Αγγλική λογοτεχνία

Η λογοτεχνία της Αγγλίας, καθώς και η λογοτεχνία των βρετανικών νησιών που είναι γραμμένη στα Αγγλικά, αποτελεί μέρος της λογοτεχνικής κληρονομιάς του αγγλόφωνου κόσμου. Η επίδραση που άσκησε και που δεν παύει και σήμερα να ασκεί, δεν περιορίζεται στη λογοτεχνία των χωρών που υπήρξαν ή εξακολουθούν να είναι μέλη της Κοινοπολιτείας, ή στη λογοτεχνία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μεσαιωνική αγγλική λογοτεχνία

Η περίοδος της αρχαίας αγγλικής λογοτεχνίας

Από τότε που αρχίζουν να διαφαίνονται τα αποτελέσματα της νορμανδικής κατάκτησης στην αγγλική λογοτεχνία, στις αρχές του 12ου αιώνα, τα κείμενα που γράφτηκαν πριν από τον Τσόσερ χωρίζονται συμβατικά σε δύο περιόδους με διαχωριστικό όριο το 1100μ.Χ. περίπου: στα κείμενα της αρχαίας αγγλικής (ή αγγλοσαξονικής) λογοτεχνίας και στα κείμενα της πρώιμης μεσαιωνικής αγγλικής λογοτεχνίας.

Αρχαία Αγγλική Λογοτεχνία – Αγγλοσαξονική Λογοτεχνία: 450-1153

Τα πρώτα αγγλικά έργα, γραμμένα σε Αρχαία Αγγλικά, εμφανίστηκαν στις αρχές του Μεσαίωνα, με τον «Ύμνο» του Κέντμον να αποτελεί το αρχαιότερο. Η προφορική παράδοση ήταν πολύ ισχυρή στην πρώιμη αγγλική κουλτούρα και τα περισσότερα λογοτεχνικά έργα γράφτηκαν για να παρουσιαστούν αργότερα. Συνεπώς, τα επικά ποιήματα ήταν πολύ δημοφιλή και πολλά, συμπεριλαμβανομένου και του Μπέογουλφ, έχουν διασωθεί μέχρι τη σήμερον ημέρα στο διανθισμένο «σώμα» της Αγγλοσαξονικής λογοτεχνίας που θυμίζει έντονα τη σημερινή Ισλανδική, Νορβηγική, Βόρεια Γερμανική (Φριζική) και Σκωτική (Σκωτς) διάλεκτο των Σύγχρονων Αγγλικών. Η εκτεταμένη χρήση του έμμετρου λόγου στα σωζόμενα χειρόγραφα της Αρχαίας Αγγλικής πιθανώς επηρεάστηκε από τα γερμανικά ποιήματα πολέμου από την ήπειρο που είχαν προηγηθεί. Όταν αυτό το είδος ποίησης έφτασε στην Αγγλία, η ποίηση ακόμη μεταδιδόταν προφορικά από τη μια γενιά στην άλλη, ενώ η συνεχής παρουσία στίχων με παρήχηση ή συνήχηση βοήθησαν τους αγγλόφωνους ανθρώπους να τη θυμούνται. Αυτό το είδος ομοιοκαταληξίας είναι χαρακτηριστικό των Γερμανικών διαλέκτων και αντιτίθεται στη φωνητική ή οξύτονη ομοιοκαταληξία των Ρωμαϊκών γλωσσών. Ωστόσο, το πρώτο δείγμα γραπτής λογοτεχνίας χρονολογείται την εποχή των πρώτων Χριστιανικών μοναστηριών, τα οποία ιδρύθηκαν από τον Αυγουστίνο του Κάντερμπερι και τους διαδόχους του και είναι λογικό να πιστεύουμε ότι με κάποιο τρόπο προσαρμόστηκε ώστε να ικανοποιεί τις ανάγκες των χριστιανών αναγνωστών.

Μεσαιωνική Αγγλική Λογοτεχνία: 1154-1485 Η θρησκευόμενη λογοτεχνία συνέχισε να είναι δημοφιλής, ενώ γράφτηκαν, προσαρμόστηκαν και μεταφράστηκαν Αγιογραφίες, όπως για παράδειγμα «Η ζωή του Άγιου Ανδρέα» (The Life of Saint Audrey), η σύγχρονη βιογραφία του Άνσελμ από το Κάντερμπέρι (Anselm of Canterbury) από τον Έντμερ και το South English Legendary. Ο ρομαντισμός εμφανίζεται στην αγγλική λογοτεχνία από τον 13ο αιώνα με τον «Βασιλιά Χορν» (King Horn) και το «Χάβελοκ το Δανό» (Havelock the Dane), μυθιστορήματα βασισμένα σε αγγλονορμανδικά πρωτότυπα, όπως το «Το Ρομάντζο του Χόρν» (Romance of Horn). Το 12ο αιώνα εξελίχθηκε μια νέα μορφή της αγγλικής γλώσσας γνωστή ως Μεσαιωνικά Αγγλικά (Middle English). Αυτή είναι η πρώτη μορφή της Αγγλικής, η οποία είναι κατανοητή από σύγχρονους αναγνώστες και ακροατές, αν και με δυσκολία. Οι μεταφράσεις της Βίβλου σε Μεσαιωνικά Αγγλικά, ιδιαίτερα της Βίβλου του Γουίκλιφ, βοήθησαν στην καθιέρωση των Αγγλικών ως λογοτεχνική γλώσσα. Το όνομα «Βίβλος του Γούικλιφ» αποδίδεται σε μια ομάδα μεταφράσεων της Βίβλου σε μεσαιωνικά αγγλικά, που πραγματοποιήθηκαν υπό την διεύθυνση ή την υποκίνηση του Τζον Γουίκλιφ (John Wycliffe). Εμφανίστηκαν στη χρονική περίοδο περίπου από το 1382 έως το 1395. Αυτές οι μεταφράσεις της Βίβλου αποτέλεσαν την κύρια πηγή έμπνευσης και την πρωταρχική αιτία του κινήματος του Λόλαρντ (Lollard), ενός προσχισματικού κινήματος που απέρριψε πολλές από τις ιδιαίτερες διδαχές της ρωμαϊκής Καθολικής Εκκλησίας. Στις αρχές του Μεσαίωνα, οι περισσότεροι χριστιανοί της Δύσης συναντούσαν τη Βίβλο μόνο στις προφορικές μορφές των γραφών, δοκιμίων και ομιλιών της στα Λατινικά (άλλες πηγές ήταν τα μεσαιωνικά Μυστήρια, τα οποία συνήθως διεξάγονταν στην καθομιλουμένη, και δημοφιλείς εικονογραφίες). Παρόλο που σχετικά λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να διαβάσουν αυτή την εποχή, η ιδέα του Γουίκλιφ ήταν να μεταφράσει τη Βίβλο στην καθομιλουμένη, λέγοντας «θα βοηθήσει τους χριστιανούς να μελετήσουν το Ευαγγέλιο σε αυτή τη γλώσσα, στην οποία γνωρίζουν καλύτερα την καταδίκη του Χριστού». Αν και μη εξουσιοδοτημένη, η δουλειά του ήταν δημοφιλής και τα κείμενα της Βίβλου του Γουίκλιφ είναι το πιο συνηθισμένο χειρόγραφο της μεσαιωνικής αγγλικής λογοτεχνίας, ενώ έχουν σωθεί πάνω από 250 χειρόγραφα της Βίβλου του Γουίκλιφ.

Στα τέλη του 12ου αιώνα, ο «Βρούτος» του Λάγαμον, γνωστό και ως « Το χρονικό της Βρετανίας» επηρέασαν τον Γουέις (Wace) να δημιουργήσει το πρώτο έργο του στην αγγλική γλώσσα για να συζητήσει τους θρύλους του Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης. Ήταν επίσης η πρώτη ιστοριογραφία γραμμένη στα Αγγλικά από το Αγγλοσαξωνικό χρονικό.

Ο «Πιρς Πλόουμαν» ή το «Όραμα του Ουίλλιαμ για τον Πίρς Πλόουμαν» (William’s Vision of Piers Plowman) είναι ένα μεσαιωνικό αγγλικό αλληγορικό αφηγητικό ποίημα γραμμένο από τον Ουίλλιαμ Λάνγκλαντ (William Langland) περίπου το 1360 – 1387. Είναι γραμμένο σε ανομοιοκατάληκτο παρηχητικό στίχο και είναι διαιρεμένο σε δύο μέρη που ονομάζονται «πάσοι» (passi) («βήματα» στα Λατινικά). Το έργο αυτό θεωρείται από πολλούς κριτικούς ένα από τα πρώτα μεγάλα έργα της Αγγλικής λογοτεχνίας, μαζί με τις «Ιστορίες του Κάντερμπερι» (Canterbury Tales) και τον «Σερ Γκαουέιν και τον πράσινο ιππότη» (Sir Gawain and the Green Knight) του Τσόσερ, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. «Ο Σερ Γκαουέιν και ο Πράσινος Ιππότης» είναι ένα μεσαιωνικό αγγλικό παρηχητικό ρομάντζο στα τέλη του 14ου αιώνα. Είναι μια από τις πιο γνωστές ιστορίες του Αρθούρου, ενός καθιερωμένου τύπου γνωστού ως « παιχνίδι αποκεφαλισμού». Αναπτυσσόμενο από την Ουαλική, Ιρλανδική και Αγγλική παράδοση, ο Σερ Γκαουέιν τονίζει τη σημασία της τιμιότητας και του ιπποτισμού. Είναι ένα σημαντικό ποίημα στο είδος της μυθιστορίας, που τυπικά περιλαμβάνει έναν ήρωα που εμπλέκεται σε μια αναζήτηση που εξετάζει την ανδρεία του.