PS 3509 
 .S57 R4 
 Copy 1 
 
 v-f.- vlxvtxxt' vl'vtxvl^ vlxvi>»'v!|> ''^-'St^'*-!^ '^1^'^st^'st^ '*sL^''^^t'^^t^\^ 
 
 K- 
 
 REUGIOUS POETRY 
 
 K- 
 
 
 -A 
 
 ^H 
 
 iNew Recitations — For Christmas and iT 
 Other Occasions 
 
 (ENGLISH AND HOLLAND) 
 
 ^r 
 U- 
 
 
 
 BY 
 
 'n 
 
 BENJAMIN ESSENBURG 
 
 EERDMANS-SEVENSMA CO. 
 
 Publishers 
 
 Grand Rapids, Mich. 
 
 1916 
 
 
 If 
 
''Wx-m 
 
REUGIOUS POETRY 
 
 New Recitations — For Christmas and 
 Other Occasions 
 
 (ENGLISH AND HOLLAND) 
 
 BY 
 
 BENJAMIN ESSENBURG 
 
 EERDMANS-SEVENSMA CO. 
 
 Publishers 
 
 Grand Rapids. Mich. 
 
 1916 
 
Copyright 1916 
 by B. Essenburg 
 
 
 
 2\ 
 
 ■JUL 31 1916 
 ©GI.A437058 
 
 
 Page two 
 
 Tmp 7 , 
 
■>^ 
 
 OUR PURPOSE 
 
 To The Hesitating Purchaser. 
 
 If never I succeed some youthful heart t'inspire 
 Religiously, in vain I strike my untuned lyre ; 
 And lest my purpose fail— lest I should hope awrong! 
 My God shall he my theme, religion he my song. 
 
 THE AUTHOR. 
 
 Page three 
 
PREFACE. 
 
 In vain I count the pipers of all years 
 
 To find but one who could a])pease all ears, 
 
 So if my crude songs your tympanum should grate, 
 
 (With me i)erfection's not innate) 
 
 Remember 't is my first, my first attempt. 
 
 The fruit of hours from daily work exempt, 
 
 Hours pregnant with desire to reach my goal : 
 
 To entreat the heart to heed the i)leading soul ; 
 
 By Honor's hand I'm not to be caressed, 
 
 'Twas not my aim — I strove in this my best 
 
 To magnify the Lord and Christ, the "Morning Star' 
 
 To God, the triune God ! my hymns devoted are. 
 
 Page four 
 
CHRISTMAS. 
 
 Hark ! on the hills around Bethlehem 
 Heavenl}^ voices appeal unto men ; 
 Hasten, go thither, the Savior is born ; 
 Hearken ye shepherds, alone and forlorn ! 
 
 Bring the glad tidings ; let ring through the air 
 Praises to God and the Savior so fair ; 
 Join with the angels and sing the refrain, 
 Hasten the gift of God's love to proclaim. 
 
 Peace be on earth and good will unto men, 
 Thus sang the angels at Bethlehem ; 
 Words more sublime were ne'er spoken at birth, 
 Thoughts more divine never gleamed upon earth. 
 
 Prophets of old, they had longed for this day 
 But in their faith they had long passed away ; 
 Oft they had told how the Shiloh would come 
 Lovrly and meekly and yet as God's Son. 
 
 That there great joy to all nations shall be 
 When, in the Son, they the Father shall see ; 
 Not as proclaiming men guilty and lost 
 But as His children redeemed at the cross. 
 
 Praise ye the Father, His grace, and His love 
 Sinners below and ye angels above. 
 Praise ye the Father, ^all creatures below, 
 From whom all blessings unnumbered do flow. 
 
 Praise }'e the Son who thus came upon earth. 
 Lowly and meekly .and humbly at birth, 
 Leaving the heavens and glorious throne. 
 Coming to rescue His loved and His own. 
 
 Praise }'e the Holiest Spirit divine. 
 Plan of salvation in thought so sublime ; 
 Tell the whole world what a glorious morn. 
 Dawned upon earth when the Savior was born. 
 
 Page Ave 
 
A GLEN 
 
 Fair glen, that oft my lonely steps 
 
 Hast stayed among thy tow'rs, 
 Ere golden lances of the sun 
 Betwixt thy verdant tree-tops hung, 
 Entangled in thy bow'rs. 
 
 Thy trees a pensive calmness hold, 
 
 Their adoration stills 
 The breath of incense-breathing morn. 
 On which the sweetest notes are borne. 
 
 Till all with rapture thrills. 
 
 Well-housed among thy leafy bow'rs, 
 
 Sweet tenants of the grove 
 Are twitt'ring 'round a straw-built nest. 
 And blue-birds gay with charming zest 
 Their dulcet clarions blow. 
 
 The gauzy-winged sage her flight 
 
 Is wheeling o'er thy flow'rs 
 She sips their nectar clear and swxet. 
 She leaves the chaff, but gathers wheat 
 Till darkness binds her pow'rs. 
 
 Thy sluggish brook goes rippling on 
 
 Between the stately trees. 
 Oft hath it quenched a parching thirst 
 And drained the soil before the first 
 
 Arbutus spun their wreaths. 
 
 E^pon thy rich and fertile breast 
 
 'Mid prostrate twigs and trees 
 A verdant, sylvan carpet sways 
 And on its ripples dance the rays 
 That kiss the drooping leaves. 
 
 And scattered o'er thy carpet green 
 
 Are gorgeous, blooming flow'rs ; 
 Their pomp, their tinge, and grand array 
 God's thoughts and handiwork display; 
 He placed them 'neath thy bow'rs. 
 
 Page six 
 
Amid thy splendors, fairest glen, 
 
 Unlettered lessons grow ; 
 As tenderly the strong protect 
 The meek whose grandeur, beauty deck 
 
 The mould'ring turf below. 
 
 Thou godly wisdom dost reveal : 
 
 Sublimity serene 
 Hath placed within each flow'r a spark 
 But to man's stained and sinful heart 
 
 It oft remains unseen. 
 
 What unity ! what thoughts divine ! 
 
 Revealest thou, O glen, 
 Of Him, thy great Creator wise, 
 Who made thee, earth and starry skies 
 
 And still sustaineth theni. 
 
 And made thee like unto our lives 
 
 O glen, with splendors gay : 
 In spring thou bloomest fair and grand 
 But at the touch of Autumn's hand 
 Thy beauty fades away. 
 
 Page seven 
 
THE ANGELS AT BETHLEHEM, 
 
 Ye holy angels sing ! should not your voices 
 Bid welcome, with harmon'ous chime, the morn 
 And infant God of wedded virgin born. 
 Till earth to hail the Prince of Light rejoices ? 
 
 Should ye not be the first, O hol)^ sages, 
 To fill with awe the starry, spangled night, 
 And guided by celestial knowledge write 
 "Eternal Peace" on universal pages? 
 
 Oh seraphs sing the grandest of your odes ! 
 With sacred hymn awake the spangled night, 
 For low is heaven stooping to unite 
 In dedication of His new abodes. 
 
 Inhabitants of those sublimer spheres, 
 Repeat ye justly, in this wondrous night. 
 That first creative word, ''Let there be light !" 
 For now a never- setting Sun appears. 
 
 While earth her shameful countenance is hiding, 
 Doth thrill with fear to meet its holy King, 
 Peal forth thine anthem with eternal ring: 
 ''Good will to men and peace on earth abiding." 
 
 Sing angels of the great redemption given 
 In Him who laid aside His majesty 
 And chose for Adam's sin-proned race to be : 
 The Savior, Peace, and Pathwav unto heaven. 
 
 Page eight 
 
A THRENODY.* 
 
 Thou fairest flow'r that ever bloomed, 
 Emblem of peace and paradise, 
 
 Wert thou ere morn already doomed 
 To pay sin's harsh, relentless price ? 
 
 Thou wert most fair, most loving child, 
 How rosy tinged were thy cheeks? 
 
 How beautiful thy infant smile 
 
 Has rippled on but sixty weeks. 
 
 How oft thy gay and wistful eyes 
 
 Did gaze about with guiltless look? 
 
 How many things didst thou surmise 
 
 And hast thou now closed thy life's book? 
 
 How beautiful thy life's boat tossed 
 Upon a glimm'ring sea of life, 
 
 AA'lth all around thee mild and soft 
 
 Thy little bark rocked gay and light. 
 
 The laughing sunbeams in their glee, 
 
 Oft played around thee warm and bright 
 
 And kissed the waves that leaped so free 
 While playing in untold delight. 
 
 How gayly didst thou onward glide, 
 Moved by the ebb and flovr of time, 
 
 From billow on to billow glide ; 
 
 Ah — cruel hand that thee did bind. 
 
 In spite of one's heartrending plea 
 
 Which from her pallid lips did flow 
 
 In speech so low and mournfully, 
 
 When mourning shadows hovered low. 
 
 * To commemorate the sudden death of my dear brother, 
 Benny, who was afflicted with brain-fever and died five hours 
 later. 
 
 Page nine 
 
She wept — she prayed — and as, alas ! 
 
 She once more cast a glance at thee : 
 Death's shadows rolled and o'er thee passed, 
 
 When th' angry fever seemed to flee. 
 
 To leave thy brain wherehi 't had raged, 
 Had parched as th' angry desert storm 
 
 Doth parch and ah !— so deathly sway 
 
 The flow'rs that bloomed at the break of morn. 
 
 Now silent are thy tiny hands 
 
 And o'er thy sweet, once blooming face, 
 A whiter veil, with cruel hand 
 
 Is drawn, for death hath thee embraced. 
 
 Hath torn thee from thy father's heart 
 And though alas, he prayed in vain ; 
 
 For 't was God's will ! thou must depart ; 
 The cov'nant promise soothes his pain. 
 
 Beneath the turf we thee have laid. 
 
 My brother dear, with tear-dimmed eye. 
 
 AVe've laid thee in a silent grave 
 
 At a brother's and two sisters' side. 
 
 Those cheeks so oft by mother kissed. 
 
 Those locks that streamed with such delight 
 
 Lay now within thy coffin hissed 
 
 Where the sun ne'er peeps nor casts its light. 
 
 Full twenty years have seen thy grave 
 And many raindrops trickled down 
 
 The hoary sod which o'er thee lays , 
 
 And greens the cold and crumbling ground. 
 
 We've laid thee in the churchyard's hill, 
 
 Where th' evening sun-rays oft would ])lay ; 
 
 And where the zephyr's voice tranquil 
 
 Doth whisper soft, at the close of day. 
 
 Page ten 
 
And when the winter's bleak wind blows 
 
 From the ocean's rough and billowy crest, 
 
 It decks that hoary sod with snows 
 
 And the blades that greened thy place of rest. 
 
 Now as it tolls each Sabbath morn, 
 
 That church bell, with laconic tongue 
 
 It tolls e'en o'er that spot forlorn : 
 The resurrection-day will come ! 
 
 Then waves of time shall surge no more ; 
 
 No desert storm the flowers sway. 
 No death, nor time, beyond that shore 
 
 Shall be, for there's eternal day ! 
 
 Then on that bright, celestial shore. 
 
 Both young and aged will gather there, 
 
 Dear brother ! though with us no more, 
 We long to see thee over there. 
 
 Page eleven 
 
A CHRISTMAS WELCOME. 
 
 Dear friends, you're truly welcome here 
 
 Yes, welcome, everyone ! 
 We're glad to have you see and hear 
 
 That Christmas-day, our joy, has come. 
 
 Perhaps you know that story old, 
 
 How Jesus came on earth. 
 And yet, that story often told 
 
 Is ever new, the Savior's birth ! 
 
 That story, I'll not tell you now. 
 
 Though 'tis most dear to me. 
 To think that angels sang and how 
 
 The shepherds our Lord did see. 
 
 But ril just bid you welcome all. 
 
 Yes, welcome, everyone ! 
 As presents are to children small, 
 
 When Christmas-day, our joy, has come. 
 
 WHERE IS THE CHRISTIAN'S HOME? 
 
 W^here is the Christian's home, O where? 
 Does he abide in mansions fair ? 
 To seek the treasures of the world 
 Where pools of evil long have twirled, 
 Where language vile and curses flow 
 From mortal lips, as on they go 
 'Mid bustling crowds who never shun 
 The evil wrought in Babylon ; 
 Say, can the Christian's home be there ?— 
 O, no, my friend, 'tis never there! 
 
 Page twelve 
 
Where is the Christian's home, then where? 
 Beneath the heavens blue and fair? 
 Where lie may see God's wondrous work 
 W^here thoughts divine and beauteous lurk, 
 Wliere the sublimest landscape swells 
 With golden grain within its dells, 
 W' ith bladed corn upon its hills, 
 With beauteous blooming daffodills 
 Upon the banks of rippling brooks, 
 Whose voices tell him more than books, 
 As does the chirping blue-bird's note 
 Which sweetly warbles from her throat 
 And echoes through the whisp'ring pine 
 With speech profound, and yet sublime ; 
 Say, can the Christian's home be there ? — 
 My friend, he merel 
 
 'ingers there! 
 
 Where is the Christian's home, then where? 
 My friend, seest thou the heavens fair? 
 There on that bright celestial shore 
 Where sin and sorrow are no more. 
 Where no more is disdainful wrath, 
 Which roughens now the pilgrim's path ; 
 Where moon and sun shall never shine 
 But where the Lamb 's the light sublime! 
 There perfect joy and peace shall be 
 And there the pilgrim God shall see. 
 There seraph's harp's majestic sound 
 Its hallelujahs shall redound, 
 While heaven's saints with joy shall sing 
 And praises to Jehovah bring! 
 There Canaan's language men shall speak- 
 No tears shall roll, for none shall weep ! 
 There all the saints their voices raise 
 And God forever, ever praise. 
 As Father, Son and Holy Ghost, 
 With all in heaven, heaven's host. 
 The Christian's home, my friend, is there ! 
 His home is there ! His home is there ! 
 His home for ave, and wondrous fair. 
 
 Page thirteen 
 
AWAITING THE COMING OF CHRIST. 
 
 Four hundred years had passed along, 
 No prophet spoke, no solemn song. 
 The silence of those years had broke 
 For Israel 'neath the Roman yoke. 
 
 Augustus Caesar's mighty wand 
 Swayed over Israel's promised land. 
 And oft in vain had Israel's eye 
 Gazed on the dark and dreary sky. 
 
 In vain had Israel longed to see. 
 Once more, those beams of ])rophecy, 
 Or see the great Elias come 
 As way-preparer of God's Son. 
 
 Four hundred years of weariness 
 And all-consuming restlessness 
 Had bent poor Israel's heart in grief 
 And yet, no dawn to bring relief. 
 
 A silence reigned the world around, 
 
 No bugle call, nor trumpet's sound 
 
 Pealed forth, and Janus' temple doors 
 
 Were closed : — peace reigned from shores to shores. 
 
 Since peaceful darkness rules the land. 
 Aside the blood-stained chariots stand ; 
 Kings sit in peace as if they hear : 
 The Christ, the King of kings, is near ! 
 
 And true it was, for low one wintry night. 
 
 At Bethlehem, within a lonely stall. 
 
 The Christ was born and angels in delight 
 
 Sang of the great redemption and the peace 
 
 Which God, the triune God, had wrought and given 
 
 In Him who laid aside His majesty in Heaven, 
 
 And chose to dwell within a house of mortal clay 
 
 That He might bring the ransom for mankind. 
 
 Might stand before His Father's throne and say: 
 
 "That these go lost, I will not. Father, they 
 
 Are ransomed in My blood at Calvary, 
 
 Their ransom. Father, I have found and given 
 
 That they might dwell with Me, for aye, in Heaven !'* 
 
 Page fourteen 
 
SIN IS DESPAIR; REPENTANCE IS LIFE. 
 
 That on my pathway, Lord divine, 
 Thy gleaming Hght may ever shine 
 Teach me, that I may keep Thy way 
 For I am prone to go astray. 
 
 Yea, I am prone to evil, Lord, 
 And often sin's relentless sword 
 Doth pierce when of forbidden fruit 
 I ate, O Lord, in wrong pursuit. 
 
 As unto Adam's sinless eye. 
 
 Though 'twas Thy word : "Thou'lt surely die," 
 
 The fruit of that forbidden tree 
 
 Seemed sweet, so evil oft to me. 
 
 Thus sin's allurements oft impart 
 A keen desire — till Satan's dart 
 So well-equipped doth reach its goal. 
 Then, Lord, doth grief enflame the soul. 
 
 Then with Thy countenance unseen, 
 Sin labors and brings forth such keen, 
 Such bitter fruits, till well aware 
 The lips repeat the soul's despair. 
 
 Then doth the panting heart speak of 
 Thy gracious and forgiving love, 
 And homeward doth the pilgrim tread : 
 God's love within and God o'erhead. 
 
 Page fifteen 
 
A CHRISTIAN'S AFFLICTIONS. 
 
 What ample blessings, Lord, dost Thou bestow 
 
 Upon Thy children here below, 
 
 For e'en Thou makest their afflictions 
 
 To tongues that lay but benedictions 
 
 Upon their lives, till like a gem 
 
 Intrinsic beauty girdeth them, 
 
 Who, after the oppressive hour 
 
 The Father's likeness more reject 
 
 Than ere the tempting hour had decked, 
 
 With brooding gloom, their sin-polluted lives; 
 
 Had severed many sin-inwoven ties, 
 
 To let the raptured soul the freer rise. 
 
 From sinful earth to heaven's paradise. 
 
 LABOR ON 
 
 Labor on, in God rejoicing! 
 
 Sow in love, in hope, and faith ; — 
 Father's love and deeds e'er voicing, 
 
 Welcoming thy destined fate. 
 
 Labor on, in faith abiding, — 
 
 Now in exile, now alone, 
 Till the trumpet sounds the tiding: 
 
 "Come, the Father calls thee home." 
 
 Labor on, keep watching, i)raying. 
 Till thy task on earth is done ; — 
 Till the Bridegroom — now delaying — 
 Whispers low : "Behold, F^•e come. 
 
 Page sixteen 
 
CHRISTMAS JOY. 
 
 What name to man can be more dear? 
 
 AVhat name can more reveal 
 The Father's love than Jesus' name, 
 
 Than Jesus' lonely birth, 
 Than Christmas-day, which doth proclaim 
 
 How Jesus came on earth ? 
 
 Each Christmas-day doth speak of Christ, 
 
 How He in a manger lay ; 
 That Child, the Lord of Paradise, 
 
 AVas born on Christmas-day. 
 And angels sang with voices sweet. 
 
 It echoed through the air : 
 On earth is born the Savior meek, 
 
 The Savior wondrous fair. 
 
 The seraphs spoke to shepherds there: 
 
 Fear not, ye shepherds, come 
 And see within a manger there 
 
 The Father's only Son ; — 
 Let glory be to God on high. 
 
 For peace shall reign on earth 
 And men God's name shall glorify 
 
 And hail the Savior's birth. 
 
 It is but just, as you perceive. 
 
 That we should praise God's name 
 With joyful hearts on Christmas-eve, 
 
 The angels did the same ; — 
 For sinners lost ; in Jesus' birth 
 
 Can see a beam of light 
 AVhich spreads its rays upon this earth ; 
 
 Let men therein delight. 
 
 Pag-e seventeen 
 
SAILING DOWN THE RIVER. 
 
 We are sailing down the river 
 
 Down the River, River Time, 
 
 From a somewhere up the river 
 To a haven down the hne. 
 
 O'er the dimpled riplets straying; 
 
 Laughing sunbeams all around 
 With the zephyrs softly playing ; 
 
 We by angel-spell are bound. 
 
 With a holy purpose started 
 
 By the hand of God unseen. 
 
 In our little craft we parted 
 
 From the moorings up the stream. 
 
 God has given each a compass 
 When He started us afloat, 
 
 For His mercy did not want us 
 To misguide our little boat. 
 
 But the sunny hours' beguiling 
 And the lusty voice of Pride 
 
 Tempts us^ — 'mid the sunbeams smiling- 
 To ignore our faithful Guide. 
 
 Oh! what joys may we then borrow? — 
 Let the surging wake foretell ! 
 
 How we must awake to sorrow. 
 For we're bound by angel-spell. 
 
 Oh what rending fears awaken, 
 Oh what bitter, guilty pangs 
 
 In the heart that beats forsaken. 
 
 When the darkest cloud o'erhangs. 
 
 Page eighteen 
 
Ah ! . . . 'tis thus, methought, our brightest 
 Days are lost in woes and fears, 
 
 And 'tis thus our heart beats hghtest 
 
 When our eyes are dimmed with tears. 
 
 Ah ! — 'tis best: a stone our pillow 
 
 Till we reach the distant goal, 
 Lest we haughty, as the billow, 
 
 Freeze the current of the soul ; — 
 
 Lest we think our craft and compass 
 
 Given for a pleasure ride, 
 And a sinful Self enchant us 
 
 With its lusty voice of pride. 
 
 When we reach th' eternal harbor, 
 
 God we'll thank for storm and tide 
 
 That has filled our hearts with ardor 
 To consult the Word, our Guide. 
 
 Still we're sailing down the river : 
 Let the threat'ning tempest roar ! 
 
 Soon we shall have sailed the river 
 And shall sail it : nevermore ! 
 
 Page nineteen 
 
THE KING OF KINGS, THE LORD OF LORDS. 
 
 First Speaker 
 Ere the dreary wint'ry morn 
 'Woke the eastern skies, 
 A Child was born at Bethlehem 
 And great redemption unto men 
 Echoed over hill and glen, 
 For that Child was .... 
 Class 
 The King of kings, the Lord of lords ! 
 
 Second Speaker 
 Lowdy in His balmy nest 
 Lay the Prince of light; 
 For David's daughter, humble maid. 
 Her firstborn Child in swaddles laid 
 In a manger crudely made ; 
 And that Child was .... 
 Class 
 The King of kings, the Lord of lords ! 
 
 Third Speaker 
 Did every voice cry poverty ? 
 And was not Honor there ? 
 To greet that Child, the Prince of light. 
 Save but a starry, peaceful night, 
 A mother's care and calm delight? 
 For that Child was .... 
 Class 
 The King of kings, the Lord of lords ! 
 
 Fourth Speaker 
 Ah ! none of Israel's learned men 
 Came to greet that Child, 
 But His heavenly Father's care 
 Glory for Him did prepare ; 
 Sent His holy angels there 
 To praise that Child, .... 
 Class 
 The King of kings, the Lord of lords ! 
 
 Page twenty 
 
Fifth Speaker 
 O'er the hills 'round Bethlehem 
 The holy choirs sang ; 
 With sacred hymn they 'woke the night 
 And low did heaven in delight 
 Stoop to praise the Prince of light, 
 A lonely Child .... 
 Class 
 The King of kings, the Lord of lords ! 
 
 Sixth Speaker 
 And shepherds at their nightly watch 
 Heard the welcome words : 
 On thee has dawned the happy morn. 
 At Bethlehem the Christ is born, 
 Go thence ! revere that Child forlorn. 
 For that Child is ... . 
 Class 
 The King of kings, the Lord of lords ! 
 
 Seventh Speaker 
 They left their flocks upon the hills, 
 To Bethlehem they went. 
 Where David's daughter, blessed maid, 
 Her Babe in swaddling bands had laid 
 In a manger crudely made ; 
 'Twas true, 'twas as the angels said. 
 That Child was .... 
 Class 
 The King of kings, the Lord of lords ! 
 
 Eighth Speaker 
 The shepherds saw Him face to face, 
 They beUeved and they rejoiced ; 
 Alas, alone by faith we see 
 That Child, who laid His majesty 
 Aside and chose for us to be : 
 Salvation, Life eternally, 
 The Son of man .... 
 Class 
 The King of kings, the Lord of lords ! 
 
 Page twenty- one 
 
A DAISY. 
 
 While walking in the woodland deep, 
 Upon a fine spring morn so bright, 
 
 I found a daisy fair and meek, 
 
 'Twas hidden from the gleaming light. 
 
 The daisy spoke of wondrous care, 
 
 Which by God's mighty hand was wrought. 
 
 I gazed upon this flow'r so fair 
 
 And on departing solemnly thought : 
 
 Not men of age and thought so deep 
 Need we to prove that God is here. 
 
 This daisy bright from winter's sleep 
 
 Points out His work in speech so clear. 
 
 For who but He that made the skies. 
 
 And sends in spring the fertile floods 
 
 Wliich bring the plants before our eyes, 
 Could make the daisy's purple bud ? 
 
 Could make its cup, its slender stem. 
 
 Its painted leaflets, wondrous thin ; 
 
 And grow this gold, this mortal gem. 
 
 Which shows the graceful care of Him? 
 
 Who sends the beauteous plants so free, 
 O'er hill and dale and forest sod. 
 
 That man, as he walks by, may see 
 
 The tender cares and work of God. 
 
 The daisy calls. Her voice is weak. 
 
 She speaks, — though oft to be unheard, 
 She tells how God protects the meek. 
 
 Let all men hear her humble words. 
 
 Page twenty-two 
 
Yea, let men all come and gaze on, 
 Let widows come and shed a tear, 
 
 And let this flow'r, so low cast down, 
 
 Lift up their hearts from sorrows here. 
 
 Erelong, the daisy's life will end, 
 
 And likewise ye your soul shall give. 
 
 When death within your heart doth rend. 
 The daisy says : ye shall not live ! 
 
 The Reaper now with sickle keen, 
 
 Doth cut the daisies bright and fair, 
 
 And brings some in, where they shall gleam 
 Transplanted by God's tender care. 
 
 Thus in the daisy there is speech 
 
 For as she blooms, thus bloom we all. 
 
 Hear ye her words, I do beseech ; 
 For as she falls, so fall we all. 
 
 Just as the daisy, shall we wither 
 
 Within our graves beneath this sod ; 
 
 But once, when Heaven's light shall glitter, 
 Then we shall see the face of God. 
 
 The daisy not, but we shall rise 
 
 , To render an account of deeds. 
 Then, God the evil shall despise, 
 
 But glorify who in Him believes. 
 
 Page twenty- three 
 
THE WARRIOR'S HORSE. 
 
 Impatiently the prancing steed in scorn 
 
 Doth hasten forth to breast the brutal strength 
 
 Of distant foe, to devastation sworn, 
 
 As drooping foam upon his breast is linked. 
 
 His iron hoof with unrelenting speed 
 Doth raise the senseless clay in dusky clouds ; 
 Ambition's love doth prompt the noble steed 
 While vanity the human heart enshrouds. 
 
 His noble breast with quiv'ring muscles made 
 Courageously doth swell with love for fame, 
 And eagerly before the barricade 
 He champs his bit and waves his glossy mane — 
 
 My God, when thus I champ the bit before 
 The gate of sin and its destructive path. 
 Hold Thou my rein, and firm, lest I ignore 
 And rushing forth invoke Thy sacred wrath. 
 
 But as the steed unto the pressing word 
 Of human lips doth hearken, and aglow 
 With ardent love for that mean spoken word 
 Comes rushing forth to meet the angry foe. 
 
 Though oft his toil is unrewarded, yet 
 How gallantly his venal tide doth rise 
 The ravages of th' angry foe to check 
 Till slain, but in obedience ! — he lies : — 
 
 Wilt Thou, my God, speak to my heart that thus 
 I may obey Thy holy word and Thee, 
 May face Thy foes, dear Lord, till in the dust 
 I crumble in eternal victorv. 
 
 Page twenty-four 
 
LIFE'S VOYAGE. 
 
 Our empty life is but a tossing 
 
 on the billows to and fro, 
 All our piloting a mocking 
 
 for the way we do not know, 
 Yet we oft attempt to flee 
 
 the raging tempest's hollow roar 
 But to find our bark endangered 
 
 and the farther from the shore. 
 
 Then the rolling clouds unfurling 
 
 hide the beaming sun away 
 And as sailors we are watching 
 
 for a brighter, brighter day, 
 While our bark is tossing wilder 
 
 on the billows' foamy crest 
 We awake to pangs of sorrow 
 
 on that course we thought the best. 
 
 As our bark is drifting onward, 
 
 we are learning day by day 
 That our voyage is the safest 
 
 when we humbly watch and pray, 
 Let the Father guide us onward, 
 
 for He knows the way the best 
 That will bring us in the haven, 
 
 in haven, in the rest. 
 
 Pag"e twenty-five 
 
THANKSGIVING DAY. 
 
 Another season's hand, alas ! 
 Has ceased to play the harp of Time, 
 Whose thrilling tunes and dulcet chime 
 As murmurs faint the wayward breeze 
 Is bearing o'er the leafless trees 
 To regions of the Past. 
 
 The fields, where golden grain has waved, 
 Where bladed corn has decked the hills. 
 As a reward for him who tills 
 
 The fields with ardent zeal and toil 
 And wrests a living from the soil; — 
 Are barren and depraved. 
 
 Now desolation saddens all ; 
 O'er barren fields the bleak winds play, 
 No birds pour forth their dulcet lay, 
 For summer's entered that domain 
 Where th' unrelenting Past doth rel^n, 
 Imperial King of all. 
 
 How blest this season was, how kind ? 
 That God unto our sorry art 
 Would deign, unto our pleadings hark. 
 Be endless patient with His child 
 Who 'gainst His pureness : — how defiled ? 
 And to God's mercy blind. 
 
 Now, ere the blessings God hath given 
 Are tinged with cold forgetfulness. 
 With hues of human selfishness, 
 The nation would a day proclaim 
 To send in consecrated strain 
 Its thanks to God in heav'n. 
 
 But, ah ! in vain, the nation's plea 
 To all within its mighty sway, 
 To thank God on Thanksgiving Day ; 
 For true, the Christian's heart — alone 
 Can render in seraphic tone 
 Its thanks to God acceptably. 
 ^^ « 
 
 Page twenty-six 
 
Let Christians then unite in praise, 
 Be dressed in glory — not their own ! 
 And stand before God's sacred throne; 
 Let them in consecrated strain 
 Peal forth Thanksgiving Day's refrain 
 With sacerdotal deed and phrase. 
 
 CHRISTMAS NIGHT 
 
 Hail Christmas night that heaven's luster saw 
 And trembled whilst seraphic choirs sang 
 
 Till all the glowing span 
 
 Echoed with "Peace to man" 
 And all creation felt a guilty pang. 
 
 Hail Christmas night whose heavens took delight 
 In stooping low the earth to dedicate 
 
 As an abode for Him 
 
 Who bore its guilt and sin 
 Creation to redeem from deadly fate. 
 
 Hail Christmas night that saw its tapers fade. 
 Its spangled host grow sullen in despair, 
 
 When seraphs' light outshone 
 
 The twinklers of the dome 
 And all creation knew : its King was there. 
 
 Hail Christmas night, untimely turned to day, 
 While earth pollute with sin could find no rest, 
 
 When God Himself did deign 
 
 Lost-paradise to gain 
 Bearing its ransom in His guiltless breast. 
 
 Page twenty-seven 
 
A PLEA FOR INDIAN MISSIONS. 
 
 There is a path, a blessed path, 
 Which seldom man th' ambition hath 
 To tread upon and strive with pain 
 That he the best of life may gain. 
 
 It is the path of mission zeal 
 For those who seek th' eternal weal 
 Of those afar from Christ and God, 
 Their feet with gospel shoes well shod. 
 
 O men, who from the Stream of Life 
 Have drunk, remember all the strife 
 The bitterness, the fearful woe 
 Of those who of no Savior know ! 
 
 Let shine afar that light serene 
 
 Which bright from Calvary's mount doth gleam 
 
 Till deep within man's sinful heart 
 
 Eternal life it doth impart. 
 
 Why let yon western mountains fall 
 On figures gaunt, on great, and small ? 
 Why shut your ears and close your heart 
 Lest they their cries to you impart? 
 
 'Tis sad ! 'Tis sad ! hard by thy door 
 Are mould'ring graves of heathens poor 
 Who died— are lost — forever lost, 
 Who vainly for the heavens sought ! 
 
 Within their narrow cells they've laid 
 Their infants dear, for whom they prayed, 
 And many a mother weeps in vain — 
 No cov'nant promise soothes her pain ! 
 
 Page twenty- eight 
 
There lovers are who often wee]) 
 For dear ones 'neath the sods asleep, 
 Who this deceiving promise keep : 
 In glory, past death's range, we'll meet. 
 
 And there's a widow's heart that bled 
 For him, who's numbered with the dead 
 God's love to her no one reveals, 
 And o'er his grave no anthem peals ! 
 
 Now o'er their dust the eagles soar ; 
 The mighty mountain-storms oft roar. 
 And nearby stand their idols kissed 
 To testify what they have wished. 
 
 Let not, my friends, your ease and rest 
 Their vain hopes mock, let them molest 
 Your sweet repose — go peal afar ! 
 The anthem of the "Morning Star." 
 
 Go ye ! to those Cimmerian lands, 
 Where Satan binds with cruel hands. 
 The Righteous Sun has never shone, 
 Where darkness swells its evil tone. 
 
 For your reward will ample be. 
 When as God's servants, you shall see 
 From face to face your King and Lord 
 Then .... ample will be yoiu" reward ! 
 
 Page twenty-nine 
 
THE CHRIST IS BORN. 
 
 Hail, happy morn ! the Christ is born ! 
 
 Peal, peal redemption's anthem far 
 Into a world in sin forlorn : 
 
 He dawned, the "Morning Star." 
 
 Sing angels till the firmament, 
 
 The spangled dome, with rapture thrills 
 And stoops to hear the earth's lament 
 
 That echoes o'er the hills. 
 
 Sing angels till there is no dearth 
 Of rapture in the glowing span, 
 
 Repeat the words : "Peace be on earth 
 Goodwill, goodwill, to man." 
 
 Sing, sing, to earth's remotest end 
 
 The peace in Christ, the "Morning Star,' 
 
 Arise, o Church ; that peace to send 
 To heathen lands afar. 
 
 Pag-e thirty 
 
THE COMING CHRIST 
 
 A Dialogue for four characters 
 
 A Religious Critic 
 A Historian 
 A Monk 
 A Christian 
 
 (Critic is on the platform.) 
 (Historian Enters.) 
 
 Critic— ComQ, noble friend, the noblest of the land ! 
 Who truly from the fount of wisdom drunk, 
 And timely will relieve my soul 
 That pines beneath its servile yoke. 
 
 //f^^_\Vhat? Thou who'rt throned midst dazzling light 
 Of learnedness. How now, — thy mind athwart? 
 T' enforce our hope, refine our love. 
 Perhaps 'tis good to meet again. 
 
 Critic— Indeed. As steel with steel is whet. 
 The noble minds, by nature reared. 
 Improved by art, who're but the links 
 Of that great chain that guides mankind 
 To perfectness, have need of rasping 
 Or they rust; grow sullied in despair. 
 
 Hist.— Wh2it? Guide mankind to perfectness? 
 You have ideas in embryo ; 
 They'll sprout only to be frost-bitten 
 By the chill breath of sin ; — 
 For sinful nature loves its wrong ! 
 'Tis like a dog, that licked on guilty blood, 
 He'll trace it on ! — through thorns and thistles ! — 
 Hot with thirst, he'll hanker for its guilty source 
 Until he doth attain, and then he'll yelp for more. 
 
 Critic— You Ye turned a pessimist to have .... 
 
 Hist.— To have you understand that truth 
 Of history, unsullied pearl. 
 Will be the lodestar of my mind. 
 
 Critic — Perhaps you're wise ' 
 
 Page thirty-one 
 
Hist- 
 
 — Too wise at least to ascertain 
 What history so loud denies. 
 
 Critic- 
 
 -What's that? 
 
 Hist- 
 
 —That reason cold will lead the trend 
 Of human minds to perfectness: — 
 Religion's the phenomenon 
 That has undying interest 
 Despite the critics' shameless rage. 
 
 Critic- 
 
 -But they are wise. 
 
 Hist- 
 
 —They set up a judge, 
 At least, as were all wisdom borne 
 Upon their fingers' ends. 
 
 Critic- 
 
 -Nonsense ! 
 
 (There's a rapping at the door.) 
 
 Critic- 
 
 -Come in you men; 
 You Monk and Christian — one and all ! 
 Select your topic now — discuss it wide ! 
 And prick religion in the side. 
 
 Monk- 
 
 -But let's discuss the critics first. 
 Who'll cut and split, and slash and tear 
 E'en little motes that float the air. 
 Hail ! critics, who will pipe and screech 
 Till nightmares haunt their loathsome sleep; 
 They'll freeze the current of their soul 
 But never, never, reach their goal. 
 
 Critic- 
 
 —In little learning danger lurks ; — - 
 Go weigh your wit on other scales 
 And elsewhere vent your tortured mind. 
 Religion Monk 's a sullen thing; 
 It starves the reason-hungry mind ; 
 'Tis good for those, who'll follow blind 
 The rippling wake it leaves behind. 
 
 Hist- 
 
 —Nay. Talk about the fields, where some 
 Decisive victories were won 
 To shape the future for mankind; 
 Unfurl our hist'ry's ample page 
 
 Page thirty-two 
 
Monk — Nay. Talk about that nation dear to God, 
 And chosen from the mortal race 
 To act upon the world's arena most, 
 And in memorial night, bring forth the Prince of 
 light. 
 
 Christian — In whom we say, "Rest weary soul ! 
 For thou art free — the ransom's paid ; 
 For all thy sin full satisfaction made ; 
 Claim the free gift of Christ and rest 
 By no more pangs of guilt distressed." 
 
 Hist.--T\'itn Monk begin and let your fancy fly 
 To scan the earth and heavens on high ; 
 Soar like an eagle to the sun 
 The mystic regions to explore ; 
 Reveal us truths, unheard before. 
 
 Critic — Let Cherub and Cherubim, 
 Seraph and Seraphim, 
 Jahwe and Elohim 
 Be subjects of your hymn. 
 
 Monk — Four hundred years had brooding evil spread 
 Its wings out wide o'er Isrel's land and cast 
 Infernal shades upon its fountains green, 
 Upon its vine-clad hills and rugged rocks, 
 Around the sacred Jordan's stream, 
 Since IMalachi's prophetic harp had thrilled : 
 "Behold, I send the prophet Elijah, 
 Before the coming of that dreadful day 
 Of Jesus Christ, and He shall turn the hearts 
 Of children to the fathers and reverse. 
 Lest I should come and smite thee with a curse." 
 
 Christian — But when those darksome years were flown, 
 Then th' instant flight of Gabriel did pierce 
 The threat'ning clouds and let one blessed beam 
 Of light shine forth to soothe the dim-grown eye 
 Of Israel and to show: God's AVord is true. 
 
 Hist.— Why came that Gabriel then — and not before? 
 Why let God's people wait so long and pine 
 Awav as if forever lost? 
 
 Page thirty- three 
 
Christian — Because 'twas now 
 
 The fulness of the time. 
 
 Critic — What time was that ? 
 
 Let every man — 'tis said in truth — be master of His 
 day. 
 
 Christian — Ah, but this was foretold 
 
 By prophets long before and God doth work 
 All things as His decree was from eternity. 
 
 Hist. — Was this decree not faulty then ; for why 
 Should the Almighty let the heathen race 
 Lie gasping at the altar of its God 
 Dissatisfied and disappointed most 
 Because it felt its worship was in vain 
 And that its earnest plea, unheard, was mockery. 
 
 Christian — 'Twas not before .... 
 
 Hist. — The Greek was weary grown 
 
 Of his profound philosophy, which filled 
 His noble mind — e'en in the face of death ! 
 But now, lest he to mockery would fall 
 A victim, he on Athens mour.d construed 
 An idol — but what name could it be given ? 
 To call it Jove was fraud — 't is best, 'The unkonwn 
 God." 
 
 Christian — But needs the fountains of the dreary heart 
 Must gush in discontentment and the eyes 
 Must see how vain all human efforts are 
 To satisfy the soul or to unclose 
 One portal of the heavens for mankind, 
 And parched must the lips have grown of thirst 
 That men might bend more willingly their steps 
 Unto that Fount in Jacob whence would flow 
 A stream of life. 
 
 Monk — So with expecting hearts 
 
 Men sat in peace, that when the day was come, 
 The day by God decreed, the idle spear 
 The ruthless sword, the blood-stained carts 
 Were placed aside to hear the trumpet call — 
 Not war ! — but peace ! as never heard before. 
 
 Page thirty-four 
 
Critic — What trumpet sounded forth that peace? 
 
 Monk — The trumpet spake not to the idle throne 
 
 Of earthly kings — they sat in doubtful fear ! 
 But heaven's trumpet sounded forth its peace 
 \\'ith silvery chime, when God Himself did deign 
 Unto mankind ; the throng of Lucifer to sweep 
 From earth, by Godly spell, into profoundest hell 
 The orbed earth e'en stood aghast ! 
 
 C/iristiaii — Then did tli' angelic trumpet wake the night. 
 When God Himself in Jesus Christ did choose 
 To dwell within a house of mortal clay 
 And pay the ransom for mankind ; 
 That He aright should stand in judgment-day 
 Before His Father's throne and say, 
 "That these go lost, I will not Father, they 
 Are ransomed in My blood at Calvary, 
 Their ransom I have found and given, 
 That they should dwell with Me for aye in heaven.' 
 
 Hist. — The time forbids to hear you comment more 
 On Christ, but true your words are sweet 
 As nectar to the palate and 'tis meet 
 To gather on the morrow : — 
 
 Critic — Now the bell 
 
 Doth sound with solemn knell : farewell, farewell. 
 
 Page thirty- Ave 
 
MERRY CHRISTMAS. (An Acrostic.) 
 
 (Each child should wear a letter so that when the whole 
 class appears on the stage it will spell : 
 "M-E-R-R-Y C-H-R-I-S-T-M-A-S." 
 
 erry Christmas to you all, 
 lerry Christmas everyone, 
 
 erry Christmas children small, 
 lerry Christmas old and young. 
 
 E 
 
 R 
 R 
 Y 
 
 veryone must praise God's name, 
 
 ver love His ways ; 
 
 ver Jesus' birth proclaim, 
 
 \ er sing His praise. 
 
 ing the merry Christmas bells, 
 ing into the world forlorn, 
 ing until the anthem swells, 
 ing ! for Christ is born. 
 
 ing the bells of heaven, 
 ing ! Redemption came ! 
 ing for Christ is given 
 ing! for Jesus' name. 
 
 es, I have a word to say, 
 ou may know it, too : 
 ou must think of Christ today 
 ou, and you, and you. 
 
 Page thirty-six 
 
c 
 
 H 
 R 
 
 S 
 
 A 
 S 
 
 ome, join in with us, 
 hildren full of love, 
 hildren loving Christmas, 
 hildren loving God. 
 
 appy, happy, morn, 
 elp us tell afar 
 ow our Lord was born, 
 eaven's "Morning Star." 
 
 ing the Christmas bells on earth, 
 ing for that unmeasured joy, 
 ing the bells for Jesus' birth, 
 ing them, every girl and boy. 
 
 would like to ask you all : 
 sn't this a day of joys? — 
 f I wasn't quite so small. 
 
 would tell the bigger boys. 
 
 ing, to all the ends of earth, 
 ing, for Jesus Christ is born, 
 ing in praise for Jesus' birth, 
 ing ! 'tis merry Christmas morn. 
 
 lell it on, both old and young, 
 ) the child that understands, 
 ell it out, "the Lord is come" 
 ell it in the heathen lands. 
 
 ay this day enrich your life, 
 I ay it bring its message home, 
 
 a'ke you happy in the strife, 
 lake you feel : I'm not alone. 
 
 fter this you'll always know 
 bout the Lord of paradise, 
 fter this, please do bestow 
 11 vour love on Christ. 
 
 even little boys are we, 
 even little ladies, too, 
 aying what we know of the 
 avior born for me and you. 
 
 Page thirty -seven 
 
KERSTFEEST WELKOMSTGROET 
 
 VVij heeten welkom alien saam, 
 
 Ja welkom ! op ons feest, 
 Om met ons 's Heeren grooten naam 
 
 Te roemen, blij van geest. 
 
 Ons Kerstfeest wijst ons op een Kind, 
 
 Dat in de kribbe lag, 
 Het zegt : hoe God den menscli bemint, 
 
 En Zijnen Zoon ons gaf. 
 
 Wij roemen daarom 's Heeren daan 
 Op dit, ons 's Christens-feest, 
 
 En roemen vrij in Jezus' naam ; 
 Ook Hij is kind geweest ! 
 
 Komt dan en weest met ons verblijd, 
 Ja, zijt met ons verheugd. 
 
 En roemt in dit ons feest, dat wijst 
 Op 's Christens ware vreugd. 
 
 DE MORGENSTER 
 
 Er scheen in 's werelds duist'ren nacht 
 Een Ster, zoo fier, zoo rijk in pracht ; 
 Een Ster, die zaligmakend blonk ; 
 De Morgenster van 't heilverbond. 
 
 Een Ster gedaald uit 's Vaders huis, 
 Die zegepralend blonk aan 't kruis, 
 Die zaligmakend licht verspreidde, 
 En hemelwaarts de volk'ren leidde. 
 
 Pag-e thirty- nine 
 
DE STEM VAN DEN HERFST. 
 
 Des Zomers schoonheid ligt vertreden, 
 Haast vergaan, haast vergaan, 
 
 Tot het niet der eeuwigheden, 
 Zal voortaan, zal voortaan 
 
 Zijn in dorheids schaam'le woning 
 
 Saamvergaderd door den Koning 
 Van het rijk der eeu\\dgheden, 
 Gramsten Vijand van het heden. 
 
 O schoonste ! voorbeeld van ons leven, 
 Zomers praal, Zomers pracht, 
 
 Boven leed en traan verheven 
 
 Bloeit zij schoon ; kent geen ach ! 
 
 Tot de gure winden komen 
 
 Riiischen door de kale boomen, 
 
 Al verplett'rend zich doen hooren : 
 Valt, gij schoonheid ! gaat verkjren. 
 
 O schoone stemmen, zilvere klanken ! 
 
 Van die praal, van die pracht, 
 Levende verdervings spranken 
 
 Van den dood ! van het ach ! 
 Zeggen zij ons, zijn gelegen 
 In het jeugdig blozend leven; 
 
 Ras vermeeren die en gloeien, 
 
 Branden tot de grafsche boeien 
 Ons ontdoen van sierlijkheden, 
 In den stroom der eeuwigheden 
 
 Werpen ! — boven tijd verheven. 
 
 Ai, ziet ! dan scheuren zich de wolken : 
 En des Vaders aangezicht 
 
 Blikt verlichtend in de kolken 
 
 Van ons hart, en houdt gericht : 
 
 Doet de Zijnen tot Hem keeren, 
 
 Tot de zaal'ge hemelssfeeren, 
 
 Waar het aangebeden Thands 
 Valt voor Gods doorluchten glans. 
 
 Page forty 
 
DANKDAG 
 
 Komt, prijst en looft den Heer, den Hemelmaiesteit, 
 Die ons uit zooveel nood veriest heeft en bevrijdt 
 Voor ramp en tegenspoen ; geloof d zij Isrels Heer ! 
 Die waardiglijk ontvangt : aanbidding, lof en eer. 
 
 Daar 't oorlogszwaard zoo wreed in and're landen woedt, 
 En 't vlekloos aardrijk dekt met zielloos stof en bloed, 
 Heeft God voor dat gericht ons land en volk gespaard 
 En door genade trouw beveiligd en bewaard. 
 
 Een schoon gezang van vree werd in ons land gehoord, 
 Der krijgstrompetten galm werd door zijn aam gesmoord,, 
 't Was 's Heeren doen gewis, wijl ook Amerika 
 Gods lieirge wrake tartt' ten spijt van zijn gena. 
 
 Gij lofgezangen, slaat ! in dankgetuigend stem 
 Langs velden, weiden been ter eer, ter eer van Hem, 
 Die weder frisscbe kracht en zegeningen goot. 
 Door regen, dauw en zonneschijn, in 's aardrijks dorren 
 schoot. 
 
 Door regen mild besproeid, wies vrucht op berg en dal, 
 Het wel verzadigd vee trad moedig naar den stal. 
 De winkels waren vol ; de steden wel gevoed. 
 En d' arme en rijke at van 's aardrijks overvloed. 
 
 Geen honger heeft verteerd ; toch reed de ruiter voort 
 Op 't vale paard des doods en nam uit ieder oord 
 Een teer beminde pand, een parel lief en schoon, 
 Om die in 's Vaders Huis te hechten aan zijn kroon. 
 
 Trof menig scherpe pijl, in dit verloopen jaar. 
 Op de harp van 's menschen hart een pijnend, vlijmend snaar, 
 Toch was Jehovahs doen met 't menschdom majesteit; 
 Dat elk zijn lof bezing', dat elk zijn gunst verbeid'. 
 
 Page forty-one 
 
JEZUS' GEBOORTE 
 
 Juicht, o volken, juicht van vreugd, 
 Springt op in den geest verheugd, 
 Doet de blijmaar' verre hooren : 
 Jezus Christus is geboren. 
 
 Juich, o zondaar, in uw lot, 
 Vestig steeds uw oog op God, 
 Laat dit voorts uw ziel bekoren : 
 Jezus Christus is geboren. 
 
 Juicht, gij sterren, zon en maan, 
 Juicht ter eere van Gods naam. 
 Want de schepping is beschoren 
 't Heil in Christus, thans geboren. 
 
 Juicht, gij eng'len van omhoog, 
 Stijg' uw lof ten wolkenboog, 
 Doet in uw gezang het hooren : 
 Dat de Christus is geboren. 
 
 Hier, o Isrel, Levi's stam. 
 
 Is het ware Offerlam, 
 
 Laat het reukwerk niet meer gloren. 
 
 Want de Christus is geboren. 
 
 Hij, de Leeuw uit Juda's stam, 
 Die de zonde op zich nam 
 Van zijn volk — zoolang te voren, 
 Is ter lossing thans geboren. 
 
 In een beestenstal onwaard, 
 Kwam de Heiland op deez' aard ; 
 Naar den raad van God te voren, 
 Werd de Heiland ook geboren. 
 
 In de kribbe ligt Hij neer, 
 's Werelds Koning, Vorst en Heer. 
 Laat nu heel de schepping 't hooren 
 Dat haar Redder is geboren. 
 
 Page forty-two 
 
In Judea, Bethlehem, 
 Klonk der eng'len bUjde stem, 
 't Zijn de herders, die het hooren: 
 Jezus Christus is geboren. 
 
 Hemelluister daalt nu neer, 
 Eng'len zingen tot Gods eer : 
 Vreed' is deze aard' beschoren, 
 Want de Christus is geboren. 
 
 Welbehagen rijk en vrij, 
 Doen zij hooren in de rei. 
 In de menschen, diep verloren, 
 Want him Losser is geboren. 
 
 Hoor nu zondaar, hoor het aan : 
 Die uw schuld op zich zal laan, 
 En verzoenen 's Vaders toorn 
 Is ter lossing thans geboren. 
 
 Diep bepeinst mijn ziel dit feit, 
 't Wonder van de zahgheid. 
 Hoe het Jezus kon bekoren? 
 Om voor ons te zijn geboren. 
 
 Het is mij te wonderbaar, 
 Jezus' zondaarsHefde — daar 
 Hij voor menschen diep verloren, 
 Als Messias werd geboren. 
 
 Daarom juicht! en weest verblijd, 
 Minnaars van de zaligheid ; 
 Predikt luide ! laat het hooren, 
 Dat de Christus is geboren. 
 
 Dat een licht is opgegaan ; 
 't Rijk der zonde zal vergaan, 
 En de zondaar bleef verloren, 
 Ware Christus niet geboren. 
 
 Maar, nu gee ft Gods aangezicht 
 Vroolijkheid en zalig licht, 
 Wijl verzoend is 's Vaders toorn 
 In den Christus Gods, g-eboren. 
 
 Page forty-three 
 
EDENS NACHT EN BETHLEMS LIGHT. 
 
 O Licht der lichten, Bethlem's Licht, 
 Dat straalt van 's Heeren aangezicht, 
 Uit liefde tot Zijn' schepping schoon, 
 Zij niet meer is, in haar vertoon, 
 Zoo heerlijk als de morgen, toen 
 Zij werd begroet met Godd'lijk roem, 
 Als goed te zijn en zeer volmaakt, 
 Eer dat de zonde was ontwaakt. 
 
 Gij Bethlem's Licht, bestraal dien dag, 
 Die Adams jammerval aanzag ; 
 Dien dag, die zonde's triomf duldd', 
 Schoon door Gods raadsbesluit omhuld ; 
 Dien dag, waarop de mensch verviel, 
 Ai — deerhjk schond zijn reine ziel. 
 En moest erkennen, op zijn daad : 
 Helaas, de zonde is ontwaakt. 
 
 Hij had gegeten van dien boom, 
 De mensch, zoo rein, zoo edel, schoon, 
 Die aan den wind des daags zijn God 
 Gekend had, viel in deernis lot : 
 En nu, uit vreeze schuwt hij 't licht 
 Van 's Heeren heilig aangezicht. 
 Wiens vraag liet schuldig harte raakt : 
 O mensch, hoe is de zond' ontwaakt? 
 
 En Adam waagt het antwoord vrij : 
 
 De schuld, o God, is niet aan mij. 
 
 Die vrouw gaf mij de vrucht zoo schoon 
 
 Van dien door Ciod verboden boom ; 
 
 Ik nam en at, wijl zij mij gaf; 
 
 De vrouw, o Heere, geldt Uw straf : — 
 
 Toen zagen w ij : wij waren naakt, 
 
 Helaas, de zonde is ontwaakt. 
 
 Page forty -four 
 
In lief de kwam de Heer' en sprak : 
 Dewijl de mensch 't verbod verbrak 
 En koos voor Satan — tegen Mij ! 
 Dat die hem nu ten meester zij ; — 
 Doch Ik zal zetten vijandschap, 
 'k Zal overwinnen dood en graf, 
 'k Zal door het Zaad der vrouw verslaan 
 Des Satans macht en helsche vaan, 
 Ja, doen de Zon des heils opgaan, 
 Die Eden's nacht zal doen vergaan ! 
 
 Dus meldt ons Bethlem's Licht ook van : 
 Een dag, waarin men roemen kan 
 Ja, elke morgen spreekt er van : 
 Het heerlijk Gods verlossingsplan, 
 Dat zich in Christus concentreert 
 En ons des Vaders liefde leert, 
 Die in den Zoon geopenbaard 
 Van vrede spreekt op deze aard'. 
 
 Dus roemen wij den blijden dag, 
 Toen God Zijn eigen Zoon ons gaf, 
 En 't Licht verscheen, den mensch tot heil, 
 O goedheid Gods ! die zonder peil 
 Den mensch verlost van zond' en dood 
 En niaakt tot 's Heeren gunstgenoot ; 
 Elk, die in Christus vrede zoekt 
 Verlost Jehova van den vloek. 
 
 Geen Sinai meer voor Gods kind, 
 
 Die in den Christus 't leven vindt. 
 
 Geen vlammend vuur, daar elk voor schrikt, 
 
 Geen deksel op het aangezicht ; 
 
 Geen Mozes meer om voor het volk 
 
 Tot God te gaan als Isrels tolk, 
 
 Geen priester meer ? geen altaar ? — neen ! 
 
 Dewijl Gods Zoon, het Licht, verscheen. 
 
 Pag-e forty- five 
 
O Licht, dat Eden's nacht bestraalt. 
 O Licht tot Adam's kroost gedaald. 
 O Morgenster, van 't heilverbond, 
 Die 't aardrijk troost en vree verkond. 
 O Licht, gedaald iiit 's Vaders huis, 
 Dat zegepralend blonk aan 't kruis ; 
 Ons zaHgmakend Hcht verspreidt 
 En hemehvaarts de volk'ren leidt. 
 
 Dus baart Kerstdag geen ijd'le vreugd' 
 Hij roemt niet in des menschen deugd, 
 Maar in den Heer, die eeuwig leeft 
 En in den mensch behagen heeft, 
 En dacht aan Zijn verbond gemaakt 
 Met Adam's nakroost, Abram's zaad, 
 En voor ons gaf Zijn dierb'ren Zoon, 
 O wonder van genade schoon. 
 
 Dat 't aardrijk vredig jub'len mocht 
 Van al hetgeen Jehova wrocht, 
 Om ons te brengen tot de ])oort, 
 Waar 't eeuwig Hcht des hemels gloort, 
 Waar aller tranen zijn gedroogd 
 En God geen zonde meer gedoogt : — 
 Verheugt u, Christen, naar den geest ! 
 Weest bhjd' en looft op 's Christens-feest 
 Den Vader, Zoon en Heil'ge Geest. 
 
 Page forty -six 
 
JEZUS' OPSTANDING. 
 
 Eenzaam en somber en stil is de nacht. 
 O krijgslien! o krijgslien! bewaakt toch het grat. 
 Want nog is 't uw ure, een grijnzende Thands ! 
 Straks rijst de Zon met verheerlijkten glans. 
 
 Straks zal verschijnen, den satan ten trots! 
 Aan d' eeuwige kimmen van 't vrederijk Gods, 
 De Heilzon der eeuwen met zaligen gloed : 
 Want d' aard' is verlost en haar zond' is geboet. 
 
 Zijt waakzaam, o wachters, zijt vaardig ter wacht! 
 Gordt zwaarden Ineemt spiezen en fakkels : 't is nacht ! 
 En ijlt u naar 't graf , waar de Levensvorst rust — 
 Gij priesters, gij rechters, bewierrookt uw lust. 
 
 Want nog is 't uw ure, een grijnzende Thands ! — 
 Geen stem wordt gehoord en geen lichtende glans 
 Verschijnt aan het oog, dat zoo droeviglijk ziet, 
 Als tolk van het hart, dat versmoort in verdriet. 
 
 Zijt moedig, bedrukten : de morgen breekt aan, — 
 Zie 't aardrijk: het beeft! en de donderen slaan, 
 De harten der wachters versmelten door schrik, 
 Doorstoken door heiligen serafijn blik. 
 
 O wonder! o almacht! o peillooze f eit ! 
 
 O satan verslindend! o heerlijke tijd 
 
 Van 's Heilands opstanding, beslisser van 't lot 
 
 Der schepping en 't menschdom geschapen door God. 
 
 Geen tranenvloed meer aan den rand van het graf, 
 Een weerzien wacht ons in d' opstandingsdag : 
 De klove 's gedempt tusschen heniel en aard. 
 O heilmaar', wier wonder mijn harpe ontsnaart. 
 
 Page forty -seven 
 
JEZUS' HEMELVAART. 
 
 Weerklonk der eng'len blijde toon 
 Ter eere van den God der goon 
 
 Toen Hij op aard' kwam wonen, 
 Zoo klonk eenmaal het troostrijk woord 
 Der boden uit des hemels oord 
 
 Toen Hij werd opgenomen. 
 
 Zij spraken bij zijn hemelvaart: 
 Gij mannen, die hier zijt geschaard, 
 
 Wordt dus uw hoop verbannen? 
 Waarom uw harte zoo ontsteld? 
 Dit heeft de profetie voorspeld, 
 
 Gij Galileesche mannen ! 
 
 En stond gij, zonder moed, verbaasd, 
 Uw troosters kwamen in der haast 
 
 Het Godsplan u vertolken : 
 Aanschouw uw Heiland en uw Heer, 
 Hij keert straks u ten goede weer, 
 
 Als Rechter op de wolken ! 
 
 Discip'len op dien heuveltop, 
 
 Gij zaagt Hem gaan, uw Heer en God, 
 
 Gij hoordet 's engels tonen; 
 Ook wij, wij hooren hunne stem 
 In 't woord en wij verwachten Hem : 
 
 Hij zal eens wederkomen. 
 
 O Vader van het God'Hjk oord 
 Doe open wijd de hemel-poort 
 
 Ontvang des menschen Koning; 
 Als overwinnaar stijgt Hij op, 
 Mijn Heer, mijn Koning en mijn God, 
 
 Hij nadert 's Hemels woning. 
 
 Zijns was de zege van 't eind der baan, 
 Gij Vader naamt zijn offer aan, 
 
 Uw recht werd niet verzwegen ; 
 Uw wil heeft Hij gedaan, o Heer, 
 Zie in Hem op den zondaar neer, 
 
 Ja schenk ons Uwen zegen. 
 
 Pag-e forty-eight 
 
Bezingt, o eng'len Zijnen lof, 
 Hij nadert tot het hemelhof 
 
 Om Zijnen troon te bouvven. 
 Bezingt het loon, dat Hij verwierf ; 
 Het volk, waarvoor Hij leed en stierf, 
 
 Wil Hij in gunst aanschouwen. 
 
 Wil, dierbre Geest, des Heilands daan 
 Alom den volken doen verstaan, 
 
 Door uw verborgen werken ; 
 Het offer heeft Hij aangebracht, 
 Wil door uw Goddelijke kracht, 
 
 Zijn koninkrijk versterken. 
 
 Gij Zoon van God, die t(jen verrees, 
 Die steeds den volke henenwees 
 
 Naar 's Vaders welbehagen, 
 Gij zijt de Koning van 't heelal 
 Die is, die was, die komen zal, 
 
 Aan 't uiterst eind' der dagen. 
 
 Ten loon, tcr eere van uw volk 
 Zult G' eenmaal op des kernels wolk 
 
 In hemel-glans verschijnen; 
 Dan zult Gij u ter wrake spoen 
 Van hen, die goddeloosheid doen, 
 
 Hen doen als kaf verdwijnen. 
 
 Maar 't volk, dat zich in U verblijdt 
 Zal blijde juichen, als om strijd. 
 
 Ter eere van hun Koning; 
 Als 's Heeren dienaars snelle xaart 
 Van heinde en ver dat \olk vergaart 
 
 In 's Vaders huis en woning. 
 
 Page forty-nine 
 
DE UITSTORTING DES HEILIGEN GEESTES 
 
 De Joden zijn van alien kant 
 
 Gekomen, zelfs uit verre land, 
 
 Ter viering van het Pinksterfeest 
 Met blijder hart en blijden geest. 
 
 Maar honderd-twintig zijn bijeen 
 
 Volhardende in hun gebeen, 
 
 Wijl 's Vaders liefde hen bekoort 
 
 En wachten doet op 's Heilands woord. 
 
 Zij zijn vergaard- — 't is kalm rondom, 
 Toch ruischt de wind door 't heiligdom; 
 De Heil'ge Geest daalt op hen neer 
 Vervullend 't woord van hunnen Heer. 
 
 Nu flikkert, schoon een zachte vlam, 
 Des Geestes Gods, die nederkwam, 
 Omstuwd door teek'nen wijs en koen. 
 Die 's Geestes werk kenmerken doen. 
 
 Het was de wind, die hen bewees, 
 Verborgenheden werkt die Geest; 
 Zijn teek'nen kunt gij gadeslaan, 
 Maar, niet doorgronden zijne daan. 
 
 De vuren waren hen betoog: 
 Die Geest verlicht des geestes oog; 
 Die Geest van God, daartoe in staat, 
 Maakt rein des menschen ziels-gelaat. 
 
 De jong'ren door dien Geest bewerkt ; 
 
 Zij spraken talen onbeperkt, 
 
 Die Jood en Heiden toen bewees : 
 Hier werkt een onweerstaanbre Geest. 
 
 Discipelen, gij waart toen, terstond, 
 
 Bereid om aan het wereldrond, 
 De groote daan van uwen God, 
 Te brengen tot zijn eeuwig lof. 
 
 Pag-e fifty 
 
Wat groote daden deed de Heer? 
 
 Die Geest betuigt het, keer op keer ! 
 Aan kind'ren Gods en zondaars saam, 
 Tot glorie van zijn Heil'gen naam. 
 
 Geef t Adams zonen, geeft gehoor ! 
 
 Buigt uw knie en neigt itw oor ! 
 
 't Mocht zijn voor u: "het is geweest: 
 De roepstem van dien Heil'gen Geest. 
 
 O volk van God, die Hem ontving, 
 Als Trooster voor een sterveling; 
 Ook u gaf Hij een vreemde stem 
 Verstaan alleen door 't volk van Hem. 
 
 Zijt vlijtig met uw vreemde spraak, 
 Verheerlijkt Hem! — het is uw taak; 
 U heeft de Trooster door zijn kracht 
 Herbaard, vrij uit der zonde macht. 
 
 Vergelding kunt gij nimnier doen, 
 Hetzij in voor- of tegenspoen, 
 
 Alleen kunt gij door heilig streven 
 Gods eer verhoogen door uw leven. 
 
 O Heil'ge Geest, wil door uw daan 
 Ons in Gods wegen leeren gaan, 
 Wees ons nabij van dag tot dag 
 Geleid ons over dood en graf. 
 
 Page fifty-one 
 
TREUR- EN DANKLIED. 
 
 Wijl 's zomers schelle harp niet meer 
 
 Getokkeld klinkt, getokkeld klinkt, 
 Het vogeltje het schoone weer 
 
 Niet meer bezingt, niet meer bezingt 
 Wijl gure wind verwoestend slaat 
 Op 's Zomers rimpelig gelaat, 
 Die dorheids-tempel binnengaat, — 
 
 Want zijn schoonheid ligt vertreden ; 
 
 Ziet, al sneller gaan zijn schreden 
 
 Op het machtwoord van 't verleden, 
 
 't Onverbidd'hjk streng verleden, 
 
 Overwinnaar van het Heden ! — 
 
 Ontwaakt ; gij lofgezangen, slaat ! 
 In 't heiligdom, in 't heiligdom. 
 Met Godgew^ijde stemme laat 
 
 Het Christendom, het Christendom, 
 In 's Heeren heiligdom vergaard 
 Voor 's Heeren altaar zijn geschaard, 
 Waar dank en offer saamgepaard, 
 
 Lieflijk stij gen naar den hoogen. 
 
 Vader ! Vader ! vol meedoogen, 
 
 Zegenader ! God der Goden ! 
 
 Geef gena ! dat wij U loven, 
 
 Eer de ziel zij heengetogen. 
 
 Page fifty -two 
 
OP HET HUWELIJKSFEEST VAN 
 
 Mr 
 
 — en — 
 
 Miss 
 
 Het dacht mij goed bij 't feest te spreken 
 
 Van 's mans gebrek en vrouws gebreken, 
 
 Maar 'k vond dit onderwerp te kras 
 
 Toen 'k in een boek beschamend las : 
 
 "Een ezel heeft maar eenen trek, 
 Een vrouw heeft ook maar een gebrek 
 En wie haar trouwt is geenszins gek." 
 
 Ik heb mijn hart daarop gezet — 
 Het speet mij zoo te moeten weten : — 
 Een vrouwe heeft maar een gebrek 
 En d' arme man een tal gebreken. 
 
 Ik vond dat miserabel slecht 
 Gezeid : een vrouw maar een gebrek ; 
 Zij bakt soms brood — zoo taai als spek ! 
 En als ge 't waagt — er iets van zegt, 
 Eilieve ! pakt u dan maar weg. 
 
 De stoelen vliegen door elkaar, 
 
 De tafel, ja, 'k weet zelfs niet waar ! 
 
 De kat raast, in een hoek gespaard, 
 
 Alet krommen rug en dikken staart ; 
 
 De bond breekt zich den hals aan 't touw : 
 
 Dit al geschiedt door eene vrouw. 
 
 Ge ziet wel, wat een raar portret, 
 
 En toch — zoo'n vrouw heeft een gebrek? — 
 
 De man moet daarentegen weten, 
 
 Dat hij stop vol is van gebreken. 
 
 Ik vond dat wel wat wonderbaar, 
 
 Maar 'k dacht: is nu de helft maar waar: 
 
 Welaan! voor 't huwlijksfeest, hoe keurig! 
 
 Voor 't huwlijksleven. hoe rooskleurig! 
 
 Voor d'ongehuwde man, hoe treurig ! 
 
 Pag-e fifty- three 
 
Ik dacht : wat zou zoo'n kwast alleen 
 In duizend wederwaardigheen ; 
 Gesteld zoo'n man, zoo zeer foiitief 
 Eens zonder (Trijntje*) Hartelief : 
 
 Ik riep : gelukkig Bruidegom ! 
 Maar toen ontwaakt' ik tiit den drom ; 
 'k Begreep : die vrouw zoo goed gemaakt 
 Heeft maar een font: ze is onvolmaakt ! 
 
 't Is huwelijksfeest, wie is niet blij ! 
 Bij 't vreugde-schallend feestgerei, 
 Waar 's huwlijks fakkel stralend blinkt 
 En 's levens harp getokkeld klinkt, 
 Wier schoonste snaren zijn geraakt 
 Waar 's levens vreugd' in liefde blaakt. 
 
 't Is huwelijksfeest, wie is niet blij 
 
 En zingt niet mee in zang en rei, 
 
 Die aan een dorre aard' verkond 
 
 Hoe weer een nieuwe bron ontstond, 
 
 Een bron, waar d' aard haar vreugd' ontleent 
 
 Ontsprong uit harten — nu vereend. 
 
 't Is huwelijksfeest, 't is nu vervuld, 
 De wensch geprangd door ongeduld, 
 De wensch, die door de boezem vlood 
 Werd door vervulling rijp — gedood, 
 Maar heeft een and're wensch gebaard. 
 Die hijgend op de toekomst staart. 
 
 't Is huwelijks-feestgevier, dat ons gedenken doet: 
 
 Hoe vriendschap hechter bindt dan banden doen van bloed. 
 
 Onz' vriendschap is gestaafd door voor- en tegenspoen 
 
 En leev' die vriendschap voort, als straks de bruiloftsbloem 
 
 Is weergekeerd tot stof, de doren en de blaan, 
 
 De Stengel en de kelk, verwelkt is en vergaan. 
 
 Trijntje of liever de naam der Bruid. 
 
 Page fifty-four 
 
Ja, leev' onz' vriendschap voort, zoolang ge op aarde blijft 
 En hier* de hand des tijds uw levensgang beschrijft; 
 Hij schrijve op zijn blaan, hoe nog onz' vriendschap leeft, 
 Op Uefdes vleug'len rijdt en heen en weder zweeft, 
 Gedurig heen en weer, al suizend door de lucht ! 
 Met Hefderijk bericht en 't ons gewenscht gerticht. 
 
 O Bruid en Bruidegom, 
 
 Ik wensche u voortaan, 
 
 Wien hef de overwon : 
 
 Den vree op al uw' paan. 
 
 Mag vrede d' uwe zijn 
 
 Met kind' r en — kamersvol ! 
 
 Wei drie en een half dozijnf 
 Met haar, zoo wit als wol. 
 
 Dat Bruidegom en Bruid 
 En kroost in vrede tier' 
 
 En 't huwelijksscheepje vaar' 
 Op stroomen van pleizier. 
 
 Dat van uw vriendschapsdienst 
 
 U worde rijke loon, 
 Dat God uw^ handenwerk 
 
 Met heilvoorspoed bekroon' ; 
 
 U voor elkander spaar' 
 
 Tot rijken ouderdom, 
 Den Bruidegom voor Bruid 
 
 En Bruid voor Bruidegom. 
 
 En als gij straks op aard' het strijden hebt volend, 
 Gods raad hebt uitgediend en Hij Zijn engel zendt, 
 Die door zijn killen aani uw levensfakkel bluscht, 
 Zij u deez' hemelgroet : Kom strijders, in de rust! 
 
 * Hier of gindsch. 
 
 I Drie en een half dozijn maakt negen. 
 
 Page fifty-five 
 
KERSTLIED. 
 
 Juich aardrijk, o juich ! om den \'ree u vermeld, 
 Door d' Engelenkoren in Bethlehem's veld, 
 Waar jiib'lende Serafs doen trillen den trans 
 En herders omstralen met hemelschen glans. 
 
 Het trillend gewelfsel weergahiit de bhjmaar'; 
 Verkond aan de herders door d' Engelenschaar, 
 Wier heihiiaar den hemel verbindt aan d' aard' : 
 De tijd is vervuld, en de maagd heeft gebaard! 
 
 Wat hoordet gi j herders ! Wat zaagt g' in dien nacht ! 
 En mocht gij het eerst, voor het menschlijk geslacht, 
 Aanbidden den Koning in winds'len gehuld, 
 Wiens wondergeboorte de Heilsblaan vervult? 
 
 Hij kwam. De Beloofde der vaad'ren verscheen! 
 God-zelve gehuld in vernederend leem, 
 Den broed'ren gelijk — doch volmaakt voor Gods w^et ! 
 O wondergeboorte, die d' Eng'len ontzet. 
 
 Hij kwam, de door Gode Voorzegde, Hij kwam, 
 Maar geene van Israels grooten vernam 
 Wat heil, dat God wrocht in die eenzame schuur, 
 WrI heilzon er daagd' in dat nachtelijk uur. 
 
 Te Bethlehem daagde, den satan ten trots, 
 De heilzon bestralend' het vrederijk Gods, 
 Welks eeuwige morgen, uit d' eeuwenlang nacht 
 Der zonde, aanbrak met volzalige pracht. 
 
 Hij kwam, de door God voorzegde in den tuin. 
 En ginds, in de verte, aan 't oosterluchtruim 
 Verscheen zijne ster aan een heidenschen stam 
 Die ijlt ter aanbidding \'an 't waar Offerlam. 
 
 Hij kwam, de door Gode voorzegd' aan de vrouw, 
 
 Opdat Hij zijn ziel ten rantsoen geven zou 
 
 Voor 't leven der wereld, en Israel's troost; 
 
 Wat heil bracht ge, Kindeke, aan Abraham's kroost. 
 
 Page fifty-six 
 
Hij kvvam, met de zonden der wereld belaan, 
 Die 't dwangjuk der zonde te morzel zal slaan, 
 Die 't geestelijk Isrel, door d' afval vervreemd, 
 In zaligen vree met den Vader hereent. 
 
 Loof aarde ! loof kernel ! den eeuwigen Zoon ; 
 Looft, heilige Eng'len, verkeerlijkt zijn troon ; 
 Looft Ckrist'nen dat Kindeke in Bethlehem's grot ! 
 Uws harten Herschepper, uw Koning, iiw God. 
 
 P A ASCHLIED. 
 
 Zacht breidt de naclit zijn vleug'len uit 
 O'er de Jordaan van kust tot kust ; 
 
 Met bloedend harte weent de Bruid, 
 Om Hem, die in de groeve rust. 
 
 Waak op, O zon, berijdt uw spoor, 
 Verdrijf de morgenster en rijdt 
 
 Met hellen glans den hemel door, 
 
 Wijl Codes spraak uw komst verbeidt. 
 
 Wat draalt ge, O zon ? Wat toe ft ge lang ? 
 
 Is eeuwiglijk uw glans verdooft? 
 Ontwaak : de schepping zucht, is bang ; 
 
 Haar beving heeft de rots gekloof d. 
 
 Gij toeft te lang, zon der natuur ; 
 
 Gods serafijnen daalden reeds 
 En heerUjk blonk d' opstandingsuur : 
 
 Het heil der aarde, toen en steeds. 
 
 O eeuw'ge dam der tranenvloed ; 
 
 O Trooster bij der panden graf : 
 Wier zonden Jezus heeft geboet. 
 
 Wacht wederzien ten Jongsten dag. 
 
 Pag-e fifty- seven 
 
JEZUS' OPSTANDING. 
 
 Breekt aan, o morgenstond ! Verrijs, o hemelgloed ! 
 Wat toeft ge, o zon, verrijs! bestraal met milden gloed 
 De schepping, die gansch zucht en hijgt naar 't morgenuur, 
 Gelijk Gods Sionieten met hart vol liefdevuur. 
 
 Verrijs, o zon, en doe de nevels henenvlien 
 Verlicht de heem'len, doe welhaast den Heiland zien, 
 Die al de macht verslond, die dood en hel kon bien. 
 Genees 't verbroken harte waar tranen overvlien. 
 
 Gij toeft te lang, o zon ! Gods majesteit bestraalt 
 Het heil'ge graf ! en reeds zijn eng'len ncergedaald ! 
 Wier majesteit en glans het leege graf beschijnt ; 
 En vrees voor hen bezielt den wacht^ — en hij verdwijnt. 
 
 En 't onvergankhjk Licht, de Vorst en Levensbron 
 Verlaat het kille graf daar Hij den triomf won. 
 O heerhjk is 't gezicht ! zie, hoe een eng'lenstoet 
 Ras nederdaalt van God met de overwinningsgroet ! 
 
 O teed're Magdaleen, verhaast u naar het graf ! 
 Hoezee ! Hij schudde reeds den dood en kkiisters af . 
 O neen, de Levensvorst, Hij zwicht niet voor 't geweld 
 Van u, o dood en graf, hoe fel ge uw boeien knelt. 
 
 Gij vrouwen aan het graf, komt, nadert toe en ziet ! 
 Hier in het leege graf ; de Heiland is er niet ! 
 Helaas ! hoe baart de zonde een nacht van ongeloof , 
 Die u den troost ontneemt, doch niet uw liefde dooft. 
 
 En greep, o Magdaleen ! u vrees en beving aan. 
 De Heilzon zaagt gij 't eerst weer aan de kimmen staan. 
 Hoe heflijk klonk zijn woord?. Hoe zegenrijk de stem? 
 Uws opgestanen Heer, en zie : terstond herkent gij Hem. 
 
 Pag-e fifty-eight 
 
Nu zeg het Petrus aan, dat Jezus wederleeft ! 
 Zijn Meester en zijn Heer, dien hij verloochend heeft. 
 Ja, ga en zeg het aan — niet aan der priest'renschaar — 
 Maar zeg het de elven aan. Verbreid die bhjde maar. 
 
 En was 't voor u geweest, o Vorst Immanuel ! 
 
 Het hjden aan het kruis, de dood en de angst der hel, 
 
 Nu daalde tot U af , met pracht, een eng'lenstoet 
 
 Van 't rijk der heerhjkheid, met de overwinningsgroet. 
 
 Wie schetst uw zegepraal, volzaal'ge ochtendstond, 
 Waarop de Heiland v'rees en dood en graf verslond. 
 O triomf van het kruis ! Uw overwinning bhnkt ! 
 Gij streelt het harte, dat aanbiddend nederzinkt. 
 
 Deed eerdaags 's Heilands woord, volzaal'ge ochtenstond, 
 Des tempels voorhangsel verscheuren tot den grond ; 
 Thans scheurde Hij door zijn kracht des doods geweld in 
 tweeen, 
 
 Waarna Hij zegepralend uit het graf verscheen. 
 
 Volzaal'ge ochtenstond, een nieuwe tijd breekt aan! 
 De eerste dag weergalmt het : "De Heer is opgestaan !" 
 De Heer, die eeuwig leeft, Hij overwon 't geweld 
 Van u, o dood ; en heeft u in zegepraal geveld. 
 
 Opstandings morgenuur, waarop ons heil berust ! 
 Gij doet ons moedig zijn waar 't leven wordt gebluscht. 
 O triomf, Christen, juicht ! want Jezus heeft geveld 
 Den satan, en ontrukt aan hem des doods geweld. 
 
 Opstandings morgenuur, hoe troost gij hem, die bouwt 
 Zijn zaligheid op God en zich aan Hem vertrouwt, 
 Maar ook bewijst gij hem, die^ stout Jehovah smaadt, 
 
 Dat hij verschijnen moet waimeer Gods toorne blaakt 
 
 
 Page fifty-nine 
 
Maar gij, o Christen, leg gij 't matte hoofd ter near 
 Van leed en leven moe, beveel gerust den Heer 
 U'wn afgefoolden geest, wijl die in Hem ontslaapt 
 Straks op 't bazuingeschal in heerlijkheid ontwaakt ! 
 
 Opstandings morgenuur ! wat heerlijkheid, wat troost? 
 Bereidt ge ons daar gij een weerzien ons belooft. 
 Triomf, o Christen, juich ; want Jezus heeft verdaan 
 De macht des doods, en Hij is weder opgestaan ! 
 
 Vreest niet de macht des doods, daarom, o dienaar Gods, 
 Al briest en woedt de leeuw ; onfeilbaar is luv lot. 
 Geborgen zijt ge in Hem, die opstond en die leeft ! 
 En die aan zijn dienaar ook die overvvinning geeft. 
 
 De hoeksteen is gelegd, \an 't hemelsch Koninkrijk, 
 Op u, opstandingsuur, die overwinnend prijkt. 
 Gij vergewist ons hoe de in God ontslapen doon 
 Verheerlijkt zullen staan, straks, voor Gods glorie troon. 
 
 Wanneer te niet zal zijn de zonde en dood en tijd, 
 Wanneer 't zal zijn volmaakt, dat hemelsch Koninkrijk! 
 Wanneer met golven stroomt die zaligheid ; die troost ; 
 Die nu als drupp'len dauws besproeien 's hemels oogst. 
 
 Dus leg gij, Christen, straks het matte hoofd ter neer 
 Beveel gerust uw geest dan aan Jehovah weer. 
 Blijmoedig! moogt gij gaan, wijl die in Hem ontslaapt 
 Straks op 't bazuingeschal, gewis, in heerlijkheid ontwaakt 
 
 Page sixty 
 
VERKONDIGT HET ALOM. 
 
 Maak dit alom bekend, 
 Tot aan des aardrijks end : 
 Dat ons geboren is, 
 Naar Gods beloftenis, 
 De Christiis, God, de Heer. 
 
 Doe volken het verstaan. 
 
 Tot glorie van Zijn naam, 
 Dat in een beestenstal 
 De Koning van 't heelal 
 
 Geboren werd voor hen. 
 
 Verkondig het alom, 
 Uit 's Heeren heihgdom : 
 
 Dat God den mensch bemint 
 En gaf Zijn heilig Kind, 
 Als offer voor de schiild. 
 
 Komt tot Zijn heihgdom, 
 De Heiland roept u, kom ! 
 
 O kind'ren van 't verbond 
 Verteh met bhjden mond: 
 Het heil in Jezus' bloed. 
 
 Page sixty -one 
 
DE SMALLE WEG. 
 
 Er is een pad, welks heerlijkheid 
 Haar glorie-glansen verre spreidt, 
 Een pad, dat over 't rond der aard* 
 Zijn wand'laars harp met liefde snaart. 
 
 Ofschoon vol liefde," — zie, deez' weg 
 Ligt door des satans helsch beleg; 
 Leidt hier de schreen door doornen heen, 
 Maar hierna, in de zaligheen. 
 
 Deez' is de weg van zieleheil, 
 Die God, uit goedheid, zonder peil, 
 Voor ons ontsloot in Zijnen Zoon ; 
 Wat heilgena? Wat liefbetoon? 
 
 Betreedt, o jeugdigen, dit pad 
 En erft dat heil, dat d' aard niet vat. 
 En weet, dat God nog nooit vergat, 
 Wie jeugdig Zijnen weg betrad. 
 
 Ja weet, dat wie Gods naam belijdt 
 En al zijn krachten Gode wijdt, 
 Door d' Allerhoogsten wordt geeerd 
 En in Zijn Hemelrijk begeerd. 
 
 Waar 't geestenkoor het hallel zingt 
 En 's pelgrims harp getokkeld klinkt, 
 Waar al de geesten voor den troon 
 Bezingen Vader, Geest en Zoon. 
 
 Page sixty-two 
 
JEZUS' HEMELVAART. 
 
 Stijg ten hemel, lieve Heiland ! 
 
 Stijg ten hemel, Uwen troon, 
 Waar de reien hemellingen 
 Met hun lofgejuich bezingen, 
 
 Eeuwiglijk, Uw heerlijk loon. 
 
 Stijg ten hemel, dierbaar' Heiland! 
 
 't Is op aarde al volbracht ; 
 Dood en doodsangst werd geleden, 
 Pers des lijdens is betreden, 
 
 Gij 'verwon den dood en 't graf. 
 
 Stijg, o Vorst Immanuel ! 
 
 Maar, Uw volgeUngen — Heer? 
 Och Uw liefde is onpeilbaar 
 En Uw woorden zijn onfeilbaar 
 
 Gij zendt hen den Trooster neer. 
 
 Stijg ten hemel, heve Heiland ! 
 
 Waar aan 's Vaders rechterhand. 
 Op Uw glorietroon gezeten, 
 Gij Uw Kerk niet zult vergeten, 
 
 Als Uw loon en heerlijk pand. 
 
 Stijg ten hemel ! Stijg ten hemel ! 
 
 Waar g' een plaats bereiden zult, 
 Hen, die rein zijn van hun zonden, 
 Ja, genezen door Uw wonden 
 
 En gereinigd zijn van schuld. 
 
 Page sixty-three 
 
Dierbaar Heiland ! laat Uw offer 
 Aan ons hart geheiligd zijn, 
 Opdat wij U mogen volgen, 
 Als het groot geruisch der golven 
 Van den tijd voorbij zal zijn. 
 
 Als Gij weerkomt, op de wolken 
 In Uw hemelglans en gloed, 
 Als de groot' bazuin zal blazen 
 Over stil en sombre graven, 
 
 Als des Jongsten Morgensgroet. 
 
 Als de hemel weg zal wij ken, 
 
 Toegerold gelijk een boek; 
 Als de Uwen heerlijk blinken, 
 Heengevoerd door hemellingen 
 In de lucht, U te gemoet. 
 
 I f ^ 
 
 Page sixty-four 
 
'*DIE TOT MIJ KOMT ZAL IK GEENSZINS UIT- 
 WERPEN." (Joh. 6:37.) 
 
 Verloren in zonden, gekluisterd in banden, 
 Ten prooi van den vijand door zonde geteeld, 
 
 Als balling uit Eden, in doornige landen, 
 
 Met hart, dat de zonde en de ijdelheid streelt. 
 
 Dus kwam ik ter wereld, verloren in Adam, 
 Beladen met schtild en met zonde besmet, 
 
 Als balling uit Eden genegen ^cn kwade, 
 
 Doemschuldig verklaard aan Gods heilige wet. 
 
 Ik voelde den last en ik hijgde naar vrede. 
 Met hart in de strikken der zonde verward, 
 
 Ik zocht in de wereld — zij hoonde mijn bede — 
 En lachte om mijn knagend' en folterende smart! 
 
 Ik zocht in mijn harte die stem te verdooven 
 
 Van knagend verlangen naar zielegenot, 
 Door praal en door pracht, die de zonden beloven, 
 
 Toch knaagde aan mijn ziele Gods heilig gebod. 
 
 Ik zocht in mijn ijver Gods wet te volbrengen 
 Ter stilling dier eischen, de bron van onrust; 
 
 Ik streefde naar heil en naar heilige dingen 
 Naar al wat een zoekende ziele ooit lust ! 
 
 Toen hoorde ik een stem uit Gods heilige bladen : 
 "De mensch is verdoemlijk en schuldig voor God," 
 
 En kommer en wanhoop der ziele deed vragen 
 Naar 's Heeren gena, in dit pijnigend lot! 
 
 Toen merkte 'k Gods toorne ontbrand reeds van ijver 
 En 't groene hout zwichtte voor den eisch van z'n recht : 
 
 Hoe zal dan het dorre bestaan voor Zijn ijver, 
 
 Als God met mij, zondaar, eens treedt in 't gerecht? 
 
 Page sixty-five 
 
'k Hervatte het lezen dier heilige bladen, 
 Ik las van den Losser van zonde en schuld ; 
 
 Hoe Bethlehems kribbe den Heiland niocht dragen 
 En 'k zag in Hem toen, de profeten vervuld. 
 
 Ik las van den Christus, Gods Eeniggeboren, 
 Hoe eenmaal op Golgotha's heuvel en kroon, 
 
 Ter redding van 't menschdom in zonden verloren 
 De Christus eens stierf met bespotting en boon. 
 
 Ik knielde, ik smeekte en bad om vergeving, 
 Ik pleitte op het offer door Hem aangebracht, 
 
 Ik wendde mij tot Hem met vreeze en beving 
 En zoet was de vrede, die Christus mij gaf ! 
 
 Nu kende mijn ziele verheugd in den Heere 
 Een zoeteren vrede dan immer voorheen. 
 
 Ik bad : "dat ik, Vader ; Uw wegen toch leere," 
 En 'k dankte Jehovah met stem van geween. 
 
 'k Begeerde mijn leven den Heere te wijden 
 Met dankbare zangen van hemelsch blijmaar, 
 
 Voor wereld en vijand Gods naam te belijden, 
 Mijn leven te leggen op 's Heeren altaar ! 
 
 Page sixty- six 
 
ZOEKT DEN HEERE TERWIJL HIJ TE VINDEN 
 IS." (Jes. 55:6.) 
 
 Schrikt, o mensch, die henenleeft 
 Buiten Christus, schrikt en beeft! 
 Werpt op Golgotha een bhk, 
 Hoort den laatsten levenssnik 
 Van den Godmensch, die er sterft 
 En de zaUgheid verwerft 
 Voor het volk in Hem genoemd, 
 Dat in Hem geborgen roemt. 
 
 Schrikt, o mensch, voor dat gerichte, 
 Waar het groene hout voor zwichtte 
 Hoe zult gij, als dorre boom, 
 Voor Gods majesteit en troon 
 Straks verschijnen in dien dag 
 Van Gods souverein gezag? 
 
 Schrikt, o mensch, en wordt gered 
 Door 't geloovig smeekgebed, 
 Eer de deur van Gods gena 
 Voor den mensch gesloten sta ; 
 Eer de wreede vorst, Verleden, 
 Van u neemt het heflijk Heden. 
 
 Page sixty-seven 
 
HEMELVAARTSLIED. 
 
 De strijd is volstreden, 
 
 De pers is betreden, 
 De helburcht genomen, verslonden het graf ; 
 
 De dag der bekrooning 
 
 Van Israels Koning, 
 Hij is nu gedaagd : is de veertigste dag. 
 
 Het kruis is gedragen, 
 
 De satan verslagen, 
 De schand' is veracht en het handschrift der schuld, 
 
 Dat tegen getuigde 
 
 En rechterlijk luidde 
 Is uitgewischt : Jezus heeft alles vervuld ! 
 
 Laat van u\v psalmen 
 Den hemeltrans galmen 
 O Adams geslachte : uw zond' is geboet ! 
 Van zonden bevrijden 
 Verkondigt den heiden 
 Den vrede geschapen uit 't onschuldig bloed. 
 
 De Heiland kwani neder, 
 
 De Heiland keert weder 
 Ten hemel, waar God Hem den schepter toereikt, 
 
 Waar Hij voor de Zijnen, 
 
 Tot Hij zal verschijnen 
 Hun Voorbidder is en him plaatse bereidt. 
 
 Stijg, Heiland, ten hemel; 
 
 Laat 't aardsche gewemel 
 Met vredepsalmen doen trillen den trans 
 
 O Brnid ! zie uw Koning, 
 
 Bejuich Zijn bekrooning, 
 Zijn heil'ge victorie, Zijn hemelschen glans. 
 
 Want eenmaal keert weder 
 
 Uw zonden Vertreder, 
 Aan d' op standings morgen, ten loon en gericht 
 
 Met d' engelenscharen, 
 
 De Zijnen verga'ren 
 O Bruid Zijner Kerk ! wat een blij vooruitzicht ! 
 
 Page sixty- eight 
 
SLOT. 
 
 Mocht God mijn werk, 
 
 Hoe onvolmaakt 't ook zij, 
 Ai — toch gebruiken willen 
 Om te doen trillen 
 Van heilgena, reeds vroeg en spa ! 
 
 Een jeugdig hart, van zonden vrij. 
 
 Page sixty-nine 
 
CONTENTS 
 
 ENGLISH. 
 
 Our Purpose 3 
 
 Preface 4 
 
 Christmas 5 
 
 A Glen 6 
 
 The Angels at Bethlehem 8 
 
 A Threnody 9 
 
 A Christmas Welcome 1 2 
 
 Where Is the Christian's Home? 12 
 
 Awaiting the Coming of Christ 14 
 
 Sin is Despair; Repentance is Life 15 
 
 A Christian's Afflictions 16 
 
 Labor On 16 
 
 Christmas Joy 17 
 
 Sailing Down the River ; 18 
 
 The King of Kings, The Lord of Lords (A Class 
 
 Dialogue) 20 
 
 A Daisy 22 
 
 The Warrior's Horse 24 
 
 Life's Voyage 25 
 
 Thanksgiving Day 26 
 
 Christmas Night 27 
 
 A Plea for Indian Missions 28 
 
 Christ is Born 30 
 
 The Coming Christ (A Dialogue) 31 
 
 Merry Christmas (An Acrostic) 36 
 
 Page seventy 
 
HOLLAND. 
 
 Kerstfeest Welkomstgroet 39 
 
 De Morgenster 39 
 
 De Stem van den Herfst 40 
 
 Dankdag 41 
 
 Jezus' Geboorte 42 
 
 Eden's Nacht en Bethlem's Licht 44 
 
 Jezus' Opstanding 4/ 
 
 Jezus' Hemelvaart 48 
 
 De Uitstorting des Heiligen Geestes 50 
 
 Treur- en Danklied 52 
 
 Op Het Huwelijksfeest 53 
 
 Kerstlied ^^ 
 
 Paaschlied ^^ 
 
 Jezus' Opstanding 58 
 
 Verkondigt Het Alom 61 
 
 De Smalle Weg 62 
 
 Jezus' Hemelvaart "3 
 
 "Die Tot Mij Komt Zal Ik Geenszins Uitwerpen" 
 
 ( Joh. 6 : 37) 65 
 
 "Zoekt den Lleere Terwijl Hij te Vinden is" ( Jes. 55 : 6) 67 
 
 Hemelvaartslied "o 
 
 Slot 69 
 
 Page seventy-one