd.  Sir, 
 
 Since  I  parted  you  in  May  last,  I  have  omitted  no  opportunity  of 
 enquiring  about  you  from  friends  whose  time  is  more  at  their  own 
 disposal  than  yours  can  be  at  yours  :  and  of  late  Dr.  Curry  informed 
 me  of  your  escape  from  a  dangerous  cholical  fit.  That  worthy  man 
 shared]  no  part  of  his  pain  (on  your  account)  with  me,  but  he  took 
 care  of  making  me  a  partaker  of  his  joy  on  your  recovery.  You  owe 
 yourself  a  great  deal,  and  you  owe  more  to  the  public,  not  to  be 
 religiously  observant  of  the  regimen  prescribed  for  you,  to  keep  off 
 so  terrible  an  enemy  as  that  which  has  lately  made  its  attack  upon 
 you.  I  shall  here  account  for  my  not  troubling  yourself  directly 
 now  and  then  with  a  line.  I  could  not  do  it  without  giving  you  some 
 uneasiness,  as  I  know  you  would  expect  to  hear  something  about 
 myself.  I  forbore  that  subject,  and  I  go  into  it  now  with  reluctance 
 tho’  you  will  be  pleased  to  hear  that  1  reflect  and  make  my  natural 
 sensibility  yield  to  my  duty  in  bearing  the  past  and  preparing  for  the 
 future.  I  was  laying  in  (I  thought)  a  stock  of  repose  for  my  old 
 days  :  incidents  little  foreseen  overturned  my  whole  scheme.  It  may 
 be  so  best,  some  evil  moral  or  natural  is  perhaps  prevented,  and  some 
 good  will  offer  itself  if  it  be  improved.  Within  18  months  past  I 
 lost  by  your  neighbour  in  Anderson’s  Court  better  than  £300  and  as 
 I  lost  so  much  rather  to  his  sharpers  than  to  him,  I  cannot  but  feel 
 painfully  for  his  poor  wife  and  children.  These  feelings  cannot  be 
 thoroughly  subdued,  but  I  have  some  success  in  cheating  them  by 
 attending  workmen  on  every  fair  day,  and  by  reading  or  writing  at 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 295 
 
 night ;  pro  solatiis  negotia  quaerens,  as  Tacitus  happily  expresses  him¬ 
 self,  being  an  old  Roman,  who  suffered  great  family  afflictions.  On 
 this  occasion  I  make  good  use  of  the  task  you  set  me,  that  of  giving 
 some  form  to  the  chaos  in  which  the  ancient  history  of  this  island  is 
 involved  ;  the  government,  language,  literature,  and  manners  of  former 
 ages,  as  well  as  the  revolutions  in  the  religion  and  politics  of 
 modern  times :  periculosae  plenum  opus  aleae  dangerous  as  such  a 
 work  is,  I  will  at  your  instance  attempt  it,  and  (if  God  grants  life), 
 will  spin  the  thread  down  to  our  own  days.  The  employ  will  lighten 
 the  weight  of  the  melancholy  hours  which  pass  over  me ;  and  if  my 
 friends  consent  to  the  publication,  a  monument  will  remain,  such  as 
 I  can  erect,  that  the  writer  has  laboured  not  to  discredit  the  partiality 
 of  Dr.  Carpenter  his  lost  friend  and  patron.  In  a  late  letter  to 
 Major  Yallency,  thanking  him  for  a  present  of  books  on  Irish 
 antiquities,  he  very  innocently  shewed  my  letter  to  Mr.  Erving  the 
 Bookseller ;  and  the  latter  thinking  he  found  some  resemblance  in 
 my  handwriting,  with  a  manuscript  he  was  then  printing,  very 
 indiscreetly  pointed  me  out  as  the  writer  of  observations  on  the 
 “  Popery  Laws ;  ”  for  his  own  sake  he  should  forbear  publishing  his 
 suspicion,  and  the  more  as  it  might  Ml  on  a  moderate  Protestant, 
 who  under  the  common  shelter  of  anonymous  writers  might  take  the 
 unpopular  side  of  a  question,  without  any  danger  of  personal  abuse. 
 The  writer  of  the  observations  contrived  the  matter  so  as  to  make 
 the  quarter  where  it  came  from  doubtful ;  but  now  that  the  pamphlet 
 is  given  as  the  effort  of  an  obnoxious  party,  no  good  can  come  of  it. 
 Such  is  the  temper  of  the  present  times,  resembling  exactly  what  I 
 have  in  my  youth  been  an  eye  and  ear  witness  to.  Poor  Carolan 
 once  requested  by  his  son  to  avoid  relapsing  into  some  fits  of  intem¬ 
 perance,  the  old  man  replied  harshly — By  the  Bible  of  G — d  sirrah, 
 I  would  not  take  the  most  salutary  advice  on  the  score  of  your  giving 
 it.  This  is  ridiculous  and  childish,  but  it  is  puerility  which  runs 
 thro’  the  grave  Councils  and  Senates,  I  think  it  now  vain  for  a 
 Roman  Catholic  to  write  a  syllable  on  our  penal  laws ;  sure  I  am  I 
 never  will :  we  must  rest  satisfied  to  bear  those  things  as  we  do  the 
 storms  which  blow  down  our  houses.  We  should,  God  knows,  be 
 infinitely  more  anxious  about  our  own  moral  evils,  the  true  causes  of 
 all  our  apostacies  :  Several  of  our  clergy  have  apostatized  of  late  in 
 these  parts,  and  we  shall  be  undone,  I  dread,  before  the  end  of  this 
 century,  if  our  watchmen  the  Prelates  do  not  double  their  diligence, 
 
296 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 in  providing  good  Pastors.  I  request  you  will  present  my  affections 
 to  my  dear  friend  Mr.  Sherlock.  Mr.  Fitzgerald  tells  me  he  has 
 been  lately  on  a  disagreeable  errand,  at  Castledermot ;  I  hope  that 
 by  this  time  he  is  safe  in  Francis-street.  You  will  please  to  tender 
 my  affections  also  to  Mr.  O’Brian,  Mr.  Troy,  and  my  other  friends  of 
 your  acquaintance.  I  am  growing  prolix  and  will  therefore  conclude 
 here  (Dear  and  B.  R.  Sir). 
 
 Your  Grace’s  most  affectionate 
 
 and  obedient  servant, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 9  Feby.,  1778. 
 
 Most  Revd-  Sir, 
 
 I  would  have  acknowledged  your  G — s  most  kind  letter  of  the 
 first  ultimo  earlier,  had  I  not  hopes  I  should  have  something  to 
 communicate  (within  the  month)  better  than  the  repetition  of  the 
 obligations  I  owed,  or  of  the  feelings  they  produced.  Intitled  as  I 
 really  am  to  the  merit  of  a  grateful  mind,  I  should  not  be  pleading  it 
 too  often  before  real  friends,  who  never  disputed  my  claim.  I  would 
 gladly  interpose  some  other  matter  to  cover  the  seeming  affectation 
 of  acknowledging  debts,  and  lamenting  the  want  of  less  equivocal 
 proofs,  I  would  wish  to  be  tried  ;  nor  should  I  be  concerned  in  being 
 told  that  I  am  greatly  interrested  in  standing  such  a  trial,  wherein 
 my  heart  would  league  with  my  friends  in  acquitting  me.  It  is  my 
 highest  interest  to  have,  and  deserve,  the  good  will  of  good  men,  nor 
 shall  I  ever  forget  my  right  to  the  possession  I  took  of  a  few,  how¬ 
 ever  gratuitously  they  have  yielded  it  to  me  hitherto.  “  I  covet 
 “  greatly  to  have  it  known  (after  these  eyes  are  closed)  that  I  have 
 “  been  noticed  by  men,  eminent  from  the  dignity  of  their  stations,  and 
 “  still  more  so  from  the  virtues  with  which  they  filled  them,  I  have 
 “  been  many  years  in  possession  of  Dr.  Curry’s  friendship.  I  enjoy 
 “  beforehand  the  credit  which  such  a  friendship  will  spread  over  my 
 “grave,  and  I  prefer  it  to  every  other  inscription  which  the  partiality 
 “  of  a  surviving  kinsman  might  devise.  Posterity  will  speak  of  that 
 “  gentleman  as  a  champion  of  Catholicity,  and  for  the  means  of  pre- 
 “  serving  it  here  in  lukewarm  and  apostatizing  times.  He  will  be 
 “  revered  as  a  man  of  virtue  and  learning,  who  employed  his  talents 
 “in  the  service  of  his  country.  I  love  him  now  (if  possible)  more 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 297 
 
 “than  ever,  on  the  score  of  his  Christian  fortitude,  after  his  late 
 “  severe  trial.  He  is  (I  know  he  is)  yours  by  every  tie.  Idem  velle, 
 “  Idem  nolle ,  Idem  sentire  de  republica,  has  grafted  him  upon  you; 
 “and  am  just  happy  in  standing  by  his  side  before  you,  as  one  of 
 “  those  you  selected  for  your  friendship  and  confidence.”  Your  rank 
 in  the  Church  has  exposed  you  to  great  labours :  praised  be  God,  you 
 embraced  them  for  His  glory  with  all  the  perils  attending  them  ; 
 and  your  wisdom  in  conducting  them  has  already  engaged  the  atten¬ 
 tion  of  all  parties,  and  particularly  of  many  of  your  episcopal 
 brethren,  whose  union  with  you  for  the  good  of  the  Church  must 
 produce  consequences  that  could  not  he  expected  in  less  placable 
 times  than  the  present.  A  little  sunshine  from  men  in  power  is 
 opening  upon  us  ;  I  remember  storms  from  the  same  quarter.  We 
 improved  the  latter  to  our  own  great  credit,  and  Government  relented. 
 It  will  require  prudence  and  discretion  to  improve  the  former  also, 
 nor  will  anything  (in  my  thought)  contribute  more  to  our  quiet  than 
 the  character  you  bear  abroad  and  at  home.  I  will  descend  to  matters 
 of  a  more  private  nature,  from  a  confidence  of  your  readiness  to 
 pardon  my  impertinence.  It  goes  to  my  heart  that  you  are  made 
 uneasy  by  the  apostacy  of  some  of  your  children.  Nothing  else  can 
 make  you  so,  for  no  man  alive,  I  believe,  can  overlook  with  more 
 charity  small  failings  ;  I  mean  such  as  may  take  good  men  by  surprise. 
 Mr.  Morris,  your  intimate  for  several  years,  was,  I  am  told,  surprised 
 in  this  manner.  I  wish  with  all  my  soul  (for  I  wish  him  well)  that 
 he  may  be  restored  to  your  good  graces.  I  have  the  greater  satisfac¬ 
 tion  in  being  his  advocate  upon  this  occasion,  as  he  is  quite  a  stranger 
 to  my  interposition,  and  never  expected  any  from  me. 
 
 In  a  late  letter  from  Major  Valiancy  I  am  informed  that  the 
 Select  Committee  of  Antiquarians  expressed  a  desire  of  your  doing 
 them  the  honor  of  being  a  corresponding  member.  I  replied  that  I 
 believed  the  urgency  of  your  affairs  would  hardly  admit  of  your 
 attention  to  any  other,  but  that  I  doubted  not  of  your  readiness  to 
 communicate  to  the  Society  any  documents  relating  to  our  ancient 
 civil  and  ecclesiastical  history,  if  any  such  fell  in  your  way. 
 
 They  had  before  them  for  some  time  a  manuscript  entitled  the 
 Ogygia  Vindicated,  a  work  of  the  late  Mr.  O’Flaherty  against  Sir 
 George  Mackenzie.  They  have  approved  of  the  work,  and  I  am  told, 
 recommended  the  publication  of  the  work  (with  notes)  to  me.  Their 
 recommendation  would,  I  own,  be  an  inducement  to  me  to  undertake 
 
298 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 it,  and  the  more,  as  I  would  annex  a  work  of  my  own  against  the  new 
 historical  hypothesis  (if  it  be  not  a  bull  to  call  it  historical)  of  the 
 two  MacPhersons.  The  public  I  think  have  no  taste  for  our  histori¬ 
 cal  controversies,  and  for  that  reason  I  would  make  a  trial  by  sub¬ 
 scription,  and  restore  the  first  subscription  money  if  a  sufficient 
 number  did  not  appear  to  answer  the  expense.  Mr.  FitzGerald  is 
 still  in  this  neighbourhood,  but  purposes  to  depart  in  a  few  days.  I 
 shall  (God  willing)  travel  up  to  town  in  his  company,  and  to  kiss 
 your  hand,  and  enjoy  my  friends  for  some  short  time.  Meantime  I 
 request  you  will  present  my  affections  to  Mr.  Sherlock,  Mr.  O’Brian, 
 Mrs.  Troy,  Mrs.  Lee,  &c.,  &c.,  &c.  I  am  and  shall  ever  remain, 
 
 You  G - ’s  most  obliged  and  affect6-  servt., 
 
 From  the  Hermitage,  Feb.  9,  1773, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 2nd  Oct.,  1773. 
 
 R.  R.  Sir, 
 
 Before  the  present  time  I  thought  to  have  the  honour  of  waiting 
 
 on  your  G - in  person,  or  to  have  informed  you  why  I  have  not 
 
 done  so.  Indeed  I  should  have  complied  with  this  duty  sooner  than 
 I  do  now  had  not  our  friend  informed  me  that  you  have  been  down 
 in  the  country  a  considerable  time,  where  1  trust  your  spiritual 
 labours  have  been  attended  with  the  best  of  temporalities — the 
 enjoyment  of  health.  I  derive  much  satisfaction  from  the  hope  that 
 you  have  laid  in  a  good  stock  of  it,  to  resist  all  the  attacks  of  the 
 winter  in  a  smoky  town.  I  intend  to  be  there  shortly  to  face  the  same 
 danger,  and  with  the  resolution  of  being  more  careful  than  I  used  to 
 be  in  my  younger  days  of  guarding  against.  Since  I  parted  you  I  had 
 
 a  letter  (in  reply  to  mine  of  May  last)  from  my  L - d  of  D - .  He 
 
 has  unfolded  his  mind  to  me  in  the  most  explicit  manner.  Let  us 
 (says  his  L - )  be  grateful  to  a  lenient  government  for  the  suspen¬ 
 
 sion  of  some  legal  severities  we  are  exposed  to,  but  let  us  at  the  same 
 time  suspend  our  own  idleness  in  expecting  any  further  favour ;  our 
 masters  know  well,  and  have  known  long,  that  the  positions  contained 
 
 in  G- - ’s  letter  are  those  of  the  Church ;  and  this  knowledge  is 
 
 sufficient  for  them  to  guard  against  any  occasional  profession  of  a 
 different  doctrine,  censurable  in  any  season  and  useful  in  none.  If 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 299 
 
 his  L - p  has  not  convinced  me  that  all  this  is  right,  yet  he  cer¬ 
 
 tainly  has  silenced  me.  We  have  no  call,  nor  is  it  likely  we  soon 
 will  have  any,  from  the  higher  powers  of  any  test  of  onr  civil  tenets, 
 as  admitted  by  our  religious  principles.  Let  us  therefore  act  as  his 
 
 L - p  requires,  till  time  requires  our  acting  otherwise,  if  such  a 
 
 time  should  ever  offer.  In  such  a  case  perhaps  St.  Chrisostom’s  rule 
 might  be  a  proper  one — majus  est  ut  scandalum  oriatur  quam  ut 
 veritas  relinquatur.  An  impertinent  squabble  on  this  matter  at  present 
 would  have  no  other  consequence  than  a  bad  one,  the  making  sport 
 for  our  enemies  multa  sunt  toleranda  propter  bonum  pacis  speciatim 
 in  his  temporibus  ubi  sentire  proprie  quae  dicere  ullo  modo  non  licet. 
 I  lately  had  the  great  satisfaction  of  remaining  a  whole  day  with  our 
 
 worthy  metropolitan,  Dr.  Sk - 1.  You  are  truly  in  possession  of 
 
 his  warmest  friendship  and  good  wishes,  and  I  have  reason  to  be 
 thankful  to  him.  In  this  retreat  I  have  drawn  up  a  memoir  (divided 
 into  five  sections)  on  the  ancient  state  of  Ireland,  to  be  laid  before  the 
 committee  of  antiquarians :  it  must  be  previously  put  into  your 
 
 G - ’s  hands,  and  after  perusal  I  w  ould  wish  you  hand  it  over 
 
 to  Valiancy  and  Leland,  that  they  might  prepare  it  for  its  trial,  and 
 add  their  own  corrections  to  yours.  I  am  in  arrear  to  Dr.  Leland  for 
 a  letter,  and  purpose  soon  to  discharge  it.  I  have  not  yet  seen  his 
 history,  but  have  been  much  pleased  with  the  objection  upon  an 
 important  part  of  it  published  in  London.  The  author  of  the  observa¬ 
 tions  had  certainly  no  measures  to  keep  with  prejudice.  He  and  the 
 writers  of  his  side  are  the  only  historians  who  literally,  and  in  fact, 
 are  free,  and  it  is  odd  enough  to  see  men  otherwise  possessed  of  every 
 constitutional  advantage  gagged  and  bound  whenever  they  meddle 
 with  the  incidents  played  on  our  stage  for  200  years  past.  It  must  be 
 indeed  a  mortifying  consideration  for  men  of  true  abilities  to  have  a 
 certainty  that  they  do  not  write  for  posterity,  and  present  advantage 
 must  be  great  to  counterbalance  the  mortification.  I  received  a  most 
 kind  letter  last  post  from  our  worthy  Dr.  Curry,  wherein  he  informs 
 me  of  some  annecdotes  relatively  to  G - ’s  letter,  and  of  your  pre¬ 
 
 decessor’s  prudence  to  secret  what  is  now  public  to  the  whole  world. 
 But  enough  upon  this  unpleasing  subject.  After  his  late  trials  the 
 Doctor  has  the  consolation  of  seeing  his  son  Frank,  who  lately  arrived 
 in  Dublin  to  pay  his  parents  a  visit.  Our  friend  is  delaying  his  opus 
 magnum  too  long,  and  perhaps  doing  hurt  to  it  by  unscrupulous  cor¬ 
 rections  ;  I  would  wish  that  he  not  only  enjoyed  the  credit,  but  also 
 
the  emolument  due  to  his  labours  in  his  life  time.  I  request  you 
 will  lay  your  commands  (for  your  recommendations  are  such)  on  him 
 to  negotiate  his  work  immediately  with  some  London  bookseller,  for 
 his  own  and  the  public  benefit.  You  have  preferred  Mr.  Morris,  and 
 I  trust  he  deserves  being  preferred.  I  am  vastly  pleased  at  it,  as  the 
 promotion  makes  so  amiable  a  feature  in  the  history  of  your  adminis¬ 
 tration.  I  request  you  will  present  my  affections  to  Mr.  O’Brien,  Mr. 
 Sherlock,  worthy  Mrs.  Troy,  Mrs.  Lee,  and  our  other  common  friends. 
 
 I  shall  ever  remain, 
 
 Your  G - ’s  most  obliged  and  affectionate  servt., 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 From  the  Hermitage,  October  2,  1773. 
 
 From  the  Hermitage,  Oct.  20,  1773. 
 
 Most  Rev.  Sir, 
 
 I  send  by  the  bearer  the  memoir  I  drew  up  for  the  censure  of  the 
 Society  of  Antiquarians.  I  really  had  not  time  to  annex  the  proper 
 notes  and  authorities ;  that  must  be  done  as  soon  as  I  arrive  (with 
 God’s  good  will)  in  Town.  After  you  peruse  it,  I  request  you  will 
 send  it  to  Major  Valiancy,  who  I  hope  will  put  it  into  Dr.  Leland’s 
 hands.  I  would  gladly  have  your  G — ce’s  judgment  as  well  as  theirs 
 (nay  your  several  corrections  also),  before  it  is  presented  to  the  Com¬ 
 mittee.  You  will  find  the  whole  to  be  mere  outlines,  drawn  on  an 
 extensive  canvas.  If  there  be  any  true  likeness,  others  may  sit  down 
 to  the  colouring  part.  I  met  with  several  interruptions  in  the  writing 
 of  this  essay,  and  it  must  receive  corrections  still  from  the  hand  that 
 drew  it  up,  if  you  all  agree  that  it  is  worthy  of  publication,  I  say  no 
 more  of  it.  I  trust  that  this  paper  will  find  you  and  our  friends  in 
 good  health.  Dr.  Curry  is  in  arrears  to  me  ;  may  God  preserve  him 
 to  finish  and  enjoy  the  work  he  has  been  so  long  about  for  the 
 instruction  of  the  public.  I  request  you  will  present  my  affections  to 
 Mr.  O’Brien,  Mrs.  Troy,  Mrs.  Lee,  and  our  other  friends.  I  am 
 most  affectionately  and  gratefully  M.  R.  Sir, 
 
 Your  G - ’s  most  obliged  and  obedient  servant, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 P.S. — Some  time  since  I  have  written  to  your  Grace  on  a  subject 
 which  was  far  from  being  agreeable,  and  ventured  to  enclose  under 
 your  cover  a  scrip  to  Dr,  Curry. 
 
 ;  ■  -  v :  - 
 
 ■XV.  .  ,  • 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 301 
 
 From  the  Hermitage,  Nov.  5,  1773. 
 
 Most  Rev.  Sir, 
 
 The  account  you  gave  of  our  dear  friend  gives  me  the  most 
 sensible  concern,  and  it  redoubles  my  pain  that  I  cannot  immediately 
 fly  up  to  Town  to  see  him,  because  he  expresses  so  warm  a  wish  to 
 have  me  with  him.  I  never  enjoyed  a  more  affectionate  friend.  Our 
 affections  and  aversions  were  the  same,  and  I  was  bound  to  him  by 
 every  tie ;  his  heart,  his  studies  were  devoted  to  the  good  of  the 
 Catholic  cause ;  he  in  his  writings  and  conversation  planned  out  the 
 conduct  which  Catholics  ought  to  pursue  under  a  lenient  government 
 which  permits  their  existence  in  a  land  where  the  laws  forbid  it. 
 He  brought  the  wisest  among  us  into  his  sentiments ;  he  did  more, 
 he  brought  them  to  co-operate  with  him  ;  and  you  may  remember 
 that  to  his  solicitations  were  owing  my  own  poor  efforts,  in  the  cause 
 he  undertook,  and  indeed  undertook  alone  for  some  time.  He  over¬ 
 looked  the  censure  of  some,  who  reproached  him  for  officiousness  in 
 undertaking  that  cause  uncalled  and  uncommissioned.  With  the 
 testimony  of  a  good  conscience  on  his  side,  he  went  on,  and  opposed 
 zeal  to  tepidity ;  the  consequences  have  surely  proved  that  he  was 
 right.  His  works  were  well  received  ;  they  have  been  even  applauded 
 by  the  more  moderate  of  his  adversaries.  May  he  live  to  see  and 
 enjoy  the  publication  of  his  Opus  Magnum,  a  work  the  best  I  have 
 seen  for  opening  the  eyes  of  the  public  !  I  trust  in  God  that  in  the 
 next  account  I  receive  from  your  Grace,  I  will  be  assured  of  his 
 recovery  for  the  sake  of  the  public,  rather  than  his  own,  as  I  have  no 
 doubt  of  his  happier  lot  in  another  state  of  existence.  Whatever  his  fate 
 be,  the  Opus  Magnum  must  not  lie  by  in  a  corner.  The  public  have 
 an  indisputable  right  to  it,  and  as  he  urged  me  to  prepare  that  work 
 to  the  world,  I  will  use  all  my  efforts  to  fulfil  his  requisition,  and 
 introduce  him  with  that  justice  to  his  writings  and  character  which 
 his  own  too  great  modesty  would  decline.  It  will  give  him  some 
 satisfaction  to  be  assured  of  my  obedience  to  his  commands,  and  for 
 that  reason  I  request  that  your  Grace  will  inform  him  of  my  forward 
 readiness  to  execute  them  to  my  utmost.  My  heart  is  so  full  of  him, 
 that  I  shall  enjoy  no  ease  till  I  hear  from  him,  and  I  trust  that  your 
 G — ce  will  be  enabled  by  the  return  of  the  post  to  remove  my  pain. 
 
 Some  time  since  I  had  the  honour  to  write  to  your  G — ce,  and 
 presumed  to  enclose  a  letter  to  our  friend.  I  ventured  to  remark  a 
 little  on  the  indiscreet  publication  of  Ghilini’s  letter  to  your  prede- 
 
302 
 
 SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 cessor.  But  happily,  the  matter  was,  and  certainly  will  he  overlooked, 
 in  the  present  disposition  of  things. 
 
 By  one  Mr.  Browne  I  sent  you  a  Memoir  I  drew  up  for  the  censure 
 or  consideration  of  the  Society  of  Antiquarians.  It  was  disposed  of 
 in  six  sections  on  the  ancient  state  of  Ireland,  and  inscribed  to  the 
 President.  I  requested  that  after  perusal,  you  should  send  it  to 
 Major  Valiancy,  the  Secretary.  Possibly  it  was  not  delivered  to  your 
 G — ce,  as  you  make  no  mention  of  it. 
 
 From  the  Hermitage,  Sep.  1,  1776. 
 
 M.  B.  SIR, 
 
 The  emotions  that  feeling  minds  suffer  on  parting  from  those  they 
 affect  most  were  very  strong  upon  me  when  I  wished  your  Grace  a 
 happy  time  of  it  when  setting  off  for  your  several  visitations  thro  the 
 districts  of  Dublin  and  Glendalough.  The  like  impressions  recurred 
 very  forcibly  a  few  days  after,  on  setting  out  for  the  place  I  now  live 
 in,  with  Mr.  and  Mrs.  Lee.  I  became  one  of  the  family,  and  the 
 gratitude  I  owe  them  partakes  so  much  of  instinct,  or  is  attended 
 with  so  much  pleasure,  as  to  cease  in  some  degree  to  become  a  duty. 
 I  parted  them  with  pain,  and  wherever  I  am  I  must  still  consider  my¬ 
 self  as  of  their  family.  The  memory  of  my  enjoyments  at  the 
 worthy  Mr.  Luby’s  cannot  be  worn  away,  and  the  kindness  of  my 
 other  friends  in  Dublin  must  be  ever  present  to  me.  In  a  particular 
 manner  I  request  of  your  Grace  to  tender  my  affections  to  Mrs.  Troy 
 and  Dr.  Sherlock.  We  expect  you  in  Counaught  in  the  next  summer. 
 The  good  of  the  Church  demands  you.  The  fame  of  your  wisdom  in 
 Ecclesiastical  Government  has  smoothed  the  way  for  you,  and  all 
 parties  here  are  prepared  to  pay  you  the  respect  due  to  the  Metropoli¬ 
 tan  of  Leinster.  When  I  said  that  the  good  of  the  Church  demands 
 you,  I  need  not  explain  myself.  Since  our  last  Provincial  Constitu¬ 
 tions,  made  (I  think)  in  1672,  many  circumstances  in  the  times  call 
 for  new  regulations  very  pressingly,  and  foundations  must  be  laid  by 
 the  Metropolitans  to  bring  their  suffragans  to  finish  the  edifice  in 
 concert  with  them.  In  the  present  calm  (a  calm  indeed  not  paralleled 
 in  this  or  the  preceding  century)  such  a  great  work  (under  the  conduct 
 of  providence)  can  be  effected  without  any  hazard.  I  beg  pardon  for 
 saying  so  much  out  of  my  own  line.  What  follows  comes  more 
 within  my  department.  A  young  lady  here,  Miss  Mary  Walsh  (con¬ 
 nected  with  my  family,  and  a  daughter  of  a  respectable  merchant, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 303 
 
 formerly  of  Fisher’s  lane)  has  taken  the  resolution  to  enter  into  a 
 religious  order.  Mrs.  Walsh,  her  mother,  does  not  oppose  it,  but  she 
 wants  that  her  daughter  should  postpone  taking  the  veil  and  remain 
 with  herself  till  she  pays  the  last  duty  to  an  old  sickly  mother  who 
 has  not  many  years  to  live.  The  daughter  would  assist  in  that  pious 
 office  to  a  grandmother  if  she  did  not  conceive  that  another  duty  is 
 superior  to  it,  and  she  scruples  the  not  putting  her  resolution  into 
 immediate  execution.  It  is  the  struggle  between  one  virtue  and 
 another,  nor  would  our  reasoning  to  persuade  her  that  both  may  be 
 fulfilled  (by  suspending  the  latter  for  some  time)  avail,  till  she  had 
 the  sentence  of  the  Archbishop  of  Dublin  on  the  point.  It  is  a 
 distress  arising  from  the  best  of  principles,  and  as  it  is  an  act  of 
 charity  to  relieve  her,  I  need  say  no  more  in  this  address  to  your 
 Grace.  My  son  Denis,  my  whole  family,  present  you  with  their 
 affections.  I  am  still  affected  with  rheumatic  pains.  In  whatever 
 condition  I  am,  you  will  ever  find  me 
 
 Your  Gr — e’s  most  grateful  and  affectionate  servant, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 17  Belanagare,  April  2nd,  1777. 
 
 M.  R  Sir, 
 
 I  have  of  late  been  thrown  into  a  state  of  anxiety,  and  as  it  fell 
 unforeseen,  I  was  but  ill  prepared  for  it.  Suffering  may  indeed  be 
 best  for  me,  and  on  that  principle  I  should  get  the  better  of  this  late 
 surprize  upon  me,  and  center  my  future  destiny  as  I  ought  in  resig¬ 
 nation.  Yet  I  cannot,  I  confess,  so  easily  shake  off  my  feelings  for  a 
 son  and  ten  innocent  grandchildren  who  must  share  my  fate  whatever 
 it  may  be.  Even  in  this  trial  submission  to  what  Heaven  permits  is 
 our  duty.  Wise  Providence  permits  what  it  does  not  will,  and  turns 
 the  deviations  of  one  man  or  set  of  men  into  straight  paths  for  others, 
 however  rugged  the  way  may  appear.  All  this  trouble  to  me  came 
 from  the  youngest  of  my  father’s  sons,  who,  having  dissipated  his  own 
 fortune,  has  turned  Protestant  with  a  view  to  seize  upon  mine,  by  a 
 Bill  of  Discovery  on  the  Popery  Acts.  But  my  case  being  a  singular 
 one  will  not  I  trust  come  within  the  operation  of  those  laws,  as  my 
 property  is  subject  to  a  perpetual  rent  charge,  and  to  the  eventual 
 operation  of  old  mortgages  long  since  foreclosed.  By  what  I  could 
 hitherto  learn,  such  a  tenure  is  not  forbid  by  any  of  our  penal  laws, 
 and  to  decide  that  it  does  come  within  their  interdict  at  this  distance 
 
304 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 of  time,  and  after  a  peaceable  possession  of  27  years  since  my  father’s 
 decease,  would  surely  be  a  violent  ingraftment  on  an  old  stock,  which 
 has  already  yielded  all  the  fruit  it  was  expected  to  bear.  I  am  not  yet 
 destitute  of  some  hope  that  the  severest  civil  punishment  cannot  fall 
 on  a  person  who  is  as  guiltless  of  a  civil  crime  as  any  other  of  his 
 Majesty’s  good  subjects  without  exception.  If,  however,  I  am  left 
 nothing  to  inherit  but  the  religion  and  misfortunes  of  my  ancestors, 
 the  victim  and  victims  are  prepared,  nor  will  they  (I  trust  in  God)  be 
 the  less  resigned  that  they  will  be  led  bound  and  corded  to  the  altar. 
 Better  things,  however,  are  to  be  expected  from  the  lenient  temper  of 
 the  present  interpreters  of  our  penal  laws.  I  would  gladly  put  my 
 case  into  the  hands  of  your  worthy  neighbour,  Counsellor  Devine 
 Lyster,  one  of  the  ablest  lawyers  in  the  kingdom.  My  son  Denis  has 
 already  furnished  him  lately  in  Roscommon  with  such  a  brief  of  my 
 case  as  I  could  draw,  and  I  have  given  Mr.  Ferrall,  my  law  agent, 
 orders  to  put  a  copy  of  my  family  deeds  into  his  hands  for  his  opinion. 
 He  has  received  my  son  kindly,  and  promised  he  would  give  our  case 
 a  friendly  attention.  Should  you  soon  see  him,  it  might  fall  in  your 
 way  to  recommend  your  friend  to  him  as  a  client  who  knows  how  to 
 put  the  proper  estimate  on  his  labour.  You  see  with  what  freedom  I 
 pour  out  my  heart  to  you,  but  this  is  to  the  friend,  not  to  the  Metro¬ 
 politan.  In  the  latter  character  I  beg  a  thousand  pardons  for  this 
 trouble,  and  all  this. impertinence  also.  No  man  alive  can  be  more 
 
 sensible  of  the  respect  due  to  your  Gr - e  than  I  am.  I  shall  ever 
 
 pay  it,  and  you  will  find  I  will  yet  as  I  began  in  the  familiar  style  I 
 shall  be  bold  to  end  it  in  a  request  that  my  gratitude  and  services 
 may  be  presented  to  my  warm  friends,  Mr.  Thomas  Lee  and  Mrs.  Lee 
 Mrs.  Troy,  and  my  fast  friend  Dr.  Sherlock. 
 
 I  am,  unalterably, 
 
 Your  G - ’s  most  faithful  and  grateful  servant, 
 
 Ch.  O'Conor. 
 
 Dear  and  Reverend  Sir, 
 
 The  information  I  have  received  of  the  disrespectful  treatment 
 of  the  Abp.  (soon  after  I  parted  from  him  and  you)  gave  me  very 
 sensible  pain,  and  the  more  so  as  it  came  from  our  own  people.  From 
 History  we  know  that  some  of  his  predecessors  have  been  so  treated, 
 and  none  more  severely  than  Holy  Lorcan,  whose  sufferings  have 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 305 
 
 contributed  to  cast  a  lustre  over  his  virtues,  and  whose  example  is 
 a  lesson  of  fortitude  to  any  of  his  successors  under  similar  trials. 
 Under  the  present  circumstances,  our  differences  are  the  more  un¬ 
 happy  as  they  supply  matter  of  gratification  to  the  malevolence  of 
 many  who  grudge  us  any  favour  from  Government.  May  these  differ¬ 
 ences  be  soon  composed  to  the  disappointment  of  those  men  and  to 
 the  edification  of  better.  For  obtaining  that  end,  nothing  could 
 come  out  more  seasonably,  than  the  late  excellent  instructions  of  his 
 Grace,  relatively  to  our  civil  duty,  now  that  we  are  put  on  the  footing 
 of  subjects,  instead  of  being  proscribed  as  aliens  in  the  land  of  our 
 birth  as  we  long  have  been.  These  instructions  point  out  the  prin¬ 
 ciples  of  the  Instructor,  and  virtually  contain  all  that  is  required  of 
 Catholics  by  the  late  Parliamentary  test ;  and  yet  as  no  man  can  take 
 the  benefit  of  the  late  relaxation,  without  subscribing  to  that  formu¬ 
 lary  I  apprehend  that  most  of  our  laity  and  even  a  great  number  of 
 the  Clergy  will  adopt  it,  and  the  more  as  the  example  has  been  set  by 
 the  majority  of  the  Catholics  in  England.  On  Tuesday  last,  there  has 
 been  a  meeting  of  our  Prelates  in  the  County  of  Galway,  on  the 
 subject  of  the  test,  but  nothing  of  what  they  have  done  hath  as  yet 
 transpired,  and  I  doubt  much  of  unanimity  among  them.  On  my 
 own  part  (and  it  is  the  case  of  many  others)  I  have  long  hesitated  on 
 the  paragraph  “  That  no  'power  whatsoever  can  dispense  with  the 
 obligation  of  the  allegiance  sworn  to  ”  tho’  certainly  the  sense  of  the 
 legislature  refers  to  nothing  more  or  less,  than  the  allegiance  which 
 is  due  to  the  executive  power,  while  it  can  offord  that  protection,  or 
 withdraws  not,  that  protection  which  the  constitution  requires  for  the 
 security  of  the  public.  In  any  other  sense  the  oath  would  be  absurd  ; 
 and  if  this  case  be  as  I  state  it,,  the  only  question  to  be  solved  is, 
 whether  an  act  of  the  mind  which  refers  solely  to  the  security  of  the 
 civil  constitution  can  be  deemed  that  criminal  Mental  Reservation 
 which  (and  no  other)  is  supposed  in  the  whole  scheme  of  the  test  ? 
 or  whether  a  reserve  of  the  mind  that  is  not  criminal,  and  cannot  be 
 so,  hath  any  relation  to  what  is  intended  by  abjuring  the  mental 
 reservation  in  the  test  in  question  ?  In  the  commerce  of  life  and 
 ordinary  course  of  conveying  our  thoughts,  there  are  many  mental 
 reservations  to  express  which  in  words  would  be  ridiculous  as  well  as 
 unnecessary,  but  to  consider  which  as  things  to  be  abjured,  would 
 certainly  prevent  the  taking  the  simplest  oath  of  allegiance  that  can 
 be  framed.  Thus  when  we  swear  to  bear  true  allegiance  to  a  consti- 
 
 x 
 
806 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 tutional  King,  we  certainly  have  a  mental  reservation  to  the  words 
 “  while  He  Reigns !”  but  I  believe  that  most  men  would  not  hesitate 
 in  subscribing  to  such  a  simple  oath  of  allegiance,  tho’  it  might  be 
 required  in  it,  that  they  had  no  mental  reservation  in  their  subscrip¬ 
 tion.  The  question  merits  discussion  for  the  satisfaction  of  scrupu¬ 
 lous  consciences,  and  the  proper  judgment  upon  it  is  the  more 
 necessary  at  present,  as  nonjurors  will  be  exposed  to  all  their  former 
 sufferings,  and  as  others  (your  friend  in  particular)  will  soon  be 
 brought  to  their  trial  in  the  courts  of  law  and  as  their  adversaries 
 would  give  an  advantage  by  fixing  an  impression  of  disaffection  to 
 Government  upon  them.  If  God  spares  me  life  and  health  I  shall 
 towards  the  close  of  this  month,  or  commencement  of  the  next,  have 
 the  pleasure  of  seeing  you,  and  before  the  time  I  would  wish  to  hear 
 from  you.  Meantime  1  request  you  will  present  my  affections  to  the 
 Abp.  and  be  assured  that  I  am  and  will  ever  remain  (dear  Mr. 
 Dean), 
 
 Your  affectionate  and  most  faithful  servant, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 Belanagare,  Octob.  2,  1778. 
 
 From  the  Hermitage,  January.  14th,  1780. 
 
 Most  Revd-  Sir, 
 
 Your  Grace’s  letter  of  the  5th  instant  brought  me  great  satisfac¬ 
 tion,  and  I  shall  lock  it  up  in  the  little  treasure  of  my  correspondence, 
 that  my  posterity  may  know  that  I  once  enjoyed  the  communicative 
 friendship  of  some  men,  equally  distinguished  by  their  talents  and 
 virtues.  At  my  time  of  life  this  is  not  vanity,  for  I  have  reflected  a 
 little,  and  yesterday  I  have  completed  my  70th  year;  but  I  would 
 wish  to  excite  a  laudable  ambition  in  my  descendants  to  fill  up  a 
 better  station  in  society  than  fortune  can  bestow,  and  that  they 
 might  find  a  spur  in  the  perusal  of  a  correspondence  which  seldom 
 falls  to  the  lot  of  an  obscure  person.  Denis  and  I  are  very  thankful 
 to  your  Grace  for  the  account  you  give  us  of  my  grandson  in  Rome. 
 His  first  appearance  on  that  stage  has  flattered  my  parental  hopes, 
 as  the  Cardinal  to  whom  he  was  introduced  was  pleased  that  a  youth 
 ignorant  of  French  and  Italian  could  hold  a  conversation  with  his 
 Eminence  in  the  language  of  the  Scipios  and  Gracchi.  It  pains  me 
 indeed  that  our  other  fine  youth  O’Conor  Lubv  is  at  present  in  a 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 307 
 
 declining  state,  but  as  he  is  kept  under  the  most  skilful  regimen,  we 
 have  a  fair  prospect  open  for  his  re-establishment.  I  am  really  giving 
 all  the  attentions  that  my  personal  avocations  can  permit  to  the  task 
 you  long  since  laid  out  for  me.  I  have  made  some  progress,  but 
 little,  I  confess,  to  my  own  satisfaction.  The  times  antecedent  to 
 Christianity  offer  some  matter  which  ought  not  to  be  overlooked,  for 
 man  in  every  state  of  society  is  an  object  of  attention.  To  make  a 
 proper  arrangement  of  the  materials  we  have  left,  and  strip  History 
 of  the  poetical  veils  thrown  over  it  by  the  Fileas,  has  indeed  cost  me 
 some  labour,  and  still  will  cost  me  more.  The  latter  periods  are  to 
 us  by  far  the  most  important,  and  luckily  the  easiest  in  the  execution, 
 as  in  this  we  see  our  way  clearer ;  and  yet  the  state  of  our  insular 
 Church  before  Paparo’s  time  is  so  singular  that  it  will  require  a 
 laborious  investigation,  which,  when  undertaken  by  an  able  hand,  will 
 be  rewarded  with  some  knowledge  of  which  hitherto  we  have  only  a 
 glimpse.  I  am  glad  that  you  sent  me  Mr.  Butler’s  notes  on  the  life 
 of  St.  Lawrence,  the  first  palled  A.B.  of  Dublin,  as  you  give  me  an 
 opportunity  of  correcting  his  mistakes,  which  are  not  few.  I  request 
 of  your  Grace  to  present  my  affections  to  Mrs.  Troy,  to  Miss  Taylor, 
 if  in  town,  to  my  fast  friend  Mr.  Lee,  his  lady  and  family,  and  to  my 
 worthy  friends  the  Vicars. 
 
 I  shall  ever  remain  (your  Grace’s) 
 
 Most  grateful  and  respectful  servant, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 P.S. — I  am  just  returned  from  Frenchpark  (pretty  late),  where  a 
 commission  was  sped  on  my  unfortunate  lawsuit.  I  have  not  there¬ 
 fore  time  to  fill  up  this  night  the  blank  before  me,  with  the  notes  I 
 prepared  for  Mr.  Butler’s  work,  and  the  bearer  might  set  off  early 
 tomorrow  morning  with  the  law  packet  entrusted  to  him.  I  trust 
 that  I  will  be  in  time  for  remitting  those  notes  next  week,  and  it 
 concerns  me  much  that  I  have  not  a  frank  to  enclose  them  in. 
 
 From  the  Hermitage,  Sept.  14tli,  1780. 
 
 Most  Rev.  Sir, 
 
 Mr.  Arthur  M‘Manus,  a  gentleman  of  my  acquaintance,  called  upon 
 me  this  day,  requesting  I  should  give  your  Grace  (what  indeed  he 
 deserves)  a  good  character  of  him.  The  reason  of  his  application  I 
 
808 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 shall  here  explain.  A  gentleman  of  Cordova  in  Spain,  named 
 Joseph  Solis  (one  of  the  Canons  of  that  City)  is  the  son  of  James  Jolli, 
 a  French  gentleman  who  on  his  removal  to  Spain  took  the  surname 
 of  Solis.  By  his  last  will  the  said  James  left  a  considerable  legacy  to 
 Bridget  Solis  his  sister  still  living.  She  received  an  account  of  his 
 bequest  eight  or  nine  years  ago,  but  pursued  her  right  too  negligently 
 hitherto.  The  aforesaid  Mr.  M£Manus  her  son  purposes  to  be  now 
 
 recovery  [ rest  torn.] 
 
 The  part  still  to  be  executed  will  not  only  be  most  instructive  but 
 the  most  easy  also,  from  the  plenty  of  documents.  I  can  assure 
 your  Grace,  that  it  was  not  without  some  pain  that  I  have  given  you 
 the  present  trouble.  I  must  still  add  to  my  requests  that  you  will 
 present  my  affections  to  my  dear  friends  Mr.  and  Mrs.  Lee,  Mrs.  Troy, 
 Dr.  Sherlock,  and  Dr.  Morris,  I  shall  ever  remain  your  Grace’s 
 
 most  grateful  and  most  willing  servant, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 Most  Rev.  Sir, 
 
 t 
 
 I  should  have  acknowledged  the  honour  of  your  Grace’s  letter  on 
 the  affair  of  Mr.  M‘Manus,  but  that  the  latter  has  hitherto  neglected 
 following  the  steps  you  traced  out  to  him  as  preparatory  to  your  inter¬ 
 position  for  him.  His  tardiness  justified  my  not  giving  your  Grace 
 any  further  trouble  on  the  subject. 
 
 I  am  extremely  obliged  to  your  Grace  for  the  Postscript  to 
 Mr.  Morris’s  letter  of  Saturday  last  to  me.  I  will  execute,  as  well  as  I 
 can,  the  Dedicatory  Epistle  he  requires.  It  should  (as  your  Grace 
 observes)  be  short  and  simple.  Yet  even  in  that  form  it  will  require 
 a  little  art  to  recommend  it  to  the  noble  Patron  mentioned  to  me ; 
 but  that  art  I  never  studied,  nor  am  I  sorry  for  my  defect  in  it.  By 
 the  next  post  I  shall  remit  you  the  effort  of  a  new  beginner,  and  I 
 well  know,  it  will  not  only  want  your  corrections,  but  your 
 amputations  also,  short  as  it  may  be. 
 
 In  my  idea  a  Dedication  prefixed  to  the  Lives  of  the  Martyrs  is 
 not  so  much  wanted  as  a  Postscript  from  the  Editor  to  the  last 
 volume,  setting  forth  the  superior  value  of  the  Irish  Edition,  and  the 
 acknowledgements  due  to  the  Prelate  who  with  your  great  labour 
 revised  the  whole,  and  made  a  judicious  arrangement  of  the  manuscript 
 amendments  left  by  the  pious  Author  before  his  decease,  &c.  Surely 
 
SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 309 
 
 this  would  be  the  best  recommendation  of  the  work,  and  the  omissions 
 of  it  would  be  an  act  of  injustice.  Would  it  not  be  preferable  to  a 
 Dedication  to  one  Nobleman,  which  might  excite  a  jealousy  in  others 
 of  his  rank  equally  zealous. 
 
 I  had  a  letter  from  Denis  acknowledging  your  Grace’s  kindness 
 to  him.  He  informed  me  also  of  your  invitation  to  Court,  and  of  your 
 reception  there.  This  new  era  in  Irish  History  pleased  me  much. 
 It  is  a  phenominon  in  our  long  clouded  political  sky  which  announces 
 fair  weather. 
 
 I  am  with  alternis  vicibus  labouring  at  the  work  your  Grace  has 
 been  long  recommending  to  me,  and  tho’  I  am  conscious  enough  of 
 my  want  of  ability,  yet  I  flatter  myself  with  some  hope  that  I  will 
 have  better  success  than  my  predecessors,  in  exciting  a  writer  of 
 talents,  to  give  us  the  History1  of  our  Island.  Our  antiquities  thro’ 
 want  of  documents  long  lost  are  shrouded  in  much  obscurity;  but 
 I  should  by  no  means  omit  putting  such  disjointed  documents  as  we 
 have  left  into  some  good  light,  and  the  more,  as  much  labour  has 
 been  taken  of  late  to  put  them  into  the  worst ;  particularly  by  our  own 
 Dr.  O’Brian  of  Cloyne,  by  Mr.  Innes  of  the  Scotch  College  in  Paris, 
 and  by  Mr.  Whitaker  of  Manchester,  three  able  writers.  In  the  text 
 I  indirectly  demolish  their  objections  by  well  authenticated  facts,  and 
 when  I  mention  their  names  it  is  chiefly  in  the  margin,  where  I  show 
 that  instead  of  giving  us  History,  they  only  entertain  us  with 
 Hypothesis — each  choosing  such  a  ground  for  his  own,  as  his 
 opportunities  and  studies  led  him  to.  The  difficulty  does  not  consist 
 in  overturning  their  structures,  but  in  erecting  something  solid  on 
 better  foundations  than  these  gentlemen  have  chosen.  From  being 
 stinted  in  materials,  your  Grace  will  easily  see  that  my  building 
 must  be  a  small  one.  I  shall  (God  willing)  soon  give  it  the  last  hand, 
 and  take  up  our  history  from  periods  more  important  to  us  than  those 
 of  the  more  ancient  times. 
 
 I  enclose  this  to  my  fast  friend  Mr.  Lee.  I  request  you  will 
 present  him,  Mrs.  Lee,  and  his  whole  family  with  my  affections  ; 
 Mrs.  Troy,  also  the  Dean,  Archdeacon,  and  our  other  friends  that  you 
 often  see.  I  shall  ever  remain  your  Grace’s 
 
 most  affectionate  and  grateful  servant, 
 
 Ch.  O’ Conor. 
 
 From  the  Hermitage,  22nd  Nov.,  1780. 
 
310 
 
 SPICILEGITJM  OSSORIENSE. 
 
 From  the  Hermitage,  Nov.  25th,  1780. 
 
 M.  R.  Sir, 
 
 In  obedience  to  your  Grace’s  requisition  (which  to  me  shall  ever 
 stand  in  the  place  of  a  command)  I  have  drawn  up  the  annexed 
 outlines  of  a  Dedication  for  Mr.  Morris’s  publication  of  the  lives  of 
 the  Martyrs.  I  give  them  for  outlines  only ;  some  to  be  cut  off,  and 
 some  to  be  amended  : — 
 
 “  To  the  Right  Hon.  Arthur  James  Earl  of  Fingal,  Lord  Killeany,  &c. 
 
 “  From  many  circumstances  in  your  Lordship’s  life  and  conduct, 
 the  Publisher  of  the  following  volumes  is  amply  justified  in  laying  a 
 claim  to  your  Patronage  of  a  work,  which  in  its  first  appearance 
 has  found  so  good  a  reception  at  home  and  abroad. 
 
 “It  is  my  Lord  a  body  of  Ecclesiastical  Biography  deduced  from 
 the  earliest  ages  of  Christianity.  In  the  Lives  of  the  Martyrs,  the 
 pious  and  learned  Author,  instructs  by  example,  next  to  Divine  grace, 
 the  most  powerful  incitement  to  virtue.  Acts  which  appear  extra¬ 
 ordinary,  are  here  explained  in  their  motives,  and  sanctified  in  their 
 consequences.  An  infallible  rule  is  discovered,  whereby  we  may 
 discern  the  difference  between  the  true  and  the  spurious  in  moral 
 actions  really  or  pretendedly  founded  on  the  Gospel. 
 
 “  Men,  my  Lord,  who  consult  their  own  feelings,  under  the  govern¬ 
 ment  of  sober  reflection,  cannot  be  divided  on  the  judgment  they 
 ought  to  form  on  the  sufferings  of  Christian  martyrs  whose  lives  have 
 been  written  by  authors  of  unquestionable  credit,  not  by  legendary 
 writers  who  with  great  credulity  and  no  critical  discernment  have 
 made  collections  that  can  by  no  means  be  depended  on.  Such  collec¬ 
 tions  are  now  laid  aside.  The  authentic  documents  remain,  and  are 
 the  sole  foundation  of  the  following  work,  on  the  perusal  of  which  the 
 reader  may  easily  make  the  necessary  distinction  between  the  obstinacy 
 of  suffering  error  stripped  of  benevolence,  and  the  perseverance  of 
 suffering  virtue  clothed  with  charity. 
 
 “  The  learned  author  of  the  present  work,  my  Lord,  did  not  confine 
 his  views  of  doing  good  to  one  body  of  Christians  solely;  far  from  so 
 partial  a  motive,  he  has  calculated  it  for  the  edification  of  all.  It  is 
 a  noble  effort  for  the  superseding  the  malignity  but  too  discernible 
 in  many  modern  controversies.  This  circumstance  alone  calls  for  the 
 attention  of  all  parties  to  the  labours  of  so  learned  a  man,  and  so 
 acute  a  critic  as  the  late  Mr.  Butler. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 311 
 
 “A  Dedication,  my  Lord,  wherein  so  much  is  said  of  the  work, 
 and  so  little  of  the  Patron,  is  uncommon ;  but  we  think  it  will  not  be 
 the  less  acceptable  to  your  Lordship  on  that  account.  We  meddle  not 
 with  the  honors  heaped  on  your  Lordship’s  family  through  a  succes¬ 
 sion  of  four  hundred  years  by  English  Kings.  They  were  the  rewards 
 of  virtues,  for  the  enumeration  of  which,  we  refer  to  Royal  Patents. 
 
 “  (I  am)  may  it  please  your  Lordship, 
 
 ‘‘Your  Lordship’s,  &c., 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 From  the  Hermitage,  February  20,  1781. 
 
 Most  Rev.  Sir, 
 
 I  have  so  strong  a  proof  of  your  Grace’s  great  kindness  to  me 
 and  my  family,  in  your  letter  of  Saturday  last,  that  the  gratification 
 we  have  received  on  that  account  can  be  exceeded  only  by  our  grati¬ 
 tude.  When  the  family  we  derive  from  began  to  be  (what  the  world 
 terms)  unhappy,  the  then  Archbishop  of  Dublin  proved  their  best 
 friend.  Through  his  interposition  at  Rome  and  in  England,  he 
 prevented  their  fall  from  being  rapid.  It  was  only  by  degrees  that 
 they  lost  all  consequence,  and  though  reduced  to  that  state,  and  for 
 them  (very  likely)  the  best  state ;  yet  a  reflection  rushes  upon  me, 
 that  fortune  has  relented  in  regard  to  myself  in  giving  me  an  equally 
 firm  friend  in  O’Toole’s  present  successor.  With  God’s  assistance  I 
 shall  keep  possession  of  what  I  have  gratuitously  obtained,  and  will 
 exert  myself  to  my  utmost  in  the  business  you  recommended  to  me. 
 My  age  (as  I  am  well)  is  not  the  greatest  obstacle  in  my  way.  I  meet 
 with  frequent  interruptions,  not  only  from  my  domestic  avocations, 
 but  from  correspondences  which  cannot  be  dismissed  without  incurring 
 a  charge  which  in  prudence  as  well  as  decency,  I  should  prevent. 
 Governor  Pownall,  who  quitted  his  seat  in  Parliament  for  a  philo¬ 
 sophical  retreat  at  Richmond,  has  written  to  me  on  the  subject  of  our 
 Celtic  Antiquities.  I  made  him  the  best  reply  I  could,  and  probably 
 I’ll  hear  again  from  him.  This  correspondence  between  us  is  owing 
 to  Col.  Valiancy.  I  had  other  letters  from  friends  on  the  Continent 
 on  a  work  of  labour  and  barreness — that  of  the  Genealogies  of  some 
 of  our  principal  old  Irish  families-  As  this  is,  however,  a  subject  of 
 importance  to  our  gentry  abroad,  I  thought  it  a  duty  to  comply  as 
 
312 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 well  as  I  could  with  their  demaud,  and  now  I  am  at  work  on  the  old 
 families  of  Leinster,  Ulster,  and  Connaught.  The  Chevalier  O’ Gor¬ 
 man  has  undertaken  for  the  Munster  families,  and  the  whole  when 
 completed  and  properly  prefaced,  is  to  be  published  in  France.  I  do 
 not  like  the  employment,  and  I  think  your  Grace  would  wish  it  in 
 other  hands.  Denis  and  his  family  thank  your  Grace  exceedingly  for 
 the  account  you  give  of  our  hoy  in  Rome.  I  also  have  lately  had  a 
 letter  from  him  that  pained  me  exceedingly;  our  dear  and  worthy 
 friend  Father  O’Kelly  is  not  well  treated,  and  how  grating  must  it  be 
 to  find  unedifying  factions  in  the  bosom  of  Orthodoxy!  He  likewise 
 informed  me  of  a  fact  which  should  never  be  published;  the  brutality 
 of  the  last  prince  of  the  Stuart  line  at  an  entertainment  given  by 
 him  to  some  of  the  nobility  of  Florence  on  the  30th  of  November  last. 
 When  grown  intoxicated  he  abused  his  company,  but  particularly  the 
 Princess,  his  consort,  in  an  afflicting  manner.  She  retired  to  a  con¬ 
 vent,  and  from  thence  was  soon  obliged  to  depart,  as  her  husband 
 threatened  to  take  her  away  by  violence  from  that  retreat.  She 
 implored  the  Pope’s  protection  and  obtained  it.  Sic  sic  juvat  ire  sub 
 umbra  !  I  am  pleased  that  young  Mr.  Luby  O’Conor  and  my  grand¬ 
 son  study  together  in  the  same  place.  It  will  lay  the  foundation  of 
 an  intimacy  which  will  be  lasting  as  it  will  be  cemented  in  piety.  I 
 expect  warmly  that  they  will  derive  credit  to  their  country  when  we 
 shall  no  longer  exist  in  it.  I  thank  your  Grace  most  heartily  for  your 
 recommendation  of  Dr.  Boethius  Egan  ;  he  is  a  worthy  man,  and  will 
 undoubtedly  answer  your  description  of  him  in  whatever  station  or 
 dignity  he  is  placed.  I  request  you  will  present  my  affections  to 
 worthy  Dean  Sherlock,  and  to  Dr.  Morris  also.  I  had  a  very  friendly 
 letter  (and  I  never  received  any  but  one  in  that  style)  from  my  friend 
 Mr.  Thomas  Lee.  I  intend  some  time  in  March  to  pay  him  and  Mrs. 
 Lee  a  visit.  They  have  excellent  children,  and  I  love  ’em  all.  I  will 
 put  an  end  to  my  prolixity  by  assuring  your  Grace  that  I  am,  and 
 ever  shall  remain, 
 
 Your  most  affectionate  and  most  grateful  servant, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 Pill  lane,  May  12th,  1781. 
 
 Most  Rev.  Sir, 
 
 I  am  very  sensibly  pained  that  I  cannot  at  present  wait  on  your 
 Grace,  and  on  my  very  worthy  friend  Mr.  Lubi.  Not  to  mention  my 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 318 
 
 own  engagements  among  Lawyers  and  Attorneys,  I  am  subpaened  in 
 the  King’s  Bench,  on  Monday  next,  to  prove  a  handwriting  in  the 
 cause  between  my  Lord  Fingall  and  his  adversaries.  It  is  to  be  a 
 trial  by  a  county  of  Meath  Jury,  and  I  wish  his  Lordship  (with  whom 
 I  am  engaged  to  dine  tomorrow)  good  success.  It  is  among  my 
 misfortunes  (I  repeat  it  again)  that  I  cannot  wait  on  your  Grace  at 
 the  present  time,  and  in  the  place  where  I  should  be  happy  with  you ; 
 even  my  health  would  be  better  for  it.  Your  silence  relatively  to 
 your  own,  bears  a  good  interpretation,  and  the  whole  family  here 
 conclude  with  me  that  you  are  fully  re-established.  We  are  interested, 
 the  public  are  interested  in  the  event.  Your  Grace  will  ever  find  me 
 Your  very  grateful,  very  affectionate,  and  truly  faithful  servant, 
 
 Cm  O’Conor. 
 
 P.S. — I  remit  my  warmest  affections  to  Mr.  Lubi  and  his  whole 
 family. 
 
 June  23rd,  1783. 
 
 Most  Rev.  Sir, 
 
 Yjjpr  letter  of  the  11th  instant,  with  one  from  my  grandson  in 
 Rome,  I  received  here  near  the  Colliery  of  Munterkeny,  at  my  son 
 Charles’s  house.  I  have  made  the  way  to  our  Western  Ocean  to 
 take  the  benefit  of  the  salt  bath,  as  well  as  of  air  and  exercise.  The 
 gouty  matter  has  pervaded  my  right  side,  and  I  can  hardly  write  with 
 my  numbed  hand.  If  the  course  I  am  taking  has  but  little  effect,  I 
 much  doubt  that  I  shall  ever  he  re-established.  I  have  received  a 
 warning,  and  may  I  make  the  proper  use  of  it.  I  receive  much  con¬ 
 solation  from  the  kindness  of  my  friends,  and  particularly  from  the 
 numerous  proofs  I  have  for  many  years  received  of  your  Grace’s 
 goodness  towards  me ;  they  are  proofs  indeed  equal  to  paternal 
 affection,  of  which  I  have  most  certainly  the  proper  sense.  I  owe 
 much  to  my  other  friends  in  your  capital,  and  I  would  request  of  your 
 Grace  to  tender  my  affections  to  Dr.  Sherlock,  Mr.  and  Mrs.  Lee, 
 with  their  whole  family.  I  received  great  satisfaction  from  my 
 grandson’s  letter,  and  to  your  Grace  I  chiefly  owe  the  reception  he 
 got  where  he  is.  You  will  probably  hear  from  me  from  Ballishannon 
 or  Sligo.  I  enclose  this  to  my  worthy  friend  Mr.  Bret,  and  I  beg 
 leave  to  recommend  him  to  your  Grace’s  protection.  Living  or  dying 
 you  will  ever  find, 
 
 Your  most  grateful  and  affectionate  servant, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
314 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Belanagare,  December  17tk,  1783. 
 
 Most  Rev.  Sir, 
 
 I  congratulate  with  the  public  on  your  Grace’s  recovery  from 
 a  dangerous  fever.  Alarming  as  such  maladies  are,  yet  on  amendment 
 they  are  attended  with  good  consequences.  The  constitution  is  re¬ 
 established,  nay  it  is  improved  after  such  trials,  and  yours  under 
 your  own  care  must  be  invigorated,  unless  you  should  impair  it  by 
 the  labours  of  government ;  labours  which  certainly  your  wisdom 
 must  lessen,  as  your  burthen  will  in  a  great  measure  be  lessened  by 
 having  young  able  and  worthy  gentlemen  to  put  their  shoulders  to  it 
 — a  happy  circumstance,  and  I  congratulate  with  you  upon  it.  After 
 the  administration  of  (what  I  may  call)  many  years,  I  thank  God 
 that  at  Rome  you  have  some  of  the  great  princes  of  the  Church 
 applauding  your  government ;  nor  am  I  in  the  least  pained  (except 
 by  concern  for  the  man  himself)  at  the  harmless  pride  of  a  Rector, 
 who,  had  he  wisdom,  would  have  no  petulance  in  the  exercise  of  his 
 authority.  But  enough,  perhaps  too  much,  of  this.  I  thank  your 
 Grace  for  your  kindness  to  me  from  our  first  meeting  to  the  present 
 hour.  Were  I  your  paternal  and  maternal  brother  it  could  not  be 
 greater.  I  am  now  greatly  on  the  decline,  and  God  grant  I  may 
 make  the  proper  use  of  this  warning.  The  gout  has  left  such  weak¬ 
 ness  behind  it,  that  I  have  no  hopes  of  ever  being  re-established,  and 
 my  hand  is  so  enfeebled  that  it  is  with  difficulty  that  I  can  write  with 
 it ;  and  yet,  in  the  course  of  last  month,  I  strove  to  draw  up  a  third 
 letter  (now  under  press)  to  Col.  Vallancey  on  the  antient  state  of  this 
 country.  He  pressed  me  to  it  very  earnestly,  and  if  the  Society 
 of  Antiquaries  in  London  will  think  that  I  have  cast  any  light 
 on  the  subject,  it  will  be  some  encouragement  to  me  to 
 prosecute  the  more  important  part  of  the  task  I  undertook,  I  mean 
 the  state  of  Ireland  after  the  reception  of  the  Gospel.  I 
 work  still  upon  it,  and  will  proceed  unless  I  am  arrested  by 
 death,  or  too  much  weakened  to  make  any  good  progress.  This 
 week  I  received  a  packet  of  letters  from  Rome,  and  I  had  one  enclosed 
 addressed  to  your  Grace  by  my  grandson,  with  a  postcript  from  Mr. 
 Lubi  O’Conor,  for  whose  father’s  death  I  suffered  sensible  concern, 
 for  he  was  a  worthy  man,  a  good  husband,  and  a  good  father.  I  must 
 caution  my  grandson  against  his  affectation  of  style,  and  particularly 
 against  his  freedom  in  describing  the  present  administration  of 
 ecclesiastical  matters  in  a  place  where  he  is  too  young  to  judge,  and 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 315 
 
 where,  were  he  even  competent,  he  should  be  reserved,  and  in  many 
 instances  silent.  A  line  on  this  subject  to  him  from  your  Grace  would 
 undoubtedly  have  its  proper  effect,  for  indeed  the  youth  is  docile.  I 
 beg  your  Grace’s  pardon  for  what  I  am  now  going  to  offer.  A  worthy 
 and  very  decent  young  clergyman,  Francis  Xavier  Blake,  requested  of 
 me  to  crave  your  Grace's  protection  for  him  in  one  of  the  chapels  of 
 Dublin,  and  that  on  your  granting  it  he  will  bring  you  the  necessary 
 testimonials  from  his  own  Metropolitan,  for  he  belongs  to  the  Diocese 
 of  Tuam,  where  no  provision  can  at  present  be  made  for  him.  I 
 could  not  resist  the  entreaty  of  a  gentleman  I  think  so  well  of,  and 
 told  him  that  I  would  inform  him  of  your  Grace’s  sentiments  relative 
 to  his  suit.  I  crave  your  Grace’s  blessing,  and  conclude, 
 
 Your  grateful,  affectionate,  and  faithful  servant, 
 
 Ch.  O’Conor. 
 
 The  Most  Rev.  Dr.  Carpenter,  Dublin. 
 
 XL  VI. 
 
 Letter  of  the  Archbishop  of  Dublin  to  the  Nuncio  in 
 
 Brussels,  A.D.  1768. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Excellentissime  ac  Rme  Dne, 
 
 Utrasque  vestras  litteras  novissimas  debito  accepi  tempore. 
 Quominus  illis  citius  responderem  in  causa  fuit  infirma  mea  valetudo 
 quae  me  paulo  diutius  ruri  detinuit  nunc  autem  pro  virili  exequar  quod 
 a  me  exigit  Excellma  Dominatio  Vestra.  Circa  initium  anni  elapsi 
 exhibits  mihi  fuerunt  plures  fidelitatis  erga  regem  nostrum  juramenti 
 formulae  et  permagna  Catholicis  nostris  promissa  emolumenta  modo 
 aliquod  juramentum  Gubernio  nostro  satisfacturum  priestare  vellent. 
 In  re  tanti  momenti  ad  caeteros  hujus  regni  Archiepiscopos  scribendum 
 duxi  enixeque  rogavi  ut  tarn  illi  quam  illorum  suffraganei  ad  banc 
 urbem  accederent,  ut  insimul  despiciamus  quid  Nobis  liac  occasione 
 consultius  agendum  foret.  Interea  cum  me  multum  compellaret 
 illarum  Formularum  author,  et  valde  etiam  urgerent  perplures  e  Laicis 
 Nostris  ut  sensum  meum  super  isto  negotio  quam  citissime  declararem 
 praecipuos  quoslibet  e  clero  hujus  urbis  tarn  Regulares  quam  Seculares 
 
316 
 
 SPICILEGIUM  OSSOBIENSE. 
 
 convocavi,  qni  dicta  s  formulas  de  verbo  ad  verbum  expenderunt  et 
 emendatis  qute  ipsis  omnino  emendanda  videbantur,  censuerunt  cum 
 tali  emendatione  juramentum  salva  fide  et  tuta  conscientia  praestari 
 posse,  expectandam  tamen  Episcoporum  absentium  sententiam  ne  in 
 tarn  gravi  negotio  quidpiam  temere  agatur.  Adfuere  huic  consulta- 
 tioni  duo  Episcopi  tunc  forte  Dublinii  agentes  qui  caeterorum  opinionem 
 probarunt,  licet  nunc  ut  audio  unus  ex  illis  inter  suos  amicos  omnino 
 negat  se  unquam  consensisse.  Hanc  communem  omnium  sententiam 
 ad  praefatum  Formularum  Authorem  statim  detulerunt  Laici  quidam 
 suorum  gravaminum  paertaesi  et  avidi  qualiscunque  solaminis.  Ulterius 
 autem  cum  isto  juramento  non  est  progressum  nec  ulli  Catbolicorum 
 adbuc  exbibitum  fuit  aut  exbiberi  potuit  eo  quod  a  senatu  nostro 
 tunc  tunc  solvendo  nondum  fuisset  expensum  nedum  vim  legis 
 obtinuisset.  Quid  postbac  acturi  sint  nondum  novi  nonnulli  tantum 
 arbitrantur  quod  proximis  sessionibus,  dictum  juramentum  sit  iterum 
 ventilandum  et  forsan  etiam  in  jus  redigendum.  Sed  quidquid  de  isto 
 Juramento  eveniet  non  est  quod  minimum  solicita  sit  Excellma 
 Dominatio  vestra  circa  recognitionem  Regis  pro  Ecclesiae  nostro 
 spirituali  capite.  Nam  tarn  legibus  nostris  quam  recta  ratione 
 cautum  est  ne  verba  generalia  ad  ullam  insolitam  significationem 
 detorqueantur  nisi  sensus  ille  speciatim  exprimatur.  Immo  in  appen- 
 dice  quadam  ad  dictum  Juramentum  Ecclesiae  Primatus  Romano 
 Pontifici  expresse  tribuitur  et  Regi  nostro  a  Catbolicis  denegatur. 
 Quoad  censuras  in  dicto  Juramento  expressas  nonnisi  per  accommodam 
 distributionem  tribuuntur  Propositioni  valde  complex®  cujus  plura 
 membra  non  minus  ab  ipsa  Sancta  Sede  quam  a  nobis  damnantur. 
 Scimus  quidem  Summi  Pontificis  jus  in  Temporalia  Regum,  cum  aliis 
 inde  consequentibus  a  primae  notae  scbolis  et  tbeologis  quam  plurimis 
 accerime  propugnatum  fuisse.  Piget  vero  dicere  illorum  doctrinam 
 Fidelibus  nostris  minime  probatam  esse.  In  illam  enim  praecipue 
 refundunt  suas  omnes  leges  poenales,  implacabile  in  ipsos  conceptum 
 odium,  Persecutiones,  Bonorum  Spoliationes  et  caetera  pleraque  mala 
 quae  a  pretenso  Reformations  exordio  ad  hunc  usque  diem  indesinenter 
 proferunt.  Ab  bac  tamen  veritate  palam  profitenda  aut  ullae  censurae 
 subscribendo  ob  suam  erga  Sanctam  Sedem  Reverentiam  libentissime 
 abstinebunt,  si  per  senatum  nostrum  boc  ipsis  licuerit,  si  vero 
 periclitanti  suae  Religioni  aliter  prospici  nequit  tutius  putant  illorum 
 Yoluntati  cedere  quam  ut  Fides  Catholica  ex  boc  regno  penitus 
 extirpetur.  Gallicanas  propositiones  per  modum  appendicis  Jura 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 317 
 
 mento  subnexas  nullus  adhuc  inter  nos  Episcopns  aut  ecclesiasticus  suo 
 calcnlo  comprobavit.  Licet  enim  plnres  ex  ipsis  dum  in  Gallicanis 
 universitatibus  ad  gradus  Accademicos  conscenderint,  illis  Propo- 
 sitionibus,  aliarnm  accademiarnm  more  subscripserunt  ex  animo  tamen 
 cuperent,  non  minus  quam  aliorum  Regnorum  Graduati,  ut  de  illis 
 bac  occasione  nulla  mentio  fiet  utpote  ad  obedientiam  regiae  majes- 
 tati  a  nobis  debitam  nihil  pertinentibus  nec  ad  quidpiam  aliud 
 inservientibus  quam  ad  contentiones  et  discordias  inter  nos  excitandas. 
 Haec  cum  multis  aliis  praefato  Formularum  authori  per  quosdam 
 internuncios  saepius  significatum  fuit  sed  instat  ille  :  Has  Propo- 
 sitione3  a  clero  Gallicano  jamdudum  receptas  et  ab  Hispaniae 
 Lusitaniae  et  aliorum  Regnorum  clero  brevi  recipiendas  a  nobis 
 omnino  subscribendas  nec  quidpiam  minus  a  nobis  recipiendum. 
 Pergratum  faciet  Excellma  Dntio  vestra  si  nobis  suggerere  dignetur 
 justam  aliquam  Excusationem  opportuno  Tempore  Gubernio  nostro 
 offerendam  ob  denegatum  ipsis  obsequium  quod  ab  aliorum  Regnorum 
 ecclesiasticis  gratiam  et  communionem  S.  Sedis  obtinentibus  suis 
 regibus  exhibetur.  Ceterum  in  hac  rerum  nostrarum  enarratione  nihil 
 a  memet  ipso  profero,  nondum  enim  quid  ipse  sentirem  aperui. 
 Aliorum  tantum  mentem  hactenus  investigare  conatus  sum  illorumque 
 sensum  hie  tantum  expono.  Plura  magis  forsan  verba  et  determinate 
 circa  hoc  Juramentum  Scribenda  habuissem  si  ad  meas  Preces  Illmi 
 Archipraesules  cum  suis  Suffraganeis  aut  saltern  de  hoc  negotio 
 Judicium  palam  declarassent.  Solus  Armacanus  ingenue  significavit 
 citatum  Juramentum  paululum  emen  datum  sibi  minime  displicere 
 et  ut  verum  fatear  emendationem  ab  eo  requisitam  non  modo 
 justam  sed  et  valde  necessariam  judico.  Caeteri  siex  Rescriptis  de 
 illorum  sententia  judicandum  foret  de  hoc  unice  visi  sunt  soliciti  quid 
 ex  tali  Juramento  ipsis  obveniret  Emolumenti.  Yestrum  Beneplacitum 
 meis  suffraganeis  serio  commendavi  a  quibus  nihil  aliud  accepi  quam 
 quod  cum  opus  esset  suo  officio  non  deessent.  Yerentur  forsan  super 
 istiusmodi  negotio  nisi  necessitas  coget  ullum  inter  suos  strepitum 
 commovere.  Haec  tantum  in  presens  rescribenda  recurrunt  utinam 
 posthac  aut  nihil  de  hac  re,  aut  saltern  potiora  significanda  habeam. 
 
 Excellentiae  Yestrae, 
 
 Et  Subscribor  cum  omni  veneratione, 
 
 Joannes  Carpenter, 
 Archiep.  Dublinensis,  etc. 
 
818 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 XLVII. 
 
 The  See  of  Killala  in  the  year  1771. 
 
 (From  the  Propaganda  Archives,  Rome.) 
 
 Status  Eccliae.  Alladensis  in  Hibernia. 
 
 1.  Etsi  nondum  elapsum  sit  decennium,  quod  concession  est  Epis. 
 Hiberniae  ad  sacra  yisitanda  limina,  Epus.  exponens  consentaneum 
 duxit,  visitationem  adeosa  lutarem  potius  anticipare,  qnampost  ponere, 
 maxime  quod  ipsi  non  constat,  quemquam  ex  suis  praedecessoribus  ab 
 immemorabili  ejusdem  obligationem  adimplevisse,  non  quidem,  ut  fas 
 est  credere,  culpabiliter,  sed  quod  fuerint  vel  morte  praescripti  ante 
 statutum  tempus  pro  adimpletione  liujus  praeceptivel  ob  haereticorum 
 persecutionem  impediti  vel,  verisimiliter,  quod  existimaverint  sufficere 
 communicationem  cum  S.  C.  de  Prop.  Fide,  minime  distinguentes 
 inter  ea,  quae  proprie  missionem  spectent,  et  quae  Epatum.  concernant. 
 
 2.  Ecclia.  igitur  Alladen.  ut  habetur  scriptum  in  vita  S.  Patritii 
 Hiberniae  Apli.  fundata  fuit  ab  eod.  glorioso  Aplo.  circa  an.  440,  eiq. 
 in  primum  dedit  Epum.  S.  Muredachum,  cujus  festum  celebratur,  in 
 ista  diocesi  12  Augusti.  Huic  fuere  successores,  sed  quot  et  quales 
 fuerint  ad  an  1151  ignoratur  ;  a  memorato  autem  anno  ad  praesentem 
 facile  essetseriem  Epor.  Alladen.  texere,  observando,  quod  in  aliquibus 
 retro  seculis  vocarentur  nunc  Alladenses  nonnunquam  Tirawlenses, 
 et  aliquando  sed  raro  Fiacrenses,  sumptis  istis  diversis  appellationibus 
 
 a  diversis  territoriis  circumjacentibus. 
 
 3.  Cathedralis  sita  est  in  agro  Maijonen.  vulgo  Mayo,  in  provincia 
 Conaciae,  alias  Tuamen.,  et  ipsa  dioecesis  quaa  longe  praetenditur, 
 cingitur  ad  Occidentem  a  M.  Oceano  Atlantico,  ad  meridiem  conter- 
 minam  habet  archidiocesim  Tuamen.,  et  ad  orientem  et  aquilonem 
 attingit  dioecesim  Accaden.  Longitudo  ejus  et  latitudo  nullam  inter 
 se  proportionem  habent,  siqdm.  ilia  est  60  milliarium,  et  ista  in  qui- 
 busdam  partibus  tantum  2  in  aliis  8  et  ubi  maxima  12 :  montibus  et 
 quidem  difficilis  accessus  abundat,  et  nonnisi  unum  habet  oppidulum 
 vocatum  Ballena  divisum  per  insignem  fluvium  Moyn  et  celebre  ex 
 captura  abundanti  piscis  salmonis.  De  cetero  ibi  nihil  rari  habetur. 
 
 4.  Ipsa  autem  civitas,  dicenda  potius  pagus  ab  exiguo  domorum 
 et  incolarum  numero,  nihil  notatu  dignum  exhibet  praeter  palatium, 
 et  Cathedralem  Pseudo-Epi.  Protestantis,  quae  et  structura  et  ornatu 
 tarn  interiore,  quam  exteriore  potius  humiles  quam  superbae  videntur. 
 Etsi  sit  portus  maritimus,  omni  tamen  notabili  caret  commercio  turn 
 
SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 319 
 
 propter  regionis  paupertatem,  turn  maxime  quod  portus  facilem  non 
 praebeat  accessnm  navibus  appellentibns  nec  appulsis  securnm  asylum. 
 Ad  materialem  antem  Catbedralem  Catholicam  quod  attinet,  nulla 
 omnino  existit,  quemadmodum  et  nulla  Ecclia.  aut  Collegiata  aut  etiam 
 proprie  parochialis ;  et  idem  dicendum  venit  de  Seminario,  Hospitali 
 et  de  quovis  loco  pio  dotato,  idq.  quod  Ecclesia  Rom.  juxta  leges  istius 
 regni  nequeat  habere  stabiles  redditus,  quo  nomine  vocari  non  possunt 
 voluntariae  fidelium  contributiones  pro  manutentione  cleri  saecularis 
 et  Regularis. 
 
 5.  Yerum  cum  largiente  Dno.  conservata  fuerit  in  medio  per- 
 secutionum  et  modo  conservetur  in  Hibernia  Hierarchia  Ecclesiastica 
 quilibet  Epus.  habetur  tanquam  ordinarius  loci,  et  censetur  liabetur 
 Cathedralem  et  capitulum  non  quidem  ad  servitium  chori  addictum, 
 sed  tantum  ad  eligendum  Vic™1-  capitularem  mortuo,  vel  amoto 
 per  translationem  Epo.  De  cetero  tarn  dignitarii,  quam  Canonici  qui 
 capitulum  componunt,  animar.  curae  incumbunt.  Tale  est  capitulum 
 Alladen.compositum  ex  Decano,  Archidiac.Praecentore,et  12  Canonicis 
 absq.  praebenda  poenitentiaria  aut  theologali  etiam  quoad  nomeu. 
 
 6.  Dioecesis  dividitur  in  tres  diaconatus,  quibus  praesunt  tres 
 Decani  rurales,  et  isti  iterum  post  aliquas  uniones  ab  antiquo  factas 
 in  20  parochias,  et  4  vicariatus  administrates  totidem  parochis  et 
 vicariis ;  omnes  ex  clero  saeeulari,  uno  solo  excepto,  qui  est  Reglris. 
 Ord.  Praedicatorum.  In  qualibet  parochia,  tribus  exceptis,  in  quibus 
 Dni.  temporales  Religionis  nrae.  inimicos  sese  opposuerunt,  habetur 
 modo  et  quidem  magna  Ordinarii  sollicitudine  domus  unice  ad  divina 
 celebranda  destinata,  humilis  profecto,  sed  nitida  et  sacris  supellectibus 
 sat  simplicibus  instructa.  Ubi  minor  paupertas  calices  sunt  argentei, 
 ubi  major  conflati  sunt  ex  lucido,  et  expolito  metallo. 
 
 7.  Quum  regnum  esset  undequaque  catholicum,  Reglres.  in  hac 
 dioecesi  tria  habuerunt  monasteria,  nimirum  Dominicani,  Franciscani, 
 et  Augustiniani ;  sed  in  praesentiarum  nihil  nisi  nomen  retinent ; 
 siquidem  duo  tantum  sunt  Dnicani.  in  tota  diocesi,  et  Franciscani  duo 
 te  tres  Augustiniani  jam  senio  confecti.  Nullum  est,  aut  unquam  fuit 
 monasterium  monialium  in  hisce  partibus,  quod  fortasse  tribuendum 
 est  ipsius  regionis  paupertati ;  alias  in  ea  semper  viguit  et  religio  et 
 pietas,  quod  vel  ex  eo  patet  quod  post  tot  graves  persecutiones,  in 
 quibus  multi,  sed  ex  ditioribus  a  fide  defecerunt,  duodecies  plures 
 perseverarunt,  ita  ut  ubi  haeretici  nunc  numerari  possunt  duo,  nos 
 numerare  possumus  viginti  quatuor  ad  minus. 
 
320 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 * - - — • 
 
 8.  Epus.  exponens  candide  fatetur  se  ad  literam  non  adimplere 
 residentiae  praeceptum;  sed  nec  illud  ita  adimplere  ipsi  moraliter 
 possibile  est.  Nullus  enim  locus  est  in  sua  dioecesi  ubi  vel  tolerabili- 
 cum  decore  permanenter  habitare  possit,  neq.  similem  habitationem, 
 attenta  dioecesis  paupertate,  sibi  comparare  valet.  Igitur  ex  neces¬ 
 sitate  cogitur  in  vicinia  extra  dioecesim  apud  unum  vel  alterum 
 parentem  catholicos,  ex  primariis  quoad  bonam  famam,  et  fortunae 
 bona,  principalem  tenere  residentiam,  idq.  revera  absq.  dioecesis 
 praejudicio  :  siquidem  spatio  duarum  horar.  festino  gradu  se  illuc 
 transferre  potest,  prout  facere  solet  causa  praedicandi  in  una  vel 
 altera  parockia,  etiam  extra  visitationem  annuam. 
 
 9.  Vere  affirmat  visitare  se  in  propria  persona  omnes  et  singulas 
 parockias,  et  vicariatus  suae  dioecesis  semel  quolibet  anno  exceptis 
 quatuor  parockiis,  sitis  in  montibus  asperrimis  asperrimis,  et  quasi 
 inacessibilibus.  Istas  tamen  summa  cum  difficultate  visitat  singulis 
 tribus  annis,  quod  profecto  vix  unus  ex  ejus  praedecessoribus  tarn 
 saepe  perficere  tentavit.  In  actuali  autem  visitatione  constitutus,  si 
 quid  dissensionis  sit,  qd.  raro  contingit,  parochum  inter  et  parockianos, 
 qua  potest  moderatione  et  dulcedine  (vi  coactiva  uti  non  potest)  ad 
 mutuam  reconciliationem  utrosq.  conatur  inducere.  Inspectis  postea 
 ss-  supellectilibus  qualibuscumq.  et  libris  Baptismatum,  Matri- 
 monior.  et  mortuorum,  quos  ab  unoquoque  parocko  teneri  ipse  primus 
 Epus.  Alladen.  ab  infausta  ibi  kaeresis  propagatione  commendavit, 
 ordinavit,  jussit ;  convocat  parvulos  eosque  per  seipsum  non  solum 
 interrogat,  sed  et  docet  pro  ilia  vice  doctrinam  Xnam.  et  quotquot 
 idoneos  reperit,  sacramentaliter  confirmat,  neq.  omittit  in  visitationis 
 cursu  sermonem  kabere  ad  parochianos  universos. 
 
 10.  Ex  quo  Epus.  exponens  promotus  fuit  ad  Epatum.  Metropoli- 
 tanus  cui  subest,  nonnisi  unam  celebravit  synodum  provlem.  cui  inter- 
 fuit,  non  secus  ac  caeteri  suffraganei  per  se,  vel  suos  Procurators,  ast 
 absq.  desiderata  solemnitate,  conditione  patriae  id  non  ferente.  Nullam 
 coegit  dioecesanam  nec  cogere  potest  tarn  ob  paupertatem,  qua  non 
 modo  ipsemet,  verum  etiam  ejus  parocki  laborant,  quam  ex  suspicione 
 magistratui  haeretico  forsan  ingerenda,  aliquid  contra  se  proponi  et 
 concludi  in  ejusmodi  congressu.  Satius  igitur  et  tutius  est  privatis 
 statuere  ordinationibus  quidquid  statuendum  esset  in  synodo  dioece- 
 sana,  etiamsi  alias  convocari  posset,  maxime  quod  parocki  et  fideles 
 ejusmodi  privatis  ordinationibus  pro  bono  regimine  factis  non 
 resistunt,  et  libenter  acquiescunt. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 321 
 
 11.  Statutum  igitur  est  in  ista  dioecesi  nullas  exigi  mnlctas 
 pecuniarias,  nisi  pro  dispensationibus  et  denunciationibus  matrimoni- 
 alibns  idq.  potius  ad  conservandas  in  vigore  leges  ecclicas.  quam  lucri 
 causa,  qd.  tam  longe  a  mente  Ordinarii  abest,  ut  tenue  emolumentum, 
 quod  obvenit,  totum  in  pios  usus  impendatur,  et  adeo  notorie  ut 
 nulla  omnino  apud  populum  maneat  avaritiae  ex  illo  capite  suspicio. 
 Dispensations  autem  in  2°.  et  2°.  simplici  ex  speciali  S.  Sedis  indulto, 
 gratis  omnino,  ut  ab  S.  Sede  injunctum  est,  conceduntur. 
 
 12.  Statutum  quoque  est,  ut  quilibet  parocbus  explicet  in  lingua 
 vulgari  Epistolam  et  Evangelium  cujuslibet  Dnicae.  vel  occurrentis 
 festi  de  praecepto,  et  postea  sermonem  habeat  ad  populum,  super 
 ilium  Evangelii  textum,  quern  magis  expedire  judicaverit,  dummodo 
 non  sit  alias  legitime  impeditus.  Sed  longe  strictius  injunctum  est 
 singulis  parochis,  ut  impense  et  impraetermisse  singulis  diebus 
 Dnicis.  sive  ante,  sive  post  missam  parvulos  coram  populo  congre- 
 gatos  catecizent,  ita  ut  quam  juvenes,  quam  senes  probe  instruantur 
 in  omnibus,  quae  scire  tenentur  ad  salutem  aeternam  consequendam, 
 et  revera  tantus  et  talis  est  fructus  eorum  in  hac  parte  laboris,  ut 
 nullo  modo  oscitantiae  vel  incuriae  culpandi  sint. 
 
 13.  Pari  providentia  statutum  est,  ut  parochi  societatem  habeant 
 ad  invicem,  maxime  in  habendis  conferentiis  in  quolibet  decanatu 
 singulis  mensibus,  hieme  excepta :  cui  ordinationi  obtemperant 
 diligenter,  tractantes  de  re  morali  et  dogmatica,  ipso  decano  praesi- 
 dente.  Multum  laborant  ad  extirpanda  vitia,  quae  in  eorum  respective 
 parochiis  praevalent.  Ipsa  subditorum  quasi  communis  paupertas 
 luxui  viam  praecludit  alia  tamen  vitia  in  quibusdam  deprehendunfcur, 
 sed  nullum  adeo  familiare,  atque  jurandi  in  vanum ;  et  mirum 
 quidem  est,  quod  aliqui  rustici,  qui  anglice  nesciunt  loqui  anglice 
 jurent.  Specialis  igitur  cura  est  parochis  in  illud  vitium  omnibus 
 modis  insurgere,  et  de  facto  aliqui  pravum  ilium  jurandi  habitum 
 dimiserunt. 
 
 14.  Non  est  cur  Epus.  exponens  queratur  de  suis  Parochis.  Etsi 
 pauperes  existant,  apparent  tamen  zelo  pro  Dei  causa  divites.  Unus- 
 quisq.  residet  in  sua  parochia,  applicant  missam  diebus  Domin.  et  de 
 praecepto  pro  parochianis,  et  debitam  obedientiam,  et  reverentiam 
 Ordinario  tribuunt.  Unus  solus  de  clero  seculari,  sed  nondum  de 
 parochia  provisus,  ei  aliquid  molestiae  intulit.  Iste  enim  voluit  per 
 fas  et  nefas  intrudere  se  in  unam  parochiam,  a  quo  iniquo  proposito 
 postea  destitit,  victus  constantia  et  moderatione  sui  Praelati,  quem 
 
 Y 
 
822 
 
 SPICILE GIUM  0SS0RIEN8E. 
 
 inter  et  totum  clerum  tam  saecnlarem,  qnam  Reglrem.  suae  dioecesis 
 perfecta  subsistit  harmonia. 
 
 15.  Epus.  exponens  dolet,  quod  diebus  festis,  in  quibus  ex 
 indulto  f.  m.  Benedicti  P.P.  XIY.  licet  vacare  operibus  servilibus, 
 audita  prim  missa  populus  labori  addictus  missam  non  audiunt, 
 neq.  rationabiliter  ad  id  cogi  possunt,  propterea  quod  iisdem  graventur 
 incommodis,  iisdemque  subjaceant  difficultatibus,  quarum  intuitu 
 dispensatum  fuit  in  non  paucis  dioecesibus  super  clausulam  audita 
 prius  missa,  et  signanter  in  Elpbinen.  quae  hicce  vicina  est,  etiam 
 cum  facultate  transferendi  festa  dispensata  ad  sequentes  Dominicas 
 quoad  solemnitatem.  Humillime  igitur  supplicat,  Epus  ut  SSmus. 
 Dnus.  benigne  velit  extendere  gratiam  dioecesi  Elphinen. 
 concessam  ad  Alladensem  quae  est  ejusdem  provinciae,  ne  dioecesani 
 omittentes  audire  missam  in  d^dispensatis  festis,  prout  hactenus 
 communiter  omiserunt,  pejores  quoad  conscientiam  evadant  occasione 
 indulti  Aplici.  vacandi  operibus  servilibus  ut  praefertur. 
 
 16.  Magis  magisque  dolet,  connubia  in  hisce  partibus  fieri 
 aliquando  inter  partes,  unam  catholicam,  alteram  haereticam,  idq. 
 vel  publice  et  cum  mala  fide,  coram  ministello,  vel  aliquo  perverso 
 Ecclico.  ex  nostris.  Utinam  nullibi  talis  inveniretur  !  Ista  con¬ 
 nubia  etsi  illieite  fiant,  facta  tamen  tenent,  nisi  ex  consanguinitate, 
 vel  affinitate  adsit  impedimentum  dirimens,  quod  rarissime 
 contingit.  Yerum  cum  ejusmodi  casus  evenit,  et  evenire  possit, 
 magnum  ordinario  loci  facessit  negotium,  potissimum  ubi  agitur  de 
 uxore  catbolica,  constante  in  fide,  et  contrita  de  delicto  admisso. 
 Haec  a  sacramentis  et  lacrymis  et  gemitibus  a  se  expetitis  arcetur, 
 donee  se  separaverit  a  marito  haeretico,  constanter  nolente  ad 
 veram  se  convertere  fidem.  Interim  omnibus  evidenter  notum 
 est,  ejusmodi  separationem  esse  moraliter  impossibilem,  propterea 
 quod  ex  una  parte  maritus  secundum  leges  Regni  earn  ad  cohabitan- 
 dum  secum  potest  cogere,  et  cogeret,  si  opus  esset ;  ex  altera  si  fugam 
 adripere  voluisset,  nesciret  quo  se  conferret,  neque  haberet,  unde  se 
 sustentare  posset,  ut  nihil  dicatur  de  contemptu  universali,  in  quo 
 haberetur.  Haeret  igitur  marito  sacramentis  privata,  et  tandem 
 in  artic0  mortis  apparenter  constituta,  stante  prudente  judicio  con- 
 fessarii  de  habituali  animi  ejus  dispositione  adhaerendi  viro  reputato 
 marito,  si  convalescere  contigerit,  etiam  tunc  absolvi  nequibit,  nisi 
 praesumatur  alienum  esse  aequitate  S.  Matris  Eccliae.,  fidelem  quem- 
 cumq.  sacramentis  privare,  propterea  quod  non  promittat  et 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 323 
 
 efficaciter  facere  statuat,  quod  sibi  esse  moraliter  impossibile  cogno- 
 eitur. 
 
 17.  Epus.  exponens  vehementer  cupit  edoceri  quid  in  simili  casu 
 sit  faciendum.  Si  ipsi  licuisset  proprium  proferre  in  re  ista 
 judicium,  utiq.  judicaret  expedire,  ut  omnes  Hiberniae  Epi.  facul- 
 tatem  baberent  dispensandi  super  impedimentum  subsistens,  et 
 ratificandi  connubium  factum,  postquam  pars  catbolica  condignam 
 egisset  poenitentiam  non  modo  in  delicti  admissi  deletionem,  sed 
 etiam  in  terrorem  aliorum,  qui  proclives  essent  ad  simile  perpe- 
 trandum  scelus.  Sed  quod  in  bac  parte,  non  secus  ac  in  caeteris  suae 
 dioecesis  status  exposuit  S.  Cngnis.  judicio,  correctioni,  quod  par  est, 
 humilitate,  et  filiali  obedientia  submittit,  subjicit,  remittit,  sacram 
 EEmor.  P.P.  deosculans  purpuram. 
 
 Datum  Clunmoriae  die  20  Fbrii.  a.  1771. 
 
 Philippus  Philipps,  Epis.  Alladen. 
 
 XL  VIII. 
 
 Letter  of  the  Nuncio  in  Brussels  to  the  Archbishop  of  Dublin, 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Illustrissime  et  Reverendissime  Domine, 
 
 Nonpossumusnoncommisereri  deploratissimum  Statum  Conventus 
 Lovaniensis  Dominicanorum  Hybernorum,  cujus  bodie  Prior  vigi- 
 lantissimus  existit  R.  P.  Nugent,  qui  Litteras  basce  nostras  vobis 
 reddet.  Plurimi  facimus  Religiosum  hunc,  et  cum  incommoda 
 Filiorum  magna  ex  parte  ad  Patris  cbaritatem  pertineant,  quemad- 
 modum  ex  ore  ipsius,  quo  in  statu  proprius  conventus  reperiatur, 
 intelliget  Revma  et  Illma'  D10,  Va’’  sic  vobis  eumdem  summopere 
 commendamus,  ut  rationem  aliquam  babere  dignemini  tantae  miseriae 
 utque  eamdem  quoque  modo  levetis,  cbaritatem  vestram  deprecamur, 
 excitamusque.  Incommoda  inquam  filiorum  pertinent  ad  Patris 
 amorem :  Nosque,  qui  oculis  cum  nostris  conspeximus  ingentem 
 jacturam  (quam  bi  Religiosi  passi  sunt)  pro  ilia  charitate,  qua  in  eos 
 afficimur,  qui  Studiis  Tbeologicis  sedulam  operam  navant  ut  Missioni 
 Hybernicae  utiles  esse  possint  instructionibus,  confessionibus, 
 
324 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Praedicationibus,  aliisque  muniis  Sacerdotalibus,  quales  sine  dubio 
 sunt  Religiosi,  qui  peractis  studiis  ex  hoc  conventu  istuc  proficis- 
 cuntur,  proinde  muneri  nostro,  nostraeque  charitati  gravissime  deesse 
 videremur,  si  causam  hanc  yobis  commendare  praetermitteremus ; 
 Reliquum  est  ut  IHma-  R.  R10-  Va-  ISTos  sibi  addictissimos  esse  putet 
 quippe  qui  singulari  nexu,  distinctaeque  observantiae  cultu  vere 
 subscribimur. 
 
 Illmae'  et  Revmao’  R18  etc. 
 
 Observantissimus  famulus, 
 
 Th.  M  Archiep  Rhodien. 
 
 Brusellis,  11  Novembris,  1771 
 
 XL  IX. 
 
 Letter  of  the  Archbishop  of  Rublin,  to  the  Cardinal  Prefect 
 of  Propaganda,  the  20th  of  May,  1772. 
 
 From  the  Propaganda  Archives,  Rome.) 
 
 Eme  ac  Revme  Dne. 
 
 Quas  ad  me  dignata  est  Emtia.  Vra.  scriberelitteras  cum  summa  re- 
 verentia  et  obsequio  accepi  atq.  ut  iis,  ut  par  est,  respondere  valerem, 
 coeteros  metropnos.  simul  et  suffraganeos  meos  admonere  curavi  ut 
 quamprimum  relationem  facerent  S.  Congni  de  statu  scholarum  in 
 suis  respective  locis.  Neque  hie  praeterire  possum  quin  Em.  vestram  ab 
 initio  certiorem  reddam  leges  hie,  easque  severissimas  extare  contra 
 erectionem  scholarum  Catholicarum ;  quodque  propterea  omnem 
 possibilem  cautelam  in  transmissione  copiae  predictoru  mmandatorum 
 adhibendam  esse  necessarium  duxerim,  ne  literae  meae  in  manus  in- 
 ciderent  Acatholicorum,  quorum  plurimis  utpote  olfensissimis  nrs. 
 hostibus  nihil  gratias  foret,  quam  ex  earum  interceptione  ansam 
 arripere,  gubernium  nobis  infensum  reddendi,  saevamque  in  nos  per- 
 secutionem  inducendi.  Quod  quidem  eo  magis  timendum  est  hisce 
 temporibus,  in  quibus  ob  frequentes  seditiones  in  pluribus  Regni 
 partibus  grassantes  literae  haud  raro  aperiri  soleant.  Ex  quibus 
 
SPICILEGITJM  OSSORIENSE . 
 
 825 
 
 colligere  licet,  quam  gravi  pericnlo  exponeretur  kaec  nra.  afflicta  Ecclia. 
 si  accuratus  et  distinctus  scbolarum  nostrarum  status  et  numerus  a 
 suffraganeis  ad  suos  respective  metropnos.  et  ab  bis  ad  me  per  diversas 
 Provinciarum  postas  transmitterentur.  Interim  tamen  ex  relationibus, 
 quas  a  dictis  Metropnis.  et  a  propriis  meis  suffraganeis  jam  nunc  accepi, 
 sine  periculo  errandi  asserere  audeo  cbaritatem  concessam  juxta  piam 
 S.  Cgnis  mentem  buc  usque  fideliter  fuisse  applicatum,  quantum 
 vero  ad  me  spectat,  ex  60  scutis  quae  mibi  tantummodo  obveniunt,  et 
 annuatim  quinquaginta  cuidam  Magistro,  qui  ex  pacto  docet  60  liberos 
 in  iis  omnibus,  quae  spectant  Religionem  Romano-Catbolicam,  ipso- 
 rumq.  preces  turn  etiam  artem  scribendi  et  legendi,  etc.  Mediante  vero 
 exigua  ilia  parte  remanente,  simul  cum  eleemosynis  a  ditioribus 
 Catbolicis  collectis,  adjunctis  quoque  iis,  quae  ex  propriis  emolumentis, 
 parce  vivendo  mibi  reservare  contingit,  alias  scholas,  ubi  centum 
 et  ultra  adolescentes  praecipue  religionis,  atque  rudimentis  fidei 
 sedulo  imbuuntur,  ex  partibus  ruralibus  nrae.  dioecesis  sustentare 
 conatus  sum.  Plures  insuper  utriusq.  sexus  ad  artes  mecbanicas 
 ediscendas,  quibus  postea  bonestam  sibi  sustentationem  acquirere 
 valeant,  artificibus  Catbolicis  pecunia,  caeterisq.  necessariis  eisdem 
 datis  committere  curavi. 
 
 Cum  summa  quoque  consolatione  video  alias  scbolas  bic 
 Dublini  erectas,  quae  ex  piorum  fidelium  eleemosynis  sponte  oblatis, 
 omnibus  necessariis  seppeditantur ;  ex  quibus  prodeunt  plurimi 
 juvenes  qui  ad  Religionis  Incrementum  ac  decorem  baud  parum 
 contribuunt  sed  prob  dolor !  ob  leges  poenales,  sub  quibus  oppressi 
 gemunt  Catbolici  omnes,  ut  taceam  stagnationem  artium  inauditam 
 cum  exorbitante  provisionum  pretio  conjunctam,  quibus  malis  tandem 
 succumbere  incipiunt  opulentiores,  nostras  calamitates  et  miserias  ita 
 augeri  indies  conspicio,  quod  summopere  timeam,  ne  ad  subsidium 
 illud,  quod  a  S.  Cngne  babeo,  breviter  redactus  dictarum  scbolarum 
 numerum  diminuere  cogar.  Utinam  igitur  calamitosum  bujus  patriae 
 statum  presentem  ac  extremam  Catbolicorum  nostrorum  inopiam 
 pro  rei  dignitate  ore  ad  os  Emtiae  Yrae  communicare  potuissem, 
 enimvero  persuasum  babeo,  quod  tali  relatione  fortiter  commota, 
 Emtia  Y.  omnem  moveret  lapidem,  ut  dictum  subsidium  bactenus 
 gratiose  concessum,  saltern  quoad  illam  partem,  quae  mibi  pervenit, 
 augeretur.  Ad  hanc  namque  civitatem  confluunt  pauperes  ab  omni¬ 
 bus  regni.  partibus ;  buc  recurrunt  quotidie  viduae  desolatae,  quae 
 propriae  egestatis  immemores  manantibuslacrimisinfantulos  suosnrae. 
 
326 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 misericordiae  commendant,  ut  in  fide  Catholica  educentur,  et  ne 
 ultima  premente  necessitate  in  manus  Haereticorum  tradantur. 
 
 Qnandoqnidem  extensio  officiorum  sanctorum  nationalium  obtineri 
 non  possit,  donee  in  album  sanctorum  auctoritate  SSmi  redigantur, 
 licentiam  nunc  petimus  renovandi  preces  nras.  anno  elapso  per 
 Agentem  nostrum  SSmo  porrectas  et  ab  eod.  ad  S.Bituum  Congnem. 
 remissas,  pro  indulto  celebrandi  Desponsationem  B.  M.  Y.  23  J anuarii, 
 Expectationem  partus  ejusd.  10  Decemb.,  Patrocinium  S.  Joseph 
 Domin.  3  post  Pascha,  et  tandem  pro  officio  votivo  nri.  maximi 
 Patroni  S.  Patritii  ut  servetur  in  qualibet  Septimana  die  non  impedita. 
 
 Tandem  cum  nihil  ardentiori  studio  animum  meum  inflammat, 
 quam  ut  pro  muneris  mei  necessitate  causam  Religionis  Catholicae 
 pro  viribus  promoveam,  in  hacce  patria,  quae  olim  Insula  Sanctorum 
 gloriosa  appellatione  merito  insignita  est  omnem  propterea  operam 
 navabo,  ut  suppressis  omnibus  innovationibus,  S.  Congnis.  decreta 
 stricte  observentur,  et  debita  submissio  S.  Sedi  ab  omnibus  prae- 
 stetur ;  ut  uniformitas  disciplinae  stabiliatur ;  ut  omnes  Ecclesias- 
 ticorum  ordines  solidam  pacem,  mutuamq,  concordiam  foveant,  ac 
 conservent.  Precor  itaque  Emtiam  V.,  ut  pios  meos  labores  suo 
 inclyto  patrocinio  adjuvare  ac  promovere  dignetur.  Et  pro  gratia 
 exorabo  Altissimum  pro  omnimoda  incolumitate  Emtiae  vrae.  cui  in 
 aeternum  me  devinctum  profiteor. 
 
 Dublinii  die  20  Maii  1772. 
 
 Jo.  Carpenter,  Archiepus,  Dublinen.  et  Hib.  Primas. 
 
 L. 
 
 Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  to  his  Holiness,  the 
 
 23rd  of  December,  1772. 
 
 (From  the  Propaganda  Archives,  Rome). 
 
 Ilmo.  Dno.  Nro.  Clementi  XIV. 
 
 Beatissime  Pater, 
 
 Ad  pedes  Sanctitatis  vrae  summa  qua  par  est,  reverentia  provolutus, 
 supremo  omnium  et  invisibili  pastori  Deo  gratias  ago  quod  talem, 
 tantumque  Pontificem  in  eminenti  apostolatus  specula  constituent,  qui 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 327 
 
 pro  sna  omnium  Ecclesiarum  sollicitudine  Dominici  gregis  saluti 
 invigilet.  Cougaudeo  etiam  cum  fratribus  meis  quod  Sanctitas  vestra 
 in  tanta  negotioi'um  incumbentium  mole  non  dedignetur  huic  miserae 
 genti  prospicere  ubi  collapsa  quasi  Religio  ad  Sanctitatem  Vestram 
 supplices  manus  protendit. 
 
 Nuperrime  enim  Christi  fidelium  in  hoc  regno  degentium  animos 
 sibi  arctius  devinxit  Beatitudo  Vestra,  cum  ipsos  paterna  charitate  com- 
 plectens  Ecclesiae  thesaurum  et  divinae  misericordiae  fontem  uberius 
 recluserit.  Hinc  omnes  ad  Christum  ex  intimo  corde  preces  effun- 
 dunt,  ut  Sanctitatem  Vestram  diu  servet  incolumem. 
 
 Ego  vero,  quern  jam  provectior  aetas,  seniumque  comitantes  ut 
 plurimum  infirmitates  minus[aptum  in  dies  reddant  Episcopali  obeundo 
 muneri,  Sanctitatem  Vestram  suppliciter  orare  praesumo,  ut  mihi 
 concedat  coadjutorem,  qui  levet  pastoralem  sollicitudinem.  Interim 
 mei  muneris  esse  duxi  Dnum  Jacobum  Butler,  commendare,  Emis. 
 PP.  S.  Cngnis  de  Prop-Fide,  virum  nobilissimum  et  omnibus  numeris 
 absolutum,  mihi  fratribusque  meis  et  universo  populo  unice  gratum. 
 
 Si  placuerit  Beatitudini  Vestrae  pro  sua  in  hoc  regnum  benevo- 
 lentia  huic  annuere  supplicationi  humillissimae  ex  cujus  felici  exitu 
 pendet  Episcopatus  mei  tranquillitas  et  solatium,  aequiori  animo 
 mortem  expectabo  mihi  conscius  quod  Ecclesiae  meae  afflictae  regi- 
 mini  maxime  idoneum  providerit  Sanctitas  Vestra  ;  ad  extremum 
 nunc  vitae  terminum  fere,  praedictus  Apostolicam  benedictionem  flexis 
 genibus  implorat. 
 
 Ilmae.  Paternitatis  Vestrae, 
 
 Jacobus,  Casselien,  Archiepus. 
 
 Thurlesiae  juxta  Casseliam, 
 
 Die  23  Decembris,  1772. 
 
 LI. 
 
 Letter  of  Rev.  Alban  Butler,  St.  Omer’s,  the  9th  of 
 January,  1778,  to  the  Nuncio  in  Brussels. 
 
 (From  the  Propaganda  Archives,  Rome) 
 
 Gratiis  agendis  pro  honore  et  benevolentia,  qua  me  Bruxellae 
 mense  proxima  elapso  excepit  et  prosecuta  est  Exima  D .  V.  impar 
 sum  ;  earn  animo  gratissimo  semper  recolam. 
 
328 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Emus  D.  Jacobus  Butler,  Archiepus  Casselien.  Provinciae  seuprisci 
 regni  Momouiae  in  Hibernia  australi  metropolita,  octogenario  major 
 prae  senectute  caecus,  ad  me  has  literas  transmisit  per  manus  Eximae 
 D.  V.  Illmo  Dno,  etEmo  S.  C.  de  Prop.  Fide  Praefecto  porrigendas  una 
 cum  singulorum  cleri  diocesani  sui,  et  Regularium  Ordinum  supe- 
 riorum  litteris  commendatiis:  horum  unanimi  suffragio  animatus  humi- 
 liter  postulat,  ut  summus  Pontifex  non  gravetur  ipsi  in  coadjutorem 
 concedere  D.  Jacobum  Butler  sacerdotem,  qui  aliquandiu  Parisiis  in 
 Seminario  S.  Sulpicii  studiis  Theologicis  operam  dedit  aliquot  annis 
 eadem  in  hoc  collegio  junctis  juris  Canci.  assiduis  lectionibus  diligen- 
 tissime  prosecutus  confessarii  munus  summa  cum  laude  sui  zeli, 
 prudentiae,  et  indefessi  laboris  exercet.  Stirpe  Dueum  Ormondiae 
 ortus,  praecipuis  proceribus  sanguine  conjunctus,  opibus  dives,  non 
 potest,  non  Catholicis,  et  Acatholicis,  ipsisque  regni  praefectis  et 
 administris  esse  perquam  acceptus.  Eruditione  sacra  omnis  generis 
 egregie  excultus  ab  omni  clero  et  populo  maximo  habetur  in  honore  ; 
 ob  singularem  animi  candorem,  illibatam  ab  ineunte  aetate  vitae 
 innocentiam,  morum  sanctitatem,  orationis  piae  assiduum  ac  divinum 
 studium,  virtutum  omnium  aemulum,  prae  ceteris  incredibilem 
 modestiam,  humilitatem,  mortificationem,  tenerrimam  charitatem, 
 atque  effusissimam  in  omnes  liberalitatem  ita  universis  venerationi  est, 
 ut  nisi  ab  oculatis  testibus  credi  non  possit.  A  notis  prae  sancto 
 ubique  predicatur.  Yincenda  quidem  erit  summa  ejus  modestia,  qua 
 ab  omni  dignitate  est  animo  alienissimus ;  nec  nisi  obedientiae  et 
 charitatis  vinculo  superari  poterit  sincera  animi  ejus  repugnantia.  Tot, 
 tantaeque  dotes  omnibus  exploratum  faciunt  aetatis  aliquantulum 
 junioris  defectum  nihil  afferre  impedimenti,  quominus  auctoritate, 
 discretione,  et  summa  apud  omnes  gratia  polleat :  imo  vires  ministra- 
 bit  quae  ferventissimo  ejus  zelo  in  concionando,  aliisque  muniis 
 exercendis  sufficiant. 
 
 D.  May,  Senatus  Parisiensis  advocatus,  juris  canonici  consul- 
 tissimus,  et  scriptor  dissertissimus  Episcoporum  quorumdam  rogatu 
 litteras  supplices  una  cum  pastorali  monito  horum  nomine  politiori 
 calamo  conscripsit  Imperatrici  Reginae  ab  Episcopis  Belgii  Austriaci 
 porrigendas,  ut  ei  auctores  sint  binorum  edictorum,  quae  ordini 
 monastico  nimis  gravia  sunt,  revocandorum,  aut  certe  mitigandorum. 
 Faxit  D.  0.  M.,  in  cujus  manu  sunt  corda  Regum,  ut  felix  exitus 
 laetitiam  veris  Ecclesiae  filiis  afferat. 
 
 Cum  tertia  pars  Nosocomii  Generalis  Parisiensis  igne  sit  absumpta 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 229 
 
 sexcentis  aegris,  maxime  mulieribus,  et  infantibus,  quorum  hospitia 
 primum  corripuit  vorax  flamma,  extinctis,  in  insula  Cygnorum  extra 
 urbem,  meditantur  administri  novum  Nosocomium.  Potius  optassem, 
 ut  loco  humili  et  humido  solum  altius  consurgens  fuisset  praelatum 
 ob  aeris  salubritatem,  et  pro  uno  Nosocomio  quatuor  vel  sex  erige- 
 gerentur  extra  totidem  urbis  regiones,  singula  ad  normam  Nosocomii 
 S.  Spiritus  Romae..  Cum  honore  et  grato  animi  sensu  consultissimum 
 D.  Auditorem  et  humanissimum  D.,  qui  est  a  sacris  et  eleemosynis 
 humillime  saluto.  Abbas  meritissimus  S.  Nenoci  Bergis  nuper  febri 
 maligna  in  extremum  vitae  periculum  videbatur  adductus,  sed  in 
 gaudium,  ac  salutem  plurimorum,  per  Dei  misericordiam  pristinam 
 valetudinem  recuperat.  Cum  magno  Priore  S.  Bertini  grato,  humil- 
 limoque  obsequio  Exctiam.  vram.  venerabundus  salutat.  Cardinalis 
 de  Ckoisent  abbatiam  suam  S.  Bertini  ineunte  Quadragessima  inviset. 
 Ut  ad  postulationem  Coadjutoris  Casseliensis  revertar,  Archiepiscopus 
 scribit  se  neminem  alium  praeter  D.  Jacobum  Butler,  qui  in  hoc  Col- 
 legio  Ordines  sacros  suscepit,  et  munia  sacer^otalia  quatuor  annis 
 exercet,  humaniorumque  literarum  secundam  classem  moderatur 
 summa  sanctitatis  singularis,  eruditionis,  et  pii  zeli  fama  apud  omnes, 
 reperire,  qui  sat  loeuples  sit,  ut  onus  hoc  sustineat,  antequam  ipse 
 exiguis  cathedrae  suae  honorariis  morte  cedat,  cum  ipse  aliis  bonis 
 non  gaudeat. 
 
 Quoad  D.  Ryan  Marditi,  Dominus  Egan,  aliique  Epi  Hiberni  ad 
 me  plurimi  scribunt,  ut  eum  omnino  minus  idoneum  demonstrent. 
 De  quibus  nihil  dico,  cum  mihi  penitus  sit  ignotus.  Nec  mei  interest, 
 an  D.  Jacobus  Butler,  an  alter  fuerit  ab  Illmo  Dno  assumptus.  Hoc 
 unum  affirmo,  hujus  viri  summam  pietatem,  timoratam  conscientiam, 
 et  zelum  cum  eruditione  et  natalium  splendore  conjunctum  non  posse 
 non  totius  missionis  clero  esse  insigni  exemplo,  et  aedificationi. 
 
 Summo  animi  obsequio  Eximae  D.  Yestrae  subscribor- 
 
 Servus,  &c., 
 
 Albanus  Butler. 
 
330 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 LII. 
 
 Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  to  Cardinal  Marefoschi, 
 Protector  of  Ireland,  the  23rd  of  April,  1773. 
 
 (From  the  Archives  of  the  Irish  College,  Rome.) 
 
 Eminentissime  ac  Rkverendissime  Domine, 
 
 Literas  Emae-  D.  Y.  Romae  datas  die  Januarii  8a-  summa  cum 
 veneratione  simul  et  grati  animi  sensu  accepi  25a-  die  Februarii,  et 
 Eminentiae  V.  nutui  obsequentissimus,  adolescentem  mitto 
 Edmundum  scilicet  Raymond,  qui,  ut  spero,  protectoris  optimi  votis 
 sit  responsurus.  In  Dioecesi  natus  est  Cloynensi  patre  tunc  licet 
 neophyto,  matre  tamen  semper  Romano-Catholica,  quaeque  fidem 
 suam  ex  longa  progenitorum  serie  hausit  illibatam  :  non  levis  quidem 
 mihi  spes  affulget  fore  ut  praedictus  adolescens  religioni  sit  praesidium 
 et  ornamentum.  Ipsum  quippe  niveus  animi  candor  et  integra 
 morum  probitas  non  solum  mihi,  sed  et  omnibus  commendant. 
 Praeterea  per  tres  annos  novissime  elapsos,  secundum  merita  con- 
 secutus  est  et  tenuit  locum  ob  recitata  in  nostra  simul  et  Anglorum 
 lingua  Catholicae  fidei  rudimenta,  quae  rationes  ita  animum  affecerunt 
 meum,  ut  nulla  interposita  mora  in  ipsum  oculos  conjecerim.  Annum 
 aetatis  agit  decimum  septimum,  sanitatis  integer,  nullique  obnoxius 
 morbo,  fide  et  baptismatis  et  confirmationis  pergit  munitus,  sacrumque 
 ministerium  ardenter  anhelat.  Provinciae  Momoniensis  in  Collegio 
 Hibernorum  Parisiis  provisor  cautionem  dat  pro  se,  suoque  in  officio 
 successore  qua  tenetur  summam  460  librarum  Gallicarum  ad  nutum 
 Emt®*-  V.  tradere  adolescenti  studiis  absolutis  in  patriam  reversuro. 
 Unde  in  hocce  negotio  nihil  eorum  praetermisisse  videor,  quae  in 
 notula  quadam  mihi  significare  dignata  est  Emtma.  D.  Yestra.  Non 
 superest  nisi  ut  Deum  ex  intimo  corde  orem,  qui  Emam.  Yestram  diu 
 sospitem  incolumemque  servet.  Mihi  vero  nihil  gratum  magis 
 accidere  potest  quam  frequens  occasio  significandi  quanta  sim 
 reverentia. 
 
 Erne,  ac  Rme.  Domine, 
 
 Emtiae>  Dominationis  Yestrae  humillimus, 
 Observantissimus  et  devotissimus  famulus  etc 
 Jacobus,  Casseliensis  Archiepiscopus. 
 Thurlesiae  juxta  Casseliam,  die  Aprilis  23,  1773. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 381 
 
 LIII. 
 
 Four  Lettees  of  the  Archbishop  of  Dublin. 
 
 (From  the  Archives  of  the  Irish  College,  Rome.) 
 
 Eminentissime  ac  Revenendissime  Domine, 
 
 Ad  nostrum  tribunal  non  ita  pridem  delatae  sunt  gravissimae 
 querelae  duorum  patrum  Capucinorum  hie  Dublinii  residentium 
 contra  suos  superiores  easque  in  supplici  libello  sequentis  tenoris 
 exposuerunt. 
 
 Illustrissime  ac  Reverendissime  Domine. 
 
 Nos  infrascripti  ordinis  Capucinorum  conventus  Dublinii  oratores 
 vestri  humillimi,  exponimus  Dominationi  vestrae  illustrissimae,  quod 
 multifariis  hue  usque  gravaminibus,  quibus  a  superioribus  nostris 
 remedia  opportuna  afferri  diu  frustra  quaesivimus  dire  vexati,  ad  Sacram 
 Congregationem  de  Propaganda  Fide  tandem  appellare  debuimus. 
 Superiores  vero  praefati  dictam  nostram  appellationem  juridice  et 
 publice  iisdem  communicatam  parvi  facientes,  ac  decisionem  curiae 
 romanae  expectare  nolentes,  novis  nos  injuriis  lacessere  pergunt,  immo 
 censuris  Ecclesiasticis  nos  innodare  non  formidarunt.  Hinc  Domina¬ 
 tions  Vestrae,  utpote  Apostolicae  Sedis  delegati  munere  hie  perfun- 
 gentis  protectionem  implorare  necessarimduximus,  eidem  supplicantes 
 ut  ausum  horum  temerarium  ea  qua  pollet  authoritate  comprimere 
 dignetur,  neque  pendente  jam  causa  nostra  in  curia  superiore,  iniqua 
 inferiorum  sententia  nos  condemnari  sinat,  et  pro  favore  patrem 
 misericordiarum  pro  omnimoda  incolumitate  Dominationis  Vestrae 
 reverendisaimae  ac  illustrissimae  exorare  non  cessabimus. 
 
 F.  Joannes  O’Brien,  Exlector  ac  Missionarius  Aplicus  Capucinus. 
 
 F.  Joannes  Damascenus,  Cap.  Missrius  Aplicus. 
 
 Dat.  Dublini,  4  Nov.,  1773. 
 
 Illmo  ao  Rmo  D.  Archiep.  Dublin. 
 
 Nos  igitur  dicta  injusta  violentia  commoti  patrem  vice-pro vincialem 
 ad  nos  accersiri  curavimus,  quern  de  veritate  supradictorum  juridice 
 interrogatum,  eum  quoad  singula  puncta,  eadem  confirmantem  audivi- 
 mus,  errorem  vero  suum  nullatenus  agnoscere  voluit,  immo  censurae 
 
332 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 in  praefatos  latae  legalitatem  ignoranter  ac  pertinaciter  pro  viribus 
 defendere  laboravit,  appellationemque  praecedentem  subditorum 
 (utpote  quibns  de  gravaminibns  recognoscere  non  competit)  a  paenis 
 ob  eandem  causam  eisdem  infligendis  Superiorem  nullatenus  impedire 
 potnisse  contendere  non  erubuit,  hinc  ut  opportunum  remedium 
 scandalo  pullulanti  adbiberemus  atque  .ut  Sacrae  Congregationis 
 Honorem  tarn  verbis  quam  factis  ab  eodem  superiore  laesum  vindica- 
 remus,  eidem  sequentes  has  nostras  litteras  tradi  mandavimus. 
 
 Admodum  Reverende  Pater  Fitzsimons.  Cum  violentus  vester 
 nuperus  procedendi  modus  contra  patres  Hart  et  O’Brien  confratres  tuos 
 (quos  eo  ipso  tempore  quo  appellationis  beneficio  gaudebant,  paena 
 suspensionis,  adversantibus  sacris  canonibus,  plectere  non  timuisti, 
 te  kominem  non  solum  injustum  ac  temerarium  arguat,  verum  etiam 
 contemptus  formalis  erga  sanctam  Sedem  Apostolicam,  ad  cujus 
 patrocinium  praedicti  convolarunt,  te  reum  constituat :  eapropter 
 paternitatem  tuam  nostris  favoribus  et  gratiis  indignum  reputamus 
 ac  proinde  facultates  nostras,  audiendi  nempe  confessiones  fidelium 
 nostrae  Arckidieecesis,  verbum  Dei  annuntiandi  secundamque  missam 
 diebus  Dominicis,  et  Festivis  celebrandi,  gratiose  tibi  kactenus  con- 
 cessas  revocamus,  donee  irreverentiam  Sanctae  Sedi  dicto  temerario 
 facto  (quod  omnino  nullum  et  irritum  kisce  declaramus)  illatam 
 debita  submissione  reparaveris. 
 
 Datum  Dublinii  sub  manu  et  sigillo  nostro  minori  kac  die  6 
 Nov.,  1773. 
 
 J.  C.  A.  D.  H.  P.  etc.  S.  Sedis,  Apos.  Del. 
 
 Totam  kanc  dicti  seriem  Emtiae  Yrae  communicare  ac  patefacere 
 nostrum  esse  censuimus,  ut  veritate  cognita  informationes  fictas 
 distinguere  possit,  atque  ut  obstruantur  ora  quorundam  malevorum 
 obloquentium,  qui  justissimum  nostrum  zelum  pro  pace  in  kac  dioecesi 
 continuanda,  ac  Sacrae  Congregationis,  Sacrorum  Canonum  autkoritate 
 inviolabiliter  conservanda,  partialitati,  praejudiciis,  ac  denique  religio- 
 sorum  odio,  a  quibus  summopere  horret  animus  noster,  adscribere  non 
 verentur.  Confidimus  proinde,  quod  ea  quae  in  koc  negotio  pro  munere 
 nostro  gessimus,  Emtiae  Yrae  approbationem  kabitura  sint,  cujus 
 prudentiori  judicio,  nos  actionesque  nostras  lubenti  animo  submittimus. 
 Eminentissimae  ac  Revmae  Dominationis  Vrae  humillimus  servus. 
 
 J.  C.  Dublinien.  Hib.  Primas. 
 
SPICILEGJUM  OSSORIENSE. 
 
 333 
 
 Epistola  Archiep.  Dub.  and  Em.  Dnm  Cardinalem  Castelli  snb  die, 
 29  Jan.,  1774. 
 
 Eminentissime  ac  Eme.  Dne, 
 
 Litterae  Yrae  Solemni  die  Nativitatis  Domini  anni  elapsi  datae 
 ad  manns  meas  pervenerunt  ex  quarum  tenore  clarissime  perspexi,  S. 
 Congregationem  falsis  informationibus  deceptam,  factorum  in  casu 
 capucinorum  inscientia  omnimoda  laborare.  Enncliatior  (nt  audio) 
 totius  transactionis  status  transmissus  fuit  Exmo  Nuntio  Bruxellensi 
 per  duos  illos  patres  appellantes,  sine  mora  ad  Yestrum  tribunal  trans- 
 mittendus,  et  in  Epistola  responsoria  supralaudatiDmni  Nuntiiinsinua- 
 tum  comparet,  litteras  eorum  vindicatorias,  simul  et  Appellatorias 
 nullatenus  Eomam  transmissas  in  supposito,  quod  causa  fuerit  jam 
 decisa.  Hinc  facile  judicium  quare  Emtia  Vra  suasorias  illas 
 scripserat  litteras  ne  me  amplius  immisceam  et  ut  facultates  ordinarias 
 vicario  eorum  Provinciali  restituam.  Praefati  appellantes  qui  criminosis 
 adversariorum  insinuationibus  tanquam  turbulentioris  ingenii  homines 
 Eomae  audiunt  in  jurium  suorum  prosecutione  a  Canonum  et  Statuto- 
 rum  apice  in  nihilo  deflexere.  Prima  eorum  contra  gravamina 
 appellatio  facta  fuit  ad  eorum  Provincialem  qui  aequitati  surdus 
 litteras  tantum  minas  graves  spirantes  emittere  dignatus  est.  Hinc 
 prout  Canones  suadent  ad  Ministrum  generalem  appellavere  qui  eorum 
 accepta  appellatione  rescripsit  se  quam  proxime  indaginem  facturum 
 paratumque  se  exhibuit  si  causa  justa  subsisteret  aurem  Paternam 
 eorum  querelis  adhibere ;  morte  tamen  preventus  huic  causae  finem 
 imponere  nequivit.  Interim  antequam  fatis  cessit  praefatus  Generalis 
 dum  lis  ad  ejus  tribunal  pendebat,  adversa  pars  per  clancularem  et 
 minime  Canonicam  applicationem  a  Generali  Definitorio  sententiam 
 obtinuit  contra  praefatos  Patres  inauditos  et  indiscussos  de  cujus 
 sententiae  subreptitiae  invaliditate  constat  ex  litteris  Kevmi  Generalis 
 defuncti  a  me  visis  et  perlectia  in  quibus  (duobus  postdictam  decisionem 
 Definitorum  elapsis  mensibus),  ad  Appellantes  rescribens,  eorum 
 appellationis  acceptionem  agnovit  eorumque  malis  (si  vera  forent) 
 opportune  subvenisse  promisit.  Summa  igitur  injuria  appellantes 
 illi  uti  rebelles  superioribus  Ordinis  Emtiae  Vrae  effinguntur,  prae- 
 sertim  cum  compertum  sit  quod  Capucini  Dublinenses  nonisi  post  lites 
 et  appellationes  a  multis  retro  annis  gratiam  hanc  exiguam  impetrare 
 potuerint,  ut  in  Civitate  hac,  nativitatis  loco  eis  commorari  liceret : 
 fucatis  itaque  tantum  rationibus  enixus  Provincialis  Yicario  suo 
 rescripsit,  ut  praefatos  patres  censuris  Eeclesiasticis  confoderet  (verbis 
 
334 
 
 SPICILEGIUM  OSSOItlENSE. 
 
 ornm  utor)  simulque  litteras  obedientiales  E.  P.  Eratri  goanni  de 
 Dublinio  mittere,  ut  lite  pendente,  ad  Romanam  Provinciam  sese  con- 
 ferret,  contemnentes,  dicto  facto  decretnm  S.  Congregationis  an.  1751 
 — quotiescunque  autem  ob  rationabilevi  causarn  transfer endus  sitaliquis 
 religiosus  ab  uno  in  alium  locum,  id  a  superiore  regulari  minime  fiat  nisi 
 requisito  et  obtento  consensu  Ordinarii — nostramque  jurisdictionem 
 despectui  habentes,  cni  in  omnibus  et  per  omnia  subjacere  debent,  juxta 
 decreta  Aplica  a  quibus  R.  P.  Capucini  exemptionem  nullam  pretendere 
 possnnt,  utpote  qni  ab  aliis  religiosis  in  hoc  distinguuntur  qnod  nec 
 habitationem  communem,  neque  Praelatnm  sni  Ordinis  jurisdictione 
 Ordinarii  gaudentem  (cujuscunque  denominationis)  ullum  in  hoc  regno 
 habeant  ullamve  religiosi  regiminis  formam  conservent.  Tandem  ut 
 ad  appellantes  redeam,  citati  fuere  coram  confratribus  ut  sententiam 
 minatam  subirent ;  et  non  obstante  quod  appellationem  ad  vestrum 
 tribunal  presentaverint,  kac  spreta  cen suras  fulminavit  Vicarius 
 Provincialis,  licet  satis  superque  eidem  insinuaverim  ne  amplius 
 procederet,  usque  dum  causa  foret  a  Sacra  Congregatione  discussa 
 nec  temere,  nec  inconsulto  clero  nostro,  facultates  revocavi  concessas; 
 unanime  eorum  judicium  fuit  nos  ad  jura  nostra  laesa  tutanda,  et 
 Reverentiam  Sanctae  Sedis  tarn  factis  quam  verbis  impetitam  ab 
 ulteriori  violatione  simul  servandam,  teneri  privilegia  gratuita  revocare. 
 Non  prima  haec  lis  est  quae  pacem  perturbavit  Archidioeceseos,  quae 
 ex  factione  ilia  inveterata,  in  Capucinos  Dublinenses  Saeviente, 
 originem  sumpsit.  Vidimus  non  ita  pridem,  nempe  sub  Archiepisco- 
 patu  Illmi  Dni  Linigar,  diros  ejusdem  effectus,  quatuor  religiosos  hujus 
 Civitatis  Nativos,  meritisque  conspicuos  ex  Cappella  Capucinorum 
 expulsos,  excommunicationisque  sententia  cum  gravissimo  totius 
 Civitatis  Scandalo  a  superiore  innod atos,  sub  pretextu  quod  violatores 
 fuerint  privilegiorum  regularium,  hac  sola  causa,  quod  ab  Archiepis- 
 copo  citati,  coram  eo  comparuerint  testimoniumque  veridicum  dederunt 
 de  scriptura  authographa  patris  tunc  vice  Provincialis,  qui  libellum 
 famosum  contra  Epum  Kildariensem  ausu  temerario  composuisse  con- 
 victus  fuit.  Denique  ex  hoc  venenato  fonte  nefas  omne  emanavit,  non 
 ex  appellantibus,  qui  tarn  atris  depinguntur  coloribus,  quique  prout 
 tota  testare  potest  civitas,  vitam  ab  omnimodo  scandalo  immunem 
 ducunt,  et  fructuose  simul  et  zelose  in  vinea  Dni.  laborant.  Unus 
 eorum  singulis  Dominicis  per  annum  ad  populum  concionem  habere 
 solet,  alter  vero  in  functionibus  suis  solertissimus  semper  extitit. 
 Dignitati  proinde  simul  ac  Authoritati  Archiepiscopalis  Sedis  invigi- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 835 
 
 Ians,  facultates  revocatas  iterum  concedere  et  nobis  et  clero  minime 
 consultim  apparet,  maxime  cum  vice  provincialis  in  priore  sna  obsti- 
 natione  persistat  irreverentiamque  scandoloso  suo  attentato  factam 
 postulata  submissione  reparare  recuset.  Enimvero  si  Eminentiae 
 vestrae  notis  in  bisce  circumstantiis  constitutus  obsecundarem,  jacta- 
 toriissimul  et  minatoriis  sermonibus  temere  in  vulgns  sparsis,  fomitem 
 roburque  administrarem,  disciplinae  Ecclesiasticae  nervos  relaxarem* 
 meque  ac  authoritatem  Episcopalem  in  sibilum  populo  verterem ;  via 
 praeterea  sterneretur  aperta  contumacibus  resiliendi  a  jugo  authori- 
 tatis  legitimae,  cum  apparebit  quod  unus  destruit  quod  alter  aedificat. 
 Si  in  posterum  debitis  rebelles  aut  irregulariter  viventes  poenis  coercere 
 ausus  fuerim,  porta  ampla  pateret  Eomam  appellandi  nostramque 
 authoritatem  falsis  insinuationibus  facile  concutiendam  pro  ludibrio 
 babendi.  Fides  bic  Vaticana  in  periculo  trepidat,  nova  enim  praemia 
 apostasiae  Begni  Parlamento  proponuntur,  bine  diuturni  labores  vacil- 
 lantes  in  fide  confirmare,  ac  in  gremio  Ecclesiae  incolumes  conservare  : 
 frustranius  erit  hie  labor  si  Sac.  Congregatio  authoritatem  Episcopalem 
 inconcussam  servare  nervis  omnibus  non  intenderet.  Pacis  et  fautor 
 sum  et  cultor,  timore  antem  quocumque  obductus,  jurisdictioni 
 Episcopali  vulnus  non  infligam  sed  jura  Sedis  tecta  sartaque  pro  virili 
 manu  tenebo.  Firmum  bocce  nostrum  propositum  vestro  jam  melius 
 informato  judicio  justum  et  rationabile  baud  dubio  apparebit.  Interim 
 omni  cum  veneratione  et  obsequio  Subscribor. 
 
 Eminentiae  Yestrae, 
 
 Humillimus  Servus, 
 
 J,  C.,  Arch.  Dub.  et  H.P. 
 
 Dublinii,  29th  January,  1774. 
 
 Letter  to  the  Nuncio  in  Brussels: 
 
 Eme.  et  Rme.  Dne., 
 
 Ex  quo  litterae  vestrae  ultimae  mibi  traditae  fuerunt,  investiga- 
 tionem  necessariam  de  re  in  eis  sollicitudini  nostrae  commendata 
 facere  baud  distuli.  Inveni  autem  quod  Christophorus  Barnewall 
 nullo  plane  consanguinitatis  vinculo  Domino  Cbristopboro  Trimilston 
 (uti  Dominationi  vestrae  referabatur)  conjunctus  sit.  Pater  quidem 
 dicti  juvenis  remoto  quodam  sanguinis  gradu  unitus  fuit  familiae 
 nobili  de  Kingsland,  cujus  ultimus  baeres  Arrigus  ante  tres  menses  ex 
 hac  vita  discessit,  ac  dominia  quae  possidebat,  ante  obitum  suum 
 protestanti  cuidam  omnia  vendidit  Hinc  ex  hae  parte  nullum  sub- 
 sidium  dicto  juveni  expectandum,  nec  compensationis  Collegio 
 
336 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 faciendae  spes  ulla  affulget.  De  praesente  antem  casu  Avunculum 
 Juvenis  Barnewall  Sacerdotem  Londini  commorantem  quam  primum 
 certiorem  reddam,  eumque  litteris  exorabo,  ut  prementibus  Nepotis  sui 
 circumstantiis,  ac  gravibus  Collegii  necessitatibus  omnem  possibilem 
 attentionem  praebeat,  opportunumque  remedium  pro  viribus  afferat. 
 
 Perluctuosus  quidem  casus  est,  quod  studentes  nostrates,  post- 
 quam  Collegium  per  plures  annos  aggravarunt,  eorum  vocationem 
 tarn  facile  deserant,  atque  ita  afflictam  hanc  missionem  operariis 
 necessariis  destitutam  sua  inconstantia  remanere  efficiant.  Gratulor 
 autem  mihi  quod  liisce  miseriis  nulla  commendatione  mea  bactenus 
 cooperavimus  :  Eminentia  quoque  vestra  persuasum  babeat,  quod  sicut 
 hucusque  exactissimus  fuerim  in  electione  eorum  quos  Romam 
 mandavi,  eamdem  etiam  regulam  me  in  posterum  scrupulose 
 observaturum. 
 
 Emiae.  Yestrae  jam  pridem  insinuavi,  quod  Prelati  bujus  regni 
 omnes  quam  maxime  desiderent,  ut  Nationalis  quidam  juvenibus 
 Collegio  nostro  aggregatis  praeficiatur.  Hanc  igitur  impresentiarum 
 opportunitatem  amplector  Emtiae.  Yestrae  Patriotum  unum  com- 
 mendandi,  quern  omnibus  qualitatibus  ad  dictum  munus  debite 
 administrandum  necessariis  approxime  instructum  novi,  quemque 
 Emae.  Dmni.  Vestrae  gratissimum,  ac  missioni  buic  nostrae  valde 
 proficuum  evasurum  baud  dubito.  Dicta  persona  Emiae.  Vestrae 
 nota  esse  debet,  vocatur  enim  O’Reilly,  in  Collegio  de  Propaganda 
 studia  sua  complevit,  vestrisque  amplissimis  commendationibus  bic 
 munitus  pervenit,  Vicarii  Generalis  munere  apud  Episcopum 
 Kildariensem  summo  applausu  perfungitur,  quern  licet  dictus 
 Episcopus  Suffraganeus  noster  maximo  prosequatur  affectu,  pro  bono 
 tamen  publico  eumdem  dimittere  constituit.  Consensum  vestrum  in 
 bac  re  anxie  expectamus,  ut  prefatum  Dominum,  dum  tempus 
 itinerandi  ac  navigandi  favet,  ad  Collegium  nostrum  destinemus.  De 
 Vestra  igitur  erga  nos,  dictumque  Seminarium  benevolentia  pluries 
 experta  persuasi  firmiter  speramus,  quod  Eminentia  Vestra  postulatis 
 nostris  in  bac  re  benigne  annuere  dignatum  sit,  cujus  approbatio 
 Praelatos  nostros  summa  laetitia  afficiet,  et  prae  caeteris  ilium,  qui 
 est  semper. 
 
 Emae.  et  Rmae.  Ds<  Vae- 
 
 Hmillmus.  et  devissimus.  servus, 
 
 Joannes  Carpenter, 
 
 Arcbiep.  Dublin,  et  Hiberniae  Primas. 
 
 Dublinii,  die  19  Maii,  1774. 
 
 id 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 387 
 
 Letter  to  the  Cardinal  Prefect  of  Propaganda. 
 
 Eminentissime  ac  Rme.  Domine, 
 
 Pecnniam  mihi  commissam  fideliter  juxta  beneplacita  vestra 
 transmittere  conabor  quamprimum  eamdem  sine  proprio  meo  periculo 
 extradere  licebit ;  illam  vero  pro  aliquo  adhuc  tempore  in  manibus 
 meis  conservare  prudentia  suggerit,  ne  post  traditionem  ejusdem,  ad 
 instantiam  cujusdam  ignoti  traditoris  (uti  proh  dolor  hie  fieri  solet) 
 investigatio  legalis  de  ea  institueretur,  quo  in  casu  innumeris  expos- 
 itus  forem  difficultatibus,  imo  gravioribus  legum  poenalium  pres- 
 suris  obnoxius  remanerem.  Interim  Emam  Vestram  persuasam  esse 
 vellem,  quod  nihil  magis  desiderem  quam  voluntati  vestrae  in  hac 
 re  quam  citissime  obtemperare ;  quodque  dictae  pecuniae  transmissio 
 hau<T  diutius  protrahenda  sit,  quam  a  nobis  propriae  salutis  conser- 
 vatio  prudenter  exigere  videatur. 
 
 Pater  Joannis  Murphy  religionem  Protestantem  profitetur,  et 
 inter  Domesticos  viri  cujusdam  nobilis  hujus  civitatis  acatholici  co- 
 optatus,  eminentiorem  gradum  in  dicta  familia  obtinet.  Mater  autem 
 Catholica  est,  et  occupationis  linteariae  mercatrix  vitam  satis  tran- 
 quillam  ac  commodam  hie  degit.  Joannes  baptizatus  fuit  a  Ministro 
 Protestante,  attamen  pia  mater  ejus  in  fide  Catholica  eum  enutrire 
 ac  sedulo  instruere  curavit ;  ulterius  quoque  progressa,  ut  periculum 
 perversionis,  ab  influentia  patris  maxime  timendae,  evitaret,  dilectum 
 filium  inscio  patre  ad  regiones  Catholicas  secreto  deferri  mandavit. 
 De  filio  superstite  nihil  hactenus  pater  audivit,  imo  eumdem  juvenem 
 ardore  abreptum  ad  vitam  maritimam  confugisse  censuit ;  cumque 
 nullas  ab  eo  litteras  acceperit,  eum  naufragio  jampridem  periisse 
 credidit,  mater  autem,  quae  prudentia  ac  discretione  haud  exigua 
 praedita  videtur,  pessimas  consequentias  secuturas  praevidet,  si  filius 
 ejus,  jam  sacerdos  factus,  in  hisce  rerum  circumstantiis  remeare 
 contingeret.  Sibi  enim  persuadet  quod  maritus  gradum,  quo  in  dicta 
 familia  nunc  gaudet,  relinquere  deberet,  vel  potius  eumdem  dimittere 
 cogeretur.  Cumque  vir  ille  juris  prodigalitati  deditus  sit,  eorum 
 substantiam  vel  proprietatem  totam  eum  dilapidaturum,  eamque  ac 
 unicam  filiam  ad  egestatem  summam  redacturum  timet.  Attamen 
 spem  maximam  fovet,  quod  Divina  Providentia,  quae  hactenus  ei 
 propitia  fuit,  hanc  quoque  gratiam  elargitura  sit,  ut  filium  hunc 
 suum  reducem  salvum  et  incolumem  post  modicum  temporis  videre 
 
 z 
 
338 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 liceat  quin  hisce  inconvenientiis  subjaceat,  quibus  impresentiarum 
 ob  ei'us  adventum  exposita  ac  obnoxia  foret. 
 
 Cum  D.  Kennedy  locum  suum  in  Seminario  jam  evacuaverit, 
 egregium  ac  optimae  spei  juvenem  intra  paucos  dies  abhinc  disces- 
 surum  selegi  ut  dictum  locum  suppleret  quern  propterea  Emae  ac 
 Rmae  Dom.  vestrae  patrocinio  enixe  commendo. 
 
 Insuper  cum  ante  duas  septimanas  vacaverit  Decanatus  Dublini- 
 ensis  per  mortem  R.  D.  Jacobi  Dowdal,  litteras  ad  agentem  nostrum 
 Dominum  Purcell  direxi  supplicants  ut  praefata  dignitas  D.  Bartkol- 
 omaeo  Sherlock  Pastori  Sti.  Audoeni  hujus  civitatis,  et  Yicario  nostro 
 Generali,  viro  Omni  exceptione  majori,  conferatur.  Enixe  igitur  rogo 
 Em.  Dom.  Vm.,  ut  petitio  liaec  nostra  favorabilem  exitum  quam- 
 primum  sortiatur  ;  et  omni  veneratione,  et  observantiae  cultu 
 subscribor. 
 
 Eminentissime  et  Rme.  Dom.  Ver 
 
 Humillimus  servus, 
 
 Joannes  Carpenter,  Archiep.,  Dublin, 
 
 et  Hibern.  Primas. 
 
 Dublinii  4  Aprilis  1774. 
 
 LIY. 
 
 Report  on  the  United  Dioceses  of  Cloyne  and  Ross  addressed 
 to  the  Cardinal  Protector  of  Ireland,  in  October,  1775. 
 
 (From  the  Archives  oe  the  Irish  College,  Rome.) 
 
 Copia  Epistolarum,  quas  ad  Eminentissimos  de  propaganda  fide 
 S.  C.  Patres  misi,  Octobre  1775  Lutetiae  Parisiorum  via,  per  R.  D. 
 Patr.  Keleber  Vic.  meum  Generalem  transmittendas,  ut  muneri  meo 
 de  mittendo  Ecclesiae  meae  statum,  quolibet  quarto  anno  ad  S.  S. 
 Apostolicam  satisfacerem,  quasque  nuperrime  didici  allatas  non 
 fuisse. 
 
SPICILEG1UM  OSSORIENSE. 
 
 339 
 
 Ad  Eminentissimum  Principem  Cardinalem  Marefoschum. 
 Eminentissime  Princeps, 
 
 Transmisso  statu  satis  amplo  Ecclesiarum  Cloyn.  et  Rossen.  ad 
 Eminentissimos  S.  Cong.  Patres  mense  Decembri  anni  1781,  sufficiat 
 hie  breviter  perstringere  praedicto  statui  mutanda  vel  addenda. 
 
 Quatuor  vicibus  singulis  annis  visitavi  Pastores  in  nostris  Colla- 
 tionibus,  qui  statum  cujuslibet  Parochiae  reddere  tenentur,  praecipuas 
 Parochias  bis  terve  visitavi,  et  exiguas  saltern  semel  exhortationes  ad 
 populum  circa  singulos  visitationis  articulos  faciens,  et  circa  Confir- 
 mationis  Sacramentum,  illud,  in  singulis  Parochiis,  administrans  in 
 litibus  componendis,  in  inimicitiis  sedandis  in  conjugibus  non  coha- 
 bitantibus  reconciliandis,  in  concubinis  expellendis  laboravi,  reform- 
 ando  etiam  quae  tam  in  clero  quam  in  Populo  defuerunt. 
 
 Idem  extat  numerus  Pastorum  et  Yicariorum  in  Ecclesia  Rossensi, 
 nempe  undecim  Pastores  ettres  Vicarii:  Capitulum  ibidem  restauravi. 
 Hoc  anno  in  eadem  Dioecesi  invenio  7,098  familias  Catholicas,  et  cir- 
 citer  28,232  communicantes.  includendo  famulantes  et  mendicos. 
 Unicus  ibi  existens  sacerdos  indignus  jam  mortuus  est.  Intra  quatuor 
 aimos  127  Acatholici  in  nostram  fuerunt  recepti  communionem,  et 
 18  interim  Catholici  a  nobis  infeliciter  exierunt.  In  Dioecesi  vero 
 Cloynensi  idem  est  numerus  Pastorum  et  Yicariorum  ac  anno  1771, 
 nempe  40  Pastores  et  viginti  tres  Yicarii,  quinque  inveniuntur  Sacer- 
 dotes  a  ministerio  remoti  ut  indigni :  in  ea  reperiuntur  22,295  familiae 
 Catholicae,  et  circiter  89,180  communicantes,  numerando  famulantes 
 et  mendicantes.  Et  quatuor  annis  370  Acatholici  ad  communionem 
 Ecclesiae  accesserunt,  et  27  ad  partes  novatorum  transierunt.  Capi¬ 
 tulum  in  hoc  quoque  Ecclesia  restauravi,  117  Ludimagistri  Catholici 
 inveniuntur  in  Diocesi  Cloynen  qui  catechismum,  nuper  a  me  editum 
 in  Lingua  Hibernica  et  typis  commissum,  facere  tenentur,  14  autem 
 in  Diocesi  Rossen,  Pastoresque  ilium  facere  qualibet  Hebdomada 
 saltern  semel  tenentur.  Quoniam  Revds.  Frater  Joannes  Troy,  nunc 
 Episcopus  Ossorinensis,  qui  negotia  mea  in  urbe  gerebat,  non  signifi- 
 caverit  mihi  se  renovasse  facultates  meas  ordinarias  et  extraordinarias, 
 enixe  rogo  Eminentiam  vestram  eas  renovendas  curare  a  secretario 
 vestro  si  jam  renovatae  non  sint  a  dicto  Domino  Troy. 
 
 Plures  reperiuntur  contractus  matrimoniales  invalidi  ob  impedi- 
 mentum  ex  copula  illicita  in  1°  et  2°  gradibus  praecedens  matrimo- 
 nium,  quorum  plerique  noscuntur  per  confessionem  ad  matrimonium 
 praeparatoriam.  Existimant  aliqui  ex  praelatis  nostris  post  Theologos 
 
340 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Gallicanos,  immo  post  Benedictum  14m  hos  casus  cum  privati  sint 
 Episcopales,  esse  ipsosque  posse  dictum  dictum  impedimentum  in 
 Confessione  cognitum,  communicare  Sacerdoti  qui  non  potest  recusare 
 Sacramentum  Matrimonii  in  dicto  casu  administrare.  Si  aliter  judi- 
 caverint  Eminentissimi  Domini  necessarium  foret  a  Sanctissimo 
 Patre  hanc  facultatem  pro  nostratibus  obtinere,  quam  suppliciter  peto 
 juxta  consilium  Reverendissimi  Metropolitani  nostri  Casseliensis,  pro 
 salute  animarum  quae  in  dicto  casu  inveniuntur.  Episcopi  Gallicani 
 sunt  in  possessione  hujus  facultatis  quae  nobis  magis  necessaria  est 
 multas  ob  causas. 
 
 Multos  invenio  infantes  periclitantes  ob  paupertatem  parentum 
 qui  eos  Acatholicis  tradunt,  qui  scholam,  victum  et  amictum  cum  20 
 coronis  eis  ad  artem  adipiscendam  suppeditant.  Ministri  Acatholici 
 similiter  ex  aerario  publico  20  habent  coronas  Romanas  pro  singulis 
 adultis  a  nobis  exeuntibus.  Subsidium  Charitativum  a  S.  Cong,  nobis 
 concessum  magnopere  nos  adjuvat  ad  liberos  miserabilium  nostratum 
 a  Scholis  Acatbolicorum  et  perversione  retinendos. 
 
 Decern  capellae  et  quaedam  satis  amplae  a  quatuor  annis  extruc- 
 tae  sunt  in  dictis  Ecclesiis  et  aliae  reparatae  in  quern  finem-octo 
 aureos  Anglicanos  suppeditavi. 
 
 In  parvis  oppidis  (magna  enim  non  habemus)  Pastores  vesperas 
 decantant ;  et  in  quinque  Benedictio  SS.  Sacramenti  singulis  mensi- 
 bus  et  in  solemnitatibus,  in  aliis  breve  fiet  adjuvante  Deo,  cum 
 Gubernium  nobis  magis  nunc  faveat  quam  hactenus.  Omnibus  diebus 
 Dominicis  et  festivis  exliortationem  habeo  ad  populum,  et  Pastores 
 Vicariosque  ad  idem  faciendum  obligo  ;  cum  aliam  non  habeant  exhor- 
 tationem  Pronam  legere  tenentur.  Uno  verbo  res  missionis  indies  in 
 melius  evadunt ;  plerique  harum  Ecclesiarum  missionarii  potentes 
 sunt  verbo  et  opere.  Pauci  seniores  adhuc  restant  qui  sunt  seniores, 
 et  in  quorum  tempore  res  missionis  non  bene  agebantur. 
 
 Usura,  scilicet  plus  accipere  quam  datum  fuit  sine  titulo  Damni 
 exurgentis  vel  lucri  cessantis,  mihi  negotium  praebet  quando  quidem 
 plures  e  nostratibus  hoc  licitum  esse  affirmant  in  hoc  regno. 
 
 Cum  matrimonia  clandestina  nobis  plus  negotii  praebuerint  Praelati 
 hujus  provinciae  convenerunt  in  mense  Julii  proxime  elapsi  prope 
 Corcagium  ibique  receperunt  decretum  Concilii  Tridentini  relative  ad 
 matrimonia  clandestina,  promulgaruntque,  la  Die  Dnica  mens. 
 Septembris  aliisque  diebus  Dominicis  et  festivis  per  triginta  dies,  jam 
 receptum  est  dictum  decretum  per  totum  regnum  excepta  Provincia 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 341 
 
 Dubliniensi  quae  constat  tantum  ex  quatuor  vel  quinque  Dioecesibus. 
 Sed  cum  turpe  sit  partem  non  congruere  toti,  utinam  Eminentissima 
 Dominatio  Yestra  litteras  daret  ad  Reverendissimum  Dubliniensem 
 super  hoc  negotio.  Eminentissimae  Dominationis  Yestrae  litleras 
 accepi  in  favorem  Domini  Barry  et  ipsum  ad  ministrandum  in  loco 
 convenienti  invitavi,  sed  postulavit  aliquod  tempus  ad  sanitatem  recu~ 
 perandam  ut  ait. 
 
 Deus  Optimus  Maximus  bonorum  operum  remunerator  etEminen- 
 tissimam  ac  Reverendissimam  Dominationem  vestram,  et  Eminen- 
 tissimum  Cardinalem  S.  Cong,  praefectum  ad  gloriam  et  honorem 
 ipsius  ac  nostrae  Ecclesiae  utilitatem  diu  conservet  incolumes,  pro 
 quibus  constantes  ferventesque  preces  offerre  non  desinit, 
 
 Eminentissimae  ac  Reverendissimae  Dominationis  Vestrae  famulus 
 ac  devotissimus  servus. 
 
 >i<  Matt.  MacKenna, 
 
 Cloynensis  et  Ross.  Episc. 
 
 LV. 
 
 Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  to  the  Cardinal  Protector 
 
 of  Ireland,  A.D,  1776. 
 
 (From  the  Archives  oe  the  Irish  College,  Rome). 
 
 Emssme.  ac  Rdssme.  Dne., 
 
 Pro  muneris  mei  exigentia  cum  intimo  Venerationis,  Devotionis, 
 et  omnimodae  Humilitatis  sensu,  meo  et  meorum  comprovincialium 
 Episcoporum  nomine  per  Emssam.  ac  Redssm.  Dnm.  vestram  (cui 
 pro  sua  singulari  pietate  solemne  est  nostrae  vexatae  Ecclesiae 
 solamen  impendere  ipsiusq.  saluti  studiosius  invigilare)  Illmum 
 Dominum,  nostrum  Emssmosq.  Patres  certos  facere,  quod  praesens 
 rerum  nostrarum  status  simul  et  commune  bonum  Catholicorum  in 
 hoc  regno  benignam  Sanctae  Sedis  Apostolicae  attentionem  et 
 indulgentiam  vehementer  desideret. 
 
 Novit  Emssma.  ac  Rdssma.  Dntio.  vestra  quod  non  ita  pridem  a 
 nostro  senatu  seu  Parlamento  proposita  fuerit  Catholicis  hujus  Regni 
 quaedam  Sacramenti  Formula,  ut  per  earn  suam  fidem  praestarent 
 Regiae  Majestati  Georgij  Tertij.  In  hoc  maximi  momenti  negotio, 
 
342 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Quid  fuerit  Regis  Senatusque  consilium,  Quis  inter  Praesules 
 Catholicos  primus  fuerit  actor,  Quid  timendum,  quidq.  sperandum 
 haberent  Catholici,  quid  tandem  ipsi  fecerimus  in  hac  nostra  pro- 
 vincia  cui  gravius  periculum  imminebat :  haec  omnia  simul  cum 
 certis  documentis  quae  rem  totam  non  minus  lucide  exponent  quam 
 firma  autboritate  comprobabunt,  ab  Emssms.  ac  Rdssma.  Dne.  vestra 
 non  aegre  accipienda  fore  confido. 
 
 Imprimis  Emssm.  ac  Rdssmam.  Dnem.  vestram  discere  non 
 pigebit  quod  Humanissimus  Rex  noster,  cum  gratiam  vellet  praestare 
 Catbolicis  sub  iniquarum  legum  jugo  jampridera  gementibus,  et  com- 
 pertum  baberet  quod  iisdem  Catbolicis  suae  fidei  tenacissimis  frustra 
 proponeretur  usitata  ista  Juramenti  forma  quae  in  odium  Sanctae 
 Sedis  Romano-Catbolicae  Ecclesiae  jampridem  ab  Heteredoxis  fab- 
 ricata  et  sancita  fuerat  per  suos  administros  introducere  dignatus  sit 
 novam  quamdam  Sacramenti  formulam  sacrosanctae  fidei  nostrae 
 nullatenus  repugnantem,  ratus  nimirum  quod  bujusmodi  juramentum 
 per  quod  Rex  de  more  Regum  Catbolicorum  temporalia  dumtaxat  sibi 
 vindicat  a  nobis  non  repudiandum  foret. 
 
 Id  quippe  erat  Regis  suorumq.  administratorum  consilium  ut 
 eluderet  versutias  et  obstrueret  ora  quorumdam  malevolorum  non 
 minus  Regiae  Majestati  quam  nobis  innfensissimorum,  qui  in  publicis 
 suis  concionibus  ac  in  Libellis,  quavis  nacta  occasione  parlamento 
 oblatis  effutire  non  cessant,  acriterque  contendunt,  quod  omnes  bujus 
 Regni  Catholici  pro  sua  vera  devotione  erga  Romanum  Pontificem 
 sint  omnino  malefidi,  Regi  acatbolico  suspectissimi,  ac  proinde  quod 
 imprudentissimum  foret  illorum  gratia  mitigare  saluberrimam  legum 
 acerbitatem  quae  in  bunc  nempe  finem  design atae  et  stabilitae 
 fuerant,  ut  nulla  prorsus  superesset  Papistis  facultas  sive  moliendi 
 sive  patrandi  aliquid  nefarium  contra  Regem  suumve  Regnum. 
 
 Opportuno  admodum  tempore  introducta  est  praefata  sacramenti 
 formula,  enimvero  Ingens  Multitudo  Egenorum  Rusticorum  Infimae- 
 que  Plebeculae  Catbolicae  in  bac  praecipue  Australi  Provincia 
 vicinisque  Plagis  tumultuosis  Coetibus,  Nocturnis  rapinis,  diversis 
 facinoribus  pacem  Regni  (nobis  frustra  in  adversum  obnitentibus, 
 obsecrantibus  et  increpantibus),  iampridem  perturbaverant,  cumque 
 potissimum  desaevirent  in  cos  qui  pro  acatholicis  ministris  Decimas 
 colligebant,  de  suggestu  inimicorum  nostrorum  protinus  orta  est  et 
 propagata  suspicio  quod  Romano  Catholici  nefandum  aliquid 
 meditarentur. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 343 
 
 Hac  fama  percrebrescente  consiliarii  regis  qui  de  Catholicorum 
 indole  et  alfectione  erga  regem  regnique  pacem  melius  sentiebant  hac 
 data  occasione  ipsis  proponendum  esse  judicarunt  Fidelitatis  Jura- 
 mentum  per  quod  dicti  Catholici  Germanam  Ecclesiae  suae  fidem 
 vindicare,  semetipsos  ab  imminentibus  vexationibus  ac  periculis 
 liberare,  nullumque  iu  posterum  inyidiosis  suspicionibus  locum 
 relinquere  possent.  Interea  Illssmus.  Archiepiscopus  Dublinieusis  et 
 plurimi  nobiles  ac  melioris  notae  Catholici  fidem  suam  Regiae 
 Majestati  praestare  percipientes,  ut  omnem  suspicionis  et  invidiae 
 Ansam  e  medio  tollerent,  conventu  habito  in  civitate  Dubliniensi 
 quamdam  inter  se  Sacramenti  formulam  excudebant,  juxta  quam 
 eodem  ipso  Illssmo.  Iudice  omnes  Catholici  tuta  conscientia  et  salva 
 fide  suara  erga  Regem  fidelitatem  profiteri  possent :  Quam  quidetu 
 Juramenti  formulam  in  propriis  Typis  Dublinii  mandatam  ad 
 Emssmos.  Patres  mittendam  duxi.  Dum  haec  omnia  Dublinii 
 gel'untur  nobis  insciis  et  inconsultis  (quibus  tamen  ingens  impendebat 
 vindictae  procella  propter  praedictos  Tumultus  in  nostra  provincia 
 excitatos)  Edita  tandem  est  a  Parlamento  Formula  sacramenti 
 omnibus  Romanis  Catholicis  proponenda  qui  suam  fidem  Regi  Georgio 
 tertio  praestare  vellent  :  huic  formulae  subscribere  non  dubitabant 
 plurimi  in  civitate  Dubliniensi  primae  notae  Catholici,  asserentes 
 nimirum  quod  dicta  sacramenti  formula  a  Parlamento  proposita, 
 prorsus  consona  esset  formulae  quam  Illssmus.  Archiepiscopus 
 Dubliniensis,  ut  supra  dictum  est,  penitus  approbaverat. 
 
 Circa  idem  tempus,  apparuit  Dublinii  Libellus,  autore  incognito 
 graviter  animadvertens  in  Sacramenti  formulam  a  parlamento 
 propositam. 
 
 Hoc  aegrius  ferebant  Catholici  Dublinienses  qui  suam  jam  prae- 
 stiterant  fidem  :  magnopere  verebantur  ne  ex  istiusmodi  Libello, 
 quern  nec  inscio,  nec  invito  Archpo.  suo  in  publicam  lucem  editam 
 suspicabantur,  res  publica  Catholica  magnum  caperet  detrimentum, 
 novusque  invidiae  fomes  exoriretur. 
 
 Nec  profecto  aliquid  intempestivum  magis  aut  infaustum  contingere 
 potuit ;  per  longum  enim  temporis  intervallum  sub  benevoli  Regis 
 nostri  auspiciis,  sopitae  jam  fuerant  veteres  inter  Catholicos  et 
 acatholicos  inimicitiae,  sensimque  evanescere  caeperant  apud  pro- 
 testantes  plurima  insulsa  praejudicia  contra  Pontificiam  Religionem 
 olim  concepta.  Interea  dum  pergerent  Catholici  Dublinienses 
 suam  regi  praestare  fidem  Juxta  Formulam  a  Parlamento  propositam 
 
344 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Calvinistae  primarii  in  nostra  provincia  Momoniensi  (quorum  odium 
 in  Catholicos  propter]  Praefatos  tumultus  altiori  mente  repositum, 
 quavis  data  occasione  furiosius  prorumpere  solet)  cernentes  quod 
 nulli  ex  Populo  Momoniensi  se  praestarent  ad  profitendam  Regi 
 fidelitatem,  invidiosos  sermones  interserere  coeperunt,  quatenus 
 Papistarum  Prelati  ac  Sacerdotes  fautores  essent  et  vindices  accensi 
 Stuartinae  familiae  simul  et  Pontificae  potestatis  in  regum  temporalia  : 
 eosdem  insuper  pro  rerum  eventu  paratos  esse  ad  pertentanda  pectora 
 plebis  sibi  subditae  et  ad  miscenda  omnia,  fasque  nefasque,  pro 
 restauratione  religionis  et  Regis  Romani  Catholici :  non  igitur 
 mirandum,  quod  a  Parliamentaria  Juramenti  formula  tantopere 
 abhorerent.  Haec  et  his  similia  suggerebant  inimici  nostri  nec 
 deerant  inter  illos  qui  occlusionem  cappellarum  Catholicarum, 
 Sacerdotum  incarcerationem,  aliasque  id  genus  vexationes  palam 
 minitarentur. 
 
 Hujusmodi  obtrectationibus  undique  perstrepentibus  praecipui 
 nostrae  provinciae  Catholici  pro  suo  in  commune  bonum  Catholicorum 
 studio,  et  de  propria  incolumitate  admodum  soliciti ;  urgebant  nos 
 vehementer,  praetendentes  mimirum  et  arguentes  quod  quanto  major 
 ipsis  impenderet  invidiae  moles  ;  tanto  promptiores  esse  deberent  ad 
 profitendam  regi  fidem  juxta  tenorem  Saeramenti  a  Parliamento 
 propositi,  praesertim  cum  id  facere  possent  tuta  conscientia  et  salva 
 fide,  aeque  ac  Catholici  Dublinienses ;  addentes  insuper  quod  Epis- 
 coporum  suorum  provincialium  silentium  in  hoc  periculoso  negotio 
 apud  Calvinistas  pessimi  oleret,  ac  proinde  plurimum  interesse 
 aiebant  ut  praesules  Momonienses  populo  Catholico  aperte  declararent 
 nihil  reperiri  ni  formula  parliamentaria  Romano  Catholicae  fidei 
 contrarium. 
 
 In  hisce  rerum  angustiis  Episcopi  Provinciae  Momoniensis 
 Corcagii  convenerunt,  collatisque  sententiis  unanimiter  judicarunt, 
 consulendum  quanto  citius  religioni  periclitanti,  et  populo  fideli 
 satisfaciendum. 
 
 Quapropter,  bonam  regis  nostri  voluntatem  perspicientes  per- 
 suasum  quoque  habentes  non  esse  Sanctae  Sedis  Apostolicae  mentem, 
 ut  Catholicis  hujus  Regni  nimium  aliunde  gravatis,  strictius  conscien- 
 tiae  jugum  imponatur  quam  ferre  solent,  Regum  Catholicorum  subditi 
 inhaerentes  pariter  vestigiis  novissimorum  Summorum  Pontificum,  qui 
 per  singulares  gratias  praecipuosq.  honores  serenissimis  regis  nostri 
 fratribus  in  Alma  IJrbe  impensos,  non  solum  in  se  verum  etiarn  in 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 345 
 
 Catholicos  horum  regnorum,  Regis  nostri  Benevolentiam  provocarunt : 
 demum  non  laeviter  sperantes  futurum  ut  proximis  Regni  comitiis, 
 praevalente  in  Senatu  Regis  potentia  ad  aequiorem  normam  pro 
 communi  bono  redigantur  leges,  quarum  iniquitas,  ut  probe  novit 
 Emssma.  ac  Rdssma.  Dntio.  vestra,  plurimos  nostrae  commnnionis 
 fortnnarum  snarum  male  providos,  ex  Gremio  Sanctae  Matris  Eccle- 
 siae  ad  protestantinm  partes  singulis  annis  convolare  cogit. 
 
 Hisce  rationibus  permoti  dum  ferox  interim  gereretur  et  adbuc 
 geritur  rebellio  in  America,  Praesules  Momonienses  sententiam  suam 
 de  Sacramenti  formula  a  Parliamento  proposita  sequentibus  terminis 
 expressam  populo  Catholico  significandam  censuerunt,  prius  tamen 
 consulta  academia  Parisiensi  consultis  etiam  aliarum  academicarum 
 Catholicarum  primariis  Theologis,  qui  omnes  unanimibus  suffragiis 
 pronunciarunt,  tanquam  indubium  et  evidens  in  praedicta  juramenti 
 formula  nihil  fidei  periculosum  nedum  fidei  Catholicae  contrarium 
 continere. 
 
 Theologorum  judicia  quae  apud  me  servo,  supervacaneum  foret,  et 
 Emssmae.  Dni.  Yestrae  molestum  propriis  verbis  hie  subnectere,  ea 
 tamen  ad  Eminentiam  vestram  transmittam  si  gratum  foret. 
 
 Declaratio  Episcoporum  Momoniensis  provinciate. 
 
 Nos  Archiepiscopus  et  Episcopi  provinciae  Momonicae  prope 
 Corcagium  congregati  Unanimiter  statuimus,  Juramentum  Alle- 
 gientiae  editum  a  parliamento  anno  Regni  decimo  tertio  et  quarto 
 Georgii  tertii  Regis  nihil  continere  principiis  Romano  Catholicae 
 religionis  contrarium. 
 
 Jacobus,  Archiepiscopus  Cassel- 
 liensis. 
 
 Daniel,  Limericensis. 
 
 Joannes,  Corcagiensis. 
 
 Mathaeus,  Clonensis. 
 Gulielmus,  Waterfordiensis. 
 Michael,  Laonensis. 
 Franciscus,  Kerryensis. 
 Datum  prope  Corcagium 
 15  Julii  1775. 
 
 Cum  enim  in  dicta  formula  duriori  licet  stilo  exarata  nihil  supra- 
 dictis  praesulibus  visum  esset  Sacrosanctae  fidei  nostrae  dogmatibus 
 contrarium,  non  odiosae  contra  usitatum  legum  stilum  disputandum 
 satius  duxerunt,  ne  ullus  invidiosus  suspicionibus  daretur  locus. 
 Nec  inutilis  fuit  hujusce  nostrae  sententiae  publicatio :  divina  enim 
 providentia  omnia  suaviter  disponente  cito  evanuit  ruens  ista  Cal- 
 
346 
 
 SPICILEGIUM  0S80EIENSE. 
 
 vinistica  procella  quae  Catholicis  nostrae  provinciae  proxime  imminebat 
 eorumque  futurae  incolnmitatis  spes  melior  jam  effulget.  Ah  proh 
 Dolor !  dum  hoc  dfficile  negotium  ab  Episcopis  MomoniensibuS,  non 
 minus  feliciter  Deo  juvante  quam  solicite  tractaretur  ;  derepente  non 
 sine  magno  animi  stupore  et  angore  acceperunt,  quod  procurante 
 Illssmo.  Archiepo  Dubliniensi  sacramenti  formula  a  parliamento 
 proposita  a  Illmo.  Domino  nostro  et  a  sacra  congregatione  graviter 
 notata  fuisset,  at  quod  idem  Illsmus  litteras  de  hoc  ab  Emssma 
 Dne.  vestra  accepisset.  Ne  ullus  dubitationi  locus  superesset, 
 scripsi  sine  mora  ad  Illmum.  Dubliniensem  qui  nec  mentem  suam 
 aperire  nec  litterarum  Emssmae  ac  Rdssmae.  Dni.  vestrae  tenorem 
 prout  vehementissime  desiderabatur  significare  dignatus  est,  quod 
 autem  Illssmus.  ille  Praesul  milii  enixissime  roganti  indicare  noluit, 
 hoc  fusion  stilo  scripsit  aliis  non  solum  in  hoc  regno  sed  etiam  in 
 Anglia,  nec  sane  absque  memoratione  parum  decora  Eprum. 
 Momoniensium.  Quae  cum  ita  essent  non  levis  certa  est  nobis 
 suspicio,  quod  sive  incuria  sive  ocCultis  de  causis  quas  investigare 
 non  jurat,  Germanus  praefati  Sacramenti  sensus  minus  accurate 
 redditus  et  expositus  fuerit  Essmae.  ac  Rdssmae.  Dmni.  vestrae  quod 
 ut  clarius  innotescat  eandem  formulam  qualis  ex  parliamento  in 
 publicam  lucem  prodiit  simul  cum  proaemio  ipsi  praefixo  hie 
 subnectere  supervacanenm  non  erit. 
 
 Prooemium  Juramenti. 
 
 Annis  decimo  tertio  et  decimo  quarto  regni  regis  Georgii  tertii 
 actus  pro  habilitandis  suae  Majestatis  subditis  cujuscumque  sectae 
 fuerint  ad  praestandam  regi  suam  fidem.  Cum  plurimi  ex  subditis 
 suae  Majestatis  in  hoc  regno  cupiant  profiteri  snam  fidelitatem  et 
 affectionem  erga  regiam  Majestatem,  simul  et  aversationem  suam  a 
 quibusdam  doctrinis  imputatis,  ea  nimirum  mente  ut  extinguantur 
 invidiosae  illae  suspiciones,  quae  earumdem  doctrinarum  ergo  per 
 longum  tempus  invaluerunt  inter  ipsos  et  caeteros  suae  majestatis 
 fideles  subditos  :  qui  tamen  propter  suae  religionis  dogmata  per 
 leges  regni  nunc  vigentes,  prohibentur  quominus  solemne  testimonium 
 proferre  valeant  talis  Allegiantiae  simul  et  suarum  Germanarum 
 doctrinarum  necnon  benevolentiae  et  affectionis  suae  ergo  caeteros 
 omnes  suae  Majestatis  subditos  :  idcirco  ut  in  futurum  omnino  sit  et 
 liceat  omnibus  talibus  personis  testificari  suam  fidem  erga  regiam 
 Majestatem  et  suam  benevolentiam  erga  praesentem  hujus  regni 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 347 
 
 politicam  formam ;  insnper  ut  inde  augeatur  totius  reipublicae  pax 
 et  sains  ratum  statutumque  sit,  ut  a  prima  die  mensis  Junii  1774,  et 
 in  posternm  copia  sit  cuilibet  personae  profitenti  pontificiam  religionem 
 praestandi  se  vel  coram  judicibus  in  curia  regii  subsellii  nuncupata  vel 
 coram  quovis  justiciario  pacis  comitatu  in  quo  talis  persona  comoratur 
 aut  comorata  fuerit,  vel  etiam  coram  quovis  praefectu  cujuslibet 
 urbis  seu  munieipii  in  quo  talis  persona  comoratur  vel  comorata 
 fuerit,  ibidemque  suam  praestandi  fidelitatem  et  subscribendi 
 juramento  Allegiantiae  et  declarationi  infra  memoratis.  Quod  jura- 
 mentum  et  declarationem  dicti  judices  regii  subsellii,  necnon  justiciarii 
 pacis  simul  et  urbium  municipiorum  praefecti  ministrare  illis  per 
 praesentes  habilitantur  et  requiruntur. 
 
 Formula  Sacramenti  Latine  Beddita. 
 
 Ego  A.  B.  attestor  omnipotentem  Deum  et  Filium  ejus  Unicum 
 Jesum  Xtum.  redemptorem  nostrum,  quod  ero  fidelis  et  praestabo 
 veram  Allegiantiam  serenissimo  Regi  nostro  Georgio  Tertio,  quodq. 
 eum  defendam  omnibus  viribus  meis  adversus  omnes  conjurationes  et 
 molimina  quae  attentarentur  in  suam  personam,  coronam,  aut 
 dignitatem,  illudque  omne  me  effecturum  quantum  in  me  erit,  ut 
 detegam  et  revelem  majestati  suae  ejusque  successoribus,  omnes 
 proditiones  et  perfidas  conjurationes  quae  fieri  possunt  contra  ilium 
 aut  illos ;  et  fideliter  promitto  me  propugnaturum  sustentaturum  et 
 defensurum  successionem  Coronae  omnibus  viribus  meis  in  familia 
 suae  Majestatis  adversus  quamcumque  personam  aut  quascumque 
 personas,  per  hoc  penitus  renuncians  et  abjurans  ullam  obedientiam 
 aut  allegientiam  personae  sibi  assumenti  stilum  et  titulum  Principis 
 Galliae,  Vivente  patre  et  qui  post  mortem  ejus  assumpsisse  dicitur 
 stilum  et  Titulum  Regis  Magnae  Brittaniae  et  Hybernicae  sub  nomine 
 Caroli  tertii,  aut  cuilibet  aliae  personae  sibi  arroganti  aut  praeten- 
 denti  jus  in  coronam  dictorum  Regnorum.  Juro  quoque  me  repudiare 
 ac  detestari  doctrinam  aliam  a  Christiano  spiritu  alienam  et  impiam, 
 Licitum  scilicet  esse  quemcumque  vel  quoscumque  eo  nomine  quod 
 sint  Haeretici  occidere  vel  a  medio  tollere ;  atque  etiam  a  Xtiano 
 spiritu  alienum  necnon  impium  illud  placitum  nullam  nimirum  cum 
 Haereticis  servandum  esse  fidem.  Insuper  declaro  non  esse  articulum 
 meae  fidei,  et  me  respuere,  rejicere  et  abjurare  illam  opinionem 
 principes  nempe  excommunicates  a  Papa  et  Concilio  aut  a  quavis 
 authoritate  Sedis  Romanae  vel  ab  authoritate  quacumque  posse  a  suis 
 
348 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 subditis  deponi  vel  occidi,  vel  a  quolibet  alio  ;  et  promitto,  quod 
 nunquam  talem  opinionem  aut  aliam  qualemcumque  teneam,  propug- 
 nem  ant  foveam  quae  liuic  meae  Declarationi  contraria  foret.  Insuper 
 declaro  me  non  credere  Eomanum  Pontificem,  aut  ullum  alium  prin- 
 cipem  extraneum,  praelatum,  imperium  aut  potestatem  habere  debere 
 ullam  temporalem  aut  civilem  jurisdictionem,  dominium,  superiori- 
 tatem  aut  prae-eminentiam  directe  aut  indirecte  intra  hoc  regnum  ; 
 et  solemniter  in  conspectu  Dei  et  Filii  Ejus  Unici  Jesu  Xti.  re- 
 demptoris  mei,  profiteor,  testificor  et  declaro  me  facere  hanc 
 declarationem  et  omnem  partem  ipsius  in  obvio  et  ordinario  sensu 
 verborum  juramenti  liujus  sine  ulla  evasione,  aequiyocatione  aut 
 mentali  restrictione  quacumque  et  sine  ulla  dispensatione  jam  a  Papa 
 concessa  aut  ulla  authoritate  Sedis  Eomanae  aut  cujuscumque 
 personae  ;  et  absque  eo  quod  putem  me  liberatum  esse  aut  posse 
 liberari  coram  Deo  aut  homine  aut  absolvi  ab  hac  declaratione  aut  ulla 
 ipsius  parte  etiamsi  Papa  aut  ulla  alia  persona  vel  personae  vel 
 authoritates  quaecumque  ab  eo  dispensarent  vel  illud  abrogarent  aut 
 irritum  et  nullum  ab  initio  fuisse  declararent : — 
 
 Sic  me  Deus  adjuvet,  etc. 
 
 Insuper  per  eandem  supremam  autkoritatem  ratum  statutumque  sit, 
 ut  officiarius  curae  Eegiae  subsellii,  necnon  justiciarii  pacis  simul 
 praefecti  urbium  et  municipiorum  annuatim  intra  spatium  unius,  et 
 viginti  dierum  post  primam  diem  Decembris,  deferri  faciant  ad 
 Secretarium  arcani  concilii  hujus  regni ;  vel  ipsius  Vicarium, 
 accuratum  catalogum  propria  manu  subsignatum,  omnium  talium 
 Papistarum,  qui  in  decursu  anni  praecedentis  fidelitatem  dederint  et 
 dicto  juramento  subscripserint,  in  quo  catalogo  specialis  mentio  fiat 
 de  qualitate,  conditione,  titulo  et  domicilii  loco  singulorum  eorun- 
 dem  Papistarum. 
 
 Ex  hujusce  juramenti  prooemio  facile  perspiciet  Emssma.  ac 
 Kdssma.  Dntio.  Yestra  finem  quern  sibi  per  hanc  sacramenti  formulam 
 proposuit  senatus  noster :  scilicet  ad  extinguendas  inimicitias  quae 
 suam  duxerant  originem,  ex  quibusdam  doctrinis  non  quales  realiter 
 tenet  Eomana  Ecclesia,  sed  quae  ipsi  imputatae  fuerint  a  malevolis,  ut 
 odium  Sanctae  Sedi  conciliarent,  ac  proinde  non  fuisse  concilium 
 senatus  nostri,  ut  ista  Sacramenti  formula  contineret  aliquid 
 Dogmatibus  fidei  nostrae  contrarium  seu  authoritati  Ecclesae 
 Catholicae  adversum  aut  contumeliosum.  Norunt  enim  protestantes 
 
SPICILE  GIUM  OSSORIENSE. 
 
 349 
 
 quod  Catholici  hujus  Regni  semper  rejecerunt  omnes  juramenti 
 formulas  antea  illis  propositas,  quia  in  eis  semper  aliquid  deprehende- 
 batur  Romano  Catholicae  fidei  offensivum. 
 
 Non  ergo  in  vitium  vertatur  ab  Ema.  ac  Revma.  Dne.  Yestra 
 quidquid,  &c. 
 
 LYI. 
 
 Letter  of  the  Bishop  of  Meath  to  His  Holiness, 
 the  4th  of  April,  1776. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Rome.) 
 
 Bme  Pater, 
 
 Cum  summa  bumilitate  cumque  non  exprimenda  reverentia  recepi 
 debito  tempore  Epistolam  Evangelicam  qua  me  dignata  est  honorare  S. 
 Yestra.  Quavere  perlecta  lachrymas  abunde  effudi  non  solum  propter 
 varias  querularum  Ecclesiae  Catholicae  causas,  propter  gemitum  in  hac 
 regione  fidelium,  propter  augustias  et  pressuras  temporum,  propter 
 varios  inimici  insultus  qui  circuit  quaerens  quern  devorat.  Qua  in 
 regione  vere  et  plene  verificantur  omnia  ilia  infortunia  quae  tarn  docte 
 tarn  dilucide  tamque  eloquenter  depinguntur  in  epistola  S.  Yestrae, 
 ubi  non  solum  contendendum  est  cum  vana  Philosopbia  hujus  saeculi, 
 cum  astutiis  hominum  iniquorum  qui  quotidie  gloriantur  in  perditione 
 animarum  promittentium  se  scientiam  Dei  habere,  cum  vere  sit  longe  a 
 cordibus  eorum,  verum  etiam  contendendum  est  cum  stabilitis  patriae 
 legibus  quae  nihil  non  omittunt  quod  tendat  ad  destructionem  et 
 suppression em  veritatis.  Hie  est  ubi  vere  dicatur  necessarium  esse 
 habere  astutiam  serpentis  cum  simplicitate  columbae,  et  non  tantum 
 haec  sed  etiam  fortitudinem  leonis  cum  patientia  Jobi.  Si  haec  mala 
 SSme  Pater,  solum  nobis  ab  extraneis  inducerentur,  aliqualiter  eludi 
 et  evadi  possent,  sed  quando  sub  obtutu  veritatis  et  praetextu  puri- 
 tatis  doctrinae,  multi  falsi  fratres  sibi  libertatem  arrogant  ea  praedi- 
 candi  et  inculcandi  in  mentes  fidelium,  quae  venerabilis  Antiquitas 
 ignoraverit,  quis  tunc  temperet  a  lachrymis  non  tantum  inquam 
 propter  has  rationes  lachrymas  abunde  effundo,  sed  quando  prae  mente 
 habeam,  ilium  divinum  zelum,  ilium  spiritum  sanctitatis  et  veritatis, 
 illud  desiderium  ardens  salutis  animarum,  illamque  tandem  gloriam 
 diu  tarn  ardenter  desideratam,  quibus  spirat  ilia  sancta  epistola,  vere 
 in  Dno  erubesco  et  verecundia  suffundor  considerans  meam 
 
350 
 
 SPICILEGIDM  OSSORIENSE. 
 
 indignitatem  imperfectionem  et  vilitatem ;  mente  tamen  in  spem 
 erigor  ad  Dnum.  cum  divino  gratiae  anxilio  me  animabit,  me 
 armabit,  meqne  confortabit  ad  ea  credenda,  speranda  et  perfici- 
 enda  quae  mandat  S.  Yestra.  Ideoque  in  his  diebus  in  hoc  sancti 
 jubilei  tempore  acceptabili  conformiter  ad  intentionem  Sancti- 
 tatis  vestrae  mandavi  omnibus  mihi  subditis  quatenus  nihil  intactnm 
 relinquant  quominus  vetus  error  extirpetur,  veritas  praedicetur,  vita 
 reformetur,  mores  instruantur,  salus  habeatur,  ut  uno  oro  honorifice- 
 mus  Deum,  gloriae,  conditorem  visibilium  et  invisibilium  redemptorem 
 mundi,  pacificatorem  coeli  et  terrae  qui  est  splendor  gloriae  et  figura 
 substantiae  Patris,  portans  omnia  verbo  virtutis  suae.  Mandavi  pariter 
 ut  nihil  omitterent  quo  se  digne  praepararent  ad  hoc  opus  sanctum 
 debite  perficiendum  cum  illo  zelo  et  spiritu  religionis  requisite  et 
 necessario  ad  illud  onus  angelicis  humeris  portandum.  Quantum 
 permisit  inimicitia  mundi  et  pressura  legum,  semper  mens  mea  fuit  in 
 hac  terra  deserta  et  vastae  solitudinus  ubi  mutatus  est  color  optimus 
 ubi  versum  est  aurum  in  scoriam,  ubi  sub  dio,  sub  pluvia,  et  multis 
 in  locis  celebratum  et  oblatum  fuit  tremendum  mysterium  ut  capellae 
 aedificarentur  ubi  cum  reverentia,  cum  nitore,  cum  decentia  mysteria 
 et  reliqua  munia  Ecclesiastica  perficerentur. 
 
 Jam  mihi  superest  cum  summa  humilitate,  ardore  et  spe  succe- 
 dendi  dicendum  sanctitati  vestrae  quod  sum  multis  gravatus  annis, 
 viribus  fractus,  debilitate  corporis  oneratus,  ita  ut  quod  mihi  superest 
 vitae  absolute  ineptus  ad  onus  Episcopate  amplius  portandum. 
 Propter  quod,  genibus  coram  sanctitate  Yestra  provolutus  suppliciter 
 in  Dno.rogo  ut  dignetur  mihi  licentiam  concedere  refugiendi  in  aliquem 
 locum  intra  vel  extra  hoc  regnum  ex  consilio  medicorum  ubi  in  pace  et 
 quietudine  plangam  in  amaritudine  vitae,  et  lachrymarum,  anteactae 
 vitae  delicta  in  dolore  cordis.  Hoc  summum  meae  ambitionis  et 
 desiderii  in  Dno.  quod  frequenter  et  instanter  representavi  tarn  Emo 
 Cardinali  Castelli  quam  Nuncio  Vrae  Sanctitatis  in  civitate  Bruxelli. 
 Ex  misericordia  ergo  vestra  et  dementia  firmiter  spero  futurum  ut 
 V.  Sanctitas  me  hoc  beneficio  cumulet  pariterque  mihi  Benedictionem 
 Aplicam.  impertiatur. 
 
 S.  Yrae, 
 
 Humillimus  observantissimus  et  obseqmus  famulus  et  filius, 
 
 Fr.  Augustinius  Epus  Midensis. 
 
 4°  Aprilis,  1776. 
 
 Bandalstown,  near  Navan. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 351 
 
 LYII. 
 
 Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  recommending  John  Lanigan 
 for  a  Burse  in  the  Irish  College,  Rome,  6th  Octr.  1776. 
 
 (From  the  Archives  of  the  Irish  College,  Rome.) 
 
 Reverendissme  admodum  Domine, 
 
 In  Domino  Johann e  Lanigan  a  nostra  dioecesi  Casseliensi  hujus 
 nostrae  epistolae  latore,  invenisse  nobis  gratulamur  eas  omnes  dotes 
 quas  in  alumno  Collegii  Hybernorum  Romae  requirit  Dominatio 
 Vestra :  et  hac  fiducia  eum  Romam  mittimus,  non  dubitantes  quin 
 progressus  faciat  in  pietate  et  doctrina  praesertim  sub  auspiciis 
 Dominationis  Vestrae,  ut  emenso  studiorum  curriculo  Ecclesiae 
 nostrae  Casseliensis  decus  erit  et  ornamentum.  Restat  ut  ilium 
 Dominationi  tuae  iterum  atq.  iterum  commendemus,  dum  simul  sub- 
 scribimus  ex  intimo  corde. 
 
 Dominationis  Vestrae  Revdsmae 
 
 Obsequentissimus  Famulus, 
 
 Jacobus  Butler,  Archiep.-Casseliens. 
 
 Reverendo  admodum  D.  Aloysio  Cuccagni  Collegii  Romani 
 Hybernorum,  Rectori. 
 
 Datum  Thurlesiae  die  6  Octobris  1776. 
 
 LVTII. 
 
 Letter  of  the  Bishops  of  Munster  to  the  Cardinal  Protector, 
 
 the  28th  of  October,  1776. 
 
 (From  the  Archives  of  the  Irish  College,  Rome.) 
 Eminentissime  Domine, 
 
 Experti  toties  singularem  Emminentissimae  Dominationis  Vestrae 
 bonitatem  piumque  zelum  pro  conservatione  Religionis  in  hoc  Regno, 
 non  solum  cum  maxima  veneratione  et  humilitate  verum  etiam  cum 
 
352 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 summa  fiducia  fervidoque  cordis  affectu  convenimus  nunc,  imploraturi 
 benignnm  Eminentissimae  Dominationis  Yestrae  Patrocinium. 
 
 Nuperrime  accepimis  quod  Capitulum  Dioceseos  Ossoriensis  jam 
 vacantis  per  obitum  bonae  memoriae  Thomae  de  Burgo  Episcopi, 
 elegerit  sibi  in  Vicarium  Capitularem  Revdum.  admodum  Dominum 
 Patricium  Molloy  Decanum  Cathedralis  Ecclesiae  Ossoriensis  preci- 
 busque  enixis  supplicaverit  Eminentissimis  Patribus  ut  eximius  ille 
 vir  ad  Episcopatum  promoveretur. 
 
 Hujusmodi  electio  et  supplicatio  ingens  profecto  nobis  attulit 
 gandium  Eminentissime  Domine,  turn  qnia  perspectissima  nobis  sunt 
 et  merita  et  virtutes  ejusdem  clarissimi  viri  Domini  Molloy,  turn 
 maxime  quod  omnium  ordinum  oculi  Acatholicorum  non  minus  quam 
 Catholicorum  in  ipsum  jam  convertantur  utpote  Clero  ac  populo 
 Ossoriensi  unice  gratum  ac  idoneum  ad  exequendum  munus  Episcopale 
 in  ista  Dioecesi. 
 
 Probe  novit  Eminentissima  Dominatio  Yestra  quam  miserabiliter 
 perturbata  fuit  sacrosancta  Religio  in  praedicta  Diocesi,  nec  quosdam 
 ex  nobis,  viciniores  nimirum  Episcopos,  latet,  quanta  cum  Doctrinae, 
 prudentiae,  pietatis,  charitatis,  integritatis,  et  solertiae  laude  idem 
 Dominus  Molloy  labefactatum  Religionis  aedificium,  adspirante  Deo 
 in  eadem  Diocesi  restauraverit,  per  assiduam  verbi  cultusque  Divini 
 praedicationem  et  celebrationem  per  egregia  sua  scripta  in  defensione 
 Catholicae  fidei  perque  singular em  morum  candorem  et  suavitatem, 
 quam  ad  conciliandos  animos,  ad  convertendos  et  demulcendos 
 Haereticos  in  procellosis  temporibus  aptissimam  uno  ore  praedica- 
 mus. 
 
 Non  mirum  ergo  quod  junctis  lubentissime  votis  cum  clero 
 Ossoriensi  hujusmodi  virum  tot  mentis  cumulatum,  quern  et  ipsi 
 Protestantes  singularivenerationeprosequuntur  apud  Eminentissimam 
 Dominationem  Vestram  Eminentissimosque  Patres  enixissime 
 commendemus  pro  Episcopatu  praedicto.  Nec  deerit  nobis  ut  con- 
 fidimus  in  hoc  negotio  Eminentissimae  Dominationis  Vestrae 
 Protectrix  benignitas,  quae  pro  more  suo  ita  pandet  sibi  viam  ad 
 Sanctissimum  per  circumstrepentes  calumniae  invidiae  et  ambitionis 
 sonos,  si  qui  futuri  sint,  ut  virtus  probata  veritasque  tandem  prae- 
 valeat. 
 
 Nos  interim  cum  ferventissimo  animi  affectu  et  summis  laudibus 
 celebrare  nomen  Eminentissimi  Protectoris  Nostri  non  cessamus,  nec 
 orare  cessabimus  Omnipotentem  ut  Eminentissima  Dominatio  Yestra 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 353 
 
 per  longam  annorum  seriem  sospes  felixque  vivat.  Dedimus  die 
 28  Octobris,  Anno  1776. 
 
 Eminentissime  Domine. 
 
 Eminentissimae  Dominationis  Vestrae. 
 
 Addictissimi  et  observantissimi  cultores. 
 
 Jacobus  Archiepiscopus  Casseliensis  Momoniae  Primas. 
 Jacobus  Episcopus  Kildariensis. 
 
 Daniel  Episcopus  Limericensis. 
 
 Jacobus  Episcopus  Elphinensis. 
 
 Joannes  Episcopus  Corcagiensis. 
 
 Mathaeus  Episcopus  Cloyenensis. 
 
 Gulielmus  Episcopus  Waterfordiensis  et  Lismorensis. 
 Franciscus  Episcopus  Kerriensis. 
 
 Alexander  Episcopus  Accbadensis. 
 
 Concordat  cum  Originali 
 
 Gulielmus  Episcopus  "Waterford,  et  Lismorensis. 
 De  mandato  Illustrissimi  ac  Kevdissimi  D.D.  mei  Episcopi 
 
 Gulielmus  Power,  Secrt8. 
 
 LIX. 
 
 Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  to  the  Cardinal  Prefect 
 of  Propaganda,  the  26th  of  February,  1777. 
 
 (From  the  Archives  oe  the  Irish  College,  Rome.; 
 
 Emssme  ac  Revssme  Domine. 
 
 Acceptis  a  Sac.  Congregatione  litteris  quibus  mibi  et  Epis;  meae 
 provinciae  annuntiare  dignata  est  Emssma  Domtio  Yestra  Rdum.  P. 
 Joannem  Troy  ex  ordine  Praedicatorum  ad  Sedem  Ossoriensem  evec- 
 tum  fuisse  ;  iisdemque  sine  mora  ad  suffraganeos  meos  transmissis, 
 nihil  magis  in  Votishabui,  quam  ut  Emssimis.  Patribus,  notum  faciam 
 quo  ego  et  Epi  mei  ardemus  studio  id  omne  quod  a  nobis  pendet, 
 praestandi,  quo  et  nostrum  in  Sac.  Congregationem  obsequium  pateatj 
 et  ipsi  Illmo  Episcopo  debitus  honor  et  reverentia  ab  omnibus  suae 
 Dioecesis  ordinibus  reddatur,  non  tamen  vereri  non  possum  ne  novus 
 Episcopus  plures  initio  suae  administrationis  molestias  patiatur. 
 
 2  a 
 
354 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Cum  enim  in  amplissimum  Dominum  Molloy  adeo  cunctorum 
 ferebantur  animi,  qui  ex  summa  veneratione  et  autboritate  quam  sibi 
 acquisierat  apud  Clerum  et  populum  Ossoriensem,  per  longam  seriem 
 annorum,  qua  in  ista  yinea  laborayit,  non  minori  zelo  quam  fructu, 
 et  laude,  prae  omnibus  maxime  et  quidem  unice  idoneus  esse  vide- 
 batur,  qui  tuvbulentam  plebem  comitatus  Kilkenniae  facilius  fraenaret, 
 ipsamque  dioecesem  in  bisce  periculosis  temporibus,  auspicatius 
 regeret,  valde  timendum  est  ne  tarn  facile  alterius  et  praesertim 
 ignoti  parere  assuescant  arbitrio. 
 
 Hanc  nostram  anxietatem  non  leviter  auget  quod  multos  audio 
 aegre  ferre  nullam  babitam  fuisse  rationem  suffragiorum  Capituli, 
 Cleri,  et  populi  Ossoriensis  ;  nullam  parium  nobiliumque  Catholicorum 
 totius  Regni  qui  simul  cum  ipsis  concurrerant  in  favorem  D.  Molloy  ; 
 et  qui  pro  sua  in  avita  fide  probata  et  invicta  constantia,  aliquam  de 
 Emssmis  Patribus  attentionem  meruisse  videbantur. 
 
 Sed  levia  baec  cum  perpendamus  pericula  quae  imminent  ex 
 parte  Protestantium.  Cum  ipsis  enim  parum  acceptus  erat  dum 
 viveret  Tbomas  Bourke  nuper  Ossoriae  Epis.  ob  nonnulla  quae 
 effuderat  intemperantiori  nimirum  zelo  in  duobus  ab  ipso  editis  libris, 
 Hibernia  nempe  Dominicana  et  ipsius  supplemento,  Regis  auctboritati, 
 et  subditorum  Acatbolicorum  incolumitati  inimica,  plurimum  metui- 
 mus  ne  ipsius  successorem,  ex  eodem  ordine  assumptum,  suspicioso 
 intueantur  oculo  ;  et  id  potissimum  quod,  cum  ab  iis  qui  juramentum 
 allegianciae  ayersebantur  undique  proclamatum  fuerit,  Reydum  "D. 
 Molloy  nunquam  fore  in  Episcopum  electum  quia  formulam  illam 
 approbaverat  quam  Roma  damnayit  (ut  ipsi  non  minus  impudenter 
 quam  falso  palam  dictitabant)  tanquam  illaudabilem  et  periculosam, 
 ■et  Sanctae  Sedis  et  Ecclesiae  auctoritati  injuriosam  ;  conclusum  sane 
 erit  a  protestantibus,  R.  D.  Troy  ideo  promotum  fuisse,  quia  istud 
 fidelitatis  et  obedientiae  nostrae  criterion  repudiare  sciebatur.  Quas 
 bine  sibi  praesagire  calamitates  Catbolici  possent,  si  semel  Rectores 
 nostri  sibi  persuadeant,  Romanam  Curiam  in  Episcopatibus  con- 
 ferendis  in  boc  regno,  illis  prae  coeteris  favere  quos  minus  affectos 
 videt  in  Regem  et  imperium,  non  est  enumerandi  necesse,  satis  per 
 se  liquerit ;  boc  solum  mibi  in  praesens  Eminentiis  Yestris  protestari 
 fas  sit,  me  et  Episcopos  Momoniae,  omnem  nostram  exerturos  auctori- 
 tatem,  ut  baec  mala  praeveniamus,  et  ideo  a  nobis  yehementer  optari 
 ut  eadem  qua  antea  estimatione  in  ista  diocoesi  frueremur.  Sed  proh 
 dolor!  Tot  de  nobis  ingratos  rumores  sparserunt,  qui  juramentum 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 355 
 
 allegianciae  acrius  impugnabant,  traducentes  ubique  me  et  Episcopos 
 meos,  veluti  Schismatis  fautores ;  novarum  rerum  cupidos  et  aulae 
 Regiae  assentitores  ;  ut  parum  influxus  liceat  nobis  sperare  in  animos 
 populi  extra  fines  nostrae  jurisdictionis.  Lngendum  sane  nobis  qni 
 cum  sumus  Episcopi  in  omnibus  irreprehensibiles  esse  debemus,  taliter 
 diffamari,  at  multo  magis  nobis  luctuosum  est  scire  hujusmodi  rumores 
 usque  Romam  ipsam  transmeasse,  et  ibique  fidem  invenire.  Testantur 
 hoc  (ut  ferunt)  litterae  quas  Eminentia  Yestra  ad  Illmum  Archie- 
 piscopum  Dubliniensem  scripsit,  et  idem  aliquo  modo  insinuentnuperae 
 quas  ab  Eminentia  Yestra  ipsemet  accepi. 
 
 Cum  igitur  Emssme  Cardinalis  postulet  conscientia  integritatis 
 nostrae,  postulent  dignitas  nostra  Episcopalis  et  Cura  populi  nobis 
 commissi  (quorum  animas  ut  nostras  deligimus)  ut  me  et  Provinciales 
 meos  Episcopos  ab  omni  vel  minima  suspicionis  labe  vindicem  ;  non 
 aegre  feret  Eminentissima  Dominatio  Vestra  si  aliqua  perstringendo 
 quae  fusius  exposui,  in  accuratissima  hujusce  negotii  relatione  (quam 
 licet  ad  Eminentiam  Yestram  missam,  minime  tamen  pervenisse  sus- 
 picari  debeo)  breviter  ad  singula  respondeam  quae  nobis  imputantur 
 in  Epistola  Eminentiae  Vestrae  Dei  23  Novembris,  cujus  ut  obiter  sit 
 dictum,  ex  omnibus  quas  Eminentia  Yestra  circa  allegianciae  formam 
 scripsisse  fertur,  solius  tenor  nobis  certe  innotuit ;  de  tribus  in  laudata 
 Epistola  reprehendimur.  lmum  quod  ego  et  Episcopi  mei,  quod  in 
 re  tanti  momeuti  agere,  censeremus  inconsulta  Sancta  Sede  ;  2dum 
 quod  istam  formulam  exprompserimus  ;  3dum  quod  illud  fecerimus 
 nulla  vi  aut  lege  adigente.  Ad  lmum  Eminentissime  Domine,  respon¬ 
 dents  revera  nos  non  consuluisse  Sanctam  Sedcm,  sed  immerito  hoc 
 in  Epis.  Sanctae  Sedis  devotissimis  defectui  officii  debiti,  aut  obse- 
 quii,  tribui :  ideo  enim  Eminentissimi  Patres  Sanctam  Sedem  non 
 consuluimus  quia  nullam  consulendi  necessitatem  unquam  suspicati 
 sumus.  Etsi  enim  negotium  juramenti  summi  momenti  nobis  semper 
 videbatur  esse,  quia  ex  eo  pendere  judicavimus  praesentem  et 
 futuram  Catholicorum  Hiberniae  felicitatem ;  ast  non  istius  difficul- 
 tatis  rem  esse  aut  periculosae  aleae  unquam  credidimus  ut  ideo  ad 
 Sanctam  Sedem  recurrere  tenerentur  Episcopi.  E  contra  tarn  per- 
 suasum  liabuimus  nihil  in  tota  ista  formula  contineri  aut  intendi  fidei 
 nostrae  aut  moribus  repugnaus  utnequidem  ad  Tlieologos  Lovanienses 
 aut  Parisienses  scripsissemus,  si  non  utilem  ipsorum  Scholasticorum 
 opem  censuimus  adargutias  et  scrupulos  quorumdam  e  nostris  suppri- 
 mendos.  Ad  2dum  Eminentissime  Domine  si  quae  in  formula 
 
356 
 
 SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 expromenda  culpa  fuerit,  non  nobis  imputanda  est,  a  Catholicis 
 Dubliniensibus  nobis  insciis  et  inconsultis  excogitata  fuit.  Ab  Illmo 
 eorura  Archiepiscopo  approbata  et  a  Parliamento  adoptata  publicique 
 juris  facta,  nulla  mutatione  quam  quae  nobis  omnino  favebat  ad- 
 jectione  scilicet  praefationis,  qua  solemniter  et  aperte  declarat 
 supremus  Eegni  Senatus  nihil  se  intendere  in  proponenda  Catholicis 
 Hiberniae  tali  allegianciae  formula,  quam  ut  ipsis  tandem  licitum 
 fieret  (quod  nunquam  antea  potuere  ob  plura  Catholicae  fidei  con- 
 traria  in  pristinis  formulis  inserta)  juramentum  fidelitatis  sicut  coeteri 
 subditi  praestando  iisdem  ac  illi  privilegiis  frui.  Hanc  supremi 
 Senatus  in  nos  benignam  dispositionem  debemus  Emssme  Cardinalis, 
 et  id  gratabundus  dico,  nuperis  summis  pontificibus.  Ipsi  enim 
 honoribus  et  donis  quibus  cumulaveruntSerenissimos  Regis  Britanniae 
 fratres,  in  tantum  erga  nos  Regis  ipsius  et  regni  optimatum  animos 
 demulcebant,  ut  mirum  dici  queat  quam  ardenter  cupierunt  aliquid  in 
 gratiam  Catholicorum  statuere,  quo  suos  grati  animi  sensus  Sanctae 
 Sedi  testari  habeant. 
 
 Jamque  de  hoc  in  Parliamento  deliberari  caeptum  est,  quando 
 allata  fuerit  ad  Episcopos  hujusce  Regni  Epistola  Encyclica 
 Clementis  XIV.  in  qua  cum  nihil  nostrae  pastorali  curae  sollicitius 
 inculcare  visus  sit  Surnmus  Pontifex  quam  ut  clerum  et  populum 
 nostrum  continue  hortaremur  ad  obedientiam  debitam  Regi  et  legibus 
 praestandam,  et  ad  ea  omnia  studiosissime  sectanda,  quae  pacem  et 
 tranquilitatem  Regni  promoveri  possint :  vix  in  Anglicam  linguam 
 translata  inque  omnibus  capellis  publice  lecta,  dicta  Epistola  ad 
 Protestantium  aures  pervenerit ;  adeo  ipsius  documentis  capti  et 
 affecti  fuerant,  ut  una  omnium  pene  vox  erat  Catholicis  omnino  indul- 
 gendum  esse  opportunitatem  allegianciae  sua  profitendae.  Ad  hoc 
 excogitanda  erat  nova  allegianciae  formula  ex  qua  eliminatis 
 iis  quae  in  pristinis  Suprematui  Summi  Pontificis  et  aliis  religionis 
 nostrae  dogmatibus  repugnabant,  ea  solum  insererentur  quae  Civilis 
 Regni  politia,  Regiae  Majestatis  authoritas  et  concordia  subditorum 
 necessario  inserenda  postulabant.  Talia  esse  judicarunt  fidelitatis  et 
 obsequii  juramentum,  ad  quod  praestandum  omnes  subditi  tenentur, 
 quandocumque  vel  ab  ipsis  exigitur,  vel  de  ipsorum  fidelitate  dubi- 
 tatur  ;  et  quarumdam  opinionum  depositionem,  quae  opiniones  cum 
 nec  fidei  nostrae  aut  meorum  principia  tangunt,  inque  Catholicis 
 etiam  regnis,  ubi  nullum  suum  periculum  inveliunt,  sustineri  prohi- 
 ntur,  multo  magis  in  hisce  partibus  sub  ditione  Regis  Acatholici,  et 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 357 
 
 inter  subditos  Acatholicos  deponi  posse  yidentur  nbi  necessario  forent 
 ut  antea  fuerant  perpetua  discordiarnm  semina. 
 
 Secundum  hanc  normam  propositum  fuit  Catholicis  Dubliniensibus 
 ut  ipsi  formam  allegianciae  suae  religioni  consonam,  describerent ; 
 cui  ipsis  annuntiantibus  et  Parliamento  formulam  adoptante,  in  lucem 
 prodiit  famosum  illud  allegianciae  juramen turn  de  quo  nunc  quaestio. 
 
 Jam  vero  Emssme  Cardinalis  si  juramentum  allegianciae  taliter 
 conceptum,  Catbolici  nostri  repudiassent  merito  sane  judicarent  Pro- 
 testantes,  yel  Religionis  nostrae  non  esse,  Regi  discolo  allegianciam 
 promittere  ;  yel  quas  nos  bucusque  meras  opiniones  esse  diximus 
 Religionis  nostrae  reipsa  genuina  esse  principia. 
 
 Ad  tertium  in  quo  reprehendimur,  quod  nulla  lege  adigente  aut  yi 
 dictam  formulam  approbaverimus,  Respondemus  Emssme  Domine, 
 Legem  omnium  maximam  nos  ad  id  egisse,  bonum  nempe  Religionis 
 tamdiu  ab  Haereticis  calumnia  deformatae  ut  Regibus  et  Subditis. 
 Acatbolicis  infensae,  et  salutem  totius  populi  nostri  Momoniensis 
 certo  certius  aliter  perituri. 
 
 Non  enim  Emssme  Cardinalis  de  nostra  proyincia  sicut  de  aliis 
 judicandum  est,  dum  in  ipsis  omnia  tranquilla  et  pacata  erant : 
 nostra  haec  infelix  Momonia  diris  et  intestinis  tumultibus  per  spatium 
 plurium  annorum  continuo  agitabatur.  Ingens  enim  multitudo  Catbo- 
 licorum  infimae  plebis  duriter  legum  sub  quibus  a  tarn  longo  tempore 
 ingemuerant  tandem  impatientium  levamen  tot  malis  ferro  et  igne 
 a  Rectoribus  suis  extorquere  irreligiosissime  quaeit  cumque  eo  usque 
 furoris  et  amentiae  proruperant  ut  arma  capere,  domos  effringere,  et 
 atrociora  quoque  crimina  perpetrare  non  haererent,  cumque  potissi- 
 mum  in  Protestantes  ipsorum  furor  arderet,  tanta  suspicio  cepit 
 Protestantes  conjurationem  aliquam  Catholicos  meditari,  ut  de  nobis  et 
 dereligione  nostra  actum  omnino  esset  si  non  opportune'saluti  nostrae 
 apparuerit  juramenti  formula :  banc  a  nobis  examinatam,  nihil- 
 que  includere  "repertam  aReligione  alienam,  velut  a  coelo  lapsam 
 merito  amplexi  sumus ;  nec  frustra,  statim  enim  ac  Protestantibus 
 innotuit  nos  earn  approbasse  ipsos  pudere  coepit  earum  de  nobis 
 suspicionum  et  bas  seditiones  quae  antea  Religionis  nostrae  principiis 
 imputarunt,  tunc  vilis  plebiculae  furori  tribuendas  esse  fateri  sunt 
 compulsi. 
 
 Ex  bis  litteris  quae  in  immensum  crescerent,  si  omnia  memorarem 
 quae  me  et  Episcopos  meos  justificandi  sollicitudo  suggerit,  perspiciet 
 Eminentia  Vestra  qui  sunt  nostri  in  Rdsmum  Dom.  Troy  benevo- 
 
 - 
 
358 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 lentiae  affectus;  qui  nostriin  Sacram  Sedem  et  Sacram  Congregationem 
 obsequii  sensus,  et  quantus  nobis  dolor  ex  rnmoribus  qui  de  nobis 
 ubique  sparguntur  :  Sed  solatur  nos  certissima  spes  quod  Eminentia 
 Yestra,  perpensis  iis  quae  in  nostram  justificationem  exposui,  et  simul 
 attentis  innumeris  incommodis  quae  nobis  et  missioni  nostrae  in  hac 
 Provincia  obventura  sunt  si  tales  calumniae  impune  grassari  pate- 
 rentur,  iis  omnibus  promptissimum  finem  imponat  et  me  et  Episcopos 
 meos  ab  culpa  omni  immunes  fuisse  judicabit. 
 
 Nihil  in  praesens  addendum  superest  nisi  ut  Eminentiae  Vestrae 
 observem  quae  in  me  foret  imprudentiae,  si  posthabitis  bl an 3 i mentis 
 quae  mihi  in  mundo  obtulit  res  familiaris  satis  ampla,  inque  Vineam 
 Domini  ingressus  ubi  propriis  stipendiis  militans  quae  mihi  annuatim 
 solvit  frater  natu  major,  nihil  unquam  refero,  nisi  continuos  labores 
 et  sollicitudines,  repositam  mihi  coronam  gloriae,  quam  solam  desidero, 
 quam  solam  mercedem  expecto,  pro  van  a  Aulam  Regiam  blandiendi 
 cupidine  novitatis  studio  aut  aliquo  temporali  commodo  permutarem. 
 
 Absit  Emssme  Cardinalis,  cumque  mea  continua  deprecatio  ad 
 Dominum  est  ut  mihi  vitam  ipsam  auferat  si  unquam  in  ruinam  forem 
 populo  meo,  aut  Religionis  scandalum  ;  persuasum  habeat  Eminentia 
 Yestra  quamdiu  mihi  vivere  tribuat,  me  nihil  ambiturum  quam  gloriam 
 Dei  promovere,  saluti  gregis  mei  invigilare,  Cathedrae  Petri,  usque 
 ad  extremum  vitae  halitum,  adhaerere,  interque  obsequentissimos  et 
 devotissimos  Eminentiarum  Yestrarum  famulos  annumerari,  quo 
 sensu  Summa  Veneratione  ac  intimo  corde. 
 
 Subscribor, 
 
 Emssme  Cardinalis, 
 
 Emssmae  Dominationis  Yestrae, 
 Humillimus  Servus, 
 
 Jacobus  Butler,  Archieps.  Casseliensis. 
 
 Datum  Thurlesiae  hac  die  26  Februarii  1777. 
 
 Emssmo  ac  Rdssmo  D.  Cardinali  Castelli 
 Sacr.  Cong,  de  prop.  fid.  Praefecto. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 359 
 
 LX. 
 
 The  Priors  (O.S.D.)  of  St.  Clement’s,  Rome,  from  the  year  1677 
 
 to  1777. 
 
 (From  Dr.  Troy’s  MSS.  in  Diocesan  Archives,  Dublin). 
 
 Fr.  Thomas  Craff,  alias  Coffey,  Magister  et  Regens  Prioratnm 
 incepit,  anno  1677.  Postquam  Patres  Hiberni  in  actualem 
 possessionem  Conventus  SS.  Sixti  et  dementis  devene- 
 rnnt,  accersitns  fnit  Urbino  nbi  Lectoris  pnblici  munus 
 exercebat  P.  M.  Thomas  Craff,  Hibernns,  nt  praeficeretnr 
 Conventni,  et  ille  praefuit  ut  Regens  et  Prior  a  fine  anni 
 1677  usque  ad  17  mensis  Septembris  anni  subsequentis ; 
 quo  moriente  P.  L.  Carolus  O’Conor  ut  Vicarius  Con- 
 ventum  regebat.  A.D.  1677. 
 
 >> 
 
 >> 
 
 Fr.  Felix  Dowell,  Lector  et  postea  Praesentatus, 
 Thomas  de  Burgo,  Lector  postea  Praesentatus 
 et  Magister, 
 
 Carolus  O’Conor,  Lector  postea  Praesentatus 
 et  Mag., 
 
 Gulielmus  O’Dwyer,  Praesentatus.  Hunc  a 
 Prioratu  absolvit  P.  Magister  Galasius  Mac* 
 Mahon,  Provincialis  Hiberniae. 
 
 Georgius  Nangle,  qui  sponte  renuntiavit  Prio- 
 ratui, 
 
 Gerardus  Weldan, 
 
 Dominicus  Mulfin,  postea  Praedicator  Gen.  et 
 Mag., 
 
 Thomas  de  Burgo,  qui  supra, 
 
 Petrus  MacDermot,  Regens  secundus,  postea 
 Praesentatus  et  Mag., 
 
 Johannes  Dillon,  Mag., 
 
 Antoninus  Sale,  Mag.  et  Regens  Primarius, 
 Patritius  Dugan, 
 
 Humbertus  de  Burgo,  Praesent.  postea  Mag., 
 Idem  denuo  electus  et  confirmatus, 
 
 Jacobus  Geraldinus,  Lect.  postea  Reg.  et  Mag., ' 
 Patritius  Dugan,  qui  supra, 
 
 Idem  auctoritate  Benedicti  XIII.  confirmatus, 
 Johannes  Maghee,  Mag., 
 
 99 
 
 99 
 
 99 
 
 99 
 
 9  9 
 
 9i 
 
 99 
 
 99 
 
 99 
 
 99 
 
 99 
 
 9t 
 
 1680. 
 
 1683. 
 
 1687. 
 
 99 
 
 99 
 
 99 
 
 1693. 
 
 1694. 
 
 1697. 
 
 1700. 
 
 1703. 
 
 1707. 
 
 1710. 
 
 1713. 
 
 1716. 
 
 1719. 
 
 1723. 
 
 1726. 
 
 1729. 
 
 1735. 
 
360 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Fr.  Johannes  Brett,  Reg.  Primarius,  postea  Epis- 
 
 copus  Elphinensis,  A.D. 
 
 ,,  Yincentius  Kelly,  Praesent.  Yenit  ex  Hibernia 
 in  Urbem  die  30  Maii,  1739,  obiitque  Prior 
 12  Sept.,  1739, 
 
 ,,  Jacobus  Geraldinus,  Mag.  secunda  vice,  ,, 
 
 Idem  tertia  vice  electus  et  confirmatus,  ,, 
 
 ,,  Petrus  McKeon,  Praesent.  nunc  Mag.  et  Rector 
 Collegii  Ulissiponensis,  ,, 
 
 ,,  Jacobus  Watson,  Praesent.  Hie  erat  Prior 
 Lovanii,  et  electus  venit  in  Urbem  mense  Dec. 
 
 1749,  obiitque  Prior  mense  Mart.  1752,  ,, 
 
 ,,  Thomas  Hope,  Praesent.  et  Regens  Prim.,  ,, 
 
 ,,  Job.  Franc.  Netterville,  Dublinien,  Praesent. 
 et  Regens  Prim,  postea  Magister.  Sponte 
 renuntiavit  mense  Dec.  1757,  ,, 
 
 ,,  Job.  O’Neill,  Casseliensis,  ,, 
 
 ,,  Patritius  Kirwan  Galviensis,  Regens  Prim, 
 postea  Praesent.  et  Magister,  ,, 
 
 Idem  in  Priorem  electus  et  confirmatus.  Hie 
 jubente  Clemente  XIII.  absolutus  fuit  ab 
 officio  a  Revmo  Mag.  ordinis  eo  quod  Serenissi- 
 mum  Principem  Carolum  Jacobii  III.  Britan  - 
 niae  Regis  filium  primogenitum  regio  apparatu 
 exceperit  ad  S.  Sixtum  die  1  Aprilis,  1766,  ,, 
 
 Fr.  Job.  Murphy,  Killociensis,  Regens  postea 
 Praesentatus  et  Mag.  ,, 
 
 ,,  Michael  Brennan,  Trimmensis,  Regens  postea 
 S.  Tbeologiae  Praesentatus,  ,, 
 
 ,,  Job.  Thomas  Troy,  Praesentatus  et  studiorum 
 Regens,  Dublinensis,  Prioratum  incepit  mense 
 Novembris,  ,, 
 
 Idem  postulantibus  PP.  vocalibus  confirmatus  sub 
 titulo  vicarii  in  Cap.  a  Revmo  Magistro  ordinis. 
 
 Iste  fr.  Job.  Thomas  Troy  promotus  fuit  ad 
 Episcopatum  Ossoriensem  Mense  Decembris 
 '  1776,  vices  tamen  superioris  conventusrogante 
 Emo.  Cardinali  de  Boxadors  Mag.  ordinis 
 gessit  usque  ad  diem  21  Martii  1777,  quando 
 ab  Urbe  discessit,  „ 
 
 1732. 
 
 1738. 
 
 1740. 
 
 1743. 
 
 1746. 
 
 1749. 
 
 1752. 
 
 1755. 
 
 1757, 
 
 1760. 
 
 1764, 
 
 1766. 
 
 1769. 
 
 1772. 
 
 1775. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 861 
 
 Fr.  Franciscus  Thomas  Levins,  S.  Th.  Praesent. 
 Pontanensis,  eligitur  Prior  mense  Martii; 
 
 Roma  discessit  Ulissiponem  profecturus, 
 electus  Rector  istins  Collegii,  mense  Septem- 
 bris,  1779,  A.D.  1777. 
 
 ,,  Johannes  Connolly,  Magister  studentium. 
 
 Vicarins  in  Capite,  ,,  1777. 
 
 LXI. 
 
 Extracts  from  the  MSS.  of  Right  Rev.  Dr.  Troy,  Bishop  of 
 
 Ossory. 
 
 (From  the  Diocesan  MSS.  Kilkenny.) 
 
 Fr.  John  Thos.  Troy,  S.  Ords.  Praedm.  Dei  et  S.  S.  Sedis  Apostolicae 
 gratia  Episcopus  Ossoriensis,Ven.fratribus  capitnlo,  Dignitatibus, 
 et  Canonicis  Ecclesiae  Cathredalis  ac  dilectissimis  in  Christo 
 filiis  Saeculari  et  Regulari  Clero  populoque  universo  Ossoriensi 
 Salntem  ac  Benedictionem  in  Domino  sempiternam. 
 
 Placuit  Omnipotenti  Deo  consolationis  et  pacis  anthori  cujus 
 viae  investigabiles  et  judicia  inscrutabilia  quique  omnia  disponendo 
 suaviter  a  fine  ad  finem  attingit  fortiter,  me  pusillum  inermem 
 imbecillem  neqne  de  re  simili  cogitantem  qnidem  ex  religiosae  securi- 
 tatis  portu  in  altum  mare  dncere  atque  ad  praesulatum  Ossoriensem 
 evocare.  Nihil  non  tremendum  ipsisque  angelicis  humeris  formidan- 
 dum  gravissimo  et  laborioso  hnic  mnneri  adnexum  esse  scitis  Yen. 
 fratres  filiique  dilectissimi  verum  omnia  possum  in  eo  qui  me  eonfortat 
 idemque  misericordiarum  Pater  qui  imperat  ventis  et  mari  nutu  suo 
 efficere  potest  ut  arduo  consummato  cursu  eo  navigium  appellat,  ubi 
 deinceps  non  poterit  metuere  naufragium  nec  ullam  animi  pertur- 
 bationem  aut  dolorem.  Non  casu  aliquo  vel  fortuito  sed  aeterni 
 numinis  voluntate  ad  vestrum  regimen  me  vocatum  esse  firmissime 
 credo,  quapropter  in  spem  certam  erigor  fore  ut  fidelis  Deus  faciet 
 mihi  magna  quia  potens  est,  dexteraque  sua  excelsa  et  brachio  extento 
 sublevabit  me  idoneumque  efficiet  ministrum  novi  testamenti.  Epis- 
 copi  imaginem  quam  vivis  coloribus  exprimit  Paulus  ad  Titum 
 
362 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 scribens  ob  oculos  liabens  contremni  quidem.  Oportet,  inter  caetera 
 inquit  Apostolus,  Episcopum  sine  crimine  esse  sicut  Dei  Dispensatorem 
 complectentem  eum  qui  secundum  doctrinam  est  fidelem  sermonem  ut 
 potens  sit  exhortari  in  doctrina  sana  et  eos  qui  contradicunt  arguere. 
 Yerum  ancipitem  curam  molestiamque  omnem,  de  medio  sustulit 
 angelicus  Doctor  et  Praeceptor  meus  D.  Thomas  Aquinas  inquiens 
 eos  quos  ad  aliquid  elegit  Deus  ita  ab  ipso  praeparari  et  disponi  ut  ad 
 illud  ad  quod  eliguntur  inveniantur  idonei.  Spem  meam  ipsam 
 ingenter  auxit  vestra,  Ven.  fratres  Filiiq.  dilectissimi,  mihi  probe 
 cognita  atque  perspecta  Probitas  ac  religionis  et  Ecclesiasticae  dis- 
 ciplinae  conservandae  augendaeque  studium  ;  Sed  praecipue  clarissimi 
 Decessoris  mei  re  magis  quam  dignitate  illustris  Hierarckici  ordinis 
 universi  inclitae  meae  Praedm-  Familiae  nationisque  nostrae  luminis 
 proefulgidi  et  insignis  ornamenti  agendi  regendique  modus.  Tanta 
 porro  sapientia,  suavitate  tali  nobilissimam  ecclesiam  vestram 
 moderatus  est,  ut  nihil  mibi  reliquum  fuerit  quod  ad  ejus  splendorem 
 amplificandum  addi  posse  videatur.  Ad  vos  igitur  veniam  non  in 
 Sublimitate  sermonis  non  enim  in  sermone  est  regnum  Dei,  sed  in 
 virtute;  non  in  doctis  humanae  sapientiae  verbis,  sed  in  doctrina 
 Spiritus  ;  quumque  venero  et  videro  vos,  versabor  vobiscum  in  simpli- 
 citate  cordis,  in  charitate,  in  spiritu  mansuetudinis,  cupiens  exemplum 
 esse  Fidelium  in  verbo,  in  conversatione,  repletus  fructu  justitiae  in 
 gloriam  et  laudem  Dei.  Obsecro  autem  vos  per  Jesum  Christum  et 
 per  charitatem  spiritus  ut  adjuvetis  me  in  orationibus  vestris  pro  me 
 ad  Deum  ut  tantae  spei  plenus  et  animi  veniam  ad  vos  in  gaudio  per 
 voluntatem  Dei.  Yos  cum  primis  oro  ac  enixe  obtestor  Yen.  Fratres, 
 corona  mea  et  desiderium  meum,  vos  inquam,  capitulum,  Pastores,  vos 
 sacerdotes  reliqui  in  partem  solicitudinis  nostrae  vocati,  vos  quoque 
 Eegularium  Ordinum  proeclari  viri  Ecclesiae  divitiae  et  Episcoporum 
 coadjutores  quos  in  perfectionis  spiritu  ambulantes,  impense  colo,  vos 
 inquam  omnes  oro  et  obtestor  ut  sic  luceat  lux  vestra  coram  hominibus 
 ut  videant  opera  vestra  bona  et  glorificent  Patrem  vestrum  qui  in  caelis 
 est.  Keputate  vobiscum  animo  Populi  mores  ad  eorum  agendi 
 rationem  praecipue  componi,  qui  vel  dignitate  in  Ecclesia  praecellunt 
 aut  sacerdotio,  sanctiorisque  Regularis  vitae  conditione  illustrantur. 
 Estote  igitur,  Fratres  mei  dilecti,  stabiles  et  immobiles  abundantes 
 in  opere  Domini  semper,  scientes  quod  labor  vester  non  est  inanis  in 
 Domino.  Fidelibus  reliquis  Divitibus  praesertim  nihil  magis  cordi 
 esse  debet,  quam  morum  candore  et  prisca  probitate  istius  Dioecesis 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 363 
 
 splendorem  amplificare  memores  beneficentiae  et  commnnicationis  et 
 solliciti  servare  nnitatem  in  vinculo  pacis.  Tandem  Yen.  Fratres  ac 
 Filii  dilectissimi  in  omni  instantia  et  obsecratione  orate  pro  omnibus 
 pro  sanctissimo  Pontifice  nostro  Pio  VI.  Optimo  maximo,  nostrorum 
 temporum  felicitate,  ut  eum  Deus  nobis  quam  diutissime  servet 
 incolumem  ad  sui  nominis  gloriam  et  Ecclesiae  Catholicae  universae 
 utilitatem,  pro  saecub  Potestatibus  Dominis  temporalibus,  illisque 
 omnibus  qui  in  sublimitate  sunt  ut  quietam  et  tranquillam  vitam 
 agamus  in  omni  pietate  et  castitate,  pro  me  vero  ut  veniam  ad  yos  in 
 abundantia  Benedictionis  Christi  pro  quo  legatione  fungor  ut  condolere 
 possim  iis  qui  ignorant  et  errant  quoniam  et  ipse  circumdatus  sum 
 infirmitate,  honorem  non  assumens  sed  vocatus  a  Deo  tanquam  Aaron. 
 Ut  autem  et  vos  sciatis  quae  circa  me  sunt  quid  agam,  omnia  vobis 
 nota  faciet  Illmus.  et  Clarissimus  Metropolita  et  Frater  noster,  fidelis 
 minister  in  Domino.  Interim  consolamini  invicem  verbis  istis. 
 Gratia  Domini  nostri  Jesu  Christi  et  ckaritas  Dei  et  communicatio 
 Sancti  Spiritus  sit  semper  cum  omnibus  vobis.  Amen. 
 
 Datum  Romae  extra  Portam  Praenestinam  Die  2da-  Februarii  1777. 
 
 Fr.  Joh.  Thomas,  Episcopus  electus  Ossoriensis.  De  Mandato 
 Illimi  et  Rmi  D.  Domini  mei. 
 
 Michael  O’Carroll  Srim 
 
 Locus  Sigilli. 
 
 The  following  notification  was  read  in  all  the  chapels  of  Kilkenny ,  on 
 
 the  1 5th  August,  1777  : 
 
 Whereas,  his  Holiness  by  his  rescript  bearing  date  9th  March, 
 this  present  year,  1777,  has  been  graciously  pleased  to  grant  a  plenary 
 indulgence  to  the  faithful  who,  after  complying  with  the  conditions 
 hereafter  specified,  shall  assist  at  the  first  Mass  of  our  present  bishop, 
 Dr.  John  Troy,  in  each  of  the  parishes  of  this  diocess,  We  are 
 authorized  to  inform  you  that  our  said  Most  Rev.  Bishop  will  celebrate 
 his  first  Mass,  in  his  parish  chapel  of  St.  Canice,  of  this  City,  on 
 Sunday  next,  17th  instant,  at  11  o’clock  precisely,  and  will  imme* 
 diately  aftewards  give  his  solemn  Benediction  to  the  congregation 
 assembled.  Yon  are  therefore  exhorted  to  dispose  yourselves  for  the 
 acquisition  of  so  great  a  treasure,  which  cannot  be  obtained  without 
 observing  the  following  conditions  :  1st.  To  confess  and  communicate 
 with  the  necessary  dispositions.  2nd.  To  pray  for  the  propagation  of 
 
364 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 the  true  Faith,  and  the  exaltation  of  the  Catholic  Church  ;  for  peace 
 and  union  among  Christian  princes  ;  for  the  conversion  of  Jews, 
 infidels,  hardened  sinners,  and  all  those  that  err ;  for  our  aforesaid 
 Bishop,  who  in  order  to  facilitate  and  promote  the  spiritual  good  of 
 his  beloved  people,  has  granted  ample  powers  to  all  approved  con¬ 
 fessors,  to  absolve  from  all  cases  otherwise  reserved  to  himself,  and 
 recommends  to  all  the  pastors,  preachers,  and  spiritual  directors,  to 
 explain  the  nature  and  efficacy  of  indulgences,  at  the  same  time 
 observing  that  the  present  plenary  one,  by  special  grant  of  his 
 Holiness,  can  avail  the  souls  in  Purgatory. 
 
 Hat.  Dublinii  Die  4  Augusti  Anni  1777. 
 
 Fr.  John  Thos.  Epis.  Ossorien. 
 
 Locus  Sigilli. 
 
 February  7th,  1778. 
 
 To  the  Bev.  Pastors  and  other  Clergymen  of  the  Diocess  of  Ossory : 
 
 You  are  requested  to  notify  to  your  respective  congregations  at 
 each  Mass  that  shall  be  said  on  Sunday  the  1st  of  next  March,  that 
 the  Fast  of  Lent  is  to  be  strictly  observed  according  to  the  laws  of 
 our  Holy  Mother  the  Church.  For  that  purpose  you  are  to  explain 
 said  laws,  and  particularly  inculcate  the  spirit  of  them,  in  order  to 
 promote  an  abstinence  from  sin  during  that  Holy  season  whereby  the 
 faithful  committed  to  your  care  may  be  properly  disposed  for  their 
 Easter  Communion.  But  as  there  may  be  some  belonging  to  your 
 respective  districts,  who  from  various  motives  may  be  entitled  to  a 
 dispensation,  I  hereby  empower  the  pastors  to  grant  such  dispensa¬ 
 tions  in  all  cases  they  may  judge  necessary,  except  on  the  four  first 
 and  seven  last  days  on  which  I  require  the  fast  to  be  religiously  observed 
 by  all  who  are  not  evidently  disabled  from  indigence,  infirmity,  or 
 feeble  old  age.  You  are  to  observe  to  those  whom  you  may  judge 
 proper  to  dispense  with,  that  they  are  to  eat  hut  one  meal  a  day  except 
 on  Sundays  and  in  cases  of  necessity ;  that  they  are  not  to  eat  flesh 
 meat  and  fish  at  the  same  meal ;  and  finally,  that  they  boil  their  flesh 
 meat  in  order  to  make  broth  for  the  poor  whom  ’tis  expected  they 
 will  releive  by  their  acts  of  charity  also. 
 
 You  are  likewise  to  inform  your  congregation  that  Easter  duty 
 will  be  performed  from  St.  Kieran’s  Day  to  Ascension  Day,  and  that 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 365 
 
 whoever  does  not  confess  and  receive  within  that  time,  will  he  guilty 
 of  mortal  sin  against  the  precept  of  Paschal  Communion,  and  will 
 incur  the  most  heavy  censures  of  the  Church. 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  7th  February,  1778. 
 
 For  the  Rev .  Pastors  and  other  R.  Catholic  Clergymen  of  the  Diocess 
 
 of  Ossory. 
 
 R.  Rev.  Sirs, 
 
 You  are  to  read  the  following  lines  at  each  of  your  respective 
 Masses  on  Sunday  next,  22nd  instant. 
 
 John  Troy, 
 Kilkenny,  20th  February,  1778. 
 
 Dear  Christians, 
 
 You  have  been  frequently  reminded  of  the  obedience  you  owe  to 
 the  powers  whom  the  Almighty  has  appointed  to  rule  over  us.  Your 
 Pastors  and  other  teachers  have  not  ceased  to  inculcate  and  enforce 
 that  indispensable  duty  after  the  example  of  our  Divine  Redeemer, 
 who  commands  us  “To  give  unto  Csesar  what  belongeth  to  Caesar,  and 
 unto  God  what  belongeth  to  God.”  You  have  experienced  the  lenity 
 of  Government  in  the  execution  of  Penal  Laws,  which  continue  to 
 distinguish  you  from  other  subjects,  notwithstanding  your  irreproach¬ 
 able  demeanour  in  times  of  temptation  and  trial.  Impressed  as  I  know 
 you  are  with  these  affecting  considerations  of  duty  and  gratitude,  I 
 cannot  doubt  of  your  persevering  endeavours  to  merit  an  increase  of 
 indulgence  from  his  Majesty  and  every  other  branch  of  the  Legislature. 
 A  cheerful  compliance  with  this  important  obligation  is  particularly 
 requisite  in  these  days  of  discord  and  calamity,  when  our  American 
 fellow  subjects,  seduced  by  the  specious  notions  of  liberty  and  other 
 illusive  expectations  of  sovereignty,  disclaim  any  dependence  on 
 Great  Britain,  and  endeavour  by  force  of  arms  to  distress  their 
 mother  country  which  has  cherished  and  protected  them.  Our 
 ingratitude  to  God,  our  want  of  commiseration  and  tenderness 
 for  our  distressed  neighbours,  our  immoralities  of  every  kind,  our 
 contempt  and  mockery  of  religion,  and  of  everything  that  has  an 
 appearance  of  piety,  deserve  greater  punishments  than  are  inflicted  on 
 us  by  the  present  unnatural  and  destructive  war.  Let  us  therefore 
 without  loss  of  time  prostrate  ourselves  before  the  throne  of  mercy, 
 and  ask  pardon  and  beseech  forgiveness.  Let  us  make  supplications, 
 
866 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 prayers,  intercessions,  thanksgivings  for  all  men,  for  kings  and  all 
 who  are  in  high  station,  that  we  may  lead  quiet  and  peaceable  life  in 
 all  piety  and  charity.  And  whereas  it  has  pleased  his  Excellency 
 the  Lord  Lieutenant  and  Council,  to  order  a  general  fast  on 
 Friday,  27th  inst.,  I  desire  you  will  observe  the  same  with  that 
 religious  decency  and  exactness  expressive  of  compunction,  and  a 
 lively  feeling  of  our  present  situation.  Offer  up  your  most  fervent 
 prayers  on  that  occasion  for  the  spiritual  and  temporal  happiness  of 
 our  Most  Gracious  Lord  and  Sovereign  King  George  the  third, 
 nis  Royal  Consort  and  family;  approach  with  confidence  the  Supreme 
 Ruler  of  empires  and  states,  “by  whom  kings  reign  and  legislatures 
 determine  what  is  just,”  humbly  imploring  him  to  direct  his  Majesty’s 
 councils,  and  render  them  the  happy  instrument  of  a  speedy,  honour¬ 
 able,  and  lasting  reconciliation  between  Great  Britain  and  her  once 
 flourishing  colonies  of  America,  without  further  effusion  of  blood. 
 Your  love  for  your  native  country  will  induce  you  to  recommend  this 
 poor  kingdom  in  your  prayers,  also  his  Excellency  the  Lord 
 Lieutenant  and  Chief  Governor  thereof,  who  like  his  Royal  Master 
 has  nothing  more  at  heart  than  the  happiness  of  all  his  Majesty’s 
 subjects  without  distinction.  I  wish  you  all  every  blessing,  and  am 
 
 Your  very  humble  servant  in  Christ, 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  Feb.  20th,  1778. 
 
 To  the  Roman  Catholic  Clergy  of  the  Diocess  of  Ossory. 
 
 Rev.  Sirs, 
 
 Although  it  has  been  your  constant  practice,  as  it  is  certainly  your 
 indispensable  obligation,  to  instruct  the  people  committed  to  your 
 care,  and  make  them  sensible  of  their  duty  to  God,  the  Legislature, 
 and  their  Country,  I  think  it  necessary  at  present  to  recommend  a 
 steady  continuation  of  your  zealous  endeavours  to  promote  their  good 
 and  the  prosperity  of  this  kingdom  in  general.  They  have  long 
 experienced  the  rigour,  of  penal  laws  enacted  against  them  in  angry 
 times,  but  their  allegiance  to  his  Majesty’s  family  and  respect  for 
 government  remained  unshaken  and  inviolate,  because  it  is  and 
 always  was  an  unvariahle  principle  of  the  Catholic  Church  and  her 
 religion,  to  obey  and  reverence  the  powers  appointed  by  the  Almighty, 
 disposing  empires  and  states  to  rule  over  them,  “  not  only  because 
 such  powers  are  formidable,  hut  likewise  for  conscience  sake.”  Their 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 367 
 
 exemplary  demeanour  under  the  pressure  of  penal  laws  has  excited 
 the  attention  and  humanity  of  the  Legislature,  which  has  rewarded  it 
 most  graciously  by  granting  the  relaxations  specified  in  the  act  lately 
 passed  for  their  relief.  It  is  therefore  incumbent  on  us,  my  brethren, 
 both  by  example  and  exhortation,  to  impress  on  the  minds  of  the 
 people  a  proper  sense  of  gratitude  for  this  favour,  and  thereby  engage 
 them  to  preserve  the  amiable  character  of  good  subjects,  without  which 
 they  cannot  be  sincere  Catholics.  We  are  all  obliged  to  make  suppli¬ 
 cations,  thanksgivings,  intercessions,  for  persons  in  high  station. 
 Wherefore  don’t  fail  to  recommend  most  earnestly  to  your  respective 
 congregations  to  offer  up  their  fervent  prayers  for  His  Most  Gracious 
 Majesty  King  George  III.,  the  Royal  family,  and  Chief  Governor  of 
 this  kingdom.  Many,  alas  !  of  our  own  communion,  particularly  of 
 the  lower  class,  dishonour  the  name  of  Catholic,  to  the  prejudice  of 
 their  own  poor  souls,  and  great  scandal  of  others,  by  cursing,  swear¬ 
 ing,  and  blaspheming,  by  rioting  and  injuring  private  property.  As 
 these  and  other  grievous  excesses  are  frequently  the  consequences  of 
 intemperate  drinking  on  the  Lord's  Day,  it  is  requisite  that  you  should 
 inculcate  the  necessity  of  sanctifying  it  by  prayer  and  good  works, 
 and  thereby  avoid  dangerous  occasions  and  prevent  the  wrath  of  God} 
 denounced  by  Himself,  against  such  scandalous  offenders  and  all 
 others  who  do  not  observe  His  Holy  Commandments.  Remember  me 
 in  your  prayers,  and  be  assured, 
 
 I  am,  Rev.  Sirs, 
 
 Your  very  humble  servant  in  Christ, 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  10th  September,  1778. 
 
 To  the  Roman  Catholic  Clergy  of  the  Diocess  of  Ossory. 
 
 Rev.  Sirs, 
 
 You  are  to  read  the  following  notifications  and  exhortations  from 
 your  respective  Altars  on  the  1st,  3rd,  and  6th  of  next  month  and 
 explain  them  also  in  Irish  where  you  may  judge  it  necessary. 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  1st  December,  1778. 
 
 Dear  Christians, 
 
 Our  "Holy  Father  the  reigning  Pope  Pius  VI.  having  taken  unto 
 his  paternal  consideration  the  distressed  situation  of  many  poor  Irish- 
 
\ 
 
 868  SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 men  and  labourers  in  this  kingdom,  and  also  the  seditions  and  profane 
 behaviour  of  numberless  indevout  and  irreligious  Christians  on  the 
 days  appointed  by  the  Church  to  commemorate  the  triumph  of  the 
 saints  over  the  world,  the  flesh,  and  the  Devil,  has  been  graciously 
 pleased  to  exempt  the  faithful  of  this  kingdom  from  the  obligation  of 
 hearing  Mass  and  abstaining  from  servile  works  on  all  days  except  the 
 following : — All  Sundays  in  the  year,  Easter  and  Whitsun  Monday , 
 the  Nativity  of  our  Lord,  Circumcision,  Epiphany ,  Ascension,  Corpus 
 Christi,  or  Feast  of  the  Blessed  Sacrament,  Annunciation,  and  Assump¬ 
 tion  of  our  B.  Lady,  Nativity  of  St.  John  the  Baptist,  the  Feast  of  SS. 
 Peter  and  Paul,  Commemoration  of  All  Saints,  and  the  Feast  of  St. 
 Patrick,  Apostle  and  Patron  of  this  kingdom.  It  will  be  therefore 
 lawful  in  future,  not  only  for  those  who  earn  their  daily  bread  by  the 
 sweat  of  their  brow,  but  likewise  for  other  Catholics  in  the  kingdom, 
 to  work  on  every  day  except  the  above-mentioned,  without  the  obliga¬ 
 tion  of  hearing  Mass  or  reciting  any  other  particular  prayers  in  lieu 
 thereof.  But  as  the  precept  of  sanctifying  the  feast  is  totally  different 
 from  that  of  fasting  on  the  respective  vigils,  his  Holiness  has  been 
 pleased  to  dispense  from  the  fast  also  on  the  vigils  of  all  and  every 
 one  of  the  retrenched  holidays,  transferring  the  obligation  of  fasting 
 on  the  aforesaid  vigils  to  the  "Wednesdays  and  Fridays  of  Advent, 
 whereon  the  faithful  of  this  kingdom  will  be  obliged  to  fast  in  future 
 in  the  same  manner  as  in  Lent,  and  on  Ember  Days.  Whereas,  my 
 dear  Christians,  you  are  to  experience  the  clemency  of  the  Supreme 
 Pastor  in  granting  more  time  to  mind  your  temporal  concerns,  it  is 
 incumbent  on  you  to  show  your  gratitude  by  demeaning  yourselves  as 
 becomes  dutiful  children  of  the  Church,  not  only  by  hearing  Mass 
 devoutly  on  the  above-mentioned  days,  but  also  sanctifying  them  by 
 prayers  and  good  works,  by  profound  adoration  of  Our  Creator  and 
 Redeemer,  by  invoking  the  powerful  intercession  of  our  advocate  and 
 refuge,  his  Virgin  Mother,  and  of  the  Saints,  by  frequenting  tlje 
 Sacraments,  by  assisting  at  evening  prayers  and  other  Church  offices, 
 by  hearing  the  word  of  God  from  his  ministers  ;  in  short,  by  learning 
 and  practising  the  duties  of  a  Christian,  and  thus  you  will  gradually 
 wean  yourselves  from  the  accursed  habits  of  swearing  and  blaspheming, 
 of  pilfering  and  stealing,  of  rioting  and  quarrelling,  of  dancing  and 
 gaming,  lewdness  and  debauchery,  and  from  the  many  other  and 
 lamentable  consequences  of  bad  company  and  intemperate  drinking 
 on  festival  days.  By  abstaining  from  these  excesses,  you  will  likewise 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 869 
 
 manifest  to  the  Church  that  by  giving  more  time  to  the  poor  to  work 
 for  the  support  of  their  families,  the  honour  and  glory  of  God  and 
 the  saints,  instead  of  being  diminished  have  been  increased.  I  hope 
 this  may  be  the  happy  consequence  of  the  indulgence  now  granted 
 you. 
 
 I  am, 
 
 Your  very  humble  servant  in  Christ, 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  1st  December,  1778. 
 
 ♦ 
 
 Rev.  Sirs, 
 
 You  are  to  publish  the  retrenched  holidays  from  your  respective 
 altars  on  the  Sundays  immediately  preceding  them  as  formerly,  in 
 order  to  preserve  the  remembrance  of  them,  and  piety  of  the  faithful. 
 The  ceremony  of  blessing  and  distributing  the  candles  on  the  feast  of 
 the  Purification  will  be  performed  annually  in  future  on  the  Sunday 
 after  said  Festival,  when  it  does  not  fall  on  a  Sunday.  I  prohibit  all 
 and  every  one  of  you  from  celebrating  a  second  Mass  on  any  of  the 
 retrenched  holidays.  You  are  to  apply  your  respective  Masses  on 
 said  days  for  your  parishioners,  and  as  formerly  agreeable  to  the 
 Council  of  Trent,  constitutions  of  Popes,  and  a  late  Decree  of  the  S. 
 Congregation,  confirmed  by  his  present  Holiness,  29th  of  last  March. 
 
 I  am,  Reverend  Sirs, 
 
 Your  very  humble  servant  in  Christ, 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  5th  December,  1778. 
 
 To  the  Roman  Catholic  Clergy  of  the  Diocese  of  Ossory. 
 
 Rev.  Sirs, 
 
 In  order  to  prevent  any  mistake  about  the  observance  of  Lent, 
 I  think  it  necessary  to  refer  you  to  my  circular  letter  of  the  7th  of 
 February,  1778,  and  desire  you  will  instruct  your  respective  flocks  in 
 the  manner  therein  prescribed,  and  inform  them  I  grant  leave  to  the 
 faithful  of  this  diocess  to  eat  eggs  in  the  approaching  Lent,  from  the 
 second  Sunday  thereof,  inclusively,  to  Palm  Sunday,  exclusively,  on 
 Mondays,  Sundays,  Tuesdays  and  Thursdays. 
 
 As  to  the  fast  ordered  by  Government  on  Wednesday,  10th  of 
 next  month,  I  require  you  to  exhort  your  several  congregations  to  the 
 
 2  B 
 
370 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 observance  thereof,  and  to  join  all  other  good  subjects  in  fervent 
 prayers  for  success  to  his  Majesty’s  arms  by  sea  and  land,  and  a 
 speedy,  honourable  and  lasting  peace  with  all  the  enemies  of  this 
 kingdom.  On  that  occasion  you  will  not  fail  to  inculcate  the 
 sentiments  of  Loyalty,  Respect  and  Gratitude  to  Government 
 expressed  in  my  circular  letters  of  the  20th  February,  10th  of 
 September,  1778.  There  are  too  many,  alas  !  amongst  the  common 
 people  who  obstinately  continue  to  disgrace  themselves  and  our 
 communion,  by  entering  into  unlawful  combinations  under  the 
 denomination  of  White  Boys,  in  defiance  to  the  dictates  of  natural 
 reason,  which  desires  us  to  promote  public  peace,  and  which  prohibits 
 us  in  consequence  to  invade  the  rights  of  private  property.  These 
 unthinking  miscreants  have  been  repeatedly  declared  unworthy  of  the 
 Catholic  name,  nay  have  been  excommunicated,  and  of  course 
 incapable  of  receiving  sacraments.  I  again  hereby  pronounce  them 
 separated  from  our  communion,  till  by  an  unfeigned  repentance  and 
 other  sincere  proofs  they  proclaim  themselves  worthy  of  absolution 
 from  the  censures  they  have  incurred ;  I  reserve  the  grant  of  that 
 indulgence  to  myself,  unless  old  age,  infirmity  or  other  motive  you 
 may  judge  reasonable,  should  render  the  appearance  of  any  unhappy 
 offender  before  me  either  impracticable  or  improper.  In  such  cases, 
 I  empower  you  to  absolve  them  from  the  aforesaid  censures  on  condi¬ 
 tion  they  comply  with  penance  proportioned  to  the  enormity  of  their 
 offences,  which  I  desire  you  to  impose  on  them. 
 
 I  am,  very  sincerely  and  affectionately,  Rev.  Sirs, 
 
 Your  most  obedient  humble  servant  in  Christ, 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  January  27th,  1779. 
 
 To  the  Rev.  Pastors  and  other  Roman  Catholic  Clergy  of  the  Diocese 
 
 of  Ossory : 
 
 Rev.  Sirs, 
 
 The  under- written  sentence  of  excommunication  is  to  be  published 
 with  the  usual  ceremonies  of  Bell,  Book,  and  Candle  light  at  each  of 
 your  respective  Masses  on  Sunday  next,  17th  inst.  And  you  are  to 
 read  it  in  Irish  where  the  ignorance  of  the  English  language  amongst 
 the  generality  of  your  parishioners  may  render  it  necessary.  You  are 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 371 
 
 likewise  to  explain  the  nature  and  dreadful  consequences  of  an 
 excommunication,  and  by  every  possible  method  endeavour  to  prevent 
 your  people  from  being  exposed  to  so  great  an  evil. 
 
 I  am,  Rev.  Sirs, 
 
 Your  very  obedient  and  bumble  servant  in  Christ, 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  October  lltb,  1779. 
 
 Sentence  of  Excommunication. 
 
 Whereas,  several  disorderly  persons  of  our  Communion  and  this 
 Diocess,  distinguished  by  the  appellation  and  appearance  of  White 
 Boys ,  continue  to  disturb  the  public  peace  and  injure  private  property* 
 notwithstanding  the  censures  of  the  Church  and  rigour  of  the  laws 
 against  riotous  assemblies  of  any  kind,  We  think  it  incumbent  on  us 
 to  inform  you,  dear  Christians,  that  from  a  due  sense  of  our  pastoral 
 duty,  and  from  a  sincere  desire  of  promoting  their  eternal  salvation, 
 We  have  not  failed  to  warn  them  of  their  perilous  situation,  and 
 exhort  them  to  repentance  and  amendment.  We  have  from  these  sacred 
 altars  repeatedly  explained  their  duty  towards  God  and  the  Powers 
 He  has  appointed  to  rule  over  them.  We  have  enforced  their 
 religious  compliance  with  that  indispensable  obligation,  from  the 
 example  and  precepts  of  our  Divine  Redeemer  and  his  Blessed 
 Disciples,  from  the  practice  of  good  Christians  of  all  ages,  and  by  our 
 own  solemn  and  sincere  declarations  of  fidelity  and  submission  to  his 
 Majesty’s  most  gracious  government.  We  have  likewise  announced 
 •the  vengeance  of  heaven  against  those  unthinking  wretches,  their 
 associates  and  abettors,  and  declared  them  unworthy  of  the  sacra¬ 
 ments  and  Christian  burial.  We  are  not  insensible  of  the  rigorous 
 account  we  shall  be  obliged  to  give  of  them  and  all  others  committed 
 to  Our  charge,  at  the  awful  tribunal  of  the  Prince  of  Pastors,  our 
 Lord  and  Saviour  Jesus  Christ,  who  tells  us  that  “If  we  do  not 
 declare  to  the  wicked  man  his  impiety,  He  our  Just  Judge  will 
 require  his  blood  at  our  hands.”  We  have  therefore  canonically 
 admonished  them  and  paternally  invited  them  to  satisfaction  and 
 penance.  But  they,  alas  !  have  despised  our  salutary  exhortations, 
 and  actuated  as  they  are  by  the  spirit  of  pride,  obstinately  persevere 
 in  their  apostacy  from  the  promise  made  at  their  baptism,  and  without 
 shame  or  seeming  remorse  scandalize  the  Church.  In  such  cases  our 
 
372 
 
 SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 line  of  conduct  is  prescribed  by  our  Divine  Eedeemer  :  “  If,”  says  He, 
 “Your  band  or  your  foot  should  scandalize  thee,  cut  it  off  and  cast  it 
 from  thee.”  .  And  St.  Paul  desires  we  “  should  remove  evil  lrom 
 amongst  us.”  Authorized  then  as  we  are,  by  the  precepts  of  our 
 Lord  and  His  Apostles,  We  have  resolved,  after  mature  deliberation, 
 and  imploring  the  assistance  of  heaven,  to  use  the  sword  of  excommu¬ 
 nication,  and  cut  off  from  the  Church  these  rotten  and  incurable 
 limbs,  lest  the  other  members  of  that  Mystical  Body  should  be 
 poisoned  or  infected  by  a  further  communication  with  them,  wherefore 
 as  they  have  impiously  despised .  our  repeated  admonitions  and 
 exhortations,  and  although  thrice  called  upon  according  to  the  Gospel 
 Precept,  have  scorned  the  very  thought  of  amendment,  and  have  not 
 acknowledged  or  reflected  on  their  heinous  crimes,  but  at  the  instiga¬ 
 tion  of  the  devil,  persist  in  their  wicked  courses,  and  according  to  the 
 observation  of  St.  Paul,  “  Treasure  up  wrath  for  themselves  against 
 the  day  of  wrath.”  By  the  sentence  of  Almighty  God,  Father,  Son, 
 and  Holy  Ghost,  of  the  Blessed  St.  Peter,  Prince  of  the  Apostles,  and 
 of  all  the  saints,  and  also  by  the  authority  of  loosing  and  binding  both 
 on  earth  and  above,  granted  to  us  by  the  Son  of  God,  We  exclude 
 them,  their  accomplices  and  abettors,  from  the  participation  and 
 communion  of  the  Precious  Body  of  our  Lord,  from  the  society  of  all 
 Christians,  and  from  the  threshold  of  the  Church  in  heaven  and  cm 
 earth,  declaring  them  by  these  presents  excommunicated,  accursed 
 and  condemned  to  the  everlasting  fire  of  hell,  there  to  burn  with  the 
 devil  and  his  angels  and  all  the  wicked,  unless  being  freed  from  the 
 snares  of  Satan,  they  shall  by  sincere  repentance  and  amendment 
 atone  for  past  offences,  repair  the  scandals  they  have  occasioned  and 
 be  reconciled  to  their  holy  and  tender  mother  the  Church,  which  they 
 have  insulted  and  injured.  They  are  to  be  looked  upon  as  heathens  and 
 publicans,  because  they  did  not  listen  to  her,  but  returned  hatred  for 
 her  love,  and  evil  for  good.  Set  Thou,  then,  0  Lord,  a  wicked 
 sinner  over  them,  and  let  the  devil  stand  at  their  right  hand.  When 
 they  shall  be  judged,  may  they  be  condemned,  and  may  their  prayers 
 be  turned  to  sin  ;  may  their  days  be  few,  and  others  take  their  places. 
 Let  their  children  be  carried  about  vagabonds  and  beg,  and  let  them 
 be  cast  out  of  their  dwellings.  May  the  usurers  search  all  their 
 substance,  and  let  strangers  plunder  their  labours.  May  there  be 
 none  to  help  them,  nor  none  to  pity  their  fatherless  offspring.  May 
 their  posterity  be  cut  off  in  one  generation.  May  their  names  be 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 373 
 
 blotted  out.  May  they  be  continually  before  the  Lord,  and  let  their 
 memory  perish  from  the  earth.  Because  they  remembered  not  to 
 show  mercy,  but  persecuted  the  poor  man  and  the  beggar,  and  the 
 broken  in  heart  to  put  him  to  death.  They  loved  cursing,  it  shall 
 come  unto  them,  and  they  would  not  have  blessing,  and  it  shall  be 
 taken  from  them.  They  put  on  cursing  like  a  garment,  and  it  went 
 in  like  water  into  their  entrails,  and  like  oil  into  their  bones. 
 
 These  shall  be  their  rewards.  But  do  Thou  for  us,  0  Lord,  for 
 thy  name’s  sake,  for  we  are  poor  and  needy,  and  our  hearts  are 
 troubled  within  us.  Help  us,  0  Lord,  our  God,  and  save  us  accord¬ 
 ing  to  thy  mercy,  that  they  may  know  that  Thou,  0  Lord,  hast  done 
 it.  They  will  curse,  and  Thou  wilt  bless.  Let  them  that  rise  up 
 against  us  be  confounded,  but  thy  servants  shall  rejoice. 
 
 Let  all  the  congregation  say,  Amen,  Amen,  Amen. 
 
 John  Troy. 
 
 T o  the  Reverend  Pastors  and  other  Roman  Catholic  Clergy  of  the 
 
 Diocess  of  Ossory. 
 
 Bev.  Sirs, 
 
 The  very  little  attention  paid  to  the  important  obligation  of 
 receiving  the  Holy  Eucharist  at  least  at  Easter,  is  one  of  the  many 
 lamentable  causes  of  indevotion  and  immorality,  too  visible  amongst 
 all  ranks  of  our  people.  Nothing  less  than  their  Eternal  Salvation  is 
 at  stake,  and  yet  they  delay  from  year  to  year  to  partake  of  the  bread 
 of  life,  notwithstanding  the  assurances  of  Our  Divine  Redeemer  that, 
 “If  we  do  not  eat  His  Flesh  and  drink  His  Blood,  we  shall  not  have 
 life  within  us.”  Our  Holy  Mother  the  Church,  by  constant  exhor¬ 
 tations,  frequent  grants  of  indulgences,  and  by  every  other  possible 
 method,  shows  her  earnest  and  tender  solicitude  about  the  happiness 
 of  her  children,  and  invites  them  to  a  frequent  communion.  She 
 commands  them  to  feast  at  the  Heavenly  Banquet  at  least  at  Easter, 
 and  has  assigned  the  term  of  15  days,  from  Palm  to  Low  Sunday,  to 
 comply  with  that  duty,  under  pain  to  the  transgressors  of  being 
 hindered  to  enter  into  the  House  of  God,  if  living,  and  of  being 
 deprived  of  Christian  Burial  when  dead.  The  above  term  of  15  days 
 has  been  extended  and  prolonged  in  this  Kingdom  by  a  special 
 privilege  of  Pope  Paul  V.  from  Ash- Wednesday  to  Ascension  Thurs¬ 
 day,  beyond  which  time  the  Easter  Communion  cannot  be  neglected 
 
874 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 without  incurring  the  aforesaid  penalties.  In  order,  therefore,  to 
 enforce  an  exact  compliance  with  the  precept  of  the  Church,  and 
 thereby  promote  the  salvation  of  the  flock  committed  to  our  care,  I 
 require  you  to  explain  to  your  respective  congregations  the  above  par¬ 
 ticulars  and  following  regulations,  which  I  hereby  order  to  be 
 punctually  observed  henceforward,  under  pain  of  suspension  from  all 
 priestly  functions  : — 
 
 1.  No  persons  who  have  not  received  the  Communion  at  Easter 
 time  above  specified,  are  to  be  married  unless  some  very  particular 
 and  extraordinary  circumstances  should  require  the  contrary. 
 
 2.  No  person  neglecting  the  Easter  Communion  shall  be  admitted 
 as  Godfather  or  Godmother  at  Baptism  or  Confirmation. 
 
 3.  No  woman  who  has  not  complied  with  the  Easter  duty,  or 
 has  not  confessed  during  her  pregnancy,  shall  be  churched  within 
 thirty  days  after  her  delivery. 
 
 You  are  to  read  the  above  at  each  of  your  Masses  on  the  three 
 first  Sundays  of  next  Lent,  and  every  Lent  afterwards. 
 
 I  am,  Very  Lev.  Sirs, 
 
 Your  very  humble  servant  in  Christ, 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  January  15th,  1780. 
 
 N.B. — I  empower  every  one  of  you  to  absolve  such  transgressors 
 of  the  precept  of  the  Easter  Communion  as  may  confess  to  you 
 during  tne  Octave  of  SS.  Peter  and  Paul  from  the  censures  denounced 
 by  the  21st  canon  of  the  Council  of  Lateran — “  Omnis  utriusque 
 sexus,”  or  by  any  diocesan  Constitution,  after  imposing  penance  pro¬ 
 portioned  to  their  scandalous  disobedience.  I  hereby  declare  that 
 their  confession  within  that  time  will  qualify  them  to  be  married, 
 churched,  stand  Godfather  or  Godmother,  as  occasion  may  require. 
 
 Fr.  Joh.  Thomas  Troy  S.  Ordinis  Praedicatorum,  Dei,  et  S.  Sedis 
 Apostolicae  Gratia  Episcopus  Ossoriensis,  etc. 
 
 In  Dei  Filio  maxime  Sibi  dilectis  BR.  Parochis,  aliisque  Sacer- 
 dotibus  Saecularibus,  et  Begularibus  Dioecesis  Ossoriensis  ;  Salutem 
 Disciplinaeque  Ecclesiasticae  Studium,  et  Observantiam. 
 
 Postquam,  imperscrutabili  Dei  Omnipotentis  Dispositione,  et 
 SSmi  Patris  Pii  YI.  Beneficentia,  nullis  nostris  suffragantibus  Meritis, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 375 
 
 vel  expetentibus  Votis,  ad  hanc  dilectam  Nobis  Catbedram  Ossorien- 
 sem  moderandam  evocati  sumus  ;  statim  Conferentias  Casnnm  Con- 
 scientiae,  provido  Consilio  ab  Ecclesiae  Statutis  praescriptas,  sed 
 justis  de  Causis,  in  hac  Dioecesi  per  plnres  Annos  intermissas, 
 restabiliendas  esse  Animo  decrevimus.  Propositum  hoc  Nostrum 
 Executioni  demandatum  laeti  conspeximus  Anno  proxime  elapso, 
 cum  maximo  Cleri  Fructu,  et  Populi  iEdificatione.  Ut  hoc  igitur 
 saluberrimum  Institutum  tarn  faeliciter  Auctoritate  Nostra  renovatum, 
 pari  Successu  progrediatur,  nonnulla  in  Congressibus  observanda, 
 Scripto  vobis  trader e  opportunum  existimavimus,  ne  Ignorantiae 
 Occasione,  vel  Praetextu,  Confusio  aliqua,  aut  Perturbatio  in  illis 
 oriatur. 
 
 Curent  igitur  imprimis  quam  diligenter  Conferentiarum  Praesides 
 ut  absque  Clamorosa  Yocis  Elatione  de  Expositis,  aliisque  emergen- 
 tibus  Quaestionibus,  breviter  et  perspicue  quoad  fieri  potent,  agatur. 
 Duos  simul  loqui  non  permittant  omnino,  ne  Contentio  quaevis 
 causetur,  cum  fraternae  Charitatis  Discrimine.  In  Quaestionibus 
 explicandis,  sive  in  Objectis  proponendis,  et  diluendis  Veritas  unice 
 quaeratur  ex  Sacris  Litteris,  Summorum  Pontificum,  Conciliorumque 
 Decretis,  atque  ex  constanti,  communique  Ecclesiae  Usu,  et  Praxi  ; 
 posthabitis  inutilibus  luxuriantium  Ingeniorum  Commentis,  et  aridis 
 Scholarum  Tricis,  quae  Moribus  componendis,  et  Conscientiis  diri- 
 gendis,  parum  certe,  ut  plurimum,  inserviunt :  Neque  tamen  Rationem 
 ipsam  vere  Theologicam  e  suo  loco  dimoveri  cupimus ;  jamdudum 
 enim  didicimus  quantum  Ponderis,  quidve  Yirium  eidem  in  sit  : 
 verum  suis  coarctatur,  et  circumscribitur  Finibus,  de  quibus  inter 
 alios  egregie  disseruit  celeberrimus  Sui  iEvi  Scriptor  Hispanus, 
 Melchior  Canus  Episcopus  olim  Canariensis.  Ad  Authorum  Delectum 
 quod  attinet,  monitos  yos  volumus,  caute  admodum  et  circum- 
 specte  legendos  illos  esse,  qui  de  Re  Morali,  et  Sacramentaria 
 scripserunt  ante  condemnatas  Saeculo  praeterito  a  Summis  Pontifi- 
 cibus  varias  Propositiones,  Simplicitati  iEvangelicae  adversantes, 
 atque  luctuosam  Morum  Corruptelam,  speciosis  quidem,  sed  minus 
 probabilibus  Arguments,  introducentes.  In  istis,  aliisque  quibus- 
 cumque  vScriptoribus,  non  vulgaris  de  eisdem  Existimatio,  non 
 Dignitates  quas  obtinebant  attendendae ;  Sed  Momenta  quibus 
 Eorundem  Placita  innituntur  sedulo  absque  Partium  Studio  perpen- 
 denda,  ut  inde  illae  Sententiae  eligi  et  amplecti  possint,  quae  ex 
 limpidis  suprascriptis  Fontibus  tanquam  Rivuli  decurrunt.  In  Rebus 
 
376 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Ritualibus,  et  liturgicis,  nec  non  Ecclesiastico-Forensibus  enucleandis, 
 eas  seqni  opiniones  mandamus,  quae  cum  Praescriptis  in  Missali, 
 Eituali,  Pontificali,  et  Breviario  Eomanis  conveniunt ;  quaeque  ex 
 Juris  communis  Principiis,  et  Sacrarum  Urbis  Congregationum 
 authenticis  Eesolutionibus  eruuntur.  Hoc  erga  B.  Petri  Sedem 
 obsequium  simul  cum  Fide  ipsa  a  Majoribus  accepimus  ;  Nihil  enim 
 magis  Cordi  habebant,  nihil  enixius  Successoribus  commendarunt 
 Praedecessores  per  totam  Hiberniam  Episcopi,  caeterique  Animarum 
 Rectores,  quam  Romanae  Ecclesiae  omnium  aliarum  Matri  et  Magis- 
 trae,  tanquam  Fidei  Canonumque  Custodi,  et  Interpret^  nec  non 
 Catholicae  Unitatis  Centro,  indivulse  adhaerere ;  sepositis  Consuetu- 
 dinibus,  caeteroquin  laudibilibus,  aliarum  Eaclesiarum  quantum- 
 cunque  insignium,  atque  de  Re  Christiana,  et  ipsa  Apostolica  Sede 
 optime  meritarum. 
 
 Unicuique  Conferentiae  praemittendus  erit  brevis  Sermo  de  Vita, 
 et  Honestate  Clericorum,  vel  de  Vitiis  in  Populo  communioribus, 
 Anglico,  vel  Hibernico  Idiomate  memoriter  recitandus,  a  Sacerdote 
 Saeculari  nondum  de  Beneficio  Curato  proviso,  vel  Regulari,  inci- 
 piendo  a  Seniori  in  respectivis  Districtibus ;  deficientibus  vero  istis, 
 Sermo  fiet  a  Parochis  ipsis.  Absentes,  legitima  etiam  ex  Causa, 
 mulctam  pecuniariam  jam  a  Nobis  stabilitam,  solvant  Conferentiarum 
 Praefectis ;  Qui  vero  Absentiae  causam  per  Nuncium,  vel  Epistolam 
 coram  Omnibus  legend  am,  significare  neglexerit,  is  praeterea  in 
 Poenam  Contemptus,  a  Celebratione  Missae  per  Quindenam  suspensus 
 declaretur  a  Praeside  respectivo,  cui  hanc  Facultatem  tribuimus 
 Summam  Pecuniae  ex  Mulctis  colligendae,  in  eos  Usus  erogandam 
 decernimus,  qui  opportuni  videbuntur  majori  Numero  eorum  qui 
 interibunt  respectivis  Conferentiis,  Mense  Octobris.  Convenire 
 debent  Omnes  in  Locis  designatis,  hora  Undecima  Matutina ;  finito 
 vero  Sermone  statim  incipiet  Conferentia  per  duas  integras  Horas 
 duratura.  Prandium  Hora  Secunda  Mensae  apponatur,  eoque  durante, 
 nonnisi  de  Rebus  Ecclesiasticis,  vel  scientificis  Verba  fiant.  In 
 Cibo,  et  Potu  is  Modus  servetur  qui  decet  Dispensatores  Mysteriorum 
 Dei :  ut  autem  quaecumque  Scandali,  vel  pravae  Suspicionis  Occasio 
 penitus  amoveatur,  Omnes  et  singulos  Hora  quarta  e  Loco  discedere 
 jubemus,  domumque  recto  tramite  reverti.  Haec  sunt,  inter  alia, 
 quae  ad  communem  Utilitatem,  et  Ecclesiastici  Nominis  Decorem,  a 
 vobis  exacte  observari  optamus,  et  praecipimus  sub  Poenis  Arbitrio 
 Nostro  in  Transgressores  infligendis.  Valete  Fratres,  ac  Filii  delec- 
 
SPICILEGIUM  OSSOEIENSE.  377 
 
 iissimi,  Nosque  in  Sacrifices,  et  Precationibus  Yestris  commendatos 
 habete.  Interim  ex  Plenitudine  paterni  Nostri  in  Yos  Amoris, 
 Benedictionem  pastoralem  Yobis  Omnibus  peramanter  impertimur. 
 
 Datum  Kilkenniae,  ex  iEdibus  Nostrae  Residentiae,  Nonis 
 Februariis  Anni  1780.  Consecrationis  vero  Nostrae  Anno  tertio. 
 
 Fr.  Joh.  Thomas  Episcopus  Ossoriensis. 
 Conferentiae  babebuntur  infrascriptis  Locis,  et  Diebus. 
 Kilkenniae.  Prima  Feria  quarta  non  impedita  uniuscujusque 
 Men  sis. 
 
 In  oppido  de  Durrowl  . 
 
 1D  .  >  Feria  tertia  immediate  sequenti. 
 
 vei  JBalliragget.  )  ^ 
 
 In  Oppido  de  Thomas  Town.  Feria  secunda  immediate  sequenti. 
 
 In  Oppido  de  Mullinevat.  Feria  tertia  immediate  sequenti. 
 
 Fr.  Joh.  Thos.  Troy  S.  Ords.  Praedm.  SS.  Sedis  Apostolicae  Gratia 
 
 Episcopus  Ossoriensis,  dec. 
 
 A.  R.  P.  Fr.  Danieli  Tierney  Ordinis  Erimitarum  S.  Augustini 
 recnon  Priori  Conventus  ejusdem  Ordinis  Callan  in  dicta  nostra 
 Dioecesi  salutem  in  Domino. 
 
 Cum  decreto  S.  Congregationis  generalis  de  Propaganda  Fide 
 sub  Die  19  Julii  Anni  1773,  Cautum  sit,  ut  iis  duntaxat  in  locis 
 constituendi  sint  Regularium  Novitiatus  in  Hibernia,  ubi  locorum 
 erdinarii  suum  expresse  praestiterint  consensum  ;  justis  ac  piis  tuis 
 prscibus  annuentes,  tenore  Presentium  Licentiam  concedimus  consti¬ 
 tuendi  novitiatum  pro  dicto  tuo  ordine  in  praefato  conventu  de  Callan 
 dummodo  serventur  omnia  in  memorato  Decreto  stabilita  circa 
 Ncvitiorum  Educationem  :  de  quibus  Testimonium  authenticum  ferre 
 debemus  antequam  Novitii  ad  professionem  admittantur,  alias  talis 
 professio  nulla  prorsus  et  irrita  censebitur  ad  Rescriptum  citati 
 Decreti.  Datum  Kilkenniae  sub  Sigillo  et  manu  nostris,  Die 
 26Maii,  Anni  1781. 
 
 Fr.  Joh.  Thos.  Epus  Ossoriensis. 
 
 Locus  >Ji  Sigilli. 
 
 To  the  R.  Pastors  and  other  Roman  C.  Clergymen  of  the  Diocess  of 
 
 Ossory. 
 
 Although  I  am  persuaded  that  nothing  has  been  wanting  on  your 
 parts  to  impress  your  respective  flocks  with  sentiments  becoming 
 
378 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 good  Christians  and  useful  members  of  society,  it  is  nevertheless 
 notorious  that  too  many  of  our  communion  seem  insensible  of  their 
 duty  towards  God  and  their  neighbours.  Their  constant  and  scan¬ 
 dalous  breach  of  every  law  is  principally  occasioned  by  an  immoderate 
 use  of  whiskey,  whereby  they  are  not  only  disabled  from  working  and 
 of  course  from  providing  for  their  wretched  families,  but  likewise 
 being  deprived  of  their  reason  from  intoxication,  disturb  the  public 
 peace,  by  frequent  riots  at  fairs  and  other  assemblies  which  they  often 
 resort  to  with  the  anti-Christian  intention  of  raising  a  quarrel,  or 
 revenging  a  real  or  imaginary  insult  offered  to  their  relations,  friends 
 and  partizans.  By  this  conduct  so  contrary  to  the  maxims  of  the 
 Gospel  which  everywhere  inculcates  forgiveness  of  our  real  and 
 greatest  enemies,  under  pain  of  being  refused  pardon  by  our  merciful 
 God,  these  nominal  Catholics  belie  their  profession  of  Christianity. 
 They  often  occasion  bloodshed,  and  sometimes  murder,  and  always 
 give  scandal.  Such  glaring  outrages  against  divine  and  human  laws 
 demand  our  serious  consideration  and  require  our  most  strenuous 
 exertions  to  repress  and  prevent  them.  In  order  therefore  the  more 
 effectually  to  accomplish  these  great  ends  and  enforce  the  respect  due 
 to  the  commandments  of  God,  the  laws  of  the  Church  and  ordinances 
 of  the  State,  I  hereby  not  only  beseech  you  in  the  most  earnest 
 manner  to  continue  your  zealous  endeavours  to  promote  temperance 
 and  thereby  procure  peace,  but  likewise  command  you  as  far  as  in  me 
 lies  to  observe  the  following  instructions  with  regard  to  rioters  and 
 other  unhappy  disturbers  of  the  public  tranquility  : 
 
 1.  You  are  not  to  admit  to  sacraments  any  person  who  strikes 
 another  at  a  fair  or  any  other  public  place  of  meeting,  except  in  case 
 of  just  and  necessary  defence,  until  the  offender  publicly  acknow¬ 
 ledge  his  crime,  ask  pardon  of  God  and  promise  amendment  before 
 the  congregation  assembled  on  a  Sunday  in  each  respective  parish 
 chapel. 
 
 2.  If  the  offender  should  relapse  notwithstanding  the  aforesaid 
 declaration  and  promise,  you  are  not  to  administer  any  sacraments 
 to  them  or  permit  them  to  enter  the  chapel  without  express  orders 
 from  me,  if  I  should  be  in  the  diocess,  or  from  the  official  in  Kilkenny 
 in  my  absence. 
 
 3.  Such  offenders  as  neglect  to  observe  the  above-mentioned 
 discipline,  and  who  may  be  in  danger  of  death,  can  receive  sacraments 
 and  be  reconciled  to  the  Church  if  they  are  found  otherwise  disposed 
 
SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 379 
 
 and  sincerely  promise  to  comply  therewith  in  case  of  recovery.  But 
 you  are  not  to  bless  the  clay  or  say  Mass  for  them  in  public. 
 
 4.  All  offenders  persevering  in  their  obstinacy  till  death  and 
 refusing  to  promise  amendment  are  to  be  regarded  as  excommunieated 
 persons  in  every  respect  and  consequently  unworthy  of  any  indulgence. 
 You  are  not  therefore  to  accompany  their  funerals. 
 
 5.  The  anniversary  festivals  of  the  saints  to  whom  the  respective 
 churches  are  dedicated,  and  which  are  called  Patron  days  were 
 formerly  solemnized  in  this  kingdom  with  becoming  piety.  On  these 
 days  the  faithful  of  each  parish  assembled  in  order  to  commemorate 
 the  triumphs  of  their  patron  saint  over  the  World,  the  Flesh  and  the 
 Devil.  They  spent  the  day  in  prayer,  they  gave  alms  and  endeavoured 
 to  imitate  the  heroic  virtues  of  the  saint  in  order  to  partake  of  his 
 glory  in  heaven.  In  these  times  the  case  is  quite  different,  our 
 deluded  people  assemble  on  these  days  for  wicked  purposes,  instead 
 of  praying  they  wish  damnation  to  themselves  and  acquaintances 
 with  most  horrid  and  deliberate  imprecations.  They  profane  the 
 name  of  God  and  everything  else  that  is  sacred  by  the  most  execrable 
 oaths,  and  finish  the  day  by  the  perpetration  of  the  grossest  impurities, 
 by  shedding  their  neighbour’s  blood,  by  murder,  and  the  transgression 
 of  every  law.  They  have  been  seriously  warned  from  the  altars  not 
 to  frequent  these  assemblies  and  to  avoid  the  occasion  of  such  scan¬ 
 dalous  excesses.  In  order  the  more  effectually  to  prevent  them  in 
 future,  I  do  hereby  prohibit  any  priest  whatsoever  under  pain  of 
 suspension  to  be  incurred  by  the  very  act  of  transgression,  to  celebrate 
 Mass  in  public  in  any  part  of  the  respective  parish  where  a  patron 
 day  occurs  except  it  should  be  a  holiday  of  obligation  and  then  in  the 
 chapel  only.  And  as  the  erection  of  booths  and  tents  in  the  usual 
 places  of  meeting  is  known  to  encourage  these  lawless  assemblies,  I 
 do  hereby  require  of  you  to  take  particular  notice  of  such  R.  Catholics 
 who  preferring  little  temporary  emolument  to  their  own  salvation  and 
 public  peace  scruple  not  to  let  their  ground  for  the  purpose  of 
 erecting  said  booths  and  tents.  As  such  worldlings  give  occasion  to  the 
 outrages  that  ensue,  they  are  not  to  be  admitted  to  sacraments  till 
 they  promise  amendment. 
 
 6.  In  order  to  prevent  the  tumults  and  other  fatal  consequences  of 
 requiring  and  giving  garlands,  globes  and  other  decorations  generally 
 known  by  the  appellation  of  May  Balls  because  given  by  young 
 married  people  and  carried  about  on  the  1st  of  May,  I  hereby  most 
 
380 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 strictly  command  each  and  every  one  of  you  not  to  administer  sacra¬ 
 ments  to  any  person  or  persons  of  your  respective  parishes  who  shall 
 hereafter  at  any  time  demand  said  May  Balls,  or  call  for  money,  liquor, 
 or  anything  else  in  place  of  them,  till  such  transgressors  declare  their 
 repentance  and  promise  amendment  before  the  congregation  assembled 
 as  above.  The  same  is  to  be  observed  with  regard  to  any  young 
 married  couple,  or  either  of  them,  who  shall  hereafter  at  any  time 
 give  or  procure  said  May  Balls,  or  money,  liquor,  or  any  other  things 
 in  their  stead,  to  any  person  or  persons  whatsoever.  Moreover  the 
 first  child  of  any  couple  so  offending  is  to  be  baptized  in  the  parish 
 chapel  and  nowhere  else  :  as  to  the  woman  she  is  not  to  be  churched 
 till  thirty  days  shall  elapse  after  her  delivery.  When  called  upon  in 
 future  to  administer  the  sacrament  of  Matrimony  you  are  to  inform 
 the  parties  and  others  present  of  the  above,  and  require  their  solemn 
 promise  of  punctually  observing  the  same. 
 
 7.  You  are  to  publish  this  letter  from  your  respective  altars  on  the 
 three  Sundays  immediately  following  the  receipt  thereof,  and  on  the 
 last  Sunday  of  the  next  and  every  succeeding  month  of  April.  Finally,  I 
 require  you  to  observe  the  above  instructions  and  regulations  under 
 pain  of  suspension  from  all  priestly  functions.  That  the  Almighty 
 may  enable  us  to  contribute  towards  the  happiness  of  each  other  and 
 all  mankind  in  this  world  and  in  the  next  is  the  constant  wish  and 
 fervent  prayer  of,  Kev.  Sirs, 
 
 Your  most  devoted  servant  in  Christ, 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  December  12th,  1782. 
 
 The  following  lines  were  published  from  the  Altars  in  Kilkenny  on 
 
 Sunday,  Feb.  lsi,  1783  : — 
 
 Dear  Christians, 
 
 We  are  happy  in  announcing  the  glad  tidings  of  peace,  lately 
 established  between  the  contending  Powers,  and  beseech  you  to  join 
 us  in  fervent  thanksgiving  to  the  Almighty  God  for  this  long  wished 
 for  blessing,  whereby  there  is  not  only  a  stop  put  to  the  effusion  of 
 blood  and  other  horrors  of  war,  but  likewise  from  the  religious 
 toleration  and  freedom  of  trade  you  now  enjoy,  you  are  encouraged  to 
 redouble  your  industry  for  the  support  of  your  respective  families, 
 and  to  conduct  yourselves  in  every  respect  as  becometh  peaceable 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 381 
 
 subjects  and  useful  members  of  society.  We  most  earnestly  exhort 
 you  in  the  Name  of  Grod  and  the  Church  to  an  observance  of  these 
 duties. 
 
 Lent,  1783.  The  following  lines  were  published  in  all  the  Chapels  of 
 the  Diocess  before  the  First  Sunday  of  Lent. 
 
 The  present  high  price  of  provisions  and  the  bad  quality  of  some 
 expose  the  generality  of  our  people  to  many  and  great  inconveniences. 
 In  order  to  alleviate  the  general  distress,  I  hereby  grant  leave  to  the 
 faithful  of  this  diocess  to  eat  flesh  meat  and  eggs  from  the  first 
 Sunday  of  the  approaching  Lent  to  Palm  Sunday,  both  included, 
 except  on  Wednesdays,  Fridays  and  Saturdays.  But  fishand  flash 
 meat  are  not  to  be  used  on  the  same  day.  In  all  other  respects  the 
 fast  is  to  be  strictly  observed.  As  the  indulgence  now  granted  is 
 principally  calculated  to  relieve  the  poor,  those  whom  the  Almighty 
 has  been  pleased  to  bless  with  affluence  are  most  earnestly  exhorted 
 to  commiserate  their  situation  and  by  alms  and  other  works  of  mercy 
 show  they  are  influenced  by  principles  becoming  good  Christians. 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  March  1st,  1783. 
 
 Dear  Christians, 
 
 The  situation  of  the  poor  in  this  city  is  truly  lamentable.  The 
 very  high  price  of  potatoes  and  oatmeal,  and  other  necessary  articles, 
 put  it  absolutely  out  of  the  power  of  thousands  to  support  themselves ; 
 they  are  reduced  to  the  last  stages  of  misery,  and  exposed  to  the 
 danger  of  dying  by  famine,  which  is  generally  the  cause  of  Pestilence. 
 In  order  to  prevent  these  dreadful  evils,  and  alleviate  the  general 
 distress,  a  collection  will  be  made  from  house  to  house  to-morrow,  in 
 this  city  and  environs,  for  the  purpose  of  purchasing  the  aforesaid 
 articles,  which  will  be  afterwards  sold  to  the  real  industrious  poor  at 
 a  moderate  price.  The  gentlemen  appointed  to  collect  are  respectable 
 from  their  characters  and  property,  wherefore  no  suspicion  of  em¬ 
 bezzlement  or  mismanagement  can  be  entertained  justly.  We  most 
 earnestly  exhort  each  and  everyone  to  contribute  according  to  your 
 respective  abilities  :  “  Blessed  is  that  man  who  considers  the  poor 
 and  needy.  The  Lord  will  free  him  on  an  evil  day ;  the  Lord  will 
 preserve  him  and  enliven  him  and  make  him  happy  on  earth,  and 
 will  not  deliver  him  into  the  hands  of  his  enemies.”  Thus  speaks  the 
 
382 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Prophet  in  the  40th  Psalm.  “  Give  and  it  shall  be  given  unto  you.” 
 This  is  the  language  of  the  Gospel :  as  we  are  speaking  to  Christians 
 it  is  needless  to  add  more.  Your  fellow  citizens,  your  acquaintances, 
 your  servants.  .  .  .  [The  MS.  ends  thus  abruptly.] 
 
 To  the  Pastors  of  the  Diocess. 
 
 Rev.  Sirs, 
 
 You  are  to  publish  the  following  lines  from  the  Altars  at  each 
 Mass  on  Sunday  next,  22nd  instant. 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  February  10th,  1784. 
 
 Dear  Christians, 
 
 The  scarcity  of  provisions  and  bad  quality  of  vegetables,  the 
 advanced  price  of  other  provisions,  the  general  distress  occasioned  by 
 the  late  uncommonly  severe  weather,  and  experienced  in  a  dreadful 
 manner  by  the  labouring  poor,  render  a  relaxation  of  the  observance 
 of  the  approaching  Lent  unavoidable.  I,  therefore,  hereby  grant 
 leave  to  the  Faithful  of  this  Diocess,  to  eat  flesh  meat  once  on 
 Sundays,  Mondays,  Tuesdays,  and  Thursdays,  likewise  permission  to 
 eat  eggs  on  every  day  except  Friday,  from  the  first  Sunday  to 
 Palm  Sunday,  both  included:  Fish  and  Flesh  Meat  not  to  be  eaten  on 
 the  same  day,  and  in  every  other  respect  the  fast  to  he  observed.  As 
 this  indulgence  is  granted  from  a  desire  of  relieving  the  condition  of 
 the  poor ;  it  is  not  our  intention  to  extend  it  to  such  as  shall  lose 
 their  time  at  plays,  card-tables,  and  other  places  of  public  amuse¬ 
 ment.  Instead  of  expending  their  money  on  these  and  similar 
 occasions  of  vanity  and  dissipation,  and  thereby  acting  contrary  to  the 
 spirit  of  the  Gospel,  they  should  at  this  particular  season  he  conse¬ 
 crated  to  mortification  and  penance,  endeavour  to  secure  their  salva¬ 
 tion,  and  by  every  act  of  benevolence  in  their  power,  relieve  their 
 fellow-creatures  languishing  and  almost  perishing  from  hunger  and 
 cold.  The  houses  are  filled  with  these  wretched  objects  ;  they  are  to 
 he  met  with  in  streets  and  highways.  By  your  charity  towards 
 them,  you  will  not  only  prevent  their  impending  destruction,  hut 
 likewise  dispose  yourselves  for  numberless  blessings  in  this  life  and 
 happiness  in  the  next. 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  February  18th,  1784. 
 
 {The  following  Document  is  added)  : — 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 388 
 
 To  the  R.  C.  Pastors  and  other  Clergymen  of  the  Diocess  of  Ossory. 
 
 Our  Most  Holy  Father  the  Pope,  Clement  XIV.,  on  the  31st  of 
 January  last,  granted  an  Indult  to  this  our  Diocess  of  Ossory, 
 whereby  His  Holiness  took  away  the  obligation  of  hearing  Mass  from 
 all  the  retrenched  holidays,  in  number  eighteen — to  wit,  Tuesday  in 
 Easter  Week,  Tuesday  in  Whitsun  Week,  St.  Matthias,  St.  Joseph, 
 SS.  Philip  and  James,  the  Finding  of  the  Holy  Cross,  St.  James, 
 St.  Anne,  St.  Laurence,  St.  Bartholomew,  St.  Matthew,  St.  Michael, 
 SS.  Jude  and  Simon,  St.  Andrew,  St.  Thomas,  St.  John  the  Evan¬ 
 gelist,  the  Holy  Innocents,  and  St.  Sylvester. 
 
 But  by  an  express  clause  the  fasts  annexed  to  eight  of  them — to 
 wit,  St.  Matthias,  St.  James,  St.  Laurence,  St.  Bartholomew, 
 St.  Matthew,  SS.  Simon  and  Jude,  St.  Andrew,  and  St.  Thomas;  the 
 fasts,  I  say,  are  to  be  strictly  observed  as  heretofore.  The  same 
 Indult  takes  off  the  obligation  of  hearing  Mass  on  St.  Kieran’s  Day 
 and  St.  Kenny’s  Day,  and  also  on  all  the  Patrons  of  Parishes.  How¬ 
 ever  His  Holiness  enjoins  me  to  prescribe  some  pious  work  to  be 
 performed  in  commutation  on  each  of  the  former  mentioned  Holi¬ 
 days  instead  of  hearing  Mass.  The  pious  work  I  prescribe  is  to  say 
 seven  Paters  and  seven  Aves.  Hence,  on  the  Sunday  previous  to 
 each  of  the  abolished  Holidays,  you  will  announce  to  each  of  your 
 congregations  the  obligation  they  lie  under  of  saying  seven  Paters 
 and  seven  Aves,  instead  of  hearing  Mass.  Finally  take  notice  that 
 you  cannot  say  two  masses  on  any  of  the  mentioned  days  or  Patrons 
 no  more  than  on  any  other  ferial  days. 
 
 Thomas  Burke. 
 
 Given  at  Kilkenny,  this  27th  day  of  March,  1778. 
 
 To  the  Rev.  Catholic  Clergy  of  the  Diocess  of  Ossory. 
 
 Venerable  Brethren  in  Christ  Jesus, 
 
 Notwithstanding  the  uniform  doctrine  of  the  Catholic  Church 
 concerning  the  invalidity  of  combination  oaths  in  general,  and  of  the 
 late  one  administered  by  persons  calling  themselves  “  Right  Boys  ” 
 in  particular,  has  been  frequently  explained,  I  am  extremely  con¬ 
 cerned  to  hear  that  some  of  our  deluded  people,  who  have  taken 
 said  wicked  oath,  think  themselves,  or  seem  to  think  themselves, 
 obliged  to  observe  it.  In  order  to  remove  this  great  error,  equally 
 prejudical  to  the  interests  of  society  and  religion,  I  think  it  necessary 
 
384 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 to  require  each  and  every  one  of  you,  as  I  do  hereby  to  declare,  in  tho 
 Name  of  God  and  our  Holy  Church,  from  your  respective  Altars,  that 
 the  aforesaid  “  Bight  Boy  ”  oath  is  so  far  from  binding  on  conscience 
 that  whoever  obstinately  adheres  to  the  contrary  opinion,  is  unworthy 
 of  Catholic  Communion,  because  he  acts  in  direct  and  scandalous 
 opposition  to  the  express  command  of  Almighty  God,  to  the 
 Laws  of  the  Church,  and  the  statutes  of  the  Bealm.  You  are 
 not,  therefore,  to  administer  any  sacrament  to  such  persons,  even 
 when  dying,  who  have  taken  such  oath,  unless  they  abjure  it 
 entirely,  and  promise  to  hold  and  regard  it  as  null,  void,  and  of  no 
 effect.  If  after  this,  our  solemn  Declaration,  any  person  calling  him¬ 
 self  a  Boman  Catholic,  who  has  already  taken,  or  may  hereafter  take, 
 said  oath,  shall  depart  this  life  after  refusing  to  make  the  above- 
 mentioned  abjuration  and  promise,  he  is  to  be  looked  upon  in  every 
 respect  as  separated  from  the  Communion  of  Saints,  and  to  be  deprived 
 of  all  the  rights  and  suffrages  of  our  Holy  Church.  I  confide  much 
 in  your  zealous  and  prudent  endeavours  to  reclaim  these  misguided 
 poor  creatures,  and  hope  our  efforts  to  procure  their  happiness  and 
 promote  public  peace,  will,  by  the  mercy  of  God,  prove  successful. 
 
 I  am,  Dear  Brethren, 
 
 Your  affectionate  humble  servant  in  Christ, 
 
 John  Troy. 
 
 Kilkenny,  September  8th,  1786. 
 
 LXII. 
 
 Letter  of  the  Cardinal  Prefect  of  Propaganda,  to  the 
 Archbishop  of  Armagh,  the  28th  of  April,  1781. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Per  Illus.  et  Bme.  Dne  uti  Prater, 
 
 Quod  jamdudum  a  SSmo  Dno  nostro  Pio  YI.  postula veras,  ut 
 Tibi  in  regenda  Armacana  Ecclesia  Coadjutor  aliquis  designaretur, 
 id  semper  curae,  ac  cordi  fuit  optimo  sapientissimoque  Pontifici. 
 Sed  cum  Dominicus  Bellew,  quern  Tibi  Coadjutorem  dari  exoptaveras, 
 interim  ad  Ecclesiae  Alladensis  Episcopatum  promotus  sit,  isque 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 385 
 
 praeterea  nt  statim  ad  istius  Regni  primatialem  Cathedram  eve- 
 heretur,  non  expedire  visum  fuerit,  de  alio  viro  cogitandum  fuit,  qui 
 tanta  virtute,  Pietate,  ac  Doctrina  praeditus  esset,  ut  in  eminentiori 
 Loco  sublatus  Vita,  Moribus,  atque  Exemplo  non  solum  Armacbanae 
 Ecclesiae,  sed  caeteris  etiam  istius  Regni  praeluceret.  Haec  secum 
 Animo  revolvens  SSmus  Pontifex  operae  Pretium  se  facturum  existi- 
 mavit,  si  Tibi  jam  in  provecta  jEtate  senescenti,  ac  viribus.  et  aegro 
 corpore  fracto,  promptiori  aliqua  Ratione  consuleretur,  ut  solutus 
 Episcopalibus  Muniis  reliquum  Vitae  Cursum  in  Portum  honesti  Otii, 
 ac  tranquillae  Pacis  traduceres.  Ita  quoque  postulare  videbatur 
 perturbatus  Ecclesiae  Armacanae  Status,  cui  regendae,  ac  guber- 
 nandae  impigrum,  solertem,  atque  prestantem  virum  praefici  necesse 
 est,  qui  dum  in  aliquanto  longius  Tempus  Coadjutoris  tui  Electio 
 differtur,  ad  Pacem,  atquo  concordiam  in  ea  Ecclesia  reintegrandam, 
 et  pristinum  splendorem  restituendum  totis  viribus,  ac  nisu  incumbat. 
 Huic  tanto  Muneri  non  alius  aptior  atque  praestantior  visus  est,  quam 
 Joannes  Thomas  Troy  Episcopus  Ossoriensis,  spectatissimus  quidem 
 vir,  atque  omni  virtutum  genere  ornatissimus,  cui  propterea  in 
 Mandatis  datum  est,  ut  ejusdem  Armacanae  Ecclesiae  ad  Bene- 
 plaeittim  Sedis  Apostolicae  gubernacula  tarn  in  spiritualibus,  quam  in 
 tempor:libus  statim  suscipiat.  Scias  igitur,  Te  summi  Pontificis 
 Auctoritate  ab  omni  illius  Ecclesiae  Procuratione,  ac  sollicitudine 
 fuisse  suspensum  quemadmodum  ex  Decreto  kujus  Scae  Congnis  de 
 Propaganda  Fide,  quod  tibi  idem  Epus  Ossoriensis  reddet,  plenius 
 cognosces.  Ne  tamen  transactis  Laboribus  tuis  Merces,  vitaeque 
 sustentandae  subsidium  desit,  cautum  praeterea  est,  ut  centum  quin- 
 quaginta  Librarum  Sterlingarum  Pensio  quotannis  tibi  persolvatur  : 
 centum  quidem  ex  Redditibus  Parochiae  de  Drogheda,  triginta  quin- 
 que  ex  Mensali  de  Tarfechin,  et  quindecim  Administrator  contribuet 
 ex  Procurationibus.  Pontificiae  hoc  in  te  Benevolentiae  Argumentum, 
 quin  aequo,  ac  libento  Animo  sis  habiturus,  omnino  non  dubitamus  : 
 Sed  illud  in  primis  gratissimum  tibi,  atque  acceptissimum  esse 
 debet,  quod  Aplicae  Sedis  Providentia  charissimae,  ac  dilectissimae 
 Ecclesiae  tuae,  tantis  Incommodis,  ac  Calamitatibus  vexatae  celeri 
 ope,  atque  opportuno  Remedio  consulatur.  Quemadmodum  igitur 
 eum  virum  decet  qui  Episcopatus  Honore  praefulgens  Apostolicae  Petri 
 Cathedrae  arctissime  cohaeret,  et  Sacrosanctae  Religionis  Vinculis  ei 
 obstrictus  manet,  ut  Summi  Pontificis  imperata  facere  sibi  Gloriae 
 ducat,  et  Scelus,  atque  Piaculum  reputet  iis  quocumque  Modo  adver- 
 
 2  a 
 
386 
 
 SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 sari,  sic  certa  nobis  spes  affulget,  ea  qua  par  est,  Animi  Alacritate, 
 Te  Pontificis  voluntati  obtemperaturum,  atque  Episcopo  Ossoriensi 
 quam  citissime  istius  Dioecesis  Eegimen  relicturum.  Faveat  Deus 
 consiliis  nostris  ;  optatissimam  Pacem  praeclarissimae  Armacanae 
 Ecclesiae  reddat,  ut  Is  tandem  ei  praeficiatur  Pastor,  qui  factus 
 Eeconciliator  in  Tempore  Iracundiae,  Dominicum  Gregem  Exemplo 
 potius  quam  Imperio  regat,  salutari  Doctrinae  verbo  instruat,  atque 
 in  omni  virtutum  Genere  informet.  Denique  ut  Deus  te  diutissime 
 servet  sospitem,  atque  iucolumem,  enixe  rogamus,  atque  Fausta 
 omnia  deprecamur. 
 
 Eomae  28  Aprilis  1781. 
 
 Amplit.  Tuae. 
 
 Ut  Frater  Studiosisns, 
 
 L.  Card.  Antonellus,  Pref8. 
 
 Step3.  Borgia,  Secius’. 
 
 Dno.  Antonio  Blake,  Arcbiepo  Armacano  in  Hiberniae. 
 
 LXIII. 
 
 Letter  of  the  Bishop  of  Cork  to  the  Cardinal  Protector 
 of  Eome,  the  24th  of  October,  1771. 
 
 (From  the  Archives  of  the  Irish  College,  Rome). 
 
 Emme  et  Edme  Princeps, 
 
 Nonnisi  cum  magna  animi  perturbatione  accepi  litteras  Eminentiae 
 Yestrae,  quibus  mibi  describitur  Hibernus  quidam  nomine  Thomas 
 Finn,  nostrae  dioecesis  Corcagiensis,  qui  nomine  meo  ausus  fuit 
 litteras  dimissoriales  pro  sacerdotio  offere  Emmo  Cardinali  Albani 
 Episcopo  Veletrensi.  Sane  nec  istas  concessi,  nec  alias,  quibus  se 
 asserit  promotum  fuisse  in  Hispania  ad  primam  tonsuram  minores  et 
 sacros  subdiaconatus  et  diaconatus  ordines.  Mihitamen  non  ignotus 
 est  iste  infelicissimus  homo  cum  olim  saepius  se  praesentavit  tanquam 
 candidatum  pro  ordinibus  sed  semper  rejectus  tanquam  -  minus 
 habens  et  incertae  famae  tandem  ad  Hispaniam  se  contulit  ubi 
 
SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 887 
 
 post  aliquod  tempns  locum  alumni  in  Collegio  St.  Georgii  de  Alcala 
 obtinuit  ubi,  ut  fama  fert,  ascendit  ad  diaconatum,  hoc  factum  putavi 
 vigore  privelegiorum  dicti  Collegii.  Sed  antequam  sacerdotium 
 suscepit  nonnulla  egit  quibus  expulsus  fuit  Collegio,  bine  Romam 
 pervenit,  quod  nuperrime  cognovi  per  Illusm  Episcopum  Kerriensem 
 qui  me  deprecatus  est  ut  illi  subvenirem  sed  instare  noluit  cum  cog- 
 novisset  qualis  fuit  iste  homo.  Gratias  interim  quam  maximas  ago 
 Eminentiae  Yestrae  pro  istis  attentis  officiis  in  me,  et  congratulor 
 sicuti  et  congratulantur  quotquot  sunt  episcopi  in  hoc  regno,  quod 
 Sanctitas  sua  nobis  talem  amplissimam  Protectorem  constituit  quern 
 D.  0.  M.  ad  multos  annos  incolumem  conservet. 
 
 Quaeso  tandem  Eminentiam  vestram,  ut  dignetur  primum  locum 
 vacantem  in  Collegio  Ludovisiano  concedere  cuidam  juveni  optimae 
 indolis  nomine  Jacobi  Welsh,  pronepoti  praedecessoris  mei  F.  R.  Iilus 
 Riccardi  Welsh  :  cum  omni  humilitate  et  obsequio  subscribo. 
 
 Eminentiae  Yestrae, 
 
 Addictissimus  et  observantissimus  servus, 
 
 Joannes,  Epus.  Corcagiensis. 
 
 Corcagiae  hac  24a  die  Octobris  1781. 
 
 Eminentissimo  Revmo  Principi  Cardinali  Salviati  Roma. 
 
 LXIV. 
 
 Petition  of  the  Bishop  of  Ferns  and  Others  to  his  Holiness, 
 the  22nd  of  November,  1781. 
 
 (From  the  Troy  MSS.  in  Diocesan  Archives,  Dublin). 
 
 Sm0‘  in  Christo  Patri  et  D.  D.  Pio  Papae  YI.  S.  Romae  et  univer¬ 
 salis  Ecclesiae  Summo  Pontifici.  Nicolaus  Dei,  et  Aplicae.  Sedis 
 Gratia  Epus  Fernensis  in  Hibernia,  devotus,  fidelis,  ac  obediens,  post 
 Pedum  deosculationem. 
 
 Cum  Pondus  Diei  et  iEstus  quinquaginta  Septem  Annis  in  Missione 
 Hiberniae  portaverim,  corpore  quidem  per  multos  Annos  non  parum 
 fractus  ;  Laboribus,  JErumnis,  adversa  Valetudine,  Temporum  Cala- 
 mitatibus,  ac  multifariis  Vexationibus,  imo  Incarceratione  pro  Fide 
 et  disciplina  Catholica,  animo  tamen  alacri  et  indefesso  pertulerim ; 
 
388 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 cumque  insuper  Vires  meas  nunc  delabi  Annis  octoginta  et  uno 
 gravatus  sentiam,  Vitaeque  Vesperam  appropinquare  :  mecum  decre- 
 veram  Precibus  bumillimis  Sti  Vrae  supplicare,  ut  clementer  dignetur 
 milii  concedere  Coadjutorem  idoneum,  et  gratum  (Loco  carissimi 
 Nepotis,  et  Coadjutoris  mei  Illmi  ac  Rmi  D.  D.  Joannis  Stafford, 
 Morte  acerba,  inopina,  ac  subitanea  nuber  abrepti)  nempe  Rdum  adm 
 Dnum  Jacobum  Caulfield,  Vicarium  Meum  Generalem,  S.  T.  D.  Proto- 
 notarium  Aplicum,  Ecclesiae  Femensis  Thesaurarium,  ac  Parochum 
 Rospontensem,  Virum  undequaque  aptissimum,  et  omnibus  gratissi- 
 mum.  Pro  meo  ergo  Commodo,  et  Solamine,  et  pro  majori  Dei 
 Gloria,  et  Salute  Animarum  quibus  invigilo,  humiliter  deposco  in 
 Coadjutorem  nostrum,  praefatum  E.  adm  D.  D.  Jacobum  Caulfield,  ut 
 sit  Mihi  brevi  morituro  non  leve  Solatium,  oves  meas  tarn  digno 
 Pastori  custodiendas,  ac  pascendas  reliquisse.  Sin  aliter  placuerit 
 Sane*1  Vrae  infeliciter  de  Dioecesi  Fernensi  disponere,  vice  remune- 
 randi  meos  Labores,  Sudores,  et  Pericula  per  quinqnaginta  septem 
 Annos  in  hac  Missione  exantlatos,  Quod  Deus  opt.  Max.  avertat ; 
 Canos  meos  cum  dolore,  et  dedecore  mittet  ad  Inferos.  His  addere 
 liceat  me  audivisse  nonnullos  impios  Laicos  sese  nefarie  immiscere 
 Eebusmeis  Ecclesiasticis ;  quibus,  ut  spero,  SanctitasVra  nullas,  aut 
 surdas  praebebit  aures.  Interea  Deum  Opt.  Max.  adpreeabor  ut 
 Sanetitas  Vra  ad  plurimos  Annos  feliciter  pergat  regere  Ecclesiam 
 Dei.  Dat.  Wexfordiae  die  22  Novembris  1781. 
 
 Nicolaus,  Epis.  Fernen. 
 
 Eetroscriptum  Arnpmnm  D.  Jacobum  Caulfield  Morum  Gravitate, 
 doctrina  Sana,  et  Prudentia  spectabilem  esse  testamur ;  ipsumque  prae 
 caeteris  Cleri  Fernensis  digniorem  esse  judicamus,  qui  in  Coadjuto¬ 
 rem  Illmi  Fernensis  cum  Jure  Successionis  designetur.  In  quorum 
 pleniorem  Fidem  liisce  libentissime  subscribimus  die  1  Decembris 
 1781. 
 
 F.  Joh.  Thomas  Troy,  Epus  Ossoriensis  ;  nec  non 
 Ecclesiae  Metropolitanae  Armacanae  Administrator. 
 
 Retroscripta  Amp™1,  D.  Jacobi  Caulfield  Commendatio  roborata 
 fuit  caeterorum  Praesulum  Provincialium  Subscriptionibus,  boc  Modo. 
 
 Joannes  Carpenter,  Arcbiepus  Dublin3'  Hiberniae  Primas  et 
 Metropol8- 
 
 Jacobus,  Epus  Kildar8- 
 
 Richardus,  Epus  Oropensis  et  Coadjutor  Iiildariensis. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 S89 
 
 Beatissime  Pater, 
 
 Nos  Infrascripti  Canonici  Capitulares  Dioecesis  Fernensis  in 
 Hibernia  capitulariter  congregati,  ad  Pedes  Sanctitatis  Yestrae  pros¬ 
 trati,  Beatitudini  Vestrae  bumillime  supplicamns,  nt  clementer  digne- 
 tnr  designare  Bdum  Adm  Dnum  Jacobnm  Caulfield,  nrae  Dioecesis 
 Fernensis  Vicarium  Gralem,  S.  T.  D.  Protonotarium  Aplicum, 
 Thesaurarium  Fernensem,  ac  Bosponti  Parocbum,  omnimodis  aptis- 
 simum  scientia  prndentia  et  moribus  atque  omnibus  gratissimum 
 in  Coadjutorem  Nri  Illmi  ac  Bmi  grandaevi  Episcopi,  loco 
 Illmi  ac  Bmi  D.  D.  Joannis  Stafford,  Epi  Dolichiensis  in  Partibus, 
 nuper  emortui  qui  eo  munere,  dum  viveret,  fungebatur.  Per  hoc 
 Beatitudo  Vra  Nos,  et  Dioecesim  Nram  Fernensem  Sibi  devinceret 
 in  iEvum.  Dat  Tagbmondae  hac  die  11  Decbris  1781. 
 
 Bernardus  Downes,  Decanus  Fernensis. 
 
 Pairitius  Cullin,  Cantor  Canonicus. 
 
 Petrus  Devereux,  Archidiaconus. 
 
 Joannes  Fitzhenry,  Canonicus  Doctoralis. 
 
 Mundus  Stafford,  Canonicus  Theologalis. 
 
 Philippus  Devereux,  Poenitentiarius  Canonicus. 
 
 Matthaeus  Byrne,  Prebendarius  de  Kilrone. 
 
 Michael  Fitzhenry,  Prebendarius  de  Feathard. 
 
 Gregorius  Browne,  Prebendarius  de  Tagbmon. 
 
 Thomas  Murphy,  Prebendarius  de  Killrush. 
 
 Gulielmus  Doyle,  Prebendarius  de  Tomb. 
 
 Franciscus  Kavanagh,  Yic8,  Ferns8-  Preb8,  de  Clone. 
 
 Petrus  Synnott,  Prebendarius  de  White  Church. 
 
 Jacobus  Collin,  Prebendarius  de  Collstuff. 
 
390 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 LXV. 
 
 Two  Letters  from  Rome  to  the  Archbishop  of  Dublin,  A.D.I781, 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin). 
 
 Romae  kac  die  29  Decembris,  1781. 
 
 Illme  et  Rme  Dne, 
 
 Ex  responsione  quam  dedi  Dominationi  Tuae  superiori  mense, 
 infcellexisse  puto  S.  Congregationem  de  Propaganda  Fide  quod  ego 
 sciam,  nunquam  cogitasse  Regularem  aliquem  ad  ecclesiam  Armacka- 
 nam  promovendum.  Yerurn  quidem  est  eandem  S.  Congregationem 
 Episcopum  Ossoriensem  administratorem  ejusdem  ecclesiae  delegisse 
 sed  in  koc  kabita  est  ratio  non  tantum  ad  merita,  ac  doctrinam 
 ejusdem,  quantum  ad  ejus  experientiam  de  rebus  ipsius  Dioecesis 
 quas  Judex  composuerat.  Ast  neque  ipse,  cum  propriam  amet 
 Ecclesiam,  konorem  translations  ad  sedem  Armackanam  optat  seu 
 quaerit,  Sin  preterea  S.  Congregationem  Sollicite  inquirere  Sacerdotem 
 aliquem  Secularem  quern  eligat  ad  praedictam  sedem,  quique  sit 
 doctrina  et  pietate  praeditus  et  praesertim  ab  omni  studio  partium 
 alienus,  ut  utilis  pastor  evadat  ipsius  dioecesis.  Haec  omnia  satis 
 cognita  esse  dekerent  Episcopis  suffraganeis  Armackano  ex  Litteris 
 datis  a  S.  Congne  Dno  Arckiepiscopo  Cassiliensi.  Pro  kono  tamen 
 Catkolicae  Ecclesiae  desiderandum  est,  Clerum  Secularem  Regular  - 
 emque  Hiberniae  non  ad  invicem  devorari,  sed  omni  contentione  et 
 aemulatione  in  agro  Dominico  mutua  concordia  et  ckaritate  occupari . 
 Curet  ergo  Dominatio  Tua  Illma  ut  Episcopi  et  clerus  uterque  paci- 
 fice  uniatur  sub  dekita  dependentia  Sedis  Apostolicae  et  pro  certo 
 kakeat,  ex  koc  pendere  pacem  Ecclesiae  Armackanae  atque  totius 
 Hiberniae.  Et  dum  omnia  tibi  fausta  precor  subscribo. 
 
 Domnis  Tuae  Illmae  et  Rmae, 
 
 Ad  officia  Paratmus- 
 
 Gregorius,  Card.  Salviati  Praefectus. 
 
 Domino  Joanni  Carpenter,  Arckiep.  Dubliniensi, 
 
 Perillustrissime  et  Reverendissime  Dne.  Frater. 
 
 Valde  me  turbant  et  angunt  ea,  quae  refert  amplitudo  tua  de 
 scandalis  ac  malis  Clero  et  Populo  istius  regni  imminentibus  ob 
 notam  juramenti  formulam  quae  Praelatos  ipsos  non  modo  reliquos  in 
 altercationes  et  dissidia  conjecit,  eoque  magis  solicitudine  premor  ac 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 391 
 
 dolore  quod  in  hac  temporum  acerbitate  remedia  forfciora  quae  a  te 
 sincerae  pietatis  ac  religionis  studio  proponuntur  absque  discrimine 
 majorum  calamitatum  adhibere  non  licet.  Quoad  Epistolam,  cujus 
 exemplar  Dmns.  Archiepiscopus  Cassiliensis  isthue  legendum  trans- 
 misit  seu  yera  ea  sit  sive  confecta  nihil  usquam  ponderis  apud  bonos 
 prudentesque  viros  habituram  confido ;  cum  bominis  privati  opinio 
 quacunque  dignitate  is  fulgeat  omnino  postbabenda  iis  quae  sacra 
 Congregatio  cum  approbatione  SSmi  Dni  nostri  super  bac  re  nuper 
 praescripsit  et  omnibus  Hiberniae  praelatis  pro  eorum  instructione  ac 
 norma  significari  mandavit,  idque  eo  magis  quod  auctor  Epistolae  nec 
 unquam  S.  Congregationi  intersit  nec  eorum  sit  conscius  quae  eadem 
 discutit  atque  decernit.  Nibil  quod  addam  superest,  nisi  me  Deum 
 rogare  ut  amplitudinem  tuam  diu  sospitem  atque  incolumen  servet. 
 
 Amplitudinis  tuae  uti  frater  studiossimus, 
 
 Jos.  Ma.  Card.  Castelli. 
 
 LXVI. 
 
 Decrees  of  the  S.  C.  of  Propaganda  regarding  the  Resolutions 
 ADOPTED  BY  THE  BlSHOPS  OF  ULSTER  IN  1781. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dubbin). 
 
 Decision  of  the  S.  Cong,  on  the  Resolutions  of  the  Ulster  Prelates 
 assembled  at  Drogheda  on  the  8  and  9  of  Aug.  1781. 
 
 1.  That  said  assembly  cannot  be  reputed  a  Provincial  Synod,  as 
 it  bad  not  tbe  requisite  solemnities ;  and  especially  tbe  presence  of 
 tbe  Metropn  Chapter,  which  should  always  be  invited  to  Prov1 
 Synods,  unless  a  contrary  immemorial  custom  has  derogated  from 
 that  privilege  of  said  chapter. 
 
 2.  That  altho’  said  assembly  cannot  be  deemed  a  Prov.  Synod, 
 tbe  Resolutions  of  tbe  Prelates  ought  not  to  have  been  published 
 without  the  consent  and  approbation  of  the  H.  See.  This  being 
 always  requisite,  ought  to  be  obtained  previous  to  any  injunction  of 
 observing  the  Decrees  even  of  Prov.  Synods  canonically  assembled. 
 The  example  of  S.  Charles  Borromeo  alone  in  all  his  six  Prov. 
 Synods  of  Milan  can  regulate  the  conduct  of  Bishops  in  this 
 particular. 
 
892 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 3.  That  many  of  sd  "Resolutions  are  so  improper  and  irregular^ 
 as  to  merit  the  disapprobation  instead  of  confirmation  of  the  H.  See. 
 The  3rd  Resolution  is  ambiguous  and  obscure.  The  ordinary  of  the 
 man,  or  of  the  woman,  can  dispense  in  Banns,  when  there  is  question 
 of  a  private  marriage  ;  and  the  dispensation  is  usually  granted  by 
 the  Bishop  of  the  diocese  where  the  marriage  is  contracted,  whether 
 he  be  the  Ordinary  of  one  or  other  of  the  contracting  parties.  If 
 therefore  it  was  intended  to  limit  that  power  and  confine  it  to  the 
 ordinary  of  the  man  by  excluding  that  of  the  woman,  this  Resolution 
 is  uncanonical,  and  contrary  to  practice,  therefore  not  to  be  observed. 
 The  4th  Resolution  admits  of  no  interpretation  ;  and  it  is  therefore 
 condemned  ;  as  it  determines  that  every  dispensation  in  the  prohibited 
 degrees  must  he  granted  by  the  Ordinary  of  each  contracting  party.. 
 The  Prelates  ought  to  have  reflected  that  kindred  being  a  bond,  or  tie, 
 which  binds  two  persons,  as  soon  as  one  is  loosed  from  said  bond, 
 the  other  of  course  is  free  :  as  it  is  impossible  for  one  to  he  bound, 
 while  the  other  is  not.  If  therefore  by  lawful  authority  of  the  H. 
 See,  or  either  of  the  Ordinaries,  the  bond  is  dissolved,  there  is  no 
 occasion  for  any  further  dispensation.  On  the  5th  Resolution  the 
 S.  Cong,  does  not  pronouuce,  not  having  yet  sufficient  knowledge  of 
 facts,  to  decide  on  it ;  they  think  however  that  the  Prelates  ought  to 
 have  remained  silent  on  the  subject,  and  tolerated  the  observance  of 
 customs  lawfully  established  in  each  Diocess.  The  6th  Resolution  is 
 found  deserving  of  disapprobation  and  blame,  &c.*  If  examinators 
 cannot  be  conveniently  elected  in  a  Synod,  as  the  Council  of  Trent 
 directs,  a  dispensation  in  that  particular  can  be  easily  had  from  the  H. 
 See.  In  this,  the  appeal  of  the  Chapter  of  Armagh  is  fully  admitted 
 and  approved.  The  9th  and  last  Resolution  is  likewise  condemned 
 and  annulled,  and  the  appeal  of  the  Chapter  approved. 
 
 Tho’  the  H.  See  declares  said  Resolutions  null  and  void,  yet  it 
 is  far  from  discountenancing  canonical  meetings  of  the  Provincial 
 Prelates.  On  the  contrary  it  exhorts  them  to  hold  a  Synod  every 
 third  year,  as  is  prescribed  by  the  Council  of  Trent.  But  it  is  to  be 
 celebrated  with  the  necessary  formalities ;  and  in  particular  by  a  due 
 declaration  and  exposition  of  the  matter  to  be  discussed ;  by  a 
 previous  invitation  of  the  Bishops  and  the  Chapter  of  the  Metropolitan 
 Church  ;  by  the  appointment  of  Synodical  officials,  &c.,  in  order  to 
 proceed  afterwards  with  cool  deliberation;  and  having  weighed  the 
 
 *  Cine.  Trid.  Sess.  24,  c.  18,  De  Ref.  &  Deer.  S.  C.  23.  Mar.  1778. 
 
•  V- 
 
 SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 393 
 
 opinion  of  each  prelate,  to  resolve  on  whatever  may  be  judged 
 expedient  for  the  spiritual  advantage  of  the  Province,  and  good 
 government  of  each  Diocess  :  with  the  constant  reserve  of  submitting 
 every  Resolution  to  the  H.  See  for  its  approbation. 
 
 When  Provincial  Synods  are  thus  celebrated,  they  will  undoubtedly 
 be  attended  with  the  salutary  consequences  intended  by  the 
 Canons. 
 
 The  Decrees. 
 
 In  an  Assembly  of  the  under-written  Prelates  of  the  Province  of 
 Armagh  at  Drogheda  on  Wednesday  and  Thursday  8th  and  9th  of 
 August,  1781,  it  was  resolved  : — 
 
 1.  That  Doctors  Brady  and  Coyle  are  censurable  for  not 
 attending  at  this  meeting  or  not  sending  a  proper  Apology. 
 
 2.  That  an  Annual  Meeting  of  the  Prelates  is  very  expedient, 
 and  that  the  next  one  shall  be  on  the  last  Tuesday  of  next  July  ;  for 
 which  reason  the  Prelates  are  required  to  be  at  the  place  appointed 
 on  the  foregoing  evening  or  early  in  the  morning. 
 
 3.  That  when  the  parties  of  different  Dioceses  require  a  dispensa¬ 
 tion  in  the  proclamation  of  the  Banns,  said  dispensation  is  to  be  called 
 for  by  the  man,  and  granted  by  his  Ordinary,  without  any  necessity  of 
 recurring  to  the  Bishop  of  the  Diocese  wherein  the  woman  lives. 
 
 4.  That  every  dispensation  in  the  prohibited  degrees  of  kindred 
 shall  be  granted  by  the  Ordinary  of  each  contracting  party. 
 
 5.  That  it  is  the  opinion  of  the  present  Assembly  that  abstinence 
 from  Eggs  on  Fridays  when  fasting  days,  is  not  prescribed  or  enforced 
 by  any  law  or  statute  of  this  Province  known  to  us. 
 
 6.  That  the  collation  of  Benefices  in  this  Province  by  concourse 
 instead  of  answering  the  great  end  proposed  by  the  Council  of  Trent 
 is  impracticable,  and  productive  of  many  bad  consequences. 
 
 7.  That  any  Priest  presuming  to  solemnize  marriage  without 
 the  proclamation  of  Banns  or  a  dispensation  previously  obtained,  is 
 to  be  severely  punished  at  the  discretion  of  the  Ordinary. 
 
 8.  That  the  Pilgrimage  to  St.  John’s  Well  in  the  County  of 
 Meath  is  attended  with  such  scandalous  enormities,  as  to  require 
 immediate  redress.  The  pilgrimages  to  other  places  in  this  Province, 
 except  to  Lough-Dergh,  are  likewise  the  occasions  of  various  evil 
 consequences.  The  Prelates  are  therefore  required  to  exert  their 
 zeal  and  prudence  in  endeavouring  to  suppress  them. 
 
 9.  That  all  appeals  in  the  first  instance  are  to  be  made  to  the 
 
B94 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Metropolitan  or  to  the  Provincial  Synod  in  all  matters  belonging  to 
 their  jurisdiction,  as  the  Canons  prescribe. 
 
 Drogheda  August  9th,  1781. 
 
 John  Thomas  Troy,  Ossory, 
 
 Administrator  of  Armagh. 
 
 Hugh  Reilly,  Clogher. 
 
 Patrick  Joseph  Plunkett,  Meath. 
 
 Philip  M‘Davett,  Derry. 
 
 Denis  Maguire,  Killmore. 
 
 Hugh  M‘Mullan,  Down  and  Connor. 
 
 Mathew  Lennan,  Dromore. 
 
 A  true  copy,  Dundalk,  Septr.  5th,  1781. 
 
 John  Thomas  Troy  Ossory, 
 
 Administrator  of  Armagh. 
 
 Nos  Ecclesiae  Cathedralis  Armachanae  Decanus  et  Canonici 
 coram  Yobis  Illmo  ac  Kmo.  D.D.  Joanne  Thoma  Troy  Episcopo 
 Ossoriensi,  atque  Administratore  Armacliano,  hodie  die  silicet  5ta 
 Septembris  1781  personaliter  comparemus  in  causa  nra  nostraeque 
 Ecclesiae,  atque  sentientes  nos  per  Resolutiones  in  Synodo  Provin- 
 ciali  Pontanae  diebus  8T0  et  9no  Augusti  proxime  elapsi  initas,  nec  non 
 heri  die  4ta  currentis  Mensis  Dundalkiae  publicatas,  revera  gravatos ; 
 Primo  quod  ad  istam  Synodum  baud  invitatum  fuerit  Capitulum 
 Armachanum.  Secundo  quod  numero  6t0  dictarum  Resolutionum, 
 Collationes  Beneficiorum  in  hacce  Provincia  per  conoursum  reputentur 
 in  praxi  nullatenus  tutae  pluriumque  malorum  productivae,  contrarium 
 vero  in  hac  nostra  saltern  Dioecesi  palam  constat  idque  recenti  com- 
 probatur  facto.  Tertio  quod  numero  9°  omnes  per  appelationem  in 
 prima  instantia  ad  S.  Sedem  recursus  videantur  nobis  praecludi. 
 Quarto  denique  quod  dictae  Resolutiones,  inconsulta  eadem  S.  Sede 
 fuerint  publicatae ;  hinc  adversus  hujusmodi  resolutiones  nobis,  imo 
 SS.  Pontificis  authoritati  injuriosas,  atque  adversus  ipsammet 
 Synodum  minus  canonicae  celebratam  ad  SS.  D.  N.  Pium  6tum  Papam 
 ejusque  S.  Sedem  appellamus  et  provocamus  atque  Apostolos  petimus 
 instanter  instantius  instantissime. 
 
 Datum  Dundalkiae  die  5ta  Sepris  1781. 
 
 Nos  infrascripti  Ecclesiae  Cathedralis  Armachanae  Decanus  et 
 Canonici  Appellamus  provocamus  et  petimus  ut  supra. 
 
 Phtlipus  Levins,  Capituli  Decanus,  etc.,  etc.,  etc. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 395 
 
 LXYII. 
 
 Letter  of  Eight  Rev.  Dr.  Troy,  Bishop  of  Ossory,  to  the 
 Bishop  of  Dromore,  the  1st  of  June,  1782. 
 
 (Fkom  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 My  Lord, 
 
 I  have  been  honoured  with  a  very  long  letter  in  Italian  from  the 
 S.  Congregation  de  Propaganda  Fide  of  the  30th  March  last,  and 
 instructions  to  communicate  to  your  Lordship  and  Provincial  Con¬ 
 freres,  the  Decision  of  His  Holiness  and  that  Sacred  Tribunal  on  the 
 resolutions  entered  into  by  the  Prelates  of  the  Province  of  Armagh 
 assembled  at  Drogheda  last  August:  In  compliance,  therefore,  with 
 this  injunction,  I  must  inform  your  Lordship  that  the  S.  Congregation 
 declares  : — 
 
 1°.  That  the  aforesaid  Assembly  of  Prelates  cannot  be  styled  or 
 reputed  a  Provincial  Synod,  as  it  was  not  attended  with  the  requisite 
 solemnities,  and  especially  by  the  presence  of  the  Metropolitan 
 Chapter,  which  ought  to  be  always  invited  to  Provincial  Synods, 
 unless  a  contrary  immemorial  custom  has  derogated  from  that 
 privilege  of  said  Chapter. 
 
 2°.  That  although  the  above-mentioned  assembly  cannot  be 
 deemed  a  Provincial  Synod,  the  resolutions  of  the  Prelates  ought  not 
 to  have  been  published  without  the  consent  and  approbation  of  the 
 Holy  See.  This  consent  and  approbation  are  always  required,  and 
 ought  to  be  obtained  previous  to  any  injunction  of  observing  the 
 decrees  even  of  Provincial  Synods  canonically  assembled.  The 
 example  of  St.  Charles  Borromeo  alone,  in  all  his  six  Provincial 
 Synods  of  Milan,  can  regulate  the  conduct  of  Bishops  in  this 
 particular. 
 
 3°.  That  many  of  the  resolutions  of  Drogheda  are  so  improper 
 and  irregular,  as  to  merit  disapprobation,  instead  of  confirmation  from 
 the  Holy  See.  The  third  resolution  has  appeared  very  ambiguous 
 and  obscure.  The  ordinary  of  the  man,  or  of  the  woman,  can  dis¬ 
 pense  in  Banns,  when  there  is  question  of  a  private  marriage  ;  and 
 the  dispensation  is  usually  granted  by  the  Bishop  of  the  Diocese  where 
 the  marriage  is  contracted,  whether  he  be  the  ordinary  of  one  or  other 
 of  the  contracting  parties.  If,  therefore,  it  was  intended  to  limit  that 
 power,  and  confine  it  to  the  ordinary  of  the  man,  by  excluding  the 
 Bishop  of  the  woman,  this  resolution  is  uncanonical,  contrary  to 
 
396 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 practice,  and,  of  course,  is  not  to  be  observed  ;  but  if  it  was  only 
 intended  that  there  is  no  necessity  of  applying  to  the  ordinary  of  tbe 
 woman  for  a  dispensation  in  Banns,  after  having  obtained  it  from 
 the  ordinary  of  the  man,  in  that  sense  the  resolution  does  not  deserve 
 censure,  and  can  be  observed.  The  fourth  resolution  admits  of 
 no  interpretation,  and  by  all  means  ought  to  be  condemned.  It 
 determines  that  every  dispensation  in  the  prohibited  degrees  of 
 kindred  must  be  granted  by  the  ordinary  of  each  contracting 
 party.  The  Prelates  ought  to  have  reflected,  that  kindred  being  a 
 bond  or  tie  which  binds  two  persons,  and  hinders  them  from  con¬ 
 tracting  marriage,  as  soon  as  one  is  untied  and  freed  from  said 
 bond,  the  other  of  course  is  likewise  disengaged,  as  it  is  impossible 
 for  one  to  be  bound  whilst  the  other  is  not.  If,  therefore,  by  lawful 
 authority  of  the  Holy  See,  or  either  of  the  ordinaries,  the  bond  of 
 kindred  between  a  man  and  a  woman  be  dissolved,  there  is  no  occasion 
 for  any  other  dispensation,  or  further  recourse  to  the  other  ordinary 
 to  obtain  it. 
 
 The  S.  Congregation  has  not  pronounced  on  the  fifth  resolution, 
 not  having  sufficient  knowledge  of  facts  to  decide  concerning  the  use 
 of  eggs  and  milk  meats  on  Fridays,  when  fasting  days ;  their 
 Eminences,  however,  think  it  had  been  better  the  Prelates  had  like¬ 
 wise  remained  silent  on  the  subject,  and  tolerated  the  observance  of 
 customs  lawfully  established  in  each  diocese. 
 
 The  sixth  resolution  has  been  found  deserving  of  disapprobation 
 and  blame.  Their  Eminences  cannot  comprehend  how  the  Prelates 
 assembled  at  Drogheda,  otherwise  most  worthy,  could  declare  the 
 discipline  of  concourse  in  the  collation  of  parishes  impracticable  and 
 productive  of  bad  consequences,  notwithstanding  it  has  been 
 maturely  established  by  the  Council  of  Trent,  and  particularly  incul¬ 
 cated  with  respect  to  this  kingdom  by  a  recent  decree  of  the  S.  Con¬ 
 gregation  of  the  23rd  March,  1778.  Concourse  has  been  prescribed 
 in  order  to  exclude  the  ignorant,  and  promote  such  as  give  prooffs  of 
 their  knowledge  before  the  Examinators,  and  as  to  any  apprehension 
 of  faction  and  discord,  or  the  unwillingness  of  priests  to  concur,  the 
 Council  of  Trent,  Sess.  24,  cap,  18,  de  Reform.,  and  the  above- 
 mentioned  decree  of  the  S.  Congregation,  have  sufficiently  provided. 
 Amongst  so  many  learned  and  exemplary  Ecclesiastics,  Secular  and 
 Regular,  in  this  kingdom,  examinators  can  be  readily  selected.  If 
 they  cannot  be  selected  in  a  Synod,  as  the  Council  directs,  a  dispen¬ 
 sation  in  that  particular  can  be  easily  obtained  from  the  Holy  See  ; 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 397 
 
 and  perhaps  for  this  very  reason  the  Bishops  would  become  more 
 attentive  to  the  convocation  of  their  Diocesan  Synods,  and  elect 
 therein  the  Examinators,  as  the  Council  of  Trent  orders.  The 
 S.  Congregation  remarks  that  Parish  Priests  are  not  excluded  from 
 concourse,  and  concludes  this  paragraph  by  declaring  that  the  sixth 
 resolution  deserves  to  be  proscribed  and  annulled,  as  the  Chapter  of 
 Armagh  justly  required.  The  appeal  of  said  Chapter,  as  to  this 
 particular,  has  been  fully  admitted  and  approved  by  the  S. Congregation. 
 
 The  ninth  and  last  resolution  respecting  appeals  has  been  likewise 
 condemned  and  annulled.  The  S.  Congregation  declares  that  the 
 obvious  and  natural  meaning  of  that  resolution  is  nothing  less  than 
 to  prohibit  appeals  to  the  Holy  Apostolic  See ;  and  that  whatever 
 may  have  been  the  intentions  of  the  Prelates,  it  cannot  be  denied, 
 without  manifest  violence  to  the  right  meaning  of  the  words,  that  as 
 it  has  been  resolved  that  appeals  from  the  sentence  of  the  Suffragan 
 Bishops  are  to  be  made,  in  the  first  instance  to  the  Metropolitan, 
 and  from  the  sentence  of  the  Metropolitan  to  the  Provincial  Synod, 
 the  privilege  of  the  Apostolic  See  to  receive  appeals,  even  after  the 
 first  instance,  omisso  medio,  is  taken  away — a  privilege  which 
 belongs  to  her  in  consequence  of  her  Primacy  over  the  Universal 
 Church.  The  very  reasons  assigned  for  forming  the  resolution, 
 viz.,  to  hinder  appeals  troublesome  to  the  Holy  See,  to  hinder  scandal 
 and  expenses,  to  preserve  the  honor  of  the  nation,  and  expedite  the 
 dispatch  of  causes,  are,  to  the  S.  Congregation,  a  clear  demonstration 
 that  the  nature  and  intent  of  the  resolution  were  to  hinder  absolutely, 
 or  to  lessen,  the  number  of  appeals  to  the  Holy  See.  The  S.  Con¬ 
 gregation  will  never  suffer  this ;  the  procedure  of  that  Sacred 
 Tribunal  in  receiving  appeals,  the  equity  and  justice  thereof  in  pro¬ 
 nouncing  sentence  thereupon,  are  not  to  be  examined,  much  less 
 restrained,  by  the  decrees  of  Bishops.  Whenever  it  may  be  necessary 
 to  obviate  any  inconveniency,  the  Bishops  have  a  proper  remedy,  viz., 
 a  recourse  to  the  S.  Congregation,  which,  after  considering  the 
 representations,  will  not  neglect  to  do  the  needful.  But  they  cannot 
 be  suffered  to  erect  a  tribunal  in  order  to  decide  on  the  prerogatives 
 of  the  visible  Head  of  the  Church.  Wherefore,  in  this  particular, 
 likewise,  the  appeal  and  complaint  of  the  Chapter  of  Armagh  has 
 been  approved  of. 
 
 Besides  the  above-mentioned  resolution,  the  Prelates  in  said 
 assembly  have  undertaken  to  examine  a  cause  without  being  com¬ 
 petent  thereto.  They  have  referred  the  instance  and  pretensions  of 
 
398 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Father  M‘Devett  against  the  Bishop  of  Raphoe,  and  concerning  the 
 Parish  of  Stranorlar,  to  the  judgments  of  fonr  Parish  Priests,  with 
 powers  to  pronounce  sentence  and  to  oblige  the  parties  to  obey.  If 
 ought  to  have  been  known  to  said  Prelates  that  these  pretensions  of 
 Father  McDevett  were  already  decided  by  the  S.  Congregation,  and 
 that  he  was  suspended  by  an  order  of  the  same,  executed  by  a  decree 
 of  the  late  Bishop  of  Raphoe,  dated  15th  April,  1780,  and  that,  of 
 course,  it  was  not  lawful  for  them  to  take  cognizance  of,  or  publish 
 regulations  in,  a  cause  wherein  a  sentence  of  the  S.  Congregation  had 
 intervened. 
 
 These  are  the  motives  which  have  inclined  his  Holiness  and  the 
 S.  Congregation  to  disapprove  of  the  acts  of  the  Assembly  at  Drogheda, 
 and  to  declare  them  null  and  ineffectual.  The  Holy  Father,  however, 
 instead  of  discountenancing  Canonical  meetings  of  the  provincial 
 prelates,  exhorts  them  to  hold  a  Synod  at  least  every  third  year,  as  is 
 prescribed  by  the  Council  of  Trent ;  but  it  is  to  be  celebrated  with  all 
 the  necessary  formalities,  and  in  particular  by  a  due  declaration  and 
 exposition  of  the  matter  to  be  discussed,  by  a  previous  invitation  of 
 the  Bishops  and  Chapter  of  the  Metropolitan  Church,  by  the  appoint¬ 
 ment  of  Synodical  officials,  in  order  to  proceed  afterwards  with  cool 
 deliberation,  and  after  weighing  the  opinion  of  each  prelate,  resolve  on 
 whatever  may  be  judged  expedient  for  the  spiritual  advantage  of  the 
 province  and  good  government  of  each  diocese,  with  the  constant 
 reserve  of  referring  every  resolution  to  the  H.  See  for  approbation. 
 When  provincial  synods  are  thus  celebrated,  they  will  be  undoubtedly 
 attended  with  the  salutary  consequences  intended  by  the  canons. 
 
 I  have  now,  my  Lord,  faithfully  transcribed  the  sentiments  and 
 decision  of  the  S.  Congregation  on  the  resolutions  of  the  Drogheda 
 Assembly.  Your  Lordship  will  readily  perceive  that  they  have  been 
 in  general  condemned  and  annulled  by  his  Holiness  and  their 
 Eminences.  It  must  be  acknowledged  that  some  of  the  resolutions  are 
 worded  in  an  equivocal  manner.  This,  I  flatter  myself,  did  not 
 happen  through  any  sinister  view  or  preconcerted  design.  I  never 
 understood  the  third  or  fourth  resolutions  as  declarations  or  interpre¬ 
 tations  of  any  canon  or  law ;  they  were,  in  my  mind,  nothing  more 
 than  a  convention  or  agreement  between  the  prelates  to  exercise  the 
 dispensing  power  in  the  manner  prescribed.  Wherefore,  I  imagined 
 that  the  dispensation  of  each  ordinary  was  not  at  all  required  by  the 
 fourth  resolution,  as  absolutely  necessary,  but  only  as  advisable  from 
 local  circumstances.  In  this  province  of  Dublin  one  only  ordinary 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 899 
 
 dispenses,  a  convincing  proof  that  I  could  not  judge  the  dispensation 
 from  both  absolutely  necessary  in  Armagh.  The  Decree  of  the  S. 
 Congregation  of  Rites,  1688,  an  authentic  copy  of  which  was  forwarded 
 to  your  Lordship,  has  removed  every  doubt  concerning  the  fifth 
 resolution,  and  clearly  established  the  pious  custom  of  abstaining 
 from  eggs  on  Fridays  when  fasting  days.  The  ninth  and  last  resolu¬ 
 tion  may  be  variously  considered.  For  my  own  part,  I  most  solemnly 
 disclaim  the  most  distant  idea  of  declaring  thereby  that  the  Metro¬ 
 politan,  Provincial,  or  even  National  Synod,  collectively  or  separately, 
 were  alone  and  only  competent  to  receive  appeals  in  any  instance.  My 
 views  were  solely  confined  to  the  expediency  and  propriety  of  progressive 
 appeals  in  the  sense  and  meaning  of  the  canons.  As  to  Father 
 McDevitt’s  affair,  I  am  not  ashamed  to  confess  I  was  imposed  on. 
 Your  Lordship  can’t  forget  that  it  was  represented  to  me  by  some  very 
 respectable  persons  that  the  cause  had  been  determined  by  the  H. 
 See  in  Fr.  McDevitt’s  favour,  and  consequently  was  no  longer  before 
 the  court.  Nothing,  said  they,  remained  undetermined  except  the 
 sum  of  arrears  due  to  Dr.  Coyle.  A.  letter  from  the  late  Card. 
 Castelli  to  Fr.  McDevitt,  which  was  presented  to  me,  seemed  to  con¬ 
 firm  these  particulars.  Wherefore,  as  similar  disputes  are  frequently 
 left  to  arbitration  in  this  kingdom,  I  did  not  hesitate  to  give  my 
 opinion  in  favour  of  that  mode,  without  any  obligation  on  the  parties 
 to  adopt  it. 
 
 The  enclosed  wTill  inform  your  Lordship  of  Dr.  Richard  Reilly’s 
 appointment  to  the  Coadjutorship  of  Armagh.  I  shall  give  him 
 possession  as  soon  as  possible.  May  the  Almighty  enable  him  to 
 conduct  himself  with  advantage  to  his  flock,  and  bestow  on  him  and 
 the  Archdiocese  and  province  of  Armagh  the  blessings  of  peace  and 
 happiness.  I  write  as  above  by  this  post  to  the  other  suffragan 
 prelates  of  Armagh,  and  hope  the  necessity  of  transcribing  so  many 
 long  letters  on  an  interesting  subject,  and  of  copying  the  enclosed  for 
 each  prelate,  will  acquit  me  of  the  charge  of  neglect  or  unnecessary 
 delay  in  writing  to  their  Lordships. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  with  due  respect,  my  Lord, 
 
 Your  Lordship’s  most  obedient  humble  servant, 
 
 John  Thomas  Troy,  Ossory, 
 Administrator  of  Armagh. 
 
 Dublin,  1st  June,  1782. 
 
 Right  Rev.  Dr.  Lennan,  Newry. 
 
400 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 LXYIII. 
 
 Declaration  of  the  Bishops  of  the  Province  of  Munster, 
 
 A.D.  1784. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dubijn.) 
 
 We,  tlie  R.  Catholic  Bishops  of  the  Province  of  Munster,  assembled 
 in  Limerick  on  the  first  of  May,  1784,  think  ourselves  particularly 
 called  upon  at  this  trying  period  to  redouble  every  effort  of  our 
 influence  and  zeal  in  preserving  inviolate  the  same  pure  sentiments  of 
 loyalty  and  attachment  to  our  King  and  country,  which  have  hitherto 
 distinguished  their  conduct ;  to  cherish  and  strengthen  those  just 
 and  necessary  principles  by  every  means  in  our  power, .  and  enjoin  all 
 our  clergy  strenuously  to  maintain  the  same  salutary  maxims  through¬ 
 out  their  respective  districts  by  studiously  exhorting  their  people  to 
 industry,  sobriety,  and  a  peaceable  demeanour  in  all  things,  as  the  sure 
 means  of  fulfilling  their  duty  to  God  and  the  State  :  a  tenor  of  con¬ 
 duct  which,  at  the  same  time  that  it  will  prove  them  worthy  of  the 
 favours  already  conferred  upon  them,  will,  we  trust,  entitle  them  to 
 further  marks  of  the  Legislature’s  kindness  and  protection. 
 
 James  Butler. 
 
 John  Butler. 
 
 Peter  Michael  M ‘Mahon. 
 
 Francis  Moylan. 
 
 Denis  Conway. 
 
 Lawrence  Nihell. 
 
 LXIX. 
 
 Letter  of  Dr.  Troy,  Bishop  of  Ossory,  to  the  Archbishop  of 
 Cashel,  with  the  Archbishop’s  Reply,  March,  1785. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 To  the  Right  Rev.  Dr.  Butler,  Thurles,  Cashel. 
 
 My  Dear  Lord, 
 
 If  the  Rev.  Mr.  Ryan  had  not  been  in  Dublin  during  my  late  stay 
 here,  I  would  have  done  myself  the  honour  of  communicating  to  your 
 Grace  my  opinion  on  the  present  situation  of  our  affairs.  He  has 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 401 
 
 undoubtedly  informed  your  Lordship  that  it  was  generally  thought 
 nothing  would  he  done  in  our  favour  during  the  present  session  of 
 Parliament.  It  was  rumoured  that  Doctor  Woodward  intended  to 
 prosecute  his  favourite  plan  of  domestic  education  for  the  youth 
 destined  for  our  ministry,  clogged,  however,  with  such  conditions  as 
 would  render  it  in  my  opinion  highly  prejudicial  to  our  holy  religion. 
 Amongst  others,  as  I  hear,  no  one  is  to  be  admitted  into  the  intended 
 seminaries  till  they  have  studied  philosophy  and  taken  the  degree  of 
 Master  of  Arts  in  Trinity  College.  The  professors  must  be  qualified 
 in  like  manner,  and  it  will  be  not  in  the  power  of  our  bishops  to 
 licence  any  clergyman  not  educated  in  the  new  seminaries.  ’Tis 
 needless  to  point  out  the  corruption  of  morals,  the  indifference  about 
 religion,  the  destruction  of  our  foreign  establishments,  restraint  upon 
 our  prelacy,  and  other  inconveniencies,  which  would  be  introduced  by 
 these  arrangements.  Doctor  Carpenter  promised  to  inform  me  of  any 
 further  proceedings  in  that  subject.  Should  it  be  seriously  brought  for¬ 
 ward  I  thinkit  incumbent  on  us  all  to  oppose  it  as  effectually  aspossible. 
 
 I  have  just  now  read  your  Grace’s  regulations  concerning  confes¬ 
 sion,  which  were  handed  to  me  by  Mr.  Carey,  of  our  printing  office. 
 They  are  an  additional  proof  of  your  Lordship’s  zeal  and  solicitude. 
 I  cannot,  however,  dissemble  my  doubts  about  the  seventh  question, 
 pp.  5  and  6.  The  concluding  words  of  it,  by  requiring  a  reiteration 
 of  confession,  seem  to  establish  the  absolute  necessity  of  the  love  of 
 God  on  account  of  his  own  goodness  and  other  perfections  as  a  doctri¬ 
 nal  point.  Now,  my  Lord,  though  I  am  an  advocate  for  the  opinion , 
 and  have  occasionally  urged  the  necessity  of  adopting  it  as  the  more 
 probable  and  safer  course,  I  am  sensible  it  is  still  subjudice,  and  until 
 the  Church  pronounces  no  bishop  is  competent  to  make  it  or  the 
 opposite  opinion  a  dogmatical  rule  for  the  tribunal.  Your  Grace 
 joins  me  in  admiring  the  work  of  Benedict  XIY.  de  Synodo  Dioecesana. 
 The  7th  book  thereof,  and  particularly  the  13th  chapter,  is,  I  think, 
 conclusive  on  the  subject.  I  have  some  scruples  likewise  about  the 
 word  knew,  frequently  repeated  in  the  three  first  questions,  and  I 
 think  it  were  better  to  omit  it  entirely  as  equivocal  and  unnecessary. 
 I  have  not  even  hinted  these  observations  to  any  one.  Should  they 
 appear  well  grounded,  the  copies  can  be  suppressed  and  re-printed  with 
 proper  modifications.  If  not,  I  shall  pay  every  due  attention  to  your 
 Grace’s  reasons,  and  have  the  honour  to  be,  &c., 
 
 Kilkenny,  March  4th,  1785.  John  Troy. 
 
 2  D 
 
402 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 23  March,  1785. 
 
 My  Dear  Lord, 
 
 I  was  in  Dublin  when  your  letter  reached  Thurles.  The  forwarding 
 it  from  thence  to  me,  and  my  wish  to  send  your  Lordship  some  satis¬ 
 factory  account  of  the  success  of  my  journey  to  the  capital,  which  I 
 could  not  well  do  till  now,  was  the  cause  of  your  Lordship’s  not 
 receiving  sooner  the  grateful  answer  to  your  most  kind  and  friendly 
 letters.  Your  Lordship  may  be  quite  easy  about  Dr.  Woodward’s 
 plan  of  education  ;  nothing  will  be  done  on  that  head.  Mr.  Orde 
 assured  Lord  Kenmare  this  session,  and  when  any  mode  will  be  pro¬ 
 posed,  none  under  this  administration  will  be  adopted  wdiich  does  not 
 meet  with  the  approbation  of  the  R.  C°‘  bishops.  This  assurance  gave 
 me  great  pleasure,  for  the  system  in  contemplation  would  infallibly, 
 as  your  Lordship  justly  remarks,  cook  by  degrees  the  ruin  of  our 
 religion.  Your  Lordship  might  have  heard  in  Dublin  of  a  proposal  I 
 communicated  to  Dr.  Carpenter  of  some  kind  of  an  address  recalling 
 the  further  relief  of  the  R.  C.  to  the  attention  of  Parliament  being 
 presented  to  both  houses,  as  a  claim  of  such  additional  favors  as  could 
 be  granted  consistently  with  the  constitution  and  established  religion, 
 would  display  an  honest  consciousness  of  the  loyal  and  prudent  line  of 
 conduct  the  main  body  of  the  R.  C.  creed  held  during  the  late  troubles, 
 and  would  be  a  means  of  knowing  what  Gov,-  had  to  object  to  us,  and 
 thereby  give  the  R.  C.  an  opportunity  of  justifying  themselves.  How¬ 
 ever  proper  this  proposal  appeared  to  me  and  to  other  prelates  whom  I 
 mentioned  it  to,  a  less  objectionable  one  soon  was  started  to  us  from 
 the  dishonourable  mention  made  by  the  Attorney-General  of  R.  C.  in 
 the  house,  which  was  the  more  affecting  as  not  one  of  either  party  rose 
 up  to  take  our  parts,  and  from  the  houses  declaring  volunteers  no 
 more  necessary,  which  was  for  the  R.  C.  Committee  to  meet  as  soon 
 as  possible,  and  come  to  the  following  resolution  that  now  the  Legis¬ 
 lature  solemnly  and  expressly  declares  that  volunteers  corps  are  no 
 more  necessary  for  the  safety  of  the  kingdom,  that  it  is  the  opinion  of 
 the  R.  C.  Committee  that  every  R.  C.  should  retire  from  them.  Your 
 Lordship’s  discernment  will  easily  discover  without  my  hinting  it  the 
 happy  tendency  of  such  a  public  resolution,  which,  whilst  it  accounts 
 for  such  R.  C.  as  hitherto  remained  amongst  the  armed  corps,  holds 
 forth  at  the  same  time  such  a  ready  acquiescence  to  the  first  signal  of 
 the  Legislature’s  intention,  which,  together  with  their  being  foremost 
 in  doing  so,  can’t  but  be  most  pleasing  to  Government,  and  efface 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 403 
 
 much  the  revived  prejudices  against  us.  And  in  this  light  it  appeared 
 to  those  in  administration  whom  I  consulted  on  it,  viz.,  Lord  Earlsford, 
 the  Archbishop  of  Cashel,  Mr.  Gardiner,  Mr.  Grattan,  Mr.  Bushe,  &C. 
 The  great  point  now  was  to  unite  in  the  same  opinion  the  members 
 of  the  committee,  but  happily  the  same  idea  of  such  a  resolution  had 
 occurred  to  young  Mr.  Browne,  of  Castle  Browne,  and  being  approved 
 of  by  Sir  Patk.  Bellew,  Lord  Killeen,  Mr.  Talbot,  of  Castle  Talbott, 
 paved  the  way  to  effectuating  it.  Messrs.  Comerford,  O’Brien, 
 Dermotts,  &c.,  assented  to  it.  I  was  continually  running  to  and  fro, 
 going  from  one  to  the  other,  to  promote  unanimity  both  as  to  the  plan 
 and  the  day  of  assembling,  which  I  was  desirous  should  be  at  least 
 two  days  before  St.  Patrick’s  ;  that  in  case  some  hot-headed  indivi¬ 
 duals  of  our  communion  should  dare  to  parade  it  might  not  be  impe¬ 
 ratively  the  whole  body.  Sunday  night  before  I  left  Dublin  I  had  the 
 consolation  to  hear  that  a  general  committee  on  Tuesday  following 
 was  agreed  to,  and  a  letter  from  Mr.  Comerford  by  last  night’s  post 
 tells  me  there  is  no  doubt  of  it,  and  that  he  is  very  confident  the  result 
 will  be  agreeable  to  our  wishes.  God  grant  it.  We  shall  know  by 
 next  post.  I  fatigued  myself  so  much  in  this  business  during  my 
 twelve  days  stay  in  Dublin  that  I  have  been  indisposed  ever  since. 
 Your  Lordship,  in  communicating  to  me  your  remarks  on  my  regula¬ 
 tions  in  confession  by  my  clergy,  gave  me  an  additional  proof  of  your 
 friendship.  I  never  intended  either  in  requiring  in  my  catechism,  or 
 in  the  regulations  on  confession,  a  beginning  of  amor  benevolentiae  to 
 determine  as  a  dogmatical  point  the  necessity  of  an  initium  amoris 
 benevolentiae.  I  believe  the  Church  has  not  decided  it,  but  as  the 
 axiom  quod  tutior  et  probabilior  pars  sit  amplectenda  ubi  agitur  de 
 valore  sacramenti  is  admitted  by  all,  I  thought  it  my  duty  to  insist 
 on  my  clergy  attending  to  it. 
 
 The  word  knew,  as  your  Lordship  generously  observes,  seems 
 supercilious,  and  might  be  left  out,  but  as  it  tends  to  explain  the 
 nature  of  explicit  faith,  it  may  be  suffered  to  remain,  sooner  than  my 
 being  obliged  to  have  a  re-impression.  Your  Lordship  will  permit 
 me  now  to  finish,  being  much  fatigued,  and  will  be  pleased  to  look 
 on  my  writing  to  you  in  my  present  indisposition  of  body  as  the  most 
 sincere  proof  of  my  grateful  acknowledgment  of  your  friendly  letter. 
 
 I  remain,  my  dear  Lord, 
 
 Your  most  affect6  and  very  obtd  serv*, 
 
 Thurles,  March  18th,  1875.  James  Butler. 
 
404 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 LXX. 
 
 Correspondence  relating  to  Lord  Dunboyne,  Bishop  of  Cork. 
 Letter  of  the  Bishop  of  Cork  to  the  Cardinal  Prefect  of  Propaganda  : 
 Eme.  Dne, 
 
 Per  litteras  hodie  datas  Episcopatum  hunc  meum  Corcagiensem 
 cum  Paroecia  S.  Mariae  ejusdem  civitatis,  pure  et  simpliciter  resigno. 
 Cum  tamen  in  hac  charissima  mihi  Dioecesi  plus  quam  viginti  tribus 
 anuis  laboravi  non  possum  quin  summopere  sollicitus  sim  ut  dignus 
 mihi  successor  nominetur,  ideo  Emae.  Vrae.  caeterisque  S.  Congris. 
 Cardinalibus  banc  curam  humillime  commendo. 
 
 Emae.  vrae.  humus,  et  obsermus.  servus, 
 
 Dunboyne,  Epus.  Corcagiensis. 
 
 Datum  hac  die  12  Dec.  1786. 
 
 Letter  of  the  Bishop  of  Cork  to  the  Pope,  resigning  the  See  : 
 
 Bme.  Pater, 
 
 Ad  genua  Sanctitatis  Suae  humillime  provolutus  oro  supplex  ut 
 resignationem  meam  puram  et  simplicem  turn  Dioecesis  turn  Paraeciae 
 S.  Mariae  hujus  civitatis  Corcagiensis  acceptare  velit.  Ad  hanc  sup- 
 plicationem  faciendam  duplex  me  causa  movet.  Prirna  quia  multum 
 diminutis  viribus  imparem  me  potius  sentio  in  his  praesertim  calami- 
 tosissimis  temporibus  tanto  oneri  ferendo,  quod  jam  a  plus  quam 
 viginti  tribus  annis  hue  usque  sustinere  sategi.  Secunda  quia  per 
 successionem  haereditatis  et  dignitatis  familiae  meae  ita  curis 
 temporalibus  distrahor  ut  quasi  in  dilemmate  positus  aut  curam 
 Episcopalem  aut  temporalia  negligere  necesse  foret.  Quapropter 
 iterum  Sanctitatem  tuam  oro  suppliciter  ut  hisce  votis  meis  annuere 
 velit.  Interim  D.  0.  M.  enixissime  precor  ut  S.’S,  diu  sospitem 
 servare  velit. 
 
 Bme.  Pater*  Stis.  Suae, 
 
 humus,  et  devmus.  servus, 
 
 Dunboyne,  Epus.  Corcagiensis. 
 
 Corcagiae  Die  12  Decembris,  1786. 
 
 *  Note. — With  these  letters  was  transmitted  the  Act  of  Resignation  of  the 
 Bishopric  and  Parish  made  before  the  Notary,  on  the  13th  December,  1786,  aud 
 appointing  “Rev.  Patrem  Thorpe  et  Rev.  Patrem  Connell,  Romae  commorantes,’’ 
 administrators  of  the  See  and  Parish,  until  a  Bishop  would  be  appointed  by  the  Holy 
 See.  It  is  signed  Joannes  Corcagiensis  Epus.  Baro  Dunboyne ;  and  by  John  Power 
 and  Daniel  Riordan,  as  witnesses;  in  the  presence  of  Michael  Siningh,  Apostolic 
 Notary. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 405 
 
 Letter  of  the  Card.  Prefect  of  Propaganda  to  the  Abp.  of  Cashel : 
 
 N.  \ 
 
 Illustrissime  ac  Revme.  Dne, 
 
 Quod  Illnstrissima  et  Revma.  Dominatio  tua  dignata  est  mihi 
 commnnicare  de  horrendo  facinore  patrato  ab  Episcopo  Corcbagiensi 
 Joanne  Butler,  materia  tristitiae  et  doloris  est.  Infelix  homo!  Qui 
 non  consuluit  Ecclesiae  Catholicae,  neque  saluti  animae  suae,  imo 
 neque  dignitati,  neque  pudori,  neque  aetati,  sed  tantum  concupis- 
 centiae :  quamobrem  non  possumus  non  ingemiscere  super  uno 
 homine,  qui  adeo  obcoecatus  est,  ut  non  videat  malorum  barathrum, 
 in  quod  sese  infelicissime  praecipitayit.  Quod  autem  ad  me  attinebat 
 in  hujusmodi  Ecclesiae  periculum  non  praetermisi,  neque  praeter- 
 mittam.  Et  SSmus.  Dnus.  Noster  Papa  Pius  Sextus  precibus  Ampli- 
 tudinis  tuae  benignissime  volens  annuere  tarn  super  translatione 
 optimi  Episcopi  Kerriensis  ad  Sedem  Corchagiensem,  quam  super 
 electione  Dni.  Gerardi  Teahan  in  Episcopum  Kerriensem,  nulla  inter- 
 posita  mora,  utrumque  concessit.  Modo  igitur  remanet,  ut  pro 
 deperdito  illo  viro,  qui  tantum  scelus  commisit,  Deum  vehementissime 
 deprecemur,  ut  potentissimam  largiatur  suam  gratiam,  quae  ipsum 
 faciat  e  luto  emergere,  in  quo  volutatur.  Opto,  praestantissime 
 Praesul,  te  coram  oculis  Dei  beatum  esse,  ac  observantiae  meae 
 constantissimo  testimonio  subscribor,  &c. 
 
 Romae,  die  23  Junii,  1787. 
 
 Letter  of  His  Holiness  to  Lord  Dunboyne}  inviting  him  to  repentance  : 
 
 Yenerabili  Fratri  Episcopo  Corcagiensi  Pius  P.P.  VI. 
 
 Ven.  Frater  Salutem,  etc., 
 
 Incredibile  est  Ven.  Frater  qua  admiratione  correpti  quo  animi 
 dolore  oppressi  sumus  ex  quo  nobis  certo  allatum  est  nuntio  te  ad 
 earn  vesaniam  devenisse  ut  matrimonium  inire  cum  quadam  hetero- 
 doxa  muliere  volueriscum  eaque  nunc  vivere  in  turpissimo  concubitu 
 non  verearis.  Id  nobis  portenti  simile  visum  est,  ut  qui  in  Epis- 
 copatu  plus  quam  tres  et  viginti  transegit  Annos  nunc  sacrarum  legum, 
 sui  Episcopalis  Characteris,  denique  suimetipsius  ita  oblitus  sit  ut 
 tale  in  se  susceperit  dedecus  talem  in  Ecclesiam  offensionem  intulerit 
 ac  animam  suam  in  talem  tantamq.  exitiam  sciens  volensque 
 projecerit.  Hoc  tub  nefario  facto  exhoruimus  plane  animo  neq. 
 
406 
 
 SPICILE  GIUM  OSSOPJENSE. 
 
 prae  intima  sensus  nostri  perturbatione  reperire  nunc  possumus 
 quibus  satis  verbis  hujusmodi  sceleris  tui  gravitatem  exprimamus. 
 Ast  inter  caeteras  banc  ob  Causam  susceptas  Aegretudines  inter 
 Admirationis  Detestationis  sollicitudinum  angorumq.  quibus  agita- 
 mur  motus  praecipue  planeq.  paterna  exurgit  in  nobis  tui  ipsius 
 commiseratio  vebemensq.  desiderium  si  quo  modi  fieri  possit  ut  ab 
 isto  iniquitatis  ac  miseriae  baratro  educaris.  Primo  igitur  ad  Dei 
 misericordiam  pro  te  Implorandum  convertimur  ab  eaq.  enixe 
 petimus  ac  per  filium  unicum  Jesum  Christum  Dominum  nostrum 
 flagitamus  ut  te  ad  cor  suum .  revocet,  ut  tui  admissi  pudore  ac 
 penitere  faciat  tibi  exurgendi  voluntatem  tibi  Doloris  lacrymarumq. 
 vim  quibus  iniquitates  abluas  quibus  repares  scandala,  tibi  deniq. 
 veram  a  perditionis  via  conversionem  per  suam  misericordiam 
 largiatur.  Porro  te  compelamus  te  alloquimur  te  obtestamur  f rater 
 ut  tuum  agnoscas  statum  tuum  exhorescas  ac  deplores  scelus  ne 
 severissimum  illud  quod  te  manet  Dei  Judicium  tandem  subire 
 debeas  ac  interim  in  gravissimam  peccati  tui  paenam  incurras  in 
 ipso  nempe  scelere  tuo  reliuquaris  et  dum  in  profundum  veneris  jam 
 contemnas.  Recordare  qui  fueris  cum  pastoris  munere  fungereris. 
 quiq.  nunc  etiam  Episcopalem  retineris  Dignitatem  quam  tantopere 
 deturpas  et  contemnas.  Te  igitur  quantum  possumus  Pontificii 
 Animi  studio  hortamur  in  Domino  et  obsecramur  Frater  ut  resipiscas 
 te  monemus  te  objurgamus  ac  imploramus  etiam  omniaq.  in  te 
 Pastoralis  amoris  solicitudinis  ac  reprehensionis  officia  adhibemus 
 quibus  te  tarn  perdite  delapsum  ad  animae  tuae  salutem  ac  peni- 
 tentiam  excitare  erigere  ac  inflammare  aleamus.  At  si  quod  avertat 
 Deus  conscientiae  tuae  stimulos  neglexeris ;  si  ad  nostrae  hujus 
 vocis  inclamationem  obsurdueris  tuoq.  in  caeno  in  tanta  turpitudine 
 perseveraveris  nostro  ipso  munere  coacti  turn  erimus  eas  tecum  sus- 
 cipere  partes  quas  nunc  tibi  denunciamus  ac  comminamur,  proce- 
 dentes  contra  te  ex  sacrorum  canonum  sanctione  quae  qualis  sit  tu 
 ipse  qui  Episcopatu  functus  es  tamdiu  ignorare  non  potes.  Demum 
 iterum  Tibi  conversionis  ac  poeniteniae  Spiritum  a  Deo  implorantes  in 
 ejusmodi  misericordiae  auspicium  Apostolicam  Benedictionem  tibi 
 Yen.  frater  ex  animo  impartimur. 
 
 Datum  RomaeDie  9  Junii,  1787,  Pontificatus  nostri  Decimo  tertio. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 407 
 
 Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  to  Dr.  Troy,  enclosing  a  Copy  of 
 
 the  above  Pontifical  Brief. 
 
 Thurles,  August  22nd,  1787. 
 
 My  Dear  and  Most  Hon.  Lord, 
 
 I  have  the  honor  of  transmitting  to  your  Grace  a  copy  of  His 
 Holiness’s  letter  to  Lord  Dunboyne.  Happy  event  !  I  transmit,  at 
 the  same  time,  an  account  of  the  desired  impression  it  made  on  the 
 unhappy  man’s  heart;  but,  alas,  “  Obduratum  est  Cor  Pharaonis, 
 et  Impius  cum  in  profundum  venerit  contemnet.”  Last  Sunday, 
 before  the  close  of  the  Session  Assizes,  in  open  contradiction  to  all 
 that  ought  to  be  expected  from  the  Pope’s  most  affectionate  letter  to 
 him,  he  went  in  the  most  public  manner  to  church  in  Clonmell,  and 
 read  his  recantation.  Your  Lordship,  I  am  convinced,  sympathizes 
 with  me  on  this  melancholy  event ;  an  event  which  gave  the  very  day 
 the  highest  scandal  in  Clonmell.  The  populace  were  so  shocked  at 
 it,  that  they  gathered  round  his  carriage  and  pelted  him  with  all  that 
 came  to  their  hands,  so  much  so  that  had  it  not  been  for  Lord  Earlsford 
 taking  him  into  his  carriage,  I  doubt  what  would  have  become  of 
 him.  The  abuse  he  met  with  from  the  rabble,  and  the  rough  manner 
 he  was  handled  by  the  lawyers  during  the  trial  of  a  lawsuit  between  him 
 and  a  Mr.  Cooke  of  Skeltinane,  ought  to  have  awakened  him  to  a 
 sense  of  what  he  had  to  fear  from  the  vengeance  of  God  ;  but  it  seems 
 he  is  proof  to  all  that  can  terrify.  I  can’t  but  look  upon  it  as  a  par¬ 
 ticular  disposition  of  Providence  towards  us  that,  at  the  same  time 
 that  it  visited  us  with  so  severe  a  trial,  it  was  pleased  to  manifest  to 
 the  whole  country  that  the  artifices  of  the  unhappy  man  originated 
 from  the  corruption  of  his  heart,  and  not  from  a  conviction  of  reason. 
 
 I  remain,  my  Dear  Lord, 
 
 Yours  most  affectionately, 
 
 James  Butler. 
 
 Letter  of  Lord  Dunboyne  to  His  Holiness,  dated  the  2nd  of  May, 
 
 1800. 
 
 (This  Letter  was  forwarded  to  Rome  by  the  Archbishop  of  Dublin,  who  adds  his  authen¬ 
 tication  of  its  genuineness,  on  the  3rd  of  May,  1800,) 
 
 Beatissme  Pater, 
 
 Ecce  provolutus  ad  pedes  Sanctitatis  Yestrae  infelicissimus  ille 
 J.  B.  (Joannes  Butler)  olim  Episcopus  Corcagiensis  in  Hibernia,  qui 
 
408 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 relicta  sede  Episcopali  sine  licentia  connnbio  impio  cum  foemina 
 kaeretica  sese  conjunxerat ;  timens  ne  censuris  et  poenis  Ecclesiasticis 
 implicaretur  et  angeretur,  ad  kaereticorum  coetus  majori  facinore  se 
 recepit.  Nunc  licet  tarde,  vera  poenitentia,  ut  spero,  ductus  kumil- 
 lime  deprecor  Sanctitatem  Yestram  ut  iterum  in  gremium  verae 
 Ecclesiae  introire  permittar  et  ab  omnibus  reservatis  absolvi,  etc. 
 
 Dublinii,  hac  die  2a  mensis  Maii,  A.D.  1800. 
 
 Obedientissimus  et  humillimus  servus, 
 
 Joannes  Butler, 
 
 Baro  Dunboyne  olim  E.C. 
 
 * 
 
 LXXI. 
 
 Letter  of  the  Archbishop  of  Dublin  to  the  Bishop  of  Antwerp,  1st 
 
 of  September,  1787. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Illme  et  Kme  Dne, 
 
 Postquam  ad  Illmam  Dominationem  Tuam  sub  die  7  elapsi  Mensis 
 Julii  scripseram,  reddita  Mihi  sunt  Responsa  Arcbiepiscoporum, 
 aliorumque  kujus  Regni  Antistitum,  circa  designationem  Praesidis 
 istius  Collegii  Hiberno  Antverpiensis,  loco  R111  Dni  MacMahon  nuper 
 defuncti. 
 
 Ab  omnibus  in  earn  Sententiam  itum  est,  ut  praestantissimo 
 Praesuli  Antverpiensi  Grates  eorum  nomine  rependerentur,  ob  pro- 
 pensam  erga  Res  nostras  voluntatem,  et  Sollicitudinem  vere  paternam 
 in  dicti  Collegii  Bono  procurando.  Hisce  cum  animatus  sis,  Illme 
 Dne,  atque  excitatus  Stimulis,  Tibimet  magis  quam  alteri  culibet, 
 Judicium  competit  de  Qualitatibus  eligendi  in  novum  Praesidem. 
 Quapropter  ipsius  Institutionem  Arbitrio,  et  Prudentiae  tuae  omnino 
 relinquendam  statuere. 
 
 Sacerdos  Ille  jam  ab  Illma  Domtione  vestra  tot  Laudibus  celebratus 
 Iuvenis  quidem  est,  atque  in  Theologicis  disciplinis  non  multum  ad- 
 kuc  versatus,  cum  uti  fertur,  nonnisi  per  Biennium  circa,  iisdem 
 incubuerit.  Verum  Moribus  senilis  cum  sit,  atque  Animo  docilis, 
 s|  erandum  plane  est,  ipsum  sub  Oculis  et  Moderamine  Dominationis 
 
SPICILEGIUM  OSSOMENSE. 
 
 409 
 
 Tnae  Illmae  ita  profecturum,  nt  Experientiae  Defectui  brevi  supple  - 
 atur.  Quamplures  hujus  Regni  Antistites  graviter  conquaesti  sunt, 
 sub  defuncto  Praeside  MacMahon  parum  Justitiae  satisfactum  fuisse, 
 in  Admittendis  istius  Collegii  Alumnis,  qui  ut  plurimum,  magno 
 numero  adfuerunt  ex  una  Provincia  et  Dioecesi,  cum  aliarum  Injuria. 
 Rem  aliter  se  hahituram,  atque  Illmae  Domtionis  Vestrae  Cura 
 Justitiae  distributivee  consultum  iri,  confidimus  omnes.  Justa  et 
 aequa  Praesulibus  nostris  visa  sunt,  Quae  de  Qualitatibus  mitten- 
 dorum  ad  istud  Collegium  memoravit  Illma  Tua  Dominatio ;  in 
 iisque  observandis  sedulam,  uti  oportet,  navabunt  operam,  cum  nihil 
 magis  Cordi  habeant,  quam  ut  Clerici  ad  Sacrorum  Canonum  prae- 
 scripta  Mores  suos  componant,  atque  Doctrinam  ubique  et  semper 
 a  Majoribus  praedicatam,  ad  Posteros  illibatam  transmittant.  Haec 
 sunt,  Illme  Praesul,  omnium  nostrum  vota,  communiaque  desideria 
 pro  Majori  Dei  Gloria,  et  Fidei  Propagatione ;  quibus,  uti  fidenter 
 speramus,  Summus  Sacerdos  Jesus  Christus  Incrementum  dabit, 
 Zelum  Apostolicum  Illmae  Dominationis  Tuae  benedicendo.  Nonnulli 
 ex  nostris  Episcopis,  quibus  Ego  maxime  assentior,  opportunum,  et 
 apostolico  ministerio  in  hoc  Regno  proficuum  fore  existimant,  si  Studia 
 Theologica  ibidem,  et  in  aliis  Collegiis  nostris  transmarinis,  ad  totum 
 quartum  annum,  ad  minus,  protrahantur ;  ut  melius  armati  redituri 
 Sacerdotes,  Heterodoxorum,  aliorumque  in  dies  insolentium  novatorum 
 Tela  felicius  elidant.  Dum  haec  ex  Confratrum  meorum,  aliorumque 
 hujus  Regni  Antistitum  voluntate  referendi  honorifico  Muneri 
 satisfacere  contendo,  Misericordiarum  Patrem  enixe  precor  ut  Te, 
 Antistes  optime,  ad  Gregis  istius  bonum,  et  Ecclesiae  universae 
 decorem,  quam  diutissime  sospitet,  servetque  incolumem.  Pergratum 
 mihi  erit  Illmae  Dominationis  Tuae  Rescriptum.  Interim,  singulari 
 cum  obsequio,  ex  Animo  subscribor. 
 
 Illme,  ac  Rme  Domine, 
 
 Vester  humillimus,  et  addictissimus  Famulus, 
 
 Fr.  Joh:  Thomas,  Archpus  Dubliniensis,  etc. 
 
 Dublinii,  Kalendis,  Sep118-,  1787. 
 
 Illmo  Dno  Epo  Antverpiensi. 
 
410 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 LXXII. 
 
 Letter  of  Dr.  Egan,  Archbishop  of  Tuam,  to  Dr.  Troy,  19th 
 
 February,  1788. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 My  ever  Dear  and  Most  Hon.  Lord, 
 
 I  have  on  receipt  of  your  most  esteemed  favour,  wrote  to  the 
 prelates  of  this  province.  Our  thoughts  on  Mr.  Orde’s  system  of 
 education  are  that  it  is  a  deep  laid  and  hostile  plan  against  the 
 interests  of  Catholic  religion  ;  not  it  is  to  he  supposed  from  motives 
 of  persecution,  hut  from  a  political  view  of  strengthening  the  hands 
 of  Government  by  increasing  the  numbers  of  the  Established  Church. 
 For  what  other  can  be  the  design  in  establishing  Protestant  school¬ 
 masters  in  every  parish  throughout  the  kingdom,  to  the  exclusion  no 
 doubt  of  Catholic  teachers,  and  with  so  many  inducements  to  the  poor 
 to  send  their  children  there1?  And  what  will  be  inculcated  in  such 
 schools  but  Protestant  principles  ?  The  youth  will  be  there  fitted  for 
 different  employments,  in  which  Protestants  alone  are  trusted,  and 
 all  these  motives  will  be  carefully  and  artfully  insinuated  and  displayed 
 before  their  eyes.  But  what  remedy  ?  If  this  be  the  determined 
 plan,  as  it  seems  to  be,  of  Government,  they  will  carry  it  into  execu¬ 
 tion,  nor  do  I  see  how  it  can  be  naturally  prevented  from  taking  place- 
 The  point  will  be  then  for  us  to  think  of  some  plan  to  obviate  the  evil 
 that  must  arise  from  it  to  the  cause  of  religion,  and  keep  the  spark 
 that  remains  alive.  This  will  be  the  business  of  the  most  intelligent, 
 zealous,  and  leading  men  amongst  us,  and  the  good  and  merciful  God, 
 I  hope,  will  preserve  his  little  flock.  Latin  schools  are  totally  on  the 
 decline  in  this  province,  and  so  much  so  that  in  some  time  hence  we 
 will  hardly  get  proper  candidates  for  ordination. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  etc., 
 
 Boetius  Egan. 
 
 Dunbleany,  19th  February,  1788. 
 
SPICILE  GIUM  OSSORIENSE. 
 
 411 
 
 LXXIII. 
 
 Letter  of  the  Bishop  of  Ferns  to  the  Archbishop  of  Dublin,  the 
 
 19th  of  February,  1788. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin). 
 
 Most  Honoured  Lord, 
 
 I  have  before  me  the  letter  your  Grace  honoured  me  with  the 
 1st  instant,  stating  your  apprehensions  from  the  Lord  Lieutenant’s 
 speech,  that  Mr.  Orde’s  system  of  education,  proposed  in  the  last 
 Session  of  Parliament,  would  be  revived  during  the  present  one,  and 
 desiring  my  observations  on  such  parts  of  it,  as  may  affect  the  Roman 
 Catholics  of  this  kingdom.  I  have  made  every  search  and  enquiry 
 for  that  plan  of  Mr.  Orde’s,  but  in  vain  ;  so  that  were  I  competent, 
 even  on  a  perusal  of  it,  as  I  confess  I  am  not,  I  can  hardly  make 
 remarks  under  this  disadvantage,  which  I  could  answer  for  being  in 
 point. 
 
 I  remember  to  have  read  it  at  the  time  it  was  brought  forward  by 
 Mr.  Orde,  and  as  well  as  my  memory  serves  me  now,  it  comprised 
 parish,  diocesan  and  provincial  schools  and  a  National  College,  a  due 
 gradation  to  answer  the  different  proficiency  in  literature,  arts  and 
 sciences;  but  R.  C.s.  were  not  allowed  to  ascend,  nor  to  be  admitted 
 as  masters  or  teachers  in  any  of  the  schools.  This  in  my  apprehension 
 being  simply  the  nature  of  that  system,  as  far  as  it  applies  to  us, 
 I  did  then,  as  now,  humbly  conceive  is  was  not  meant,  I  am  clear  it 
 w'as  not  calculated  to  serve  the  R.  C.s.,  for  whatever  intricate, 
 complex  or  distant  views  a  statesman  may  have,  one  of  the  first  and 
 most  indispensable  duties  of  parents  towards  their  children  is  to  have 
 them  instructed  and  educated  in  the  principles  of  religion  by  the  pro¬ 
 fession  and  practice  of  which  they  expect  salvation  :  this  in  the 
 peculiar  case  of  R.  C.s  is  incontestable  ;  hence  it  appears  to  me 
 that  R.  C.s  cannot  with  safety  of  conscience  or  consistency  of 
 principle,  send  their  children  to  the  parish  schools  where  they  cannot 
 (for  want  of  teachers)  learn  the  elements  of  their  religion,  and  where 
 they  must  hear  their  other  school-fellows  every  day  catechised  in  theirs, 
 this  independent  of  any  tampering,  besides  which,  by-the-bye,  cannot 
 be  accounted  for,  is  too  imminent  and  too  evident  a  danger,  to  expect 
 creatures  to  escape  at  so  tender  an  age,  so  susceptible  of  impressions, 
 which  in  such  a  situation  they  may  innocently  imbibe,  yet  perniciously 
 
412 
 
 SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 retain  for  ever  after,  and  hence  it  seems,  that  this  great  measure 
 originally  and  professedly  devised  for  the  information  of  the  lower 
 orders  of  the  people  (from  whose  gross  ignorance  the  late  excesses, 
 riots  and  outrages  are  supposed  to  have  proceeded),  and  so  laboriously 
 reduced  to  a  system  systematically  defeats  itself  in  the  first  instance. 
 Here  R.  Cs.  may  only  complain  of  a  disappointment  and  of  the 
 hardship  of  being  obliged  to  contribute  their  quota  to  give  effect  to  a 
 system  from  whence  they  can  derive  no  benefit.  But  whether  a 
 prayer  or  petition  for  the  admission  of  It.  C.  teachers  in  this  school 
 be  adviseable  or  available  is  not  for  me  to  determine ;  however  our 
 situation  may  be  rendered  still  more  pitiable  by  the  insertion  of  a 
 clause  (which  God  forbid)  excluding  all  other  schools.  Against  such 
 a  clause  I  think  we  should  all  cry  out  and  deprecate,  if  our  cries  or 
 prayers  may  be  heard,  as  it  seems  to  have  been  the  intention  of 
 Mr.  Orde  that  It.  C.s  should  not  be  admitted  to  any  public  office  or 
 profession,  his  Bill  very  wisely  excludes  them  from  the  school  or 
 college,  where  they  might  be  qualified  for  such  office.  But  he  might 
 have  recollected  that  our  clergy  are  tolerated,  and  yet  this  general  p’an 
 makes  no  provision  for  a  clerical  education  for  It.  C.s  I  have  heard 
 it  indeed  hinted  that  it  was  intended  to  open  a  Hall  in  Trinity 
 College  for  the  education  of  our  clergy  ;  but  whatever  grounds  there 
 may  be  for  such  an  insinuation,  I  must  own  were  it  proposed,  I  would 
 set  my  face  strenuously  against  it,  as  the  most  unfit,  because  the  most 
 dangerous  to  virtue  and  religion  of  any  site  in  the  kingdom,  or 
 perhaps  anywhere  else.  Besides,  the  Legislature,  after  dispensing 
 such  a  favour  (as  they  would  consider  it)  to  us,  might  in  their  great 
 wisdom  prohibit  the  foreign  education  of  our  clergy,  enforcing  the  old 
 or  enacting  new. penalties,  which  I  apprehend  would  be  exceedingly 
 prejudicial  to  the  cause  of  religion  in  this  country,  for  obvious 
 reasons,  which  the  great  Mr.  Burke’s  letter  to  a  nobleman  in  this 
 country,  spares  me  the  trouble  of  pointing  out ;  however,  from  the 
 disposition  of  several  individuals  of  the  Senate,  and  of  administration 
 itself  (though  I  hope  the  present  has  more  humanity  and  less  bias 
 than  the  late  one),  and  from  the  weight  and  influence  of  the 
 established  clergy  which  appeared  of  late  so  glaring  in  the  face  of 
 truth  and  justice,  I  cannot  help  observing,  that  if  the  Legislature 
 should  determine  to  give  us  a  clerical  education,  I  apprehend  the 
 provision  they  would  make  for  that  purpose  would  be  a  very  scanty 
 one,  and  even  in  case  it  were  otherwise,  a  vigilant  pastor  with  a 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 418 
 
 Theophilus,  a  Hales,  a  Burrowes,  &c.,  at  his  back  might  start  up  and 
 sound  a  general  alarm,  that  the  Church  and  State  is  in  danger,  &c., 
 the  possible  consequence  whereof  might  be  the  disfranchisement  of 
 our  Seminary,  and  having  given  up  our  establishment  abroad,  we 
 should  then  have  no  place  to  resort  to  ;  hence  your  Grace  will  easily 
 perceive  that  in  my  opinion  we  should  not  renounce  the  foreign 
 education  for  any  apparent  advantages  that  may  be  offered  us  at  home, 
 at  least  till  we  experience  them  to  be  real,  and  on  a  safe  and  permanent 
 footing. 
 
 These,  my  dear  Lord,  are  the  ordinary  remarks  that  occur,  which, 
 however  obvious  they  may  appear  to  me,  and,  in  my  opinion,  to  every 
 man  who  considers  the  subject,  yet,  I  will  not  warrant  as  just  for  the 
 reasons  premised,  nor  would  I  venture  this  scroll,  but  in  due  obedience 
 to  your  Grace’s  requisition,  from  my  long  acquaintance  with  your 
 Grace’s  head  and  heart,  I  would,  as  I  frankly  do,  submit  any  sentiment 
 or  opinion  of  my  own,  resting  with  satisfaction  and  safety  on  your 
 Grace’s  zeal,  experience,  and  superior  wisdom  in  every  matter  that 
 relates  to  religion. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  with  most  perfect  esteem  and  profound 
 respect, 
 
 Most  honoured  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  devoted,  most  obliged,  and 
 
 Most  obedient  servant, 
 
 James  Caulfield. 
 
 Boss,  February  19th,  1788. 
 
 Most  Rev.  Dr.  Troy. 
 
 LXXIV. 
 
 Letter  of  the  Bishop  of  Kildare  and  Leighlin  to  the  Archbishop 
 of  Dublin,  the  14th  of  Nov.,  1788. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dubun.) 
 
 Tullow,  14th  November. 
 
 Most  Honoured  Sir, 
 
 The  date  of  your  Grace’s  favour  of  last  month  was  precisely  that 
 of  my  departure  hence  for  the  purpose  of  visiting  seven  or  eight 
 
414 
 
 SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 parishes  in  the  most  distant  parts  of  the  county  of  Kildare,  King’s 
 and  Queen’s  Counties,  from  which  expedition  I  returned  only  last 
 night  to  Tullow,  where  your  Lordship’s  very  gracious  letter  containing 
 the  Indulgences  granted  to  the  Confraternity  of  the  Christian 
 Doctrine  on  my  arrival  first  came  to  hand,  and  brought  with  them  the 
 most  homefelt  heart  gladdening  satisfaction  to  my  inmost  breast.  It 
 is  not  one  of  the  least  prized  relicks  in  his  Holynesse’s  collection  or 
 one  enclosed  in  an  ordinary  shrine.  Shall  I  say  that  nothing  could 
 prove  more  grateful  to  me  than  the  above  valued  envelope  and  its  pre¬ 
 cious  contents,  which  letter  I  shall  be  bold  to  assert  with  a  holy  con¬ 
 fidence  cannot  fail  to  be  productive,  ere  long,  of  the  most  estimable  fruits 
 among  our  poor  people.  In  a  word  this  kind  testimony  of  your 
 Grace’s  partial  regards  towards  your  spiritual  child  (let  me  call  Him 
 by  that  endearing  name,  added  to  such  a  token  of  the  Holy  Father’s 
 paternal  tenderness  for  his  little  ones  in  the  Lord  entrusted  to  our 
 care,  afforded  me  unspeakable  satisfaction,  and  ministered,  I  can 
 truly  aver,  a  most  seasonable  and  potent  cordial  to  my  harassed  and 
 depressed  spirits,  after  a  hungry,  solitary,  and  joyless  November  ride 
 of  above  30  miles,  which  I  was  obliged  to  perform  from  about 
 11  o’clock  in  the  forenoon  without  ye  smallest  refreshment  or  company 
 to  beguile  in  anywise  the  tedious  way.  Quantum  patimur,  may  we 
 perhaps  at  times  be  allowed  to  exclaim  in  good  earnest,  &c.,  but  how 
 shortlived,  alas,  my  Lord,  is  all  sublunary  joy,  and  how  sure  is  the 
 purest  to  be  mingled  with  alloy,  and  with  a  bitter  one  was  mine 
 suddenly  dashed,  as  will  appear  from  the  following  exact  copy  at 
 large  of  a  letter  handed  to  me  immediately  after  the  perusal  of  your 
 Grace’s  packet.  The  purport  of  it  will  I  trust  prove  a  sufficient 
 apology  for  the  liberty  I  take  in  calling  your  attention  to  such  a 
 subject  at  the  present  busy  and  important  moment,  as  well  as  plead 
 my  excuse  for  entreating  you  with  much  earnestness  to  favor  me  by 
 return  of  post,  if  at  all  convenient,  with  special  instructions  relative 
 to  the  matter  in  which  you  may  deem  it  expedient  I  should  reply 
 thereto,  as  I  shall  postpone  giving  any  answer  till  your  letter  has 
 time  to  reach  me.  It  is  from  my  old  correspondent,  Lord  Aldborough, 
 in.  behalf  of  the  unfortunate  Cure  who,  please  to  observe,  never  once 
 vouchsafed  to  pay  me  a  visit  since  our  last  curious  interview  in  your 
 Grace’s  apartments,  or  to  let  me  hear  a  single  tittle  from  him  directly 
 or  indirectly  in  anywise  whatsoever  since  the  above  period,  the  receipt 
 of  his  noble  patron’s  letter. 
 
SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 415 
 
 “  Belan,  Nov.  6th,  1788. 
 
 “Rev.  Sir, 
 
 “  I  some  time  since  troubled  you  with  my  sentiments  respecting 
 Mr.  Connor,  the  late  Parish  Priest  of  Baltinglass,  and  that  I  thought 
 his  requisition  of  a  trial  was  but  fair  and  reasonable,  to  which  I  have 
 received  no  answer.  I  have  since  received  a  long  letter  from  him 
 replying  on  finding  substantialer  justice  from  you  than  he  did  from 
 Doctor  O’Keeffe,  who  degraded  him  sine  foro  et  strepitu ;  and  this  I 
 can’t  think  warranted  by  Canon  or  Council  of  Trent  Law,  besides 
 he  can  prove  his  being  offered  another  living  and  a  salary  from 
 Mr.  Archbold  and  other  matters  I  wish  may  not  be  made  public  for 
 the  sake  of  religion  and  justice;  as  I  would  not  have  it  thought 
 either  Doctor  O’Keeffe  for  whose  memory  I  have  an  esteem,  or  you, 
 Sir,  for  whose  character  and  candour  I  have  much  respect,  would 
 upon  any  account  step  aside  from  either.  I  therefore  do  request  his 
 suspension,  which  implies  but  a  temporary  punishment,  may  be  tried, 
 to  see  whether  or  no  the  time  he  has  been  deprived  of  his  parish  be 
 not  fully  adequate  to  any  charge  that  can  be  brought  against  him ; 
 that  if  so,  he  may  be  restored,  and  if  not  either  longer  suspended  or 
 totally  deprived  of  his  function.  This  is  the  usage  of  our  Church, 
 where  severe  penalties  be  against  any  who  take  away  a  person’s 
 bread  and  character  without  the  fullest  proof,  and  this  being  my  real 
 opinion,  and  the  rather  as  I  was  in  some  measure  the  cause  of  his 
 censure,  but  which  I  never  intended  to  have  either  lasting  or  inflicted 
 on  him,  without  full  proof  I  do  request  he  may  have  a  trial  that  he 
 may  vindicate  himself  or  fall,  and  I  will  myself  attend  the  trial  and 
 issue.  • 
 
 “  I  am,  Rev.  Sir, 
 
 “  Your  very  assured  friend  and  humble  servant, 
 
 “  Aldborough.’’ 
 
 A  pleasant  fellow  after  all  this  said  Earl  of - appears  from  ye 
 
 funny  complexion  of  the  winding  up  of  his  letter,  notwithstanding 
 the  formidable  mein  our  doughty  hero  affects  to  exhibit  in  ye 
 commencement  of  it.  Like  the  scorpion  there  is  a  cure  in  the  tail 
 for  the  bite  in  the  head.  And  I  myself  will  attend  the  trial.  Well 
 to  be  sure  it  is  not  in  ye  powers  of  face  as  was  said  in  ye  last  paper 
 in  praise  of  O’Reilly’s  Yiscomica,  in  ye  powers  of  ye  sourest  and  most 
 
rigid  set  of  muscles  that  ever  yet  adorned  ye  walls  of  a  Presbyterian 
 Meeting-house  to  resist  the  impression  of  so  long,  farcical  and 
 burlesque  a  declaration  from  right  honourable  lips- -never  at  least  in 
 the  stage  of  real  life  did  an  incident  occur  more  laughable  except 
 perhaps  that  serious  air  and  warm  earnestness  with  which  my  honest 
 friend  Mr.  Purcell,  a  neighbouring  Spanish  divine  has  in  downright 
 earnest  just  now  vehemently  pledged  himself  to  me  to  demonstrate 
 
 against  ye  Earl  of  A -  and  the  whole  House  of  Lords,  that  the 
 
 Cure  on  whose  trial  he  sat  was  duly  and  judicially  condemned 
 according  to  both  Canon  and  Council  of  Trent  law,  which  he  will 
 show  with  the  clearest  evidence  tho  not  indeed  I  apprehend  sine 
 strepitu,  out  of  Van  Espen,  Rheiffenstuel,  Pichler,  Fagnanus  and 
 twenty  other  canonical  gentlemen  of  his  acquaintance  whose  names 
 I  cannot  actually  recollect,  professing  himself  ready  to  meet  on  those 
 grounds  his  illustrious  opponent  at  any  time  or  place  your  Grace, 
 wrho  is  to  he  the  moderator  of  ye  dispute  think  meet  to  assign  ;  nor 
 have  I  a  doubt  from  the  well-known  eccentricity  of  his  character,  but 
 
 Lord  A - would  instantly  accept  Purcell’s  challenge  if  notified  to 
 
 him  and  without  hesitation  descend  into  the  arena  to  combat  the 
 theologian  at  his  own  weapons.  What  a  scene,  Father  Purcell  of 
 
 Clonegall  and  ye  Earl  of  A -  pitted  against  each  other  at  ye 
 
 approaching  colloquy  if  permitted  to  be  held,  which  it  would  be  more 
 than  realizing  ye  ideal  farce  show  of  Mendoza  and  ye  boxing  Bishop. 
 Apropos,  my  Lord,  the  Cure’s  cause  rests  now  similar  with  your 
 Grace.  By  his  appeal  it  is  actually  before  your  tribunal,  if  not 
 already  decided  by  your  Lordship,  Should  you  at  all  events  think 
 proper  to  ordain  a  second  hearing  thereof,  I  trust  the  time  appointed 
 for  that  discussion  will  not  interfere  with  my  Rev.  champion’s 
 attendance  on  the  Christmas  Confessions  ye  only  conditions  put  in 
 any  more  than  with  his  noble  adversarie’s  attention  to  his  Parliamentary 
 duty.  The  sessions  as  well  as  the  stations  are  shortly  expected  to 
 begin,  and  what  an  unlucky  untoward  circumstance  would  it  occur 
 should  a  call  of  the  house  perhaps  be  ordered  on  ye  very  day  that  his 
 Lordship  should  he  summoned  to  attend  ye  Cure’s  trial  at  your 
 Grace’s  bar.  Do  not  be  angry  at  this  intemperate  and  ill-timed 
 levity.  I  am  myself  perfectly  aware  of  its  extreme  impropriety,  and 
 yet  I  could  not  for  ye  moment  resist  ye  impulse  or  help  laughing 
 most  heartily  several  times  within  this  half  hour  at  this  very 
 ludicrous  piece  of  business.  God  send,  however,  it  may  not  end 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 417 
 
 rather  so  tragically.  Prithee  fail  not,  my  Lord,  to  direct  me  how  I 
 am  to  act,  and  to  communicate  yonr  instructions  with  all  convenient 
 speed  should  the  Supreme  Council ,  a  Supreme  Council  and  a  .  .  . 
 gone  out  to  preside  be  still  sitting.  Did  I  say  I  have  the  honor 
 hereby  to  vest  your  Grace  with  unlimited  powers  to  speak  in  my 
 name  to  every  subject  that  may  come  under  deliberation,  and  concur 
 in  the  adoption  of  all  proposed  measures  according  to  your  own 
 superior  discretion  and  prudence.  I  put  my  own  interests  and  those 
 of  the  Diocese  of  Kildare  and  Leighlin  wholly  in  your  keeping,  as  I 
 should  be  disposed  to  do  with  the  religious  concerns  of  the  whole 
 nation  were  I  their  guardian.  But  no  doubt  your  Grace  jokes  on  the 
 subject  of  this  delegated  trust,  as  well  as  on  Dr.  Dunn’s  supposed 
 hauteur  and  my  resentment,  which  was  all  a  pure  jest  on  my  part, 
 not  the  smallest  grounds  in  the  world  for  any  such  surmise  as  your 
 Grace  seems  to  throw  out,  now  I  should  pluck  out  my  heart  were  I 
 to  feel  it  susceptible  for  an  instant  of  any  such  emotion  towards  my 
 ever  equal,  dear  and  respected  old  friend.  Nothing  in  ye  world  could 
 he  further  from  my  thoughts.  How  could  one  of  your  Grace’s  sagacity 
 and  discernment  be  thus  similarly  taken  in  ?  What  is  the  meaning  of 
 piorum  liominum,  in  ye  indulgence,  females  are  not  sure  thereby 
 excluded.  They  have  certainly  been  most  justly  characterised  by  the 
 fittest  as  the  devout  sex,  and  would  be  found  to  come  forward 
 generally  speaking,  with  ten  times  more  ardent  zeal,  aye,  and  true 
 piety  in  promoting  this  most  excellent  institution  than  the  men. 
 They  will  he  found,  I  am  persuaded,  infinitely  more  than  the  others, 
 besides  how  commit  the  instruction  of  girls  to  male  catechists  or 
 teachers.  But  my  grammar  should  here  remind  me  that  Homo  is  of 
 ye  common  of  two  genders,  which  I  presume  solves  the  difficulty.  I 
 fear  I  shall  be  able  to  do  little  or  nothing,  at  least  for  the  present,  in 
 this  Diocese  for  Lombard.  In  reality  the  priests  are  all  perfectly 
 drained  by  their  past  and,  indeed,  daily  subscriptions  to  the  seminary 
 in  Carlow,  which  is  still  not  completely  finished  and  quite  unfinished, 
 very  considerably  indebted,  besides  the  yearly  growing  rent  they 
 have  generously  agreed  to  pay.  I  must  own  I  felt  and  looked  I  am 
 sure  in  this  account  unspeakably  awkward,  embarrassed  and  pained 
 in  moving  at  the  present  junction  another  collection  to  them,  which 
 I  am  sorry  to  observe  they  instantly  and  peremptorily  rejected  all 
 at  once  as  soon  as  hinted  so  as  to  prevent  me  from  daring  to  return 
 at  least  speedily  again  to  the  charge.  I  spoke  particularly  of  it  to 
 
 2  E 
 
418 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 such  as  had  their  education  in  Lombard,  hut  they  were  the  very 
 persons  who  raised  the  greatest  outcry  against  the  measure,  setting 
 to  a  man  their  faces  against  it  in  the  most  open  and  avowed  manner. 
 Dr.  Walsh’s  cotemporaries  especially  are  strangely  and  truly,  I 
 believe,  very  unjustly  pressed  and  filled  with  unconquerable  prejudices 
 against  him  and  all  his  undertakings,  which  they  never  failed  to 
 reprobate  with  a  very  unbecoming  degree,  indeed,  of  heat  and  acrimony 
 whenever  I  chanced  to  mention  them  or  hazard  a  word  in  their 
 commendation  praiseworthy  as  they  seem  to  be.  I  have  two  other 
 ugly  affairs  on  hands  of  a  similar  nature  to  Cure’s,  and  with  which 
 I  must  take  the  liberty  to  acquaint  your  Grace  by  next  post,  as  in 
 spite  of  my  endeavours  to  catch  this  day’s  post  it  has  escaped  me, 
 and  therefore  I  send  this  by  an  express  to  Castle  Dermot,  where  I 
 hope  it  will  arrive  timely  enough  to  be  forwarded  this  day  to  Dublin, 
 interested  as  I  am  in  receiving  as  speedy  an  answer  as  possible.  I 
 am  in  so  great  a  hurry  that  I  have  scarce  a  moment  to  request  your 
 Grace  would  excuse  on  that  score  everything  that  needs  it  in  this 
 very  hasty  and  blotted  scroll.  All  that  is  most  respectful  and  kind  if 
 you  please  to  your  illustrious  brethren  on  my  part.  Pray  how  are 
 Doctor  O’Reilly’s  eyes,  and  when  does  Doctor  Butler  leave  town  ?  Not 
 a  word  of  a  complaint  from  your  Grace  in  Mr.  O’Connor’s  parish 
 since  his  late  lucky  hit ;  nor  a  line  from  his  Grace  of  Cashel  since 
 his  accession  to,  &c. 
 
 Your  Grace’s  ever  devoted, 
 
 D.  Delany. 
 
 LXXY. 
 
 Letter  of  the  Four  Archbishops  to  His  Holiness,  the  18th 
 
 of  November,  1788. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Bme.  Pater, 
 
 Infrascripti  Praesules,  Regni  Hiberniae  Archiepiscopi  et  Metro- 
 politani  Dublinii  congregati  ad  conservandam  Unitatem  Spiritus  in 
 Vinculo  Pacis,  atque  ad  fovendam  uniformitatem  in  legibus  Ecclesias- 
 ticis  exequendis  ;  postquam  pluries  convenerint,  supplicandum 
 censuerunt  Sanctitati  Vestrae,  ut  infra. 
 
SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 419 
 
 Primo.  Pro  dispensatione  ab  Abstinentia  a  Carnibus  diebus 
 Sabbatbi,  et  Rogationum. 
 
 Secundo.  Pro  Relaxatione  Abstinentiae  ab  Ovis,  Feriis  Sextis  in 
 quas  inciderint  Jejunia  generalia  Ecclesiastica,  exceptis  solum  Feriis 
 Sextis  Quadragesimae,  et  Adventus. 
 
 Tertio.  Pro  Revocatione  Excommunicationis  Majoris  contra 
 Liberos  Muratores,  vulgo  Free  Masons  latae,  quoad  hoc  Regnum. 
 
 Quarto.  Supplicandum  ut  supra  ab  Archiepiscopis  Armacano, 
 Casseliensi,  et  Dubliniensi  pro  Recitatione  officii  SSmi  Rosarii  prima 
 Dominica  Octobris,  translato  Officio  Dedications  Ecclesiarum  Hiber- 
 niae,  a  prima  in  Secundam  Dominicam  ejusdem  Mensis. 
 
 Quoad  primam  petitionem  observandum  ducunt  Archipraesules, 
 se  caeterosque  per  Hiberniam  Episcopos,  Edictis,  Monitis,  aliisque 
 omnibus  opportunis  modis  in  id  constanter  incubuisse,  ut  Praeceptum 
 de  non  edendis  Carnibus  die  Sabbathi,  ab  omnibus  eorum  curae 
 subjectis  observaretur,  sed  frustra  ;  praesertim  in  civitatibus,  atque 
 oppidis,  et  villis  insignioribus ;  ubi  Catholicorum  cum  Acatholicis 
 inevitabile  Commercium  huic  praecepto  adimplendo  maxime 
 obest :  Servi  etiam  utriusque  Sexus  Dominis  heterodoxis  ubique  per 
 Regnum  famulantes,  plerumque  ad  Carnium  Esum  die  Sabbathi 
 coguntur  :  Hinc  praecepti  constans  violatio,  absque  spe  ulla  Catholicos 
 ipsos,  praesertim  ditiores  ad  meliorem  frugem  revocandi :  Quapropter 
 cum  ingens  hoc  Malum  irremediabile  sit,  et  in  dies  augeatur :  Rei 
 Catholicae  in  Hibernia  proficuum  fore  existimant  Praesules,  si  ab 
 isto  praecepto  adimplendo  omnino  per  Indultum  Apostolicum  liber- 
 entur  Fideles  Hiberni,  exceptis  tamen  Sabbathis  Quadragesimae, 
 Adventus,  Quatuor  Temporum,  et  iis  in  quibus  Jejunium  aliquod 
 Ecclesiasticum  observandum  sit.  Plura  sunt,  eaque  fortiora  quae 
 saepe  dicti  Praecepti  adimplemento  obstant  in  hoc  Regno,  ubi 
 Haeresis  dominatur,  quam  in  Hispania,  aliisque  quibusdam  Regioni- 
 bus  Catholicis,  quae  vel  Indulto  Apostolico,  aut  Usu  inveterato, 
 privilegio  gaudent  vescendi  Carnibus  in  Sabbathis  per  Annum.  Idem 
 dicendum  de  Abstinentia  a  Carnibus  diebus  Rogationum ;  quae  non 
 ex  Ecclesiae  lege  praecipiente,  sed  ex  consuetudine,  Yim  habet  in  hoc 
 Regno ;  quaeque  similiter  violatur,  atque  iisdem  ipsis  Incommodis 
 obnoxia  est  quae  supra  de  praecepto  abstinendi  a  Carnibus  die 
 Sabbathi  narrata  sunt.  Hae  insuper  exoptatae  Relaxationes  ob  pecu- 
 liares  hujus  Regni  circumstantias,  pauperiorum  Catholicorum  qui 
 maximo  numero  sunt,  sublevamini  insigniter  conferrent  simulque 
 
420 
 
 Angustias  quibiis  cruciantur  Episcopi,  Parochi,  et  Confessarii  ob  vio- 
 latum  praeceptum,  amoverent. 
 
 Circa  secundam  petitionem  animadvertendum  est ;  in  Hibernia 
 per  plnra  Saecula  viguisse  Consuetudinem  abstinendi  Feriis  quartis  a 
 Carnibns,  et  Feriis  Sextis  ab  Ovis,  donee  a  Clemente  X.  sub  die 
 14  Decembris  1671  indultum  fuit  “  ut  singulis  quidem  Feriis,  et 
 Sabbatis  respective  ovis  (extra  tamen  Quadragesimae,  aliorumque 
 Jejuniorum  quae  Ecclesia  generaliter  servat  tempora)  uti  valeant, 
 etc.”  In  multis  hujus  Regni  Dioecesibus,  praefata  ab  ovis  Abstinentia 
 Feriis  Sextis  in  quas  incidunt  generalia  Ecclesiae  Jejunia,  nullatenus 
 observatur  ;  in  coeteris  vero  violatur.  Ut  igitur  in  hac  Re  stabiliatur 
 uniformis  disciplina,  utque  amplius  transgrediendi  Occasio  tollatur, 
 Archipraesules  subscribendi  exorandum  statuerunt  Sanctitatem  Ves- 
 tram  ut  supra  numero  2°. 
 
 Ad  tertiam  petitionem  quod  attinet ;  dolent  vebementer  hujus 
 Regni  Episcopi  Omnes,  vel  ipsos  Principes  Regios,  Omnes  fere 
 Nobiles,  Rerum  Administrators  Civiles,  et  Militares,  Senatores, 
 uJosque  innumeros  damnatis  Liberorum  Muratorum  vulgo  Free 
 Masons  Conventiculis  adscriptos  esse  :  Hinc  ingens  difficultas,  imo 
 Impossibilitas  denunciandi  Excommunicationem  majorem  contra 
 rebelles  illos  Catholicos  qui  talibus  conventiculis  aggregantur,  nisi 
 cum  summo  Religionis  discrimine,  et  Episcoporum  ac  Sacerdotum 
 periculo  non  levi :  cum  ob  haec,  et  similia  Motiva  observari  nequeat 
 Lex,  sitque  propterea  inutilis  quoad  hoc  Regnum,  Archiepiscopi 
 praedicti  Sanctitati  vestrae  supplicandum  duxere,  ut  dignetur  revo- 
 care  Excommunieationis  majoris  censuram  contra  istos  Liberos 
 Muratores  latam,  quoad  hoc  Regnum  Hiberniae ;  liberumque  in 
 posterum  sit  Episcopis  ibidem  constitutis,  et  constituendis,  cum 
 Catholicis  qui  dictis  Liberorum  Muratorum  conventiculis  adscribuntur, 
 vel  in  posterum  adscribentur,  eo  Modo  agere  qui  ad  eorum  Animas 
 lucrandas  aptior  in  Domino  ipsis  Episcopis  videbitur. 
 
 Ad  quartam  demum  petitionem  quod  spectat ;  notari  oportet  a 
 Clero  Hiberniae  ab  antique  temporibus  recitatum  fuisse  Officium 
 Dedicationis  Omnium  Ecclesiarum  Hiberniae  cum  Octava,  Dominica 
 prima  Octobris  ;  officium  vero  SS1111.  Rosarii  B.  M.  V.  Dominica  secunda 
 ejusdem  :  Nonnullis  ab  hinc  Annis  Episcopi  Provinciae  Tuamensis 
 in  hoc  Regno,  Indultum  Apostolicum  obtinuere  quo  universo  istius 
 Provinciae  Clero  potestas  facta  est  recitandi  Officium  Rosarii  prima 
 Dominica  Octobris,  translato  Festo  cum  Officio  Dedicationis  Ecclesia- 
 
SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 421 
 
 rum  in  Dominicam  subsequentem,  et  secundam  ejusdem  mensis.  Ut 
 igitur  cum  Ecclesia  Universa,  et  Provincia  Tuamensi  conveniant  reli- 
 quae  Hiberniae  Provinciae,  Armacana  nempe,  Casseliensis,  et  Dublini- 
 iensis,  earum  Archiepiscopi  Infrascripti  supplicandum  duxerunt  Sancti- 
 tati  Yestrae,  quatenus  dignetur  concedere,  ut  intribus  eorum  Provin¬ 
 ces,  quemadmodum  in  Tuamensi  Clerus  Universus  iisdem  respective 
 subjectus,  licite  possit  recitare  Officium  et  Missam  de  Rosario 
 B.  M.  V.  prima  Dominica  Octobris ;  translatis  in  perpetuum  Officio 
 cum  Octava,  et  Missa  Dedicationis  Ecclesiarum  Hiberniae  in  secun¬ 
 dam  Dominicam  ejusdem  Mensis, 
 
 Haec  sunt  Beatissime  Pater,  quae  Hiberniae  Archiepiscopi  pro 
 bono  Religionis,  disciplinae  Ecclesiasticae  decore,  et  conscientiarum 
 quiete  ab  Apostolica  Sede,  cui  tanto  cum  Zelo,  et  Animi  Magnitudine 
 praesides,  impetranda  censuerunt.  Yellent  quidem,  totisque  viribus 
 contendunt,  ut  omnia  ad  Ecclesiae  Leges  exacte  conformarentur  : 
 sed  ob  luctuosam,  heu  nimis !  Morum  Corruptelam,  luxuriantium  et 
 in  dies  insolescentium  Ingeniorum  procacitatem,  perditorum  hominum 
 exemplum  pestiferum  et  exitiale,  Acatholicorum  potentiam,  et 
 peculiares  Hiberniae  circumstantias,  summa  prudentia,  et  Mod  era- 
 mine  opus  est  ut  Catholici  in  officio  contineantur,  atque  a  diversorum 
 Inimicorum  insidiis  liberentur :  Hinc  suasionibus,  et  precibus 
 magis  quam  Auctoritate  agere  opus  est.  Injucundum  profecto 
 molestumque  ipsis  accidit  haec  tristia  annunciare ;  verum  in 
 angustiis  constituti  interpellandum  existimant  Supremum  Sacrorum 
 Praesidem  Apostolorum  Principis  successorem,  cui  ipsius  Christi 
 Ore,  et  Patrum  Testimonio  commissa  est  omnium  Ecclesiarum 
 sollicitudo,  totoque  Orbe  ligandi,  solvendique  potestas :  Ad  Petri 
 Cathedram,  Majorum  More,  recurrendum  putarunt  Archipraesules  ut 
 supra  congregati,  cum  ad  eamdem  (Irenaeo  teste  Lib.  3,  cap.  3) 
 necesse  sit,  omnes  qui  undique  sunt  fideles,  convenire :  His  instituti 
 praeceptis,  et  animati  exemplis  constanter  Beatitudinis  Yestrae 
 Cathedrae,  quae  est  unitatis,  devincti  manebunt ;  in  qua  (Teste  Petro 
 Chrysologo  ad  Eutychem)  Petrus  adhuc  vivit,  et  praesidet,  et  praestat 
 quaerentibus  Fidei  veritatem  ;  profanumque  eum  cum  Hyeronimo 
 (Ep.  57)  reputant,  quisquis  non  Cathedrae  Petri  Communione  con- 
 sociatur. 
 
 Interim  Pastorum  Principem  Jesum  Christum  indesinenter  ex- 
 orant  ut  Sanctitatem  Yestram  ad  sui  nominis  Gloriam,  et  Ecclesiae 
 Catholicae  decorem,  quam  diutissime  sospitet ;  atque,  Apostolicam 
 
422 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Benedictionem  super  se,  et  Greges  sibi  commissos  humiliter  ex- 
 poscentes,  omni  quo  par  est  cultu,  et  obsequio  venerabundi,  et  ex 
 Animo  subscribuntur,  Beatitudinis  Yestrae,  addictissimi,  et  obse- 
 quentissimi  in  Christo  servi. 
 
 Dublinii  die  18  Novembris  1788. 
 
 Fr.  Joh.  Thomas  Troy,  Archpus.  Dubliniensis, 
 Hiberniae  Primas,  et  Metropolitanus. 
 Ricardus  O’Reilly,  Archpus.  Armacanus,  totius 
 Hiberniae  Primas,  et  Metropolitanus. 
 Jacobus  Butler,  Arclipus.  Casseliensis,  Momoniae 
 Primas  et  Metrop8,  etc. 
 
 Boetius  Egan,  Archpus.  Tuamensis,  Conaciae, 
 Primas,  et  Metrop8.,  etc. 
 
 LXXVI. 
 
 Resolutions  adopted  by  the  Archbishops  of  Ireland  in  1788  and 
 
 1789. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin). 
 
 Summa  Actorum  ab  Archiepiscopis  Regni  Hiberniae,  congregatis 
 Dublinii  die  10,  et  sequentibus  usque  ad  18  Novembris,  Anni  1788. 
 
 Primo. — Supplicandum  SSmo-  pro  dispensatione  ab  Abstinentia  a 
 Carnibus  in  Sabbatis,  et  diebus  Rogationum. 
 
 Secundo. — Supplicandum  eidem  pro  dispensatione  in  Abstinentia 
 ab  ovis  Feriis  Sextis  in  quibus  ex  Ecclesiae  praescripto  jejunandum 
 est,  exceptis  Feriis  6  Quadmae  et  Adventus. 
 
 Tertio. — Supplicandum  eidem  pro  Revocatione  Excommunicationis 
 Majoris  latae  contra  Liberos  Muratores  vulgo  Freemasons,  quoad  hoc 
 Regnum. 
 
 Quarto. — Instructiones  super  Confraternitatem  Doctrinae  Chris- 
 tianae  Typis  vulgandas. 
 
 Quinto. — Supplicandum  SSmo-  pro  Brevi  JSpiscopis  Hiberniae 
 inscribendo  super  Juramentum  ab  omnibus  Episcopis  praestandum  in 
 
SPICILEGIUM  0SS0R1ENSE. 
 
 423 
 
 Actu  Consecrationis.  Circa  hoc  Praesules  congregati  dixere :  Refer¬ 
 endum  Praesulibus  Suffraganeis,  et  juxta  eorum  vota  procedendum. 
 
 Sexto. — Supplicandum  pro  Recitatione  officii  Rosarii  B.  M.  V. 
 prima  Dominica  Octobris,  et  translatione  officii  Dedicationis 
 Ecclesiarum  Hiberniae  in  Dominicam  Secundam  ejusdem. 
 
 Septimo. — Praeceptum  paschale  adimplendum  infra  praefinitum 
 tempus  a  Paulo  Y.  pro  hoc  Regno  ;  neque  Episcopos  in  hac  .lege  gene- 
 rali  dispensare  posse. 
 
 Octavo. — Parochos  teneri  ad  applicandum  Sacrificium  pro  Populo 
 Festis  diebus  a  quibus  ablatum  est  praeceptum  audiendi  Missam,  ad 
 Normam  Decreti  S.  Congms-  de  Propaganda  Fide,  sub  die  23  Martii, 
 1778. 
 
 Summa  Actorum  ut  supra  diebus  11,  et  sequentibus  Mensis 
 Novembris,  Anni  1789. 
 
 Primo. — Supplicarunt  SSmo'  Archiepiscopi  ut,  ipsis,  et  Successori- 
 bus  Pallii  usus  concederetur. 
 
 Secundo. — Ut  explicarentur  quaedam  Propositiones  erroneae  Fidei 
 Catholicae  Romanae  falso  imputatae,  et  ut  substituatur  alia  juramenti 
 formula  pro  Episcopis  consecrandis. 
 
 Tertio. — Ut  concedatur  facultas  dispensandi  in  primo  Affinitatis 
 gradu  ex  copula  illicita. 
 
 Quarto. — Scripserunt  R.  D.  Curtis  Collegii  Salmaticensis  Rectori, 
 circa  quasdam  quaerelas  contra  ipsum  exhibitas. 
 
 Quinto. — Statuerunt  proximum  eorum  Conventum  fore  Anno  1792 
 
 LXXVII. 
 
 Memorandum  of  the  Regulations  agreed  upon  between  the 
 Bishops  of  the  Province  of  Munster,  at  their  Meeting  in 
 Limerick,  October,  1789. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Thurles). 
 
 1.  That  their  respective  Clergy  are  to  make  use  of  Dens’  Moral 
 Theology,  as  being  the  author  they  most  approve. 
 
 2.  That  in  every  parish  where  it  can  be  effected,  a  Confraternity 
 of  the  Christian  Doctrine  be  established. 
 
 3.  That  Candidates  for  Orders  should  be  published  for  three  con¬ 
 secutive  Sundays,  three  months  previous  to  their  being  ordained. 
 
424 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 4.  That  the  Regulations  of  1786  remain  unrecalled. 
 
 5.  That  the  mulct  for  licenses  when  the  parties  are  of  different 
 dioceses  should  be  taken  but  by  the  Bishop  of  the  woman. 
 
 6.  That  the  emoluments  of  Baptisms,  Churching,  or  Burials, 
 should  be  received  by  the  Pastors  in  whose  districts  such  Baptisms, 
 &c.,  happen. 
 
 LXXYIII. 
 
 Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  to  the  Archbishop  of  Dublin 
 
 from  Thurles,  1st  March,  1790. 
 
 (Fkom  the  Diocesan  Archives,  Thurles). 
 
 Most  Hon.  Dear  Lord, 
 
 Your  Grace’s  letter  of  the  23rd  inst.  gave  me  inexpressible  pleasure, 
 informing  me  of  the  speedy  stop  you  had  put  to  any  proceedings  of 
 our  Irish  Committee  about  the  oath  proposed  in  England.  The  fear 
 of  its  being  taken  up  in  this  kingdom  had  this  long  time  haunted  me, 
 and  was  no  small  motive  to  me  to  cry  it  down  as  much  as  I  could  in 
 the  many  letters  I  wrote  upon  the  subject  to  my  correspondents  in 
 England.  I  wondered  (and  I  wonder  still)  how  so  many  respectable 
 Roman  Catholics  could  have  ever  espoused  it,  and  subscribed  to  printed 
 letters  of  the  nature  of  the  one  to  the  Catholics,  and  of  the  one  to  the 
 Apostolic  "Vicars  in  England;  they,  as  well  as  the  oath,  were  fraught 
 with  principles  most  dangerous  to  religion,  and  your  Lordship’s  letter 
 to  a  member  of  the  Irish  R.  C.  Committee  gave  the  due  qualifications 
 to  the  different  propositions  in  the  oath,  and  met  my  entire  and  most 
 hearty  approbation.  I  shall  be  vastly  anxious  to  see  the  new  form  ; 
 if  modelled  on  the  Protestation,  as  I  heard  it  was  to  be,  I  shall  be 
 afraid  of  its  not  being  strictly  orthodox,  for  I  don’t  think  the  Protesta¬ 
 tion  is  so.  The  papers  Coghlan  promises  to  send  us  on  the  subject 
 of  this  new  oath,  can’t  but  be  very  interesting. 
 
 I  remain,  my  ever  dear  and  most  honoured  Lord,  with  all  esteem 
 and  affection, 
 
 Your  Grace’s  most  attached  and  obedient  servant, 
 
 James  Butler. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 425 
 
 LXXIX. 
 
 Statement  of  the  Clergy  of  Dublin  regarding  the  Oath  of 
 Allegiance,  the  25th  May,  1791. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 My  Lord, 
 
 We,  the  underwritten  Clergymen  of  the  City  of  Dublin,  pur¬ 
 suant  to  your  Grace’s  Desire,  have  considered  and  examined  the 
 following  Oath,  contained  in  a  Bill  for  the  relief  of  English  Catholics. 
 
 Preamble  of  the  Bill. 
 
 Whereas,  by  divers  Laws  now  in  Force,  divers  Penalties  and 
 Disabilities  have  been  imposed  on  Papists  or  Persons  professing 
 the  Popish  Religion,  or  holding  Communion  with  the  See  of  Rome, 
 and  their  Children,  and  Persons  educated  in  the  Popish  Religion  : 
 and  certain  Principles  have  been  attributed  to  them  which  are 
 dangerous  to  Society  and  Civil  Liberty,  and  which  they  are 
 willing  to  disclaim. — And  whereas,  &c. 
 
 Oath. 
 
 “  I,  A.  B.  do  truly  and  sincerely  acknowledge,  profess,  testify, 
 and  declare,  in  my  Conscience,  before  God  and  the  World,  that 
 our  Sovereign  is  lawful  and  rightful  of 
 
 this  Bealm,  and  all  other  Majesty’s  Dominions 
 
 thereunto.belonging  :  And  I  do  solemnly  and  sincerely  declare,  that 
 I  do  believe,  in  my  Conscience,  that  not  any  of  the  Descendants 
 of  the  Person,  who  pretended  to  be  Prince  of  Wales  during  the 
 Life  of  the  late  King  James  the  Second,  and,  after  his  decease, 
 pretended  to  be,  and  took  upon  himself  the  Stile  and  Title  of 
 King  of  England  by  the  Name  of  James  the  Third,  or  of  Scotland 
 by  the  Name  of  James  the  Eighth,  or  the  Stile  and  Title  of  King 
 of  Great  Britain,  hath  any  Right  or  Title  whatsoever  to  the 
 Crown  of  this  Realm,  or  any  Dominions  thereunto  belonging  : 
 And  I  do  renounce,  refuse,  and  abjure  any  Allegiance  or  Obe¬ 
 dience  to  any  of  them  :  And  I  do  swear,  that  I  will  bear  Faith 
 and  true  Allegiance  to  Majesty  and 
 
 will  defend,  to  the  Utmost  of  my  Power,  against  all  traitorous 
 Conspiracies  and  Attempts  whatsoever,  which  shall  be  made 
 against  Person,  Crown,  or  Dignity;  and  I  will  do  my 
 
426 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 utmost  Endeavour  to  disclose  and  make  known  to  Majesty 
 
 and  Successors,  all  Treasons,  and  traitorous  Conspiracies 
 which  I  shall  know  to  be  against  And  I  do  faithfully 
 
 and  fully  promise,  to  the  Utmost  of  my  Power,  to  support,  main¬ 
 tain,  and  defend  the  Succession  of  the  Crown  against  the 
 Descendants  of  the  said  James,  and  against  all  other  Persons 
 whatsoever ;  which  Succession,  by  an  Act  intituled,  An  Act  for 
 the  further  Limitation  of  the  Crown  and  better  securing  the  Rights 
 and  Liberties  of  the  subject,  is,  and  stands,  limited  to  the  Princess 
 Sophia,  Electress  and  Duchess  Dowager  of  Hanover,  and  the 
 
 I.  heirs  of  her  body,  being  Protestants  :  And  I  do  swear,  that  I  do, 
 from  my  Heart,  abhor,  detest,  and  abjure,  as  unchristian  and 
 impious,  that  damnable  Doctrine  and  Position,  that  Princes 
 excommunicated  or  deprived  by  the  Pope,  or  by  the  Authority  of 
 
 II.  the  See  of  Rome,  may  be  deposed  or  murdered,  by  their  Subjects, 
 or  any  other  Persons  whatsoever  :  And  I  do  protest  and  declare, 
 and  do  solemnly  swear  it  to  be  my  most  firm  and  sincere  Opinion, 
 Belief,  and  Persuasion,  that  neither  the  Pope,  nor  any  Prelate  or 
 Priest,  nor  any  Assembly  of  Prelates  or  Priests,  nor  any  Eccle¬ 
 siastical  Power  whatsoever,  can  absolve  the  Subjects  of  this 
 Realm,  or  any  of  them,  from  their  Allegiance  to  said  Majesty  : 
 And  I  do  also,  in  my  Conscience,  declare  and  solemnly  swear 
 that  I  acknowledge  no  Infallibility,  Right,  Power,  or  Authority, 
 in  the  Pope,  or  in  any  particular  or  general  Council  of  the  Church, 
 save  in  Matters  of  Ecclesiastical  Doctrine  and  Discipline  only  : 
 And  that  no  foreign  Church,  Prelate,  or  Priest,  or  Assembly  of 
 
 III.  Prelates  or  Priests,  or  Ecclesiastical  Power  whatsoever,  hath,  or 
 ought  to  have,  any  Jurisdiction  or  Authority  whatsoever,  within 
 this  Realm,  that  can,  directly  or  indirectly,  affect  or  interfere  with 
 the  Independence,  Sovereignty,  Laws,  Constitution,  or  Govern¬ 
 ment  thereof,  or  the  Rights,  Liberties,  Persons,  or  Properties  of 
 
 IY.  the  People  of  the  said  Realm,  or  any  of  them  :  And  that  no 
 Person  can  be  absolved  from  any  Sin  by  him  or  her  committed, 
 or  to  be  committed,  nor  any  such  sin  whatever  be  forgiven  at  the 
 mere  Pleasure  or  Discretion  of  any  Priest  or  other  Person  or 
 
 V.  Persons  whatsoever  :  And  that  no  breach  of  Faith  with,  or  Injury 
 to,  or  Hostility  against,  any  Person  whomsoever,  can  ever  be 
 justified,  by  Reason,  or  under  Pretence,  that  such  Person  is  an 
 Heretic  or  an  Infidel :  And  that  neither  the  Pope,  nor  any  Prelate, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 427 
 
 nor  any  Priest,  nor  any  Assembly  of  Prelates  or  Priests,  nor  any 
 YI.  Ecclesiastical  Power  whatever,  can,  at  any  Time,  dispense  with, 
 or  absolve  me  from,  the  Obligations  of  this  Oath,  or  of  any  other 
 Oath,  Contract,  Promise,  Engagement,  or  Compact  whatsoever, 
 made  to  or  with  any  Person  or  Persons  whomsoever.  And  all 
 these  Things  I  do  plainly  and  sincerely  declare,  acknowledge,  and 
 swear,  according  to  these  express  Words  by  me  spoken,  and 
 according  to  the  plain  and  ordinary  Sense  of  the  same  Words 
 without  any  Equivocation,  mental  Evasion,  or  secret  Reservation 
 whatsoever  :  And  I  do  make  the  aforesaid  Declaration,  Recogni¬ 
 tion,  Acknowledgment,  Abjuration,  Renunciation,  Promise,  and 
 Oath,  heartily,  willingly,  and  truly,  upon  the  true  Faith  of  a 
 Christian. 
 
 “  So  help  me  God.” 
 
 N.B.  The  marginal  Numbers  refer  to  the  objectional  Clauses, 
 noticed  in  the  following  Remarks. 
 
 In  this  Examination  we  judged  it  adviseable  to  convey  our  Opinions 
 in  simple,  unadorned  Language,  avoiding  diffuser  Discussions,  for 
 which  the  Subject  presents  an  ample  Field ;  endeavouring  to  unite 
 Precision  with  Perspicuity.  We  lament  we  had  not  the  forming  of 
 the  Oath  ;  as  we  flatter  ourselves  we  could  give  every  necessary  Proof 
 of  our  Attachment  to  the  Constitution,  and  Allegiance  to  the  Crown, 
 in  Terms  as  essentially  strong,  without  alarming  the  Delicacy  of  the 
 most  scrupulous  Professor  of  the  Catholic  Religion.  But  as  the  Bill 
 was  framed  in  England,  and  has  passed  the  Commons,  desirous  to 
 unite  discordant  Notions  in  the  Harmony  of  Opinion,  we  candidly  and 
 dispassionately  examined  the  different  Clauses,  solemnly  protesting* 
 that,  unbiassed  by  Influence,  unmoved  by  temporal  Considerations, 
 we  would  sooner  surrender  our  Lives,  than  the  Deposit  of  Faith. 
 
 Persuaded  of  the  enlightened  Polity  and  humane  intentions  of 
 the  present  Government,  we  attribute  some  harsh,  and  seemingly 
 obnoxious  Expressions,  contained  in  said  Oath,  not  to  unmanly 
 Invective  or  illiberal  Insult  to  a  Class  of  Subjects,  as  firm  in  their 
 Civil  Orthodoxy,  as  steady  and  unalterable  in  their  Religious  Tenets  ; 
 but  to  give  them  an  Opportunity  of  expressing  their  Detestation  of 
 the  imputed  Doctrines  and  Opinions  condemned  in  said  Oath  and 
 Declaration.  The  Words  of  the  Preamble  to  the  Bill,  “  Whereas, 
 &c.,  certain  Principles  have  been  attributed  to  them,  which  are  dan¬ 
 gerous  to  Society  and  Civil  Liberty ,  and  which  they  are  willing  to 
 
428 
 
 SPICILEGIUM  OSSOBIENSE. 
 
 disclaim,”  authorize  this  Opinion,  while  they  seem  to  explain  the 
 Oath  to  the  Satisfaction  ot  Catholics,  by  confining  the  Signification 
 of  every  exceptionable  Clause  to  civil  Allegiance  and  a  Disavowal  of 
 imputed  Tenets,  hostile  thereto  and  to  Society.  The  Legislature 
 could  never  presume  that  Catholics  are  willing  to  disclaim  their  real 
 Principles. 
 
 The  first  Clause  being  a  Profession  of  simple  Allegiance  and 
 Abjuration  of  the  Rights  and  Pretensions  of  any  Person  or  Persons 
 to  the  Crown  of  these  Realms,  and  an  Oath  of  true  Faith  and  Alle¬ 
 giance  to  his  present  Majesty  and  Successors,  is  unobjectionable  ;  as 
 we  conceive  it  to  he  the  indispensable  Duty  of  every  Subject,  of  every 
 Denomination,  to  the  reigning  Powers.  The  only  objectionable 
 Words,  viz.  being  Protestants,  appeared  to  some  of  the  Gentlemen 
 inadmissible  ;  as  seeming  to  infer  an  Obligation  by  Oath  to  support 
 Protestantism  as  such.  The  Majority,  on  the  contrary,  apprehended 
 them  Words  to  be  narrative,  as  inserting  Part  of  the  Declaration  of 
 the  Act  of  Settlement.  An  additional  Reason  of  its  Admissibility  is, 
 that  though  we  are  perfectly  persuaded  that  his  present  Majesty  is  a 
 Protestant,  and  that  his  Successors  will,  in  all  human  Probability,  be 
 of  the  same  Persuasion,  yet  we  do  not  hesitate  to  swear  Allegiance  to 
 him  and  Successors  :  because  it  is  to  the  Person  and  Sovereignty  of 
 the  Prince,  and  not  to  his  Religion,  we  swear  Allegiance. 
 
 In  the  second  Clause,  the  Words,  unchristian,  impious,  and 
 damnable,  harsh-sounding  Epithets,  were  objected  to  by  some  of  the 
 Gentlemen,  on  the  Head  that  they  were  not  competent  to  qualify  or 
 give  their  Sanction  to  similar  Censures;  though  they  acknowledge 
 the  Doctrine,  so  censured,-  to  be  false.  They  granted,  that  if  we 
 considered  the  whole  of  the  complex  Sentence  deposed  or  murdered , 
 the  Censures  are  mild :  but  as  they  consider  or  in  depose  or  murder 
 to  be  obviously  disjunctive,  which  applies  the  Censures  equally  to 
 depose  as  murder,  they  did  not  think  it  admissible,  when  applied  to 
 the  deposing  Power,  which  in  former  Ages  has  been  practised  and  sup¬ 
 ported  as  lawful  by  the  Opinions  of  many  Theologians.  We  must 
 here  observe,  that  these  Theologians  wrote  consistently  with  the  pre¬ 
 vailing  .Notions  of  their  Time  :  for  the  deposing  Power  was  the 
 natural  Consequence  of  the  since  reprobated  Principle  of  the  Pope’s 
 Power  in  Temporals — a  Power  we  abjured  in  former  Clauses.  The 
 Majority  judged  the  Qualifications  admissible,  for  the  following 
 Reasons  : 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 429 
 
 First.  If,  by  the  Clause,  it  is  understood,  that  Subjects  or  other 
 Persons  are  in  consequence  of  the  Papal  Excommunication  authorized 
 to  depose  or  murder  an  excommunicated  Prince. 
 
 Secondly.  We  consider  Civil  Allegiance  as  a  Temporality  involving 
 the  Eights  of  the  Prince,  and  the  Safety  and  Tranquillity  of  the 
 Nation  :  hence  we  conclude,  that  to  authorize  an  Infringement  on  the 
 Eights  of  the  Prince,  or  a  Violation  of  the  public  Tranquillity,  is 
 unchristian,  as  contrary  to  the  meek  Spirit  of  the  Gospel.  The 
 consequent  Convulsions,  the  Effusion  of  Blood,  the  Eapines  and 
 Disorders,  which  mark  the  Horror  of  Civil  Devastation,  are  a  flagrant 
 Violation  of  Christian  Charity,  which  Violation  must  be  justly  attri¬ 
 buted  to  the  Spring,  which  set  them  in  Motion,  and  may  be  conse¬ 
 quently  stigmatized  as  unchristian.  We  also  judge  it  impious  and 
 damnable  to  support,  as  justifiable,  the  Violation  of  a  sacred  Oath,  or 
 the  Attempt  of  dispensing  with  its  Obligation,  where  the  Eights  of  a 
 third  Person  are  involved,  -which  is  here  evidently  the  Case.  The 
 Church  or  Pope  has  no  Power  in  the  Civil  Eevolutions  of  independent 
 States,  but  as  the  Heralds  of  Peace  by  the  mild  Arts  of  Persuasion. 
 
 To  come  at  the  obvious  Meaning  of  the  third  Clause,  we  must  not 
 consider  the  Words  in  an  isolated  Sense,  but  with  reference  to  the 
 preceding  Declaration.  We  therefore  admit  this  Clause,  as.  it 
 appears  to  us,  that  the  Words,  affect  or  interfere  with  the  Independence , 
 Sovereignty,  Laws ,  Constitution ,  and  Government  thereof,  only  assert 
 the  Denial  of  any  Power  in  the  Church  or  Pope  to  interfere  in  the 
 Civil  Eights  of  the  Nation.  The  Word  Person  seems  to  deny  to  the 
 Church  the  Power  of  punishing  its  offending  Members  with  Eccle¬ 
 siastical  Censures  :  but  if  we  consider  the  prior  inserted  Clause,  save 
 in  Matters  of  Ecclesiastical  Doctrine  and  Matters  of  Discipline ,  it  is 
 evident,  that  the  Eight  of  inflicting  Censures,  which  is  regulated  by 
 Discipline,  and  the  Power  of  deciding  in  Matters  of  Faith  for  its 
 Members,  is  unequivocally  established  in  the  Church.  It  must  then 
 of  Necessity  be  considered  in  a  civil  or  temporal  Sense  ;  otherwise  the 
 Paragraph  would  involve  absurd  Contradictions,  by  destroying,  in  the 
 subsequent  Words  of  the  Declaration,  what  it  clearly  established  in 
 the  antecedent.  It  would  be  ridiculous  to  suppose  that  the  Legisla¬ 
 ture  would  oblige  us  to  swear  to  Contradictions.  By  considering  it 
 then  in  this  only  rational  Interpretation  of  the  whole  Clause,  Asser¬ 
 tions,  that  seem  to  militate  against  Catholic  Principles,  are  perfectly 
 reconcileable  to  them. 
 
430 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 We  are  unanimous  in  admitting  the  fourth  Clause,  hut  could  not 
 but  smile  at  the  Expressions  by  Priests  or  any  other  Persons.  We 
 never  understood  that  any  Person  hut  a  Priest,  had  the  Power  of 
 Sacramental  Absolution  from  Sin.  Every  Dignitary  of  the  whole 
 Ecclesiastical  Hierarchy  derives  the  Power  of  Absolution  in  the 
 Tribunal  of  Penance  from  his  Priesthood. 
 
 As  to  the  Word  discretion ,  in  the  same  Clause,  it  is  as  often  and 
 as  obviously  understood  to  mean  an  uncontrolled  Power  or  Liberty  of 
 acting  at  Pleasure,  as  an  Act  or  exercise  of  Judgment.  The  previous 
 Word  mere  seems  to  determine  the  obvious  Signification  of  the  whole 
 Clause,  and  fix  it  only  to  the  exclusion  of  an  arbitrary,  unconditional, 
 whimsical ,  and  capricious  Forgiveness  of  Sin,  which  no  Catholic 
 admits. 
 
 The  fifth  Clause,  of  not  keeping  Faith  with  Heretics,  so  repeatedly 
 abjured  as  contrary  to  the  Principles  of  natural  Equity  and  Religion, 
 we  unanimously  condemn ;  we  think  it  unnecessary  to  dwell  on  this 
 point,  as  our  Declarations,  relative  to  similar  Aspersions,  sufficiently 
 elucidate  our  Opinions  of  this  Imputation. 
 
 The  only  controvertible  Point  in  the  fifth  Clause  arises  from  the 
 Word  Infidel ,  as  Matrimonial  Faith,  plighted  between  an  Infidel  and 
 Christian,  appears  to  be  dissolved  by  the  Authority  of  St.  Paul  to 
 the  Corinthians,  1st  Epist.  7th  Chap,  and  by  the  Discipline  of  the 
 Church. 
 
 We  answer,  that  the  Clause  principally  refers  to  civil  or  commer¬ 
 cial  transactions  between  Man  and  Man,  excluding  any  Privilege  to 
 cheat,  rob,  or  plunder,  or  otherwise  molest  any  Person  under  Pretence 
 of  a  different  Religion.  In  this  Light  we  execrate  with  Abomination 
 such  imputed  Doctrine,  which  never  existed  but  in  the  Obloquy  of 
 Prejudice.  If  extended  to  the  Dissolution  of  a  Marriage-Contract, 
 St.  Paul,  whose  Authority  and  Divine  Legation  the  Church  and  every 
 Christian  venerates,  declares  that  the  option  of  passing  to  new 
 Engagements  does  not  simply  depend  on  the  Disparity  of  Worship, 
 but  in  Case  that  the  Infidel  Party  would  not  cohabit  with  the  F aithful 
 without  contumely  of  the  Saviour. 
 
 The  last  Clause,  submitted  to  our  Consideration,  was  the  power  of 
 dispensing  in  Oaths,  Contracts,  Covenants,  &c.,  or  declaring  them 
 null  and  invalid  from  the  Beginning.  This  Clause,  according  to  our 
 Principles,  is  sufficiently  explained  by  the  Words,  made  to  or  with  any 
 Person,  as  we  have  before  abjured  any  Power  in  the  Church  or  Pope 
 
SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 431 
 
 to  absolve  from,  or  dispense  with,  Oaths,  Vows,  &c.  where  the  Interest 
 of  a  third  Person  is  concerned.  It  admits  of  no  difficulty,  as  it  is  no 
 Contradiction  to  that  Principle  maintained  by  Catholics ;  that  the 
 Church  can  dispense  in  solitary  Vows  or  Oaths,  that  is,  such  as  are 
 merely  confined  to  the  Individual,  without  any  Connection  with  the 
 Plights  or  Interest  of  another.  The  Conclusion,  as  not  admitting 
 Discussion,  we  pass  in  silence. 
 
 These,  my  Lord,  are  our  Sentiments,  which  we  do  not  presume  to 
 obtrude  on  any  Person  through  a  Sufficiency  of  Self-consequence,  but 
 declare  ourselves  open  to  Conviction  from  more  enlightened  Under¬ 
 standings. 
 
 We  conclude  by  declaring  our  unanimous  Dislike  of  the  Oath  as 
 harsh  and  perplexing  to  the  unlearned  and  delicate  Catholic.  Never¬ 
 theless,  the  Majority  of  us  are  of  Opinion  that,  for  the  above-recited 
 Reasons,  and  from  the  entire  Complexion  and  Tendency  of  the  Bill 
 and  Oath  now  under  Deliberation,  the  latter  is  not  absolutely  con¬ 
 trary  to  the  Principles  of  Catholic  Faith. 
 
 W e  have  the  Honour  to  remain,  with  profound  Respect, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  dutiful, 
 
 most  obedient, 
 
 '  and  devoted  Servants, 
 
 Dublin,  25th  May,  1791. 
 
 *  Richard  Talbot,  S.  T.  D.  Archd.  Gland.  V.  G.,  Rect.  S.  P. 
 
 Dub. 
 
 *  Bart.  Sherlock,  S.  T.  D.  Penit.  D.  S.  P.  Rect.  S.  Cath. 
 
 Dub. 
 
 John  Murphy,  S.  T.  D.  Arch.  Dub.  Exam.  Cler.  Rect. 
 S.  Mich.  Dub. 
 
 William  Anderson,  S.  T.  D.  Prebend.  Rect.  S.  Audeon. 
 Dub. 
 
 Joseph  O’Halloran,  S.  T.  D.  Penitem  Dub. 
 
 *  John  Daly,  0.  P.  S.  T.  M.  Exam.  Cler.  Dub.  Pr. 
 
 James  Philip  Mulcaile,  S.  T.  D.  Rect.  CEcon.  S.  Michani. 
 Dub. 
 
 Christ.  Fleming,  Ord.  S.  Fran.  Lect.  Mm.  Exi  PI.  Exam. 
 Cler.  Dub. 
 
482 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 William  Gahan,  Ord.  S.  Aug.  S.  T.  M.  Ex.  Prou.  Exam. 
 
 Cler.  Dub. 
 
 Thomas  Betagh,  S.  T.  D.  Exam.  Cler.  Dub. 
 
 Andrew  Dunn,  S.  T.  D.  Prebend.  Yic.  S.  Catb.  Dub. 
 
 *  M.  H.  Hamill,  S.  T.  D.  Yic.  CEcon.  S.  Nicol.  ext.  mur.  Dub. 
 
 *  Richard  Fitzgerald,  S.  T.  D.  Yic.  S.  Aud.  Dub. 
 
 *  Patrick  Ward,  Ord.  Carm:  Discalc;  S.  T.  P.  Prior. 
 
 Dub. 
 
 Tbe  Most  Reverend  Doctor  Troy. 
 
 ©IF  The  Reverend  Gentlemen  whose  Names  are  distinguished  by 
 an  Asterisk  dissented  from  the  Majority  in  a  different  Manner.  The 
 two  first  and  Mr.  Fitzgerald  excepted  to  the  Words,  being  Protestants. 
 Messrs.  Daly  and  Ward  thought  the  Qualifications  of  the  deposing 
 Doctrine,  viz.  unchristian,  impious,  and  damnable,  misapplied,  and 
 inadmissible.  Mr.  Hamill  did  not  concur  in  admitting  the  third 
 objectionable  Clause. 
 
 My  Lord, 
 
 Some  Persons  of  Rank  in  England  having  requested  my  Opinion 
 of  the  annexed  Oath,  I  judged  it  advisable  to  submit  it,  and  the 
 printed  Bill  in  which  it  is  inserted,  to  the  Consideration  of  the 
 Reverend  and  respectable  Gentlemen,  whose  Names  are  subscribed  to 
 their  Answer  ;  which  I  have  the  Honour  to  forward  to  your  Lordship. 
 These  Gentlemen  assembled  in  my  Presence  on  the  11th,  20th, 
 and  25th  Instant ;  and  at  each  Meeting  discussed  the  Subject  with  an 
 Accuracy  and  Candour  proportioned  to  its  Importance.  I  send  a 
 Copy  of  their  deliberate  Report  to  every  Prelate  in  this  Kingdom,  and 
 to  some  of  our  Brethern  in  England.  This  interesting  Business,  and 
 the  very  critical  Situation  of  our  Establishments  in  the  principal 
 Nursery  of  our  National  Clergy  on  the  Continent,  render  a  speedy 
 Assembly  of  our  Prelates  in  their  respective  Provinces  highly  expe¬ 
 dient. 
 
 I  expect  to  meet  my  Suffragans  next  Week ;  but  shall  not  venture 
 to  pronounce  decidedly  and  officially  on  Matters  of  such  great  Moment 
 and  Delicacy,  before  I  am  honoured  with  a  Letter  from  each  of  the 
 Metropolitans,  communicating  his  own  Opinion,  and  the  Sentiments 
 of  his  Provincial  Prelates  thereon. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 433 
 
 Permit  me,  on  this  Occasion,  to  renew  the  sincere  Assurances  of 
 Friendship  and  Respect,  with  which  I  have  the  Honour  to  remain, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Lordship’s  truly  devoted, 
 
 most  obedient, 
 
 and  humble  Servant, 
 
 John  Thomas  Troy. 
 
 Dublin,  31st  May,  1791. 
 
 LXXX. 
 
 The  Form  of  the  Episcopal  “  Juramentum  ”  for  Ireland,  the 
 
 9th  of  June,  1791. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Archiepiscopi  Metropolitan!  totius  Regni  Hiberniae  Sanctissimo 
 Domino  exposuerunt,  quorumdam  Inscitia,  aut  Improbitate  in 
 alienum  Sensum  detorqueri  quasdam  Voces,  quae  reperiuntur  in 
 Formula  Juramenti  ab  Episcopis  in  eorum  Consecratione,  atque  ab 
 Archiepiscopis  in  Receptione  Pallii,  juxta  Rituale  Romanum  prae- 
 standi,  atque  propterea  cum  praeter  eas  Difficultates,  quae  in  Regno, 
 in  quo  Catholica  Fides  non  dominatur,  quotidie  occurrunt,  in  novas 
 etiam  conjiciantur  Angustias,  unde  quatenus  Sanctitati  Suae  oppor- 
 tunum  videatur,  demisse  petiere,  ut  aliqua  Apostolicae  Providentiae 
 ratione  consulere  dignetur.  Sanctitas  Sua  ad  mei  infrascripti 
 Relationem  Rebus  omnibus  mature  perpensis  benigne  indulsit,  ut 
 Episcopi  Regni  Hiberniae  in  eorum  Consecratione,  atque  Archiepiscopi 
 in  Receptione  Pallii  ea  utantur  Juramenti  Formula,  qua  ejusdem 
 Sanctitatis  Suae  permissu  Archiepiscopus  Mohiloviensis  usus  est  in 
 Imperio  Moscorum,  quae  est  hujusmodi : 
 
 Ego  N.  N.  Archiepiscopus,  vel  Episcopus  Ecclesiae  N.  N.  ab  hac 
 hora  in  antea  fidelis,  et  Obediens  ero  Beato  Petro  Apostolo,  Sanctaeque 
 Romanae  Ecclesiae,  et  Domino  Nostro  Pio  Papae  VI.  suisque 
 Successoribus  canonice  intrantibus.  Non  ero  in  Consilio,  aut  Con¬ 
 sensu,  vel  Facto,  ut  Vitam  perdant,  aut  Membrum,  seu  capiantur 
 
 2  f 
 
434 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 mala  Captione,  aut  in  eos  violenter  Manns  quomodolibet  ingerantur, 
 vel  Injuriae  aliquae  inferantur,  quovis  qnaesito  Colore.  Consilium 
 vero,  quod  mihi  credituri  sunt  per  se,  aut  Nuntios  suos,  seu  Literas, 
 ad  eorum  Damnum,  me  sciente,  Nemini  pandam.  Papatum 
 Eomanum,  et  Regalia  Sancti  Petri,  adjutor  eis  ero  ad  retinendum,  et 
 defendendum,  salvo  meo  Ordine,  contra  omnem  hominem.  Legatum 
 Apostolicae  Sedis  in  eundo,  et  redeundo  honorifice  tractabo,  et  in  suis 
 Necessitatibus  adjuvabo.  Jura,  Honores,  Privilegia,  et  Auctoritatem 
 Sanctae  Romanae  Ecclesiae,  Domini  Nostri  Papae,  et  Successorum 
 praedictorum  conservare,  defend  ere,  augere,  et  promovere  curabo. 
 Neque  ero  in  Consilio,  vel  Facto,  seu  Tractatu,  in  quibus  contra 
 ipsum  Dominum  Nostrum,  vel  eamdem  Ecclesiam  aliqua  Sinistra,  vel 
 praejudicialia  Personarum,  Juris,  Honoris,  Status,  et  Potestatis 
 eorum  macbinentur.  Et  si  talia  a  quibuscumque  tractari,  vel 
 procurari  novero,  impediam  hoc  pro  posse,  et  quanto  citius  potero, 
 significabo  eidem  Domino  Nostro  vel  alteri  per  quern  possit  ad  ipsius 
 Notitiam  pervenire.  Regulas  Sanctorum  Patrum,  Decreta,  Ordina- 
 tiones,  seu  Dispositiones,  Reservationes,  Provisions,  et  Mandata 
 Apostolica  totis  viribus  observabo,  et  faciam  ab  aliis  observari. 
 Vocatus  ad  Synodum,  veniam,  nisi  praepeditus  fuero  canonica  Prae- 
 peditione.  Apostolorum  limina  singulis  decenniis  personaliter  per 
 meipsum  visitabo,  et  Domino  Nostro,  ac  Successoribus  praefatis 
 rationem  reddam  de  meo  pastorali  Officio,  ac  de  rebus  omnibus  ad 
 meae  Ecclesiae  Statum,  ad  Cleri,  et  Populi  Disciplinam,  Animarum 
 denique,  quae  meae  Fidei  traditae  sunt  Salutem  quovis  modo  perti- 
 nentibus,  et  vicissim  Mandata  Apostolica  humiliter  recipiam,  et  quam 
 diligentissime  exequar.  Quod  si  legitimo  Impedimento  detentus 
 fuero,  Praefata  omnia  adimplebo  per  certum  Nuntium  ad  hoc  speciale 
 Mandatum  habentem,  de  Gremio  mei  Capituli,  aut  alium  in  Dignitate 
 Ecclesiastica  constitutum,  seu  alias  personatum  habentem,  aut  his 
 mihi  deficientibus,  per  Dioecesanum  Sacerdotem,  et  Clero  deficiente 
 omnino,  per  aliquem  alium  Presbyterum  Saecularem,  vel  Regularem 
 Spectatae  probitatis,  et  Religionis  de  supradictis  omnibus  bene 
 instructum. 
 
 De  hujusmodi  autem  Impedimento,  docebo  per  legitimas  Proba¬ 
 tions  ad  Sanctae  Romanae  Ecclesiae  Cardinalem  Praefectum 
 S.  Congregations  propagandae  Fidei  praepositae  per  supradictum 
 Nuntium  transmittendas.  Possessiones  vero  ad  mensam  meam 
 pertinentes  non  vendam,  nec  donabo,  neque  impignorabo,  nec  de  novo 
 
SPICILEGITJM  OSSORIENSE. 
 
 435 
 
 infeudabo,  vel  aliquo  modo  alienabo,  etiam  cum  Consensu  Capituli 
 Ecclesiae  meae,  inconsulto  Romano  Pontifice.  Haec  omnia,  et 
 singula  eo  inviolabilius  observabo,  quo  certior  sum  nihil  in  illis 
 contineri,|quod  fidelitati  meae  erga  Serenissimum  Magnae  Brittanniae 
 et  Hiberniae  Regem,  ejusque  ad  Tkronum  Successores  debitae 
 adversari  possit.  Sic  me  Deus  adjuvet,  et  haec  Sancta  Dei  Evangelia. 
 
 Ita  promitto,  et  spondeo  Ego  N.  N.  Archiepiscopus,  vel 
 Episcopus,  etc. 
 
 Datum  Romae  ex  iEdibus  praefatae  S.  Congregationis,  die  23 
 Junii,  1791. 
 
 L.  Card.  Antonelli,  Praefectus, 
 
 A.  Archiepis.  Adanen,  Secretarius. 
 
 Locus  Sigilli. 
 
 Concordat  cum  Originali.  Ita  testamur  Dublinii,  die  20 
 Novembris,  1793. 
 
 >J<  F.  Jon.  Thomas  (Troy),  Archiepis.  Dublinien. 
 
 LXXXI. 
 
 Monita  a  Clero  Dubliniensi  observanda,  AD.  1791. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Monita  Illustris.  Archiepis.  Dubliniens.  a  Clero  sibi  subject o 
 stricte  observanda. 
 
 *  1.  Illust.  serio  admonet  quemlibet  Sacerdotem  ut  ad  praescripta 
 Rubricarum  generalium  Missalis  Romani  Rubr.  XYI.  Num.  2  maxime 
 curet,  ut  ea  quae  clara  voce  dicenda]  sunt,  distincte  et  apposite  pro- 
 ferat,  non  admodum  festinanter,  ut  advertere  possit  quae  legit,  nec 
 nimis  morose,  ne  audientes  taedio  afficiat  j  neque  etiam  voce  mmis 
 elata,  ne  pertubet  alios,  qui  fortasse  in  eadem  Ecclesia  tunc  temporis 
 celebrant,  neque  tarn  submissa,  ut  a  circumstantibus  audiri  non 
 possit ;  sed  mediocri  et  gravi,  quae  ad  devotionem  moveat,  et 
 audientibus  ita  sit  accommodata,  ut  quae  leguntur  intelligant.  Quae 
 vero  secreto  dicenda  sunt,  ita  pronunciet,  ut  et  ipsemet  se  audiat, 
 et  a  circumstantibus  non  audiatur.  Quae  vero  populo  in  fine  Missae 
 notificanda  sunt,  clara  pariter  et  intelligibili  voce  enunciari  debent : 
 Contrariam  indecoram  praxim  vehementer  improbat.  . 
 
436 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 2.  Stricte  probibet  ne  ullus  Sacerdos  Saecularis  vel  Regularis  cele- 
 bret  Missam,  media  Nocte  Nativitatis  Domini,  sive  in  Capellis  pnblicis, 
 sive  in  privatis  Domibus ;  vel  ante  boram  sextam  matutinam  celebrare 
 praesnmat. 
 
 3.  Praecipit  similiter,  ut  Feria  quarta,  quinta  et  sexta  Hebdo- 
 madae  majoris,  capellae  civitatis  Dubliniensis  evacuentur,  et  clau- 
 dantur  ad  boram  tertiam  post  meridiem,  nec  amplius  diebus  istis 
 populo  aperiantur  ;  ad  amovendas  aDomo  Dei,  quam  decet  sanctitudo, 
 sacrilegas  offensiones  aliter  timendas. 
 
 4.  Ad  scandalum  quoque  evitandum,  praecipit  Parocbialium 
 Ecclesiarum  Rectoribus,  omnibusque  Religiosorum  superioribus,  ne 
 in  Adoratione  Crucis  quae  fieri  solet  feria  Sexta  in  Parasceve,  Yas 
 aliquod  pro  receptione  pecuniae,  vel  Eleemosynarum  in  suis  Capellis 
 apponant,  vel  apponi  permittant. 
 
 5.  Ne  Missae  in  Capellis  publicis  nimis  protrabantur,  strictissime 
 ordinat ;  ut  nullus  Sacerdos  Saecularis,  vel  Regularis,  incboet,  vel 
 incipiat  Missam  Solemnem  post  boram  duodecimam;  privatam,  tardius 
 quam  bora  duodecima  cum  dimidio.  In  bujus  Pastoralis  Mandati 
 transgressores  debitis  poenis  animadversurum  se  declarat. 
 
 6.  Similiter  ut  nullus  Sacerdos  Saecularis  vel  Regularis  impos- 
 terum  celebret  duo  Sacra  in  aliquo  ex  festis  a  quibus  per  decretum 
 Apostolicum,  ablata  est  obligatio  audiendi  Sacrum,  nisi  tale  festum 
 in  Dominicam  incident. 
 
 7.  Ut  erga  Sanctos  a  quorum  Festivitatibus  per  idem  Decretum 
 Apostolicum  postulantibus  Episcopis,  ablatum  est  praeceptum  audiendi 
 Missam  conservetur  et  augeatur  devotio  ;  Dies  speciali  eorumdem 
 cultui  in  Calendario  designati  populo  notificandi  sunt  singulis 
 Dominicis  unumquodque  ex  dictis  festis  immediate  praecedentibus  ; 
 simulque  excitentur  fideles  ad  audiendam  Missam  illis  diebus  celebran- 
 dam  in  Capellis  oppidanis,  et  aliis  quae  non  longe  distant  ab  iEdibus 
 Parocborum,  nisi  aliter  dictis  diebus  in  Sacro  ministerio  occupati 
 fuerint  Parocbi  et  Sacerdotes  Parocbiis  inservientes. 
 
 8.  Intelligant  Sacerdotes  omnes,  quibus  concessa  est  facultas  bis 
 offerendi  Sacrum  diebus  Dominicis,  et  Festivis  de  praecepto,  ipsis  non 
 licere  utramque  Missam,  privatim,  et  absque  Populi  concursu  cele¬ 
 brare,  nisi  super  boc  iisdem  specialiter,  et  causa  cognita  indultum  sit.. 
 
 9.  Ut  in  Fide,  et  Cbaritate  roborentur  Fideles,  animarum 
 Rectores,  et  Sacerdotes  Capellis  parocbialibus  quomodolibet  inser. 
 vientes,  monendos,  et  hortandos  ducit,  ut  quolibet  die  Dominico  et 
 
SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 487 
 
 Festivo  de  praecepto,  karum  coelestium  virtutum  Actus  immediate 
 ante  unamquamque  Missam,  dictis  diebus  celebrandam,  clara  et 
 intelligibili  voce  recitent,  et  praeire  satagant  Populo,  verba  ab  ipsis 
 prolata  devote  reddituro  ;  ad  normam  Constitutionis  Beuedicti  XIV. 
 incipientis,  Cum  Religiosi ;  quibus  addendus  Contritionis  Actus,  ad 
 effectum  lucrandi  Indulgeutias  Catkolicis  bujus  regni  praefatos  Actus 
 elicientibus  a  Clemente  XIY.  concessas.  Quoad  Regulares,  Illust. 
 confidit  ipsos,  pro  eo  quo  flagrant  pietatis  studio  laudabili  huic  praxi 
 sese  in  respectivis  Capellis  omnino  conformaturos. 
 
 10.  Ad  uniformitatem  conservandam  in  administrandis  Sacra- 
 mentis,  atque  ad  abusus  tollendos  mandat,  ut  ad  praescripta  in  Rituali 
 Romano  omnia  fiant  a  Sacrorum  Ministris,  quibus  minime  licet 
 aliquid  adjungere  vel  detrahere ;  optat  tamen  vehementer,  ut  imme¬ 
 diate  ante  vel  post  uniuscujusque  Sacramenti  administrationem, 
 ejusdem  natura,  effectus,  necnon  Sacrae  Caeremoniae  breviter  vulgar! 
 Idiomate  coram  adstantibus  exponantur.  Ad  kanc  vero  uniformitatem 
 procurandam,  Rituale,  seu  Ordo  administrandi  Sacramenta  Baptismi, 
 Poenitentiae,  Eucharistiae,  Extremae  Unctionis,  et  Matrimonii,  ex 
 Rituali  Romano  Jussu  Benedicti  XIV.  edito  extractus,  quique  Dublinii 
 excusus  fuit,  Anno  1785,  cum  approbatione  Ordinarii;  nunc  denuo 
 ipsius  auctoritate  editus  est. 
 
 11.  Quoties  publicantur  Indulge ntiae,  atque  ad  easdem  lucrandas 
 kortantur  Fideles,  simul  admonendi  sunt  de  requisitis  conditionibus  ; 
 Confession e  nempe  Sacramentali,  Communione,  Precibus,  &o. 
 
 12.  Ut  nullus  Sacerdos  Saecularis  vel  Regularis  Tkeatris,  aut 
 profanis  in  korto  publico  musicorum  Ckoris,  ubi  scandala  et  peccandi 
 incitamenta  nunquam  desunt,  sub  gravi  poena  adsint  :  Similiter  ut 
 nullus  Sacerdos  venationibus,  vel  publicis  equorum  cursibus  intersit : 
 Dedecet  enim  Ecclesiasticos,  qui  ad  perfectionem  alios  allicere  propriis 
 exemplis  debent,  istiusmodi  spectaculis,  et  pompis  interesse. 
 
 13.  Etsi  de  moribus  magis  quam  de  vestibus  curandum  sit, 
 Ecclesia  tamen  utrisque  invigilans,  et  Clericorum  mimsterio  pro- 
 spiciens,  vestimentorum  qualitates  iisdem  quovis  tempore  praescripsit. 
 Rerum  quidem  conditio  non  patitur  ut  Statuta  SS.  Canonum  circa 
 Clericorum  indumenta  exacte  observentur :  nil  tamen  impedit  quin, 
 praesertim  in  civitate,  oppidis,  et  villis  insignioribus,  veste  talari  et 
 superpelliceo  utantur  Sacerdotes,  quoties  Officiis  divinis  adsint.  Ipsos 
 igitur  enixe  in  Domino  kortatur,  ut  memores  proprii  Status,  et  decoris 
 Domus  Dei,  ad  incruentum  Sacrificium  in  Capellis  celebrandum  non 
 
438 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 accedant,  absque  veste  canonica  talari ;  neque  absque  eadem,  et 
 superpelliceo  Missis  quibuscumque  solemnibus,  vel  Yesperis  cantandis 
 intersint.  Ad  vestimenta  quotidiana  et  communia  quod  attinet,  sub- 
 nigra  ea  esse  convenit  Quia,  ut  monet  Tridentina  Synodus  (Sess.  xiv. 
 Cap.  6,  de  Reformatione),  “  Etsi  habitus  non  facit  Monachum  oportet 
 tamen,  Clericos  vestes  proprio  congruentes  Ordini  semper  deferre  ;  ut 
 per  decentiam  habitus  extriuseci,  morum  honestatem  intrinsecam 
 ostendant,  &c.” 
 
 14.  Psalmorum  Cantum  et  Officii  Defunctornm*  recitationem 
 publicam  fieri  iujungit  ad  Canonum  praescripta,  magno  pietatis 
 studio,  vocibus  apte  comparatis,  haud  festinanter,  nullisque  praecisis 
 vocabulis,  ita  ut  pars  Chori  baud  canere,  aut  recitare  incipiat  cum 
 pars  altera  versum  nondum  absolvent ;  ut  hac  ratione  divinae  Laudes 
 intelligantur,  et  Populus  ad  pietatem  et  religionem  moveatur. 
 
 15.  Sacerdotes  omnes  induantur  Superpelliceo  quotiescumque 
 Sacram  Communionem  populo  porrigunt  extra  Missarum  Solemnia ; 
 vel  quando  Alba  non  vestiuntur. 
 
 16.  In  singulis  Decanatibus,  seu  Districtibus  ruralibus,  regulariter 
 habeantur  Conferentiae  in  Theologia  morali  semel  in  Mense,  a  Mense 
 Maii  inclusive  ad  Octobrem  pariter  inclusive :  in  Parochiis  vero 
 civitatis  Dubliniensis  semel  quolibet  Mense  per  totum  Annum.  Quoad 
 Regulares  in  tota  Dioecesi,  qui  numero  sufficient  in  respectivis 
 domibus  degunt,  servari  exoptat  uniuscujusque  Ordinis  constitutiones. 
 
 17.  Permulti  matrimonium  contrahere  volentes  ita  perfidi  in- 
 veniuntur,  ut  domicilium  se  habere  etiam  cum  juramento  asserunt  iis 
 in  locis  ad  quos,  non  animo  commorandi,  sed  unice  matrimonii 
 ineundi  fraudulenter  declinant.  Hinc  querelae,  contentiones,  aliaque 
 maxima  incommoda,  quibus  ut  occuratur,  jubet  Illms.  ut  ignoti 
 matrimonio  non  jungantur  absque  diligentissima  inquisitione  circa 
 eorum  statum  liberum,  domicilium,  &c.  Si  vero  dubium  aliquod 
 supersit,  testes  fide  digni  et  ipsi  sacerdoti  ministranti  jam  cogniti 
 adhibeantur,  quibus  potius  quam  contrahendis  credendum  est. 
 Admoneantur  etiam  conjuges,  ut  antequam  contrahant,  sua  peccata 
 diligenter  confiteantur ;  et  ad  Sanctissimam  Eucharistiam,  atque  ad 
 Matrimonii  Sacramentum  suscipiendum  pie  accedant,  et  quomodo  in 
 eo  recte  et  christianae  conversari  debeant,  diligenter  instruantur  ex 
 divina  Scriptura,  exemplo  Tobiae  et  Sarae  verbisque  Angeli  Raphaelis 
 eos  edocentis,  quam  sancte  conjuges  debeant  convivere.  Yerba  sunt 
 Ritualis  Romani  de  Sacramento  Matrimonii. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 439 
 
 18.  Cum  animarum  Pastoribus  a  Summo  Sacerdote  mandatum 
 sit,  proprias  oves  agnoscere,  easqne  exemplo  et  verbi  Dei  praedicatione 
 pascere,  ne  oves  Christi  esuriant,  et  parvuli  petant  panem,  nec  sit  qui 
 frangat  eis ;  vult  omnino,  atque  sub  canonicis  aliisque  arbitrio  suo 
 infligendis  poenis,  districte  praecipit,  ut  per  semetipsos,  si  legitime 
 impediti  non  fuerint,  Fidei  rudimenta  in  respectivis  capellis  publice 
 statutis  infra  unamquamque  bebdomadam  diebus  juventuti  annun- 
 tient,  et  explicent,  secum  adhibitis  e  Yicariis  et  sacerdotibus  inser- 
 vientibus,  quotquot  pro  concurrentium  parvulorum  numero  necessarii> 
 vel  utiles  videbuntur.  Etsi  hoc  munus  Pastorum  praecipuum  sit, 
 omnibus  tamen  Ecclesiasticis  commune  est ;  quapropter  Eegularium 
 opem  in  re  tarn  grayi  non  defuturam  sperat.  Simili  modo  injungit 
 Parochis,  aliisque  ad  Confessiones  excipiendas  approbatis,  sedulam  in 
 iisdem  audiendis  diligentiam,  atque  frequentem  Yerbi  Dei  praedicatio- 
 nem  ad  populi  captum,  et  proficuam  instructionem  accommodatam, 
 horis  ejusdem  commodis  magis  opportunis. 
 
 19.  Omni  cura  invigilent  animarum  Pastores  aliique  Sacerdotes, 
 ut  Fideles  praecepto  Paschali  satisfaciant  intra  praefinitum  tempus, 
 nimirum  a  Feria  quarta  Cinerum  ad  Solemnitatem  Ascensionis 
 Domini  inclusive.  Qui  legitime  impediti  non  fuerint,  et  hoc  praecep- 
 tum  ut  supra  adimplere  neglexerint,  monendi  sunt  de  gravi  peccato 
 contra  mandatum  Ecclesiae  commisso,  et  de  poenis  ab  iisdem 
 incursis. 
 
 20.  Ad  Jurgia  et  litigia  praecavenda,  ac  ad  omnimodam  confor- 
 "mitatem  in  recitatione  Officii  divini  conservandam,  stride  prohibet, 
 
 ne  Sacerdotes  Saeculares  Archidioecesis  Dubliniensis  utantur  Direc- 
 torio  aliquo  ab  Ordinario  loci  non  approbato  ;  si  vero  dubium  aliquod 
 circa  ritum,  vel  dispositionem  festorum  inter  eos  exoriatur,  vult  atque 
 jubet,  ut  illud  ad  ipsum,  uti  decet,  confestim  deferre  procurent ;  ut 
 vel  sua  auctoritate  terminetur,  vel  mediante  nova  S.  Congregationis 
 resolutione  veritas  detegatur. 
 
 21.  Caveant  omnes,  ne  liberiore  ilia  quae  sub  legibus  mitioribus 
 afflat  aura  abutantur  et  ingenio  et  cupiditati  licenter  indulgeant. 
 Immo  quo  majus  secunda  et  laeta  arrident  tempora,  eo  studiosius 
 mores,  habitus,  cultum  denique  totum  ad  modestiam,  gravitatem  ac 
 sanctitatem  conforment.  Tridentinae  Synodi  (Sess.  xxij.  de  Eef.  cap. 
 1)  monitum  audiant,  observentque  :  Sic  decet  clericos  in  sortem 
 Domini  vocatos,  vitam  moresque  suos  omnes  componere,  habitu, 
 gestu,  incessu,  sermone,  aliisque  omnibus  rebus  nil  nisi  grave,  modera- 
 
440 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 turn,  ac  religione  plenum  prae  se  ferant ;  levia  etiam  delicta,  quae  in 
 ipsis  maxima  essent,  effugiant,  ut  eorum  actiones  cunctis  afferant 
 venerationem. 
 
 22.  Memores  sint  Sacerdotes  omnes  vocationis,  qua  eos  dignafcus 
 est  misericors  Dominus :  Ea  sancta  excitari  recordatione  (uti 
 sapienter  monet  S.  Carolus  Borromaeus,  Concilio  IV.  Mediolanensi 
 parte  3)  uno  spiritu  cultui  divino,  orationi,  sacrarum  Ecclesiastica- 
 rumque  litterarum  studiis  et  populi  instruction!  vacabunt  ;  proin¬ 
 deque,  a  conviviis  et  cliartarum  lusibus  nimium  protrahendis  abstine- 
 bunt,  aliasque  similes  peccati  vel  pravae  suspicionis  occasiones 
 evitabunt ;  et  quo  purius  ad  incruentum  Sacrificium  celebrandum 
 accedant,  propriam  conscientiam  accurato  frequentique  examine  dis- 
 cutient !  atque  adeo  saepe,  et  omnino  semper  cum  lethalis  peccati 
 conscii  sint,  confitebuntur ;  ut  ab  omni  vitio  alieni,  in  via  Domini 
 ambulent. 
 
 23.  Ut  nuilus  Sacerdos  Saecularis,  vel  Regularis,  quacumque  de 
 causa  jurisdictionem  Ordinarii  eludere,  aut  quovis  modo  turbare  prae- 
 sumat,  excitando  scilicet  auctoritatem  saecularem  vel  quoscumque 
 laicos,  eo  fine,  ut  Ordinarii  auctoritatem  impediat,  sub  poenis  a  Ss. 
 Canonibus  statutis,  aliisque  ad  ejusdem  arbitrium  infligendis. 
 
 Denique  cum  Vicariorum  munus  sit  inquirere  diligenter  de  vita, 
 et  moribus  Cleri  ipsis  subditi,  an  Populum  non  tantum  verbo,  sed 
 etiam  exemplo  doceant  ?  An  conferentiis  regulariter  assistant  an 
 eorum  incuria  divinus  cultus  aliquod  detrimenti  patiatur,  et  de  his 
 omnibus  Relationem  fidelem  ad  Ordinarium  transmittere ;  sciant  tales 
 Vicarii,  se  munus  suum  haud  adimplere,  si  praedictorum  Monitorum 
 observantiae  sedulo  non  invigilent. 
 
 Datum  ex  Aedibus  nostrae  Residentiae  die  14  Novembris,  1791. 
 
 F.  Joh.  Thomas,  Dubliniensis,  &c. 
 
 LXXXII. 
 
 Letter  of  the  Cardinal  Prefect  of  Propaganda,  to  Dr.  Moylan, 
 Bishop  of  Cork,  from  Rome,  11th  of  August,  1792. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Thurles.) 
 
 Illustris  et  Revme.  Dne.  uti  Frater, 
 
 Allatae  mihi  sunt  litterae  Amplitudinis  Tuae  8V0,  Junii  elapsi 
 datae,  gratoque  animi  sensu  ab  Eminentissimis  Patribus  lectae.  In 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 441 
 
 iis  enim  obsequium  tuum  erga  S.  Sedem  observantiamque  qnam 
 semper  ad  exemplum  habuisti,  dignoverunt.  Qnum  autem  R.  P.  D. 
 Thomas  Bray  ad  Archiepiscopatum  Casseliensem  evectus  fuerit, 
 omnem  jam  timorem,  scrupulumque  qni  in  animis  snberat  plurimorum 
 sublatum  esse  vides. 
 
 Laetamur  igitnr  ac  vehementer  gratulamur  eum  nos  selegisse 
 virum  qui  Ecclesiae  Casseliensi  praesit  in  quern  etiam  vota  Episco- 
 porum  Provinciae  conspirarunt.  Ita  enim  jus  Apostolicae  sedis 
 deputandi  Episcopos  istis  Hiberniae  Ecclesiis  Pastore  viduatis  sartum 
 tectumque  manet,  ej usque  praeterea  erga  praeclarissimos  ejusdem 
 regni  Antistites  propensa  voluntas  mirifice  declaratur,  cum  tanta 
 judicii  maturitate  eos  potissimum  designet  viros  qui  caeteros  virtute 
 antecellunt,  laboribusque  in  animarum  regimine  exantlatis  ita  ad 
 capessendum  pastorale  onus  dignissime  habentur,  ut  et  gregi  cui 
 gubernando  praeficiuntur,  et  caeteris  collegis  suis  grati  admodum 
 et  accepti  inveniuntur.  Quod  sane  in  Casseliensis  Praesulis  electione 
 factum  esse  ex  ipsis  vestris  litteris  die  5  Julii  scriptis  maxime  com- 
 probatur :  eundem  enim  D.  Th.  Bray,  quern  eidem  Ecclesiae  praefici 
 postulastis,  SSmus.  Dnus  Noster  vestra  desideria  antevertens  expe¬ 
 dite  litteris  Apostolicis  Archiepiscopum  Casseliensem  declaraverat 
 ac  deputaverat,  &c. 
 
 Romae,  11  Augusti,  1792. 
 
 LXXXIII. 
 
 Letter  of  the  Nuncio  from  Liege,  30th  of  August,  1792,  to 
 Dr.  Bray,  Archbishop  Elect  of  Cashel. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Thttrles). 
 
 Illustrissime.  ac  Revme.  Dne.  Colendissime, 
 
 Omnium  Bonorum  vota  Te  in  Archiepiscopum  Casseliensem 
 electum  optabant.  Ad  haec  et  mea  accesserunt,  quum  mihi  satis 
 compertum  esset,  ob  egregias  virtutes  tuas  Te  hoc  onus  licet  formida- 
 bile,  laudabiliter  posse  substinere.  Benigne  SSmus.  Dnus.  Noster 
 omnium  desideriis  annuens,  Ecclesiam  Casseliensem  suo  jam  donavit 
 Pastore,  Te  ipsum  illi  praeficiens.  Ego  igitur  summopere  gaudeo,  et 
 eo  vel  magis  quod  ego  ipse  Breve  Pontificium  una  cum  hisce  meis 
 valeam  Tibi  praesentare.  Gaudeo  et  Ecclesiae  tuae,  quae  ex  tot 
 
442 
 
 SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 antistitis  sni  virtutibus  et  zelo  eximio,  innnmeros  quidem  spiritnales 
 frnctus  depromet.  Haec  observantiae  meae  officia,  pergratum  mihi 
 feceris,  si  libenter  exceperis.  Oro,  ut  statim  ad  Te  hae  litterae  per- 
 venerint,  mihi  scribas,  ut  certior  fiam  de  praedicti  Brevis  in  tuas 
 manus  adventu.  Interim  fac  Tibi  suadeas  me,  quae  Te  velle,  quaeve 
 ad  Te  spectare  arbitrabor,  omnia  studiose  curaturum.  Majori  qua 
 possum  observantia  subscribor. 
 
 Illmae.  et  Revmae.  Dnis.  Tuae, 
 
 Cesar,  Archiep.  Nisebensis  N.  A$. 
 
 Leodii,  30  Augusti,  1792. 
 
 Addictissimus  et  observantmus.  famulus 
 
 LXXXIV. 
 
 Letter  of  the  Archbishop  of  Cashel  to  the  Archbishop  of 
 Dublin,  the  22nd  of  October,  1792. 
 
 (Fbom  the  Diocesan  Akchiyes,  Dublin.) 
 
 Thurles,  22  October,  1792. 
 
 My  very  dear  and  Most  Hon.  Lord, 
 
 Your  Grace,  I  hope,  will  be  so  good  as  to  excuse  me,  for  not 
 having  acknowledged  before  now  your  Grace’s  last  favor  to  me. 
 Since  the  ceremony  of  my  consecration,  I  have  been  so  circumstanced 
 that  I  really  had  not  leisure  to  indulge  epistolary  correspondence, 
 and  indeed,  I  must  have  been  exceedingly  hurried,  to  refuse  myself 
 that  honor  and  very  particular  satisfaction  with  your  Grace.  I  return 
 your  Grace  many  thanks  for  your  condescension  in  favouring  me  with 
 the  two  newspapers  ;  and  I  feel  very  gratefully  your  confidential  and 
 affectionate  manner  of  writing  to  me,  on  the  important  subjects 
 contained  in  your  Grace’s  last  favors  to  me.  The  goodness  of  the 
 cause  which  your  Grace  has  so  zealously  and  effectually  patronised, 
 bids  defiance  to  the  most  virulent  abettors  of  modern  Gallic  principles  j 
 and  I  am  much  pleased  to  find  that  your  Grace’s  exertions  against 
 the  unhappy  M‘Evoy,  have  proved  so  successful. 
 
 Their  Lordships,  Dr.  Egan,  Dr.  Lanigan,  Dr.  Teahan,  and  Dr. 
 Coppinger,  who  honoured  my  consecration  with  their  presence,  most 
 heartily  reprobate  the  National  Assembly  doctrines,  both  civil  and 
 religious.  Before  unwilling,  at  the  present  moment,  from  what  they 
 
SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 443 
 
 consider  prudential  and  cautious  motives,  to  join  in  an  authentic  and 
 public  denunciation  of  them,  their  Lordships  seemed  unanimous  that 
 their  individual  letters  to  your  Grace,  on  the  occasion  of  M'Evoy’s 
 excommunication,  and  the  respective  letters  to  your  Grace,  on  the 
 same  subject,  from  the  other  Prelates  of  the  Kingdom,  would  be 
 sufficient  to  satisfy  your  Grace’s  intentions,  and  be  productive  of  the 
 desired  effect.  I  had  the  honor  of  presenting  their  Lordships  with 
 your  Grace’s  respectful  and  affectionate  regards,  and  in  return,  I  am 
 authorised  to  assure  your  Grace  of  their  grateful  and  respectful 
 acknowledgments,  and  most  sincere  wishes. 
 
 From  the  very  great  hurry  of  business,  &c.,  I  now  find  myself 
 involved  in,  and  a  variety  of  affairs  of  importance,  in  consequence  of 
 the  long  vacancy  of  these  distracted  Dioceses,  which  are  unavoidably 
 before  me,  I  fear  it  will  not  be  in  my  power  to  have  the  honor  and 
 happiness  of  paying  my  respects  to  your  Grace  in  Dublin,  and  of 
 visiting  the  other  Metropolitans  there,  till  towards  the  latter  end  of 
 November.  If  your  Grace  could  put  off  the  meeting  till  that  period, 
 I  hope  to  have  it  in  my  power  to  be  in  Dublin  on  the  appointed  day. 
 On  that  occasion,  the  pleasure  of  which  I  already  anticipate,  I  shall 
 settle  with  your  Grace,  about  the  Roman  remittances. 
 
 My  Lord,  I  have  the  honor  to  be,  with  unfeigned  respect  and 
 esteem,  and  with  the  truest  attachment, 
 
 Your  Grace’s  most  devoted,  and 
 
 affectionate  humble  servant, 
 
 Thomas  Bray. 
 
 LXXXV. 
 
 Letter  of  the  Bishop  of  Limerick  to  the  Archbishop  of  Dublin, 
 
 August  the  6th,  1793. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 My  Lord, 
 
 I  return  your  Grace  many  thanks  for  the  very  particular  favour 
 you  conferred  on  me  in  sending  me  your  Pastoral  Address,  which 
 was  handed  to  me  by  Reverend  Mr.  Roche.  I  would  be  earlier 
 in  acknowledging  my  obligation  to  your  Grace  for  the  compliment 
 conferred  on  me,  but  was  absent  from  home  this  month  past  on  a 
 visitation  with  Dr.  Conway,  from  which  he  is  but  just  returned,  which 
 
444 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 obliged  me  also  to  postpone  the  satisfaction  I  promised  myself  on 
 pernsing  your  Grace’s  address,  which  I  am  now  enjoying,  and  which 
 increases  the  farther  I  go  into  it,  from  the  interesting  information 
 with  which  it  abounds,  a  good  deal  of  which  is  new  to  me.  Religion 
 is  also  much  beholden  to  your  Grace  for  setting  Protestants  as  well 
 as  uninformed  Catholics  right,  as  to  the  nature  of  the  doctrine  of  the 
 Pope’s  infallibility,  the  interference  of  the  laity  in  the  election  of  their 
 Pastors,  and  the  masterly  reply  you  have  made  to  the  deistical  obser¬ 
 vations  of  Mr.  Sheridan ;  at  a  time  that  the  influence  of  all  lawful 
 authority  was  in  danger  of  being  borne  down  by  the  united  exertions 
 of  arrogance  and  ignorance,  every  applause  is  due  to  your  Grace  for 
 stepping  forward  in  its  support,  and  I  beg  leave  to  congratulate  your 
 Grace  on  the  success  that  has  attended  your  exertions.  Your  Grace 
 must  have  seen  the  famous  letter  which  appeared  in  the  publick 
 prints  some  months  ago  addressed  by  Cardinal  Zelada  and  the  Pope 
 to  the  National  Convention,  in  consequence  of  the  massacre  of 
 Basseville  in  Rome  last  January,  it  appeared  to  me  to  have  been  a 
 fabrication  contrived  to  degrade  the  Holy  Father,  and  I  am  happy  to 
 inform  you  that  I  was  not  wrong  in  my  opinion,  as  I  am  informed  by 
 a  letter  I  lately  received  from  the  Prior  of  St.  Clements,  at  Rome. 
 Doctor  Conway  and  Dr.  M‘ Mahon  are  very  well,  and  unite  in  their 
 respects  to  your  Grace  in  which  they  are  most  heartily  joined  by  my 
 Lord. 
 
 Your  Grace’s  most  obliged  humble  servant, 
 
 John  Young. 
 
 Limerick,  August  6th,  1793. 
 
 LXXXVI. 
 
 Exhortation  addressed  by  the  Archbishop  of  Dublin  to  the 
 Clergy  of  the  Diocese,  the  12th  of  January,  1793. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Cum  Episcopi  Munus  sit :  exhortari  in  doctrina  sana,  et  eos  qui 
 contradicunt  arguere.  .  .  .*>  (S.  Paul,  ad  Tit.  Cap.i,  v.  9)  monitos 
 
 vult  Archiep.  Clerum  et  populum  sibi  commissum,  Constitutionem 
 civicam  dictam,  a  Conventu  Nationali  Gallicano  pro  Cleri  institutione 
 et  Ecclesiae  regimine  injunctam,  “  Apostolicae  Sedis  judicio,  ex 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 445 
 
 principiis  coalescere  ab  haeresi  profectis,  adeoque  in  pluribus  decretis 
 haereticam  esse,  in  aliis  vero  sacrilegam,  schismaticam,  Jura  Primatus 
 et  Ecclesiae  evertentem,  disciplinae  turn  veteri  turn  novae  contrariam, 
 non  alio  denique  Consilio  excogitatam  atque  vulgatam,  nisi  ad 
 Catbolicam  religionem  prorsns  abolendam.  Ad  hanc  enim  unam 
 profitendam  libertas  omnis  adimitur,  legitimi  Pastores  snbmoventur, 
 bona  occupantur ;  dum  reliqnarum  Sectarum  homines  in  sua  libertate, 
 bonorumque  possessione  conquiescunt.”  Yerba  sunt  ipsinsmet 
 Snmmi  Pontificis  Pii  VI.  in  Constitutione  qnae  incipit :  Charitas.  .  . 
 Clero  et  Populo  Regni  Galliarum  universo  inscripta ;  Romae  ad 
 S.  Petrum  sub  die  13  Aprilis  Anni  1791  data;  in  qua  etiam  edicit 
 SSmus.  Pater,  ut  quotquot  de  clero  qui,  Juramentum  de  observanda 
 dicta  Conventus  Gallicani  Constitutione  pure  et  simpliciter  prout  ab 
 eodem  Conventu  praescriptum  et  Clero  propositum  fuit,  emiserunt ; 
 nisi  intra  quadraginta  dies  a  die  citata  numerandos,  hujusmodi 
 Juramentum  retractaverint,  a  cujusque  Ordinis  exercitio  sint  suspensi 
 et  Irregulariiati  obnoxii,  si  Ordines  exercuerint :  Suspensos  pariter 
 declarat  ab  Ordinum  exercitio  turn  Episcopos  turn  alios  omnes 
 Clericos  qui  in  execrandis  Consecrationibus  ad  Normam  praedictae 
 Conventus  Gallicani  Constitutionis  peractis  Opem,  Operam,  Con- 
 sensum,  et  Consilium  praestiterunt ;  omnesque  Electiones  ad  Gal¬ 
 liarum  Ecclesias  Cathedrales  et  parochiales  ad  Eormam  memoratae 
 Constitutionis  a  Conventu  nationali  latae  peractas ;  irritas,  illegitimas, 
 sacrilegas,  ac  prorsus  nullas  fuisse,  esse,  et  fore  declarat,  easque 
 rescindit,  delet,  et  abrogat.  Tandem,  comminatur  Pontifex  in  istos 
 omnes,  nisi  intra  tempus  praefinitum  resipiscunt,  se  acturum  gra- 
 vioribus  poenis  quibus  per  Canones  subjiciuntur ;  admonetque  illos 
 ut  sibi  certo  persuadeant,  se .  per  Sedem  Apostolicam  Anathemati 
 subjectum  iri,  atque  illos  Anathemate  perculsos  Ecclesiae  Universae 
 denunciandos  fore,  tanquam  Schismaticos  ;  a  Communione  Ecclesiae, 
 et  S.  Sedis  Apostolicae  segregatos. 
 
 Alteram  Constitutionem  quae  incipit :  Novae  hae  litterae  .... 
 Clero  et  Populo  Galliarum  Universo  similiter  inscriptam,  edidit  idem 
 Summus  Pontifex,  Romae  ad  S.  Petrum  die  19  Martii  1792  datam, 
 in  qua  priori  sua  jam  citata  Constitutione  commemorata,  determinatum 
 tempus  assignat  a  die  indicata  19  Martii  pro  peremptoria  canonica 
 monitione  secundae  et  tertiae  equivalente;  quo  elapso,  Omnium 
 Ordinum  Clericos  Gallos  ad  Normam  saepedictae  Constitutionis 
 Conventus  Gallicani  Consecrantes,  Consecratos,  electos,  intrusos,  vel 
 
446 
 
 SPIOILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Jurisdictionem  Spiritualem  et  Ecclesiasticam  exercentes  grayissime 
 comminatnr,  in  eos,  nisi  resipiscant,  Excommunicationis  Sententiam 
 laturum,  illosque  edictnrnm  et  mandatnrnm  ab  Ecclesiastica  com- 
 mnnione  segregari,  et  tanquam  Schismaticos  pervicaces  habendos 
 yitandosque  esse  declaraturum.  Petrum  per  Pium  loquentem 
 reyerenter  de  more  auscultarunt  nedum  Centum  et  Yiginti  Septem 
 Ee  non  minus  quam  dignitate  Illustres  Episcopi  et  fortissimi  Heroes 
 Gallicani,  sed  quodquot  per  Orbem  terrarum  universum  dispersi  sunt 
 Catholici  Sacrorum  Praesides,  ne  uno  quidem  excepto,  ambasque 
 dictas  Constituticnes  Apostolicas  ut  Eidei  Eegulis  et  SS.  Patrum 
 constanti  Traditioni  consentaneas,  tota  amplexata  est  Sancta  Ecclesia 
 Catholica ;  inter  Catholicos  enim  numerandi  non  sunt,  etsi  olim 
 canonice  instituti,  Praesules  Senonensis,  Augustodunensis,  Aure- 
 liansis,  et  Vivariensis,  utpote  inter  Schismaticos  merito  recensiti  a 
 Summo  Pontifice  et  Ecclesia  Catholica  uniyersa,  postquam  nefando 
 Schismati  Vires  dedere  sese  praedictae  Conventus  Nationalis  Consti- 
 tutioni,  Mercenariorum  More,  subjicientes  per  civicum,  uti  appellatur, 
 Sacramentium  pure  et  simpliciter  ab  ipsis  praestitum ;  quodque  Ipse 
 Pontifex  in  priori  sua  memorata  Constitutione  Errorum  omnium 
 yenenatum  fontem  et  Originem  declarat.  Dolet  supra  quod  exprimi 
 potest  vehementer  Archiep.  coactum  se  reperiri  Clerum  hujus  Archi- 
 dioecesis  universum  hoc  modo  certiorem  reddere,  non  paucos  hujus 
 Eegni  Episcopos  doctrina  et  Eeligionis  zelo  praestantissimos,  graviter 
 apud  ipsum  conquestos  esse  de  nonnullis  hujus  Arcliidioecesis,  prae- 
 sertim  Civitatis  Dubliniensis,  Sacerdotibus  Secularibus  et  Eegularibus 
 qui  ignorantes  quae  Ecclesiae  et  proprii  Status  sunt,  vel  novarum 
 doctrinarum  heu  nimis  serpentium  avidi,  imprudenter  loquaces  se 
 produnt  coram  diversarum  Dioecesum  incolis  ingenuis  Catholicis, 
 Dublinium  Negotiorum  causa  advenientibus.  Istorum  plures 
 scandalum  passi  sunt  ex  inusitato  et  parum  Catholico  loquendi  modo 
 dictorum  Sacerdotum  Dubliniensium  circa  decreta  Conventus 
 Nationalis  Gallicani  Eeligionem  et  Ecclesiam  concernentia :  Alii 
 autem  ad  propria  regressi  in  ipsa  fide  vacillare  cernebantur,  quemdam 
 Indifferentismum,  ut  ita  loquamur,  circa  Eeligionem  prae  se  ferentes  ; 
 postquam  audierint  Sacerdotes  Dublinienses  de  orthodoxa  et  sana 
 doctrina  eorundem  decretorum  disserentes,  et  Conventum  ipsum 
 Gallicanum  tanquam  purae  Eeligionis  vindicem  effusis  laudibus 
 prosequentes.  Hinc  Episcoporum  Gemitus  remedium  aliquod  ab 
 Archiep.  instanter  postulantium. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 447 
 
 His  deflendis  et  urgentibus  motivis  incitatus  Archiep.  qui  ex 
 muneris  sui  debito  nedum  periclitanti  Gregis  sni  Salnti  consulere 
 tenetur,  sed  bonam  etiam  famam  et  decorem  Cleri  sui  conservare  et 
 vindicare;  imprimis  declarat  paucos  admodum  duntaxat  ex  Sacer- 
 dotibus  Dubliniensibus  eosque  minus  doctos,  vel  paradoxa  ex  ingenita 
 quadam  Animi  levitate  insectantes,  decretorum  Conventus  Gallicani 
 Religionem  et  Ecclesiam  respicientium  patrocinium  suscepisse ; 
 impraesentiarum  vero  nullum  prorsus,  uti  sperat,  inter  eosdem  Sacer- 
 dotes  inveniri  dictorum  decretorum  Patronum  vel  Advocatum :  Ut 
 tamen  ingentibus  recensitis  malis  et  scandalis  etiam  poenarum  Metu 
 imposterum  occuratur,  districte  mandat  et  praecipit  Archiep.  omnibus 
 et  singulis  Civitatis  et  totius  Archidioecesis  Dubliniensis  Presbyteris 
 Secularibus  et  Regularibus,  sub  poenis  contra  Clericos  Ecclesiae  et 
 Praelatorum  mandatis  inobedientes  a  sacris  Canonibus  statutis,  ne 
 dicto,  facto,  scripto,  vel  alio  modo  saepedictam  Constitutionem  pro 
 Clero  a  Conventu  Gallicano  sancitam  vel  juramentum  eamdem 
 servandi  Clero  Gallicano  ab  eodem  Conventu  propositum,  contra 
 mentem  Eeclesiae  Catholicae  quae  unam  et  alteram  .solemniter  uti 
 supra  damnavit,  patrocinentur  vel  defendant ;  neve  ita  de  iisdem  aut 
 de  aliis  Religionem  concernentibus  loquantur,  ut  de  eorum  fide  et 
 obedientia  dogmaticis  Ecclesiae  decretis  debita,  merito  quispiam 
 suspicari  possit. 
 
 Dedecet  profecto  Sacerdotes  in  Sortem  Domini  vocatos  qui  alios  in 
 Semitas  rectas  et  viam  Salutis  ducere  debent,  contra  constitutiones 
 Apostolicas  et  dogmaticas  ab  Universa  Ecclesia  Catholica  maxima  in 
 veneratione  habitas,  superbe  insurgere,  vel  populum  fidelem  tumen- 
 tium  hominum,  Philosophorum  Nomine  abutentium,  figmentis 
 Religioni  infestis  imbuere.  Clerus  Civitatis  Dubliniensis  totius 
 Regni  Principis,  aliis  Hiberniae  Sacerdotibus  praeire  et  praelucere 
 debent  doctrina  Sana,  Yerbo  Yitae  efficaci,  morumque  integritate  et 
 gravitate.  Haec,  et  Monitoium  omnium  in  Directorio  jam  typis 
 vulgatorum  exactam  observantiam  per  Viscera  Dei  Nostri,  per 
 Adventum  Domini  nostri  Jesu  Christi  rogat,  flagitat,  obsecrat  Archiep. 
 Isthaec  enim  facientes  Sacerdotes  Dublinienses,  iidem  erunt  qui  jam 
 fuerunt,  et  maximo  numero  etiamnum  sunt ;  Boni  Ministri  Christi 
 Jesu,  enutriti  Verbis  Fidei,  et  bonae  doctrinae,  quam  assecuti  sunt, 
 (S.  Paul,  i.  ad  Timoth.  Cap  IY.  v.  6). 
 
 Datum  Dublinii  Pridie  Id.  Januarii  1793. 
 
 Fr.  Joh.  Thomas,  Dubliniens.  etc. 
 
448 
 
 SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 LXXXVII. 
 
 Pastoral  Address  of  the  Archbishop  of  Dublin,  the  18th  of 
 
 February,  1793. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 The  following  Exhortation  is  to  he  read  at  each  Mass  in  this 
 Archdiocess ,  on  Sunday  next,  First  of  Lent. 
 
 J.  T.  Troy. 
 
 Dear  Christians, 
 
 When  the  very  Principles  of  Christianity  are  openly  attacked  by 
 the  Enemies  of  Religion  ;  when  the  Precepts  of  the  Church  are 
 scandalously  violated  by  her  own  ungrateful  Children ;  many  of 
 whom  scruple  not,  to  ridicule  her  most  sacred  Practices  as  grounded, 
 according  to  their  impious  Language,  on  useless  Customs  originating 
 from  the  Ignorance  and  Credulity  of  barbarous  Ages  ;  it  is  by  no 
 Means  extraordinary  or  surprising,  that  the  Apostolical  Observance 
 of  Lent,  so  antient,  so  constant,  so  holy  in  itself,  should  likewise  be 
 reviled.  Innumerable  excuses  dictated  in  general  by  Self-love,  and 
 Attachment  to  this  World,  are  offered  by  Catholics  to  exempt  them 
 from  Fast  and  Abstinence  at  this  penitential  Season.  Some  plead 
 a  delicate  Constitution,  and  want  of  Health,  while,  as  Saint  Basil 
 observes,*  they  have  Strength  enough  to  "bear  the  Excesses  of  Intem¬ 
 perance,  and  to  lose  their  precious  Time  and  Health  at  Cards,  Balls, 
 and  idle  Parties  of  fashionable  Amusements,  commonly  protracted 
 beyond  the  Midnight  Hour  :  Others  plead  Poverty  aggravated  by  the 
 Dearness  of  Provisions,  while  they  find  Means  to  gratify  their 
 Sensuality  and  Vanity.  It  is  notorious,  that  the  real  Poor  abstain 
 from  Flesh  Meat  at  all  Seasons  of  the  Year  from  Necessity;  and 
 that  when  the  Church,  from  urgent  Motives,  grants  a  general  Per¬ 
 mission  to  use  it  at  this  holy  Time,  the  Purchase  of  it  is  beyond  the 
 Abilities  even  of  some  industrious  House-keepers.  The  bad  Quality 
 of  different  Articles  absolutely  necessary  for  the  rigorous  Observance 
 of  Lent,  more  than  the  Price  of  them,  was  the  Cause  of  relaxing  the 
 Abstinence  these  some  Years  past.  That  pressing  Motive  cannot  be 
 urged  at  present :  Wherefore,  you  are  to  observe  the  Fast  and 
 Abstinence  according  to  the  Laws  of  the  Church ;  excepting  the 
 
 *  S.  Basil.  Serm.  x.  de  Jejun. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 449 
 
 Article  of  Eggs,  which  our  Spiritual  Superior  permits  you  to  use  on 
 every  Day  during  the  present  Lent,  ’till  Palm  Sunday  included. 
 Such  weak,  infirm,  or  other  Persons  who,  from  sufficient  Motives,  may 
 require  a  Dispensation  in  the  Abstinence,  are  to  apply  to  their  respec¬ 
 tive  Pastors  and  others  authorised  to  grant  it,  on  condition,  that  they 
 relieve  the  distressed  Poor  by  Alms  proportioned  to  their  Circum¬ 
 stances  ;  and  that  they  observe  the  Fast  and  Abstinence,  in  every 
 other  respect,  according  to  the  Laws  of  the  Church. 
 
 If  ever  an  exemplary  Humiliation  before  God,  and  Self-denial,  so 
 strongly  recommended  in  the  Scriptures  to  render  him  propitious  to 
 us,  are  to  be  practised ;  they  must  appear  absolutely  necessary  in 
 these  Times ;  when  Christian  Nations  seem  convulsed,  and  a  licen¬ 
 tious  indifference  about  all  Religion  is  spreading  over  the  Earth. 
 “  If  Jesus  Christ,”  says  St.  Bernard,*  “  fasted  before  he  began  to 
 preach :  If  Elias  fasted  to  merit  his  Exaltation  to  Heaven  in  a 
 Chariot  of  Fire  :  If  the  Ninivites  by  Fasting  averted  the  Calamities 
 with  which  they  were  threatened :  If  Esther  by  her  Fasting  saved 
 her  own  People,  and  calmed  the  Indignation  of  Assuerus :  If  John 
 the  Baptist  fasted  during  his  Life  to  prepare  for  the  Maxims  of  the 
 Gospel :  If  all  the  Saints  have  uniformly  considered  and  practised 
 Fasting  as  one  of  the  Avenues  leading  to  Salvation  ;  what  Eoad  are 
 we  to  take  in  order  to  arrive  at  the  heavenly  Mansions  ?  The 
 Gluttony  of  our  first  Parent  has  involved  us  all  in  his  Ruin ;  and  it 
 is  by  Abstinence  we  shoul'd  endeavour  to  save  ourselves.”!  Your 
 Fast,  dear  Christians,  will  not  avail  without  Abstinence  from  Sin ; 
 accompany  it  also  with  Alms,  and  with  Prayers  for  the  Church,  for 
 her  Ministers,  for  Peace  and  Harmony  amongst  Christian  Princes, 
 for  the  Extirpation  of  Errors,  for  the  Conversion  of  Sinners,  for  the 
 Prosperity  of  this  Nation,  and  for  your  own  Salvation. 
 
 In  order  to  unite  these  Supplications  to  the  Almighty  in  a  solemn 
 and  expressive  Manner,  the  Litanies  of  the  Saints  are  to  be  repeated 
 before  each  Mass  on  every  Friday  during  this  holy  Season  :  We 
 earnestly  beseech  such  Heads  of  Families  as  cannot  conveniently 
 attend  at  the  Celebration  of  the  Divine  Mysteries  on  these  days,  to 
 read  the  Litanies  in  an  audible  and  distinct  Manner,  before  all  Ranks 
 of  their  Families,  to  be  assembled  for  the  Purpose  of  joining  in 
 Prayer,  and  fervently  repeating  the  Responses.  Catholics !  con¬ 
 sider  that  your  religion  recommends  Mortification  and  Self-denial. 
 
 *  Bernard.  Ep.  443.  f  Idem.  Serm.  4.  de  diversis. 
 
 2  G 
 
450 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 We  preach  Christ  humble  and  crucified  :  You  must  take  up  the 
 Cross  to  follow  him  into  Heaven  :  The  way  to  it  is  narrow  and 
 rugged ;  nor  can  you  get  over  it,  except  by  restraining  your  Inclina¬ 
 tions  to  Evil,  by  sincere  Compunction  and  Sorrow  for  your  Sins,  and 
 by  the  exact  Observance  of  the  Commandments  of  God,  and  Precepts 
 of  the  Church.  You  cannot  possibly  please  God,  and  a  vain  World. 
 Avoid  then,  we  conjure  you,  all  dangerous  occasions  of  Sin  :  They 
 present  themselves  daily  every  where,  without  seeking  for  them  in 
 Play-houses,  Assemblies  of  Dissipation,  or  in  immoral  Company. 
 
 Fathers,  Mothers,  Masters,  Mistresses  !  we  call  upon  you  as 
 Ministers  of  Jesus  Christ,  to  watch  over  your  Families,  to  instruct 
 and  edify  them.  Do  not  countenance,  by  your  Example,  the  Propen¬ 
 sity  of  Youth  to  transgress  the  Laws  of  God,  and  of  the  Church, 
 lest  you  should  share  in  their  Damnation.  Let  us  all,  dear  Brethren} 
 determine  from  this  Moment  to  return  to  the  Lord  with  our  whole 
 Hearts,  by  Fasting,  Prayer,  Tears  and  Sighs,  arising  from  our  Love 
 of  God,  and  Detestation  of  Sin.  Let  us  not  turn  ourselves  away 
 from  the  Poor,  lest  our  merciful  Redeemer  should  turn  himself  from 
 us.  Be  constant  in  the  faith  ;  enliven  it  by  Charity,  honor  it  by  a 
 peaceable  and  religious  Demeanour.  Spare  us  then,  0  Lord  :  Spare 
 thy  People  prostrate  before  you  in  this  acceptable  Time.  Vouchsafe 
 to  consider  their  Fast  and  Humiliation  in  thy  Presence,  as  a  Pledge 
 of  their  Sorrow  for  having  offended  thee,  and  an  earnest  of  their 
 Determination  to  offend  no  more  :  Suffer  not,  0  Lord  !  that  this 
 Island,  once  the  favored  Residence  of  Saints,  should  become  the 
 Prey  of  Enemies,  seeking  to  destroy  the  Christian  Name  :  May  the 
 bountiful  Bestower  of  every  Blessing  grant  us  all  his  powerful 
 Assistance  against  the  Vanities  of  a  perishable  World,  against  the 
 Corruption  of  the  Flesh,  against  the  Suggestions  of  the  Devil,  and 
 crown  our  Victory  over  these  combined  Enemies,  with  a  Wreath  of 
 eternal  Glory.  Amen. 
 
 J.  T.  Troy,  etc. 
 
 Dublin,  13th  February  1793. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 451 
 
 LXXXVIII. 
 
 Letter  to  the  Vicars  Apostolic  in  Scotland,  from  Edinburgh,  the 
 
 w  12th  of  July,  1793. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 George,  Bishop  of  Daulia,  John,  Bishop  of  Oria,  and  John,  Bishop  oj 
 Morocco,  Catholic  Bishops  in  Scotland,  to  all  the  Faithful, 
 Clergy  and  Laity,  under  their  charge,  health  and  benediction  from 
 our  Lord. 
 
 Dearly  Beloved, 
 
 It  is  with  the  greatest  pleasure,  that  we  address  ourselves  to  you 
 at  this  time,  when  our  good  God  has  been  pleased  to  look  upon  us  in 
 mercy,  and  to  incline  the  hearts  of  our  most  gracious  Sovereign,  and 
 of  the  other  branches  of  the  Legislature,  to  deliver  us  from  those 
 hardships  to  which  we  and  our  forefathers  have  been  so  long  exposed^ 
 from  the  severity  of  the  laws,  that  in  times  of  mistaken  zeal,  unjust 
 prejudices,  and  public  alarms,  had  been  formerly  enacted  against  us. 
 These  times,  blessed  be  God !  are  now  no  more :  Our  humane  and 
 generous  Legislators,  after  being  fully  satisfied  as  to  the  innocence 
 of  our  tenets,  the  purity  of  our  moral  doctrine,  our  attachment  to 
 Government,  and  our  love  to  the  happy  Constitution  of  our  country, 
 have,  with  the  greatest  unanimity  and  approbation  of  both  Houses 
 of  Parliament,  repealed  the  penal  laws  that  stood  against  us,  and 
 extended  to  us,  the  Catholics  of  this  country,  the  favour  lately  granted 
 to  those  of  England  and  Ireland ;  by  which  we  may  now  enjoy  the 
 free  and  undisturbed  exercise  of  our  holy  religion. 
 
 So  great  a  blessing  loudly  demands  on  our  part  a  suitable  cor¬ 
 respondence,  which  therefore  we  most  earnestly  recommend  to  you, 
 and  request  from  you.  And,  in  the  first  place,  it  is  most  meet  and 
 just  that  we  be  grateful  to  Almighty  God,  the  Father  of  Mercies ;  in 
 whose  hands  the  hearts  of  kings  are,  and  he  turns  them  whithersoever 
 he  pleases.  To  Him  we  owe  the  humane  dispositions  of  our  enlightened 
 rulers  towards  us  :  To  Him  we  owe  the  generous  acquiescence,  which 
 the  whole  nation  has  shown  to  their  conduct :  To  Him,  then,  as  the 
 supreme  source  of  all  our  good,  let  us  offer  up  our  never  ceasing 
 praises  for  so  great  a  benefit ;  and  to  our  daily  praises  let  us  join  the 
 sacrifice  of  a  contrite  and  humble  heart,  truly  repenting  of,  and  daily 
 
452 
 
 SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 bewailing  our  manifold  transgressions  and  those  of  our  forefathers, 
 by  which  His  wrath  and  indignation  had  been  provoked  against  us  ; 
 that  bo,  by  an  entire  conversion  of  our  hearts  to  our  merciful  God, 
 and  a  faithful  perseverance  in  His  holy  service,  we  may  secure  a  con¬ 
 tinuation  of  His  heavenly  protection  during  our  mortal  pilgrimage 
 here,  till  He  bring  us  at  last  to  His  eternal  glory. 
 
 In  the  second  place,  let  us  not  be  wanting  in  giving  every  proof 
 of  our  gratitude  and  loyalty  towards  our  gracious  Sovereign,  the  best 
 of  kings,  to  whose  paternal  goodness,  and  the  discerning  wisdom  of 
 his  Parliament,  we  owe,  under  God,  the  present  indulgence.  The 
 oath  of  allegiance,  which  is  required  as  a  test  of  our  loyalty,  does  not 
 in  the  smallest  degree  interfere  with  or  affect  any  article  of  our 
 religious  principles,  and  therefore  may  and  ought  to  be  taken  without 
 hesitation.  And  of  this,  we  ourselves,  and  such  of  our  Clergy  as  we 
 ^have  got  together  here,  have  given  you  the  example. 
 
 The  Holy  Ghost,  by  the  mouth  of  S.  Paul,  requires  all  Christians, 
 that  first  of  all  supplications,  prayers,  intercessions,  and  giving  of 
 thanks,  be  made  for  all  men ;  for  kings,  and  for  all  that  are  in 
 authority,  that  we  may  lead  a  quiet  and  peaceable  life  in  all  godliness 
 and  holiness,  for  this  is  good  and  acceptable  in  the  sight  of  God. — 
 (1  Tim.  ii.)  This  then  being  a  duty,  enjoined  by  God  himself  to  all 
 Christians,  with  what  overflowings  of  gratitude  and  fervour,  must  it  be 
 incumbent  on  us  to  perform  this  duty  to  our  most  gracious  Sovereign, 
 and  those  in  authority  under  him,  whom  God  has  pleased  to  make 
 use  of  as  his  ministers  for  bestowing  so  inestimable  a  benefit  upon  us  ! 
 Let  it  therefore  be  our  daily  care,  especially  at  the  celebration  of  the 
 Holy  Mysteries,  earnestly  to  recommend  our  Sovereign  the  King,  the 
 Queen,  and  all  the  Royal  Family,  with  all  our  civil  Magistrates  and 
 Rulers,  under  whom  we  live,  to  the  merciful  protection  of  the  Divine 
 Providence,  earnestly  begging  Almighty  God  to  direct  them  in  all 
 their  ways,  to  what  is  most  for  his  glory,  the  eternal  salvation  of  their 
 own  souls,  and  the  establishment  of  his  holy  religion,  of  virtue,  and  of 
 true  piety  amongst  us. 
 
 To  our  daily  prayers  we  must  join  a  high  respect  and  strict 
 obedience  to  the  laws  of  our  Country  ;  in  everything  demeaning  our¬ 
 selves  as  faithful  subjects,  good  citizens,  and  worthy  members  of 
 society ;  for  to  this  also  our  holy  religion  most  strictly  obliges  us,  in 
 these  words :  Let  every  soul  be  subject  to  higher  powers  .  .  .  He  that 
 resisteth  the  power,  resisteth  the  ordinance  of  God  .  .  .  Wherefore  be 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 453 
 
 subject  of  necessity,  not  only  for  wrath,  but  also  for  conscience  sake. — 
 (Rom.  xiii.)  And  in  the  12th  chapter,  Provide  good  things  not  only  in 
 the  sight  of  God,  but  also  in  the  sight  of  all  men  .  .  .  And,  as  much 
 as  in  you  lies,  have  peace  with  all  men. 
 
 Finally,  we  most  earnestly  entreat  you  all,  by  the  bowels  of  mercy 
 of  our  Lord  Jesus  Christ,  to  use  the  indulgence  we  have  received  with 
 prudence  and  moderation  :  You  know  the  unfavourable  circumstances 
 in  which  we  have  hitherto  been  :  You  know  the  mistaken  notions 
 that  many,  through  ignorance,  may  still  retain  of  us  :  It  is  only  by 
 our  own  Christian  demeanour  that  their  prejudices  can  be  removed. 
 You  ought  therefore  to  consider  it  as  a  duty  we  owe  to  both  our 
 religion  and  ourselves,  to  be  extremely  cautious  not  to  give  the  least 
 cause  of  offence  to  any  one,  but  by  a  modest,  quiet,  and  peaceable 
 behaviour  to  convince  the  world  that  we  are  not  undeserving  of  the 
 favour  bestowed  upon  us.  This  is  what  the  Apostle  S.  Peter  earnestly 
 recommends  to  all  the  faithful ;  and  his  words  are  particularly  suited 
 to  our  situation.  We  therefore  exhort  you,  in  his  words,  to  have  your 
 conversation  good  among  those  with  whom  you  live,  that  whereas  they 
 speak  against  you  as  evil  doers,  considering  you  by  your  good  ivorks,they 
 may  give  glory  to  God  in  the  day  of  visitation.  Be  ye  therefore  subject 
 to  every  human  creature  for  God's  sake ;  whether  it  be  to  the  king  as 
 excelling,  or  to  governors  as  sent  by  Him,  for  the  punishment  of  evil 
 doers,  or  for  the  praise  of  the  good ;  for  so  is  the  will  of  God,  that 
 by  doing  well,  you  may  put  to  silence  the  ignorance  of  foolish  men. — 
 (1  Pet.  ii.)  Wherefore,  most  dearly  beloved,  so  let  your  light  shine 
 before  men,  that  they  seeing  your  good  works  may  glorify  your  Father 
 who  is  in  heaven ;  and  may  the  peace  of  God,  which  passeth  all  under¬ 
 standing,  keep  your  hearts  und  minds  in  the  faith  and  love  of  Christ 
 Jesus. 
 
 Geo.  Daulien.  Y.  A. 
 
 ■i*  John  Orien  V.  A. 
 
 ^  John  Morochien.  Y,  A.  C. 
 
 Edin.  12th  July,  1793. 
 
454 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 LXXXIX. 
 
 Letter  of  the  Irish  Archbishops  and  Bishops  to  the  Cardinal 
 Prefect  of  Propaganda,  from  Dublin,  5th  Dec.,  1793. 
 
 (Feom  the  Diocesan  Abchtves,  Dublin.) 
 
 Eminentissme  et  Bevme  Dne, 
 
 Ob  varias  et  inopinatas  horum  difficillimorum  temporum  circum- 
 stantias,  tardius  quam  statuebamus,  in  bac  Metropoli  convenire 
 potuimus.  Hinc  ingens  ilia  mora  in  responsis  nostris  reddendis, 
 humanissimis  ad  nos  a  S.  Congregatione  inscriptis  Epistolis  sub 
 diebus  28  et  25  Mensis  Junii  1791,  quas  pari  gaudio  et  obsequio 
 perlegimus  ;  ob  praeclarnm  in  iis  exbibitum  studium,  quo  res  nostras 
 communes  et  proprias  S.  Sedes  Apostolica  indesinenter  prosequitur. 
 
 Ad  rem  communem  quod  attinet,  imprimis  eminet  singularis  ilia 
 SS.  Patris  nostri  Pii  VI.  in  nos  benevolentia,  qua  dignatus  est  jura- 
 mentum  ab  Episcopis  in  eorum  consecratione  praestandum,  ita  ad 
 mentem  nostram  componere  et  aptare,  ut  nihil  ultra  desiderandum 
 sit  ad  calumnias  adversariorum  circa  idem  prorsus  eliminandas,  atque 
 imposterum  praecavendas ;  praesertim  post  egregiam  istiusmodi 
 Juramenti  expositionem  a  S.  Congregatione  concinnatam.  Haec 
 expositio  nuper  ab  Arckiepiscopo  Dubliniensi  Typis  vulgata  atque 
 Anglico  etiam  sermone  publici  juris  facta,  in  sua  de  Christianorum 
 Civium  Officiis  pastorali  Instructione,  tanto  omnium  plausu  excepta 
 est,  ut  ipsemet  Ricbardus  Woodward  Episcopus  Clonensis  Acatholicus, 
 ultro  faseus  sit  in  quodam  Monito  ad  clerum  suum,  typis  pariter 
 nuperrime  vulgato,  indecorum  fore  veteres  istas  calumnias  refricare, 
 vel  detenta  retexere. 
 
 Alterum  Apostolicae  sollicitudinis  et  paterni  amoris  ejusdem  SS. 
 Dni  Nostri  testimonium  grati  agnoscimus  ;  facultatem  nempe  ad 
 sexennium  pro  viginti  casibus  duraturam,  Archiepiscopis  ab  eodem 
 impertitam,  et  suffraganeis  Praesulibus  ab  ipsis  communicabilem, 
 dispensandi  super  impedimento  primi  gradus  affinitatis,  necnon  in 
 primo  et  secundo,  ac  secundo  simplici  affinitatis  ex  illicito,  pro  matri- 
 moniis  jam  contraetis  et  occultis ;  servatis  conditionibus  ab  eadem 
 Sanctitate  Sua  in  decreto  praescriptis.  Hocce  impedimentum  prae¬ 
 sertim  in  primo  gradu  rarius  quidem  occurrit ;  si  vero  praeter  spem 
 et  expectationem  nostram  ultra  praefinitum  casuum  numerum  deinceps 
 recurret,  recursum  habebimus  vel  ad  Congregationem,  vel  ad  Nuntium 
 Bruxellensem,  uti  monet  Eminentia  Yestra,  spretis  aliquorum  placitis 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 455 
 
 qui  potestatem  in  istis  casibus  dispensandi,  Episcopis  jure  proprio 
 inesse,  immerito  eontendunt. 
 
 In  prolixiori  ex  Epistolis  sub  die  25  Junii  praedicti  anni  nobis 
 datis  plura  eaque  insignia  extant  Eminentissimorum  Patrum  in  Nos 
 et  Ecclesias  nostras  amoris,  necnon  disciplinae  Ecclesiasticae  conser- 
 vandae  studii  argumenta.  Ac  primo  quod  spectat  Matrimonii 
 Sacramentum,  miramur  profecto  haud  semel  Sacrae  Congregationi 
 nunciatum  esse,  nusquam  apud  Parockos  adversari  libros  ubi  Matri- 
 moniorum  et  Baptismorum  numerus,  juxta  monitum  S.  Concilii 
 Tridentini,  cap.  1,  sess.  24,  de  Reformat.  Matrim.  adnotari  debet ; 
 cum  in  nostrae  pastoralis  Yisitationis  decursu  paucissimos  parockos 
 invenerimus  absque  kisce  libris,  a  pluribus  annis  conscriptis-  Quinimo 
 mos  jam  in  pluribus  Dioecesibus  invaluit  dispensations  matrimoniales 
 in  libro  Matrimoniorum  exacte  recensendi.  Matrimoniorum  denun- 
 tiationes  non  negliguntur  omnino,  quemadmodum  rumore  quodam 
 Sacrae  Congregationi  perlatum  est.  In  iisdem  equidem  dispensandis 
 faciliores  se  praebent  Episcopi  quam  alias  vellent  ob  populi  adversantis 
 genium  et  peculiares  Eegni  circumstantias  quae  huic  disciplinae 
 minime  favent.  Protestantium  ministri  in  eadem  dispensanda  facillimi 
 sunt.  Hinc  contrakentium  Catkolicorum  ad  eosdemfrequensrecursus. 
 Improbi  etiam  Sacerdotes  Catkolici  praesto  sunt,  qui  censuras 
 Ecclesiasticas  spernentes,  et  legibus  civilibus  minime  coerciti  istos 
 clandestine  conjungere  minime  formidant.  Plura  alia  kuic  salutari 
 disciplinae  observandae  obstant.  Episcopi  eamdem  promovere  student, 
 et  nunquam  absque  Parocki  interventu  super  iisdem  denun tiationibus 
 dispensant. 
 
 Optima  Parockorum  electio  Episcopis  omnibus  summopere  cordi 
 est,  cum  exinde  populorum  sanctificatio  praecipue  pendeat.  Non 
 ignorant  pluries  a  S.  Congregatione  decretum  esse  in  iisdem  deligendis 
 concursum  adkibendum,  juxta  monita  Concilii  Tridentini  in  Sess.  24 
 de  Reformat,  cap.  4.  Vellent  profecto  Episcopi  kisce  monitis  et 
 decretis  morem  gerere,  et  sic  tandem  ab  angustiis  liberari  quibus 
 vexantur  quando  parockiae  vacant.  Tunc,  Sacerdotum  minus  idoneo- 
 rum  si  non  ineptorum  importunis  sollicitationibus,  patronorum  et 
 amicorum  cuj usque  generis,  etiam  kaereticorum,  molestis  admodum 
 officiis  munitis,  communiter  obsidentur  Episcopi ;  qui  tamen  propriae 
 villicationis  memores,  illos  paraeciis  praeficere  procurant,  quos  in 
 Domino  judicant  digniores  et  aptiores.  Plures  Episcopi  qualemcumque 
 concursum  stabilire  cupientes,  a  proposito  recessere,  postquam 
 
456 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 deprehenderint  insanas  de  praetensis  hominum  juribus  opinationes,  et 
 noxia  deliramenta  ita  apud  Nos  divulgari,  nt  palam  a  pluribus  etiam 
 nuncnpatis  Catholicis  ediceretur,  non  parochos  solum,  sed  ipsos  quoque 
 Episcopos  a  populo  in  posterum  eligendos  et  constituendos  fore,  ad 
 normam  nefandae  constitutionis  pro  Cleri  institutione  et  regimine  ab 
 infideli  Gallorum  conventu,  religionis  abolendae  causa,  sancitae.  Hine, 
 quum  quaelibet  concursus  forma  qualiscumque  electionis  speciem  apud 
 vulgus  prae  se  ferret,  atque  pro  tali  a  Novatoribus  Religioni  infestis 
 ficte  quidem  et  dolose  conclamararetur,  ut  inde  gradum  facerent  ad 
 populi  suffragia  stabilienda,  abstinendum  censuere  Episcopi  a  qualib^t 
 etsi  apparenti  tantum  in  designandis  Parochis  mutatione  vel  varietate, 
 donee  meliori  uterentur  tempore.  Hoc  si  aliquando,  Deo  miserente, 
 ipsis  frui  contingat,  ea  Arcbiepiscopis  incumbet  cura,  ut  aliqua  com- 
 muni  consilio  statuatur  ratio  ab  Episcopis  ineunda  pro  paraeciarum 
 collatione,  quae  eorum  prudentiae  ac  vigilantiae  magis  accommodata, 
 omnibus  perpensis,  videbitur ;  iis  omissis  formalitatibus  pro  concur- 
 suum  celebratione  a  Concilio  Tridentino  praescriptis,  quae  observari, 
 minime  possunt.  Paraeciae  in  hoc  regno  nunquam,  vel  rarissime 
 semestri  spatio  viduae  relinquuntur  ;  iisque,  ut  diximus,  conferuntur 
 qui  magis  idonei  ad  animarum  regimen  dignoscuntur. 
 
 Praesbyteri  saeculares  in  paraeciarum  collatione  Regularibus 
 praeferuntur,  etsi  aliquando  priorum  virtute  praeditorum  defectu, 
 Paraeciae  ab  istis  etiam  administrantur.  Nullum  Episcopum  novimus 
 qui  contemptui  habeat  Regulares,  neque  ullum  ex  Praesulibus 
 deprehendimus,  ita  pravis  horum  tfemporum  novitatibus  indulgere, 
 vel  praejudicatae  mentis  opinione  sic  moveri,  ut  contra  ipsos  bellum 
 intentet.  Norunt  omnes  Episcopi  nostri  et  agnoscunt,  quot  et  quanta 
 beneficia  ab  ordinibus  Regularibus  in  Ecclesiam  Catholicam  omni 
 aevo  sint  derivata,  Hinc  Regularium,  doctrina  et  morum  integritate 
 praeditorum  opera  in  Sacramentis  administrandis  et  verbi  Dei  prae- 
 dicatione  utuntur,  eosque  tanquam  strenuos  in  vinea  Domini  cultores 
 et  cooperatores  fovent  ac  tuentur ;  hisce  praesertim  luctuosis  tem- 
 poribus,  quando  ob  infaustum  gallicanum  schisma,  ex  scelestissimis 
 istius  Conventus  Nationalis  nuncupati  decretis  ortum,  proximam 
 Sacerdotum  saecularium  inopiam  ingemiscimus. 
 
 Etsi  Episcoporum  nostrorum  annui  redditus  undequaque  pro- 
 venientes  vix  ac  ne  vix  quidem  decenti  imo  competenti  eorum  susten- 
 tationi  communiter  sufficiant,  ab  omni  quaestus  cupiditate  prorsus 
 alienos  se  produnt;  nihilque  antiquius  habent,  quam  ut  ab  omni 
 
SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 457 
 
 Ecclesiastico  ordine  quaelibet  avaritiae  snspicio  procul  arceatur, 
 et  indebiti  qnaestns  igniculi  in  Ecclesiasticornm  animis  restingnantnr. 
 Quilibet  Episcopus  Paraeciam  unam,  Mensalem  hie  appellatam,  ab  se 
 administrandam,  ex  indnlgentia  S.  Sedis  retinet,  qnam  tamen 
 resignare  non  valet  cum  successorum  suorum  detrimento.  Super 
 banc  providentiam  peculiari  quatuor  Metropolitanum  curae  a  S. 
 Congregatione  commissam,  invigilabimus  ;  ne  deiaceps  Episcopi  opus 
 habeant  Apostolicae  Sedis  veniam  implorare,  ut  binas  Parochias  apud 
 se  retineant,  contra  Tridentini  praecepta,  in  cap.  17,  Sess.  24  de 
 Reformat.  Arctissimo  residentiae  debito  satisfaciunt  singuli 
 Hiberniae  Episcopi,  Ecclesiasque  sibi  commissas,  quolibet  anno,  vel 
 intra  biennium,  viribus  permittentibus,  perlustrant,  non  tarn  passibus 
 quam  verbo  et  opere  populum  quae  recta  sunt  edocendo,  eumdemque 
 cohortationibus  ad  religionem,  pacem,  innocentiamque  accendendo. 
 
 Apostolicae  Petri  Cathedrae,  Catholicae  Unitatis  centro,  Sanc- 
 tissimoque  D.  Nostro  Pio  YI.  eamdem  feliciter  occupanti,  indivulse 
 majorum  more  adhaerent  Episcopi  nostri,  memores  divinae  illius 
 communionis,  qua  Pastores  universi  cum  eodem  centro  in  unum 
 debent  coalescere,  ut  sit  unum  ovile  et  unus  Pastor,  cui  in  persona 
 B.  Petri  Apostolorum  principis,  ejusque  successorum  Pontificum 
 Bomanorum  praescriptum  fuit,  non  tantum  agnos  sed  oves  etiam 
 pascere  et  gubernare,  ac  proprios  Fratres  confirmare,  diligere  et 
 sublevare. 
 
 Quapropter,  relationes  de  Ecclesiarum  suarum  statu  quas  singulis 
 Decenniisad  Apostolicam  Sedem  transmittendas  jurisjurandi  religione 
 promisere  Episcopi,  non  grave  jugum,  sed  suave  potius  quoddam 
 istius  pulcherrimae  consociationis  vinculum,  ab  ipsis  merito  habentur. 
 Miramur  proinde  aliquos  inter  eos  reperiri  qui  postremis  hisce 
 temporibus  istiusmodi  relationes  minime  transmiserint,  nosque  non 
 defuturos  spondemus  in  iisdem  monendis,  et  quibus  valemus  modis 
 excitandis,  ut  saluberrimo  huic  debito  omnino  in  posterum  riteque 
 satisfaciant. 
 
 Non  ignoramus  harum  Relationum  praecipuum  caput  esse 
 scholarum  erectionem  et  juventutis  institutionem.  Hactenus  quidem 
 ob  aerumnosam  conditionem  nostram  Seminaria  juxta  Regulas 
 S.  Concilii  Tridentini  nequaquam  erigi  poterant.  Illorum  defectui 
 aliquo  modo  in  unaquaque  fere  Dioecesi  suppletum  est,  scholarum 
 erectione,  et  in  nonnullis,  Academiarum  etiam  institutione ;  ubi 
 adolescentes  nedum  Fidei  rudimentis  imbuuntur,  sed  humanioribus 
 etiam  litteris  excoluntur.  Grati  agnoscimus  ingens  quo  S.  Congregatio 
 
458 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 incenditur  stndium  pro  harum  scholarum  erectione,  atque  ejusdem 
 eximiam  in  hanc  rem  liberalitatem,  annua  scutorum  mille  erogatione 
 comprobatam.  Hanc  summam  Arcbiepiscopo  Dubliniensi  transmissam 
 quotannis  ille  inter  quatuor  Metropolitanos  aequali  ratione  fideliter 
 dividit,  et  horum  quilibet  portionem  provinciae  suae  obtingentem, 
 inter  seipsum  et  Praesules  suos  suffraganeos  pari  modo  distribuit. 
 Quilibet  Episcopus  summam  ipsi  contingentem  expendit,  in  condu- 
 cendis  scholarum  magistris  ad  pauperiores  in  doctrina  Christiana 
 erudiendos,  atque  in  libris  opportunis  comparandis.  Mediocris 
 admodum  cum  sit  isthaec  summa,  Episcopi  et  parochi  aliique  etiam 
 Sacerdotes  quamplures  ex  modicis  eorum  obventionibus  hisce  scholis 
 pro  modulo  subministrant.  His  tamen  non  obstantibus  multi  ex 
 pauperioribus  adolescentibus  Catholicis  ad  protestantium  scholas 
 alliciuntur,  victum  et  vestitum  in  iisdem  consecuturi,  quibus  pro- 
 curandis  impares  sunt  miserrimi  eorum  genitores  et  propinqui.  His 
 deflendis  malis  accedit  illud  omnino  maximum,  excidium  nempe 
 omnium  nostrorum  Seminariorum  in  Galliarum  dominio  existentium 
 ubi  quatuor  centum  fere  ex  adolescentibus  nostris  alebantur,  atque  ad 
 sacra  administranda  instituebantur.  In  praesenti  hoc  conventu 
 nostro  cui  intersunt  Episcopi  Corcagiensis,  Midensis,  Alladensis, 
 Eernensis,  et  Kerriensis,  de  summa  hac  re  serio  actum  est,  et  media 
 lionnulla  excogitata  ad  praecavendam  cleri  nostri  inopiam ;  quae 
 tamen  nonnisi  in  frequentiori  Praesulum  congressu,  opportuniori 
 tempore  habendo,  stabiliri  nequeunt.  Interim,  ab  omnibus  in  earn 
 sententiam  concordibus  suffrages  itum  est,  nihil  commercii,  nihil  nos 
 commune  habituros  cum  Universitate  hac  Dubliniensi  Protestantium, 
 in  Cleri  nostri  institutione,  vel  in  Seminariorum  nostrorum  erectione 
 aut  administratione  ;  etsi  contrarium  statutum  sit  in  nupero  quodam 
 decreto,  seu  Acto  Parlamentario.  Moriendum  potius  in  simplicitate 
 nostra  omnes  Praesules  censuere.  Praecipuae  obices  Seminariis 
 erigendis  sunt,  nostrorum  communis  paupertas,  et  denegata  adhuc  a 
 legibus  facultas  fundos  emendi  vel  redditus  stabiles  possidendi  pro 
 nostrae  juventutis  praesertim  Ecclesiasticae  educatione.  Eorsan 
 huic  impedimento  occurri  aliquo  modo  poterit  per  fundorum  colloca- 
 tionem  in  exteris  regionibus  Catholicis.  Verum  de  his  omnibus 
 plenius  agetur  in  pleniori  et  frequentiori  indicando  Ep  iscoporum 
 consessu.  In  hoc  nostro  congressu  praeliminaria  quaedam  tantum 
 attigimus,  caeterorum  Episcoporum  judicio  subjicienda  et  communi 
 eorum  concilio  delibanda  et  maturanda.  Scimus  equidem  et  supra  quod 
 exprimi  potest,  vehementer  dolemus  S.  Congregationem,  tot  missiones 
 
SPICILEG1UM  OSSOKIENSE. 
 
 459 
 
 Galliae  subsidiis  repente  et  infelicissime  orbatas,  alere  et  sustentare 
 coactam  esse,  ac  proinde  effusiore  liberalitate  inopiae  nostrae  suble* 
 vandae  imparem  esse :  illam  tamen  non  defutnram  confidimns  si 
 melior  ilia  aliquando  afflaverit  aura  quam,  Deo  miserente,  speramus. 
 Perspectum  pariter  habemus  numerosam  admodum  et  inclitam  hanc 
 Christi  gregis  portionem,  nedum  ab  Eminentissimis  Patribus,  sed 
 ab  ipso  etiam  tenerrimo  Patre  Summo  Pontifice  Pio  VI.  maximi 
 haberi,  neque  ilium  latere  quam  ingens  et  proxima  sit  spiritualium 
 incrementorum  jactura  ex  illo  quo  laboramus  et  angimur  temporalium 
 auxiliorum  defectu.  Cum  caeteris  S.  Congregationis  Epistolis 
 replicandum  huic  nostro  responso  finem  dabimus  verbis  ipsis  S. 
 Caesarii  Arelatensis  (epist.  ad  Symmach  Pap.)  :  “  Sicut  a  persona 
 B.  Petri  Apostoli  Episcopatus  sumit  initium,  ita  necesse  est  ut 
 disciplinis  competentibus  Sanctitas  Vestra  singulis  Ecclesiis,  quid 
 observare  debeant,  evidenter  ostendat.”  Ex  quibus  liquido  patet,  iis 
 etiam  quorum  consiliis  et  opera  utitur  Romanus  Pontifex  in  rebus 
 Ecclesiasticis  expediendis  atque  ab  ipso  in  partem  Apostolicae 
 sollicitudinis  vocatis,  morem  debite  gerendum  esse.  Monita  igitur 
 nobis  a  S.  Congregatione  tanto  religionis  propagandae  zelo,  doctrinae 
 apparatu,  et  humanitate  data,  saluberrimis  etiam  S.  Concilii 
 Tridentini  et  B.  Gregorii  Magni  sententiis  egregie  respersa  et 
 illustrata,  congruo  obsequio  amplectimur,  et  pro  viribus  exequi 
 conabimur. 
 
 Alteram  ex  prolixioribus  S.  Congregationis  epistolis  sub  dicto  die 
 25  Junii  nobis  pariter  datam,  paucis  expediemus ;  cum  in  SS.  Patris 
 Pii  VI.,  sententiam  circa  preces  nostras  ipsi  porrectas  nedum  liben- 
 tissime  descendamus,  quin  etiam  maximaseidem  agimus  gratias  quod 
 ipsis  non  annuerit,  obstantibus  invictis  ab  Eminentissimis  Patribus 
 prolatis  argumentis.  Id  solum  animadvertendum  ducimus  consuetu- 
 dinem  recitandi  officium  Rosarii  B.  Mariae  Virginis  Dominica  prima 
 Octobris,  in  provincia  Tuamensi,  antiquam  minime  esse,  sed  ex  con- 
 cessione  Apostolica  profluxisse  ad  preces  Revmi.  D.  Marci  Skerrett 
 Archiepiscopi  dum  viveret  Tuamensis,  qui  anno  dumtaxat  1785,  e 
 vivis  excessit.  Isto  permoti  exemplo,  atque  desiderio  procurandae 
 uniformitatis  cum  Provincia  ista  Tuamensi  et  tota  Ecclesia,  unice 
 occupati  Archiepiscopi,  preces  pro  translatione  officii  dedications 
 Ecclesiarum  in  secundam  Dominicam  ejusdem  mensis  Octobris, 
 SS.  D.  Nostro  exhibuere.  Laetamur  S.  Congregationem  nec  suspicari 
 quidem  ulla  mente  minus  recta  actos  esse  Archie piscopos  quando  eidem 
 SS,  Domino  supplicarant  circa  aliquorum,  et  nonnullarum  abstinen. 
 
460 
 
 SPICILEGIUH  OSSORIENSE. 
 
 tiarum  relaxationem,  Laetitiam  hanc  nostram  aliquantulum  immi- 
 nuit  id  quod  S.  Congregatio  subjungit,  nempe  SS.  Patrem  aegre  tulisse 
 nullam  ex  indicatis  precibus  a  se  exaudire  potuisse ;  cum  persuasum 
 sibi  atque  exploratum  esse  arbitraremur,  Nos,  quemadmodum  in  ipsis 
 precibus  ingenue  declaratum  fuit,  et  iterum  modo  confirmamus, 
 Petrum  per  Pium  loquentem  reverenter  audituros,  ejusque  mandatis 
 et  monitis,  majorum  itidem  more,  semper  obtemperaturos.  Hoc 
 erga  S.  Sedem  Apostolicam  debitum  obsequium  a  temporibus 
 B.  Patritii,  gentis  nostrae  Apostoli,  omni  aevo  conservatam,  haGredi- 
 tario  quodam  jure  possidere  gloriamur,  illudque  intemeratum, 
 quantum  in  nobis  est,  ad  seram  posteritatem  transmittendum  cura- 
 bimus.  His  animati  doctrinae  principiis,  et  ecclesiasticae  disciplinae 
 promovendae  studio  incitati,  aegre  admodum  ferimus  S.  Congrega- 
 tionem  susurronum  rumoribus  nullo  fundamento  nixis,  aures  prae- 
 buisse,  indeque  occasionem  arripuisse  nos  caeterosque  bujus  Regni 
 Episcopos  non  obscure  inculpandi  de  neglectu  vel  minus  recto  agendi 
 modo  circa  diversa  non  levioris  momenti  disciplinae  capita.  Suspi- 
 camur  equidem  istos  relatores  ex  eorum  coetu  esse  qui  zelum 
 prae  se  ferentes,  ambitionem  vero  nutrientes,  Episcopis  detrahunt  et 
 molesti  sunt,  quia  Episcopatu,  quern  ambierant,  jure  ac  merito 
 privantur.  Hujus  generis  homines  nullibi  desunt.  Hinc  enixe 
 deposcimus  ut  in  posterum  non  inculpemur  antequam  Sacrae  Congre- 
 gationi,  auditis  partibus,  certo  constet  de  delicto,  defectu,  vel  neglectu 
 nostro  et  aliorum  Confratrum  nostrorum. 
 
 Hactenus  illis  ex  supraindicatis  S.  Congregationis  Epistolis  res- 
 pondimus,  quae  res  omnibus  Episcopis  nostris  communes  spectant. 
 Nunc  ad  postremam  sub  eodem  Die  25  Junii  datam  accedimus,  quae 
 Metropolitanos  nexu  peculiari  S.  Sedi  Apostolicae  obstringit,  cum 
 tota  sit  circa  Pallium  de  B.  Petri  corpore  desumptum,  ejusque  pris- 
 tinum  usum  et  honorem,  iisdem  ex  benignitate  SS.  Patris  nostri 
 Pii  VI.  restitutum.  Pro  hoc  Apostolicae  indulgentiae  praeclaro 
 indicio  grates  rependimus,  sancte  affirmantes  nos  in  Pallio,  exterioris 
 cultus  ornamentum  minime  quaesiisse  sed  eo  unice  respexisse  ut  per 
 exteriorem  ilium  ornatum  intima  nostra  et  jucundissima  cum  B.  Petri 
 successoribus  consociatio  palam  omnibus  innotesceret.  Hisce  enim 
 miserrimis  temporibus  improborum  et  insanientium  hominum  mens 
 et  propositum  est,  Episcoporum  et  praesertim  Romani  Pontificis 
 supremi  in  terris  Pastoris  divina  jura  convellere,  ut  facilius  ipsum 
 Christi  Servatoris  nostri  ovile,  quod  unum  declaravit,  luporum  more, 
 
SPICILEGITJM  OSSORIENSE. 
 
 461 
 
 invadant,  dispergant,  dissipent ;  inde  gradum  factnri  ad  ipsam  Christi 
 religionem  penitus  abolendam  et  destruendam.  Istiusmodi  tumentium 
 hominum,  Philosophorum  nomine  perperam  abutentium,  conatibus 
 fortiter  obsistemus,  in  idqne  acrius  contendemus,  nt  fideles  pastorali 
 nostrae  sollicitudini  commissi,  Apostolici  Primatns  et  Ecclesiae  jura 
 auctoritatemque  agnoscant  et  debito  honore  prosequantui;.  Sollicitu- 
 dinem  hanc  nostram  cum  honoris  augmento  profecturam  Deo 
 auxiliante  confidimus.  Dum  haec  omnia  in  Sanctissimi  amantissi- 
 mique  Patris  nostri  sinum  ingenue  profundimus,  Apostolicam  ejus 
 Benedictionem  super  nos  et  Episcopos  hujus  Begni  omnes,  necnon 
 gregem  universum  ipsis*  concreditum  enixe  flagitamus  Deum  opt.  max. 
 deprecantes  ut  ipsum  pro  sui  nominis  gloria  necnon  Ecclesiae  suae 
 incremento  et  decore,  quam  diutissime  sospitet  servetque  incolumem. 
 
 Memores  indefessae  vigilantiae  qua  istius  S.  Congregations 
 Eminentissimi  Patres  rebus  nostris,  et  karum  Ecclesiarum  bono 
 consulunt,  maximas  quas  possimus  iisdem  reddimus  gratias,  simulque 
 bonorum  omnium  largitorem  praecamur  ut  multos  eosque  felicissimos 
 annos  in  hac  vita,  et  Beatorum  consortium  in  coelesti  patria,  Emi- 
 nentiae  Vestrae  et  Emm.  Collegis  suis  omnibus  misericorditer  con- 
 cedere  dignetur. 
 
 Haec  sunt  vota  nostra  dum  peculiari  cum  obsequio  ex  corde 
 subscribimur,  Eminentissime  et  Revme.  Dne. 
 
 Vestri  in  Dno.  liumillimi  et  addictissimi  servi.  Dabamus  Dublinii, 
 Nonis  Decembris,  1798. 
 
 ^Fe.  John  Thomas  Teoy,  Archie- 
 piscopus  Dublinensis. 
 ^Thomas  Bray,  Archiepiscopus 
 Casseliensis. 
 
 Cum  eadem 
 suprascriptorum  mens 
 supra  exposita,  pari 
 
 Dublinii,  die  et  anno 
 
 %  Franciscus  Moylan,  Episcopus 
 Corcagiensis. 
 
 ($<  Jacobus  Caulfield,  Episcopus 
 Fernensis. 
 
 tj(  Gerardus  Teahan,  Episcopus 
 Kerriensis. 
 
 Richardus  O’Reilly,  Archie¬ 
 piscopus  Armacanus. 
 
 %  Boetius  Egan,  Archiepiscopus 
 Tuamensis. 
 
 P.  J.  Plunkett,  Episcopus 
 Midensis. 
 
 *5*  Dominicus  Bellew,  Episcopus 
 Alladensis. 
 
 sit  nostra  et  Reverendissimorum  DD.  Metropolitanorum 
 et  sententia  quoad  omnia  et  singula  ah  ipsis 
 modo  subscribimur. 
 quibus  supra, 
 
462 
 
 SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 xc. 
 
 Memorial  of  the  Irish  Bishops  to  the  Lord  Lieutenant,  the  14th 
 of  January,  1794,  with  the  Official  Reply. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 To  His  Excellency  John,  Earl  of  Westmoreland,  Lord  Lieutenant 
 General  and  Governor  General  of  Ireland. 
 
 The  Humble  Memorial  of  the  Prelates  of  the  Roman  Catholic 
 
 Communion  in  Ireland. 
 
 May  it  Please  your  Excellency, 
 
 Your  Memorialists  beg  leave,  with  the  greatest  deference,  to 
 represent  to  your  Excellency, 
 
 That  a  great  number  of  his  Majesty’s  subjects  in  this  kingdom 
 are  attached  to  the  Roman  Catholic  Religion,  insomuch  that  they 
 have  submitted  to  legal  penalties  rather  than  abandon  it. 
 
 That  the  duties  of  morality  have  been  taught,  and  religious  rites 
 administered,  in  the  manner  most  acceptable  to  this  portion  of  his 
 Majesty’s  subjects,  by  a  body  of  Clergymen  educated  according  to  the 
 discipline  of  the  Roman  Catholic  Church.  The  conduct  of  these 
 Clergymen  has  never  suffered  the  reproach  of  disaffection  or  irregu¬ 
 larity  ;  on  the  contrary,  they  have  been  complimented  on  many 
 occasions  for  assiduously  instructing  their  respective  flocks  in  the 
 sacred  precepts  of  Christianity,  and  for  inculcating  obedience  to  the 
 Laws,  and  veneration  for  his  Majesty’s  Royal  Person  and  Government. 
 Memorialists  humbly  apprehend  that  the  labours  of  a  body  of  men 
 thus  occupied,  are  useful  to  the  State,  and  that  considerable  detriment 
 would  ensue  to  the  cause  of  Religion,  and  to  that  of  good  order,  which 
 is  connected  with  it,  if  the  public  were  to  be  deprived  of  their  services. 
 
 Under  the  laws  which  formerly  existed,  your  Excellency’s  Memo¬ 
 rialists  were  obliged  to  resort  to  foreign  countries  for  education, 
 particularly  to  the  kingdom  of  France,  where  they  had  procured  many 
 valuable  establishments.  Four  hundred  persons  were  constantly 
 maintained  and  educated  therein,  for  the  Ministry  of  the  Roman 
 Catholic  Religion  in  Ireland.  In  the  anarchy  which  at  present  afflicts 
 the  kingdom,  these  establishments  have  been  necessarily  destroyed, 
 and  even  although  lawful  authority  should  be  restored,  Memorialists 
 conceive  the  loss  to  be  irreparable ;  for  the  revenues  would  not  easily 
 be  recovered,  and  as  the  profligate  principles  of  rebellion  and  atheism, 
 propagated  by  the  faction  which  now  rules  that  kingdom,  may  not  be 
 
SPICILEOIUM  OSSORIENSE. 
 
 463 
 
 speedily  effaced,  they  would  not  expose  youth  to  the  contagion  of 
 sedition  and  infidelity,  nor  their  country  to  the  danger  of  thus  intro¬ 
 ducing  the  pernicious  maxims  of  a  licentious  philosophy.  Memo¬ 
 rialists,  therefore,  are  apprehensive  that  it  may  be  found  difficult  to 
 supply  the  Ministry  of  the  Roman  Catholic  Church  in  Ireland  with 
 proper  Clergymen,  unless  Seminaries,  Schools,  or  Academies  be 
 instituted,  for  educating  the  youth  destined  to  receive  Holy  Orders 
 according  to  the  discipline  of  their  own  Church,  and  under  Ecclesias¬ 
 tical  Superiors  of  their  own  Communion  ;  and  they  beg  leave  further 
 to  represent,  with  all  due  respect  and  deference  to  your  Excellency’s 
 wisdom,  that  said  institution  would  prove  of  advantage  to  the  nation 
 at  large,  and  be  a  matter  of  great  indulgence  to  his  Majesty’s  subjects 
 professing  the  Roman  Catholic  Religion  in  Ireland. 
 
 Whilst  sentiments  unfavourable  to  the  members  of  their  commu¬ 
 nion  prevailed,  your  Excellency’s  Memorialists  were  discouraged  from 
 seeking  the  means  of  education  in  their  native  country;  but  conceiving 
 that  the  demeanour  of  the  Roman  Catholics  has  removed  such  ill 
 opinion,  they  humbly  hope  that  the  moral  instruction  of  a  people  who 
 have  been  legally  authorized  to  acquire  landed  property  in  this  king¬ 
 dom,  and  upon  whom  many  other  valuable  privileges  have  been 
 conferred  under  your  Excellency’s  administration  and  auspices';  may 
 appear  to  his  Majesty’s  Ministers  a  subject  not  unworthy  of  his  Royal 
 Consideration  and  Bounty.  Your  Excellency’s  Memorialists  are 
 confirmed  in  this  hope  by  the  opinion  often  and  publicly  expressed 
 by  respectable  individuals  of  their  Protestant  fellow- subjects,  that  it 
 would  conduce  to  the  public  good  to  educate  the  Irish  Ecclesiastics  of 
 the  Roman  Catholic  Religion  within  his  Majesty’s  dominions. 
 
 Your  Excellency’s  Memorialists  also  beg  leave  humbly  to  represent 
 that  although  the  mode  of  education  practised  in  the  University  of 
 Dublin  may  be  well  adapted  to  form  men  for  the  various  departments 
 of  public  business,  yet  it  is  not  alike  applicable  to  the  Ecclesiastics  of 
 a  very  ritual  religion,  and  by  no  means  calculated  to  impress  upon  the 
 mind  those  habits  of  austere  discipline,  so  indispensable  in  the 
 character  of  a  Roman  Catholic  Clergyman,  that  without  them  he 
 might  become  a  very  dangerous  member  of  society. 
 
 That  a  distinct  place  of  education  is  also  necessary,  because  the 
 regulations  of  the  Roman  Catholic  Church  enjoin  that  candidates  for 
 Holy  Orders  shall  be  proficients  in  certain  branches  of  learning,  which 
 are  not  included  in  the  exercises  of  the  University  of  Dublin. 
 
464 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 That  even  where  the  Roman  Catholic  is  the  established  Religion, 
 candidates  for  Holy  Orders  are  obliged  to  receive  the  most  important 
 part  of  their  education  in  Seminaries  distinct  from  the  public  Univer¬ 
 sities. 
 
 That  many  persons  who  destine  themselves  to  the  Ministry  of  the 
 Roman  Catholic  Religion  in  Ireland,  are  not  sufficiently  opulent  to 
 bear  the  expense  of  education  in  the  University  of  Dublin,  and  of 
 constant  residence'  in  the  metropolis  ;  it  is  therefore  the  more  neces¬ 
 sary  to  provide  literary  instruction  for  them  on  more  easy  conditions; 
 and  although  the  liberality  of  the  present  heads  of  the  University* 
 might  induce  them  to  receive  persons  on  the  foundation,  yet  neither 
 could  a  sufficient  number  be  thus  accommodated,  nor  would  it  prove 
 grateful  to  the  feelings  of  the  parties,  and  many  other  inconveniences 
 might  arise,  if  young  men  should  observe  great  temporal  advantages 
 conferred  upon  their  fellow-students,  whilst  they  were  restricted  to  the 
 humble  walk  of  a  subordinate  ministry. 
 
 From  these  considerations,  and  conceiving  that  piety,  learning, 
 and  subordination  would  be  thereby  essentially  promoted,  your 
 Excellency’s  Memorialists  are  induced  to  undertake  the  establishment 
 of  proper  places  for  the  education  of  the  Clerical  Youth  of  their  Com- 
 munioa.  Being  advised  by  counsel  that  his  Majesty’s  Royal  License 
 is  necessary,  in  order  legally  to  secure  the  funds  which  they  may 
 appropriate  for  that  purpose,  they  humbly  beg  leave  to  solicit  your 
 Excellency’s  recommendation  to  our  Most  Gracious  Sovereign,  that 
 he  will  be  pleased  to  grant  his  Royal  License  for  the  endowment  of 
 Academies  or  Seminaries  for  educating  and  preparing  young  persons 
 to  discharge  the  duties  of  Roman  Catholic  Clergymen  in  this  kingdom, 
 under  Ecclesiastical  Superiors  of  their  own  Communion. 
 
 John  Troy, 
 
 Rom.  Cath.  Archb.  of  Dublin. 
 
 For  myself,  and  on  behalf  of  the  Prelates  of  the 
 Roman  Catholic  Communion  in  Ireland. 
 
 January  14th,  1794. 
 
 Dublin  Castle,  January,  1795. 
 
 Sir, 
 
 The  Memorial  which  you  laid  before  the  Lord  Lieutenant  from 
 the  Roman  Catholic  Prelates  of  Ireland,  praying  a  recommendation  to 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 465 
 
 the  King  for  the  Grant  of  a  Charter  of  Incorporation  to  competent 
 persons  of  their  own  Communion,  to  carry  into  effect  the  establishment 
 of  Colleges,  Seminaries,  Schools,  or  Academies,  for  educating  and 
 preparing  young  persons  to  discharge  the  duties  of  Roman  Catholic 
 Clergymen  in  this  kingdom,  under  Superiors  of  their  Communion, 
 and  his  Majesty’s  Royal  License  to  receive  such  donations  as 
 shall  be  appropriated  to  that  purpose,  having  by  his  Excellency’s 
 command  been  referred  to  his  Majesty’s  Prime  Sergeant, 
 A.  Horney,  and  Solicitor-General,  to  report  their  opinion  what 
 might  legally  be  done  therein,  I  am  commanded  by  his  Excellency 
 to  acquaint  you  that  they  have  accordingly  laid  before  him  a 
 report,  stating  that  by  the  Act  passed  in  the  33rd  year  of  the 
 reign  of  his  present  Majesty,  the  prayer  of  the  Memorial  cannot 
 legally  be  complied  with,  and  I  have  the  honour  to  send  you 
 herewith,  by  command  of  his  Excellency,  a  copy  of  the  said  Report 
 at  large. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  Sir, 
 
 Your  most  obedient  hamble  servant, 
 
 T.  Hamilton. 
 
 Rev.  Dr.  Troy. 
 
 XCI. 
 
 Letter  of  the  S.  Congregation  of  Propaganda  to  the  Irish 
 Bishops,  the  6th  of  September,  1794. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Perillres.  ac  Rmi.  Dni.  uti  Fratres, 
 
 Ex  decretis  quae  ad  vos,  Praesules  Amplissimi  Sac.  Congregatio 
 PP.  Cardinalium  mittit,  intelligetis,  quantae  curae  Patribus 
 Eminentissimis  fuerit,  ut  Summus  Pontifex  postulatis  vestris 
 annueret,  eaq.  tandem  per  interpositam  Sac.  Congregationis  ipsius 
 auctoritatem  tribueret,  quae  jamdudum  a  vobis  postulabantur. 
 Gratulantur  itaq. :  EEmi  PP.  vobiscum,  quod  votis  vestris  fuerit 
 
 2  h 
 
466 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 satisfactum,  gaudentque  hanc  sibi  opportunitatem  fuisse  oblatam 
 significant  vobis,  quo  grati  animi  sensu  respondere  tantis 
 vestris  in  Yinea  Domini  laboribus  studeant,  quibus  vos 
 universi  Ecclesiarum  vestrarum  incremento,  nedum  stabilitati 
 consulitis. 
 
 Gaudent  etiam  eo  a  vobis  animo  accepta  fuisse,  quae  iidem  ad  yos 
 de  suffraganeis  vestris  scribi  jusserant :  nimirum  istorum  nonnullos 
 (contra  ea,  quae  a  Sixto  V.  in  Constit.  Romanics  Pontifex  sancita 
 sunt)  cum  ad  SS.  Apostolorum  limina  ipsi  accedere  nequeant,  dele¬ 
 gare  neglexisse  Procuratores  suos,  neque  de  actis,  ac  de  statu 
 Ecclesiarum  suarum  Sac.  Congregationem  docuisse,  quemadmodum 
 censuris  etiam  impositis  eadem  Constitutio  facere  statis  temporibus 
 singulos  Episcopos  jubet.  In  quo  laudant  vehementer  vos,  qui 
 et  graviter  tuleriti  id  omissum  ab  istis  fuisse,  et  polliciti  fueritis 
 operam  daturos  ne  quid  hujusmodi  in  posterum  Sac.  Congre- 
 gatio  doleat ;  Quae  sane  si  Ecclesiarum  istarum  notitia  careat, 
 minus  etiam  consulere  ipsarum  commodis  per  suam  auctoritatem 
 poterit. 
 
 De  promulgationibus  matrimoniorum  PP.  EE.  iterum  vos  etiam, 
 atque  etiam  rogant,  ut  qua  estis  prudentia  quam  cautissime  facultate 
 illas  dispensandi,  quam  vobis  Sacra  Tridentina  Synodus  facit 
 Sess.  24,  Cap.  1,  de  Reform.  Matrim.,  et  in  liberandis  a  pro¬ 
 mulgations  onere  iis,  qui  matrimonium  inituri  sunt,  nihil  vos, 
 nisi  ex  ejusdem  Tridentinae  Constitutionis  praescripto,  ac  disciplina 
 faciatis. 
 
 Atque  hos  S.  Synodi  Canones  etiam  in  creandis  Parochis  iidem 
 EE.  PP.  rogant  vos,  ut  omni  studio  servandos  curetis.  Etsi  enim 
 ea  sit  istius  Regni  constitutio,  ut  propter  earn  ad  eligendos  Parochos 
 juxta  Tridentinas  Leges  haberi  competitorum  concursus  nequeant, 
 nihil  tamen  prohibere  videtur,  quominus  ex  ejusdem  S.  Synodi 
 praescripto,  judicibus  idoneis  convocatis  privatim  saltern  cognoscatur 
 de  doctrina,  ac  moribus  eorum,  qui  Paraeciis  praeficiendi  sunt.  Quern 
 morem  si  in  Parochis  creandis  semper  tenueritis,  eos  semper 
 Sacrorum  Antistites,  et  divini  sermonis  interpretes  habebitis,  quorum 
 ab  integritate,  ac  doctrina  magnum  auxilium  poterit  Catholicis  istis 
 suppeditari.  Neque  vero  aliud  quidquam  (quod  vos  etiam  pro 
 sapientia  vestra  cognoscitis)  tam  a  nobis  videtur  esse  providendum, 
 quam  ut  eorum  perspectam  fidem  ac  virtutem  habeatis,  qui  animarum 
 vestrae  curae  concreditarum  vobis,  veluti  sponsores  fiunt,  ne  si  quid 
 
SRICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 467 
 
 forte  ab  iis  in  pascendo  grege  vestro  peccatum  fnerit  vos  cum  apparuerit 
 pastorum  princeps  requisiturus  gregem  swum  cle  manibus  vestris,  ei 
 respondere  nequeatis :  Pater  quos  dedisti  mihi  custodivi  et  non 
 perdidi  ex  eis  quemquam. 
 
 Quam  ipsam  ob  causam  etiam  curandum  vobis  Sac.  Congregatio 
 censet,  quanto  maximo  studio  per  vos  fieri  potent,  ut  ii  omnes,  qui 
 administri  sacrorum  sunt,  ita  in  rerum  divinarum  tractatione  versen- 
 tur,  nihil  ut  coacte,  sed  omnia  spontanee,  nihil  turpis  lucid  gratia, 
 sed  omnia  voluntarie  faciant.  Siquidem  perspectum  est  ad  concili- 
 andam  fidem  Sacerdotio  apud  homines,  atque  apud  eos  etiam,  qui 
 ex  adverso  sunt,  nihil  tarn  valere,  quam  si  quos  ii  animarum  esse 
 cultores  sciunt,  eosdem  noscant  etiam  esse  pecuniarum  contemptores, 
 contra  vero  nihil  a  Sacerdotio  magis  multitudinis  animos  abalienare, 
 quam  si  quid  in  eo  quandoque  deprehendatur,  quod  avaritiam  suboleat. 
 Qua  sane  continentiae  laude  semper  Ecclesiae  vestrae  florebunt,  si  in 
 Sacramentis  administrandis,  in  Paroeciis  tribuendis,  in  omnibus 
 denique,  quae  gratis  facienda  sunt,  semper  Religionis  ratio,  nunquam 
 pecuniae,  habeatur.  Quae  tamen  nos  Sac.  Congregationis  nomine  ad 
 vos  scribimus  non  ad  labem  ullam  notandam,  quae  in  Ecclesiis  istis 
 inoleverit,  sed  ad  pericula  omnia  praecavenda,  ne  quid  hujusmodi 
 unquam  possit  inolescere. 
 
 Denique  Sac.  Congregatio  uni  versa  maximas  Yobis  gratias  agit, 
 majores  habet,  debitam  vero,  ac  meritam  referre  se  nunquam  posse 
 profitetur,  quod  vos  scholis,  ac  Seminariis  ex  demenso  vestro  consti- 
 tuendis  tarn  sapienter,  ac  sedulo  Clericorum  istorum  institutioni 
 prospiciendum  statueritis.  Opus  sane  dignum  paterna  charitate 
 vestra,  dignum  Apostolicis  vestris  studiis,  Praesules  clarissimi,  vos 
 excogitatis,  atque  hujusmodi  quod  in  tanta  rei  Catholicae  pertur- 
 batione  prodigii  loco  non  modo  apud  nos,  sed  etiam  apud  omnem 
 posteritatem  habebitur,  quo  vel  uno  omnia  fausta  Catholicae  Eeligioni 
 istis  in  Regnis  ominari  nos  possumus.  Jamdiu  nos  multa  fieri  in 
 regionibus  istis  videmus,  quae  indicio  nobis  sunt  respicere  de  caelo 
 Deum  nationes  olim  sibi  carissimas  velle,  easque  suaviter  ad  magna 
 aliqua  Eeligioni  universae  gloriosae  sensim  comparare.  Ad  ea  quae 
 vidimus,  si  hoc  etiam,  quod  vos  aggressi  estis  accedat,  magnus 
 cumulus  ad  hanc  bonorum  omnium  spem  erit  accessurus.  Itaque  in 
 hanc  curam  incumbite,  opus  urgete,  efficite,  ut  per  studium,  instan- 
 tiam,  largitatem  vestram  tanta,  ac  tarn  praeclara  res  ad  exitum 
 perducatur  ;  illudque  constitute  nulla  alia  re  vos  aut  sapientius,  aut 
 
468 
 
 SPICILEGIUM  0SS0RIEN8E. 
 
 stabilius  Catholicorum  istorum  commodo,  et  Ecclesiae  universae 
 gloriae  consulturos.  Yalete. 
 
 Amplitudum-  Yrarum. 
 
 Uti  Frater  studiossimus 
 
 L.  Card.  Antonellus,  Praef8. 
 
 A.  Archiepus.  Adanen,  Secrius* 
 
 Romae,  6  Septris-’  1794. 
 
 XCII. 
 
 Petition  of  the  Clergy  and  Faithful  of  Newfoundland,  to  the 
 Holy  Father,  the  20th  of  Nov.,  1794. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Bme.  Pater, 
 
 Cum  inter  multa  eaque  praeclara  facinora,  quae  faelicissimum 
 Sanctitatis  Yestrae  Pontificatum  illustrant,  atque  exornant,  illud  haud 
 minimum  sit,  quod  Fideles  Orthodoxos  Americae  Septentrionalis 
 Incolas,  paucis  ab  hinc  annis,  mirum  in  modum  consolatus  sit  Fidem- 
 que  simul,  Catkolicam  amplius  dilatavit,  valdeque  consolidavit  per 
 providam  institutionem  primi  illius  Regionis  Episcopi  Reverendissimi 
 nimirum  D.  Joannis  Carroll  Episcopi  Baltimoriensis  :  Nos  Infra- 
 scripti  tali  exemplo,  tantaque  benignitate  animati  nomine  nostro, 
 omniumque  Catbolici  nominis  Ineolarum  Insulae  Terrae  novae  nun- 
 cupatae,  provoluti  ad  pedes  Sanctitatis  Vestrae  humillime  deprecamur 
 quatenus  clementer  dignetur  in  Episcopum  instituere,  Cum  titulo 
 in  partibus,  et  in  Yicarium  Apostolicum,  praeclarum  et  dignissimum 
 Praefectum  Missionis  nostrae  R.  P.  Jacobum  Ludovicum  O’Donel 
 Ordinis  Fratrum  Minorum  de  observantia.  Hoc  siquidem  facto  illud 
 procul  dubio  consequetur,  ut  et  maximum  ipsi  Religioni  Emolumentum, 
 ingens  nobis  Solatium,  atque  perenne  Sanctitati  Yestrae  decus  sit 
 accessurum.  Supervacaneum  porro  fore  arbitramur,  Sanctitati  Yestrae 
 recensere  quam  utile  nobis  foret,  in  tanta  locorum  distantia,  Past- 
 orem  apud  nos  babere  Episcopali  Cbaractere  insignitum,  qui  munia 
 Episcopalia  pro  Fidelium  consolatione  possit  obire,  Sicut  consulto 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 469 
 
 omittimus  elogium  meritorum  praeclarissimi  Viri  a  nobis  commendati ; 
 quippe  cum  ejus  eximiae,  et  singulares  Yirtutes  compertissimae  jam 
 pridem  evaserint  S.  Congregationi  de  propaganda  fide.  Quare  de 
 summa  Clementia,  ac  Pastorali  solicitudine  Sanctitatis  Yestrae  confisi, 
 in  osculo  pedum  beatorum  prosternemur,  Apostolicam  benedictionem 
 implorantes.  Datum  ex  Insula  Terrae  novae,  Die  vigesimo  Novembris, 
 A.D.  1794. 
 
 Fr.  Edmundus  Bourke,  Ord.  Praedicatorum 
 Missionarius  Districtus  Placentiae. 
 
 Fr.  Thomas  Ewer,  Ord.  Min.  Strictioris  Observae. 
 
 Missionarius  Districtus  de  Ferryland. 
 
 Fr.  Patritius  Phelan,  Ord.  Min.  Strictioris 
 
 Observae,  Missionarius  Districtus  Harbor  Grace. 
 
 Gulielmus  Coman,  Generosus 
 Incola  S.  Joannis. 
 
 Henricus  Shea,  Generosus  Incola 
 S.  Joannis. 
 
 Lucas  Maddocks,  Generosus 
 
 Incola  S.  Joannis. 
 
 Timotheus  Ryan,  Generosus 
 
 Incola  S.  Joannis. 
 
 Joannes  Wall,  Generosus  Incola 
 S.  Joannis. 
 
 Joannes  Bulger,  Generosus 
 
 Incola  S.  Joannis, 
 
 Michael  Mara,  Generosus  Incola 
 S.  Joannis. 
 
 Jacobus  Power,  Generosus  Incola 
 S.  Joannis. 
 
 Patricius  Power,  Generosus 
 
 Incola  S.  Joannis. 
 
 Davidius  Duggin,  Generosus 
 
 Incola  S.  Joannis. 
 
 Martinus  Delaney,  Generosus 
 In  cola  S.  Joannis. 
 
 Jacobus  Shortall,  Generosus 
 Incola  de  Ferryland. 
 
 Joannes  Coady,  Generosus  Incola 
 de  Ferryland. 
 
 Gulielmus  Mullowny,  Generosvs 
 Incola  de  Harbr.  Grace. 
 
 Joannes  Quarry,  Generosus 
 Incola  de  Harbr.  Grace. 
 
 Demetrius  Hartry,  Generosus 
 Incola  de  Harbr.  Grace. 
 
 Joannes  Power,  Generosus  Incola 
 pro  se  aliisque  Districtus  de 
 Magna  Placentia. 
 
 Joannes  Kearney,  Generosus 
 Incola  pro  se  aliisque  Districtus 
 de  parva  Placentia* 
 
470 
 
 SPICILEGICM  OSSORIENSE 
 
 XCIII. 
 
 Letter  of  the  Irish  Bishops  to  Mr.  Grattan,  the  2nd  of 
 
 February,  1795. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Sir, 
 
 We,  the  underwritten  Roman  Catholic  Prelates  of  Ireland,  having 
 on  behalf  of  ourselves  and  absent  brethren,  already  expressed  our 
 wants  and  wishes  respecting  Clerical  education,  in  the  Minutes  sub¬ 
 mitted  to  your  revision  and  correction,  take  the  liberty  at  present  to 
 explain  some  of  them  more  particularly,  in  order  to  remove  misappre¬ 
 hensions,  which  may  furnish  an  occasion  of  perplexity  or  equivocation. 
 
 As  the  principle  of  our  application  to  Parliament  seems  universally 
 admitted,  we  shall  confine  ourselves  to  those  parts  only  of  the 
 detail  to  which,  as  we  hear,  objections  have  been  made. 
 
 It  is  said,  that  as  our  plan  extends  to  the  education  of  the  Laity, 
 the  appointment  of  Professors  to  lecture  on  Philosophy,  Mathematics, 
 Rhetoric,  and  the  languages,  which  are  common  to  Clergy  and  Laity, 
 should  not  be  vested  in  the  Bishops  only,  because  these  branches  of 
 learning  are  not  intimately  connected  with  religion  and  morality,  and 
 much  less  with  the  peculiar  duties  of  Ecclesiastics. 
 
 We  cannot  subscribe  to  this  position,  as  experience  has  convinced 
 us  of  the  fatal  impressions  made  on  youth,  in  all  times  and  places, 
 particularly  in  France,  by  infidel,  seditious,  or  immoral  professors 
 even  of  Grammar,  and  proved  the  necessity  of  scrupulous  attention 
 to  the  principles  and  conduct  of  every  teacher  previous  to  his  admis¬ 
 sion  into  any  seminary  or  school.  It  is  always  more  advisable  to 
 prevent  evil  in  this  manner  than  punish  the  whisperers  of  Atheism  and 
 Jacobinism  by  a  controlling  power  in  the  Bishops  to  expel  them ; 
 moreover,  the  exercise  of  this  control  will  appear  odious  to  many, 
 must  occasion  clamour,  and  would  frequently  excite  disputes  between 
 the  Bishops  and  lay  friends  of  those  unworthy  professors  or  lecturers. 
 
 These  observations,  as  you  will  perceive,  are  grounded  on  a  sup¬ 
 position  that  the  intended  Colleges  are  to  be  regulated  on  the  precise 
 plan  presented  to  your  consideration.  We  extended  it  to  general 
 instruction  on  the  suggestion  of  our  zealous  and  patriot  agent  at 
 London,  who  constantly  assured  us  that  it  was  the  earnest  wish  of 
 the  Duke  of  Portland,  Earl  Fitzwilliam,  Mr.  Burke,  and  others,  that 
 
SPICILEGIUH  OSSORIENSE. 
 
 471 
 
 the  laity  should  not  be  excluded  from  the  benefit  of  public  instruction 
 in  the  proposed  Colleges. 
 
 It  appears  from  our  printed  Memorial  to  Lord  Westmoreland,  of 
 which  we  enclose  a  copy,  that  our  original  views  were  confined  to 
 Clerical  education  only.  This  continues  to  be  the  great  object  of  our 
 anxious  wishes  and  solicitude  ;  and  as  no  one,  to  our  knowledge,  con¬ 
 troverts  the  exclusive  competency  of  the  Bishops  to  superintend  and 
 regulate  it,  we  are  perfectly  satisfied  to  arrange  the  education  of 
 persons  not  destined  for  the  Sacred  Ministry  on  another  proper  plan, 
 to  be  hereafter  concerted. 
 
 As  four  hundred  Clerical  students  are  absolutely  necessary  to 
 preserve  the  succession  of  the  Roman  Catholic  Clergy  in  this  kingdom, 
 we  have,  after  very  mature  deliberation,  judged  it  expedient  to 
 establish  one  House  in  each  province  for  their  education.  It  is  need¬ 
 less  now  to  enter  into  a  detail  of  our  motives.  They  are  many  and 
 weighty.  We  shall  mention  one  :  By  our  having  a  College  in  each 
 province,  the  opulent  and  religious  Catholics  will  be  more  strongly 
 excited  to  grant  donations  to  an  establishment  in  their  own  neigh¬ 
 bourhood,  than  they  would  be  to  others  at  a  great  distance,  which 
 many  of  them  may  view  with  jealousy,  and  feel  hurt  at  not  being 
 equally  accommodated. 
 
 Wo  confidently  hope  that  these  four  Colleges  will  equally  partake 
 of  the  National  bounty  in  whatever  sum  it  may  be  granted  by 
 Parliament. 
 
 It  never  was  our  wish  or  intention  that  you  should  introduce  our 
 plan  of  education,  or  any  part  of  it,  into  Parliament,  until  the  Bill 
 on  General  Emancipation  shall  be  disposed  of,  as  we  always  con¬ 
 sidered  the  success  of  this  to  depend,  in  a  great  measure,  on  that  of 
 the  other. 
 
 We  understand  that  the  appointment  by  us  of  a  Medical  and 
 Chymical  Lecturer  is  objected  to  from  our  incompetency  to  judge  of 
 his  knowledge  in  these  sciences.  It  was  our  design  to  consult 
 learned  professional  men  on  the  choice  of  such  Lecturers,  after  ascer¬ 
 taining  their  principles  and  conduct.  Neither  did  this  measure  of  a 
 Chymical  or  Medical  Professor  originate  with  us.  It  was  likewise 
 suggested  by  our  agent  at  London,  as  recommended  to  Government 
 from  motives  of  humanity.  We  shall  most  readily  give  up  that 
 point,  if  required,  as  it  made  no  part  of  our  own  original  plan. 
 
 With  the  firmest  reliance  on  your  brilliant  exertions  in  promoting 
 
472 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 the  measure  we  have  so  much  at  heart  for  the  advantage  of  society  m 
 this  kingdom,  and  with  due  deference  to  your  instructions  in  con¬ 
 ducting  it  on  our  parts,  we  have  the  honour  to  remain,  &c- 
 
 Dublin,  2nd  February,  1795. 
 
 John  Thomas  Troy,  of  Dublin. 
 Thomas  Bray,  of  Cashel. 
 Francis  Moylan,  of  Cork. 
 Gerard  Teahan,  of  Kerry. 
 
 Wm.  Coppinger,  of  Cloyne  and 
 Ross. 
 
 James  Caulfield,  of  Ferns. 
 Daniel  Delany,  of  Kildare  and 
 Leighlin. 
 
 Dominick  Bellew,  of  Kilalla. 
 Edmund  French,  of  Elphin. 
 Richard  O’Reilly,  of  Armagh. 
 
 Boetius  Egan,  of  Tuam. 
 
 P.  J.  Plunkett,  of  Meath. 
 
 Hugh  O’Reilly,  of  Clogher. 
 Matt.  Lennan,  of  Dromore. 
 
 John  Cruise,  of  Ardagh. 
 
 John  M‘Mullan,  of  Down  and 
 Conor. 
 
 Charles  O’Reilly,  Coadjutor  of 
 Kilmore. 
 
 Charles  Dillon,  Coadjutor  of 
 Kilfenora  and  Kilmacduagh. 
 
 XCIY. 
 
 Memorandum  of  the  Irish  Bishops  addressed  to  the  Lord 
 Lieutenant,  the  11th  of  February,  1795. 
 
 (Fkoh  the  Diocesan  Aechives,  Dublin.) 
 
 The  Roman  Catholic  Prelates  of  Ireland  beg  leave  to  express  the 
 grateful  sense  they  entertain  of  the  Lord  Lieutenant’s  benevolent 
 declaration  to  Revd-  Doctors  Plunkett  and  Teahan  on  Friday  last. 
 
 Availing  themselves  of  his  Excellency’s  gracious  condescension, 
 they  take  the  liberty  to  represent  that,  notwithstanding  the  legal 
 permission  granted  to  Roman  Catholics  in  his  Majesty’s  service  to 
 practise  the  duties  of  their  religion  without  any  restraint,  many  of 
 them  enlisted  under  this  condition  expressly  stipulated,  have  been 
 and  are  deprived  of  that  advantage  by  their  respective  officers,  and 
 some  of  them  compelled  to  attend  the  Protestant  worship.  An 
 extraordinary  instance  of  this  violation  of  law  has  recently  occurred 
 
SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 473 
 
 at  Carrick-on-Suir,  in  the  person  of  James  Hyland,  a  private  in  the 
 14th  Dragoons. 
 
 It  is  needless  to  detail  the  circumstances  of  his  case,  as  they  are 
 notorious.  The  Prelates,  therefore,  only  remark,  that  nothing  can 
 more  effectually  injure  the  military  service,  particularly  in  these  times, 
 and  prevent  the  desirable  union  of  all  his  Majesty’s  subjects  in  this 
 •kingdom,  which  it  is  his  Excellency’s  avowed  and  laudable  intention 
 to  promote,  than  any  appearance  of  persecution  on  the  score  of  Reli¬ 
 gion. 
 
 To  obviate  similar  illegal  and  revolting  abuses  in  future,  it  is 
 humbly  suggested  to  his  Excellency  to  issue  a  proclamation,  or  other¬ 
 wise  intimate  the  Law  authorizing  every  soldier  on  the  Irish  estab¬ 
 lishment  to  profess  the  Religion  of  his  conscience,  and  to  practise  the 
 duties  of  it  publicly.  Those  duties  can  never  exempt  any  soldier  from 
 obeying  the  lawful  commands  of  his  military  superiors. 
 
 The  proclamation,  or  other  official  intimation,  will  promote  the 
 military  service,  into  which  Catholics  cannot  enter  conscientiously,  if 
 restrained  from  assisting  at  Catholic  worship,  or  obliged  to  attend  at 
 any  other. 
 
 Relying  on  the  wisdom  of  his  Excellency,  the  Prelates  humbly 
 hope  that  the  very  important  measure  of  a  suitable  education  for 
 their  Clergy  will  be  carried  into  effect  with  all  convenient  despatch. 
 A  scarcity  of  Roman  Catholic  Clergy  is  already  felt  in  many  districts. 
 Four  hundred  were  constantly  educated  for  the  sacred  ministry  in 
 France.  A  similar  number  is  necessary  to  preserve  the  succession  of 
 Catholic  Priests.  The  Prelates  will  thankfully  receive  whatever  sum 
 may  be  granted  by  the  bounty  of  Parliament,  and  faithfully  expend  it, 
 with  responsibility  to  such  persons  as  shall  be  appointed  for  the  pur¬ 
 pose  by  Government. 
 
 As  present  circumstances  may  render  it  inconvenient  to  grant  a 
 sum  adequate  to  their  wants,  they  humbly  request  that  until  the 
 intended  College  or  Colleges  shall  be  opened  for  the  admission  of 
 Clerical  students,  the  annual  sum  to  be  granted  by  Parliament  be 
 paid  to  such  Catholic  Bishops  as  shall  be  appointed  administrators, 
 in  order  that  the  clerical  education  be  forwarded  without  delay. 
 
 Finally,  they  confidently  hope  that  the  appointment  of  Presidents, 
 and  of  every  Professor  or  Lecturer  in  the  Clerical  College  or  Colleges, 
 may  be  entrusted  solely  to  a  certain  number  of  Roman  Catholic 
 Prelates  to  be  incorporated  ;  and  this  they  conceived  to  be  the  more 
 
474 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 indispensably  necessary,  as  the  poison  of  Atheism  and  Jacobinism 
 may  be  as  effectually  communicated  by  a  teacher  of  Mathematics, 
 Ehetoric,  or  of  Grammar,  as  by  any  Professor  of  the  Sacred  Sciences. 
 This  has  been  but  too  fatally  exemplified  in  France.  To  preserve  the 
 people  from  this  dreadful  contagion  is  the  peculiar  duty  and  constant 
 study  of  the  Boman  Catholic  Clergy  in  general,  and  especially  of  their 
 Bishops,  who,  by  being  thus  invested  with  the  exclusive  superinten¬ 
 dency  over  the  education  of  their  clerical  youth,  will  be  enabled  more 
 effectually  to  inculcate  by  precept  and  example  the  great  principles  of 
 Eeligion  and  Morality,  inseparably  connected  with  the  duties  of 
 allegiance  to  our  most  gracious  Sovereign,  and  obedience  to  the 
 Laws. 
 
 Dublin,  11  February,  1795. 
 
 XCY. 
 
 Minute  of  Queries  addressed  to  the  Bishops  of  Ireland,  with 
 the  Answers,  the  17th  of  February,  1795. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 The  underwritten  Prelates  anxious  to  forward  the  religious  views 
 of  their  Venerable  Brethren,  now  and  lately  assembled  in  this  City, 
 respectfully  submit  the  following  queries  to  their  consideration,  and 
 request  an  answer  to  each  for  their  particular  instruction  and 
 government  in  prosecuting  the  important  business  of  Clerical 
 Education  with  his  Majesty’s  Government,  Parliament  and  others. 
 These  instructions  are  the  more  necessary  as  circumstances  may 
 occur  which  may  require  prompt  decision,  and  render  it  impossible 
 to  receive  timely  information  from  their  absent  brethren,  in  whose 
 name  they  are  to  act,  and  whose  sentiments  they  wish  to  adopt. 
 
 Dublin,  17  February,  1795. 
 
 Bichard  O’Beilly, 
 
 John  Thomas  Troy, 
 
 P.  J.  Plunkett. 
 
SPICILEGITJM  OSSORIENSE. 
 
 475 
 
 Queries. 
 
 1.  Can  the  Acting  Prelates  above-mentioned,  or  any  of  them, 
 agree  to  the  appointment  of  President  or  Professors  in  the  intended 
 College  or  Colleges  by  Government,  Parliament,  or  any  lay  authority  ; 
 and  if  not,  what  degree  of  interference  on  the  part  of  any  of  these  is 
 admissible  ? 
 
 2.  What  answer  are  they  to  make  to  a  proposal  of  nominating  our 
 Bishops  by  the  King  ? 
 
 3.  Can  they  agree  to  a  presentation  of  Bishops  by  the  Diocesan 
 Clergy  only,  with  exclusion  of  the  Provincial  Prelates  ? 
 
 4.  In  what  manner  are  the  Bishops  to  advise  the  Pope  on  this 
 subject  ? 
 
 Answers. 
 
 We,  the  under-written  Prelates,  having  appointed  the  Most 
 Rev.  Richard  O’Reilly  of  Armagh,  John  Thomas  Troy  of  Dublin, 
 and  Right  Rev.  P.  J.  Plunkett  of  Meath,  to  treat  with  Government, 
 Parliament,  and  others  on  the  very  interesting  subject  of  Catholic 
 Education  in  this  Kingdom,  with  full  authority  to  determine  in 
 conformity  with  our  sentiments  which  we  have  expressed  to  them,  do 
 hereby  further  empower  them,  or  any  of  them,  to  intimate  a  general 
 meeting  of  the  Prelates  in  this  City,  whenever  they  shall  think  it 
 necessary  or  expedient  for  the  purpose  of  establishing  and  perfecting 
 a  plan  for  Catholic  Education  in  this  kingdom.  Notwithstanding  our 
 confidence  in  the  zeal,  judgment,  and  discretion  of  the  above- 
 mentioned  Prelates,  which  preclude  every  apprehension  of  their  acting 
 improperly  or  imprudently  in  the  business  committed  to  their 
 management  and  care,  We,  the  under-written  Prelates  give  the 
 following  answers  to  the  above  queries  : — 
 
 To  the  first. — Negatively.  No  interference  is  admissible. 
 
 To  the  second. —  The  proposal  is  to  be  resisted  in  limine. 
 
 To  the  third. — They  cannot. 
 
 To  the  fourth. — Not  to  agree  to  his  Majesty’s  nomination  if  it  can 
 be  avoided.  If  unavoidable,  the  king  to  nominate  one  of  three  to  be 
 recommended  by  the  respective  Provincial  Bishops. 
 
476 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 XCVI. 
 
 Pastoral  Address  of  the  Archbishop  of  Dublin,  the  6th  of 
 
 August,  1795. 
 
 (From  the  Dj.ocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 To  the  Rev.  Pastors  and  other  Roman  Catholic  Clergy  oj  the 
 
 Archdiocese  of  Dublin. 
 
 Rev.  Sirs, 
 
 The  following  Instructions  and  Exhortation  are  to  be  read  at  each 
 Public  Mass,  on  three  Sundays  immediately  subsequent  to  your 
 receiving  them,  and  as  often  afterward  as  you  shall  respectively 
 consider  expedient, 
 
 I  am  very  sincerely  Rev.  Sirs, 
 
 Your  most  devoted  Servant  in  Christ, 
 
 John  Thomas  Troy. 
 
 Dublin,  August  6,  1795. 
 
 Dear  Christians, 
 
 Altho’  you  must  be  sensible,  that  nothing  has  been  neglected  on 
 the  part  of  your  Pastors,  and  other  spiritual  Teachers,  to  inspire  you 
 with  Sentiments  becoming  good  Christians  and  useful  Members  of 
 Society,  so  forcibly  inculcated  by  the  principles  of  our  Holy  Religion, 
 and  constantly  exemplified  in  the  conduct  of  real  Roman  Catholics  : 
 We  find  it  indispensably  necessary  at  present  to  exhort  you  in  the 
 most  earnest  manner  to  a  peaceable  demeanour,  and  respectful 
 obedience  to  the  Laws. 
 
 You  cannot  forget  the  earnestness  with  which  we  have  repeatedly 
 cautioned  you  against  the  insidious  arts  of  designing  men,  to  involve 
 you  in  their  mischievous  attempts  to  subvert  the  orderly  subordination 
 established  by  divine  Providence,  for  the  preservation  and  happiness 
 of  Society. 
 
 We  cannot  sufficiently  express  our  regret,  that  this  pastoral 
 solicitude  for  your  spiritual  and  temporal  prosperity,  seems  to  have 
 made  no  impression  on  many,  who  ceasing  to  be  Christians,  obscure 
 and  dishonour  the  bright  name  of  Roman  Catholic,  which  they  affect 
 to  retain  ;  by  their  avowed  contempt  of  Ecclesiastical,  and  every  other 
 Authority.  Their  flattering  seducers  are  perfectly  convinced,  that  the 
 transition  from  disrespect  towards  spiritual  guides,  to  the  contempt 
 of  temporal  rulers  and  rejection  of  legal  restraint,  is  easy  and  rapid  : 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 477 
 
 Hence,  their  incessant  efforts  to  vilify  the  Priesthood  by  calumniating 
 the  Clergy,  whom  they  represent  to  the  unthinking  multitude,  as 
 insensible  to  the  distresses  of  the  poor  ;  with  a  malignant  design  of 
 destroying  the  salutary  influence  of  Religion  and  its  Ministers, 
 without  which  anarchy  and  licentiousness  must  necessarily  succeed 
 order  and  government.  The  fatal  effects  of  these  poisonous 
 insinuations  on  a  great  number  of  daring  offenders,  who  style 
 themselves  Defenders,  are  visible  and  alarming.  Combined  together 
 under  the  specious  sanction  of  what  they  sacrilegiously  denominate 
 an  Oath,  often  compulsory  and  always  tendered  by  unlawful  authority, 
 their  progress  is  marked  by  disorder  and  plunder  ;  and,  not  un- 
 frequently,  by  bloodshed.  Some  of  them  in  different  counties  have 
 expiated  their  crimes  by  an  ignominious  death  :  Others  have  been 
 transported ;  and  too  many  have  changed  their  habitations,  to 
 propagate  their  irreligious  and  seditious  system,  in  places  hitherto 
 remarkable  for  the  ordinary  conduct  of  their  inhabitants. 
 
 We  little  expected  that  any  of  our  beloved  flock  would  associate 
 with  those  misguided  or  designing  Offenders  :  and  much  less  that  the 
 sacred  name  of  Religion  would  be  profaned,  as  we  hear  it  is,  to  justify 
 their  most  irreligious  and  unwarrantable  conduct:  We  are  equally 
 surprised  at  hearing  that  these  nefarious  proceedings  are  considered 
 by  some,  as  the  result  of  a  plan  devised  by  Roman  Catholics  in 
 general  to  destroy  the  Established  Government.  Under  this 
 accumulation  of  delusion  in  some,  and  of  obloquy  in  others,  we  cannot 
 be  silent ;  and  consider  it  our  duty  to  remove  both,  as  far  as  lies  in 
 Us,  by  declaring  in  the  Name  of  God,  and  of  the  Roman  Catholic 
 Church,  as  we  have  often  done  on  similar  occasions  : 
 
 1.  That  We  detest  and  abhor  every  proceeding  of  persons 
 associated  under  the  title  of  Defenders,  or  of  any  others,  tending  to 
 injure  the  property  or  person  of  any  one ;  or  to  disturb  the  public 
 peace.  We  condemn  such  scandalous  Transgressions,  as  contrary  to 
 the  laws  of  God,  to  the  principles  and  canons  of  the  Roman  Catholic 
 Church,  and  to  the  dictates  of  reason  :  Wherefore,  we  consider  those 
 unhappy  Defenders,  and  other  similar  delinquents,  as  a  disgrace  to 
 Christianity,  and  outcasts  of  Society. 
 
 2.  We  in  like  manner  declare,  that  the  Oaths  of  Association  taken 
 by  those  Defenders,  instead  of  being  in  any  manner  binding,  are 
 only  Bonds  of  Iniquity  ;  and  consequently  unlawful,  sinful,  wicked,  and 
 damnable. 
 
478 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 3.  We  regard  those  amongst  the  Defenders  who  call  themselves 
 Roman  Catholics,  as  unworthy  of  that  name,  and  as  scandalous  and 
 rotten  members  of  our  Communion ;  from  which  we  hereby  denounce 
 them  separated  and  cut  off,  ’till  such  time  as  they  shall  repent  and 
 amend. 
 
 4.  We  declare,  that  such  weak,  deluded,  or  wicked  persons  of  our 
 Communion,  as  have  entered  into  the  execrable  combination  of 
 Defenders,  have  sinned  by  taking  their  Oath,  and  will  sin  still  more 
 heniously  by  observing  it ;  whether  they  have  taken  it  freely  or 
 forcibly. 
 
 5.  We  declare,  that  the  Sacrament  of  reconciliation  is  not  to  be 
 administered  to  any  person,  even  when  in  danger  of  dying,  suspected 
 of  having  abetted  what  is  generally  understood  by  Defenderism  ;  and 
 much  less  to  anyone  "who  shall  have  taken  the  Oath  of  Association, 
 unless  he  shall  previously  express  his  detestation  of  the  unchristian 
 principles  on  which  the  combination  is  grounded,  and  solemnly 
 promise  that  in  case  of  recovery,  he  will  secede  from  it,  and  never 
 more  he  engaged  in  it. 
 
 Finally,  If  after  this  solemn  notification,  any  Person  calling 
 himself  a  Roman  Catholic,  who  has  taken,  or  shall  hereafter  take  the 
 Combination  Oath  of  Defenders,  and  shall  depart  this  life  after 
 refusing  to  make  the  abovementioned  abjuration  and  promise,  he  is  to 
 he  considered  as  having  died  impenitent  and  unworthy  of  the  suffrages 
 of  the  faithful ;  and  by  the  very  fact  deprived  of  the  usual  funeral  rites 
 prescribed  by  the  Catholic  Church. 
 
 We  make  all  these  solemn  declarations  in  conformity  with  her 
 invariable  doctrine,  and  the  constant  language  we  have  used,  whenever 
 a  spirit  of  combination  has  prevailed  amongst  White-Boys,  Bight- 
 Boys,  Tradesmen,  or  any  other  description  of  people  including  Roman 
 Catholics. 
 
 We  conjure  them  in  the  name  of  God  and  the  Church,  to  desist 
 from  disturbing  the  public  peace,  and  scandalising  our  Holy  Religion 
 by  despising  our  Pastoral  admonitions,  which  are  dictated  by  our 
 paternal  love  for  them,  and  a  tender  attention  to  their  spiritual  and 
 temporal  welfare.  By  persevering  in  their  enormities  they  expose 
 themselves  to  disease,  imprisonment,  and  to  a  sudden  or  ignominious 
 death,  to  be  succeeded  by  a  miserable  eternity.  These  are  the 
 lamentable  and  only  consequences  to  be  expected  from  their  outrageous 
 proceedings. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 479 
 
 May  God  in  his  mercy  inspire  them  with  perfect  sorrow  for  their 
 past  conduct,  and  prevent  the  bitter  recollection  of  their  having 
 disregarded  our  repeated  exhortations. 
 
 We  beseech  you,  dear  Christians,  to  join  us  in  fervent  prayer  for 
 their  speedy  conversion,  as  a  necessary  condition  to  secure  their 
 happiness  in  this  life,  and  a  glorious  immortality  in  the  next,  which 
 we  sincerely  wish  to  you  and  them,  through  the  merits  of  our  crucified 
 Lord  and  Redeemer  Jesus  Christ.  Amen. 
 
 J.  T.  T. 
 
 XCVII. 
 
 Letter  of  the  Bps.  of  the  Province  of  Dublin  to  His  Holiness? 
 the  5th  of  June,  1796,  with  Letter  of  Cardinal  Gerdil,  the 
 17th  of  December,  1796. 
 
 Epistola  Episcoporum  Provinciae  Dubliniensis,  ad  SS.  D.  N.  Plum  VI. 
 Circa  Constitutionem,  Auctorem  Fidei,  Condemnatoriam  Errorum 
 Synodi  Pistoriensis. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Beatissime  Pater, 
 
 Quamquam  serius  ad  nos  infrascriptos  Provinciae  Dubliniensis  in 
 Hibernia  Antistites  pervenerit  diu  exoptata  Sanctitatis  Suae  constitutio 
 dogmatica,  condemnatoria  errorum  infaustae  Synodi  Pistoriensis  ; 
 nulli  tamen  priores  nobis  ac  promptiores,  ohedientiam,  venerationem, 
 atque  religionem  in  eamdem  praestare  unquam  poterant :  quando- 
 quidem,  (ut  Hugonis  Hetheriani.  Lib.  3.  Cap.  10.  de  Process.  Spiritus 
 Sancti  verbis  utamur)  “.ZEquum  est  ratum  habere,  quod  tanta 
 Ecclesia  decemit,  quod  tantus  Pontifex  annuntiat.  Qui  autem  primae 
 sedis,  immo  totius  orhis  praesuli  resistunt  Christi  disposition! 
 resistunt ;  et.  nisi  resipiscant,  contumaciae  judicio  plectuntur.  Qui- 
 cunque  Christi  naviculam  spernit,  incaute  navigat,  et  nisi  plumbeas 
 molas  pervicacitatis  abjiciat,  influent  in  eum  maria.” 
 
 Praedictam  ergo  auream  constitutionem,  ceu  ab  immohili  Petri 
 cathedra  ad  nos  missam,  intimis  medullis  atque  toto  cordis  affectu 
 excipimus,  veneramur,  atque  amplectimur ;  et  a  grege  nobis  concredito, 
 (quern,  Deo  opitulante,  nulla  ejusmodi  Pistoriensium  errorum  contagia 
 
480 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 hactenus  laeserunt)  observari  prospiciemus,  conscii  ex  S.  Irenaeo, 
 patre  antiquissimo,  “  Sedem  tuam  propter  potiorem  principalitatem 
 earn  esse,  ad  quam  confluunt  qui  sunt  undique  fideles.” 
 
 Quocirca,  quemadmodum  Patres  Calcedonenses  lecta  auditaque 
 epistola  dogmatica  S.  Leonis  Magni  plena  voce  plaudentes  dixerunt; 
 “  Petrus  per  Leonem  locutus  est,”  ita  nos  Constitutionem  Beatitudinis 
 Yestrae  audientes,  in  has  voces  incunctanter  laeti  erupimus :  Petrus 
 per  Pium  Oracula  fundit. 
 
 Qua  in  re  nescimus  profecto  quid  admirari  potius  debeamus,  pro- 
 cacitatemne,  audaciaraque  hominum  petulantium,  qui  majori  periculo, 
 et  foediori  scandalo  quam  eorunr  inter  quos  hie  versamur,  vel  prope 
 ipsum  Catholicae  unitatis  centrum,  et  Apostolicum  verticem,  tarn  absurda 
 et  impia  effutire  non  erubuere :  An  robur  invictum,  pastoralemque 
 vigilantiam  Sanctitatis  Tuae  in  arcendis  e  caula  Dominici  gregis  lupis, 
 noxiisque  ac  virulentis  herbis  evellendis,  salutaribusque  plantandis ; 
 atque  abscissa  Zizaniorum  mala  radice,  electis  seminibus  in  Evangelico 
 agro  conservandis. 
 
 Gratulamur  itaque  Beatitudini  Tuae,  quod  et  superioribus  annis,  et 
 postremis  insuper,  magnam  tibi  Deus  exercendae  Apostolicae  auctori- 
 tatis  et  virtutis,  tot  profligatis,  contritisque  erroribus,  materiam  suppe- 
 ditarit :  quod  inter  caetera  Catholicae  nostrae  fidei  credibilitatis 
 testimonia,  acmonumentanon  postremum  tenet  locum ;  ut  S.  Augustinus 
 contra  epistolam  fundamenti  his  verbis  asseveravit :  “  Tenet  nos  in 
 Catholica  fide,  ab  ipsa  Sede  Petri,  cui  pascendas  oves  post  resurrec- 
 tionem  suam  dominus  commendavit,  usque  ad  praesentem  (tuum)  epis- 
 oopatum  successio  sacerdotum,”  qui  omnes,  pro  re  nata,  emergentes 
 ex  orco  errores  Yaticanis  fulminibus  debellarunt. 
 
 Perge  porro,  Beatissime  Pater,  Magne  Pontifex  Pie,  eadem  qua 
 coepisti  prudentia,  magnanimitate,  et  fortitudine  Christi  Naviculam 
 deinceps  diutissime  gubernare :  Dum  nos  interim  faustiora  ac  tran- 
 quilliora  tempora  Beatitudini  Tuae  suppliciter  exposcentes  ab  eodem 
 clementissimo  Domino,  pro  cujus  gloria  tot  tantosque  labores  et 
 aerumnas  perpessa  est,  apostolicam  benedictionem  imploramus. 
 
 F.  Joh.  Tho.  (Troy)  Archiep.  Dubliniensis, 
 
 Daniel  (Delany)  Epus.  Kildarien.  et  Leighliniensis, 
 Jacobus  (Caulfield)  Epus.  Fernensis, 
 
 Jacobus  (Lanigan)  Epus.  Ossoriensis. 
 
 Datum  Kilkenniae,  nonis  Junii, 
 anno  salutis,  1796. 
 
SPICILE  GIUM  OSSORIENSE. 
 
 481 
 
 Responsum . 
 
 Perillustres  et  Amplissimi  D.D. 
 
 Datas  ad  Sanctissimum  D.D.  nostrum  praeclaras  dignasque  omni 
 laude  amplitudinum  vestrarum  litteras  detulit  ad  me  vir  spectatis- 
 simus  B.  D.  Concanen,  ad  Sanctitatem  Suam  vestro  per  me  nomine 
 perferendas ;  quibus  litteris  eximium  vestrum  in  excipienda  Apos- 
 tolica  ejus  Dogmatica  Constitutione,  cujus  initium  Auctorem  Fidei, 
 qua  Pseudo-Synodi  Pistoriensis  errores  damnantur,  sensum,  animum- 
 que,  yos  ipsos  sic  affectos  ostenditis,  ut  quo  diutius  ilia  est  a  nobis 
 expetita  constitute,  propterea  quod  non  nisi  serius  ad  vos  pervenerit, 
 eo  alacriore  studio  illam  amplexi  sitis  ;  et  ita  quidem  nemini  ut  con- 
 cedatis  qui  promptiore  animo  debitam  ei  venerationem  et  obedientiam 
 praestare  unquam  potuerit.  Ego  vero  cum  in  hoc  rniki  demandati 
 gratissimi  officii  munere  insigne  a  vobis  in  me  profectum  beneficium 
 lubens  agnoverim,  turn  et  miki  vekementer  sum  gratulatus  oblatam 
 simul  in  eo  perfungendo  facultatem  optatissimam,  qua  non  minus 
 grato  munere  vos  vicissim  remunerari  valeam.  Nec  enim,  ut 
 animati  estis,  laetius  quidquam  existimo  nuntiari  vobis  posse  ;  quod- 
 que  libentius  pro  vestra  pietate  audiatis,  quam  quod  jam  licet  miki 
 ad  vos  referre,  non  parum  certe  in  kac  tristitia  temporum  levaminis 
 et  solatii  amantissimo  patri  per  amantissimas  vestras  litteras  ablatum 
 esse.  In  iis  ille  cognitum  sibi  jam  pridem,  perspectumque  recog¬ 
 novit  pristinum  istud  vestrum  erga  se,  atque  kanc  Apostolicam 
 Sedem  egregium  studium,  vestram  assiduam  in  omni  tuendae  reli- 
 gionis  officio  sedulitatem,  et  diligentiam  cum  pari  raestantis 
 doctrinae  laude  conjunctam,  qua,  opitulante  Deo,  factum  est,  ut 
 Pistoriensium  errorum  contagio  nullam  adkuc  vestrae  curae  concrediti 
 Gregis  partem  attigerit.  Ac  ipsi  quidem  pro  vestra  sapientia  recte 
 ac  merito  miramini,  eo  usque  progressam  impudentium  kominum 
 temeritatem,  et  audaciam,  quos  non  puduerit  talem,  tantamque 
 errorum  colluviem  prope  Sacra  ipsa  Apostolorum  limina  profundere. 
 Audax  certe  facinus,  ac  tale  quo  tentando  kaud  alienum  suspicari, 
 grandius  quiddam  astutos  komines  animo  praecepisse.  Jamdudum 
 tota  ilia  factio,  ut  se  sanctions  vetustatis  vindicem  jactaret  in 
 vulgus,  nimiamque  multos  multis  ex  partibus  fallaci  ea  specie  ad 
 se.  traxisset,  sentiebat  tamen,  quamdiu  nulla  foret  paullo  graviori 
 auctoritate  munita,  tamdiu  propter  illud  ipsum  factionis,  et  sectae 
 nomen,  se  semper  in  ea  procaci  contentione  inferiorem  futuram, 
 
 quam  adversus  Apostolicae  Sedis  dignitatem,  quin  et  Episcopalis 
 
 2  i 
 
482 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 totius  ordinis  cum  Apostolica  sede,  ut  par  est,  consentientis  univer- 
 sitatem  faedo  non  minus  quam  irrito  conatu  suscepit.  Huic  aver- 
 tendo  incommodo  id  agere  caeperunt  sectae  principes,  suisque 
 tandem  artibus  assecuti  sunt,  ut  per  unum  seductum  Antistitem, 
 tumultuosa  evocata  concione,  sua  demum  Dogmata  sacrae  velut 
 Synodalis,  et  Canonicae  sanctionis  praesidio  firmata,  in  clarissimae 
 civitatis  luce  prodirent.  Turn  sibi  visi  sunt  optatam  Sedem  nactos 
 esse,  in  qua  pestilentiae  suae  Catkedram  kaberent  constitutam,  quam 
 Cathedrae  veritatis  in  Petri  Sede  Divinitus  collocatae  fidentius  oppo- 
 nerent.  Yerum  est  Deus  in  Israel  (1  Reg.  c.  17,  v.  46)  qui  apprehendit 
 sapientes  in  astutia  eorum,  et  pravorum  consilia  dissipat  ( Job  5,  13, 
 1 ;  Cor.  3,  19)  Cum  percrebesceret  in  dies  fama  Synodi,  eamque  sui 
 fautores  in  exteras  quasque  nationes  sua  cujusque  lingua  propagare 
 satagerent,  turn  vero  intonuit  de  Caelo  Dominus  :*  Vox  Petri  audita 
 est,  Vox  virtutis  ad  destructionem  per  Dei  potentiam  omnis  altitu- 
 dinis  extollentis  se  adversus  scientiam  Dei.  Hac  voce,  cui  continuo 
 voces  re&ponderunt  clarissimorum  undique  plaudentium  Antistitum* 
 periculosa  Synodus  sic  brevi  obsolevit,  ut  quam  auctores  sui,  et 
 Asseclae  velut  perenne  victricis  suae  causae  monumentum  posteritati 
 propagatum  iri  confidebant,  ea  nonnisi  sua  damnatione  pene  jam 
 innotescat,  inflictis  nempe  notis  quibus  inusta  est  ad  turpitudinis 
 memoriam  sempiternam.  Scilicet  kaec  est  in  Petri  Sede,  et  Succes- 
 sione  infixa  vis,  et  auctoritas,  quam  sapienter  vos  ipsi,  Auctore 
 Augustino,  inter  caetera  Catholicae  nostrae  fidei  credibilitatis  testi- 
 monia,  ac  monumenta  non  postremum  tenere  locum\  animadvertitis, 
 quippe  qui  et  conscii  estis  ex  Irenaeo  Patre  antiquissimo — Earn  Sedem 
 esse  ad  quam  propter  potiorem  principalitatem  necesse  est  omnes 
 Ecclesias,  omnes  qui  sunt  undique  Fideles  confluere — Et  revera 
 sapientissimus  ille  Pater,  et  Doctor  aetati  pene  suppar  Aposto- 
 lorum,  cum  multiplicium  quae  jam  exortae  fuerant  sectarum 
 varietati,  unum  Ecclesiae  Catkolicae  per  Orbem  diffusae  in  una  Tra- 
 ditione  Apostolica  consensum  opponeret,  ut  ejus  consensus  fidem 
 faceret,  non  per  singulas  successiones  eundum  existimabat  ad  earum 
 cujusque  sensum  exquirendum,  quod  vix,  aut  nullo  modo,  fieri  posse 
 intelligebat,  Yerum  unum  opus,  idque  satis  esse,  ad  illam  unam 
 maximam,  omnibus  notam,  in  urbe  Roma  constitutam  Ecclesiam 
 intendere,  in  qua  scirent  omnes  Apostolicae  doctrinae  plenitudinem 
 sic  depositam  esse,  ut  per  ejus  Pontificum  Successionem  in  omnes 
 *  Ps.  17,  14.  f  Cont,  haeres.  1.  3,  c.  3. 
 
SPICILEGTUM  OSSORIENSE. 
 
 483 
 
 Ecclesias  dimanaret,  indeque  praeconium  veritatis  descenderet,  quo 
 haereses  omnes  ubicunque  terrarum  exortae,  aut  exoriturae  profli- 
 garentur.  Ita  totidem  pene  verbis  Irenaeus,  quod  et  subjecto 
 statim  illustri  exemplo  confirmat  Ecclesiae  Corinthiorum  pene  quos 
 cum  non  pax  modo,  sed  et  ipsa  doctrinae  integritas  paucorum  impro- 
 bitate  in  maximum  prope  discrimen  venisset,  utramque  notat  ille 
 nullis  conquisitis  aliarum  successionum  consiliis,  et  sententiis,  sed 
 unis  plane  Clementis  Eomani  Pontificis  potentissimis  litteris  reparatam 
 esse  :  Quo  insigni  facto  id  ab  initio  Petri  Successor  praestitit,  quod 
 aeterno  Dei  consilio  dispositum  erat,  in  omne  futurum  tempus  a 
 Petro  praestandum,  audire  scil.  gentes  per  os  ejus  verburn  Evangelii, 
 et  credere .*  Haec  nimirum  Romana  ilia  fides  est,  quae,  ut  Apostolo 
 teste,  jam  turn  annuntiabatur  in  universo  mundo,  sic  et  universi 
 mundi  fidem  repraesentabat,  ut  merito  summus  ille  Lugdunensium 
 Antistes  in  ea  fide  fidem  universalis  Ecclesiae  spectandam  proponere, 
 ac  dissitis  quibusque  Sectis  opponere  non  dubitaret. 
 
 Utinam  vero  Vestram  istam,  Praesules  Amplissimi,  quotquot 
 ubivis  gentium  praesunt  Ecclesiis  in  veneranda  sacrae  illius  vetus- 
 tatis  memoria  retinenda  plenam  religionis,  et  pietatis  invictam 
 constantiam  aemulari  non  pigeat,  ut  simus  omnes  perfecti  in  eodem 
 sensu  et  sentential f*  Nec  se  quisquam  sinat  invidiosis  quaestionibus 
 implicari,  quae  contentiones  pariunt,  nec  ad  aliud  valent,  quam,  si 
 non  ad  plane  discindendum,  saltern  ad  aliquanto  relaxandum  arctis- 
 simum  cum  Apostolicae  Cathedrae  principatu  consociationis  vinculum 
 qua  perfectae  unitatis,  quae  propria  est  Corporis  Christi,  firmitas 
 continetur. 
 
 Quibus  ego  rebus  commemorandis,  quae  Vestram  certe  sapientiam 
 non  fugiunt,  si  paullo  fui  longior,  quam  ferat  epistolae  modus, 
 et  ratio,  velim  existimetis  non  id  eo  factum,  quod  putem  vos  a  me 
 doceri  oportere,  qui  contra  malim,  valdeque  cupiam  cum  vestra 
 eruditione,  cum  et  Vestris  exemplis  proficere  ;  sed  unum  hoc  mihi 
 propositum  esse,  quod  et  ipsi  mihi  jucundum,  nec  vobis  pro  vestra 
 humanitate  molestum  fore  spero,  simul  consolari  in  Vobis  per  earn , 
 quae  invicem  est,  fidem  vestram  atque  meam.X  Interea  Deo  Opt.  Max. 
 gratias  quas  possum  maximas  ago,  qui  vos  miserit  fideles,  ac  pru- 
 dentes  Ministros,  et  Dispensatores,  ut  fructum  afferatis,  et  fructus 
 vester  maneat:§  semper  in  orationibus  meis  rogans  eum,  quantumvis 
 indignus,  et  obsecrans,  ut  ad  Ecclesiae  suae  subsidium,  et  incre- 
 
 *  Act.  15,  7,  Rom.  1,  8.  f  1.  Cor.  10, 10.  J  Rom.  1,  12.  §  Joh.  15, 16. 
 
484 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 mentum  amplitudines  vestras  quam  diutissime  velit  servare  nobis 
 incolumes. 
 
 AA.  Y.Y. 
 
 Servus  verus, 
 
 Hyac.  Card.  Gerdil. 
 
 Perillustribus  et  Amplissimis  DD.  Archiepiscopo,  ac  Primati 
 Dublinien.  Caeterisque  Episcopis  ejns  Suffraganeis. 
 
 Datum  Romae,  hac  die  17  Decembris,  1796. 
 
 XCYIII. 
 
 Letter  of  the  Cardinal  Prefect  of  Propaganda,  to  The  Epis¬ 
 copal  Board  of  St.  Patrick’s  College,  Maynooth,  with  the 
 Bishops’  Reply,  A.D.  1796. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Perillustres  ac  Reverendissimi  DD. 
 
 Ea  semper  fuit  firma,  constansque  hujus  S.  Congregationis  in 
 Ecclesiam  Hiberniae,  avitae  Sanctitatis  laude  spectatissimam  summa 
 cum  existimatione  conjuncta  dilectio,  ut  quemadmodum  ex  adversis, 
 quae  quandocunque  ipsi  acciderint,  magnam  semper  tristitiam,  mag- 
 numque  dolorem  corde  bauserit,  sic  nunc  vicissim  vestrae  consors 
 laetitiae  summopere  gaudet,  nec  sibi  minus  quam  Yobis  de  optatissimo 
 nuntio  gratulatur  quod  litterarum  Yestrarum  signification  nuper 
 accepit;  Potentissimi  nempe,  Clementissimique  Regis,  Augustique 
 Senatus  eximia  liberalitate,  ac  munificentia,  copiam  Yobis,  faculta- 
 temque  factam  esse  instituendi,  erigendique  peramplum  Seminarium 
 pro  Adolescentibus  ad  Sacrum  Ministerium  informandis.  De  quo 
 tali  tamque  prospero  eventu,  cum  ante  omnia  immortales  largitori 
 bonorum  omnium  Deo.  Opt.  Max.  gratias  habere  debemus,  turn  et 
 istud  vebementer  expetendum,  quod  sedulo  a  Yobis  praestitum  iri 
 non  dubitamus,  in  hoc  tarn  insigni  accepto  beneficio,  omni  qua  par 
 est,  grati  et  obsequentis  animi  signification  dignos  Vos  fuisse  com- 
 probetis.  Quod  si  nefas  debito  huic  officio  erga  eos  deesse,  quos 
 adversaries  patimur,  quid  non  iis  debeamus,  per  quos  dat  Nobis  Deus, 
 ut  horum  benignitate  sublevati  quietam,  et  tranquillam  vitam  in  omni 
 pietate  degere  valeamus  ? 
 
 Atque  id  quidem  eo  felicius  cessurum  Yobis,  propitiante  Deo, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 485 
 
 confidimus,  quo  pro  perspecta  jamdudum,  planeque  cognita  praestanti 
 Yestra  virtute  certiores  sumus,  nunquam  vos  desituros  in  haec  duo 
 potissime  Pastoralis  vestrae  sollicitudinis  munera  incumbere ;  primum 
 ut  Juvenes  in  sortem  Domini  vocatos  curetis  dignis  hac  sacra  voca- 
 tione  praeceptis,  et  moribus  imbuendos,  ut  quemamodum  praecipit 
 Apostolus,  proficiant  in  fide,  et  dilectione,  discant  sobrii  esse,  pru- 
 dentes,  pudici,  modesti,  non  cupidi,  non  vinolenti,  non  litigiosi, 
 nemini  dantes  ullam  offensionem,  soliciti  servare  pacem  in  unitate 
 Spiritus,  turn  insuper  saepe  seduloque  admonendi  principibus,  et 
 potestatibus  subditos  esse,  ut  nunquam  istos  poeniteat,  immo  sibi 
 potius  eo  magis  in  dies  plaudendum  existiment  de  insigni  boc  suo  in 
 Catholicos  collato  beneficio,  quo  certius  ipsis  constiterit  insitum  illud 
 erga  sublimiores  potestates  inviolatae  fidelitatis  obsequium,  Catholicae 
 Professionis  maxime  proprium,  quod  Apostolico  mandato  Divinitus 
 praescriptum,  probe  nostis,  quam  sancte,  quam  sedulo  fuerit  a 
 S.  Congregatione  Alumnis  suis  ubivis  terrarum  degentibus  omni 
 tempore  commendatum. 
 
 Alterum  est,  in  quo  summo  semper  studio  cura  evigilavit  Pastorum 
 Ecclesiae,  ut  qui  Sacris  Disciplinis  addicti  sunt  Adolescentes,  bonae, 
 sanaeque  doctrinae  verbis  erudiantur,  quae  dein  ubi  opus  fuerit, 
 potentes  sint,  aliis,  ut  monet  Apostolus,  fideliter  tradere,  qua  etiam 
 diligenti  cautione,  ut  et  omni  alia  ope  providendum  est,  ne  in  gregem 
 irrepant  aliquando,  aut  serpant  latius  perniciosarum  opinionum,  seu 
 potius  errorum  portenta,  quae  miseris  hisce  praesertim  temporibus 
 insana  quaedam  pbilosopbandi  libido  in  bumani  generis  perniciem 
 invexit,  quam  ea  mox  consecuta  est  flagitiorum  scelerum,  impietatum 
 generis  cujusque  faeda,  tetraque  colluvies,  jam  ut  nemini  obscurum 
 esse  queat,  quin  dilapsa  semel  ex  bominum  mentibus  notitia  Supremi 
 Numinis,  simul  cum  extincta  religione  sensus  omnis  bumanitatis 
 extinguatur. 
 
 Neque  minus  curandum,  ne  sint  inter  Yos,  qui  falsa  zeli  specie 
 inducti,  licere  sibi  putent  Sacra  Dogmata,  Dogmatumve  consecrata 
 vocabula  emollire,  quo  facilius  discissas  Sectas  ad  concordiam  cum 
 Catbolicis  ineundam  allieere  valeant,  quasi  non  secus  ac  si  de  forensi 
 lite  ageretur,  fas  esset  de  Yerbo  Dei  transigere,  cujus  depositum 
 Ecclesiae  creditum  est  incorrupta  fide  custodiendum :  Imprudentes 
 sane,  qui  non  advertant  in  mundanarum  rerum  omnium  perpetua 
 inconstantia,  et  mutabilitate,  banc  plane  unam  Catbolici  Dogmatis 
 inviolatam  ab  origine  integritatem,  non  nisi  una  quoque  Divini  Sui 
 Conditoris  admirabili  virtute  sustentari  potuisse,  in  qua  una  proinde 
 
486 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 immutabili  constantia  Digitus  ipse  Dei  patentem  omnium  oculis, 
 eandemque  splendidissimam  notam  impresserit,  qua  una  Divina 
 Religio  se  sua  luce  a  ceteris  Sectarum  quarumcunque  variantibus 
 commentis  secerneret. 
 
 Quo  majori  reprehensione  digni  se  produnt,  qui  Catholicos  sese 
 profitentes,  dum  suo  nutu,  et  arbitratu,  spreta  communi  Ecclesiarum 
 auctoritate  Doctores  Legis  esse  volunt,  in  profana,  et  vaniloquia 
 convertuntur,  quibus  etiam  dum  agnoscunt,  ultroque  fatentur  dissen- 
 siones,  jurgia,  contentiones  oriri,  in  bis  tamen  obfirmato  animo  per- 
 sistunt,  baud  satis  attendentes,  quo  instinctu  concitetur  spiritus  iste 
 contentionis,  cujus  consuetudinem  non  babet  Ecclesia  Dei,  per  quern 
 turbata  Ecclesiae  pace  Spiritus  veritati  contristatur,  Spiritus  Dei, 
 qui  Deus  est  pacis,  et  non  dissensioila 
 
 Cui  gliscenti  malo  comprimendo  cum  a  ia  multa,  turn  et  istud  pro 
 Yestra  Sapientia  intelligitis,  quod  paullo  ante  indicatum  est,  valde 
 profuturum,  si  Juvenes,  qui  Vobis  coramendantur,  sanae  doctrinae 
 pabulo  enutriendi,  di scant  in  primis  non  altum  sapere,  sed  sapere  ad 
 sobrietatem,  ne  et  ipsi  juvenili  quodam  impetu  animi  elati,  sese 
 cupidius  illis  implicent  peregrinis,  noviter  inductis,  ad  exquisitioris 
 cujusdam  eruditionis  fallacem  speciem  compositis,  et  adornatis 
 opinionum  commentis,  quibus  non  paucos  reprobae,  suspectaeve  notae 
 Scriptores  audiant  ad  aliquam  ut  nemini  certe  Catbolico  invidendam 
 nominis,  et  famae  celebritatem  pervenisse.  Miseri,  qui  sese  Auctori- 
 bus  temere  committant,  quos  scire  debeantet  falli,  et  fallere  potuisse  : 
 Saepius  proinde  admonendi,  quod  praeclare  dictum  est  ab  Augustino, 
 doctrinam  veritatis  positam  esse  a  Deo  in  Cathedra  Unitatis ;  ut  qui 
 tutum  se  ab  omni  errandi  periculo  praestare  velit,  ad  illius  Apostolicae 
 Cathedrae  auctoritatem  se  conferat,  quam  sciat  sic  a  diebus  antiquis 
 dispositam  esse,  ut  per  Os  Petri  perpetuo  in  ea  victuri  audirent 
 (rentes  Yerbum  Evangelii,  et  crederent.  Absit  propterea,  ut  Catbo- 
 licus  quispiam  satis  sapiens  sibimetipsi  videri  velit,  ut  eum  pudeat 
 ex  ejus  Sedis  Magisterio  pendere,  a  qua  una  maximus  Doctor 
 Hieronymus,  ut  sentiendi  ita  et  loquendi  normam  dari  sibi  summis 
 precibus  efflagitabat. 
 
 Verum  cum  et  nonnullae  adbuc  supersint  quaestiones,  quae  in 
 Scbolarum  disputationibus  in  utramque  partem  salva  fide,  et  pace 
 versantur,  magni  quoque  refert  statuere,  quibus  potissimum  Ducibus, 
 ac  Magistris  in  earum  explicatione  utendum  sit.  Quo  in  delectu  ne 
 diutius  baesitandum  sit,  faciunt  duo  ilia,  quae  se  statim  omnium 
 oculis  offerunt  splendidissima  Ecclesiae  lumina,  et  ornamenta  Augus- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIEflSE. 
 
 487 
 
 tinns  et  Thomas,  quorum  excellenti  doctrinae  Orbem  prope  totum 
 Theologicae  Disciplinae  complectenti,  eo  tutius  fidere  quisque  valeat, 
 quo  ampliora  illis  omni  aetate,  Sapientum  omnium  consensu,  Sum- 
 morum  Pontificum  notissimis  Decretis  tributa  sunt  plena  laudis,  et 
 commendationis  insignia. 
 
 Horum  ductu  nimia  quorundam,  nimiumque  dissoluta  in  tradendis 
 morum  regulis  facilitas  ita  vitabitur,  ut  Evangelicae  Caritatis  man- 
 suetudo,  et  suavitas  ab  ea  quae  propria  est  Cbristianae  nstitutionis 
 salutari  severitate  nunquam  disjungatur. 
 
 His  tot  tantisque  adjumentis  cum  Pastoratus  Vestri  Ministeri 
 viva  vox  accesserit  plena  gravitatis,  et  sapientiae  minime  profecto 
 dubitandum,  quin  ex  florente  ista  lectissimorum  Adolescentum 
 corona,  quos  in  spem  Ecclesiae  Curae  Yestrae  commendatos  Sacra 
 Congregatio  amantissime  complectitur,  quam  plures,  juvante  Deo 
 idonei  prodituri  sint  Ministri  Cbristi  Jesu,  qui  providentes  bona  coram 
 Deo,  et  bominibus,  doctrinae  veritatem  Sanctitate  vitae  illustrent,  et 
 comprobent :  Quorum  conversatio  e  Coelis  in  terram  deducts,  vel  ipsos 
 nostros  Obtrectatores  in  sui  admirationem  rapiat  eosque  ad  glorifi- 
 candum  Deum  in  veritatis  agnitione  facilius  adducat. 
 
 Interea  dum  Sacra  Congregatio  in  sua  Yobis  omnia  Studia,  et 
 officia  defert  ex  animo,  Deum  Opt.  Max.  summis  precibus  rogare  non 
 desinit,  ut  Vos  Vestri  semper  simillimos  Sibi,  Ecclesiaeque  universae 
 quam  diutissime  servet  incolumes. 
 
 AA.  Y.Y. 
 
 Romae,  9  Julii,  1796. 
 
 H.  Card.  Gerdil  Praef. 
 
 Caesar  Archiep.  Nisibenus,  Sec. 
 
 Perillustribus  ac  Reverendissimis  D.D.,  Arcbiepiscopis, 
 et  Episcopis  Praefectis,  seu  Commissariis  Regalis 
 Collegii  Catbolici  S.  Patricii  in  Hibernia. 
 
 Responsum. 
 
 Eminentissime  et  Reverendissime  Domine, 
 
 Post  acceptam  ab  Arcbiepiscopo  Dubliniensi  pergratam  Eminen- 
 tiae  tuae  nobis  infrascriptis  Regalis  Collegii  Catbolici  St.  Patritii 
 Curatoribus,  ad  diem  9  Mensis  Julii,  proxime  praeteriti  inscriptam 
 Epistolam,  nonnisi  bisce  diebus  una  convenire  potuimus.  Nulla 
 interposita  mora,'  perlecta  est  in  ipso  praesentis  nostri  Conventus 
 exordio,  cum  omnium  nostrum  laetitia  et  plausa  singulari.  In  ilia 
 
488 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 namque  cognovimus  turn  consiliorum  gravitatem  snmmam,  turn 
 eximiam  prudentiam  doctrinae  sacrae  et  eloquentiae  luminibus 
 ornatam,  deniqne  caritatem  illam,  qua  S.  Congregatio  sibi  semper 
 constans  et  par  rebus  nostris  studere  et  patrocinari  non  cessat. 
 
 Pro  tam  insigni  EE.  PP.  in  nos  et  banc  Hiberniae  Ecclesiam 
 Studii  et  Amoris  monumento,  gratias  agimus  quam  maximas,  simul- 
 que  spondemus  ac  pollicemur  nihil  nos,  opitulante  Deo,  pro  viribus 
 nostris  non  acturos,  ut  quae  tam  sapienter  et  opportune  ab  Eminentia 
 tua  nobis  commendantur,  pro  Eeligionis  bono,  et  sacri  nostri 
 Ministerii  decore,  ad  effectum  perducantur. 
 
 Hoc  a  nobis  exigit  misera,  qua  utimur,  temporum  conditio. 
 Siquidem  compertum  est,  divinas  humanasque  leges  ab  impiis  fae- 
 deratis  hominibus  Philosophorum  titulo  proterve  abutentibus  jacere 
 palam  spretas  et  conculcatas,  illorumque  conatus  et  molimina  eo 
 omnia  spectare,  ut  obliteratis,  si  fieri  possit,  in  hominum  mentibus 
 Eeligionis  principiis,  quibus  vel  ipsa  totius  civilis  Societatis  funda- 
 menta  innituntur,  corruptae  Naturae  cupiditatibus  liberius  indulgeant, 
 et  obsequium  spiritualibus  et  terrenis  potestatibus  debitum  omnino 
 excutiant.  Quae  inde  secuta  sint  omnis  generis  Calamitates  et  Mala 
 quisignoret?  Quis  neget  ?'  Quis  bonus  non  defleat  ? 
 
 Nostrum  profecto  est  praecipue,  immo  cujusvis  ordinis  Ecclesias- 
 ticorum,  bisce  ingentibus  malis  ex  novorum  errorum  portentis 
 scaturientibus,  agmine  facto  et  in  aciem  instructo,  quantum  possumus 
 occurrere  Yerbo  Vitae  in  doctrina  sana,  et  exemplo  irreprehensibili ; 
 ut  eos  qui  contradicunt  etficaciter  arguere  valeamus. 
 
 Ad  juvenes  in  sortem  Domini  vocatos  atque  sacris  disciplinis  in 
 Collegio  imbuendos  quod  attinet,  maxime  iuterest,  uti  sapienter 
 monet  Eminentia  tua,  ut  sanae  doctrinae  pabulo  enutriantur,  atque 
 a  noxio  vel  suspecto  arceantur :  Cavendum  item  ab  inutilibus  et 
 stultis  quaestionibus  quae  lites  generant.  In  dubiis  vero  de  quibus 
 salva  fide  et  pace  in  Scbolis  bine  inde  disputatur  cum  Nobis  explora- 
 tum  sit  quot,  et  quam  eximiis  praeconiis  Summi  Pontifices  et 
 Ecclesia  universa  omni  aevo  exornaverint  doctrinam  S.  Augustini  et 
 S.  Tbomae  fidelissimi  ejus  interprets,  bos  tanquam  duces  et  Magistros 
 in  ejusmodi  quaestionibus  amplectendos  et  sequendos  curabimus. 
 
 Neque  minus  nobis  cordi  erit,  omni  qua  par  est  grati  et  obsequentis 
 animi  signification,  dignos  nos  comprobare  insignis  accepti  beneficii 
 a  Serenissimi  Eegis  nostri  Augustique  Senatus  liberalitate  et  Munifi- 
 centia ;  itemque  pro  tali  tamque  prospero  eventu  bonorum  omnium 
 largitori  Deo.  Opt.  Max.  immortales  gratias  babere. 
 
SPICILECHUM  OSSORIENSE. 
 
 489 
 
 Ingemiscimus  profecto  vel  inter  eos  qui  Catholicos  se  profitentur 
 nonnnllos  reperiri,  qui  vel  falsae  pietatis  specie,  vel  ingenii  luxuriantis 
 illecebris  adducti,  dogmata  dogmatumque  ab  Ecclesia  Dei  sancita 
 vocabula  emollire  et  extenuare  conantur;  et  spreta  communi  Ecclesi- 
 arum  omnium  auctoritate,  Doctores  legis  se  exhibentes,  ad  vaniloquia 
 etprofana  convertuntur ;  non  satis  attendentes  concitari  inde  Spiritum 
 Contentionis  cujus  consuetudinem  non  habet  Ecclesia  Dei.  His 
 constanter  opponemus  praeclarum  Augustini  effatum — doctrinam 
 Veritatis  positam  esse  in  Cathedra  Unitatis — proindeque  vere  Catlio- 
 licorum  Nemini  licere  a  Sedis  Apostolicae  Magisterio  se  subducere,  a 
 qua  una  Maximus  Doctor  Hieronymus  ut  sentiendi  ita  et  loquendi 
 normam  dari  sibi  summis  precibus  efflagitabat. 
 
 Hanc  salutarem  sentiendi  et  loquendi  regulam  a  Majoribus  nostris 
 accepimus,  quibus  nulli  priores  unquam  fuere  in  agnoscenda  tuendaque 
 Romani  Pontiiicis  suprema  in  universos  Christi  fideles  divinitus 
 instituta  jurisdictione  et  auctoritate  :  Cujus,  ut  et  caeterorum  Catho- 
 licae  fidei  dogmatum  sacratissimum  depositum  nobis  commissum, 
 fideliter  custodiemus  inviolatum,  Successoribus  nostris  tradendum. 
 
 Interim,  Nos  et  Collegium  cui  praesumus  S.  Congregationis 
 patrocinio  enixe  commendantes  necnon  Deum  Opt.  Max.  indesi- 
 nenter  exorantes  ut  Eminentiam  Tuam,  ad  Ecclesiae  bonum  et  decus, 
 quam  diutissime  sospitet  servetque  incolumem,  singulari  cum 
 obsequio  ex  animo  subscribimur. 
 
 Eminentissime  Domine, 
 
 Yestri  humillimi  et  addictissimi  in  Domino  Servi, 
 Dublinii,  17  Nov.  1796. 
 
 Fr.  Joh.  Tho.  Archiep.  Dubliniensis,  etc. 
 
 Boetius,  Archiep.  Tuamensis. 
 
 P.  J.  Plunkett,  Epus.  Midensis. 
 
 Philippes,  Derrensis  Epus. 
 
 Daniel,  Epus.  Darensis  et  Leighlinien.  . 
 
 Thomas  Hussey,  Collegii  Praeses. 
 
 Richardus.  Armacanus,  etc. 
 
 Tho.  Archiep.  Caseliensis. 
 
 Fran.  Moylan,  Epus.  Corcagiensis. 
 
 Gerardus  Teahan,  Epus.  Kerriensis. 
 
 Edmundus  French,  Epus.  Elphinensis. 
 
490 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 XCIX. 
 
 Pastoral  Address  of  the  Archbishop  of  Dublin  to  the  Faithful 
 of  the  Diocese,  the  16th  of  February,  1797. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin). 
 
 * 
 
 In  the  name  of  the  Father,  and  of  the  Son,  and  of  the  Holy  Ghost. 
 
 Amen. 
 
 Cantemns  Domino,  gloriose  enim  magnificatus  est,  &c. 
 
 Exod.  15. 
 
 Let  us  sing  to  the  Lord,  for  he  is  gloriously  magnified.  Almighty  is  his  Name. 
 Thy  Right  Hand,  O  Lord,  is  magnified  in  strength.  With  the  blast  of  thy  anger  the 
 waters  gathered  together.  The  enemy  said  ;  I  will  pursue  and  overtake,  I  will  divide 
 the  spoils,  my  soul  shall  have  its  fill.  But  the  wind  blew,  and  the  sea  covered  them. 
 They  sunk  as  lead  in  the  mighty  waters.  Who  is  like  to  Thee  among  the  strong,  0 
 Lord?  Who  is  like  to  Thee,  glorious  in  holiness,  terrible  and  praiseworthy,  doing 
 wonders  ?  Exod.  sv. 
 
 Such,  dearest  brethren,  were  the  inspired  ejaculations  of  the 
 children  of  Israel  when  delivered  from  their  captivity  in  .ZEgypt. 
 Freed,  as  we  now  are,  from  the  late  terrors  of  impending  invasion 
 menaced  and  actually  attempted  by  an  enemy  become  desperate 
 from  the  exhausted  state  of  their  own  country,  and  eager  to  satiate 
 their  rapacity  in  this  ;  we  cannot  more  emphatically  express  our 
 grateful  acknowledgments  to  our  merciful  God  for  this  wonderful 
 deliverance,  than  by  addressing  his  divine  Majesty  in  the  sublime 
 words  of  our  text.  “  The  Lord  hath  shewn  might  in  his  arm  :  He 
 hath  scattered  the  proud  in  the  conceit  of  their  hearts.”  {Luke  i.  51.) 
 “The  Lord  thundered  from  heaven,  and  the  Most  High  gave  his  voice.” 
 ( Ps .  xvii.  15.)  “  Hail,  snow,  stormy  wdnds  have  fulfilled  his  words.” 
 
 {Ps.  cxlviii.  8.)  Yes,  “They  opened  a  pit,  and  have  fallen  into  it.” 
 {Ps.  vii.  16.)  “  Their  snare  is  broken,  and  we  have  been  delivered.” 
 
 {Ps.  cxxiii.  7.)  “  Blessed  be  the  Lord  who  hath  not  given  us  to  be 
 
 their  prey.”  {Ps,  cxxiii.  5.)  “  Our  help  is  in  the  name  of  Lord  who 
 
 made  heaven  and  earth.”  (Ps.  cxxiii.  8.) 
 
 Our  gratitude  to  the  bountiful  Father  of  mercies  on  this  very 
 momentous  occasion  should  be  proportioned  to  our  reverence  for 
 religion,  and  to  our  regard  for  the  happiness  of  mankind ;  because 
 the  maxims  which  have  influenced  the  proceedings  of  the  usurpers  of 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 491 
 
 power  in  France  during  the  progress  of  an  unparalleled  revolution  are 
 equally  subversive  of  both. 
 
 After  their  infidel  preceptors  had  infused  the  poison  of  seduction 
 into  the  minds  of  a  great  people  by  means  of  a  licentious  philosophy 
 which  became  too  fashionable,  these  unprincipled  and  audacious  men 
 succeeded  unfortunately  in  dissolving  the  sacred  bonds  which  connect 
 man  with  his  Creator,  the  Supreme  Ruler  of  the  world.  By  a  series 
 of  usurpations  and  a  repetition  of  the  most  atrocious  crimes  they 
 have  seized  the  administration  of  a  government  cemented  with  blood, 
 and  supported  by  sacrilege,  confiscations,  requisitions,  pillage,  and 
 terror. 
 
 These  impious  demagogues  have  destroyed  every  thing  valuable 
 and  dear  to  man.  They  have  torn  up  the  very  foundations  of  society 
 and  of  religion.  They  have  reversed  every  thing.  Neither  the  hal¬ 
 lowed  altar  nor  an  antient  throne  occupied  by  a  long  succession  of 
 illustrious  monarchs  has  escaped  their  sacrilegious  and  unrelenting 
 fury.  Throwing  off  all  restraint  from  either  law  or  religion,  and 
 acting  in  direct  opposition  to  both,  they  are  capable  of  committing, 
 and  have  committed,  every  crime  in  the  black  catalogue  of  sins.” 
 “  They  provoke  God  boldly”  ( Job  xii.)  and  “strengthen  themselves 
 against  the  Almighty.”  {Job  xv.  24.) 
 
 Thus  are  these  great  transgressors  characterized  in  many  other 
 passages  of  the  sacred  writings,  which  plainly  describe  the  fatal  designs 
 and  attempts  of  all  those  who  have  deserted  every  school  but  that  of 
 Machiavel.  To  them  the  very  idea  of  religion  or  virtue  appears 
 criminal.  From  one  excess  they  pass  to  another,  until  their  impiety 
 which  necessarily  leads  to  licentiousness  and  sedition  becomes 
 obstinate  and  ungovernable.  The  practical  consequences  of  these 
 maxims,  equally  disastrous  and  detestable,  fill  the  honest,  the  religious 
 mind  with  horror  and  consternation.  Public  security  vanishes  before 
 them,  and  the  passions  concentrating  in  the  baseness  of  self-gratifica¬ 
 tion,  the  inclinations  of  these  dogmatizing  philosophers  become 
 entirely  carnal  and  brutalizing. 
 
 Ah  Christians !  how  far  removed  are  these  homicidal,  ostentatious 
 legislators  from  that  genuine  and  amiable  patriotism  inspired  and 
 invigorated  by  the  vital  principle  of  Religion  !  How  dreadful  their 
 state,  between  the  disconsolate  prospect  of  eternal  sleep  after  this 
 mortal  life,  which  they  affect  to  believe,  and  to  regard  with  philosophic 
 indifference ;  and  the  invincible  apprehension  and  fear  of  the  terrible 
 
492 
 
 SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 judgments  of  a  just  and  outraged  God,  which  they  would  vainly  stifle 
 in  their  hearts  !  What,  in  fact,  is  man  without  the  inestimable  gift 
 of  divine  faith  in  revealed  Religion?  It  has  ever  been  the  curb  of  the 
 wicked,  the  hope  of  the  just,  and  the  only  permanent  bond  and  cement 
 of  society. 
 
 The  sad  and  frightful  picture  which  France  exhibits  to  an  amazed 
 world,  must  fill  the  Christian  and  every  humane  beholder  with  deep 
 concern  and  anxiety.  The  sincere  and  pious  Roman  Catholic,  viewing 
 it  with  the  eye  of  religion,  adores  the  inscrutable  judgments  of  God  ; 
 but  is  not  surprised  at  the  complicated  iniquities  of  the  persecuting 
 Apostates  from  the  religion  of  Christ.  Faithful  to  the  engagements 
 contracted  at  his  Baptism,  and  having  constantly  in  view  the  consoling 
 philosophy  of  Holy  Writ,  he  is  persuaded  that  profane  men,  “who 
 have  made  shipwreck  concerning  the  faith  ”  (1  Tim.  19)  are  unhap¬ 
 pily  become  like  unto  those  mentioned  by  S$.  Paul  ( Epli .  xi.  12.) 
 “  Without  Christ,  alienated  from  the  conversation  of  Israel,  and 
 strangers  to  the  Testaments,  having  no  hope  of  the  promise,  and 
 without  God  in  this  world,”  because  as  the  same  Apostle  remarks 
 (1  Rom.  28)  “  as  they  liked  not  God  in  their  knowledge,  God  delivered 
 them  up  to  a  reprobate  sense,  to  do  those  things  which  are  improper.” 
 
 Abandoned  thus  to  themselves,  their  grand  object  is  to  display  in 
 the  most  lofty  terms  of  exggerated  panegyrick  all  the  specious  allure¬ 
 ments,  all  the  fascinating  illusions  of  a  seducing  but  current  philosophy, 
 with  which  they  labour  to  adorn  their  glittering  phantom  of  IAberty 
 and  Equality.  What  deceits  have  not  been  practised,  what  crimes 
 have  not  been  perpetrated  under  the  sanctioned  abuse  and  misapplica¬ 
 tion  of  these  magical  sounds  !  They  have  operated  like  enchantment 
 on  the  minds  of  unreflecting  millions,  who,  under  the  delusive  pros¬ 
 pect  of  securing  future  happiness  to  themselves  and  their  posterity, 
 were  led  to  commit  every  crime  that  could  gratify  the  ambition  of 
 their  corrupt  leaders.  But  nothing  is  held  criminal  by  the  remorseless 
 rulers  that  promotes  the  accomplishment  of  their  private  views.  The 
 Lord,  however,  “the  great  and  terrible  God”  ( Exod .  xv.)  has  pro¬ 
 nounced  Anathema  against  the  proud  sages  of  the  world,  and  the 
 threats  of  Omnipotence  cannot  he  vain.  “  I  will  destroy,  says  he,  the 
 wisdom  of  the  wise,  and  the  prudence  of  the  prudent  I  will  reject.” 
 (1  Cor.  i.  19.)  As  their  wisdom  is  but  folly  in  his  sight,  he  will 
 defeat  them  as  he  lately  did  on  our  coast,  for,  “he  catcheth  the  wise 
 in  their  craftiness,  and  disappointeth  the  counsel  of  the  wicked.” 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 493 
 
 ( Job  xiii.,  1  Cor.  iii.  19.)  “  They  will  shudder  at  the  manifestation 
 
 of  his  wrath,  and  will  be  crushed  by  the  terror  of  his  name.”  {Job 
 xii.  11.)  “  They  will  be  destroyed  by  the  weight  of  their  infidelity. 
 
 The  wicked  man  shall  fall  by  his  own  wickedness,  and  the  unjust  shall 
 be  caught  in  their  own  snares.”  ( Prov .  xi.  5,  6.) 
 
 Contempt  of  religion  the  offspring  of  infidelity,  and  libertinism,  the 
 parent  of  anarchy,  authorized  by  the  rulers  in  France  during  the 
 period  of  an  eventful  revolution,  are  the  real  primary  causes  of  all  the 
 calamities  with  which  it  has  pleased  the  Almighty,  in  his  wrath,  to 
 afflict  that  most  unfortunate  kingdom.  We  know  alas  !  and  bitterly 
 lament  that  in  other  countries  also  the  conduct  of  many  Christians  is 
 in  direct  opposition  to  the  principles  and  precepts  of  the  religion 
 which  they  affect  to  profess ;  and  frequently  this  opposition  is  s  o 
 manifest,  that  were  we  to  judge  of  their  principles  by  their  constant 
 practice,  we  should  not  hesitate  to  pronounce  them  infidels.  But,  it 
 has  been  reserved  for  the  modern  philosophers  and  legislators  of 
 France  to  darken  and  disgrace  the  latter  years  of  the  eighteenth 
 century  of  Christianity  with  maxims  ominous  to  mankind,  and  to 
 systematize  irreligion  and  anarchy. 
 
 Infidelity  then  and  libertinism,  avowed  infidelity  and  libertinism 
 authorized  and  fostered  by  the  despotick  rulers  of  France,  are  the 
 primary  and  operating  causes  of  all  the  calamities  which  desolate  that 
 kingdom.  Yes,  dear  brethren,  they  are  :  we  repeat  it,  because  this 
 awful  and  important  truth  cannot  be  too  forcibly  impressed  on  your 
 minds. 
 
 To  these  detestable  and  destructive  systems  we  are  to  ascribe  the 
 sophistical  theory  of  abstract  but  impracticable  rights  of  man,  and  the 
 uniform  silence  on  his  duties  to  God  studiously  observed  by  the  con¬ 
 stitution  framers  and  revolutionary  dictators  of  France.  Hence,  their 
 malevolence  to  pious  institutions,  and  their  incessant  and  atrocious 
 persecution  of  the  faithful  ministers  of  religion  :  hence,  their  venera¬ 
 tion  for  the  putrid  and  mouldering  remains  of  their  infamous 
 preceptors  and  associates,  avowed  atheists  and  libertines,  which  they 
 triumphantly  enshrined  in  the  most  august  and  magnificent  edifice  in 
 Paris  raised  to  the  worship  of  the  living  God,  and  since  converted  into 
 a  pagan  Pantheon :  hence,  their  prostration  of  churches,  their  pro¬ 
 fanation  of  sacred  vessels  and  ornaments ;  the  robbery,  the 
 imprisonment,  the  transportation,  the  massacre  of  the  orthodox 
 clergy  :  hence,  their  encouragement  to  the  ignorant  and  the  profligate 
 
494 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 amongst  the  clergy  to  rebel  against  their  lawful  and  canonical 
 superiors,  and  to  sanction  by  oath  a  system  of  church  government 
 subversive  of  her  divine  rights,  and  contrary  to  her  dogmas  and 
 discipline :  hence,  the  vile  apostacy  from  the  faith  of  Christ  of  some 
 amongst  the  comparatively  few  clergy  who  had  conformed  to  the  new 
 ecclesiastical  code  ;  their  abdication  of  the  priesthood,  and  renuncia¬ 
 tion  of  its  functions  in  obedience  to  a  command  of  their  atheistical 
 and  tyrannick  masters,  which  impiously  and  scurrilously  denounced 
 the  sacred  ministry  as  a  knavish  and  hypocritical  imposture :  hence , 
 the  emigration  of  myriads  of  honourable  and  respectable  Frenchmen 
 of  every  description,  preferring  exile  and  beggary  to  irreligion  and 
 disloyalty :  hence ,  the  indefinite  number  of  others  who  have  perished 
 in  prisons,  or  on  scaffolds,  or  by  the  daggers  of  hired  assassins : 
 hence,  the  execrable  murder  of  their  lawful  Sovereign,  the  most 
 benevolent  of  Monarchs,  by  the  sentence  of  a  self-created  and 
 incompetent  tribunal,  which  usurped  and  combined  the  functions  of 
 judges,  jurors,  and  accusers :  hence,  their  sworn  hatred  to  Royalty, 
 and  annual  festival  to  commemorate  the  horrid  deed  and  the  triumph 
 of  regicide  ;  as  if  kingly  government  wisely  administered  were 
 essentially  incompatible  with  the  social  rights  and  happiness  of 
 subjects  :  hence,  their  choice  of  a  wild  ungovernable  democracy  as 
 most  congenial  to  their  licentious  principles  and  to  their  formal 
 declaration  that  insurrection  is  a  sacred  duty  :  hence,  the  introduction 
 of  manners  the  most  profligate  and  abandoned,  the  most  savage  and 
 ferocious,  which  have  barbarized  a  people  heretofore  humane  and 
 polite  :  hence,  their  decrees  concerning  marriage,  licensing  divorce  at 
 the  will  of  either  party  after  a  month’s  notice,  and  degrading  the 
 matrimonial  connexion,  holy,  honourable,  and  indissoluble  in  itself  to 
 a  state  of  authorized  concubinage,  and  encouraging  the  total  corrup¬ 
 tion  of  morals,  and  the  total  disconnection  of  social  life :  hence,  their 
 insidious  declaration  of  undefined  Liberty  to  countenance  licentious¬ 
 ness,  and  of  undescribed  Equality  to  sanction  plunder  and  the 
 subversion  of  all  order,  whenever  crimes  could  promote  their  selfish 
 views  :  hence ,  the  institution  of  blasphemous  and  indecent  rites,  the 
 erection  of  altars,  the  chanting  of  hymns  in  honour  of  their  vitiated 
 and  perverted  reason,  to  which  as  to  a  Divinity  the  homage  of 
 idolatrous  and  impure  worship  has  been  offered. 
 
 That  nothing  might  be  wanting  to  complete  the  fanaticism  of 
 impiety,  decades  and  other  fanciful  determinations  of  time  have  been 
 
SPICILEGIUM  OSSOMENSE. 
 
 495 
 
 substituted  by  the  philosophical  rulers  in  France  in  place  of  the 
 Sundays,  Weeks,  and  Festivals  of  the  Christian  calendar,  in  order,  if 
 possible,  to  extinguish  in  the  minds  of  men  the  very  idea  of  a  Deity 
 and  of  revealed  religion.  For  this  infernal  purpose  schools  are 
 established  at  publick  expence  to  poison  succeeding  generations.  The 
 design  however  has  been  in  some  measure  frustrated  by  the  heroick 
 constancy  of  many  Martyrs,  and  the  clamours  of  others  panting  for 
 religion.  A  motley  one  of  anarchical  complexion  called. constitutional 
 is  permitted,  but  only  as  a  tolerated  evil.  It  is  neither  Catholick,  nor 
 Protestant,  nor  Presbyterian,  nor  assimilated  to  any  particular  pro¬ 
 fession  of  Christian  faith  that  ever  existed,  except  in  the  adoption  of 
 errors  solemnly  condemned  by  the  Catholick  Church,  and  in  the 
 persecution  of  all  those  who  are  in  communion  with  her  visible  head. 
 
 We  have  only  sketched  a  few  outlines  of  the  dismal  effects 
 produced  by  the  impious  philosophy  of  modern  French  legislators 
 and  rulers.  Volumes  would  be  necessary  to  enumerate  them  all. 
 
 Were  the  fatal  operation  of  these  mischievous  principles  confined 
 to  France  alone,  every  religious,  every  feeling  mind  would  deplore  the 
 calamity ;  but,  alas !  it  has  extended  in  various  degrees  to  other 
 countries  by  the  incessant  intrigues  of  their  artful  emissaries,  and 
 principally  by  the  rapid  progress  of  the  Republican  armies. 
 
 Although  we  are  confident  that  but  few,  and  hope  that  none  of  our 
 beloved  flock  are  so  irreligious,  so  stupid  or  insane  as  to  adopt,  abet, 
 or  admire  principles  which  necessarily  lead  to  the  extinction  of  all 
 religion,  to  the  subversion  of  all  authority,  to  the  destruction  of 
 property,  and  to  the  most  dreadful  anarchy  and  confusion ;  we  should 
 not  comply  with  our  pastoral  duty  did  we  not  caution  you  against 
 them.  We  have  on  different  occasions  discharged  this  duty,  and  shall 
 not  cease  to  warn  you  of  any  approaching  danger  to  your  religious 
 principles  and  morals.  At  present  we  earnestly  beseech  you,  dearest 
 Brethren,  to  reflect  seriously  on  the  situation  of  France  where  the 
 horrid  consequences  of  systematick  infidelity  and  licentiousness  have 
 been  wofully  realized,  and  on  the  melancholy  fate  of  those  countries 
 into  which  the  French  arms  have  penetrated,  with  the  most  positive 
 but  vain  assurances  of  friendship  and  protection  to  the  deluded 
 unfortunate  inhabitants.  This  plain  simple  reflection  alone  should 
 be  sufficient  to  put  you  on  your  guard,  and  we  trust  it  will,  against 
 any  attempts  to  seduce  you  from  your  attachment  to  religion,  or  from 
 that  allegiance  to  his  Majesty  and  duty  towards  Superiors  of  every 
 
496 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 description  which  it  inspires  and  inculcates.  Do  not  then  approach 
 the  rotten  tree  of  French  Liberty,  if  you  desire  to  live.  It  bears 
 forbidden  fruit,  fair  to  the  eye  but  deadly  to  those  who  taste  it. 
 Booted  in  corruption,  it  vegetates  only  to  destroy.  Evils  innumerable 
 lie  concealed  under  its  branches  and  shining  foliage  bending  under 
 an  exuberant  weight  of  crimes.  Such  is  the  boasted  tree  of  liberty, 
 and  such  its  baleful  fruit  presented  to  us  covered  over  with  the  fairest 
 flowers  of  ill-applied  oratory,  and  under  the  imposing  names  of 
 Liberty,  Equality,  Amity,  and  Protection. 
 
 If  Christians  attended  more  diligently  than  many  of  them  do  to 
 the  punctual  observance  of  their  duties,  the  discussion  of  speculative 
 rights  and  systems  of  government  would  not  divert  them  from  a  more 
 useful  application  of  their  thoughts  and  time.  The  performance  of 
 relative  duties  by  rulers  and  subjects,  by  superiors  and  inferiors,  would 
 effectually  secure  mutual  happiness,  because  we  cannot  suffer  wrong 
 when  all  comply  with  their  respective  obligations  towards  God  and 
 their  neighbour.  We  need  not  remind  you  that  every  human  being 
 is  our  neighbour  in  the  gospel  spirit  of  our  holy  religion,  which 
 dictates  the  love  of  our  enemies,  of  the  adversaries  of  our  faith,  and 
 the  return  of  good  for  evil.  In  vain  will  you  search  for  this  genuine 
 benevolence  and  liberality,  the  peculiar  and  dignifying  characteristic!! 
 of  true  religion,  in  the  farraginous  laws  and  multiplied  constitutions 
 of  French  philosophers  published  since  the  year  1789.  It  is  utterly 
 incompatible  with  their  infidel  system  which  breathes  hatred  to  the 
 virtuous,  and  especially  to  those  who  oppose  their  impious  designs. 
 
 Cherish  then,  dearly  beloved  Brethren,  the  mild,  the  beneficent 
 religion  of  Jesus  Christ,  which  has  been  the  general  faith  of  this 
 nation  since  the  auspicious  ministry  of  our  great  Apostle  St.  Patrick  : 
 cherish  also  the  admired  constitution  of  our  country,  which  empowers 
 the  King,  the  Lords  and  Commons  of  Parliament  to  watch  over  and 
 protect  our  liberties,  to  secure  our  persons  from  assault  and  our 
 property  from  pillage. 
 
 To  act  in  conformity  with  the  invariable  tenets  of  our  holy 
 religion,  we  should  respect  the  rulers  and  others  placed  by  Divine 
 Providence  in  authority  over  us,  obey  them  and  the  laws  in  civil 
 concerns  and  in  every  thing  that  does  not  militate  against  the  duties 
 of  our  religion :  in  a  word,  we  should  “  Fear  God,  and  honour  the 
 King.”  (1  Pet.  iii.  17).  This  is  not  merely  an  advice  to  be  followed 
 as  expediency  may  suggest,  it  is  a  precept  which  we  are  bound  to 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 497 
 
 fulfil  after  the  example  of  the  primitive  and  other  sincere  Christians, 
 who  in  every  age  were  the  most  dutiful  subjects  even  when  persecuted 
 for  their  faith  which  thousands  of  them  sealed  with  their  blood, 
 recommending  obedience  to  the  governors  and  to  the  laws. 
 
 The  Roman  Catholicks  of  Ireland  have  illustrated  this  doctrine  in 
 a  singular  manner  by  their  loyal  and  virtuous  conduct  during  a  long 
 and  painful  trial.  Neither  fines,  confiscations,  transportation,  nor 
 even  death  itself  denounced  against  them  in  some  cases,  could 
 weaken  their  faith,  or  diminish  their  loyalty :  faithful  to  their 
 principles,  the  Pastors  and  the  flock  adhered  to  them  with  heroic 
 fortitude,  and  left  an  inestimable  inheritance  to  their  successors  and 
 descendants.  May  it  be  preserved  and  transmitted  to  the  latest 
 posterity. 
 
 We  are  far,  very  far  indeed,  from  suspecting  that  any  well  informed 
 Roman  Catholick  is  unwilling  to  follow  the  noble  examples  of  reli¬ 
 gious  constancy  which  we  have  mentioned,  or  unmindful  of  his  duty 
 towards  God  or  of  his  allegiance  to  the  King.  Their  past  meritorious 
 conduct  is  a  certain  pledge  of  their  observing  both.  On  this  impor¬ 
 tant  point  we  principally  wish  to  instruct  the  ignorant  of  our 
 communion,  they  being  most  exposed  to  the  artifices  of  designing 
 and  ambitious  men,  who  may  address  them  under  the  mask  of  friend¬ 
 ship  and  tempt  them  to  a  violation  of  their  duty.  It  would  indeed 
 be  shamefully  unbecoming  any  Roman  Catholick  of  Ireland,  after 
 witnessing  happier  days  than  his  fathers  experienced,  to  aggravate 
 disloyalty  by  ingratitude  to  our  rulers.  No  invidious  clamour,  no 
 intemperate  declamation,  nor  any  conduct  calculated  to  irritate  and 
 excite  their  jealousy  and  resentment,  should  cloud  the  bright  dawn 
 which  has  happily  succeeded  our  former  gloom.  It  is  only  by  a  con¬ 
 tinuation  of  the  same  exemplary  demeanour  which  attracted  the  first 
 and  progressive  rays  of  illumination,  that  we  can  reasonably  expect  to 
 enjoy  hereafter  a  brighter  sunshine. 
 
 In  every  country  there  are  men  who,  from  various  motives  which 
 we  shall  not  examine  at  present,  are  disposed  to  censure  and  calum¬ 
 niate  all  orders  of  our  hierarchy,  and  to  ascribe  the  most  ingenuous, 
 the  most  disinterested  and  meritorious  conduct  of  Bishops  and  Priests 
 to  selfish  and  sinister  views.  If  you  should  enter  into  conversation 
 with  any  such  persons  on  the  subject  of  this  instruction,  they  will 
 lament  with  great  gravity  of  countenance  and  equal  vehemence  of 
 language  our^  ignorance  of  the  Tights  of  man,  and  oui  having 
 
498 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 profaned  the  sacred  ministry  by  preaching  new  and  unfashionable 
 doctrines  to  ingratiate  ourselves  with  our  temporal  rulers. 
 
 We  shall  furnish  you  with  a  very  plain  answer  to  this  unfounded 
 observation,  should  it  be  made  in  your  presence.  Tell  them  that  the 
 doctrines  we  this  day  announce  and  shall  hereafter  occasionally  repeat, 
 are  as  ancient  as  Christianity  and  coeval  with  divine  revelation.  Tell 
 them  that  the  doctrines  of  the  Catholick  Church  are  immutable,  and 
 the  very  same  at  this  day  as  preached  by  her  Divine  Founder  and 
 handed  down  to  us  by  the  Apostles  and  their  successors.  Tell  them 
 that  these  doctrines  were  adhered  to  by  the  primitive  Christians  when 
 persecuted  to  death  by  the  pagan  Emperors  during  the  long  period  of 
 three  hundred  years.  That  these  martyrs  obeyed  their  cruel  perse¬ 
 cutors  and  their  laws  in  all  temporal  concerns.  That  they  prayed  for 
 them  and  for  the  prosperity  of  the  empire  when  tortured  and  tempted 
 by  every  violence  and  every  artifice  to  abandon  the  religion  of  Christ, 
 at  the  risk  and  frequently  with  the  loss  of  life  and  property.  And 
 finally,  that  in  every  succeeding  age  to  our  own  times  the  conduct  of 
 all  good  Roman  Catholicks  has  been  exactly  similar  under  every  form 
 of  settled  government,  whether  it  tolerated  their  religion  or  not. 
 
 We  readily  admit  that  neither  this  doctrine  nor  religion  of  any 
 kind  is  fashionable  amongst  the  panegyrists  of  modern  French  prin¬ 
 ciples  and  the  advocates  of  speculative  Rights  of  man,  which  cannot 
 be  reduced  to  practice  without  injury  to  society;  neither  is  this  doc¬ 
 trine  of  revealed  religion  palatable  to  the  taste  of  carnal  and  worldly 
 men,  who  do  not  look  beyond  the  grave  and  are  intent  only  on  grati¬ 
 fying  every  passion,  every  selfish  inclination  which  the  gospel  com¬ 
 mands  us  to  mortify  and  repress.  The  Christian  religion  has  been 
 propagated  in  direct  opposition  to  fashion,  to  prejudice,  to  sophistry, 
 and  power.  It  preaches  Christ  persecuted,  reviled  and  crucified  ; 
 humble,  patient  and  obedient.  This  Lord  of  Lords  and  Master  of 
 the  world  vouchsafed  as  man  to  pay  tribute  to  Caesar  and  obey  the 
 laws,  in  order  to  prove  the  duty  of  loyalty  and  submission  to  temporal 
 rulers  by  his  own  example.  He  commands  us  “  to  give  to  Caesar  what 
 belongs  to  Caesar,  and  to  God  what  belongs  to  God.”  {Matt.  xxii.  21.) 
 
 This,  dear  Brethren,  is  the  invariable  doctrine  of  the  Catholick 
 Church,  uniformly  preached  in  all  parts  of  the  world,  and  religiously 
 practised  by  every  worthy  member  of  her  communion.  In  the  exercise 
 of  our  humble  ministry,  we  have  constantly  endeavoured  to  inculcate 
 it,  as  well  before  as  since  the  relaxation  of  the  penal  laws  against  us  ; 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 499 
 
 and  particularly  whenever  ignorant  or  irreligious  persons  of  our  own 
 and  other  communions,  under  the  assumed  appellations  of  White 
 Boys ,  Right  Boys,  Defenders,  or  other  names,  disturbed  our  internal 
 peace  in  consequence  of  oaths  administered  to  one  another,  and  under 
 the  pretext  of  redressing  grievances.  We  have  availed  ourselves  of 
 such  disagreeable  occurrences  to  instruct  the  rioters,  and  to  remind 
 all  our  beloved  Flock  of  their  duty,  and  to  explain  the  wicked  ten¬ 
 dency  of  combination  oaths  in  general. 
 
 Oaths  are  solemn  appeals  to  the  God  of  Truth,  who  cannot  de¬ 
 ceive  or  be  himself  deceived.  Neither  the  kissing  of  a  book,  nor  the 
 expression  I  swear,  is  necessary  to  constitute  an  oath.  Whenever  we 
 call  on  God,  on  Heaven,  on  his  presence,  or  on  any  thing  sacred  to 
 witness  or  attest  the  truth  of  our  resolutions  or  declarations,  we  take 
 an  oath.  We  should  never,  if  possible,  make  this  awful  appeal. 
 “  Let  your  speech,  says  our  Divine  Redeemer,  be  yea,  yea,  no, 
 “  no  :  for  whatever  is  more  than  these  cometh  of  evil.”  {Matt.  v.  37). 
 All  rash,  profane,  unnecessary  oaths  are  forbidden  by  this  command, 
 but  it  does  not  forbid  to  swear  in  truth,  justice  and  judgment,  to  the 
 honour  of  God,  our  own  or  our  neighbour’s  just  defence.  “Thou 
 u  shalt  swear  as  the  Lord  livetli,  in  truth,  and  in  judgment,  and  in 
 justice.”  ( Jer .  iv.  2.)  To  affirm  a  known  falsehood  upon  oath  is 
 against  truth,  and  abominable  perjury.  To  swear  without  knowledge 
 of  the  subject  to  anything  equivocal  or  doubtful,  to  promote  secrecy  on 
 oath  without  knowing  what  is  to  be  kept  secret,  to  swear  to  any  pur¬ 
 pose  without  due  consideration,  is  against  judgment.  To  promise  on 
 oath  any  thing  which  may  excite  or  promote  rebellion,  the  invasion 
 of  an  enemy,  sedition,  disturbance  of  publick  peace,  injury  to  any 
 community  or  to  any  individual  in  person,  property  oi  reputation,  is 
 contrary  to  justice.  Compulsory  oaths,  though  not  always  contrary 
 to  truth  and  justice,  are  unlawful  for  want  of  judgment.  Oaths  taken 
 at  the  desire  of  others  without  competent  authority  to  tender  them, 
 are  unlawful  for  the  want  of  necessity  and  judgment.  To  render  an 
 oath  lawful  and  acceptable  to  God  as  an  act  of  religion  honouring  his 
 divine  veracity,  all  these  conditions  should  accompany  it.  If  taken 
 without  one  only  of  them,  the  oath  is  sinful ;  and  if  contrary  to  justice 
 is  null  and  void,  consequently  sinful  when  taken,  and  doubly  criminal 
 when  executed.  The  prospect  of  redressing  grievances  by  means  of 
 unlawful  oaths  can  never  justify  or  excuse  them,  because  it  is  sinful 
 to  commit  any  evil  whatever  with  a  view  of  effecting  the  greatest 
 
500 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 good.  Such  is  the  gospel  doctrine  concerning  oaths  taught  by  the 
 Roman  Catholick  Church.  We  have  explained  it,  that  you  may  be 
 on  your  guard  against  any  attempts  of  incompetent  persons  to  recom¬ 
 mend  and  disseminate  oaths,  under  various  pretences.  This  motive 
 will,  we  flatter  ourselves,  appear  just,  and  sufficiently  apologize  for 
 our  digression  from  the  immediate  subject  of  this  instruction,  to  which 
 we  return. 
 
 You  cannot  forget,  dear  Brethren,  the  debt  of  gratitude  which  we 
 owe  to  our  beneficent  Sovereign  George  III.,  and  to  an  enlightened 
 Parliament,  for  many  substantial  benefits  of  the  constitution  restored 
 to  us  during  his  Majesty’s  reign.  It  is  our  duty  to  discharge  that 
 debt  with  cheerfulness  by  a  peaceable  and  loyal  demeanour,  by  suppli¬ 
 cating  the  Almighty  to  protect  his  Majesty  and  the  Royal  Family,  to 
 direct  his  Parliaments  and  Ministers  in  their  proceedings  for  the 
 prosperity  of  his  Kingdoms,  and  the  general  happiness  of  all  his 
 Subjects.  Thus,  and  thus  only,  can  you  merit  the  further  attention 
 of  his  Majesty  and  Parliament  to  your  well-founded  claims  on  their 
 justice  and  liberality.  Thus  have  our  Brethren  in  different  parts  of 
 the  kingdom,  and  particularly  in  the  South  where  the  late  danger  of 
 invasion  was  most  immediate,  deserved  the  commendation  and  applause 
 of  all  their  good  fellow- subjects,  for  their  alacrity  and  loyal  exertions 
 in  opposing  the  designs  of  the  French  on  this  country. 
 
 “  Let  us  bless  the  Lord,  let  his  praise  be  ever  in  our  mouths,” 
 (Ps.  xxx.  3)  for  having  repulsed  and  dispersed  this  proud  enemy, 
 whose  meditated  attack,  if  successful,  would  have  been  followed  by 
 massacres,  bloodshed,  violation  of  your  wives  and  daughters,  by 
 requisitions  of  men,  money,  provisions,  and  clothing,  by  the  inter¬ 
 ruption  of  publick  Catholick  worship,  by  the  probable  loss  of  religion 
 itself  and  of  every  thing  dear  to  man.  The  pretended  advocates  of 
 liberty  would  endeavour  to  plant  the  terrific  despotism  of  France  in 
 our  fertile  soil,  after  manuring  it  with  the  blood  of  victims  to  con¬ 
 science  and  honour.  They  would  pillage  the  rich,  debase  the  gentry, 
 and  after  depriving  the  honest,  loyal  artizans  and  labourers  of  their 
 small  pittance,  would  degrade  them  to  the  level  of  beasts  of  burden 
 by  their  equalizing  system. 
 
 This,  dear  Brethren,  is  not  a  fanciful  or  exaggerated  description 
 of  the  innumerable  evils  from  which  the  mighty  Ruler  of  tempests  has 
 mercifully  preserved  us.  It  is  a  faithful  copy  from  the  mournful 
 picture  exhibited  in  France  itself,  and  in  those  countries  which  expe- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 501 
 
 rience  the  calamity  of  French  dominion  or  fraternity.  Our  privileged 
 island  is  by  a  singular  providence  exempted  from  poisonous  animals. 
 Vouchsafe,  we  humbly  beseech  thee,  0  Lord,  to  preserve  it  likewise 
 from  the  contagious  infection  of  French  Liberty  and  Equality,  from 
 French  anarchy  and  confusion,  and  also  to  grant  in  your  infinite 
 mercy  that  these  noxious  and  baleful  plants  may  be  ere  long  eradi¬ 
 cated  from  that  unhappy  country. 
 
 Protected  as  we  have  evidently  been  by  the  omnipotence  and 
 memorable  providence  of  our  Gracious  God,  preserved  thereby  from 
 numberless  misfortunes,  how  can  we  duly  express  our  gratitude  to 
 our  merciful  Deliverer  ?  No  words  can  express  the  glowing  senti¬ 
 ments  of  gratitude  that  should,  and  we  trust  do,  animate  our  hearts 
 for  so  providential  a  deliverance.  Nevertheless,  as  he  does  not  despise 
 an  humble  heart  (Ps.  iv.  18)  and  devout  prayer  is  agreeable  to  him, 
 let  us  fervently  beseech  his  Divine  Majesty  to  accept  our  humble  but 
 sincere  tender  of  Thanksgiving  for  his  great  mercy  towards  this 
 Kingdom,  in  preserving  it  from  impending  danger  and  ruin. 
 
 It  is  to  unite  and  combine  the  pious  effusions  of  these  religious 
 sentiments  that  we  are  assembled  here  this  day  :  For  the  same  pur¬ 
 pose,  and  to  render  them  more  acceptable  to  the  Eternal  Father  through 
 the  infinite  merits  of  our  Blessed  Redeemer  who  is  the  High-Priest 
 and  Victim,  the  unbloody  Sacrifice  is  offered  in  remembrance  of  him 
 in  the  different  Chapels  of  the  Archdiocese. 
 
 Join  us  then,  dear  Brethren,  in  offering  the  incense  of  grateful 
 prayer  on  this  day  of  solemn  Jubilee,  accompany  the  pious  Minister 
 of  the  altar  in  his  oblation  of  the  spotless  lamb  our  Saviour  and 
 Mediator,  and  let  the  same  intention  direct  your  private  devotions 
 during  the  course  of  the  day. 
 
 Persuaded  as  you  are  that  our  late  deliverance  is  the  gift  of  Heaven, 
 you  will  the  more  fervently  unite  in  the  general  expression  of  grati¬ 
 tude,  and  thereby  intimate  to  our  unbelieving  enemies  themselves 
 that  we  do  not  ascribe  our  preservation  to  their  temerity  nor  to  our 
 own  strength  or  prudence,  but  to  the  “  God  of  Armies  only,  (Js.  x.  24) 
 to  the  Lord,  strong  and  mighty.”  (Ps.  xxiii.  8). 
 
 The  force  of  our  implacable  enemy  must  have  been  considerably 
 weakened  by  their  late  disasters  on  our  coast :  but  their  rage  for 
 dominion  and  plunder  remains  undiminished,  and  may  urge  them  to 
 hazard  another  attempt  to  invade  this  Kingdom.  Beseech  then  the 
 Almighty  to  continue  his  merciful  protection,  and  to  increase  if  pos- 
 
502 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 sible  the  noble  enthusiasm  of  generous  loyalty  inspired  by  religion  and 
 patriotism,  which  so  honourably  distinguished  the  Irish  nation  on  the 
 late  occasion  of  alarm,  and  which  warns  our  hearts  in  the  present  hour 
 of  civil  and  religious  exultation. 
 
 Consider  seriously,  dearest  Brethren,  that  infidelity  and  the  pride 
 of  reason  from  which  it  springs,  are  the  fatal  sources  of  that  torrent 
 of  multiplied  crimes  and  misfortunes  which  has  deluged  France, 
 unfortunate  France,  with  blood  !  Consider  also  that  France  is  but 
 an  instrument  in  the  bands  of  the  Almighty  Ruler  of  Empires  to 
 manifest  to  surrounding  nations  the  direful  consequences  of  infidelity, 
 and  to  awaken  in  all  a  due  sense  of  the  importance  and  necessity  of 
 religion,  the  mysteries  of  which  are  so  profanely  ridiculed  and  its 
 duties  so  scandalously  neglected  by  too  many  professing  themselves 
 Christians.  Oh,  how  terrible  are  the  judgments  of  God  !  we  should 
 be  warned  in  time  by  the  fate  of  France,  lest  we  experience  the  same. 
 
 Without  religion ,  no  society  can  long  exist.  It  affords  consolation 
 to  man,  and  support  to  good  order  and  to  the  administration  of  govern¬ 
 ment  under  any  constitution.  Without  religion ,  the  Monarch,  the 
 Viceroy,  the  Doge,  the  Senator,  the  Prime  Minister,  in  a  word  the 
 executive  power,  becomes  arbitrary,  capricious,  despotick,  and  cruel. 
 Without  religion,  subjects  become  licentious,  arrogant,  ungovernable 
 and  seditious.  Factious  men,  availing  themselves  of  these  disposi¬ 
 tions,  madden  the  people  to  rebellion,  and  under  the  mask  of  patriotism 
 usurp  the  powers  of  government,  and  destroy  the  constitution  of  their 
 country.  Neither  the  liberties  of  the  people  nor  the  authority  of 
 rulers  under  any  constitution  or  form  of  government  can  survive  the 
 downfall  of  religion,  which,  by  inculcating  the  relative  duties  and 
 obligations  of  all,  is  an  equal  restraint  on  rulers  and  subjects  ;  and 
 for  that  reason  should  be  equally  cherished  by  both,  as  an  impregnable 
 barrier  against  the  abuses  of  power  and  the  excesses  of  liberty.  It  is 
 therefore  not  only  the  duty  of  supreme  governors  and  of  all  placed  in 
 authority  to  protect  religion,  but  likewise  their  interest  ;  because,  as 
 we  have  remarked,  they  cannot  long  retain  their  lawful  power  and 
 station  without  it.  When  the  altars  of  France  were  demolished,  the 
 throne  also  tottered  to  its  fall,  and  quickly  after  sunk  upon  their  ruins. 
 
 What  an  awful  and  instructive  lesson  to  mankind !  What  a 
 warning  to  all  ranks  of  society  !  “  And  now,  0  ye  Kings,  understand  : 
 “  receive  instruction  you  that  judge  the  earth.”  ( Ps .  xi.  10).  It  is  a 
 royal  prophet  who  gives  the  salutary  admonition. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 503 
 
 The  mere  external  profession  or  protection  of  religion  will  not  avert 
 the  evils  we  have  mentioned,  and  preserve  either  rulers  or  subjects 
 from  them  ;  it  is  moreover  indispensably  necessary  that  its  precepts 
 be  fulfilled,  and  its  duties  practised  ;  otherwise  religion  is  nothing 
 more  than  an  inanimated  lifeless  skeleton  and  profane  mockery,  de¬ 
 serving  the  punishments  and  not  the  blessings  of  heaven. 
 
 As  war  is  necessarily  attended  in  its  progress  with  manifold  cala¬ 
 mities  and  uncertain  in  its  issue,  and  is  often  inflicted  as  a  punish¬ 
 ment  on  the  guilty ;  let  us  humbly  implore  the  “  God  of  peace,” 
 (Heb.  xiii.  20)  to  bless  and  second  the  pacifick  dispositions  of  our 
 benevolent  and  gracious  Sovereign,  whose  parental  and  feeling  heart 
 bleeds  for  the  sufferings  of  his  faithful  subjects,  and  pants  to  restore 
 to  them  the  blessings  of  a  secure  peace.  Pour  forth  your  souls  in 
 tears  of  repentance,  and  in  supplication  to  the  throne  of  mercy  for 
 pardon  of  past  transgressions.  Purify  your  hearts  from  all  criminal 
 or  profane  attachments,  and  convince  yourselves  of  your  own  sincerity, 
 and  excite  others  to  an  imitation  of  your  conduct  by  the  practice  of 
 every  virtue,  particularly  of  charity  towards  your  distressed  fellow- 
 creature,  of  that  tender  and  compassionate  charity  most  acceptable 
 to  the  common  Father  of  all,  and  which,  as  he  himself  declares  by 
 the  mouth  of  an  inspired  writer,  “  covereth  a  multitude  of  sins.” 
 (1  Pet.  iv.  8). 
 
 You  will  thus  effectually  recommend  yourselvos  to  a  merciful 
 Father,  who  will  be  “  gracious  to  you,  and  remember  his  covenant 
 with  you,”  (2  Maccb.  i.  2,)  and  “  send  you  peace,”  (2  Maccb.  i.  4,)  an 
 honourable  and  permanent  peace. 
 
 Such,  dearly  beloved  Brethren,  are  the  sacred  duties  which  from 
 the  chair  of  truth  we  conjure  you  to  discharge  faithfully.  Implore 
 the  gracious  Bestower  of  every  good,  of  every  blessing,  to  accept  our 
 humble  thanksgiving,  and  to  continue  his  protection  of  our  dear 
 country;  offer  up  your  most  fervent  prayers,  but  pray  with  puro 
 hearts,  for  then  only  can  you  expect  to  obtain  his  favour  or  assist¬ 
 ance. 
 
 Bemember  that  being  tho  almighty  Arbiter  of  the  world  and  wise 
 Disposer  of  all  human  events,  he  uses  battles  and  other  incidents  of 
 war  as  tho  instruments  of  his  providence,  in  rewarding  or  punishing 
 the  nations  that  resort  to  arms,  whether  from  ambition  or  from  the 
 necessity  of  defence. 
 
 We  shall  conclude  in  tho  words  of  God  himself,  spoken  to  tho 
 
504 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Children  of  Israel  and  to  all  nations  by  the  mouth  of  his  servant 
 Moses.  Reflect  on  them,  we  pray  you,  with  particular  attention. 
 
 “  I  am  the  Lord  thy  God.  If  you  walk  in  my  precepts  and  keep 
 “  my  commandments,  I  will  give  peace  in  your  coasts.  You  shall 
 “  sleep,  and  there  shall  be  none  to  make  you  afraid.  If  your  enemies 
 “  attack  you,  you  will  put  them  to  flight  ;  you  will  pursue  them,  and 
 “  they  shall  fall  before  you  ;  but  if  you  will  not  hear  me  and  fulfil  all 
 “  my  commandments,  and  contemn  my  judgments  so  as  not  to  do 
 “  those  things  which  are  appointed  by  me,  and  to  make  void  my 
 “  covenant,  I  will  set  my  face  against  you,  and  you  shall  fall  down 
 “  before  your  enemies,  and  shall  be  made  subject  to  them  that  hate 
 “  you.  You  shall  flee  when  no  man  pursueth  you,  and  you  shall  be 
 “  delivered  into  the  hands  of  your  enemies.  I  will  send  fear  into 
 “  your  hearts;  the  sound  of  a  flying  leaf  shall  terrify  you,  and  you 
 “  shall  flee  as  it  were  from  the  sword  ;  for  I  am  the  Lord  your  God.” 
 {Levit.  xxvi.) 
 
 “  May  the  God  of  peace  himself  sanctify  you,  dearest  Brethren,  in 
 “  all  things,  that  your  souls  and  bodies  be  preserved  blameless  for 
 “  the  coming  of  our  Lord  Jesus  Christ.  Amen.”  (1  Thess.  23). 
 
 C. 
 
 Letters  of  Most  Rev.  Dr.  Carroll,  first  Archbishop  of  Baltimore, 
 and  Most  Rev.  Dr.  Concanen,  first  Bishop  of  New  York,  to 
 the  Archbishop  of  Dublin. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 I. 
 
 Baltimore,  August  11th,  1788. 
 
 My  Lord, 
 
 I  was  honoured  with  your  Grace’s  letter  of  May  16th,  by  the 
 Rev.  Mr.  Ryan,  who  arrived  at  Philadelphia  the  first  of  this  month, 
 and  is  now  with  me.  I  am  happy  in  taking  this  occasion  to  open  a 
 correspondence  with  a  prelate  of  your  distinguished  character,  and 
 hope  your  Grace  will  allow  me  to  apply  to  you  with  confidence  and 
 
SPICILEGITJM  OSSORIENSE. 
 
 505 
 
 liberty  in  all  matters  which  may  intervene  between  this  country  and 
 Ireland  relative  to  the  welfare  of  religion.  Mr.  Eyan  I  will  endeavour 
 to  place,  agreeably  to  himself  and  advantageously  to  some  Catholics 
 destitute  of  all  spiritual  assistance.  He  is  not  willing  to  accept  an 
 appointment  in  the  country,  in  one  of  the  western  counties  of 
 Pensylvania,  where  a  large  colony  of  Irish  Catholics  are  soliciting  a 
 priest,  and  offer  him  a  maintenance.  He  has  turned  his  eyes  on 
 Charleston,  South  Carolina,  where  a  clergyman  is  likewise  wanted. 
 
 My  very  good  friend,  Mr.  O’Brien  of  New  York,  has  informed  your 
 Grace  of  the  reason  I  have  to  be  dissatisfied  with  the  unaccountable 
 
 conduct  of  the  Eev.  Mr.  S - ,  lately  returned  to  Ireland.  I  should 
 
 remain  perfectly  easy  in  the  self-conviction  of  having  afforded  him 
 no  cause  of  dissatisfaction,  but  quite  the  contrary ;  were  it  not  that 
 misrepresentation  may  deprive  this  country  of  the  services  of  some 
 valuable  assistance  from  Ireland.  To  prevent  this,  I  have  written 
 fully  to  a  gentleman  of  your  city,  Mr.  Mulcaile,  whom  Mr.  O’Brien 
 recommended  to  me,  and  with  whose  character  he  brought  me 
 acquainted.  I  shall  desire  him  to  communicate  the  contents  to  your 
 Lordship,  that  you  may  be  convinced,  with  how  little  candour 
 
 Mr.  S -  has  conducted  himself  in  this  business,  and  that  no 
 
 impressions  may  be  received  as  if  I  were  not  disposed  to  give  employ¬ 
 ment  to  as  many  virtuous  and  well-informed  clergymen  as  a  main¬ 
 tenance  can  be  procured  for.  But  one  thing  must  be  fully  impressed 
 on  their  minds,  that  no  pecuniary  prospects  or  worldly  comforts  must 
 enter  into  the  motives  for  their  crossing  the  Atlantic  to  this  country. 
 They  will  find  themselves  much  disappointed.  Labour,  hardships  of 
 every  kind,  coarse  living,  and  particularly  great  scarcity  of  wine 
 (especially  out  of  the  towns)  must  be  borne  with.  Sobriety  in  drink 
 is  expected  from  clergymen  to  a  great  degree.  That  which  in  many 
 parts  of  Europe  would  be  esteemed  no  more  than  a  cheerful  and 
 allowable  enjoyment  of  a  friendly  company,  would  be  regarded  here  in 
 our  clergy  as  an  unbecoming  excess.  Your  Lordship  will  excuse  this 
 detail,  and  know  how  to  ascribe  it  to  its  proper  motive,  that  gentlemen 
 applying  to  come  to  this  country  may  know  what  to  expect. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  with  the  greatest  veneration  and  respect, 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  obedient  and  humble  servant, 
 
 J.  Carroll. 
 
506 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 II. 
 
 Dumfries,  Virginia,  July  2nd,  1789. 
 
 My  Lord, 
 
 A  few  days  before  I  left  Baltimore  with  a  view  of  visiting  some  of 
 our  scattered  congregations,  I  was  honoured  with  your  Grace’s  letter 
 of  February,  in  which  you  have,  in  a  manner  the  most  obliging,  com¬ 
 municated  to  me  the  intelligence  of  Mr.  S -’s  pamphlet — shall  I 
 
 call  it — or  libel.  I  had  received,  a  week  or  two  before,  the  pamphlet 
 itself  from  a  printer  in  Philadelphia.  I  reserved  to  myself  to  write  to 
 your  Grace  with  the  thankfulness  which  is  due  to  you,  and  fully,  as 
 soon  as  I  should  return  to  Baltimore.  But  having  this  moment  met, 
 accidentally,  a  gentleman  of  character,  who  sails  in  two  days  for  Cork, 
 I  would  not  omit  the  opportunity  of  informing  your  Grace,  that  I  will 
 draw  up  a  few  observations  on  the  pamphlet  as  soon  as  I  can  get  a 
 little  leisure,  and  send  them  for  your  reading  and  that  of  those  other 
 Rev.  Prelates  who  have,  in  a  manner  so  obliging,  prevented  the 
 intended  bad  effects  of  the  malicious  publication.  You  will  add  to 
 other  obligations  that  of  presenting  my  respectful  thanks  to  those 
 Fathers  of  our  Church,  and  will  excuse  this  uncouth  piece  of  paper, 
 the  best  I  could  get  in  a  little  tavern  where  I  found  the  bearer  of  this. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  with  the  greatest  respect. 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  obliged  and  humble  servant, 
 
 J.  Carroll. 
 
 Most  Rev.  Dr.  John  Troy, 
 
 Dublin. 
 
 iii. 
 
 Baltimore,  Nov.  9th,  1789. 
 
 My  Lord, 
 
 I  did  myself  the  honour  of  writing  a  few  lines  to  your  Lordship 
 from  Virginia,  the  last  of  June,  or  the  beginning  of  July.  I  then 
 returned  my  sincere  thanks  for  your  great  and  generous  endeavour 
 to  discountenance  a  pamphlet  full  of  falsehood  and  malignity,  and 
 I  requested  your  Grace  to  be  the  interpreter  of  my  sentiments  of 
 gratitude  to  the  other  most  Rev.  Prelates  who  joined  your  Lordship 
 so  readily  in  condemning  it. 
 
 I  lament  with  your  Lordship  that  there  are  not  more  clergymen 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 507 
 
 in  the  United  States.  They  are  large  enough,  and  offer  a  field  wide 
 enough  for  many  more  labourers.  But  unfortunately  almost  all  who 
 offer  their  services  have  great  expectations  of  livings,  high  salaries,  &c. ; 
 and  these  our  country  does  not  afford.  Most  of  the  stations  to  which 
 salaries  are  annexed,  are  occupied ;  and  I  find  few,  or,  to  speak  more 
 properly,  I  find  none  willing  to  commit  themselves  entirely  to  the  care 
 of  Providence,  and  seek  to  gather  congregations,  and  livings,  of  con¬ 
 sequence,  by  fixing  themselves  in  places  where  no  missioners  preceded 
 them.  Your  Grace  knows,  it  was  thus  that  religion  was  propagated 
 in  every  age  of  the  Church.  If  clergymen  animated  with  this  spirit 
 will  offer  their  services,  I  will  receive  them  with  the  greatest  cheerful¬ 
 ness,  and  direct  their  zeal  where  there,  is  every  prospect  of  success ; 
 and  will  make  no  manner  of  distinction  between  Seculars  and  Regulars. 
 
 I  am,  with  great  veneration  and  respect, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Lordship’s  most  obedient  and  humble  servant, 
 
 J.  Carroll. 
 
 iv. 
 
 London,  July  23rd,  No.  28  King-street,  Bloomsbury. 
 
 My  Lord, 
 
 I  was  favoured  with  your  Grace’s  most  obliging  letters  of  January 
 25th,  about  two  months  ago,  and  would  have  sooner  acknowledged 
 the  honour  done  to  mef^fiad  I  not  been  in  daily  expectation  of  setting 
 out  for  Europe,  which,  however,  was  not  in  my  power  before 
 June  9th.  I  am  now  on  my  voyage  to  England  for  consecration. 
 When  the  subject  of  an  American  Bishopric  was  first  started,  I 
 received  so  pressing  an  invitation  from  a  most  respectable  Catholic 
 gentleman  in  England,  that  I  unwarily  promised  to  be  consecrated  in 
 his  chapel  if  the  appointment  should  fall  to  my  lot.  Had  it  been 
 otherwise,  I  should  have  hesitated  between  Ireland,  the  land  of  my 
 forefathers,  and  Canada,  though,  on  the  whole,  I  flatter  myself  that 
 my  going  to  England  may  be  attended  with  some  advantages  to  the 
 cause  of  religion  within  my  extensive  diocese. 
 
 It  is  probable  that  I  shall  hear  much  on  the  subject  of  the  oath 
 when  I  am  in  England — hitherto  I  have  never  seen  it,  though  I  have 
 heard  of  the  disagreement  amongst  the  VY.  AA.  I  shall  be  very 
 cautious  in  forming,  and  more  so  in  uttering,  any  opinions  whilst  I 
 am  there. 
 
508 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 I  shall  pay  every  attention  to  the  subject  mentioned  in  your 
 Grace’s  separate  letter. 
 
 I  am  happy  to  inform  you  that  Messrs.  Fleming,  whom  I  have 
 placed  in  Philadelphia,  and  Burke,  who  supplies  Mr.  O’Brien’s 
 absence  in  New  York,  give  general  satisfaction.  The  former  unites 
 all  those  talents  which  conciliate  esteem  and  love,  and  serve  for  the 
 most  useful  purposes.  The  latter  is  moral,  assiduous,  and  disinter¬ 
 ested.  Another  of  your  brethren  in  religion,  Mr.  Keating,  from 
 Lisbon,  was  just  arrived  when  I  left  Baltimore.  He  is  much  com¬ 
 mended  by  Mr.  Fleming,  and  will  be  fixed  near  Philadelphia. 
 
 Mr.  O’Brien  has  been  to  the  Havanna,  is  gone  to  La  Vera  Cruz, 
 and  in  his  last  letter  from  the  former  place,  informs  me  of  his  inten¬ 
 tion  to  cross  the  Isthmus  of  Panama,  go  to  Acapulco,  Lima,  etc., 
 and  return  to  New  York  in  1793,  when  he  hopes  to  have  collected 
 sufficient  to  pay  off  their  debts  in  New  York,  and  finish  their  church. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  with  the  greatest  veneration, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  obedient  servant, 
 
 J.  Carroll. 
 
 v. 
 
 My  Lord, 
 
 What  excuse  shall  I  offer  to  your  Lordship  for  my  long  delay  in 
 acknowledging  the  honour  of  your  most  obliging  favour  of  August 
 5th  ?  I  received,  with  all  the  pleasure  which  the  subject  would  admit, 
 3rour  Lordship’s  congratulations  on  the  event  which  has  lately  taken 
 place,  and  which  is  to  me  a  matter  of  so  great  consequence,  and,  I 
 may  add,  of  some  consequence  to  the  cause  of  religion.  I  believe 
 that  I  told  your  Lordship  before  the  reasons  which  determined  my 
 choice  on  England  for  consecration.  I  flatter  myself  that  my  voyage 
 hither  has  not  been  unprofitable  to  the  cause  over  which  it  is  now 
 our  common  duty  to  watch,  in  preference  to  everything  else. 
 
 Mr.  Donnellan  has,  within  these  few  days,  communicated  to  me 
 the  papers  you  mention.  I  have  read  them  attentively,  and  they  are 
 such  as  I  humbly  conceive  would  be  of  benefit  if  more  generally  com¬ 
 municated.  Since  my  arrival  I  have  carefully  avoided  taking  any 
 part  in  the  present  controversy  amongst  the  Catholics,  though  I  have 
 been  urged  on  all  sides.  If  I  had  seen  any  prospect  of  bringing  the 
 principals  on  each  side  of  the  question  to  a  good  understanding  with 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 509 
 
 each  other,  most  certainly  I  would  have  attended  much  more  than  I 
 have  done  to  the  cause  in  controversy,  and  probably  should  have 
 formed  a  very  decided  opinion.  At  present  I  can  only  say,  that  the 
 oath,  in  its  present  form,  appears  to  me  inadmissible  ;  that  it  implies 
 a  renunciation  of  the  pastoral  powers  of  the  successor  of  St.  Peter ; 
 and  that  its  obvious  meaning  is  different  from  that  which  the  advo¬ 
 cates  for  the  oath  affix  to  it.  This  I  have  not  said  to  a  soul  excepting 
 now  to  your  Lordship,  and  even  to  you  I  deliver  this  opinion,  not  as 
 one  which  is  founded  on  much  investigation,  but  as  one  which  forced 
 itself  on  my  mind  when  I  read  the  oath. 
 
 My  baggage  has  been  on  board  some  days :  the  wind  keeps  the 
 ship  in  the  river,  which  I  hope  to  leave  very  shortly.  I  was  greatly 
 obliged  to  their  Lordships  (of  your  province)  who  offered  me  their 
 congratulations  through  your  Lordship.  May  God  pour  His  bless¬ 
 ings  plentifully  on  your  and  their  arduous  labours  for  the  extension 
 of  the  faith  !  I  shall  always  esteem  it  a  happiness  and  honour  to  hear 
 from  you.  Cardinal  Antonelli,  in  a  late  letter,  recommended  me  to 
 let  your  recommendation  accompany  all  priests  who  go  from  Ireland 
 to  America.  In  consequence  I  referred  to  your  Lordship  for  such 
 recommendation,  a  Mr.  Phelan,  a  Capuchin  friar  and  postulant  for 
 our  mission. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  with  the  utmost  respect, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Lordship’s  most  obedient  servant, 
 
 J.  Carroll. 
 
 London,  October  3rd,  1790. 
 
 VI. 
 
 Baltimore,  August  24,  1791. 
 
 My  Lord, 
 
 I  recur  to  your  Lordship  with  the  utmost  confidence  in  every 
 concern  of  religion,  where  your  advice,  direction,  or  co-operation  can 
 be  obtained.  Such  is  my  esteem  for  your  Grace,  and  the  abilities  to 
 direct  and  guide  with  which  God  has  blessed  you,  not  only  for  the 
 good  of  your  own  country,  but  also,  I  trust,  of  this.  I  stand  now  in 
 need-  of  three  clergymen  for  the  service  of  poor  abandoned  Catholics. 
 They  promise  faithfully  to  provide  a  comfortable  support  for  their 
 pastors.  As  I  know  of  no  country  but  Ireland  which  can  supply 
 
 * 
 
510 
 
 SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 our  wants,  I  presume  to  make  them  known  to  your  Grace,  not  doubt¬ 
 ing  but  you  will,  with  your  wonted  zeal,  make  known  my  desire  to 
 some  virtuous  clergymen.  Allow  me  to  request,  that  none  may  be 
 selected  for  this  service,  of  whose  fitness  your  Grace  has  not  the 
 fullest  conviction,  either  from  personal  knowledge  or  from  such 
 testimony  as  is  entirely  satisfactory.  The  stations  for  which  they  are 
 destined  require  men  of  solid  and  approved  virtue,  for  they  will  be 
 left  in  great  measure  out  of  the  reach  of  control  or  eye  of  inspection  ; 
 consequently,  unless  they  be  thoroughly  established  in  the  habits 
 of  a  sacerdotal  purity  of  manners,  sobriety,  and  of  zeal,  they  will  not 
 be  qualified  for  that  destination  which  is  intended.  Besides  this  first 
 requisite  of  an  irreproachable  conduct,  strength  of  bodily  health  is 
 absolutely  necessary  to  undergo  the  fatigues  and  constant  hardships 
 of  labour  and  diet  to  which  they  will  be  exposed.  Finally,  they  will 
 be  placed  amongst  strangers  and  bitter  enemies  to  our  faith  and 
 Church,  who  will  often  seek  opportunities  of  engaging  in  controversy, 
 and  not  unfrequently  with  much  dexterity.  Thi3  renders  it  advisable 
 and  indispensable  for  the  clergymen  to  be  gentlemen  fond  of  study, 
 of  improved  understandings,  and,  above  all,  skilled  in  theological 
 science.  If  your  Lordship  can  find  out  such,  disengaged  from  more 
 important  employment,  and  zealous  to  bestow  their  labours  in  my 
 diocese,  I  shall  ever  esteem  it  a  great  favour  to  receive  them  from 
 your  hands.  If  your  Grace  can  obtain  a  character,  corresponding  to 
 that  which  I  have  drawn,  of  the  Rev.  Mr.  Henry  Campbell,  curate  of 
 Belfast,  I  shall  wish  him  to  be  one  of  the  three.  I  received  lately  a 
 letter  from  him,  well  and  sensibly  written.  He  says,  that  Dr.  Karny, 
 President  of  the  Seminary  at  Paris,  the  Bishop  of  Down,  in  whose 
 diocese  he  now  is,  and  the  Archbishop  of  Armagh,  his  native  bishop, 
 will  bear  testimony  to  his  conduct.  I  shall  refer  him  to  your  Grace, 
 and  if  approved  of  by  you,  I  will  receive  him. 
 
 Our  friend  Mr.  O’Brien  was  well  in  Mexico  last  May,  collecting 
 dollars  for  his  church  in  New  York.  His  vicar,  Mr.  Michael  Burke, 
 of  your  order,  the  excellent  Mr.  Fleming,  and  his  young  friend 
 Mr.  Keating,  are  likewise  well. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  with  the  greatest  respect  and  veneration, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  obedient  and  humble  servant, 
 
 ^  J.,  Bishop  of  Baltimore. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 511 
 
 VII. 
 
 Baltimore,  April  16,  1792. 
 
 My  Lord, 
 
 I  am  duly  honoured  with  your  Grace’s  favours  of  Jan.  2nd  and 
 Feb.  4th,  and  highly  obliged  to  you,  as  I  have  had  cause  often  to  be, 
 for  your  Lordship’s  continued  attention  to  the  advantage  and  progress 
 of  true  religion  and  sound  morality  in  my  diocese,  which  are  so  much 
 dependant,  under  God,  on  the  good  conduct  of  the  clergymen  employed 
 in  it.  I  paid  due  attention  to  your  account  of  Mr.  Campbell,  who,  in 
 a  late  letter,  declines  for  the  present  his  proposed  voyage  to  America, 
 and  from  which  I  collected  that  he  was  deeply  immerged  in  the  politics 
 of  the  North  of  Ireland.  If  Mr.  Paine  be  the  master  of  his  opinions 
 on  government,  as,  from  some  expressions  I  presume  he  is,  he  has 
 fallen  into  bad  hands  indeed,  for  if  Paine’s  principles  be  true,  govern¬ 
 ment  is  far  from  being  a  blessing.  I  mean  hereby  government,  its 
 form  and  constitution,  which  will  never  be  fixed  or  steady,  but 
 continually  liable  to  be  dissolved  by  the  turbulence  and  endless  variety 
 of  human  systems. 
 
 I  understand  by  Mr.  Campbell’s  letter,  that  a  principal  mover  in 
 the  business  of  the  North,  and  in  coaliting  Catholics  with  Presby¬ 
 terians,  is  a  person  from  this  country  of  the  name  of  Digges.  With 
 him  I  am  not  acquainted,  but  pretty  well  with  his  character,  and  I 
 am  induced,  by  a  solicitous  regard  for  the  Catholics  of  Ireland,  and 
 for  your  Lordship  in  particular,  to  mention  some  circumstances 
 relating  to  Mr.  Digges,  which  need  not  be  mentioned  farther  than 
 you  will  find  it  necessary.  He  is  of  respectable  family  and  connections 
 in  this  country,  no  one  more  so  ;  in  his  early  youth  he  was  guilty  of 
 misdemeanours  here,  indicating  rooted  depravity,  but  amazing  address, 
 but  even  this  could  not  screen  him,  and  his  friends,  to  rescue  him 
 from  the  hands  of  justice,  and  themselves  from  dishonour,  sent  him 
 out  of  the  country.  He  went  first  to  Lisbon,  where  fresh  misconduct 
 compelled  him  to  seek  refuge  elsewhere.  He  arrived  in  England  at 
 the  beginning  of  the  American  War,  and  with  his  wonted  address  and 
 insinuating  manners,  engaged  himself  deeply  into  the  familiarity  of 
 all  the  Americans  in  England,  and  the  lords  and  commons  who 
 combated  the  ministry  on  the  subject  of  the  American  War.  He  even 
 wrote  such  good  accounts  of  the  designs  of  England  to  the  American 
 negotiators  at  Paris,  that  they  conceived  the  highest  confidence  in  his 
 zeal  for  their  cause,  and  entrusted  him  with  the  disposal  of  large  sums 
 
512 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 of  money  for  the  relief  of  American  prisoners  languishing  in  England; 
 hut  all  this  time,  as  it  was  afterwards  known,  he  was  a  spy  for  Lord 
 North,  and  employed  by  him  in  some  important  business.  He  never 
 applied  the  money  sent  him.  After  the  War  he  continued  his  mal¬ 
 practices,  but  has  sufficient  dexterity,  by  shifting  his  scenes  of  action, 
 and  displaying  extraordinary  abilities,  to  gain  confidence  for  a  time. 
 You  may  easily  conceive  how  dangerous  it  would  be  for  such  a  man 
 to  obtain  any  degree  of  trust  in  the  management  of  your  concerns, 
 which  require  such  sound  heads  and  hearts. 
 
 Your  acquaintance  the  Rev.  Mr.  O’Brien,  will  return  from  Mexico, 
 having  had  considerable  success,  but  not  equal  to  his  expectation. 
 
 My  sincere  and  fervent  prayer  is,  that  it  may  please  Almighty 
 God  to  preserve  harmony  amongst  the  Boman  Catholics  of  Ireland, 
 and  dispose  them  to  listen  to  the  lessons  of  wisdom,  which  you  will 
 give  them,  and  grant  them  that  degree  of  liberty,  and  of  the  civil  rights 
 of  their  country,  which  will  make  them  happy  here  and  hereafter. 
 
 I  am,  with  the  utmost  veneration  and  esteem, 
 
 My  very  good  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  obedient  and  humble  servant, 
 
 •5*  J.,  Bishop  of  Baltimore. 
 
 VIII. 
 
 Baltimore,  August  11,  1792. 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Lordship’s  last  letters  gave  me  little  encouragement  to  hope 
 for  any  clerical  coadjutors  from  your  kingdom.  Even  the  Rev.  Mr. 
 Gilmer  has  not  yet  arrived,  though  I  had  the  honour  of  writing  to 
 your  Lordship  immediately  after  the  receipt  of  your  letter,  and 
 requesting  his  immediate  departure,  engaging  to  pay  here  at  his 
 arrival  ten  guineas,  if  he  came  immediately.  This  money  is  deposited 
 with  me  by  a  body  of  distressed  Catholics,  who  are  without  a  clergy¬ 
 man,  and  who  wait  impatiently  for  his  arrival. 
 
 Notwithstanding  the  discouragement  given  in  your  last  letter,  I 
 still  make  bold  to  request  your  Lordship  to  make  known,  as  occasion 
 may  offer,  the  very  great  distress  under  which  this  diocese  labours  for 
 want  of  clergymen,  and  the  repeated  assurances  which  I  receive  from 
 those  who  are  in  want  of  them,  that  they  shall  be  comfortably  provided. 
 If  your  respectable  brethren  in  the  episcopacy  will  be  so  condescending 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 513 
 
 as  to  communicate  this  notice,  and  be  very  careful  not  to  give  di- 
 missorials  to,  or  recommend  any,  whose  character  and  principles  are 
 not  immaculate,  I  would  receive  with  the  utmost  joy  at  least  six  such 
 clergymen. 
 
 I  have  been  informed  lately  that  your  divisions  are  likely  to  be 
 healed,  and  that  under  the  authority  of  your  name;  and  attention  to 
 your  prudent  and  vigorous  advice,  the  Catholics  of  Ireland  are  likely 
 to  obtain  a  re-establishment  of  other  and  more  important  civil  rights 
 than  have  yet  been  conferred  on  them.  God  grant  that  this  may  be  true. 
 
 Our  religious  establishments  are  multiplying  in  these  States.  But 
 owing  to  the  fewness  of  our  clergy,  divine  service  is  kept  in  them  so 
 irregularly,  that  they  do  not  produce  half  the  good  effects  which 
 otherwise  they  would.  Praying  that  it  may  be  in  your  Grace’s  power, 
 as  much  as  it  is  your  inclination,  to  remove  the  obstacles  I  have  men¬ 
 tioned,  I  assure  you  with  veneration  and  the  utmost  esteem  and  respect, 
 that  I  have  the  honour  to  be, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  obedient  servant, 
 
 >►&  J.,  Bishop  of  Baltimore. 
 
 IX. 
 
 Baltimore,  May  10,  1793. 
 
 My  Dear  and  very  Honoured  Lord, 
 
 The  Rev.  Mr.  Gallagher  presented  me  with  your  Lordship  s 
 favour  of  Feb.  3rd.  As  his  talents  are  commended  by  so  good  a 
 judge  as  your  Grace,  and  he  gave  indeed  a  very  pleasing  specimen 
 of  them  in  a  sermon  before  the  congregation  of  this  town,  I  have 
 appointed  him  to  the  cure  of  Charleston,  South  Carolina,  which  is  a 
 place  requiring  a  man  of  considerable  abilities,  which  Mr.  Gallagher 
 possesses,  and  great  purity  of  manners,  which  I  likewise  hope  is 
 another  trait  of  his  character. 
 
 We  are  waiting  with  great  anxiety,  not  only  for  the  news  to  be 
 expected  on  French  affairs,  but  those  likewise  which  concern  so 
 deeply  the  fate  of  Catholicity  in  Ireland. 
 
 I  have  the  honour  to  remain,  with  the  greatest  esteem  and  vene¬ 
 ration, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Lordship’s  most  obedient  and  obliged  servant, 
 
 J.,  Bishop  of  Baltimore. 
 
 2  l 
 
514 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 X. 
 
 Baltimore,  July  19,  1794. 
 
 My  Lord, 
 
 I  had  the  honour  of  writing  to  your  Grace  on  the  12th  instant, 
 and  acknowledging  your  favour  of  March  24th.  I  would  not  break 
 in  again  so  soon  upon  your  more  important  occupations,  were  it  not 
 for  the  present  occasion  of  writing  by -a  very  deserving  and  intelligent 
 member  of  this  congregation,  returning  to  his  own  country.  Mr. 
 Mullanphy  is  the  person,  who,  during  his  residence  here,  has 
 conducted  himself  much  to  his  credit,  and,  I  hope,  to  his  temporal 
 advantage.  Regular  in  the  discharge  of  his  religious  duties,  he  has 
 recommended  himself  to  general  approbation.  I  wish  that  I  may 
 get  the  acts  of  my  synod  transcribed  in  time  to  send  them  by  so  good 
 an  opportunity;  but  it  having  come  upon  me  rather  unexpectedly,  I 
 am  fearful  that  they  will  not  be  ready  before  his  departure.  He  has 
 discernment  and  information  fully  sufficient  to  make  known  to  your 
 Grace  whatever  you  may  desire  to  hear  concerning  the  ecclesiastical 
 and  political  state  of  this  country.  In  particular,  he  can  tell  you  how 
 much  the  decency  of  religious  service  has  been  interrupted  and  dis¬ 
 turbed  here  by  the  profaneness  of  the  numerous  French  democrats, 
 who,  from  the  West  Indies,  have  inundated  our  country,  and  Balti¬ 
 more  in  particular.  Nor  is  this  the  only  mischief  they  have  attempted. 
 By  indefatigable  industry  they  have  succeeded  in  instituting,  within 
 the  bosom  of  our  towns,  democratical  societies,  pregnant  with  all 
 the  materials  of  anarchy  and  violent  hostility  against  Britain,  though 
 evidently  adverse  to  the  interests  of  America.  To  oppose  the  mis¬ 
 chief  meditated  by,  and  fomented  through  the  machinations  of  these 
 societies,  we  stand  in  need  of  the  firmness,  the  undaunted  courage, 
 the  personal  influence,  and  consummate  prudence  of  that  wonderful 
 man,  our  President,  Washington.  It  is  impossible  for  a  person  not 
 thoroughly  acquainted  with  our  situation,  to  know  how  much 
 depends,  at  this  time,  on  one  man  for  the  happiness  of  millions.  We, 
 the  lovers  of  peace,  and,  I  may  add,  the  sincere  friends  of  religion, 
 fervently  pray  that  the  equitable  conduct  of  Great  Britain  towards 
 America,  and  her  adoption  of  rational  principles  respecting  the  rights 
 of  commerce  of  neutral  nations,  may  strengthen  our  arms  against 
 the  violence  of  the  abettors  of  French  politics.  If  any  respectable 
 clergyman  can  be  spared  for  America,  no  more  favourable  oppor- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 515 
 
 tunity  can  be  found  than  of  coming  with  Mr.  Mullanphy  on  his  return 
 hither. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  with  the  utmost  respect  and  veneration, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  obedient  servant, 
 
 J.,  Bishop  of  Baltimore. 
 
 XI. 
 
 My  Lord, 
 
 I  am  favoured  with  your  Grace’s  most  obliging  letter  of  March 
 22nd,  and  exceedingly  obliged  to  you  for  the  information  it  contained, 
 and  still  more  for  the  friendly,  and,  to  me,  honourable  manner  in 
 which  it  was  communicated.  Your  kind  condolence  on  the  loss  this 
 diocese  has  suffered  by  the  death  of  two  of  our  most  respectable  and 
 valuable  ecclesiastical  members,  during  the  disorder  at  Philadelphia, 
 revived  that  remembrance  of  them  which  always  affects  me  with  the 
 most  lively  grief,  as  well  as  deep  concern  for  the  well-being  of  my 
 diocese.  I  can  truly  say,  that  their  loss  is  irreparable  to  me  ;  for  I 
 have  not,  amongst  the  clergy  here,  any  men  capable  of  filling  that 
 void  which  their  deaths  have  made.  Your  Lordship  was  acquainted 
 with  Mr.  Fleming’s  merits,  and  they  could  not  have  been  exercised 
 anywhere  more  to  the  credit  of  religion  than  at  Philadelphia,  where 
 he  was  universally  loved  and  esteemed.  Mr.  Groesel,  his  companion 
 in  life  and  death,  and  my  designated  coadjutor,  was  equally  esteemed  ; 
 but  being  a  German,  and  consequently  not  speaking  our  language 
 with  the  same  purity  or  with  as  much  facility,  could  not  render 
 his  talents  so  conspicuous  to  the  most  numerous  part  of  the  congre¬ 
 gation. 
 
 The  measure  which  your  Grace,  in  conjunction  with  your  episcopal 
 brethren,  is  meditating,  the  erection  of  seminaries  for  the  education 
 of  churchmen,  is  worthy  of  your  wisdom,  foresight,  and  solicitude, 
 and,  I  think,  the  times  are  favourable  so  far  as  to  afford  a  very 
 reasonable  hope  of  the  design  being  countenanced  by  government. 
 Government  must  see  the  importance,  and  even  necessity  of  religious 
 restraint  on  the  minds  of  men,  and  that  everything  which  will  operate 
 against  those  principles  of  anarchy  and  insurrection  which  desolate 
 so  great  a  portion  of  Europe,  deserves  support  and  encouragement. 
 The  ministers  will  therefore  conclude  that  they  ought  to  patronize  a 
 
516 
 
 SPICiLEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 plan,  digested  and  pursued  by  those  prelates,  whose  lessons  inculcate 
 so  fervently  the  duty  of  legal  obedience  and  submission,  and  especially 
 by  your  Grace,  who  has  so  ably  supported  and  recommended 
 principles  adverse  to  licentiousness  and  a  forward  indigested  spirit 
 of  pretended  reformation.  I  allude  to  your  excellent  pastoral  letter 
 which  vindicates  us  Catholics  so  completely  from  many  groundless 
 charges,  and  gives  such  excellent  cautions  against  the  prevailing 
 spirit  of  ecclesiastical,  no  less  than  civil  democracy,  as  Mr.  Milner 
 justly  terms  it,  It  was  my  duty  to  have  thanked  your  Grace  much 
 sooner  for  your  valuable  present  of  that  letter,  and  I  must  claim  your 
 indulgence  for  my  neglect.  We  are  threatened  here  with  the  dis¬ 
 semination  of  the  French  political  errors ;  our  alliance  with  them, 
 and  the  habits  of  intimacy  formed  during  the  war  between  many 
 Americans  and  some  French  officers,  who  have  since  taken  a  leading 
 part  in  their  revolution,  are  active  means  of  spreading  the  infatuation, 
 and  it  requires  all  the  firmness  and  integrity  of  our  great  President 
 Washington  and  the  persons  acting  under  him,  to  withstand  the 
 torrent.  Still,  I  hope  he  will  succeed,  and,  methinks,  I  discover  in 
 our  fellow-citizens  much  less  effervescence  than  agitated  them  three 
 months  ago.  For,  at  that  time,  besides  the  industry  of  democratic 
 societies,  formed  professedly,  as  many  think,  under  the  influence  and 
 direction  of  French  agents,  England  gave  us  too  much  cause  to  be 
 dissatisfied  with  her,  and  to  throw  ourselves  into  the  arms  of  her 
 enemy,  by  lawless  depredations  on  our  shipping.  I  lately  received 
 with  many  other  books,  a  review  of  the  attack  made  on  your  pastoral 
 letter,  but  it  has  not  been  yet  in  my  power  to  read  one  page  of  it,  and 
 I  was  the  less  eager  to  do  so  as  nothing  in  your  pastoral  wanted 
 vindication  with  me.  I  have  likewise  had  for  some  time  Mr.  Robert 
 Plowden’s  answer  to  his  brother  Francis,  and  find  in  it  that  accuracy 
 and  solidity  of  theological  information  which  renders  our  old  divines 
 so  much  safer  guides  than  modern  refiners  in  theology.  Mr.  Plowden 
 is  only  too  redundant  in  some  places,  and  engages  too  far  in  some 
 questions  of  a  very  delicate  nature,  and,  I  think,  not  necessary  to  his 
 subject ;  perhaps,  likewise,  he  does  not  distinguish  enough  between 
 theological  or  religious  intolerance,  which  is  essential  to  true  religion* 
 and  civil  intolerance.  To  me  it  appears  that  this  defect  has  led  him 
 into  some  mistakes,  of  which  his  opponents,  if  he  meets  any,  may 
 avail  themselves. 
 
 The  acts  of  my  synod  have  not  been  printed  :  they  are  too  unim- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 517 
 
 portant,  and  some  of  them  improper  for  the  public  eye.  I  had  no 
 time  to  digest  them,  and  was  too  little  acquainted  with  canonical  and 
 disciplinary  subjects  to  make  them  such  as  they  should  be ;  it  was 
 only  a  feeble  attempt  to  introduce  the  holding  of  synods,  from  which 
 I  am  sensible  much  good  may  be  derived.  But  though  they  are  not 
 printed,  I  will  engage  one  of  our  students  in  the  seminary  to  tran¬ 
 scribe  and  transmit  them  to  your  Grace,  and  will  beseech  you  to  read 
 them  with  indulgence,  and  suggest,  with  your  wonted  prudence  and 
 wisdom,  the  improvements  which  your  experience,  and  your  prede¬ 
 cessors’  directions,  have  enabled  you  to  perform  with  much  advantage 
 to  me. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  with  the  greatest  esteem  and  veneration. 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  devoted  and  obedient  Servant, 
 
 iji  J.,  Bishop  of  Baltimore. 
 
 Baltimore,  July  12,  1794. 
 
 XII. 
 
 George  Town,  June  22nd,  1795. 
 
 My  Dear  and  much  Respected  Lord, 
 
 I  have  been  long  favoured  with  your  Grace's  most  instructive 
 and  pleasing  letter  of  October  18th,  1794,  and  lately  with  that  of  the 
 10th  of  last  March.  A  very  serious  and  long  illness,  which  confined 
 me  during  the  whole  winter,  and  from  the  effects  of  which  I  am 
 endeavouring  to  recover  by  the  country  air  and  gentle  exercise,  has 
 been  the  principal  cause  of  my  long  delay  in  answering  your  first 
 letter.  Messrs.  Ennis  and  Rossiter  give  me  hitherto  every  reason  to 
 rejoice  at  the  acquisition  made  by  my  diocese  of  two  so  respectable 
 and  worthy  characters.  The  former  is  now  stationed  at  Philadelphia, 
 and  the  other  about  thirty  miles  distant  from  it.  I  had  no  oppor¬ 
 tunity  of  experiencing  the  good  qualities  which  all  accounts  concurred 
 in  attributing  to  Mr.  May.  It  seems  that  during  a  few  days’  resi¬ 
 dence  at  Philadelphia,  he  must  have  contracted  the  yellow  West  India 
 fever,  for  he  arrived  very  sick  at  Baltimore,  where  the  same  disorder 
 then  raged.  I  lodged  him  at  my  house,  though  I  did  not  much 
 apprehend  the  nature  of  his  disorder.  But  it  soon  manfested  itself  in 
 so  violent  a  manner,  that  he  died  three  days  after.  Since  his  death 
 another  Irish  gentleman,  and  of  the  order  of  St.  Dominic,  Mr.  Bodkin 
 
518 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 arrived  from  London,  destined  to  live  with  a  private  family,  but  the 
 arrangements  were  not  made  agreeably  to  the  promises  given  in 
 London,  and  he  went  to  seek  a  brother  in  the  West  Indies. 
 
 I  am  glad  that  the  statutes  made  in  our  synod  met  with  your 
 Grace’s  approbation.  The  English  hymns,  etc.,  sung  in  time  of  Mass, 
 and  other  offices,  are  not,  indeed,  a  part  of  the  liturgy,  but  fill  up 
 those  intervals  which  in  Italy,  etc.,  are  generally  taken  up  with  sym¬ 
 phonies,  solos,  or  some  motet,  not  always  connected  with  the  office  of 
 the  day. 
 
 The  late  change  in  your  administration  will,  I  much  fear,  put  a 
 stop  to  your  recovery  of  your  just  rights,  and  in  all  events,  even  if 
 justice  should  be  done  to  you,  the  merit  of  conception  will  be  lost  by 
 the  ungracious  manner  of  its  being  yielded.  It  will  carry  evident 
 marks  of  the  present  system  being  rather  given  up  through  fear,  than 
 abolished  from  a  principle  of  doing  right.  I  consider  two  circum¬ 
 stances,  since  the  recall  of  Lord  Fitz  william,  as  decisive  with  respect 
 to  the  unfavourable  sentiments  of  the  British  ministry;  the  dismissal 
 of  your  deputies  to  London  without  an  answer  to  your  petition,  and 
 the  sending  over  to  Ireland  of  several  regiments.  In  these  critical 
 circumstances,  it  is  a  great  consolation  to  me  that  so  many  excellent 
 and  enlightened  characters,  clerical  as  well  as  laymen,  direct  the 
 measures  of  the  Roman  Catholics,  and  particularly  that  your  Grace 
 is  so  much  consulted,  not  only  from  regard  to  your  exalted  station, 
 but  much  more  on  account  of  your  prudence  and  consummate 
 wisdom.  It  is  my  fervent  prayer  that  you  may  draw  still  more  safe 
 direction  from  the  source  of  eternal  wisdom  and  truth.  I  have 
 beheld  hitherto  with  admiration,  the  behaviour  and  sentiments  of 
 Irish  Roman  Catholics,  nor  could  I  wish  anything  to  have  been  done 
 or  said  otherwise  by  them,  excepting  some  few  expressions  in  the 
 address  to  Mr.  Grattan,  and  some  speeches  in  Francis’s  chapel,  which 
 border  too  much  on  the  affected  philosophical  language  of  infidelity, 
 by  paying  too  many  compliments  to  the  superior  wisdom  and  light 
 of  the  present  times,  beyond  those  of  our  ancestors.  These  expres¬ 
 sions  were  certainly  not  unnoticed  by  your  Grace.  Excuse  my  long 
 letter,  which  has  hardly  left  me  room  to  repeat,  that  I  am,  with 
 veneration, 
 
 Your  Grace’s  most  humble  servant, 
 
 •i*  J.,  Bishop  of  Baltimore. 
 
SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 519 
 
 xrn. 
 
 Baltimore,  December  14,  1795. 
 
 Most  Rev.,  Good,  and  Hon.  Lord, 
 
 Your  highly  esteemed  favour  of  August  25  is  replete  with  so  much 
 wisdom,  and  displays  so  strongly  the  excellency  of  those  principles 
 which  govern  your  Grace’s  conduct  in  the  perilous  and  perplexing  cir¬ 
 cumstances  of  Ireland,  that  I  cannot  sufficiently  admire  and  adore  that 
 all-knowing  Providence,  which  placed  you  in  these  times  in  your  con¬ 
 spicuous  station.  That  some  have  impeached  your  conduct  cannot  be 
 surprising.  To  act  with  temper,  and  to  use  that  accommodation  which 
 best  effects  the  good  purposes  wished  for  by  every  friend  to  religion, 
 requires  talents  and  a  command  over  one’s  self  which  few  possess ; 
 and  in  the  course  of  my  experience  I  have  learned  that  it  is  much 
 more  difficult  for  a  good  man  to  resist  the  heated  zeal  of  impetuous, 
 though  well-meaning  advocates  of  a  good  cause,  than  to  quell  the 
 violence  of  bold  impiety  or  open  persecution.  Your  situation  is 
 peculiarly  trying.  Some  men  of  splendid  names  and  great  political 
 character  are  enlisted  in  the  Catholic  cause  ;  their  favour,  friendship, 
 and  exertions  deserve  and  command  your  attention,  and,  perhaps, 
 expect  your  entire  deference,  while  at  the  same  time,  your  Grace  may 
 have  much  reason  to  think  that  other  considerations  of  a  nature 
 personal  to  themselves,  and  affecting  their  connections,  carry  them 
 forward  with  too  much  velocity.  To  preserve  an  even  tenor  in  such 
 a  complication  of  difficulties,  and  to  avoid  being  heated  by  a  contact 
 with  their  feelings,  is  a  special  effect  of  superior  wisdom  or  super¬ 
 natural  grace.  Both,  I  doubt  not,  direct  your  measures,  and  the  time 
 will  come,  I  trust,  when  all  will  do  you  the  justice  which  is  so  richly 
 due  to  you. 
 
 Since  I  received  your  last  concerning  Mr.  Dulany,  I  have  written 
 to  the  clergyman  who  visits  the  congregation  contiguous  to  him,  to 
 inform  him  of  my  wish  and  readiness  to  serve  him.  I  was  not  far 
 from  him  in  the  course  of  last  Summer  when  I  first  heard  of  him, 
 and  that  your  Grace  interested  yourself  for  him.  He  is  employed,  as 
 it  has  been  related  to  me,  by  the  managers  of  some  great  navigation 
 works  on  the  river  Susquehanna,  and  I  inform  his  friends,  with  plea¬ 
 sure,  that  he  is  duly  mindful  of,  and  attentive  to  his  religious  duties. 
 Had  he  applied  to  me  before  he  took  his  present  engagement,  it 
 would  have  been  perhaps  in  my  power  to  get  him  into  good  business 
 
520 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 in  the  public  buildings  and  employments  in  our  rising  city  of  Wash¬ 
 ington.  My  brother  was  then  one  of  the  commissioners  for  superin¬ 
 tending  and  directing  those  works,  but  age  and  infirmity  induced  him, 
 about  eight  or  nine  months  ago,  to  retire  to  a  private  life.  This  not¬ 
 withstanding,  if  Mr.  Dulany  should  quit  his  station,  (a  thing  not 
 unlikely  on  account  of  the  unhealthiness  of  the  place),  I  will  en¬ 
 deavour  to  promote  his  interest. 
 
 Your  Grace  has  received,  I  hope,  long  since,  a  bill  for  ten  guineas, 
 on  account  of  your  advance  to  Mr.  Gallagher. 
 
 I  am,  with  veneration  and  the  greatest  esteem  and  respect, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  obliged  and  humble  servant, 
 
 *5*  J.,  Bishop  of  Baltimore. 
 
 XIV. 
 
 Most  Hon.  and  Very  Dear  Lord, 
 
 Mr,  Carr  forwarded  to  me  from  Philadelphia  your  Grace’s  very 
 pleasing  and  highly  esteemed  favour  of  February  15. 
 
 I  have  not  yet  had  the  pleasure  of  seeing  Mr.  Carr,  but  the  cha¬ 
 racter  he  has  established  already  at  Philadelphia,  and  the  great 
 satisfaction  he  gives  to  my  vicar-general  there,  and  designated 
 coadjutor,  the  Rev.  Mr.  Neale,  afford  the  best  grounds  for  confidence 
 in  his  future  exertions.  I  cannot  indeed  express  the  satisfaction  I 
 derive  from  the  prospect  of  advantage  to  my  diocese  from  his  arrival, 
 and  those  it  reaps  from  the  talents  and  virtues  of  Messrs.  Ennis 
 and  Rossiter,  and  as  far  as  I  am  indebted  to  your  Grace’s  recommen¬ 
 dation  of  these  worthy  clergymen,  so  far  I  feel  the  full  weight  of  my 
 obligations.  Messrs.  Carr  and  Rossiter  are  commisioned  by  their 
 brethren  in  Ireland  to  endeavour  to  form  an  establishment  for  their 
 order  in  these  States,  in  which  endeavour  they  shall  have  every 
 encouragemept  and  aid  in  my  power.  I  wished,  indeed,  that  they 
 would  have  directed  their  views  for  an  establishment  towards  our 
 great  western  country,  on  and  contiguous  to  the  river  Ohio,  because 
 if  able  and  apostolical  men  could  be  obtained  to  enter  on  that  field,  it 
 seems  to  me  that  it  would  become  a  most  flourishing  portion  of  the 
 Church  of  Christ,  and  there  the  means  of  future  subsistence,  may  be 
 secured  now  for  a  very  trifling  consideration.  I  have  made  known  to 
 them  my  opinion,  leaving  them  however  at  full  liberty  to  determine 
 
SPICILEGIUM  OSSOBIENSE. 
 
 521 
 
 for  themselves,  and  Philadelphia  seems  now  to  be  the  place  of  theiy 
 choice,  quod  felix,  faustumque  sit. 
 
 If,  in  consequence  of  the  wreck  of  religious  foundations  in  France, 
 there  should  be  some  truly  respectable  characters  that  retain  the  spirit 
 of  their  institutions  in  all  its  purity,  and  wish  to  contribute  to  their 
 revival,  I  am  of  opinion  that  the  United  States  present  a  good  oppor¬ 
 tunity  of  effecting  their  desires,  provided  they  have  been  provident 
 enough  to  save  some  small  part  of  their  capital  to  meet  the  first 
 expenses.  The  climate  of  Georgia,  about  two  hundred  miles  or  less 
 distant  from  the  sea  coast,  is  one  of  the  finest  in  the  world,  as  I  am 
 well  informed  by  some  Catholics  on  whom  I  can  depend,  and  who  have 
 emigrated  thither  from  this  state.  There  health  and  plenty  are  found ; 
 considerable  bodies  of  land  are  offered  to  any  Catholic  clergymen,  and 
 their  successors,  approved  by  the  Bishop,  who  will  settle  there  and 
 exercise  our  ministry  for  the  neighbouring  faithful.  I  have,  been 
 endeavouring  for  a  long  time  to  send  an  experienced  and  virtuous 
 priest  for  their  comfort,  but  can  procure  none  but  Frenchmen,  who 
 know  too  little  English  to  begin  such  a  work,  and  who  would  not  be 
 acceptable  to  our  brethren  there.  The  persons  destined  to  undertake 
 the  introduction  of  religious  institutions  into  this  country,  besides 
 having  the  aforementioned  qualities,  should  be  not  altogether  unac¬ 
 quainted  with  mankind  and  the  conducting  of  ordinary  business,  and 
 should  be  educated  in  so  liberal  a  manner  as  to  be  above  the  meanness 
 and  servility  which,  unfortunately,  characterize  too  many  of  those 
 who  have  been  habituated  to  depend  almost  entirely  on  their  talents 
 for  interesting  or  importuning  the  charity  of  others.  Men  of  this 
 latter  cast,  or  the  institutions  that  are  calculated  to  form  them,  are 
 not  fit  for  the  present  state  of  this  country. 
 
 Pardon,  my  dear  Lord,  this  interruption  of  your  Grace’s  precious 
 moments.  I  was  led  to  it  by  reflecting  that,  in  your  elevated  rank, 
 you  must  hear  often  of  the  views,  and  know  much  of  the  situation  of 
 the  Irish  clergy,  secular  and  regular,  and  that  you  have  been,  and 
 will  be  always  disposed  to  afford  every  assistance  in  your  power  to  this 
 diocese.  I  am  much  concerned  at  the  continuance  of  disturbances  in 
 your  kingdom,  which,  I  think,  will  never  totally  subside  while  so  great 
 majority  of  the  people,  Catholics  and  dissenters,  are  held  in  such  a 
 state  of  inferiority  by  so  small  a  portion  of  their  fellow-citizens.  The 
 sense  of  this  inferiority  will  be  more  keen  as  political  knowledge  will 
 become  more  general  amongst  all  classes  of  people,  and  this  event  must 
 
522 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 come  on  very  fast  for  a  variety  of  reasons,  and  especially  in  conse¬ 
 quence  of  the  right  now  restored  to  Catholics  of  keeping  schools.  The 
 wish  of  every  considerate  man  is,  that  your  governing  powers  may  be 
 induced,  by  a  sense  of  justice  and  policy,  to  remove  every  oppression  ; 
 our  times  have  seen  so  much  of  the  dreadful  consequences  of  the 
 people  attempting  to  remedy  themselves  their  political  evils,  that  a 
 wise  administration  will  always  prevent  by  itimely  interposition  and 
 reasonable  concessions,  a  resort  to  popular  explosions.  We  have  had 
 some  fears  of  that  kind  for  ourselves,  in  consequence  of  discontents 
 fomented  against  our  treaty  with  Great  Britain,  but  the  wisdom  and 
 dignified  firmness  of  our  excellent  president,  supported  by  a  vast 
 majority  of  independent  men  throughout  the  United  States,  have 
 defeated  the  projects  of  the  enemies  of  peace. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  with  the  greatest  respect  and  profound 
 veneration, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  obedient  and  devoted  servant, 
 
 •i*  J.,  Bishop  of  Baltimore. 
 
 Baltimore,  May  25,  1796. 
 
 xv. 
 
 (No  date  ;  but  written  about  the  year  1796.) 
 
 My  Dear  and  Most  Honoured  Lord, 
 
 I  enclosed  to  your  Grace  about  three  months  ago  a  second  of  ex¬ 
 change  for  ten  guineas,  as  soon  as  I  had  received  advice  that  the  first 
 had  never  come  to  your  hands ;  and  for  fear  of  any  farther  disappoint¬ 
 ment,  I  now  enclose  the  third  of  same  tenor  and  date. 
 
 I  know  not  whether  our  accounts  from  Ireland  concerning  the 
 interior  state  of  it  may  he  depended  on  ;  I  sincerely  hope  not,  as 
 they  are  unfavourable  to  the  country  generally,  and  to  the  Catholics  in 
 particular.  The  intelligence  from  Italy  is  likewise  very  distressing, 
 and  gives  much  cause  to  fear  the  inroad  and  devastation  of  religion 
 and  piety  in  that  country.  The  best,  and  indeed,  the  only  solid  rock 
 of  assurance  in  such  disastrous  times,  are  the  promises  of  the  Gospel, 
 and  the  providential  interference  of  the  great  Governor  of  the  universe 
 to  perpetuate  and  render  his  Church  conspicuous,  amidst  all  the 
 efforts  of  impiety,  rage,  and  mortal  enmity  to  destroy  and  obliterate 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 523 
 
 her.  Here  is  our  anchor  of  faith,  and  foundation  of  our  hope.  I  am 
 with  the  greatest  esteem  and  veneration, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  obedient  and  affectionate  servant  and  brother, 
 
 •i*  J.,  Bishop  of  Baltimore. 
 
 P.S. — I  commit  this  to  the  care  of  Mr.  Somers,  a  young  man  of 
 decent  manners,  who  with  his  brother  has  entered  into  promising 
 business  here. 
 
 XVI. 
 
 New  York,  June  4th,  1806. 
 
 Most  Revered  and  Hon.  Lord, 
 
 The  Rev.  Mr.  Byrne  who  arrived  at  this  fort  about  a  month  ago, 
 transmitted  to  Baltimore  your  Grace’s  esteemed  favour  of  March  15th, 
 and  circumstances  having  required  of  me  an  earlier  visitation,  than  I 
 expected,  to  New  York,  I  have  had  the  pleasure  of  meeting  Mr. 
 Byrne  here,  and  satisfying  myself  by  verbal  enquiry  on  a  subject  very 
 interesting  to  me,  the  state  of  your  Grace’s  health,  the  past  and 
 present  arduousness  of  your  situation,  and  the  triumph  of  your  virtues 
 and  character  over  the  virulence  of  such  Protestant  Bigots  as  the 
 conductors  of  English  Reviews.  Dr.  Betagh  complied  faithfully  with 
 his  assurances  to  your  Grace  of  sending  the  pamphlets  on  Irish 
 affairs.  Here  I  found  them,  and  shall  pay  such  attention  to  them 
 at  home,  as  my  leisure  will  allow ;  particularly  to  the  discussion 
 in  the  English  Court  of  King’s  Bench  on  your  behalf  against  the 
 libeller. 
 
 It  is  true  that  the  Holy  See  has  acceded  to  my  request  of  dividing 
 this  unwieldy  diocese,  and  left  the  mode  of  doing  so  almost  entirely 
 to  myself ;  but  there  are  so  many  difficulties  in  the  arrangement^ 
 that,  the  business  is  arrested  at  every  step.  The  two  great  difficulties 
 to  be  overcome  are  the  selection  of  subjects  to  fill  the  intended  sees  ; 
 and  the  means  to  provide  for  their  decent  support.  The  first 
 obstacle  may  be  surmounted,  but  it  is  difficult  to  find  any  way  of 
 removing  the  latter. 
 
 .  Being  exceedingly  harrassed  with  visits^and  conferences  on  all  kinds 
 of  business  during  my  residence,  and  having  returned  from  the 
 country  only  half-an-hour  ago,  I  am  obliged  to  dispatch  and  dismiss 
 hese  hasty  lines,  or  omit  the  opportunity  of  expressing  to  your 
 
524 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Grace  the  renewal  of  my  assurance  of  the  respect,  gratitude,  and 
 veneration  with  which  I  have  the  honour  to  be, 
 
 My  most  Rev.  and  dear  Lord, 
 
 Your  Lordship’s  most  obedient  and  obliged  servant,  and  brother 
 in  Christ, 
 
 •5<  J.,  Bishop  of  Baltimore. 
 
 XVII. 
 
 Washington,  Sept,  28,  1808. 
 Most  Bev.  and  highly  Respected  Lord, 
 
 Three  days  ago  your  Grace’s  most  esteemed  favour  of  July  4th 
 was  received  by  me  at  this  place  and  brought  the  first  intelligence  of 
 those  resolutions  so  interesting  to  this  portion  of  the  Church,  which 
 have  been  formed  and  carried  into  effect  at  Rome,  according  to  your 
 extract  from  Right  Rev.  Dr.  Concanen’s  letter.  To  your  Lordship 
 I  am  highly  indeed  indebted  for  immediately  forwarding  the  advices 
 you  had  received,  which  are  so  far  truly  gratifying,  inasmuch  as  they 
 open  a  prospect  of  my  relief  from  a  great  part  of  that  burden  which 
 I  could  no  longer  bear.  They  moreover  afford  consolation  on  account 
 of  the  known  virtue  of  the  newly  appointed  Prelates,  who  will  have 
 their  zeal  confined  to  objects  nearer  to  them  and  more  within  the 
 sphere  of  their  activity.  In  a  word,  I  promise  myself  many  excellent 
 effects  from  the  measure  adopted  by  the  Holy  See,  and  the  complete 
 establishment  of  an  ecclesiastical  province.  I  give  myself  no  credit 
 for  being  at  the  head  of  it ;  for  it  was  in  some  sort  the  result  of  prior 
 circumstances.  Respecting  the  arrival  of  the  new  Bishop  of  New 
 York,  my  hopes  and  fears  are  nearly  balanced.  The  detention  of 
 American  merchantmen  in  the  continental  ports  of  Italy  and  elsewhere 
 affords  no  grounds  to  expect  that  he  can  procure  his  passage  by  that 
 route ;  but  I  hope  that  he  may  succeed  by  the  way  of  Sicily.  He 
 probably  has  with  him  the  official  documents  for  the  erection  of  the 
 new  Episcopal  Sees,  and  it  is  much  to  be  wished  that  he  may  have 
 left  Rome  before  its  occupancy  by  the  French  army.  If  his  Lordship 
 should  chance  to  be  in  Ireland,  may  I  pray  your  Grace  to  present  to 
 him  my  cordial  congratulations,  to  assure  him  of  my  esteem  and 
 respect,  and  of  my  earnest  wish  for  his  arrival.  Already  I  have  sent 
 notice  to  New  York  of  his  appointment,  and  required  that  every 
 suitable  preparation  be  made  for  his  reception. 
 
 Has  your  Lordship  any  expectation  of  Catholic  Emancipation 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 525 
 
 during  the  present  reign  ?  Whatever  can  be  done  by  argument,  has 
 been  effected.  The  English  Protestants,  not  only  with  respect  to  this 
 great  question  of  a  mixed  nature,  political  and  religious ;  but 
 likewise  in  all  their  controversies  with'  us  purely  religious,  are  fairly 
 beaten  off  the  ground,  and  there  remains  for  them  nothing  but 
 misrepresentation,  of  which  they  are  conscious,  and  abuse,  the  mean 
 resource  of  sordid  interest,  alarmed  with  the  apprehension  of  no 
 longer  enjoying  exclusively  the  riches  of  the  State.  I  have  heretofore 
 been  used  to  cover  with  the  cloak  of  invincible  error,  the  wanderings 
 of  our  Protestant  Brethren,  wherever  there  was  room  for  an  excuse  ; 
 but  since  the  revival  of  controversy,  there  is  no  pretence,  I  fear,  for 
 any  person  of  reading  and  ordinary  judgment  to  screen  himself  under 
 the  shelter  of  ignorance.  Our  Executive  never  interferes  in  the 
 discipline,  doctrine,  or  regulations  of  any  religious  society.  They 
 were  not  consulted  nor  took  any  part  in  the  appointment  of  our 
 Bishops,  or  of  the  Church  of  England,  or  Methodists.  But  I  have 
 understood  that  the  King  of  England,  or  his  Governor  in  Canada, 
 requires  that  the  Bishop  be  not  appointed  without  his  approbation  ; 
 and  since  it  has  become  a  question,  and  brought  into  discussion, 
 whether  the  King’s  approbation  shall  be  necessary  for  the  Bishops  of 
 Ireland,  I  do  not  see  how  it  can  be  avoided. 
 
 Our  embargo,  now  unnecessary  in  the  opinion  of  our  best  men, 
 still  continues,  and  renders  our  communication  with  you  less  frequent. 
 Our  rulers  at  this  place  are  dispatching  this  evening  a  dispatch 
 vessel  to  England,  and  promise  to  send  this  carefully.  Be  so 
 obliging  as  to  assure  my  worthy  and  learned  confrere,  Dr.  Betagh,  of 
 my  sincere  friendship  and  esteem.  Would  to  God  we  could  receive 
 authentic  advices  concerning  our  holy  persecuted  Pope  ! 
 
 I  have  the  honour  to  be,  with  veneration  and  respect. 
 
 My  good  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  devoted  servant  and  Brother, 
 
 J,,  Bishop  of  Baltimore. 
 
 XVIII. 
 
 Most  Rev.  and  Hon.  Lord, 
 
 Having  already  acknowledged  your  Grace’s  condescension  in 
 forwarding  your  advices  from  the  Right  Rev.  Bishop  of  New  York, 
 I  wish  that  it  were  now  in  my  power,  in  return  for  your  kindness,  to 
 inform  your  Lordship  of  his  being  placed  on  his  Episcopal  Chair. 
 
526 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 But  this  is  not  yet  the  case,  and  it  remains  still  very  uncertain  when 
 his  church  will  he  made  happy  by  that  event.  I  have  been  advised 
 through  a  letter  from  Abbe  Walsh  of  Paris  to  Dr.  Egan,  Bishop 
 Elect  of  Philadelphia,  that  Dr.  Concanen  was  still  at  Rome,  on  the 
 13th  of  September.  There  have  been  various  accounts  of  his  coming 
 through  France,  and  embarking  on  board  of  one  of  our  national 
 dispatch  vessels  to  that  country.  It  is  true,  that  through  interest 
 made  for  him  by  some  of  my  friends  there,  a  passport  has  been 
 obtained  to  travel  in  that  course,  and  the  American  Minister  and 
 Consuls  will  facilitate  his  embarkation  ;  but  his  Lordship  in  a  letter 
 of  August  last,  states  very  material  objections  to  that  route  recom¬ 
 mended  to  him.  His  arrival  at  this  critical  period  is  the  more 
 desirable,  because  he  would  be  able  to  give  a  more  authentic  account 
 than  any  known  here  of  the  past  and  present  condition  of  his  Holiness, 
 the  provisions  made  for  the  government  of  the  Church,  and  the  advice 
 which  the  best  and  most  learned  Bishops  and  Divines  recommend 
 to  the  first  Pastors,  to  those  of  the  2nd  order,  and  to  the  faithful 
 generally  in  these  disastrous  times.  Is  it  not  advisable,  Most  Rev. 
 and  Hon.  Lord,  for  the  Bishops  out  of  the  controul  of  Napoleon,  such 
 as  those  of  Ireland,  England,  and  Scotland,  to  which  may  be  added 
 those  of  the  dioceses  of  Spain  and  Portugal  which  are  not  yet 
 subdued,  to  communicate  with  each  other  and  concert  the  best 
 measures  for  the  preservation  of  the  Church  ?  Should  anything 
 of  this  kind  be  proposed,  I  shall  rely  on  your  Grace  for  information. 
 
 The  Rev.  Mr.  John  Byrne,  who  with  your  Grace’s  permission  came 
 into  America  some  years  ago,  having  remained  for  the  term  limited 
 by  his  Exeat ,  was  preparing  to  return  to  Dublin  when  he  was  attacked 
 last  Autumn  with  a  violent  bilious  fever.  Thinking  that  it  would  be 
 subdued  by  the  vigour  of  his  constitution,  he  would  not  take  the 
 medicine  used  in  similar  cases,  till  it  was  too  late  to  have  effect. 
 He  died  in  October,  I  believe,  at  the  College  of  George  Town,  with 
 great  sentiments  of  piety.  I  would  write  on  this  subject  to  Dr.  Betagh, 
 hut  cannot  at  present,  nor  is  it  perhaps  necessary,  for  surely  the 
 clergyman  in  whose  hands  he  died,  and  who  has  administered  on  his 
 property,  did  not  neglect  sending  immediate  advice  of  this  melancholy 
 event. 
 
 I  have  read  with  much  pleasure  the  proceedings  of  the  Irish 
 Bishops  in  the  case  of  the  schismatical  French  Priests ;  and  be  assured, 
 my  highly  respected  and  Most  Rev.  Lord,  that  I  speak  not  the 
 
SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 527 
 
 language  of  flattery  in  saying  in  these  most  disastrous  times  for 
 religion,  there  is  no  body  in  which  I  place  so  much  dependence  as  in 
 your  Grace,  and  your  Eight  Eev.  and  highly  respected  Colleagues. 
 With  respect  and  veneration,  I  have  the  honour  to  be, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  devoted  servant,  and 
 
 Brother  in  Christ, 
 
 %  J.,  Bisp.  of  Baltimore. 
 
 XIX. 
 
 Baltimore,  March  21st,  1810. 
 
 Most  Eev.  and  Dear  Lord, 
 
 My  great  Nephew,  grandson  of  my  eldest  sister,  is  going  for 
 Ireland  to  prosecute  a  claim,  which  appears  well  founded,  to  a  pro¬ 
 perty  in  Ireland,  not  indeed  of  any  considerable  value,  and  yet 
 sufficient  to  justify  him  in  looking  after  it.  Probably  he  was  induced 
 more  easily  to  undertake  the  voyage  by  the  natural  desire  of  young 
 men  to  travel  into  foreign  countries,  and  especially  into  the  land 
 of  their  forefathers.  He  will  probably  go  to  Dublin,  in  which  case 
 I  shall  charge  him  to  present  these  lines  to  your  Grace,  or  if  he 
 should  send  them  on  sooner,  at  all  events  not  to  pass  through  that 
 city  without  paying  his  most  respectful  duty,  and  imploring  your 
 Archiepiscopal  benediction,  and  receiving  your  paternal  counsels  for 
 his  conduct  in  a  country  quite  new  to  him. 
 
 By  the  last  or  preceding  packet  I  had  the  honour  of  writing  to 
 your  Grace,  on  a  variety  of  subjects,  one,  which  interests  the  whole 
 Church,  has  most  assuredly  engaged  the  attention  of  every  Catholic, 
 and  more  especially  that  of  your  Lordship,  and  your  Brethren  in  the 
 Episcopacy;  I  mean  the  liberation  of  our  Holy  Father  the  Pope; 
 and  if  he  should  sink  under  the  weight  of  years  and  oppression,  the 
 disastrous  and  perplexing  circumstances  which  must  arise.  When  it 
 is  considered  that  none  remain  of  the  College  of  Cardinals,  or,  if 
 any,  so  few  that  reasonable  exceptions  may  be  taken  at  any  choice  of 
 the  successor  to  be  made  by  them  only,  what  other  remedy  remains 
 but  for  the  Prelates  of  the  Church  who  are  yet  able  to  give  a  free 
 vote,  to  interfere  and  provide  for  the  extraordinary  exigency  ?  And 
 yet  how  and  where  can  they  be  gathered  together  ?  These  and 
 many  other  considerations  obtrude  themselves  on  our  minds  at  this 
 
528 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 time,  which  perhaps  will  be  still  more  critical  before  this  will  get 
 into  your  Grace’s  possession.  His  Holiness’s  Nuncio,  who  followed 
 the  Court  of  Portugal  into  Brazil,  has  written  to  me  twice  from  that 
 country,  expressing  his  solicitude  for  the  welfare  of  the  Church,  and 
 relating  his  communication  on  the  aspect  of  affairs  with  the  Prelates, 
 Spanish  and  Portuguese,  in  S.  America,  of  whose  rectitude  he  enter¬ 
 tains  a  favourable  opinion.  At  that  time  he  did  not  know  of  the 
 Pope’s  violent  transportation  from  Borne,  nor  consequently  of  his  mys¬ 
 terious  incarceration.  By  my  last  letters  from  England  of  the  last  of 
 September,  it  seems  that  they  were  as  ignorant  as  ourselves  of  his 
 place  of  confinement.  How  earnestly  do  I  now  wish  for  Bishop 
 Concanen’s  arrival !  He  wall  probably  bring  some  instructions,  or  at 
 least  the  opinion  of  the  most  virtuous  and  learned  Theologians,  as  to 
 the  conduct  to  be  pursued  by  the  first  pastors  of  the  Churches.  A 
 very  superficial  work,  published  nearly  three  years  ago  in  France, 
 by  one  Beaufort,  a  lawyer  in  France,  found  its  way  hither,  a  single 
 copy.  I  have  read  it,  and  its  errors,  not  Theological  only,  hut 
 historical,  betray  much  and  shameful  ignorance  both  in  Divinity  and 
 fact.  It  is,  in  every  instance,  in  favour  of  Protestantism.  It  would 
 deserve  no  mention,  but  for  the  patronage  of  the  French  Govern¬ 
 ment,  which  gave  it  an  extensive  circulation,  sending  it  through  all 
 Bonaparte’s  dominions  by  the  post,  free  from  postage,  though  it  was 
 bulky.  Thousands  and  thousands  were  thus  distributed  gratis.  One 
 of  its  principal  objects  is  to  render  Napoleon  the  spiritual  as  well  as 
 temporal  head  of  the  Church,  at  least  wherever  he  exercises  despotic 
 sway.  From  the  day  when  I  read  it,  I  was  afraid  that  the  Emperor 
 would  attempt  to  adopt  and  realize  the  scheme  of  his  fulsome  flat¬ 
 terer,  and  Napoleon’s  recent  conduct  forebodes  his  taking  into  his  own 
 power  those  prerogatives  which  seemed  attached  to  the  Chair  of 
 St.  Peter ;  in  a  word,  declare  himself  head  of  the  Church  throughout 
 his  empire.  Notwithstanding  these  gloomy  appearances,  the  recol¬ 
 lection  of  the  many  manifestations  of  Divine  power  in  rescuing  the 
 Apostolical  See  from  the  tyranny  and  artifices  of  violence  and 
 infidelity,  power  never  perhaps  more  singularly  displayed  than  about 
 and  immediately  after  the  death  of  Pius  VI.,  afford  powerful  grounds 
 of  confidence  in  the  same  protection.  I  have  noticed  in  the  public 
 prints  that  the  Catholics  of  Ireland  are  to  be  joined  this  year  by  those 
 of  England  in  their  annual  petition  ;  but  your  King,  it  is  presumed, 
 will  be  persuaded  to  persevere  in  his  rejection  of  the  prayer  of  it. 
 
SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 529 
 
 Should  not  every  thinking  man  he  struck  by  comparing  the  peaceable 
 demeanour  of  Catholics  under  the  injustice  done  to  them,  and  the 
 violence  which  would  be  openly  pursued  by  reformers,  if,  having  a 
 physical  force  such  as  that  of  the  Catholics  of  Ireland,  their  demands 
 were  rejected  with  the  contumely  and  scorn  affected  in  the  Houses 
 of  Parliament  ? 
 
 I  have  the  honour  to  remain,  with  the  highest  respect, 
 
 My  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  devoted  and  obedient  servant, 
 
 J.,  Bishop  of  Baltimore. 
 
 xx. 
 
 We,  undersigned,  by  Divine  permission,  and  with  the  approbation 
 of  the  Holy  See,  Archbishops  and  Bishops  of  our  respective  Dioceses, 
 to  our  beloved  Brethren,  grace  and  peace  from  God  our  Father,  and 
 from  the  Lord  Jesus  Christ. 
 
 The  many  outrages  committed  against  the  person  of  our  chief 
 Pastor,  Pius  the  VII.,  the  Vicar  of  our  Lord  Jesus  Christ  in  the 
 government  of  his  Church,  and  the  invasion  of  the  patrimony  of  the 
 Holy  See,  have  been  long  known  to  you,  our  beloved  Brethren,  and 
 excited  in  your  breasts  sentiments  of  deep  affliction  and  indignation. 
 These  acts  of  aggression  were  not  only  unprovoked,  but  to  avert  them 
 our  Holy  Father  employed  all  means  of  forbearance,  meekness, 
 paternal  admonition,  charitable  remonstrances,  and  even  condes¬ 
 cension,  as  far  as  his  conscience  and  duty  would  allow  him,  and  thus 
 evincing  his  sincere  desire  to  preserve  peace,  unity,  and  true  religion 
 in  the  whole  flock  committed  to  his  charge.  But  fruitless  were  his 
 endeavours  to  restrain  violence,  and  infuse  principles  of  justice.  The 
 work  of  oppression  went  on  to  its  consummation  in  defiance  of  all 
 law,  natural  and  divine.  After  suffering  with  that  placid  constancy 
 which  only  the  God  of  fortitude  could  inspire  the  disrespectful  and 
 insulting  treatment,  and  being  stripped  of  the  dominions,  which  had 
 been  held  by  his  predecessors  for  more  than  a  thousand  years,  to  the 
 immense  benefit  of  the  Christian  world,  he  was  first  made  a  prisoner 
 within  the  wralls  of  his  own  palace,  and  then,  as  was  his  immediate 
 and  holy  predecessor  of  blessed  memory,  Pius  the  VI.,  forcibly 
 dragged  away  from  the  Chair  of  St.  Peter,  and  the  sacred  ashes  of  the 
 Apostles  ;  he  is  detained  in  a  foreign  land  as  a  prisoner,  and  debarred 
 
530 
 
 SPICILEGITJM  OESORIENSE. 
 
 from  communicating  with  any  part  of  the  flock  committed  to  his 
 pastoral  care  and  solicitude.  Thus  has  Divine  Providence  permitted 
 him  to  drink  of  that  cup,  and  share  in  those  sufferings,  of  which  the 
 first  of  his  predecessors,  St.  Peter,  and  many  after  him,  had  so  large 
 a  portion  to  the  end,  that  their  constancy  in  resisting  the  impiety  of 
 the  enemies  of  Jesus  Christ  might  be  as  conspicuous  as  their  high 
 rank  in  the  Church  of  God,  and  that  their  public  testimony  for  the 
 honour  of  his  sacred  person  and  religion  might  confound,  and  leave 
 without  excuse,  the  malevolence  or  ignorance  of  those  men  who 
 continued  to  calumniate  the  Bishops  of  Borne  as  corrupters  of  the 
 Faith,  and  worship  of  God  the  Father  and  his  blessed  Son,  the 
 Saviour  of  mankind,  for  whose  sake  so  many  of  them  sacrificed  their 
 liberty  and  their  lives. 
 
 But,  though  the  Church  is  glorified  by  their  meritorious  sufferings, 
 it  is  not  less  the  duty  of  all  its  members,  during  the  oppression  of 
 our  common  Father,  to  offer  up  our  fervent  prayers  for  his  deliverance 
 from  the  power  of  his  enemies,  that  he  may  freely  and  efficaciously 
 exercise,  for  the  advantage  of  our  souls,  his  important  pastoral  duties. 
 When  St.  Peter,  Prince  of  the  Apostles,  was  cast  into  prison  by  the 
 impious  Herod,  and  loaded  with  chains,  the  primitive  Christians 
 regarded  it  as  a  common  calamity,  and  prayer  teas  made  without 
 ceasing  hy  the  Church  to  God  for  him,  Acts,  ch.  12,  V.  5.  Their 
 prayers  were  graciously  heard,  and  an  Angel  of  the  Lord  stood  by 
 him — and  the  chains  fell  off  from  his  hands,  v.  7. 
 
 Encouraged  by  their  example  and  success,  let  us  beseech  the 
 Almight}7  Founder,  Preserver,  and  continual  Protector  of  His  Church, 
 to  manifest  His  power  in  these,  our  days,  as  heretofore,  by  delivering 
 our  chief  Pastor  out  of  the  hands  of  his  enemies,  and  restoring  peace 
 and  tranquillity,  so  that  he  and  other  pastors  under  him  may  again 
 everywhere,  and  in  all  freedom,  minister  to  their  respective  flocks  in 
 all  holy  things.  To  render  our  prayers  acceptable  before  God,  they 
 must  proceed  from  penitential  hearts,  deeply  humiliated  by  a  sense  of 
 their  past  transgressions,  fully  resolved  to  follow  no  more  their  sinful 
 lusts  and  disorderly  affections,  and  filled  with  an  assurance  of 
 obtaining  mercy  and  favour  through  the  merits  of  our  Saviour  Jesus 
 Christ.  Wherefore,  on  every  Sunday  and  festival,  either  immediately 
 before  Mass  or  Sermon,  the  respective  pastors  sh^T  recite  the  120th 
 Psalm,  with  the  prayer  hereto  annexed ;  and  all  priests,  at  the  daily 
 celebration  of  Mass,  besides  the  proper  Collect,  shall  add  that  for  the 
 
SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 531 
 
 Pope,  as  in  the  Missal — Deus,  omnium  Fidelium  pastor  et  rector, 
 dec.  These  directions  are  to  be  observed,  till  further  notice.  May 
 the  Grace  of  God,  through  Jesus  Christ,  and  that  peace  which  the 
 world  cannot  give,  remain  always  with  you. 
 
 Baltimore,  Nov.  15th,  1810. 
 
 John,  Archbishop  of  Baltimore. 
 
 Michael,  Bishop  of  Philadelphia. 
 
 John,  Bishop  of  Boston. 
 
 Benedict  Joseph,  Bishop  of  Bardstown. 
 
 Psalm  120. 
 
 I  have  lifted  up  my  eyes  to  the  mountains,  from  whence  help  shall 
 come  to  me. 
 
 My  help  is  from  the  Lord,  who  made  heaven  and  earth. 
 
 May  he  not  suffer  thy  foot  to  be  moved  !  neither  let  him  slumber 
 
 who  keepeth  thee. 
 
 Behold,  he  shall  neither  slumber  nor  sleep  who  keepeth  Israel. 
 
 The  Lord  is  thy  keeper  ;  the  Lord  is  thy  protection  upon  thy  right 
 hand. 
 
 The  sun  shall  not  burn  thee  by  day — nor  the  moon  by  night. 
 
 The  Lord  keepeth  thee  from  all  evil :  may  the  Lord  keep  thy  soul ! 
 May  the  Lord  keep  thy  coming  in,  and  thy  going  out,  from  hence¬ 
 forth,  now,  and  for  ever  ! 
 
 Glory  be  to  the  Father,  &c. 
 
 As  it  was  in  the  beginning,  &c. 
 
 V.  Let  us  pray  for  our  chief  Bishop  Pius. 
 
 R.  Our  Lord  preserve  him,  and  give  him  life,  and  make  him 
 
 blessed  on  earth,  and  deliver  him  not  to  the  will  of  his  enemies. 
 V.  0  Lord  hear  my  prayer. 
 
 R.  And  let  my  supplication  come  unto  thee. 
 V.  The  Lord  be  with  you. 
 
 R.  And  with  thy  Spirit. 
 
 Let  us  Pray. 
 
 ,  the  Pastor  and  Governor  of  all  the  Faithful,  look  down  in 
 y  on  thy  servant  Pius,  whom  thou  hast  appointed  to  be 
 3r  thy  Church :  Grant,  we  beseech  thee,  that  both  by  word 
 pie,  he  may  be  profitable  to  those  over  whom  he  presides, 
 ther  with  the  flock  entrusted  to  him,  he  may  obtain  ever- 
 e,  through  Jesus  Christ  our  Lord.  Amen. 
 
532 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Extract  of  a  Letter  from  Most  Lev.  Doctor  Carroll,  Archbishop  of 
 Baltimore,  dated  2 6tli  Nov.,  1810,  to  Doctor  Troy. 
 
 Agreeably  to  your  Lordship’s  desire,  I  delivered  a  copy  of  the 
 printed  letter  of  the  Most  Reverend  Archbishops  and  Bishops  of 
 Ireland  to  my  Coadjutor,  and  the  Bishops  of  Philadelphia,  Boston, 
 and  Bardstown,  Kentucky,  and  -we  perused  it  with  all  the  veneration 
 due  to  those  eminent  prelates,  who  now  constitute,  perhaps,  the  fairest 
 hope  and  strongest  bulwark  of  the  Church  throughout  the  Christian 
 world,  for  you  enjoy,  through  Divine  Mercy,  the  privilege  of  openly 
 declaring  the  genuine  sentiments  which  may  animate  and  enlighten 
 not  only  the  pastors,  but  likewise  all  members  of  the  Catholic  Church. 
 To  make  the  communication  to  my  R.  R.  Brethren,  I  avail  myself  of 
 the  circumstance  of  their  being  all  brought  together  at  this  place  to 
 receive  their  consecration  on  the  28th  October,  1st  and  4tli  of  this 
 month. 
 
 The  consecrations  being  done,  the  Bishops  remained  two  entire 
 weeks  with  me,  to  advise  on  many  points  of  regulation,  and  discipline, 
 that  we  may  follow  an  uniform  practice  in  the  government  of  our 
 Churches ;  and  likewise  to  take  into  consideration  the  present  state 
 of  the  Catholic  Church,  of  its  visible  head,  our  Venerable  Pontiff,  and 
 the  consequences  of  his  being  withdrawn  from  his  captivity,  either  by 
 violence,  or  the  ruin  of  his  constitution  by  interior  and  exterior 
 sufferings.  In  these  discussions,  the  Encyclical  letter  from  your 
 Most  and  Right  Reverend  Lordships  necessarily  offered  itself  to  our 
 minds,  and  though  we  know  not  whether  the  Vicars  Apostolical  in 
 England,  or  the  Bishops  of  any  other  country,  have  expressed  them¬ 
 selves  as  a  body,  on  the  obedience  due  to  any  acts  emanating  ostensibly 
 from  the  Pope,  or  on  the  caution  to  be  used  in  recognising  his 
 successor ;  yet  we  judged  it  our  duty  to  transmit  you  an  answer, 
 which  I  have  the  honour  to  enclose.  We  were  too  sensible  of  our 
 insufficiency,  and  recent  dates  of  our  establishment,  to  prescribe  to 
 ourselves,  or  profess  before  the  venerable  Fathers  of  the  Church,  an 
 adhesion  to  specific  rules  of  conduct  in  all  the  most  intricate  situations 
 which  may  happen  ;  humbly  trusting,  that  if  the  exigency  should 
 arise,  we  shall  be  directed  by  that  Divine  Spirit  which  is  promised  to 
 the  Pastors,  successors  of  the  Apostles.  We  therefore  pledged 
 ourselves  to  those  general  principles,  which  are  now  indispensable  and 
 essential,  not  doubting,  but  your  determination  and  luminous 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 533 
 
 examples  will,  under  God,  be  our  direction  in  the  disastrous  times 
 and  events  so  likely  to  ensue. 
 
 Baltimore,  26th  November,  1810. 
 
 XXI. 
 
 Baltimore,  January  16,  1812. 
 
 Most  Rev.  and  Dear  Lord, 
 
 I  had  the  honour  and  pleasure  of  receiving  your  Grace’s  highly 
 esteemed  favour  of  Nov.  2,  1811,  not  many  days  ago,  and  received 
 only  this  morning  an  intimation  that  letters  for  the  packet  returning 
 to  Falmouth  must  be  delivered  at  two  o’clock  p.m.,  which  allows  me 
 too  limited  time  for  this  and  some  other  letters  which  must  be  written. 
 Not  only  my  nephew,  but  I  likewise,  feel  at  a  loss  to  express  our 
 acknowledgments  to  your  Grace  for  the  interest  which  you  are  pleased 
 to  manifest  in  his  affairs,  and  your  speedy  information  of  the  lamented 
 and  unexpected  death  of  his  and  my  good-hearted  friend,  Dr.  Caffrey. 
 R.I.P.  My  nephew  is  now  in  this  city,  having  lately  married  a  very 
 excellent  and  every  way  commendable  Catholic  young  lady  here.  He 
 ceases  not  to  lay  his  injunctions  on  me  to  assure  your  Grace  of  his 
 deep  sense  of  the  obligations  conferred  on  him.  Some  time  ago  I  was 
 advised  that  a  nephew  of  your  Grace  was  to  be  here  ;  and  I  anticipated 
 with  pleasure  the  opportunity  I  should  have  of  testifying  towards  him 
 some  of  the  civilities  heaped  by  your  Lordship  on  mine ;  but  he  has 
 not  come  hitherto. 
 
 Our  communication  with  France  is  infinitely  more  restrained  than 
 is  known  in  the  United  Kingdom.  Our  merchant  vessels  enter  its 
 ports  very  cautiously,  and  when  they  leave  they  generally  refuse  to 
 bring  any  letters  but  from  the  owners.  If  through  special  favour  any 
 others  come  sometimes,  it  is  at  the  risk  of  the  hazardous  bearer  and 
 writer,  for  a  dreadful  inspection  on  correspondence  is  exercised  there. 
 I  lately  had  three  valuable  correspondents  whose  means  of  intelli- 
 ligence  were  the  best,  but  for  eight  months  none  of  their  letters  have 
 been  received.  Whatever  information  besides  has  reached  me  was 
 communicated  to  Bishop  Milner  by  the  last  packet,  and  he  at  the 
 same  time  was  desired  to  transmit  it  to  you.  The  English  papers 
 mentioned  some  time  ago  that  the  Superior  General  or  Abbe  of  the 
 monks  of  La  Trappe  was  ordered  by  the  Emperor  for  execution.  I 
 have  little  doubt  of  it.  In  July  last  he  was  at  Bourdeaux,  intending 
 
534 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 to  come  to  these  States  with  some  of  his  brethren  since  arrived.  When 
 he  was  ready  to  go  on  hoard,  objections  were  made  on  pretext  of  some 
 informality  in  his  passport.  He  was  stopped,  his  papers  examined  ; 
 and  it  was  reported  that  amongst  them  was  a  copy  of  the  Brief  of  the 
 Pope  addressed  to  the  Capitular  Vicar  of  the  Diocese  of  Florence, 
 Sede  vacante,  requiring  him,  the  Chapter,  Clergy,  and  laity  to  hold  no 
 communion  with  the  new  Archbishop  named  by  Bonaparte,  if  he  should 
 come  to  take  possession  without  a  Bull  of  Institution.  That  the  Pope 
 did  issue  such  orders  to  the  Capitular  Vicar,  and  another  dignitary  of 
 the  Chapter,  on  whom  his  Holiness  relied  still  more,  and  that  the 
 prohibition  of  communicating  with  the  nominated  Prelate  was  pub-' 
 lished,  I  certainly  know.  If  the  poor  Abbot  had  a  copy  of  this 
 instrument  in  his  possession,  it  would  be  sufficient  cause  of  his 
 death. 
 
 In  a  few  days  another  packet  will  sail,  and  I  will  then  hope  to 
 make  up  for  this  day’s  deficiency.  With  the  highest  respect, 
 
 I  have  the  honour  to  be 
 
 Most  Beva-  and  Honoured  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  ob*'  serv*’  and  Brother  in  Christ, 
 
 J.,  Archbishop  of  Baltimore. 
 
 XXII. 
 
 Baltimore,  April  12,  1813. 
 
 Most  Bev.  and  Dear  Lord, 
 
 Having  just  finished  a  letter  to  your  Grace  in  behalf  of  Messrs . 
 Ryan  and  Harold,  I  again  resume  my  pen  to  add  some  few  observa¬ 
 tions  of  more  general  concern,  especially  regarding  the  present  state 
 of  the  Church.  Ever  since  the  last  communication,  which  I  had  the 
 honour  of  making  to  your  Grace,  all  attempts  to  open  a  correspon¬ 
 dence  with  his  Holiness  have  been  fruitless.  There  is  indeed  some 
 grounds  for  believing,  that  one  letter  to  him  was  safely  delivered ; 
 but  from  him,  nothing  has  been  received.  Nothing  therefore  has 
 been  done  for  filling  the  Episcopal  See  of  New  York,  since  the 
 lamented  death  of  your  friend  Dr.  Concanen,  and  I  fear  that  matters 
 will  remain  for  some  years  in  their  present  state.  In  consequence  of 
 the  authority  previously  vested  in  me,  I  have  nominated  an  Adminis¬ 
 trator  of  the  Diocese  of  New  Orleans,  a  clergyman  of  first-rate 
 abilities,  who  possessing  a  very  competent  knowledge  of  Spanish, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 535 
 
 French,  and  English,  besides  the  learned  languages,  and  being  a 
 clergyman  of  conciliating  manners  and  superior  talents,  I  trust  that 
 he  will  gradually  produce  a  reformation  in  that  most  corrupt  Diocese. 
 In  the  other  United  States  wherever  our  religion  has  any  establish¬ 
 ments,  matters  are  proceeding  with  as  much  success,  as  from  the 
 number  of  the  labourers  in  the  vineyard  and  the  means  of  subsist¬ 
 ence,  can  be  expected.  Before  I  could  despatch  any  answer  to  Dr. 
 Poynter’s  voluminous  communications,  the  war  broke  out ;  but  they 
 were  sent  to  my  Right  Rev.  Brethern,  whose  uniform  opinion  is, 
 that  it  did  not  become  us  to  examine,  or  at  least  come  to  any  conclu¬ 
 sive  judgment  in  matters  out  of  our  competency.  But  I  as  an 
 individual  and  in  confidence,  lament  that  there  ever  existed  so  much 
 personality  between  that  meritorious  champion  of  our  Church,  Dr. 
 Milner,  and  the  other  English  Vicars  Apostolic. 
 
 Within  these  few  days  we  have  received  by  some  French  papers, 
 a  copy  of  Napoleon’s  speech  to  his  Senate  and  Council  of  February  16, 
 in  which  he  announces  the  settlement  of  all  his  differences  with  the 
 Pope.  No  conditions  of  the  agreement  being  mentioned  and  nothing 
 else  having  yet  come  to  our  knowledge,  it  is  out  of  my  power  to  form 
 any  opinion  approbatory  or  otherwise  of  a  matter  so  interesting  to 
 religion  and  the  Church. 
 
 This  being  the  last  week  of  Lent,  your  Grace  knows  how  entirely 
 I  must  be  engaged  or  I  would  do  myself  the  pleasure  of  adding  many 
 other  particulars  to  these  lines  ;  but  must  now  conclude  by  renewing 
 the  assurances  of  remaining  with  the  utmost  respect  and  veneration, 
 my  Dear  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  devoted  and  obedient  servant 
 and  Brother  in  Christ, 
 
 ■i*  J.,  Archbishop  of  Baltimore.  1 
 
 XXIIT. 
 
 Letter  of  Dr.  Concanen,  from  Rome,  to  Archbishop  Troy,  2 5th 
 
 March,  1808. 
 
 My  ever  Dear,  most  Rev.  and  excellent  Friend, 
 
 You  must  undoubtedly  be  astonished,  if  you  have  received  my 
 letters  of  the  8th  and  80th  of  January,  to  hear  that,  instead  of  being 
 now  in  my  grave,  as  my  most  severe  and  long  illness  then  threatened, 
 I  am  appointed  Bishop  of  New  York,  in  N.  America.  Doctor  Carroll 
 
586  SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 after  many  years’  deliberation,  and  often  encouraged  by  Propaganda, 
 has  at  length  parcelled  out  his  vast  continent  into  six  dioceses  for  the 
 present.  These  are  Maryland,  the  Metropolitan  See,  of  which  he  is 
 to  be  Archbishop ;  Boston,  New  York,  Philadelphia,  Kentucky,  and 
 Luigiana.  The  worthy  Doctor  proposed  three  subjects  for  three  of 
 the  new  Bishopricks,  who  consequently  have  been  chosen  by  the 
 Sacred  Congregation^  Monsieur  Chevereus,  a  Frenchman,  for  Boston  ; 
 Father  Egan,  the  Franciscan,  for  Philadelphia  ;  and  Monsieur  Flaget, 
 another  French  Priest  of  St.  Sulpice,  for  Kentucky.  Unfortunately 
 his  Grace  Dr.  Carroll  had  nobody  to  propose  for  the  Church  of  New 
 York ;  and  only  recommended  a  Flemish  priest,  Mr.  Nering,  as  tem¬ 
 porary  administrator  of  the  Luigiana.  The  S.  Congregation  now 
 anxious  to  fill  up  all  vacant  sees,  unanimously  elected  myself,  though 
 I  had  strenuously  recommended  Father  Connolly  for  New  York,  and 
 His  Holiness  confirmed  the  election  before  I  knew  their  intention,  or 
 could  dispose  of  my  consent.  Cardinal  di  Pietro  came  to  my  bedside, 
 I  being  still  unable  to  rise  up,  to  tell  me  in  the  name  of  the  Pope  that 
 I  must  accept  of  the  great  charge,  and  that  such  was  the  will  of  God. 
 I  acquiesced,  and  my  consecration  is  probably  to  take  place  the  24th 
 April.  Cardinal  di  Pietro  is  to  be  my  consecrator,  and  had  I  asked 
 the  Pope,  and  not  dreaded  the  expences,  he  would  most  readily  per¬ 
 form  the  solemn  function  himself ;  for  you  cannot  conceive  what  joy 
 and  satisfaction  it  gives  him,  even  in  these  days,  to  have  erected  the 
 new  Episcopal  Sees.  He  speaks  of  it  to  all  that  go  to  see  him,  and 
 mentions  Dr.  Carroll’s  hopes  and  expectation  of  soon  marking  out 
 more  new  dioceses  in  North  America.  Many  provinces  are,  for  the 
 present,  allotted  to  the  care  and  jurisdiction  of  the  few  new  prelates. 
 To  Maryland  are  united  Virginia  and  the  two  Carolinas  and  Dela¬ 
 ware,  down  to  Georgia.  Boston  takes  in  the  four  provinces  of  New 
 England.  To  New  York  is  joined  the  eastern  part  of  New  Jersey. 
 To  Philadelphia  the  western.  Kentucky  is  to  have  Tennessee  and 
 another  territory  near  the  Ohio.  Archbishop  Carroll  is  to  have  the 
 use  of  the  Pallium,  with  which  I  am  to  invest  him.  Now,  my  dearest 
 friend,  you  will  say  that,  too  late,  and  in  the  decline  of  life,  have  I 
 undertaken  such  a  charge  at  every  time  superior  to  my  abilities,  with 
 the  labours,  cares,  and  dangers  attending  it.  It  is  very  true.  But, 
 remember,  that  obedience  to  the  Church  has  alone  made  me  change  an 
 easy,  quiet,  and  comfortable  state  of  life,  for  a  disastrous  one.  I  most 
 earnestly  request  you  will  communicate  as  soon  as  possible  all  the  news 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 587 
 
 to  the  most  worthy  Dr.  Carroll.  Pray  his  Grace  to  dispose  matters 
 and  recommend  me  to  the  people  of  New  York.  I  can  find  no  means 
 for  conveying  a  letter  to  Dr.  Carroll.  There  are  some  American 
 vessels  at  Leghorn  and  Genoa,  but  an  embargo  is  laid  on  them. 
 This  will  render  my  departure  from  hence  very  difficult ;  and  I  fear 
 the  only  way  I  will  have  is  to  attempt  getting  to  Palermo,  and  there 
 embark  in  an  American  ship,  or  in  one  bound  for  England,  in  which 
 latter  case,  I  would  enjoy  the  extreme  pleasure  of  visiting  you  and 
 my  other  friends  in  Ireland  once  before  my  death.  Father  M. 
 Connolly  is  to  succeed  me  in  the  office  of  companion.  He  will  take 
 care  of  your  business  here,  and  of  my  other  correspondents,  if  here¬ 
 after  any  business  can  be  done  here.  I  have  a  bundle  of  Rescripts  for 
 you  and  other  prelates  in  Ireland,  England,  and  Newfoundland,  but 
 have  no  means  of  forwarding  them.  ’Tis  with  great  difficulty  and 
 expence  I  send  off  this  small  letter.  Should  anything  happen  Paul 
 ( i.e .  the  Pope),  I  have  managed  matters  so  that  you  are  to  have  all  his 
 faculties  over  all  the  British  dominions,  through  the  world.  Amongst 
 the  articles  I  sent  in  Dr.  Moylan’s  chest,  there  was,  for  sale,  an  Ivory 
 Crucifix,  with  two  Statues,  done  by  Bernini,  on  a  rich  Marble  pedes¬ 
 tal,  besides,  a  Brass  Crucifix  with  other  figures.  If  Dr.  Moylan  has 
 not  found  a  connoisseur  or  dilettante  to  purchase  these  at  £55  or  £60, 
 as  I  directed,  I  will  take  them  with  me  to  my  Cathedral  at  New 
 York,  but  if  he  has  disposed  of  them,  you  will  take  up  the  money  for 
 me,  and  keep  it  till  I  can  draw  on  you  for  the  amount  you  may  have 
 received  for  my  use  from  him  and  the  other  prelates. 
 
 I  am  ever  affectionately  yours, 
 
 L.  CoNCANEN. 
 
 Rome,  25th  March,  1808. 
 
 XXIV. 
 
 Letter  of  Dr.  Concanen  to  Archbishop  Troy ,  21  st  May,  1808. 
 
 My  ever  Dear  and  most  Beloved  Friend, 
 
 I  received  with  unparalleled  satisfaction  yours  of  the  7th  March, 
 and  am  most  thankful  to  your  worthy  nephew  for  the  favour.  I 
 address  and  forward  the  present  according  to  his  directions.  It 
 seems  you  have  not  received  my  letters  of  the  8th  and  80th  January. 
 In  the  first  I  gave  an  account  of  the  long  and  dangerous  illness  I  then 
 laboured  under,  and  which  caused  myself  and  my  physicians  to  despair 
 
538 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 of  my  recovery.  In  the  same  letter  I  acquainted  yon  of  my  having 
 procured  for  your  Clarissan  Nuns  the  desired  mitigation  of  their 
 austere  rule  in  point  of  fasts  and  abstinence,  from  all  which  they  are 
 now  dispensed,  and  also  from  the  precepts  of  said  rule  under  any 
 penalty  of  mortal  or  venial  sin.  Now  you  and  the  religious  ladies  may 
 be  satisfied  in  hearing  that  I  have  lately  obtained  an  ample  brief, 
 confirming  all  I  had  before  procured  for  them  by  Apostolic  Rescripts, 
 and  extending  to  them  the  concession  of  all  the  indulgences  and 
 spiritual  graces  hitherto  granted  to  religious  societies  of  men  and 
 women,  who  instruct  in  piety  and  the  Christian  Doctrine  poor  children. 
 The  form  for  their  profession  for  the  future  is  changed  as  you  directed, 
 and  inserted  in  the  brief.  By  said  form  they  are  hound  to  the  fourth 
 vow  of  instructing  the  poor  orphan  girls.  I  think  the  present  Nuns 
 must  renew  their  profession.  My  letter  of  the  30th  January  covered 
 one  from  Propaganda,  which  granted  Dr.  Milner  leave  to  reside  in 
 London,  as  long  as  the  present  business  he  had  to  transact  there 
 required  his  presence.  I  have  had  much  to  do  at  Propaganda  to  obtain 
 even  that  temporary  dispensation  in  the  pretended  obligation  of 
 residence  for  a  Vicar  Apostolic ;  but  lately  I  have  concluded  this 
 business  as  it  ought  to  be.  Having  easy  and  frequent  access  to  His 
 Holiness  in  virtue  of  my  present  station,  I  one  morning  presented  him 
 a  petition,  demanding  a  full  and  perpetual  permission  for  Dr.  Milner 
 to  fix  his  residence  either  in  or  near  the  Metropolis  of  London. 
 The  Holy  Father  wrote  in  my  presence  the  Rescript  pro  Gratia, 
 graciously  remarking  “  che  si  tratta  d’un  Vicario  Apostolico,  e  non 
 d’un  Vescovo  Ordinario.”  I  shall  forward  this  Diploma  authenticated, 
 with  the  Brief  and  Rescripts  for  the  Clarissans,  and  many  other 
 interesting  papers  for  you  and  our  Prelates,  from  New  York,  by  the 
 first  vessel  that  will  sail  for  Cork,  or  any  other  port  of  Ireland.  It  is 
 impossible  now.  to  find  any  other  means  for  sending  the  great  bundle 
 of  Faculties,  Briefs,  etc.,  which  I  provided  for  you  and  your  confreres. 
 
 My  last  letter,  dated  25th  March,  announced  my  promotion  to  the 
 Bishoprick  of  New  York,  an  event  which  seems  as  strange  to  myself  as  it 
 must  have  appeared  to  you.  I  was  scarce  arising  from  my  mortal  illness, 
 when  Cardinal  di  Pietro  came  to  my  bedside  to  compel  me  to  accept 
 of  the  great  charge.  The  adieu  I  had  given  the  world  in  my  illness, 
 and  the  present  state  of  affairs  here,  induced  me  to  a  compliance  with 
 the  Pope’s  will  and  that  of  the  Sacred  Congregation.  My  Consecration 
 was  performed  by  di  Pietro  and  two  Archbishops,  assistants,  with 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 539 
 
 great  pomp,  the  24th  nit.,  in  the  Church  of  the  Nuns  of  St.  Catherine’s. 
 I  would  have  set  off  for  my  destination  long  since,  had  not  the 
 American  vessels  at  Leghorn  been  sequestered,  because  visited  on 
 their  voyage  by  the  English.  They  soon  expect  their  sentence  from 
 Paris  of  being  released,  and  will  then  immediately  depart  for  America. 
 I  am  tempted  to  go  immediately  to  Leghorn,  and  there  wait  the 
 opportunity  for  my  long  voyage.  You  will  be  surprised  to  hear  that 
 Propaganda  does  not  allow  me  one  penny  for  the  immense  expenses  I 
 must  undergo.  I  alienated  the  fund  I  had  established  for  a  novice  or 
 student  for  our  mission,  and  with  this  money  I  strive  to  make  out  the 
 provision  of  the  necessary  articles  for  a  new  founded  church,  and  the 
 heavy  charges  of  apparel,  journey,  etc.  It  would  grieve  me  if  you 
 should  not  receive  the  mentioned  letter  of  the  25th  March.  Dr. 
 Carroll  has  not,  and  could  not,  receive  from  hence  any  information  of 
 all  that  has  been  done  for  the  Church  of  North  America.  I  therefore 
 prayed  you  to  acquaint  him  by  some  vessel  from  that  kingdom  that 
 Baltimore  has  become  an  Archiepiscopal  See,  and  that  I  am  to 
 decorate  him  with  the  Sacred  Pall.  Fr.  Egan,  the  Franciscan,  is 
 appointed  Bishop  of  Philadelphia,  Monsieur  Cheverus  Bishop  of  Bos¬ 
 ton,  Monsieur  Flaget  Bishop  of  Kentucky,  and  Mr.  Nerink  Apostolic 
 Administrator  of  the  Church  of  Lousiana,  should  it  please  his  Grace 
 Dr.  Carroll,  who  is  empowered  to  appoint  an  Apostolic  Delegate  or 
 Yisitator  for  the  Antillas  and  Lucajan  Islands.  Most  ample  faculties 
 will  soon  be  granted  to  you  and  to  the  American  Archbishop.  I  shall 
 take  care  that  these  he  communicable  to  Newfoundland.  I  beg  you 
 will  thank  Dr.  Lambert  for  me.  I  delivered  his  letter  to  the  Cardinal 
 Prefect ;  his  plan  of  resigning  the  Mission  of  Terra-nuova  is  premature. 
 I  hope  to  recruit  for  him  some  Missionaries  from  St.  Isidore’s.  Fr. 
 Walsh  is  of  a  weak  constitution.  From  New  York  I  will  frequently 
 correspond  with  him.  Adieu,  dearest  friend  ;  my  next  letter  will  be, 
 I  hope,  from  New  York. 
 
 I  am,  yours  for  ever, 
 
 Br.  Richard  L.  Concanen. 
 
 xxv. 
 
 Extract  from  the  Letter  of  Dr.  Concanen  to  Arclibisliop  Troy ,  from 
 
 Rorhe ,  8th  Oct.,  1808. 
 
 My  Dear  Friend, 
 
 .  .  .  I  will  procure  next  November  the  dispensation  super 
 
 aetate  for  the  five  youths  mentioned  by  Dr.  Moylan,  and  then  do  the 
 
540 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 business  which  Dr.  Power,  of  Waterford,  entrusted  to  my  care 
 
 \ 
 
 regarding  his  charitable  institute  for  poor  boys.  Compliments  to 
 both  these  Prelates.  Thomas  Power  of  Waterford  died  here  last 
 month  of  decay.  You  and  all  the  Prelates  are  empowered  to  dispense 
 in  simplici  castitatis,  this  I  got  lately  for  you.  In  mine  of  25th 
 August  I  acquainted  you  of  my  intended  return  to  Rome.  There  are 
 no  hopes  of  embarking  for  the  present.  Nothing  has  yet  appeared 
 regarding  the  vacancy  in  Acchonry.  I  answered  you  and  Dr.  Milner 
 concerning  the  Negative.  How  can  it  be  refused  ?  See  Monsignor 
 Coppola’s  billet  to  you,  and  you  will  find  it  virtually  granted. 
 Harry  Young  is  well  and  much  beloved.  Write  to  me  soon.  God 
 knows  how  very  long  I  may  remain  here. 
 
 xxvi. 
 
 Dr.  Concanen  to  Dr.  Troy,  from  the  Minerva,  Rome,  19th  Nov.,  1808. 
 
 .  .  .  After  remaining  four  months  in  Leghorn  and  its 
 
 environs  at  Locanda,  the  convent  being  no  more ;  and  after  spending 
 an  immense  sum  of  money,  I  was  under  the  necessity  of  returning  to 
 Rome  to  seek  an  asylum.  Consider  what  my  grief  and  disappoint¬ 
 ment  must  have  been  when  the  General  Gaddi  told  me  that  he  would 
 allow  me  the  use  of  my  chamber  at  the  Ospizio,  but  that  I  should 
 pay  as  a  stranger,  being  now  a  Bishop,  for  my  table,  &c.  I  served 
 him  and  his  predecessors  in  quality  of  companion  for  16  years f 
 without  costing  him  a  farthing,  being  maintained  all  that  time  by  the 
 Casanatense  establishment.  Treated  thus  by  Gaddi,  I  applied  to  my 
 confreres  at  St.  Clement’s  for  subsistence.  MM.  Connolly  and 
 Taylor  positively  refused  to  succour  me.  From  Propaganda  I  never 
 got  a  farthing,  nor  can  I  expect  any  help,  the  greatest  part  of  their 
 income  being  lost  by  the  failure  of  the  Monte.  Thus  circumstanced, 
 I  applied  to  the  Holy  Father  who  assigned  me  the  fruits  of  2,700 
 scudi,  that  the  late  Fr.  MacDonnough  of  St.  Clement’s  had  at  interest 
 in  Sculthers’s  Bank.  McDonnough  left  an  equal  sum  of  German 
 florens  in  the  Bank  of  Yienne,  and  about  400  scudi  in  cash  for 
 St.  Clement’s.  It  is  true  I  have  a  sum  in  Motteux’s  hands,  but  if  I 
 now  spend  it,  how  shall  I  make  out  my  journey  and  voyage,  &c.,  to 
 New  York?  How  shall  I  make  out  the  first  and  necessary  expences 
 at  my  arrival  there.  .  .  In  the  new  Extraordinary  Faculties,  the 
 
 Metropolitans  have  the  communicable  power  of  dispensing  in  18 
 
SPICILEGTUM  OSSORIENSE. 
 
 541 
 
 months  super  defectu  aetatis  ad  Presbyteratum.  Let  Dr.  Moylanbe 
 informed  of  this  with  my  best  respects.  His  last  received  letter  was 
 dated  13th  January.  I  wrote  you  a  few  lines  in  Harry  Young’s  letter 
 to  his  father,  the  16th  inst.  It  is  strange  no  papers  yet  arrived 
 regarding  the  vacant  See  of  Acchonry.  I  beg  you  will  assure 
 Dr.  French  of  my  affections,  and  that  I  shall  do  everything  in  my 
 power  for  his  friend  Dean  Flynn  when  the  Postulations  will  arrive. 
 I  shall  also  take  care  to  secure  for  his  Lordship  the  parish  of  Sligo, 
 cum  retentione  paroeciae  de  Athlone.  Dr.  Flynn  being  promoted,  let 
 Dr.  French  write  to  me  or  my  agent,  Mr.  John  Argenti,  at 
 Propaganda,  proposing  a  fit  person  for  the  Deanery  of  Elphin.  . 
 You  will  do  me  a  singular  favour  in  procuring  me  some  news  from 
 Dr.  Carroll  of  Baltimore.  Let  him  know  I  wrote  to  him  several 
 times  since  my  unfortunate  appointment.  I  wish  to  know  from  him 
 what  articles  and  commissions  he  would  wish  to  have  from  Europe. 
 I  know  the  great  want  there  is  of  missioners  in  the  United  States, 
 and  eagerly  wish  to  be  informed  what  encouragement  there  would  be 
 for  the  passage  and  settlement  of  some  choice  Italian  Priests  who 
 learned  the  English,  and  whom  I  could  take  over  with  me.  Dr.  Carroll 
 never  mentioned  in  any  of  his  letters  what  assignment  there  is  for 
 the  support  of  the  new  Bishops.  If  you  can  give  me  instructions 
 about  those  points  before  my  departure  (which  will  be  God  knows 
 when)  you  will  greatly  oblige  me.  I  beg  you  will  also  write  a  letter 
 for  me  to  our  Fr.  William  O’Brien,  of  New  York,  as  I  fear  he  will  not 
 have  received  mine.  I  wrote  long  since  to  Dr.  Carroll  to  appoint  a 
 Vicar-General  at  New  York  with  all  the  Faculties  he  and  I  can 
 delegate.  That  See  is  withdrawn  from  the  former  jurisdiction. 
 
 I  am,  affectionately  yours, 
 
 ►I*  Br.  B.  L.  Concanen. 
 
 XXVII. 
 
 Dr.  Concanen  to  Dr.  Troy,  from  the  Minerva,  Rome,  22 nd  March,  1809. 
 
 I  am  still  detained  here  without  the  smallest  appearance  of  being 
 able  to  embark  for  New  York  even  this  year.  This  retardation,  when 
 I  consider  my  advanced  age  and  delicate  constitution,  makes  me 
 apprehend  I  shall  finish  my  days  in  this  climate  to  which  I  am 
 naturalized.  You  may  judge  how  impatient  I  am  to  hear  from 
 Dr.  Carroll.  This  communication  must  come  by  your  means,  for  no 
 
542 
 
 SPICILEGIUM  OSSOKJENSE. 
 
 lettters  arrive  now  from  America  in  any  port  of  Italy.  No  postulation 
 or  official  letters  concerning  the  vacant  See  of  Achonry  have  yet 
 appeared  here.  Neither  has  anything  transpired  regarding  the  late 
 Provincial  Chapter.  In  a  word,  not  one  of  us  in  Rome  has  received 
 a  line  from  the  British  Isles,  except  Harry  Young,  who  had  the 
 fortune  to  get  his  father’s  letter  of  last  October. 
 
 I  am  of  opinion  that  I  sent  you,  some  years  back,  a  limited  faculty 
 of  dispensing  in  Mixtis  contrahendis.  If  it  he  so  you  can  make  use  of 
 said  power,  whereas  there  is  a  general  prorogation  of  all  faculties, 
 Ordinary  and  Extraordinary. 
 
 I  request  you  will  have  the  goodness  to  acquaint  my  correspondents, 
 particularly  Doctors  Reilly,  French,  and:  Warden  Bodkin,  that  I  am 
 still  here,  and  that  I  request  they  will  forward  their  commands,  when 
 possible,  addressing  :  To  Mr.  John  Argenti,  for  Dr.  Concanen  at, 
 Propaganda,  Pome. 
 
 Believe  me  to  be,  most  affectionately, 
 
 Your  loving  friend, 
 
 R.  Luke  Concanen. 
 
 XXVIII 
 
 Dr.  Concanen  to  Dr.  Troy,  from  the  Minerva,  20 th  May,  1809. 
 
 The  greatest  consolation  I  felt  for  a  considerable  time  was  that 
 of  receiving  yours  of  the  28th  November,  with  its  duplicate  17th 
 December  and  25th  February,  with  the  enclosed  from  Drs.  Moylan 
 and  Lambert,  &c.  These  packets  came  in  an  inverse  order.  The  first 
 received  was  that  of  the  25th  February,  and  they  cost  me  about  six 
 scudi.  I  had  the  pleasure  also  of  receiving  Dr.  Milner’s  and 
 Mr.  Gibbons’  letters.  On  receipt  of  your  first  letter  I  hastened  hack 
 to  the  Minerva  from  Tivoli,  where,  for  economy  sake,  I  pass  a  great 
 deal  of  my  time,  in  order  to  transact  the  very  important  business 
 trusted  to  my  care.  I  am  actually  labouring  at  the  translation  of  all 
 the  interesting  papers  forwarded  concerning  the  great  question  of  the 
 Yeto.  Your  remarks  on  Dr.  Milner’s  article  in  the  Morning  Chronicle 
 are  very  just  ;  however,  the  Doctor’s  statement  of  the  business  is 
 elegant,  convincing,  and  satisfactory.  I  shall  present  in  person  and 
 in  your  name  to  the  Pope  a  Ragguaglio  of  all  the  proceedings, 
 wherein  the  constant  reverential  subordination  of  the  Prelates  to  the 
 Holy  See  will  he  ascertained,  the  imputation  of  incoherency  he  cleared 
 away,  and  caution  be  taken  against  any  surprise  the  meditated  appeal 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 543 
 
 of  the  Catholic  gentry  might  occasion.  I  foresee  yon  will  have  great 
 trouble  and  anxiety  to  endure  before  the  general  agitation  subsides. 
 I  always  was  of  opinion  that  the  Veto  could  positively  he  agreed  to, 
 when  duly  circumscribed  ;  hut  I  firmly  think  that  no  concession  ought 
 to  be  made  until  the  Emancipation  be  effectually  granted.  How 
 insulting  and  intolerable  is  the  obstinacy  of  certain  people  against  the 
 poor  Catholics  after  so  many  trials  and  at  the  present  juncture. 
 
 I  am  happy  to  tell  you  that  your  petition  for  a  coadjutor  has  been 
 immediately  granted.  Such  is  the  esteem  you  are  held  in  by  the 
 Sacred  Congregation,  and  the  confidence  they  are  pleased  to  repose  in 
 me.  I  heartily  congratulate  Dr.  Daniel  Murray  on  the  coadjutor  ship, 
 in  which  I  wish  him  to  remain  many  long  years.  It  would  break  my 
 heart  to  compliment  him  on  his  accession  to  the  archiepiscopal  see. 
 The  two  Briefs,  one  for  the  Coadjutoria  cum  futura  successione,  and 
 the  other  for  the  title  in  par tibus,  will  be  expedited  immediately,  and 
 remain  in  my  possession  ;  but  in  the  official  letter  you  will  be 
 empowered  to  consecrate  him  without  them. 
 
 Happily  I  have  at  length  induced  the  Cardinal  Prefect  to  nominate 
 Dr.  Flynn  to  the  vacant  See  of  Achonry,  though  no  copy  of  the  postu¬ 
 lations  has  reached  us.  This  is  another  compliment  to  your  veracity 
 and  influence.  Both  these  promotions  were  decreed  in  the  Congress 
 held  in  the  Quirinal  the  9th  inst.  My  great  friend  and  protector, 
 Monsignor  Quarantotti,  is  now  communicating  the  Resolves  to  the 
 few  Cardinals  not  shut  up  in  the  Palace ;  and  next  Sunday  the  Pope’s 
 sanction  will  be  granted. 
 
 Would  to  God  I  could  abdicate  my  American  station  and  every 
 other  of  that  nature.  But  how  can  I  do  it  ?  I  was  taken  in  unaware 
 and  forced  to  consent.  My  health  is  now  good,  but  I  feel  the  weight 
 of  my  years.  Gaddi  and  the  two  Fathers  at  St.  Clement’s  wish  me  to 
 depart  lest  they  should  be  obliged  to  maintain  me.  Propaganda  has 
 too  great  an  idea  of  the  good  they  think  I  can  do  in  America,  and 
 urges  me  to  cross  the  ocean.  I  never  got  a  farthing  from  the  Con¬ 
 gregation,  nor  can  I  expect  any  help  from  it,  so  that  were  I  to  remain 
 here  I  should  find  myself  in  critical  circumstances  ;  and  the  fact  is  I 
 am  likely  to  finish  my  days  here,  for  there  is  not  the  remotest  appear¬ 
 ance  of  getting  off,  and  if  I  pass  another  year  in  Italy  I  shall,  at  all 
 events,  renounce  my  station. 
 
 I  am,  &c.,  yours, 
 
 R.  L.  C. 
 
544 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 XXIX. 
 
 Dr.  Concanen  to  Dr.  Troy.  4 
 
 22nd  July,  1809. 
 
 Dearest  Friend, 
 
 I  feel  happy  to  partake  of  the  joy  and  consolation  it  must  give  you 
 to  receive  the  important  papers  I  here  forward.  Your  inspired 
 Resolution  of  demanding  a  Coadjutor  was  admirably  prudent  and 
 providential,  for  God  alone  knows  how  matters  will  go  on  hereafter. 
 I  congratulate  you  and  his  Grace  the  Archbishop  of  Hieropolis,  your 
 worthy  Coadjutor.  When  times  will  permit  I  will  forward  the  original 
 Bulls  which  were  consigned  to  me.  You  are  to  expect  no  official 
 letters  of  advice,  but  on  receipt  of  the  present  authentic  Transumpts 
 you  may  proceed  to  the  consecration  of  Drs.  Murray  and  Flynn. 
 Such  are  the  orders  of  the  Cardinal  Prefect  Pietro,  now  our  Delegatus 
 Apostolicus.  Dr.  Flynn’s  faculties  are  in  my  possession.  I  can’t 
 send  them  off :  no  large  packets  pass.  His  powers  are  the  fame 
 granted  to  all  the  other  Prelates. 
 
 You  will  wonder  to  hear  that  I  received  yours  of  29th  May  on  the 
 8th  inst.  I  translated  all  the  papers  regarding  the  Veto  business, 
 and  would  have  had  an  answer  on  this  and  on  the  Ex-Jesuit  concerns, 
 had  not  the  greatest  of  all  misfortunes  happened.  More  about  these 
 points  hereafter. 
 
 xxx. 
 
 Dr.  Concanen  to  Dr.  Troy,  from  the  Minerva,  27th  Sept.,  1809. 
 
 My  Excellent,  Dear  and  Honoured  Friend, 
 
 I  need  not  say  how  much  I  long  to  hear  from  you.  I  forwarded 
 the  22nd  July  the  Transumpts  of  the  two  Bulls  for  your  worthy 
 Coadjutor,  Dr.  Murray,  Archiepiscopus  Hierapolitanensis,  and  that 
 for  Dr.  Flynn’s  promotion  to  Achonry,  with  the  Rescript  for 
 Dr.  French’s  mensal  parish  of  Sligo. 
 
 I  thank  you  and  Dr.  Milner  and  my  other  friends  for  your  friendly 
 wish  of  my  remaining  in  Italy.  I  would  heartily  consent,  hut  how 
 am  I  to  subsist.  The  two  Fathers  of  St.  Clement’s  withdrew 
 instantly,  at  the  Pope’s  departure,  the  assignment  fixed  by  His 
 Holiness.  Ungrateful  people  !  I  can  expect  nothing  from 
 Propaganda,  much  less  from  the  Minerva. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 545 
 
 XXXI. 
 
 Dr.  Concanen  to  Dr.  Troy ,  3rd  Jan.,  1810. 
 
 Your  packet  of  the  9th  September  directed  to  Sig.  Argenti  duly 
 came  to  hand,  via  Hambourg.  I  wait  with  impatience  to  hear  of  your 
 having  received  mine  of  22nd  July,  containing  authentic  copies  of 
 the  two  Briefs  for  your  worthy  Coadjutor  Mr.  Murray,  whose  title  in 
 partibus,  is  the  Archiepiscopal  See  of  Hieropolis,  in  Asia  Minor, 
 under  the  Patriarch  of  Constantinople.  I  keep  in  my  possession, 
 probably  to  be  forwarded  from  America,  both  the  original  Briefs,  and 
 do  think  that  if  you  have  not  unfortunately  yet  received  the  copies, 
 you  may  in  virtue  of  my  testimony  proceed  to  the  consecration. 
 Though  Kev.  Daniel  Murray  be  appointed  Archbishop  in  partibus,  yet 
 he  must  undoubtedly  know  that  he  is  not  to  expect  the  Apostolic  Pall 
 until  (which  may  not  happen  for  many  years),  he  succeeds  you  in  the 
 See  of  Dublin.  I  testify  moreover  that  I  have  in  my  hands  the  Brief 
 for  Dr.  John  Flynn's  appointment  to  Achonry.  The  scrupulous 
 di  Pietro  insisted  on  sending  copies  of  the  Briefs,  and  was  not  content 
 the  new  Prelates  be  consecrated  in  virtue  of  an  official  letter,  as  I 
 demanded.  Act  now  as  you  judge  most  expedient  in  Domino.  I 
 cannot  venture  to  send  you  here  fresh  copies  of  the  Briefs,  for  they 
 would  by  the  bulk  render  the  passage  of  this  letter  quite  uncertain. 
 Besides,  I  never  was  less  able  to  meet  the  heavy  charges  of  letters 
 than  at  the  present  moment.  I  can  assure  you  I  paid  upwards  of 
 nine  dollars  for  the  post  this  last  month.  Be  so  good  as  to  acquaint 
 Dr.  French  of  Elphin  that  I  received  triplicates  of  his  and  Fr. 
 Bartly’s  letters.  His  friend  found  sure  means  of  conveying  his 
 letters  to  Rome  by  the  way  of  Holland,  but  he  should  have  pointed 
 out  to  me  how  I  was  to  answer  them.  It  is  with  great  difficulty  I  ■ 
 prevail  on  my  friend  Scultheis  to  forward  you  these  lines,  so  that 
 I  beg  to  be  excused  by  my  other  correspondents.  Be  pleased  to 
 inform  Dr.  French  and  all  other  friends,  quorum  interest,  that  nothing 
 can  be  done  here  regarding  the  appointment  of  new  Bishops  or 
 Coadjutors,  until  the  Holy  Father  returns  to  the  city,  and  God  alone 
 knows  when  this  will  happen.  Before  Cardinal  di  Pietro  was  carried 
 off  to  Paris,  I  proposed  to  him  Dr.  French’s  petition  of  a  Coadjutor ; 
 his  reply  was  that  his  delegated  powers  did  not  extend  so  far.  Our 
 Pro-Papa  now  is  Monsignor  de  Gregori.  The  old  and  infirm  Cardinals 
 Cassoni  and  de  Porto  are  the  only  ones  left  in  Rome.  Erskine  is 
 
 2  N 
 
546 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 also  called  to  Paris.  There  remain  but  six  or  seven  Bishops  in  the 
 city,  for  which  reason,  I  am  daily  employed,  as  you  will  remember 
 was  formerly  Monsignor  Piccolomini,  Bishop  of  Pienza,  in  going 
 about  confirming  dying  children,  in  Pontifical  Masses,  Benedictions,  &c. 
 
 I  most  heartily  thank  you  for  your  attention  to  me  in  your  little 
 letter  to  di  Pietro.  I  suppress  it,  and  shall  keep  secret  its  contents. 
 I  will  have  more  labour,  but  hope  to  enjoy  more  peace  in  America 
 than  I  would  in  Ireland.  If  the  Ports  of  Italy  be  not  opened  to 
 American  vessels  before  next  April,  I  must  determine  to  go  to 
 France,  and  there  wait  the  occasion  of  sailing  in  some  parliamentary 
 ship,  at  the  cost  of  leaving  behind  me  at  Leghorn  the  necessary 
 articles  I  provided  for  New  York.  I  do  not  at  all  like  Dr.  Carroll’s 
 letters.  I  had  another  from  him  after  that  you  forwarded.  He  has 
 fixed  a  Russian  Jesuit  on  me,  Mr.  Colhman,  who  possesses  the  parish 
 and  has  the  profits  of  the  Academy  erected  at  New  York  after  my 
 appointment.  By  the  advice  of  a  French  Sulpician  Priest,  who  was 
 missionary  about  ten  years  in  the  United  States,  I  am  to  take  along 
 with  me  two  young  Franciscans  of  St.  Isidore’s,  for  the  purpose  of 
 opening  a  Catholic  school.  One  of  these,  Fr.  Hayes,  is  the  greatest 
 wit  that  ever  left  Ireland.  He  is  but  23  years  of  age,  and  is  perfectly 
 qualified  to  teach  the  Latin,  Greek,  and  Hebrew  languages,  French, 
 Italian,  the  mathematics,  geography  and  history,  and  besides  is  an 
 excellent  organist.  I  would  have  the  profits  of  the  Academy  serve  for 
 supporting  my  clerical  youths,  and  not  to  go  to  enrich  the  Jesuits. 
 My  Sulpician  Priest,  now  Rector  of  the  Seminary  at  Lyons,  tells  me 
 that  the  Parish  Priests  of  Maryland  and  Philadelphia  had  each  1,200 
 and  some  1,500  dollars  per  annum.  It  seems  then  that  New  York 
 leaves  room  to  exercise  the  poverty  I  have  professed.  Believe  me  that 
 this  particular  gives  me  very  little  concern.  Harry  Young  is  here  at 
 my  table,  His  respects  to  you  and  his  parents. 
 
 XXXII. 
 
 Dr.  Concanen  to  Dr.  Troy ,  2 5th  January,  1810. 
 
 My  dearest  Friend, 
 
 Your  welcome  letter  of  the  27th  November  brought  me  the  pleas¬ 
 ing  news  of  the  Consecration  of  your  worthy  Coadjutor  Dr.  Murray, 
 whom  I  pray  you  will  congratulate  in  my  name  .  .  .  The  words 
 
 in  mine  of  22nd  July  “  that  you  and  the  Prelates  may  decide  as  you 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 547 
 
 judge  best  in  Domino,”  related  to  the  business  of  the  Veto,  should  it 
 come  on  again,  whereas  no  light  or  instruction  can  be  expected  from 
 hence  on  that,  or,  proh  dolor  !  any  other  business,  now  that  dispersi 
 sunt  lapides  sanctuarii.  You  must  be  grieved  to  hear  that  Propaganda 
 is  no  more.  The  Archives  and  papers  were  sealed  up  yesterday,  as 
 happened  to  all  the  Ecclesiastical  tribunals  of  this  city  and  are  to  be 
 sent  to  Rheims,  with  the  officers  of  each  tribunal.  I  know  not  yet 
 what  determination  will  be  taken  regarding  the  Alumni.  At  all 
 events  I  shall  take  all  the  care  I  can  of  Harry  Young.  As  to  the 
 Extraordinary  Powers  of  yourself  and  confreres,  none  have  been 
 granted  after  those  given  and  specified  by  me  in  1808,  which  indeed 
 were  rather  too  limited.  Should  you  hear  of  the  Secretary  being  carried 
 off,  a  thing  very  probable,  then,  I  am  of  opinion,  you  could  propter 
 impossibilem  recursum,  in  urgent  cases  exert  all  that  power,  of  which 
 there  are  examples  of  having  been  delegated  in  particular  cases.  It 
 is  said  there  will  be  some  persons  invested  with  unlimited  Faculties. 
 I  flatter  myself  that  in  virtue  of  my  Remonstrance  in  1808  you  will 
 be  one.  Nay,  it  is  whispered  here,  that  you  are  become  an  Illative. 
 Surely  you  don’t  forget  Dr.  Burke’s  sayings  ;  you  recollect  Frascati. 
 
 The  Pope  gave  me  powers  for  20  months  for  my  Americans,  and 
 refused  granting  the  two  years  I  called  for.  The  Pope  has  left  no 
 powers  to  his  Delegates  here  or  to  any  others,  for  the  appointment  of 
 Bishops,  nor  indeed  ought  he,  in  the  opinion  of  those  acquainted 
 with  the  nature  of  the  times.  I  received  all  the  bulky  packages  of 
 Postulations  from  every  quarter,  regarding  Tuam,  which  cost  me 
 dearly  at  the  Post-office.  I  drew  up  in  my  usual  clear  and  warrant¬ 
 able  form  the  acts  and  merits  of  the  Postulations,  hoping  to  find 
 means  to  have  the  Election  confirmed  if  agreed  upon  at  Propaganda. 
 In  fact  the  Documents  and  my  Processetto  were  examined  in  the 
 Congress  held  at  Propaganda,  but,  considering  the  danger  of  commit¬ 
 ting  the  Pope,  they  were  happily  suspended :  happily,  I  say,  for, 
 would  you  believe  it,  having  said  but  little  against  Archdeacon 
 (according  to  my  system  of  saying  as  little  as  possible  against  my 
 neighbour)  he  was  chosen  to  succeed  Dr.  Dillon,  and  Oliver  Kelly  was 
 to  be  sent  to  Kilmacduagh  .  .  . 
 
 In  the  Congress  I  mentioned,  held  at  Propaganda,  it  was  agreed 
 to  give  Dr.  French  the  Coadjutor  he  called  for,  Mr.  Plunkett. 
 Nothing  is  come  yet  from  Dr.  Lanigan,  concerning  what  you  men¬ 
 tioned,  and  when  he  writes,  you  may  be  sure,  I  will  follow  your 
 
548 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 instructions.  I  had  two  letters  from  Dr.  Moylan  on  this  same 
 subject ;  his  choice  would  be  a  Mr.  Marum.  God  knows  how  many 
 Churches  will  be  long  vacant,  on  account  of  the  nature  of  the  times. 
 
 I  translated  the  judicious  and  timely  censure  of  the  crazy 
 Blanchard’s  Propositions.  This  translation  was  circulated  through 
 the  city,  eagerly  read,  and  much  extolled.  I  gave  my  excellent  friend 
 Quarantotti  a  copy  for  the  Archives. 
 
 The  Sulpician  Priests  of  France  are  very  impatient;  I  should 
 set  out  for  America,  and  propose  my  going  to  Paris  and  there  wait 
 till  an  American  Parliamentary  ship  come  to  some  port  of  France. 
 I  look  upon  the  plan  to  be  desperate,  yet  I  believe  I  must  adopt  it, 
 if  I  get  the  passports.  Here  I  cannot  long  maintain  myself.  At  the 
 departure  of  di  Pietro,  my  confreres  of  St.  Clementes  stopped  the 
 pension  a  second  time.  His  successor  the  Delegate  Monsignor  de 
 Gregori  would  have  now  compelled  them,  but  he  too  is  carried  away. 
 No  less  than  £100  per  annum,  would  he  necessary  to  support  myself 
 with  any  decency  in  this  place,  now  that  the  Convents  are  a  shutting. 
 I  am  convinced  of  your  generosity,  and  that  of  Drs.  Milner  and 
 Moylan  ;  hut  you  know  how  precarious  would  be  all  other  resources. 
 You  should  have  given  me  the  address  of  your  Nephew’s  correspon¬ 
 dent  in  Holland,  by  whom  I  could  convey  my  letters  under  cover ; 
 you  ought  to  know  that  they  do  not  pass  directed' immediately  to 
 your  islands. 
 
 XXXIII. 
 
 Dr.  Concanen  to  Dr.  Troy ,  18f/j  April ,  1810. 
 
 My  dearest  Friend, 
 
 I  received  yesterday  your  esteemed  favor  of  23rd  February, 
 enclosed  in  one  from  Motteaux,  dated  14th  March,  prodigious  speed 
 in  those  times.  Is  it  possible  that  you  don’t  know  there  what  has 
 happened  to  the  Barcaccia  ?  and  that  no  business  can  be  transacted 
 therein  of  any  consequence  ?  Wherefore,  though  urgent  I  perceive  it 
 is  that  a  successor  should  be  speedily  appointed  in  place  of  the  late 
 Dr.  Dillon,  ad  tollendum  schisma,  etc.,  yet  nothing,  after  all  my 
 efforts,  can  be  concluded  during  the  present  circumstances.  The 
 Secretary  dare  not  write  to  him  what  he  ought,  under  pain  of  deporta¬ 
 tion.  I  received  to  my  no  small  cost  all  the  Postulations  from  both  sides. 
 I  arranged  the  documents  in  so  clear  a  form  that  I  doubtless  expected 
 that  Mr.  Oliver  O’Kelly  would  be  returned  Archbishop.  In  fact,  had 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 549 
 
 not  the  subsequent  events  hindered  every  communication  with  (the 
 Pope)  it  would  have  been  so  ;  though  in  Propaganda  some  inclined 
 for  Dr.  Archdeacon,  till  I  translated  and  presented  your  letter  of  the 
 7th  October  last.  It  was  also  agreed  upon  in  the  Congress  at  Propa¬ 
 ganda  to  give  Dr.  French  the  coadjutor  be  so  pressingly  demands,  but 
 this  arrangement  too  must  be  put  off  to  better  times. 
 
 I  come  now  to  myself.  Sorry  I  am,  my  ever  dear  friend,  to  warn 
 you  not  to  write  to  me  any  more,  till  I  tell  you  where  to  direct.  I  set 
 off  next  week  for  America,  and  God  knows  with  how  little  ambition 
 and  inclination.  I  shudder  at  the  cold  climate  of  New  York,  and 
 probably  I  only  go  there  to  name  my  successor  and  die.  I  could  not 
 hold  out  here  having  no  sure  means  of  subsistence.  You  will  do  me 
 a  great  favour  to  provide  immediately  and  send  me  at  New  York  some 
 good  sermons,  manuscript  and  printed,  and  also  some  books,  such  as 
 you  know  would  be  useful  to  me.  Many  years  may  pass  before  I  can 
 have  the  two  chests  I  left  at  Leghorn.  You  could  send  some  of 
 Donnellan’s  books  and  the  box  you  had  prepared  for  me  many  years 
 ago. 
 
 xxxiv. 
 
 Dr.  Concanen  to  Dr.  Troy. 
 
 (Half-sheet,  addressed  outside  to  Rt.  Rev.  Dr.  Milner,  Wolverhampton,  but  inside  to 
 
 Most  Rev.  Dr.  Troy.) 
 
 3rd  June,  1810. 
 
 This  is  only  a  continuation  of  the  letter  I  write  to  Dr.  Milner 
 this  day,  which  his  Lordship  will  he  pleased  to  communicate  to  you* 
 Hitherto  all  our  letters  passed  safely.  In  my  last  I  warned  you  not 
 to  write  to  me  any  more  to  Rome.  I  shall  make  every  attempt  to  get 
 from  Mr.  Paul  [the  Pope]  what  you  and  your  companions  called  for.' 
 I  well  perceive  the  great  need  there  is  of  his  compliance,  and  therefore 
 send  him  an  Epilogo  of  the  whole  business.  He  does  somethings  at 
 his  country  house,  whereas  very  little  is  done  at  his  shop  in  the  city. 
 It  is  for  fear  of  Mr.  Martin  [Napoleon]  that  Oliver  Kelly  has  not 
 been  served  ere  now.  Martin  pretends  the  same  favours  at  his 
 house,  but  honest  Paul  is  steady  in  refusing  them,  and  not  to  create 
 jealousies  he  forbears  serving  O’Kelly,  Plunket,  and  all  such  merchants. 
 How  sorry  I  am  to  go  away  without  consoling  my  friends.  Yet 
 though  absent  from  the  city  I  may  hereafter  oblige  them.  Argenti 
 is  not  to  go  with  Propaganda,  even  should  it  be  removed  to  Rheims, 
 
550 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 as  many  fear  may  be  the  case.  Harry  Young  is  well  and  will  be 
 ordained  priest  at  Pentecost.  I  initiated  him  in  the  Holy  Orders. 
 He  does  not  want  money,  nor  could  I  now  advance  him  the  twenty 
 guineas  which  you  will  send  him  by  some  other  way.  It  was  reported 
 here  by  well-informed  persons  that  you  and  some  others  abroad  were 
 ranked  with  Mr.  Illative,  and  that,  to  be  free  to  secure  Mr.  Paul’s 
 inheritance  after  his  death.  How  true  this  rumour  may  be  I  know 
 not,  but  certain  it  is,  it  would  be  a  necessary  expedient,  whereas  none 
 of  the  children  [the  Cardinals]  are  free,  and  foreseeing  this  would  be 
 the  case,  it  was  said  they  renounced  in  Paul’s  presence  their  rights 
 to  the  foreign  and  free  Illatives,  lest  a  division  should  take  place  at 
 Paul’s  demise.  After  the  15th  instant  the  Minerva,  St.  Clements, 
 and  all  religious  houses  in  the  city  are  to  be  evacuated.  You  cannot 
 conceive  the  pangs  and  desolation,  especially  of  the  poor  Nuns. 
 Perhaps  I  may  see  you  on  my  way  to  America.  I  will  let  you  know 
 the  result  of  my  letter  to  Paul  on  your  business. 
 
 I  remain  ever  yours, 
 
 L.C. 
 
 CI. 
 
 Letter  of  Dr.  Curtis,  President  of  the  Irish  College, 
 Salamanca,  to  the  Archbishop  of  Dublin,  the  12th  of 
 September,  1798. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Salamanca,  12th  September,  1798. 
 
 My  Lord, 
 
 I  have  but  just  by  this  day’s  post  received  your  Grace’s  kind  letter 
 of  the  23rd  July,  handing  the  Most  Rev.  Doctor  Delany’s  nomination 
 in  favour  of  young  Mr.  Braughall,  long  since  admitted  as  a  member 
 of  this  Irish  College,  in  virtue  of  his  Lordship’s  Dimissories,  and 
 some  other  papers  presented  to  me,  but  which,  without  the  above 
 document,  were  insufficient. 
 
 I  had  the  honour  of  writing  your  Grace  a  number  of  letters,  as 
 well  by  post  as  by  hand,  some  of  which,  I  am  confident,  were  safely 
 conveyed  and  delivered ;  my  last  went  by  Rev.  Mr.  Marum,  whom  I 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 551 
 
 prayed  to  assure  your  Grace  of  my  unfeigned  respect  and  attachment, 
 as  well  as  of  my  deep  concern  for  being  so  suddenly  and  unex¬ 
 pectedly  deprived  of  your  correspondence  during  these  last  three 
 years  and  upwards ;  for,  believe  me,  my  Lord,  I  never  received  a 
 single  line  of  all  you  now  mention  having  wrote  me,  nor  could  I  com¬ 
 prehend  what  might  possibly  be  the  cause  of  so  long  and  total  a 
 silence,  which,  however,  did  not  hinder  me  from  making  frequent 
 and  solicitous  enquiries  about  your  health  and  welfare. 
 
 I  am  happy  to  find,  by  what  your  Grace  says,  that  the  Irish 
 rebellion  is  at  an  end,  and  still  more  overjoyed,  if  possible,  that  it 
 was  not  so  extensive  or  universal  as  we  were  here  made  to  believe 
 by  the  most  frightful  and  alarming  pictures,  some  whereof  are  of  a 
 much  later  date,  but  contradictory  in  many  circumstances,  and  mani¬ 
 festly  invented  and  jumbled  together  by  designing  people  almost 
 totally  unacquainted  with  that  country.  Consider,  then,  my  Lord, 
 what  wretched  information  could  be  drawn  from  the  public  papers  to 
 which  you  refer  me  for  further  particulars.  Alas,  we  seldom  or  ever 
 see  an  English  paper  here,  or  any  other  that  can  be  at  all  depended 
 on  with  regard  to  the  affairs  in  question,  except  the  little  intelligence 
 that,  after  an  immense  delay,  we  receive  through  the  barren,  distorted 
 channel  of  the  Portuguese  gazette. 
 
 Indeed,  my  Lord,  you  are  very  sparing  of  your  news,  after  so 
 long  a  pause ;  and  though  I  am  far  from  censuring  your  prudent 
 caution,  yet  I  cannot  bring  myself  to  entertain  the  smallest  appre¬ 
 hension  of  speaking  my  sentiments,  when  necessary,  without  disguise, 
 persuaded,  as  I  am,  they  are  such  as  can’t  offend  any  just  or  reason¬ 
 able  government  on  earth,  and  really  I  look  upon  Spain,  not  only 
 as  enjoying  one  of  that  description,  but  also  a  clement,  mild,  and 
 religious  one,  nor  indeed  could  it  easily  be  otherwise  under  the. 
 gracious  auspices  of  its  present  benign  and  pious  Sovereign.  May 
 God  preserve  his  person,  throne,  and  country  in  this  momentous  and 
 calamitous  crisis,  particularly  from  becoming  a  prey  to  the  pestilential 
 contagion  of  flagitious  and  levelling  principles  that  were  long  silently 
 corroding  the  vitals,  and  sapping  the  very  foundations  of  all  Beligion, 
 Morality,  Order,  and  Society,  and  that  have  now  thrown  off  the 
 mask,  and  issued  forth  with  gigantic  strides  to  beat  down  all 
 salutary  fences,  and  consummate  the  work  of  destruction  and  iniquity 
 by  the  horrid  arms,  and  still  more  detestable  insinuations,  of  an 
 innumerable  and  lawless  herd  of  devoted  villains,  public  robbers, 
 
552 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 and  professed  enemies  to  the  repose  of  mankind,  but  who,  unfor¬ 
 tunately,  meet  everywhere,  and  among  all  stations,  with  numberless 
 proselytes,  many  of  whom  are  such  as,  having  most  to  fear  and  lose 
 by  those  barbarians,  might  well  be  expected  to  become  their  most 
 strenuous  opponents. 
 
 And  is  this  devouring  pest  to  have  no  bounds  ?  Will  Spain 
 and  England,  by  whom  the  torrent  could  be  most  effectually  stemmed, 
 continue  to  afflict  all  good  men  by  their  preposterous  ill-timed 
 quarrel,  and  by  crushing  each  other,  prepare  both  as  easy  victims 
 for  the  common  foe  ?  Is  it  possible  this  breach  can  be  so  difficult 
 to  be  repaired?  I  think  it  would  be  no  hard  task,  if  properly 
 attempted,  and  with  a  desire  to  succeed.  Pardon  me,  my  Lord,  the 
 general  danger  makes  me  almost  forget  our  own  in  particular,  which, 
 even  in  the  present  system,  is  imminent,  and  our  situation  very 
 precarious. 
 
 I  have  the  honour  to  remain,  my  Lord, 
 
 Your  Grace’s  most  obedient,  humble  servant, 
 
 Patrick  Curtis. 
 
 Cl  I. 
 
 Pastoral  Address  of  the  Archbishop  of  Dublin  to  the  faithful 
 
 of  the  Diocese,  a.d.  1798. 
 
 From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 John  Thomas  Troy ,  D.D.,  &c .,  dec.,  to  his  beloved  flock,  the  Roman 
 Catholics  of  the  Archdiocess  of  Dublin,  wisheth  Peace  and 
 Salvation  in  the  Lord. 
 
 In  the  discharge  of  my  humble  ministry  I  have  often  instructed 
 you,  my  dearly  beloved  Brethren,  on  the  duties  of  Christian  subjects. 
 At  the  first  appearance  of  the  anarchical  system,  which  has  laid  waste 
 a  considerable  part  of  Europe,  I  have  endeavoured  to  preserve  you 
 from  deception  and  danger,  by  timely  admonitions,  and  explanations 
 of  the  peaceful  doctrines  of  our  Blessed  Redeemer,  so  forcibly 
 illustrated  and  confirmed,  by  the  uniform  conduct  of  all  good 
 Christians  in  successive  ages,  to  our  own  times. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 553 
 
 I  might  refer  you,  my  dear  Brethren,  to  these  several  instructions 
 to  direct  your  present  and  future  conduct  in  similar  circumstances  ; 
 as  the  religious  principles  of  Roman  Catholics  being  unchangeable 
 they  are  applicable  to  all  time :  But  as  St.  Paul  instructs  all  Pastors 
 to  be,  after  his  own  example,  All  to  all,  that  they  may  gain  all  to 
 Christ ;  it  is  incumbent  on  me  to  raise  my  voice  and  exhort  in  sound 
 doctrine  to  convince  the  gainsayers,  whenever  peculiar  circumstances 
 require  it. 
 
 At  present,  when  these  kingdoms  are  seriously  menaced  with 
 invasion  by  a  formidable  and  implacable  enemy,  when  too  many  may 
 have  been  seduced  into  a  persuasion,  that  French  Republicans  are 
 our  friends  and  allies,  desirous  to  fraternize  with  us,  for  the  sole 
 purpose  of  delivering  us  from  pretended  bondage,  and  securing  our 
 religion  and  liberty,  I  cannot  be  silent,  nor  withhold  my  pastoral 
 endeavours  to  warn  the  unreflecting,  or  recall  to  a  sense  of  duty  such 
 as  may,  unhappily,  have  become  the  proselytes  of  that  dangerous 
 delusion. 
 
 To  destroy  or  diminish  the  salutary  influence  of  our  Clergy  in 
 this  kingdom,  some  ignorant  and  unsuspecting  persons  of  our 
 Communion,  have  been  practised  on  to  consider  the  Roman  Catholic 
 Prelates  as  their  enemies,  or  as  so  many  mercenaries  prostituting 
 their  venal  pens  and  exhortations  for  pensions  and  bribes.  The 
 fatal  effects  of  this  malignant  calumny  in  many  parts  of  the  kingdom 
 oblige  me  to  declare  (I  do  it  most  solemnly)  that  in  publishing 
 different  Pastoral  Instructions,  I  have  been  influenced  by  no  other 
 motive  than  a  conscientious  sense  of  duty,  and  a  most  sincere 
 friendship  for  my  beloved  flock ;  not  only  without  pension  or  other 
 temporal  emolument,  but  without  even  the  expectation  of  desire  of 
 any ;  neither  have  I  ever  published  or  preached  any  doctrine  at  the 
 instance  or  insinuation  of  Government.  With  equal  truth  I  confi¬ 
 dently  declare  the  same  on  behalf  of  all  and  every  one  of  my  Venerable 
 Brethren  in  this  kingdom. 
 
 We  have  been  likewise  accused  of  explaining  politics,  when  recom¬ 
 mending  respect  for  our  rulers  and  obedience  to  the  laws.  This 
 sinistrous  accusation  is  as  groundless  as  it  is  false.  I  disclaim  any 
 interference  with  worldly  politics,  and  have  invariably  confined  my 
 pastoral  instructions  to  Gospel  politics  only.  They  are  few  and 
 simple  : — Do  as  you  would  be  done  by :  Give  to  Ccesar  what  belongs  to 
 Ccesar ,  and  to  God  what  belongs  to  God :  Obey  your  rulers  for 
 
554 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 conscience  ’  sake  :  Fear  God,  honour  the  King  :  Bear  wrongs  patiently  : 
 Forgive  your  enemies  :  Return  good  for  evil :  Fray  for  those  that  hate 
 and  persecute  you :  Be  meek  and  humble :  Never  swear  but  in  truth, 
 in  justice,  and  in  judgment :  Avoid  calumny,  detraction,  and  lies,  if 
 you  wish  to  enter  the  kingdom  of  Heaven.  These  are  the  maxims  of 
 Christian  policy,  which  I  have  occasionally  endeavoured  to  explain. 
 It  is  my  duty  to  recommend  and  enforce  them  with  pastoral  energy. 
 I  have  as  little  leisure  as  inclination  to  study,  or  intermeddle  with, 
 any  other  politics. 
 
 The  progress  of  French  Republicans,  those  pretended  champions 
 of  the  rights  of  man  and  of  liberty,  their  fatal  progress,  I  say,  into 
 every  country,  is  uniformly  marked  with  hostility  to  the  rights  of  God, 
 and  to  the  ministers  of  revealed  religion. 
 
 I  noticed  some  instances  of  their  infidel  fanaticism  in  my  former 
 instructions.  Every  day  furnishes  additional  effects  of  it,  equally 
 lamentable.  I  shall  only  mention  their  recent  sacrilegious  injustice 
 at  Rome.  Neither  his  advanced  age,  his  acknowledged  virtues,  nor 
 his  sacred  character,  have  preserved  His  Holiness  from  insult,  outrage 
 and  exile.  Add  to  these  excesses,  the  pillage  and  profanation  of 
 Churches  in  the  metropolis  of  the  Catholic  world;  the  plunder  of 
 private  property ;  the  imprisonment  or  dispersion  of  Cardinals, 
 Prelates,  and  Clergy  ;  the  banishment  of  all  Ecclesiastics,  not  natives 
 of  the  Roman  State,  among  whom  are  many  of  our  countrymen  ;  the 
 confiscation  of  Church  property  ;  the  suppression  of  religious  institu¬ 
 tions,  and  particularly  of  six  houses  established  in  that  city  and  its 
 vicinity,  for  the  education  of  Irish  youth  disposed  to  embrace  the 
 clerical  state.  Thus  have  they  given  the  last  and  convincing  proof  of 
 their  hatred  of  Christianity,  particularly  to  the  faith  of  Roman 
 Catholics;  and  manifested  their  impious  intention  to  destroy  it,  if 
 possible. 
 
 By  forcing  the  Supreme  Pastor  from  his  residence,  and  degrading 
 him  as  much  as  in  their  power,  they  vainly  expect  that  the  dispersion 
 of  the  flock  must  follow  ;  but  it  is  not  in  the  power  of  human  malice 
 to  destroy  the  work  of  God.  The  gates  of  hell  can  never  prevail 
 against  the  Church,  built  on  a  solid  and  immovable  Rock.  The 
 promises  of  her  Divine  Founder  shall  for  ever  secure  her  against  every 
 attack,  and  the  successors  of  St.  Peter  will  continue  to  the  end  of 
 time,  to  exercise  the  powers  communicated  to  the  first  Bishop  of 
 Rome,  by  Jesus  Christ  himself.  Wherefore,  whether  our  Holy  Fathe 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 555 
 
 Pins  VI.,  and  his  Successors,  reside  in  theVatican  palace,  or  elsewhere 
 in  a  cottage  ;  whether  at  liberty  or  in  chains ;  whether  invested  with 
 the  temporal  sovereignty  of  Eome,  or  maintained  by  the  alms  of  the 
 faithful,  their  supreme  spiritual  authority  shall  remain  unchanged 
 and  unalterable. 
 
 The  religion  of  Christian  Rome  has  been  constantly  announced  to 
 infidel  nations  by  apostolical  men,  commissioned  by  the  Holy  See. 
 At  this  moment  numberless  missionaries,  hitherto  maintained  by  the 
 pious  munificence  of  His  Holiness,  are  zealously  occupied  in  dispelling 
 the  darkness  of  Paganism  and  Mahometan  superstition,  by  the  splen¬ 
 dour  of  Gospel  light.  Several  distant  nations  possessed  establish¬ 
 ments  at  Rome,  where  their  youth  were  educated  and  prepared  for  the 
 sacred  ministry.  The  unremitted  attention  of  St.  Peter’s  successors, 
 to  the  propagation  of  Christianity,  has  been  ever  extended  to  all 
 countries.  Can  you  then  consider  the  French  Republicans,  who  have 
 deprived  the  Sovereign  Pontiff  of  the  means  to  continue  that  bounti¬ 
 ful  attention — who  have  reduced  him  to  a  state  of  dependence  and 
 captivity ;  will  you,  I  say,  fraternize  with  them,  or  consider  them  as 
 friendly  to  the  Catholic  religion  ?  No,  dearest  brethren,  you  will  not, 
 you  cannot.  Fly  then  from  the  irreligious  incendiaries,  who  insi¬ 
 diously  whisper  the  contrary.  Listen  not,  I  conjure  you,  to  their 
 destructive  suggestions. 
 
 Neither  can  you  expect  freedom  or  security  from  French  invaders, 
 by  the  eventual  success  of  their  hostile  designs  on  these  kingdoms. 
 Ask,  enquire,  observe  whether  and  what  kind  of  liberty  or  security  is 
 enjoyed  in  France.  You  will  find,  alas  !  that  unhappy  country 
 subject  to  the  most  tyrannic  military  despotism,  a  prey  to  infidelity, 
 licentiousness  and  anarchy ;  under  the  dominion  of  terror  exercised 
 by  successive  factions,  gratifying  their  lust  of  power  and  of  money  by 
 oppression  and  extortion,  whereby  the  people  in  general  are  become 
 slaves  and  beggars.  I  say  nothing  of  the  massacres,  assassin¬ 
 ations,  emigrations,  proscriptions  and  other  countless  evils,  caused  by 
 the  revolutionary  maxims  prevailing  in  France,  which  have  bar¬ 
 barized  a  civilized  people,  and,  in  a  great  degree  banished  literature, 
 with  religion,  from  that  once  Christian  and  learned  nation ;  the 
 rulers  of  which,  desirous  to  preserve  their  own  usurped  power  by  any 
 other  means,  seem  intent  on  subjugating  all  Europe.  The  prospect  of 
 plunder,  by  which  their  armies  are  principally  paid,  stimulates  the 
 soldiers  to  every  violence  on  property,  public  and  private,  sacred 
 
556 
 
 SPICILE GIUM  OSSOKIENSE. 
 
 and  profane.  With  such  incontestible  and  melancholy  proofs  of 
 French  irreligion,  tyranny  and  rapacity  before  you,  can  you  possibly 
 imagine,  that  we  shall  be,  in  the  event  of  successful  invasion,  the  only 
 privileged  people,  the  only  to  be  exempted  from  the  calamitous  fate 
 of  all  those  countries  that  have  forcibly  or  imprudently  fraternized 
 with  them  ?  Look  to  Brabant  and  Holland,  to  Avignon  and  Borne, 
 to  Savoy  and  Lombardy,  to  the  Rhine  and  Switzerland;  in  a  word, 
 to  the  different  countries  and  states  they  have  conquered  or  republi- 
 canized  under  the  mask  of  friendship  :  in  every  one  of  them  you  may 
 observe,  that  anarchy  has  succeeded  to  regular  government,  poverty 
 and  distress  to  affluence  and  competency,  infidelity  and  licentiousness 
 to  religion  and  morality.  Let  then  the  fate  of  these  countries  be  a 
 timely  and  salutary  warning  to  you  ;  if  not,  you  may,  perhaps,  when 
 too  late,  lament  your  blindness  and  bitterly  deplore  your  inattention 
 to  my  paternal  admonitions.  Be  wise  in  time,  lest  folly  and  infatu¬ 
 ation  should  imperceptibly  endanger  everything  dear  to  you  and  your 
 families,  as  Christians  and  members  of  civilized  society. 
 
 In  my  former  instructions  I  earnestly  exhorted  you  against  admin¬ 
 istering  or  taking  unlawful  or  unnecessary  oaths,  and  explained  the 
 conditions  required,  to  render  any  oath  binding  and  acceptable  to 
 Almighty  God.  Recollect,  I  entreat  you,  most  beloved  brethren, 
 recollect  what  you  have  read,  or  heard  from  your  friendly  pastors. 
 They  have  often  told  you  that  “  an  oath  is  a  solemn  appeal  to  the 
 God  of  Truth,  who  cannot  be  deceived.  Neither  the  kissing  of  a 
 book,  nor  the  expression,  I  swear,  is  necessary  to  constitute  an  oath. 
 Whenever  we  call  on  God,  on  Heaven,  on  His  presence,  or  on  any¬ 
 thing  sacred  to  witness  or  attest  the  truth  of  our  resolutions  or 
 declarations,  we  take  an  oath.  We  should  never,  if  possible,  make  the 
 awful  appeal.  Let  your  speech,  says  our  Blessed  Redeemer,  be  Yea,  Yea, 
 No,  No ;  for  whatever  is  more  than  these  comeih  from  evil.  All 
 rash,  profane,  unnecessary  oaths,  are  forbidden  by  this  command; 
 but  it  does  not  forbid  to  swear  in  truth,  in  justice,  and  in  judgment, 
 to  the  honor  of  God,  in  our  own  or  our  neighbour’s  just  defence.  To 
 affirm  a  known  falsehood  upon  oath,  is  abominable  perjury  against 
 Truth.  To  swear  without  perfect  knowledge  of  the  subject  matter^ 
 or  to  anything  equivocal,  doubtful,  obscure,  or  mysterious ;  to  pro¬ 
 mise  secrecy  on  oath,  without  knowing  what  is  to  be  kept  secret,  to 
 swear  to  any  purpose  without  due  consideration  is  rash  and  against 
 judgment.  To  promise  on  oath  any  thing  which  tends  to  encourage 
 
SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 557 
 
 the  invasion  of  a  foreign  power  ;  to  promote,  favor,  or  excite  rebellion, 
 sedition,  insurrection,  or  disturbance  of  the  public  peace,  injury  to 
 any  community,  family  or  individual,  in  person,  property,  or  reputa¬ 
 tion,  is  contrary  to  justice.  Compulsory  oaths,  even  when  neither 
 truth  nor  justice  is  violated,  are  sinful ;  because  taken  without  free 
 deliberation  or  judgment.  The  rulers  of  every  state  are  competent  to 
 propose  oaths  of  allegiance  to  their  respective  subjects,  and  other 
 oaths  to  individuals  employed  by  them  in  the  different  offices  ;  in 
 order  to  ascertain  the  purity  of  their  civil  principles,  and  oblige  the 
 several  officers  to  a  faithful  discharge  of  their  relative  duties.  Oaths 
 of  either  kind  are  not  compulsory.  To  render  then  an  oath  lawful 
 and  acceptable  to  Almighty  God,  as  an  act  of  religion  honouring  the 
 divine  veracity,  it  must  be  taken  in  truth,  in  justice,  and  in  judgment. 
 When  taken  without  all  and  every  one  of  these  conditions,  it  is  sinful, 
 and  if  taken  without  justice,  it  is  null  and  void  ;  highly  sinful  when 
 taken,  but  doubly  criminal  when  complied  with  in  fact.  The  cer¬ 
 tainty,  much  less  the  prospect  of  redressing  grievances  by  unlawful 
 oaths,  can  never  justify  or  excuse  them,  or  any  unlawful  acts.  The 
 fairest  and  most  desirable  object  or  end  is  to  be  abandoned,  rather 
 than  procure  it  by  evil  means.  It  is,  therefore,  sinful  to  perpetrate 
 the  smallest  moral  evil  with  the  view  of  effecting  the  greatest  good.” 
 
 Such,  my  dear  brethren,  is  the  doctrine  concerning  oaths  taught 
 by  the  religion  which  you  profess,  and  declared  by  God  himself,  who 
 commands  you  not  to  take  his  name  in  vain  ;  and  denounces  the  most 
 dreadful  punishments,  even  in  this  life,  on  those  who  swear  rashly. 
 
 A  man  that  sweareth  much,  shall  he  filled  with  iniquity ,  and  a 
 scourge  shall  not  depart  from  his  house  :  and  if  he  swear  in  vain,  he  shall 
 not  he  justified,  for  his  house  shall  he  filled  with  his  punishment  (Eccles-- 
 iast.  xxiii.  12,  14.)  I  will  destroy  men  from  the  face  of  the  land,  saith 
 the  Lord,  and  I  will  stretch  out  My  Hand  upon  them  that  swear  hy  the 
 Lord.  (Soph.  13,  5.)  But  above  all  things,  my  brethren,  swear  not, 
 neither  hy  Heaven,  nor  hy  the  Earth ,  nor  by  any  other  oath,  hut 
 let  your  speech  be  Yea,  Yea;  that  you  fall  not  under  judgment m 
 (James,  v.  12.) 
 
 Is  it  possible,  that  any  of  my  beloved  flock,  with  this  evidence  of 
 Divine  vengeance  denounced  against  false  and  rash  swearers  before 
 them,  will  despise  the  friendly  admonitions  of  their  Pastors,  or 
 conceive  themselves  bound  by  any  oaths  or  engagements  tending  to 
 encourage  or  countenance  disturbance  or  injury  to  any  person ;  and 
 
558 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 thereby  disgrace  the  meek  religion  which  they  profess  ?  Is  it  possible, 
 that  Irish  Koman  Catholics,  hitherto  so  attached  to  their  principles, 
 who  during  centuries  withstood  all  temptations  and  hardships,  rather 
 than  abjure  the  religion  of  their  conscience,  or  neglect  the  duties  it 
 prescribes — that  a  people  so  justly  commended  for  their  loyalty  and 
 peaceable  demeanour,  whilst  under  the  just  and  happy  influence  of 
 that  religion  and  its  ministers,  should  miserably  deviate  from  such  a 
 meritorious  line  of  conduct;  and,  led  astray  by  deceitful  guides, 
 suffer  themselves  to  he  seduced  into  approbation  of  the  principles  and 
 views  of  the  enemies  of  Christianity  ? 
 
 Will  you,  my  beloved  Brethren,  submit  to  the  yoke  of  a  nation 
 without  religion,  mercy,  or  honour? — of  a  people  who  have  brought  with 
 them  impiety,  plunder  and  devastation  into  other  countries  ?  Such 
 are  the  French  Bepuhlicans.  I  cannot  harbour  even  a  suspicion  so 
 dishonourable  to  my  Brethren,  always  peaceable  from  principle,  and 
 anxious  to  preserve  their  fair  character  pure  and  immaculate. 
 
 Compare  your  present  situation  with  the  past.  Twenty  years  ago 
 the  exercise  of  your  religion  was  prohibited  by  law ;  the  ministers  of  it 
 were  proscribed ;  it  was  penal  to  educate  Catholic  youth  at  home  or 
 abroad ;  your  property  was  insecure,  at  the  mercy  of  an  informer ; 
 your  industry  was  restrained  by  incapacity  to  realize  the  fruits  of  it. 
 At  present  you  are  emancipated  from  these  and  other  penalties  and 
 disabilities,  under  which  your  forefathers,  and  some  amongst  your¬ 
 selves,  had  labored.  You  are  now  at  liberty  to  profess  your  religion 
 openly,  and  to  practise  the  duties  of  it ;  the  ministers  of  your  religion 
 exercise  their  sacred  functions  under  the  sanction  of  law,  which 
 authorises  Catholic  teachers ;  a  College  for  the  education  of  your 
 Clergy  has  been  erected  at  the  recommendation  of  his  Majesty;  it  is 
 supported  and  endowed  by  parliamentary  munificence  ;  the  restraints 
 on  your  industry  are  removed,  together  with  the  incapacity  to  realize 
 the  fruits  of  it  for  the  benefit  of  your  posterity.  What,  let  me 
 ask  you,  has  effected  this  favourable  change — this  great  difference 
 between  your  past  and  your  present  situation  ?  I  answer  :  Your 
 loyalty,  your  submission  to  the  constituted  authorities,  your  peaceable 
 demeanour,  your  patience  under  long  sufferings.  It  was  this  ex¬ 
 emplary  and  meritorious  conduct,  invariably  dictated  by  the  principles 
 of  your  religion  which  pleaded  your  just  cause,  and  determined  a 
 gracious  king  and  a  wise  parliament  to  reward  it,  by  restoring  you  to 
 many  benefits  of  the  Constitution. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 559 
 
 You  will  perhaps  reply,  that  some  legal  disabilities  still  exclude 
 the  most  loyal  and  peaceable  Roman  Catholic  from  a  seat  or  vote  in 
 Parliament,  from  the  privy  council,  from  the  higher  and  confidential 
 civil  and  military  departments  of  the  State.  I  grant  it.  But,  is  it 
 by  rebellion,  insurrection,  tumult,  or  seditious  clamour  on  your  part, 
 that  these  incapacities  are  to  be  removed  ?  Is  it  by  adopting  or 
 countenancing  the  modern  French  principles  of  licentious  liberty  and 
 anarchical  equality  that  you  are  to  recommend  yourselves  to  our 
 rulers  ?  Is  it  by  encouraging  French  Republicans  to  invade  this 
 country  that  you  are  to  expect  a  continuation  of  his  Majesty’s  favour 
 and  protection  ?  Is  it  from  the  enemies  and  scoffers  of  revealed 
 religion  and  of  the  Catholic  faith  in  particular,  or  from  the  French 
 philosophers,  attempting  to  destroy  the  very  remembrance  of  it,  by 
 abolishing  the  observance  of  the  Sabbath,  and  substituting  an  infidel 
 for  the  Christian  calendar,  that  you  are  to  be  protected  in  the  free 
 exercise  of  the  Catholic  faith  ?  Is  it  by  the  pillagers  of  Brabant, 
 of  Holland,  of  Venice,  of  Rome,  &c.,  &c.,  that  your  property  will  be 
 secured  ?  Is  it  by  resisting  the  power  of  the  State,  disobeying  the 
 laws  by  entering  into  illegal  associations,  by  administering  or  taking 
 combination  oaths,  equally  offensive  to  God  and  our  temporal  rulers, 
 that  you  can  preserve  and  foster  the  benevolence  of  our  most 
 benevolent  Sovereign  ?  Is  it  by  the  plunder  of  arms  you  can 
 conciliate  the  esteem  of  your  neighbours  ?  In  a  word,  can 
 favour  or  affection  b^ expected  as  a  return  for  outrage  or  insult? 
 Most  certainly  not.  Common  sense — the  slightest  reflection — will 
 enable  you  to  perceive  the  absolute  necessity  of  adopting  an  opposite 
 conduct.  It  is  dictated  by  religion  and  prudence :  the  only  one 
 conducive  to  your  temporal  and  eternal  happiness.  Do  not  then  be, 
 my  dearly  beloved  Brethren,  do  not,  I  most  earnestly  beseech  you,  as 
 your  Pastor,  and  affectionate  friend,  be  led  away  from  this  path,  by 
 false  guides,  encouraging  you  to  tumult  or  riot  of  any  kind  !  Listen 
 to  your  peaceful  pastors  who  love  you  tenderly ;  observe-  their 
 salutary  instructions.  You  will  thereby  secure  the  favour  of  God, 
 and  recommend  yourselves  to  the  attention  and  further  protection  of 
 his  Majesty  and  of  Parliament,  to  the  good-will  of  all,  and  remove  the 
 foul  suspicion  of  irreligion  or  disloyalty,  if  any  be  conceived,  from  the 
 minds  of  your  enemies  or  others. 
 
 When  St.  Peter,  the  first  Bishop  of  Rome,  and  Vicar  of  Jesus  Christ 
 on  earth,  was  imprisoned  by  order  of  Herod,  the  Church  prayed  for 
 
560 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 his  deliverance  without  intermission.  Our  Holy  Father,  Pius  VI., 
 Successor  of  St.  Peter,  and  Centre  of  Catholic  Unity,  is  now  an  exile 
 from  Home,  reduced  to  a  state  of  dependence,  and  treated  as  a  captive 
 by  the  enemies  of  religion.  How  sensibly  must  every  good  Catholic, 
 every  real  Christian  feel  these  sacrilegious  attacks  on  the  person  and 
 dignity  of  His  Holiness  ! 
 
 It  is  impossible  to  calculate  the  extent  of  calamity  to  which  the 
 Father  of  the  Faithful  is  exposed.  The  Catholic  Church  is  deeply 
 interested  in  whatever  concerns  her  visible  head.  When  St.  Peter 
 was  miraculously  freed  from  his  captivity,  he  came  to  the  house  of 
 Mary,  the  Mother  of  John,  who  was  surnamed  Mark,  where  many 
 were  gathered  together  and  praying.  {Acts  xii.  12.)  The  prayers  of 
 many  were  incessant  by  night  and  by  day  for  his  deliverance.  Let 
 us,  my  dear  Brethren,  follow  this  example,  and  devoutly  supplicate 
 the  throne  of  mercy,  to  deliver  our  Holy  Father  from  his  enemies, 
 and  restore  him  to  the  free  exercise  of  his  authority. 
 
 In  complying  with  this  duty  dictated  by  our  religion,  it  is  to  be 
 remembered  that  we  are  not  only  Catholics,  but  likewise  subjects  and 
 members  of  society,  partaking  of  the  benefits  of  an  excellent  Consti¬ 
 tution,  the  destruction  of  which  will  be  the  consequence  of  a  successful 
 invasion.  We  should  be  grateful  for  these  benefits,  and  endeavour 
 to  preserve  them  by  a  meritorious  conduct.  Our  loyalty  inspired  by 
 religion,  our  allegiance  to  a  beneficent  Sovereign  confirmed  by  a 
 solemn  oath  to  maintain  it  inviolate,  should  be  conspicuous.  At  the 
 present  crisis,  neutrality  or  indifference  is  disgraceful,  if  not  criminal. 
 We  must  confirm  our  repeated  declarations  of  attachment  to  his 
 Majesty  and  the  Constitution  by  unequivocal  facts,  otherwise  we  shall 
 forfeit  every  claim  to  remuneration,  and  merit  the  censure  of  every 
 good  Subject.  Your  lives  and  properties,  the  reputation  and  honour 
 of  Irish  Catholics  are  at  stake.  Endeavour  then,  my  dearest  Brethren, 
 to  preserve  them,  by  a  magnanimous  sacrifice  of  every  selfish  con¬ 
 sideration  to  the  public  safety. 
 
 Kesist  then,  strenuously  resist,  every  attempt  of  the  rebellious  or 
 disaffected  to  alienate  you  from  your  loyal  dispositions,  and  the 
 obedience  due  to  constituted  authority :  Deliver  up  your  arms  and 
 weapons  of  every  kind,  to  those  appointed  to  receive  them.  Denounce 
 for  -ever  all  connection  with  any  prohibited  association.  Follow,  my 
 dearest  Brethren,  follow,  I  conjure  you  most  earnestly,  this  seasonable 
 advice.  It  flows  from  a  heart  warmed  with  the  purest  zeal  for  your 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 561 
 
 temporal  as  well  as  your  eternal  interests.  It  is  dictated  by  the  tender 
 love  I  cherish  for  you  as  your  Spiritual  Father  and  most  sincere 
 friend.  Do  not  then,  for  Jesus’  sake,5do  not  despise  my  admonitions, 
 and  thereby  expose  yourselves  to  danger  and  misery  in  this  life,  and 
 to  endless  torments  in  the  next. 
 
 But,  unless  the  Lord  keepeth  the  city ,  he  ivatcheth  in  vain  that 
 keepeth  it.  (Ps.  cxxvi.  2.)  Wherefore,  prostrating  ourselves  before  the 
 Lord,  let  us  beseech  him  most  fervently  to  stretch  forth  the  arm  of 
 his  power  in  our  favour,  to  preserve  our  most  gracious  Sovereign,  to 
 direct  his  councils,  and  frustrate  the  designs  of  his  enemies.  The 
 Lord  will  mercifully  grant  our  petitions  when  preferred  with  humility 
 and  a  sincere  sorrow  for  our  sins,  for  he  does  not  despise  a  contrite 
 and  humble  heart.  (Ps.  50.) 
 
 To  render  our  supplications  more  solemn  and  grateful  to  the  Father 
 of  Mercies,  appropriate  Collects  are  recited  by  the  Clergy  in  every 
 Mass.  The  prayer  for  his  Majesty  and  the  Royal  Family,  usually 
 repeated  before  each  Mass  on  Sundays  and  Holidays,  is  to  be  continued. 
 Psalms  and  some  suitable  prayers  are  added.  The  entire  Form  to  be 
 observed  (until  directions  to  the  contrary)  is  published  separately  for 
 your  information  and  instruction. 
 
 May  the  God  of  peace  sanctify  you,  Dearest  Brethren,  in  all  things 
 that  your  souls  and  bodies  be  preserved  blameless  for  the  coming  of  the 
 Lord.  Amen.  (1  Thes.  v.  23.) 
 
 J.  T.  Troy. 
 
 cm. 
 
 Letters  of  the  Right  Rev.  Dr.  Caulfield,  Bishop  of  Ferns,  to 
 the  Archbishop  of  Dublin  and  others,  in  A.D.  1798  and  1799. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 To  the  B.  C.  Pastors  and  Clergy  of  the  Diocese  of  Ferns. 
 
 Rev.  Sir, 
 
 In  the  present  critical  situation  of  this  country,  the  most  alarming 
 perhaps  and  most  distressful  that  it  has  experienced  for  ages  past,  we 
 feel  it  an  indispensable  point  of  our  duty  to  repeat  to  those  of  our 
 charge  our  admonitions  and  exhortations  to  return  to  their  duty,  to 
 warn  and  caution  them  against  the  most  imminent  and  most  dreadful 
 dangers  to  which  they  are  exposed,  viz.,  in  the  first  instance  a  military 
 
 2  o 
 
/ 
 
 562  SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 force  to  be  sent  on  them,  on  free  quarters,  who  will  be  warranted  to 
 commit  the  greatest  excess  ;  to  burn  their  houses,  to  destroy  or  con¬ 
 sume  their  stock,  their  corn  and  hay,  and  every  article  of  their  sub¬ 
 stance  except  what  they  may  chuse  or  reserve  for  their  own  use, 
 subsistance,  or  convenience ;  they  will  be  authorised  to  apprehend 
 their  persons,  to  imprison  and  flog  them,  if  suspected,  and  if  guilty, 
 they  will  be  doomed  to  die  by  the  sentence  of  a  court-martial. 
 
 Now,  while  they  have  the  means  and  time  to  avert  these  impend¬ 
 ing  and  dreadful  calamities,  they  should  not  lose  a  moment ;  they 
 should  come  in  immediately,  and  bring  in  and  surrender  to  the  Magis¬ 
 trates  their  arms,  guns,  muskets,  pistols,  blunderbusses,  swords, 
 spears,  pikes,  and  any  and  every  warlike,  offensive,  and  hostile 
 weapon  in  their  possession ;  they  should  renounce  and  abjure  with 
 sincere  contrition  any  and  all  unlawful  oaths  of  combining  or  con¬ 
 spiring  with  United  Irishmen  (which  are  only  bonds  of  iniquity);  they 
 should  disclaim  for  evermore  all  attempts  of  disturbing  the  peace  of 
 the  country,  and  give  solemn  and  satisfactory  assurance  to  the  Magis¬ 
 trates  of  their  loyalty,  submission  to  the  established  laws  and  consti¬ 
 tuted  authorities,  of  their  inviolable  fidelity  and  attachment  to  his 
 Majesty,  to  his  Government,  and  the  Constitution. 
 
 By  these  means  they  may  avert  the  avenging  arm  of  the  offended 
 laws,  and  incalculable  evils,  which  their  families,  their  children  for 
 the  present,  and  their  posterity  for  generations  to  come,  may  have 
 cause  to  lament ;  and  what  is  of  a  still  more  serious  and  important 
 consideration,  they  may  arrest  the  avenging  arm  of  Divine  justice, 
 which  they  have  so  heinously  provoked  by  their  seditious  machina¬ 
 tions,  whether  from  instigation,  menaces,  seduction,  or  delusion, 
 practised  on  them  by  vicious,  designing,  and  evil-minded  persons. 
 
 You  should  hasten  to  repeat,  to  inculcate,  and  impress  on  their 
 minds  these  awful  and  important  considerations,  and  exert  all  your 
 industry  and  zeal  to  bring  back  those  of  your  flock  who  have  been  led 
 astray  to  the  right  path  of  virtue,  and  to  a  proper  sense  of  their  duty 
 to  God,  to  their  country,  and  to  the  best  of  Kings. 
 
 You  should,  where  necessary,  go  from  town  to  town,  from  village 
 to  village,  and  if  possible,  accompanied  by  a  Magistrate,  to  speak 
 these  things  and  to  exhort  your  people  in  Christ  Jesus. 
 
 I  remain  in  haste  and  truth,  Kev.  Sir, 
 
 Your  faithful  servt-  in  Christ, 
 
 James  Caulfield. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 563 
 
 n. 
 
 Rev.  Sir, 
 
 Being  just  now  informed  that  numbers  of  people  assemble  for  the 
 apparent  purpose  of  ball  playing  or  other  amusements  on  Sundays  and 
 Festivals;  and  whereas  such  public  amusements  on  such  days  are  and 
 constantly  have  been  attended  with  many  scandalous  breaches  of  the 
 Law  of  God,  and  of  his  holy  Church,  being  the  occasion  of  drunken¬ 
 ness,  quarrels,  debauchery,  and  other  excesses,  besides  being  a  glaring 
 violation  and  profanation  of  the  Sabbath,  the  Lord’s  Day,  so  repeatedly 
 commanded  to  be  sanctified,  to  be  kept  holy,  and  to  be  only  employed 
 in  acts  of  devotion,  piety,  and  divine  worship ;  and  whereas  the  late 
 heinous  and  glaring  misconduct  of  alas  !  too  many  of  the  poor  people 
 of  our  communion,  and  the  peculiar  circumstances  of  the  present 
 times,  make  it  highly  improper  and  dangerous  to  themselves  to  have 
 any  unlawful  or  unnecessary  meeting  or  asssemblies  :  these  are  there¬ 
 fore  to  require  you  to  renew  to  them  from  your  altars  the  admonitions, 
 instructions,  and  orders  which  you  have  heretofore  repeatedly  received 
 from  Us  on  that  head.  You  are  immediately  to  exhort  them  zealously, 
 as  they  fear  the  just  judgments  of  God,  as  they  hope  in  his  mercy,  as 
 they  respect  his  holy  law,  as  they  regard  their  own  eternal  salvation 
 and  their  personal  safety  here,  by  these  and  by  the  Passion  of  Jesus 
 Christ  and  the  bowels  of  his  mercy,  you  are  to  conjure  and  warn  them 
 to  desist  and  avoid  all  such  unlawful,  sinful  meetings  ;  you  are  to 
 charge  them  strictly,  that  having  heard  Mass  on  Sundays  and  other 
 Festivals,  they  immediately  depart  and  return  direct  to  their  respective 
 homes,  and  continue  to  be  there  the  remainder  of  the  day  and  night, 
 without  offence  to  God  or  man. 
 
 I  remain,  Rev.  Sir, 
 
 Your  very  faithful  servt-  in  Christ, 
 James  Caulfield, 
 hi. 
 
 Most  Rev.  and  Honored  Friend, 
 
 I  declare  it  is  impossible  for  me  to  gratify  your  curiosity,  as  it  is 
 impossible  to  collect  or  recollect  the  particulars  of  our  conduct  or  the 
 Individuals  we  endeavoured  to  serve  and  save,  during  three  long 
 weeks  of  tragical  Confusion.  And  if  I  could,  I  really  feel,  that 
 modesty  and  decency  would  forbid  me  ;  because  it  would  appear,  that 
 we  claimed  Gratitude  from  the  Individuals  and  acknowledgements 
 from  the  public,  which  as  it  strikes  me,  would  appear  ostentatious 
 
564 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 and  highly  indecorous  :  certain  it  is,  we  could  name  many,  very  many 
 persons,  who  I  apprehend  would  not  be  pleased  at  seeing  their  Names 
 and  Religious  professions  published  by  us.  I  can  say,  that  there  is 
 not  a  Protestant,  Presbyterian,  or  Quaker  in  this  town,  or  adjoining 
 Baronies  of  Forth,  Bargy,  Sheelmaleer,  Ballagheen  (besides  many 
 from  Enniscorthy  and  other  more  remote  parts,  who  fled  and  flocked 
 in  here),  except  such  as  quit  the  country,  that  did  not  call  on  us 
 for  protection  ;  and  that  we  were  employed  from  morning  till  night 
 writing,  speaking,  and  pleading  for  them  to  procure  protections  from 
 the  Leaders  or  Chiefs  of  the  Insurrection,  and  in  general  we  suc¬ 
 ceeded,  for  the  first  fortnight ;  after  that,  the  evil  sanguinary  spirit 
 broke  loose  and  no  protection  availed.  Our  houses  were  constantly 
 thronged  and  every  part,  garrets,  back  houses,  yards,  every  place 
 filled  with  the  people,  their  furniture,  goods  of  all  kinds.  But  it 
 soon  became  treason  to  plead  for  protection  ;  for  they  were  all  Orange¬ 
 men  and  would  destroy  us  all :  in  vain  did  we  urge  humanity,  charity, 
 religion,  mercy.  I  declared,  if  any  of  them  had  killed  my  Friend, 
 my  Brother  or  Father,  that  I  would  protect  and  save  him,  if  he  threw 
 himself  on  my  mercy;  for  it  was  by  shewing  mercy,  that  I  could 
 expect  mercy  myself.  This  conduct  and  language  graduated  me 
 equal  to  an  Orangeman ;  my  house  must  be  pulled  down  or  burnt, 
 and  my  head  knocked  off ;  this  last  sentence  was  boldly  pronounced 
 to  my  face,  surrounded  as  I  was  in  the  public  square,  by  4  or  5 
 thousand  pikes,  spears  or  muskets,  when  I  was  striving  to  save 
 Lord  Kingsboro’s  life,  and  which  we  providentially  effected  by 
 gaining  over  a  few  of  those  rebels  who  had  influence  on  the  rest. 
 That  task  engaged  me  from  9  o’clock  in  the  morning  to  eight  in 
 the  Evening,  in  which  time  I  had  not  a  moment’s  rest,  nor  did  I 
 expect  much  more  rest  in  this  wicked  world,  and  I  was  alone, 
 i.e.  without  any  of  the  Clergy  with  me,  the  latter  part  of  the  day, 
 except  Kevd.  Jas.  Roche,  who  remained  within  doors,  with  Lord 
 Kingsboro’,  there  were  other  Priests  there  too,  from  the  country, 
 but  dared  not  shew  themselves  or  speak  for  fear  of  pikes,  &c.  I 
 remained  till  the  King’s  Army  began  to  come  in,  (it  was  Thursday 
 21st  June)  then  I  was  in  as  perilous  a  situation  as  ever,  not  knowing 
 but  an  indiscriminate  slaughter  might  be  their  first  act ;  however  I 
 sat  down  with  L.  Kingsbro’  and  some  others  at  his  place  of  confine¬ 
 ment  to  a  Bit  of  salt  Beef,  at  the  fall  of  night,  and  got  a  Captain 
 Bourke  of  the  N.  Cork,  a  worthy  fellow,  to  escort  me  home. 
 
 Two  days  before  this  the  Demon  of  Murder  broke  out  and  a 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 565 
 
 Banditti  as  dispatched  from  Hell,  assailed  the  Jail  and  Barrack,  both 
 crammed  with  prisoners,  and  called  them  out  by  Dozens  to  be  ex¬ 
 ecuted,  and  two  Prison  ships  in  the  Harbour  to  be  brought  out,  two 
 and  two  to  be  executed  on  the  Bridge.  Bevd.  Mr.  Corrin  dined  with 
 me  (for  my  cry  to  the  Clergy  was,  that  we  should  keep  together 
 living  and  dying)  :  at  the  close  of  Dinner,  a  call  for  Mr.  Corrin  came 
 from  Mr.  Kellet,  who  was  brought  out  of  the  ship  on  the  bridge,  for 
 execution  ;  he  ran  with  all  speed  and  found  Kellet  and  several  others 
 waiting  the  awful  moment,  he  addressed  the  wretches  in  the  best 
 manner  he  could,  warned  them,  that  the  Blood  they  were  spilling  and 
 to  spill  must  shortly  appear  against  them  at  the  awful  Tribunal  of 
 God,  and  conjured  them  to  stop,  &c.,  &c.  They  did  so,  Kellet  and 
 the  rest  were  allowed  to  live,  and  after  that,  there  was  no  massacre, 
 but  some  few  days  before  it,  there  was  a  similar  attack  on  the  jail, 
 when  Mr.  Corrin  and  Bevd.  Mr.  Broe  happened  to  be  there,  and 
 prevented  it.  On  the  day  above  Mr.  Corrin  went  home  with  Mr. 
 Kellet,  and  all  I  could  do,  cou’d  not  bring  him  to  town,  for  near  a 
 a  week,  tho’  I  sent  him  General  Lake’s  Protection  :  he  had  really  . 
 pined  away  to  a  skeleton,  and  a  few  days  more,  without  any  violence, 
 would  have  dispatched  him  to  Kingdom  come.  My  condition  was, 
 providentially  for  me,  the  reverse,  for  I  never  felt  myself  more  vigor¬ 
 ous,  and  the  more  pressing  the  difficulty  and  the  more  imminent  the 
 Danger,  the  braver  was  I.  I  made  up  my  mind,  at  the  set  out,  and 
 afterwards  took  every  occurrence  as  preparatory  to  the  fatal  moment, 
 and  thus  continued  in  unimpaired  Health,  till  the  week  before  last, 
 when  I  was  visited  by  what  you  complained  of,  for  five  or  six  days, 
 but  got  well  rid  of  it,  thank  God. 
 
 Indeed  the  Clergy  here  conducted  themselves  with  zeal  and 
 activity  thro’  the  whole,  except  while  on  board  vessels  in  the  harbour ' 
 for  fear  of  fire  and  fury,  &c. 
 
 When  the  Bebels  were  defeated  everywhere  and  the  King’s  Army 
 was  approaching,  a  Gentleman,  my  close  neighbour,  came  to  me  and 
 told  me  he  would  go  out  to  meet  them,  at  the  risk  of  his  life,  and 
 represent  me  to  the  Commanders  as  the  Protector  of  the  Protestants, 
 &c.  I  thanked  him  and  said,  that  Government  well  knew  my  loyalty, 
 and  I  was  satisfied  gave  proper  Instructions  to  the  Commanders, 
 that  I  had  nothing  to  fear  from  the  King’s  forces,  except  by  a  general 
 conflagration,  but,  if  necessary,  I  would  avail  myself  of  his  kind 
 offices,  &c.  I  mentioned  to  you,  in  a  former  letter,  my  introducing 
 
566 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 myself  to  General  Lake  and  his  polite  and  kind  attention  to  me,  to 
 the  Clergy,  &c.,  his  stay  was  short ;  but  General  Hunter,  the  day 
 after  he  came  here  called  on  me,  I  can’t  say  it  was  so  much  a  visit, 
 as  a  friendly  conference.  He  has  occasionally  called  on  me  since, 
 in  the  same  confidential  way,  nor  can  I  determine  whether  he  deserves 
 more  credit  for  his  sound  understanding  and  judgment  or  for  his 
 humane  compassionate  feelings.  He  knows  the  spirit  of  prejudice  pre¬ 
 vailing  here,  as  if  he  had  lived  many  years  among  us,  and  he  reprobates 
 and  damns  it  as  inimical  to  peace,  tranquility  and  public  good.  In  a 
 word,  as  I  said  before,  the  Lord  has  sent  him  a  protecting  Angel  to  us. 
 
 Now,  my  dearest  Friend,  do  not  call  on  me  more  for  any  general 
 detail,  for  I  assure  you,  it  sickens  me  on  recollection  more  than  in 
 the  actual  suffering  :  Infandum,  Amice,  jubes  renovare  dolorem. 
 Thro’  the  whole  I  appeared  publickly  and  with  every  degree  of  con¬ 
 fidence  and  for  several  days  was  stopt  in  the  street,  at  every  step,  to 
 receive  gratulations  and  thanks  from  the  Protestants  for  having 
 saved  them,  &c.  This  is  to  go  by  a  vessel  that  sails  to-morrow 
 *  morning,  so  must  wish  you  and  all  with  you  every  happiness. 
 
 Ever  yours, 
 
 James  Caulfield. 
 
 P.S. — I  did  not  go  to  the  jail  or  prison  ship  at  all,  nor  did  I  hear 
 of  the  horrid  murders  committed  there,  till  the  bloody  scene  was 
 over,  and  it  was  then  too  late.  I  could  not  find,  that  there  were 
 more  than  two  or  three  of  this  town  engaged  in  the  massacres ;  for 
 the  Townsmen  had  been  that  morning,  ordered  out  to  camp,  near 
 Enniscorthy,  and  a  hord  of  miscreants  like  so  many  bloodhounds 
 rushed  in  from  the  country  and  swore  they  would  burn  the  town,  if 
 the  Prisoners  were  not  given  up  to  them,  and  at  the  time  there  was 
 not  a  force  sufficient  to  restrain  them,  indeed  most  of  the  United 
 men  themselves  shuddered  at  the  horrid  deeds. 
 
 This  moment  a  letter  from  my  ever  dear  Brother  of  Tullow,  in 
 answer  to  one  I  wrote  him  last  week ;  for  I  had  been  told  by  one  of 
 the  Carlow  students,  that  he  was  in  a  miserable  way,  his  Chapel 
 filled  with  soldiers  or  horses,  himself  often  insulted,  and  could  not 
 venture  home,  but  remained  in  the  town  with  Miss  Browne  and  was 
 much  emaciated,  however  he  writes  in  good  spirits  and  has  his 
 chapel  free  now,  the  -yeomanry  in  that  quarter  had  killed  at 
 least  one  hundred  of  the  United  wretches  the  Wednesday  and 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 567 
 
 Thursday  before.  Our  Courtmartial  still  sitting  and  busy.  Captain 
 Phill  Hay  of  Ballenkeele  now  at  the  Bar.  I  hope  his  life  is  safe, 
 but  mum,,  his  Brother  Edward  in  the  prison  ship,  his  Brother  John 
 hanged,  the  first  Victim  of  the  Rebellion ;  Edward  Fitzgerald  their 
 cousin  Germain  surrendered  and  to  transport  himself  for  life.  I 
 hope  they  will  now  see  the  difference  between  their  principles  and 
 mine.  Phill  Hay  and  John  too  were  forced  into  the  execrable  Busi¬ 
 ness,  but  the  former  made  off  as  soon  as  he  could,  but  being  an 
 Officer  in  the  King’s  pay,  makes  his  case  very  critical. 
 
 Wexford,  July  31st,  1798. 
 
 N.B. — Lord  Kingsbro’,  Messrs  Kellet  and  Bland,  and  many  others 
 may  be  applied  to  for  particular  information  concerning  the  conduct 
 of  Revd.  Doctor  Caulfield  and  the  Roman  Catholic  Clergy  of  Wexford 
 on  and  immediately  previous  to  the  21st  of  last  June. 
 
 IV. 
 
 Note  of  Dr.  Caulfield  addressed  to  Most  Rev.  Dr.  Troy. 
 
 A  letter  signed  Verax  having  appeared  in  the  Dublin  Journal  of 
 the  16th  instant,  purporting  to  observe  upon  and  contradict  a  para¬ 
 graph  of  the  Hibernian  Journal  of  the  10th,  relative  to  the  situation 
 and  conduct  of  Doctor  Caulfield,  and  the  other  Roman  Catholic  clergy 
 of  Wexford  during  the  time  of  its  being  in  the  hands  of  the  Rebels; 
 though  such  anonymous,  unauthorized  paragraphs  may  seem  dis¬ 
 entitled  to  any  serious  notice,  yet  the  above  letter,  containing  many 
 false  assertions,  accusations,  and  observations  of  a  most  malignant 
 tendency,  in  order  to  guard  the  weak,  the  incautious  and  uninformed 
 against  imposition,  by  such  illiberal  and  malicious  misrepresentations, 
 it  may  not  be  improper  to  lay  the  following  simple  and  genuine 
 statement  of  the  business  before  the  public : — 
 
 The  letter  states — “  That  the  Rebels  put  some  Protestants  to 
 death  on  the  30th  May,  the  day  of  their  arrival  in  Wexford.”  They 
 did  so,  and  with  circumstances  of  savage  barbarity;  but  they  were 
 only  two,  and  they  victims  previously  marked  by  some  of  the  Rebels ; 
 for  what  cause  is  not  here  to  be  accounted  for.  Again :  “  They 
 frequently  executed  them  in  the  public  streets  during  their  continuance 
 in  Wexford,  and  previous  to  the  grand  massacre  on  the  20th  June. 
 From  the  above  30th  May  to  the  20th  June  there  were  only  three  put 
 to  death,  two  of  whom  were  Roman  Catholics ;  so  that  those  who 
 were  put  to  death  were  not  all  Protestants,  as  Verax  ignorantly  asserts, 
 
568 
 
 SPICILEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 nor  were  the  murders  committed  in  the  streets  so  frequent  as  he 
 maliciously  insinuates ;  nor  were  the  above  murders  known  to  the 
 clergy  (except  those  of  the  two  Catholics)  till  they  had  been  per¬ 
 petrated.  Again :  “  He  thinks  it  extraordinary  that  the  Romish 
 clergy  never  interposed  to  prevent  the  effusion  of  blood  until  the  20th 
 of  June.”  But  it  is  more  extraordinary  that  he  should  make  a 
 supposition  so  false  in  order  to  deduce  the  vilest  consequences ;  for  it 
 is  notorious  that  the  clergy  never  ceased  to  deprecate  the  effusion  of 
 human  blood  from  the  altar,  in  the  streets  and  at  the  prison,  whenever 
 they  perceived  an  intention  of  committing  the  horrid  crime  ;  and  it  is 
 well  known  that,  days  previous  to  the  20th  June,  Rev.  Mr.  Corrin 
 coming  to  the  jail,  then  filled  with  prisoners,  met  a  large  mob  at  the 
 jail  door  vowing  vengeance,  and  swearing  they  would  put  every  one  of 
 the  prisoners  to  death,  and  that  they  desisted  for  that  time  on  his 
 pathetic  and  zealous  representations  and  exhortations.  And  it  is 
 equally  false  and  invidious  to  attribute  the  exertions  of  the  clergy 
 on  the  20th  June  to  their  “  knowing  that  the  Rebels  had  been 
 repulsed  in  every  quarter,”  for  the  battle  at  Foolksmill  was  still 
 pending ;  nor  did  the  clergy  hear  or  know  of  the  defeat  of  the  Rebels 
 there  till  eight  or  nine  o’clock  at  night,  though  the  massacre  on  the 
 bridge  had  ceased  between  five  and  six  o’clock  that  afternoon.  Much 
 less  could  the  clergy  or  any  one  know  on  that  day  or  hour  that  the 
 Rebels  had  been  repulsed  at  Enniscorthy  or  Vinegar  Hill,  where  they 
 fought  a  bloody  battle  on  the  21st. 
 
 But  what  fiend  could  suggest  or  instigate  Verax  to  assert  “  that 
 the  Romish  clergy  were  the  only  persons  possessed  of  authority  in 
 Wexford,  and  that  such  was  the  influence  of  Doctor  Caulfield,  and 
 Mr.  Corrin  (Parish  Priest  of  that  town),  that  their  passes  or  protections 
 had  constantly  afforded  the  utmost  security  to  whomsoever  they  were 
 granted.”  For  it  is  a  most  impudent  falsehood  that  the  Roman 
 Catholic  clergy,  then  in  Wexford,  possessed  an  atom  of  authority, 
 except  that  Spiritual  authority  which  they  ordinarily  obtain  over  the 
 loyal,  peaceable,  and  amenable  of  their  Communion  and  flock.  It  is 
 a  like  falsehood  to  say  or  suppose  that  Doctor  Caulfield,  Mr.  Corrin, 
 or  any  other  clergyman  of  Wexford  ever  granted  a  pass  or  protection 
 to  any  person  whatsoever.  The  genuine  and  known  truth  is,  that 
 when  the  Rebels  came  into  Wexford  the  Protestants  of  the  town  flew 
 to  the  houses  of  Doctor  Caulfield,  of  Mr.  Corrin,  and  to  the  Convent, 
 as  to  a  place  of  safety,  begging  and  imploring  protection  ;  that  these 
 
SPICILEGITJM  OSSORIENSE. 
 
 569 
 
 houses  were  constantly  thronged  with  the  Protestants  of  the  neigh¬ 
 bourhood,  and  with  their  goods  and  furniture ;  and  on  their  calling 
 for,  and  soliciting  protections  in  writing,  the  clergy,  ons  and  all, 
 declared  they  could  not ;  they  dare  not  grant  any  protection ;  but 
 that  all  they  could  do  they  would,  and  that  was  to  sign  petitions, 
 begging,  praying,  and  beseeching,  in  the  name  of  Jesus  Christ,  for  the 
 Passion  of  Christ,  for  humanity  sake,  and  in  other  the  most  emphatic 
 terms  they  could,  that  they  (their  Protestant  neighbours)  may  be 
 protected  respectively  in  their  persons,  families  and  properties ;  that 
 such  petitions  and  supplications  (and  no  other)  were  given  to  the 
 generality  of  the  Protestants  in  Wexford,  and  within  several  miles  of 
 it ;  so  that  if  such  petitions  and  prayers  are  to  be  construed  into 
 protections,  Doctor  Caulfield  and  Mr.  Corrin  must  plead  guilty.  And 
 certain  it  is  that  if  their  petitions  and  prayers  had  afforded  the 
 “  utmost  security  to  whomsoever  tjiey  were  granted,”  no  Protestants 
 would  have  suffered  death,  nor  be  injured  in  their  property.  ’Tis  also 
 certain,  that  the  number  reported  to  have  been  massacred  on  the 
 bridge  is  much  exaggerated,  but  it  was  too  great,  alas  !  and  the  horror 
 of  the  scene  extreme.  The  charge  against  the  unfortunate  sufferers 
 was,  not  their  being  Protestants,  but  their  being  Orangemen,  whom 
 the  cruel  assassins  were  made  to  believe,  or  affected  to  believe,  to  be 
 bound  to  each  other  to  destroy  all  the  Catholics,  and  for  that  reason 
 it  appeared  that  the  Rebels  had  determined  to  put  all  the  prisoners  to 
 death.  The  common  jail  was  full,  the  prison  ship  was  full,  and  a 
 great  number  confined  in  the  market-house,  and  they  were  brought  to 
 the  Bridge  in  parcels  to  be  executed.  It  is  an  undoubted  fact  that 
 Doctor  Caulfield  (who  never  was  present  at  any  bloody  scene),  Mr. 
 Corrin  and  every  clergyman  in  Wexford  were  absolutely  ignorant  of 
 any  sanguinary  proceeding,  either  had  or  intended  that  day,  until 
 Mr.  Corrin,  then  at  dinner,  received  a  message  from  Mr.  Kellet  to  hasten 
 to  him  on  the  bridge.  Mr.  Corrin  did  so  without  delay,  and  finding 
 him  preparing  to  suffer  the  fatal  stroke,  instead  of  “throwing  his 
 arms  about  him,”  he  threw  himself  on  his  knees,  and  in  that  posture 
 addressed  the  furious  mob  in  the  most  feeling  terms,  and  the  most 
 affecting  manner  he  was  capable  of ;  and  God  was  graciously  pleased 
 to  give  effect  to  his  words,  for  the  assassins  drew  back,  the  massacre 
 stopped,  and  no  Protestant  suffered  after  that  till  the  King’s  forces 
 marched  into  town.  Mr.  Corrin  knew  nothing  of  Mr.  Edwards  (who 
 had  been  rescued  before  he  appeared)  nor  of  Mr.  Atkins,  who,  with 
 
670 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Mr.  Kellet,  were  saved  on  account  of  their  Catholic  wives,  as  Verax 
 would  invidiously  have  it.  (See  Mr.  Taylor’s  certificate  enclosed.) 
 There  were  twelve  men  besides  Mr.  Kellet  then  on  the  bridge,  who 
 were  all  saved,  though  not  married  to  Romish  wives.  Were  all  the 
 prisoners  in  the  above  three  places  of  confinement  married  to  Romish 
 wives  ?  No.  Yet  they  were  all  saved.  Doctor  Caulfield’s  house  has 
 been  searched,  and  threatened  to  be  pulled  down  for  harbouring  and 
 concealing  Orangemen  and  their  property,  and  his  life  vehemently 
 threatened  by  a  Pikeman  in  the  street  when  he  was  endeavouring  to 
 save  the  life  of  Lord  Kingsboro,  Mr.  Corrin’s  condition  was  not  a 
 whit  better.  The  clergy  of  Wexford  must  feel  themselves  in  a  sad 
 dilemma,  if  Verax’ s  statement  is  believed,  for,  if  they  had  authority 
 or  influence,  they  must  be  implicated ;  and  if  they  did  not  exert  an 
 authority,  which  they  never  possessed,  they  are  to  be  considered  as 
 consenting,  and  at  least  passive  accomplices  in  the  horrors  committed. 
 This  charge  comes  forward  now  very  unseasonably,  when  those  who 
 were  really  implicated,  and  very  active  in  the  Rebellion  have 
 experienced  his  Majesty’s  clemency  and  pardon ;  that  the  Roman 
 Catholic  clergy  of  Wexford  are  to  be  calumniated,  and  for  what  ?  For 
 having  rendered  every  good  office  in  their  power  to  their  Protestant 
 neighbours.  And  by  whom  ?  By  Mr.  Verax,  in  the  real  spirit  of  a 
 true  Jacobin. 
 
 Wexford,  August  31,  1798. 
 
 Ever  Dear  and  Respected  Friend, 
 
 Your  obliging  favour  of  the  11th  came  to  hand  too  late  on 
 Thursday,  to  be  acknowledged  by  that  night’s  post,  or  sooner  than  this 
 day.  I  wrote  you  the  4th  inst.,  and  enclosed  Taylor’s  Certificate, 
 which  I  hope  you  received,  tho’  you  do  not  mention  it. 
 
 As  to  the  observation  of  inexpediency  of  answering  Verax,  I  do 
 not  understand,  that  Murphy  of  Bannow’s  conduct,  or  the  affidavit 
 made  by  Grandy  has  any  connection  with  the  answering  tended  to 
 Verax,  as  his  charge  was  pointed  precisely  at  the  clergy  of  this  town, 
 and  particularly  at  Rev.  Mr.  Corrin  and  myself,  and  of  course  the 
 answer  should  be  a  vindication  of  those  only  who  were  charged.  I 
 could  not  mean  to  introduce  the  names  of  any  others,  or  justify  their 
 conduct,  because  I  could  not  witness  it,  as  all  communication  was  cut 
 off,  during  the  stay  of  the  rebels  here.  The  gentlemen  neighbours 
 of  several  other  Pastors  gave  them  great  credit  for  their  laudable 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 571 
 
 exertions,  loyalty,  &c.,  and  called  on  or  wrote  to  me  to  procure  pro¬ 
 tections  for  them,  and  Murphy  of  Bannow  was  one  of  them. 
 
 Others  of  the  clergy  may  still  be  inculpated  ;  hut  I  do  not  hold 
 myself  accountable-  for  them  :  let  them  suffer,  if  guilty,  as  martial  or 
 civil  law  may  direct.  It  is  impossible,  and  it  would  be  shameful  for 
 us  to  attempt  their  vindication.  I  was  told  yesterday  that  Rev. 
 Edward  Redmond,  Pastor  of  Ferns,  has  absconded,  having  been 
 accused,  and  to  be  prosecuted  for  being  present  at,  and  encouraging 
 the  burning  of  some  house  or  houses.  If  that  is  fairly  proved,  who 
 can  say  a  word  for  him  ?  The  visitation  was  severe  indeed,  Satan 
 was  let  loose  on  the  poor  men,  and  his  success  was,  alas,  too  great. 
 Parties  of  forties,  fifties,  and  hundreds,  armed  with  pikes,  swords,  &c., 
 were  often  sent  to  bring  the  unhappy  Priest  to  camp,  and  fire  and 
 sword  was  to  be  the  retribution  of  his  refusal ;  some  had  virtue  and 
 firmness  enough  to  withstand  the  terrific  threat ;  others  yielded, 
 overcome  by  terror. 
 
 You  know,  my  dearest  friend,  I  was  not  inclined  to  publish 
 anything  of  the  unfortunate  business  ;  but  Yerax  coming  forward  with 
 so  many  glaring  falsehoods,  and  sending  me  copies  of  his  lying  letter 
 under  blank  covers,  and  also  to  Mr.  Corrin,  some  dropt  in  the  post 
 here  and  charged  a  penny,  others  marked  Ross,  charged  six-pence 
 (though  the  whole,  I  am  confident,  was  machinated  here),  I  at  last 
 yielded  to  your  solicitations,  and  made  up  the  materials  of  what 
 appeared  to  me  to  be  sufficient  to  turn  Yerax  into  a  Mendax  as  he 
 really  is.  I  was  apprehensive,  that  his  view  was  to  force  me  to 
 publish  something,  of  which  he  would  gladly  lay  hold,  to  ground  an 
 accusation  on  it.  This  made  me  so  cautious,  that  my  statement  is 
 not  as  bold  as  it  otherwise  might  be.  ’Tis  told  by  many  that  Mr., 
 Corrin  and  I  are  to  be  summoned,  and  examined  before  the  Lords  ; 
 and  when  the  military  are  removed  hence,  that  the  clergy  will  be 
 called  to  strict  account.  Our  neighbours,  God  bless  them,  are 
 shockingly  embittered,  and  the  times  exceedingly  angry.  So  that  I 
 commit  the  measure  of  publishing  our  answer  to  your  own  good 
 sense,  sagacity,  and  discretion.  I  imagine  it  would  not  be  wrong  to 
 sign  it  Veritas,  and  also  to  tell  Yerax,  that  no  notice  will  be  taken  of 
 himself  or  his  letters  till  he  throws  off  the  mask ;  that  is  if  you 
 determine  to  publish.  With  pleasure  and  gratitude  I  received  the 
 compliments  of  my  most  respected  and  esteemed  friends  Doctor 
 Reilly  and  Rev.  Mr.  O’Connor,  whose  good  state  of  health  is  matter 
 
572 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 of  real  joy  to  me.  I  pray  you  to  say  everything  respectful  and 
 affectionate  from  me  to  both,  as  well  as  to  the  family  of  that  house. 
 
 I  remain,  with  the  most  strict  attachment, 
 
 My  ever  dear  Friend, 
 
 Your  ever  devoted  and  faithful  Servant, 
 
 James  Caulfield. 
 
 Wexford,  Sept.  15th  1798. 
 
 P.S. — I  expected  to  have  got  an  opportunity  of  sending  this  by 
 ship  yesterday,  tbut  was  disappointed,  which  vexes  me,  as  I  can  get 
 no  frank  here.  Poor  Priest  Dixon  is  still  confined  in  Waterford, 
 waiting  I  suppose,  to  be  transported.  As  to  Cartan,  it  matters  not,  &c. 
 Mrs.  Talbot  prays  her  best  respects  to  you ;  she  got  home  her  son 
 Matt  in  a  hurry,  when  she  heard  the  enemy  was  marching  toward  the 
 capital,  but  will  soon  take  back  with  his  two  brothers,  John  and  James. 
 Thanks  to  kind  Heaven,  that  them  Dogs  of  Hell  and  of  the  great 
 nation  have  been  put  down  in  this  little  island.  The  small  aid  and 
 strong  opposition  they  met  with,  I  hope,  discourage  to  make  any 
 further  attempt  on  us. 
 
 v. 
 
 Letter  to  the  Clergy  of  Ferns. 
 
 Reverend  Sir, 
 
 Some  short  time  ago  a  Report  was  industriously,  but  most 
 maliciously  and  wickedly,  propagated  in  this  Town,  and  through  this 
 part  of  the  Country,  that  the  Roman  Catholics  intended  an  immediate 
 Rising  and  general  Massacre  of  the  Protestants.  Time  having  now 
 given  the  Lie  to  that  mischievous  Story,  the  Devil  and  his  Imps  come 
 forward  with  the  Reverse  ;  telling  the  Roman  Catholics,  or  insidiously 
 insinuating  to  them,  that  there  is  an  Intention  existing  among  the 
 Protestants  of  putting  the  Roman  Catholics  to  death.  ’Tis,  alas  ! 
 too  well  known,  that  these  fabricated  Stories  have  been  alternately 
 most  sedulously  and  viciously  given  out,  and  believed,  or  affected  to 
 be  believed,  by  many,  since  or  before  the  Commencemement  of  the 
 late  unnatural  and  shocking  Rebellion.  And  for  what  Purpose  or 
 End  ?  Evidently  to  set  the  Protestant  and  Catholic  by  the  Ears  in 
 the  Beginning,  and  to  work  upon  each,  to  consider  the  other  as  a 
 most  dangerous  and  sanguinary  Enemy.  Now  Thanks,  and  Thanks 
 for  ever  to  kind  Providence,  that  unfortunate  (and  to  us  disgraceful 
 and  scandalous)  Rebellion  is  crushed  and  extinct :  Why  still  keep  up 
 and  give  out  those  abominable,  diabolical  Reports  ?  Why,  merely 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 573 
 
 to  endeavour  to  continue  the  intended  Enmity,  to  create  alarm,  to 
 cherish  Distrust,  to  do  away  all  Confidence,  and  to  bar  every  social, 
 neighbourly,  and  friendly  Intercourse  between  a  People,  who,  by  the 
 Law  of  God  and  Nature,  as  well  as  by  their  Situation,  ought  to  con¬ 
 sider  and  treat  each  other  as  Neighbours  and  Friends.  But  by  whom 
 are  these  Stories  fabricated,  whispered,  and  given  out  ?  By  infernal 
 Agents,  who,  either  of  themselves,  or  instigated  by  other  poor 
 Wretches,  who  wish  to  keep  up  an  implacable  Hatred,  a  vindictive 
 Spirit  of  Besentment,  to  plunge  the  Country  into  Disorder  and  Con¬ 
 fusion,  to  fish  in  troubled  Waters  themselves,  with  the  Hope  of 
 gaining  something,  having  nothing  to  lose.  But  will  any  Man  in  his 
 cool  sober  Senses  suffer  such  a  death-dealing  Yiper  to  bite  him,  or 
 open  his  Ear  to  the  plausible,  fascinating  Yoice  of  such  an  Asp,  that 
 promises  everything,  and  secures  nothing  but  Ruin  and  Destruction, 
 Sin  and  Shame  ?  No ;  the  Man  of  Common  Sense  will  shun  and 
 avoid  him  as  a  most  dangerous  Pest,  as  I  said  before ;  he  will  consult 
 his  own  Safety  and  Peace  ;  he  will,  by  his  Industry,  procure  Bread 
 and  Comfort  for  himself  and  his  Family ;  as  a  Man  and  Member  of 
 Society,  he  will  listen  to  the  Yoice  of  Nature,  “Do  as  you  would  be 
 done  by;”  as  a  Christian  Subject,  he  will  listen  to  the  Yoice,  and 
 attend  to  the  Example  of  Jesus  Christ ;  he  will  give  Caesar  his  due  ;  he 
 will  pay  due  Deference  and  Obedience  to  the  Laws  and  constituted 
 Authorities  ;  he  will  fear  God  and  honour  the  King  :  in  a  Word,  he 
 will  love  his  Neighbour  as  himself,  and  owe  no  Man  any  Thing  but 
 good  Will.  These  are  the  Words  of  Life  and  Truth,  which  you  are 
 still  to  repeat  and  inculcate  to  your  People  ;  the  Observance  of  them 
 will  avail  them  much  here,  but  infinitely  more  hereafter ;  while  a 
 contrary  Conduct,  besides  doing  incalculable  Mischief  to  the  Neigh¬ 
 bourhood  and  Country,  will  more  than  probably  bring  the  evil  doers 
 to  an  untimely,  violent,  and  scandalous  Death ;  bring  Poverty  and 
 Distress  on  their  Families,  and  entail  Shame,  Infamy  and  Misery  on 
 their  Posterity. 
 
 The  uniting  of  Irishmen  for  the  late  Rebellion  was  hatched  in  the 
 dark,  it  was  communicated  by  private  Whispers,  it  was  recommended 
 by  specious  Promises,  impressed  by  flattering  Prospects,  enforced  by 
 Threats  and  Menaces;  denouncing  Death  and  Destruction  on  the 
 Persons  and  Properties  of  those  who  refused  to  unite  and  co-operate  ; 
 and  the  Union  was  secured  and  sanctioned  by  a  solemn  Oath.  The 
 People  in  general,  more  credulous  than  wise  or  virtuous,  swallowed 
 
574 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 the  bait,  and  joined  in  the  diabolical  Confederacy,  adhering  to  their 
 perjurious  Oaths  more  strictly  than  to  their  baptismal  Vows,  or  the 
 most  sacred  Ties  of  Conscience,  Religion,  and  the  express  Word  of 
 God.  In  vain  did  their  Pastors  repeatedly  explain  to  them  the  sinful¬ 
 ness  of  their  Conduct,  and  the  Perjury  and  Nullity  of  their  Oaths, 
 which  were  only  Bonds  of  Iniquity,  their  Object  being  unlawful  and 
 wicked ;  that  it  is  exceedingly  sinful  to  take  the  Oath,  but  infinitely 
 more  so  to  observe  or  fulfil  it.  But  the  Bishop,  the  Priest,  the 
 Preacher,  would  not  be  attended  to,  but  became  obnoxious,  threatened 
 and  endangered  for  explaining  their  Duty  to  them  in  discharge  of 
 his  own. 
 
 And  how  will  the  infatuated,  the  deluded,  or  the  designing  Men 
 of  that  Confederacy  account  now  for  their  Oaths  ?  How  many  of 
 them  are  now  observed  ?  Very  few.  They  have  been  generally 
 broken,  and  so  they  ought ;  they  have  been  renounced  and  abjured  by 
 a  solemn  Oath  of  Allegiance  to  the  King,  (the  best  of  Kings)  and  his 
 Government;  which  is  a  laudable,  lawful  Oath,  a  conscientious 
 religious  Bond,  which  cannot  be  broken  or  violated  without  incurring 
 the  guilt  of  mortal  Sin,  the  Forfeiture  of  their  Title  to  Heaven,  and 
 their  very  Existence  here.  But  it  is  a  most  lamentable  Circumstance 
 to  consider  the  Disrepute  and  Discredit  into  which  they  have  brought 
 Oaths,  the  most  sacred  Pledge  that  can  bind  Man  to  Man,  or  to  his 
 God,  by  their  Prevarications,  swearing  backwards  and  forwards  as 
 Occasion  or  their  Caprice  led  them.  What  degree  of  Credit  can  they 
 expect  to  be  given  to  their  Oath  in  a  Court  of  Justice,  or  in  any  Case 
 to  be  decided  by  an  Oath  ?  How  will  the  Authors  of  the  Oaths, 
 or  those  who  tendered  them,  answer  to  God,  or  to  Man,  for  the  Mul¬ 
 titude  of  Evils  and  Injuries  done  to  the  Country  by  their  Means 
 and  destructive  Agency  i  How  will  they  answer  to  God  or  the 
 World  for  the  Number  of  Widows  and  Orphans,  or  for  the  Number 
 of  Families  left  without  a  Eoof  to  shelter  them  from  the  Rigour  of 
 Winter,  without  a  Cow  to  give  them  a  Sup  of  Milk,  or  a  Horse  to 
 till  their  little  Holding  ;  without  Means  of  paying  Rent  or  Debt :  in 
 a  Word,  without  Fuel,  Food,  or  Raiment  ?  And  all  this  Accumulation 
 of  Misfortunes  brought  on  the  Country  by  the  'Machinations  of  crazy, 
 ambitious,  revolutionary  Adventurers,  through  the  Credulity  of  the 
 incautious  and  ignorant  Multitude.  What  of  Plunder  and  Robberies, 
 of  cursing,  swearing  and  blaspheming,  of  Lives  lost  in  Battle,  and 
 above  all,  of  Massacres,  of  Murders  in  cold  Blood  ?  Oh  !  how  horrible 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 575 
 
 to  the  Recollection !  but  how  flagitious,  how  atrocious  must  he  the 
 Commission  of  Sins  crying  to  Heaven  for  Vengeance  ?  They  have 
 tarnished  and  blasted  the  Catholic  Name,  and  the  Credit  of  its 
 Ministers.  And  let  me  ask,  who  have  they  served  by  this  great 
 Measure  ?  I  apprehend,  Nobody.  Who  have  they  injured  ?  Many 
 Thousands,  in  manifold  Ways.  Oh  !  what  cogent  Cause,  what  im¬ 
 perious  indispensible  Necessity  for  a  long  and  lasting  Repentance,  for 
 a  most  pungent  Sorrow  and  sincere  Contrition  !  May  God  of  His 
 infinite  Mercy  grant  them  that  Grace,  with  a  real  Conversion  of  Heart, 
 and  an  Amendment  of  their  moral  Lives. 
 
 They  have  injured  their  Protestant  Neighbours,  it  is  too  true,  and 
 must  expect  that  they  naturally  feel  and  resent  it :  But  they  are  not 
 to  imagine  or  apprehend  that  there  exists  in  the  Protestants  any 
 Intention  to  massacre  them ;  nor  are  they  to  believe  any  officious, 
 insidious,  or  ill-designing  Wretches,  who  come  to  them  with  such 
 malignant  Stories ;  they  should  drive  them  away  as  Enemies  to  the 
 Peace  and  Tranquillity  of  the  Country,  and  to  the  desirable  Return  of 
 Confidence,  good  Neighbourhood,  and  social  Order  of  it.  Our  most 
 gracious  Sovereign  has  stretched  out  his  strong  arm  to  crush  and 
 chastise  them  for  their  Rebellion  :  but  he  has  also  extended  the  other 
 lenient  Hand  with  Mercy  and  Pardon  of  all  their  political  Crimes,  on 
 their  Repentance,  and  return  to  their  Duty  and  Allegiance,  to  which 
 he  liberally  and  graciously  added  his  Royal  Protection.  And  the 
 People  may  rely  on  it,  that  his  Commanders  and  Officers  here,  actuated 
 with  the  same  Spirit  of  Humanity,  will  take  Care  to  see  that  Protection 
 have  its  due  Effect. 
 
 Let  them,  then,  continue  peaceably  and  orderly  their  honest 
 industrious  Pursuits,  and  they  will  have  nothing  to  apprehend  from 
 their  Protestant  Neighbours,  or  from  his  Majesty’s  Government,  but 
 Safety  and  Protection.  They  have  got  a  strong  and  severe  Lesson  ; 
 but  with  a  Mitigation  which  they  did  not  expect  or  deserve.  The 
 Mercy  of  God,  and  the  Clemency  of  their  Prince,  have  spared  them, 
 and  saved  their  Existence  and  Property  too,  as  far  as  the  Ravages  of 
 the  unnatural  War  would  allow.  They  should  now,  with  Hearts 
 overflowing  with  the  most  lively  Gratitude  and  sincere  Thanksgiving, 
 return  to  their  lawful  Occupations,  and  by  their  Industry  and  Dili¬ 
 gence,  endeavour  to  repair  the  Losses  they  have  sustained  by  their 
 Folly  and  Madness. 
 
 You  are  to  call  on  them  in  the  Name  of  Almighty  God,  the  awful 
 
576 
 
 SPICILEGIUM  0SS0KIENSE. 
 
 Judge  of  Heaven  and  Earth,  who  will  reward  and  punish  them 
 according  to  their  Deserts  or  Demerits  ;  you  are  to  conjure  them 
 by  the  Passion  of  Jesus  Christ,  and  the  Bowels  of  His  Mercy,  to 
 return  seriously  and  sincerely  to  their  Duty ;  to  lay  aside  all  Strife, 
 Contention,  Sedition  and  Turbulence  ;  to  refrain  from  all  cursing, 
 swearing,  Oaths,  except  in  Truth,  in  Justice,  and  in  Judgment ;  to 
 avoid  Detraction,  Calumny,  and  Lies,  to  obey  their  Rulers,  not  so 
 much  from  Necessity,  as  for  Conscience  sake  (for  it  is  impossible  for 
 them  to  be  good  Christians,  if  they  are  not  good  Subjects) ;  with 
 Meekness  and  Humility  to  submit  themselves  to  the  Laws  of  God, 
 and  of  His  holy  Church ;  to  enter  speedily  on  a  due  Course  of  Penance, 
 and  to  endeavour,  by  all  Means  in  their  Power,  to  repair  all  the 
 Injuries  they  have  done,  and  to  atone  for  all  their  Transgressions 
 against  God  and  their  Neighbour ;  and  with  true  Compunction  of 
 Heart,  beseech  the  God  of  Mercy  to  grant  them  a  full  Pardon  of  their 
 Sins,  the  Grace  of  a  perfect  Reconciliation,  and  Perseverance  in  the 
 Love  and  Fear  of  the  Lord,  in  Piety  and  good  Works  to  the  end  of 
 their  Lives.  That  the  Lord  may  vouchsafe  to  grant  them  these 
 Graces,  and  every  desirable  Blessing,  is  the  fervent  and  daily 
 Prayer  of, 
 
 Reverend  Sir, 
 
 Your  faithful  and  humble  Servant  in  Christ, 
 
 James  Caulfield. 
 
 Wexford,  Sep.  13,  1798. 
 
 P.S. — On  Recollection,  I  feel  it  necessary  to  note  and  repel  a  most 
 false  and  calumnious  Charge  against  myself,  maliciously  invented  by 
 some  evil-minded  Person  or  Persons,  and  industriously  propagated 
 with  a  View  to  destroy,  or  at  least  to  diminish,  that  Authority  and 
 salutary  Influence  which  I  and  my  Clergy  ought  to  have  on  the 
 Catholics  of  this  Diocese.  It  is,  “  That  I  amfee’d,  bribed ,  or  pensioned 
 by  Government,  and  that  to  a  considerable  Amount ;  of  Course,  that,  as 
 a  Mercenary ,  I  censure  and  condemn  the  Measures  of  United  Irishmen 
 and  Revolutionists.”  Now,  in  order  to  confound  the  malicious  Fabri¬ 
 cators  of  such  malignant  Calumny,  to  disabuse  the  credulous  and 
 ignorant,  and  to  rectify  their  Consciences,  I  do  most  solemnly  declare, 
 that  I  was  never  offered  or  promised  any  Fee,  Bribe,  Pension,  or 
 Reward,  by  any  Person  in  or  under  his  Majesty’s  Government;  and 
 that  I  never  desired,  expected,  nor  looked  for,  directly  or  indirectly, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 577 
 
 nor  never  received  a  Shilling  from  his  Majesty’s  Government,  nor 
 from  any  Person  whatsoever,  for  or  in  Consideration  of  the  Part  I 
 have  acted,  or  for  my  Opposition  to  Revolution  and  Innovation  :  I  also 
 solemnly  declare,  that  I  was  actuated,  and  my  Conduct  regulated, 
 purely  by  a  conscientious  Sense  of  my  Duty,  and  a  sincere  Regard 
 for  the  Good  and  Safety  of  my  Flock. 
 
 N.B. — The  above  Letter  is  to  he  read  distinctly  from  the  Altar, 
 and  its  Purport  to  he  enlarged  and  explained  to  the  Congregation, 
 the  Sunday  after  Receipt  of  it,  and  elsewhere,  as  Occasion  may  offer 
 or  require,  by  all  the  Pastors  and  officiating  Catholic  Clergy  of  the 
 Diocess  of  Ferns. 
 
 VI. 
 
 Most  Hon.  Friend, 
 
 At  length  I  have  this  day  obtained  the  dates  of  the  Burning  and 
 Destruction  of  the  Chapels  of  this  Diocese,  as  on  the  other  leaf. 
 I  could  hardly  get  a  priest  to  venture  to  the  Mackamores,  to  the 
 neighbourhood  of  Gorey  or  Camolin,  so  much  afraid  are  they  of  the 
 yeomanry  of  them  parts. 
 
 There  were  but  two  Chapels  burned  during  the  rebellion,  that  of 
 Boolevogue  and  Maglass,  which  were  destroyed  by  the  enraged 
 Yoemanry,  the  former  the  morning  the  rebellion  broke  out,  and  the 
 latter  four  days  after,  when  the  military  and  yeomen  were  retreating 
 from  Wexford.-  After  the  rebellion  was  put  down,  and  the  burning  of 
 the  Chapels  re-commenced,  we  strongly  suspected  that  it  was  a 
 measure  taken  up  by  some  wretched,  desperate  rebels,  with  a  view  to 
 irritate  and  incense  the  rest,  and  to  throw  an  odium  on  the  military 
 and  yeomanry.  But  on  due  investigation  we  discovered  our  error, 
 for  it  plainly  appears  to  have  been  the  work  of  the  yeomanry,  or  rather' 
 of  their  supplementaries,  for  ’tis  hardly  credible  that  a  gentleman,  or 
 a  man  of  any  decency,  could  be  guilty  or  capable  of  such  unseemly  and 
 mischievous  conduct,  which  can  have  no  other  end  but  to  feed  and 
 cherish  prejudices,  that  are  too  strong  already,  and  to  add  to  the 
 poverty  and  distress  of  a  very  wretched  country.  They  set  fire  to  the 
 Chapel  of  Monomolin  some  months  ago,  but  when  they  departed  some 
 good  Protestants  extinguished  the  fire,  and  saved  the  house  though 
 damaged ;  but  latterly  they  deliberately  stripped  the  slates  off,  got 
 saws,  cut  down  some  of  the  principals,  set  them  on  their  ends  in 
 contact  with  the  rest  of  the  roof,  and  then  set  the  whole  on  fire,  crying 
 aloud,  “Five  Pounds  for  a  Croppy.”  One  of  them  amusing  himself 
 
 2  p 
 
578 
 
 SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 last  Monday,  shot  the  cross  from  off  the  end  of  our  Chapel  here,  but 
 he  has  made  a  proper  apology,  and  I  believe  he  did  not  act  maliciously, 
 though  giddily. 
 
 I  have  the  honour  to  remain,  most  respectful  Sir, 
 
 Your  most  faithful  and  most  obedient  servant, 
 
 James  Caulfield. 
 
 Wexford,  June  1st,  1799. 
 
 Chapels  Bui'nt  in  the  Diocese  of  Ferns  in  and  since  the  late  unfortunate 
 
 and  wicked  Rebellion. 
 
 Chapel  of  Boolevogue,  burnt  Whit  Sunday  Morning,  May  27th,  1798. 
 Maglass,  burnt  on  Wednesday,  May  80th,  1798. 
 
 Gorey,  pulled  down  Saturday,  August  4th,  1798. 
 Ballymurrin,  slated,  burnt  Friday,  June  22nd,  1798. 
 Kamsgrange,  burnt  Tuesday,  June  19th,  1798. 
 
 Annacorra,  Co.  Wicklow,  burnt  Sunday,  September  2nd, 
 1798. 
 
 Ballyduff,  burnt  Friday,  October  19th,  1798. 
 
 Clologue,  burnt  Friday,  October  26th,  1798. 
 
 Ferns,  burnt  Sunday,  November  18,  1798. 
 
 Oulart,  burnt  Wednesday,  November  28th,  1798. 
 
 Drumgold,  burnt  Thursday,  June  21st,  1798. 
 
 Killeveny,  Co.  Wicklow,  burnt  Sunday,  November  11th, 
 1798. 
 
 Ballynamonabeg,  burnt  Friday,  January  18th,  1799. 
 Askamore,  burnt  Sunday,  February  24th,  1799. 
 
 Murntown,  burnt  Wednesday,  April  24th,  1799. 
 
 Monomolin,  slated,  an  excellent  new  house,  burnt  in  open 
 day,  May  3rd,  1799. 
 
 Kilrush,  burnt  Wednesday,  May  15th,  1799. 
 
 Crane,  burnt  Monday,  September  17th,  1798. 
 
 Monaseed,  burnt  Thursday,  October  25th,  1798. 
 
 Rock,  burnt  Friday,  October  12th,  1798. 
 
 River  Chapel,  burnt  Friday,  October  19th,  1798. 
 
 ,,  Ballygarret,  burnt  Tuesday,  January  15th,  1799. 
 
 The  above  Chapels  were  all  thatched,  except  those  of  Ballymurrin 
 and  Monomolin,  which  were  slated. 
 
 James  Caulfield. 
 
 Wexford,  June  1st,  1799. 
 
 >) 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
 yy 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 579 
 
 CIV. 
 
 Letters  of  some  of  the  Irish  Bishops  to  their  Flocks  in  the 
 
 Year  1798. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 I. 
 
 Remonstrance  of  the  Right  Rev.  Dr.  Edward  Dillon ,  Roman  Catholic 
 Bishop  of  Kilmacduagh  and  Kilfenora,  to  the  Roman  Catholic 
 Laity  of  said  Diocesses. 
 
 Health  and  Benediction. 
 
 A  father  who  looks  on  with  silent  indifference,  whilst  danger  and 
 ruin  in  a  thousand  shapes  threaten  his  family,  may  justly  be  considered 
 as  guilty  of  high  treason  against  human  nature.  The  fond  emotions 
 of  paternal  affection  have  never  vibrated  in  his  heart.  Studious  of 
 his  own  ease,  attentive  to  himself  alone,  wholly  occupied  in  gratify¬ 
 ing  his  inclinations  or  consulting  his  own  safety,  he  feels  no  alarm  on 
 seeing  the  snares  that  are  laid  for  his  children,  and  suffers  them, 
 without  a  pang,  to  rush  on  to  unavoidable  destruction.  Such  exactly 
 would  be  my  case,  should  I  omit  at  this  time,  to  warn  you  of  the 
 dangers  with  which  you  are  surrounded.  If,  feeling  the  most  tender 
 solicitude  for  your  temporal  as  well  as  eternal  welfare,  would  entitle 
 me  to  be  considered  by  you  in  the  light  of  a  Father,  I  conceive 
 myself  to  have  an  undoubted  claim  to  that  endearing  appellation  ; 
 but  I  am  called  upon  by  a  tie  of  a  superior  nature,  that  bond  which 
 unites  the  pastor  to  his  flock,  that  sacred  and  awful  obligation  which 
 I  contracted  on  being  entrusted  with  the  care  of  this  portion  of  the 
 Church  of  Christ,  to  address  you  on  the  present  calamitous  occasion. 
 There  is  not  one  amongst  you,  even  in  the  most  remote  and  obscure 
 hamlet,  who  hath  not  heard  of  the  Oaths  and  Associations  which 
 have  entailed  so  many  misfortunes  on  various  districts  of  this  king¬ 
 dom.  How  many  poor  exiles  from  Northern  Counties,  have  you  seen 
 arrive  amongst  you,  sent  adrift  without  pity  or  remorse,  by  a 
 barbarous  association  ?  How  many  atrocities  have  you  heard  com¬ 
 mitted  by  persons  belonging  to  societies  of,  if  possible,  a  still  more 
 dangerous  tendency  ?  How  many  villages  destroyed,  and  districts 
 laid  waste  in  consequence  of  illegal  oaths  and  conspiracies  ?  It 
 would  be  foreign  to  my  purpose  further  to  pursue  this  tale  of  woe ; 
 much  less  doth  it  fall  within  the  sphere  of  my  duty,  to  investigate 
 that  maze  of  moral  and  political  causes  which  have  concurred  to 
 
580 
 
 SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 beget  that  restlessness,  and  agitation  of  the  public  mind  which 
 prevails  in  various  parts  of  the  kingdom — suffice  it  to  observe,  that 
 these  oaths  and  associations  have  been  proscribed  by  the  Legislature 
 under  the  severest  penalties — and  it  would  be  doing  an  injury  to  the 
 opinion  which  I  entertain  of  your  principles,  to  suppose  that  any  of 
 you  could  be  so  little  acquainted  with  the  obligations  which  he  owes 
 to  Society,  as  not  to  know  that  you  are  bound  both  by  the  law  of  God 
 and  the  law  of  nature,  to  obey  the  ordinances  of  the  State  in  all  civil 
 and  temporal  concerns.  What  could  be  more  deplorable  than  the 
 situation  of  that  country  in  which  it  would  be  permitted  to  each 
 individual,  to  contradict  the  laws,  to  withdraw  his  allegiance,  to- 
 oppose  the  Legislature  ?  The  law  of  God  commands  us  to  obey  the 
 rulers  of  the  land.  The  Saviour  of  mankind  inculcates  this  doctrine 
 in  the  Gospel,  and  the  Apostle  of  nations,  the  blessed  Paul,  is  clear 
 on  the  subject. 
 
 But  waving  these  considerations,  your  own  interest,  and  the 
 happiness  of  the  district  in  which  you  reside,  call  upon  you  to  avoid, 
 with  the  utmost  caution,  all  illegal  oaths  and  combinations.  Take 
 warning  from  what  hath  happened  in  the  various  parts  of  the 
 kingdom,  which  have  had  the  misfortune  to  experience  the  direful 
 consequences  of  those  illegal  associations.  Learn  to  appreciate  the 
 inestimable  blessings  of  peace  and  tranquillity  which  you  have 
 hitherto  enjoyed.  Thrice  happy,  if,  whilst  the  thunder  of  anarchy 
 growls  at  a  distance,  you  are  allowed  quietly  to  partake  of  your  frugal 
 fare,  and  compose  yourselves  to  rest  without  dread  of  the  assassin  or 
 the  midnight  robber. 
 
 There  are,  no  doubt,  even  amongst  us,  some  few  whose  hearts  are 
 corrupted,  and  whose  minds  are  perverted  ;  who  never  once  besought 
 with  humility,  the  Father  of  lights  to  enlighten  them  ;  who  yet 
 decide  every  point,  philosophize  on  every  subject ;  whose  whole 
 education  consists  of  a  few  scraps,  taken  from  immoral  or  impious 
 writers ;  who,  on  the  authority  of  some  sacrilegious  innovator, 
 blaspheme  that  religion  to  which  they  are  utter  strangers ;  who,  afraid 
 to  look  into  the  state  of  their  own  hearts,  which  they  have  never 
 enriched  with  the  practice  of  any  virtue,  and  not  daring  to  look  to 
 heaven,  which  they  have  never  ceased  to  insult,  would  wish  to  forget 
 themselves  in  the  midst  of  tumult  and  confusion.  They  look  forward 
 with  anxious  expectation  for  the  arrival  of  their  brethren  in  impiety 
 They  tell  us  with  a  malignant  and  ill-dissembled  satisfaction,  that  we 
 
SPICILEGrlUM  OSSORIENSE. 
 
 581 
 
 must  not  flatter  ourselves  with  the  hopes  of  escaping  a  visit  from  the 
 French.  I  will  not  take  upon  myself  to  determine  an  event  which, 
 as  yet,  remains  amongst  the  secrets  of  Providence.  Obstacles  of 
 great  magnitude  lie  in  their  way.  I  will  not,  however,  hesitate  to 
 declare,  that  the  wrath  of  heaven  could  scarcely  visit  us  with  a  more 
 dreadful  scourge.  Witness  the  atrocities  which  have  marked  their 
 steps  in  every  country  into  which  they  have  intruded  themselves. 
 Treasures  and  valuable  effects  carried  off  under  the  name  of  contri¬ 
 butions  ;  the  smallest  opposition  to  the  will  of  those  apostles  of 
 liberty,  attended  with  the  most  horrid  devastations — churches 
 pillaged  and  profaned,  our  holy  religion  proscribed  ;  even  lately,  a 
 respectable  nation  given  up  to  carnage  and  slaughter,  for  having 
 attempted  to  defend  the  Constitution  and  laws  under  which  they  and 
 their  ancestors  lived  for  ages,  a  brave,  frugal,  and  happy  people  ;  the 
 supreme  Pastor  of  our  Church  not  only  reviled  and  calumniated  in 
 the  most  impudent  manner,  but  also  stripped  of  that  property,  which 
 enabled  him  to  display  a  generosity  and  benevolence,  worthy  of  his 
 high  station  ;  and  to  propagate  the  Gospel  of  Christ  amongst  the 
 most  remote  nations  of  the  globe.  Such  are  a  part  of  the  blessings 
 which,  under  the  specious  name  of  Liberty,  have  been  bestowed  on 
 many  neighbouring  countries,  by  the  rulers  of  the  French  people. 
 
 Ill-fated  people  !  destined  to  wade  through  torrents  of  blood,  in 
 quest  of  that  liberty,  which  hath  hitherto  escaped  their  pursuit. 
 More  restless  than  the  waves  of  the  ocean,  which  dash  against  their 
 shores,  have  they  plunged  from  Revolution  to  Revolution — the  sport 
 of  every  prevailing  faction ;  and  are,  at  length,  compelled  to  bend 
 under  the  iron  rod  of  Tyrants,  more  despotic  than  any  of  the  kings 
 who  swayed  the  sceptre  of  their  nation.  But,  my  beloved  Brethren, 
 let  us  put  our  trust  in  that  Providence  which  directs  all  human 
 events.  Let  the  impious  man  quit  his  iniquity,  and  the  virtuous  man 
 redouble  the  fervour  of  his  supplications,  and  the  God  of  Mercy  will 
 turn  away  his  wrath  from  us — for  who  is  it  that  hath  confided  in  the 
 Lord  and  was  confounded  ?  In  the  meantime,  let  me  conjure  you, 
 through  the  precious  blood  of  Our  Divine  Redeemer,  whose  death  we 
 this  day  commemorate,  to  have  mercy  on  yourselves— on  your 
 children,  and  on  your  country:  to  reject,  with  horror,  all  clandestine 
 oaths  which  may  be  proposed  to  you.  As  for  my  part,  it  will  be  the 
 pride  of  my  life,  and  the  greatest  consolation  which  I  can  enjoy  here 
 below,  should  I  be,  in  any  degree,  instrumental  in  preserving  you  from 
 
582 
 
 SPICILEGITJM  OSSORIENSE. 
 
 the  machinations  of  dangerous  and  designing  men.  I  may,  surely 
 say,  without  presumption,  that  I  have  a  juster  claim  to  your  con¬ 
 fidence,  than  those  workers  of  iniquity  who  delight  in  darkness.  The 
 God  of  all  Truth  knows  that  I  am  a  stranger  to  political  parties  ;  and 
 that,  in  this  address,  I  am  influenced  merely  by  the  desire  of  pro¬ 
 moting  your  happiness,  and  by  the  imperious  call  of  a  sacred  duty. 
 
 Indeed,  when  I  reflect  on  the  happy  days  which  I  have  spent  with 
 you,  at  your  respective  chapels,  each  succeeding  year,  since  I  have 
 been  appointed  to  preside  over  these  diocesses ;  when  I  call  to  mind 
 that  reverence  and  veneration,  which  you  manifested  for  the 
 episcopal  character ;  the  avidity  with  which  you  received  the  great 
 and  consoling  truths  of  the  Gospel ;  the  warm  expressions  of  gratitude 
 and  tender  affection  with  which  you  repaid  any  exertions  that  might 
 have  been  employed  to  inflame  you  with  the  love  of  morality  and 
 religion — I  am  filled  with  the  most  sanguine  expectations  that  I  do  not 
 address  you  in  vain.  But,  should  I  have  the  misfortune  to  find  myself 
 disappointed  in  the  opinion  which  I  entertain  of  you,  I  shall  at  least 
 have  the  consolation  to  reflect,  that  I  have  discharged  my  duty — that 
 I  have  not  slept  at  my  post,  or  failed  to  give  you  due  notice  of  the 
 impending  danger.  Immediately  after  the  approaching  festival  of 
 Easter,  I  shall  meet  you  on  stated  days,  at  your  respective  chapels, 
 and  trace  out  to  you  that  plan  of  conduct,  which  appears  to  me  the 
 most  desirable  for  you  to  pursue  in  this  emergency.  I  shall  conclude, 
 in  the  meantime,  with  the  words  of  the  Apostle  St.  Paul — May  the 
 peace  of  God,  which  surpasseth  all  understanding ,  fill  your  hearts  and 
 minds  in  Christ  Jesus. 
 
 Kilcornan,  April  6,  1798. 
 
 ii. 
 
 Remonstrance  of  the  Right  Rev.  Dr.  Moylan,  Roman  Catholic  Bishop 
 of  Cork,  to  his  beloved  Flock,  and  in  particular  to  the  Lower 
 Orders  of  the  Roman  Catholic  Inhabitants  of  the  said  Diocese. 
 
 In  times  like  the  present,  when  Government  has  declared  its 
 determination  to  suppress,  by  the  most  vigorous  and  summary  means, 
 the  spirit  of  insurrection  and  outrage,  which  has  manifested  itself  in 
 some  parts  of  this  country,  I  should  consider  myself  deficient  in  what 
 I  owe  to  you,  Dearly  Beloved  Brethren,  if  I  omitted  to  warn  you  of 
 the  impending  danger,  and  of  the  necessity  of  adopting  such  a  line  of 
 conduct,  as  may  prevent  the  exercise  of  the  severities  of  the  law 
 
SPICILEGITJM  OSSORIENSE. 
 
 583 
 
 against  you.  Charged  as  I  am,  by  Almighty  God,  with  the  care  of 
 your  souls,  interested  as  I  most  warmly  feel  in  whatever  regards  you, 
 it  is  my  bounden  duty  to  remove  as  far  as  in  my  power,  any  delusion 
 under  which  you  may  at  any  time  labour,  and  to  apprise  you  of  what¬ 
 ever  might  tend  either  to  obstruct,  or  to  promote  your  temporal  and 
 eternal  welfare.  In  the  present  critical  state  of  our  country,  in  the 
 present  unhappy  temper  of  some  men’s  minds,  and  under  the  threats 
 of  personal  violence,  with  which  I  have  been  menaced,  the  timid 
 precautions  arising  from  personal  consideration,  might  suggest  and 
 recommend  a  silent  observation  of  passing  occurrences;  hut  as  you, 
 dearly  beloved  brethren,  are  the  first  object  of  my  Pastoral  solicitude 
 and  care,  and  dearer  to  me  than  life,  nothing  could  dissuade  me  from 
 addressing  to  you  my  admonitions,  hut  the  apprehension  of  their  not 
 proving,  in  the  actual  state  of  the  public  mind,  as  extensively  useful 
 as  I  should  expect,  and  that  their  design  might  be  misrepresented  by 
 those  enemies  of  all  good  order  and  religion,  who  have  of  late  so 
 industriously  sought  to  insinuate  themselves  into  your  confidence. 
 Trusting,  however,  in  the  Lord,  that  you  will  receive  this  address  in 
 the  same  spirit  in  which  I  write  it  (and  God  knows,  it  is  your  good 
 only  I  have  in  view)  I  beseech  you,  beloved  brethren,  and  exhort  you 
 as  your  spiritual  Father,  and  your  sincerest  friend,  to  weigh  well  and 
 consider  your  present  situation.  It  is  not  to  political  discussion,  but 
 to  religious  reflection  I  mean  to  call  your  attention,  and  therefore 
 shall  forbear  to  enquire  into  the  original  cause  or  causes  of  the  present 
 unhappy  state  of  the  country  :  the  decision  of  this  question  would 
 answer  no  purpose  for  you,  were  it  as  obvious  as  it  appears  compli¬ 
 cated.  But  surely,  the  first  principles  of  our  holy  religion,  as  you 
 have  learned  it  in  Jesus  Christ,  inculcate  and  enjoin  obedience  to  the  . 
 laws,  and  respect  for  the  constituted  authorities — that  secret  associa¬ 
 tions  for  the  subversion  of  the  order  and  peace  of  society,  are 
 unlawful  and  criminal,  and  that  the  guilt  of  such  combinations  is 
 highly  aggravated  by  attempting  to  confirm  their  engagements  by 
 the  sanction  of  an  oath — for  an  oath  my  brethren,  is  a  religious  act — 
 it  is  a  solemn  appeal  to  God,  as  the  witness  of  the  truth  of  what  we 
 declare,  and  the  avenger  of  what  is  false  or  evil :  when  we  take  a 
 just  and  lawful  oath,  proposed  by  such  as  are  invested  with  competent 
 authority,  we  honour  God — we  testify  our  reverence  and  veneration 
 for  His  Divine  Majesty,  as  the  Infallible  Truth  that  cannot  be 
 deceived,  and  as  the  just  punisher  of  unrighteousness  and  falsehood. 
 
584 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 But  an  oath  that  is  either  false,  or  taken  to  hind  to  the  perpetration 
 of  anything  wicked,  is  the  grossest  and  most  direct  affront  to  God — 
 it  is  a  sacrilegious  profanation  of  His  adorable  Name — High  Treason 
 against  His  Tremendous  Majesty— a  formal  contempt  of  His  power- 
 in  a  word,  braving  the  Almighty  to  His  very  face.  Such,  my  dear 
 brethren,  are  all  oaths  of  combination,  to  the  prejudice  of  any 
 neighbour  or  fellow-creature,  or  against  the  tranquility  and  good 
 order  of  the  community  in  which  we  live.  Nothing  therefore  can 
 sanction  or  justify  them.  They  are  an  abomination  in  the  eyes  of  the 
 Lord,  and  will  infallibly,  unless  repented  of,  draw  down  the  vengeance 
 of  heaven,  sooner  or  later,  on  the  wretches  that  are  guilty  of  such 
 impious  practices. 
 
 Nothing  can  more  effectually  tend  to  bring  down  the  judgments  of 
 God  upon  the  country ;  for  it  is  a  fact,  that  where  the  practice  of 
 taking  false  or  wicked  oaths  gains  ground,  all  manner  of  crimes  grow 
 common  with  it,  and  in  proportion  to  the  progress  it  makes  amongst 
 any  people,  the  nearer  they  approach,  until  at  length  they  are  plunged 
 into  the  gulph  of  destruction. 
 
 That  such  are  the  necessary  consequences  of  false  or  wicked  oaths, 
 the  Almighty  has  expressly  declared  by  the  mouths  of  the  Prophets 
 Jeremiah  and  Osee.  “  Because  of  swearing,  the  land  mourneth ,”  says 
 Jeremiah;  and  Osee  sets  that  down  as  the  principal  cause  of  the 
 Lord’s  indignation  against  his  chosen  people,  the  children  of  Israel. 
 “  Swearing,  and  lying,  and  killing,  and  theft,  have  overflowed ,  and 
 blood  toucheth  blood ;  therefore,”  says  the  Prophet,  “  shall  the  land 
 mourn,  and  every  one  that  dwelleth  in  it  shall  languish .”  How 
 applicable,  alas  !  these  awful  denunciations  of  the  Almighty,  and 
 how  literally  have  they  been  fulfilled  in  our  distracted  land. 
 
 Such,  therefore,  amongst  you,  my  brethren,  as  may  have  had  the 
 great  misfortune  of  being,  by  the  persuasions  of  artful  and  designing 
 men,  deluded  into  so  heinous  a  crime,  let  me  intreat  you  to  follow 
 the  advice  of  the  Prophet  Ezechiel,  “  Be  converted  and  do  penance 
 for  all  your  iniquities,  and  iniquity  shall  not  be  your  ruin.  Cast  away 
 from  you  all  your  transgressions,  by  which  you  have  transgressed, 
 and  make  to  yourselves  a  new  heart  and  a  new  spirit,  and  why  will 
 you  die,  0  house  of  Israel  ?” 
 
 Associate  not  with  those  Atheistical  incendiaries,  who  would 
 extinguish  that  horror,  which  every  human  breast  must  feel  against 
 the  execrable  crimes  of  robbery  and  murder,  by  which  the  national 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 585 
 
 character  has  of  late  been  attempted  to  be  stained.  Return  to  your 
 usual  occupations  of  industry  and  labour,  and  instead  of  bewildering 
 your  minds  in  speculations  about  government,  which  you  cannot  com¬ 
 prehend,  endeavour  to  realize  for  yourselves  and  your  families,  the 
 comforts  which  a  patient  and  unwearied  application  to  your  respective 
 avocations  will  not  fail  to  produce. 
 
 To  be  totally  exempt  from  sufferings  is  what  you  cannot  expect  at 
 this  side  of  the  grave.  No  state,  no  condition,  no  rank,  however 
 exalted,  but  has  its  pains,  its  crosses  and  tribulations,  and  this  by 
 divine  appointment.  And  why  ?  because  this  life  is  a  state  of  trial — 
 we  are  in  this,  only  on  our  way  to  a  better  world.  If  we  conduct  our¬ 
 selves  well  here,  for  the  little  time  we  have  to  remain,  by  discharging 
 the  duties  of  our  respective  states,  we  shall  certainly  be  unspeak¬ 
 ably  and  eternally  happy  hereafter.  Instead  then  of  indulging  in 
 fruitless  and  unseemly  murmurs,  or  seeking  by  unlawful  methods  to 
 soften  the  hardships  of  your  condition,  console  yourselves,  my  dear 
 Brethren,  with  the  assurance  which  Religion  holds  out  to  you,  that 
 for  whatever  you  suffer  in  this  world,  you  shall,  if  it  be  not  your  own 
 fault,  be  amply  rewarded  in  the  next — that  the  transient  afflictions 
 of  this  fugitive  life,  if  patiently  endured,  are  destined  to  produce  an 
 eternal  weight  of  glory.  How  powerful  a  motive  this  to  console  us, 
 when  smarting  under  the  chastisements  of  heaven,  or  the  miseries  of 
 the  earth. 
 
 But  whilst  I  exhort  you,  my  Brethren,  patiently  to  endure  what¬ 
 ever  portion  of  evil,  in  the  general  distribution  of  Providence,  may 
 fall  to  your  share,  I  would  have  you  not  unmindful  of  the  blessings 
 you  enjoy,  and  the  favors  you  have  received.  Certain  privileges 
 excepted,  you  possess  the  advantages  of  the  Constitution.  The  penal 
 laws,  under  which  our  fathers  groaned,  have  been  almost  all  done 
 away.  You  have  the  comfort  of  exercising  your  holy  Religion  without 
 controul,  and  to  the  benignity  of  Government,  and  to  the  liberality  and 
 wisdom  of  Parliament,  we  are  indebted  for  the  establishment  and 
 endowment  of  a  Roman  Catholic  College,  on  an  extensive  plan,  which 
 will  afford  a  liberal  education  to  our  youth,  and  a  supply  of  Clergy  to 
 our  Church,  when  the  present  generation  have  finished  their  career. 
 These  are  blessings— these  are  favors,  that  should  excite  and  call 
 forth  our  gratitude,  and  this  gratitude  we  should  evince  by  a  steady 
 attachment  to  the  Constitution,  and  unshaken  loyalty  to  our  gracious 
 Sovereign — a  Sovereign  who  has  done  more  for  the  Roman  Catholic 
 
586 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Body,  and  indeed  for  this  Kingdom  in  general,  than  any,  or  all  of  his 
 predecessors.  I  know  beloved  Brethren,  that  efforts  have  been  made 
 by  evil  minded  men,  to  weaken  your  attachment  to  the  Constitution 
 of  your  country,  and  your  allegiance  to  the  best  of  Kings,  by  circulat¬ 
 ing  impious  and  seditious  writings,  and  encouraging  you  to  outrage 
 and  riot.  But  in  the  name  of  God,  why  should  you  be  the  dupes  and 
 tools  of  these  wicked  incendiaries  ?  Surely  they  could  not  have  your 
 good  at  heart !  In  forwarding  these  seditious  schemes,  by  disturbing 
 the  country,  you  only  promote  your  own  and  your  family’s  ruin  and 
 destruction,  by  drawing  on  your  heads  the  vengeance  of  insulted  laws. 
 The  sword  of  justice  is  not  yet  sheathed,  and  yet  observe  how  many 
 of  the  seduced  and  misguided  people  has  it  already  cut  off !  and  over 
 the  heads  of  how  many,  separated  by  impenetrable  barriers  from  their 
 friends,  does  it  still  remain  suspended  !  Ah !  who  shall  restore  to 
 widowed  wives  and  orphan  children  their  husbands  and  fathers,  thus 
 prematurely  cut  off !  Will  the  miscreants  who  inveigled  them  into 
 the  paths  of  infamy  and  ruin  come  forward  to  indemnify  and  console 
 the  surviving  friends  for  the  dreadful  calamities  they  have  brought 
 upon  them  ?  Alas !  no  consolation  or  indemnity  will  they  afford. 
 Instead  then  of  suffering  yourselves  to  be  any  longer  misled,  take 
 warning  by  the  fate  of  those  victims  of  public  justice,  and  let  the 
 declarations  of  lively  sorrow  and  contrition  for  violating  the  laws  and 
 disturbing  the  peace  of  the  country,  made  with  their  dying  breath, 
 make  a  lasting  impression  on  your  minds.  Consider  the  vigorous  mea¬ 
 sures  now  to  be  enforced  against  disturbers  of  peace  and  good  order; 
 this  country  is  just  proclaimed — military  law  established.  From  the 
 known  humanity  of  the  Commander-in-Chief,  and  of  the  immediate 
 Commander  of  our  District,  no  unnecessary  rigour  in  the  discharge  of 
 their  duty  can  be  apprehended,  and  you  should  bless  God  that  such 
 Commanders  have  been  at  this  crisis  appointed  ;  their  benevolent  and 
 liberal  hearts  feel  and  make  due  allowance  for  the  deviations  of  uncul¬ 
 tivated  nature — they  know  how  to  distinguish  between  the  deluded 
 peasant  and  the  artful  incendiary  that  imposes  on  his  ignorance  and 
 credulity.  But  if  acts  of  outrage  and  insubordination  be  persevered 
 in,  if  the  abominable  crimes  of  robbery  and  violence  be  abetted  and 
 perpretrated,  if  the  laws  be  not  obeyed  and  respected,  then,  though 
 we  cannot  but  sorely  lament  the  necessity,  we  cannot  be  surprised  at 
 their  exerting  the  formidable  powers  with  which  they  are  invested 
 for  the  protection  of  the  innocent,  and  punishment  of  contumacious 
 offenders. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE, 
 
 587 
 
 Let  me,  then,  dearly  beloved  brethren,  exhort  such  of  yon  as  may 
 have  been  unfortunately  deceived  by  ambitious  agitators,  to  return 
 immediately  to  your  duty — to  that  observance  of  the  laws  of  the 
 Community,  by  which  you  are  yourself  protected — renounce  all  these 
 wicked  associations,  formed  for  the  subversion  of  the  social  order  and 
 .peace  of  the  country.  By  compliance  with  the  notices  published  by 
 the  Commander  in  Chief  for  your  information,  you  will  avoid  the 
 heavy  mischiefs,  by  which  a  disregard  to  them  will  be  inevitably 
 followed.  As  members  of  Society,  demean  yourselves  according  to 
 the  relations  of  this  State— love,  cherish  without  exception  your 
 neighbours  and  fellow-subjects  of  every  denomination.  Consider 
 them  as  your  brethren,  and  treat  them  with  that  kindness  which  such 
 a  sentiment  inspires — do  unto  them,  in  every  respect,  as  you  would 
 wish  they  should  do  unto  you.  This  is  what  our  Divine  Lawgiver 
 commands — and  it  is  only  by  complying  with  this  command  that  you 
 can  expect  eternal  salvation. 
 
 I  am  aware  that  my  intention  in  thus  addressing  you,  beloved 
 brethren,  at  this  critical  junction,  will  be  grossly  misrepresented  by 
 the  unprincipled  incendiaries  who  wish  to  pervert  and  inflame  your 
 minds.  They  will  assert  as  they  often  did  before,  that  I  act  under 
 the  influence,  and  as  a  pensioner  of  Government — a  calumny  which 
 I  always  despised,  and  should  still  continue  to  consider  as  unworthy 
 of  notice,  were  it  not  for  the  impression  that  I  hear  this  and  similar 
 falsehoods  have  made  on  the  minds  of  some  of  the  lower  order  of  my 
 flock. 
 
 As  I  hold  myself  in  the  station  I  fill,  debtor  to  the  wise  and  to  the 
 unwise,  1  do  now  most  solemnly  declare  in  the  presence  of  God, 
 who  shall  judge  us  all,  that  I  never  received  a  pension,  or  emolument 
 directly  or  indirectly,  from  Government — that  it  was  never  offered 
 nor  promised  me — neither  looked  for,  nor  do  I  expect  it ;  and  that  in 
 the  instructions  or  advices  I  found  it  incumbent  on  me  to  give  my 
 flock,  as  to  the  line  of  conduct  I  thought  they  should  observe,  in  these 
 eventful  times,  I  was  actuated  solely  by  a  regard  to  their  real  interests, 
 and  by  a  desire  to  comply  with  the  duty  I  owe,  and  the  steady,  heart¬ 
 felt  unalterable  attachment  I  feel,  and  ever  shall  feel,  to  my  king  and 
 my  country ;  and  what  I  say  of  myself  on  this  head,  I  am  warranted 
 to  assert  the  same  of  every  Roman  Catholic  Bishop  of  the  kingdom. 
 
 What  then  could  be  the  views  of  the  inventors,  and  propagators 
 of  these  falsehoods  ?  What  end  could  they  propose  to  themselves  ? 
 
588 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 No  other,  most  assuredly,  than  to  impose  on  your  credulity — to 
 estrange  your  hearts  and  affections  from  the  Pastors  appointed  by 
 Almighty  God  to  guide  you  in  the  ways  of  Salvation — to  eradicate 
 from  your  minds  the  belief  of  true  religion  and  morality,  and  thus 
 dispose  you  to  adopt  those  Atheistical  principles  of  French  fraternity, 
 which  have  deluged  Christendom  with  blood  and  carnage — spread 
 havoc  and  devastation  wherever  they  were  introduced,  and  which  have 
 hut  a  few  weeks  back  pillaged  and  profaned  the  capital  of  the  Chris¬ 
 tian  world,  and  robbed  its  peaceful  and  beneficent  Prince,  the  venerable 
 Head  of  our  Church,  of  his  territory  and  independance. 
 
 These  are  not  the  guides  you  should  follow — their  ways  lead  not 
 to  life  but  to  death — They  come  to  you  in  sheep's  cloathing  exagger¬ 
 ating,  and  then  pretending  to  feel  for  your  grievances ;  but  they  are 
 inwardly  ravening  wolves.  Beware  then  of  these  false  Prophets, 
 listen  to  them  no  longer,  but  listen  to  the  Oracle  of  Divine  Wisdom, 
 which  commands  you  to  fear  God,  and  honor  the  King,  to  respect  and 
 obey  your  Eulers,  to  avoid  evil,  and  to  do  good,  to  work  out  your 
 salvation  with  fear  and  trembling,  and  thus  having  consciences  void 
 of  offence,  you  will  insure  to  yourselves  present  peace  and  future 
 happiness  ;  which,  may  God  in  his  infinite  Mercy,  grant  you  all,  my 
 beloved  Brethren  in  Christ ! 
 
 Cork,  April  26,  1798. 
 
 hi. 
 
 Remonstrance  of  the  Right  Rev.  Dr.  Coppinger,  Roman  Catholic  Bish  op 
 of  Cloyne  and  Ross,  addressed  to  the  Lower  Orders,  dkc. 
 
 My  dear  deluded  People  ! 
 
 The  disturbances  so  extensively  prevailing  among  you  I  have  long 
 deplored.  I  did  not  yet  publicly  address  you,  for  however  earnest  my 
 wishes  to  contribute  an  humble  mite,  towards  the  dispelling  of  this 
 dreadful  delusion,  yet  was  I  reluctantly  deterred  from  even  the  attempt, 
 because  I  was  convinced  that  no  arguments  of  mine  were  likely  to 
 dissuade  you  from  it ;  so  artfully  were  you  circumvented  by  designing 
 men ;  so  fascinated  by  their  extravagant  representations,  and  so 
 estranged  from  the  most  obvious  principles  of  religion,  of  policy,  and 
 of  common  sense,  F  or  this  reason,  1  determined  to  aw  ait  th.e  issue 
 of  that  experience  which  now  proclaims  to  you  from  every  province  of 
 the  kingdom,  that  you  were  cruelly  deceived ;  that  prospects  of 
 complicated  falsehood  were  held  out  to  you  ;  that  you  were  inveigled 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 589 
 
 to  a  precipice,  where  destruction  almost  inevitable  seems  to  be  your 
 doom. 
 
 Some  counties  of  this  kingdom  have  already  yielded  assent  to 
 these  harsh  lessons  of  experience  :  you,  my  dear  friends,  are  equally 
 interested  in  doing  so ;  not  one  moment  should  be  lost,  there  is  no 
 room  for  hesitation  ;  it  is  to  accelerate  this  urgent  resolution  that  I 
 now  address  you,  in  the  hope  that  profiting  of  the  miseries  of  others, 
 you  will  listen  at  length  to  what  you  have  hitherto  rejected  ;  you  will 
 accord  to  the  sense  of  your  personal  danger,  what  bare  motives  of 
 religious  and  civil  duty  have  not  been  able  to  extort  from  you.  The 
 most  ignorant  of  the  crowd  must  doubtless  have  been  persuaded  that 
 oaths  subversive  of  all  order,  incompatible  with  the  first  principles  of 
 society,  with  the  acknowledged  rights  of  individuals,  under  every 
 regular  government,  were  so  many  blasphemous  outrages  against  the 
 God  of  truth  ;  which,  as  the  Supreme  Ruler ,  he  is  in  a  special 
 manner  pledged  to  punish.  You  were  therefore  fully  convinced  that 
 whilever  such  guilt  was  persisted  in,  nor  effaced  by  compunction 
 and  sincere  conversion  of  heart,  there  could  be  no  hope  of  your 
 salvation.  Conscience  had  certainly  condemned  these  enormities,  it 
 had  often  importuned  you  to  desist ;  its  voice  was  disregarded  ;  but 
 what  conscience  could  not  move  you  to,  your  own  common  sense,  had 
 you  given  yourselves  time  to  consult  it,  would  certainly  have  obtained 
 from  you.  You  would  soon  have  discovered  that  all  these  projects, 
 however  invitingly  represented,  were  both  vain  and  impracticable  ; 
 that  the  advantages  proposed,  were  they  within  the  /each  of  your 
 exertions,  could  never  be  compensated  by  the  horrors  to  be  waded 
 through  in  attaining  to  them. 
 
 Where  this  delusion  originated  is  not  mine  to  enquire  ;  it  seems 
 enveloped  in  mystery,  to  unfold  which  a  more  extensive  knowledge  of 
 the  views  of  men  and  of  the  relative  interests  of  tliose  kingdoms,  than 
 I  possess  or  aspire  to,  is  requisite.  I  consider  the  matter  merely 
 with  regard  to  yourselves,  who  are  as  little  qualified  to  understand  as 
 I  am  to  discuss  a  subject  of  such  political  intricacy.  I  shall 
 accordingly  confine  myself  to  exposing  to  your  view  as  well  as  I  am 
 able,  and  as  briefly  as  possible,  that  the  incentives  employed  to  allure 
 you  into  tumult,  were  all  fallacious  ;  that  you  were  unfeelingly  duped 
 by  agitators  who  looked  farther  and  aimed  higher  than  you  did, 
 making  tools  of  you  for  their  own  interested  purposes ;  exciting 
 you  by  hireling  emissaries  to  acts  jof  cruelty  and  outrage  that  the 
 
590 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 distracted  state  of  the  country  might  effect  what  some  of  them  wished, 
 or  invite  invasion,  and  weaken  our  means  of  defence.  Though  they 
 had  reason  to  suppose  that  numbers  of  you  would  forfeit  liberty  and 
 even  life  in  this  subordinate  treason ;  though  the  domestic  happiness 
 of  thousands  must  in  every  event  be  sacrificed  to  their  perfidious 
 designs,  they  notwithstanding  revelled  in  your  destruction ;  they 
 placed  you  like  so  many  brute  animals  in  the  van  of  their  career, 
 unconcerned  at  the  havock  you  are  exposed  to,  while  they  themselves, 
 in  coward  security,  skulked  behind  until  their  object  could  more 
 easily  be  come  at. 
 
 To  overturn  the  existing  Government,  or  rather  the  Constitution 
 of  this  country,  in  order  to  substitute  a  foreign  system  in  its  place, 
 or  possibly  with  other  intentions  best  known  to  those  who  entertain 
 them,  it  was  necessary  to  engage  the  great  mass  of  the  people ; 
 whether  by  truth  or  by  falsehood  was  of  little  moment ;  stir  up  the 
 people  was  the  word,  no  matter  how  this  be  accomplished.  That  the 
 labouring  part  of  the  community  could  not  be  injured  by  a  change, 
 but  that  their  condition  might  be  easily  meliorated ;  that  they  had 
 toiled  long  enough  to  enrich  others,  that  it  was  now  full  time  to  think 
 of  enriching  themselves,  was  a  plausible  argument ;  that  the  French 
 were  the  patrons,  the  protectors  of  the  people,  that  they  would 
 liberally  reward  their  adherents  amongst  us,  that  the  monopolists  of 
 property  in  this  kingdom  were  so  many  stock-holders,  upon  whom 
 the  enemy  would  draw  at  discretion  in  favour  of  the  poor :  that  farmers 
 would  become  estated  men,  that  mechanics  and  labourers  would  be 
 enriched,  and  all  in  short  be  made  happy. 
 
 In  the  large  net  of  such  lures,  great  numbers,  as  well  might  be 
 supposed,  were  taken.  Many  still  kept  back,  some  of  them  through 
 a  sense  of  danger,  some  through  a  regard  to  religion,  and  some 
 through  both.  To  the  timid  it  was  declared  that  secrecy  should  screen 
 them ;  that  the  secret  should  be  sealed  by  an  oath,  and  the  bond  be 
 still  fortified  by  the  tie  of  brotherhood.  Should  the  cautious 
 notwithstanding  hesitate,  aware  of  the  rigour  of  the  law,  of  the 
 encouragement  given  to  informers  and  of  the  little  confidence  to  be 
 placed  in  this  motley  herd  of  associates,  stronger  incentives  were  at 
 hand.  The  killing  or  the  maiming  of  their  cattle,  proscription  of 
 themselves,  instant  death,  or  immediate  danger  of  it,  were  to  expel 
 all  lesser  apprehensions.  Threats  of  this  sort  were  but  too  effectual, 
 and  numbers  of  them  have  been  induced  to  adopt,  what  they  since 
 
SPICILEGTUM  OSSORIENSE. 
 
 591 
 
 have  had  reason  to  shudder  at.  If  a  large  portion  of  the  crowd  kept 
 aloof,  deterred  by  a  regard  for  their  religion ;  to  gain  these  over,  it 
 was  industriously  circulated  among  them,  that  religion  would  flourish 
 under  these  French  evangelists ;  that  they  were  the  natural  guardians 
 of  it,  the  head  or  foremost  rank  of  the  true  believers.  Though  the 
 Catholic  Religion  had  been  stifled  by  them  in  their  own  country,  in 
 its  own  blood  ;  though  they  had  unrelentingly  massacred  or  expelled 
 all  its  ministers,  many  of  whom  this  day  are  supported  by  the  bounty 
 of  Great  Britain;  though  they  had  expunged  the  Lord’s  own  day 
 even  from  their  calendar,  that  not  so  much  as  this  vestige  of  Christi¬ 
 anity  might  remain  among  them ;  it  was  still  impudently  asserted,  it 
 was  still  stupidly  believed,  that  they  loved  their  old  religion  and 
 would  fight  for  it  amongst  us.  Though  they  had  assaulted  the 
 Sovereign  Pontiff  in  the  very  bosom  of  Catholicity;  stripping  him 
 not  only  of  his  dominions,  but  of  his  necessary  support,  and  reducing 
 him  to  the  degraded  state  of  a  mendicant  exile,  regardless  of  his 
 venerable  age,  and  of  the  general  respect  entertained  for  him  by  the 
 other  powers  of  Christendom :  in  Ireland  these  very  men  were  to 
 prove  themselves  his  children  ;  they  were  here  to  acknowledge  his 
 supremacy;  to  establish  his  religion,  in  the  full  energy  of  their 
 power. 
 
 Is  not  the  bare  mention  of  such  extravagant  assertions,  an  ample 
 refutation  of  them  ?  Don’t  you  already  feel  yourselves  duped  ? 
 You  were  promised  riches  also,  but  poverty  was  prepared  for  you. 
 Will  hordes  of  greedy  invaders  plunder  the  wealthy  to  enrich  you  ? 
 Will  the  rapacious  and  unprincipled  among  yourselves,  were  you 
 beforehand  with  the  enemy,  be  left  in  quiet  enjoyment  of  your 
 ill-gotten  spoil  ?  What  right  can  you  acquire  to  what  you  would 
 thus  unjustly  possess,  which  your  poorer  neighbour  would  not. 
 have  to  what  he  could  take  from  you  ?  Were  all  Ireland  portioned 
 out  in  equal  divisions  among  foreign  and  domestic  expectants, 
 its  extent  would  not  afford  each  man  as  much  as  one  acre;  but 
 were  his  share  one  hundred,  what  is  his  new  estate  without  culti¬ 
 vation  ;  and  how  can  there  be  cultivation,  where  there  are  no  tillers ; 
 and  sphere  shall  you  find  tillers,  if  all  become  gentlemen  ?  Rank 
 and  property  must  go  hand  in  hand,  and  the  inequality  of  both  in 
 every  civilized  country  must  be  as  various  as  the  talents  of  men.  Were 
 every  individual  in  the  land  possessed  at  this  day  of  an  equal  share 
 of  property,  a  lapse  of  twelve  months  would  exhibit  innumerable 
 
592 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 gradations.  The  industrious,  the  thrifty,  the  honest,  the  temperate, 
 would  soon  surpass  the  idle,  the  profligate,  the  squanderers,  and  the 
 licentious.  In  the  general  scale  of  human  depravity,  the  latter 
 description  will  be  always  the  more  numerous :  the  poor  will  still 
 be  the  poor,  under  every  form  of  government :  so  that  in  whatever 
 point  of  view  you  place  the  incentive  of  wealth  as  presented  to  your 
 imaginations  in  the  mere  event  of  a  change,  you  clearly  discover  its 
 emptiness.  Beside  in  grasping  unjustly  at  what  you  had  not,  you 
 either  have  lost  or  are  likely  to  lose,  what  you  were  indisputably 
 possessed  of.  The  longer  the  landlord  and  other  legal  creditors  are 
 kept  out  of  their  respective  demands,  the  heavier  becomes  the  account 
 against  the  day  of  reckoning.  In  the  meantime  that  industry  which 
 was  your  resource,  being  suspended  or  perhaps  quite  laid  aside,  no 
 provision  is  made  ;  the  accumulated  debt,  with  writs,  ejectments, 
 executions,  and  the  whole  weight  of  the  law,  falls  down  inexorably 
 upon  you  :  your  credit  is  lost,  your  character  is  gone  :  no  alternative 
 then  remains,  hut  to  beg  at  liberty,  or  to  die  in  confinement.  A 
 general  combination  amongst  the  tenantry  of  a  kingdom,  against  the 
 paying  of  rent,  may  answer  the  purposes  of  temporary  confusion, 
 but  such  a  system  cannot  last  long,  no  regular  government  will  ever 
 sanction  it.  If  the  enemy  were  this  moment  your  landlords,  I  will 
 not  ask  you  whether  they  would  not  require,  and  if  necessary  enforce 
 at  the  point  of  the  bayonet,  the  full  payment  of  their  rent ;  I  will  not 
 ask  you  this  because  you  are  convinced  they  would ;  but  I  will  ask 
 you  whether  you  could  ground  any  claim  to  their  indulgence,  upon 
 your  being  able  to  tell  them  that  you  were  long  and  heavily  in  arrear 
 to  the  former  proprietors  ?  Would  they  not  insist  upon  the  more,  in 
 proportion  as  they  should  find  that  you  had  more  to  give  them  ?  If 
 yoa  are  not  certain  they  would,  it  is  because  your  hurry  did  not 
 allow  you  to  ask  yourselves  that  question. 
 
 The  timid  amongst  you  were  promised  the  protection  of  secrecy. 
 In  this  as  must  always  happen,  where  the  crowd,  the  unprincipled 
 men,  women,  and  children  are  entrusted,  numbers  were  fatally 
 deceived  also.  Of  this  you  were  warned  to  no  purpose,  you  were 
 repeatedly  assured  that  to  embark  in  this  diabolical  association,  was 
 to  put'  your  lives  into  the  hands  of  those  who  proposed  it  to  you. 
 You  were  told  that  casual  disagreements,  just  demands  of  money 
 due  to  you,  the  avarice,  the  treachery,  the  resentment  or  other  evil 
 dispositions  of- some  of  your  associates,  must  indubitably  expose  you 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 593 
 
 to  detection.  The  oath  was  your  shelter  and  your  shield — you  trusted 
 to  it,  hut  it  has  like  every  other  item  of  this  detested  plan,  proved 
 treacherous  and  deceived  you.  The  haunts  of  the  most  private 
 committees  have  been  discovered ;  the  proceedings  in  these  com¬ 
 mittees,  the  several  measures  adopted  in  them,  with  the  persons  most 
 prominently  concerned  in  these  measures,  have  been  discovered  also5 
 and  many  who  refused  to  believe  that  they  would  be  thus  betrayed, 
 now  feel  to  their  cost,  or  have  already  felt  that  they  really  were.  The 
 men  most  forward  among  you  when  mischief  was  to  be  executed,  or 
 broached,  were  the  first  underhand  to  sell  their  accomplices ;  those 
 that  were  most  active  in  proselytising  you,  most  forward  in  urging  you 
 to  acts  of  outrage,  were  the  persons  most  likely  to  traflick  in  your 
 blood,  by  venal  treachery  or  purchased  informations ;  because  being 
 more  unprincipled,  more  profligate  than  the  rest,  they  were  the  fittest 
 tools  of  those  base  men,  who  would  gull  you  to  insurrection  for  their 
 own  ambitious  purposes,  and  stride  forward  to  aggrandizement  over 
 your  mangled  carcases.  So  have  their  patrons  done  in  France,  by 
 those  who  trusted  them ;  so  have  they  done  in  every  other  country 
 hitherto  cursed  by  their  destructive  influence.  If,  therefore,  no  other 
 motive  urged  you  to  withdraw  from  this  odious  combination,  than  the 
 evidence  it  bears  of  the  ruin  intended  you  ;  were  not  conscience 
 violated  by  it,  in  the  breach  of  duty  to  your  God,  to  your  country, 
 and  to  your  king  ;  a  king  who  has  such  claims  upon  our  gratitude,  our 
 zeal,  and  attachment ;  yet,  when  this  combination  counted  on  you,  as 
 the  ready  tools  of  every  villainous  measure,  exposing  you,  plunging 
 you  into  ruin,  you  should  abjure  it  with  indignation,  you  should 
 renounce  its  society  for  ever.  Consider,  I  beseech  you,  the  devas¬ 
 tation  now  spreading  through  this  country  ;  cast  your  eyes  upon  the 
 several  districts  now  smarting  under  military  law  ;  call  to  mind  the. 
 desolated  fields,  the  abandoned  cottages,  the  ruined  tenements,  the 
 cries  of  the  fatherless,  the  widows,  the  unprotected;  look  a  little  further 
 at  the  more  general  carnage  of  the  sword,  of  famine,  of  pestilence,  so 
 very  likely  to  succeed  a  longer  continuation  of  the  present  mischief ; 
 reflect,  I  say,  seriously,  upon  all  this,  and  prevent  by  an  immediate 
 return  to  your  duty,  the  extending  horrors  that  must  otherwise 
 overwhelm  you.  Come  forth  in  a  body,  surrender  your  arms, 
 declare  your  detestation  of  what  is  past,  throw  yourselves  upon  the 
 mercy  of  your  rulers,  prove  your  sincerity  by  your  conduct,  rather 
 than  by  your  words ;  thus  only  can  you  expect  forgiveness.  But, 
 
 2q 
 
594 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 should  you  persist  in  the  measures  I  here  deprecate,  your  repentance 
 in  that  case  will  he  bitter  indeed,  for  it  will  be  ineffectual,  it  will 
 come  too  late.  If  I  may  yet  flatter  myself  with  any  share  in  your 
 esteem,  if  I  may  be  allowed  to  hope  that  I  have  any  weight  with 
 you,  I  conjure  you  in  the  name  of  God,  to  do  forthwith  what  I 
 now  recommend  you :  your  eternal  as  well  as  your  temporal  interests 
 are  deeply  concerned;  the  stake  is  immense,  expose  it  no  longer. 
 To  restore  quiet  to  the  country,  comfort  to  the  afflicted,  'support  to 
 the  indigent,  to  obviate  a  deluge  of  distress  depends  in  a  great  degree 
 upon  your  decision  at  this  moment.  May  the  Almighty  incline  you 
 to  decide  as  you  ought,  and  may  his  peace,  which  surpasseth  all 
 understanding,  keep  your  hearts  and  mind  in  Christ  Jesus. 
 
 P.S. — After  some  copies  of  this  Remonstrance  had  been  struck 
 off,  it  occurred  on  a  revisal,  that  the  virtues  so  emphatically  ascribed 
 to  certain  Senators,  and  the  compliments  they  on  that  account 
 received,  might  he  considered  by  many,  as  extended  to  others  of  them 
 by  no  means  within  my  contemplation.  The  word  distinguished  and 
 these  discriminating  yirtues,  though  they  selected  them  sufficiently 
 in  my  own  mind  from  others  of  the  same  side,  might  not  have  done 
 so  in  the  mind  of  a  reader.  To  avoid  being  thus  misunderstood,  I 
 have  expunged  that  Paragraph  ;  for  it  is  my  decided,  my  unalterable 
 sentiment,  that  to  he  a  Senator,  without  a  virtuous  attachment  to  the 
 Constitution,  is  not  to  be  an  honest  man. 
 
 IV. 
 
 The  folloicing  Remonstrance  was  read  at  each  Mass  in  all  the  Chapels 
 of  the  Archdiocess  of  Dublin,  by  order  of  the  Right  Rev.  Dr. 
 John  Thomas  Troy. 
 
 Dearest  Brethren, 
 
 In  the  present  awful  and  alarming  period,  when  every  good  sub¬ 
 ject,  every  good  Christian,  views  with  grief  and  horror,  the  desperate 
 and  wicked  endeavours  of  irreligious  and  rebellious  agitators,  to 
 overturn  and  destroy  the  Constitution,  we  should  deem  ourselves 
 criminal  in  the  sight  of  God,  did  we  not  in  the  most  solemn  and  im¬ 
 pressive  manner,  remind  you  of  the  heinousness  of  violating  the  laws 
 of  our  country,  and  of  attempting  by  insurrection  and  murder,  to 
 subvert  the  government  of  our  gracious  king,  to  whom  the  allegiance 
 we  conscientiously  owe  in  common  with  all  our  other  fellow  subjects, 
 has  been,  with  regard  to  most  of  us,  solemnly  attested  in  the  presence 
 of  God,  by  the  religious  bond  of  an  Oath. 
 
SPIOILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 595 
 
 Let  no  one  deceive  yon  by  wretched  impracticable  speculations  on 
 the  rights  of  man,  and  the  majesty  of  the  people,  on  the  dignity  and 
 independence  of  the  human  mind,  on  the  abstract  duties  of  superiors, 
 and  exaggerated  abuses  of  authority ;  fatal  speculations  !  disastrous 
 theories  !  not  more  subversive  of  social  order  and  happiness,  than 
 destructive  of  every  principle  of  the  Christian  religion.  Look  at  the 
 origin  and  progress  of  these  detestable  doctrines.  Their  atheistical 
 authors,  Seeing  the  intimate  connection  between  religious  and  civil 
 principles,  beheld  with  the  envious  malignity  of  demons  the 
 mutual  support  they  afforded  each  other  for  the  spiritual  and  tem¬ 
 poral  advantage  of  man,  and  accordingly  prepared  the  dreadful 
 career  of  anarchy,  by  the  propagation  (too  successful,  alas  !)  of  im¬ 
 piety  and  licentiousness. 
 
 We  bitterly  lament  the  fatal  consequences  of  this  Anti-Christian 
 conspiracy.  But  surely  my  brethren,  your  known  attachment  to  the 
 principles  of  religion  ought  to  have  preserved  you  from  the  destroying 
 influence  of  such  complicated  wickedness.  Yes,  dearest  Catholics,  it 
 is  to  the  benign  principles  of  the  Christian  religion  that  we  recall 
 your  serious  attention  at  this  important  crisis.  They  will  shield  you 
 from  the  evils  which  surround  us.  Submission  to  established  authority 
 and  obedience  to  the  laws,  are  amongst  the  duties  prescribed  by 
 religion  :  every  violation  of  these  duties  is  highly  criminal.  Where¬ 
 fore,  if  any  amongst  you  have  been  unfortunately  seduced  into  a 
 combination  against  the  State,  under  any  pretext  whatsoever,  you  are 
 bound  in  conscience  to  instantly  withdraw  yourselves  from  it,  and  by 
 sincere  repentance,  and  future  loyal  conduct,  atone  for  your  past 
 sinful  temerity.  Without  this  sincere  sorrow  and  promise  of  amend¬ 
 ment,  you  cannot  expect  absolution  in  the  tribunal  of  Penance  nor 
 mercy  from  government.  Neither  one  or  the  other  is  extended  tq 
 impenitent  sinners  or  offenders,  without  profanation  or  injustice. 
 
 Resolve  then,  we  beseech  you,  to  deliver  up  your  arms  of  every 
 kind,  without  delay  or  reluctance,  to  those  appointed  to  receive  them. 
 Unite  with  all  your  loyal  and  peaceable  fellow-subjects  to  put  down 
 and  crush  the  wicked  spirit  of  insurrection,  so  disgraceful  to  the 
 character  of  Irishmen.  It  has  already  produced  the  most  horrid 
 effects.  Assassinations,  murders,  atrocities  of  every  kind  have  been 
 committed.  Lose  not  a  moment  to  manifest  your  detestation  of  the 
 principles  and  causes  leading  to  such  consequences.  The  shortest 
 delay  in  complying  with  this  religious  duty,  will  be  justly  considered 
 
596 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 as  an  indication  of  disloyalty ;  you  will  be  considered  as  enemies  to 
 the  State,  and  subjected  to  a  sudden  death,  under  the  operation  of 
 martial  law,  already  proclaimed.  Your  property,  your  very  existence, 
 are  endangered  by  a  suspicious  or  equivocal  conduct.  It  must  be 
 open,  candid,  and  decided,  in  supporting  religion  and  the  constitution. 
 
 We  exhort  you  then,  in  the  name,  and  by  the  authority  of  Jesus 
 Christ,  whose  Will  we  are  bound  to  announce  and  explain  to  you,  to 
 keep  steadfast  in  -the  faith ;  to  lead  sober,  righteous  and  godly  lives, 
 giving  offence  to  no  one,  to  fear  God  and  honour  the  king. 
 
 May  the  gifts  of  the  Holy  Ghost,  which  the  Church  invokes  this 
 day  on  the  whole  body  of  the  faithful,  fill  your  hearts  with  an  ardent 
 love  of  God  and  man.  May  the  peace  of  God  which  surpasseth  every 
 understanding  preserve  your  hearts  and  minds  in  Christ  Jesus. 
 Amen. 
 
 Whit  Sunday,  27th  May,  1798. 
 
 CY. 
 
 Letter  of  the  Rev.  Nicholas  Phepoe,  Kilcullen,  June  the  8th, 
 1798,  to  the  Archbishop  of  Dublin,  with  enclosed  letter 
 from  General  Dundas. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 My  Lord,  .  - 
 
 I  cannot  express  to  you  my  feelings  on  the  receipt  of  your  packets, 
 as  well  my  gratitude  for  the  compliments  paid  me,  as  the  surprize  to 
 be  remov’d  at  this  awful  period  from  a  Flock,  I  just  rescued  from  eternal 
 perdition :  I  suppose  your  Lordship  hath  heard  ere  this  that  all  my 
 people,  men,  women  and  children,  were  encamped  on  Knock  Aulen 
 Hill,  a  little  distance  above  my  place,  for  four  days,  living  on  the 
 plunder  of  Gentlemen’s  houses  and  domains,  and  ransacking  every¬ 
 thing  of  value  in  them  ;  pulling  down  Arches  of  Bridges,  sham 
 trying  and  shooting  persons  deem’d  Orangemen,  or  any  carrying  of 
 expresses  or  letters  to  such  persons :  Unheard  of  in  a  word,  were 
 the  shocking  barbarities  perpetrated  by  the  intoxicated,  deluded 
 wretches.  I  never  appeared  to  any  of  them  from  Wednesday  to 
 
SPICILEGIUM  OSSOKIENSE.  ■ 
 
 597 
 
 *  Sunday  morning  27th  of  May,  tho’  many  debates  were  held  in  my 
 hearing  to  burn  me  in  my  own  house  (not  by  my  own  Flock)  but  by 
 hundreds  from  the  neighbouring  districts  because  I  would  not  join 
 them  at  the  camp ;  however  all  agreed  that  if  I  did  not  celebrate 
 Mass  for  them  Sunday  morning  they  would  execute  the  horrid  deed. 
 Accordingly  on  said  morning  4  or  5  deputies  came  to  know  my  inten¬ 
 tion,  I  was  fixed  to  bear  every  ill  when  Ch.  Kelly  came  up  and 
 advis’d  me  to  it,  as  he  was  going  to  Naas  to  negotiate  a  peace  for 
 them,  and  that  he  was  certain  the  General  would  be  well  satisfied 
 and  which  was  the  case.  I  exhorted  them  both  before  and  after 
 prayers,  and  such  was  my  success,  that  with  some  difficulty,  I  pre¬ 
 vail’d  on  them  to  submit  to  the  terms  propos’d,  and  got  the  signa¬ 
 tures  of  25  of  their  leaders,  with  which  Ch.  Kelly  and  I  went 
 forward  to  meet  Generals  Lake  and  Dundas,  marching  armies  in 
 different  directions  to  surround  and  destroy  them  had  they  not 
 complied.  General  Dundas  was  so  highly  gratified  with  their  sub¬ 
 mission,  and  contrary  to  the  voice  and  wish  of  all  around  him  went  up 
 to  the  Mount  unattended,  and  pronounced  their  pardon  on  laying  down 
 their  arms,  which  they  did,  marching  rank  and  file  by  him  and  mak¬ 
 ing  the  air  and  hills  resound  with  acclamations  of  joy.  I  lost  about 
 twenty  persons  I  believe  on  the  first  day’s  engagement  and  the  rebels 
 killed  near  the  same  number  of  soldiers,  and  two  of  their  bravest 
 officers.  I  have  a  number  of  houses  burnt  by  the  soldiery  previous  to 
 this  melancholy  business,  and  two  respectable  men’s  houses  burnt  by 
 the  rebels  ;  no  person  of  note  lost  their  life  in  my  district,  for  they 
 happily  fled  to  Naas  with  the  army  on  Thursday  evening.  There  is 
 no  house  burnt  at  the  bridge,  yet  every  one  but  two  or  three  have 
 been  gutted  and  plundered  as  well  by  one  side  as  the  other.  At  pre¬ 
 sent  we  are  pretty  quiet,  (thanks  to  our  humane  general),  the  army 
 is  encamped  on  the  banks  over  the  Liffey,  above  Paine’s  Inn.  The 
 people  are  still  in  the  greatest  terror  on  account  of  the  immense 
 number  of  troops  that  are  marching  in  various  directions,  and  the 
 sundry  reports  from  the  counties  of  Wexford  and  Wicklow.  I  know 
 very  little  about  what  has  passed  in  the  neighbouring,  but  this  much 
 I  can  say,  they  did  all  in  their  power  to  repress* the  risings  of  the 
 mob,  and  to  deliver  up  peaceably  their  pikes,  &c. 
 
 My  Lord,  previous  to  my  finishing  my  letter,  I  must  account  to 
 you  for  General  Dundas’s  interference  on  the  occasion.  I  could  not 
 go  down  without  a  pass,  and  informing  him  of  the  business,  as  to  him 
 
598 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 I  owed  the  safety  of  my  place,  and,  I  may  say,  perhaps  my  life. 
 Besides,  my  lord,  it  would  be  very  hard  for  me  to  quit  this  at  the 
 present  time,  no  one  would  take  my  house  and  lands  so  as  to  enable 
 me  to  repay  my  family  about  £200  they  have  forced  on  me  to  improve 
 them,  part  of  which  I  expect  to  refund  by  the  promising  crops  now 
 on  the  lands  ;  there  is  also  due  to  me  almost  the  entire  of  Easter 
 dues,  which  is  nearly  £30.  On  those  considerations,  and  other 
 motives  assigned  by  General  Dundas,  I  hope  you  will  not  look  on  me 
 in  a  disobedient  light,  as,  rest  assured,  nothing  but  common  justice 
 could  withhold  me  a  moment  from  complying  on  the  occasion,  and 
 returning  you  my  warmest  acknowledgments  for  the  singular  favor 
 conferred  on  me  by  placing  me  in  the  centre  of  my  friends.  I  remain, 
 my  Lord,  wishing  you  happier  days, 
 
 Your  Lordship’s  most  obedient  and  humble  servant, 
 
 Nicholas  Phepoe. 
 
 Kilcullen,  June  8th,  1798. 
 
 Please  to  present  my  best  wishes  to  your  brother  and  family. 
 Seven  o’clock  in  the  evening  and  Mr.  Byrne  is  not  arrived. 
 
 My  Lord, 
 
 Having  seen  your  letter  to  Rev.  Nicholas  Phepoe,  pastor  of  this 
 district,  requesting  his  removal  elsewhere,  I  have  taken  the  liberty  to 
 represent  to  your  Lordship  that  I  judge  it  imprudent  in  the  present 
 crisis  of  affairs,  to  remove  him  at  the  moment  he  is  labouring  to 
 restore  and  confirm  his  deluded  flock  here  to  a  just  sense  of  their 
 duty  to  their  king  and  country,  and  to  make  them  restore  back  the 
 plunder  they  have  iniquitously  despoiled  the  neighbouring  gentle¬ 
 men  of.  For  should  a  strange  pastor  come  amongst  them,  I  fear  his 
 labours  should  not  be  attended  with  the  same  success ;  I  hope,  there¬ 
 fore,  when  your  Lordship  considers  these  reasons,  and  many  others 
 that  could  be  assigned,  you  will  not  insist  on  Mr.  Phepoe’s  removal. 
 
 I  am,  my  Lord; 
 
 Your  Lordship’s  most  obedient  and  most  humble  servant, 
 
 M.  Dundas, 
 
 Lieut.-General. 
 
 Castle  Martin,  7th  June,  1798. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 599 
 
 CYI. 
 
 Declarations  of  the  R.  C.  Clergy  of  Kilmacduagh  and  Kilfenora, 
 
 10th  September,  1798. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Alarmed  at  the  artful  contrivances  which  are  every  day  employed 
 to  inflame  the  minds  of  the  people,  and  seduce  them  from  their  alle¬ 
 giance,  we,  the  Clergy  of  Kilmacduagh  and  Kilfenora,  deem  it  our 
 duty  in  those  days  of  peril  and  general  alarm,  to  make  the  following 
 Declarations,  and  to  counteract  as  far  as  lies  in  our  power,  the 
 dangerous  falsehoods  which  are  industriously  propagated,  with  a  view 
 to  irritate  the  public  mind. 
 
 We  declare  then,  in  the  name  of  that  holy  Religion,  the  precepts 
 of  which  we  are  bound  to  inculcate,  both  by  word  and  example,  the  * 
 Association  Oaths  of  persons  styling  themselves  United  Irishmen , 
 tending  to  introduce  a  system  of  rapine,  and  a  subversion  of  all  order, 
 to  be  blasphemous  outrages  against  the  God  of  truth.  Nor  do  we 
 conceive  the  capacity  of  any  individual  in  whom  the  light  of  reason 
 is  not  totally  extinguished,  to  be  so  limited  as  not  to  perceive  the 
 nullity  of  such  damnable  engagements. 
 
 We  declare  our  obedience  and  adherence  to  the  admonitions  w’hich 
 our  Bishop  addressed  to  his  Flock ;  we  also,  as  far  as  is  consistent 
 with  our  rank  in  the  Hierarchy,  beg  leave  to  express  our  approbation 
 of  the  Pastoral  Instructions  of  the  R.  C.  Bishops  of  the  Kingdom,  on 
 the  occasion  of  the  present  troubles,  and  we  are  prepared,  with  God’s 
 grace,  to  walk  in  their  footsteps  even  to  martyrdom,  should  it  be 
 necessary,  in  maintaining  those  Gospel  truths  which  they  have 
 announced  with  an  energy  worthy  of  the  Apostolic  ages. 
 
 We  declare  it  to  be  a  most  atrocious  falsehood,  circulated  with  fatal 
 industry,  that  the  Army  of  our  King  is  entirely  composed  of  Orange- 
 vien,  who  have  sworn  to  exterminate  the  lower  class  of  Catholics  at 
 their  return  from  the  expedition  in  which  they  are  now  engaged. 
 Blessed  be  God,  these  troops  are  commanded  by  a  Cornwallis,  who  is 
 the  protector  of  the  poor  as  well  as  the  rich,  who  holds  the  scale  of 
 justice  with  an  impartial  hand,  and  at  whose  Councils  the  genius  of 
 humanity  and  benevolence  presides. 
 
 We  declare  the  pretended  prophecies,  which  are  handed  about  by 
 the  agents  of  sedition,  to  be  a  rhapsody  of  falsehood  and  extravagant 
 folly,  calculated  to  alarm  the  weak,  the  ignorant,  and  the  timorous. 
 
600 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 We  declare  that  we  should  treat  with  contempt,  the  incessant 
 efforts  of  anti-christian  conspirators  to  vilify  the  Catholic  Clergy, 
 did  we  not  apprehend  the  evil  impression  which  their  calumnies 
 might  make  on  the  minds  of  the  unreflecting  multitude.  Alas  ! 
 how  could  we  be  insensible  to  the  situation  of  the  poor  ?  Can 
 a  Father  he  insensible  to  the  wants  of  his  Children  ?  Is  it  not  from 
 them  that  we  receive  a  subsistence  ?  Would  to  God  it  were  in 
 our  power  to  make  them  all  happy  and  comfortable !  In  the 
 present  convulsed  state  of  the  kingdom  we  have  no  wish  to  separate 
 our  fate  from  theirs,  and  whilst  they  adhere  to  the  precepts  of  Reli¬ 
 gion,  we  are  determined  to  share  in  every  danger  which  they  may  have 
 to  encounter.  But  how  much  soever  it  may  displease  the  friends  of 
 Liberty  and  Equality,  we  cannot  cease  to  announce  to  the  poor  and  the 
 '  rich  the  Doctrines  of  our  Divine  Master — we  must  tell  them  not  to  covet 
 their  neighbour’ s  goods;  that  they  must  do  as  they  would  be  done  by;  that 
 they  must  obey  their  Rulers  for  conscience  sake;  that  they  must  never 
 sivear  but  in  truth,  in  justice,  and  in  judgment. 
 
 We  declare  that  we  have  hitherto  every  reason  to  applaud  the 
 conduct  of  the  people  committed  to  our  care,  and  we  flatter  ourselves 
 that  should  they  not  happen  to  be  overpowered  by  foreign  invaders 
 or  domestic  traitors,  they  will  never  swerve  from  that  allegiance,  to 
 which  thousands  of  them  at  the  awful  moment  of  receiving  the  sacred 
 pledge  of  our  redemption  promised  to  adhere  with  invariable  fidelity. 
 
 We  declare  it  to  he  our  well  founded  opinion  that  the  R.  C.  Clergy 
 of  the  neighbouring  Dioceses,  are  not  less  zealous  than  we  can  possibly 
 he  in  opposing  the  plans  of  irreligious  and  rebellious  agitators,  nor  do 
 they  entertain  less  abhorrence  of  a  system  of  complicated  wickedness, 
 which  if  not  immediately  counteracted,  threatens  us  with  the  annihilation 
 of  Religion,  and  a  total  dissolution  of  the  bonds  of  Society.  But  should 
 it  so  happen  that  any  idle  Clergymen  be  hereafter  found  amongst  us, 
 who,  a  stranger  to  the  duties  of  his  sacred  profession,  would  unblush- 
 dare  to  hawk  about  French  politics,  and  annoy  every  company 
 with  seditious  harangues,  we  call  on  the  gentlemen  of  these  Diocesses, 
 and  on  every  person  who  sets  a  value  on  peace,  social  order,  and 
 Religion,  to  exclude  such  Clergyman  from  their  society,  and  to  hold 
 him  in  the  light  of  an  outcast  and  an  apostate. 
 
 We  conjure  our  fellow-subjects  who  differ  from  us  in  sentiments 
 of  religion,  to  put  a  stop  to  all  fanatical  and  ungenerous  misrepresen¬ 
 tations,  and  cease  to  attribute  to  Catholics  or  to  their  Religion  the 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 601 
 
 misfortunes  of  our  country.  The  most  superficial  observer  may 
 perceive  that  the  present  contest  is  a  war  of  profligacy  against 
 property,  of  licentiousness  against  subordination,  of  impiety  against 
 all  Religion ;  in  a  word,  of  vice  against  virtue. 
 
 James  Burke,  P.P.,  Gort. 
 
 Terence  Hynes,  P.P.,  Craghwell. 
 
 Edmond  O’Heyne,  P.P.,  Kilcolgan. 
 
 Patrick  O’Shaghnessy,  P.P.,  Kilbeacanty. 
 John  Neagle,  P.P.,  Ardrahan. 
 
 Thomas  Talman,  P.P.,  Beagh. 
 
 John  Burke,  P.P.,  Kilcornan. 
 
 John  Duffy,  P.P.,  Kilthomas. 
 
 Michael  Neilan,  P.P.,  Kiltartan. 
 
 Nich.  J.  Archdeacon,  P.P.,  Kinvara. 
 
 *  James  Duffy,  P.P.,  Kilcreest. 
 
 Peter  Lennan,  P,P.,  Rathborney. 
 
 Patrick  O’Loughlin,  P.P.,  Innistymon. 
 Patrick  Roche,  P.P.,  Kilmacreehy. 
 Laurence  Campbell,  P.P.,  Kilshanny. 
 Charles  Carrigg,  P.P.,  Kilfenora. 
 
 Michael  O’Loughlin,  P.P.,  Carrin. 
 
 Bernard  MacDermott,  P.P.,  Glanamana. 
 Timothy  Davaran,  P.P.,  Kilmoon. 
 Constance  Curtin,  P.P.,  Kilaspuglenane. 
 Patrick  Flanagan,  P.P.,  Clooney. 
 
 Ardrahan,  September  10th,  1798. 
 
 CVII. 
 
 Letter  of  Right  Rev.  P.  J.  Plunkett,  Bishop  of  Meath,  to  the 
 Archbishop  of  Dublin,  the  17th  December,  1798. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Navan,  18th  December,  1798. 
 
 My  Dear  and  Honored  Lord, 
 
 Were  I  not  long  accustomed  to  experience  the  effects  of  your 
 Grace’s  indulgent  and  forgiving  disposition,  I  should  deem  it  neces- 
 
602 
 
 SPICILEGIUM  OSSOBIENSE. 
 
 sary  to  begin  by  a  formal  apology  for  my  late  silence.  I  have  been 
 too  remiss  and  dilatory  in  acknowledging  repeated  marks  of  your 
 kind  and  friendly  attention  since  our  last  interview. 
 
 Barruel’s  Troisieme  Partie  came  safe  to  hand  last  week;  and  at 
 an  earlier  period  I  had  the  pleasure  of  receiving  the  papers  which 
 related  to  your  Grace’s  proceedings  against  the  U.  Irishmen.  Accept 
 my  thanks  for  your  communications  on  this  important  subject.  For 
 Barruel’s  work  in  French  and  English,  it  will,  in  conscience,  be  time 
 you  should  receive  payment  at  our  next  meeting  in  January,  if  not 
 sooner. 
 
 Your  sentence  of  excommunication  startled  me  not  a  little.  It 
 was,  I  am  perfectly  convinced,  on  your  Grace’s  part,  the  result  of  the 
 most  mature  deliberation  and  of  the  purest  zeal  for  the  honour  and 
 glory  of  God ;  such  a  remedy  as  a  desperate  disease  demanded.  And 
 the  more  I  reflect  on  the  probable  consequences  of  the  late  mad 
 rebellion  had  it  succeeded,  especially  the  downfall  of  religion,  which 
 it  was  impossible  not  to  dread,  the  more  I  think  your  Grace  was 
 justifiable  in  adopting  so  strong  a  measure,  although  it  appeared  to 
 me  to  be  too  strong  to  be  safely  resorted  to  here.  At  any  rate  you 
 were  the  best  judge  of  what  the  disposition  of  your  flock  and  the 
 awful  circumstances  of  the  times  required.  Nothing  could  be  better 
 calculated  than  this  bold  and  vigorous  conduct,  to  vindicate,  in  the 
 eyes  of  Government,  Catholic  principles  from  the  imputation  of  con¬ 
 nivance  at  the  insurrection,  and  the  acts  of  violence  and  outrage 
 which  marked  its  progress.  It  must  also  have  powerfully  served  to 
 undeceive  and  enlighten  the  ignorant,  but  well  minded,  part  of  our 
 communion  in  the  capital,  and  to  rescue  them  from#  the  guilt  and 
 danger  of  participating  in  the  rebellion.  To  your  brethren  in  the 
 country  you  set  a  noble  example  of  undaunted  courage  in  the  discharge 
 of  pastoral  duty.  If  we  did  not  venture  as  far  as  your  Grace,  nor 
 point  the  lightnings  and  thunder  of  the  Church  to  stop  the  frantic 
 career  of  the  insurgents,  we  could  not  but  follow  you  at  an  humble 
 distance,  raise  our  voice  against  the  crime  of  resisting  established 
 authority,  and  in  our  humbler  sphere  exert  some  degree  of  zeal  in  the 
 cause  of  subordination,  allegiance,  and  religion.  I  intended  to  have 
 addressed  the  Catholics  of  this  diocese  in  a  pastoral  instruction  on 
 the  late  melancholy  and  disgraceful  events ;  but,  after  turning  the 
 subject  in  my  mind,  I  found  it  to  be  of  so  critical  a  nature,  that  I 
 could  not  treat  it  in  a  proper  manner  without  expressing  sentiments 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 603 
 
 that  might  give  offence  to  those  whom  I  should  rather  wish  to  con¬ 
 ciliate,  and  thereby  do  more  harm  than  good. 
 
 I  said,  however,  viva  voce  in  each  parish  every  thing  that  occurred 
 on  the  occasion,  and  seemed  best  calculated  to  inspire  respect  for  the 
 authority  under  which  Divine  Providence  has  placed  us,  and  detesta¬ 
 tion  of  French  principles  threatening  the  overthrow  of  all  that  is  dear 
 to  man  for  time  and  eternity.  I  imagine  I  was  listened  to  with  more 
 attention  than  I  met  with  these  two  or  three  years  past;  the  lessons 
 received  in  the  school  of  adversity  prepared  the  sufferers  for  reflec¬ 
 tion  and  rendered  them  docile.  On  the  borders  of  Kildare  I  was 
 exposed  to  dangers.  At  Donore,  on  the  visitation  day,  or  rather  the 
 Subsequent  night,  an  attempt  was  made  by  armed  ruffians  to  get  into 
 the  house,  no  doubt  to  rob  it.  They  knew  I  was  there,  and  said, 
 “I  ought  not  to  preach  against  liberty.”  The  gentlemen  within  were 
 determined  to  defend  the  garrison.  Of  this  the  robbers  were  con¬ 
 vinced,  and  after  a  boisterous  parley  of  half  an  hour,  departed,  re¬ 
 gretting  "  that  they  had  not  got  my  benediction .”  I  was  not  altogether 
 at  my  ease  during  the  interval  ;  fatigue,  however,  or  laziness  pre¬ 
 vailed  over  my  fears ;  I  did  not  stir  from  my  bed.  This  unpleasant 
 visit  was  paid  on  the  17th  of  October  after  midnight.  It  was  gener¬ 
 ally  believed  at  Donore  that  we  would  all  have  been  robbed  had  the 
 villains  got  into  the  house. 
 
 Last  week  I  had  the  pleasure  of  seeing  Lord  Fingall  and  Sir 
 Edward  Bellew.  You  will  hence  infer  that  I  heard  something  of  the 
 Union.  I  know  so  little  of  what  this  union  is  to  be  that  I  cannot 
 with  propriety  form  an  opinion  of  it.  As  a  separate  kingdom,  I  cannot 
 recollect  at  what  period  of  our  existence  we  were  a  contented,  happy 
 people,  unless,  perhaps,  we  should  except  the  two  or  three  centuries 
 that  succeeded  the  establishment  of  Christianity  among  us.  Our 
 thoughts  on  such  an  occasion  will  not  be  confined  to  the  mere  tern-' 
 poral  prosperity  of  Ireland  ;  they  will  turn  to  an  object  of  a  superior 
 order,  religion  and  the  dearest  interests  that  depend  upon  it.  If  we 
 shall  have  no  reason  to  fear  in  this  respect,  we  need  not  be  much 
 alarmed  on  any  other  account. 
 
 I  hope  your  health  and  spirits  keep  pace  with  each  other,  and 
 that  you  have  passed  through  the  late  fiery  trial  safe  and  sound.  You 
 had  much  to  suffer  in  mind,  and  it  was  hard  not  to  be  deeply  affected 
 by  the  gloomy  scenes  with  which  you  were  surrounded.  My  situation 
 while  the  rebellion  raged  was  most  painful  and  disagreeable.  For- 
 
604 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 tunately  I  had  visited  half  this  diocese  about  the  11th  of  June.  From 
 that  until  the  middle  of  October  I  lay  by,  and  was,  as  it  were,  in  a 
 state  of  siege.  At  this  latter  period  I  set  out  for  Westmeath,  found 
 the  people  quiet  except  when  disturbed  by  thieves  and  robbers,  and 
 finished  my  excursion  the  14th  of  last  month.  The  service  rendered 
 to  this  part  of  the  country,  and  perhaps  to  the  kingdom,  by  Lord 
 Fingall,  is  not  to  be  calculated.  He  brought  the  rebels  to  an  engage¬ 
 ment  at  Tarah,  before  a  most  dangerous  junction  of  confederates  from 
 different  quarters  which  was  preparing  could  be  effected.  It  was  some 
 consolation  to  me  that  the  inhabitants  of  this  immediate  neighbour¬ 
 hood  withstood  the  contagion,  and  that  the  Catholic  yeomen  of  Navan 
 gave  signal  proofs  of  loyalty  at  Tarah  and  near  Kilcock  by  fighting 
 with  distinguished  valour  against  the  rebels. 
 
 I  would  have  attended  the  last  summons  of  the  Board  of  College 
 Trustees  had  I  not  learned  that  no  important  subject  of  deliberation 
 was  to  be  considered.  Our  next  meeting,  I  am  informed,  is  to  be 
 seriously  occupied  with  matters  of  great  moment,  for  which  *we  hope 
 to  be  somewhat  prepared  by  your  Grace.  Has  Connaught  yet  got  a 
 Metropolitan  ?  I  am  sorry  I  did  not  take  an  early  opportunity  to 
 recommend  to  you  two  very  respectable  ecclesiastics  of  that  province, 
 Rev.  Mr.  Flynn,  of  Sligo,  and  Rev.  Mr.  Lynagh,  of  Westport.  They 
 have  great  experience,  studied  well  in  the  Irish  community  at  Paris, 
 and  were  always  exemplary  in  their  conduct.  The  latter,  after  his 
 studies  in  Paris,  applied  himself  to  the  Canon  law  at  Angers.  During 
 my  visitation,  I  had  the  pleasure  of  meeting  Dr.  Flood  at  Multi- 
 farnam.  He  seems  to  feel  very  much  the  want  of  spiritual  directors 
 at  the  College.  Without  proper  men  of  that  description,  our  young 
 students  will  remain  strangers  to  a  seminary  spirit,  and  in  that  case, 
 what  will  avail  their  studies  ?  Your  Grace’s  nephew,  who  had  the 
 goodness  to  call  here  in  my  absence,  this  week,  and  promised  to  call 
 again  this  day,  has  afforded  me  an  opportunity  of  filling  this  paper, 
 and,  I  fear,  of  tiring  your  patience. 
 
 With  unaltered  sentiments  of  sincere  respect, 
 
 I  remain, 
 
 Your  Grace’s  most  humble  and  devoted  servant, 
 
 P.  J.  Plunkett. 
 
SPICILEGIUM  0SS0RIENSE. 
 
 605 
 
 CVIII. 
 
 Statement  of  facts  relating  to  Youghal  in  the  Year  1798,  by 
 the  Eight  Kev.  Dr.  Coppinger,  Bishop  of  Cloyne. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Middleton,  February  19th,  1803. 
 
 Sir, 
 
 Though  in  answer  to  your  application  for  my  case  of  ill  treatment 
 in  the  year  1798,  I  already  signified  to  you  that  it  was  by  no  means 
 entitled  to  a  place  in  your  historical  collection,  yet,  as  I  then  pro¬ 
 mised,  that  in  a  leisure  moment  I  would  inform  you  how  far  I  had 
 cause  for  complaint,  I  will  now  perform  that  promise,  and  state  my 
 case  to  you. 
 
 A  few  years  before  the  late  rebellion,  and  not  long  after  my 
 elevation  to  the  rank  I  hold  among  the  Koman  Catholic  Clergy  of 
 Ireland,  I  fixed  my  residence  in  Youghal,  a  town  heretofore  famed, 
 perhaps  unjustly,  for  most  illiberal  animosity  to  the  religion  of  my 
 preference ;  but  as  religious  prejudices  had  been  long  subsiding  every¬ 
 where,  I  apprehended  no  inconvenience  from  them  here,  and,  accord¬ 
 ingly,  disregarded  that  obstacle.  The  Chapel  of  Youghal  was 
 then  remotely  situated,  and  by  much  too  small  for  the  crowds 
 who  resorted  to  it :  I  therefore  began  my  ministry  by  taking  a  lot  of 
 ground  in  a  central  situation,  for  the  purpose  of  erecting  a  commodious 
 house  of  worship.  I  conducted  the  work  with  unremitting  assiduity, 
 encouraged  by  a  very  polite  letter  from  the  Earl  of  Shannon,  and  by 
 his  generous  donation  of  fifty  pounds,  a  small  token,  he  said,  of  his 
 perfect  approbation  of  the  undertaking ;  I  defrayed  nearly  half  the 
 expence  out  of  my  own  pocket,  and  soon  had  the  satisfaction  to, 
 officiate  in  one  of  the  largest  Chapels  of  this  kingdom.  The  poor 
 children  of  the  town  and  vicinage  were  collected  here,  in  great  num¬ 
 bers,  twice  every  week,  and  were  instructed  by  myself,  in  the 
 principles  of  the  Christian  Keligion.  On  the  Sundays  and  Holy  Days 
 of  the  year,  I  preached  to  crowded  congregations,  discharging,  more¬ 
 over,  the  detailed  duties  of  the  ministry,  and  sharing,  as  I  was  bound 
 to  do,  a  proportion  of  my  means  with  the  indigent.  In  this  manner  did 
 I  continue  to  proceed,  under  no  apprehension  whatsoever  that  bigotry 
 itself  would  molest  me.  But  when  the  infatuation  of  the  united 
 revolutionists  had  seized  upon  the  multitude,  a  spirit  of  suspicion  and 
 
606 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 distrust  was  necessarily  excited  in  opposition  to  it :  spies,  as  well  as 
 private  informers  being  found  useful,  were  encouraged :  these  men 
 always  more  unprincipled  than  their  employers  were  aware  of,  must 
 often  have  sacrificed  truth  to  their  own  particular  interests ;  and 
 rather  than  he  found  deficient  in  their  daily  supply  of  intelligence, 
 must  have  administered  abundantly  to  indiscriminate  censure. 
 Besides,  as  the  powers  of  government  were  then  chiefly  vested  in 
 military  commanders,  who,  however  honourable  in  themselves,  were 
 yet  strangers  in  the  several  districts  where  they  chanced  to  be 
 quartered,  and  more  liable  for  that  reason,  to  be  misled  by  prejudiced 
 or  by  resentful  representations  from  the  gentry,  who  alone  had  access 
 to  them,  when  any  of  these  consulters  were  casually  so  disposed,  they 
 viewed  things  too  often  through  that  clouded  medium,  and  though 
 subsequent  experience  taught  many  of  them  to  distrust,  after  some 
 time,  these  sources  of  information,  and  to  reform  the  decisions  they 
 had  at  first  pronounced,  yet  many  others  continued  undeceived,  mis¬ 
 construing  appearances,  and  ascribing  criminality  to  transactions,  not 
 only  innocent,  but  even  highly  laudable.  It  is  well  known  that  the 
 discipline  of  the  Boman  Catholic  Chuch  in  the  administration  of  our 
 Sacrament  of  Penance,  requires  that  penitents  guilty  of  certain  heinous 
 offences  be  sometimes  transmitted  to  the  Ordinary  himself,  or  to  his 
 Vicar-General,  for  the  wholesome  purpose  of  restraining  the  progress 
 of  immorality.  The  United  Irishman’s  oath  having  been  pronounced 
 a  most  criminal  bond  of  iniquity,  by  the  Catholic  Bishops  of  Ireland, 
 brought  a  number  of  these  delinquents  every  day  to  my  house  in 
 Youghal,  sent  thither  by  their  respective  pastors,  from  all  the  sur¬ 
 rounding  parishes,  though  the  journeys  were  ten,  fifteen,  and  some¬ 
 times  thirty  miles  or  more.  The  real  motive  of  these  visits  was  credi¬ 
 table  in  a  high  degree  both  to  the  clergy  and  myself ;  for  many  were 
 thus  drawn  off  from  the  association,  and  many  more  were  deterred 
 from  acts  of  outrage.  But  these  advantages  were  easily  overlooked 
 by  the  observant  eye  of  prejudice ;  it  was  shrewdly  surmised  and 
 whispered  about,  that  some  dangerous  intercourse  must  necessarily 
 have  subsisted  between  me  and  these  questionable  strangers.  Had  I 
 been  called  to  my  account  upon  this  point,  I  might  have  removed  the 
 occasion  of  such  surmises  ;  but  instead  of  affording  me  the  opportunity, 
 they  continued  to  be  pent  up  ;  they  accumulated  at  length  to  a  settled 
 enmity,  which  Providence  alone  prevented  from  proving  fatal  to  me. 
 Though  I  had  repeatedly,  and  with  the  severest  language,  reprobated 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 607 
 
 in  my  public  and  private  instructions,  the  organized  treason  of  that 
 day  ;  though  from  the  altar,  in  the  presence  of  thousands,  I  had  de¬ 
 picted  as  feelingly  as  I  could,  the  ruin  involved  in  it,  the  injury  it 
 was  fraught  with  to  individuals,  to  the  community,  and  yet  more 
 to  religion  ;  though  I  had  publickly  declared  with  as  much  emphasis 
 as  I  could  command,  (speaking  as  the  minister  of  God),  that  I  would 
 not  expect  salvation  at  his  hands,  were  I  to  expire  under  the  guilt  of 
 it ;  in  Youghal  I  was  still  traduced  ;  there,  I  was  still  misrepresented. 
 The  spies  who  beset  the  Chapel,  had  other  objects  in  view  besides 
 the  truth  ;  to  report  faithfully  was  not  more  against  their  inclination, 
 than  against  their  interest.  Conscious  all  along  of  my  own  upright¬ 
 ness,  I  did  not  suspect  that  my  loyalty  was  distrusted,  or  that  any 
 one  intended  me  hurt,  till  the  following  incident  undeceived  me. 
 Orangeism  had  now  made  considerable  progress  in  the  South  of 
 Ireland  :  such  notions  of  that  association,  prevailed  among  the  lower 
 orders,  that  in  different  places,  whole  families  were  afraid  to  lie  at 
 home,  and  passed  their  nights  under  hedges  or  in  ditches,  or  in  the 
 open  fields ;  unfounded  as  these  apprehensions  were,  at  least,  in  any 
 violence  perpetrated  by  Orangemen,  within  the  province  of  Munster. 
 In  Youghal  this  terror  possessed  the  people  many  days  before  I  had 
 even  heard  of  it ;  so  little  were  the  clergy  there  engaged  in  dissemin¬ 
 ating  such  fears,  as  has  been  insinuated  in  a  certain  notorious  publi¬ 
 cation.  But  while  it  was  afloat,  a  military  man  rapt  at  my  door,  at  a 
 late  hour  in  the  evening  :  he  desired  to  see  me,  and  with  apparent 
 concern  for  my  danger,  cautioned  me  to  take  care  of  myself,  as  there 
 was  certainly  to  be  a  rising  of  Orangemen  that  very  night  in  Youghal. 
 His  intelligence  I  did  not  credit ;  neither  did  I  give  him  room  to 
 think  I  credited  it.  He  withdrew,  telling  me  that  for  his  own  part, 
 he  was  easy  about  the  matter;  but  that  it  was  my  business  to  look 
 to  it.  I  instantly  communicated  what  had  happened  to  a  gentleman 
 in  the  next  house,  who,  discrediting  the  alarm  as  much  as  I  did,  still 
 invited  me  to  a  bed  under  his  roof,  if  I  were  under  any  kind  of  un¬ 
 easiness.  This  invitation  I  peremptorily  declined,  and  returning 
 straight  to  my  own  house,  was  so  little  discomposed  by  the  above 
 extravagant  report  that  I  slept  uninterruptedly  the  entire  night,  a 
 circumstance,  at  that  time,  very  unusual  with  me.  My  next  door 
 neighbour,  who  had  not  as  much  discretion  as  I  fancied,  circulated 
 my  adventure  so  effectually,  that  next  morning,  it  was  all  around  the 
 town,  with  this  addition,  that  Dr.  Coppinger,  being  assured  the  night 
 
608 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 before  of  an  intended  rising  of  Orangemen,  was  so  terrified  at  the 
 danger  as  to  abandon  his  own  house,  and  take  shelter  in  the  house  of 
 another.  This  groundless  falsehood  brought  a  summons  to  me  from 
 the  Mayor,  to  attend  him  at  eleven  in  the  forenoon  of  that  day.  A 
 numerous  assemblage  of  magistrates,  with  Lord  Loftus  and  Colonel 
 Ram  at  their  head,  were  collected  before  my  arrival.  I  was  called 
 upon  to  inform  the  meeting  who  that  person  was,  who  had  given  in 
 the  false  notice  of  a  rising  of  Orangemen.  Compliance  here,  seemed 
 to  me  so  incompatible  with  my  situation  in  life,  with  professional 
 secrecy,  and,  with  other  urgent  circumstances  of  the  present  case,  that 
 I  made,  no  doubt,  but  a  statement  of  these  particulars,  would  induce 
 the  gentlemen  to  forego  their  importunity,  in  which  confidence  I 
 readily  appealed  to  his  lordship’s  own  feelings ;  but  these  feelings  I 
 rated  higher  on  the  scale  of  honorable  sentiment  than  his  lordship 
 would  consent  to  ;  his  decided  opinion  was,  that  the  man  should, 
 without  any  excuse,  be  given  up.  In  vain  did  I  entreat  them  to 
 reflect,  that  the  unfortunate  person  might,  in  saying  what  he  did, 
 have  been  actuated  with  a  view  to  my  individual  safety  :  that  though 
 sinister  motives  were  attributed  to  him,  it  was  possible  he  intended 
 no  harm.  In  such  doubt,  it  would  be  particularly  shameful  to  betray 
 the  confidence  reposed  in  me ;  and  yet  more,  when  the  summary  pro¬ 
 cedures  then  adopted,  gave  me  to  fear  that  the  severest  punishment 
 would  be  inflicted  upon  him.  Very  harsh  language  and  very  mild 
 language,  very  rough  menaces,  and  very  softened  entreaties  were 
 alternately  employed,  during  three  successive  hours,  to  work  upon 
 me ;  but  imagining  that  I  could  not  honorably  give  way,  I  persisted 
 in  my  refusal.  Here  it  may  be  proper  to  notice  a  declaration  made  to 
 me,  at  different  times,  during  that  painful  discussion,  that  the  very 
 man,  whom  I  was  so  forcibly  solicited  to  denounce,  was  already  well 
 known  to  some  persons  present ;  that  he  was  seen  at  my  door,  and 
 going  into  my  house  on  the  preceding  night,  &c.  Could  it  then  be 
 the  object  of  all  this  exertion,  to  transform  a  Roman  Catholic  Bishop 
 into  a  treacherous  informer,  and  hold  him  up  without  any  real 
 necessity  to  the  contempt  of  a  large  diocese,  or  rather  of  the  entire 
 kingdom.  The  spectacle,  it  is  well  known,  would  be  grateful  to 
 numbers — they  will  never  pardon  me  for  withholding  it.  I  shall 
 further  take  leave  to  remark,  that  the  great  bulk  of  the  Wexford 
 regiment  were  Roman  Catholics  :  had  this  man,  therefore,  in 
 reliance  upon  my  secrecy,  communicated  through  misinformation 
 
SPICILEGIUM  OSSOBIENSE. 
 
 609 
 
 an  erroneous  notice,  in  order  to  rescue  me  from  a  supposed  danger, 
 do  and  been  afterwards  given  up  by  me  to  exemplary  punishment, 
 gentlemen  seriously  think  there  was  no  risque  to  be  run  in  that  event? 
 They  who  are  so  frequently  resigned  to  the  misfortunes  of  another 
 may  smile,  or  perhaps  exult  at  the  issue  of  my  compliance,  for  in  all 
 probability  it  would  have  rid  them  long  since  both  of  myself  and  of  my 
 story.  It  is  a  fact,  that  in  a  day  or  two  after  this  meeting,  a  soldier 
 of  that  Regiment  came  to  my  house  desiring  to  speak  to  me.  When 
 I  presented  myself  in  my  hall  to  hear  what  he  had  to  say,  the  door 
 being  closed,  he  eyed  me  steadily.  He  asked  whether  I  had,  as  was 
 reported,  given  in  the  name  of  the  man  on  whose  account  I  was 
 summoned  before  the  Mayor.  (N.B. — The  object  of  suspicion  had 
 been  conveyed  on  board  the  tender  as  soon  as  the  meeting  broke  up.) 
 I  assured  him  I  had  not,  nor  ever  would.  It  is  well  for  you,  replied 
 he ;  had  you  told  who  he  was,  I  could  (drawing  a  naked  bayonet  from 
 under  his  loose  coat)  reconcile  to  myself  the  plunging  of  this  into  your 
 heart ;  and  then,  after  advising  me  to  repeat  this  same  declaration  on 
 next  Sunday  before  the  Regiment  in  the  Chapel,  he  quietly  went  off. 
 My  late  experience  deterred  me  from  disclosing  this  interview  to  any 
 supposed  friend,  yet  I  took  care  to  make  the  public  declaration  which 
 the  soldier  recommended,  for,  notwithstanding  the  notoriety  of  what 
 passed  at  the  meeting,  a  report  was  industriously  circulated  that  the 
 gentlemen  had  compelled  me  to  confess  and  no  thanks.  My  words  on 
 that  occasion  in  the  Chapel  were  most  maliciously  misrepresented, 
 plain  as  they  were,  and  uttered  in  presence  of  nearly  two  thousand 
 witnesses.  I  only  expressed  my  regret  at  not  having  been  able  to 
 accede  to  the  wishes  of  the  late  respectable  meeting,  when  they 
 demanded  the  name  of  that  man  who  had  spoken  to  me  privately  on 
 such  a  night.  In  uncertainty  as  to  his  motive,  I  did  not  think  myself 
 warranted  to  consign  him  to  punishment,  but  as  some  persons  had 
 industriously  given  out  that  I  was  compelled  to  name  him,  I  took  the 
 present  opportunity  of  declaring  I  had  not  done  so,  and  assured  them 
 in  addition  that  I  never  would.  The  reporters  of  the  day  gave  out  a 
 new  edition  of  this.  I  was  made  to  say,  “  A  soldier  gave  me  notice 
 of  an  intended  rising  of  Orangemen,  who  were  to  murder  all  the  Roman 
 Catholics  ;  and  I  assured  my  Congregation  that  this  same  soldier  was 
 well  entitled  to  credit.”  After  a  lapse  of  several  months,  I  discovered 
 by  mere  chance  that  this  unblushing  falsehood  was  in  extensive 
 currency.  Certain  individuals  of  the  first  respectability  acknowledged 
 
 2  R 
 
610 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 to  me  what  they  had  heard,  and  enabled  me  to  remove  from  their 
 minds,  at  least,  the  unfavourable  impression.  It  would  seem  then  that 
 because  I  declined  the  publick  honours  of  an  Informer,  and  escaped 
 subsequent  assassination,  I  was  next  to  be  branded  as  an  incendiary, 
 as  a  publick  disturber,  exposed  to  the  virulence  or  private  vengeance  of 
 the  lower  rank  in  the  Orange  phalanx.  The  dregs  of  the  prison  were  raked 
 to  inculpate  me.  Many  of  the  prisoners  were  eagerly  interrogated  for  that 
 purpose,  when  some  made  answer  that  had  they  followed  my  advice> 
 they  would  not  be  where  they  actually  were,  taunts  and  renewed 
 insults  were  their  portion.  A  curse  formerly  prevailed  in  the  South  of 
 Ireland  when  signal  evil  was  wished  to  an  enemy — “May  the  Devil 
 take  him  to  Youghal.”  My  story  will  remind  many  of  the  imprecation 
 — her  Stygian  calumnies  will  never  cease  to  assail  me.  A  few  specimens 
 in  addition  to  what  I  have  stated  will  not  be  superfluous.  One 
 gentleman  lately  speaking  in  this  neighbourhood  to  a  lady  of  my 
 acquaintance,  tells  her  before  his  company,  upon  the  veracity  of  a 
 respectable  friend  in  Youghal,  that  the  person  she  so  much  esteems 
 (meaning  me)  was  seen  seated  in  a  front  window  of  a  tobachonist’s 
 house  in  that  town,  about  a  quarter  of  an  hour  before  the  tobachonist’s 
 journeyman  was  murdered  in  an  adjoining  apartment;  though  I  never 
 in  the  course  of  my  life  sat  in  the  man’s  house,  though  I  do  not  know 
 his  face,  and  though  I  had  totally  abandoned  Youghal  some  days 
 before  the  murder  was  committed.  Others  of  my  quondam  townsmen 
 continue  to  impeach  me  with  treasonable  communications  at  night,  in 
 a  garden  at  the  rere  of  my  premises  in  Youghal,  with  United  Irishmen, 
 where,  night  or  day,  I  never  yet  beheld  one.  I  rented  a  passage  to 
 my  Chapel  through  this  garden,  but  locked  it  from  the  very  servants 
 of  my  house,  lest  they  might  trespass  upon  the  fruit,  to  the  injury  of 
 the  poor  gardener,  who  with  his  family  resided  in  it,  and  lived  by  it, 
 and  who  was  never  once  arrested,  disturbed,  or  even  questioned,  during 
 the  whole  course  of  the  troubles,  a  striking  proof  of  sincerity  in  the 
 framers  of  that  charge.  A  professional  man  of  that  same  town,  a  man 
 of  education,  connected  with  some  of  my  most  intimate  friends, 
 declares  at  the  table  of  an  opulent  and  leading  gentleman  of  this 
 County,  in  presence  of  one  of  my  clergymen,  that  I  am  a  dangerous 
 character;  that  he  had  saved  my  life,  but  that  I  deserve  to  be  hanged; 
 and  were  I  ever  entertained  at  his  house,  the  repast  he  would  wish  to 
 set  before  me  was  a  portion  of  the  Devil’s  liver.  When  language  and. 
 sentiments  of  this  description  were  current  among  the  worthies  of 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 611 
 
 Youghal,  what  was  to  he  my  fate  had  I  not  providentially  withdrawn 
 from  the  sphere  of  this  activity?  Even  now,  when  Peace  presents  the 
 Olive  to  real  Delinquency,  and  Oblivion  sheds  her  night  over  these 
 afflicting  scenes,  how  extraordinary  the  malice,  how  brazen  the 
 calumny,  that  can  obstinately  trample  upon  internal  evidence.  If  they 
 believed  their  own  reports  ;  were  I  in  their  mind  the  monster  I  am  in 
 their  mouths,  why  was  I  not  treated  as  such  while  I  resided  among 
 them  ?  Why  did  they  not  annoy  me  as  a  suspected  person  ?  No 
 soldier  was  ever  billetted  upon  me  in  their  town;  in  the  general  search 
 for  arms,  while  the  houses  of  my  Protestant  neighbours  were  rigidly 
 inspected,  closets  and  drawers  opened,  beds  dragged  out  upon  the 
 floor,  etc.,  etc.,  my  house  was  not  so  much  as  entered.  Why  did  they 
 not  examine  my  papers,  take  up,  or  at  least  question  my  servants  ? 
 Why,  in  the  midst  of  the  confusion,  was  all  my  furniture  suffered  to 
 depart  in  the  noonday  without  any  sort  of  inspection,  or  without  the 
 usual  formality  of  a  Pass  ?  But  let  me  not  exult ;  these  indications 
 of  confidence,  or  at  least  as  many  of  them  as  preceded  my  departure, 
 were  possibly  exhibited  to  lull  me,  and  for  a  long  time  they  certainly 
 had  that  effect.  It  did  not  enter  my  head  that  any  personal  attack  was 
 meditated  against  me,  till  the  Parish  Priest  wras  arrested,  and  another 
 priest  at  the  same  time,  a  young  man  whom  I  was  sending  as  a  curate 
 to  Cove,  but  who  came  into  Youghal  without  a  Pass.  These  two 
 arrests  first  opened  my  eyes,  for  the  news  of  them  was  conveyed  to  me 
 with  such  significant  innuendos,  that  I  could  not  but  suspect  my  own 
 turn  was  at  hand.  The  young  priest,  after  two  days  and  a-half  of 
 confinement,  which  my  interference  with  the  Commander  was  not  able 
 to  abridge,  had  permission  to  proceed  to  his  destination.  The  other, 
 the  Bev.  John  MacGruire,  an  old  man,  so  long  known  and  so  highly 
 esteemed  by  gentlemen  in  Youghal,  that  the  principal  members  of  the 
 Corporation,  if  not  the  entire  of  that  body,  have  since  attended 
 his  funeral  and  his  very  obsequies,  in  the  R.  Catholic  Chapel ; 
 yet  that  venerable  clergyman,  when,  under  the  influence  of  duty, 
 he  went  to  administer  the  last  rites  to  some  poor  wretch  who 
 appeared  to  be  expiring,  after  a  most  cruel  flagellation,  and 
 in  the  warmth  of  his  pastoral  zeal,  ventured  to  overstep  a 
 military  injunction  which  forbade  any  access  to  the  sufferer,  he  was 
 seized  and  in  spite  of  his  grey  hairs,  or  his  errand,  was  conducted  to 
 the  guard-house,  where  he  remained  a  prisoner  more  than  four  and 
 twenty  hours.  I  now  thought  it  necessary  to  accelerate  that 
 
612 
 
 SPICTLEGIUM  OSSOEIENSE. 
 
 departure  which  I  had  announced  from  the  Altar  the  Sunday  before. 
 To  apply  for  a  Pass,  would  put  a  bar  to  the  retreat :  so  risking  my 
 person  on  a  stratagem,  I  got  away  without  one ;  and  by  so  doing, 
 frustrated  those  plans,  which  I  then  only  surmised,  but  have  now  the 
 strongest  reasons  to  assert,  were  for  some  time  previously  concerted 
 to  lay  hands  on  me.  In  a  day  or  two  after,  ere  yet  my  departure  had 
 transpired,  the  young  Nobleman  who  commanded  in  the  town  called 
 at  my  house  in  quest  of  me.  Not  satisfied  with  the  first  answer  of 
 the  servant,  who  had  told  him  I  had  left  home,  he  desired  to  know 
 where  I  went ;  but  the  woman  declaring  ignorance  of  that  point,  his 
 Lordship  repeated  her  answer  with  a  mimick-sneer  :  and  then  after  a 
 short  pause,  exclaimed,  striking  with  open  hand  his  thigh  :  “  How 
 completely  he  has  duped  us!"  The  word  dupe  was  not  within  the 
 compass  of  the  poor  woman’s  vocabulary;  but  curious  to  come  at  its 
 meaning,  she  went  straight  to  a  dictionary,  where,  after  long  searching, 
 she  at  length  made  it  out ;  and  that  it,  might  not  readily  escape  her, 
 she  stuck  a  pin  in  the  word :  she  literally  pinned  it  to  its  meaning, 
 where  it  will  always  be  guidance  that  more  than  one  powerful  person 
 was  concerned  in  the  project  so  vexatiously  frustrated  by  my  flight. 
 After  a  few  days  passed  in  the  house  of  a  friend  I  was  removed  into 
 Cork,  where  General  Sir  James  Stuart  was  then  tempering  by  clemency 
 and  coolness  the  necessary  rigour  of  the  times.  The  arm  of  Youghal 
 could  not  reach  me  here  ;  its  voice  alone  assailed  me ;  report  succeeded 
 report,  that  my  arrest  was  determined.  I  awaited  it  at  one  time,  at 
 another  I  went  to  meet  it ;  it  did  not  however  take  place,  because 
 (as  I  trust)  it  ought  not.  I  reprobated  then  as  I  do  now  the  United 
 Irish  Association ;  organized  upon  the  Gallic  model,  I  well  knew  it 
 tended  not  alone  to  induce  temporal  misery,  but  the  total  overthrow 
 of  religion,  which  I  deem  a  far  greater  misfortune.  As  a  principal 
 minister  of  that  religion  I  had,  on  the  first  manifestation  of  the  evil, 
 enjoined  the  R.  C.  Clergy  of  this  Diocess,  not  to  admit  any  person  in 
 any  case  whatever  to  participate  in  the  Sacred  Rites  without  a  previous 
 solemn  abjuration  of  the  United  Oath ;  and  it  is  now  my  settled  con¬ 
 viction,  in  the  presence  of  God,  that  thousands  were  thus  brought  off 
 from  that  League  who  otherwise  to  this  very  day,  would  consider 
 themselves  bound  by  it.  If,  notwithstanding  this,  some  gentlemen 
 will  still  persist  in  their  unfavourable  opinion,  I  must  only  bear 
 patiently  and  with  resignation,  the  evil  which  I  cannot  remedy; 
 making  allowance  at  the  same  time  for  the  impressions  which  the 
 harsh  language  and  the  severe  threats,  employed  at  the  Mayor’s  house 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 613 
 
 and  pointed  with  such  asperity  against  me,  must  have  made  on  the 
 day  of  the  meeting.  When  these  gentlemen  heard  a  minister  of  the 
 Established  Church,  declare  in  his  harangue  on  the  occasion,  that 
 my  refusal  to  divulge,  as  required,  should  make  me  chargeable  with 
 any  blood  which  might  be  spilled,  or  with  any  confusion  which  might 
 ensue  in  consequence  of  the  reigning  animosities ;  when  they  heard 
 a  distinguished  personage  descend  to  something  like  abuse,  and  swear 
 emphatically,  that  by  G — ,  he  would  represent  me  to  the  Govern¬ 
 ment — such  a  declaration  from  a  man  of  such  rank,  directed  even  to  a 
 Titular  Bishop,  before  a  solemn  assemblage  of  Magistrates,  conveyed 
 a  very  criminal  imputation,  and  must  naturally  have  excited  the  most 
 unfavourable  impressions :  yet  I  hope  I  shall  not  be  called  presump¬ 
 tuous,  when  I  take  upon  myself  to  say,  that  this  severe  language  was 
 more  imputable  to  the  juvenile  ebullition  of  sudden  anger,  than  to 
 real  criminality  in  the  conduct  which  excited  it.  For  I  stated  that 
 conduct  to  the  Government,  at  the  time  my  memorial  was  handed  in 
 at  the  Castle,  through  a  respectable  friend  in  Dublin.  An  answer  was 
 speedily  returned,  which  relieved  me  from  my  uneasiness.  The 
 present  Mr.  Marsden  was  empowered  by  the  then  Secretary  to  say,  that 
 no  complaint  had  been  sent  in  against  Dr.  Coppinger,  that  his 
 conduct  in  the  above  instance  was  correct,  and  that  circumstanced  as 
 he  was,  he  ought  not  to  have  acted  otherwise.  Colonel  Earn,  a  calm 
 witness  of  all  that  passed,  and  whose  sensible  cool  behaviour  was  the 
 principal,  if  not  the  only  embellishment  of  this  unpleasant  investiga¬ 
 tion,  favoured  me  with  an.  interview  at  his  own  lodgings  as  soon  as  it 
 was  over.  He  listened  to  me  with  patience  and  good  humour,  and 
 after  I  had  brought  the  matter  to  this  single  issue,  viz.  :  would  he 
 himself,  whom  I  knew  to  be  a  man  of  honour,  do  a  thing  which  he 
 looked  upon  to  be  dishonourable  ?  He  seemed  electrified  at  the  sound 
 of  that  word ;  he  swore  out  at  once,  like  a  soldier,  that  he  would  not. 
 At  parting,  he  reached  me  his  hand,  assured  me  of  his  friendship, 
 desired  I  might  overlook  the  harshness  of  the  morning,  and  promised 
 me  his  influence  and  his  mediation. 
 
 Hence  it  appears  that  if  some  have  judged  unfavourably  of  my 
 refusal  at  that  time,  others,  of  intellect  not  inferior,  have  formed  a  very 
 different  opinion.  Should  my  cause  come,  at  any  future  day,  before  the 
 tribunal  of  the  publick,  my  conscience  gives  me  to  hope  that  neither  I, 
 nor  the  religion  I  profess,  on  my  account,  will  suffer  by  the  discussion. 
 
 I  have  the  honour  to  be,  &c., 
 
 W.  Coppinger. 
 
614 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 CIX. 
 
 Resolutions  adopted  at  a  Meeting  of  the  Irish  Bishops,  in 
 
 January,  1799. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 At  a  Meeting  of  R.  C.  Prelates  held  in  Dublin  the  17th,  18th 
 and  19th  January,  1799, 
 
 It  was  admitted  :  That  in  the  appointment  of  the  Prelates  of  the 
 R.  C.  Religion  to  vacant  Sees  within  the  kingdom,  such  interference 
 of  Government  as  may  enable  it  to  be  satisfied  of  the  Loyalty  of  the 
 person  to  be  appointed  is  just  and  ought  to  be  agreed  to. 
 
 That  to  give  this  principle  its  full  operation,  without  infringing 
 the  discipline  of  the  R.  C.  Church  or  diminishing  the  religious 
 influence  which  Prelates  of  that  Church  ought  justly  to  possess  over 
 their  respective  flocks,  the  following  regulations  appear  necessary : — 
 
 1st.  In  the  vacancy  of  the  See,  the  Clergy  of  the  Diocese  to 
 recommend,  as  usual,  a  candidate  to  the  Prelates  of  the  Ecclesiastical 
 Province,  who  elect  him  or  any  other  they  may  think  more  worthy  by 
 a  majority  of  suffrages.  In  the  case  of  equality  of  suffrages,  the 
 Metropolitan  or  senior  suffragan  to  have  a  casting  vote. 
 
 2nd.  In  the  election  of  a  Metropolitan,  if  the  Provincial  Prelates 
 do  not  agree  within  two  months  from  the  vacancy,  the  senior  Prelate 
 shall  forthwith  invite  the  surviving  Metropolitans  to  the  election,  in 
 which  each  will  then  have  a  vote.  In  the  equality  of  suffrages,  the 
 presiding  Metropolitan  to  have  the  casting  vote. 
 
 3rd.  In  these  elections,  the  majority  of  suffrages  must  be  ultra 
 medietatem  as  the  Canons  require,  or  must  consist  of  the  suffrages  of 
 more  than  half  the  electors. 
 
 4th.  The  candidate  so  elected  to  be  presented  by  the  President  of 
 the  election  to  Government,  which  within  one  month  after  such 
 presentation  will  transmit  the  name  of  said  candidate  (if  no  objection 
 lie  against  him)  for  appointment  to  the  Holy  See,  or  return  said  name 
 to  the  President  of  the  election  for  such  transmission,  as  may  be 
 agreed  on. 
 
 5th.  If  Government  have  any  proper  objection  against  such  can¬ 
 didate,  the  President  of  the  election  will  be  informed  thereof  within 
 one  month  after  presentation,  who  in  that  case  will  convene  the 
 electors  and  proceed  to  the  election  of  another  candidate. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 615 
 
 Agreeably  to  tbe  discipline  of  the  R.  C.  Church  these  regulations 
 can  have  no  effect  without  the  sanction  of  the  Holy  See,  which  sanc¬ 
 tion  the  R.  C.  Prelates  of  this  kingdom  shall,  as  soon  as  may  be,  use 
 their  endeavours  to  procure. 
 
 The  Prelates  are  satisfied  that  the  nomination  of  Parish-Priests, 
 with  a  certificate  of  their  having  taken  the  oath  of  allegiance,  be 
 notified  to  Government. 
 
 Richard  O’Reilly,  Armagh. 
 
 Edward  Dillon,  Tuam. 
 
 P.  J.  Plunkett,  Meath. 
 
 Daniel  Delany,  Kildare. 
 
 James  Caulfield,  Ferns. 
 
 J.  T.  Troy,  Dublin. 
 
 Thomas  Bray,  Cashell. 
 
 F.  Moylan,  Cork. 
 
 Edmd.  French,  Elphin. 
 
 John  Cruise,  Ardagh. 
 
 CX. 
 
 Pastoral  Address  of  the  Archbishop  of  Dublin,  the  4th  of 
 
 March,  1799. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 To  the  Rev.  Pastors ,  and  other  Roman  Catholick  Clergy  of  the  Arch¬ 
 diocese  of  Dublin. 
 
 Rev.  Sirs, 
 
 The  following  lines  are  to  be  read  distinctly  at  each  Mass,  on 
 Sunday  next,  the  10th  instant. 
 
 I  remain  truly,  Rev.  Sirs, 
 
 Your  faithful  and  devoted  Servant  in  Christ, 
 
 •  T  T  npr>nv 
 
 Dublin,  4th  March,  1799. 
 
 If  we  seriously  reflect  on  the  recent  calamities  with  which  it  hath 
 pleased  the  Almighty  Ruler  of  the  World  to  visit  this  Kingdom,  we 
 shall  clearly  perceive  that  they  are  so  many  manifestations  of  divine 
 wrath  excited  by  our  transgressions  of  His  holy  law. 
 
 Yes,  Dear  Christians,  they  are  the  wages  and  chastisements  of 
 
616 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Sin  to  be  inflicted  on  us,  whilst  we  remain  obdurate,  and  deaf  to  His 
 earnest  and  pathetic  invitations  to  repentance.  Now,  therefore,  saith 
 the  Lord,  Be  converted  to  me  with  all  your  heart,  in  fasting,  and  in 
 weeping,  and  in  mourning.  And  rend  your  hearts,  and  not  your 
 garments,  and  turn  to  the  Lord  your  God,  for  He  is  gracious  and 
 merciful,  patient  and  rich  in  mercy.  {Joel  ii.,  12  and  18.)  Let  the 
 wicked  forsake  his  Way,  and  the  unjust  Man  his  thoughts,  and  let  him 
 return  to  the  Lord,  and  He  will  have  mercy  on  him ;  and  to  our  God, 
 for  He  is  bountifid  to  f  rgive.  ( Isaias ,  lv.,  7,  8.) 
 
 We  address  these  exhortations  of  His  Prophets  to  you,  Dearly 
 beloved  Christians,  in  this  acceptable  time,  in  these  days  of  Salvation, 
 appointed  to  obtain  the  forgiveness  of  our  Sins  by  works  of 
 penance ;  which  will  be  of  no  avail,  if  we  do  not  humble  ourselves  in 
 the  presence  of  the  Lord,  and  firmly  resolve,  with  His  divine  assist¬ 
 ance,  to  abandon  our  evil  ways.  The  avowed  Enemies  of  revealed 
 Religion  are  the  chief  Enemies  of  our  gracious  Sovereign  and  of  our 
 Country :  Instead  of  honouring  the  true  God,  our  Creator  and 
 Redeemer,  they  impiously  venerate  fanciful  Divinities  of  their  own 
 creation,  and  have  established  this  Idolatrous  worship  in  a  great 
 Nation,  formerly  distinguished  by  the  appellation  of  most  Christian. 
 
 Such  are  the  most  formidable  of  the  Enemies  now  at  War  with 
 these  Kingdoms.  “  Spare,  0  Lord,  spare  thy  people ;  and  give  not  thy 
 inheritance  to  reproach,  that  the  heathens  should  rule  over  them.  Why 
 should  they  say  among  the  Nations :  Where  is  their  God  ?”  ( Joel  ii.,  17.) 
 
 On  Wednesday  next,  18th  inst.,  the  Holy  Sacrifice  of  the  Mass 
 will  be  offered  in  every  Parish  of  this  Archdiocese,  to  recommend  our 
 most  Gracious  Sovereign  and  these  Kingdoms,  to  the  protection  of 
 Heaven  ;  and  to  preserve  this  our  dear  Country  in  particular,  from 
 hostile  invasion  and  Anarchy.  Let  your  Supplications  and  Fast  on 
 that  day,  ascend  to  the  throne  of  Mercy  as  incense  in  the  presence  of 
 the  Lord,  to  render  him  propitious  to  ns  :  Beseech  Him  to  strengthen 
 your  Loyalty,  and  enable  you  to  exemplify  it  by  a  peaceable 
 orderly  demeanour ;  for  it  is  only  by  a  respect  for  lawful  authority 
 that  you  can  hope  to  enjoy  eternal  tranquillity,  and  prevent  the 
 horrors  inseparable  from  Anarchy.  Preserve  us,  0  Lord,  from  this, 
 the  greatest  of  all  temporal  Calamities,  and  vouchsafe,  in  Thy  mercy, 
 to  prosper  his  Majesty's  Arms,  and  direct  his  Councils  for  the  attain¬ 
 ment  of  a  speedy,  general,  honourable,  and  permanent  peace.  Amen. 
 
 J.  T.  T. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 617 
 
 CXI. 
 
 Proclamation  by  the  Lord  Lieutenant  and  Privy  Council,  the 
 
 3rd  of  September,  1799. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 By  the  Lord  Lieutenant  and  Council  of  Ireland,  a  Proclamation. 
 Cornwallis, 
 
 Whereas  Information  upon  Oath  has  been  laid  before  Us,  that 
 about  Midnight  on  Monday,  the  Twenty-sixth  of  August  last,  two 
 Persons  on  Horseback,  unknown,  came  to  the  Dwelling  of  Catherine 
 Byrne,  of  Ballynahinch,  and  forced  her  to  give  them  a  lighted  Turf, 
 on  the  Pretence  of  lighting  a  Pipe  ;  and  that  the  said  two  Persons 
 proceeded  from  the  said  Dwelling  to  the  Roman  Catholic  Chapel 
 of  Kilmurry,  which  they  set  on  Fire,  by  Means  whereof  the  said 
 Chapel  was  destroyed,  and  after  the  Destruction  thereof  rode  off 
 towards  Newtown-Mount- Kennedy. 
 
 Now  We  the  Lord  Lieutenant  and  Council,  in  order  to  testify  our 
 Abhorrence  of  such  Outrages,  and  to  bring  the  Perpetrators  thereof 
 to  condign  Punishment,  and  to  prevent  the  Repetition  of  such  enormous 
 Offences,  which  are  evidently  designed  to  excite  and  promote  religious 
 Dissention  and  Animosity  between  the  different  Descriptions  of  His 
 Majesty’s  Subjects,  Do  by  this  our  Proclamation  publish  and  declare, 
 That  if  any  Person  or  Persons  shall,  within  the  Space  of  Six  Months 
 next  after  the  date  of  this  our  Proclamation,  discover  the  Person  or 
 Persons  concerned  in  setting  Fire  to  the  said  Chapel,  so  far  as  that 
 he  or  they  be  apprehended  and  convicted  thereof,  such  Person  or 
 Persons  so  discovering,  shall  receive  as  a  Reward  the  sum  of 
 Two  Hundred  Pounds  sterling  for  each  and  every  of  the  Persons 
 who  shall  be  so  discovered,  apprehended,  and  convicted  of  the  said 
 Offence. 
 
 And  We  do  hereby  publish  and  declare,  that  if  any  Person  or 
 Persons  concerned  in  the  said  Offence  shall,  within  the  Time  afore¬ 
 said,  discover  his  or  their  Accomplice  or  Accomplices,  so  as  that  he, 
 or  she,  or  they  be  apprehended  and  convicted  thereof,  such  Person  or 
 Persons  so  discovering,  shall  not  only  receive  the  said  Reward,  but 
 shall  also  receive  His  Majesty’s  most  gracious  and  free  Pardon  for  the 
 said  Offence. 
 
618 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 And  We  do  hereby  strictly  charge  and  command  all  Justices  of  the 
 Peace,  Mayors,  Sheriffs,  Bailiffs,  and  all  other  His  Majesty’s  loving 
 Subjects,  to  use  their  utmost  Endeavours  to  bring  the  said  Offenders, 
 and  every  of  them,  to  speedy  and  condign  Punishment. 
 
 Given  at  the  Council  Chamber  in  Dublin,  the  3rd  Day  of 
 September,  1799. 
 
 Mountnorris. 
 
 Mason. 
 
 Castlereagh. 
 
 S.  Hamilton. 
 
 Tyrawly. 
 
 Lodge  Morres. 
 
 H.  Cavendish. 
 
 J.  Toler. 
 
 J.  Monck. 
 
 R.  Annesley. 
 
 God  Save  the  King. 
 
 CXII. 
 
 Two  Letters  of  the  Archbishop  of  Dublin  from  Dublin  in 
 
 A.D.  1800. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 I. 
 
 Revd.  and  Dear  Sir, 
 
 You  will  not,  I  am  confident,  impute  my  long  delay  in  acknow¬ 
 ledging  your  letter  of  the  31st  January  last,  to  neglect  or  indifference, 
 when  I  assure  you  that  since  I  received  it  I  have  been  so  constantly 
 occupied  with  interesting  and  pressing  business  of  various  kinds,  that 
 I  could  not  sit  down  with  due  consideration  to  satisfy  you  and 
 Mr.  Wilks. 
 
 Ten  of  our  Prelates,  including  all  the  Archbishops,  were  actually 
 assembled  here  when  I  received  your  packet.  I  communicated  every 
 particular  of  it  to  them.  You  are,  therefore,  to  consider  this  reply  to 
 it  as  sanctioned  by  their  authority. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 619 
 
 Mr.  Wilks  wishes  to  know,  ivhat  Ecclesiastical  judgment  lias  been 
 •pronounced  by  the  Catholic  Bishops  of  Ireland  upon  a  form  of  oath 
 recommended,  dec.,  and  grounded  on  a  declaration  and  protestation 
 signed,  dec. ;  as  in  his  letter  to  you  dated  January  25th,  1800. 
 
 I  answer,  that  the  mentioned  protestation  on  which  the  oath  is 
 stated  to  be  grounded,  altho’  they  differ  in  some  material  points,  was 
 disapproved  and  censured  by  every  Bishop  in  this  kingdom,  as  inaccu¬ 
 rate,  equivocal,  captious  and  tending  to  schism.  The  oath  appeared 
 still  more  censurable  to  them,  and  was  first  formally  condemned  here 
 by  the  late  most  excellent  Prelate  Doctor  Butler  of  Cashel  and  his 
 seven  suffragans  in  a  Provincial  assembly,  as  mentioned  by  the  late 
 Doctor  Gibson,  Bishop  of  Comana,  in  his  Pastoral  letter  on  that 
 subject.  It  was  shortly  afterwards  condemned  in  like  manner  in  an 
 assembly  of  all  the  Prelates  of  this  Province,  and  by  the  other  two 
 Metropolitans  and  their  suffragans  at  their  respective  assemblies. 
 These  condemnations  were  not  committed  to  paper,  but  expressed 
 unanimously  viva  voce,  as  the  Prelates  thought  it  inexpedient  and 
 indecorous  to  sign  any  instrument  on  a  matter  which  more  immedi¬ 
 ately  concerned  the  Apostolical  Vicars  of  England ;  to  some  of  whom 
 they  were,  however,  communicated  at  the  time.  The  same  censures 
 were  extended  to  the  blue  books,  as  Mr.  Charles  Butler,  Secretary  of 
 the  Committee  of  English  Catholics,  was  informed  by  Doctor  Butler, 
 who  often  complained  of  not  receiving  any  answer  from  him  on  the 
 subject. 
 
 As  to  the  note  in  Page  75  of  a  Pastoral  Instruction  on  the  duties 
 of  Christian  citizens,  dec.,  3rd  Edition,  Coghlan,  London  1793,  I 
 acknowledge  myself  the  author  of  it,  and  of  the  text.  I  appeal  to 
 any  common  understanding,  if  I  was  not  fully  authorized  to  make 
 the  statement  in  that  note,  after  having  read  the  printed  Encyclical 
 letter  of  the  21st  October  1789,  signed  by  the  four  Apostolical  Vicars, 
 condemning  the  Oath  as  unlawful:  After  having  perused  a  similar 
 letter  dated  19th  January  1791,  signed  by  three  of  the  Apostolical 
 Vicars  referring  to  and  confirming  the  former  condemnation  :  After 
 receiving  from  Bishop  Hay  the  printed  condemnation  of  the  Oath, 
 signed  by  all  the  Bishops  of  Scotland  :  After  witnessing  the  censure 
 of  it  by  all  the  Bishops  in  this  kingdom  :  After  the  disapprobation 
 of  it  by  the  S.  Congregation  confirmed  by  the  Holy  Father,  and  com¬ 
 municated  to  me  by  letter  from  Cardinal  Antonelli,  in  which  he  com¬ 
 mended  the  zeal  of  the  Irish  Prelates  in  reprobating  it :  After  having 
 
620 
 
 SPICILEGIUM  OSSOKIENSE. 
 
 been  informed  by  Archbishop  Dillon  of  Tuam,  then  at  Doway,  that 
 it  had  been  proscribed  by  the  Universities  in  Austrian  and  French 
 Flanders  :  After  various  accounts  from  Spain  that  it  was  censured  by 
 the  Doctors  of  Salamanca  and  Yaladolid :  After  positive  information 
 that  it  had  been  condemned  by  Theologians  of  different  countries  and 
 schools  :  I  appeal,  I  say,  to  any  common  understanding,  if,  having 
 this  great  mass  of  evidence  before  me,  I  was  not  justified  in  stating 
 what  Mr.  Wilks  has  transcribed  from  the  mentioned  note,  and  from 
 p.  65  of  the  Roman  Catholic  Clergyman's  Review ,  dee.  Coghlan, 
 London,  1793  ? 
 
 1  cannot  dissemble  my  great  surprise  at  what  Mr.  Wilks  declares 
 in  his  petition  to  Dr.  Brewer,  after  repeating  a  passage  in  the  Com¬ 
 mittee’s  letter  to  the  English  Catholics,  dated  April  21st,  1792. 
 “  That  at  no  period  during  the  continuance  of  the  Committee,  nor 
 even  since  ’till  the  very  present  day  (January  9th,  1800)  has  any 
 part  of  that  evidence  been  brought  in  any  manner  directly  or  indirectly 
 within  his  knowledge .”  To  me,  I  confess,  it  is  inconceivable  and 
 appears  impossible  that  Mr.  Wilks,  who  notoriously  took  an  active 
 and  leading  part  in  that  unhappy  controversy,  could  be  totally  igno¬ 
 rant  of  all  and  evei'y  one  of  the  documents  I  have  mentioned, 
 especially  after  having  seen  and  reflected  on  the  formula  of  retracta¬ 
 tion  and  explanation  prescribed  by  Cardinal  Gerdil,  which  evidently 
 supposes  that  the  Oath  and  blue  books  had  been  previously  censured 
 at  Kome. 
 
 On  this  formula  I  shall  only  remark,  that  it  is  very  injurious  to 
 Cardinal  Gerdil  and  even  to  the  Holy  See,  to  suppose  or  suspect  that 
 either  in  prescribing  it,  had  the  most  distant  idea  of  condemning  any 
 social  duty  expressed  or  implied  in  the  Oath  or  in  the  blue  books  : 
 To  some  it  may  appear  that  such  suspicion  is  insinuated  by  the  pro¬ 
 posed  salvo  or  condition — salva  Jidelitate,  &c.  But  of  this  the 
 S.  Congregation  and  the  Apostolical  Vicars  who  are  not  suspected  of 
 disloyalty,  altho’  they  used  no  salvo  in  their  different  censures  of  the 
 Oath  and  blue  books,  are  the  competent  judges. 
 
 I  perceive  that  I  have  somewhat  digressed  from  my  original  pur¬ 
 pose  of  strictly  confining  myself  in  this  letter  to  such  parts  only  of 
 your  late  packet  as  concerned  facts  within  my  own  knowledge ;  con¬ 
 formably  to  what  Mr.  Wilks  required  in  his  letter  to  you,  as  I  do  not 
 think  it  expedient  or  becoming  me  to  pronounce  on  other  matters 
 contained  in  the  papers  which  you  enolosed.  They  are  all,  I  presume, 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 621 
 
 before  Mr.  Wilks’s  Regular  Superior  and  the  Apostolic  Vicars.  I  shall 
 not  anticipate  their  judgment,  in  which,  I  flatter  myself,  Mr.  Wilks 
 will  acquiesce. 
 
 I  did  not  receive  the  letter  you  mention  to  have  written  to  me  last 
 spring.  This  family  all  well,  and  sensible  of  your  kind  remembrance. 
 Revd.  Messrs.  Darcey  and  Gibbons  joyn  them  in  best  compliments  to 
 you.  Mine  to  friendly  enquirers,  and  believe  me  with  perfect  esteem 
 and  paternal  regard, 
 
 My  dear  Sir, 
 
 Your  faithful  and  humble  servant  in  Christ, 
 
 J.  T.  Troy. 
 
 Dublin,  26th  March,  1800. 
 
 Revd.  Ed.  B.  Slater. 
 
 ii. 
 
 Reverends  Admodum  et  Eximie  Domine,  plurihum  Colende, 
 
 Nonnisi  inter  postremos  hos  dies  redditae  fuere  humanissimaeTuae 
 literae  XI.  Kal.  Aprilis  labentis  anni  ad  me  datae,  una  cum  muner- 
 ibus  tuis  supra  Aurum  et  Argentum  praetiosis  inter  Bibliothecae 
 meae  selectiores  libros,  quoad  vixero,  sedulo  servandis,  Collectione 
 Scilicet  Brevium,  etc.  a  Te  edita,  necnon  ejusdem,  et  pro  Fide  exulantis 
 praestantisimi  cleri  Gallicani  Vindiciis,  a  Te  elucubratis  et  Typis 
 Augustanis  evulgatis.  In  utrisque  perlegendis  maxime  delectabar ; 
 dubius  vero  haesi,  an  Tuam  in  colligendis  Brevibus  diligentiam,  vel  in 
 refellendis  erroribus  Ratiocinii  Vim,  orthodoxa  doctrina  et  multiplici 
 sacra  eruditione  conditam,  magis  demirarer.  In  Brevibus  edendis 
 egregie  profecto  Magni  Pii  VI.,  invictae  Constantiae  et  immortali 
 Famae  consuluisti,  simulque  Sedis  Apostolicae,  cui  tarn  gloriose 
 praesidebat  adeoque  Catholicae  Ecclesiae  de  sacra  Hierarchia  haud 
 interruptam  Traditionem  pleno  in  lumine  collocasti.  Ad  Salisbur- 
 gensem  anonymum  Pseudo  Religiosum  quod  spectat,  ilium  e  latebris 
 eduxisti,  ejusque  tenebrosum  Scriptum  omni  argumentorum  luce 
 confodisti.  Scriptorem  ipsum  ad  incitas  adduxisti  Si  Palinodiam 
 canere  detrectet,  haereticum  se  confiteri  oportet.  Nulla  ipsi  ad 
 effugiendum  patet  rima. 
 
 Cordatis  vereque  Catholicis  omnibus  pergratum  fore  arbitror 
 insignem  quern  de  isto  Janseniano  Richeriano  Febroniano  Tamburiano 
 Ricciano  Emsanno  vafro  Nebulone  tulisti  triumphum,  ad  Catholicae 
 Ecclesiae  fpraesidium,  tuique  nominis  laudem  non  interrituram. 
 
622 
 
 SPICILE GIUM  OSSORIENSE. 
 
 Cessent  igitur  Ipse,  aliique  similis  furfuris  Schismatici'  scholarum 
 Pistoriensis  et  Ticinensis  discipuli  a  turbis  ciendis,  atque  ab 
 oppetendis  divinis  snmmi  Pontificis  in  Universam  Ecclesiam 
 Primatus  Jnribus,  quasi  super  Isidorianas  Merces  unice  enixis,  et 
 non  a  Pastorum  Principe  ipso  Jesu  Christo  in  Petro  Apostolo 
 ejusque  in  Romana  Sede  Successoribus  tanquam  in  immobili  Petra 
 repugnantibus  licet  Inferorum  portis,  firmissime  radicatis  et  consta- 
 bilitis :  Cessent,  inquam,  tandem  aliquando  a  dicteriis  et  Yituperiis 
 vel  Scurris  vagis  nedum  ingenuis  hominibus,  prorsus  indignis, 
 quibus  Sedem  ipsam  Apostolicam  Catholicae  Unitatis  Centrum  et 
 Vinculum,  Orthodoxosque  omnes  Theologos  sub  insulsis  ab  ipsis 
 confictis  Curialistarum,  Hildebrandistaram,  Pretio  conductorwn , 
 assentatorum  aliisque  similibus  appellationibus  ac  Schomatibus 
 calumniari  et  vilipendere  non  erubescunt. 
 
 De  nonnullis  a  me  gestis  circa  coustitutionem,  mendaciter  dictam 
 civilem,  pro  Cleri  institutione  et  regimine,  sed  potius  jactura  et 
 interitu,  ab  iropio  Congressu  seu  Conventu  Gallico  sancitam,  atque  a 
 S.  Sede  Apostolica  et  Ecclesia Catholica Universa  damnatam,  plura  mihi 
 perhonorifica  saribis.  Orthodoxos  omnes  Scriptores  nefandae  istius 
 Constitutionis  Impugnatores,  Teque  imprimis,  Yir  A.  plurimi  equi- 
 dem  facio,  laudarique  ab  ipsis  merito  laudatis  decorum  existimo 
 aeque  ac  jucundum  :  Quapropter,  gratias  quas  possum  maximas  et 
 debitas  tibi  habeo  et  refero  ob  commemoratos  meos  qualescumque 
 exiles  Conatus  in  Primae  et  potentioris  Sedis  juribus  vindicandis 
 contra  horum  luctuosissimorum  temporum  Novatores,  atque  in  prae- 
 cavendis  Fidelibus  mihi  concreditis  ab  eorum  insidiis. 
 
 Quae  contra  eosdem  Vicarii  Apostolici  Angli  peregere  Tumet  ipse 
 narras.  Nil  addendum  Mihi  innotescit.  De  Vicariis  Apostolicis 
 Scotis  nihil  constat,  praeter  assensum  ab  illis  praestitum  Omnibus 
 quae  in  eadem  Causa  a  Confratribus  Anglis  gesta  sunt.  Consulas, 
 velim,  S.  Congregationem  Romanam  de  Propaganda  Eide,  ad  quam 
 hujusce  generis  documenta  pastoralia  ex  his  Regionibus,  ni  fallor, 
 transmitti  solent.  Huic  Sacro  Tribulani  praesunt  Emi.  Cardinales 
 Gerdil  et  Borgia.  Praesul  Brancadoro,  quern  debitis  laudibus  in 
 Opere  ipso  tuo  prosequutus  es,  eidem  a  secretis  adest.  Pro  ea  qua 
 quilibet  horum  merito  praestat  Religionis,  doctrinae  ac  humanitatis 
 laude,  facillimum  se  praebebit  ad  concedendum  quidquid  ad  rem  tuam 
 illustrandam  exornandamque  aptum  et  opportunum  in  S.  istius  - 
 Congregationis  Tabulario  adservatur. 
 
SPIOILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 623 
 
 Perge  uti  caeperas,  Eximie  Domine,  pro  domo  Dei  feliciter  demi- 
 eare.  Valeas,  uti  volo,  plurimum  et  quam  diutissime  in  utroque 
 homine.  Memor  sis  Mei  in  Sacrificiis  et  precationibus  tuis.  Yicem 
 me  reddituram  spondeo.  Interim  fausta  ac  prospera  cuncta  Tibi  ex 
 Animo  adprecans  subscribor. 
 
 Dominationis  Tuae  Colendissimae, 
 
 Humillimus  et  obsequentissimus  in  Christo  Servus, 
 
 ►jfc  Fr.  Joh.  Thomas  (Troy), 
 
 Archiepus.  Dubliniensis,  Hiberniae  Primas. 
 
 Dubliniis,  V.  Non.  Octob.  1800. 
 
 Rd0-  ATI  Dno.  D.  Henrico  Lud0-  Hulot  S.  T.  D. 
 
 In  Collegio  ad  S.  Salvatorem. 
 
 Augustae  Vindelicorum,  Augustam. 
 
 CXIII. 
 
 Two  Letters  op  the  Archbishops  op  Ireland. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Cum  necessarium  et  peropportunum  Nobis  visum  sit,  Unum 
 aliquem  Romae  commorantem  designare  qui  Negotiis  hujus  Regni 
 Episcopis  communibus  invigilet,  eaque  apud  S.  Sedem  Apostolicam 
 expedienda  procuret,  in  Ad.  Rdmn-  Patrem  Lucam  CoDcanen  Ord. 
 Praedm<  S.  Theologiae  Doctorem  nec  non  Theologum  Casanatensem, 
 cujus  compertae  sunt  prudentia  et  Solertia  diuturno  rerum  Usu  com- 
 probatae,  Mentis  Oculos  convertimus :  Hinc  ilium,  praesentium  tenore 
 et  omnium  nostrorum  Episcoporum  Nomine,  constituimus  Agentem 
 seu  Procuratorem  nostrum  generalem  pro  expediendis  Negotiis 
 Hiberniae  Ecclesiis  communibus  apud  S.  Sedem  Apostolicam,  eidem- 
 que  hoc  Munere  fungenti  debitam  fidem  adhibendam  volumus  et 
 declaramus  ;  salvis  cuilibet  Hiberniae  Episcopo  facultate  et  Arbitrio 
 quemcumque  sibi  bene  visum  deputandi  in  Agentem  seu  Procuratorem 
 pro  Negotiis  Ecclesiae  suae  propriis  et  peculiaribus. 
 
624 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 In  quorum  omnium  pleniorem  Fidem  hisce  subscribimus. 
 Datum  Dublinii,  Pridie  Non.  Decembris,  Anni  Millesimi  Octingen- 
 tesimi. 
 
 »3<  Richardus,  Armachanus,  etc. 
 iJ<Fr.  Joh.  Thomas,  Dublinien. 
 
 Per  procurationem  Arcbpi.  Cassiliensis. 
 
 ►Ji  F.  Moylan,  Corcaginsis. 
 Edyardus,  Archiep8-  Tuamen8- 
 
 Eme.  et  Rme.  Domine, 
 
 Inter  alia  sacrarum  Yirginum  in  hoc  Regno  instituta,  praeclarum 
 illud  est  de  Praesentatione  Beatae  Mariae  Yirginis  nuncupatum  pro 
 pauperioribue  puellis  educandis,  iisque  in  Religionis  praeceptis 
 erudiendis.  Primum  hujus  saluberrimi  instituti  Monasterium 
 Corcagiae  erectum  fuit,  procurante  eximio  Praesule  Francisco  Moylan 
 Episcopo  Corcagiensi,  cui  potestatem  fecit  immortalis  Memoriae 
 Summus  Pontifex  Pius  VI.  constitutiones  efformandi  pro  recta 
 Sororum  institutione  ac  regimine  ab  Apostolica  Sede  approbandas, 
 uti  constat  ex  Brevi  ejusdem  SSmi.  Pontificis  Epistola  sub  die 
 3  Septembris  Anni  1791,  praefato  Episcopo  inscripta. 
 
 Inde  impensius  coli  caepit  institutum  in  domo  matrici  Corcagiensi 
 et  paulatim  propagari,  ita  ut  jam  ad  Civitates  Dubliniensem,  Water- 
 fordiensem  et  Kilkenniensem,  necnon  ad  Oppidum  de  Killarney 
 extenditur,  eo  successu,  ut  non  solum  innumerae  fere  puellae,  sed  et 
 adultae  et  nuptae  principiorum  Fidei  et  Morum  plerumque  insciae, 
 in  iisdem  quotidie  cum  fructu  erudiuntur.  Hinc  patet  quam  neces- 
 sarium  fuerit  kocce  institutum,  quam  utile  evadit,  et  quantopere 
 exoptandum,  ut,  qua  maxima  fieri  potest  stabilitate  firmetur,  ac 
 roboretur. 
 
 Idcirco  Nos,horum  omnium  omnino  conscii,  spectatis  Omnipotentis 
 Dei  gloria  et  Religionis  decore  acincremento  inde  proventuris,  non  pos- 
 sumus  in  hanc  Sententiam  ultro  non  venire  quod  ad  talem  tanti  boni 
 stabilitatem,  tarn  praesentem  quam  futuram,  nihil  magis  conducere 
 possit  quam  si  Sororibus  antedicti  instituti  de  Praesentatione  B.M.Y. 
 a  S.  Sede  concedatur,  ut  loco  Votorum  simplicium,  quae  solum  hucus- 
 que  emittere  solebant,  consueta  Religionis  Yota  Solemnia  emittere 
 valeant,  idque  eo  lubentius  suppliciter  petimus  ac  concedendum  fore 
 S.  Congms-  interventu  confidimus,  quod  apud  Sorores  saepedicti 
 instituti  nihil  in  exteriori  immutandum  erit,  Omnes  quippe  Yota 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 625 
 
 simplicia,  quasi  forent  solemnia,  et  Clausuram  servant.  Cum  fiducia 
 igitur  operam  et  patrocinium  S.  Congregationis  enixe  imploramus, 
 ut  Sorores  de  Praesentatione  B.M.Y.  in  hoc  Regno  nuncupatae,  ad 
 Solemnia  Vota  emittenda  ab  Apostolica  Sede  permittantur. 
 
 Interim,  Deum  Opt.  Max.  exorantes  ut  Eminentiam  vestram  ad 
 Ecclesiarum  Nostrarum  praesidium  et  Fidei  propagationem  quam 
 diutissime  sospitet  servetque  incolumem,  omni  quo  par  est  obsequio 
 et  Studio  venerabundi  subscribimur. 
 
 Em.  et  Rme.  Domine, 
 
 Yestri  humillimi  et  devotissimi  servi, 
 
 Dublinii,  Idibus  Maii,1804. 
 
 Richardus,  Armacanus. 
 
 Thomas  Bray,  Casseliensis. 
 
 Fr.  Joh.  Thomas,  Dubliniensis. 
 Edvardls,  Tuamensis. 
 
 Emo.  et  Rmo.  Dno. 
 
 D.  Cardinali  Borgia,  . 
 
 S.  Cong™5,  de  Prop3,  Fide  Praefecto,  etc.,  etc.,  etc.,  Romam. 
 
 CXIY. 
 
 Report  on  the  State  of  the  Diocese  of  Dublin,  presented  to 
 the  Sacred  Congregation  of  Propaganda  by  the  Archbishop 
 of  Dublin,  in  1802. 
 
 (From  the  Diocesan  Archives,  Dublin.) 
 
 Status  Ecclesiae  Metropolitanae  et  Primatialis  Dubliniensis  in  Regno 
 Hiberniae,  ad  normarn  Instructionis  a  S.  Congne.  Concilii ,  Anno 
 1725,  emanatae,  atque  Typis  editae  in  Calce  praeclari  operis  de 
 Synodo  Dioecesanainscripti,ab  ImmortaliPontifice  BenedictoXIV., 
 lucubrati.  Edit.  Rom.  1767. 
 
 Fr.  Johannes  Thomas  Troy,  S.  Ordinis  Praedicatorum,  Civis 
 Dubliniensis  Archiepiscopus  Exponens,  postquam  per  decennium  fere 
 Ecclesiam  Ossoriensem  in  Provincia  Dubliniensi  rexerit,  ad  Sedem 
 Metropolitanam  Dubliniensem  Mense  Novembri,  1786,  translatus  est 
 
 2  s 
 
626 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Auctoritate  et  beneficentia  Snmmi  Pontificis  Pii  VI.,  feliciter  regnantis 
 suffragantibus  EEmis.  D.D.  Sacrae  Congnis.  de  Propaganda  Fide 
 Cardinalibus,  et  Hiberniae  Episcopis  qnamplurimis.  Yacabat 
 Ecclesia  Dubliniensis  per  obitnm  Illmi.  et  eximii  Praesnlis  D. 
 Johannis  Carpenter,  qui  febri  correptns,  e  vivis  excessit  die  29  prae- 
 cedentis  Mensis  Octobris.  Solemnem  Sedis  Dubliniensis  possessionem 
 adeptus  est  Archiepiscopus  Exponens  die  15  Eebruarii,  1787,  prae- 
 sentibus  Episcopis  suis  Suffraganeis  omnibus,  necnon  Archiepiscopis 
 Armacano  et  Casseliensi  et  frequentissimo  populo  in  Capella  seu 
 Ecclesia  Parocbiali  S.  Nicolai  extra  Muros  dicta,  Civitatis 
 Dubliniensis,  ipsi  Apostolica  Sede  tunc  commendata. 
 
 Novit  profecto  Archiepiscopus  Exponens  Hiberniae  Antistitibus  a 
 S.  Congne.  Concilii  sub  die  10  Maii,  1681,  annuente  Summo  Ponti- 
 fice  Urbano  VIII.,  indultum  esse  ut  semel  tantum  singulis  decenniis 
 sacra  Apostolorum  limina  visitarent,  et  statum  Ecclesiarum  sibi 
 commissarum  eidem  S.  Congni.  exponerent.  Nihil  sane  Archiepis- 
 copo  exponenti  aut  ad  Animi  desiderium  explendum  gratius,  aut  ad 
 regiminis  curas  levandas  opportunius,  aut  ad  Religionis  ac  pietatis 
 sensum  alendum  fructuosius  contingere  posset  quam  EEmos.  Patres 
 praesentes  intueri,  illisque  coram  Ecclesiae  suae  rationes  ac  necessi¬ 
 tates  exponere,  Summi  Pontificis  Jesu  Christi  Yicarii  deosculari 
 pedes,  sacris  Apostolorum  liminibus  adlabi,  atque  Sanctam  Urbem, 
 ubi  lustris  omnino  quatuor  uno  fere  Anno  in  Minoribus  constitutus 
 versabatur,  iterum  explorare.  A  tarn  longo  ac  difficili  itinere  capes- 
 sendo  quo  optatam  Votorum  metam  attingeret,  non  ilium,  sancte 
 testatur,  aut  Aetas  jam  ad  Senectutem  vergens,  aut  peregrinandi 
 labor  vel  impensae,  aut  navigandi  pericula,  aut  denique  eundi  et 
 redeundi  ancipites  variique  casus  deterrere  possent  vel  retardare.  At 
 quo  minus ista  tantanullisque  non  incommodispromerenda felicitate  Illi 
 potiri  liceret,  Unum  obfuit  gravissimum  quod  canonicum  merito  dici 
 possit  impedimentum,  haud  fausta  nempe  Catholici  gregis  pastorali 
 illius  fidei  commissi  conditio ;  qui  cum  ingruentibus  undique  lupis, 
 postremis  hisce  praecipue  temporibus,  circumseptus  sit,  illorumque 
 incursibus  et  morsibus  pateat,  praesentem  Pastoris  sui  opem  et 
 instantem  Sollicitudinem  exposcit.  Caeterum,  quae  legitimo  detentus 
 impedimento  per  seipsum  praestare  nequit  pastoralis  officii  munera, 
 et  devota  erga  S.  Sedem  et  Apostolorum  memorias  Religionis 
 obsequia,  ea  omnia  turn  per  praesentes  litteras,  turn  per  ipsius  in 
 Romana  Curia  constitutum  Agentem  exequenda  innititur ;  ilia  spe 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 627 
 
 fretus  illius  hanc  agendi  rationem,  utpote’  ex  idonea  ac  plane  neces- 
 saria  Causa  initam,  et  S.  Congni.  probandam  fore,  et  ab  ipsa  Sede 
 Apostolica  aequi  bonique  consulendum. 
 
 Paragraphus  Primus. 
 
 De  Ecclesiae  Dubliniensis  Statu  Materiali. 
 
 Ut  ab  institutione  ordiamur,  Sedes  Dubliniensis  a  S.  Patritio 
 Hiberniae  Apostolo  Anno  448  condita,  ad  Archiepiscopalem  digni¬ 
 tatem  evecta  fuit  Anno  1152,  quo  Johannes  Cardinalis  Paparo 
 Legatus  a  Latere  ab  Eugenio  Papa  III.,  in  Hiberniam  missus,  quatuor 
 Archiepiscopatus  pro  quatuor  Regni  Provinciis  instituit,  eisque 
 tradidit  quatuor  Pallia,  quae  secum  in  hunc  finem  Roma  tulerat ; 
 singulisque  Archiepiscopis  certum  Suffraganeorum  numerum  assig- 
 navit. 
 
 Pallii  Usu  constanter  potiti  sunt  omnes  hujus  Regni  Archiepiscopi 
 usque  ad  Regnum  Elizabethae  Reginae  Heterodoxae,  quae  in  Catholicos 
 acriter  saeviabat  Seculo  decimo  Sexto.  Sub  Acatholicis  hujus  Reginae 
 Successoribus  plus  minusve  contra  eosdem  saevitum  est  usque  ad 
 Annum  1760,  quo  regnare  caepit  hodiernus  Rex  Georgius  III., 
 Clementissimus,  sub  quo,  ex  Senatus  Parlamentarii  Consulto,  liberi 
 facti  sunt  Catholici  a  gravioribus  quibus  premebantur  paenalibus 
 legibus,  iisdemque  indultum  Religionis  exercitium.  Hinc  Anno 
 1789  supplices  facti  sunt  Hiberniae  Archiepiscopi  apud  S.  Sedem 
 Apostolicam  pro  Pallii  Usu  illis  restituendo,  exponentes  ex  eodem 
 nullum  Religioni  oriturum  discrimen  praesentibus  quibus  utebantur 
 melioribus  temporibus.  Precibus  benigne  annuit  Pontifex  Pius  VI., 
 Anno  1791,  Palliaque  transmittenda  mandavit,  quae  nonnisi  Anno 
 1793  ad  Archiepiscopos  pervenere. 
 
 Archiepiscopus  Exponens  Pallii  ornatu  insignitus  fuit.  Ritu  in 
 Pontificale  Romana  praescripto,  die  21  Decembris  S.  Thomae 
 Apostolo  sacra  ejusdem  Anni,  ab  Illmo.  Domino  Jacobo  Caulfield, 
 Episcopo  Fernensi,  Seniore  Provinciae  Dubliniensis  Suffraganeo,  in 
 Capella  Parochiali  supradicta  S.  Nicolai  Civitatis  Dubliniensis. 
 
 Quinque  sunt  Episcopatus  Suffraganei ;  Darensis  nempe  seu 
 Kildariensis,  Leighliniensi  unita ;  Fernensis,  et  Ossoriensis.  Duae 
 priores  in  unum  quodammodo  coaluere  et  a  Darensi  Episcopo  regun- 
 tur  :  distincta  tamen  ad  hue  retinent  Capitula. 
 
 Ecclesia  Cathedralis  Dubliniensis  S.  Patritio  dicata,  sicut  et 
 
628 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 omnes  aliae  antiquae  hnjus  Regni  Ecclesiae,  Acatholicis,  proh  dolor ! 
 in  praedam  cesserunt :  nt  merito  cum  Propheta  ingemiscere  possi- 
 mus,  “  Haereditas  nostra  versa  est  ad  alienos,  domns  nostrae  ad 
 extraneos.” 
 
 Archiepiscopatus  Dubliniensis  ad  orientem,  conterminnm  habet 
 mare  quod  Walliae  Principatum  inter  et  Hiberniae  orientalem  oram 
 interfluit.  Civitas  ipsa  Dubliniensis  sexaginta  tantum  Milliaribus 
 distat  a  propinquiori  in  Wallia  Occidentali  loco,  Promontorio  Sacro, 
 vulgo  Holyhead  nuncupate.  Ad  occidentem,  Dioecesibus  Darensi  et 
 Leigbliniensi  praecipue,  et  Midensi  in  Provincia  Armacana  Boream 
 versus  circumdatur  :  Ad  Austram  Dioecesi  Fernensi  partimque 
 Leigbliniensi  attingitur :  Tandem,  ad  Septentrionem,  Dioecesi 
 Midensi  limitatur. 
 
 Aickidioecesis  Dubliniensis  ab  Austro — occidentali  ad  Septentrio — 
 orientales  extremitates  longitudinis  est  sexaginta  circiter  Milliarium, 
 latidudinis  vero  universim  fere  quadraginta.  Hie  Sermo  est  de 
 Milliaribus  Hibernicis  mensuratis  et  lapidibus  per  vias  designatis 
 quorum  duo  tria  ad  minus  efficiunt  Milliari  Italica. 
 
 Nullo,  uti  arbitratur  Archiepiscopus  Exponens,  praeter  Metro- 
 politicam,  speciali  prerogativa  vel  privilegio  potiuntur  Archiprae- 
 sules  Dubliniensis  qui  Hiberniae  Primates  dicuntur.  Archipraesules 
 Armacani  totius  Hiberniae  Primates  nuncupantur.  Haec  inanis 
 Titulorum  diversitas  ortum  habuit  saeculo  decimo  Septimo,  procurante 
 comite  Strafford  Hiberniae  Pro-Rege,  qui  propria  Auctoritate  Prae- 
 sulem  Armacanum  Acatkolicum  consanguineum  suum  totius  Hiber¬ 
 niae  Primatem  edixit ;  quo  non  obstante  Archiepiscopus  Dublini¬ 
 ensis  Acatkolicus  in  proxime  sequentibus  comitiis  parliamentariis 
 primum  locum  inter  omnes  Hiberniae  Arckiepiscopos  uti  moris 
 erat,  retinuit ;  sed  Armacanus  ejusdem  Pro-Regis  patrocinio  creatus 
 Regni  Vicarius  in  Spiritualibus,  illius  successores  Titulum  Primatis 
 totius  Hiberniae  conservarunt,  non  jure  sedis  Armacanae  sed  ratione 
 Yicariatus.  Ad  Dublinienses  et  Armacanos  Archipraesules  Catkokcos 
 quod  attinet,  certum  est  utrosque  et  alios  Hiberniae  Arckiepiscopos 
 eodem  omnino  tempore  simul  Metropolitanos  declaratos  et  Pallio 
 ornatos  esse  a  praedicto  Cardinali  Paparo  S.  Sedis  in  Hibernia  Legato 
 a  Latere.  Graves  olim  Controversiae  circa  jus  Primatiale  inter 
 Dubliniensem  et  Armacanum  Arckiepraesules  Catkolicos  exarserunt, 
 quae  ad  S.  Sedem  delatae  indecisae  adkuc  manent.  A  multis  Annis, 
 p?o  bono  pacis  et  ad  scandala  vitanda,  neuter  extra  propriae  Provin- 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 629 
 
 ciae  limites  jurisdictionem  Ecclesiasticam  exercet :  ne  similes  Contro- 
 versiae  iterum  excitentur,  maxime  expedit,  ut  in  Bullis  et  Rescriptis 
 Pontificiis  Univel  Alteri  inscribendis,  Primatis  vocabnlnm  vel  omnino 
 omittatur,  vel  indistinctim  utrique  tribuatnr.  Consulendus  Illmus. 
 de  Burgo  in  Hibernia  Dominicana  Pag.  17. 
 
 Dublinium  unica  est  civitas  in  universa  Archidioecesi  proprie  talis, 
 nobilissima  qnidem  et  totius  Hiberniae  Princeps,  de  qua  videndi  Idem 
 de  Burgo  et  Historico-Geograpki  communiter. 
 
 Municipia  seu  oppida  sociata  sive,  ut  appellantur,  Corporata  vel 
 Burgi  Parlamentarii,  quia  ex  quolibet  uti  ex  Comitatu,  et  civitate, 
 ac  Universitate  Academica,  duo  eliguntur  Senatores  pro  generalibus 
 Regni  Comitiis  seu  Parlamento,  sunt  Septem :  Burgi  scilicet  de 
 Newcastle,  Swords,  Athy,  Harristown,  Wicklow,  Blessington  et 
 Carysfort. 
 
 Nonnulla  sunt  oppida  et  Castella  Allodialia,  veluti  Blackrock, 
 Irishtown,  Bingsend,  Clontarf,  Baldoyle,  Ilowth ,  Rush,  Skerries, 
 Balhriggen,  Lusk,  Garristown,  Balrothery ,  Finglas,  Ratlicoole,  Ratli- 
 farnham,  Crumlin,  Tallagh,  Lucan,  Chapelizod,  Donnyhrook,  Sandy - 
 mount,  Coolock,  Raheny,  in  Comitatu  Dubliniensi :  Kilcullen,  Timolin, 
 Castledermot,  in  Comitatu  Kildariensi :  Bray  et  Arklow,  in  Comitatu 
 Wickloensi,  omissis  aliis  inferioris  notae :  Pagos  praetermittit 
 Archiepiscopus  Exponens. 
 
 De  Ecclesia  Catkedrali  jam  dictum  est.  De  Collegiatis  et  Prae- 
 bendis  idem  dicendum  :  Eorum  redditibus  et  proventibus  potitur 
 Clerus  Acatholicus.  Puris  fidelium  oblationibus  consuetudine  quadam 
 fixis  et  communiter  modicis,  unice  sustentatur  Clerus  Catholicus  qui, 
 vetantibus  Regni  legibus,  bona  stabilia  possidere  nequit. 
 
 Capitula  quidem  designantur  in  singulis  fere  Dioecesibus  Catho- 
 licis.  Metropolitanum  Dubliniense  sex  numerat  Dignitarios,  Decanum 
 nempe  Praecentorem,  Cancellarium,  Thesaurarium,  Archidiaconum 
 Dubliniensem  et  Archidiaconum  Glendalacensem,  necnon  viginti 
 duos  Canonicos  seu  Praebendarios.  Eorum  redditibus  potiuntur 
 Dignitarii  et  Canonici  Acatholici.  Arckidiaconatus  Glendalacensis 
 institutus  fuit  ad  memoriam  conservandam  antiquae  Sedis  de  Glanda- 
 lock  quae  Anno  circiter  1220  in  perpetuum  annexa  et  unita  fuit 
 Arckiepiscopatui  Dubliniensi.  Omnes  sive  Dignitarii  sive  Praeben- 
 darii  plerumque  sunt  Parochi,  quia  nikil  ipsis  uti  Canonicis,  a  Eidel- 
 ibus  subministratur.  Nulla  igitur  Praebenda  Penitentiaria,  vel» 
 Theologalis,  nullus  chorus  Capitularis  vel  Collegialis. 
 
630 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Bis  centum  et  Novem  Ecclesiae  Parochiales  antiquitus  numera- 
 bantur  in  Archidioecesi  Dnbliniensi.  Cum  tot  Parochi,  ob  temporum 
 Vicissitudines  et  calamitates  sustentari,  imo  inveniri,  non  potuerint, 
 multiplices  Parochiarum  uniones  necessario  factae,  ob  quas  quadra- 
 ginta  sex  tantum  Parochi  in  Archidioecesi  reperiuntur,  qui  alios  non 
 habent  redditus  praeter  fidelium  erogationes.  Parochorum  aliqui,  ob 
 proventuum  tenuitatem  absque  Vicariis  vivere  coguntur,  a  Regularibus 
 vicinis  in  excipiendis  Confessionibus  adjuti. 
 
 Ecclesiae  Catholicae  Capellae  appellantur.  Fidelium  largitionibus 
 humiles  eriguntur  :  Pro  rerum  conditionibus,  sufficienter  sacra  supel- 
 lectili  minus  quidem  splendida,  sed  ut  plurimum  decenti  instruuntur. 
 Hinc  nulli  redditus  fixi  pro  Fabrica  vel  sacris  supellectilibus  assignari 
 possunt  Oratoria :  publica  nulla. 
 
 Ex  Wareo,  Harrisio,  Alemando,  de  Burgo,  aliisque  Berum  Hiber- 
 niearum  Scriptoribus,  constat  plures  olim  fuisse  Conventus  seu  Monas- 
 teria  Regularium  per  totam  Hiberniam.  In  sola  Archidioecesi 
 Dubliniensi  numerabantur  sexdecem  Canonicorum  Regularium  S. 
 Augustini,  duo  Cisterciensium,  Unus  Trinitariorum,  tres  Fratrum 
 Praedicatorum,  duo  minorum,  Unus  Eremitarum  S.  Augustini,  Unus 
 Carmelitarum  calceatorum,  et  duo  Prioratus  Equitum  S.  Johannis 
 Hyerosolymitani.  Duo  in  eadem  fuere  Monasteria  Canonissarum  S. 
 Augustini,  duo  itidem  Monialium  S.  Benedicti. 
 
 Quinque  impraesentiarum  sunt  domus  seu  hospitia  Regularium 
 juxta  vel  prope  antiqua  eorum  Caenobia  :  Duo  Dominieanorum  Dublinii 
 et  Athyae,  Unum  Fratrum  Minorum  Dublinii,  Unum  Eremitarum 
 S.  Augustini  Dublinii,  Unum  Carmelitarum  calceatorum  Dublinii : 
 
 .  His  addenda  duo  alia  hospitia  Fratrum  Capucinorum,  et  Carmelita¬ 
 rum  discalceatorum  Dublinii,  qui  Hiberniam  appulerunt  post  Schisma 
 Anglicanum  et  Monasteriorum  omnium  subversionem  et  ruinam. 
 Duo  Religiosi  Ordinis  S.  Dominici  degunt  Athyae.  In  Civitate 
 Dubliniensi  Sex  extant  Sacella  seu  Capellae  Regularium  eorum  respec¬ 
 tive  domibus  conjuncta  et  decenter  ornata,  quibus  inserviunt  quinque, 
 sex,  vel  septem  Regulares  pro  unoquoque.  Eorum  proventus  tenues 
 sunt  et  impares  communi  mensae  servandae :  Nonnisi  raro  ilia 
 utuntur,  vel  quando  Novitius  aliquis,  ex  indulto  Apostolico,  in  hos- 
 pitio  versatur  ad  Tyrocinium  religiosum  explendum.  Subsunt  Regu¬ 
 lares  propriis  Superioribus  quoad  domesticam  disciplinam  regularem, 
 et  Archiepiseopo  quoad  externam  morum  honestatem  et  talia.  Nullus 
 reperitur  Regularis  Vagus  in  Archidioecesi  :  Qui  enim  in  propriis 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 631 
 
 domibns  non  versantur,  Coadjutores  snnt  seu  Yicarii  Parochorum,  ob 
 defectum  Presbyterorum  Secularium  ortum  ex  subversione  Collegiorum 
 nostrorum  extranationalium  in  Galliis,  et  Belgio  quondam  Austriaco, 
 uti  plenius  infra  exponetur. 
 
 In  Civitate  Dubliniensi  duae  sunt  Sororum  S.  Clarae  domus,  quarum 
 Una  numerosior  immediatae  Archiepiscopi  jurisdictioni  subest ;  Una 
 Monialium  S.  Dominici,  Una  Carmelitarum  discalceatarum  S.Theresiae. 
 His  annumeranda  alia  pro  Sororibus  de  Praesentatione  Beatae  Mariae 
 Virginis  nuncupatis,  quae  inopes  puellas  in  domesticis  Scbolis  et 
 Mulieres  ignorantes  ad  ipsas  accedentes  in  Fidei  rudimentis  et  morum 
 scientia  erudiunt.  Hoc  pium  et  saluberrimum  institutum  approbatum 
 fuit  SSmo.  Dno.  Nro.  Pio  VI.,  feliciter  regnante  per  brevem  ipsius 
 Epistolam  Illmo.D.  Francisco  Moylan  Episcopo  Corcagiensi  inscriptam, 
 sub  die  3  Septembris  1791,  cui  potestatem  fecit  erigendi  et  instituendi 
 harum  Virginum  unum  vel  plura  Collegia  tarn  in  Civitate  Corcagiensi 
 quam  in  aliis  civitatibus  et  locis  hujus  Regni ;  babito  prius,  ubi  de 
 aliena  Dioecesi  agetur,  proprii  Episcopi  consensu.  Constitutiones 
 servant  istaepiae  Virgines  ad  institutum  S.  Ursulae  dictum,  quantum 
 fieri  potuit,  accommodatas.  Nil  moratus  Archiepiscopus  Exponens, 
 utilissimum  hoc  institutum  stabiliendum  decrevit  in  Civitate  Dub¬ 
 liniensi,  et  benedicente  Domino,  copiosis  fidelium  largitionibus, 
 praesertim  spectabilis  Matronae  Theresiae  Mulally,  brevi  commodum 
 erectum  est  iEdificium  cum  Sacello,  in  quo  jam  reperiuntur  tres 
 Sorores  quae  solemnem  professionem  Corcagiae  emisere,  et  tres 
 Novitiae;  omnes  bonum  Odorem  spargentes,  et  ad  justitiam  plures 
 erudientes.  Hoc  Monasterium  Archipraesulis  Jurisdictioni  in  omnibus 
 subest.  In  caeteris  plurimae  puellae  ab  opulentioribus  Parentibus, 
 Catholicis  consignantur,  Fidei  principiis  et  religiosis  moribus  im- 
 buendae. 
 
 Antiquorum  Monasteriorum  fere  omnium  restant  adhuc  Moenia  et 
 parietes.  Quae  supersunt  Vestigia  Prioratus  SS.  Trinitatis  Canoni- 
 corum  Regularium  Dublinii,  Abbatiarum  S.  Columbani  de  Swords, 
 S.  Colgae  de  Lusk,  SS.  Petri  et  Pauli  necnon  S.  Salvatoris  de  Glanda- 
 lock,  Abbatiae  Cisterciensium  de  Monktown  et  aliarum,  pristinam 
 amplitudinem  redolent. 
 
 Nullum  in  Archidioecesi  vel  in  Regno  extat  Seminarium  Ecclesi- 
 asticum  proprie  dictum  :  Clerus  enim  Catbolicus,  ut  jam  dictum  est, 
 redditibus  stabilibus  et  fixis  omnino  caret :  Nulla  proinde  taxa. 
 Plures  in  Archidioecesi  sunt  Scholae  Catholicae  pro  adolescentibus  in 
 
632 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE.  - 
 
 litteris  et  scientiis  item  pro  pueris  puellisque  in  Catholicae  fidei  prin- 
 cipiis  erndiendis.  Quum  vero  a  pluribus  annis  fuerint  Scholae  publicae 
 ab  Acatholicis  erectae  atque  Regio  diplomate  sancitae,  in  quibus 
 nonnisi  pauperum  Catbolicorum  liberi  admitterentnr  beterodoxae  fidei 
 principiis  imbuendi,  ut  bnic  malo,  quantum  fieri  potuit,  occurreretur, 
 in  aliquibus  Paroeciis  Civitatis  Dubliniensis  erectae  sunt  Scholae 
 privatae  pro  pauperiorum  educatione  piis  fidelium  subsidiis  susten- 
 tandae.  Harum  Scbolarum  Numerus  ita  auctus  est,  ut  in  unaquaque 
 Civitatis  Dubliniensis  Paroecia,  una  mediocri  excepta,  inveniantur 
 duae  vel  tres,  praeter  quinque  vel  sex  Societates  in  Civitate,  quarum 
 contributionibus  indigentium  Catbolicorum  liberis  infantibus  nutrices 
 et  Alimenta  providentur.  Hisce  piis  conatibus  Molimina  ad  plebem 
 Catbolicam  Scholarum  diplomaticarum  institutione  pervertendam,  non 
 mediocriter  labefactata  sunt ;  praesertim,  cum  non  pauci  in  bisce 
 Scbolis  enutriti  et  principiis  erroris  imbuti,  cum  ad  iEtatem  per- 
 veniant  adultam,  ad  Catholicae  Ecelesiae  gremium  revertuntur. 
 Praeter  ratam  pecuniae  pro  pauperum  Catbolicorum  hujus  Regni 
 Scbolis  bactenus  ex  munificentia  S.  Congnis.  de  Propaganda  Fide 
 quotannis  elargitae  Arcbiepiscopo  exponenti  obvenientem,  Summam 
 non  modicam  pro  iisdem  sustentandis  confert. 
 
 Heu  nimis !  nota  sunt  quae  postremis  bisce  annis  in  damnum  Religio- 
 nis  gesta  sunt  per  totam  fere  Europam,  praecipue  in  Galliis  et  in  Belgio, 
 nuper  Austriaco,  ubi  viae  impiorum,  ita  permittente  Deo,  prosperantur. 
 Ab  inauspicato  illo  pie  et  nunquam  non  deflendo  anno  1789,  quo 
 nefarii  Religionis  bostes  palam  contra  illam  bellum  in  Galliis  in  ten  - 
 tarunt,  Collegia  nostra  iis  in  Regionibus  bfobis  prorsus  inutilia  evasere. 
 Duas  Parisiis  babuimus  domus,  unam  Presbyterorum,  Clericorum 
 alteram  ;  in  quibus,  communibus  Annis,  alebantur  et  instituebantur 
 Centum  quinquaginta  Alumni.  In  Nannetensi  nostro  Collegio 
 Centum,  ut  plurimum,  in  Burdigalensi  quadraginta,  totidem  in 
 Duacensi  versebantur.  Ad  Belgium  quod  spectat,  quinquaginta 
 Presbyteri  et  Clerici  Seculares  sacris  Studiis  incumbebant  in  Collegiis 
 nostris  Lovaniensi  et  Antwerpiensi,  praeter  octoginta  circiter  Reli- 
 giosos  Dominicanos  et  Franciscanos  qui  Lovanii  propriis  in  Aedibus 
 qua  Magistri  qua  discipuli  in  sacris  litteris  erudiebantur.  Missos 
 facio  Franciscanorum  Conventum  Boulagii  in  Lotbaringia,  et  duos 
 Capucinorum  Barii  super  Abbulam,  et  Vassii,  ambos  in  Provincia 
 Campagia  Galliarum,  in  quibus  borum  Ordinum  Novitii  institue¬ 
 bantur.  Uno  verbo,  quingenti  fere  Alumni  in  istis  omnibus 
 
SPICILEGIUM  OSSOMENSE. 
 
 633 
 
 Caenobiis  extranationalibus  sacris  litteris  imbuti,  atque  ad 
 Yineam  Domini  in  patria  excolendam  successive  destinati,  desunt 
 omnino  ab  Anno  1792 ;  quo  factum  est  ut  nunc,  ob  Ministrorum 
 defectum,  plurimae  per  totum  Regnum  Parochiae  maxime  in  hac 
 Arcbidioecesi,  consueto  Yicariorum  auxilio  priventur.  Ut  bisce  malis 
 obviaret,  Archiepiscopus  Exponens  Supplicem  libellum  Anno  1794, 
 porrexit  Comiti  de  Westmoreland  Hiberniae  tunc  Pro-Regi,  nomine 
 proprio  et  caeterorum  nostrorum  Episcoporum,  in  quo,  expositis 
 Collegiorum  nostrorum  in  Galliis  subversione  et  Cleri  nostr  i  notabili 
 inde  orituro  decremento,  imploravit  Consensum,  auxilium  et  patro- 
 cinium  Gubernii  et  Parlamenti  pro  stabiliendo  Collegio  seu  Seminario 
 aliquo  in  hoc  Regno,  in  quo  sacris  imbuerentur  Clerici  Adolescentes, 
 eadem  postea  populo  ministraturi.  Hujus  Supplicis  libelli  exemplar 
 authenticum  una  cum  hac  relatione  transmittit  Archiepiscopus 
 Exponens.  Re  perpensa,  Rex  in  mandatis  dedit  Pro-Regi  ut  proximo 
 appropinquanti  Parlamenti  Conventui  Praesulum  preces  exponeret, 
 efficeretque  ut  iisdem  annueretur.  Senatores  utriusque  Camerae, 
 paucis  discrepantibus,  nedum  permisere  ut  erigeretur  Collegium 
 aliquod,  sed  per  Statutum  seu  Actum,  ut  vocant,  decrevere  Summam 
 pecuniae  a  Thesauro  regio  solvendam  Curatoribus  seu  Administris  in 
 eodem  nominatis  pro  emendo  terreno  in  loco  apto  et  pro  fabrica 
 Collegii.  Curatores  absque  mora  Viliam  et  domum  in  eadem  recenter 
 extructam,  Oppido  de  Maynooth  in  hac  Arcbidioecesi  conterminam, 
 Dublinio  vix  undecim  Milliaribus  distantem  a  Duce  Lageniae 
 primario  Regni  Procere,  insigni  Catholicorum  fautore,  pretio 
 Scutorum  Romanorum  sexdecem  Millia  cum  aliquibus  centenis 
 Mense  Augusti  1795  coemerunt,  et  nonnullos  Clericos  Studentes  et 
 Professores  in  domo  collocarunt  die  1  Novembris  proxime  sequentis. 
 Novae  Fabricae  domui  ex  utroque  latere  adjungendae  primum  lapidem 
 posuit  Comes  de  Camdem  Pro-Rex  a  Mense  Martii  1795,  die  20 
 Aprilis  1796,  aulico  stipatus  comitatu,  coram  multis  Proceribus  et 
 quinque  ex  Curatoribus  Catholicis ;  Comite  nempe  de  Fingall, 
 Archiepiscopo  Armacano,  Episcopo  Midensi,  Archiepiscopo  Expo- 
 nente,  Rd0-  D.  Thoma.  Hussey  tunc  Collegii  Praeside  deputato,  et 
 f'requentissimo  populo.  Dicti  Curatores  omnes  aulicis  Rhedis 
 Dublinium  conducti,  eodem  die  Commensales  Vice-Regis  et  aliquo* 
 rum  Magnatum,  quos  inter  erat  Lageniae  Dux,  ad  lautissimum  Con- 
 vivium  sedere  in  Castro  Dubliniensi  Vice-Regis  palatio.  In  singulis 
 sequentibus  Parlamenti  Sessionibus  notabilem  pecuniae  Summam 
 
634 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 decrevere  Senatores  pro  fabrica  perficienda  quae  ante  Annum  1800 
 non  terminabitur.  Aedificium  amplissimum  erit  et  pulchrum  cum 
 Sacello  spatioso.  Regia  mens  est  et  Parlamenti  completo  Aedificio, 
 triginta  millia  Scuta  Romana  ab  aerario  regio  singulis  annis  solvenda 
 Collegio  assignare  pro  alendis  ducentis  Alumnis,  et  Praesidibus, 
 Professoribus,  Ministrisque  necessariis.  Munificentissimum  profecto 
 donum  vereque  regium.  Dolendum  tamen  est,  ducentos  istos 
 Alumnos,  etsi  quilibet  eorum  ad  Sacerdotium  usque  proveheretur, 
 quod  expectari  nequit,  impares  omnino  esse  necessariae  Ministrorum 
 Successioni  conservandae  in  hoc  Regno.  Hinc  Sacerdotum  Secula- 
 rium  et  Regularium  decrementum  quod,  ex  allatis  causis  jam  nimis 
 experimur,  in  dies  augebitur  nisi,  Deo  opitulante,  ibidem  vel  alibi, 
 majori  Alumnorum  Numero  alendo  et  instituendo  provideatur. 
 
 Quatuordecim  sunt  Hospitalia  in  Civitate  Dubliniensi  pro  diversi 
 generis  Infirmis,  praeter  unam  domum  in  unaquaque  fere  parochia 
 Dispensatorium  dictam,  ad  instar  Pharmacopoliorum,  ubi  Medicamenta 
 parantur,  et  Medicorum  et  Chirurgorum  consilio  et  ope  gratis  curantur 
 Infirmi  qui  ad  eos  statutis  uniuscujusque  diei  horis  accedunt.  In 
 hospitalibus  etiam  curantur  Infirmi  exteri  ad  ipsa  confluentes. 
 Catholici  et  Acatholici  Infirmi  indiscriminatim  admittuntur  et  me- 
 dentur.  Nosocomia  quae  proventibus  stabilibus  potiuntur  ab 
 Acatholicis  communiter  administrantur.  Alia  quae  annuis  bene- 
 volorum  contributionibus  sustentantur  ab  Acatholicis  et  Catholicis 
 gubernantur.  Nulla  super  hospitalia  speciali  jurisdictione  gaudet 
 Archiepiscopus  Exponens. 
 
 Ob  reddituum  stabilium  defectum,  nullum  Collegium,  nulli  praeter 
 supra  designates  loci  pii.  Confraternitates  seu  piae  Sodalitates  quae- 
 dam  sunt,  veluti  Rosarii,  Scapularis,  etc.  sub  Cura  Regularium  Aposto- 
 licis  privilegiis  gaudentium.  Confraternitas  Doctrinae  Christianae  in 
 singulis  Archidioecesis  Paraeciis,  suadente  Archiepiscopo  Exponente, 
 stabilita  est. 
 
 Desunt  Montes  Pietatis  in  Universo  Hiberniae  Regno. 
 
 Paragraphus  Secundus. 
 
 De  Ipso  Archiepiscopo  Exponente. 
 
 Archiepiscopus  Exponens  Residentiae  praeceptum  ita  stricte 
 adimplet,  ut  neque  per  Menses  Conciliarios  dictos,  et  non  nisi  per 
 modicum  tempus  unquam,  ab  Archidioecesi  abfuerit. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 635 
 
 Integrae  Dioecesis  Yisitationem,  etiam  parochialem  Anno  1788 
 explebat.  Ob  tumultns  Philosophantium  insidiis  et  Moliminibus 
 excitatos,  et  Negotiorum  multiplicis  generis  varietatem  cum  Regiis 
 Ministris  tractandam,  hoc  postea  praestare  non  potuit.  Singulis 
 tamen  Annis,  duobus  1798  et  1799  exceptis,  quando  Civiles  discordiae 
 maxime  crevere,  plurimas  Paraecias  lustravit,  et  Clerum  Universum 
 in  propriis  Decanatibus  successive  conveniebat. 
 
 Per  seipsum  Sacras  Ordinationes  explet,  et  Confirmations  Sacra- 
 mentum  administrat. 
 
 Ob  civiles  Regni  discordias  ortas  ex  antiqui  in  Galliis  regiminis 
 subversione,  aliasque  Circumstantias  Archidioecesi  peculiares,  Nulla 
 Synodus  Dioecesana  vel  Provincialis  haberi  potuit.  Gubernio  etiam, 
 etsi  haud  immiti,  non  arridet  numerosus  et  extraordinarius  quorum- 
 cumque,  praesertim  Sacerdotum,  Concursus,  qui  communiter  a  Magis- 
 tratibus  municipalibus  aliisque  Yicinis  Acatholicis  male  habetur. 
 Postremis  hisce  Annis  legibus  vetiti  sunt  plurimorum  cujusvis  generis 
 Conventus,  absque  Consensu  Magistratus. 
 
 Yerbum  Dei  per  seipsum  frequenter  praedicat,  et  impraetermisse 
 in  decursu  pastoralis  Yisitationis.  Legitimo  concurrente  impedim- 
 ento,  Yiros  assumit  idoneos  ad  praedicationis  Officium  salubriter 
 exequendum. 
 
 Nullum  habet  Mulctarum  depositarium,  praeter  Unum  ex  pecuniis 
 quolibet  Anno  a  nonnullis  Sacerdotibus,  et  ab  ipsomet,  oblatis  in 
 Subsidium  Sacerdotum  egentium.  Sacerdotes  huic  Charitatis  operi 
 intenti  associantur  sub  titulo  Societatis  Clericalis,  quae  initium  promo- 
 vente  Archiepiscopo  habuit  Anno  1787,  eodem  quo  Metropolim.  adiit. 
 
 Neque  Innocentiana  vel  alia  ulla  taxa  in  Cancellaria  Dubliniensi 
 observatur  vel  exigitur. 
 
 Plurima  in  hoc  Regno  et  ubicumque  Haeresis  dominatur  Epis- 
 copalis  Officii  exercitio,  jurisdictioni  Ecclesiasticae,  libertati  et 
 immunitati  Ecclesiarum  obsunt ;  neque  in  iis  regionibus  observari 
 possunt,  quoad  plurima  decreta  vel  Canones  circa  Episcoporum 
 Officia,  jurisdictionem  Ecclesiasticam  vel  libertatem  et  immunitatem 
 Ecclesiarum.  Hinc  suasione  magis  quam  Auctoritatis  imperio  caute 
 agendum,  cum  toleratione  dumtaxat  gaudeat  Catholica  Religio,  et 
 nulla  Yi  coactiva  civilibus  legibus  firmata,  potiantur  Episcopi 
 Hiberniae. 
 
 Cum  redditibus  fixis  et  stabilibus  omnino  careat  Archiepiscopus, 
 et  redditus  ejus  annuus  incertus  ex  fidelium  oblationibus  et  Paro- 
 
686 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 chorum  procurationibus  tenuis  admodum  sit,  parum  peragere  potest 
 pro  Ecclesia,  pro  populo,  aut  pro  Clero  ;  servata  etiam  quoad  Victum, 
 Yestitum,  domic.ilium  et  famulatum,  quacumque  possibili  non  iudecora 
 parsimonia  et  Aeconomia.  Nihilominus,  Capellam  parochialem  ipsi 
 commendatam  sacra  Supelleetili  ditavit,  Scbolas  pro  pauperioribus 
 Catbolicis,  Hospitalia,  Orphanotkropia  annuo  subsidio  adjuvat,  et 
 egenis,  praesertim  Sacerdotibus,  opitulatur.  Item,  domum  Paeniten- 
 tiariam  dictum,  recenter  l)ublinii  annuo  Stipendio  conductam  pro 
 vagarum  infamium  faeminarum  reformatione  et  recta  institutione, 
 Aere  et  opera  plurimum  promovit. 
 
 Paragraphus  Tertius. 
 
 Ex  iis  quae  supra  retulit  Arcliiepiscopus  Exponens  Paragrapko 
 primo  de  Statu  Cathedralis,  Ecclesiarum  Collegiatarum,  Dignitatum 
 et  Canonicorum  satisfactum  satis  esse  arbitratur  quaesitis  sub  hisce 
 numeris  propositis. 
 
 Parochi  omnes  in  suis  respectivis  Parocbiis  resident. 
 
 Libros  Matrimoniorum  et  Baptizatorum  retinent,  non  vero  Confir- 
 matorum  vel  mortuorum.  Posterioris  generis  libri  per  totum  Regnum 
 desiderantur,  neque  ob  Paraeciarum  amplitudinem,  Sacerdotum 
 paucitatem  aliasque  circumstantias,  absque  summo  incommodo  et 
 difficultate  conscribi  valent,  uti  oportet. 
 
 Parochi  omnes  aliorum  Sacerdotum  opera  indigent  ut  Sacramenta 
 ministrent,  non  exceptis  etiam  iis  qui  Vicariis  adjuvantur.  Ob  hunc 
 ministrorum  defectum  pietas  refrigescit,  et  Gregis  desiderium 
 suscipiendi  Paenitentiae  et  Eucharistae  Sacramenta  semel  vel  saepius 
 in  mense  ob  lucrandas  indulgentias  in  dies  minuitur ;  imo  vix  dicta 
 Sacramenta  suscipere  valent  fideles,  uti  oportet,  vel  ipsis  paschalibus 
 et  natalitiis  temporibus  festivis.  Unus  enim  Parochus  cum  uno 
 Vicario  (plures  non  inveniuntur  nisi  in  Parocbiis  Civitatis  Dubliniensis) 
 ad  necessaria  praestanda  non  sufficiunt ;  multo  quidem  minus  si  agat 
 sine  Vicario  uti  ut  plurimum,  contingit  in  Paraeciis  ruralibus.  Quid 
 vero  dicendum  quando  Parochus  ipse  solitarius,  vel  etiam  Vicario 
 adjutus,  aegrotat  ?  Plures  quidem  reperientur  Sacerdotes  nedum  in 
 Dubliniensi,  sed  in  aliis  Regni  Dioecesibus  omnibus,  quam  ex 
 reditibus  angustis  et  precariis  utcumque  competente  ali  possint. 
 Verum  Ecclesiae  Obsequiis  et  TJtilitatibus  minime  sufficiunt ;  Enim 
 vero  maxime  populosae  sunt  Parochiae.  In  Civitate  ipsa  Dubliniensi 
 inter  novem  Parockos  partita,  ex  tercentis  fere  Incolarum  Millibus 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 637 
 
 qnibns  constare  creditur,  ducentena  ad  minus  millia  sunt  Catholici,  et 
 Sacerdotes  sive  Seculares  sive  Regulares  centenarium  numerum  non 
 excedunt ;  unde  conficitur,  duo  Millia  Catkolicorum  in  eadem 
 numerari  pro  quolibet  Sacerdote.  In  nonnullis  Archidioecesis 
 Paraeciis  ruralibus  vix  duae  inveniuntur  familiae  Acatbolicae.  In  istis 
 omnibus  ducentena  triginta  et  amplius  circiter  Millia  Incolarum 
 numerantur,  ex  quibus  Acatbolici  vix  quintam.  componunt  partem. 
 Superest  igitur  numerus  ducentorum  fere  Millium  Catbolicorum, 
 quibus  inserviunt  quinquaginta  quatuor  tantum  Sacerdotes  Seculares 
 et  Regulares,  comprehensis  triginta  Septem  Parocbiis  Copiosissima 
 quidem  est  Messis,  sed  nulla  quacumque  paucorum  operariorum 
 industria  rite  colligenda.  Faxit  Deus  ut  in  dies  decrescenti  clero 
 ex  supra  recensistis  causis,  aliquo  modo  tempestive  occurratur  ! 
 
 Parocbi  frequenter  Diebus  Dominicis  et  festivis  solemnioribus, 
 pro  sua  et  eorum  capacitate  plebes  sibi  commissas  salutaribus  verbis 
 pascunt,  docendo  quae  omnibus  necessaria  sunt  ad  Salutem,  juxta 
 monitum  S.  Concilii  Tridentini. 
 
 Parochi  Diebus  Dominicis  et  festivis  aliisque,  in  suis  respectivis 
 Parocbiis  Fidei  rudimenta,  necnon  obedientiam  erga  Deum  et 
 Parentes,  Pueros,  caeterosque  boc  adjutorio  indigentes  docent,  ipsis 
 operam  praestantibus  ludi  magistris  et  aliis  piis  personis. 
 
 Parocbi  et  alii  curam  animarum  exercentes  singulis  Dominicis  et 
 festivis  de  praecepto,  et  iis  etiam  a  quibus,  ex  indulto  Apostolico, 
 ablatum  est  praeceptum  audiendi  missam  eamdem  applicant  pro 
 populo  eorum  curae  commisso. 
 
 Antequam  quis  ad  primam  Tonsuram  et  Minores  Ordines 
 admittatur  debitum  examen  quoad  doctrinam,  mores,  indolem  et 
 alia  requisita  praemittitur.  Quoad  Sacris  Ordinibus  initiandos 
 cum  in  hoc  Regno,  ex  indulto  pariter  Apostolico,  Sacri  Ordines  quoT 
 cumque  anni  tempore  et  diebus  etiam  successivis  conferantur,  non 
 semper  ante  cujusque  Sacri  Ordinis,  sed  ante  Subdiaconatus  tantum 
 susceptionem,  piis  meditationibus,  seu  spiritualibus  exercitiis,  per 
 aliquot  dies  vacant  in  loco  apto,  non  tamen  semper  in  aliqua  domo 
 religiosa.  Arcbiepiscopus  Exponens  rarissime  et  peculiaribus 
 exigentibus  circumstantiis,  Ordines  sive  sacros  sive  minores  confert 
 extra  tempora  consueta  a  SS.  canonibus  statuta. 
 
 Quoad  Fori  privilegium,  servari  non  possunt  in  boc  Regno  quae 
 de  eodem  disponuntur  a  Synodo  Tridentina  Sess.  23,  Cap.  6  de 
 Reform,  et  a  Constitutione  Benedicti  Papae  XIII.,  in  Concilio  Romano 
 
6B8 
 
 SPIOILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 emanata;  neque  veste  talari  nti  possunt  Clerici,  extra  Capellas  et 
 earum  confinia  muro  cincta  ad  vestimenta  communia  quod  attinet, 
 nigra  vel  subnigra  communiter  sunt. 
 
 Conferentiae  casuum  conscientiae  extra  Civitatem  Dubliniensem, 
 ob  locorum  distantiam  nonnisi  sexies  in  anno  baberi  possunt,  a 
 mense  scilicet  Aprilis  ad  mensem  Novembris  exclusive.  In  Civitate 
 ipsa  pluries  habentur  in  qualibet  Parocbia.  Omnes  Sacerdotes 
 Seculares  et  plerumque  Regulares,  in  Decanatibus  ruralibus,  bisce 
 conferentiis  intersunt. 
 
 Mores  Cleri  Secularis  communiter  integerrimi  et  attentis 
 peculiaribus  Regni  circumstantiis,  eximii.  Unus  Sacerdos  qui  Vicarium 
 agebat  in  Parocbia  de  Swords  prope  Dublinium,  nomine  McEvoy, 
 Yiduam  quamdam  sibi  junxit  matrimonio  ritu  Acatbolico,  idque  scelus 
 tueri  conabatur  auctoritate  conventus  Gallieani  constituentis  dicti,  qui 
 sacris  ordinibus  initiatis  matrimonia  *  sacrilege  ’  indulsit.  Archiepis- 
 copus  Exponens  in  delinquentum  Sacerdotem  Excommunicationis 
 sententiam  tulit  antequam  a  fide  apostatavit.  Nondum  resipuit 
 Sacerdos  ille  Concubinarius.  Nullum,  praeter  boc,  subibat  scandalum 
 quod  remedio  indigebat  potentiori.  Praefatae  excommunicationis 
 sententiae  exemplar  cum  bac  sua  relatione  transmittit  Arcbiepiscopus 
 Exponens. 
 
 Paragraphus  Quartus. 
 
 De  Clero  Regulari. 
 
 Unicus  duntaxat  Regularis  Ordinis  S.  Francisci  Alumnus,  Curam 
 Animarum  exercet  tanquam  Parocbus.  Regulares  qui  Yicariorum 
 munere  funguntur,  idem  fideliter  adimplent. 
 
 Regulares  omnes  vel  in  propriis  bospitiis,  yel  Parocborum  aedibus 
 communiter  degunt  absque  Scandalo.  Aliqui  senes  vel  infirmi  in 
 Parentum  vel  Amicorum  domibus  versantur. 
 
 In  Regulares  animadvertit  Arcbiepiscopus  quoad  externam  morum 
 bonestatem  et  alia,  ut  supra  dictum  est. 
 
 Nullum  cum  Regularibus  babebat  offendiculum  in  exercitio  suae 
 jurisdictions. 
 
 Paragraphus  Quintus. 
 
 De  Monialibus. 
 
 De  Monialium  Monasteriis  in  Arcbidioecesi  Dubliniensi  jam  dic¬ 
 tum  supra  Paragrapbo  primo,  Numero  xii. 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 639 
 
 Paragraphus  Sextus, 
 
 De  Seminario. 
 
 Nullum  in  Archidioecesi  extat  Seminarium  proprie  dictum, 
 praeter  Collegium  Manutianum,  vulgo  Maynooth,  S.  Patritii,  pro  toto 
 Regno,  de  quo  supra  Paragrapho  primo,  Numero  xiii. 
 
 Paragraphus  Septimus, 
 
 De  Ecclesiis,  Confraternitatibus  et  locis  piis. 
 
 Paucissima  sunt  onera  Missarum  in  Archidioecesi  Dubliniensi, 
 earumdum  adimpletioni  invigilat  Archiepiscopus.  Fundatorum  haere- 
 dibus  principalis  cura  incumbit,  cum  penes  ipsos  plenissime  resideat 
 bonorum  et  fructuum  Administratio,  vetantibus  legibus  ne  Clerus 
 Catbolicus  bona  stabilia  vel  redditus  fixos  possideat  aut  administret ; 
 ut  supra  observatum  est,  Paragrapho  primo,  Numero  ix.,  et  alibi. 
 
 Ad  Quaesita  sub  bisce  Numeris  comprebensa  jam  supra  respondit 
 Archiepiscopus  Exponens  de  Confraternitatibus,  locis  piis,  Montibus 
 pietatis  et  bospitalibus  agens,  Paragrapho  primo,  Numero  xiv. 
 
 Paragraphus  Octayus, 
 
 De  Populi  Moribus. 
 
 Populus  communiter,  praesertim  in  ciyitate  Dubliniensi,  pietate 
 non  proficit  ;  quinimo  plures  aliorum  exemplo  ad  prava  declinant. 
 Haud  mirum  sane  videbitur  in  urbe  totius  Regni  Principe,  eaque  tarn 
 conferta  ac  nimia  popinarum  multitudine  scatenti,  in  tanta  bominum 
 variae  Religionis  colluvie,  non  obstantibus  quibuscumque  increpationi- 
 bus  ac  monitionibus,  plurimum  grassari  vitium  ebrietatis  aliaque. 
 inde  scaturientia ;  qualia  sunt  rixae,  blaspbemiae,  imprecationes, 
 praecipites  ac  temerariae  Dei  nominis  usurpationes,  jejunii  et  ab- 
 stinentiae  violationes,  &c.  Ad  solamen  tamen  accedit  non  exiguum 
 fidelium  numerum  ab  his  aliisque  vitiis  abborrere,  vitamque  ducere 
 vere  Cbristianam,  ac  Sacramenta  Paenitentae  et  Eucharistiae  semel 
 singulis  mensibus  ac  saepius  devote  frequentare. 
 
 Matrimonia  clandestina  gravissimum  et  molestissimum  Archiepis- 
 copo  negotium  facessunt.  Plures  vel  pauciores  nefarii  ministri  num- 
 quam  desunt,  plerumque  ex  aliis  Dioecesibus,  vel  Apostatae  Sacerdotes 
 etiam  exteri,  vel  etiam  Pseudo-Ministri  a  suis  pariter  exauctorati, 
 
640 
 
 SPICILEGIUM  OSSOBIENSE. 
 
 qui  quoscumque  ad  se  ex  diversis  Regni  partibus  confluentes, 
 conculcata  omnium  Sacrorum  Canonum  observantia,  matrimonio 
 conjungere  sunt  parati.  Ingentia  mala  inde  proficiscentia 
 Emmos.  Patres  minime  latere  possunt.  Illis  occurrendis  optaret 
 quidem  Arebiepiscopus  ut  in  Archidioecesi  ederetur  et  executioni 
 mandaretur  S.  Concilii  Tridentini  decretum  talia  irritans  Matrimonia. 
 Consilio  desuper  habito  cum  suo  Clero,  reque  in  pluribus  Congrega- 
 tionibus  tarn  voce  quam  scriptis  accuratissime  perpensa,  gravissimae 
 propositae  sunt  rationes  timendi  ne  majora  inde  sequerentur  mala, 
 praesertim  in  civitate,  ob  legum  civilium  oppositionem  et  alia  incom- 
 moda,  de  quibus  retulit  etiam  Arckiepiscopi  Exponentis  Antecessor 
 Illmus.  D.  Johannes  Carpenter  S.  Congregationi  in  sua  eidem  sub 
 die  16  Mensis  Octobris  1780,  inscripta  Epistola;  quaeque  ipsemet 
 Exponens  cursim  delibavit  in  nonnullis  ad  eamdem  datis  Epistolis. 
 
 Pauci  admodum,  fere  nulli,  sectam  Anglicanam  amplectuntur. 
 Plures  Acatkolici  Ecclesiae  reconciliantur.  Post  inceptam  in  Galliis 
 anno  1789,  rerum  omnium  infaustam  perturbationem,  nonnulli, 
 praecipue  Presbyteriani  in  Ultonia  Regni  Provincia  Septentrionali, 
 Libertatis  asserandae  praetextu,  Societatem  iniere  sub  nuncupatione 
 Hibernoram  Unitorum,  seque  jurejurando  obstrinxere  omnibus  viribus 
 procuraturos  systematis  Parliamentarii  reformationem,  et  regiminis 
 Civilis  et  Ecclesiastici  emendationem.  Catkolicorum  etiam  a  legibus 
 paenalibus  emancipationem,  et  alia  speciosa  vulgique  acceptissima 
 conaturos  se  obtinere  spopondere.  Sub  finem  Anni  1791,  istiusmodi 
 Societas  Dublinii  instituta  jam  plurimos  etiam  Catkolicos  inter 
 Sodales  suos  numerabat,  indeque  per  totum  Regnum  propagata  est. 
 
 Hibernorwn  TJnitorum  Societas  Dubliniensis  Scriptis  Typis  im- 
 pressis  Populum  contra  Gubernium,  Parlamentum  et  Magistratus 
 exacerbavit.  In  Catkolicos  etiam  insontes  et  pacificos  Comitatus 
 Armacani  in  Ultonia  saevire  coeperunt  infimae  Classis  Protestantes 
 adscripti  alteri  Societati  Arausicanae  dictae,  ob  Memoriam  Guilielmi 
 Principis  Arausicani,  qui  sub  finem  Saeculi  decimi  septimi  Jabobi  II., 
 Brittanniae  Regis  Catkolici  Avunculi  et  Soceri  sui  Tkronum  occupa- 
 vit.  Societas  isthaec  in  Catkolicos  male  animata,  praetextu  jurium 
 regiorum  et  Constitutionis  tuendorum,  ipsos  variis  modis  vexarunt, 
 armisque  tandem  aggressi  sunt.  Catkolici  istius  regionis  arma  quae 
 poterant  sumpsere,  sese  tutari  conati  sunt,  Defensorum  Appellatione 
 assumpta. 
 
 Pluries  inter  eos  pugnatum  est,  sed  Catkolici  tandem  maximo 
 
SPICILEGJUM  OSSORIENSE. 
 
 nnmero  e  solo  natali  in  conterminas  provincias,  Conaciam  praesertim, 
 exulare  coacti  sunt,  miseram  sortem  narraturi.  Hinc  coeterarum 
 provinciarum  infimi  Catholici,-  vel  timore  similia  experiendi,  vel 
 vindictae  desiderio  perciti,  Defensorum  Nomine  assumpto,  Protes- 
 tantium  domus  indiscriminatim  aggressi  sunt  arma  quaesituri,  vereque 
 trangressores  et  ojfensores  facti,  plurima  facinora  patrarunt. 
 
 Post  diuturnum  temporis  intervallum  Gubernium  tot  excessibus 
 tandem  expergefactus,  reos  quoscumque  deprehendi  et  ad  judicium 
 vocari  jussit.  Eorum  multi,  magno  numero  Catholici  ultimo  sup- 
 plicio  affecti,  plures  exulare  coacti  criminum  paenas  luere.  Interim, 
 Archiepiscopus  Exponens  Monitis  pastoralibus  typis  editis  atque  in 
 singulis  Archidioecesis  Capellis  inter  Missarum  solemnia  promulgatis, 
 necnon  exhortationibus  viva  voce  ab  ipsomet  in  pluribus  locis  prolatis, 
 populum  sibi  commissum  excitabat  ad  pacem  fovendam  et  fidelitatem 
 optimo  Regi  servandum,  simulque  praemonebat  ab  insidiis  perver-' 
 sorum  hominum  Philosophorim  nomine  abutentium  abstinere,  resque 
 ab  illis  in  Galliis  gestas  acriter  insectabatur.  Grates  a  Gubernio 
 repetiit,  sed  Hibernorum  Unitorum  et  Defensorum  sic  dictorum, 
 Odium  maximum  sibi  concitavit.  Hi  tanquam  coeci  ducebantur  ab 
 viris  astutis  et  nil  minus  molientibus  quam  regimen  a  Magna  Brit- 
 tannia  separatum  et  independens  sub  tutela  Gallicanae  Reipublicae, 
 quae  reipsa  ingentem  Classem  militaribus  copiis  ad  quindecim  usque 
 millia  refertam,  in  Hiberniam  misit  mense  Decembri  Anno  1796. 
 Oram  Australem  de  facto  appulit  Classis  isthaec,  sed  tempestatibus 
 agitata,  copiae  in  terram  descendere  minime  valuere,  et  re  infecta  in 
 Galliam  rediit  plurium  navium  jacturam  vel  injuriam  experta. 
 Solemnes  gratiarum  actiones  pro  singulari  hoc  beneficio  Deo  agendas 
 Archiepiscopus  indixit,  et  die  ad  eas  persolvendas  statuto,  inter 
 Missarum  solemnia  e  suggestu  peroravit  plurimis  Acatholicis  aus-  • 
 cultantibus,  frementibus  licet  Hibernis  Unitis,  qui  nil  non  exitiale 
 ipsi  palam  minati  sunt.  Yerum  haud  perterritus  Archiepiscopus 
 regiam  quam  coepit  viam  impavidus  constanter  prosequutus  est. 
 
 Ob  Regni  peculiares  circumstantias  jam  indigitatas  et  heu 
 nimium  notas,  Sedis  Apostolicae  Consilium  vel  adjutorium  nihil 
 efficeret  in  extirpandis  abusibus  quibusdam  et  consuetudinibus 
 minus  rectis ;  cum  absque  brachii  secularis  auxilio  tolli  nequeant. 
 Istiusmodi  autem  Auxilium,  praesentibus  in  Circumstantiis,  vix 
 sperandum  arbitratur  Archiepiscopus  Exponens. 
 
 2  T 
 
42 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Paragraphus  Nonus  et  Ultimus. 
 
 De  Postulatis. 
 
 Nihil  peculiare  a  S.  Sede  Apostolica  postulandum  censet  Archi- 
 praesul  Exponens.  Facultatibus  insignibus  ex  ejusdem  benignitate 
 potitur  non  minus  quam  caeteri  Hiberniae  Episcopi.  Hanc  tamen 
 nactus  Occasionem,  peropportunum  arbitrator  seqnens  exponere 
 dubium  quod  ipsum  ancipitem  tenet  circa  Casum  in  praxi  haud  rarum. 
 Casus  est  hujnsmodi. 
 
 Acatholici,  praesertim  Pseudo  Episcopi  et  Ministri  in  More  habent 
 familiares  suos  frequenter  convocare  antequam  cubitum  eunt  ad  preces 
 communes  dictas.  Hae  preces,  ubi  adest  Minister,  ab  ipso  recitantur,  alias 
 a  Patrefamilias  communiter.  Famuli  plerumque  per  totumRegnum  sunt 
 Catholici,  qui  a  famulatu  saepe  dimittuntur  si  istis  precibus  interesse 
 renuant,  ac  ad  egestatem  et  Miseriam  reducuntur,  ad  quam  sublevandam 
 nonnunquam  ad  prava  declinant :  Aliquando  Acatholicos  se  fingunt 
 ne  famulatu  priventur.  Communionem  cum  heterodoxis  in  Sacris 
 merito  vetitam  esse  Catholicis  probe  novit  Archiepiscopus  Exponens, 
 eamque  inter  casus  sibi  reservatos  numerat.  Yerum  dubitatur,  an 
 Catholici  hujusmodi  precibus  adstantes  et  eas  simpliciter  tantum 
 audientes  revera  in  sacris  communicent  cum  haereticis.  Preces 
 enim  sive  a  Ministello  sive  a  Laico  recitatse,  sunt  in  sensu  verbo- 
 rum  obvio,  reali  et  intento,  omnis  erroris  immunes,  atque  Evangelio 
 conformes :  proferuntur  absque  ullo  apparatu  clericali  in  privato 
 cubiculo  ordinario  ab  aliquo  agente  uti  Patrefamilias  qui  famulos 
 congregari  vult  ne  vespere  ad  tabernas  eant  aut  alibi  otiantur,  uti 
 Archiepiscopo  Exponenti  declararunt  nonnulli  Episcopi  Acatholici. 
 Praxim  hanc  tolerandam  esse  arbitrantur  aliqui  ex  nostris  Praesulibus, 
 aliis  dissentientibus  sed  illam  damnare  non  audentibus.  Exposcitigitur 
 Exponens  omni  qua  par  est  humilitate  quid  sibi  agendum  in  hoc 
 Casu  pluries  in  Civitate  Dubliniensi  quam  alibi  occurrente  ? 
 
 Haec  sunt  quae  de  praesenti  Archidioecesis  Statu  S.  Congregationi 
 referenda  et  supremo  S.  Sedis  judicio  subjicienda  habet  modernus 
 Archiepiscopus  Dubliniensis.  Plurima  sunt  alia  Relationum  capita 
 ex  florentibus  Ecclesiis  expectanda  quae,  ut  ex  supra  narratis  constat, 
 locum  non  habent  in  informationibus  circa  hasce  nostras  Ecclesias 
 externo  decore  spoliatas,  pluribusque  desiderabilium  suorum  destitutas. 
 In  quorum  pleniorem  fidem  hisce  a  nobis  propria  manu  exaratis 
 
SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 643 
 
 subscribimus,  Sigillumque  nostrum  Pontificate  apponimus.  Datum 
 Dublinii,  YI.  Id.  Junii  Anni  Millesimi  Septingentesimi  nonagesimi 
 septimi,  Die  anniversario  consecrationis  nostrae  ejusdemque  Anno 
 vigesimo  primo,  plenioris  vero  Pontificalis  Inaugurationis,  Undecimo. 
 
 Fr.  Joh.  Thomas, 
 
 Arcbiepiscopus  Dubliniensis, 
 
 Hiberniae  Primas  et  Metropolitanus. 
 
 Locus  Sigilli. 
 
 Eminentissime  Domine, 
 
 Serius  quam  parerat  praeinsertam  Ecclesiae  meae  Status  relationem 
 S.  Congregationi  transmissam,  forsan  existimabunt  Eminentissimi 
 ejusdem  Pratres  :  Yerum,  si  ad  difficillimas,  insolitas  hactenusque 
 inauditas  temporum  circumstantias  animos  intendere  dignentur,  non 
 incuriae  vel  negligentiae  meae  moram  tribuendam  esse  ultro,  ni  fallor, 
 agnoscent. 
 
 Norunt  profecto  quae  acciderint  in  hoc  Regno  heu  nimis,  adversa 
 et  probra  postquam  relationem  ipsam  exaraveram.  Seditiosorum 
 hominum  nefandis  actibus  excitatos  tumultus,  Rebellio  manifesta 
 subsequuta  est.  Meminisse  piget  ingentia  inde  derivata  mala  nun- 
 quam  non  deflenda,  quibus  successere  fames,  morbique  ad  instar 
 pestis  contagiosi  et  mortiferi,  plus  minusve  ad  hunc  ipsum  fere  Annum 
 exitiales.  Interim  bella  ubique  gliscentia,  Urbis  invasio,  Magni  Pii 
 YI.,  ab  eadem  violenta  et  sacrilega  deportatio,  maritimum  cum  Italia 
 commercium,  nisi  per  bellicas  Naves,  omnino  interceptum.  Uno  verbo, 
 Universalis  rerum  omnium  perturbatio,  quemcumque  ad  S.  Sedem 
 Apostolicam  Aditum  interclusit,  ad  praesentem  hunc  fere  diem, 
 quo  tandem  ob  pacem  orbi  redditam  laetamur,  precamurque  fore 
 diuturnam. 
 
 Inter  has  procellas  propositi  tenax,  neque  jninis  perterritus  vel 
 pollicitationibus  allectus,  a  recta  quam  inieram  via,  Deo  auxiliante, 
 nunquam  declinavi.  Monitis  pastoralibus  Typis  editis,  atque  in  sin¬ 
 gulis  Archidioecesis  Sacellis  diebus  festivis  promulgatis,  hortationibus 
 saepius  e  suggestu  a  me  habitis,  omnique  alio  quo  poteram  modo 
 populum  mihi  commissum  ad  fidem  erga  optimum  Regem  servandam 
 excitare  conatus  sum.  Hunc  meum  difficillimis  istis  temporibus 
 agendi  modum  pergratum  habuere  hoc  nostrum  gubernium  regiique 
 in  Anglia  Ministri.  Marchio  Cornwallis  a  Mense  Junii  1798,  ad 
 
644 
 
 ■  SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Maium  Mensem  1801,  Hiberniae  ProRex  insigni  me,  inter  alios, 
 benevolentia  prosequutus  est.  Verum  de  his  et  aliis  ab  Anno  1797, 
 gestis  opportunior  redibit  Sermo  in  relatione  Archidioecesis  Status 
 post  decursum  alterum  Archiepiscopatus  mei  decennium  facienda,  si, 
 Deo  sic  volente,  ad  ilium  terminum  supravixero.  Praetermittere 
 tamen  nequeo  ab  Anno  1800,  ducentos  reperiri  Alumnos  sacris  litteris 
 erudiendos  in  Collegio  Manutiano  S.  Patritii  cum  Praesidibus,  Pro- 
 fessoribus  famulisque  necessariis  ;  quibus  alendis  triginta  duo  Millia 
 Scuta  Romana  singulis  Annis  ex  Senatus  Consulto  assignantur,  ab 
 Aerario  regio  Collegii  Curatoribus  numeranda. 
 
 Cum  in  Actu  Consecrationis  meae  et  receptionis  Pallii,  juramento 
 promiseram  S.  Congregationem  me  docturum  de  impedimento  per- 
 sonaliter  visitandi  sacra  Apostolorumlimina  per  Nuntium  designandum 
 e  gremio  Capituli  mei  vel  alium  designatum  in  Forma  juramenti  a  me 
 iterato  praestiti.  Huic  debito  modo  satisfacturus,  sancte  profiteor 
 multa  et  gravissima  obstare  impedimenta  quominus  aliquis  de  Clero 
 meo  Seculari  Nuntius  constituatur,  Romamque  proficiscatur  ad  S. 
 Congregationem,  uti  praefertur  docendam. 
 
 Quapropter,  praesentium  tenore,  speciali  hoc  omnique  alio  meliori 
 modo,  in  praedictum  Nuntium  seu  Procuratorem  deputo  et  constituo 
 meum  in  Curia  Romana  Agentem  ordinarium  nec  non  Cleri  Hiberniae 
 Agentem  Generalem  Adm>  Rdum-  Parrem  Lucam  Concanen  Ordinis 
 Praedicatorum,  S.  Theologiae  Magistrum,  Theologum  Casanatensem 
 et  Rmi.  Patris  R  Josephi  Gaddi  ejusdem  Ordinis  Vicarii  et  Procu- 
 ratoris  vGeneralis  Socium  seu  adsistentem,  spectatae  Religionis  et 
 probitatis  Yirum,  et  de  concernentibus  Archidioecesis  Statum  plene 
 instructum,  cum  facultatibus  omnibus  necessariis  et  opportunis  ea 
 omnia  nomine  meo,  praestandi  et  peragendi,  quae  Archiepiscopi  similes 
 relationes  exhibentes  vel  exponentes  de  jure  ac  more  praestare  solent 
 et  debent.  Simili  modo  eidem  Rdo>  Patri  Lucae  Concanen,  nomine 
 meo,  in  hocce  negotio  Agenti,  omnimodam  fidem  adhibendam  volo. 
 
 Errores  quos  Yestra  Eminentia  ceterique  Purpurati  Patres  in 
 adjuncta  Relatione  deprehendent,  remittendos  condonandosque  con- 
 fido,  eoque  liberius  hanc  indulgentiam  concedendam  spero,  quod  non 
 nisi  post  dissita  temporum  intervalla  raptimque  plerumque  a 
 memetipso  inter  negotia  indesinenter  prementia,  elucubrata  conscrip- 
 taque  sit, 
 
 Interim,  fausta  quaeque  Eminentiae  Vestrae  et  sacro  isti  Consessui 
 cui  tarn  praeclare  praees,  adprecans,  Meque  et  Provinciam  hanc 
 
SRICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 645 
 
 Dublinensem  Universam  Patrocinio  et  benevolentiae  ejusdem  S, 
 Caetus  enixe  commendans,  debito  cum  obsequio  et  Cultu  ex  Animo 
 venerabundus  subscriber, 
 
 Eminentiae  Vestrae, 
 
 Humillimus  et  devinctissimus  in  Christo  Servus, 
 
 ©  Er.  Joh.  Thomas, 
 
 Archiepus.  Dubliniensis  Hibae-  Primas  et  Metrops. 
 
 Dubliuii'  Pridie  Kal.  Junii,  1802. 
 
 Emo  et  Emo.  Domino,  D.  Hyacintho  Cardinal!  Gerdil  S.  Congnis. 
 de  Propaganda  Fide  Praefecto  Vigilantissimo,  etc.,  etc. 
 
 Eme.  ao  Eme.  Domine, 
 
 Dum  opportunam  praestolabar  occasionem  adjunctam  Eelationem 
 Eomam  transmittendi,  certior  factus  sum  Cl.  Dnum.  Cardinalem 
 Gerdil  ex  hac  ad  meliorem  Yitam  migrasse  Mense  Augusti  proximo 
 praeterito,  Eminentiamque  Vestram  eidem  in  S.  Congnis.  Praefectura 
 suffectam  esse. 
 
 Nil  sane  opportunius  accidere  potuit  ad  laeniendanr  communem 
 de  obitu  tarn  Celebris  Cardinalis  eonceptam  maestitiam,  quam  deman- 
 data  a  SSmo.  Domino  Nostro  Eminentiae  Vestrae  insignis  isthaec 
 Praefectura,  utpote  in  negotiis  S.  Congnis.  expediendis  a  tot  annis 
 versatissimo  et  dexterrimo.  Accipe  igitur  Eme.  Dne.  Ecclesiae  meae 
 Status  relationem  quam  dicti  S.  Tribunalis  examini  et  S.  Sedis 
 Apostolicae  judicio  humiliter  subjicio.  Quae  nunquam  non  laudando 
 Emo  Cardinali  Gerdil  superius  scripseram  Eminentiae  Vestrae  dicta 
 sint  velim.  Superest  tantum,  ut  communibus  Votis  meum  adjungam, 
 ut  Deus  Opt.  Max.  Eminentiam  Yestram  diutissime  sospitet  servetque 
 incolumem,  dum  prospera  quaeque  eidem  exoptans  subscribor  ex 
 Corde. 
 
 Eminentissime  Domine, 
 
 Vester  humillimus,  obsequentissimus  et  addictissimus  servus, 
 
 Fr.  Joh.  Thomas,  Archiepus,  Dubliniensis, 
 
 Hiberniae  Primas  et  Metropolitanus. 
 
 Emo.  D.  Stephano  Cardinali  Borgia, 
 
 S.  Cognis.  de  Propaganda  Fide  Praefecto 
 Vigilantissimo,  &c.,  &c.,  &c. 
 
 Dublinii  Kal.,  Octob.  1802. 
 
646 
 
 SPICILEGIUM  OSSORIENSE. 
 
 Eminentissime  Domine, 
 
 Postquam  praeinsertam  Eminentiae  Yestrae  inscriptam  Episto- 
 lam  exaraverim,  ad  manns  hisce  diebns  pervenit  Decretum  S.  Congre- 
 gationis  de  Propaganda  Fide  habitae  die  Aprilis  labentis  bnjus  Anni, 
 die  2  subseqnentis  mensis  Octobris  Eminentiae  Yestrae  Chirographo 
 ac  Sigillo  munitum,  in  quo  Emmi.  Patres  declararunt,  “Incipiendum 
 esse  primum  et  quodlibet  subsequens  decennium  Hiberniae  Episcopis 
 ad  Sacra  Apostolorum  Limina  visitanda,  et  ad  Relationem  Status 
 uniuscujusque  respectivae  -  Dioecesis  praesentandam  ab  Apostolica 
 Sede  praescriptam,  non  a  die  propriae  Consecrationis,  uti  hactenus 
 apud  nos  abitrabatur,  sed  a  die  data  Constitution^  Summi  Pontificis 
 Sixti  V.,  quae  incipit,  Romanus  Pontifex.” 
 
 Cum  vero  dicta  Constitutio  edita  fuerit  Romae  XIII.  Kal. 
 Januarii,  seu  die  20  Decembris  1585,  consequitur  me  de  Dioecesi 
 Ossoriensi  ab  Anno  tantum  1777,  et  de  Arcbidioecesi  Dubliniensi  ab 
 Anno  dumtaxat  1787  referentem,  duos  Annos  in  utraque  Relatione 
 praetermississe,  simulque  unam  et  alteram  ad  duos  etiam  ultra  prae- 
 finitum  tempus  protraxisse,  ad  annum  nempe  1787  quoad  Dioecesim 
 Ossoriensem,  ad  annum  autem  1797  de  Metropolitana  Dubliniensi. 
 Inde  fiet,  proximam  meam  de  ista  relationem  conficiendam  fore  Mense 
 Decembri  1805,  si  ad  ilium  terminum  me  adhuc  superstitem  in  terris 
 voluerit  Misericors  Deus. 
 
 Pro  praetermissis  ex  errore  communi  in  utraque  Relatione, 
 S.  Congregationis  indulgentiam  ac  Veniam  exorans,  maximo  cum 
 obsequio,  sacra  deosculata  purpura,  Venerabundus  subscribor, 
 
 Dublinii,  Nonis  Decembris  1802. 
 
 Eminentiae  Yestrae, 
 
 Humillimus  et  ex  Corde  devinctissimus  servus, 
 
 Fr.  Joh.  Thomas,  Archiepus  Dubliniensis, 
 
 Hiberniae  Primas  et  Metropolitanus. 
 
 Emo.  Cardinali  Borgia, 
 
 S.  Congnis.  de  Propaganda  Fide 
 
 Praefecto  Yigilantissimo,  &c.,  &c. 
 
 THE  END. 
 
 BROWNE  AND  NOLAN,  PRINTERS,  NASSAU- STREET,- DUBLIN. 
 
e . 
 
 I 
 
 t 
 
 t . 
 
- 
 
 : 
 
 . 
 
 ■ 
 
 . 
 
 *  • 
 
 ■ 
 
 .  < 
 
 -  i 
 
o 
 
 ■ 
 
 ^  Z,  /6. 
 
 ■